Vullnet Mato

[sabit idrizi]

Koleg i dashur,

Ke një poezi të mrekullueshme. Të dëshiroj shëndet dhe gjithë të mirat në jetë.

Me shumë respekt e dashuri të përshëndet nga Mitrovica,

Sabit Idrizi

[vullnet mato]

Te falenderoj i dashur mik dashamires, Sabit Idrizi, per fjalet e ngrohta vleresuese.
Me kete rast do te interesohem te lexoj krijimet e tua dhe do komunikojme si kolege qe inkurajojme krijimtarine e njeri-tjetrit.
Gjithe te mirat per ty V.Mato

[vullnet mato]

[QUOTE=shigjeta;2849025][B]

Vullnet Mato

LETËR NËNËS
(Mbetur pa botuar për shkak të censurës
qysh para 40 vjetësh)

Këtë letër për ty,
e shtrenjta Nëna ime,
e mbështolla me zarfin e ngrohtë
të një psherëtime
dhe po e nis nga thellësitë e pyjeve Lindorë,
ku më dhanë të drejtën për të punuar,
pasi mbeta rrugëve të qytetit Jugor,
ku të kam lënë si ëndërr të paharruar.

Po e nis gjethe pas gjethesh,
erë pas erërash,
mjegull pas mjegullash,
rrugë pas rrugësh,
brigje pas brigjesh,
largësi pas largësish.
Po e nis të lagur me rrëketë e çiltra të lotëve,
të qullur me pikat e gjakut të zemrës brishtore,
të zbutur me bulëzat e djersitjes pa gjumë,
të njomur me sekrecionet e artikulimit
të frazës kryesore:
"Oh, për ty më ka marrë malli shumë, shumë !"…

Ta dërgoj bashkë me kujtimet e largëta,
tok me drithërimet e fëmijërisë,
tok me një gotë të mbushur me lot për ty,
dhe me urrejtje për ata që më ndanë nga ty
e nga trualli ku së pari më dhe sisë.
Po e nis për aty,
te rëra e deteve,
te gurët e zalleve,
te lulet e pranverës,
te buzëqeshjet e njerëzve,
te puthjet e vëllezërve,
te dhimbjet e të mjerëve.

E dashura nëna ime,
ta dish mirë se nga malli për ty
shumë herë kam vdekur,
dhe kur kam kujtuar dashurinë tënde,
shumë herë jam ringjallur përsëri…
Pres me padurim të kthehem,
më ka marrë etja
për pak tinguj nga zëri yt,
për pak dallgë nga Joni,
për pak ujë nga Bistrica,
për pak rërë nga Limjoni.
Në valët e kripura të zhvishem,
në gjoksin tënd të ëmbël të kridhem.
Plagët e zemrës t'i shëroj,
të gris një pëlhurë të zezë
që dekada me radhë
na ndau nga njëri-tjetri me urrejtje
dhe t'ju përqafoj të gjithëve marrëzisht,
kështu siç jam i përmalluar për vdekje…


Vullnet Mato

Ç’MË THUA, Ç’MË THUA ?

O, sa shpejt më ikën dita tek ti!
Dielli më fluturon si zog pendëverdhë...
Mbeta, moj mike, me ty në dashuri,
si nën hijen e këndshme të fikut në verë.

Ke ulur për mua gjithë degët e tua
sa lash nën hije krejt kohën time ...
Bëj të iki nga ëmbëlsia e pemës që dua,
por asnjëri nga gjymtyrët nuk më bindet.

Me thërresin shumë zëra diku tutje,
më thonë, eja, pra, eja se mbete prapa!...
Po ti më ke mbuluar me gjethe puthjesh
që nuk më lëshojnë pa ikur vapa.

Më lësho, se dielli u bë pendëblu,
ndriçojnë tani vetëm kokrrat e tua...
Të rri akoma pranë teje këtu?...
Ç’më thua, moj pemë e dashur, ç’më thua?

Ç’më thotë fiku i çarë i buzëve të tua?...


Vullnet Mato

MOTRA JONË E NJË GJAKU
(Kosovës së robëruar)

Kosovë,
motra jonë e një barku,
pulsi ynë i një gjaku,
loti ynë i një syri,
malli ynë i një ylli.

Kosovë,
kënga jonë e një teli,
lavdia jonë e një emri.
Shpirti ynë i një flake,
zjarri ynë i një vatre.

Kosovë,
flamuri ynë i një shtize
shqiponja jonë e një gjysme,
zëri ynë i një fyti,
krisma jonë e një gishti,

Kosovë,
fjala jonë e një gjuhe,
buza jonë e një puthjeje,
syri ynë i një balli,
veshi ynë i një lajmi.

Kosovë,
konaku ngjitur me odë,
dera mbyllur me lloz,
dritarja mbyllur me hekur,
brenda motra e përpjekur.

Mbahu motër
te krismat në shekuj !

Tiranë 2001

Vullnet Mato

NUSET E GJYSHIT

Gjyshin e pata sevdalli të pushkës
dhe s’pati ai si ndokush dy gra.
Por tek humbiste larg mbi samar të mushkës,
me dy pushkë kishte shtënë sevda.

Shkoi i bleu tutje në Selanik
dy pushkët si nuse të stolisura me sërma,
dy nuse syzeza që të shtinin frikë,
njëra “Martinë” dhe tjetra “Dogra”

Në luftën e Lëkurësit, me syzezat e veta
vrau gjashtë kapedanë të pushtuesve përbri.
Dhe për ata sytë e zi të nuseve të shtrenjta
i ngritën këngën e trimit në Labëri.

Gjyshi vdiq në vitin nëntëqind e dyzet
dhe sytë nga oxhaku i mbetën dy ditë.
S’kuptohej, te mustaqet e ngrehura përpjetë,
apo te sytë e nuseve i mbante sytë.

Kur e panë syhapur njerëzit thanë:
“Kërkon diçka dhe asgjë s’kërkon !”
Njërën nga nuset me vete ia dhanë.
Syzeza tjetër polli krisma më vonë.

[Xhenet.M.S.]

O zot o zot!Kur skam lexuar nje poezi aq te dhemshme aq te prekshme qe te ben te qash jo vetem me lot por duke denesur sikur kjo" Leter Nenes "
Nderimet e mia i respektuari Z.Vullnet Mato!

[vullnet mato]

Faleminderit bukuroshe SUEDA, une nuk e lexoj kurre ate poezi se me bien lotet vetevetiu. Madje kur bera promovimin e librit me poezi te zgjedhura kete vere ne Sarande, dhe e recitoi nje aktor i talentuar, lash nam duke fshire syte me shami para kamerave. Ajo ka brenda jeten time vajtimtare te asaj kohe. As ti mos e lexo perseri, se nuk dua te lotosh per jeten time.
Pershendetje te perzemerta, V.Mato

[vullnet mato]

[QUOTE=vullnet mato;2896185][QUOTE=shigjeta;2849025][B]


Vullnet Mato

PSE QANTE GRUAJA
PA SHKAK

Ajo qante befas
sikur të ishte fëmijë.
Qante herë pas here
pa shkak të kuptuar.
Kujtohej se me burrin
bënte pak dashuri,
dhe lotët i binin çurg
si rubinet i liruar.

Një tjetër i tha:
“Je tmerrësisht e bukur!”
dhe ajo papritmas
hapi krahët si zog.
Në mbrëmje i dha atij
një të puthur,
dhe trupin kur i shoqi
bridhte me shokë.

Pastaj gjatë javës
ajo qeshte pa shkak.
Qeshte herë pas here
duke tradhtuar.

Pse qan e qesh
gruaja pa shkak,
vështirë e ka burri
për ta kuptuar...

Vullnet Mato

STOP MARSIAN !

Zbrita nga ylli Mars e të njoha në qiell,
kur ti erdhe nga ylli i mëngjesit Afërdita.
Kurorën na e vuri kryepeshkopi Diell
në dasmën me fishekzjarre vetëtimash.

Krijuam nga reja kozmike e përbashkët
tre satelitët tanë që na sillen përqark.
Dhe disa planetëve të ngjizur padashur,
ua shuam frymën sapo pluskuan në bark.

Me atë tërheqje magnetike që pata me ty,
do kishim mbushur qiellin plot me planete,
po të kishim edhe kozmosin deri në thellësi
depo ushqimesh e lagje me apartamente.

Por me shkumësin e bardhë të një komete,
llogarita në dërrasën hapësinore këtë interes:
Jeta, shumëzuar vërtitjen e dendur të planetëve,
baras me afrimin e frikshëm tek vrima e zezë.

Atëherë ti the: stop Marsian, boll me kaq!
S’jemi si në boshllëkun e Bigbengut të parë!
Përse duhet ta bëjnë qiellin tonë helaq,
me planetë të tepërt pa planifikim planetar?!...

Vullnet Mato

KISHA TE BUZËT NJË GJINKALLLË

Kur shtatë vjeçët e parë sapo i lashë,
më solli babai një harmonikë goje.
Ma dha dhuratën e ardhur nga jashtë
e më porositi, po e humbe, harroje!

O, ç’mrekulli dukej në sytë e mi,
ajo lodër muzikore tepër e rrallë,
shpërndante tinguj me aq ëmbëlsi,
sikur kisha te buzët një gjinkallë.

Çunat e lagjes më rrethonin në heshtje,
me sytë e tyre ziliqar të ndezur.
Të gjithë më pyesnin me kureshtje:
Ku e gjete, vëllajo, ku e ke vjedhur?...

As gjetur e kam, as vjedhur, u thoja,
se tjetër si kjo nuk gjendet gjëkundi.
E ruaj si sytë, s’e lëshoj nga goja,
se mos ma vjedhin, se mos më humbi !

Natën e mbaja të flinim së bashku
dhe shpesh prej saj më dilte gjumi.
Dorën nën jastëk e çoja padashur,
qënka këtu,thosha, lum unë i lumi !

Por teksa i fryja i dehur nga gëzimi,
me sytë në qiell ku më ndiqnin zogjtë,
rrëshqita te një kanal me ujë mulliri,
gjinkalla fluturoi,si e trembur me shkop...

Kërkova harmonikën nga rrjedha te lumi,
por ishte zhdukur sikur shkoi në det.
Më humbi, o i mjeri unë, më humbi !
Dhe truri më fluturoi qiellit përpjetë…

E qava të dashurën e buzëve gjinkallë,
aq sa më duket sikur e qaj dhe sot,
kur te buzët kam humbur dhëmb’ e dhëmballë,
dhe humbjen e atij gëzimi s’e harroj dot.

Vullnet Mato

MUNGESA JOTE

Të kam njëzetekatër orë
në dhoma e në shtrat të shtrirë.
Profili dhe imazhi yt
më fle e më zgjohet brenda trurit.
Hera-herës më ngjan vetja
si bërthama e frutit të arrirë
dhe ti më ke mbështjellë
me ëmbëlsinë e tulit.

Herë të tjera më duket
sikur më ke burgosur lirinë
për të shijuar fruta të tjera
të ëmbla të kësaj bote.
Por shpejt ndjej se shpirti
më ka humbur qetësinë,
kur zgjatet koha trishtuese
që sjell mungesa jote...

Ti ike te njerëzit e fisit
në largësinë tre-katër male.
Dhe kur erdhi nata monotone
me shurdhimin e vetmisë,
shtëpia u mbush gjithandej
me mungesën tënde të madhe,
sikur shirat përmbytën dhomat
me ujërat e fshehtësisë.

Pyeta veten si mund të vinte dita
pa meloditë e zërin tënd?
Nata ime e gjatë si mund të kalonte vetëm?
A do të vinte prapë marsi
me gjethet dhe zogjtë në shtegtim?
A do të binte sërish nëpër dhoma
ylberi yt që ngjyros jetën ?

Kjo zemra ime
ka filluar të ruaj në kujtesën ritmike,
faktin se pa ritmin e frymëmarrjes tënde të afërt,
mund të mbetet pa gjak
dhe me venat krejt anemike.
Ndaj të lutem
mos më lër vetëm as ditën as natën

Vullnet Mato

VJESHTA E SIVJETME

Vjeshta e sivjetme me gjinj portokalli,
dhe me buzët e fiqta të çara nga etja,
më prishi mendjen, aq sa nga halli,
filloi të më duket i marrosur vetja.

Më ndjell nëpër hije, më huton me joshje,
më mbështjell me vile rrushi në vreshta,
më deh me mushtin e verës majhoshe,
më puth me afshe të zjarrta nën dega.

Ndërron njërin pas tjetrit fustanet me ngjyra,
më flakëron sytë me gjethishte të kuqërreme,
më eksiton, më nxeh, më zhvesh në të linjta,
më drogon me lëngje mes kofshëve të pemëve.

Asnjë bukuri gruaje nuk më ka grishur,
sa kjo vjeshtë e ndezur nga vapa afrikane.
Thonë se si unë dhe të tjerë mendjeprishur,
ka bërë për në çmendinë kjo vjeshtë jarane...

[pranvera bica]

Zonja PRANVERA BICA !
Ndjehem tejet i nderuar qe kam pasur nje nxenese te mencur dhe dashamirese si ju, e cila shpreh mirenjohjen e saj per mua me fjale kaq te ngrohta dhe kaq te perzemerta. Ky vleresim me shton entuziazmin dhe frymezimin per krijime te tjera qe mund te kenaqin shijen tuaj te formuar qysh ne bangat e asaj shkolle, ku ju nuk me keni harruar edhe pas kaq vitesh. Me kete rast pershendes te gjithe familjen tuaj dhe ju dergoj nje perqafim prinderor po aq te ngrohte.
Me shume respekt, Vullnet Mato. Gjej faqen time ne internet: http://krijimtariaime.webnode.com

Faleminderit per vleresimin profesor i dashur!Akoma e sot vizatoj bukur prej jush sigurisht!Me vjen shume keq qe nuk mund te disponoj ate pikture te bukur qe me keni bere,ate portret qe vetem nje talent si ju mund ta realizonte aq bukur...mbeti varur ne Babje,tek ai repart ushtarak ku dora juaj e personifikuar ne portretin tim do te mbetej e paharruar per te gjithe!
Bukur shkruani per poetet e paharruar te asaj zone qe regjimi i poshter u mori jeten ne lulen e saj...regjim qe edhe natyren apo barkun e nenes e persekutonte vetem se qendiste bukur nje fytyre te pafajshme...dijeni profesor se "POETET" RROJNE EDHE PAS VDEKJES!...Respekte!

[vullnet mato]

[QUOTE=vullnet mato;2897110][QUOTE=vullnet mato;2896185][QUOTE=shigjeta;2849025][B]

Vullnet Mato

KËNGËTARJA FATKEQE
Tregim
Pamjet e madhërishme të shuarjes ditore të yllit tonë jetëdhënës, që vdes e ringjallet herë pas here për të na dhuruar jetën, më kanë tunduar t'i sodis sa herë ndodhem në brigjet detare. Lindja e diellit ka një bukuri ngazëlluese, po nuk di pse mua më pëlqen sidomos solemniteti i perëndimit. Ndoshta ngaqë melankolia e diapazonit fantastik të ngjyrave të tij të kuqërremta, gjatë zbritjes në horizontin e kaltërt, i sfidon të gjithë piktorët...
Në verën e nxehtë të vitit dymijë e katër po endesha përgjatë shëtitores buzë detit të Vlorës. Ishte pikërisht çasti kur lëmshi i kuq i diellit po fundosej në peizazhin e përflakur pranë Sazanit. Me të hequr sytë nga deti për t'i kthyer nga toka e mbuluar prej muzgut, më tërhoqi vëmendjen një afishe. Lajmërohej për një konkurs të zërave të rinj që zhvillohej atë mbrëmje. Mendova se duke shkuar aty, u gjet edhe mënyra për t'i shtyrë orët para gjumit.
Krejt i vetëm, zura vend në rreshtat e parë të sallës së koncerteve, në pozicionin përballë jurisë. Nga të gjitha sa pashë e dëgjova, më bëri përshtypje njëri nga anëtarët specialistë të muzikës. Ai ishte një burrë që e çmova te mosha afër të pesëdhjetave. Ndryshe nga të tjerët, tabelat e tij vlerësues për këngëtarët e rinj luhateshin vetëm te shifrat e larta tetë deri në dhjetë. Madje edhe kur të tjerët jepnin një ose dy pikë. Kureshtja ime zevzeke për të mësuar diçka të re, ngacmohet pikërisht nga disa cingërima të tilla të veprimeve ekstreme njerëzore, ndaj dhe kërkova të njihem me të. Gjëja më e lehtë që mund të bëhet te ne, është të njihesh me njerëzit. Kjo s'kushton asgjë, përveç një pyetjeje të thjeshtë. Lamë takim pas një ore te veranda e një lokali të ndriçuar pranë Ujit të ftohtë. Morëm nga një birrë vlonjate "Norga" dhe gotat tona shkumbëzuan mbi shkumbëzimin zhauritës të dallgëve. Sakaq miku im muzikant filloi të më shpjegojë edhe shkakun tronditës pse ishte aq bujar me këngëtarët e rinj.
“Kur mbarova konservatorin për dirigjim dhe më emëruan në atë qytet të largët e të veçuar nga rrugët kryesore, desha të mos paraqitem fare në punë. Por prindërit e mi dhe sidomos babai, më qortuan ashpër që nuk po i përgjigjesha thirrjes për të shkuar atje ku kishte nevojë atdheu. Kundërshtimi im mund t'i kushtonte atij, si kuadër i vjetër, pasoja politike në biografi. Isha emëruar pergjegjës i sektorit të muzikës në shtëpinë e kulturës të Gramshit. Shkova krejt zemërthyer në atë vend të izoluar, ku ardhja e autobuzit të ditës nga Elbasani pritej me aq kureshtje, sa pothuaj i tërë qyteti, dilte në rrugë e nëpër dritare. U mërzita pa masë dhe me mjaft vështirësi u përshtata me jetën prej gjysmë robinsoni që bëja aty. U qetësova disi, vetëm pasi njoha mësuesen e muzikës, me të cilën krijova familje pas një viti.
Fill pas pushimeve verore në Vlorën time, po kthehesha tani bashkë me gruan për të vijuar punën. Aty nga ora dhjetë paradite arritëm me autobuz në stacionin e trenit të Rogozhinës. Premë biletat për në Elbasan dhe po prisnim trenin e vonuar prej dyzet minutash. Një grua e re, me një foshnjë disa muajshe në dorë, e ulur në njërin nga stolat e rëndë, më përshëndeti dhe lëshoi vend për mua dhe gruan time. Tha se banonte në Gramsh dhe më njihte nga koncertet në shtëpinë e kulturës. Bebja e saj si top sheqeri, e bukur dhe e shëndetshme, zgjati duart drejt meje. E mora në dorë, e putha në faqet e njoma dhe ajo qeshte aq gëzueshëm, sa më bëri për vete brënda pak minutave.
- Si e quajnë? -pyeta të ëmën pas pak.
-Aneta, po Neta i thërresim, - u gjegj ajo duke i buzëqeshur gruas sime, me të cilën kishte filluar një bisedë të kotë, për një ndodhi të rëndomtë provinciale.
Vijova ta përkëdhel vajzën vogëlushe, të loz me të e ta puth disa herë, aq sa ime shoqe u detyrua t'i thotë së ëmës:
-Beni vdes për kalamajtë e vegjël...
Dhe ja, koha me punë më kaloi si fluturimi i një shpendi me krahë të padukshëm. Kërkova disa herë transferimin nga ministria por nuk ma dhanë, për shkak se nuk pranonte rrethi pa u dërguar zëvendësuesi. Unë kisha qenë kali që u kap për të shirë në atë lëmë. Të tjerët nuk pranonin. Nga ky shkak kisha filluar të mos i numëroja më vitet e punës në Gramsh. Aq sa shumë prej të ardhurve më pas më dinin gramshak. Ndërkohë, isha bërë me dy fëmijë, djem.
Një ditë, kur isha duke punuar në piano, në derën e hapur trokiti papritmas një vajzë simpatike.
-Profesor Beni, a mund të hyj pak? -pyeti ajo me druajtje, duke xixëlluar sytë e zinj nën vetullat bishtngritura si dy bishta dallëndysheje.
-Urdhëro! -i thashë duke hequr gishtat nga tastiera e "Parrotit" të vjetër dhe e kundrova vajzën e panjohur me kureshtje.
Ajo nënqeshi lehtë dhe u skuq nga druajtja. Kishte një pamje aq të hijshme dhe një freski vajzërore, sa të merrte mendtë. Topolake me këmbët dhe llërët e bardha, gati transparente.
-Fol! -i thashë, -Mos ki turp!
U përtyp një çast. Dhe pasi dëgjoi kukurisjet e dy shoqeve që e prisnin në korridor, mori guxim:
-Më quajnë Neta... Mamaja më ka thënë, se kur kam qenë e vogël më ke mbajtur në duar... Dua të provoj zërin për në konkursin e festivalit në radiotelevizion...
E vështrova i pataksur e me sy të zgurdulluar. Ishte një habi tepër e këndshme për mua. Kishin kaluar shumë vite dhe as më kishte shkuar ndërmend, se ajo vogëlushja e dikurshme me emrin Neta, ishte bërë tani një bukuroshe gjimnaziste. Ajo ç’ka po shihja, ishte dëshmia më e qartë e ikjes përpjetë të moshës sime në këtë qytet, i cili, ndryshe nga njerëzit, mezi rritej.
-Patjetër, meqë të kam mbajtur në duar dikur, tani ke për të patur nga unë të gjitha privilegjet. Dhe vetëm talentin duhet ta keshë tëndin. -ia ktheva buzagaz.
Ajo qeshi me zë dhe unë i thashë:
-Thirri edhe shoqet, të të dëgjojnë!
Neta zgjati kokën te dera dhe ua bëri me dorë. Ato hynë brënda, përshëndetën dhe mbetën të heshtura. Ishin moshatare me të, por jo me pamjen e saj të papërsëritshme.
Bëra disa variacione mbi tastjerë për të çmpirë gishtat dhe e pyeta:
-Më thuaj ndonjërën nga këngët që di më mirë!
Ajo përmendi nja dy-tri këngë të njohura të muzikës së lehtë dhe unë zgjodha njërën. Kapa disa akorde për të parë deri ku arrinte tonaliteti i saj dhe u intonuam shpejt. Neta filloi të këndonte me emocione të dukshme. I thashë të mbushej me frymë, të qetësohej dhe filluam sërish. Në pak masa muzikore kuptova, se ajo kishte një zë të ngrohtë me ngjyrime interesante. Ndonëse nuk ngjitej në tonalitete tepër të larta, këndonte pastër dhe e lakonte zërin bukur në të mesmet dhe të ulëtat. Lartësitë mund të arriheshin me punë. Kuptohej qartë, kishte nevojë për prova të përsëritura, që të fitonte teknikën e të kënduarit. Dhe gjëja për të cilën nuk kishte fare nevojë, ishte dëshira e madhe për t'u bërë këngëtare.
Provuam edhe dy këngë të tjera dhe ramë dakord, që pasi t'u merrte leje prindërve, të vinte çdo pasdite për të ushtruar zërin. Pas shpresave optimiste që i dhashë, ajo iku si dallëndyshe krahëlehtë bashkë me shoqet e gëzuara.
Mendova se Neta nuk ishte ndonjë talent i spikatur, që të tërhiqte vëmendjen e publikut. Por mund të renditej në nivelin e përgjithshëm të masës së këngëtarëve të njohur, po të punonte shumë e me atë ngulm që shpalosi sot për të fituar konkursin. Nga ana tjetër, kërkesën për figurën fizike si këngëtare, e përmbushte plotësisht. Punuam pothuaj çdo pasdite për një muaj të tërë. Neta përparonte nga dita në ditë. Mësëfundi u binda, se tashmë ajo ishte e gatshme të çohej në redaksinë e muzikës në Radio Tirana. Tani edhe dita e përzgjedhjes së këngëtarëve për në konkursin përfundimtar ishte fare afër. Prindërit e saj, mamaja shtëpiake dhe babai punëtor në ndërtim, m'u lutën me besimin e plotë te një prind dyzetvjeçar siç isha unë, ta shoqëroja vajzën e tyre në përpjekjen e parë për të çarë në jetë. Ndërkohë kisha biseduar në telefon me redaksinë e muzikës dhe kisha regjistruar emrin e saj. Morëm leje në drejtorinë e shkollës së mesme dhe në datën nëntë tetor, të dy me Netën, u nisëm për në Tiranë. Zumë dy dhoma teke të veçanta te hoteli "Internacional" për t'u paraqitur të nesërmen në mëngjes në orën tetë para komisionit përzgjedhës.
Darkuam në restorantin poshtë hotelit dhe aty nga ora nëntë e mbrëmjes morëm çelësat te sporteli. Dhomat teke ishin të vogla, me mobilim të thjeshtë e të vjetëruar. E porosita vajzën të mbyllte derën me kujdes dhe çelësin ta linte brënda bravës, për të qënë më e sigurt. E ndjeja veten disi të lodhur nga udhëtimi prej katër orësh me tren dhe rashë të fle shpejt. Por krejt papritmas, rreth orës një pas mesnate, dëgjova një trokitje të lehtë te dera. Prita sa të kthjellohesha mirë, dhe pas trokitjes së dytë u çova e hapa. Ishte Neta, me këmishën e hollë të natës. Hyri menjëherë brënda derës sime dhe më një zë të frikësuar tha rrëmbyeshëm:
-Sportelisti futi një çelës në derë dhe u mundua ta hapte...Unë u ngrita dhe mbajta me dorë çelësin nga brënda që të mos binte përtokë...U tremba shumë...
U habita pa masë nga kjo ngjarje e beftë dhe vura re, se ajo ndjehej vërtetë e friksuar.
-Nga e more vesh se ishte sportelisti? -i thashë aty për aty.
-Kur nuk e hapi dot, dëgjova hapat e tij nëpër korridor dhe e pashë nga ballkoni që shkoi te dhoma e sportelit...
U mendova një grimë të gjej një zgjidhje, si duhej të veproja në këtë ngjarje të papritur. E lashë Netën në dhomën time dhe me hapa të lehtë shkova deri afër sportelit për të konstatuar diçka. Sportelisti i mbrëmjes ishte ndërruar dhe ky i natës po dremiste i mbështetur mbi divanin e sportelit. U tërhoqa mbrapsht me kujdes dhe shkova sërish në dhomë. Neta ishte ulur në cepin e shtratit tim dhe kishte mbuluar supet e rrumbullt me duar.
-Duhet të shkosh të fleshë! -i thashë. -Unë do të qëndroj zgjuar për të dëgjuar çdo lëvizje në korridor…
-Jo, jo, kam frikë ! -tha ajo pa pritur të mbaroj frazën time.
-Të siguroj që s'ka për të ndodhur asgjë, asgjë, - përsërita me besimin e plotë, se do të sakrifikoja gjumin e mëtejshëm, që ajo të flinte e qetë.
-Të lutem, profesor Beni, më ler të qëndroj këtu, pranë teje...
Hej, ç'më gjeti belaja me këtë zogëz frikacake, mendova.
-Mirë, atëherë, ti bjer fli në shtratin tim dhe unë po shkoj në dhomën tënde...
-Jo, jo, në asnjë mënyrë, -klithi ajo me një pëshpërimë në formë spazme. -Po më le vetëm, unë sonte do vdes nga frika...
E kundrova me vërejtje. Me supet zhveshur dhe kofshët e bardha krejt zbuluar nga këmisha e shkurtër që mbahej me dy fije të holla, ajo dukej si një frut i ëmbël shijeshumë i varur në degë, para së cilës do t'i lëshonte goja lëng edhe vet Krishtit. Por unë ato çaste, duke ndjerë përgjegjësinë që kisha marrë përsipër, nuk mendoja fare për ndjesi të kësaj natyre.
-Nuk bën të qëndrosh këtu, -i thashë me ton të qetë.
-Pse, kërkon me çdo mënyrë të më heqësh qafe? - tha ajo papritmas, me një nga ato nënqeshjet e lehta provokuese, që dinë t'i sajojnë vetëm femrat. -Ne kemi ndenjur pranë aq kohë në prova, dhe s'të ka gjetur gjë...Pse të mos rrimë edhe sonte...
Nënqesha lehtë me arsyetimin e saj naiv.
-Këtu ndryshon puna, -i pëshpërita me zë të lehtë, që biseda e nisur të mos depërtonte jashtë derës. -Dhoma e gjumit nuk është dhoma e pianos. Veç kësaj, unë jam burrë i martuar me dy fëmijë dhe ti një vajzë e re. Asnjërit nuk i intereson të bëhet objekt i fjalëve të kota që mund të lindin pas kësaj nate.
Ajo heshti një grimë.
-Po asnjëri nga ne nuk merret me ato fjalë që thua, se nuk jemi kalamaj. Aq më tepër, kur unë dua vet të qëndroj sonte me ty...
-Pse do të qëndrosh sonte me mua? - e pyeta enkas për të saktësuar qëllimin e vërtetë të saj.
-Ti, më ke mbajtur në duar, qëkur isha gjashtëmuajshe, pse s'do të më mbash edhe tani që jam rritur e mendoj gjithmonë për ty. Kaq e rëndë jam bërë tani për duart e tua?
Shqeva sytë mbi të, krejt i habitur me guximin e kësaj vajze të re, për të shprehur më çiltërsi të tillë fjalë të kësaj natyre.
-Pikërisht, se të kam mbajtur në duar gjashtëmuajshe, nuk mund të të mbaj tani, që je bërë gjashtëmbëdhjetë vjeç. Sepse rëndesën tënde do të më duhet më pas ta mbaj edhe në ndërgjegje. -i thashë gjithnjë qetësisht.
-Të dua shumë, profesor Beni, vetëm zoti e di sa të dua unë ty... -foli tashmë fare shkoqur, duke iu dridhur zëri nga emocionet.
Kisha mbetur krejt i befasuar me vendosmërinë e saj për të shpalosur ndjenjat kaq hapur. Gjatë kohës që bënim prova, ajo paskishte rënë në dashuri dhe unë, duke qenë i pavëmendshëm, isha treguar krejt mospërfillës. E përmblodha veten në çast.
-E shikon si më quan? Unë jam profesor për ty, jo dashnor... -i thashë me durim.
Psherëtiu lehtë dhe më shigjetoi drejt në sy.
-Për mua je profesor dhe i dashur, si nuk mund të jetë askush tjetër...
Veçimi prej të tjerëve, më dha shkas të interesohem atë çast për intimitetet e saj:
-Ke shkuar me ndonjë djalë?
-Jo. -tha prerë. -Jam siç më ka bërë mamaja... Si atëherë kur më more në duar...
-E pse tani më thërret mua, dyfishin tënd, ta bëj atë gjynah?
Kapërdiu pështymën dhe pastroi fytin lehtë.
-Sepse po të mos jesh ti, i miri për mua, do të jetë një çunak llafazan i keq, që do t'u lavdërohet shokëve: "Shtiva Netën në dorë!" siç ka ndodhur me shoqet e mia. Unë edhe nuk dua të mbetem pas shoqeve për ato që më kërkon mosha, po edhe dua që dashurinë time të parë të ta dhuroj vetëm ty, që e meriton plotësisht shpirtin tim…
Më mahniti, më la pa mend logjika e saj lakuriqe.
-Tani të tërheq tek unë bukuria e artit muzikor me të cilin merrem, po më vonë do të më mallkosh...
-Kurrë ! Mua më tërheq shpirti dhe zemra jote...
Mendova vetëtimthi se nëna dhe babai i saj, gruaja dhe fëmijtë e mi flinin të qetë këtë mesnatë dialogu pëshpëritës në dhomën e këtij hoteli të largët. Flinin me besimin e palëkudur tek unë, dyzetvjeçari. Ndërkohë, kjo nimfë e bukur, më pak se gjysma e moshës sime, kjo adoleshente marramendëse, që të tundonte aq sa të mpinte trurin me feminitetin e zhveshur dhe logjikën e saj rinore, ngulmonte të kërkonte nga unë pabesinë… Mirëpo tashmë u kuptua qartë, se puna e sportelistit kishte qenë vetëm sajesa e saj. Dhe kjo më zemëroi shumë. U çova nga karrigia ku kisha qëndruar dhe i thashë me ton të prerë:
-Vajzë e mirë, largoi nga koka ato mendime absurde dhe bjer e fli këtu, se unë po dal të marr pak ajër te dritarja e korridorit derisa të gdhihet. Në të kundërt, nesër në mëngjes e lëmë radion dhe nisemi drejt Gramshit...
Ajo më hodhi atë çast një vështrim keqardhës të atillë, që tregonte fare qartë, se ishte vrarë mjaft rëndë shpirtërisht. Pastaj uli kryet dhe filloi të përlotej.
Unë dola jashtë dhe prita lindjen e diellit.
Të nesërmen krejt serioz me njëri-tjetrin shkuam në radio. Ajo këndoi dy këngë para komisionit përzgjedhës dhe fitoi të drejtën për të hyrë në konkurs. Gjatë kthimit me tren qëndruam në stolat përballë dhe unë i vërtita bisedat rreth konkursit përfundimtar që do të bëhej më njëzet tetor. Por në të vërtetë, bluaja në tru ndëshkimin për sjelljen e mbrëmshme të saj. Gjë që më bëri të mendoj se nuk mund të vazhdoja më tej të merresha me shoqërimin e kësaj vajze hoteleve dhe sallave të tjera. Isha mësues për të dhe krahas punës që kisha bërë, duhej edhe të përdorja metodat e mia strikte, për ta bërë të mendonte, se kësaj here ajo do të humbiste për fajin e saj.
I palëkundur në vendimin tim, pas pak ditësh e lajmërova Netën, se gjoja komisioni përzgjedhës e kishte shkurtuar listën e konkursit përfundimtar, për shkak të fituesve të shumtë. Pas kësaj, dikush nga shoqet e veta më tha, se ëndrra e saj e përmbysur papritmas, e kishte bërë të qante disa ditë me radhë. Nuk më erdhi keq aspak, sepse një reagim të tillë e kisha paramenduar, qëkur vendosa të mos e çoj në konkurimin përfundimtar…
Më pas ndodhën ndryshime të rëndësishme në jetën e vendit. Unë shkova të punoj në qytetin tim të lindjes dhe Neta mbaroi të mesmen. Më tej mora vesh, se një djalë mashtrues i kishte premtuar martese dhe e kishte shpënë të shfrytëzohej poshtërsisht te semaforët e Italisë. Ky lajm krejt i papritur për mua, më tronditi e më hidhëroi aq shumë, sa u pendova thellësisht për dënimin tepër të rëndë që i kisha dhënë asaj vajze këngëtare me ndjesi të spikatura. Mund të kishte çarë në jetë nëpërmjet rrugës së këngës, për të shpëtuar nga ajo gremisje mynxyrore që kishte pësuar. Dhe që nga ai çast, ndjeva me dhimbje, se pesha e gjashtëmbëdhjetë viteve të atëhershëm të saj, nga e cila u mundova të shpëtoj, do të vazhdonte të rëndonte mbi ndërgjegjen time për gjithë jetën...”
Birra " Norga" më ngeci në fyt. Vura re se edhe sytë e Benit ishin lëngëzuar. Ndoshta nga tronditja që më shkaktoi rrëfimi i tij, befas atë çast m’u krijua një përfytyrim i çuditshëm. Shkumbëzimet e bardha të dallgëve të fuqishme, që era e fortë i sillte nga përtej detit dhe i pëplaste pas shkëmbinjve, m’u dukën si fustane nusërie të shkyer nga Otrantoja. E cila, pasi merrte vajzat tona fatkeqe, kthente mbrapsht veshjet e dasmave të tyre të mohuara.

[vullnet mato]

[QUOTE=vullnet mato;2898066][QUOTE=vullnet mato;2897110][QUOTE=vullnet mato;2896185][QUOTE=shigjeta;2849025][B]



Vullnet Mato

JAM GJAKU I NËNËS ZEZAKE

Së fundmi u vërtetua
katërcipërisht në shkencë,
ne njerëzit jemi pjella e nënës së zezë;
Bij gjenetik
të një Eve afrikane,
përhapur nga shekujt
në botën e madhe.

Njëqind e pesëdhjetë mijë vjet më parë,
nëna jonë
me dyqind e pesëdhjetë udhëtarë
doli në Jemen
pasi la shkretëtirat,
për të gjuajtur mish nga egërsirat.

Kush nuk beson faktin e rrallë
dhe shkencën moderne quan përrallë,
nënën hipokondrike,
Evën e vërtetë
e gjen te gjaku,
në genin e vet.

Kemi të gjithë
gjakun njëlloj ndër deje
dhe bëjmë përçmime race e feje.
Jemi një familje
çngjyrosur nga klima
Përhapur në Paris,
Tokio, Çikago, Lima

Unë kam një vëlla afrikan,
tjetrin eskimez,
motrën boliviane
kushëririn kinez.
Gjuajnë foka, vjelin banane,
korrin oriz...
prodhimet i hamë bashkë
si vëllezër të shtëpisë.

Tani nuk vras dot
për grindje e hasmëri
asnjë person nga njerëzit e mi,
se m’i ka bërë nëna,
zezakja e parë
dhe ky glob
nuk paska njerëz për të vrarë!...

Vullnet Mato

FLUTURIMI ME KALË TË BARDHË

Krejt papritur babai,
trimosh i gjumit,
fluturoi me kalë të bardhë
përmbi Greqi.
Në shpjegime ëndrrash,
sqaroi absurdin,
kur truri kuturu
lundron në fantazi.

Por kali u bë kazmë
dhe shala lopatë,
për të rrënuar
të nesërmen e fëmijëve të tij.
Xhipsi i policisë
hungëroi në mesnatë.
Dhe babai bëri oh!
nga byzylykët e zinj.

Ne vocërrakëve
na rridhnin lotët në gojë.
Nëna dridhej te porta me lemeri.
Operativi ktheu sytë
të na qetësojë:
“Mos qani, po pështyni,
këtë armik të zi !”

Kali hingëlliu
nëpër kohërat e gënjeshtrës,
sa dhe qimet e bardha
ia bënë gjilpëra,
për të qepur trillimet
në dosjet e urrejtjes,
për bijtë
e kuçedrës që shteroi krojet të tëra...

Vullnet Mato

MU SHFAQ ZOTI
NË ËNDËRR MESNATE

Mu shfaq Zoti
në ëndërr mesnate,
përmes lëmsheve planetarë
duke notuar.
Kish pamje njerëzore,
me përmasa gjigante.
Megjithatë guxova ta pyes:
Si mund të jem për ty
njeriu i merituar ?

Ai më pikasi me sy diellor
e më tha:
Të jesh njeri
si vetë përsosmëria e natyrës tokësore,
duhet tu ngjasosh
majave të mëdha
që vështrojnë larg
me lartësitë e tyre qiellore;

Të jesh njeriu i që i duhet
më shumë tokës,
duhet t’i bësh realitet
të gjitha shpresat
dhe ta bashkosh veten,
me të gjithë ata,
që i kanë varur shpresat e madha te djersa;

Të ndjesh turp
edhe për dështimin që s’varet nga ty,
dhe të krenohesh si për vete
nga suksesi i të tjerëve.
Mandej duke vënë gurin tënd
te muri i përparimit të ri,
të ndjesh se ndihmon
për të ngritur të nesërmen;

Të përpiqesh
në emër të rikrijimit model të botës,
duke fituar intelekt dijetari
dhe fisnikëri malësori.
Të zbresësh
te thjeshtësia e njeriut që rëmih tokën,
për të parë bukurinë bujare
të atij njerëzori.

Ai tha gjithashtu,
se të jesh njeri me saktësi,
duhet të përbuzësh vdekjen
duke sakrifikuar.
Të ruash imazhin e mirë
si të vetmen krenari,
dhe të përcjellësh në breza
dinjitet të trashëguar.

Dhe në fund
Zoti më cilësoi njeri të nivelit gjysmak,
në mes të majmunit
dhe homosapiensit të përsosur.
Por mos humb kurajën, tha,
vazhdo udhëtimin e gjatë,
se te fundi i kolonës
ke të tjerë afër kafshës së pangopur…

Vullnet Mato

PUTHJA DHE GRUSHTI

Puthjet janë pa fund
për vajzat dhe gratë.
Puthjet më të ëmbla,
për më të ëmblat e shpirtit.
Puthje për krijimin
më të bukur e delikat,
që ka konstruktuar
Arkitekti i njerëzimit.

Por, kënaqësitë që sjellin
këto krijesa të shtrenjta
dhe gëzimet kulmore
mbi çdo ndjesi tjetër,
ndodh i shpërblejmë
me grushte e shkelma,
nga dhuna e trashëguar
prej njerëzve të egër.

Dorën e mashkullit
s’e bëri akulli apo guri,
po zemra e nënës
e stisi më të fortë,
që fuqinë muskulore
të krahut të burrit,
ta ketë mbrojtje të sigurt,
dhe mbështetje të plotë.

Kjo dorë e punëve
të mëdha e të mira,
nuk lind të rrëzojë
vetë nënën përtokë;
Por t’i sjellë asaj,
në acarin me dimra,
pranverën ledhatare
dhe verën e ngrohtë...

Këto krijesa drite
me trupin si qelq,
ndodh të rrëshqasin,
në pjerrësi instinkti.
Grushti i thyen krejt,
por fajin nuk e ndreq,
vetëm puthja ua drejton
zemrën dhe shpirtin...

PAJTIM ÇAUSHI
Shkrimtar, mësues i letërsisë
në shkollën e mesme Sarandë.

POETI VULLNET MATO GDHEND VARGJE NË GUR

Poeti Vullnet Mato, me vëllimin e tij përmbledhës “Poezi të zgjedhura” paraqitet para lexuesve dhe ekspertëve të kësaj fushe me një portret poetik të lakmuar. Ai bën pjesë në elitën artistike të vëndit që i gdhend vargjet në gurë, duke lënë pas sinjale e shenja të pashlyeshme.
Në këtë aspekt është simbolik dhe i veçantë veprimi i të rinjve lexues të vendorigjinës së poetit, Fterrës të cilët skalitën në faqen e malit e mrin e tij, duke u bërë kështu të vetmit në vend e ndoshta nga të rrallët në botë që në gur nuk gdhendin emra diktatorësh, por emra poetësh.
Me dhjetra e qindra janë vlerësimet pozitive të bëra në shtyp e internet nga lexues dhe krijues nga cepa të ndryshëm të botës për poezinë e poetit Vullnet Mato. Më kanë bërë përshtypje disa nga cilësimet më pikante të cilat i qëmtova dhe i rendita më poshtë:
“ Jam mrekulluar nga kjo poezi…një poezi e mrekullueshme… gjërat e trishta thuhen me një gaz të brendshëm që të bën të mendosh… ju rrëfeni me fjalën tuaj të artë… thesari yt poetik është i mbushur me diamante e xhevahire… urime për vargëzimin tuaj meditues e sugjerues… më emocionon poezia juaj… e tjera.
Ai që e lexon me kujdes dhe dashamirësi vëllimin “Poezi të zgjedhura” bindet se vlerësimet janë reale dhe të sinqerta, ndërsa shton me bindje se Vullnet Mato është poet me kuptimin e plotë të fjalës, sepse shfaqet si mjeshtër i saj në tematikë, në figuracion, në metrikë, e në
mesazhet që transmeton.
Poetin e shqetësojnë ato që ndodhin brenda vetes, rreth vetes e tej vetes, ato të shteteve e kontinenteve, ato të Tokës dhe të yjeve. Pra, gjerësia tematike e poezisë së tij është shumëformëshe, e pasur, e larmishme, vetiake dhe universale. Si në një kredo të vërtetë atdhetarie e krenarie ai i drejtohet popullit të tij: “Populli im është si malet që nuk sheshohen kurrë!” Mandej shton tiparet e bashkeatdhetarëve heroikë e autoktonë duke përdorur fjalë të mirëfillta kompozita: ” milionadallgësh – zakonebukur – shkëmbngulur.”
Poezia e Vullnet Matos flet për fëmijën e yjet, për lulen e plugun, për lumin e kirurgun, për Krishtin e Muhametin, për mollën e pulëbardhat, për pafundësinë dhe zhgënjimet e kështu me radhë deri në pafundësi detajesh.
Unë do të doja të theksoja se tek vellimi poetik: “Poezi të zgjedhura” spikat dukshëm simbolika e tri “F”- ve, të cilat me çiltërsi, por dhe me nëntekst, japin të gjallë e të plotë FËMIJËRINË, FEMRËN, FTERRËN.
Për fëmijërinë shprehet malli pakufi i poetit si i çdo qenie njerëzore, për atë stad të jetës si dhe dëshira utopike për rikthimin e ëndërruar të saj: “Atëherë dëshiroja të vetmen lumturi,/ të bëhesha i madh sa më shpejt./ Tani thërres me nostalgji:/ Eja dhe një herë o fëmijëri e shtrenjtë !”
Kujtimet për shtëpinë e prindërve janë të gjalla e nostalgjike. Ato shprehen me detaje mbreslënëse tek vetëdija dhe nënvetëdija e poetit: shkallët e vjetra, fiku si gjysh, ulliri me rrudha të hirta, nëna e babai që s’janë më, vëllezërit me nuset e fëmijët si drita etj. E ndërtuar në formën e enumeracionit poetik, poezia të mbetet në kujtesë se të zakonshmen, njerëzoren, të malluarën, ai e shpreh me art të goditur, me figura të qëmtuara mirë. Atë e ka përherë me vete, se s’mund të rrijë dot pa ata elemente me të cilët është mësuar qysh në fëmijëri: “pa thithur aromën e cfakës së çelur… pa zërin e mëllenjës… pa fikdetin e pjekur…pa dafinën erëmirë… “
Femra është brinja e dytë e trekëndëshit të simbolikës së “F”-ve. Ajo jepet shumëformëshe, por në të gjitha pamjet që shfaqet pozitiviteti i saj: herë si mike e motër, herë si e dashur e grua, herë si motër e shoqe. Femra jepet si jë qenie sublime e adhuruar, e lakmuar, e respektuar: “Dhe të shtatë ditët e javës /më kujtojnë ty që të dua…/ Pa ty jeta më kalon në akullnajën e ftohtë…/thonë se dashuria e parë rizgjohet/ ndaj ika me kujdes si nga nje vend iI minuar”
Sipas poetit Vullnet Mato, femra të transformon, të zbut, e të lumturon: “Unë isha Saturni i nënzeros së ftohtë/ Ardhja jote ishte afrimi i diellit rrezeshkrirës…
Autori përsërit, por shpe dhe më tej konceptin gjithëkohor të bukurisë femërore si objekt frymëzimi për artistët e të gjitha arteve, për poezinë e pikturën, për muzikën e skulpturën: “Beatriçja, Dea, Kleopatra apo Helena/ vunë në punë penat e daltat skalitëse/ të bukurisë mahnitëse…
Trekëndëshi simbolik mbyllet me ‘F”-në e tretë, atë të vendorigjinës së fisit, Fterrës, së dëshiruar e të adhuruar si një nënëmadhe, kompozitë e cila zë fill që në titull të poemës për këtë fshat. Poeti e personifikon këtë vendbanim në trajtën e një gjallese të veçantë e të adhuruar, krijon raportin e njohur bir-nënë duke e njësuar në një qenie: “ I puth dorën e shkëmbtë, /duke mbështetur kokën te prehri i saj i ngrohtë/…”
Biri i malluar kujton nënës së adhuruar malin, bregun, shkëmbin, lëndinën, zogjtë e gjithçka që e ka skalitur brenda vetedijes që nga koha e fëmijërisë. Janë vargje të rrallë që një bir i talentuar ia kushton nënë së malluar.
Në përfindim të këtij vëshjtrimi të shkurtër për portretin poetik të Vullnet Matos, me lejoni të them në emrin e të gjithë dashamirësve të vargjeve të tij: “Shendet të bardhë e penë të mbarë POET !” Vazhdo të gdhendësh vargje në gur shumë e më shumë ! Urime të sinqerta !”

[vullnet mato]

[QUOTE=vullnet mato;2900985][QUOTE=vullnet mato;2898066][QUOTE=vullnet mato;2897110][QUOTE=vullnet mato;2896185][QUOTE=shigjeta;2849025][B]

Vullnet Mato

NGJYRAT ZHGËNJYESE

Kur isha kec
në moshën e bardhë,
thosha, dil mjekra ime,
të bëhem burrë!
Të marr një faqemollë
me cicat dardhë,
ta bëj manare,
të mos më ndahet kurrë.

Të më flenë buzët
brenda frymës së saj,
të bëj përnatë eklipsin
hëna nën diell.
Të bëj si fytyrën time,
tre kalamaj,
të më thonë, o babi!,
t’u them, o yje !...

Kur i bëra të tëra
këto marifete,
thosha, më ndihmo fat,
të ngop bijtë e uritur,
t’i vesh si prilli
lastarët me gjethe,
të bëhem lumë i tyre
për t’i vaditur.

Por fati nuk m’i dha
qeset me të holla,
ndonëse u rropata
për letra të ndershme,
duke rendur pas diplomave
nëpër shkolla,
kur paraja tinëzare
u bë më e vlefshme.

Dhe i zhgënjyer
në vjeshtën e moshës,
thosha, duhet shembur
ky kodosh shteti.
Po kur u shtrinë urat
mbi oqeanet e botës,
m’i rrufiti bijtë
magnet kurbeti.

Pasi brodha kohët
me ndryshime ngjyre,
dhe ndërrime emrash,
por huqet njësoj,
them, sa keq të vdes
me kusarë mbi krye,
dhe me fatin koprrac
që më bojkotoi!...

TRADHTIA NË MENDJE

Gruan e kam gjithnjë
brenda trurit,
ku vjen përqark
si nikoqire e mendjes sime.
Aty ankohet për ndonjë
gjakndezje burri.
Qesh e më trazon
gatimet në mendime.

Fshin pluhurin cerebral
me ëndrra kotësie.
Shkund mendësitë
e pa barabarta.
Kur harroj ia mbaj
të mbyllura dyert,
ajo troket aq fort,
sa më tundet kafka.

Dyshon mos ndoshta
ndonjë grua tjetër,
më ka hyrë brenda trurit
nga dritaret e syve.
Ndonëse e di
që më ka besnik të vjetër,
bëhet merak sidomos
nga bëmat e fqinjëve.

Tek punoja në bibliotekën
e trurit të vogël
më gjeti një ditë
me një topolake të njomë,
që kish hyrë lakuriq
nga televizori i dhomës
dhe me kërcime seksi
tundte belin e hollë.

Shtypi pultin ma nxori
nga truri pa vonesë
dhe për impulse maniake
më bëri vërejtje.
Tha: “Si gjithë burrat,
edhe ti ke tru të pabesë,
me kuçkat e botës
tradhton në mendje.
S’ka si të mos e dish
që këtë postulat,
Krishti e ka thënë
para dymijë vjetëve!“...

BUKURIA

Bukuria sa vjen
sytë po na rrëmben.
Gjithnjë e më tepër
po na shton magjinë.
Kot thonë,
mashkulli bëhet si qen,
përderisa femra i rrit
magnetit fuqinë.

Bukuria shkul
nga trupi pleqërinë,
bën të ndjehesh befas
banor në tropik.
Të ngjall dëshirën,
të shton energjinë,
të deh papritmas
me avujt erotik.

Syri që bredh kudo
pa kufizimin e lirisë,
zhvesh në rrugë femrën
më të paarritshme,
shijon format e linjës,
të përsosmërisë
dhe bëhet në çast
më uri të përbindshme.
Por vetëdija e mban lidhur
si qenin me zinxhirë.
Shyqyr, o zot,
ky shpëtim, shyqyr!...