Ngjarjet Qarkulluese Të Terrorit Ndaj

[Ahmed.M]

Ahmed MORA

NGJARJET QARKULLUESE TË TERRORIT NDAJ
SHQIPTARËVE NË KËRÇOVË DHE RRETHINË


Edhepse e vërteta historike në ekzistencën e forcës së gjallë në territoret ku autoktonia shqiptare ka lënë gjurmët e saj në fushën e trashëgimisë, që është dëshmi e gjallë jetësore janë vetë territoret e saj, këtu, në Ballkan, ku ajo ka pësuar dhe po pëson terror të paparë! Të numërojmë disa ngjarje si fakte historike të së kaliuarës:

Nga viti 1945, pas luftës së Dytë Botërore, për ne shqiptarët nuk qe asgjë tjetër veçse një strategji e përsosur për shfrytëzimin tonë në njerëz dhe territor. Në atë kohë IRJM-ja në një mënyrë perfide dhe artificiale dhe tejet të pashembullt në territore të huaja formoi republikë socialiste në kuadër të shtetit federativ jugoslav. Qysh atëherë e këndej tensioni i etheve në mes të shqipëtarëve si stërgjyshër të trojeve të tyre dhe të padefinuarit sllavo – maqedon si ardhacakë të rinj, janë shkallëzuar konflikte për arsye të ndryshimeve ekonomike dhe sociale në shoqëri. Do theksuar se këto konflikte janë rrjedhë e së kaluarës, të përmendim këtu dëshmitë e viteve 1912-13, pastaj 1918-19, 1943-45 dhe ato të viteve 1956-63.

Gjatë viteve të lartpërmenduara e në këte kontekst është me rëndësi të njihemi dhe të theksojmë se gjatë kësaj periudhe tensionet dhe krimet kanë qenë të ushtruara nga serbët dhe bullgarët nga arsyeja se të ashtu quajturit sllavo – maqedon nuk ekzistonin në këto territore (së paku ata as në mes veti nuk njiheshin si maqedon – por, ata ndërmjet veti thirreshin dhe ishin bullgurë ose serbë).

Varësisht nga periudhat kohore BUTAKËT herë na paraqiteshin si bullgarë dhe mbureshin me te, e herë na paraqiteshin si serbë, poashtu krenoheshin me te! Por, një gjë është evidente, se nuk ishte me rëndësi se cilit përcaktimi kombëtar i bashkangjiten ato të pa identifikuarit, qoftë së bashku me bullgarët ose serbët, sërish bëheshin të njejtat dëme, dëmet më të rënda njerëzore, tortura dhe masakrime ndaj popullatës dinjitoze, fisnike, autoktone dhe të pafajshme shqiptare.

Sa për ta dëshmuar mos ekzistencën e të pa identifikuarëve sllavo – maqedon në Shqipërinë Lindore do të nxjerr në pah një statistikë të publikuar në revista nga Prof. Dr. Kristo Frashëri dhe publicisti françez L. Jaray, marrur nga gazeta frenge me titullin “VILAYET DE MONASTIR”, e botuar në Institutin Gjeografik të Sofjes, Bullgari – botuar në vitin 1902.

Pra, për mos prezencën e këtyre KAMELEONËVE në trojet tona autoktone do të marr si shembull dy qytete: Manastirin dhe Shkupin. Sa për ilustrim të asaj që është OBJEKTIVE; dhe të dëshmohet se të ashtu quajturit sllavo – maqedon janë gjynah i Zotit, meqë nga vetë penda e tyre del se ata të gjorët, bile edhe në shekullin e XXI-të nuk kanë akoma një identitet të përcaktuar, por janë në kërkim e sipër të identitetit të tyre – qoftë ajo kulturor, gjuhësor dhe historik, edhepse garnitura politike e Tiranës u shkon për gajde dhe i pranon!?

Gjendja faktike e popullatës në Manastir dhe Shkup në bazë të statistikës të dhënë në botimin e vitit 1902 në Sofje është me sa vijon.

* Manastiri: kishte gjithsej 5.972 shtëpi, prej të cilave 3.172 ishin shqiptare,
1.600 bullgare, 700 vllehe, 500 jaudie e ca të tjera.

*Shkupi: vëzhguesi françes, L. Jaray, që e vizitoi Shkupin në vitin 1913 na dëshmon me shënimet e veta, se Shkupi në ate kohë kishte: 45.000 banorë, nga të cilët 25.000 ishin shqiptarë, 10.000 bullgarë, 3.000 Serbë, 2.000 jaudi e të tjerë.

Pra, në bazë të këtyre të dhënave statistikore del në pah objektiva se më 1913 Manastiri dhe Shkupi kanë qenë të banuara me shumicë dërmuese autoktone shqiptare.

Në këtë kohë duhet potencuar se shqiptarët në Manastir formuan Komitetin e Manastirit që ishte shumë i pasur. Komiteti, kishte lidhje shumë të ngushtë me komitetet e viseve tjera shqiptare: si ato të Shqipërisë aktuale, të Kosovës dhe Shqipërisë Lindore, tani e ashtu quajtura IRJM.

Kryetar i Komitetit në Manastir zgjidhet BAJO TOPULLI, profesor në shkollën e mesme të Manastirit, që organizoi çetën e parë patriotike, e cila me moton “JA VDEKJE! JA LIRI!” në viset shqiptare përhap programin themelor të Rilindjes Kombëtare në të dy frontet e luftës patriotike – në lëvizjen e armatosur për çlirimin e SHQIPËRISË NATYRALE dhe në lëvizjen kulturore për hapjen e shkollave shqipe.

(Ai i cili dyshon në këta të dhëna le të lexon L’Albania inconnue, Paris 1913, faqe 40.)

Nga gjithë kjo që u tha më lart nuk është habi që BUTAKËT mundohen të grabisin figura të rëndësishme historike, kulturore - qofshin ato shqiptare, greke apo bullgare. Kjo dëshmon se nuk prish punë as ajo që mundohen ta grabisin dhe përvetësojnë edhe GONXHE BOJAXHIUN – NËNË TEREZËN, e lindur më 1910 në Shkup; në kohën, kur të mjerit vetë deklaroheshin se janë serbë.

Gjatë viteve të lartpërmenduara e në këtë kontekst është me rëndësi të dihet dhe të përmendet se gjatë kësaj periudhe tensioni dhe krimet kanë qenë të ushtruara nga serbët nga shkaku se të pa identifikuarit sllavo – maqedon nuk ekzistonin në këto territore.

Duke përfituar dhe shfrytëzuar situatën kaotike dhe mbizotërimin pas luftës qeveria e të pa identifikuarëve sllavo – maqedon, e pajisur me armë zjarri të marrura nga pushteti jugoslav, plaçkiti fshatra dhe qytete shqiptare, çfarosi me qindra vendbanime shqiptare dhe në mënyrë të tërbuar masakroi me qindra mijëra shqiptarë të paqes dhe të paarmatosur. Një numër i madh grashë, burrash dhe fëmijësh, digjeshin nëpër xhami ashtu që këto aksione krijuan parakushtet për çfarosjen dhe çrrënjosjen e një numri të madh të qyteteve dhe fshatrave shqipëtare, që më vonë të kolonizohen me serbë, sllavo – maqedon dhe bile edhe me grekë – të quajtur egejcë.

Ndёr, ardhacakёt egejcё ёshtё familja e Dr. Vasil Tupurkovskit dhe e Kryeministrit tё qeverisё sё tё ashtu quajturёs IRJM – zotёri Nikolla Gruevski e shumё e shumё tё tjerё.

Në këtë kontekst duhet theksuar periudha e viteve 1912 – 13 dhe njëherazi duhet përmendur vendbanimet të cilat nga dora barbare gati u çfarosën tërësisht dhe u çrrënjosën si: Braqanë, Miokazë, Bigor – Dolencë, Orllancë, Modrishte, Brod, Reçanë, Sop, Staorecë, Knezhinë, Dërgovë, Krushicë dhe shumë fshatra tjerë në të cilët janë djegur shtëpi, burgje (ahure), kasolle dhe ku pasonte vrasja e njerëzve në mënyrën më brutale dhe vandale.

Masakra të këtij lloji u bënë edhe më 1913 në viset siç janë: Jago, i cili më vonë është riemëruar dhe asgjësuar toponimia e tij nga sllavët zaptues, në Jagoll, pra në këtë katund në lokalitetin e ashtuquajtur NJERËZIT E VRA, u masakruan mbi 45 veta ndërsa xhetlemenin e ri AHMED AHMEDI (MORA), nga i ati Osman, i lindur më 1888 e pushkatuan në sheshin e katundit Jagoll. Pas, pushkatimit të të ndjerit plaçkitësit sllavë – serbo – maqedon shkojnë dhe ia marrin xhamadanin me vrazhë, tirçet me vrazhë dhe brezin. I ndjeri, Zoti e bekoftë në Ahiret, la një fëmijë jetim, babain e im IMET MORËN që atë kohë ishte një foshnje vetëm katër muajshe. Në këte kontekst vlen të përmendet se po në ate moment pushkatohet edhe AJSHE VELIU, vajzë prej Berikove, nëna e SADET VELIUT. Që të dy janë të varrosur njëri pranë tjetrit në varrezat e Jagollit nga vetë gratë.

Në Cërvicë te vendi i quajtur DULLENJAT poashtu u masakruan përafërsisht 50 veta, te bunari i Sadetit dhe ai i Seferit, të cilët u mbushën plot me njerëz të masakruar.

Kah mbarimi i vitit 1945 te Gështenjat e Osojit u masakruan mbi 100 veta, ku prej Jagolli janë Xhaka MUSLI AHMEDI (MORA) dhe ALI BLACA. Në katundin Jago (Jagoll) në po të njejtin vit, trazira vdekjeprurëse nuk harroi përsëri, ashtu që u vranë dhe masakruan 11 veta: Sadin Fejza (MORA), i cili u ther në vendin e quajtur Shullani, Isuf Bllaca, të cilin e vranë në rrugë, ndërsa Kamer Bllacën e vranë te shyma e derës së shtëpisë së vet, Hajradin Bllaca, Esati, Ilazi dhe Meti prej Haranjelli, Aliu i Haxhi Isenit me djalin e tij prej Sërbice dhe Rushit Begu prej Popojani, të cilët i vranë në Jagoll, ndërsa të njejtit rastësisht ishin musafirë te të afërmit e vet.
Në katundin Zajas nuk dihet se sa bunarë janë të mbushur me njerëz të masakruar, ndërsa në qytetin e Kërçovës po ndodhin të njejtat masakra, ashtu që qyteti ndahet në tre punkte terrori:
 njeri në Jurinë e Biçincës – lagjja më e vjetër e qytetit të Kërçovës
 tjetri në Çiflik dhe
 i treti te shkolla fillore në qendër të qytetit.

Mbetet të përmendet Sopi (sot gërmadhë) në rrugën e vjetër Kërçovë – Manastir, asokohe i banuar me shqiptarët më bujarë dhe më të pasur të rrethit të Kërçovës, i njohur asokohe edhe me fushën e tij pjellore (fusha e Sopit), sot e asgjësuar dhe e riemëruar nga sllavët si Kalifornia e Cerit. Staorecë, Braqanë, Knezhinë, Gravanikë, Miokazë, Bigor – Dolencë, Orllancë, Reçanë, Brod, Modrinjë, Trebinjë dhe shumë katunde të tjera, janë vendet që tërësisht janë çrrënjosur nga banorët e tyre shqiptarë. Në Qafë, në një luftë të pabarabartë vritet trimëresha Sulltanë Saliu dhe një vajzë tjetër, theren e vriten shumë e shumë burra, gra dhe fëmijë, katundi digjet, ndërsa dy vajza tjera grabiten nga barbarët.

Pra, si që shihet nga faktet e së vërtetës se shqiptarëve më 1913, 1918 dhe 1945, nga xhelatët sllav në Kosovë, Mal të Zi, Serbinë Jugore, Shqipërinë aktuale e mos folim për Çamërinë e gjorë e të anashkaluar, u janë bërë egzoduse dhe masakra të papara. Është dëshmuar se gati më nuk ka katund shqiptar të pacënuar dhe pa varreza masive; është fatbardhësi e madhe se ne jemi ende dëshmitarë të gjallë që t’i tregojmë botës vendet, ndërsa ekspertët do të binden kur do ta ekzaminojnë këtë masakër. Atëherë, ata do të binden se ky është një dëm shumë më i pamatur, më pikëllues, turbullues e shqetësues se sa ai i HOLLOKAUSTIT TË EVREJËVE.

Mendoj se Bashkësia Evropiane, Shtetet e Bashkuara të Amerikës, NATO-ja, politikanët e huaj që merren me çështjen ballkanike, qoftë sekretari i përgjithshëm z. Havier Solana, e pastaj Xhorxh Robertsoni, e shumë e shumë të tjerë, të cilët si qëllim dhe detyrë primare diplomatike e kanë vetëm stabilitetin e gjendjes aktuale e jo zgjidhjen e esencës potenciale që është në Ballkan. Është e rrugës që të kërkohet, në mënyrë obligative, si që është kërkuar nga shtetet tjera, që edhe sllavët edhe grekët të paguajnë rikompenzimet për krimet e luftrave çfarosëse, e jo pikërisht akoma ato të jenë të përgëdhelur dhe të privilegjuar që të pranohen në BE dhe NATO?!

Si rrjedhë e këtyre veprimeve të paturpshme dhe shtazarake nga barbarët serbo – maqedon dhe grekë, paraardhësit tanë u detyruan të marrin rrugën e shpërnguljes për në shtetet e lindjes së afërt – Turqi.

Migrimi për në Anadoli ishte një marrëveshje e fshehur Serbo – Turke, e cila ja arriti qëllimit duke zbatuar planin e Vasa Çuprilloviq-it, që ishte një platëformë anti -shqiptare duke prezentuar mungesën e shqiptarëve në barazi dhe të drejtën për vetvendosje kombëtare.

Territoret shqiptare të grabitura nga pushteti serb, intelegjenca serbe e veçanërisht plani i Vasa Çuproviq-it, i trajtonte si koloni të vetat që nga viti 1912 – 13. Meqë Fuqitë e Mëdha në Konferencën famë zezë për shqiptarët, në mënyrë arbitrare ia dhuruan Mbretërisë Serbe, tërë Vilajetin e Kosovës dhe qytetet e Vilajetit të Manastirit si: Kërçovën, Strugën, Velesin, Manastirin, Përlepen dhe Ohrin. Me këtë “dhuratë” u arrit poshtërsia që të realizohet ëndrra e kahmotshme serbe për formimin e Serbisë së Madhe në tokat autoktone shqiptare.

Njëkohësisht vendet tona u mbushën edhe me egejcë të deportuar, për të cilët ndërtoheshin pallata të veçanta, u siguroheshte punë e rroga të majme, me të vetmin qëllim – ndryshimi demografik në territor. Këto ardhacakë egejë i përqëndruan veçanërisht në qytetet: Kërçovë, Strugë, Gostivar, Tetovë, Shkup dhe Kumanovë.

Duke pranuar këtë përkrahje nga Fuqitë e Mëdha – Serbia ngriti kokën lart, e sidomos klasa sunduese, me propagandën e tyre permanente anti – shqiptare, ajo ia arriti t’i verbon Shtetet Europiane, por dhe forcat demokratike deri në pa limit. Ato haptazi deklaronin: “Më mirë është që ne të jemi sundues të shqiptarëve, se sa ata vetë, meqë ne jemi më të kulturuar dhe dijmë si të udhëheqim!”

Pas këtij sllogani ata sanksionuan me ligj: arsimin, gjuhën, kulturën dhe përdorimin e simboleve shqiptare. Ashtu që, ne nuk kishim të drejtë të deklarojmë përkatësinë tonë kombëtare dhe filluan format më perfide dhe të sofistikuara ndaj dëbimit tonë të detyruar për në Anadoli. Duke përhapur propagandën ndërmjet muslimanëve, se ata në asnjë pikëpamje nuk mund të jenë shqiptarë, por se ato janë turqë; e në anën tjetër, atyre që do ta ndryshonin përkatësinë nacionale do t’u mundësohej të pranojnë VESIKËN* (lejen për migrim në Turqi!). Poashtu, ata të cilët bindeshin për ndërrim të përkatësisë nacionale detyroheshin që të mësojnë shkrim dhe lexim në gjuhën turke. Ndërkohë, presionet dhe shtypjet gjithnjë e më tepër po bëheshin të pa para, poashtu ushtroheshte terror, qoftë në aspektin ekonomik, politik, social, kulturor dhe mbi të gjitha e të gjithave edhe ate moral. E gjithë kjo bëhej me të vetmin qëllim, diskriminim dhe ndryshim i ballancit demografik në trojet tona. Mjerisht, që i njejti diskriminim po bëhet edhe sot e kësaj dite me regjistrimet false e të pa identifikuarëve sllavo – maqedon – ku dihet shumë qartë se në fshatrat përgjatë kufirit me Kosovën e mjerë; duke filluar nga Tanusha e deri tek katundi i fundit kemi me qindra mijëra shqipëtarë të paregjistruar në asnjë zyrë oficiale për regjistrim, bile është e mundur që brenda në kryeqendër të kemi një numër të madh të shqiptarëve të cilët edhe sot e kësaj dite nuk mund të pajisen me dokumentacionin e duhur oficial. Ndërsa qëllimi dihej, ndryshimi demografik?!

Sidoqoftë, përderisa në SFRJ nga Shërbimi sekret i mbrendëshm informativ Jugoslav (e ashtu njohura UDBA jugoslave) e në Çamëri, nga Shërbimi sekret dhe njësitë e ashtuquajtura BERETAT E KALTËRTA ushtroheshin gjithë “këta të mira” ndaj popullatës fisnike shqipëtare dhe trojeve të tyre. Në shtetin amë e njejta valle hidhej nga vetë shqiptarët!

Mjerisht, Shqipëria aktuale ishte e katandisur në të gjitha sferat e jetës dhe si pasojë e kësaj katandisjeje, territori më i madh se i veti dhe popullata numerikisht më e madhe se në vend i ngeli jashtë kufiri.

Atje, në majën e Olimpit u ngrit i imanipuluari gjakëpirësi shqipëtar i shqipëtarëve që anashkaloi këto territore dhe popullatë, ushtroi dhunë të paparë ndaj pupollit të vet në vend, dhunë të paparë si në asnjë vend e kohë tjetër, e në të kundërtën, përgëdhelte farën e zezë minoritare: ate bullgare dhe greke?!.......

Edhepse shqiptarët janë stërnipër të drejtëpërdrejtë të fiseve autoktone ilire në trojet e veta, që nga viti 1945, kur disa pjesë të tokave shqiptare bëhen pjesë e shtetit jugosllav operacionet nga qeveria jugosllave i detyrojnë dhe i shtyjnë shqiptarët të shporren nga tokat e veta që pastaj pa fije turpi t’i quajnë toka të tyre dhe ato t’i sllavizojnë. Prandaj, me syçeltësinë më të madhe duhet patur kujdes në kurthet dhe konfliktet që po lindin në Ballkan, pasi për ne të gjitha janë imponim i qeverive pushtuese për mohimin dhe çfarosjen e qenjes sonë në këto hapësira.

Në kohën “moderne të demokracisë” me moton e bashkëjetesës gligoroviane në “oazën e paqës” dhe ujdinë e perandorëve pa emër – shërbëtorëve sllavë, dallimi vërehet vetëm në mënyrën dhe në formën e veprimit, e që s’është asgjë tjetër pos se i njejti ujk me gëzof tjetër.

Sidoqoftë, ne nuk dëshirojmë që koha të kthehet pas për të mallkuar errësirën e vuajtjeve gjatë atyre viteve, por gjithë ajo që dëshirojmë është që Europa të inkurajohet për të ndezur dritën e cila do të udhëheq nëpër atë errësirë në një ardhmëri më të ndritur, më të mirë e më të sigurtë, “në Europën pa kufi dhe trazira!”

Është botuar në Flaka e Janarit 2000, Kërçovë. Por, mjerisht, i cenzuruar dhe i sakatuar nga Këshilli Botues, i cili akoma e kishte lepurin e monizmit në palcë. Këshilli përbëhej prej këtyre anëtarëve: Fadil Bajrami, Rufat Hyseni, Sulejman Veliu, Selman Sadiku, Nazif Selimi, Rexhep Bajrami, Emin Aliu, Safet Aliu dhe Hajredin Veliu.


*

* *

*


P.S. Garnitura politike e Tiranës duke nënshkruar Marrëveshje të njëanshme me armikun e përbetuar të Shqiptarëve – SERBOSLLAVINË inshalla e bënë më zi se sa e bëri i imanipuluari xhelati shqiptar i shqiptarëve!? S’ka hamendje se socialistët e Shqipërisë demostrojnë një xhveshje, çkombëtarizim e se janë një brum i gatuar mirë nga xhelati shqipëtar për shqipëtarët si që janë: META, RAMA, FINO, RUÇI, e të tjerë e të tjerë, por, të mos mendojnë se janë të akredituar të falin gjakun e shqiptarëve me marrëveshje të tilla lakuriqe!? ........

Garnitura politike pluraliste e Tiranës, e cila mjerisht ende lundron nëpër ëndrrat e blerta të komunistëve të përbetuar, e duke shkatërruar idenë e shenjtë gjthëkombëtare, kujtoj se një ditë do të mban përgjegjësinë moralo – politike.



14.04.2010
K ë r ç o v ë