Vullnet Mato

[vullnet mato]

[QUOTE=vullnet mato;2909305][QUOTE=vullnet mato;2900985][QUOTE=vullnet mato;2898066][QUOTE=vullnet mato;2897110][QUOTE=vullnet mato;2896185]

[B]

Vullnet Mato

NGJYRAT ZHGËNJYESE

Kur isha kec
në moshën e bardhë,
thosha, dil mjekra ime,
të bëhem burrë!
Të marr një faqemollë
me cicat dardhë,
ta bëj manare,
të mos më ndahet kurrë.

Të më flenë buzët
brenda frymës së saj,
të bëj përnatë eklipsin
hëna nën diell.
Të bëj si fytyrën time,
tre kalamaj,
të më thonë, o babi!,
t’u them, o yje !...

Kur i bëra të tëra
këto marifete,
thosha, më ndihmo fat,
të ngop bijtë e uritur,
t’i vesh si prilli
lastarët me gjethe,
të bëhem lumë i tyre
për t’i vaditur.

Por fati nuk m’i dha
qeset me të holla,
ndonëse u rropata
për letra të ndershme,
duke rendur pas diplomave
nëpër shkolla,
kur paraja tinëzare
u bë më e vlefshme.

Dhe i zhgënjyer
në vjeshtën e moshës,
thosha, duhet shembur
ky kodosh shteti.
Po kur u shtrinë urat
mbi oqeanet e botës,
m’i rrufiti bijtë
magnet kurbeti.

Pasi brodha kohët
me ndryshime ngjyre,
dhe ndërrime emrash,
por huqet njësoj,
them, sa keq të vdes
me kusarë mbi krye,
dhe me fatin koprrac
që më bojkotoi!...

TRADHTIA NË MENDJE

Gruan e kam gjithnjë
brenda trurit,
ku vjen përqark
si nikoqire e mendjes sime.
Aty ankohet për ndonjë
gjakndezje burri.
Qesh e më trazon
gatimet në mendime.

Fshin pluhurin cerebral
me ëndrra kotësie.
Shkund mendësitë
e pa barabarta.
Kur harroj ia mbaj
të mbyllura dyert,
ajo troket aq fort,
sa më tundet kafka.

Dyshon mos ndoshta
ndonjë grua tjetër,
më ka hyrë brenda trurit
nga dritaret e syve.
Ndonëse e di
që më ka besnik të vjetër,
bëhet merak sidomos
nga bëmat e fqinjëve.

Tek punoja në bibliotekën
e trurit të vogël
më gjeti një ditë
me një topolake të njomë,
që kish hyrë lakuriq
nga televizori i dhomës
dhe me kërcime seksi
tundte belin e hollë.

Shtypi pultin ma nxori
nga truri pa vonesë
dhe për impulse maniake
më bëri vërejtje.
Tha: “Si gjithë burrat,
edhe ti ke tru të pabesë,
me kuçkat e botës
tradhton në mendje.
S’ka si të mos e dish
që këtë postulat,
Krishti e ka thënë
para dymijë vjetëve!“...

BUKURIA

Bukuria sa vjen
sytë po na rrëmben.
Gjithnjë e më tepër
po na shton magjinë.
Kot thonë,
mashkulli bëhet si qen,
përderisa femra i rrit
magnetit fuqinë.

Bukuria shkul
nga trupi pleqërinë,
bën të ndjehesh befas
banor në tropik.
Të ngjall dëshirën,
të shton energjinë,
të deh papritmas
me avujt erotik.

Syri që bredh kudo
pa kufizimin e lirisë,
zhvesh në rrugë femrën
më të paarritshme,
shijon format e linjës,
të përsosmërisë
dhe bëhet në çast
më uri të përbindshme.
Por vetëdija e mban lidhur
si qenin me zinxhirë.
Shyqyr, o zot,
ky shpëtim, shyqyr!...

[vullnet mato]

Vullnet Mato

ZOGU I STUHIVE

Kur isha gjashtë vjeç dilja këmbëzbathur,
te pragu i shtëpisë përdhese buzë detit.
Ditë me radhë një zgalem krahëhapur,
më vërtitej përqark si balona rreth perit.

Më ftonte të fluturonim përtej horizontit,
mes reve e dallgëve ku vezullonte kaltërsia.
Pastaj, çuditërisht, më hyri brenda gjoksit
dhe rrihte krahët fort mes brinjëve të mia.

Atëherë gjithçka në trup m’u bë fluturuese,
krahët papritmas më morën fuqi reaktive,
zemra më rrihte me dallgë shkumëzuese,
sepse kisha brenda vetes zogun e stuhive.

Por koha e kuqe më prangosi atin pa faj
dhe më vuri përballë kafaze për kufizime.
Me shënjestrën e çiftes së gjahtarëve të saj,
më përgjonte tinëz pasionin për fluturime.

Më detyronte krahët si pulat t’i shtrëngoja,
të duroja breshrin bujtës në lëkurën time,
ushqimin e peshkut me lëpjetë ta ndërroja,
të më vdiste brenda vetes zogu i stuhive.

U deha me lotët e nënës dhe ika hapësirave,
zogun të shpëtoja nëpër errësirat e pyllit,
duke mësuar nga instinktet e egërsirave,
dinakërinë e fshehjes nga drita e diellit.

Aty një mëllenjë në fluturimin rastësisht,
më çukiti zemrën fort me sqep vajzërie.
E fsheha te strofka mes pyllit me ahishtë,
sepse kisha brenda vetes zogun e stuhive.

Gjatë ndëshkimit për shpirtin tim fluturak,
zvarrita krahët nëpër baltëra vështirësie,
por njoha skutat më të errëta për almanak,
me skenat e plota të atij ferri marrëzie.

Kur energjia reaktive të më shuhet tërësisht,
krahët do m’i rimarrin zgalemët e kaltërsive,
fluturimin e penguar të vazhdoj përjetësisht,
sepse kisha brenda vetes zogun e stuhive.

KU I KEMI HERONJTË E SOTËM

Ku janë guximtarët e bëmave të mëdha heroike?
Ku i kemi heronjtë e sotëm të vetëflijimit fitimtar?
Flenë moteleve me dashnore e kurvicka histerike,
pinë “Viagra” dhe injektojnë “Heroinë” në damarë.

Mbushin faqet e shtypit dhe ekranet me ngjyra
disa prototipa të rëndomtë të llojit “Big Bradhër”,
që kacafyten tre muaj dhe bëjnë tualet në pasqyra,
për të fituar miliona duke puthur vajzat e radhës.

Palosin lojëra fjalësh në mikrofona opinionesh,
oratorët që shfaqen njëmijë herë në njëmijë ditë.
Mohojnë me nihilizëm bëmat pozitive të çdo kohe,
dhe pompojnë pareshtur të paaftët për “mrekullitë”.

Nderohet kush zotëron mirë mjeshtërinë e shpifjes,
kush zbraz për rivalët helm më të fortë se gjarpri.
Kamera spiune peshkon heronj video-përgjimesh
dhe hajduti milioner del nga lypsarët më i varfri.

Çmohet kush pa turp i rrëshqet moralit të elitës,
kush durimin njerëzve ua shkërmoq me daltë.
Ngrihet lart në qiellin ashiqare të mesditës,
kryevepra e atij që shkel ligjin, sa e bën baltë.

Quhet kryetrim ai që përdor lirinë si pronën e vet,
dhe nga milli i rebelimit të gjakut nxjerr shpatën;
sulmon të drejtën e të tjerëve egërsisht dhe godet,
duke plagosur rëndë kushtetutën dhe gjykatën.

Mendjehollët më të mprehtë po dalin gënjeshtarët,
që shpikin shfajësime duke pasur dështimin kalikiçi,
që fshehin si disa gra jastëkun te barku i barrës,
dhe në përfundim pjellin hiçin nga mitra e hiçit.

Ku janë guximtarët e bëmave të mëdha heroike?
Ku i kemi heronjtë e sotëm të vetëflijimit fitimtar?
Flenë moteleve me dashnore e kurvicka histerike,
pinë “Viagra” dhe injektojnë “Heroinë” në damarë.

FJALA E THJESHTË ÇOBAN

Fjala çoban duket më e thjeshta e fjalëve,
por mbart kuptimin e një rrapi madhështor,
se mbulon relievin e fushave dhe maleve,
ku tingëllojnë pareshtur zile dhe këmborë.

Nën hijen e këtij rrapi ndrit hëna e plotë,
mugullon bari i njomë, tërfili shtrin fletët,
mërzejnë vapës tufat me dele, dhi e lopë,
ulen për të shkruar vjersha baritore poetët.

Te fjala çoban tjerr qielli shtëllunga reje,
shiu thur litarë dhe breshri lidh kokrra,
era i bie fyellit me oshtima rrufeje,
bora shtron qilimin e bardhë mbi kodra.

Të kjo fjalë lehin qentë në gjurmët e arinjve,
ujqërit skërmiten fshehtas në korije të largëta.
Teksa kovat mbushen me currilat e gjinjve,
baresha ngroh gjoksin me puthje të zjarrta.

Te kjo fjalë gërshëra pret stofin e leshtë,
dhe kostumi i dhëndrit gatit dasmat e vitit.
Në baxho stanesh ngrin qumështi i nxehtë,
për fuçitë e djathit me dru të fortë prej lisit.

Te kjo fjalë e lashtë ku koha nuk ia di largësinë,
nëna pret sisën dhe vogëlushin merr përdore.
Njeriu mban kafshën dhe kafsha mban njerinë,
duke lidhur mes tyre bashkëjetesën tokësore.

Se qëkur hëngri mish e shtrydhi gjinj për të pirë,
njerëzimi bëri bagëtitë ushqim kryesor të botës.
Ujku u shpall armiku i përjetshëm, egërsirë,
dhe çobani u bë lartmadhëria absolut i kullotës.

[vullnet mato]

Vullnet Mato


FUNDI FATAL I NJERËZVE TË TMERRSHËM

Njerëzit e tmerrshëm i pjell mitra e egoizmit,
ngjizen me spermën përdhunuese të djallit të zi.
Rriten në prehrin me thumba gërricës të cinizmit,
ushqehen me tërbimin e etur për pushtet pa kufi.

Ku u shua jeta demoniake e Neronit të llahtarshëm,
që mbuloi Romën e lashtë me shkrumb dhe hi ?
Ku u mbulua me rrënoja Ivan Grozni i tmerrshëm,
që hëngri edhe kokën e të birit bashkë me Rusinë?

Ku u burgos në vetmi Bonaparti i zhgënjyer,
që gjysmën e Evropës e ktheu varr për të vdekur?
Në cilin bodrum piu helmin Hitleri kryqethyer,
që e bëri qiellin e botës të vjellë vetëm hekur?

Ku plasi si dinamit zemra e Millosheviçit serbomadh,
që derdhi përrenjtë e lotëve të Bosnjës e Kosovës?
Në cilin tunel u fsheh si miu Sadami mustaqemadh,
që mbolli Irakun me çelikun e predhave të botës ?

Në ç’thellësi oqeani ushqen peshkaqenët Bin Ladeni,
që zbrazi damarët e gjakut arab me kamikazët e tij?
Ku po përgatit varrin e vet kodoshi Kadaf koloneli,
që mbolli një shkretëtirë me kufoma nëpër Libi?

Si nuk mësojnë pasardhësit e tyre të zellshëm,
që popujt e pavdekshëm po kërcënojnë kurdoherë,
se kali i marrosur i revanit të tyre të tmerrshëm,
të shpie domosdo e me siguri vetëm në humnerë?...

MË PRESIN MIQTË E PYLLIT

Kam ardhur sërish në parajsën me pisha,
mes pyllit me kaftan të gjelbër veshur.
Më presin gjithë miqtë e parë që kisha,
në kohën kur jetova mes tyre i fshehur.

Zogjtë me gjuhë cicërimash më flasin,
kuptoj ç’më thonë me tingujt e ëmbël.
Nuk dua përkthyes bimësh dhe kafshësh,
gjithë kodet e tyre i deshifroj me zemër.

Bari më flet me gjuhët vesuar nga yjet
dhe më tund kërcejtë e hollë me petale.
Fluturat më valëvitin flamujt te kryet,
mbi lulet e nektarit duke kërcyer valle.

Qukapikët trokasin dyerve në zgavra
të rreshtojnë milingonat e pritjes jashtë.
Zhapinjtë alpinistë më dëfrejnë me gara,
kush t’i shkojë trungut te maja e lartë.

Ketrat atletë kërcejnë te arenat mbi pemë
dhe më tregojnë një çast çiftimin e dashur.
Laraskat gajasen dhe zgjojnë lepujt që flenë,
të më shohin nga ferrat e gjumit syhapur.

Mëllenjat klloçka me të vegjlit e foleve,
më brohorasin me çuçurima nëpër shkurre.
Dhelpra del nga strofka veshur topmodele
dhe më tregon mantelin me gëzof lëkure.

Breshkat ekspozojnë tatuazhin e shpinës
dhe mbi gjethe të thata nxitojnë këmbët.
Kërmijtë më tregojnë antenat te brirët,
duke incizuar këngët e bilbilave të ëmbël.

Më ushqejnë me oksigjen pishat dhe shtogu,
teksa mendoj se pylli me miqtë e mjedisit,
janë mbretëria e paqes më të përsosur,
që i duhet njeriut për qetësimin e shpirtit.

GJYSHJA PËR BIJËN E SHEJTANIT

Gjyshja pa dhëmbë në gojën e madhe,
qeshte dhe me ledha më quante keç.
Nëna e nënës, jetëgjata me tumane,
qeshi plot nëntëdhjetë e tetë vjeç.

Si ajo plakë gazmore dhe kapedane,
në jetën time nuk më deshi askush.
Më lëmonte kokën e nxirrte bajame,
nga xhepat e tumaneve të fryrë kaush.

Bir i gjyshes të bëhesh djalë i mirë,
mos puthësh kurrë “Bijën e shejtanit”,
si ai dajua i madh që na vjen i pirë,
me atë të flamosur nga degët e manit.

Dajua sarhosh s’më pëlqente as mua,
ndonëse më jepte të thyeja bajame.
Se kur vinte me këmbët i penguar,
kundërmonte të puthura era shejtane.

Kur arrita vetë moshën e pjekurisë,
u bërë kureshtar si ishte ajo dreqe.
Putha buzët e saj te gota e rakisë,
bija e shejtanit s’mu duk aq e keqe...

Dhe në dasmën e motrës, çakërrqejf
i thashë gjyshes para shishes me verë:
Putha bijën e shejtanit sa u bëra dreq!
Ajo qeshi atë ditë më fort se çdo herë...


KRIMBI PREJ TYMI

E nisa cigaren
të ngjasoja me burra,
duke lëshuar ngado
shtëllunga tymi.
Një oxhak nga goja,
dy nga hunda,
derisa përbrenda
më hyri krimbi.

E nxora krimbin
me vuajtje pa derman,
se më thanë, nga vajzat
s’je i zgjedhur.
Ato largohen nga era
alkool e duhan
dhe po të panë
me gishta të zverdhur.

Vajza që zgjodhi mua,
erëmonte duhan
dhe para saj
mbeta i ngrirë shakull.
Hetova prostitutën
kudo mbi fustan
dhe i futa duart
mos ishte mashkull.

Ajo tha befas,
ku të duash më kap,
cigare mos kërko,
se s’kam të të jap!
Ia ktheva:
Mos të pafsha sytë kurrë,
se femra era duhan
s’më bën për burrë!

Por shokët e qortuan
paragjykimin tim
dhe thënie proverbiale
më sollën në kujtesë:
Te prosti me cigare
po prishe djalërinë,
çmon më mirë
vlerën e gruas në martesë.

Kur krimbi u ngjit te vajzat,
si tifozëri e sportit,
gjeta një si vetja,
me duhanin armik alergjie.
Se mund të mbetesha
t’i ndez cigaret prostit,
si beqar i shpërfillur
nga çdo vello nusërie...

BUKURIA QË SHËRON ZEMRAT

Urbani i ngarkuar rëndë uturinte më rënkim.
Udhëtarët e unazës ishin kthyer në sardele.
Ngjitur meje miku më ankohej me trishtim,
se analizat e zemrës kishin dalë me probleme.

Aty pranë ra nga qielli një bukuri e praruar,
që të merrte mendjen në çdo moshe të ishe.
Njerëzit përqark vështronin si të paralizuar,
nga qafëgjata me sy e buzë të magjishme.

Atë çast i mekur prej saj i thashë mikut tim:
Pa shiko, o Bardhi, ç’mrekulli ka bërë zoti!
Oh, mua më dhemb zemra e s’po gjej shërim,
ti seç po më thua për ca gjëra kot së koti...

Kjo nuk është gjë koti po shihe ç’ka bërë zoti,
se ta largon dhimbjen më mirë nga çdo kurim
dhe të gjitha vuajtjet e tua të duken pika loti,
po sodite këtë krijesë marramendëse pa ngurim!

Si asnjë herë tjetër psherëtiva duke rënkuar:
Ah, moj nëna ime, që ke vdekur e s’më dëgjon,
të kishe mundësi të më mbaje të konservuar,
dhe ta lindje vezën time dyzet vjet më vonë...

Ajo ktheu vështrimin papritmas nga ne të dy,
sikur të kishte marrë befas një mesazh qiellor.
Miku im u trand përbrenda, u përpëlit në sy,
nga ata sytë e saj magjik me rrezatim meteor.

Pas kësaj ne treguam barsoleta dhe pimë raki.
Bardhit s’i dhembi zemra, trishtimi ishte fshirë.
Bukuria e asaj vajze i kish dhënë shpirtit të tij,
besim të plotë për jetën dhe humor mjaft të mirë.

[vullnet mato]

Vullnet Mato

NEPËRKA DHE NUSJA
Tregim.
Thuhet se natyra ia ka dhënë helmin gjarprit, thjesht për vetëmbrojtje nga kundërshtarët e vet. Pasi në të gjitha rastet e shfaqjes para syve tanë, ai rrëshqanor i rrezikshëm nuk sulmon, po nuk e sulmove dhe nuk godet pabesisht, kur nuk i afrohesh befasisht. Këto konstatime i kam të provuara saktësisht edhe me përvojën time jetësore, por sidomos me një ngjarje tepër rrëqethëse.
Si fillim, është nevojshme të bëj të qartë, se në fëmijërinë time shfaqja e gjarprit në rrugicën me diell, apo në shtegun ku rrëshqiste me panik për t’u fshehur, më është shoqëruar gjithmonë me një dridhtirë tmerri, nga e cila, ose më ka shpëtuar shurra rrëzë pantallonave të shkurtra, ose më është bllokuar frymëmarrja për të ndaluar vrapin sa më larg tij. Më saktë, kam qenë një frikacak i klasit të parë. Dhe as vetë nuk e kuptova, se si pas pak kohësh ndodhi e pabesueshmja, u bëra miku më i ngushtë i gjarprit, aq sa t’i bëja fole të më flinte në gji, ngjitur me lëkurën time të hollë. Dhe ja, si ndodhi kjo çudi e pazakonshme për një djalë rreth tetë vjeçëve?...
Në shtëpinë tonë, të trashëguar nga gjyshi në fshatin Karahaxh, (prejardhja nga Kara Haxhi “ Haxhiu i zi “) dhjetë kilometra larg Sarandës, ku ne shkonim gjatë stinës së verës, erdhi një babush teqeje me mjekër të bardhë, të madhe e të gjatë deri afër brezit. Dukej në ecje e sipër, sikur lëvizte një mullar me kashtë gruri. Ai e njihte babanë si mësues i atyre anëve dhe i pëlqente të shkëmbenin mendime bashkë. Duke vënë re se isha tepër kureshtar për atë dukuri të leshtë që mbulonte krejt pjesën e përparme të pamjes së tij, ai më lejonte ta zija për mjekre, madje edhe ta lëmoja njësoj sikur të ishte ndonjë cjap manar. Dervishi filloi të më donte si djalin e tij, më lëmonte kokën dhe më mbante pranë vetes, duke më treguar ndodhi të çuditshme, të cilat në atë moshë nuk i kuptoja, por diçka fantazoja me mendjen time të ujshme.
Një ditë, teksa babai ishte duke bërë disa meremetime me gozhdë e sqepar në tavan, ai më mori përdore dhe dolëm nëpër kopshtiet përqark kodrës ku ishte shtëpia jonë. Diku te një ferrë e ulët, sytë e tij të murrmë dalluan një nepërkë lara-lara, e cila e bëri mjekroshin të gëzohej si fëmijë dhe mua prapa krahëve t’ia mbath vrapit në çast.
- Qëndro aty!- më bërtiti babushi befas me një ton të rreptë, të pazakonshëm. - Unë do ta bëj këtë bukuroshe laramane, jo të na hajë ne, po të kërcejë vallë në dorën tonë...
Këto fjalë të pabesueshme më bënë të kthehem i ngarkuar me kureshtje, për të parë i tendosur disa metra më tej, si do t’i bënte këto marifete mjekërmadhi fantastik.
Ai mori një shkop furkaçe, nga ato që ne fëmijët bënim llastiqe për të vrarë zogj dhe me të ia ngjeshi kokën përtokë. Pastaj i kapi kokën me dorë dhe kur e ngriti lart, nepërka iu mbështoll e gjitha rreth dorës së shpërveshur deri te bërryli. Atëherë unë ndjeva disa pika urine që njomën mbathjet e mia dhe po prisja kur babushi mjekërmadh do të këputej i vdekur përtokë, si mullar kashte i përmbysur nga era.
Kjo jo vetëm nuk ndodhi, por duke parë fytyrën time të rrudhur nga tmerri, ai qeshi me ton të lartë dhe me nepërkën përqark dorës gjithë damarë të ngritur nga shtrëngimi i saj, më tha:
- Shikoje pa frikë, se do ta urtësojmë, këtë kafshë njësoj si atë macen me të cilën loz ti!
- Ç’kafshë, thua ore babush, po ajo nuk ka katër këmbë si macja, dhia apo delja? - i thashë unë me zë të dridhshëm.
- Këmbë kjo ka bishtin, që e shtyn trupin përpara me shkathtësinë që nuk e ka asnjë kafshë tjetër. - u gjegj ai dhe vijoi: - Eja tani të shkojmë te shtëpia ta bëjmë të nusërojë këtë zonjë pikaloshe të bukur.
Ai tha “zonjë” dhe unë thashë me vete, të kisha t’ia shtypja kokën me gurë asaj vrrome të pështirë.
Kur shkuam te shtëpia nëna ime u step, duke kundruar me sy të shqyer baba dervishin me nepërkën të mbështjellë përqark dorës.
- Mos u tremb, zonjë, - i tha ai nënës - nuk ha njeri kjo. Ja, do ta shohësh. Vetëm më sill një filxhan dhe një copë të vogël të leshtë, sa t’i zbut pak inatin.
Kur dëgjova sërish fjalën “zonjë”, mendova me zemërim, si ky njeri që hante bukë me babanë tim, përdori për nënën time të njëjtën fjalë “zonjë” që kishte përdorur edhe për nepërkën. Nëna ime që nuk vriste asnjë mizë, ishte zonjë mbi zonjat e vërteta dhe jo nepërkë e pështirë që kapte bretkosat për fyti nëpër kanale të pista dhe i kullufiste. Ai mjekërosh duhej ta lante njëqind herë gojën te burimi e t’i kërkonte falje nënës, që e kishte barabitur me nepërkën.
Nëna tepër e druajtur, i solli atij mjetet që kërkoi dhe ne të dy të shtangur te njëri-tjetri po vështronim nga larg me habi e tmerr çdo të bënte ai çudibërës me laramanen vdekjeprurese.
Dervishi ia kapi kokën me dy gishtat e parë dhe ia shtrëngoi fort, sa iu hap goja dhe i futi te dhëmbët cepin e copës së leshtë, duke e mbajtur pingul mbi filxhan. Nepërka kafshoi copën e leshtë dhe lëshoi nëpër fijet e saj një curril helmi të verdhë mbi filxhan. Si e mbaroi këtë punë të llahtarshme, babushi nxori me dorën tjetër nga xhepi një pincetë të vogël dhe duke ia shtypur gojën, sa iu hap si ndonjë fik i çarë, i shkuli dhëmbët me kujdes. Pastaj qeshi i gëzuar dhe e futi nepërkën brenda asaj këmishës së tij, më të bardhë se mjekra gri.
Nëna klithi:
-Uauuu, ç’bëre ashtu, more derëzi, se do vdesësh!...
Dervishi vazhdonte të qeshte. Por duke vënë re, se ne të dyve na u bë fytyra në ngjyrën e dheut dhe ndjeheshim keq nga ky veprim, futi dorën në gji, e nxori nepërkën dhe shkoi e lëshoi te ferrat poshtë kopshtrave. Më pas erdhi në shtëpi, e hodhi helmin në një shishe të vogël me tapë, duke lënë fare pak në filxhan. Ai i kërkoi nënës një lugë sheqer dhe ujë sa për të mbushur filxhanin. Atëherë më tha mua fjalën më të tmerrshme, që na bëri të dridhemi të dy me nënën.
- Pije, si trim, se kjo do të bëjë që të gjithë gjarpërinjtë të ndërrojnë udhën kur të të shohin ty me sy !
- Jo, jo, mos ja jep djalit!- kërceu nëna prerazi dhe më tërhoqi pas vetes.
- Jo! - thashë edhe unë i vendosur të mos e pi kurrsesi.
- Unë, moj zonjë, e dua djalin tuaj të zgjuar, jo më pak se ju që i keni bërë kokën! - iu drejtua ai nënës me përulje. - Po me këtë ilaç që e kam bërë në trupin tim dhe tek shumë të tjerë, ky djalë fiton imunitet dhe nuk pëson kurrë gjë të keqe nga helmet e gjarpërinjve.
Nëna u lëkund pakëz dhe mjekërmadhi m’u drejtua mua:
- Pije si burrë, se kam folur edhe me babanë, apo do që ta zbresim nga çatia të të thotë me gojën e tij?
Babai dëgjoi nga tavani ku punonte dhe zbriti shkallën një çast.
- Duhet ta pish me dëshirë, biri im, se është për të mirën tënde!- më tha butësisht duke rregulluar syzet.
Unë sërish ngurova i pavendosur dhe sakaq dervishi e ktheu vetë filxhanin, që humbi një çast te goja mes mustaqeve dhe mjekrës së tij.
Më tej u desh rreth një orë, pasi ai kishte mbetur ende gjallë, që ne të dy me nënën të bindeshim ta pija edhe unë dozën e parë të helmit me sheqer. Dhe pasi e rrëkëlleva poshtë, të them të drejtën, më pëlqeu. Nuk ishte aspak i hidhur, si disa ilaçe që më jepte nëna kur ftohesha, apo kur më zinte gripi. Dhe kura kundra pickimit të gjarpërinjve vazhdoi, duke rritur dozën nga një pikë çdo ditë, derisa shishja e vogël u boshatis krejt.
Atëherë baba dervishi më mori me vete dhe dolëm rrëzë kopshtijeve me ferra të kërkonim gjarpërinj për provën e tmerrshme. Por dy ditë me radhë nuk gjetëm asnjë për be. Ditën e tretë ai pikasi një nepërkë të vogël dhe pasi ia fiksoi kokën, më tha mua ta kapja me dore pa frikë. Me gjithë frikën e zbutur, ai më kishte injektuar edhe besim. E zura nga koka dhe ajo m’u mbështoll te krahu. Ashtu, me nepërkën në dorë, shkuam në shtëpi dhe pasi bëri veprimet si herën e parë, ai më tha ta futja dhe unë nën këmishë. Ah, jo, këtë s’kisha guxim ta bëja kurrë, t’i jepja liri nepërkës të më sillej nëpër lëkurën e trupit si t’i donte qejfi, e po t’i tekej të shijonte mishin tim, sikur të isha ndonjë bretkosë kanalesh...
U stepa për disa çaste. Por m’u kujtuan kalamajtë frikacakë të fshatit greqishtfolës dhe sidomos nusja ime bukuroshe me fustanellë të bardhë, më te cilën më kishin martuar në lodrat dasmore të fëmijëve. Do t’i lija me gojë hapur të gjithë djemtë dhe vajzat e vogla minoritare. Do t’u tregoja të tërëve, sa trim isha dhe pasi të nxirrja nepërkën triumfalisht, do ta puthja fort nusen time të dashur. Ky mendim më dha guxim të pazakonshëm dhe së fundi e futa nepërkën në gji. Ajo zvarranike e shkathët u suall një copë herë përqark gjoksit tim, duke më shkaktuar një kilikosje rrëqethëse të ftohtë, nga e cila pata një gaz kërcimtar të frikshëm, që e kënaqi shumë babushin mjekërmadh.
Pas kësaj më tha truri dhe dola me vrap për të shkuar te lëndina, ku luanin çdo ditë kalamajtë e fshatit. Hyra mes tyre, duke i mbajtur sytë drejt “nuses time”. Pasi u tërhoqa vëmendjen, të më shihnin të gjithë me vërejtje, futa dorën në gji dhe nxora kokën e nepërkës që e kishte zënë gjumi nga ngrohtësia e trupit. Befas ajo m’u mbështoll rreth dorës dhe vura re se pantallonat e disa kalamajve të tmerruar riguan tek gjunjët. Ata më shikonin me sy të shqyer, sikur të mos isha ai shoku i tyre i përditshëm ardhur nga qyteti, po një magjistar i zbritur nga qielli.
Nusja ime rrudhi fytyrën dhe duke më përpirë me sy tha greqisht:
-O panaiamu, ti kani aftos ! ( O shënmëria ime ç’po bën ai ! )
Unë i thashë asaj me krenim, se këtë gjë e bëja vetëm nga dashuria e madhe për të dhe për bukurinë e saj që ua kalonte të gjitha vajzave të fshatit. Dhe atë çast desha ta puth fort, jo si burri i saj i legjitimuar, po si trim triumfator, nga ata që mundnin kuçedrat nëpër përralla. Por ajo faqekuqe me buzët si një qershi e ndarë më dysh, që më bindej gjithmonë si manare, nuk pati guxim të më afrohej në atë krekosje me gjarprin në dorë.
Dhe më çuditi shumë kur ma ktheu në çast me një greqishte aq të kthjellët:
- Kot thua se më do mua, ti ke marrë nuse nepërkën që mbaje në gji, kur unë të prisja të luanim bashkë... - dhe u prish në fytyrë nga kërshëria.
Por dhe unë u çudita shumë që nusja imë vogëlushe ishte bërë xheloze për një copë nepërkë bishtdredhur të kanaleve... Apo babushi nuk i kishte quajtur kot “zonjë” atë pikalore, kur e zumë bashkë. Dhe me pendim të thellë që e kisha lënë nusen vetëm e po merresha me të, i thashë të vinte ta shihte si do ta braktisja për hatër të saj.
Atëherë shkuam të gjithë bashkë, e lëshuam nepërkën në një ferrë, ku i porosita kalamajtë të mos e gjuanin me gurë nëse e shihnin prapë, se ajo nuk kishte dhëmbë për të kafshuar njerëzit. Pastaj u ktheva vrullshëm, e pushtova nusen time me të dy krahët, e putha shumë fort dhe ndjeva në buzë e mia lëngun ëmbël të buzëve të saj. Dhe këtë shpërthim dashurie e bëra fare pa druajtje, sepse ajo më përkiste vetëm mua, pasi të tjerët kishin “nuset e tyre”. Më pas, secili me nusen përkrahu, hymë nëpër kasollet e vogla prej kashte që kishim ngritur në lëndinë. Aty filluam të shkëmbejmë vizita çiftesh tek shtëpitë e njëri-tjetrit, duke bërë urimet e mirëseardhjes dhe shprehëm fshatarçe dëshirat, për të pasur sa më shumë bereqet nëpër arat e katundit.
Një ditë tjetër babush dervishi zuri papritmas katër gjarpërinj të ngjyrave e dimensioneve të ndryshme. Ai i mbushi mendjen babait dhe shkuam për të bërë një paraqitje publike te shëtitorja buzë detit të Sarandës. Aty im at bëri shumë fotografi dhe unë pozova duka luajtur me gjarpërinjtë në duar e në gjoks, përgjatë dy orëve, ku kalimtarët e mahnitur zgurdullonin sytë me habi.
Kësisoj jetova disa kohë në botën e frikshme të gjarpërinjve, duke shijuar kënaqësinë euforike me krenari te lartësuar. Më tej, kur iku babushi mjekërmadh, unë vijova shkollën. Dhe jo vetëm nuk u mora më me gjarpërinjtë të më zemërohej nusja, po edhe fillova pak nga pak të ftohem nga ajo dashuri marrëzie me rrëshqanorët helmatisës, madje edhe e të ruhem prej tyre.
Sot kam frikë si të gjithë frikacakët ordinerë të gjarpërinjve. Por nepërkën nuk e urrej, siç nuk mund të urrehet një grua gjarpërore, të cilën e kisha futur në gjirin tim dhe nuk më kishte rrezikuar, vetëm se më deshi llahtarisht. Më vonë, ngjitja nëpër vite, më ndau edhe nga buzëqershia ime, nusja e dashur e vegjëlisë, të cilën vazhdoj ta kujtoj me nostalgji.

Vullnet Mato

SHPULLA E ËMBËL
Tregim

Sapo dola në korridor nga dera e klasës së katërt A, ku kisha mbaruar orën e mësimdhënies, më shkuan sytë befas te vendpushimi para kabinetit të biologjisë. Aty në gjysmerrësirë, Ermali i së katërtës B tentoi atë çast të puthte me zor, Luljetën dhe ajo e goditi me një shpullë rrëmbimthi. Kjo sjellje e pazakonshme e tij, më la pak sekonda të menduar, madje edhe të tronditur. Sepse ai nxënës ishte krijesa ime model, me të cilën kisha punuar veçmas katër vjet radhazi, për ta formuar si njeri dinjitoz, nga i cili mund të merrnin shembull të gjithë të tjerët.
E thirra Ermalin te shkallët, ku u nis të vraponte dhe i thashë që në fund të orëve të vinte patjetër të më takonte te kabineti im i letërsisë. Ai e kuptoi plotësisht që e kisha parë veprimin e tij të mbrapsht me shoqen e klasës dhe u skuq, aq sa nuk e deshi veten që kishte rënë padashur në lakun e syve të mi.
Qysh në ditët e para të ardhjes së tij nga fshati i largët malor, unë e kisha zgjedhur atë djalë të zgjuar, trupvogël, si një brumë njerëzor të pastër, për t’i dhënë formën e një njeriu me intelekt të zhvilluar, me kulturë të bollshme letrare dhe me edukatë të spikatur qytetare. Duke i ushqyer dijet e tij sistematikisht, me libra nga biblioteka ime, duke e mbajtur pranë më këshilla, deri edhe duke i dhuruar këpucët e mia të tepërta për këmbët e veshura keq. Më pas e kisha bërë koleg për matematikën, ku ai shkëlqente, t’u shpjegonte problemat e vështira nxënësve të klasës sime në kujdestari gjatë orëve të studimit. Në fund të fundit, të gjitha këto i bëja, edhe për të matur veten time, se deri ku mund të arrinin aftësitë dhe mundësitë e mia njeri - formuese, si mësues me përvojë njëzetvjeçare. Por gjesti i tij i sotëm më la paksa të zhgënjyer për këtë segment të karakterit të tij të panjohur prej meje. Sepse në drejtime të tjera, ai shquhej për mirë dhe ishte bërë nxënës i dhjetës absolute në të gjitha lëndët.
U ndjeva mjaft i befasuar prej tij, jo se unë isha aq strikt e pedant, sa të mos merrja parasysh, se ai djalë, që tashmë kishte marrë pamje burrërore, me pushin e zi në mjekër dhe me shtatin e hedhur djaloshar, nuk do të lakmonte vajzat, madje edhe t’i puthte ato. Por kurrsesi të bëhej një dhunues femrash, si ai që më kishin zënë sytë pak më parë.
Në fund të orës së gjashtë Ermali më priste kokulur te banka e parë, përballë katedrës dhe u ngrit në këmbë, sapo hyra në klasë. I thashë të ulej dhe mora karrigen time u ula përballë tij. Dukej paksa i turpëruar, por pa ndryshuar ngjyrën në atë fytyrën e njohur mirë prej meje, ku si në një ekran lexoja sesi ravijëzoheshin në ngjyra dhe shprehje të mimikës, gjithë ndjenjat e tij. Më erdhi ndërmend ajo fytyra e skuqur shumë nga turpi dhe pendimi, kur e kisha qëlluar me shpullë, si të parin dhe të fundit rast në jetën time prej mësuesi. Për shkak se kishte thyer xhamin e dritares së kabinetit të letërsisë, të kompletuar me paratë e rrogës sime, për mungesë fondesh nga drejtoria e shkollës. Mjedis, ku kisha krijuar të gjitha kushtet për të studiuar pasditeve klasa ime në kujdestari me konviktorë të ardhur nga fshatrat. Ai jo vetëm më kërkoi falje të sinqertë për atë dëmtim pa dashje, por edhe me pendim të thellë, më qëndroi më afër se kurrë, me një dashuri, sikur të isha prindi i tij i vërtetë.
Në rastin e pazakontë të sotëm, si fillim i hodha vetëm një vështrim serioz të pjerrtë. Por ende pa arritur të hap gojën i pari, për ta akuzuar për sjelljen e tij të padenjë, ai me nuhatjen e mprehtë se ku rrihte çekani i bisedës, nxitoi të më thotë:
-Më keni thënë prej kohësh, profesor, se sinqeriteti është e vetmja dhuratë që mund t’i falim njëri-tjetrit dhe unë e kam pasur këtë, si të vetmin postulat në të gjitha komunikimet e mia me ju...
-Këtë e kam konstatuar me kohë, - e ndërpreva kënaqësish që ma kujtoi atë kërkesë, - Prandaj dhe duhet të më flasësh sa më sinqerisht sot, pse ke filluar të bësh akte të tilla rrugaçërie me vajzat e klasës? Aq më keq, me Luljetën, me atë vajzë të urtë e të ndershme që nuk i pranon nga askush këto lloj sjelljesh?
Kur dëgjoi fjalën ”E ndershme” ai formoi në fytyrë një nënqeshje të lehtë paksa ironike.
- Më keni kapur mat, profesor, dhe ju lutem të më falni, por jam i detyruar të flas fare hapur, se nuk kam si të shpjegohem ndryshe. Unë Luljetën e kam dashur dhe kam shkuar me të...
Shqeva sytë mbi fytyrën e tij aq të qetë, sikur të kishte thënë thjeshtë, kam pirë një kafe me atë vajzë.
-Si the, more, ma thuaj edhe një herë?
-Kam pasur marrëdhënie intime me dëshirën e saj...
Deri në ato çaste, dija se Luljeta ishte vetëm shembulli më i qartë, që na jep natyra me përsosjen e bukurisë femërore në moshën e adoleshencës, kur ajo piqet si e tillë. Madje me një pamje aq ekspresive, sa ajo vajzë fshatare, edhe me një fustan të thjeshtë, tregonte hire vajzërore, me të cilat mund t’i prishte mendjen çdo djali. Dhe padashur m’u kujtua, viti i parë, kur me një mikun tim që i binte organos, organizoja mbrëmje argëtimi me klasën time në kujdestari, për t’i qytetëruar fëmijët fshatarë, Luljeta e turpëruar, i hiqte duart nga supi i djalit, me të cilin kërkoja të mësonte vallëzimin në çift. Si ishte munduar tani, ajo vajzë me këtë djalë që kisha para syve, kishin shkuar deri në ekstremin fundor të formimit qytetar?!...
-Shkova me Luljetën, pas një mbrëmjeje që bëmë deri vonë në konvikt, dhe ajo ma kërkoi vetë. Duke më treguar edhe mendimin e shoqeve të saj, se ajo ndershmëri për të cilën flitej shumë, ishte vetëm një xham akulli që duhej thyer, për të mos penguar të dukej ana femërore e një vajze. Dhe unë, që e kisha vuajtur shumë shpirtërisht thyerjen e xhamit të kabinetit, u stepa në fillim. Por duke kuptuar dëshirën dhe vendosmërinë e saj, nuk mund të mos i përgjigjesha me dashurinë time. Pastaj kur mbaruam, ajo më tha papritur, duke u përkulur për të veshur të mbathurat:
- Nuk të vij më. Kjo që bëra me ty sonte do të jetë e para dhe e fundit herë...
- Pse? - e pyeta i çuditur në kulm.
- Nuk më pëlqen ta bëj më këtë gjë.
- Po pse më erdhe, kur s’të pëlqente?
- Meqë e kishin bërë shoqet e ngushta, u bëra kurioze...
U mendova pak, si mund ta bindja që të mos hiqte dorë nga unë.
- Do vish se s’bën, se ti më do mua!- i thashë duke qenë i sigurt për këtë.
- Nuk të dua kushedi se çfarë, kisha vetëm simpati për ty dhe kaq.
Më erdhi shumë inat nga ato fjalë që nuk i prisja kurrsesi prej saj dhe u tregova egoist:
- Do më vish, se po nuk më erdhe, këtë që bëra sonte me ty, do ua tregoj të gjithë shokëve të klasës...
Ajo ngriu pak sekonda, duke më vështruar me habi, pastaj tha me një zemërim tepër të madh:
-Po më hape namin, do u them edhe unë të tëra shoqeve, që t’u thonë pastaj edhe djemve të tyre, se ti e kishe sa çunat e kopshtit të kalamajve...
U tërbova nga ato fjalë të tmerrshme të dala nga goja e saj dhe menjëherë ia futa me shpullë turinjve. Ajo më vështroi me sy të shqyer dhe pasi u bë spec e kuqe në fytyrë, iku me vrap. Tani jo vetëm nuk më flet fare me gojë, po edhe ikën sa më larg nga unë. Po me thënë të drejtën, profesor, tani sepse kam filluar ta dua më shumë dhe i penduar për shpullën e asaj nate, që ishte një aksident i imi, desha ta afroj me puthjen që pikasët ju. Por mesa duket, ajo sot mori hakën. Dhe qoftë ashtu siç e kuptova unë, një shpullë e ëmbël, vetëm sa për hakmarrje...
E dëgjova Ermalin duke mbajtur frymën pezull nga habia dhe nuk gjeta frymë tjetër për të ndërhyrë me këshilla të panevojshme në intimitetet e moshës së tyre. Duke menduar se me ndryshimet e reja, që po u bënte koncepteve rinore faktori i jashtëm formues, me gjithë mjetet e fuqishme të kohës, unë kisha dalë jashtë lojës. Aq më tepër, atë çast ndjeva tamam, se tashmë, pak para mbarimit të shkollës së mesme dhe marrjes së dëftesës së pjekurisë, ata ishin bërë vetëveprues, sipas botëkuptimit të tyre për jetën dhe unë gjendesha veçse në pozicionin e një spektatori. Megjithatë, edhe disa kohë më pas, një pikëçuditje e madhe më qëndroi në mes të trurit, si huri i vetëm një gardhi të rrëzuar, ku qengjat e dikurshëm kishin fluturuar.

[AGIMDEDEJ]

Pershendetje i nderuar VULLNET MATO me ka lene mbresa poezia KUR JETOJ PASIONIN
urime e te mira.
me respekt AGIM DEDEJ

[vullnet mato]

Vullnet Mato
( Cikel poetik i plote )

PORTRETI I HEMINGUEJIT

Portret si Hemingueji
nuk ka të dytë.
Një fytyrë të ngjashme
mundet të gjesh,
kur flenë katër zogj:
hunda, buza, sytë,
në fole zogu të thurur
me fije të leshtë.

Tregimtarit të madh
me libra botuar,
nga lind e perëndon
dielli mbi tokë,
nuk i gjendet
afërsia e stilit të shkruar,
as shkrimtarë në gjah
t’i bëhen shokë.

Në brezin e humbur
nga lufta e përgjakët,
ngriti monumente
për njerëzit më fatkeq,
djegur e pocaqisur
nga tmerri dhe plagët,
ku ai skuqi me gjak
të gjithë kohën e vet.

Rendi pas vdekjes
mes plumbash në stuhi,
nga përtej Atlantikut,
në malet Pirenej
dhe e mbylli me plumbin
në zemrën e tij,
kolosi i gjallë në letra,
Ernesto Heminguej.

TRIPTIK

Politika mbretërore
grushtoi kundërshtarët me dhunë.
Politika komuniste ua ndali
kundërshtitë me plumb te trutë.
Politika kapitaliste
la kundërshtarët pothuaj pa punë.
Politika ka gjithmonë egon naziste
t’i ndjekë kundërshtarët si çifutë.

* * *

Drejtësia është e manipuluar,
e diktuar, e korruptuar,
për atë që del i humbur
me vendim të prerë.
Është e pavarur,
e pastër, e nderuar,
për tjetrin që del
fitimtar nga ajo derë.

Si do ta quanin
të dy palët në gjykim,
po të kishte drejtësia
vendim me barazim?!...

* * *

Njeriu vdes dhe shkon
në varr natyrshëm.
Por ka të gjallë që mbajnë
varreza brenda vetes.
Në çdo bisedë,
ata risjellin bezdisshëm,
vetëm figura e ngjarje
nga trojet e vdekjes.

Ringjallin të djeshmen
duke i thurur lavde.
Aq sa një i moshuar
që e kam mik,
ngjall në çdo bisedë
varrezën e madhe,
që ka brenda vetes,
ish Bashkimin Sovjetik.

Nihilistët e plakur flasin
dhe debatohen pa prerë,
si ciceronë varrezash,
mohojnë ecjen e vjetëve;
Kur e sotmja numëron
pallate më tepër se bunkerë
dhe ka vetura më shumë
se Moska e sovjetëve.

ROMJA QË MË DESHI

Ndjeva se s’kisha lindur
aspak racist,
kur zjarri i gjakut
m’u ndez keq për vajza.
Te një kumbull rome
m’u ngjitën sytë,
aq sa u çmenda
për kokrrat caraca të saja.

Ajo qe e para ku desha
të provoj djalërinë
dhe rashë me kokë
në thellësinë që nxinte.
Thashë më mirë
të mbytesha te ajo rominë,
që ma shuante tërësisht
prushin kur digjte.

Ajo drithërohej si gjethja
kur i fryn flladi,
dhe afshin përvëlues
ma gurgullonte në gjoks.
Kazani i piteve,
ku hojet kullojnë mjaltin,
nga rrotullimi i fuqishëm,
nuk shkundet më fort.

Do jetoja dhe në kasolle
braktisur nga çobenjtë,
me atë rome që shpirtin
tejpërtej ma dëfrente,
sikur ai romi plak
që martoi të bijën shpejtë,
gaxhonjtë e bardhë
aq shumë mos t’i urrente...

GRUAJA ME FUSTAN PRINCESHE

Ai zgjodhi dhuratë fustan princeshe,
të zbukuronte gruan ndër shokë e miq.
Ndonëse për vete më tepër pëlqente,
kur trupin e saj e shihte krejt lakuriq.

Por, kur ajo fustan princeshe veshi,
u bë më e bukur nga ç’kishte trupin.
Tërhoqi një tjetër me fuqi magneti.
Ai në vetmi filloi të përtypte turpin.

Dhe tha: Më lezet pate me të vjetrin,
kur dukeshe e bukur vetëm për mua;
Nuk të bëra princeshë për atë tjetrin,
të më bëje eunukun tënd të shëmtuar...

Gruaja e penduar thellë nga marrëzia,
foli së fundi me një ëmbëlsi të paparë:
E keqja ne grave na vjen nga bukuria!
Dhe hodhi fustanin e princeshës në zjarr.

Burri tha: S’kish faj fustani që veshe,
por duhet të dije se gratë e botës mbarë,
nuk zbukurohen me pamje princeshe,
për t’u bërë gjah i princave gjahtarë!...

DËBIM NGA TOKA E QIELLI

Kam takuar njeriun
më të rrallë të globit,
përdhunuesin e një
minorenie të shenjtë,
dënuar përjetësisht
nga mallkimi i Zotit,
mos pranohet në tokë,
as në qiell kur të vdesë.

Tentova të vras veten
tri herë me radhë,
tha mëkatari i dënimit
të pazakonshëm,
vetëvrasjen s’e kryej dot
me asnjë armë,
Zoti më ndal dorën
në çastin e kobshëm.

S’të pranoj, më thotë
më një zë të padukshëm,
të më ndysh ferrin,
as parajsën jo se jo,
se e kam plot femra
Edenin e këtushëm,
dhe nëntokën ku ti,
pa mëkate s’duron!...

Tani unë pres
dhjetëvjeçarët e ardhshëm,
kur rruga për në galaktika
të jetë shtruar,
dhe njerëzit të vizitojnë
planetët e ngjashëm,
të shkoj të vdes
te ndonjë planet i pabanuar...

SHPËRBLIM PËR TË MIRAT

Pas rinisë që më shkoi
me tra - la - la,
në katër dekada
bëra miq me përpjekje.
Për katër njerëz
bëra të mira të mëdha,
dhe të katër m’u bënë
armiq për vdekje.

Me këta të katër
s’kam më gojë e sy.
Dhe ata e duan emrin tim
në pllakë varri.
Gjithmonë pyes veten,
si ka mundësi,
të shpërblehen të mirat
me shkelma gomari?...

LISI I KOMBIT ARBËROR

Arëbërësit e parë të kombit Arbëror,
truallin e kishin si krahët e një shkabe,
mbi pendët brezare, një lis madhështor,
bënte hije me degët e kurorës vigane.

Lisi mbulonte dyzet male e dyzet kodra,
dyzet fusha e dyzet livadhe të blerta.
Në degët e tij, dyzet shkaba me dy koka
ruanin arëbërësit e armatosur me heshta.

Lisi kishte rrënjë të trasha dyzet metra,
që thithnin ujë në dyzet degë të lumenjve
dhe zbrazeshin me rrëmbim në dy detra,
ku retë i kthenin te burimet e shkëmbenjve.

Nën degët e tij nënat u nanurisnin djepeve,
djem e vajza shkrepnin strallin e dashurive,
nuset ndiznin dasmat me daullet e qejfeve,
bilbilat përzienin këngët me telat e sharkive.

Luftërat, nga heshtat, te shpatat e dyfeqet,
zaptuan me gardh disa nga degët anësore.
Por lisi me rrënjët e thella të nëndheshme,
përcolli tek të gjitha limfën e vet arbërore.

Tani, kur lisi arbëror shtriu degët në botë,
dhe thith ujëra në dhjetëra dete e oqeane,
rrënjët trashen të mbajnë thellë nën tokë,
përmasat kontinentale të kurorës gjigante.

KAM DËSHIRË

Kam dëshirë e më pëlqen shumë,
të jem sqepi i një zogu këngëtar,
të jem vala që vrapon nëpër lumë,
të jem rrëkeja që shket nëpër bar.

Kam dëshirë e nostalgji të vjetër,
të jem flutur që rend mbi lulishte,
të jem ketër te një pyll i gjelbër,
të jem gjinkallë e degëve ahishte.

Kam dëshirë e ëndërroj shpesh herë,
të jem gjethe te shushurima e plepit,
të jem syri përgjimtar te një skifter,
të jem era e lagur e dallgës së detit.

Kam dëshirë e më rrëmben malli,
të jem bri dreri që josh sorkadhet,
të jem përrua që gurgullon te zalli,
të jem puthja diellore që zgjon malet.

Kam dëshirë e më pëlqen në jetën time,
të jem re shiu mes vapës përvëluese,
Të jem thëngjill zjarri te vatrat jetime,
Të jem pikë loti te qerpiku i nuseve,

Kam dëshirë e bëhem gati si i marrë,
të jem bajrak kuqezi i shqipo emigrimit,
të jem pikë gjaku për vëllamin kosovar,
të jem gërshëra që pret shiritin e bashkimit...

HIPERBOLA E GOJËS

Goja e njeriut
sa filxhan kafeje,
ka brenda
një hambar gjigant.
Për të ushqyer
gjakun nëpër deje ,
përtypë gjatë jetës
malin e lartë.

Me lapsin e thjeshtë
llogaritar,
në shtatëdhjetë vjetët
e gjatë,
njeriu,
pa qenë llupës lakmitar,
ha bukë,
sa tulla ka një pallat.

Përcjell
nëpër tubacione intime,
njëzet çisterna
lëngje natyrale,
kapërdin
dhjetë vagona gatime,
përtyp mishin
e një kopeje të madhe.

Mirëpo a heq goja
e ngopur në jetë,
për të sëmurë
apo të paralizuar,
nga shtatëdhjetëmijë
vaktet drekë,
njërën t’ia japë
fatkeqit në duar?...

TRADHTIA E LEJUAR

Unë dashuroj valëzën e internetit,
gruaja do marrëzisht televizorin.
Prej tyre s’na shkul dot as kiameti,
kur tradhtojmë me kuçkën e horrin.

Kësisoj të heshtur, ne urtë e butë,
shijojmë burra dhe gra virtuale.
Unë e tradhtoj gruan në facebook,
Ajo ma dredh mua në disa kanale.

Sipas Biblës e Kuranit quhet tradhti,
kur mendon një grua a burrë të huaj,
ose kur të pëlqen dhe e ndjek me sy,
sepse bën mëkat njësoj, pothuaj.

Joshësit brazilianë mustaqespicë,
po ma çojnë gruan deri në lotim.
Mua më trokon zemra me patericë,
kur vajzat shkruajnë: “O shpirti im!”

Shyqyr zotit këto dy lloj dashuri,
mbeten mbyllur brenda ekranit,
ndryshe do plaste sherri në shtëpi
dhe çdo ditë me ne do bëhej nami.

Por ndonëse të pavarur e të lejuar,
zgjedhim të lirë në kutitë e qelqit,
pasi dëshirat vetjake kemi votuar,
ndjenjat shkojnë në favor të dreqit...

GJUHA PA FRENA E LAGJES SIME

Lagjja ime rome me këngë e valle ritmike,
ka dhe gjuhën të shkathët e të pasur me spica.
Femra merr për gjoksin e saj lëvdatën tipike:
“Sa të bukur e paske mi, të raftë ujku në cica!”

Burrat lakmojnë me oreks bukurinë zezake:
“O mi të hangsha lapën e syrit për meze!
Eja mi rrospi të puth nji herë lala në faqe,
se me zjarr furrnalte trupin ma ndeze! “

Gratë ia shprehin xhelozinë njëra-tjetrës,
me sharje ku burrat e tyre falin dhuratë:
“O mi të shtriftë burri im ke pragu i derës,
moj by...tenxhere me llapën sa një lopatë!

Pijanecët e dehur ngacmohen pas darke:
“Ku je, mre barkalec nandë muajsh me barrë,
që ke përla tanë fuçitë e birrave në mejhane,
dhe ke hang mish macesh të pjekme në zgarë”.

Djemtë u hedhin romuze vajzave çokollatë:
“Eja, mi goce, bajmë qejf sonte për voni,
mos e ço atë derr trupi haram përnatë,
tuj ba naze, si me qen e bija e Klintonit!...

Kjo gjuhë pa frena dhe pa hunj në gardh,
që i fluturon batutat në lagje si lakuriq nate,
më bën të ndjehem rom me lëkurë të bardhë,
dhe të hap sy e vesh për qyfyret në pallate...

SYTË GODITËS TË FEMRAVE

Kur isha dikur paksa më tepër djalosh,
njëra ndalej shpesh përballë dritares sime.
Më kthente krahët mes shoqesh përposh,
dhe më injoronte krejt me shpërfillje shpine.

Pyeta një shok me përvojë në këto punë,
pse më fyente asisoj kjo femër pa edukatë.
Përkundrazi, tha ai, ajo të ka brenda në tru,
por ashtu të sheh me sytë e mendjes më gjatë;

Se femrat, veç syve të zakonshëm në ballë,
kanë dhe sytë e zemrës përbrenda trurit.
Shohin fare mirë me një rrezatim të rrallë,
çdo shikim përqark nga përgjimet e burrit.

Dhe ndryshe sa thuhet për shejtan në shishe,
ato kanë nga i paudhi ndoshta vetëm gisht,
se edhe me sytë e ballit të shikojnë ndryshe,
të joshin si luaneshat, të godasin me bisht.

Kish pasur të drejtë ky shok i regjur me femra.
Pas ca kohësh, kur ajo gjeti çastin e përshtatur,
më dha goditje të forta me bisht syri te zemra
dhe më bëri të kuptoj se isha qorr me sy hapur...

FOLA ME VDEKJEN

Në ëndrrat e çuditshme të netëve me pak gjumë,
befas m’u shfaq mortja zyrtare me kosë në dorë.
“Shërbimet funerale” në qytet ishin shtuar shumë,
dhe ajo kishte hapur zyrë në afërsi të lagjes sonë.

Bënte pritje kur qiellin e pluhurosur mbulonte nata.
Njerëzit e merakosur për fundin e pashmangshëm,
kishin zënë radhë para derës së zezë me dy kanata,
ku ruanin dy varrmihës me skelete të llahtarshëm.

Një mëkatar që doli nga dera e saj tejet i zemëruar
tha se kryekriminelja njerëzore e përzënë prej zotit,
sipas listës së ferrit, ku e kishte pasur të regjistruar,
do ta merrte së shpejti me kosën e rrallimit të globit.

Unë hyra dhe fola me vdekjen si me një mikeshë,
kur do më merrte e ku do më çonte përfundimisht.
Ajo më vështroi me gropat e syve dhe zuri të qesh,
pastaj tha, duke zbardhur çatajtë e gjatë sa një gisht:

“Arkivolin ta kam porositur te një pyll pishe në Suedi.
Llogarit sa kohë duhet të pritet trungu në pishnajë,
të staxhionohet dërrasa, të transportohet në Shqipëri,
pastaj vjen radha të gatitesh për të shkuar në parajsë...”

O, faleminderit, zonja vdekje, që më çon në qiell,
ku njerëzit ëndërrojnë gjithë jetën të shkojnë aty...
“Prit!- tha- Ti do shkruash për mua një libër poezie
dhe do vish çdo javë të më bësh seks, pa dashuri! “

Të caktova ty për seks javor me eshtrat e mia,
se i këndon me pasion dashurisë që të fal mikja,
nderon femrën si krijesë të zgjedhur nga Perëndia
dhe nuk i ndahesh asaj derisa të të vijë ikja...

Booo, bo, mendova, edhe kjo torturë më duhej mua,
që u ruajta në jetë nga abuzimet me gra të radhës!
Si do bëhem burrë me një skelet pa tulin e lëmuar?
Më mirë të vdes tani, se të puth kockat e gërdallës!...


KOMETA NË ORBITËN TIME

Në orbitën time të përdishme,
teksa po vërtitesha rregullisht,
një kometë, floknajë e ndritshme
erdhi përqark, më goditi me bisht.

Më bëri të rrotullohem keqas,
të rrezikoj përplasje me planetë.
Hëna ime më shikon pjerrtas,
se shpesh e mbuloj me hije krejt.

Kometë me bukuri të frikshme,
që s’po më ndahet në trajektor,
më jep anomali të çuditshme,
herë me vapë, herë me dëborë.

Dhe jam bërë aq qorrollisës
sa devijoj në boshte pjerrësie.
Natën e sjell në mes të ditës,
ditën e mbuloj me re errësire.

Kometa e hajthme flokëlëshuar,
çmendi stinët e mia të hershme,
me sinjale të reja më ka verbuar,
kërkon pranverë të përjetshme.

E di që më sjell gravitet të freskuar,
nëse në gjoks ma mbështet kokën.
Dhe ma do bërthama e përvëluar,
por kam shumë frikë katastrofën.

JANË CA VEJUSHA NË SHISHTUFINË

Te Shishtufina,
qytet me të vdekur,
shamizezat vajtojnë
me zëra të mekur.
Mes tyre ka gra,
me shami vajtimi,
me buzë të fshira,
me shenja kuqëlimi.

Janë ca vejusha
pa lot pranë varrit,
shtyjnë me freskore
vapën e beharit.
Në anë të kangjellave
me smalto të rrjepur,
presin ca burra
me cigaret ndezur.

Burrat mbrehin
plugjet në parmëndë,
vejushat presin
të shkelnin retë me këmbë.
Takimin me të vdekurit
mezi e durojnë,
ekstazën me të gjallët
pas ferrave të fillojnë...

Më pas nëpër ferra
lënë gazetat dyshek,
copa plastmasi,
prezervativa dhe brekë.
Ndërkohë shtëpitë
dhe farefisi familjar,
presin nuse të ënjtura,
me sy të përqarë...

S’besoj se ka
më të shëmtuar oreks,
të shkosh te varri,
për të bërë seks.
T’i lutesh zotit,
duke përdhosur të ndjerin,
kur as qielli as toka
s’ta çmojnë nderin.

KUÇEDRA E PASURISË

Të gjitha kuçedrat
e prehistorisë,
u tretën në gojëdhëna
e në përralla.
Mbeti vetëm
kuçedra e pasurisë,
me tre kokë,
llahtarisht të gjalla.

Lakmia, Cmira
dhe Urrejtja e treta,
shpërthejnë nga nofullat
flakë zjarri,
mbi familjarët
që për pronat e veta,
shkrumbohen kush shkon
i pari te varri.

Prindi, fëmijët
dhe familja e gjerë,
janë pasuritë e vërteta
të kësaj jete.
Po pse flijohen
për ca sende me vlerë,
që nuk i marrin dot
në varr me vete?...

Njeriu lind pasurinë,
apo pasuria njerinë?,
pyesin veten njerëzit
mendërisht të saktë,
para se të bëhen
kuçedra me lakminë,
të djegin njëri-tjetrin
me zjarr e flakë...

KU JE TANI

Katerina e vogël, ku je tani, moj shpirt,
kur unë jam nisur për në horizontin e muzgut?
Kujtesa më vizatoi profilin tënd të trëndafiltë,
në përqafimet e ngrohta te fushëtira e Jugut.

Më magjepse vegjëlinë me atë shpirt të dëlirtë,
që ngazëllehej me takimin e buzëve fëmijërore.
Gëzoheshe si kanarina me sqep të florinjtë,
kur të thoja nuse e si dhëndër të merrja përdore.

Në ç'lëndinë a bregore vjeshte baret tani vallë,
kur ndoshta ke rreth vetes një tufë me pëllumba?
Ke zënë shoqe lumturinë apo ke trishtimin përballë,
dhe krahason me mall kohën kur të humba?

Mbase ma ke parë fytyrën në humnerat e gjumit,
apo e shkule nga livadhi i kujtesës barin jeshil,
ku shtriheshim të përqafuar si çift pranë lumit
dhe me kurora ylberore mbuloheshim në prill.

Emrin tënd e kam shkruar në një çarçaf prej ere,
të vërtitet përherë nëpër qiellin me vrundullime,
të mbaj zgjuar nostalgjinë për atë moshë pranvere,
dhe të kthehet shpesh të fëshfërijë në dritaren time.

Kjo gjë më sjell fytyrën tënde plot dritë...
Katerina e vogël, ku je tani, moj shpirt?...

VILA IME NË MES TË REVE

Qyteti qiellor me shtëpitë e reve të bardha,
sot u trondit fort nga një shkrepëtimë rrufeje.
Pashë vilën time të përtej jetës nga dritarja.
Por vetëtima ishte shkrehur diku larg meje.

Vilën e ngrita me mjagulla pagjumësie netëve,
në Udhën e Qumështit, te një bisht i galaksisë.
Aty ku yjet barinj shesin me shishet e kometave,
qumështin e Arushës së Madhe mbetur pa këlyshë.

Vizitorët kozmonaut që kanë kaluar me raketa,
më kanë përgëzuar me urime befasuese në internet.
Madje një kozmologe e re deshi për studimet e veta,
të provonim aty shtatzëninë qiellore me ultraviolet.

Por nuk pranova të bëja kalamaj jashtë martesës,
se mund të kërkonin trashëgim prej asaj pasurie.
Siç u dhashë fëmijëve të tokës dhomat e banesës,
dhe hyra te bunkeri parafabrikat lënë prej sime bije.

Vila ime e re me shkallare harkore stil venecian,
ka dritare transparente prej oksigjeni të kaltër.
Katër rrufepritëse mbrojnë çatinë në katër anët,
nga shkarkimet e zjarrta të pickimeve si gjarpër.

Veç kësaj paguaj me këste siguracionet kozmike,
për ta ruajtur nga rreziqet dhjetë vjetët e ardhshëm.
Ndonëse gruaja shqetësohet tepër e bëhet nevrike,
që s’kemi bërë në dhoma mobilimin e rehatshëm.

Megjthatë, jam i vendosur të mbijetoj dhe në qiell,
me qindarkat nga shitja e fantazive, pa kërkuar hua.
Dhe më duhet kohë të mbledh paratë duke kursyer.
Por shpresoj që telebingoja e Ufove të më bjerë mua...

DHE GUXOJNË MARRIN FRYMË

A ka frymor
më të ulët mes nesh,
apo kafshë me ves
më të poshtër,
se krijesa e pështirë
që lakmon seks,
me qengjin e njomë
që pi kulloshtër?...

Bastardë të dalë
prej plehut e llumit,
sulmojnë vogëlushe
dhe vogëlushë,
të shfryjnë epshet
te pendët e pëllumbit,
duke i shpupluar
kur i zënë ngushtë.

Gjaku familjar
zhyhet me fëlligështi,
bën incest të turpshëm,
vëllai me motër,
poshtëron veten babai
me të bijën e tij,
ndyn pleqërinë gjyshi
me mbesën e vogël.

Atë që nuk e bën
me kecin dhe qengjin,
dashi dhe cjapi
me tru kafshëror,
bëjnë këta tru baltë,
me neps prej qeni,
që guxojnë marrin frymë
në rreth njerëzor...

EVAT JOSHËSE
Do ishte mirë, sikur nëna
me shenjtërinë e saj,
gjatë procesit formues
të foshnjës në plancetë,
kur filloi fytyrën time
ta qëndiste në maj,
të mos e kish modeluar
nga hijeshia e vet;

Sepse kur u bëra
vjelës madhor moshe,
për parcelat femërore
me mollë të arta,
dhe pranë çdo peme
një Evë më joshte,
do kisha shpëtuar shpirtin
nga vuajtjet prapa.

Se s’kishte më keq,
kur më përkëdhelnin,
dhe dredhoja enkas
nga ai gjarpër frike,
që zgjaste mes degëve
thumbin e helmit,
me shërim te purgatori
i punës fizike.

Evat bënin çudi
pse isha aq fodull,
sikur perrinë e botës
të kisha në shtrat.
Po harronin se gjarpërinjtë
e llojit “Dullë”,
më bënin për to qorr,
memec dhe sakat...

ZEMRA E HOMERIT

Nuk kam preferuar
të bëj poezi për poetë,
se ndoshta pasioni
më tingëllonte lëvdatë.
Por një gojëdhënë thotë
se para dymijë e ca vjetë,
një Çirçe zemërligë
zuri rob Homerin e lashtë.

Ajo i kthente në gur
kalimtarët e rastësishëm
dhe ngrinte me ta
murin e saj në oborr.
Zemra e bardit lëshonte
një lëng të çuditshëm,
që zbuste ngurtësimin
e trupit njerëzor...

Magjistarja u mundua
me ngulm të tepruar,
dhe kur s’mundi asesi
arritjen e dëshirës,
bardët dhe aedët përveç
s’i deshi të gurëzuar,
lejoi të kalonin në prona,
duke i rënë edhe lirës.

Sikur lëngun çudibërës
të zemrës së tij bujare,
të kishte mundësi sot
ta pikonte çdo poet,
do shkriheshin kudo
gjithë gurët e halleve,
dhe mirësia njerëzore
do lundronte në një det.

LODRAT ME THIKA

Dëgjova i mahnitur
sa tmerrshëm luanin dy fëmijë.
Njëri vërtiste në ajër
thikën e mprehur me majë
dhe kërcënonte me shaka
bashkëmoshatarin e tij,
si të ishte një gladiator
përballë viktimës pa faj.

Mos, i thoshte pafajësia
me sy të frikësuar,
ç’po bën ashtu me thikë
si budalla, ore Gazi,
se po të shkau nga dora
ajo vjen drejt te mua!
Ai i përgjigjej:
“Le të shkasi, ty do të vrasi!

Atë çast pata një shoqërim
idesh të rastësishme;
Ja, si filloka qysh fëmijë
papërgjegjshmëria!...
Dhe shkon deri te autoritari
që me lodra të rrezikshme,
s’do të dijë kush e pëson
nga padrejtësia...

DOÇKAT SI ZINXHIR FLORIRI

Të lidhte martesën
me zinxhir floriri,
njëra injektoi fëmijë
me spermën e huaj.
Se donte njeriun
tek ai burrë sterili,
që fatkeqësia e tij
e kish bërë të vuaj.

Ta kishte zinxhirin
si rrezen në mëngjes,
tjetri hapi krahët
për vogëlushin jetim.
Të mos prishej foleja
me zogëzën pa vezë,
të mos dëshpërohej fisi
me zogj në këngëzim.

Se zinxhirë të florinjtë
me fuqi magjike,
kishin vetëm fëmijët
me dy doçkat e njoma.
Për t’u lidhur më fort
këto zemra fisnike,
pa mbetur në shpirt
sterilë dhe beronja...

Pasi vetmia e gjatë,
me ndarje të shpeshta,
te gratë lënesha,
dhe burrat mbetur qyq,
ndjehet si zhveshja
e ca drurëve nga vjeshta,
mbetur ngricave
në trishtimin lakuriq.


SHIU VRASTAR

Nga dita kur i lagur qull, ai guxoi ta shante pak:
“O shi, të dhjefsha renë që të nxori nga barku!”
Shiu nuk iu nda këmba-këmbës në asnjë çast,
për ta qullur dhe familjarisht, ç’i përmbante pragu.

Kur shtëpia pronë shteti i pikoi në disa tjegulla,
ai sërish shau brenda mureve të mos e dëgjonin:
“O shi, të përmjerrsha derën tënde me mjegulla!”
Po s’dinte se era i kish venë në tavan mikrofonin.

Shiu mblodhi nga pikat e çative ca shpifje të zeza,
dhe i hapi atij një dosje me kapak akulli të trashë.
Me gjyq bubullimash vendosi të ndiqej në tre breza,
dhe e mbylli në minierë me tela si urithin gjembaç.

Atje ai shau pa frikë, se s’kish ku e çonin më keq:
“Të shkërdhefsha racën aziatike, o shi gjirokastrit!”
U ridënua me dyert e qiellit të mbyllura nga retë:
pushkatim rrufeje dhe varrin mos ta dinin as minjtë.

“Si kryekriminel që deshi të përmbyste qiell beharin,
kapur në flagrancë, kur tentoi të vriste një re me shi.”
Farefisi ka njëzet e ca vjet që po i kërkon varrin,
në përrenj dhe zalle ku shiu po i lag të gjithë përsëri...

PËRËNDESHA PROSTITUTË

Një nënë braktisi
tre fëmijët nën gjashtë vjeç
bashkë me atin e tyre,
për tu bërë prostitutë.
S’kuptoj si lind engjëj
një perëndeshë,
pastaj shkon ta përdorin
epshet e kanalit me ***!...

Kur nënat që kanë rënë
padashur në ato fekale,
zvarriten tmerrësisht
të dalin nga gjirizi i qelbët,
për të vdekur
me ëndrrën e tyre të madhe,
për të qenë perëndesha
të rrethuara me engjëj.

Se edhe perëndia,
që bëri gruan perëndeshë,
për të nxjerrë nga trupi
krijesa engjëllore,
nuk pati qëllim
tregtimin e seksin në shesh,
por riprodhimin familjar
të species njerëzore...


MOS MA VRISNI YLLIN NË SHPIRT

Ju, mësues, që thoni se selektoni nxënës,
për shkollën e klasën e përparuar në mësim,
teksa zgjidhni ryshfetin e babait apo nënës,
dijeni se për mua bëni më të madhin gabim!

Ju, tregtarë, që shtrenjtoni në vjeshtë çantat,
duke ngritur çmimin për të fituar pa vend,
nga fëmijët e gjorë që numërojnë qindarkat,
dijeni se për mua bëni gabimin më të rëndë!

Ju, botues, që tekstet pa dalë i keni zhdukur,
të shiten nën dorë te tregu i pamoralshëm,
duke ua shpërndarë matrapazëve pa skrupull,
dijeni se për mua bëni gabimin e pafalshëm!

Sepse është krim të kërkoni pagesë të shtrenjtë
nga nipi vogëlush që kam te zemra më afër.
Mos ma vrisni në shpirt, yllin tim fatkeq,
ta ndjej qysh i vogël se ka lindur i varfër!...

SIKUR TA DINË NËNAT...

Për të ngjizur njeriun
në kontakt me femrën,
krijimi ka ngritur
lakun e kënaqësisë,
që të mpiksen zogj
me gjakun e zemrës,
por jo për t’i vrarë
në folenë e amësisë.

Kur çifti s’është gati
për të ngrohur vezët,
përse të sjellë në jetë
fetusin e gjallë.
Dashurinë e ruajnë
dhe në sqep njerëzit,
pa rënë në krim,
në gjynah e në hall.

Fetusi mund të ishte
Filozof, a shkencëtar.
Mbase artist që u shua
bashkë me veprën.
Ndoshta një astronaut,
i kozmodromit fillestar,
hidhet në kosh plehrash
bashkë me raketën.

Eh, sikur ta dinë nënat
kur nxitohen pa menduar,
sa njerëz të mëdhenj
ndodh t’i flakin kot.
Sa personalitete të rrallë
sa gjeni të talentuar,
përjashtojnë e ndalojnë
të vijnë në këtë botë!...


PUTHMËNI, O LULE !

Mirë se ju gjej,
o lule të bukurisë së çelur
në të gjitha ngjyra
dhe nuancat e spektrit!
Unë jam ajri i padukshëm
që vij pareshtur,
t’u fekondoj
në çdo fragment kohor të qiellit.

Kur vij i freskët,
nga lartësitë pa mbarim,
puthmëni fort sytë
dhe buzët e mia transparente,
me buzët e petaleve tuaja
të çelura në agim,
që të shpërndaj aromat
në hapësirat e njerëzve.

Vij përherë të përkëdhel
bisqet e njomë tek ju,
por kur ndalem
në stinën e flladit tim epshor,
për tu çiftuar në shtrat gjethesh,
gju më gju,
nën rrezet e vakëta
të diellit pranveror;

Atëherë më thithni fort,
me të gjitha poret në lulëzim,
që gonxhet e reja
t’i lë shtatzëna nëpër erë,
dhe nga kuzhinat e reve
t’u dërgoj ushqim,
të shuani etjen
me shirat e mi garsonierë.

Unë s’jam vetëm
dashnori i gjithë luleve të globit
por dhe i gjithë grave
që u jap bukuri lulesh me erë.
Puthmëni dhe thithmëni fort,
se ju dua përjetësisht,
o lule dhe gra
që lulëzoni botën në çdo hemisferë!

SOT

Burri mund të ngjitet në lartësi deri
te qeveria.
Gruaja mund të zbulojë një minierë
te mishi.
Njeriut mund të lëshojë mjaftë degë
te pasuria.
Por shumë njerëz mund të thahen
te shpirti.

Sot mund të jetosh e shkelësh disa
kufij shtetesh.
Sot mund të marrësh çdo titull, apo
emër të ri.
Sot mund të sigurosh disa diploma
Universitetesh.
Por është e vështirë të formohesh
tamam njeri...


MES ZOGJVE TË ZJARRTË

Pashë veten
mes një tufe zogjsh të zjarrtë,
duke kënduar perëndimin e diellit
pas një reje.
Cicëroja mbi një tel
të shtyllës së tensioni të lartë,
kur era i binte violinës së muzgut
me hark rrufeje.

Humnerat më thërrisnin rreptas:
Lere këngën, o shpend vdekatar,
me sqepin e ngrënë
nga meloditë dashurore!
Vajto natën e zezë me qefin të bardhë,
që të pret te mermeri i prerë
në guroret malore!

Krahët dhe puplat m’i mbuluan
mornicat sa një grosh,
nga frika e bilbilit të rreptë
të “Policisë elektrike”,
për shkeljen e rregullave
në tensionin mijëra kilovolt,
ku hidrocentralet u shfrynin telave
me elektrone të rrezikshme.

Në kulmin e zallahisë së tmerrshme,
kur humnerat egërsuan timbrin,
më thirri befas një zogëz e re,
me zërin e saj mandolinatë:
Eja, o zogu i melodive
që më kanë dehur shpirtin,
të ta puth një herë
atë sqepin tënd të artë!...

Ndjeva papritmas se sqepi
më ishte mprehur çuditërisht
dhe zëri më ishte ëmbëlsuar
për të tjera horizonte.
Zogëza fërkoi te sqepi im
sqepin e saj magjik,
dhe më marrosi të fluturonim në qiej,
ku vdekja nuk ekzistonte...

MALLKIMET PASIVE

Kur gratë i rrëmben
mërzia gjatë ditës,
mallkojnë pa zemër
fëmijët e tyre të prapë.
Njerëzit e pakënaqur
me tryezën e kuzhinës,
shfrynë mbi qeverinë
dëshpërime pa hesap.

Sikur këto mllefe
t’i lexonte zoti një herë,
do pikonte loti sa stalaktitet
e shpellave gëlqerore.
Qeveritë do binin
si trungjet në pyllin e prerë
dhe do bëheshin zgjedhje
pas përmbysjeve javore.

Kësisoj, ende pa u ulur
ministrat në karrige
dhe pa mundur brenda javës
të korruptoheshin dot,
hallet do flinin në dyer zyrash
pa gjetur zgjidhje
për asnjë problem,
qoftë dhe me qesen plot.

Por shyqyr, në qiell pasiv
me erë të trishtuar,
nuk lëshojnë rrënjë
mallkimet e mbjella kot.
Se zemërimet do shfryheshin
si tullumbacja e shpuar,
por shteti do kthehej
në katastrofë dhe kaos.

Prandaj prapësitë fëminore
rriten e marrin udhë.
Hajdutët dhe ryshfetçinjtë
vijojnë punën urtësisht.
Qeveritarët ngrenë vila
dhe notojnë heshtur në luks.
Mjeranët vetëm mallkojnë:
”U bëfshin malet zallishtë!”...

MOHIMI I FEMRËS

Miku im ka një grua
që s’bie era femër.
Grua të asaj natyre
mos e pastë askush.
Femrës i kanë lezet
shpërthimet e zemrës,
nazet, lotët, tekat,
epshet si prush.

Kurse gruaja e tij
është një copë akull,
një ajsberg që noton
në ujëra të ngrira.
Mohon femrën,
sillet si mashkull,
duke lënë pa kujdes
dhe pushin te fytyra.

Shkuam në një dasmë,
tha miku im, qyqari,
gruas sime s’i qeshi buza
gjithë kohës.
Mbante autoritetin fals
që ka zakonisht gjyqtari,
sikur dasma të ishte kampi
i kriminelëve të botës.

Ndryshe prej saj
pashë aty gruan lozonjare,
që i bëri të gjithë dasmorët
t’u ngjiten sytë,
kërcente si zog dhe çelte
lule hareje në faqe.
Pra, femra diellore,
që i sjell tokës vetëm ditë.

Ajo grua pohoi aty
tiparet natyrore denjësisht,
duke bërë të ndjehem
mjeran gjer në lëkurë,
të kuptoj dyzimin gjinor
që kam në çift,
si një burrë fatkeq,
i martuar me burrë.

ECJA E DYZUAR

Jetëshkurtrit evropianë
veshën këpucë të reja fringo
për të shkuar në qytetet e tyre të varreve.
Po ç’u bënë këpucët e përdorura
nga gjurmët e vdekura?...
Abatët e Perëndimit i paketuan
nëpër dengje humane
dhe i nisën drejt Lindjes,
për të zëvendësuar galloshet e shqepura.

Këpucët e ricikluara
me pluhurin dhe djersën e tharë
nga këmbët e qejfeve,
u veshën nga këmbët këpucëgrisura,
nëpër aksionet e Albanisë,
të blera me çmime leverdi
te kapicat ambulante të dengjeve
dhe vazhdojnë ecjen e dyzuar
për integrimin e varfërisë.

Vazhdojnë stafetën e dy djersëve,
nëpër pellgjet tradicional të gropave
dhe nëpër pluhurin legjendar të udhëve tona.
Ecin shollat e përdorura nga këmbët e dy jetëve,
pa ndjerë tashmë nevojën e vizave
dhe të opingarëve me mballoma.

Me këpucët e eshtrave, në gjurmët hekur,
Perëndimi pararojë dhe Lindja e vonuar,
marshojnë së bashku, të gjallë e të vdekur,
me hapa të shpejtë drejt Evropës së bashkuar.

HALELUJA E MILINGONAVE

Jam ulur nën hijen e pyllit,
mbi një trung të vjetër,
ku legjione milingonash
në labirinte të drunjta,
tundin larvat e bardha
në djepe të vegjël,
për të rritur bebet e tyre
në tallashe të buta.

Ç’është ky derdimen?
Pyesin vërtitjet e qukapikëve.
Pse na pengon trokitjet
në portat e trungut plak?
Nënat milingona më luten:
O njeri zot, vonoje ikjen,
mbrona foshnjat tona
nga çukitjet lak!

Në shpirt ndjej mëshirën
për qeniet e dobëta
dhe agresorëve qukapikë
ua pengoj hovin.
Ndonëse di ligjin e prapë,
si është ndërtuar bota,
ku në pyll dhe në det,
ha i madhi të voglin;

Bashkoj zërin e urrejtjes,
për çdo grabitqar që zhvat,
si njerëzit e mjerë,
ashtu dhe të imtat gjallesa.
Ndaj dua t’u bëhem krah,
gjithë shpirtrave delikatë,
që luten: Haleluja!...
për mëshirë dhe ndihmesa.


NJERËZIT E EGËR

Njerëzit e egër
s’ishin të egër si modernët e sotëm.
Bukuroshet epshndjellëse
pas shfrimit nuk i vrisnin.
Rivalit egërshan
s’ia hiqnin nga trupi kokën.
Dhe nuk përdhunonin
vogëlushët e egër të fisit.

Nuk u vinin zjarr shpellave
dhe kasolleve të tjetrit.
Grave u linin punët e lehta
përqark lëkurëve.
Nuk i linin pa fruta
dhe pa mish gjahu të vjetrit.
Nënat nuk i hidhnin
fëmijët e gjirit shkurreve.

Femrat e reja linin ç’kishin
në sytë e lakuriqësisë,
por nuk i tërbonin meshkujt
me kureshtje formale,
me dy gisht reçipeta
te sumbullat mbi sisë
dhe me një rrip të hollë
mbi foletë gjenitale.

Njerëzit e egër
nuk shkatërronin
sendet e bashkësisë,
për të pohuar tek i pari
besnikërinë e verbër.
U faleshin kafshëve
vizatuar mbi shkëmbinj,
por s’linin figurën e prijësit
në çdo perimetër.

Kishin në tru botëkuptimin
primitiv të një turme.
Por nuk lakmonin
shumë shpella me dritë.
Nuk laheshin e lyheshin,
me erëra parfumesh.
trupin e linin si kafshët pis,
por binin era njeri në shpirt.

FATI I QENIT

Tani qentë u lehin më pak njerëzve
më shumë qenve.
Kanë xhelozi rivalitetin
në përkëdhelje.
Specialistët propozojnë
kampe trajtimi për qentë rrugaçë,
kur njerëzve të rrugës
u thuhet vetëm “Plaç!”

Më mbetën sytë
te një fëmijë copa-copa,
lëpinte buzët para qenit
që hante biskota.
Zagarët zbuten
të shëtisin në vetura,
ndërsa turma zhelanësh
gdhihen nën ura.

Në plazhe tok me pushues
lahen buçe dhe kone.
Okupojnë tryeza,
karrige, zhezlonge.
Ndodh qen ujqër,
bëhen partnerë femrash yje,
duke sfiduar meshkuj
me elegancë bukurie.

S’të shpon më si dikur
thumbi i hostenit,
po të tha tjetri,
“Paç fatin e qenit !”
Nuk paragjykoj asesi,
miqësinë me kafshët.
Theksoj kujdesin human
për njerëzit e varfër...

SHIRA LOTËSH
MË TROKASIN NË SHPIRT

Nga hapësirat e njerëzve
që ndodhen në hall,
shira lotësh më trokasin
në shpirt pareshtur.
Unë i hedh në qiell
të bëhen breshër kokërrmadh,
të thyejnë tjegullat e çative
të fajtorëve të heshtur

Çative që u pikojnë strehët
çurgun e vajtimit,
nga viktimat e trafiqeve
të drogim - turpërimit...
Por çatitë ndërrojnë tjegulla
pas çdo breshërimi
dhe shtrojnë me beton
mbulesa shfajësimi.

Atëherë, kur do të shemben
çatitë e mashtrimeve,
nga tërmeti shkallmues
i të gjitha zemërimeve?...
Që shirat e lotëve
të pushojnë trokitjet në agim
dhe lastarët e diellit
të mbijnë në shpirtin tim...

NGJARJE DITE

Një notë aritmetike
te maja e stilolapsit,
befas u bë benz
dyqindepesëdhjetë kuajfuqi.
Vajza e komshiut shkëmbeu
puthjet e çastit,
me bluzën e bardhë
të pavionit në mjekësi.

Autoambulanca përcolli
tre të sëmurë sot
te banesat e mermerit
të mbyllur hermetikisht.
Tre të diplomuarve
te rruga e xhepave bosh,
tenxherja pensioniste
u dha drekën bujarisht.

Dita e sotme shënoi
te kronika “Jeta e qytetarit”:
Shëtitja e mbrëmjes u bë
mes plehrave aromatikë.
Veturat u kthyen natën
breshka të trotuarit.
Kashta e Kumtrit hodhi
mullarë me pluhur kozmik.


GJUMI I STINËS

Më zuri gjumi
me televizor hapur.
Shkova të shëtis
në baladat verore.
Dy zëra këmbëkryq
mbi gurët e pragut,
ushtonin:“Oh, sa të dua
moj faqore kumbullore!”

Pas dum-dumit
të amplifikuar elektronik,
klithi asfalti i kruar
nga lopatat fshesare.
Jehuan zagarët
në kor operistik.
Kukurisën gjelat
mes pulave zuzare.

Nata iku ngadalë
me tela të këputur.
Mëngjesi daulleçarë
ngjitej te shkalla.
U ngjesha veshëve
dy boçe pambuku.
U ngjita syve dy gjysma
patate të gjalla.

Atëherë rrotat u ranë
borive zëçjerrë.
Motorët hungëruan
me vajza pas shpinës.
Gruaja na solli kafet
me pak sheqer.
Ngushëlluam vdekjen
e gjumit të stinës.

[KUJTIM CAMI]

I nderuar SHIGJETA te falenderoj qe ke sjelle ketu ne forum profesor Vullnetin. Z. Vullnet shpesh ne kafene kur ju flisnit per poezine ju kam degjuar "goje hapur" (jo pse isha i vogel por sepse habitesha se si nje njeri qe e njeh kaq mire artin ne pergjithesi dhe poezine ne vecanti te rrije ne kete province.....) Por edhe sot qe po lexoja shkrimet tuaja mbeta "goje hapur". Ju pergezoj per penen tuaj te forte por me lejoni qe te sjell nje poezi shume te bukur tuajen qe une e kam interpretuar ne skene. Per mua kjo eshte nje nga poezite me te bukura jo vetem tuajat.............



TAKIM I PAPRITUR


Takova Atë, që kam dashur dikur,
Në moshën e bardhë ku të dehin lulet.
Tani ajo është grua
Dhe unë jam burrë.
Fëmijët na ka kanë rrëmbyer të gjitha puthjet.
Por ajo prapë më bëri të mendohem
Me vështrimin e saj thellësisht të menduar
Thonë se dashuria e parë rizgjohet,
Dhe ika me kujdes...
Si nga një shteg i minuar.


Besoj se e mbaj mend akoma e kam interpretuar ne 1987

[vullnet mato]

Te falenderoj perzemersisht, i dashur mik Kujtim Cami, ndjeva kenaqesi te vecante qe ju me sillni ne kujtese njohjen tone te hershnme dhe sidomos poezine qe ju ka bere me teper pershtypje ne ate kohe. Per te qene me prane njeri-tjetrit, po u tregoj linkun e krijimtarise sime ne internet, ku do te gjeni shume poezi dhe tregime te mia nga te gjitha periudhat. http://krijimtariaime.webnode.com Lexim te mbare i dashur mik !

[vullnet mato]

Vullnet Mato

SHPIRTRAT E PYJEVE

Kam një pyll shushuritës
brenda shpirtit tim të lashtë,
që më ushton furishëm
si në verë dhe në dimër.
Tallazet m’i shkaktojnë
Erërat e serta nga jashtë,
që godasin flladet e gëzimit
me furtuna të dhimbjes.

Ahishtet dhe bredhat
ku më koloviten muzat,
kanë zënë të blerojnë,
qëkur zura miqësi
me shpirtrat e mëdhenj të pyjeve.
Zogjtë në ballkonet e foleve lirike,
qajnë dhe këndojë
si në korin e dramave
dhe tragjedive antike.

Era fshin mes drurëve në reshta,
gjethet e rëna të mendimeve
dhe tund fenerin e Hënës
mbi kurorat e blerta të vjershave.
Degët e vargjeve në luhatje,
pastrojnë rrezet e frymëzimeve
nga retë e pista që ndotin
qiellin e shpresave.

Rënkon pareshtur pylli im,
Nga shtrëngatat e qeverimeve.
Por egërsirat e zemrimit
dhe të hakmarrjes së etërve,
i vranë gjahtarët komunistë
me hekurat e burgimeve.
Mua më kanë mbetur vetëm
kunadhet e heshtjes,
në guvat e qeta të gjetheve.

Zhgënjimi kronik për të gjetur
nga thatësira shpëtim,
zgjati nëpër dekada premtimesh
me gënjeshtra tretur.
Pylli im rënkon e vajton
duke pritur me dëshpërim,
fatin e shpirtrave të mëdhenj
të pyjeve të vdekur.


STINËT E NJERËZVE

Njerëzit preferojnë ti kenë stinët
si fëmijët përdore.
Dikush argëtohet me verën,
dikush me vjeshtën e pemëve.
Të tjerë duan dimrin e butë
të peizazheve me foto bore.
Pranverën e duan të gjithë,
si vajzën para disa djemve.

Unë i dua të tëra stinët,
siç i sjell qielli me rrotullime.
Dua te secila të gjej veten
kur toka i tregohet diellit.
Të marr nga pak frymëzim
për të shijuar kohën time,
siç shijon planeti ynë
larminë e klimave të qiellit.

Por stinët shfaqen dukshëm
edhe në natyrën njerëzore,
kur goja çel lule jasemini,
apo skuq mollë bujarie.
Mua më shkaktojnë neveri
vetëm ato stinë gojore,
që u hedhin rrufe të tjerëve
me dimrin e fjalëve të tyre.

Dhe urat mes gojëve
shembin një nga një
për të lënë pellgje shiu
me tharje të vonuara
apo ngrenë duna rëre
me shkretëtira pa zë,
ose ngulin thika fjalësh
me plagë të pashëruara.

Kush i ka mallkuar këto gojë,
të vjellin stinë të helmuara?...

ELEGJI PËR VDEKJEN E LULEVE

Jam ulur në stolin e heshtur të pikëllimit,
vajtoj vdekjen tuaj të trishtuar,
o lule bukurie!
Juve u fishk ngjyrat
fryma e ftohtë e dimrit,
mua më çngjyros melankolia
retinat e syve.

Ky mort i bukurisë suaj
me ylbere mes fletëve,
duke varur kryet
mbi varrin e akullt të stinës,
më trishton më tepër
se vetë zverdhja e gjetheve
që rrëmbejnë erërat
për t’i flakur skutave tinëz.

Kemi folur bashkë
fjalë të pathëna nga gjuha,
shprehje që nuk i ka
asnjë fjalor i shkruar,
mendime të frymëzuara
nga ngjyrat e purpurta,
që s’gjenden në asnjë hieroglif
për t’u deshifruar.

Brenda lulëzimit tuaj,
kishit tharmin e poezisë,
që ngjizej kudo
përmes kolorit dhe aromave,
kishit figurat krahasuese
me kulmet e bukurisë
dhe nderin për të qëndruar
në krye të dhomave.

Cili burrë i dashuruar
s’e bëri gruan të gufojë,
me dhuratën aromatike
që lëshonit ju pa gdhirë?
Cili poet vargjet e veta
me patale s’i zbukuroi
dhe s’shkoi në varr
me trëndafilat erëmirë?

Vdekja juaj e madhërishme
me vyshkjen masive,
duke venitur ngjyrat e bukurisë
në heshtjen pa gjëmë,
siç vdesin ylberet mbështjellë
me qefinin e reve në qiell,
lë tokën nën lotët e shiut
dhe me qefinin e borës nëpër këmbë.


KUR KISHA QEJF TËRMETIN

Kur dija se vetëm
“gogol” quhej frika,
për çudi, kisha qejf
kolovitjet e tërmetit.
Habitesha pse ulërinin
sikur sulmonin bishat,
kur mua më kënaqte
ajo përkundje djepi.

Madje një herë,
mes lëkundjesh të forta,
thirra: O, sa mirë,
ka hipur pallati në makinë!
Nëna më tërhiqte zvarrë
të dilnim nga porta,
tek gëzoja që kolovitesha
bashkë me shtëpinë.

Por sapo dola nga hyrja
te sheshi i pallatit,
ranë tjegullat e para
nga çatia me qeramidhe.
Njëra më kaloi shkaras
pas kolonës së shtatit,
dhe më goditi në thembër,
sikur të ishte gjyle.

Eca një muaj topall,
me patericë nën sqetull
dhe durova plagën
me kafshim të egër.
Derisa u bëra frikacak
me trurin të mbledhur,
për të ruajtur kokën
nga tërmeti tjetër.

Pastaj më shpjeguan,
se një karrocier i padukshëm,
hip në qerren e vet
gjithë rruzullin e Tokës
dhe kalit qiellor i bie
me kamxhik vrullshëm,
sa herë zgjohet i dehur,
ky sundimtar i Botës.

PASURI E GJAK

Disa shqipo duarthatë
dhe krenar të dikurshëm,
tani u pasuruan
me trashëgime nga etërit.
Por dhe nga dhelpëritë
e rrëmbimit të bujshëm,
në toka, ngastra rëre,
dhe shtëpi të njëri-tjetrit.

Ndodh të yshtur
nga xhindet brenda kokës,
sajojnë letra të rreme
me falsitete djallëzore,
të rrëmbejnë si me magji
gjelbërime të tokës
dhe hijet e mureve
të lashta stërgjyshore.

Më pas xhindet e sherrit
u këndojnë në vesh
rapsodi nga eposi kreshnik
i Mujit e Halilit.
Krahët e marrëzisë
u mbijnë në gjumë shpesh,
për të nxjerrë papritmas
shpatat jashtë millit.

Pasi nuk arrijnë
të ndajnë sherrin e pleksur,
përgjojnë e presin
shfrimin për gjakmarrje.
Derisa të shpallen vrasjet
nga komisionet e mekur,
dhe nga gjykatësit
e zvarritjeve shumëvjeçare.

Duket sikur etërit kishin lënë
dhe mallkimin e zi:
Mos u ngopshi kurrë
me pasuri e gjak, or bij!...

MONOLOGU I NËNËS SË EMIGRANTIT

U bënë shtatë vjet
me rënie gjethesh të verdha ndër mote,
shtatë shekuj që të pres
me sytë në përgjim,
te kjo derë e pashkelur nga fryma jote
dhe nga gjurma e harruar
larg në mërgim.

Të pres te kjo derë e gozhduar
me kufomën e vetmisë brenda,
te ky prag i zi që e mbështolli
me shurdhëri nata jote e ikjes.
Yjet këputen
nga gërmadhat e reve të rënda
dhe bien mbi duart e mia
të shtrira drejt qiellit të pritjes.

Por ylli yt
nuk pikoi vështrimin e syrit
mbi përrenjtë e tharë
të rrudhave të mia.
U bënë shtatë shekuj
me trokitje vetëtimash,
duke pritur të trokasë zëri yt
te dritarja me thinja.

Por kam dëgjuar
vetëm ankthin e erërave dimërore.
që vijnë e shkojnë
me psherëtima të pikëlluara.
Derisa vetmia
më ngurtësoi rrudhjen kockore,
për të gdhendur
statujën e pritjes së nënave të harruara.

Por ti nuk erdhe
të zbutesh mallin tim gjëmëmadh.
Shumë shira breshëruan lot në sytë e mi
që u tretën nga mynxyra e dhimbjes.
nëpër mjegullat e harrimit tënd pa kufi.

Vjen gjithmonë një korb mortor,
gdhihet natën te dritarja ime e shkretuar,
ku hija jote ngjyrë molle lulëzon në oborr
dhe gjithmonë më pëshpërit
ardhjen tënde të tejvonuar.

Por tani që edhe ajri u mbush
me mungesën tënde,
ndjej se fryma më është pakësuar.
Dhe fjalët e ngrira
më janë kthyer në mermer të zbardhur,
ku mund t’i falesh kujtimit tënd në kthim.
Nëse dikur ke për të ardhur... o yll im!...

VAJTIMET E ZOGJVE

Tufa zogjsh të largët
vijnë çdo ditë nëpër pallate,
me krahë të djersitur
nga tejzgjatja e fluturimit.
Ulen të çlodhen,
mbi aerodromet parafabrikate
pasi sëpatat gjakësore
rrafshuan drurët e pyllit.

Qajnë bishtkaltërit,
për një degë pishe të gjelbër.
Lotojnë për një trokitje mbi zgavra
trumpetarët qukapikë.
Vënë kujen bilbileshat e pikëlluara
me zë të dredhur,
që u mbeten në balt vocërrakët
pa pupla te krahët lakuriq.

Pëshpërijnë të trishtuara
kanarinat foleprishura,
duke rikujtuar llahtarën
e përbindëshave me rrota,
dhëmbët prej çeliku
të motosharrave të panginjura,
që brejtën dhe copëtuan
ahishtet e vjetra sa bota.

Ciu, ciu, ciu!... Ç’na bëre,
o pylli ynë, që vdiqe
dhe na le përmbi pallate,
ku çative bën fole miu.
Na le të friksuar në mëshirën
e rrugaçëve me llastiqe!
Ç’ishte ky fund i tmerrshëm?!
Ç’na gjeti ne, ciu, ciu, ciu!...

TRI RROKJET E HABITSHME

Ajo s’ka më te sytë
dy yjet xixëllues që kishte.
Pitet e buzëve të saj
s’kanë më mjalt në hoje.
Në foletë e gjoksit s’ka më
qumësht dallëndyshje.
As në timbrin e zërit,
s’ka më këngët e zogjve.

Mjaftoi vetëm një fjalë
me tre rrokje: “S’të dua!”
që yjet, mjaltin, gjoksin
dhe këngët e zogjve,
dikush tjetër t’i merrte,
pa lënë asgjë për mua.
Sepse në fjalorin e tij,
mungonin ato tre rrokje...

Kjo mund t’i duket dikujt
paksa e habitshme,
të humbasë dashuria
kaq shpejt gjërat me vlerë.
Por janë ca femra
më tepër se qelqi të thyeshme.
Pas këtyre tre rrokjeve
të lënë vetëm pluhur dhe erë...

ÇIFTI I XIXËLLONJAVE

Ata janë kthyer tani
në dy xixëllonja.
Bëjnë jetë nate
secili më vete.
Nuk shkëmbejnë
si dikur xixa te goja.
Ai ndriçon shokun,
ajo një shoqe jete.

Struken mbrëmjeve
në lokale të veçantë
përtypin muhabete
që hahen shoqërisht.
Ai nuk lëpihet më
si qenushi i saj i parë,
Ajo s’është më macja
që pas tij tundte bisht.

Bëjnë xixa netëve
si në dimër e në verë.
Ajo përdor ndriçimin
që fiton me punë,
ai rrezatimin e tij
harxhon me të tjerë.
Secili bën dritë,
ku i pëlqen më shumë.

Ndrisin së bashku,
natën e Vitit të Ri,
të detyruar nga halli,
që kërkon kremtimi.
Kryevitin e xixëllimit,
struken në shtëpi,
pasi lokalet zihen
me xixëllues vallzimi.

Ndonëse bëjnë xixa
në fis dhe në lagje,
dashurisë ia shkulën
rrënjët nga gjaku.
Figurojnë lidhur çift,
sa për sy e faqe,
kur në zemër ka secili
vetëm borë e akull.

Problem brenda shtëpisë
do kenë me xixëllimin,
vetëm dimrin e fundit
nga ngricat bllokuar.
Kur qark të shkurtër
do bëjnë xixat e afrimit,
të karbonizohet secili
në shtratin e vetmuar…


SHTËPIA ME XHINDE

Ati ynë me toka pjellore
dhe shtëpi të shenjtë në Vurg,
la zogjtë vocërrakë pa fole,
nën breshërin e pamëshirshëm.
Sepse ziliqarët i rrëmbyen pronat,
pasi e kishin rrasur në burg,
me dëshminë e rreme,
për agjitacion të rrezikshëm...

Ah, shtëpinë dhe tokat tona
i mori kush s’i pa as në ëndrra!...
Nga ajo reformë grabitqare
që shkallmoi pasuritë e vatanit.
Ndërsa ati ynë i mjerë,
la hekurat për të jetuar në tënda,
mes beduinëve të turmës sonë,
në shkretëtirën e Ballkanit.

Pasi u shembën ligjet hata
që kish ngritur ferri i kuq,
sherrsjellësi i madh “7501”
famëkeqi ligj i ri,
pronat tona ua fali sërish,
atyre që thanë se ishin bujq,
por kishin ikur emigrantë,
të fitonin me dy shtetësi.

Ata shitën tokat me gjithë varre
dhe shpallën trimëri:
“Kush vjen tek ne
të kërkojë shtëpinë dhe tokën,
që na ka dhuruar
ligji i shtetit me bujari,
vjen me dëshirën e tij
për të lënë këtu kokën!...”

Bija ime u bë kureshtare
për kryefjalën shtëpi të gjyshit,
ngulmoi ta shpimin aty ku koka
kërkohej peng i vizitës.
Refreni i saj i përsëritur
arriti së fundi të na grishi,
ta çonim me makinë të maskuar
deri në afërsi të frikës!

Ajo pa ëndrrën nga xhamat
dhe lëshoi psherëtimën shpirtit:
“Eh, ta kishim këtë shtëpi
majë kësaj kodre të praruar!...
Do jetonim sikur kodra
të ishte vetë prehri i gjyshit,
që shkoi në qiell buzëplasur,
si patriark i pikëlluar!...
Por këtij absurdi këtu i thonë:
Të kesh frikë shtëpinë ku linde,
se aty brenda banojnë xhinde!”...

BURRË E GRUA RRËFEHEN

Ah, sa të bukur jemi
unë dhe ti moj grua!
Druaj, kur të vijë koha
të shkojmë në Parajsë,
do gjej belanë me femrat,
që do më qepen mua
por dhe ti me meshkujt
që do të ngjiten pas.

Se thonë mes sekseve
atje ka liri absolute,
dhe s’kemi të drejtë
të bëjmë refuzime toke.
Atëherë ti për mua
do bëhesh xheloze akute,
unë do tërbohem keqas
nga tradhtia jote...

- Këto shitja ndonjërës,
që do vijë me ty në Ferr,
për tradhtitë që ke bërë
disa herë pas shpine,
dhe unë s’të kam rënë
në sy asnjëherë,
se s’desha vlerën tënde
ta rrit mbi veten time...

- Edhe unë diçka di,
nga intimitetet e tua,
por nuk ta kam tjerrur,
se më ka ardhur zor.
S’je qelibar siç dukesh,
as shenjtore siç thua,
po eja të lutemi bashkë:
O zot, na ço në Purgator!...


PUTHJA E GJALLË

Shoh disa, me të cilët
dikur shëtisja udhëve,
për të shtyrë mbrëmjet
me çapitje gazmore.
Shkuan në varreza
me arkivol mbi supe
dhe lanë emrat
mbi tabelat rrugore.

Tani ndjej mungesën
e vezullimit të syve të tyre,
kur netëve xhironim në rresht,
si tufa e zogjve në tela.
Më mungojnë fishekzjarrët
e atij gazi plot qyfyre,
me nxitimin për të lënë
emrat nëpër tabela.

Do ta doja emrin tim
vetëm në atë shëtitore,
ku një hënëz argjendi
putha për herë të parë.
Por ngazëlloj që ende
shëtis me nipat përdore
dhe me puthjen e gjallë
buzëqesh nëpër trotuarë.

Hënëza ma lexon emrin
në kujtesën e sotme të ajrit.
Unë ia shfletoj puthjen
nëpër gjethet si zemra.
Deri sa qielli të më lërë
në ditë - netët së gjalli,
si homazh dhe për ata
që mbetën vetëm emra.

TAKIM TE MBRETËRESHA E ADRIATIKUT

Në sallën e koncerteve të tragetit shqiptar
të ankoruar në Durrës, “Queen Adriatika”
u ngjitën dhjetëra emrat të dëgjuar vjershëtar,
mes nesh mbretëresha e interpretimit, Margarita1)

Nën këmbët e tona nën fundin e anijes së gjatë,
nën dallgët e zbutura nga tingujt e fjalëve të arta,
flinte historia mijëravjeçare e Dyrrahut të lashtë,
poshtë thellësive të mbuluara nga shekujt dhe balta.

Flinte kultura dhe qytetërimi ynë parahelenistik,
poemat e bardëve të shkrumbuara prej luftërave,
dashuritë e vajzave të mbytura nga kanuni fanatik,
armët e armiqve fundosur nga vërshimet e ujërave.

Flinin monedhat e arit dhe amforat e varrosura,
bashkë me skeletet e velave të tretura nga kripa,
flinin trimëritë që çanë dallgëzimet e pasosura,
nga brigjet e Ilirisë gjer në ujërat ku laget Afrika.

Sipër tyre ngrohte ajrin poezia përzier me rrezet diellore,
duke shpërndarë thirrmat e forta të magjisë së shpirtit,
që ka vargu poetik për të zbutur zemrat e njerëzore,
për shpirtmirësinë, për dashurinë, për lirinë e individit.

1)Artistja e Popullit Margarita Xhepa


PASQYRAT PA GOJË

Nevoja e reflektimit
me anë të pasqyrës,
u ndie qëkur pellgu i ujit
i tregoi njeriut të lashtë,
se në dimensionin e trupit
dhe në formën e fytyrës,
kishte ndryshime,
nga të egrit përqark.

Indigjenët e Guinesë
dhe indianët e Amerikës,
zbuti pasqyra europiane,
ku së pari fytyrën panë,
dhe qeshën me veten,
pa njohur dhimbjet e frikës
që sillte pushka me barut
e njeriut të bardhë.

Më vonë Pitagora i Samosit
me pasqyra konkave,
bëri diellin gjigant
të mblidhet sa një grusht,
drejtoi rrezet përvëluese
me fuqi të madhe
dhe shkrumboi anijet
më gjithë ushtarët pushtus.

Pasqyrat me refleksin
e amalgamit në çdo format,
më pas u bënë sendi vetjak
më i domosdoshëm,
për të mbajtur nën kontroll
çrregullimet në shtat,
dhe paraqitjen e fytyrës
tek çdo sy i zakonshëm.

Para pasqyrave dalin
të makiazhojnë dukjen,
vajzat që përgatiten
të joshin djemtë e dashur,
nuset që gjatë natës
çngjyrosen nga puthjet,
plakat që luftojnë zhubrat
e moshës së zbardhur.

Çiftet lakuriq që presin
nga pasqyra eksitimin,
duke parë veten lakuriq
në kafshërinë e shtratit.
Kriminelët që rreken
të fshehin gjurmët e krimit,
duke kërkuar pika gjaku
në çdo pore të surratit.

Pasqyrat tregojnë
krejt bukuritë e njerëzimit
dhe gjithë shëmtirat
që krijon natyra në nxitime.
Por sikur të kishin gojë,
para monstrave të krimit,
s’do kish mbetur pasqyrë
pa u bërë copë e thërrime.

SHKRIMTARI I PAGJUMË

Qëndroj zgjuar.
Gjumi më rri larg si qenush i friksuar.
Pret t’i hedh një kockë dremitje.
Kam vite që sfidoj
mbylljen e zgjatur të qepallave,
teksa bota e tërë gjendet
ditë e natë në lëvizje.
Qëndroj zgjuar t’i shoh të gjitha.
Kjo është dëshira ime më e madhe
që më mban gjallë në kaq vite.

Një natë fjeta nga mbrëmja në agim
dhe u gdhiva i trullosur si gjumash budalla.
Urreva veten sikur gjithë kronikat e asaj nate
të ishin kryevepra me vlera të mëdha,
që shkuan s’dihet për ku dhe s’dihet sesi,
për të tallur sytë e mi me qepallat kapluar.

Urrej barërat gjumëndjellëse
që synojnë të ma mbajnë trurin në robëri.
Kam kuptuar se jeta është fare e shkurtër.
Linda dje dhe nuk dua të iki nesër,
pa i parë e pa i treguar të gjitha të mundshmet
që më kap radari i syve dhe antenat e veshëve.

Plaku i Hemingueit zuri peshkun e madh,
pikërisht sepse qëndroi zgjuar duke vëzhguar,
për ta jetuar jetën sa më gjatë.
Nuk synoj të zë peshk shumë të madh,
sepse peshkaqenët mund të më hanë dhe mua,
nga egoizmi se konsumoj më shumë natë.

Jam kureshtar i tmerrshëm.
Kam marrë përsipër qysh në barkun e nënës,
të jem vitrinë interesante e së nesërmes,
për të djeshmen dhe të sotmen e pasqyruar.
Qëndroj zgjuar.
Sepse të tëra ngjarjet e botës ndodhin për mua.

KALI KAMERIER

Në plazhin e Divjakës
te lokali i kalit të bardhë,
dallga hedh peshqit
direkt në prush.
Pronari sipër kalit
çon levrek me zgarë,
te klientët që i sulen
si grerëzat në rrush.

Pasi shpie peshqit
mes telave radhitur,
kali kamerier fillon
argëtimet trupore.
Me urdhërin e peshkut
bën çudinë e papritur,
vdes dhe ringjallet
mes tryezave verore.

Kali vdes përherë
të bëhet pronari jetëgjatë,
të ushqej klientët
me çmim fiks për person
të hanë aq peshk,
sa nxe një stomak,
se mençuria e tregut
dhe deti bujar nuk mbaron.

Rëra dhe dielli
peshkojnë njerëz larg,
për t’i sjellë ku dallga
hedh peshqit në prush.
Se pronari sipër kalit
zuri peshkun e artë
dhe Amerikën e punës
zbuloi si askush.

SHTEGTIMI I DALLËNDYSHEVE

Shkuan kohët kur
ndonjë zog ferrak i vetmuar,
arratisej nga padurimi
në dimrin e maleve të acartë.
Bëhej shpend armiqësor
me kthim të penguar,
duke lënë pas mallkimin
për të gjithë zogjtë farrakë.

Tani trojet kanë vargane
me koloni dallëndyshesh flatrore,
që shtegtojnë qiejve
në pranverat e vendeve të tjera.
Emigrojnë në vjeshtrat
e shpërngljeve perëndimore,
dhe kthehen bashkë me lulëzimin
te foletë e zgjimeve të vjetra.

Kthehen krahëhapur,
me sqepin e përmalluar,
të sodisin e shijojnë brigjet
me freskun mbi pullaze,
të plapuriten në detin kaltërosh
dhe në lumenjtë e kulluar,
ku i pret malli i pashuar
i vendlindjes buzagaze.

Vijnë duke sjellë me vete
dallandyshet e reja,
të lindura në foletë e buta,
të një tjetër kontinenti,
që shohin me habi shqiponjat,
mbi shpate ku zbardh kopeja,
shkrepat ku gurgullojnë
gurrat kristalore të këtij vendi.

Kështjellat që lundrojnë
si vaporë përmes reve,
kalldrëmet e legjendave,
ku koha e re ngre kate të lartuara,
minaretë e gjata ku islamizmi
shpall pajtimin e njerëzve,
kambanoret ku krishtërimi
i ringjallur fal mëkatet e kalura.

Krahët e miqësuar ikin sërish
por mezi presin rikthimin e stinës.
me ecejake të përmalluara,
me cicërimat e gëzimit të ri.
O zot, sa e magjishme
qenka kjo tokë e origjinës,
sikur perënditë e lashta
e kanë mbrujtur me puthje e dashuri !

SAKRILEGJI I ARTISTIT

Artisti me artin magjik
dehu shpirtrat njerëzor.
Bëri këngën më drithëruese
se melodia e bilbilit,
bëri tablonë më purpurante
se ylberi qiellor,
bëri librin më fantastik
se brendia e pyllit.

Arti shpërtheu dritën
e fuqishme të rrezatimit,
nëpër hapësirat e etura
për vezullime me vlerë.
Rrezet e tij ndriçuan
skena e salla ekspozimi,
vetëtinë në çdo dritare,
trokitën në çdo derë.

Arti u duartrokit
nga shikues të shokuar,
u brohorit me ngazëllim
e me tonalitet superlativ.
U përdor pa lejen e artistit,
pa vlerën e paguar,
për të stolisur orët
në ekranët audioviziv.

Kënga shëtiti vokale
solistësh në aktivitete,
fansat e mbajtën
karamele gojë më gojë.
Shkoi të shitej nuse
me vello diskete,
derisa e kopjuan, e linçuan
dhe në tallava degjeneroj.

Piktura në ekspozita
magjepsi mijëra sy.
Priti fondet që përtypen
në bankete kulture.
Derisa syri i diellit
dhe syri i ciklonit me shi,
e verbuan tezgave,
përzier me paçavure.

Libri u copëzua shkollave,
dhe thuri intriga filmi.
U konsumua nga truri,
pa shlyer autorin më parë.
Doli në stenda panairi
me zbritje çmimi
dhe u shtri për pesë lekë
si fakir mbi trotuar.

Mbeti arti i vërtetë
mes pluhurit të rrotave,
mes dhëmbëve të minjve,
në mykun e rafteve.
Mbeti artisti i talentuar,
sakrilegj i kohërave,
të numëroj qindarkat
para urbanit dhe kafeve.

LINDJET E NJERIUT TË BUKUR

Forma fizike
më e përkryer,
lindet nga gruaja
çiftuar me burrin.
Por ka dhe forma
me pamje të pëlqyer
nga njeriu i baltës
te njeriu i gurit.

Bën njerëz rëra
në breg të detit,
del njeriu
nga zemra e shkëmbit,
pjell peneli
me shtrydhjen e tubetit,
bëjnë njerëz dhe fijet
e kashtës së lëmit.

Bukuroshet mozaike
lindin nga zalli,
Pjell njerëz
barku i drunjtë i trungut,
njerëz lekurëndritur
dalin nga xhami,
pjell njerëz dhe letra
me alfabetin e gjuhës.

Lind njeriu i bukur
nga mjaft sende të tjera,
por bukurinë e adhuruar,
e pjell vetëm mirësjellja.

HALLE, HALLE...

Gjithkush ka në shpirt
Një dhimbje të përqendruar,
Gjithkush ka në mendje
një hall të madh ngulitur.
Halle, halle, kjo dynja,
tha fshatarja e Paprit fytyrëharruar,
që filozofoi edhe për psherëtimat
e hallexhijve të ditur.

Madje dhe bija e miliarderit
më të pasur në botë,
ka hallin se bukuroshe të reja
ëmbëlsojnë buzët e burrit.
Mullixhiu i fshatit
ka hallin se nuk mbledh dot
gjithë ujërat e përroit,
të vërtitet shpejt mokra e gurit.

Por nga mijëra halle që u rrinë
njerëzve çekiç mbi kokë,
Oh, halli i nënës që i qan fëmija
se s’ka t’i japë të hajë,
është kryehalli i zemrës,
që pikon dhimbje e lot,
te çdo shpirt njerëzor
që ndjen hallin e saj...

Arixhofkat shfrytëzojnë
pikërisht këtë ndjesi,
kur torturojnë foshnjat .
rrugëve me tym dhe erë,
apo mbështjellin lecka
me fëmijë butafori,
ndonëse të rejat vetë
ende s’kanë pjellë.

Të këput shpirtin
halli i traut të shtëpisë,
që iku dhe dërgon zërin
nga mjegulla e largët.
Teksa të moçmit,
me lotët e mallit pikë, pikë,
njomin hirin e kërcurit
të djegur në vatër.

Eh, Halle, halle, kjo dynja!
Po kur vallë do zgjidhen
këto halle të mëdha,
se mbi tokë dy jetë
askush nuk ka?!...


TELEFONAT SHPËTIMTARË

Gëlojnë telefonat rinor,
nëpër fole xhepi të gjalla,
me gjysma puthjesh
dhe pëshpërima përkëdhelje,
ku zërat delikat të vajzave
shushurijnë si gjinkalla,
drejt djemve qukapikë
të dashurive paralele.

Vërshojnë nëpër qiell
drithërima tonesh,
me tringëllimat e papritura
të zhuzhakëve gjahtarë,
që nisin zërat nga larg
mbi shina elektronesh:
Alo, sonte të pres patjetër
në takim moj gjinkallë!

Galat dhe gallofët zyrtar
krokasin pa pushim,
me tone dhe klithma
urdhrash elektronik.
Shtyjnë minutat dhe orët
telefonave pa kursim,
paguar nga thesi i madh
i buxhetit publik.

Ndryshe telefonat familjarë
me rrokëzimin e copëtuar,
nga nxitimi i përhershëm
i limiteve të rrepta,
ngjajnë me breshërimat
e harabelave të shqetësuar,
ndjekur nga skifterët
e sekondave të tepërta.

Eh, të mos peshonte
superfitimi i pronarit,
mbi zërin shpëtimtar,
që këmbët lehtëson,
qetësohej paksa ankthi
i trurit të qytetarit,
nga lubia e çmimeve
që kuletat gllabëron!...

NDARJA ME TË PARËN DASHURI

S’mbaj mend ditën,
as rendin e datës,
kur të shtyu drejt meje
era e korrikut.
Por më kujtohet erdhe
në mes të vapës,
si zhegu drejt freskut
nën gjethet e fikut.

Kishe magji
në hapat e afrimit të parë,
magjistare e pate
dhe të parën puthje.
S’besoj se do gjendej
një tjetër djalë,
të ikte nga ty,
tek një vajzë më tutje.


Tani kjo ikja jote
me hapa të rëndë,
sikur thyen kockat
e këmbëve të tua,
shkelmon krejt fatin
me zemërimin tënd,
dhe pse asnjë djalë
nuk deshe si mua.

Dihet se djali
ka një dell zotërimi,
ndonëse i barabartë
në shpirt e në zemër,
të do për vete,
mbrojtur me gjoks trimi,
të bëj hije mashkulli
përmbi femër.

Kjo gazin e bardhë
ta mbuloi te dhëmbët,
të mbolli në shpirt
farën e zemërimit,
shikimi nga buzët
të shkoi te këmbët,
që të nisën në rrugën
drejt moskthimit.

Teksa prisja i etur
të gjej tek ti femrën,
me lajkat, nazet,
delikatesën e përkryer,
ti s’deshe dashurinë
që të pushtoi zemrën,
po lafshën e gjelit
të kishe mbi krye?...

Fjalët e pathëna
na ngrive në buzë,
ku fshive puthjet tona
të përgjërimit,
ndonëse s’të lidha
me martesën tërkuzë,
krejt hapur e kishe
rrugën e harrimit.

Le pas vetes
trotuare të kallkanosur,
u thave shëtitjeve
gjithë barin e gjelbër,
shembe statujën
e ndjenjës së pasosur.
dhe bëre hi zjarrin
që ndeze në zemër.

Ike papritmas
nëpër shi dhe erë,
veçse me atë shkrepëse
që ke në bukuri,
mos ndiz më tutje
zjarre të tjerë
të lësh në opinion
togje me hi!...


TËRBIMI I NJERIUT

Ndonëse njeriu është
qenie e intelektit superior,
mes gjallesave ndryshe
nga flokët te thëmbra,
ka tërbimin e tmerrshëm
të zemërimit kafshëror
dhe tërbimin entuziast,
të gëzimit nga kënga.

Një plumb i ndezur
nga shtatë milimetra
barut zemërimi,
e çon shtatë pash nën dhé
me hakun e viktimës.
Një këngë e ndezur
nga shtatë nota gëzimi,
e fluturon në shtatë qiej
me krahët e vetëtimës.

Kur tërbohet nga zemërimi
e mbulon dheun me gjak,
merr mallkimin: O egërsirë,
t’u shoftë fara në çdo prag!...
Kur tërbohet nga kënga
për grua, apo lindje fëmije,
merr urimin: O shpirt i mirë,
t’u shtoftë geni gjer në yje!

Dy tërbimet shpien njerëz,
përmbi re dhe nën dhé,
por njeriu kompletohet,
kur zemërimit i vë fre,
me burrat gaz, me gratë hare!...

DY ËNDRRAT

Pata fragmente vegjëlie
me trishtim të gjatë,
kur dëshirat m’i bluante
mulliri i urisë kronike.
Një biçikletë të zezë
më sillte ëndrra përnatë.
Fluturoja me të
në lartësi kozmike.

Pedaloja mes reve
dhe zogjve sa më larg,
duke lënë prapa
gojën e zjarrtë të oxhakut,
kur turrën e shkarpave
mblidhja nëpër vapë,
të piqte nëna në saç
misërniken e pakët.

Ato çaste toka e thatë
më dukej vetëm misërnike,
ku shuaja pickimet
e gjarpërinjve të barkut.
Qielli i kaltër ishte
biçikleta e zezë kozmike,
ku shuaja kryedëshirën
e ëndrrave të pragut.

U rrita duke pritur
të më mbin krahë shpendi.
Por biçikleta e zezë
erdhi bashkë me burrërinë.
Pas kësaj zura të shoh
një ëndërr që më çmendi,
sikur me veturë të bardhë,
bëhesha vetëtimë.

Për të mos mbartur
tonelata peng në jetë,
ëndrrën e dytë e arrita
me kursimet nga berberi.
Tani lutem: O zot,
vono ëndrrën e tretë,
fluturimin me aeroplan
drejt botës prej mermeri!...

KU SHKUAN XHELATËT

Ku shkuan xhelatët
që ngritën kurthe hafijesh
dhe tundën hanxharët e dosjeve nëpër duar?
Ku avulluan krejt si mjegullat nën diell,
thua sikur asnjëherë nuk kanë ekzistuar?

Askush nuk i ka parë
të nisen gjëkundi,
ata që eshtra anonime mbollën në mote,
në bokërrima të fshehta,
në zalle lumi,
dhe lanë të na pikojnë strehët e lotëve.

Thonë se ky vend i kujtesës së harrimit,
s’ka pasur xhelatë hanxhari ndonjëherë,
gjoja viktimat shuheshin vetiu
prej pendimit,
por hanxharët ne i pamë,
koka duke prerë!...

Klithmat hetuese
kumbojnë edhe sot,
nëpër daullet e çara të veshëve tanë.
Shiritat e ndjesive na vërtiten në kokë
nga njëra bobinë e trurit, në tjetrën anë.

Të gjitha mbeturinat relikte
të hanxharëve,
thonë se tek ne
nuk ka pasur xhelatë,
ndonëse ndjehen kudo
renkimet e të vrarëve,
që nën dheun e rëndë s’po gjejnë rehat.

Njollat e gjakut
shfaqen te fjalët ripërtëritur,
që skuqin fjalorin
kur i dëgjojmë përditë.
Ne vështrojmë njëri-tjetrin
krejt të habitur:
Ore, xhelatët ishin këtu,
apo na kanë bërë sytë!...

Ata bënë kataklizmën e rënimit njerëzor,
dhe gjysmës së kombit
frymën ia prenë me hanxhar.
Por përsëri e qeshura xhelate
shtrihet në kilometra katror.
As pendim, as falje,
sikur asgjë s’ka ngjarë!...

GRA TË MENÇURA

Ndodh ca gra të mençura
u bien ca burrave gdhenj,
ku lindin pranvera të bukura,
jetojnë dimra të mëdhenj.

Lidhin shpirtin skllavërisht,
për të bleruar pjella e tyre.
Mbajnë burrat kurorëzuar
si mbretër shkretëtire.

Në shtratin e dashurisë
burrave u shtrihen ftohtë,
kur ata gjuhën e mençurisë
nuk arrijnë ta mësojnë dot.

Dhe fillojnë të ushtrojnë
gjuhën e duarve të forta,
sa akullohen nga fëmijët,
dhe çngjyrosen nga bota.

Dihet se për burra të tillë,
e mençura nuk është e tërë.
Por sidoqoftë, ata me dëshirë
zgjedhin mbretërimin në rërë!...

[vullnet mato]

[QUOTE=vullnet mato;3292919]Vullnet Mato

KËNDOI ZOGU I MESDITËS

Këndoi zogu i mesditës
në dritaren time celulare,
kur gjumi më kish zënë
me të tërë ëmbëlsinë.
Hapur në çdo kohë
ia lë të xhepit dritare,
se cicërimat e tij,
jetën tutje ma shtyjnë.

Zogu im kënaqet
kur dëgjon kollën e gjyshit,
që e mbush me gaz
dhe e lumturon të tërin.
Cicëro, o zog i vogël,
nga lagjia larg mjedisit,
ku s’e shtyn dot ditën,
pa ma dëgjuar zërin!

Se ndryshe ç’thoshte
për gjumin delikat Çërçilli,
ta zgjonin mesditave
vetëm po të sulmohej Anglia,
ti ke lirinë e plotë,
me sqepin e cicërimit,
të prishësh gjumin e gjithë
mesditave të mia...

Sa herë më thërret
ky zog nga kuvlia vet,
unë ngrihem të marr udhët
nëpër diell dhe shi.
Se zemra padurimin
më rreh ditë e net,
për të puthur ato faqe
për të lëmuar flokët e tij.

Më zgjo, o zog,
i mesditave të mia të qeta,
në vjetrimin e viteve
ti mos më lër të shtrirë!
Se po të duhet
dhe gjysma e gjakut në vena,
rezusin e përbashkët ta jap
me gjithë shpirt e shumë dëshirë!

LUGINA E FLORIRIT

Djalëria e uritur më nisi
rrugëve të largta të shpresës.
Nga brigjet detar u ndala
në një luginë prapa diellit.
Aty mes maleve shkëmbor
rridhte Shkumbini i djersës,
nga balli me pluhur kuqërrem
i gërmuesve të hekur-nikelit.

Thuhej se vargu i vagonëve
lidhur me hallka zinxhiri,
që zbrazej pareshtur te karvani
i kamionëve të metalurgjisë,
nxirrte nga dy gjinj malesh
llavën e shkrirjes së “floririt”,
ndërkohë që njerëzit luteshin
te gjinjtë e shenjtë të dhisë.

Gratë çobanesha nëpër brigje,
tundnin këmborët e gjinjve,
teksa burrat me thonj urithi
hapnin guva në bark të malit.
Po kur dilnin me vagona “ari”
nga kthetrat e shkëmbinjve,
njomnin misërniken e verdhë
me dhallën si shurra e kalit.

Kaluan vite dhe banesat
s’i ngritën dot nga balta,
as opingat nuk i shkulën
nga këmbët çorapegrisur,
as shallvaret që mbulonin
format e grave syzjarrta,
s’i këmbyen dot me fustane
pas belit me ar qëndisur.

Gjiri i luginës as për mua
s’pikoi arin e këtij “kurbeti”.
Por nga lugina e gjirit
të një vashëze bukuroshe,
pikoi një mjalt ngjyrë floriri,
ku buza ngjitur më mbeti
dhe u ktheva me tre vogëlushë
në Jugun e lugëve boshe...

PAÇKA SE TI THUA, MOS !

Sa herë dua të marr
diçka nga ti,
thua “mos”
sikur do bjerë tërmeti,
sikur në këtë moshë
të jem fëmi,
që thyej gota qelqi
dhe bëhet kiameti.

Paçka se buza jote
është elastike
dhe të krisur
nuk merr asgjëkund,
paçka se ti je femër
në vite kritike,
pa puthje vyshkesh
dhe bukuria të humb.

Kur dua të bëj
ndonjë hap më tepër,
drejt të panjohurave
që më fsheh ti,
thua, “mos” sikur jam
ndonjë i verbër,
që do rrëzohem
te puseta në thellësi.

Por paçka se thyhen
gjithë gotat e qelqit,
se tërmeti shkërmoq
gjithçka si rëra,
se fundosem te gropa
me hapin e të verbrit,
unë “moset” e tua
do t’i shkel të tëra!...


ARTISTËT TURQ
TE MONUMENTI I SKENDERBEUT

U gjënda kur artistët
e një ansambli turk,
te monumenti i Skënderbeut
filluan të pozonin.
Turkeshat kukuriseshin
nën piedestalin e gurtë,
për testikujt e mëdhenj
të kalit prej bronzi.

Mu duk sikur strategu
u përkul përmbi jele,
dhe u foli më bukurosheve
që gajaseshin atje:
Katragjyshet tuaja më ndiqnin
gjer në Dardanele,
nga Izmiri, Stambolli,
deri poshtë në Edirne;

Ato linin kokën atëherë
për mjekrën time,
por unë s’i përfillja
se në kokën plot halle,
bukuria arbërore
më trazonte mendimet
dhe prisja rastin t’u prija
shqipeve në male;

Ndaj mos qeshni me ato
që i varen kalit te shalët,
tani që gjoku ka ngrirë
nën ndenjëset e mia,
por pyesni për shpatën
që tmerroi sulltanët,
dhe e farkëtoi
për gjithë shekujt historia!...


HERËN E PARË NË ADOLESHENCË

Kur putha së pari,
të paputhurën asnjëherë,
m’u duk sikur buzëve
më flakëroi zjarri.
Por te buzët e saj
fryu stuhishëm një erë,
që e bëri të dridhej
me shkulme tufani.

- Ç’bëre ?! - tha ajo
sikur befas ndodhi hataja.
- S’të vrava, - i thashë,
vetëm tregova sa të dua!...
-Kur nuk di ç’më bën
babai dhe mamaja,
më kishe vrarë më mirë,
të kisha shpëtuar!...

Atëherë e putha sërish,
për herë të dytë,
se ata nuk e vrisnin,
gjersa e quanin “zemër”.
E shumta do e rrihnin,
sa t’i lotonin sytë,
që unë me buzë
t’i fshija lotët e ëmbël...

E pyeta me mjaft guxim
pas puthjes së dytë:
-Në moshën time, babai yt,
nuk e puthi mamanë?...
Atëherë ajo mbështeti kokën,
mbylli dy sytë
dhe puthjen e tretë e la
të shëtiste në çdo anë...


LINDUR TË MARTUAR

Të lidhur bashkë
për afro gjysmë shekull,
më duket sikur linda
i martuar me ty.
Të kishe qenë kostum,
do të më ishte rrjepur,
njëzet të tjerë
do të kisha blerë deri tani.

Të ishe vilë e bukur,
do të kisha suvatuar,
patinuar e lyer të tërën
mbi njëzet herë,
të mbeteshe e përshtatshme
për tu banuar,
të dukeshe si në fillim,
e re përherë.

Të ishe anije hekuri,
ngecur në rërën time,
do të ishte ndryshkur,
gërryer nga dallgët në det,
do e kisha copëtuar
për skrap me saldatriçe
dhe me një anije tjetër
do të lundroja në jetë.

Ne na mbajti të bashkuar
me njëri-tjetrin,
një lidhje më e qëndrueshme,
se stofi dhe muri i ri,
më rezistente nga çeliku
mes kripës së detit:
aliazhi i ndjenjave,
më i forti nga çdo fortësi...

NGA PROLETAR,
BORGJEZ I VOGËL

Dikur ishte turp,
njëherësh e dënueshme,
të ishe borgjez,
aq më keq kapitalist.
Të kishe disa shtëpi,
zotërime të kushtueshme,
kostume mode, vetura,
dush hidromasazhist.

Të ngjitej epiteti
“mikroborgjez, armik”,
shoqërisht i urryer
dhe krejt i papranuar.
Ndërsa në fshat, “kulak”,
përbuzur nga çdo mik,
dhe në çdo hap,
nga hafijet i përgjuar.

Ndaj u martova,
me kostumin e kunatit,
me këmishën e kushëririt
për një javë afat.
Këpucët ia mora për tre ditë
fqinjit të pallatit.
Veç muskujt kisha vetë,
për nusen në shtrat.

Sot nuk jam më proletar,
me pronën e thonjve.
Kam veturë, kompjutera,
disa telefona, biçikleta,
çelësat e shtëpive të bijve
në plazhe verore.
Kam tre televizorë
në tre dhoma të qeta.

Kam një butik,
në gardërobat me tre kanate,
ku nuk di si ta modeloj
të pakënaqurin trup.
Gruaja, një lulishte ngjyrash
fustane dite dhe nate,
rafte për vite-kilometra
bredhje me këpucë.

Pra, jam borgjez i vogël,
përderisa e solli koha,
të mos mbetesha pas
të tjerëve në bisht.
Mbeta proletar vetëm
me gruan në jastëk te koka.
Se të isha pasuruar me disa gra,
më kishin pushkatuar moralisht...

VIZITA VIRTUALE

Miqtë e mi në Shkodër,
Në Gjermani, në Amerikën e largët,
në Londër...
Erdha dhe vizitova
të gjitha shpërfaqjet tuaja virtuale.
Nuk gjeta aty asnjërin
nga ju njerëzit më të dashur.
Ku ishit kur shfletova profilin tuaj
me foto dhe vargje momentale ?...

Nga bridhnit, në cilin kontinent
ishit shtruar me miq?...
Në Atlantik trazova kudo
linjat e dallgëve elektronike.
Në brigjet e Paqësorit
tunda të gjithë plazhet lakuriq.
Në cilin ishull zezak
kishit shkuar ato çaste për eksplorim?

Zbrita në kepin e bisedimeve chat,
ku vezullojnë yjet jeshil.
Me shkrim dhe msn s’u kapa dot
nga mbrëmja deri në mëngjes.
Sinjalet e kuq i kishit mbyllur
si yje të shuar në qiell steril
dhe u tremba mos u kishte thithur
ndonjë gropë e zezë.

Pyeta planetët roje,
kur dielli kish shkuar të drekonte
matanë globit teksa këtej darkonte nata,
mos u kishin parë
te bari i ndonjë kozmodromi,
duke pirë kafe në agim,
apo diskove qiellore duke vallëzuar
me kometat e flokëgjata.
Pasi nuk ua gjeta askund koordinatat,
rashë në trishtim?

Eh, miqtë e mi të mirë,
të paktën kur të vij
të trokas në qiellin tuaj tjetër herë,
mos më lini të vetmuar,
të bëhem pupël,
nga mungesa e peshës në stratosferë!..

DJALLUSHJA DHE DJALLI

Ti je djallushja e bukur,
e mëkatit në çift,
unë, djalli i tradhtisë
për kurorën tjetër.
E dimë të dy
se lundrojmë gabim,
por s’e ndalim dot gjakun
të shkojë në zemër.

Rruga jonë ka përpara
gjembaçë të dendur,
si në një xhungël
me rreziqe të pritshëm.
Pas çdo puthjeje,
që ndez epshin e çmendur,
na përgjon me thumb
një gjarpër helmatisës.

I dimë dhe ato vuajtje
ku mëkati na shpie,
paçka se dhe ikjen nga jeta
nuk e ndalim dot.
Se ti ke atë magnetin
që ka Dielli në qiell,
të tërheqësh rreth vetes
planetin tim me forcë.

Unë jam i zgjedhuri yt,
përcaktuar nga fati,
të gëzojë dhuratat
që më dehin shpirtin.
Por dhe i destinuar të jem,
lepur veshgjati,
që ha karrota te kopshti
i një tigri të frikshëm.

Dimë që në ferr do shkojmë
të dy të bashkuar,
të na djegë ai zjarr
që në tokë e ndezëm vetë.
Por shpirtërisht
S’do ndjehemi të rënduar,
kur partnerët tanë të prehen
në parajsë të qetë.

Asnjëri nga ne
nuk e kish marrë me mend,
se kjo lidhje intime
do shkonte gjer në marrëzi,
paçka se të vrarë
s’kemi lënë askënd,
kur ti bëhesh djallushja ime,
dhe unë djall yt i zi...

EJA TË SHKRIJMË AKUJT

Nuk jam më njeri i përbërë
nga mishi e kockat,
jam fluger i mbërthyer
te pallati i kthesës.
Sa herë, ti puhiza ime,
vrundullon nga kioskat,
duart e tua prej ajri
më kthejnë befas
drejtimin e shigjetës.

Pres të bëhesh fllad
nën diellin e mesditës,
Të vish prapë, të më shfrysh
ngrohtësi nga mushkëritë.
Dua të të kthej
nga zemërimi yt arratisës,
të zbut me buzë, te shtrati
vrullin tënd të stuhisë.

Ti s’mund të kesh
egërsinë e tufanit polar,
që krijon zerogradat,
për arinj dhe foka.
Pendimi më ka bërë
pëllumbin tënd të bardhë,
eja, puhiza ime, të shkrijmë
akujt e ditëve të ftohta!...

SY TË PËRGJËRUAR

Qëkur fillova të dalloja
figurat e çuditshme,
sytë më shkonin vetiu
tek më të bukurat gjëra.
Shihja gratë rreth djepit
në vërtitjet e përditshme,
nëna ime më dukej
më e bukura nga të tëra.

Pasi eca këmbadoras
për të dalë te porta,
sytë m’i morën zogjtë,
që çukitnin oborrin me cicërime,
m’i spërkatën diejt e trëndafiltë
me aroma të forta,
m’i ndezi nata jugore
me prushërimin e yjeve.

Pastaj qava mbylljen
brenda dhomave të mërzisë
dhe qysh atëherë kuptova,
se kisha lindur me sy të uritur,
që mund të m’i qetësonte
vetëm magjia e bukurisë,
me rrezatimin ngazëllues
në shpërfaqjen e papritur.

Më tej filmave ua bëra ballin
ekran të reflektohej bota,
piktorëve u dhashë qerpikët
për fije liri në penela,
këngëtarëve ua bëra sytë
dy mikrofona te koka,
valltarëve u dhashë qepallat
pala për fustanellat.

Bukuroshja qafësorkadhe
në pyllin me ahishtë,
më shkaktoi në sy
babëzinë e ujkut të tërbuar,
derisa vështrimi im
e rrëmbeu të tërën tinëzisht
dhe piu dritë mrekullie
nga burimi i kulluar...

Në sallonet e syve të mi,
sa dy guaska arre brenda,
kam ekspozuar gjerësisht
një Luvër të tërë.
Ninëzat më kanë fiksuar
miliona portrete dhe bëma,
mikro-kamerat aq disqe,
sa ka plazhi kokrriza rërë.

Mirëpo bukuria m’i vuri sytë
në regjim të tejskajshëm,
sikur të qe flori i mbuluar
me inerte shkëmbore,
kërkoi të braktisja gjumin,
dhe çdo vezullim të anshëm,
që të zbulonte shkëlqimin
me prejardhje hyjnore.

Gurët dhe tullat e shkronjave
që zbraz në kantierin e syve,
ngrenë ndërtesa me njerëz,
të çdo gjinie dhe moshe,
më shpalosin në përfytyrim
drama, tragjedi, intriga pabesie,
më nxitin thithjen e syve,
dhe zbrazjen në faqe boshe.

Tani flatrimi virtual i syve
më bredh nëpër kontinente,
përqafohet e puthet largësive
me qindra sy pa u takuar,
paraqet dhe krahasohet
me bukuri ekuivalente,
noton në oqeane vizive
me hijeshi trupash zbuluar.

Po kur vdekja të m’i mbyllë
sytë e lindur enkas për bukuri,
që asnjë dukuri ardhmërie
të mos shoh në arkëmort?!...
Varrmihësit pas vitesh
nuk do gjejnë eshtra aty,
po në vend të tyre vetëm,
një pellg të madh me lot...

Sa keq të ikësh me sy të tillë
nga kjo botë dritë - artë,
ku edhe syri qiellor mbikëqyr
bukurinë e Tokës me përgjërim,
ndërsa sytë e tokësorëve
mbulohen me baltë...
Kur meritojnë edhe planet tjetër
të rilindin me këtë përgjërim!...

MËSHIRË PËR “ATO”

Prostitutat e lagjes
më shohin me inat,
kur anashkalojnë
duke prishur turinjtë.
Unë s’i kam përbuzur
në jetë time të gjatë,
por s’u kam hedhur
as vështrim të mirë.

Kthej kokën anash,
kur gjinjtë e ngritur
nxjerrin në dukje,
sikur shesin pjepër.
Qoftë vajzë e re ,
apo grua e rritur,
zbulojnë kofshët
deri lart te brekët.

Dhe flasin hapur
me buzë e me sy,
se në mes e lartë
kanë vetëm neps,
thonë pa druajtje
me tule e kërthizë,
se në mes e poshtë
kanë vetëm epsh.

Paçka se zakonisht,
tek shtati i secilës,
shoh shtrat moteli
për bujtës të largët,
që u ndërron klientëve
vetëm kontraceptivët,
siç ndërron hoteli
çdo natë çarçafët.

Uitmanin kam lexuar,
që i tha një kurve:
“Gjersa dielli s’të përzë,
as unë s’të zboj...”
Dhe qysh atëherë
ato femra plot kusure,
nuk i urrej në thelb,
por as nuk i admiroj.

Ndoshta prostituta
ka dhe qielli në planete,
se shoh shpesh Diellin,
bën eklips te Hëna,
bën edhe te haremi
rreth e qark vetes,
ndaj besoj se kurvat
dikur do bëhen nëna...

Ndoshta me prostitutat
duhet pirë ndonjë kafe,
jo, t’u jepet leksion
si t’i largohen turpit,
por të kuptojnë si hiqet
litari i fatit prej qafe,
se jeta nuk është treg,
për të shitur trupin.

S’them t’u japim dorën
as me të ëmbla fjalë,
por t’i ndihim pak
sa të mbahen te gishti,
për të dalë nga bataku
me mëshirim social,
se prostitutat i mëshiroi
edhe vetë Krishti...

RIFILLOI KËNGA E FLETËVE

Në brezaret e brigjeve malor
dhe në horizontet e fushave,
rifilloi të ndihet kënga e fletëve
të lisave dhe plepave.
Meloditë shushuritëse përgatiten
t’u bëjnë ison e gajushave,
ansambleve fluturues
me simfonitë e korit të sqepave.

Fletët thithin gjelbërim
nga përrenjtë e burimet në korije,
teksa qielli po i tërheq përpjetë
me puthjet e veta ylberore,
të bëjnë fresk nën trungje,
ku do të shtrojnë tapetet e hijeve,
për duartrokitjet e gjinkallave
në koncertet ditore të zogjve.

Gjethet shpërthejnë duke lindur
në trajtën e trashëguar të zemrave,
t’u këndojnë ninulla dashurie
foleve që do të rritin cicërima.
Të varura në bishtin e shkurtër
të blerimit vallëzues të degëve,
do të drithërojnë psherëtimat
me afshe ngrohtësie nga stina.

Derisa të zverdhen, të bien
dhe gjethimi madhështor i verës
të shuhet bashkë me këngët e zogjve
e me ninullat blerimit,
kur vjeshta t’i shkërmoq
me shkopinjtë e acartë të erës,
për t’i shtruar dyshekun e humusit
gjumit letargjik të dimrit.

Por tani gjethimi i fletëve
rifilloi këngët nëpër vallëzime ere,
lumenjtë dhe detet gatiten
të presin notuesit e pushimeve,
gjallesat dhe dashuritë,
zunë të lëshojnë bisqe pranvere,
gjokset njerëzore filluan
të zbërthejnë kopsat e ngazëllimeve...

FARA LULEDIELLI

Eh, sa shumë farëza të zeza
nga lulet e verdha të diellit,
kemi blerë me kaushë letre
nëpër rrugicat e djeshme!...
Sa trishtime kemi thërrmuar
me dhëmbin e mprehtë të qenit,
për të shtyrë nga vetja
kohën e amullisë së hershme!...

Te thelpinjtë e hollë të farëzave,
dielli kishte vetëm emrin,
se në to ishin mbledhjet e vona
të shuplaka - autoshuplakave,
në to gjurmonin marshimet,
nëpër zboret e baltosur të terrenit,
duroheshin vërsuljet tinëzare
nga egërsirat e luftës të klasave.

Lëvozhgat e zeza kemi zhveshur
me dhëmbë e me thonj,
për tu kërkuar farëzave çlodhjen
nga aksionet vullnet-imponuara.
Kemi përtypur brengat memece,
duke përgjuar errësirën si langonj,
për të pritur me ankth
hapat e dashurive të penguara.

Në rrak-zhdaket sfilitëse të trenit
që tërhiqte magazina çeliku,
qëkur sorra natësore fillonte
të bënte vezën e artë,
derisa nga shporta qiellore
e kullufiste dragoi i Adrtiatikut,
tymi i naftës na dilte përzier
me gazra farash nga zorra e trashë.

Nëpër shkollat e mbrëmjes,
ku përtypej marksizëm-leninizmi
dhe idetë na dilnin të paasimiluara
nga kanalet kujtesës së fshehtë,
vaji i farëzave na lubrifikonte
jashtëqitjet e organizmit,
në vend të vaj ullirit që u çohej
kinezëve të “miqësisë së shtrenjtë”.

Gjithë farërat e luleve me kryet
nga dielli i Lindjes proletare,
që përtypëm për të shtyrë
pengun e tejzgjatur kohor,
t’i kishim mbjellë qysh atëherë
në parcelat e ngecjes shqiptare,
do kishim zbritur në tokë
gjithë rrezatimin e diellit Perëndimor.

ENGJËLLI I MAMASË

Kam përballë derës
së pallatit,
birin e nënës,
“Engjëllin” e vetëm.
Ajo e ushqen
me lugën e mjaltit,
ai çuditërisht,
rritet xhind i egër.

Mamasë i rrëmben
nga çanta paratë,
tregon muskujt
e matet ta godasë,
zhvat me forcë
qerasjet e çdo nate
kur në disko me vajza
shijon ekstazë.

Shkolla e mesme
përsërit ankesat,
se po zbret shkallët
në të gjitha notat,
ngjitet në banalitete,
shumon të metat,
fyen rëndë shokët
nga nënat dhe motrat.

Shkel mbi ledhatimet
e nënës dhe babës,
kërkon veshje “firmato”
dhe tymos cigar.
Kthehet kur zbardhet
nga jeta e natës,
zgjohet në mesditë,
pa pyetur për orar.

Nuk di as ku gjendet
dyqani i bukës.
S’lë radhë në biseda
ku krenohet kot.
Pjatën e do mbushur
gjer te rrethi i buzës.
Bllokon televizorin
për porno dhe sport.

Mbyll ekranin befas
kur dikush flet:
“Shtyjmë në jetë
gjithë vështirësitë,
por lëmë prapa
një brez dembel,
arrogantë, të shthurur
dhe parazitë...“

Nuk jam për atë
që shkruhet te Bibla:
“Kush s’përdor shkopin
urren birin e vet”
as me thënien
nga përvojat e hidhura:
“Më mirë djepin bosh
se shejtanin në djep”

Po kur nëna kërkon
shërimin e birit të vetëm,
them, para se xhindi
të bëhet djall me brirë,
të shtrohet te “klinika”
e profesionit për jetën,
krahas kurimit me dijet
e njeriut të mirë...

ESENCA E PUTHJEVE

Qysh kur kam lindur,
deri këto vite në ngjitje,
si të gjithë njerëzit,
me shtjekat e buzëve,
provova të gjitha llojet
e puthjeve magjike,
po njëra prej tyre qenka
në krye të puthjeve.

Kur puthja e më puthte
nëna ime e shtrenjtë,
më dukej sikur në botë
s’gjendej lumturi tjetër,
atë çast bëhesha zog,
fluturoja nga shpërgenjtë,
përmbi male dhe dete
rrihja krahët e vegjël.

Kur putha vashëzën
që lidhi buzët me mua,
mu duk se qe ajo puthje
mbi tërë llojet e mjaltit.
S’ngopesha me ëmbëlsinë
që s’kishte të mbaruar,
dhe s’doja të më prekej
thërrimja e puthjes së fatit.

Kur puth tani nipin
me ata krahë engjëllor,
kam te buzët të vetmin
eliksir shërues në botë.
Kur vjen më puth faqet
e m’i lëmon me dorë,
vjen ylli shkëlqimtar
që ma mbush qiellin plot.

Ç’është kjo e çuditshme
ëmbëlsi që nuk të vel,
që të kënaq shpirtin
mbi tërë shijet e puthjeve?
Ndoshta është esenca,
përzierje puthjesh koktejl,
nga buzët e prindërve,
vëllazërive dhe nuseve...

DALLGËT E LOTËVE

Oh, si loton drenusha
në korijen e ahishtës,
ku qan drerin kërthi
që shqeu ujku i natës.
Qan vogëlushin e tretur
në barkun e bishës,
pa shijuar gjelbërimin
e gjetheve të panjës.

Oh, si loton nëna e re
te barakat e llamarinës,
ku qan foshnjën kërthi
që shqeu dimër stalaktiti.
Qan vogëlushin që tretet
në barkun e bokërimës,
pa shijuar të hedhurat
e milioner barkqypit.

Ah, si qajnë nënat fatzeza
në brigjet e njerëzimit,
për miliona vogëlushë
të shqyer e të paushqyer.
Lotët e tyre thellojnë
vragat e shëmtimit,
në fytyrën e lustruar
të kohës së mrekullive.

O ju burra shtetesh
dhe lakmitarë të pasuruar,
mos lini nënat jetësjellëse
të qajnë vdekjet e fëmijëve!
Se nga dhimbjet e tyre
loton edhe qielli i pikëlluar,
që u sjell dallgët e mëdha
të përmbytjes së pasurive!...

NUK JAM UNË...

Mbrëmë në një ëndërr
tejet të habitshme,
njerëzit kishin të gjithë
një pamje në fytyrë,
ishin të tërë njësoj
në përmasat fizike,
dhe me zërin identik
në një timbër të shtrirë.

Burri shikonte gruan
tek puthej në buzë,
apo e gjente nudo,
nën një mashkull tjetër
dhe ajo i shfrynte serbes:
Jot shoqe nuk jam unë,
shko gjej tënden,
ke ngatërruar adresën!...

Kësisoj nuk shpërfaqej
xhelozia ndër çifte,
tradhtia ishte në modë
njëlloj si te kafshët;
delet bjonde bënin kopilë
në tufën kolektive,
deshtë brun ndërzenin
kopenë e përbashkët.

Vogëlushët të një stampe
gëlonin në maternitet,
si zogj të sapodalë
nga vezët e një klloçke.
Për të mos u ngatërruar
nga prindërit e vërtetë,
rriteshin së bashku
në çerdhe e kopshte.

Dalloheshin nga etiketa
varur në qafë me emrin,
ku të rriturit shkruanin
ndonjë emër të ri,
kur nga nevoja braktisnin
për ca kohë vendin
dhe pagëzoheshin kishave
diku larg në Greqi.

Jetohej në pasigurinë
më kaotike të një kombi,
ku nuk gjendej lehtë
autori ekzakt i krimit.
Rendi nuk faktonte dot
identitetin e personit
Drejtësia nuk siguronte
provat e burgimit.

Kriminelët me vetura luksi
bënin ligjin ku të donin,
policia dhe gjyqet,
me rraskapitësen punë,
zinin çdo specie “peshqish”
dhe sërish i lëshonin,
pas shprehjes shpëtimtare:
“Nuk jam unë!”...

E bombardova ëndrrën
me pyetje gjer në mesnatë,
pasi nuk mora përgjigje
nga asnjë i shurdhuar,
për bëmat e palogjikshme
të asaj jete të llahtartë,
brofa nga gjumi përpjetë,
duke klithur i tmerruar:

Uh, shyqyr, o zot, që s’jemi
si pikat e ujit në lumë,
se vaj halli, po të thoshim
të gjithë: “Nuk jam unë!”...