Vullnet Mato

[shigjeta]

Librat të botuar nga ky autor :
Vëllimet poetike:
"Tinguj malesh" (1969),
"Krahët e erës" (1972),
"Ninullat e hekurit" (1984),
"Dritaret e prillit" (1994), i vëllimit me poema "Katër plagë të Shqipërisë" (1999) dhe i poemës "Nënëmadhe Fterra" (2007).

Vëllimet me tregime
"E fshehta tronditëse" (1999)
"Klithmat e mishit të bardhë" (2006).

Romanet:
"Ujësinor" (1976),
"Era e kësaj kohe" (1984),
"Lakmia" (2000),
"Maturantët" (2002),
"Damkosja e engjëjve" (2004)
“Vajza e kuçur" (2007),
"Marrëzia e madhe" (2008),
"Matura e paharruar" (2009).


CILI ËSHTË QËLLIMI YT ?

Qëllimi im,
është një diagramë qiellore
që vargëzon ndjenjat e holla,
është një horizont i bardhë
që gëlojnë fluturat e korrikut,
është një borzilok saksie
që marrin erë vashat e njoma,
është një lot i kristaltë
që pikon gazin e qerpikut;

është një balonë fëmijësh
që ngjitet në erën e lartësive,
është një puthje e përvëluar
që ëmbëlson gjakun e zemrave,
është një urim për ditëlindje
që çojnë valët elektronike,
është një lajm i hareshëm
që u dërgojnë bijtë nënave;

është një vijë melodike
që gjallëron dasmat e vitit,
është një parmendë e artë
që lëvron thellësitë e mendimit,
është një flakë e zjarrtë
që djeg ligësitë e shpirtit,
është një arkivol i ndershëm
që prin homazhin e hidhërimit.

Po qëllimi yt,
që shkallmon qetësinë
me angullitjet e ujkut,
cili është dhe ku e ka mirësinë,
o i urituri për tufat e majme
të kolltukut ?...

[shigjeta]

SIAMEZJA SHPIRTËRORE

Kur artistët prindër
gdhendën me pasion
skulpturën e gjallë
të këtij trupit tënd,
besoj nuk menduan
se femra që verbon,
mund t’i linte meshkujt
tërësisht pa mend...

Ky vështrim i syve
me rrezatim të shenjt
ditën sjell aroma
nga lulet dhe pyjet,
netëve me eros
më josh e më deh krejt
dhe ndjehem porsi fllad,
filloj flas me yjet.

Buza, gusha, gjoksi,
nektari i hojës,
sa nisin të ndezin
një puthje të shpuzët,
tjetra i fryn prushit
që fle brenda gojës
dhe hovi i zjarrit
flakëron te buzët.

Nuk është ndoshta
mishi trazimtar,
që më jep etjen
e diellit mbi dete,
por lumi i thellë
i shpirtit me valë,
që më fundos brenda
dhe sërish kam etje...

Mos më ndaj nga prehri
me dallgë ekstaze,
se më thahet zemra,
o moj shpirtushe!
Ti kthehu drejt meje,
dhe pulsomë taze,
të më vijë gjaku
prapë në barkushe.

Dy siamezët njihen
si rasti përjashtim
i trupave të ngjitur,
fenomen anomalie.
Ashtu të paça ty,
ngjitur me shpirtin tim,
moj siamezja ime,
fenomen dashurie!...

[Fiori]

Milionat e mia

Nga shumëzimi vetjak
babai dhe nëna,
shtuan gjashtë djem,
pas një vajze.
Ngritën gjashtë
shkallë guri të rënda,
për t’u ngjitur të dy
në qiell parajse.

Pesë, nga ne
zgjodhën rrugë rastësie.
Të shkathët
në biznes dhe zanate,
mblodhën secili
milionat e tyre.
Unë mblodha libra,
mbusha rafte.

Tokat e babait
i ka kush s’i kishte.
Emrin s’e kam
në libreza me para.
Figuroj
në kopertinat e letrave shqipe.
Fle te dhomat e sime bije
pa qira...

Krejt i lirë
nga hipotekat dhe bankat,
pres pa qira të shkoj
dhe në qiell.
Por kësaj bote
nuk i lë pas kamata,
borxhe apo detyrim
të pashlyer..

Thonë se
në qiell i kam të gjitha
milionat e nevojshme
që më munguan në tokë.
Veēse aty
do të më mungojë drita,
rrezatimi që kam këtu
nga miq e shokë...

[shigjeta]

MOTRA JONË DURIMMADHE

Durimmadhja shpirtpastër, o motra jonë e vetme,
duarshkathëta për gjithçka ushqeheshim e vishnim,
dhembshuria që lije kokën pas gjashtë vëllezërve,
floriri i ndritshëm i të gjitha varfërive që kishim;

U rrite pa u ndjerë, moj guguçja jonë krahëshkruar,
çdo ditë në trup të vezullonin pendët e purpurta.
Të kish ardhur koha e fluturimit po ne s’e kuptuam,
se folenë në strehë tjetër do thurje me thupra.

Të vinin tufat e pëllumbave përqark duke gugitur
dhe ne i qëllonim me llastiqet tona ku të mundnim,
pa ditur se po të përzinim gëzimin e shumëpritur,
pa menduar se ty në jetë të duhej dhe pëllumbi.

Të gjithë në një gojë, të shamë e të ofenduam,
kur tinëz i buzëqeshe ndonjërit që i mbetej syri.
Vetëm kur ike dhe pamë se mbetëm pa sy e duar,
kuptuam se na mungonte të gjithëve lulja e shpirtit...

Oh, sa shumë qave atë ditë kur na le fare vetëm
dhe dole nga dera për të fluturuar larg nëntë male!
Na erdhi keq, që pa cicërimat e një vajze mbetëm,
por dhe u gëzuam që shpëtuam nga sytë e zuzarëve.

Vonë të kërkuam falje e t’i puthëm të dy duart,
ndonëse na mungoje dhe pa ty nuk jetonim dot.
Të thamë se do ishe prapë në zemrat tona vluar,
dhe t’i lagëm dhjetë gishtat e unazave me lot...

Derguar nga autori per Forumin Shqiptar

[shigjeta]

PUTHJA E NJOMË

Nga buzë vajzash
rrëmbeu qindra puthje.
Premtoi shumë,
nuk mbajti asnjë.
Ato ëndërruan
të bëheshin të tijat nuse.
Ai u la kujtim puthjet
dhe tjetër asgjë.

Ato gjetën puthje të njoma
martesave.
Ai kërkoi puthje
deri te mosha e vonë.
Shkoi me puthje
deri te një e ve.
Aty iu tha buza
për një puthje të njomë...

Derguar nga autori per Forumin Shqiptar

[shigjeta]

TE MONUMENTI I SKËNDERBEUT

Ai na thërriste të mblidheshim
nën krahët e shpendit krenar,
që s’ishte shqiponjë,
po Arbëria me dy krerë.
Na thërriste të ngriheshim
nga gjumi i rëndë mesjetar,
që s’ishte gjumë,
po vdekja e kombit viseprerë.

Na thërriste të bashkoheshim
nën bajrakun kuqezi,
që s’ishte flamur,
po gjaku shekullor i Arbërisë.
Na thërriste të lidheshim
si shkëmbinjtë tanë me besnikëri,
që s’ishin shkëmbinj
po kështjellat malore të lirisë.

Na thërriste në beteja
kundër “Mëkëmbësit Qiellor”
që s’ishte sulltan,
po djalli me fytyrë gjysmë hëne.
Na thërriste t’i mbanin shpatat në dorë,
që s’ishim shpata
po brinjë të çdo nëne.

Na thërriste
të hynim në legjendat e të parëve,
që s’ishin legjenda
po zulmat e mëdha arbërore, ilirike.
Dhe na thërret sërish
të qëndrojmë mbi kështjellat e shqiptarëve,
që s’janë kështjella,
po monumentet e ribashkimit
të trojeve tona etnike...

Derguar nga autori per Forumin Shqiptar

[pranvera bica]

E nderuar Shigjeta! Profesor Vullneti eshte nje njeri i nderuar qe ka edukuar me qindra e qindra breza!Profesor i mire qe nder nxeneset e tij bej edhe une pjese, nje piktor mjaft i zoti dhe i talentuar,nje poet i mirefillte ,atdhetar ,drejtor i revistes Obelisk e aktivist i madh!Gjej momentin ta pershendes nga larg kete njeri te paharruar per mua!I uroj suksese kudo ku te jete!

[vullnet mato]

Zonja PRANVERA BICA !
Ndjehem tejet i nderuar qe kam pasur nje nxenese te mencur dhe dashamirese si ju, e cila shpreh mirenjohjen e saj per mua me fjale kaq te ngrohta dhe kaq te perzemerta. Ky vleresim me shton entuziazmin dhe frymezimin per krijime te tjera qe mund te kenaqin shijen tuaj te formuar qysh ne bangat e asaj shkolle, ku ju nuk me keni harruar edhe pas kaq vitesh. Me kete rast pershendes te gjithe familjen tuaj dhe ju dergoj nje perqafim prinderor po aq te ngrohte.
Me shume respekt, Vullnet Mato. Gjej faqen time ne internet: http://krijimtariaime.webnode.com

[vullnet mato]

[QUOTE=shigjeta;2849025][B]T

Vullnet Mato

MONOLOGU I NJERIUT TË LETRAVE

Me letra sikur të mbuloj edhe detin,
nuk pres të më shtohet dikur pasuria,
por jam pronar i ligjshëm i talentit,
që më ka dhuruar bujarisht perëndia.

Frymëzimi më rrëmben të gjitha ditët,
dhe më mban nga dielli disi të larguar,
por kam një diell tjetër më të ndritshëm,
pasionin e përhershëm për të shkruar.

Nga këndi i heshtur ku kam tryezën,
vërtit një galaktikë të tërë fantastike,
por kam edhe dy ufo të largët vëllezër,
që më ndihmojnë me energji kozmike.

Duket sikur po hedh verbërisht hapa
nëpër shtigjet e errët të imagjinatës,
por kësisoj jam duke montuar llamba,
për të ndriçuar edhe sytë e zinj të natës.

Shpesh mbetem i veçuar nga shoqëria,
dhe bëj monologun deklamues me veten,
por te miqtë e shumtë të letrave të mia,
kam edhe polin e akullt të eskimezëve.

Argëtimet thonë se më mban në burg
biruca e trurit, që të zbulohen krijimet,
por dollinë e shëndetit ma ngre me fund,
kushdo që pi gotat e artit te shkrimet.

Ndoshta s’kam vëmendje të përpikta,
kur shkoj ndanë rrugëve i menduar,
por jam duke folur shpesh me librat,
që më japin emër nderi të respektuar.

Logjikës së cekët të ndonjë politikani,
mund t’i dukem kritik tepër i rreptë,
por jam kurdoherë gati të fitoj debatin
me secilin nga të mandatuarit deputet.

Duke marrë nga gjumi disa orë hua,
mbase nxitoj të shkoj te fundi i jetës,
por farëzat që mbjell pena kur shkruaj
më blerojnë lastarë edhe pas vdekjes.

Vërtetë s’kam sa duhet kohë e kurajë,
për të joshur sytë e lakmuar të bukurisë,
por më shfleton te shtrati i ëmbël i saj,
edhe ajo që nesër mund të shpallet miss.


Vullnet Mato

PRET NJË GRUA NË VERI

Është një shtëpi fshati larg në Veri,
mes borigave halore pranë një pylli,
një shtëpi bore me të pjerrtën çati,
te një livadh i bleruar që puth dielli.

Në atë shtëpi me qeleshe reje mbi krye,
pret një malësore me llërë të përveshura,
një faqekuqe që kënaqet me lexime poezie
dhe te buzët nuk i perëndon e qeshura.

Ajo grua më ftoi mik para disa vitesh,
bashkë me burrin, një malësor trupfort,
të shkruaj vjersha e të veroj aty pushimet,
por nuk pata rast dhe nuk shkova dot.

Ajo çdo mëngjes, kur fshin oborrin,
shkund gjoksin e madh duke vallëzuar,
mjel lopën, zien qumështin, zë kosin
pastaj pjek kulaçin e grunjtë për mua.

Ka dërguar letra me disa re bardhoshe
ku ka shkruar me lapsin e kuq të rrufesë:
“Eja, or mik, se ne të presim prej kohe!“
Do shkoj t’i lexoj këtë vjershë para se të vdes.

Vullnet Mato

EZMERJA ËMBËLOSHE

Një ezmere ëmbëloshe,
shtatëmbëdhjetëvjeçare,
hyri te shpella ime
me gjakun prush të përvëluar,
kur ishim në prillin e ndezjes
së zjarreve moshatare
dhe u ngrohëm përkohësisht
në zjarrin e ndaluar.

Pastaj ajo iku
të gjente shpellën e përhershme,
te një tjetër zjarrndezës
që i duhej për jetën.
E përcolla me përqafimin ndarës
të një mikeshe,
duke kujtuar shpesh
zjarrin bubulak që ndezëm.

Tani e takoj të thinjur
me mjaft nderim e respekt,
që më shkriu akullin e gjakut
në acarin e kaluar,
kur Zeusi dënonte
zjarrndezjen pa dokument
të firmosur në regjistrat e zjarreve
me hi mbuluar.

Shtrëngojmë vetëm duart,
ku na fle thëngjilli i hershëm,
si pasardhës të Prometeut
që zjarrin do ndezim sërish,
kur të na rinojë Zoti,
që dëshiron dhe në botën tjetër
të ngrohemi pranë zjarrit
të madh të dashurisë.


Vullnet Mato

TAKIM ME VILSONIN DHE GENCIN
In memoriam
“U çova nga gjumi i gjatë dhe erdha
të takohemi në gjumin tënd të shkurtër ! „
Kumboi zëri i Vilsonit nga përtej jeta
me tingullin e njohur, disi të mugët.

“S’i kemi harruar çastet, o mik Vullneti,
kur lexonim vjershat te rrapi i gurrës,
na i shtypje me makinën tënde “oliveti“,
t’i ngjitje te tabela letrare e kulturës...

Këtu pranë kam dhe Gencin e përgjakur
nga plumbat e zinj të pushkatimit poetik...
Mos u habit që ende nuk jemi plakur,
poezia na la të rinj, siç vdiqëm atë ditë...“

Vilsoni i kishte pis të zinj flokët e ballit,
dhe prej së largu i vinte era gjethe bushi,
nga vitet te Zgara mes shkurreve të malit,
ku fjeti i shtrirë nga bataretë e plumbit.

“Atë poezinë fatale me titullin “Sahara“
që shkrova me frymëzimin tim spontan,
e pagova me plumba ballit natën te Zgara,
ku varret mes shkëmbinjve mezi u çanë...“

Gencit bjond i kërceu mollëza e Adamit,
sikur lëvizi një kokërr arrë te mesi i qafës.
“Nënë Gjiska më solli arra shtëpie te varri
siç m’i mbushte xhepat për nxënësit e klasës.

Kur na gjykuan me ekspertizën e poezive,
nuk e kuptuam ç’po ndodhte te ky shtet,
teksa ne dergjeshim në birucat e mizorive,
na fajësonte spiuni i Degës, mësuesi poet!...

Sikur ne kishim nxirosur të djeshmen e zezë,
me ide që flinin të heshtura te raftet e librave,
ku kontrolli policor nxori rastësisht në shesh
farëzat lirisë që do të bleronin pas dimrave.

Vetëm se menduam stinën e lastarëve të penës,
ne falëm rininë, pa kërkuar hakmarrjen e krimit.
Po kosëtarët mizor që na prenë lastarët e jetës,
pse s’u penduan t’i kërkojnë falje vajtimit ! “


Vullnet Mato

KUR TË KAM PRANË

Kur të kam pranë,
bëhem çoban me kërrabë të madhe.
Më bëhen në sy
lëndina me luledele.
Rudinat gufojnë gjinjtë e bardhë
me qumësht trëndelinash,
nën diell vere.

Mjel cicat e rrumbullta
me thithkat manaferra
dhe lëngu diellor më rrjedh
mes gishtave të fortë.
Shuaj etjen,
e më kullojnë në mjekër rrëkera,
derisa mbushet kova e gjoksit
me shkumën e ngrohtë.

Ledhatoj manarin tënd
me qime të ndritura
dhe jetoj çaste magjike
më të lumtura se në përrallë.
E mëkoj me flladin e vakët
te buzët e uritura,
dhe kap me kërrabë në qiell
yje të gjallë.

Kur eksitimi magjik shuhet
nga kapja e një ylli
dhe kërraba e çobanit
kthehet në llastik,
më duket vetja
kozmonaut i zbritur nga qielli
dhe ti anije e përsosur
për fluturim kozmik.

Për të kapur sërish yje
me kërrabën e çobanit,
për të fluturuar sërish
në qiellin paanë.
Kur të kam pranë...


Vullnet Mato

LAGJIA IME NGJYRË BRONZI

Jetoj te lagjia e "Tironës" me gjuhë lirie,
ku jehon tallavaja me tonalitete histerike,
dëgjoj shprehjen:“Të bofsha me rob shpie!”
siç bie sahati i madh te xhamia islamike.

Quhem “gaxhoi i mirë që shkruan llogje”.
Kur zbres nga makina bidonat me ujë Selite,
më rreshtohet skuadra ndihmëse me yje bote,
nga lista ndërkombëtare e futbollistëve.

Fundjavën e kam me net pagjumësie,
nga ekstazat dasmore të miqve komshi,
që më urojnë nga larg me litërshe rakie
dhe hedhin valle nate te rrugica me shi.

Djemtë e vajzat me xhinse poshtë mesit,
me kërthizat si mikrofona që thithin deri tutje,
u dridhet barku nga ritmet marroke të xhezit,
tek kërcejnë si kukullat me fije të padukshme.

Zhurmëtarët e mi lindin e shuhen si meteor,
por humbjet ua plotëson karvani me kokorroçët.
Çuditen kur në zi i ngushëlloj mbi arkivol,
ku zbrazin dhimbjen më të hidhur të botës...


Vullnet Mato

KUR JETOJ PASIONIN

Kur jetoj
fare pa qëllim,
kam stres,
kam trishtim.
Dita s’ka kuptim,
nata s’ka gjumë.
Java, muaji
dimërojnë shumë.
Vështrimi vyshket
për një pikë gëzim,
gjaku ndryshket,
lëviz me përtim.
Vuajtjet shtohen
pa numërim.
Trupi bëhet
plagë pa shërim.

Kur jetoj i zhytur
në pasionin tim
lundroj në qejf,
notoj në argëtim.
Lexoj shkrime,
rendis vargje,
shpalos ngjarje,
mbush faqe,
dikush i lexon,
dikush kthjellohet.
Dita s’mjafton,
nata shkurtohet.
Flas me shpirtin,
me të sotmen,
me të shkuarën,
prek lëvizjen,
afroj të vonuarën.


Vullnet Mato

TROJANI PLAK
NË BETEJAT E FUNDIT

Trojani plak përleshet
me Atridët infektues
që e sulmojnë
qysh nga koha e vjetër,
për t’i zaptuar egërsisht
Trojën e trupit,
për t’i rrëmbyer pabesisht
Helenë - jetën.

Akili i kancerit i sillet
rreth mureve fizike,
me patërshanën tumbake,
të shtrenjtën bisturi.
Agamemnoni i ushtrisë
së madhe mikrobike,
ndërsen nga çdo anë
akejtë e viruseve të tij.

Disa herë është shtrirë
në kazermën shëruese,
nga plagët e shigjetave
të ardhura fluturim,
përmes bedenave të rëna
të kamares bluese,
goditur me shashkat
e diaresë në shpërthim.

Kalitet në ecje e pajiset
me mburoja gripale.
Gatitet të përballojë sulmet
me vaksina paraprake.
Dhe shënon festa fitorje
në fletët kalendare,
ditët që e gjejnë
në gatishmëri luftarake,

Përqark fortifikimeve të tij,
Helenat e reja,
gazmojnë nga imuniteti
mbrojtës prej natyre.
Atij i bën zemra trak!
që jeta i shkoi në beteja,
pa marrë sa duhet
eliksirin jetëdhënës të tyre...

Vullnet Mato

KUR NXEHEN POLITIKANËT

Kur dëgjoj politikanët
në ekrane apo foltore të kuvendit,
tek nervozohen fare kot
dhe gërthasin rreptë,
them me vete,
u mungon autokontrolli i personalitetit,
për tu frenuar
para mijëra dëgjuesve krejt të qetë.

Nervat e tyre
tregojnë se kanë hardiskun e trurit
pa kapacitetin e nevojshëm për argument,
dhe duke mos përballuar
mbingarkesën që i futin,
procesori i logjikës u nxehet shpejt...

Ndaj në pozicione ku politika
peshën e shtetit mban,
nevojiten kapacitete të fuqishme
të veprimtarisë trunore.
Të durojnë ngarkesa mendimi
me shumë gigabajt,
për nivele të larta që kërkon
logjika bashkëkohore...

Vullnet Mato

HELMI I CMIRËS SË KOTË

Mundohem të zbut
dy-tre gjarpërinj tinëzar,
që më vërshëllejnë pas shpine
tingujt e pickimit.
U këndoj melodi
me fyellin e bilbilit gjyzar
t’u zbut helmin e cmirës
me mjaltin e durimit.

O ju gjarpërinj
të fshehur mes fletëve me hënë !
Më keni drejtuar pickimin,
po si është e mundur,
helmin për mua
te maja e thumbit keni vënë,
ndonëse shkopin
asnjëherë nuk ua kam tundur?!...

E kuptoj fare mirë
arsyen tuaj të egërsimit,
për të më bërë viktimë
të helmimit pa shkak:
u vrasin sytë
krahët e bardhë të fluturimit,
që më dha natyra,
kur të ndryshëm na krijoi bashkë.

Megjithatë kaloni lumin
e opinioneve me not,
t’u thotë sa i kam dashur
gjarpërinjtë notues.
Dhe pasi ta lini aty
helmin e cmirës së kotë,
do t’u afrohem dhe juve,
si zvarranikëve bashkëjetues.

[vullnet mato]

[QUOTE=vullnet mato;2895157][QUOTE=shigjeta;2849025][B]T



Vullnet Mato

BUKUROSHJA QË MA BËN ME SY

I falem fatit të parë që më dha fatmirësia,
për të lindur në Sarandën e bukurisë së shenjtë,
ku u mblodhën dyzet shenjtorë nga gjithësia
dhe i vunë emrin përjetësues të shifrës dyzet.

Ashiku dell që i sillet kësaj bukuroshje përqark,
dremit gjithë vitin mbi shkallët e saj harkore
dhe në udhën e dashurisë së tij të zjarrtë.
ka fiksuar këtu më të ndritshmen lakore.

Këtu mblidhen kureshtarët e të gjitha viseve
të sodisin këtë perri që i tërheq si magnet
dhe tre muajt e artë të gjithë mesviteve,
Saranda e flladeve jugore bëhet kryeqytet.

Këtu autobusët luksoz flenë bashkë me tragetet
të radhitur si dallëndyshet mbi telat e telefonit,
pasi kanë sjellë nga larg malet dhe detet,
të pushojnë në vargun e hoteleve si dallgët e Jonit.

Këtu vajzat dalin nga shkumëzimet e valëve
me belin hollak si bishti luhatës i peshkut,
me bukurinë e magjishme të sirenave detare,
dhe me joshjen gazmore që u jep fresku.

Këtu djemtë çapkënë me lëkurën çokollatë
çmenden për vajzat e ardhura nga Veriu,
dhe u zbresin përtokë hënën në mesnatë
dhe u nxjerrin nga deti oktapodhin me sy njeriu.

Këtu yjet e pjekur bien nga vreshtat e hënës
dhe i presin detarët në rrjetat e peshkimit.
Këtu horizontet të presin me dashurinë e nënës
dhe të dhurojnë portokallin e kuq të perëndimit.

Saranda kurdoherë lëvrin brenda damarëve të mi
dhe unë marr impulse nga zemra e saj e madhe,
nga kjo bukuroshe sykaltër që ma bën me sy,
sa zbres hundën e Gjashtës nën dy vetulla malesh.

Vullnet Mato

TË VETMIT ARMIQ TË PABESË

Si rëndom në marrëdhëniet e ndërsjellta
me tipa e karaktere në punë e shoqëri,
që afrohen te njeriu për interesa të veta,
pata dhe unë sejmenët e lajkatarët e mi.

Ata ledhatuan mendimet sa më buisnin në kokë,
ballin e zhveshur ma mbuluan me kaçurrela.
Ata ma ulën diellin e m’i zbritën yjet përtokë,
që me dy këmbët e mia delikate t’i shkelja.

Ata peshkuan fjalë dhe stisën opinione,
ngjarje e bëma për persona të tretë,
gjoja i njihnin mirë e kishin informacione
meqë s’kisha pasur rastin t’i njihja vetë...

Ata m’u shfaqën si miqtë e mi të shtrenjtë
dhe u betuan për besnikërinë e tyre pakufi.
Ata ishin të vetmit të pabesë që pata në jetë.
Ata ishin e mbetën dhe të vetmit armiq të mi...

Vullnet Mato

TË PRES TE VESA E GJELBËR

Lere celularin,
eja flasim me sy,
derisa gjumit
të dy i kemi shkarë!
Tani kur lind dita
nga nata në shtatzani,
eja të shohësh
një mrekulli të paparë!

Tek arat me grurë,
këtë mëngjes për ty!
Kallinjtë si roje nderi
janë vënë në radhë!
Eja të pres,
siç pret gruri i ri,
të mugullojë nga nata
agimi i bardhë.

Bulëza të argjendta
më vezullojnë mbi krye,
kallinjtë nga qepallat
shpërthejnë rreze.
Eja, me këmishë nate
të na spërkatin yjet,
që shuhen si qirinj
e pikojnë vesën e gjelbër!

Eja, se kur bleron buka
e vesuar ndër ara,
një puthje ushqen
njëqid vjet dashuri.
Dhe ëndrrat tona
i gjelbëron sonte nata,
po t’i bëjmë dritë
para diellit ne të dy.

Vrapo pa zbardhur,
shtegut mespërmes,
gjurmët për tek unë
t’i ndrit hëna vezullore!
Eja, spërkate trupin
si zambaku me vesë,
o moj hënëza ime
paraagimore!...

Vullnet Mato

PROFESORI I LAMTUMIRËS

Të pashë kur pensionin numërove disa herë,
o i nderuar profesor i moshës së lamtumirës,
dhe rrudhat e thella s’tu sheshuan asnjëherë,
nga fizionomia dimërore që i dhe fytyrës.

Të pashë kur supën barishtore përzieve me kothere
dhe vajin e zëvendësove me ca thërrmime rigon.
Mishit prej kohësh ia harrove shijen dhe erën,
kafen e pive atje ku lëngu nga llumishtet kullon.

Të pashë kur urinove duke u dridhur i tëri,
se ilaçi i prostatit të hante paratë e bukës.
Tu këput dora si ashkël dhe tu drodh zëri
kur urbanit i pagove tridhjet qindarkat e rrugës.

Të pashë kur guri që nxore nga tëmthi i mëlçisë
sa guri diamant njëqintenjëzet karat të kushtoi,
për të paguar bluzat e njollosura të mjekësisë,
që të fundosën në aq borxhe sa as vdekja s’i pranoi.

Dikur e ndjeje veten një yll që shpërndaje rreze
dhe auditori të rrethonte si fluturat rrotull dritës.
Tani të duket sikur je bërë një vrimë e zezë,
nga e cila largohen ata që i tremben ndihmës...

Veçse shteti ka për ty një detyrim madhor,
se ta pagoi badiava punën për tërë një jetë.
Dhe tani qindarkat i nxjerr me shumë zor,
nga ato qindra miliarda që qarkullon në xhep.

Po të shtosh dhe miliardat e pasurisë kombëtare,
ku ti ke pjesën tënde të pronës së investuar,
del se me shumimin e të ardhurave shumëvjeçare,
edhe nga fitimet e përtej jetës, ti kotheren ke fituar...

Vullnet Mato

MAJMUNËT IMITUES

Ndonëse kostumin e leshtë që veshin,
ua dhuron natyra me komplet lëkure,
majmunët si njerëzit, qajnë e qeshin
dhe ruajnë vertikalitetin në ecje e ulje.

Burrat bredhin shtigjeve të komunitetit,
gratë mbeten ngarkuar me fëmijët e pëqirit.
Marrosen për kolovitje e argëtime qejfi,
ngrenë zërin sa tronditet qetësia e pyllit.

Lakmojnë të grabitin zahirenë e tjetrit,
grinden për truallin e kasolles së dimrit.
Kanë xhelozi e rrihen keqas për seksin,
majmuneshën e bukur e fiton i forti i bërrylit.

Megjithëse bashkëjetojnë dy nga dy,
dhe pjellin tufën e majmunëve legalisht,
po ashtu femrat e dredhin në dashuri
dhe zbulojnë për joshje “sekretin” nën bisht.

Ata bëjnë mjaft veprime e gjeste njerëzish,
por imititmin e kanë mbi qejfet dhe punët.
Nuk dihet e sigurt, njerëzit përqeshin,
apo ne imitojmë në sjellje majmunët?...

Vullnet Mato

DY ÇELËSAT

Mijëra dyer
ka Tirana e madhe.
Mijëra çelësa
kanë njerëzit ndër xhepa.
Sigurojnë pasurinë
dhe jetën familjare,
me një copë metal
të gdhendur me krepa.

Burrat,
veç çelësit metalik të portës,
kanë dhe për gruan
“çelësin” organik.
Por çelësi kopil çel,
jo vetëm gratë e botës,
po edhe gjyqet
që shpërbëjnë familjet
çdo ditë...

Pashai që themeloi
këtë qytet ahengu dhe fati,
tha me shqetësim rrezatues
lart nga një yll:
-Vetëm po të lidhen zemrat
si akrepat e sahatit,
mund të shpëtojë Tirana
nga çelësi kopil...