Vlera e dijetarëve dhe pasojat e vdekjes së tyre për Ummetin Islam

[xherir]

ALBISLAM.ORG: Vlera e dijetarëve dhe pasojat e vdekjes së tyre për Ummetin Islam

Vlera e dijetarëve dhe pasojat e vdekjes së tyre për Ummetin Islam
================================================== ==============================
Nexhat Ceka on 09/04/2010 12:25:00

Allahun e falenderojmë, falenderimet i takojnë vetëm Atij, ndihmë prej Tij
kërkojmë, faljë prej Tij kërkojmë, mbrojtje prej Tij kërkojmë nga të
këqijat e vetvetes tonë dhe veprave tona. Kë e udhëzon Allahu ska kush e
lajthit dhe kë e largon nga rruga e drejtë Allahu me urtësinë e Tij ska kush
e udhëon. Dëshmoj dhe deklaroj se nuk ka të adhuruar tjetër përveç Allahut
i Cili është një dhe dëshmoj se Muhamedi (paqa dhe mëshira e Allahut qoftë
mbi të) është rob dhe i dërguari i Tij.
Falenderimi i takon Allahut i cili bëri që në çdo kohë të ketë dijetarë
të cilët i thërasin të devijuarit n rrugën e drejtë si dhe janë
durimatrë në sprova. Gjallërues të të vdekurve me anë të librit të
Allahut, shërues të injoraatëve në sunetin e profetit (paqa dhe mëshira e
Allahut qoftë mbi të), sa e sa të vdekur nga ana e iblisit ata i kanë
ringjallur, sa e sa prej të humburve ata i kanë udhëzuar për në rrugën e
drejt, nuk ka diçka më me ndikim tek njerëzit se sa ato, ndërsa nuk ka më
të keqe kur të paditurit u vërsulen atyre. Dijetarët e pastrojnë fenë çdo
herë nga keqkuptimet e ekstremistëve si dhe nga aroganca e gënjeshtarëve,
nga të komentuarit me injoranvë. Ata janë ndriçues në tokë, trashëgues
të profetvë, prej njerëzve më të mirë, thirrës të hakut – të
vërtetës, ndihmues të fesë. I orientojnë njerëzit drejt njohjes së
Allahut di dhe bindjes ndaj Tij, i bëjnë të qarta dispozitat e Tij dhe
sheriatin (ligjin) e Tij, i drejtojnë njerëzit drejt mirësive dhe
veprimtarisë mirëbërëse. Për ta kërkojnë falje çdo gjë që ka në tokë
dhe qiell, prandaj nuk është për tu habitur kur profeti ynë (paqa dhe
mëshira e Allahut qoftë mbi të) na tregon se edhe balenat në detë, pra
krijesat më të mëdha ujore kërkojne falje për dijetarët, por këtë e bën
edhe krijesa më e vogël në tokë, pra bubreci në vrimën e saj. Prandaj
çfarë mendon për krijesat tjera më madhësi tjera. Jo më kot thuhet se
vlera e dijetarit ndaj adhuruesit është sikur shkëlqimi i hënës karshi
yjeve tjera në kozmos.
Ajetet dhe hadithet të cilat flasin për vlerën e dijetarëve janë të shumta
siç është ajeti Kur’anorë:” Allahu i ka ngritur në pozita të larta,
ata të cilët besuna prej jush si dhe ata të cilëve iu është dhënë
dituria.”(Muxhadele:11)
Fjala e Allahut:” Thuaj: A janë të barabartë ata të cilët dinë dhe ata
të cilët nuk dinë.”(Zumer:9)
Po ashtu ata janë të cilët e kanë më shumë frikë Allahun, thotë Allahu
në Kur’anin famëlartë:” Me të vërtet Allahut më shumë i friksohen
dijetarët, e Allahu është mbi gjithçka mëkatfalës.”(Fatir:18)
Allahu i ka bërë dëshmitarë për të dëshmuar njëshmërinë e Tij,
thotë:” Allahu është dëshmitar se me të vërtet nuk ka të adhuruar
tjetër pos Tij, po ashtu (dëshmojnë) edhe melekët si dhe dijetarët.”(Ali
Imran:18)
Ata janë të cilët iu shpjegojnë njerëzve çfarë është hallall e çfarë
haram, janë sikur yjet në qiell, sikur ilaçi për sëmundjen, si drita në
erësirë, shkaku i lumturisë, meritues për të qenë dëshmitarë, sepse
janë dëshmitarë për njëshmërinë e Allahut të Lartëmadhëruar. Po shtu
dëshmitarë për sheriatin e Tij dhe dispozitat e Tij, ndriçues të rrugës
për në xhënet, njerëzit më të afërm të Allahut, armiqtë më të
përbetuar të shejtanit, sepse nuk kanë mundësi tu bëjnë komplot atyre, e
as ta sfidojnë devotshmërine apo lidhjen e tyre me Allahun. Dijetarët janë
prijëspër punë të mira, udhëzues për në udhëzim të parët, të tjerët
veprojnë siç bëjnë ata, fjalët e tyre ndiqen, ndërsa jetëpërshkrimi i
tyre për njerëzit gjithnjë është shembulli më i mirë për tu pasuar.
Melekët kanë dëshirë të marin pjesë në ndejat e tyre si dhe me fletët e
tyre i rrethojnë ndejat e tyre. Për ta kërkojne flaje krijesat e njoma dhe
të thata. E gjithë kjo mjafton për ta si mburje dhe fsinikëri.
Vlerat u takojnë dijetarëve
sepse ata janë tregues të rrugës së drejtë për atë i cii kërkon orientim
vlera e njeriut mvaret nga mejshtria e tij
emrat e burrave njihen në sajë të punëve të tyre
e kundërta është çdo herë injoranca
kurse injorantët janë armiqtë e dijetarëve
prandaj meru me dituri dhe mos kërko zavendësim për të
sepse njerëzit janë të vdekur kurse dijetarët e gjallë
Vdekja e dijetarit është një pëlitje dhe vrimë në umet të cilën nuk e
mbyll asgjë ashtu siç nuk mund të përzihet nata me ditën. Thotë Allahu i
Madhëruar:” A nuk shohin ata se Ne e sjellim pakësimin e tokës nga të
gjitha anët e saj, Allahu gjykon e nuk ka kush që mund ti kundërvihet
gjykimit të Tij.” (Rrad:41)
Cfarë është kuptimi i pakësimit i tokës nga të gjitha anët? – Ibn Abasi
(Allahu qoftë i kënaqur prej tij) dhe disa dijetarë të selefit prej
komentatorëve të Kur’anit janë të mendimit se kuptimi i ajetit është
vdekja e dijetarëve, fukahave si dhe njerëzve të mirë në tokë. Ky është
mendimi më i mirë çfarë është thënë rrethe këtij ajeti Kur’anorë,
derisa ibn Abdulberi (Allahu e mëshiroftë) ka thënë: Këtë mendim e kanë
pranuar i tërë umeti islam. I dërguati i Allahut (paqa dhe mëshira e Allahut
qoftë mbi të) ka thënë:” Allahu nuk e ngrit diturinë duke e marur atë
prej gjokseve të dijetarëve por e ngrit atë duke ua marë shpirtrat
dijetarëve, derisa të mos mbetet asnjë dijetarë. Atëherë njerëzit i marin
si të ditur injorantët, të cilët i pyesin kurse ata përgjigjen pa dituri,
kështu që shkojnë në humbje vetë ata dhe gjithashtu i devijojnë të
tjerët.” (Transmeton Buhariu nr.100)
Robër të Allahut na befasoi lajmi për vdekjen e njërit prej dijetarëve të
islamit si dhe shkuarja e një dijetari nga dijetarët islam. E ai është
dijetari Abdullah ibn Xhibrin – Allahu e mëshiroftë me mëshirën e Tij të
gjërë. Bëhet fjalë për një dijetarë i cili komentoi shumë libra, ishte
komentues, fekih, muhadith, edukatorë i madh, dijetar i famshëm, baba i
çmuar, gramaticient, letrar, shëmbëlltyrë, imam i madh.
Ky njeri ia përkushtoi jetën e tij diturisë, urdhërues në të mirë,
ndalues nga e keqja, mbrojtës i sunetit, armik i bidatit dhe i njerëzve të
bidatit. Allahu më diturinë e tij u solli mirësi të madhe njerëzve, dituria
e tij u përhap në shumë vende, në duart e tij dolën shumë nxënës të
dijes, fekih, shumë gjykatës – kadij, kështu që me vdekjen e Tij është
varosur edhe dituri, thesar shumë i madh.
Amër ibn ebi Amari ka thënë: kur vdiq Zejd ibn Thabit (Allahu qoftë i
kënaqur prej tij) u ulëm më ibn Abasin (Allahu qoftë i kënaqur prej tij)
nën strehimin e një hije dhe më tha: Kështu është kur vdesin dijetarët me
ta varoset edhe dituria e tyre ndërsa sot është varosur një dituri e madhe.
Nuk ka asnjë pikë dyshimi se zemrat e besimtarëve janë mërzitur me vdekjen
e hoxhës së nderuar, si dhe të atyre si ai nga dijetarët e mëdhej të
cilët kanë kaluar para tij. Kështu që syri loton, zemra mërzitet, ndërsa
ne e themi vetëm atë të cilën e kënaqë Allahun tonë. Me të vërtet hoxhe
i nderuar me vdekjen tënde jemi mërzitur.
Kjo nuk është humbje e një familjes, apo fshati, apo qyteti, apo province por
është humbje e një umeti komplet.
Nuk është vdekja e Kajsit vdekja e një njeriut
mirëpo është ndërtesë e popullit e cila është rrëzuar
Ndëroi jetë në moshë kur iu është afruar të tetëdhjetave, ne jetë të
cilën e kishte të mbushur plot me dituri, mësimdhënie , thirrje në islam
dhe ibadet. Punoi si mësimdhënës me dhjetra vjetë shkroi libra të
dobishëm, mori përsipër dhënien e fetvave, në duart e tij janë pa shumë
të mira, i vizitonte të sëmurit ua falte xhenazet dhe i përcjellte tek
varezat. Iu përgjigjej ftesave, në derën e tij nuk kishte as truproje as
kurfarë pengese, ishte shumë lehte ta gjeje – Allahu e mëshiroftë.
Shpejtonte për tua kryer nevojat nevojtarëve, ku shihte të varfër vetëm se
u jepte nga ajo ë i kishte dhënë Allahu…
A vallë kështu hëna e humb dritën e saj të thellë
humbet dituria duke mos mbetur pas saj shenjë dhe gjurmë
u zhduk llamba me të cilën ndriçonin nga ajo
kështu perëndoi ylli i ndritshëm pa rilindje të mëtutjeshme
në atë mënyrë sa që islami është i huaj dhe eklipsë
u humb ndriçuesi me anë të cilës udhezoj njerëzia
Për këtë arsye nësë trupi i tij ka vdekur, dituria e tij ka ngelur në
libra në kaseta, inçisime, në fetva të shkruara.
Vdekja e të devotshmit është jetë pa fund
Disa njerëz kanë vdekur mirëpo te njerëzit janë të gjallë
Prandaj disa vdesin ndërsa pas tyre mbesin bijtë e tyre, e ato janë librat e
tyre të përjetshëm.

[Lulzim7]

Rëndësia e diturisë dhe dijetarëve

All-llahu i Madhërishëm thotë: “All-llahu vërtetoi se nuk ka zot tjetër përveç Tij, engjëjt e dijetarët, dhe se Ai është Zbatues i drejtësisë. Nuk ka zot përveç Tij, Fuqiplotit, e të Urtit”. (Ali Imran:18)

Në këtë ajet nga shumë aspekte theksohet rëndësia e diturisë dhe njerëzve të ditur: në të njerëzit e ditur, veçmas nga të gjjithë të tjerët, janë marrë si dëshmitarë.

Në të dëshmimi i njerëzve të ditur është përmendur tok me dësgmimin e All-llahut të Madhërishëm dhe melekëve të Tij.

Fakti që All-llahu i Madhërishëm I ka përmendur si dëshmitarë, është garanci e ndershmërisë së tyre, ngase All-llahu nga robërit e Tij për dëshmitarë i merr vetëm të ndershmit. Lidhur me këtë, në një transmetim të njohur, thuhet se Pejgamberi (sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem) ka thënë: ”Këtë dituri në çdo gjeneratë do ta transmetojnë më të ndershmit. Ata prej saj do t`i eliminojnë shtrembërimet e ekstremistëve, përvetësimet e gënjeshtarëve dhe komentimet e injorantëve”.

Lavdiploti të diturit i ka marrur për dëshmitarë ne çështjen më të madhëruar dhe më serioze; dëshmimin se nuk ka zot pos All-llahut. Me fjalë të tjera, Lavdiploti për çështjen më të rëndësishme, si dëshmitarë, i ka marrë krijesat më të zgjedhura. Sa dituria është aq e rëndësishme dëshmi është edhe urdhri i All-llahut dhënë Pejgamberit të Tij (sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem), që të kërkojë prej Tij t`ia shtojë: …Ti mos nxito me Kur`anin para se të përfundojë shpallja e tij te ti, dhe thuaj: Zoti im, më shto dituri!” (Ta Ha: 114) Pra, dituria është nderuar mjaft me faktin që All-llahu I ka urdhëruar Pejgamberit të Tij që të lutet për zgjerimin e saj.

Lidhur me vlerën e diturisë, rëndësinë e fitimit të saj dhe veçimin e njerëzve të ditur, flasin argumentet e vijuese: Duke folur për atë çfarë është tek Ai shkalla e besimtarëve dhe njerëzve të ditur, All-llahu i Madhërishëm thotë: ”O ju që besuat, kur t`ju thuhet: zgjerohuni( bëni vend) në vend ndeje, zgjrohuni, se All-llahu bën zgjërim për ju, e kur t`ju thuhet: ngrihuni! Atëher ju ngrihuni, All-llahu lartëson ata që besuan prej jush, i lartëson në shkallë të lartë ata të cilëve u është dhënë dituri. All-llhu është i njohur mire me atë që punoni”. (El-Muxhadele:11)


Duke folur për devotshmërinë e robërve të Tij, All-llhu i Madhërishëm në mesin e tyre posaçërisht i potencon dituri, andaj thoët: ”… Po All-llahut ia kanë frikën nga robërit e Tij, vetëm dijetarët, All-llahu është mbi gjithçka është mëkatfalës”. (Fatir:28)

Ibn Mes`udi (radijall-llahu anhu) ka thënë: ”Shenjë e mjaftushme e devotshmërisë është dituria, ndërsa shenjë e mjaftueshme e mendjemadhësisë është padituria”. Prandaj, dituria është respect para All-llahut të Madhërishëm, ndërkaq njeriu i ditur është ai që ka frikë nga All-llahu . Kështu Esh-Sha`biu, kur dikush e kishte thirrur: ”O i ditur!”, ishte përgjigjur: ”I ditur është ai që ka frigë nga All-llahu”.

All-llahu i Madhërishëm vërteton se atyre që u ka dhënë dituri, në të vërtetë, u ka dhënë mirësi të madhe, andaj thotë: ”Ai ia dhuron urtësinë atij që do, e kujt i është dhënë urtësia, atij pra i dhuruar mirësi e madhe, përveç të mençrve këtë nuk e kupton kush”. (El-Bekare:269)

Ibn Kutejbe dhe shumica e dijetarëve islam thonë: ”Se urtësia është në anën e së vërtetës dhe punë sipas kësaj d.m.th. që urtësia është dituri e dobishme dhe vepra të mira”.

All-llahu i Madhërishëm gjahun e qenit të pastërvitur e trajton të ndaluar (haram) të hahet, ndërkaq gjahun e qenit të stërvitur për gjueti, nga respekti ndaj diturisë, e ka lejuar të hahet: ”Të pyesin ty (Muhammed), çka u është lejuar atyre? Thuaju: U janë lejuar të gjitha ushqimet e mira dhe ai (gjahu) i gjahtarëve (shtazëve) të dresuara që u mësoni ashtu su ju ka mësuar juve All-llahu. Hani, pra,atë që gjahtuan për juve dhe më pare përmendie emrin e All-llahut. Kini dro nga All-llahu pse All-llahu shpejt merr masa”. (El-Madie:4).

Prandaj, sikur të mos ishte virtyti i diturisë dhe respekti që u bëhet, nuk do të kishte dallimn as midisi i gjuetisë së qenit të thjeshtë dhe atij të stërvitur.

All-llahu i Madhërishëm më tej thotë: ”Nuk është e nevojshme të dalin në luftë të gjithë besimtarët. E përse nga çdo grumbull i tyre të mos shkojë një grup për t`u aftësuar në diturinë fetare, për ta mësuar popullin e vet kur të kthehet te ata, në mënyrë që ata ta kuptojnë (e të ruhet)”. (Et-Teube:122). Numri më i madh i dijetarëve ajetin e cituar kur`anor e kuptojnë në domethënien: të gjithë besimtarët nuk duhet të shkojnë ne luftë, por disa duhet t`I përkushtohen luftës, ndërsa të tjerët të mbesin në shtëpi dhe t`i përkushtohen studimit të diturive fetare, kështu që të mund këta, kur të kthehen nga lufta, t`i mësojnë çka ka shpallur All-llahu, çka është e lejuar dhe çka e ndaluar.

Buhariu dhe Muslimi në përmbledhjet e tyre të haditheve të saktë transmetojnë edhe një hadith të cilin e transmeton Muaviu (radijall-llahu anhu), në të cilin thuhet: ”Kam dëgjuar Pejgamberin e All-llahut (sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem) të ketë thënë: ”Cilit All-llahu ia do të mirën, e bën të zgjuar në fe”.

Nga hadithi, siç është shqiptuar, tekstualisht mund të kuptohet: cilit All-llahu ia do të mirën, i dhuron zgjuarsi në fe, ndërsa cilint nuk ia do të mirën, nuk i dhuron zgjuarsi në fe. Në këtë kuptim Imam Ahmedi thotë: ”Për njerëzit është më e nevojshme dituria se buka dhe uji, ngase buka dhe uji u duhet një apo dy here në ditë, ndërsa dituria sa here që marrin frymë".

Buhari dhe Muslimi në pëmbledhjen e tyre të haditheve të saktë, gjithashtu, citojnë edhe hadithin të cilin e transmeton Ibn Mes`udi (radijall-llahu anhu), në të cilin thuhet se Pejgamberi I All-llahut (sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem) ka thënë: ”Vetëm dy vetëve mund t`u mirret lakmi: njeriut të cilin All-llahu i ka thënë pasuri dhe ai e shpenzon ku duhet dhe njeriu të cilit All-llahu i ka dhënë urtësi dhe gjykon sipas saj dhe I meson të tjerët për këtë”.

Me këtë Pejgamberi i All-llahut (sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem) ka bërë me dije se askush nuk duhet të lakmojë dike tjetër, d.m.th. të dëshirojë të jetë në pozitë të tjetrit, pos në njërin nga dy rastet e theksuar, ku tjetri shfrytëzon diturinë apo pasurinë. Jashtë këtyr dy rasteve, për shkak të dobisë fare të vogël të tjerëve, askujt nuk lejohet t`I marret lakmi.

Në përmbledhjet Sunnen dhe Musned citohet edhe hadithi të cilin e rrëfen Safva ibn `Usali në të cilin thuhet: ”Kam thënë: ”O I Dërguari i All-llahut, kam ardhur për të kërkuar dituri`- dhe ai u përgjigj:` Mirë se ke ardhur, kërkues i diturisë! Ate që kërkon dituri, nga dashuria ndaj asaj që e kërkon, e rrethojnë melekët, me krahët e tyre e freskojnë dhe u ngritin deri në qiellin më të afër tonin”. Pastaj e përmend hadithin mbi fshirjen me dorë të lagur mestet. Ebu Abdullah el-Hakimi thotë se senedi i tij është i saktë, ndërkaq Ibn Abdulberi se ai i përmbushë kushtet e hadithit sahih, hasen, thabit, mahfudh dhe merfu`. Në një version tjetër të këtij hadithi të cilin e citojnë Ebu Davudi dhe Termidhiu, thuhet se Pejgamberi (sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem) kishte thënë: ”Melekët me kënaqësi ia hapin krahët atij që kërkon dituri”.

Hadithi i pare flet se atë që kërkon dituri, deri në qiellin më të afërt, e rrethojnë melekët, ndërsa në tjetrin se ia hapin krahët e tyre. Të hapurit e krahëve është shenjë e modestisë, respektit dhe nderimit, ndërsa mbulimi me krahë është shenjë e mbrojtjes dhe sigurisë. Prandaj, të dy hadithet përmbajnë madhërim, respect, tubim, dashuri, mbrojtje dhe siguri, të cilat ndaj atyre që kërkojnë dituri e tregojnë melekët. Sikur të mos kishte asgjë tjetër, për atë që kërkon dituri, kjo do të ishte e mjaftushme si respect dhe nder.

Nga Ebu Hurejra (radijall-llahu anhu) transmetohet se Pejgamberi i All-llahut (sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem) ka thënë: ”Kush shkon rrugës së kërkimit të diturisë, All-llahu do t`ia lëhtësojë rrugën e Xhennetit”. Këtu ligji i fesë dhe fati plotësojnë që shpërblimi i përgjigjet llojit të veprës, andaj gjithnjë kur këkohet rruga për ringjalljen e zemrës dhe shpëtim nga shkatërrimi, All-llahu e ofron edhe mënyrën që kjo edhe të arrihet.

Muslimi perms Ebu Hurejres (radijall-llahu anhu) shënon se Pejgamberi (sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem) ka thënë: ”Kur njeriu vdes, veprat e tij ndërpriten, pos në tre raste: nëse pas vete ka lënë ndonjë vepër të mire që vazhdon, dituri të cilën e shfrytëzojnë të tjerët dhe fëmijë të ndershëm I cili do të lutet për të”.

Kjo tregon më së miri çfarë roli dhe respekti i jepet diturisë dhe sa të shumta janë frytet e saj, ngase sevabet për të vazhdojnë edhe pas vdekjes së njeriut, përderisa të tjerët i shfrytëzojnë ato. Kështu sevabet edhe nga veprat e tij, sikur të ishte i gjallë, edhe më vazhdojnë, njësoj siç vazhdojnë kujtimet për të, ndërkaq që ato janë si jetë e dytë.

Imam Ahmedi, Tirmidhiu dhe Hakimi nga Ebu Kebeshe el-Enmariu, si hadith të besueshëm, shënojnë se Pejgamberi I All-llahut (sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem) ka thënë: ”Në këtë botë hise kanë katër veta:

-Njeriu të cilit All-llahu I ka dhënë pasuri dhe dituri, kurse ai me pasuri nderon Zotin e vet, ndihmon të afërmit dhe di si do të plotësojë obligimet nga All-llahut. Njeriu I tillë të All-llahu është në pozitë më të mire.

-Njeriu i të cilit All-llahu I ka dhënë dituri, por jo edhe pasuri, dhe thotë: Sikur të kisha pasuri me të do të veproja si filan filani. I tillë sipas qëllimit është si i pari, andaj edhe shpërblimin e kanë të njejtë

-Njeriu të cilin All-llahu i dhuron pasuri, por jo edhe dituri,andaj me pasurinë e tij vepron pa menduar, me të nuk nderon Zotin e vet, nuk i ndihmon të afërmit dhe nuk di si t`i përmbushë obligimet ndaj All-llahut. Njeriu i tillë të All-llahut është në pozitë më të keqe.

-Njeriu të cilit All-llahu nuk i ka dhënë as pasuri as dituri dhe thotë: Sikur të kisha pasuri me të do të veproja siç bën filan filani. Njeriu i tillë nga qëllimi është si ai para tij, andaj edhe përgjegjësia është e njejtë”.

Pra Pejgamberi i All-llahut (sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem) njerëzit në këtë botë i ka ndarë në katër kategori. Më e mira prej tyre është ajo të cilës I është dhënë edhe dituri edhe pasuri, ndërsa ata me diturinë dhe pasurinë e tyre I kontribuojnë të tjerëve. Pas saj, sipas pozitës- ndonëse për nga shpërblimi janë të njëjta- është ajo të cilës All-llahu i ka dhënë dituri, por jo edhe pasuri. Kjo për arsye se për nga qëllimi janë të njëjtë, Në vendin e tretë është ajo të cilës I është dhënë pasuri, por jo edhe dituri, ndërsa në të katërtin ajo të cilës nuk I është dhënë as pasuri e as dituri, mirëpo pë nga qëllimi, sikur t`I ishte dhënë, pasurinë do ta shpenzonin në mosbidje ndaj All-llahut. Me këtë, në tërësi, për lumturi duhet falënderuar diturisë dhe asaj që ajo obligon, ndërsa për mjerim duhet fajësuar paditurinë dhe atë që pason nga ajo.

Kethir ibn Kajsi rrëfen: ”Kam ndejtur me Ebu Derdanë në xhaminë e Damaskut kur një njeri erdhi dhe tha: O Ebu Derdam, kam ardhur nga qyteti i Pejgamberit të All-llahut (sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem). Nuk kam ardhur për asgjë (tjetër, pos të mësoj diç nga ti), andaj ky i tha: E kam dëgjuar Pejgamberin e All-llahut (sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem), kur ka thënë: Kush niset në rrugë e kërkimit të diturisë, All-llahu do ta orientojë në rrugën e cila shpie në Xhennet. Melekët, nga kënaqësia, nga ai që kërkon dituri i shtrijnë krahët e tyre. Për të diturin falje kërkojnë gjithçka që është ne qiell dhe në Tokë, madje edhe peshqit në det. Dijetari është më I nderuar se besimtari siç është hëna e plotë më e theksuar se yjet. Dijetarë janë pasardhës të të dërguarve, ndërsa të dërguarit nuk kanë lënë as ari as arrgjend, por dituri. Prandaj ai që e trashëgon atë, ka trashëguar lamturi të madhe”.
Kumejl ibn Zijad en-Neha`iu rrëfen: Me një rast Ali ibn Ebu Talibi (radijall-llahu anhu) më mori për dore dhe më çoi drejt shkretëtirës. Kur doli nga shretëtira,ofshëtiu thellë dhe më tha: ”O Kumejl ibn Zijad, zemrat janë enë. Më të mirat janë ato të cilat zënë shum. Mbaj mend çdo të them! Janë tre lloje të njerëzve: dijetari I cili ka hyrë në shkencën e fesë, nxënësi i cili kërkon rrugën e shpëtimit dhe horrat e prishur që synojnë gjithçka dhe anojnë nga çdo erë që fryn. Këta të fundit as i ka ndriçuar drita e diturisë, as janë mbështetur në dike të fuqishëm. Dituria është më e mire se pasuria. Dituria të mbron ty, ndërsa ti e ruan pasurinë, Gjithçka që shpenzohet më shumë (ndërsa sipas në version tjetër “aplikohet”), dituria edhe më shtohet, ndërsa pasuria pakësohet. Dituria është gjykatës, ndërsa pasuria i gjykuar. Dashuria ndaj diturisë është fe e cila predikohet dhe që pas vdekjes të kujtohet për mire, për dallim nga pasuria, efikasiteti i së cilës pushon, sapo shpenzohet. Rojtarët e pasurisë vdesin për të gjalli, ndërsa dijetarët mbesin të gjallë përjetë, sytë nuk i shikojnë, por fjalët e tyre mbahen në zemër. Ja këtu është dituria ( duke treguar në gjoksin e tij). Sikur ta kishte gjetur dike cilit do tëmund t`ia tregoja dhe transmetoja, por ka gjetur: ose mendjehollon i cili kushtonk shpejt, por është I pabesë, ngase fenë e keqpërdor për fitime në dunja, fshihet pas argumenteve të All-llahut kundër miqve të Tij; ose në fjalët besnik ndaj atyre që janë në anën e të vërtetës, mirëpo nuk kanë zgjuarsi dhe inteligjencë, andaj edhe për dyshimin më të vogël, në zemër lind dyshimi, kështë që asnjëri prej tyre nuk është i përshtatshëm (për ta bartur diturinë); ose të dhënë pas kënaqësive dhe të interesuar me epshe dhe ahengje; ose të mashtruar me mbledhjen dhe grumbullimin e pasurisë, kështu që as këta nuk janë të denjë të fitojë në fe, ngase janë të ngjashëm me bagëtin në kullosë. Prandaj edhe dituria po vdes, me vdekjen e atyre që posedojnë”.

Një ndarje e tillë e njerëzve, çfarë e ka bërë sundimtari I besimtarëve, është plotësisht e drejtë dhe precise, ngase nuk ka njeri, madej as me mendje të përsosur ose të kursyer nga të metat, që nuk i përket njërit prej këtyre llojeve të cekur. Prandaj, çdo njeri është ose dijetar, ose nxënës, ose injorant i cili as nuk din, as kërkon dituri. Nuk ka dijetar i cili meriton respect më të madh as pozitë më të madhe se dijetari që thellohet në dituri fetare, dituri me të cilat njihet Zoti. Prandaj edhe është përshkruar me atributin “ hyjnor”, atribut i cili, për shkak të llojit të diturisë, vetëm dijetari i tillë mund ta bartë, dhe askush tjetër.

Në kategorinë e dytë të njerëzve, nxënësit i cili shkon rrugës së shpëtimit, bën pjesë ai që meson atë që është e dobishme, që ka për qëllim të mësoje si të ruhet nga lëshimi i obligimeve të veta, si do të ruhet nga raporti indiferent ndaj tyre dhe ikë nga ngjashmëria me shtazët.

Në kategorin e tretë bëjnë pjesë ata që janë indiferentë ndaj vetvetës, të kënaqur me pozitën e ulët dhe gjendjen e mjerë, në fund të humnerës dhe në shkallën më të ulët të injorancës dhe shkatërrimit.

Fjalët e tij: ”që shkojnë pas çdo gjëje” nënkutojnë: të cilët nuk përgjigjen dhe shkojnë pas çdokujt që i fton, pa marrë parasysh në rrugë të drejtë apo të shtrembër, dhe ngase, pa ditur ku ftohet dhe a është ajo e vërtetë apo gënjshtër, i përgjigjen thirrjes.

Me fjalët “dhe i nënshtrohet çdo ere që fryn” ka krahasuar mendjen e tyre me degën e dobët, ndërsa kërkesat e tyre dhe mendjen e tyre me erën, ngase dega nga era lakohet, ndërsa me fjalë: “as i ka ndriçuar drita e diturisë, as janë mbështetur në dike të fuqishëm” ka sqaruar shkakun për të cilin kanë ardhur në atë gjendje, e ajo është që dituria e tyre nuk ka kurrfarë drite me të cilën do të mund ta dallonin të vërtetën nga gënjeshtra, siç thotë All-llahu i Madhërishëm: “O ju që keni besuar, keni frikë All-llahun dhe vazhdoni me besim ndaj të dërguarit të Tij, se Ai ju jep dyfish nga mëshira e tij, ju dhuron dritë që ecni me të, ju falë mëkatet tuaja All-llahu është mekatfalës, mëshirues”. (El-Hadid:28) Kjo do të thotë se kur në zemër nuk ka dritë, njeriu është i hutuar dhe u humbur, andaj nuk di ku të shkojë. Prandaj, për shkak të humbjes së tij dhe mosnjohjes së rrugës deri në cakun e kërkuar, pranon dhe shkon pas çdo zëri që e dëgjon.

Fjalët e tij: ”Dituria është më e mire se pasuria. Dituria të ruan ty, ndërsa ti e ruan pasurinë” nënkuptojnë se dituria e ruan sahibin (pronarin) e vet dhe se nuk i lejon të zë në thua dhe të pësojë, për dallim nga pronari I pasurisë i cili pasurinë duhet ta ruaj vetë.

Fjalët e tij: ”Sa më shumë shpenzohet, dituria gjithnjë shtohet, ndërsa pasuria pakësohet”, nënkutojnë: sa më shumë që dijetari e shpenzon diturinë e tij dhe e transmeton te të tjerët, burimet e saj gjithnjë shtohen dhe kështu bëhet më e bujshme, me fuqishme dhe më e qartë. Pos kësaj, duke transmetuar diturinë e vet të të tjerët, dijetari konfirmon atë që e ka mësuar më herët dhe gjithnjë meson diç të re, që nuk ka ditur më herët.
Janë dy mënyra për zekatin e diturisë: të mësuarit e tjetrit dhe zbatimi i saj në praktikë. Në këtë aspekt njeri prej dijetarëve të hershëm ka thënë: ”Në fitimin e diturisë jemi ndihmuar duke vepruar sipas saj”. Një tjetër kishte thënë: “Dituria fton veprat, dhe nëse ato përgjigjen mbetet, e nëse nuk përgjigjen- shkon tutje”.

Dijetari Ibn Kajjimi, në librin e tij të çmueshëm Çelësi i shtëpisë së lumturisë, thekson madje dyzet përparësi të diturisë ndaj pasurisë, prej të cilave, shkurt, po i përmendim vetëm disa:

-Dituria është trashëgim nga të dërguarit, ndërsa pasuria e sundimatarëve dhe të pasurve;
-Dituria e ruan sahibin (pronarin) e vet, ndërsa sahibi I pasurisë vetë e ruan pasurinë e tij;
-Sa shum shpenzohet, pasuria gjithnjë pakësohet, ndërsa dituria shtohet;
-Kur vdes, sahibi ndahet nga pasuria e vet, ndërsa dituria shkon në varr me të;
-Dituria është gjyqtar i pasurisë, ndërsa pasuria nuk mund t`I bëhet gjykatës diturisë;
-Dijetarit i nevojitet të gjithëve, prej sundimtarit e teposhtë, ndërsa sahibi i pasurisë të varfërve dhe të mjerëve;
-Pasuria e posedon edhe besimtari dhe jobesimtari, edhe bamirësi edhe mizori, ndërsa dituri të dobishme vetëm besimtari;
-Me zgjerimin e diturisë pastrohet shpirti, ndërsa fitimi i saj paraqet nder. Në anën tjetër, pasuria as e pastron as e përsosë, por e bën të ngushtë, koprrace dhe ziliqare. Lakmia e shpirtit për dituri është esence e përsosurisë së saj, ndërsa lakmia pas pasurisë është esenë e mangësisë së saj;
-Prej pasurisë buron tirania, zvetënimi dhe mendjelartësia, ndërsa prej diturisë modestia dhe besimi;
-Dashuria ndaj diturisë dhe fitimit të saj janë burim i çdo mirësie, ndërsa dashuria ndaj pasurisë dhe fitimit të saj janë burim i çdo prapësie;
-Kush i bindet All-llahut, i bindet falë diturisë, përderisa numri më i madh i të pabindurve janë të pabindur për shkak të pasurisë;
-Pasuria pronarin e vet e lëvdon që jep dhe shpenzon, ndërsa dituria që me të kënaqet dhe dallohet;
-I pasuri duhet të pajtohet që me pasurinë e vet, herët e vonë, duhet të ndahet dhe se për këtë do të vuajë, përderisa dituria e dijetarit nuk do të përfundojë as do të vuajë për hymbjen e saj. Prandaj, kënaqësia e të pasurve është jetëshkurtër, kalimtare dhe e përcjellur me dhembje, ndërsa kënaqësia e dijetarëve është e përhershme dhe vazhdueshme, pa kurrfarë dhembje në fund.

Aliu (radijall-llahu anhu), ka thënë: ”Dashuria ndaj diturisë- ose ndaj dijetarëve – është fe që predikohet”, ngase dituria është trashëgimi e të dërguarve, ndërsa dijetarët janë pasardhësit e tyre. Pos kësaj, dashuria ndaj diturisë shtyn në mësim dhe passim të dijetarëve, andaj edhe kjo është fe që predikohet.

Fjalët e tij: ”Dituria dijetarit i mundëson, që për së gjalli, të tjerët t`i binden dhe që pas vdekjes ta kujtojnë me respect” nënkuptojnë: që dijetarin dituria e bën të denjë për respect, ngase çdo njeriu – prej sundimtarit e teposhtë – i nevojitet dituria. Ngase dijetari urdhëron për bindje ndaj All-llahut dhe Pejgamberit të Tij, njerëzit janë të obliguar t`i binden dhe të dëgjojnë.

All-llahu i Madhërishëm thotë: ”O ju që besuat, bindjuni All-llahut, respektoni të dërguarin dhe përgjegjësve nga ju…” (En-Nisa:59) Me fjalët ”përgjegjësve nga ju” mendohet në dijetarët. Kur një dijetar vdes, All-llahu ndër njerëz i ringjallë kujtimin për te. Dijetari edhe kur vdes, është i gjallë, është i vdekur ndër njerëz. Kur mendon pak më mire për dijetarët e mëdhenj islam, siç janë, për shembull, imamët në shkencat e hadithi dhe fikhut, do të shohë se, ndonëse që moti të vdekur, ndër njerëz ende janë gjallë, se kujtohet vazhdimisht, duke I cituar fjalët e tyre. Kjo do të thotë se, ndonëse fizikisht nuk janë të pranishëm, ndër njerëz ende janë të gjallë.

Me fjalët e tij: “për dallim nga pasuria, veprimi i cilës përfundon posa të zhduket”, mendohet në respektin, nderimin, lajkat, mirësinë që tregohet ndaj dikujt për shkak të pasurisë së tij. Mirëpo, kur pasuria të zhduket, jo vetëm që ndërpriten shenjat e përmendura të respektit, porse shpesh as ai që e ka shërbyer me besnikëri, tanimë nuk e pvrshëndet, siç ka shënuar një poet arab:

Kushërinjtë e mi dikur më pritnin me fjalë mirëseardhjeje.
Mirëpo, kur e pane se u bëra i varfër, fjalët e mirëseardhjes vdiqën.

Në vazhdim Ibn Kajjimi përshkruan dijetarët e këqij, ruana Zot prej tyre dhe gjendja në të cilën janë ata! Kush dëshiron të dijë shumë për këtë, të shikojë librin e tij Çelësi i shtëpisë së lumturisë. I lutemi All-llahut të na gëzojë me shpërblim dhe më shumë se kjo!

Ebu J`al el-Mevsili, në Musnedin e tij, nga Enes ibn Maliku citon një hadith i cili i përshkruhet Pejgamberit (sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem),në të cilin ai ka thënë: “Të kërkuarit e diturisë është obligim (farz) për çdo musliman”.

Ndonëse zinxhiri i transmetuesve të këtij hadithi është i dobët, domethënia e tij është e saktë, ngase të besuarit është farz për çdo individi, ndërsa ai përbëhet nga të njohurit dhe të vepruarit. Pos kësaj ceremonitë islame janë obligim i çdo muslimani, ndërsa ato nuk mund të kryhen, siç duhet, pa dituri dhe njohjen e tyre. All-llahu I Madhërishëm të gjithë robërit e Tij, nga barku I nënave të tyre, i ka nxjerrur pa kurrfarë njohurie. Adhurimi I All-llhut është detyrim I robërve të Tij, po a është e mundur kjo pa dituri?! Po dituria, a nuk arrihet me kërkimin e saj?

Dituria njeriun e ngritë nga shkalla e robit dhe e sjell në shoqëri të sundimtarëve. Këtë e konfirmon edhe hadithi i besueshëm të cilin nga Ebu et-Tufejli e transmeton ez-Zuhri, në të cilin thohet se Naif ibn el-Harithi nje here kishte ardhur te Omer ibn Hattabu me Asfanin të cilin Omeri që më herët ua kishte lënë mekkasve mëkëmbës,andaj Omeri i pyeti: ”Cilin e ka lënë të zëvendësojë te banorët e Luginës (d.m.th. Mekkes)?” - për zëvendës timin ua kam lënë Ibn Ubzeun,- u përgjegj ai. “Po kush është ky Ibn Ubzeu?- e pyeti. Një nga robërit tanë të liruar, - u përgjij ky. Pas kësaj Omeri e pyeti: ”Ua ke lënë për zëvendës një rob të liruar?” - Ai e lexon Librin e All-llahut dhe njeh mire obligimet (farzet), - u përgjij ai, pas çka Omeri tha: ”Vallë nuk ka thënë Pejgamberi juaj (sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem): All-llahu me këtë dituri njerëzit do t`I lartësojë e disa do t`I rrëzojë”.
Ibrahim el-Harbi rrëfen: “Ata ibn Rebbahu shërbente si rob i zi të një grua e Mekkes. Kishte hundë të shëmtuar.Njëherë tek Ata`u kishte ardhur Sulejmani, biri i sundimtarit të besimtarëve, Abdulmelikut, me dy bijtë e vet dhe kishte hasur duke u falur. U ulën dhe, kur ky e përfundoi namazin, filluan ta pyesin për ceremonitë e haxhxhit, ndonëse ua kishte kthyer shpinën. Pastaj Sulejmani bijve të vet u tha të ngriteshin, dhe ata u ngritën. Kur dolën u tha: ”Bijtë e mi, mos ngurroni të kërkoni dituri, ngase nuk mund ta harroj poshtërrimin që përjetuam nga ky rob I zi!”

El-Harbi më tej vazhdon: “Muhammed ibn Abdurrahman el-Evkasi ishte njeri i mbushur, me qafë të ngjitur në turp dhe supe të dalura. Nëna i thotë: ”Kudo që ndodhesh në shoqëri do të përqeshin dhe tallin. Prandaj mëso, ngase dituria do të ngitë!” Më vonë ai u bë kadi në Mekke dhe në këtë post qëndroi njëzet vjet. Ishte aq I ditur sa kundërshtarët, kur uleshin në pranin e tij, dridheshin përderisa largoheshin”.

Abdullah ibn Davudi ka thënë: ”Kam dëgjuar që Sufjan eth-Thevri ka thënë:` Shkenca e hadithit është nder.Kush e dëshiron kt botë, me të do ta gjejë, por edhe kush e dëshiron botën tjetër, me të do ta gjejë”.

Sufjan ibn `Ujejne ka thënë: “Postin më të lartë tek All-llahu e kanë ata që I njohin më së miri raportet midis All-llahut dhe robërve të Tij, e ata janë të dërguarit dhe dijetarët”.

Nderi i përket vetëm të diturve,
ata janë në rrugë të drejtë
dhe udhëzimi për ata që rrugë kërkojnë.
Çdo njeri çmohet sipas sjelljes së tij të mire,
Ndërsa injorantët janë armiq të dijetarëve.
Fito dituri, me të do jeshë gjithnjë i gjallë,
bota është e vdekur, ndërsa njerëzit e ditur të gjallë.

[ramazan_it]

[QUOTE=Lulzim7;2872805]Rëndësia e diturisë dhe dijetarëve

All-llahu i Madhërishëm thotë: “All-llahu vërtetoi se nuk ka zot tjetër përveç Tij, e dëshmuan edhe engjëjt e dijetarët, dhe se Ai është Zbatues i drejtësisë. Nuk ka zot përveç Tij, Fuqiplotit, e të Urtit”. (Ali Imran:18)

Esselamun alejkum vëllau Lulzim, më ra në sy një gabim shkrimi që kishe bërë në ajetin e mësipër dhe u detyrova që ta përmirësoj, ma bën hallall, sepse mund që të mer drejtim tjetër kur nuk shkruhet sikur duhet.


Sa çër shkrimi e mësipërm, All-llahu s.v.t. ta shpërbleftë, se ky është argument se dijetarët kanë përgjithësinë më të madhe tek All-llahu s.v.t., dhe se ata janë që kanë më shumë frikë Atë.

Selam alejkum nga Ramazani.

[The Boy]

Esselamu Alejkum Ue rahmetullahi ue berekatuhu. Teme shume e mire, me shume rendesi per muslimanet mbare e NE VECANTI per RININE muslimane, qe te lidhen me DIJETARET dhe te kapen fort pas tyre sepse rruga e drejte eshte VETEM ne pasimin e dijetareve dhe humbja dhe shkaterrimi eshte ne KUNDERSHTIMIN e tyre. Allahu i Lartesuar thote ne Kur`anin e shenjte: - "Pyesni Dijetaret nese jeni qe nuk dini"
E lus Allahun e Lartesuar qe muslimanet te ndergjegjesohen per RENDESINE qe kane ULEMATE ne Ummetin Islam per t`ja kthyer muslimaneve autoritetin , nderin dhe lavdine qe e kane patur dikur , ate lavdi qe atyre u takon me te drejet pasi jane roberit e Allahut qe e ADHUROJNE VETEM ATE nje te VETEM e te pa shok dhe te pa RIVAL...., dhe dihet mire qe NDERI dhe Lavdia, Autoriteti dhe Pushteti muslimaneve do tu kthehet VETEM ATEHERE kur ata te kthehen tek Kur`ani dhe Sunneti me KUPTIMIN e Selefus-Salih te pareve tane te mire, tre brezat e pare dhe te gjtihe ata qe i pasojne ata me te mira.....Allahu i ruajte DIJETARET E MUSLIMANEVE , u shtofte atyre DIJEN dhe DURIMIN e qendrueshmerine ndaj SPROVAVE, ndaj FITNEVE, ndaj sulmeve dhe ndaj padrejtesive qe thuren kunder tyre. AMIN....

[referi_1]

Esselamu Alejkum Ue rahmetullahi ue berekatuhu. Teme shume e mire, me shume rendesi per muslimanet mbare e NE VECANTI per RININE muslimane, qe te lidhen me DIJETARET dhe te kapen fort pas tyre sepse rruga e drejte eshte VETEM ne pasimin e dijetareve dhe humbja dhe shkaterrimi eshte ne KUNDERSHTIMIN e tyre. Allahu i Lartesuar thote ne Kur`anin e shenjte: - "Pyesni Dijetaret nese jeni qe nuk dini"
E lus Allahun e Lartesuar qe muslimanet te ndergjegjesohen per RENDESINE qe kane ULEMATE ne Ummetin Islam per t`ja kthyer muslimaneve autoritetin , nderin dhe lavdine qe e kane patur dikur , ate lavdi qe atyre u takon me te drejet pasi jane roberit e Allahut qe e ADHUROJNE VETEM ATE nje te VETEM e te pa shok dhe te pa RIVAL...., dhe dihet mire qe NDERI dhe Lavdia, Autoriteti dhe Pushteti muslimaneve do tu kthehet VETEM ATEHERE kur ata te kthehen tek Kur`ani dhe Sunneti me KUPTIMIN e Selefus-Salih te pareve tane te mire, tre brezat e pare dhe te gjtihe ata qe i pasojne ata me te mira.....Allahu i ruajte DIJETARET E MUSLIMANEVE , u shtofte atyre DIJEN dhe DURIMIN e qendrueshmerine ndaj SPROVAVE, ndaj FITNEVE, ndaj sulmeve dhe ndaj padrejtesive qe thuren kunder tyre. AMIN....

Kjo që thuani është krejt gabim sepse mu këtu qendron problemi se cilët dijetarë duet ndjekur?
Dhe pyetja e dytë se a ndiqen diejtarët në çështjet e teuhidit?
E para gjithmon ka nji rregull të artë që : duet ndjekur dietarët e mëhershëm klasik që cilët kan qen të sprovuar në çdo gjë si në besimin e tyre si dhe me jetët e tyre,dhe për besimin e të cilëve kan dëshmuar të gjith dijetarët tjerë.Dhe nuk ka mbetur prej fesë të spejgojnë këta të sotit.
Dhe kursesi të mos ndjeken diejtarët e sotit sepse këta sot janë burim i tërë fitneve që ka kapluar këtë ummet dhe shitën fenë për pak dunja ose për hir të këti ose atij mbreti,kurse harruan mbretin e të gjith mbretërve.
Bile nga këto diejtarë të sotit ose kvazi diejtarë njeriu dueht të marri mësim se si shkatërohet feja.
Dhe mu dietarët ishin ata që shkatërruan edhe ummetet tjera dhe për ktë na tregon Profeti jon i dashur kur zbritën ajetet kuranore :
31. Ata i konsideruan “ahbarët” (priftër jehudi) të tyre, “ruhbanët” (murgjit e krishterë) të tyre dhe Mesihun (Isain) birin e Merjemes, për zota pos All-llahut, ndërsa ata nuk janë urdhëruar për tjetër (nga pejgamberët) pos për adhurimin ndaj All-llahut një, e që nuk ka të adhuruar tjetër pos tij. I lartë është Ai nga çka i shoqërojnë. [tevbe].
Profeti i tha Adij Ibn HAtim këto ajete.Kurse Adij i tha : O i Dërguar i Allahut na nuk ju binin në sexhde hoxhallarëve tan [pra nuk i adhuronim ata]?
Profeti i tha : A nuk ju lejonin atë që Allahu e kishte ndaluar dhe e ndalonin atë që Allahu e kishte lejuar,kurse ju i ndiqnit [ ju bindeshit] në ktë?
tha : PO.
Atëher i tha Porfeti jonë : KJO ËSHTË ADHURIMI I JUAJ NDAJ TYRE [pra i keni bërë zota,jeni bërë mushrikun,kafira].[Hadithin e transmeton Ahmedi dhe Tirmidhi].
Kurse sa i përket çështjes së dytë se a dueht ndejkur hoxhallarët në teuhid?
Për ktë shkak më së pari duet njohur teuhidin dhe pastaj do të dallosh se cilët dietarë janë në teuhid dhe cilët nuk janë.
Dijetrari ndiqet derisa nuk e ka prish teuhidin [asll dinin],nëlse e prish,atëher i thua lamtumirë..
.................................................. .................................

وَهَل أفْسَدَ الدِّينَ إلا المُلوكُ ... وَأحبارُ سُوءٍ وَرُهْبَانُها؟

Dhe ky din nuk është koruptuar përveç se prej mbretërve…dhe dijetarëve të prishur dhe prej asketëve? [Poem e cituar nga Ibn kethiri në tefsirin e tij ajetit Kuranor :
34. O ju që besuat, vërtet një shumicë e parisë fetare e jehudive dhe e të krishterëve, në mënyrë të paligjshme e hanë pasurinë e njerëzve dhe pengojnë të tjerët nga rruga e All-llahut. Ata të cilët e ruajnë arin e argjendin e nuk e japin për rrugën e All-llahut, lajmëroji për një dënim të dhëmbshëm. [Tevbe].

[referi_1]

Shirku sot ma i përhapur ndër ummet nuk është vetëm ai i adhurimit të varreve,tyrbeve,evliave,kupolave..etj pra shirku në dua,kpor shirku ma i madh tani është shirku i PASIM QORRAZI TË DIEJTARËVE,gjykim me ligjet e demokracisë,VOTIMET PARLAMENTARE DHE PËR KRYETARË TË SHTETEVE,kërkesa ndihmë nga kafirat dhe mushrikëve kundra besimtarëve duke i lutur ata për çdo gjë duke i marr ata si evlija miq dhe të afërm,dhe duke ju ankuar atyre në mënyra të ndryshme,të ndihmuarit kafirave dhe mushrikëve me ndihma të ndryshme si me polici,admninistratë,ushtri,mjete,info..etj