Zhvillimi i embrionit njerëzor

[_Mersin_]

Zhvillimi i embrionit njerëzor
Ajetet që flasin për këtë çështje:
“O njerëz, nëse ju dyshoni në ringjalljen, mendoni si Ne ju kemi krijuar prej dheut, pastaj prej nutfes (pikës së farës; spermacodoidi mashkullor i cili fekondon vezën femërore), pastaj prej alakas ( një copë gjaku e mpiksur), pastaj prej mudgas (një copë mishi në formën e diçkaje të kafshuar), me trajtë të plotë ose jo të plotë ( me trajtë të plotë është fetusi që lind i gjallë, kurse jo i plotë është ai që dështon), me qëllim që t’ju bëjmë të qartë juve Fuqinë tonë”. [El Haxh: 5].
“Ne e krijuam njeriun Ademin) prej një cope balte. Pastaj e bëmë atë si një pikë në një vend të sigurtë. Pastaj e shndërruam pikën në alek, pastaj alekun e shndërruam në mudga (diçka e kafshuar)…”. [El Mu’minune: 12- 14].

Hadithet që flasin për këtë çështje:
Abdullah ibnu Mesudi thotë: Na ka thënë i Dërguari i Allahut i cili thotë vetëm të vërtetën dhe i cili është i frymëzuar nga Allahu me të vërtetën: “Secili prej jush mblidhet dhe formohet në barkun e nënës dyzet ditë si ‘nutfe’, pastaj shdërrohet në ‘aleka’ në një periudhë të këtillë, pastaj shndërrohet në ‘mudga’ po në një periudhë të tillë. Pastaj Allahu dërgon një melek, i cili fryn në të shpirtin dhe urdhërohet të shkruaj katër gjëra: rrizkun e tij, exhelin e tij, punët që do të kryej dhe a do të jetë i lumtur apo i mjerë”.
Sipas një varianti të këtij hadithit që shënohet te Buhariu Pejgamberi Salall llahu alejhi ue selem thotë: “Dhe dërgohet meleku e urdhërohet të shkruaj katër gjëra, më pas meleku fryn në të shpirtin”.

Malik ibnil huvejrith tregon se Pejgamberi Salall llahu alejhi ue selem ka thënë: “Kur Allahu don të krijojë një njeri, burri bën marrëdhënie me gruan dhe fara e tij qarkullon në të gjitha venat e gjakut të saj, dhe kur vjen dita e shtatë, Allahu e mbledh farën në mitër dhe i sjell shëmbëllimin e çdo paraardhësi ndërmjet tij dhe ndërmjet Ademit, pastaj i jep shëmbëllimin e njërit prej tyre”. Pas kësaj Pejgamberi Salall llahu alejhi ue selem lexoi ajetin e Kur’anit: “Të formësoi në atë shëmbëllim që deshi”. [el Infitar: 8]. Sëhnon: Taberaniu dhe ibnu Mendeh. Albani e ka klasifikuar në serinë e haditheve të sakta (3330).
Buhariut dhe Muslimi shënojnë hadithin e përcjellur nga Ebu Hurejra, i cili rrëfen se një gurrë erdhi tek i Dërguari i Allahut dhe tha: Gruaja ime ka lindur një djalë të zi. Në këtë mënyrë, -tregon Ebu Hurejra, - ai hidhte fjalën për mohimin e tij. Pejgamberi Salall llahu alejhi ue selem e pyeti: “A ke deve ?”
– Po, - u përgjigj ai.
– “Çfar ngjyre kanë ?”
– Të kuqe.
– “A ka ndër to të murrme ?”
– Po.
– “Nga i ka ardhur kjo ngjyrë ?”
– O i Dërguari i Allahut! Mbase i ka ngjarë një rrënje të mëparshme (dmth, ndoshta i ka ngjarë një deveje paraardhëse që ka qenë me ngjyrë të murrmë). Atëherë, Pejgamberi Salall llahu alejhi ue selem tha: “Edhe ky ndoshta i ka ngjarë një rrënje paraardhëse (dmth, edhe ky ndoshta i ka ngjarë një paraardhësi të zi nga ana jote ose nga ana e gruas tënde)”.

Në sahihun e Muslimit shënohet se hudhejfe ibni Usejd ka transmetuar që i Dërguari i Allahut Salall llahu alejhi ue selem ka thënë: Kur nutfa kalon dyzet e dy net, Allahu i dërgon një melek i cili i jep formën, i krijon dëgjimin, shikimin, lëkurën, mishin dhe kocakt, e pastaj thotë: O Zoti im! A mashkull apo femër? Kështu, Zoti yt vendos atë që don dhe meleku shkruan.
Pastaj meleku thotë: O Zoti im, sa do të jetë exheli i tij. Kështu, Zoti yt thotë çfar
don dhe Meleku shkruan.
Pastaj meleku thotë: O Zot im, sa dhe cili do të jetë rrizku i tij? Zoti yt përcakton
çfar don dhe meleku shkruan. Pas kësaj, Meleku del me fletushkën në dorë dhe nuk shton dhe as pakëson asgjë në atë që u rdhërua”.
Sipas një varinti tjetër të hadithit të Hudhejfe ibni Esidit te Muslimi, thuhet se Pejgamberi Salall llahu alejhi ue selem ka thënë: “Meleku hyn te ‘nutfa’ dyzet ose dyzet e pesë net pasi ka zënë vend në mitër dhe thotë: O Zot, do të jetë i mjerë apo i lumtur? Kështu, shkruhet njëra prej tyre. Thotë: O Zot, mashkull apo femër? Shkruhet njëra prej tyre. Gjithashtu shkruhet puna që do bëjë, jeta, exheli dhe rrizku i tij dhe pastaj palosen fletushkat dhe as nuk shtohet e as nuk pakësohet gjë në to”.
Sipas një versioni të tretë të këtij hadithi po te Muslimi, thuhet: “Nutfa qëndron në mitër dyzet, pastaj zbret në të meleku dhe thotë: O Zot, mashkull apo femër? Kështu, Allahu e bën mashkull ose femër. Thotë: O Zot! Sakllam apo jo? Allahu e bën skallam ose jo sakllam. Pastaj meleku pyet: O Zot! Sa do jetë rrizku i tij? Cili do jetë exheli i tij, Cili do të jetë karakteri i tij? Pas kësaj, Allahu e bën të mjerë ose të lumtur”.
Sipas një versioni të katërt po te Muslimi, thuhet: “Për kqyrjen e nutfes është ngarkuar një melek”. Kështu, kur Allahu don të krijojë diçka me lejen e Vet pasi kalojnë dyzet e ca net …” vazhdon hadithi si në versionet e tjera.
Buhariu dhe Muslimi shënojnë hadithin e përcjellë nga Enesi se Pejgamberi Salall llahu alejhi ue selem ka thënë: “Allahu ka ngarkuar një melek për mitrën dhe në varësi të fazave të zhvillimit të embrionit ky melek thotë: O Zot, është bërë nutfa, O Zot është bërë alaka, o Zot është bërë mudga. Kur Allahu don të shfaqë vendimin dhe paracaktimin e tij për krijimin e diçkaje, Ai e shfaq. Meleku vazhdon e thotë: O Zoti im! Do të jetë mashkull apo femër? Do të jetë i mjerë apo i lumtur? Sa është rrizku? Cili është exheli? Kështu të gjitha këto shkruhen ndërkohë që njeriu është në barkun e së ëmës”.
Qëllimi citimit të të gjitha këtyre haditheve dhe varianteve të tyre është se ato sqarojnë njëra tjetrën dhe nxjerrin na pah qëllimin e Pejgamberit Salall llahu alejhi ue selem. Për të nxjerrë konkluzione të sakta nga hadithet medoemos duhet të bëhet një gjë e tillë dhe të shikohen edhe komentet që i kanë bërë dijetarët.
Sipas hadithit të Hudhejfes shkrimi i gjërave të lartpërmendura bëhet në krye të dyzet ditëve ose dyzet e ca ditëve, kurse nga hadithi i ibnu Mesudit mund të kuptohet se shkrimi bëhet në krye të njëqind e njëzet ditëve. Për bashkimin mes këtyre haditheve dijetarët kanë dhënë disa mendime, por më i pranueshme është se shkrimi bëhet në krye të dyzet ditëve ose dyzet e ca ditëve. Sipas këtij mendimi me fjalën ‘thumme- pastaj’ është synuar renditja e të dhënave dhe jo renditja e gjërave për të cilat jepen të dhëna.
Në musnedin e “Bezzarit” shënohet se ibnu Umeri ka treguar që Pejgamberi Salall llahu alejhi ue selem ka thënë: Kur Allahu krijon njeriun, meleku i caktuar për kqyrjen e mitrave thotë: O Zot, mashkull apo femër? Kështu, Allahu i jep urdhër melekut që të shkruaj atë që ka vendosur. Pastaj, meleku thotë: O Zot, i mjerë apo i lumtur? Kështu, Allahu e urdhëron melekun të shkruaj atë që ka paracaktuar. Më pas, meleku shkrun midis dy syve të fetusit gjithçka që do t’i ndodhë deri edhe fatkeqësitë që do t’i ndodhin”. Nga ky hadithë kuptohet se meleku i shkrun gjërat midis syve të fëmijës. Kështuqë nga hadithet del se meleku i shkruan edhe në fletushkë edhe midis dy syve të fëmijës.
Nga hadithet po ashtu mësohet se Allahu cakton një melek i cili e kqyr vazhdimisht ‘nutfen’, dhe prandja kur bëhet nutfe thotë: O Zot është bërë ‘nutfe’ ….. Kështu, meleku shpreh fazat në të cilat kalon zhvillimi i embrionit, me urdhër të Allahut, edhe pse Allahu e din një gjë të tillë. Pra, meleku shprehet dhe vepron në disa etapa. E para, kur embrioni është nutfa. E dyta, kur është ‘alaka’. E treta, kur bëhet ‘mudga’. E katërta, vepron për formësimin e mëtejshëm dhe përsosjen e krijimit të dëgjimit, shikimit, lëkurës, mishit, kockave e tjer. E pesta, dërgohet, hyn dhe i shkruan gjërat e parapërmendura në krye të njëzet netëve ose njëzet e ca netave, gjë që ndryshon në varësi të zhvillimit dhe formimit të embrionit, pasi embrioni mund të marrë formën e plotë si njeri në njezet ditë ose pak para dyzet ditëve ose pak pas dyzet ditëve. E gjashta, pas njëqind e njëzet ditësh i fryen shpirtin.
Nga hadithi i Hudhejfe ibni Esidit kuptohet se formësimi i embrionit dhe krijimi i dëgjimit, shikimit, lëkurës dhe kockave plotësohet në krye të dyzet ditëve. Kjo do të thotë se fazat ‘nutfa’, alaka dhe mudga zhvillohen gjatë dyzet ditëve të para. Ibni Rexhebi ka përmendur se edhe thëniet e dijetarëve të mjekësisë janë në përputhje me këtë fakt. Sipas tyre embrioni mund të formësohet në krye të 35 ditëve, ose dyzet ditëve, ose e shumta në krye të 45 ditëve. Hadithi i Maliki ibnil Huvejrithit, i cili flet për mbledhjen dhe ngjizjen e nutfas në ditën e shtatë, tregon se zhvillimi i organeve të trupit fillo që në ditën e shtatë. Allahu i Lartësuar thotë: Ne e krijuam njeriun nga ‘nutfa’ e përzier (emshazh)”. Disa dijetarë të hershëm janë shprehur se fjala ‘emshazh’ nënkupton venat e gjakut që gjenden në nutfa. Rrjedhimisht, zhvillimi i organeve të fetusit fillon para dyzet ditëve dhe kompletohet në krye të dyzet ose dyzet e ca ditëve. Edhe hadithi i ibnu Mesudit duhet të shpjegohet në përputhje me këtë fakt, pasi sipas një rivajeti që përmend Tbaraniu edhe vetë ibnu Mesudi ka thënë që fëmija mund të formohet para dyzetëditëshit të tretë.
Tre fazat e zhvillimit të embrionit: ‘nutfa’, alaka, dhe mudga, flasin për një të vërtetë shkencore, të cilën Kur’ani i madhërishëm e ka përmendur që para 14 shekujsh, gjë që pa diskutim është një mrekulli shkencore e cila dëshmon se Kurani është Libër i Zotit dhe se Muhamedi është i Dërguari i Allahut.
Allahut i Lartësuar i dha Muhamedit Salall llahu alejhi ue selem shumë shenja e mrekulli të cilat dëshmojnë që është i Dërguari i Allahut, si israja dhe mi’raxhi, çarja e hënës, gufimi i i ujit midis gështrinjëve të tij, shtimi e begatimi i ushqimit dhe i ujit, mallëngjimi i filizës së palmës, shërimi i disa sëmundjeve me lejen e Allahut e tjr. Mirëpo, mrekullia dhe shenja më madhe e Pejgamberit Salall llahu alejhi ue selem është Kur’ani.
Allahu i Lartësuar e bëri Kur’anin mrekullin më të madhe të Pejgamberit Salall llahu alejhi ue selem, ngaqë mesazhi i tij është i hapur për të gjithë popujt, për të gjitha brezat. Mesazhi i tij nuk është i vlefshëm vetëm për një popull e as vetëm për një vend, por për çdo kohë dhe për çdo vend. Prandja Allahu i shpalli Kur’anin (fjalën) si sfid ndaj përgënjeshtrueve në të gjitha kohët deri në ditën e gjykimit. Po të ishte mrekullia më e madhe e Pejgamberit Salall llahu alejhi ue selem diçka materiale, siç e kanë pasur të dërguarit para tij, ajo do të gjunjëzonte vetëm njerëzit që e shikonin, dhe pas kësaj do të mbetej një tregim që do të përcillej nga njerëzit dhe jo një realitet i prekshëm, i kapshëm dhe i dëshmuar nga njeërëzit në çdo kohë. Allahu i Lartësuar thotë: “Sikur të donim Ne, do të zbritnim nga qielli një shenjë, para së cilës ata do të përulnin kokat” [Esh Shuara: 4]. Atëherë, Allahu e bëri Kur’anin mrekuli të gjallë e të përjetshme, për t’i nënshtruar, përulur e gjunjëzuar njerëzit në çdo kohë.
Mrekullia e Kur’anit qëndron në katër aspekte:
1- Stili, ndërtimi dhe retorika gjuhësore. Arabët në kohen e Pejgamberit shquhen për poezi e ligjërime. Ata ishin të zotët e fjalës dhe retorikës. Ata ngrinin juri të veçanta për vlerësimin e poezive dhe ligjërimeve dhe i varnin në muret e Ka’bes. Megjithatë, Allahu u bëri sfidë duke u kërkuar të sillin a të hartonin qoftë edhe një sure si Kurani, por ata nuk mundën ta bënin një gjë të tillë, edhe pse ishin të interesuar të mposhtnin Pejgamberin Salall llahu alejhi ue selem. Allahu thotë: [El Bekare: 23-24].
2- Lajmërimi për gjëra që kishin ndodhur më herët dhe që nuk i dinte askush, si dhe lajmërimi për gjëra që do të ndodhin në të ardhmen, siç është rasti i betejës që u zhvillua mes romakëve dhe persianëve të cilën e fituan romakët, fitore kjo për të cilën Allahu flet në fillimin e sures Err Rrum.
3- Kodet ligjore të cilat rregullojnë marrëdhënien e njeriut me Zotin, marrëdhënien e njeriut me njeriun dhe marrëdhënien e njeriut me krijesat e tjera.
4- Të vërteta shkencore të cilat përputhen me atë që është zbuluar në kohën tonë, siç është zhvillimi i embrionit njerëzor, krijimi i maleve si kunja për stabilizimin e tokës, rrumbullaksia e tokës, e shumë e shumë të tjera.
Allahu i Lartësuar ka bërë që shenja më e madhe që i jepej të Dërguarit të përbënte sfidë ndaj njerëzve në atë fusha ku ata shquheshin më shumë. Psh, në kohën e Muses dhe pikërisht në Egjipt ishte shumë e përhapur magjia dhe magjistarët. Njerëzit ishin shumë të dhënë pas magjisë. Prandaj, Allahu i dha Musës si shenjën më të madhe, shkopin, me të cilin Musa arriti t’i mposhtë magjistarët. Në kohën e Muhamdet Salall llahu alejhi ue selem njerëzit ishin të dhënë pas fjalës. Ligjëruesit, oratorët dhe poetët e asaj kohe magjepsnin njerëzit me aftësitë e tytre komunikuese, ndaj dhe Allahu i sfidoi me anë të Kuranit. Meqenëse në kohën tonë njerëzit janë kryesisht të dhënë pas zbulimeve, kërkimeve dhe të dhënëve shkencore, Kur’ani i madhërishëm si mrekullia më e madhe e Muhamedit Salall llahu alejhi ue selem, pa diskutim, përmban të vërteta të cilat i sfidojnë e i gjunjëzojnë përgënjeshtruesit edhe në këtë fushë, sepse siç u tha Kurani është shenjë dhe mrekulliu e vashdueshme, një karakteristikë kjo e mesazhit të Pejgamberit Salall llahu alejhi ue selem në tërësi. Zoti thotë në Kuranë: “Ne do t’u tregojmë atyre shenjat tona në hapësirat tokësore e qiellore, si dhe në vetvete, derisa t’u bëhet plotësisht e qartë se ai (Kurani) është e vërteta. Vallë, a nuk të mjafton ty që, Zoti Yt është Dëshmues i çdo gjëje?!” [Fussilet: 53].
Mirëpo, lidhur me këtë çështje duhet të bëjmë disa sqarime:
I pari: Kjo që u tha më lart, është përgjigja më e mirë që mund t’u jepet atyre që janë skeptikë ndaj mrekullive shkencore të Kuranit dhe që e shohin me dyshim këtë aspekt të mrekullisë së Kuranit.
I dyti: Sipas konceptit tonë si muslimanë burimet e të ardhurave janë të balancuara me nevojat e njerëzve. Allahu i Lartësuar thotë: “Nuk ka asnjë send që të mos gjenden tek Ne thesaret e tij, por prej tij Ne japim me masë të caktuar”. [El Hixhër: 21]. Nga kjo del se se kur shtohen njerëzit dhe për pasojë edhe nevojat e tyre, atëherë shtohen edhe burimet në mënyrë që të ruhet balanci i përmendur. Kjo është ligjësia që ka vënë Allahu për të adhurat dhe nevojat e njerëzve. Nisur nga ky fakt, edhe zbulimet e burimeve të ndryshme gjatë gjithë kohëve janë në përputhje me këtë ligjësi. Allahu e ka bërë njeriun mëkëmbës në tokë dhe e ka pajisu me aftësi për të zbuluar ligjësitë e burimet natyrore dhe për t’i vënë në shërbim të tij. Prandja, Allahu u mëndëson njerëzve nga një kohë në tjetrën të zbulojnë ligjësi që nuk njiheshin më parë. Ndonëse në kohën tonë janë bërë zbulime marramendëse për shumicën e njerëzve, zbulimi i ligjësive të ndryshme natyrore është një proçes që ka ekzistuar në të gjitha etapat e histrorisë njerëzore dhe nuk e ka zanafillën në kohën tonë. Fakti që njeriu i kohës tonë din më shumë ligjësi natyrore, të dhënat e të cilave janë akumuluar me kalimin e kohës, dhe arrin të fluturojë në hapësirë, nuk do të thotë se ka aftësi logjike e perceptuese më shumë se njeriu i koërave të shkuara, pasi sot vërtetë vëllimi i njohurive dhe të dhënave është më i madh, por kjo nuk do të thotë se edhe aftësitë logjike e perceptuese të njeriut të sotëm janë më të mëdha. E thënë ndryshe, është zgjeruar gama e njohurive, por nuk ka evoluar mendja e njeriut. Përkundrazi, aftësitë mendore të njeriut nuk shkojnë drejt shtimit e përsosjes, por drejt bobësit dhe pakësimit. Të thuash se vëllimi i madh i njohurive që ka njeriu sot lidhur me ligjësitë natyrore është një tregues për evolimin e mendjes, është njësoj si të thuash se njohja e punëve të dynjasë dhe bërja pasuri është një tregues se i pasuri është më i mençur se i varfëri, gjë është e pavlefshem se siç dihet zakonisht dijetarët kanë qenë të varfër. Madja edhe ata që kanë bërë zbulime shkencore kanë qenë të vërfarë. Me përjashtim të studiuesve të kohës sonë të cilët i përdorin zbulimet dhe teknologjitë për t’u pasuruar e për të bërë dynja. Sikurqë pasuria e dynjaja nuk e ngre njeriun po qe se nuk e përdor për t’i bërë ibadet Allahut, po ashtu edhe njohuritë shkencore që janë pjesë e dynjasë nuk e nderojnë njeriun nëse nuk i përdor për të përbushur qëllimin për të cilin Allahu e ka sjellë në dynja. Një njeri i thjeshtë që din fare pak nga punët e dynjasë dhe njohuritë shkencore, por që e njeh Zotin, e beson Ahiretin, e din se dynjaja është vendkalim, se dynjaja nuk duhet të jetë qëllimi njeriut, pasi ajo do të zhduket, është më i mençur dhe më i nderuar se një zbulues, studiues, kërkues që njeh shumë ligjësi të jetës e të natyrës dhe nuk i tejkalon këto caqe për të njohur e për të adhuruar Krijuesin e jetës dhe vënësin e ligjësive natyrore. Kështu, muslimani e shikon përparimin ekonomik dhe progresin teknologjik si pjesë të dynjasë e cila asesi nuk duhet ta shushasë e ta bëj për vete. Zoti thotë: [Fatir: 5-6, Junus; 24, El Kehf; 45-46, el Hadid; 20, Ali Imran; 14, Et Tekathur; 1-5, El Abkebut; 64]. Me pak fjalë, dynjaja dhe çka gjendet në të është sprovë, siç e përshkruan Zoti në Kur’anë, ndaj dhe njohuritë e dynjasë që sot quhen ‘shkencë’ janë sprovë për njerëzit e kohës. Zoti thotë: [el Kehf; 7-8]. Ndofta kjo është edhe arsya përse kanë arritur qafirat e kohës sonë të bëjnë më shumë zbulime se sa muslimanët, pasi Allahu ia jep dynjan atij që e don dhe atij që nuk e don, kurse ahiretin nuk ia jep veçse atij që e do. Dynjaja është xheneti i qafirit dhe burgu i muslimanit, kjo shikuar në disa aspekte të cilat s’mund t’i sqarojmë këtu. Kur njerëzit harrojnë Allahun, Allahu ndofta u jep të mira në këtë dynja për t’i tërhequr në mënyrë graduale në ndëshkim, siç ndodhi me popullin e Nuhut, me Adin, Themudin, popullin e Firaunit e tjr. Pejgamberi Salall llahu alejhi ue selem, në një hadithë që e shënon Ahmedi, ka thënë: Nëse vëren që Allahu po jep dikujt atë që don edhe pse e përdor për të bërë gjynahe, dije se është duke e çuar gradualisht në dënim. Pas kësaj Pejgamberi Salall llahu alejhi ue selem leçoi ajetin e Kur’anit: [el Enam; 44]. Të mos harrojmë se jemi në kohën e fundit, një kohë kur shtohet, kufri, idhujtaria, mosmirënjohja, zullumi, shthurja, degradimi dhe haramet, gjëra të cilat Pejgamberi Salall llahu alejhi ue selem i ka përmendur në mjaft hadithe prej shenjave të kijametit.
Një arsye tjetër përse Allahu ua ka mundësuar qafirave zbulimet e kohës është që ato të jenë argument ndaj tyre në ditën e gjykimit, pasi ligjësitë natyrore flasin për Vënësin e tyre dhe paqyrojnë emrat, cilësitë dhe veprat e Tij. Për më tepër që bazat e parimet e këtyre ligjësive janë përmendur në Kuranë dhe ndonjëherë edhe disa detaja të këtyre ligjësive, gjë që duhet të ishte shtytës që ata t’i besonin Kuranit dhe të adhuronin Allahun.
Në një farë mënyre mënyre zbulimi i tyre nga ana e qafira është një lloj ndëshkimi që Allahu u ka bërë muslimanë për shkak se lanë fenë e tyre. Kur muslimanët ishin të kapur për feje, Zoti i mëkëmbi në tokë dhe u bëri të mundur të bënin shumë zbulime të cilat janë bazat e përparimeve shkencore bashkohore, gjë që e pohojnë edhe perëndimorët që e shikojnë me objektivitet kontributin e muslimanëve në lëmit shkencore. Ndaj, muslimanët duhet ti kthehen fesë në mënyrë që Allahu t’i mëkëmbë dhe t’u përmirësojë gjendjen. Allahu e ka bërë ligj që shtetet të dalin dhe të zhduken, qeverisja e pushteti të kalojnë nga një popull te tjetri. Jetëgjatësia e një shteti varet nga drejtësia që mban. Përhapja e padrejtësisë, shthurjes dhe degjenerimit është siptoma e kapitullimit të perandorisë dhe zëvedësimit të saj nga një perandori a shtet tjetër. Kjo ligjësi vlen si për muslimanët edhe për jomuslimanë, pasi të gjithë Allahu i ka lënë të shijojnë të mirat në tokë. Allahu thotë: [El Bekare; 126, el Kasas; 60- 61, Lukman; 24]. Ibnu Haldun, një sociolog i njohur musliman shpehet se çdo perandori (shtet) ka fëmijërinë e vet, rininë e vet, fuqinë, gjallërinë, pastaj pleqërinë dhe kapitullimin. Ajo që mban gjall një perandori është drejtësia; kështuqë nëse përhapet padrejtësia, kjo perandori shumë shpejt do të kapitullojë. Zoti thotë: “Ne bëjmë që ditët e fitores dhe të humbjes të qarkullojnë ndërmjet njerëzve” [Ali Imran: 140]. Kështu, muslimani e koncepton pregresin marerial e shkencor, si dhe pasurinë e pushtetin si pjesë të dynjasë që qarkullojnë sipas disa ligjësive që i ka vënë Allahu. Ato nuk duhet ta mashtrojnë musliman dhe aq më tepër ta robërojnë siç kanë robëruar qafirat. Pejgamberi Salall llahu alejhi ue selem na ka njoftuar se do të vijnë sprova më të mëdha se këto siç është sprova e dexhalit. Edhe zbulimet shkencore të kohës nga ana e qafirave shoqërohen me shpifje, trillime e lajthitje si ato që shfaq e pretendon dexhalli. Shejtanët e njerëzve i përdorin dynjanë dhe zbulimet që bëjë në të për të larguar njerëzit nga Allahu dhe bota e përtejme, ashtu siç ka bërë shejtani me njerëzit në të gjitha kohët duke u thënë: shijoni dynjane se e keni në dorë, kurse ahiretin se keni para dhe ashtu siç do t’u thotë edhe dexhali në kohën e fundit që unë jam zoti, sepse lëshoj shiun, nxjerr bimësinë, sjell bollëk e tjer. Qafirat në kohën tonë; sa herë që zbulojnë diçka përpiqen ta paraqesin si argument kundër ekzistencës së Zotit, dhe si një mundësi për adhurimin e natyrës (dynjasë). Muslimani duhet të jetë i vetëdijshëm se është e njëjta filozofi mashtrimi e trillime, drejtuesi i së cilës është shjtani i mallkuar.
Nga sa u tha, nuk duhet të kuptohet se Islami është kundër zbulimeve dhe kërkimeve shkencore, përkundrazi Allahu e ka krijuar tokën dhe krejt universin për ne dhe që ta shfrytëzojmë ne. Ai na ka ftuar në Kuranë për të menduar mbi krijesat. Bazuar në mësimet Islame, për vazhgim, eksperimentim, argumentim dhe perceptim të saktë, muslimanët i hodhën poshtë teoritë e vjetra shkencore dhe vendosën bazat e njohurivë shkencore të kohës. Ndryshe nga të tjerët muslimanët nuk i frikësohen asnjë zbulimi shkencor sepse janë të bindur që ligjësitë natyrore janë në përputhje ne ligjësite fetare, pasi kanë të njëjtin burim, dhe pasqyrojnë veprat e Zotit të Lartë. Veçse, ajo që nuk e pranon feja Islame është keqpërdorimi i këtyre njohurive, siç është përdorimi i tyre për përhapjen e kufrit, adhurimin e natyrës, denatyrimin e njeriun, zhveshjen e tij nga vlerat njerëzore. Qafirat i kanë shfrytëzuar zbulimet shkencore si sfond për përhapjen e ideve sociale rrënuese si liria pa kriter, vëllazëria njerëzore, barazia gjinore e tjer.
Dijetarët tanë kanë thënë se përvetësimi i njohurive shkencore është farz kifaje. Imam Shafiu ka shprehur habi se si njerëzit në kohën e tij ia kishin lënë në dorë mjekësinë nënshtetasve jomuslimanë. Mirëpo, studiuesit muslimanë duhet të kenë parasyshë:
- Të kenë dije fetare dhe përgatitje e aftësi intelektuale për të dalluar të vërtetën nga e pavërteta, pasi ka shumë teori e ide të pavërteta të cilat bien ndesh me parimet e fesë sonë, dhe që mund të serviren si të dhënë të padiskutueshme. Në mënyrë të veçantë duhet të bëjnë kujdes studiuesit e shkencave sociale, pasi ato u janë pështjelluar shumë muslimanëve të cilët kanë përqafuar e adaptuar ide e norma që bien ndesh me fenë Islame, ide këto të cilat e denatyrojnmë njeriun. Ndërsa, çështja e shkencave të natyrës është më e thjeshtë, pasi kemi të bëjmë me gjëra ekzakte; nëse ka shenja e argumente për çështjet shkencore, pranohen, në të kundërt jo. çështjet shkencore të argumentuara kurrësesi nuk bien ndesh me Kuranin dhe sunetin. Njeriu që kërkon të vërtetën dhe i lutet Zotit t’ia mundësojë për këtë, nuk do ti errësohet e vërteta çfardo që të thonë e të bëjnë qafirat. Argumentet që e çojnë njeriun drejt Allahut janë të panumërta, aq më tepër për studiuesit e shkencave natyrore, pasi ata kanë mundësinë të njihen më hollësisht me ligjet që ka vënë Allahu në natyrë.
- Të mos nxitojnë për të besuar gjithçka që thonë qafirat pa e njohur mirë, ose pa eksperimentuar vetë, ose pa marrë informacion prej ekspertëve muslimanë të asaj fushe. Për të shpjeguar se si kanë ardhur gjërat dhe se si janë formuar, neve na mjafton ajo që përmendet në Kuranë dhe sunet. Në këtë drejtim njerëzit spekullojnë dhe flasin me hamendje, pasi kërkojnë që të kapin e të shpjegojnë gjithçka me mendjen e tyre.
- Studiuse musliman vë vlerat njerëzore mbi vlerat materiale. Ai beson se materia duhet të vihet në shërbim të njeriut dhe jo njeriu në shërbim të meteries, pasi bota materiale është krijuar për njeriun dhe jo njeriu për botën materiale. Kështu, përdorimet dhe shfrytëzimet materiale duhet të përcaktohen nga vlerat humane, njerëzore dhe jo vlerat humane nga prodhimi dhe mjetet e prodhimit. Njeriu nuk mund të përsoset si qenie humane pa qenë adhurues i Allahut. Ne besojmë se bota materiale është krijuar për njeriun dhe njeriu është krijuar për Allahun. Pikërisht këtë rregull kërkojnë të prishin qafirat që njeriu të mos adhurojë Allahun, por të tjerë veç tij. Kështu, muslimani vë në plan të parë vlerat njerëzore.
- Mendja ka një kapacitet të kufizuar. Sado i ditur të bëhet njeriu, nuk mund të shpjegojë gjithçka. Shpesh gjykimet dhe mendimet e njerëzve rezultojnë gabim. Për të qenë i susksesshëm në kërkime e studime dhe për të mos shkuar në humbje njeriu duhet të pranojë faktin se ka nevojë për një skicë dhe disa kritere që vijnë nga një burim i pagabueshëm i cili është mbi mendjen njerëzore. Burimi i pagabueshëm është shpallja që Allahu i ka zbritur të Dërguarit Salall llahu alejhi ue selem. Për këtë shkencëtarët muslimanë kanë bërë zbulime, por nuk janë mashtruar dhe nuk i kanë keqpërdour zbulimet, kurse shumica e qafirave janë mashtruar me zbulimet që kanë bërë dhe jo vetëm që vetë jetojnë në humbje, por përpiqen që ti çojnë edhe njerëzit në humbje në emër të zbulimeve që kanë bërë. Ibul Kajim thotë: Raporti i asaj që mund të kapin të gjithë njerëzit e mençur me mendjet e tyre në krahasim me atë që kanë sjellë të dërguarit është si raporti i i dritës së dobët të fenerit në krahasim me dritën e diellit.
- Ibnul Kajim thotë: Kurrësesi nuk do të gjeshë qoftë edhe nëse jeton sa Nuhu, qoftë edhe një çështje të vetme, në të cilën të gjithë njerëzit e mençur janë njëzëri në kundërshtim me atë që kanë sjellë të Dërguarit. Enbijatë nuk kanë në mënyrë kategorike nuk kanë sjellë ndonjë gjë që bie ndesh me argumentin e padiskutueshëm logjik, por ata kanë sjellë gjëra që nuk i kap dot mendja. Kështu, ajo që kanë sjellë të dërguarit ndahet në tre kategori:
a- Gjëra për të cilat dëshmon logjika dhe fitra (natyrshmëria njerëzore). Këto gjëra njeriu mund t’i kapë me mendjen e tij, siç është fuqia e Zotit, dija e Tij e tjer.
b- gjëra që mendja mund t’i kapë në përgjithësi ose në mënyrë të përmbledhur, por jo në mënyrë të detajuar, siç është drejtësia. Njeriu e kupton se drejtësia është e mirë, por nuk mund të ketë kapacitet për të vënë vetë ligje të drejta.
c- Gjëra që mendja njerëzore nuk ka kapacitet t’i kapë, siç janë gjërat e gajbit. Këto gjera mund ta hutojnë mendjen, pasi janë gjëra që ajo nuk i percepton dot. Të këtilla janë dënimi në varr ndaj shpirtit dhe trupit, zgjerimi dhe ngushtimi i varrit, fakti që shpirti i besmtarit pas vdekjes është në xhenet dhe megjithatë ka lidhje edhe me trupin e tij në varr, fakti që Xhibrili vinte në formë njeriu para Pejgamberit Salall llahu alejhi ue selem dhe në të njëjtën kohë mund të ishte në qiell në kry të melaikeve, israja dhe mi’raxhi Pejgamberit, fakti që lumi nil dhe lumi eufurat janë lumenj që burojnë nga xheneti edhe pse dihet vendi ku burojnë e tjer. Përpjekja për të perceptuar çështjet e gajbit duke i krahasuar me gjërat e dukshme, është gabim dhe mund ta çojë njeriun në humbje.
- Studiuesi i shkencave të natyrës do të ndeshet me dy ekstreme: Në njërin ekstrem qëndrojnë klerikët e mesjetës të cilët nuk pranon të vërtetat shkencore me preteksin se janë në kundërshtim me shkrimet e shenjta. Në ekstremin tjetër janë shkencëtarët ateistë, të cilët erdhën si pasojë e qëndrimit kokfortë të klerikëve. Duke marr shkas nga qëndrimi joracional i klerikëve, ateistët hodhën ide e hipoteza për të shpjeguar formimin e universit dhe krijimin e njeriut. Me mashtrime e trillime ata i shndërruan hipotezat e tyre në dogma dhe i mbrojtën në një mënyrë më fanatike e më ekstreme se sa klerikët dogamat e tyre. Muslimanët nuk kanë të bëjnë me asnjërën palë. Muslimanët kanë patur gjithmonë koncepte të qarta lidhur me ligjësitë natyrore dhe kanë qenë kurdoherë të hapur për t’i pranuar ato në qoftë se vërtetohen si të sakta. Pikërisht, për këtë arsye njohuritë shkencore morën një zhvillim të mëtejshëm gjatë sundimit të muslimanëve. Kështu, muslimanët si gjithmonë kanë patur qëndrim të moderuar, mesatar. Ndofta, mund të gjenden në librat e tefsirit, ose të shpjegimit të hadithit mendime që bien ndesh me të dhënat shkencore, por ato janë mendime njerëzish dhe nuk kanë lidhje me Kuranin dhe sunetin. Muslimani nuk beson se gjithçka që e kanë thënë komentuesit e kuranit është e sakta, as edhe se gjithçka që e kanë thënë fukahatë, muhadithat është e sakta. Përkundrazi, dijetarët e vendosur në dije janë të mendimit se duhet t’u bëhet purifikim (pastrim) librave nga thëniet e mendimet e pavërteta që gjenden në to, të cilat bien ndesh me Kuranin dhe sunetin. Sikurqë ka në to gabime në akide, gabime në fikh, hadithe të dobëta, ka edhe gjëra që bien ndedhe me të dhënat shkencore. Mendimet dhe interpretimet në librat e sapopërmendura që bien ndesh me shkencën e kanë burimin ose tek israilijatët, ose tek librat e skolastikëve (apologjitikëve, mutekeliminëve) të cilët i kanë marrë nga folozofët e hershëm. Psh, shumë dijetarë të mëvonshëm kanë thënë se toka është e sheshte bazua në israilijate ose në skolastikë. Kurtubiu ka pretenduar se ky është mendimi unanim i ymetit. Por ibnu Tejmija thotë që toka është e rrumbullakt. Kështu kanë thënë edhe dijetarët e hershëm. Për rrumbullaksinë e tokës dëshmon edhe Kurani. Atëherë, interpretimet e disa dijetarëve nuk mund të jenë argument në bien ndesh me të vërtetat shkencore, qoftë edhe nëse pretendojën ixhma’. Shpesh ixhma’ është citur gabim, vetëm me qëllimin e mposhtjes së kundërshtarit.
Ibnul Kajim pasi ka konfirmuar që toka është e rrumbullakët, ka bërë të ditur se njeriu nga një kohë në tjetrën zbulon në ajetet (shenjat, krijesat) e Allahut gjëra që e bëjnë të besojë shpalljen që i dërguari ka sjellë nga Allahu.
Sqarimi i tretë: Kuptimi i ajetit ose hadithit që thuhet se përmban një mrekulli shkencore duhet të ketë qenë i njohur tek sahabet dhe të parët e ymetit. Nuk lejohet t’i japim një ajeti a një hadithi një kuptim që nuk është përcjellë nga të parët dhe të pretendojmë se është mrekulli shkencore, pasi kjo do të ishte keqinterpretim. Mjafton që të parët të kenë bërë të ditur kuptimin gjuhësor të ajetit ose të hadithit dhe nuk është kusht që ata të kenë përmendur detajet shkencore të një mrekkullie në mënyrë që ajo të konsiderohet si e tillë. Psh, mjafton që të parët kanë kuptuar nga ajetet e Kuranit që malet stabilizojnë tokën dhe janë të ngulur në të, ndërsa detajet, si psh sa janë të ngulur në tokë e tjer, nuk është kusht të jenë përcellë prej tyre, në mënyrë që kjo të quhet mrekulli e Kuranit, pasi këto janë hollësira që nuk bien ndesh me ato që sahabet kanë kuptuar nga ajeti. Sahabet nuk kanë pretenduar që dinë gjithçka, aq më tepër gjërat që lidhem me dynjanë dhe ligjësitë natyrore, por pa diskutim ata e kanë ditur kuptimin e ajeteve dhe haditheve dhe ua kanë përcjellë gjeneratave pasardhëse. Duhet bërë e qartë se Kurani nuk është libër fizike, biologjie apo kimie, por ai është dritë dhe udhëzim për njerëzit, ndonëse përmban bazat e këtyre njohurive dhe mjaft të vërteta që përputhen me to, në mënyrë që të shëbejnë si shenja për vërtetësinë e asaj që ka sjellë i Dërguari i Allahut.
Ibnul Kajim thotë: Krijimi dhe ligjvënia i përkasin vetëm Allahut të Lartësuar. Ato bëhen sipas një rregulli dhe një urtësie që nuk prishet, nuk ndërpritet dhe nuk bie poshtë. Një person që e fokuson vepimtarinë e jetës për të njohur diçka prej ligjësorive të kësaj bote dhe i kushton asaj forcën e tij intelektuale e arsyetuese, do të arrijë të përvijojë e të njohë atë që nuk e arrijnë të tjerët.

----

Fakti që meleku thotë: “O Allah! A mashkull apo femër”, nuk do të thotë se formësimi i gjinisë së fetusit fillon në atë moment, por që në atë moment i zbulohet melekut dhe ai shkruan. Sipas një hadthi që shënon Muslimi të përcjellë nga Theubani, një proçes i tillë fillon që kur bashkohet spermacotoidi i mashkullit me vezën e femrës.
Me pajtimin e të gjithë dijetarëve shpirti i i fryhet fëmijës pas katër muajsh hënor. Kjo kuptohet edhe nga hadithi i ibnu Mesudit. Një variant i këtij hadithi në sahihun e Buhariut është kështu: “Dhe dërgohet meleku e urdhërohet të shkruaj katër gjëra, më pas meleku fryn në të shpirtin”.
Shpirti krijohet atëherë kur fryn meleku dhe nuk ka qenë i krijuar më parë.
Fakti që rizku, puna exheli dhe lumturia apo mjerimi i shkruhen njerut që kur është foshnjë në barkun e nënës nuk do të thotë që nuk janë paracaktuar e shënuar më parë. Ato janë shënuar më parë në Leuhul mahfudh siç dëshmojnë shumë argumente.

[_Mersin_]

Jam kurioz cdo thoshte nje kristian kur lexon kete shkrim dhe pastaj kupton lindjen e Jezusit?

[injejti]

Jam kurioz cdo thoshte nje kristian kur lexon kete shkrim dhe pastaj kupton lindjen e Jezusit?

Sikur ta kuptojn,

ALLAHU shum prejtyre nuk ju bon te mundur kuptimin e drejt .

ALLAHU TE SHPERBLEFT PER POSTIM: