Ramiz Alia tregon..

[fattlumi]

Rikthehet edhe njehere hiena
---------------------------------------


Rikthimi i mumies komuniste Ramiz Alia
Në ndihmë të dështakut të PS-së

Ismail Kadarenë kur e pyetën në prag të evenimentit “Shqipëria është kulturë” se cili është virtyti më i madh dhe defekti më i madh i shqiptarëve, Gotha i letrave shqiptare u përgjigj në mënyrë ndriçuese: “Është e vështirë ta thuash, për çfarë është e rëndësishme dhe ndoshta është, që ata (shqiptarët) kurrë nuk të lënë kollaj. Nëse ju ndodh diçka në rrugë, ata nuk ju lënë vetëm, ju ndihmojnë deri në fund. Ato u japin ndihmën e menjëhershme dhe nuk janë aspak indiferent, siç mund të ndodhë në shumicën e vendeve të botës. Ndërsa defekti më i madh është se ndonjëherë janë të lehtë, harrojnë shpejt gjëra që nuk duhen harruar, nuk nxjerrin mësime...”. Një prej gjërave që nuk duhen harruar është vuajtja dhe dhimbja e kaluar gjatë regjimit jakobin komunist.

Këto fjalë finale dëftejnë shumë për orekset nostalgjike të një pjesë të medies “njollë-kuqe” shqiptare për të rikthyer të paktën virtualisht zombie të komunizmit stalinist shqiptar. Sepse së fundmi po del në pah Ramiz Alia, një prej gjakatarëve të sistemit komunist represiv. Ky dogmatik na paska bërë edhe kujtime (R. Alia, jeta ime...), ku shfajëson tërësisht terrorin të krijuar nga Diktatori Hoxha dhe prej tij. Është e pabesueshme që akoma ish-komunistët e sojit Ramiz Alia, profesor i ndërtimit të socializmit me forcat e veta, luftës së klasave e diktaturës proletariatit të dalë në media e të japë leksione mbi politikën e demokracinë. Është akoma më e pabesueshme që ekzistojnë akoma nostalgjikë apo bij nostalgjikësh të rënë nga pozicionet e pushtetit qendror e privilegjet e humbura, që mezi presin fjalën e ish-pushtetarëve si i eturi në shkretëtirë.

Ramiz Alia ka në ndërgjegje 45 vjet diktaturë, 45 vjet shtypje, 45 vjet rrënim ekonomik, shpirtëror, moral, njerëzor.

Për të gjithë ndryshimet që pretendon se i pilotoi apo më mirë i frymëzoi, nuk janë gjë tjetër veçse pjesë e strategjisë tipike të dezinformimit komunist. Ramiz Alia me shokë u shporrën prej ngjarjeve historike nga dëshira për liri e demokraci të qytetarëve shqiptarë. Edhe diçka, që po dëgjohet shpesh në kanalet televizive: E kam fjalën për atë që gjoja Ramiz Alisë iu dashka njohur merita për shmangien e përdorimit të dhunës gjatë ndërrimit të pushtetit. Jo, nuk është e vërtetë se shmangia e dhunës u bë prej largpamësisë të Ramiz Alisë, por u bë për dy arsye: E para se shteti shqiptar ishte i kalbur në palcë. E dyta ishte frika se, edhe dhuna më e vogël do të sillte kundërpërgjigje e Ramiz Alia nuk do të ishte këtu e të na shiste mend, por do të kishte përfunduar si Çaushesku në Rumani.

Gjithsesi është pjesë e operacionit anti-Shqipëri, sikurse ishte krejt programi i komunizmit: armiqësia ndaj Europës. Prandaj edhe Ramiz Alia në intervistat e fundit po përkrah haptazi Edi Kristaq Ramën me grevën e emëruar prej tij, çka bëhet krejt për të rivënë në krye gjeneratën e dytë të bllokut. Ramiz Alia personifikon nepërkën më helmatisëse, më të zezë, më të fshehte dhe shpirtin më të ndyrë se ky "bilbil dogmatik i komunizmit”. Një komunist deri në fund! Mbron diktaturën e proletariatit. Ajo u aplikua nga njerëz. bile ka filluar të thotë se ka patur gabime. O Zot! Ç’largpamësie! Po si

ia arriti ta gjejë mor perëndi!?! Ramiz Alia kërkon të shfajësojë Enver Hoxhën. Këtij njeriu asnjëherë nuk i është nxirë, skuqur, zverdhur apo zbardhur faqja, por ngjyra të çuditshme prej lëkurë kameleoni ka marrë sa herë ka pasur dalje publike.

Është ofendim në radhë të parë për ata mijëra të vrarë me apo pa gjyq, të burgosur, të internuar, të persekutuar që udhëheqësi i fundit komunist i Shqipërisë, që u mundua me të gjitha mënyrat të pengonte zhvillimet demokratike në Shqipëri, t’iu flasë për meritat e E. Hoxhës dhe komunizmit stalinist të zbatuar në Shqipëri.

Është ofendim për të gjithë popullin shqiptar (këtu nuk futet ai 10% i lidhur ngushtë me këtë regjim), që e kishte burgosur duke e ndarë me tela me pjesën tjetër të botës, lindore apo perëndimore, që i persekutoi dhe i vrau mendimet. Harrojnë edhe ca pinjollë të komunizmit që shkarravisin nëpër të përditshmet. /Gazeta 55

[tjetri]

Kete e ke nga vetja apo te kopjuar nga dikush tjeter!

Po me habit pytje jote... sigurisht qe opinionin tim shpreha dhe nuk e di nese e ka thene dikush tjeter, megjithate me vjen keq nese je adhurues i kesaj qeverie dhe i sales.
Faktet flasin vet

[martini1984]

Rikthehet edhe njehere hiena
---------------------------------------


Rikthimi i mumies komuniste Ramiz Alia
Në ndihmë të dështakut të PS-së

Ismail Kadarenë kur e pyetën në prag të evenimentit “Shqipëria është kulturë” se cili është virtyti më i madh dhe defekti më i madh i shqiptarëve, Gotha i letrave shqiptare u përgjigj në mënyrë ndriçuese: “Është e vështirë ta thuash, për çfarë është e rëndësishme dhe ndoshta është, që ata (shqiptarët) kurrë nuk të lënë kollaj. Nëse ju ndodh diçka në rrugë, ata nuk ju lënë vetëm, ju ndihmojnë deri në fund. Ato u japin ndihmën e menjëhershme dhe nuk janë aspak indiferent, siç mund të ndodhë në shumicën e vendeve të botës. Ndërsa defekti më i madh është se ndonjëherë janë të lehtë, harrojnë shpejt gjëra që nuk duhen harruar, nuk nxjerrin mësime...”. Një prej gjërave që nuk duhen harruar është vuajtja dhe dhimbja e kaluar gjatë regjimit jakobin komunist.

Këto fjalë finale dëftejnë shumë për orekset nostalgjike të një pjesë të medies “njollë-kuqe” shqiptare për të rikthyer të paktën virtualisht zombie të komunizmit stalinist shqiptar. Sepse së fundmi po del në pah Ramiz Alia, një prej gjakatarëve të sistemit komunist represiv. Ky dogmatik na paska bërë edhe kujtime (R. Alia, jeta ime...), ku shfajëson tërësisht terrorin të krijuar nga Diktatori Hoxha dhe prej tij. Është e pabesueshme që akoma ish-komunistët e sojit Ramiz Alia, profesor i ndërtimit të socializmit me forcat e veta, luftës së klasave e diktaturës proletariatit të dalë në media e të japë leksione mbi politikën e demokracinë. Është akoma më e pabesueshme që ekzistojnë akoma nostalgjikë apo bij nostalgjikësh të rënë nga pozicionet e pushtetit qendror e privilegjet e humbura, që mezi presin fjalën e ish-pushtetarëve si i eturi në shkretëtirë.

Ramiz Alia ka në ndërgjegje 45 vjet diktaturë, 45 vjet shtypje, 45 vjet rrënim ekonomik, shpirtëror, moral, njerëzor.

Për të gjithë ndryshimet që pretendon se i pilotoi apo më mirë i frymëzoi, nuk janë gjë tjetër veçse pjesë e strategjisë tipike të dezinformimit komunist. Ramiz Alia me shokë u shporrën prej ngjarjeve historike nga dëshira për liri e demokraci të qytetarëve shqiptarë. Edhe diçka, që po dëgjohet shpesh në kanalet televizive: E kam fjalën për atë që gjoja Ramiz Alisë iu dashka njohur merita për shmangien e përdorimit të dhunës gjatë ndërrimit të pushtetit. Jo, nuk është e vërtetë se shmangia e dhunës u bë prej largpamësisë të Ramiz Alisë, por u bë për dy arsye: E para se shteti shqiptar ishte i kalbur në palcë. E dyta ishte frika se, edhe dhuna më e vogël do të sillte kundërpërgjigje e Ramiz Alia nuk do të ishte këtu e të na shiste mend, por do të kishte përfunduar si Çaushesku në Rumani.

Gjithsesi është pjesë e operacionit anti-Shqipëri, sikurse ishte krejt programi i komunizmit: armiqësia ndaj Europës. Prandaj edhe Ramiz Alia në intervistat e fundit po përkrah haptazi Edi Kristaq Ramën me grevën e emëruar prej tij, çka bëhet krejt për të rivënë në krye gjeneratën e dytë të bllokut. Ramiz Alia personifikon nepërkën më helmatisëse, më të zezë, më të fshehte dhe shpirtin më të ndyrë se ky "bilbil dogmatik i komunizmit”. Një komunist deri në fund! Mbron diktaturën e proletariatit. Ajo u aplikua nga njerëz. bile ka filluar të thotë se ka patur gabime. O Zot! Ç’largpamësie! Po si

ia arriti ta gjejë mor perëndi!?! Ramiz Alia kërkon të shfajësojë Enver Hoxhën. Këtij njeriu asnjëherë nuk i është nxirë, skuqur, zverdhur apo zbardhur faqja, por ngjyra të çuditshme prej lëkurë kameleoni ka marrë sa herë ka pasur dalje publike.

Është ofendim në radhë të parë për ata mijëra të vrarë me apo pa gjyq, të burgosur, të internuar, të persekutuar që udhëheqësi i fundit komunist i Shqipërisë, që u mundua me të gjitha mënyrat të pengonte zhvillimet demokratike në Shqipëri, t’iu flasë për meritat e E. Hoxhës dhe komunizmit stalinist të zbatuar në Shqipëri.

Është ofendim për të gjithë popullin shqiptar (këtu nuk futet ai 10% i lidhur ngushtë me këtë regjim), që e kishte burgosur duke e ndarë me tela me pjesën tjetër të botës, lindore apo perëndimore, që i persekutoi dhe i vrau mendimet. Harrojnë edhe ca pinjollë të komunizmit që shkarravisin nëpër të përditshmet. /Gazeta 55

nga i dini kaq mire keto gjera ju te jashtmit e ndershem dhe patriota

[fattlumi]

nga i dini kaq mire keto gjera ju te jashtmit e ndershem dhe patriota

Po q`ke qe me citon ne cdo teme.A mos po do autograf nga une apo cka?

Pse a ste duken mumie ty keto a

[PetritKola]

Friday, December 12, 2008
Pardesyja bezhe



Ne foton e takimit sekret ne Trieste, Profeti Petrit Kola idendifikoi tre personat me pardesy te bardhe, Berishen, Nanon, Meksin. Kushe eshte personi i katert? Kush eshte pardesya ngjyre bezhe? C’fare mbane ai ne dore?
Pardesya ngjyre bezhe, imagjinon Profeti Petrit Kola eshte Mentor Coku, shefi i Berishes, Nanos, Meksit. Mentor Coku ishte shefi i zbulimit jashte Shqiperise, ai ishte njeriu me i besuar i Enver Hoxhes jashte shtetit. Vendbanimi i tij ka qene Italia. Ai ka shkuar atje pas skandalit qe ai beri se bashku me Enver Hoxhen ne Belgjike qysh ne kohen e mbretit Zog. Mentor Coku kur ishte sekretar ambasade i Mbreterise Zogolliane ne Belgjike paraqiti Enver Hoxhen si djalin e Mbretit Zog ne ceremonine e marteses qe princi belg beri ate kohe. Kjo gje u mor vesh si nga mbreti Zog edhe nga belget dhe zoti Mentor Coku ja mbathi per ne Itali qe te shpetonte. Zoti mentor Coku si shef i zbulimit te Enver Hoxhes, jashte shtetit kryente edhe pagesat e agjentave qe punonin per rregjimin e Enver Hoxhes. Ai po ashtu urdheronte ekzekutimet e te rrezikshmeve. Per hire te se vertetes duhet thene se Sigurimi i Enver Hoxhes ishte shume i sukseshem. Si ka mundesi qe Abaz Ermenjit (Kryetarit te Ballit) nuk ju be asnje atentat ndoshta ai e kishte shtepine perball ambasades shqiptare ne Paris munde te shpjegohet me 800 dollareshin mujor qe ai merte nga zoti Mentor Coku per sherbimet e kryera. Po ashtu 800 dollar ne muaj nga Shqiperia merte edhe sekretari i Ballit, zoti Andoni i cili punonte edhe per grekun.
Pra ky eshte personi ne fotografi me pardesy bezhe qe mban ne dore nje gje te zeze qe ngjason me nje cader te zakonshme por nuk eshte nje e tille… Ishte Mentor Coku bosi atij takimi ne Trieste midis Berishes, Nanos, Meksit ndaj ndaj ngjarjet qe rodhen moren drejtimin qe moren. Demokracia shqiptare eshte nje farse e kulluar. Ajo u themelua ne Trieste…
Imagjinata e Profetit Petrit Kola shpreson ti ket dhene pergjigje pyetjeve te shqiptareve.



Petrit Kola


Profet
http://vertet.blogspot.com/2008/12/pardesyja-bezhe.html

[martini1984]

Po q`ke qe me citon ne cdo teme.A mos po do autograf nga une apo cka?

Pse a ste duken mumie ty keto a

dua nje fotografi qe ta ve ne oden e fjetjes
keta kane qene mumje te gjalla,ky i joti eshte skelet i vdekur...
ani

[mAsTeRm1nD]

Mumje?

Duke dale jashte nga tema, kur vdiq Enver Hoxha, kryeministrja e Britanise se Madhe, Margaret Thatcher, tha: "Nuk do them asgje per ate si politikan, por di t'iu them qe ka vdekur nje nga kreret e shtetit me te bukur te te gjitha koherave".

[Brari]

vini re !

Kte teme e hapa qe sejcli nga ju kur te shohe ne Media pjese nga Libri i Ramz Alise ti sjelle ketu.. qe ne kte Forum enciklopedik.. te jete dhe ky liber me vlera te medha..
Them keshtu sepse eshte i shkruar nga njeriu qe 50 vjet ishte ne korrent te te githa punve te perbrendshme te Partise qe sundoj me dor te hekurt kte milet te mjere dhe e la sic thote fadil hasa..jo vetem 100 vjet prapa botes por dhe nja 50 vjet ne kthese.. lol.
E mo se ai genjen do thoni ju..

Jo shok.. kush shkruan nuk genjen.. mbajeni mend nga une.. sepse ka dy menyra per te lexuar.. mbi rreshta e mes rreshtash..

Pra kush ka pak kulture di te lexoje dhe mes rreshtash.. dhe te kuptoje te vertetat origjinale..

Pra jo debate te kota ketu.. por le te sjellim pjeset e ketij libri..

[Brari]

Dëshmia e Ramiz Alisë:

Vdekja e Hysni Kapos në Paris dhe fjalët për helmimin
» Vendosur: 13/05/2010 - 08:02



•

Ramiz Alia, një nga bashkëpunëtorët më të ngushtë të Enver Hoxhës dhe njëkohësisht pasuesi i tij në pushtet, pohon, madje shpjegon gjerë e gjatë në faqet e librit të tij të sapobotuar “Jeta ime”, kultin e individit të Enver Hoxhës. Sipas Alisë, kulti i individit të Enver Hoxhës mori përpjestime të mëdha në vitet 1960-1970, menjëherë pas prishjes me sovjetikët dhe lidhjes me kinezët. “Shqipëria po shihej me simpati në planin ndërkombëtar dhe ekonomia shqiptare ishte në periudhën e saj më të mirë”, përmend Alia disa ndër arsyet që shkaktuan këtë vetëkënaqësi tek Enver Hoxha.


Ramiz Alia

Për herë të parë, siç e përmenda edhe më sipër, kam pasur mundësi ta “njoh” E. Hoxhën diku nga fillimi i vitit 1943. E dija që kishte qenë profesor në gjimnazin e Tiranës dhe më pas në liceun e Korçës, që ishte udhëheqës i PKSH dhe që ishte në ilegalitet.Tek ne të rinjtë, aktivistë të LNCL, emri i E. Hoxhës përmendej shpesh, sidomos pas demonstratës së parë antifashiste në Tiranë, asaj të 28 tetorit të vitit 1941.
Në përleshje me policinë fashiste, Profesori kishte goditur me një grusht aq të fortë sa e kishte rrëzuar përdhe kolonelin italian, komandant të forcave policore, që përpiqeshin të shpërndanin demonstratën. Ky “vigan” na ra në sy të gjithëve.
“Njohja” ime me Enverin ishte krejt e rastit. Bile më tepër e pamë njëri¬tjetrin, sesa folëm. Ja si ndodhi: Kam treguar se me Zeqi Agollin ishim shokë shumë të ngushtë. Një ditë, si shumë herë të tjera, unë shkova në shtëpinë e Zeqiut, sepse bashkë do të përgatisnim mësimin e nesërm të shkollës.
U futëm në një dhomë dhe, pasi mbaruam mësimet, ndërsa po dilnim, në korridor ndesha me Enverin. E njoha atë burrë të gjatë, me trup të lidhur, të veshur me pantallona dhe një zhile. Na foli ai i pari: “Mbaruat me mësimet?” na pyeti.
Pastaj, pa pritur përgjigjen tonë, i’u drejtua Zeqiut: “Ky është ai shoku yt për të cilin më ke treguar se mësoni dhe shoqëroheni bashkë?” Zeqiu pohoi. Enveri me shtrëngoi dorën dhe na u drejtua -të dyve: “Ju duhet të mësoni mirë. Por duhet të jeni edhe në ballë të rinisë shkollore, për ta ngritur atë në luftë kundër fashizmit”. Ne nuk thamë asnjë fjalë, veçse tundëm kokat, si për të thënë “po, ashtu është” dhe u larguam.
Herën e dytë e pashë E. Hoxhën në fshatin Panarit të Korçës, në mars të vitit 1944, pasi mbaroi kursi politik, për të cilin kam folur më sipër. Natyrisht tashmë edhe paraqitja e tij ishte tjetër, me veshje gjysmë ushtarake, me kilota e çizme, me kobure në brez dhe rrip me fishekë.
Edhe në pamje kishte ndryshuar. Fytyra sikur kishte marrë ngjyrë tjetër, një pamje malësore, por gjithnjë e qeshur. Ndërsa sjellja e tij ishte ashtu siç e kisha parë herën e parë, e ngrohtë, miqësore.
Më njoftoi se isha caktuar të punoja me rininë në ushtrinë partizane, konkretisht si anëtar i seksionit politik të Brigadës së 7-të, e cila sapo ishte formuar në Skrapar. Më këshilloi që, përveç punës me rininë e brigadës, të kujdesesha edhe për gjendjen e rinisë në terren, kudo që do të kalonte brigada.
“Por -shtoi- mos u kufizo vetëm me punën e rinisë. Bashkëpuno edhe me shokët e komandës dhe ata të partisë në brigadë. Mbaj lidhje me KQ të Rinisë, por shkruaji edhe Shtabit të Përgjithshëm, kur ke ndonjë sugjerim”.
Herën e tretë e kam takuar E. Hoxhën në gusht të vitit 1944, gjatë punimeve të Kongresit I të Bashkimit të Rinisë Antifashiste Shqiptare, i cili njihet si Kongresi i Helmësit, si edhe në mbledhjen e KQ të Rinisë Komuniste që u mbajt po në Helmës, menjëherë pas Kongresit.
Ditën që u hap Kongresi, pata nderin që, në emër të të gjithë delegatëve, t’i uroja mirëseardhjen në Kongresin tonë dhe t’i premtoja se rinia Shqiptare do të vazhdonte me vendosmëri luftën deri në çlirimin e plotë të vendit.
Takimi tjetër, gjatë Luftës, ka qenë në ditët e para të muajit dhjetor 1944, pak ditë pasi ishte çliruar e gjithë Shqipëria.
Tani ai ishte në zyrat e Kryeministrisë, në Tiranën e çliruar. Në këtë takim, ai me foli për punën e madhe që na priste për rindërtimin e vendit të shkatërruar nga lufta dhe më njoftoi se unë isha caktuar me detyrën e Komisarit të Divizionit V dhe më foli gjatë se si duhet të silleshim me popullin, veçanërisht në Kosovë, si dhe me forcat jugosllave.
Kam treguar për këtë takim edhe me parë. Pas çlirimit të vendit, takimet e mia me E. Hoxhën kanë qenë të shumta, bile 25 vitet e fundit (1960-1985), mund të them pa e ekzagjeruar aspak, ato kanë qenë të përditshme.
Enver Hoxha u bë një udhëheqës i dashur për popullin, sepse të gjithë veprimtarinë e tij revolucionare e vuri në shërbim të lumturisë së masave dhe të përparimit të Shqipërisë.
Enver Hoxha ishte organizator dhe politikan mendjemprehtë.
Ai ishte arkitekt i ndërtimit socialist. Por ka një veti që karakterizon tërë qenien e tij: dashuria për popullin. Enver Hoxha nuk lindi shtetar i shquar - dashuria për popullin dhe atdheun e bëri të tillë.
Ai nuk ishte ideolog e mendimtar i dalë nga bankat e universiteteve - përkushtimi ndaj çështjes së revolucionit e armatosi me këtë cilësi. Enver Hoxha ishte udhëheqës i Luftës NÇL, e cila përbën faqen me të ndritur në historinë tonë kombëtare.
Ai e udhëhoqi këtë Luftë në krye të partizanëve, në luftë të përditshme, me armë, me penë, me debate, duke parë qartë atëherë kur të tjerët qorollepseshin, duke frymëzuar guxim dhe vendosmëri atëherë kur armiqtë e tradhtarët mbillnin frikë e disfatizëm. Tek Enveri guximi dhe maturia ishin gjithnjë bashkë, në pajtim dhe harmoni të plotë.
Tamam kjo, bënte që ai të ishte gjakftohtë edhe në ato momente kur fare lehtë mund të humbej durimi, edhe atëherë kur armiqtë kërkonin “sherr” dhe i shumëfishonin provokacionet. Në kohë të tilla, si në rastin e largimit të flotës sovjetike nga Baza e Vlorës apo denoncimi i Traktatit të Varshavës, ai shpërthente fuqishëm me gjithë mençurinë e trimërinë e tij.
Enver Hoxha ishte një intelektual me njohuri të gjera. Ai kishte një kulturë të gjerë humanitare, por orientohej me kompetencë edhe në shkencat natyrore. Kishte dijeni të shumta, si për kulturën e së kaluarës, ashtu edhe për atë bashkëkohore, si për kulturën klasike, ashtu edhe për drejtimet moderne e moderniste të artit të sotëm, si për trashëgiminë kulturore të ilirëve dhe të shqiptarëve të moçëm, ashtu edhe për zhvillimet e sotme të letërsisë dhe të artit tonë modern. Kujtesa e fortë e ndihmonte së tepërmi të përdorte me efikasitet të plotë dhe atje ku duhej, të gjithë bagazhin e madh kulturor që zotëronte.
Njerëz të ndryshëm më kanë bërë pyetjen: “A i dëgjonte Enveri shokët dhe a i pyeste ata, apo vepronte në kokë të vet?”
Të tilla pyetje bëhen, sepse propaganda e kundërshtarëve, sidomos pas ngjarjeve të vitit 1990, e përshkruan Enverin si diktator të egër. Përgjigja ime për pyetjen e mësipërme është: “Po, Enveri i dëgjonte shokët, këshillohej me ta për probleme të ndryshme dhe vepronte sipas vendimeve që merreshin kolegjialisht”. E. Hoxha, në veprimtarinë e tij me njerëzit dhe me shokët, ishte i sjellshëm e korrekt.
Në përgjithësi, ai ishte i qetë, por në rastet kur ndokush nuk zbatonte mirë detyrat që i ishin ngarkuar, ose bënte ndonjë gabim serioz në punë, Enveri ishte i rreptë dhe kërkonte llogari deri në fund. Ndaj armiqve, ose edhe ndaj atyre që dyshoheshin si të tillë, ai ishte i papajtueshëm dhe i ashpër.
Thashë se Enveri këshillohej me shokët, por kuptohet që ai dëgjonte kryesisht ata shokë që vërtetë kishin mendime të vlefshme. Enveri këshillohej veçanërisht me M. Shehun dhe H. Kapon, por për probleme të veçanta, këshillohej edhe me shokë të tjerë, sipas sektorëve që drejtonin.
Deri në mesin e viteve ’70, pra para se të pësonte atakun e parë në zemër, ai gjente rastin dhe takonte njerëz të shquar në fusha të ndryshme të veprimtarisë shtetërore e shoqërore. Shpesh thërriste në zyrën e tij ministra dhe specialistë, dëgjonte shkrimtarë e intelektualë të veçantë, kuadro të universitetit etj.
Në atë kohë, jo rrallë udhëtonte edhe nëpër krahina të ndryshme të vendit, njihej nga afër me gjendjen e punëve, takonte fshatarë e punëtorë, kuadro e intelektualë. Këto kontakte i shërbenin si burim informacioni, veç raporteve zyrtare partiake ose qeveritare, që merrte rregullisht.
Është folur dhe flitet shpesh për “kult” të Enverit. Sipas mendimit tim, periudha kur “kulti i Enverit” mori përpjestime të mëdha, ka qenë ajo e viteve ’60-‘70. Në atë kohë, Shqipëria kishte kaluar me sukses bllokadën sovjetike dhe i kishte neutralizuar disa veprime të tyre për minimin e Republikës së Shqipërisë.
Në plan ndërkombëtar, Shqipëria po shihej më me simpati, sidomos për faktin se ajo ndiqte një politikë të pavarur, ose të paktën që nuk i nënshtrohej ndikimeve, as të Lindjes, as të Perëndimit. Ndërsa në aspektin ekonomik, pa dyshim, ishte periudha më e mirë. Kishte një zhvillim të shpejtë të industrisë, sidomos të energjetikes dhe të industrisë kimike.
Në këtë kohë përfundoi elektrifikimi i të gjithë vendit. Nga ana tjetër, bujqësia pati një zhvillim të suksesshëm. Shqipëria arriti të sigurojë në vend prodhimin e drithërave të bukës, ndërsa eksportonte përherë e më shumë prodhime bujqësore-blegtorale.
Sukseset krijuan, në përgjithësi, një atmosferë euforie. Ato i atribuoheshin vijës së Partisë, qëndrimit të saj politik, që çonte përpara ndërtimin socialist, duke sfiduar si imperializmin, ashtu edhe revizionizmin.
Në atë kohë, Shqipëria tërhoqi edhe vëmendjen e vendeve perëndimore, pa folur për lëvizjen marksiste - leniniste dhe të gjithë atyre që nuk u pajtuan me pikëpamjet e Hrushovit.
Kjo situatë ka ndikuar për krijimin e një klime euforike dhe të vetëkënaqësisë tek e gjithë udhëheqja e partisë, duke përfshirë edhe Enverin. Natyrisht edhe për krijimin e kultit të Enver Hoxhës.
Lidhur me “kultin”, mund të them se Enveri, personalisht, nuk e ka kërkuar një gjë të tillë. Por ishim ne, bashkëpunëtorët e tij, ishte e gjithë propaganda e partisë, që ka luajtur rol për krijimin e kultit. Mund të thotë ndokush: - Po Enveri, përse e lejonte një gjë të tillë? E vërteta është se ai, në disa raste, ka porositur që të ndalen teprimet ndaj figurës së tij. Por më pas, duket se edhe ai u ambientua me një situatë të tillë.
Pasojat e kësaj vetëkënaqësie nuk mund të mos jenë pasqyruar në ngjarjet që kanë karakterizuar, sidomos vitet ’70, si në përjashtimin e disa kuadrove në udhëheqje të partisë, ashtu edhe në prishjen e marrëdhënieve me Kinën.
Për këto do të ndalem sipas radhës, por është e qartë se euforia dhe vetëbesimi që rrëmbeu të gjithë udhëheqjen e partisë, penguan që të arrihet në konkluzionin se rruga e autarkisë dhe e kufizimit të lidhjeve ekonomike me botën e jashtme, qoftë edhe me atë “kapitaliste e revizioniste”, do të sillte pasoja negative në zhvillimin e vendit.
Duke vënë në dukje sa më sipër, dëshiroj të nënvizoj se unë kam qenë dhe jam i mendimit që, si për sukseset, ashtu dhe për gabimet, përgjegjësi ka jo vetëm E. Hoxha, por e gjithë udhëheqja e partisë.
Kjo për arsye se, përgjithësisht, siç e kam thënë disa herë, vendimet parimore dhe kryesore janë marrë në mënyrë kolegjiale, ose sidoqoftë, për ato kanë qenë në dijeni të gjithë anëtarët e udhëheqjes. Asnjëri prej tyre, në asnjë rast, nuk ka ngritur zërin dhe nuk ka kundërshtuar.
Pavarësisht nga sa është shkruar e thënë për E. Hoxhën, duhet theksuar se E. Hoxha ka qenë udhëheqësi më i shquar i popullit shqiptar gjatë gjysmës së fundit të shekullit XX. Nën drejtimin e tij, populli shqiptar u bashkua gjatë Luftës dhe arriti të fitojë lirinë dhe pavarësinë e humbur.
Nën udhëheqjen e E. Hoxhës, Shqipëria e lirë dhe e pavarur, me punë dhe përpjekje kolosale, kapërceu prapambetjen shekullore dhe hyri në rrugën e zhvillimit dhe të përparimit në të gjitha drejtimet, ekonomike e kulturore.
Nën udhëheqjen e E. Hoxhës, Shqipëria fitoi në sytë e botës nderin dhe krenarinë që i takonte, duke respektuar miqësinë për të tjerët dhe duke ruajtur me vendosmëri, të paprekur, lirinë dhe pavarësinë e atdheut.
Enver Hoxha është vazhdues i denjë i Rilindësve të Kombit shqiptar. Ai ka luftuar dhe punuar për Shqipërinë e për viset shqiptare, sidomos për Kosovën, me të njëjtin pasion e vendosmëri siç luftuan në kohën e tyre Rilindësit.


“Vdekja e Hysni Kapos në Paris dhe fjalët për helmimin”

Në këtë pjesë të shkëputur nga libri i tij “Jeta ime”, Ramiz Alia përshkruan se si ka njohur Hysni Kapon dhe njëkohësisht sqaron të vërtetën për vdekjen e tij në Paris, ku Alia ka asistuar. Sipas Alisë, mjekët francezë u treguan krejt transparentë me kolegët e tyre shqiptarë, duke u treguar të vërtetën e vdekjes së pacientit VIP të ardhur nga Shqipëria.

Ramiz Alia

Në vitin 1979, Partia pësoi një humbje të madhe: vdiq Hysni Kapua pas një sëmundjeje të pashërueshme. H. Kapo ishte njëri nga kuadrot e njohura të Partisë gjatë Luftës NCL. Ai ka drejtuar organizatën e Partisë në qarkun e Vlorës dhe, në të njëjtën kohë, ka qenë organizator dhe udhëheqës i çetave të para në Vlorë e rreth saj. Më pas si luftëtar, Hysniu ka qenë komisar politik i Korparmatës së Parë, ku bënin pjesë edhe forcat që nën udhëheqjen e M. Shehut morën pjesë në çlirimin e Tiranës. Anëtar i KQ të Partisë që gjatë Luftës, pas çlirimit ai ishte vazhdimisht anëtar i Byrosë Politike të KQ të PPSH dhe që nga viti 1956 Sekretar i KQ, H. Kapo i ka shërbyer vendit në fusha të ndryshme të veprimtarisë, si në bujqësi, ku për një periudhë ka punuar si ministër në këtë sektor, por edhe në politikën e jashtme, si ambasador dhe zv/ministër, kur këtë dikaster e drejtonte vetë E. Hoxha.
Personalisht kam qenë shumë i lidhur me Hysniun. Kemi punuar së bashku gati 22 vjet në aparatin e KQ të Partisë. Bashkë kemi marrë pjesë në mbledhje të ndryshme në Moskë, kur partia jonë filloi luftën kundër revizionizmit rus, bashkë kemi qenë në Kinë, kur kemi konstatuar të çarat e para në marrëdhëniet midis dy vendeve tona. Hysniu ishte shumë punëtor dhe i palodhur. Ai mbronte politikën e partisë me vendosmëri, ndërsa ndaj E. Hoxhës ishte krejtësisht i devotshëm.
Midis Hysniut dhe meje ekzistonte një shoqëri e ngushtë. Hysniu ishte shumë i sjellshëm dhe i dashur me njerëzit. Unë e kujtoj Hysniun me shumë dashuri e dhimbje. Kur ai u sëmur dhe nga Parisi mësuam për sëmundjen e tij të pashërueshme, si dhe njoftimin se jeta e tij ishte nga fundi, E. Hoxha më porositi të shkoj në Paris për t’iu gjendur pranë edhe në çastet e fundit këtij shoku të nderuar dhe shumë të dashur për të gjithë.
Me vdekjen e Hysniut, Partia humbi një nga njerëzit më të vendosur e më të shquar. Si për shumë çështje të tjera, tani, pas ndryshimit të sistemit, ka njerëz që duke folur për vdekjen e Hysniut, hedhin dyshime të paqena, sikur atë dikush e paska helmuar, ose vrarë, e përralla të tilla. Është vërtet e turpshme! Hysni Kapo ishte me kancer, metastazat e të cilit kishin përfshirë të gjitha organet e brendshme, aq saqë mjekët në Francë, në prezencë të mjekëve shqiptarë, pasi e hapën dhe konstatuan këtë gjendje, nuk bënë asnjë veprim, veçse e mbyllën, pa pasur asnjë mundësi tjetër shpëtimi. Për këtë, një dëshmitar i besuar është edhe Sali Berisha të cilin për herë të parë e kam takuar pikërisht në grupin e mjekëve që kujdeseshin për Hysniun në spitalin e Parisit.
Pas vdekjes së Hysniut, i cili në Sekretariatin e KQ drejtonte sektorët e ushtrisë, të Ministrisë së Brendshme, të Sigurimit të Shtetit dhe të organeve të drejtësisë, drejtimi i këtyre sektorëve i’u ngarkua M. Shehut. Kështu ky, praktikisht, grumbulloi në duart e tij të gjitha pushtetet: edhe qeverinë, pra organet ekzekutive, edhe ushtrinë, qoftë si Kryeministër, nga varet ministria e Mbrojtjes, qoftë si sekretar i KQ, nga vareshin organizatat e Partisë në ushtri, edhe Policinë e Sigurimin e Shtetit, edhe organet e Drejtësisë. Praktikisht, ai tashmë ishte pasues i Enver Hoxhës dhe kishte në dorë të gjitha pushtetet. E theksoi këtë për arsye se kjo tregon që E. Hoxha, në atë kohë, pra në fund të vitit 1979, nuk kishte asnjë dyshim për ndonjë veprimtari armiqësore të M. Shehut, përkundrazi i besonte atij plotësisht

[Brari]

“Më 1983 Enveri kishte harruar që fshatarëve u kishim hequr bagëtitë”
» Vendosur: 12/05/2010 - 08:06



•

Edhe pse drejtpërdrejtë nuk e pranon se Enver Hoxha në vitet e fundit të jetës, për shkak të sëmundjes, ishte rënduar mendërisht, tërthorazi Ramiz Alia pohon se Komandanti kishte nisur të mos ishte më ai i pari. Se kishte nisur të harronte shumë çështje thelbësore, si për shembull atë se fshatarëve u ishte ndaluar të mbanin në shtëpi qoftë edhe një qengj të vetëm, apo një derr. Njëkohësisht, sipas kujtimeve të Ramiz Alisë, të përmbledhura në librin e sapobotuar “Jeta ime”, Enver Hoxhës, të mbyllur në qerthullin shtëpi-zyrë dhe anasjellas, kishin nisur t’ia raportonin gjithçka të shtrembëruar, duke filluar që nga realizimi planeve, që në fakt nuk ishin realizuar, e të tjera të ngjashme. Deklarime që të çojnë në logjikën se Enver Hoxha në vitet e fundit të jetës, për shkak të sëmundjes, jo vetëm që kishte humbur kontrollin mbi shtetin, por edhe kishin nisur ta “vinin në lojë”, duke e mashtruar për shifrat e ekonomisë, apo eventualisht edhe për çështje të tjera. Fakti i pranuar nga Alia se Enveri kishte harruar që fshatarëve u ishte hequr mundësia të rrisnin qoftë edhe një bagëti të vetme për të siguruar ushqimin e tyre, nga çdo anë që ta marrësh në analizë, në çdo rast vërteton një gjendje anormale të shëndetit mendor të Komandantit. Sepse, si mund të harronte lideri komunist shqiptar thelbin e ndërtimit dhe funksionimit të shtetit të tij komunist, që ndër të tjera, nga më të rëndësishmet apo më themeloret shtylla, që e mbanin në këmbë, kishte pasur pikërisht kolektivizimin e bujqësisë dhe të oborrit privat, pra, më troç, mbledhjen, marrjen nga fshatarët e të gjithë llojeve të bagëtive që ata posedonin? Si mund të harronte Enver Hoxha iniciativat, tufëzimin me tamtame dhe problemet e zgjatura ndër vite me ata që nuk pranonin të dorëzonin lopën apo dhinë e vetme? Harresa e tij, e parë në një tjetër këndvështrim, vërteton edhe fatkeqësinë e gjithë një populli gjatë kohës së komunizmit, një populli, varfëria ekstreme e të cilit dhe përpara së gjithash shuarja e urisë së përhershme për bukë, kishin mbetur në duar të kujtesës së atrofizuar të një diktatori. Për më keq akoma, sipas fakteve të sjella nga Ramiz Alia, në faqet e librit të tij të fundit, mund të shkohet edhe në përfundimin logjik se Enver Hoxha, në vitet e fundit të jetës, nuk reagonte më ndaj problemeve më të rëndësishme të vendit. Pasi përkundër, ai me të dëgjuar nga bashkëpunëtori i tij, apo me risjelljen në kujtesë të faktit se fshatarëve u ishte ndaluar të rrisnin qoftë një derr të vetëm apo një dele, ai sërish nuk reagoi për të urdhëruar ndonjë modifikim. Nga ana tjetër, ka shumë të ngjarë që në këtë periudhë askush nuk guxonte t’i thoshte të vërtetën Enver Hoxhës, se populli ishte pa bukë dhe se nuk ishte bërë mirë që atyre nuk u lejohej të rrisnin qoftë edhe një derr të vetëm. Sipas fakteve të sjella nga Alia, të njëjtët bashkëpunëtorë, përkundër rrëfimit të gjendjes së vërtetë, preferonin ta mashtronin, dhe kjo e fundit ka shumë të ngjarë që bëhej për një tjetër shkak, sërish të kultivuar nga vetë Enver Hoxha. Ka të ngjarë që bëhej për shkak të frikës së krijuar në psikozën e bashkëpunëtorëve pas ekzekutimeve apo spastrimeve të “armiqve” të shumtë në radhët e Partisë. Një frikë që kishte për bazë shembuj të shumtë ndëshkimi ekstrem në të shkuarën.

Ramiz Alia

...Nuk mund të mbyll këtë kapitull pa folur për vizitat që kam bërë në qershor të vitit 1983 në rrethet e veriut të Shqipërisë me cilësinë e Kryetarit të Shtetit... Nuk do të ndalem në të gjitha takimet, por nuk mund të kaloj pa përmendur një takim me njerëzit në Nikaj - Mërtur të Tropojës. Ishin mbledhur qindra njerëz, burra e gra, të gjithë ulur në një shesh të bukur. Pasi i përshëndeta, unë fillova të flas për gjendjen të përgjithësi, por e ndala fjalën duke iu thënë: “A nuk do të ishte më mirë që të flisni ju, të më tregoni si jetoni në fshatrat dhe shtëpitë tuaja, çfarë hallesh keni, etj?”
Natyrisht kjo gjë ua prishi “rregullin” shokëve drejtues të Partisë të rrethit të Tropojës që më shoqëronin. Në fillim, më tepër pyetën për ngjarjet e ndryshme, pastaj pak e nga pak filluan të tregojnë për problemet e hallet e tyre. Në këtë kohë ngrihet një burrë: “Me leje shoku Ramiz”, thirri nga mesi i sheshit. Vura re se menjëherë Sekretari i Partisë dhe ndonjë tjetër u shqetësuan. Me sa duket e njihnin këtë “tip”. Më thanë në vesh se e quajnë Dedë dhe është “llafazan”.
-Fol Dedë, ç’ka ke? – ia prita unë menjëherë. Të gjithë njerëzit heshtën për të dëgjuar Dedën. Ai foli:
-A nuk po na jep nga një derr për shtëpi, or shoku Ramiz, se këtu tek ne ban të ftohtë i madh e mishi i derrit na ban derman?
Njerëzit e dëgjuan, disa duke pritur çfarë do të them unë, të tjerë duke qeshur me të madhe, sepse e “njihnin” Dedën. Sekretari i Partisë dhe shokët e tij nxituar të më thonë “ja, e sheh, të thamë se cili është Deda”, demek llafazan. Por unë, rashë në hall. Ishte e qartë se atë që tha Deda e mendonin dhe e donin të gjithë. Pra që ne, Udhëheqja e Partisë, duke hequr bagëtinë nga oborri fshatar, kishim gabuar. Por për të ndrequr këtë gabim duhej të ndërhynte Byroja Politike dhe jo unë, një person. Për këtë arsye, për të dalë nga situata, gjeta një “shaka” dhe thashë:
-Mirë e ke ti or Dedë, unë të kuptoj, por ma qaj hallin mua. Nesër do të kem një takim në anë të Valbonës dhe atje do të më kërkojnë jo derr, por berr. E si të bëj unë? Kur për këtë lypset një vendim nga e gjithë Udhëheqja?...
...Duhet thënë se edhe Enver Hoxha nuk ishte plotësisht i informuar për zhvillimin real të jetës së vendit. E them këtë për dy arsye:
Së pari, sepse ai nga ana e komiteteve lokalë të Partisë, por edhe nga organet qendrore, nga ministritë dhe organizma të tjerë, shpesh nuk raportohej plotësisht realiteti ekonomik i vendit. Që nga kooperativat bujqësore, tek Komitetet Ekzekutivë apo ato të Partisë në rrethe, në të shumtën e rasteve raportohej jo ajo që ishte realizuar, por ajo që sipas planit duhej arritur. Në veçanti E. Hoxhës i thuheshin gjërat edhe më të rrumbullakosura. Bile me këtë mënyrë mjaft herë i raportonin Enverit edhe Kryeministri M. Shehu ose edhe Sekretarët e KQ, si H. Kapo ose H. Toska, të cilët merreshin me ekonominë.
Së dyti, Enver Hoxha kishte disa vjet që kryesisht për arsye të gjendjes shëndetësore ishte shkëputur nga “baza”, pra nga njohja së afërmi e jetës së fshatarëve dhe punëtorëve. Kam folur më sipër për bisedën që pata me Enverin në verën e vitit 1983, pas një vizite që kisha bërë në rrethet e Veriut. Kur unë i tregova se si një fshatar në një mbledhje në Lekbibaj kërkoi që Partia t’u jepte malësorëve nga një derr për shtëpi, Enveri u habit dhe më pyeti: “Pse kështu e kemi vendosur, që të heqim edhe një dele ose një derr nga familja kooperativiste?” Ai, duket se e kishte harruar vendimin për heqjen e bagëtive dhe të oborrit në kooperativa, por në të njëjtën kohë, dilte qartë se kur miratuam vendimin që çoi në heqjen e derrit e të deles, edhe ai ishte entuziazmuar si gjithë ne të tjerët nga raportet e zbukuruara që na servirte Qeveria dhe komitetet e Partisë në rrethet e ndryshme të vendit...
...Reformat demokratike në Shqipëri u bënë në dy periudha. Nga viti 1986 deri në vitin 1989, mund të quhet periudha e parë, ndërsa pas vitit 1989 nga koha kur ndodhi përmbysja në Evropën Lindore, deri në shpalljen e pluralizmit partiak, pra fundi i vitit 1990, mund të quhet periudha e dytë.
Në periudhën e parë, detyra kryesore ishte të kapërcenin vështirësitë në të cilat gjendej ekonomia. Për këtë qëllim u morën masa në dy drejtime. Së pari, të nxitej prodhimi në vend, që kërkonte përveç të tjerash edhe korrigjimin e disa gabimeve që ishin bërë në fushën ekonomike. Së dyti, të gjenim mundësi për të siguruar mbështetje ekonomike nga jashtë, gjë që mund të arrihej vetëm duke zgjeruar marrëdhëniet me botën e jashtme, pra duke hequr dorë nga “mbyllja”...
...Masat e para u morën lidhur me fshatin, me qëllim që të nxitej prodhimi në këtë sektor ku jetonte shumica e popullsisë dhe të lehtësohej furnizimi i njerëzve me produktet bujqësore e blegtorale. Në këtë drejtim u vendos që familjeve kooperativiste t’u ktheheshin oborri kooperativist dhe bagëtia personale, të cilat u ishin hequr shumë vite më parë. Edhe për këtë gjë u ndoq njëfarë gradualiteti: në fillim, si bagëtitë, ashtu edhe oborri, iu kthyen fshatarëve pjesërisht dhe pas dy vjetësh, plotësisht. Për të nxitur interesin e kooperativistëve për rritjen e prodhimit, u la i lirë tregu fshatar, i cili gjithashtu, më parë ishte i ndaluar nga privatët...
...Në vijim të masave për rritjen e prodhimit në vend u vendos që të inkurajoheshin punëtorët, duke nxitur interesin material të tyre nëpërmjet vetëfinancimit të ndërmarrjeve dhe pjesëmarrjes së punëtorëve në fitim. Kjo reformë që bënte pjesë në mekanizmin e ri ekonomik synonte të çlironte energjitë krijuese dhe të nxiste iniciativën e individëve dhe të kolektivave. Me këtë korrigjohej në njëfarë mënyre vija e ndjekur më parë, që në emër të barazisë shoqërore kishte kaluar në “barazitarizëm” mikroborgjez, i cili nuk justifikohej nga ana ekonomike, por u nxit më tepër nga konsiderata ideologjike.
Në fushën e ekonomisë, veçanërisht në fund të vitit 1989, u hodhën edhe disa hapa për privatizimin e artizanatit, të tregtisë dhe të shërbimeve...

Ramiz Alia më 2009: Enveri, i përgjegjshëm deri në fund

Në qershor të vitit të shkuar, Ramiz Alia reagoi pas një prononcimi të Kryeministrit Berisha në gazetën gjermane “Frankfurter Allgemeine Zeitung”, sipas të cilit, Enver Hoxha, 15 vjetët e fundit të jetës nuk ishte i përgjegjshëm dhe se gjithçka në këto vite e drejtonte bashkëshortja e tij, Nexhmije Hoxha.
Sipas intervistës së Alisë, dhënë për gazetën “Panorama”, deklarimi i Berishës nuk ishte i saktë, “pasi Enver Hoxha ka qenë i përgjegjshëm deri në fund të jetës së tij”. Pikërisht ky version ende i freskët në kohë i Ramiz Alisë, për shëndetin mendor të Enver Hoxhës, përplaset në njëfarë mase me versionin e tij të sapopublikuar në librin me kujtime “Jeta ime”, ku përmenden “efekte të sëmundjes” së Enver Hoxhës. Më qëllim që lexuesi të formulojë një mendim të pandikuar, më poshtë po publikojmë të plotë intervistën e marrë në qershor 2009.
Zoti Alia, a mund të kemi një opinion tuajin lidhur me deklarimin e Kryeministrit Sali Berisha, bërë pak ditë më parë në një media të huaj, për momentin kur thoshte se Enver Hoxha nuk ishte i përgjegjshëm në 15 vitet e fundit të jetës së tij?
Po. Ishte një budallallëk i Kryeministrit Sali Berisha, një budallallëk me qëllim të lig. Enver Hoxha ka qenë i përgjegjshëm deri në ditën e fundit të jetës dhe kjo nuk është vetëm bindja ime. Habitem për këtë deklarim. Sali Berishës nuk i lejohet të flasë me këtë gjuhë, jo vetëm si politikan, për më keq akoma ai nuk duhet të flasë në mënyrë të tillë si mjek.
Pra, sipas bindjes suaj të palëkundur, Enver Hoxha ishte i përgjegjshëm deri në ditën e fundit të jetës?
Po, deri në ditën e fundit. Unë e kam takuar atë para vdekjes dhe nuk kam parë të ketë shfaqur probleme mendore.
Nëse mundemi, po ju sjellim në vëmendje se për shqiptarët janë shfaqur filmime të zhvillimeve të një plenumi, mos gaboj të Komitetit Qendror të Partisë së Punës, ku Enver Hoxha duket qartë se ka probleme të humbjes së memories kur flet. Si do të ishte një përgjigje juaja?
Jam i bindur se Enveri ka qenë i përgjegjshëm deri në fund. Atë që ju thoni e kam vënë re dhe e kam ndjekur edhe unë në televizor, por ato janë lapsuse të rëndomta. Enveri në atë mbledhje ka bërë disa lapsuse, që nuk kanë lidhje aspak me probleme mendore. Ishin lapsuse prej moshës së madhe. Lapsuse bëjmë të gjithë...
Thatë se e keni takuar Enver Hoxhën para vdekjes. Sa ditë më parë ka ndodhur dhe si ju duk ai?
Duhet ta kem takuar tri apo katër ditë më parë. Ishte krejt normal në gjykim. Kujtoj se kemi folur gjatë për punët e shtetit të asaj kohe. Për të gjitha çështjet më të rëndësishme.
Mund të kujtoni diçka konkrete nga biseda e zhvilluar?
Jo, nuk më kujtohet, por ishin gjëra të zakonshme, pra biseda nuk kishte ndonjë gjë ndryshe në përmbajtje nga bisedat që kishim pasur më parë për punët e shtetit. Për një gjë jam i sigurt, për sport nuk folëm, pasi ai nuk interesohej shumë për këtë temë, ndërsa unë po. Unë merresha me sport...
Pra, nuk keni bërë ndonjë bisedë që t’ju linte të kuptonit se ai ishte duke ikur nga kjo botë?
Jo, absolutisht. Ai nuk e dinte se do të vdiste. Ai nuk e priste vdekjen, përndryshe edhe biseda mes nesh do të kishte pasur tjetër përmbajtje. Por ne folëm për çështjet e vjetra. Për problemet e zakonshme të vendit. Asgjë më tepër.
Përfundimisht, ju jeni i mendimit se Enver Hoxha ka vdekur pa paraqitur në asnjë rast probleme mendore?
Shumë i qartë jam. Gjatë gjithë jetës së vet, ai nuk ka paraqitur në asnjë rast probleme mendore. Ka pasur raste kur ka qenë i sëmurë, ose shumë i sëmurë, kur ka kaluar infarkte. Natyrisht që në këto ditë nuk kemi komunikuar, pasi nuk të lejonin edhe mjekët, por me t’u bërë mirë, ai vazhdonte jetën me sjellje krejt normale.

Përgatiti materialet: Ferdinand Dervishi