Kush je ti Sali Berisha?

[shoku_tanku]

Berisha dhe historitë me ambasadorët


Lorenc Vangjeli


Një vështrim i shpejtë dhe diskret i këtyre marrëdhënieve, të përbashktave dhe të veçantave mes tyre, mund të jetë i vlefshëm edhe sot për të kuptuar më mirë edhe të nesërmen e këtyre marrëdhënieve. Të cilat në rrafsh kombëtar dhe ndërshtetëror, mes Shqipërisë dhe Shteteve të Bashkuara, janë jetike dhe strategjike për Tiranën. MAPO rikujton të gjithë ambasadorët amerikanë të akredituar në Tiranë dhe i përqas ata me një individ të vetëm, kryetarin e PD-së në opozitë, ish-Presidentin e shumicës, kryetarin e PD-së në opozitë dhe kryeministrin aktual të vendit. Të gjithë këta tituj, janë një njeri dhe ai është Sali Berisha.


Me William E. Ryerson,
Shumëkush nga shqiptarët e moshës së mesme e kujtojnë mirë ambasadorin e parë amerikan në Tiranë mbas rivendosjes së marrëdhënieve diplomatike me Uashingtonin. I emëruar në 2 Dhjetor 1991, Ëilliam E. Ryerson prezantoi letrat kredenciale në 21 Dhjetor 1991 dhe u largua në 13 Tetor 1994. Ryerson u shndërrua shpejt në simbolin e fitores së pritshme të PD-së mbi ish-komunistët e Partisë së Punës. Në mitingun e fitores së 23 marsit 1992, ai ndodhej sërish në tribunë me fituesit e rinj, të shpallur si antikomunistë dhe me një fjalor të spikatur antikomunist. Drejtues i tyre ishte një ish-sekretar i organizatës bazë të Partisë së komunistëve, zoti Sali Berisha. Por siç kishte ndodhur edhe në vendet e tjera të Lindjes, ish-komunistët ishin pjesë e patjetërsueshme e shembjes së regjimeve të vjetra. Tirana nuk mund të bënte ndryshim dhe për Uashingtonin, ish-komunisti Berisha i konvertuar në demokrat ishte një pije që nuk e refuzonin.


Marrëdhëniet mes zotit Berisha dhe ambasadorit Ryerson dëshmonin muajin e mjaltit mes vendit të vogël dhe gjigantit ekonomiko-ushtarak, eksportuesi më i madh i demokracisë në botë. Por e njëjta gjë nuk mund të thuhej për pjesën tjetër të politikës shqiptare. Ish-udhëheqësi socialist, ish-komunisti liberal Fatos Nano, vetëm pak ditë përpara se të arrestohej nën akuzën për shpërdorim detyre, në 31 korrik 1993, do të përmendte në Kuvend "republikat e bananes", duke aluduar se amerikanët po silleshin me Shqipërinë si me vendet me demokraci hibride të Amerikës Latine. Madje, dhe jo vetëm kaq, por ka aluduar në atë kohë, se edhe arrestimi i tij, është bërë së paku me bekimin e ambasadës amerikane në Tiranë dhe të diplomatëve të saj. Një deklarim që në fakt do t´i kushtonte jashtëzakonisht shumë gjatë gjithë karrierës së tij të trazuar politike: kurrë nuk ju hapën zyrtarisht dyert e Shtëpisë së Bardhë.


Me Joseph E. Lake
Pak gjëra kujtohen për ambasadorin që erdhi në Tiranë në 17 tetor 1994 dhe u largua në 15 mars 1996. Më pak se një muaj nga marrja e detyrës, Lake do të bëhej dëshmitar i mirëfunksionimit të institucionit të votës në Shqipëri, kur zoti Berisha i shpëtoi ngasjes për të futur duart në kutitë e votimit të referendumit për Kushtetutën dhe pranoi humbjen. Të prisje largimin me dorëheqje nga një politikan që sheh t´i shkrihet në duar projekti i tij i madh dhe tërësisht i personalizuar, ishte shumë për Shqipërinë e asaj kohe qoftë dhe në mendim, njëlloj siç është e pamundur të mendohet sot se Berisha mund të gjejë një arsye, çfarëdo qoftë, për të provuar rishtaz shpinën e këtij lloj "kali" demokratik, dorëheqjen. Marrëdhëniet e zotit Berisha me ambasadorin Lake ishin krejtësisht normale, deri në ditën kur karriera tiranase e amerikanit do të shënjohej nga një "fat" i keq. Në 11 prill 1994 ndodh masakra e tmerrshme e Peshkëpisë nga një komando e armatosur greke. Pak ditë më pas, një operacion i drejtuar gjerësisht nga SHIK-u, fillimisht formuloi një listë prej 17 vetësh për t´u arrestuar nën akuza nga më të rëndat, por që përfundoi në arrestimin e vetëm pesë qytetarëve shqiptarë nga minoriteti grek në Shqipëri. Profane, e drunjtë, aprofesionale dhe e pamësuar deri në atë kohë, Tirana zyrtare nisi të shohë me shqetësim aktivizimin e lobingut grek në Uashington, i cili shpejt u bë mjaft trysues. Një proces hetimor dhe gjyqësor që bëhej sipas stilit të zakonshëm të drejtësisë shqiptare bjeri t´i biem, la shumë të çara në të cilat depërtoi bindja se procesi nuk ishte i drejtë, i paanshëm dhe se të arrestuarve ju ishin shkelur një sërë të drejtash. Negociatat për lirimin e të pestëve dështuan, por ata e fituan lirinë nga një vendim i papritur i Gjykatës së Kasacionit, të drejtuar atëherë nga Zef Brozi, sot, punonjës në një projekt të USAID-it në Tiranë. Ambasadori Lake dhe marrëdhëniet e tij me kryeministrin pësuan atë që në luftë quhet "dëm anësor": Lake le në mes mandatin e tij, Brozi fiton mërinë e Zotit Berisha, por dhe mbështetjen e hapur të amerikanëve që e pajisin brenda natës me vizë amerikane. Siç do të bënin me një tjetër mikarmik të zotit Berisha, Eduard Selami. Këtu nis dhe një histori e ngjashme me të gjithë ambasadorët e tjerë amerikanë, që për arsye të ndryshme, por me pasojë të njëjtë, patën marrëdhënie të acarruara me politikanin shqiptar Berisha. Që me shumë gjasa, në raportet e tyre konsiderohej herë si i paparashikueshëm, herë si i paqëndrueshëm. Dy cilësi që bëheshin problematike për një motiv tjetër që i kalonte kufinjtë e Shqipërisë. Kosova ishte konsideruar si vija e kuqe për Milosheviçin nga Presidenti Bush. Dhe po në këtë periudhë, zoti Berisha ishte ftohur me linjën e moderuar të drejtuesve kosovarë, me Ibrahim Rugovën dhe i kishte afruar mbështetje publike krahut më radikal të kosovarëve, Adem Demaçi.


Me Marisa R. Linon
Eshtë një histori pa koment sepse është një histori shumë e njohur. Kanë qenë absolutisht marrëdhëniet më të ndera që zoti Berisha ka pasur me një ambasador amerikan. E ardhur në Tiranë në 4 shtator 1996, menjëherë mbas zgjedhjeve të trukuara të 26 majit të atij viti, zonja Lino duhej të ndeshej me një axhendë delikate: PD kishte fituar zgjedhjet, zgjedhjet ishin tërësisht të manipuluara, opozita ishte rrahur publikisht në sheshin Skënderbej, kishte realizuar një grevë fatkeqe urie, ndërsa zgjidhja e krizës ishte ende larg. Vendi jetonte në begatinë iluzive të piramidave financiare të "financuara" dhe frymëzuara politikisht nga vetë fituesit e zgjedhjeve. Një ofertë amerikane për të ripërsëritur zgjedhjet në 40 zona u refuzua kategorikisht nga zoti Berisha, që e reduktoi ofertën në vetëm 17 të tilla. Zonja Lino pa të dështonte me turp dhe një mision ndërmjetësimi i të dërguarit personal të Presidentit Klinton, nënsekretarit Timothi Ëorth, të cilin zoti Berisha nuk pranoi ta priste "për shkak të axhendës së tij të ngjeshur". Një takim i paracaktuar me ish-kryeministrin Meksi gjithashtu nuk u realizua sepse thjesht, Ëorth nuk erdhi në Tiranë. Në mars 1997, ambasadorja Lino u konsiderua pothuaj "non grata" nga demokratët dhe ajo nuk shkelte më në derën e shtëpisë që nuk e mirëpriste. Në 14 shtator 1998, ishte mjaft aktive në dënimin e çdo forme dhune dhe ndryshimi të pushtetit me dhunë duke sjellë në Tiranë një deklaratë të ashpër të Departamentit Amerikan të Shtetit, vetëm pak orë mbasi demokratët kishin pushtuar me rradhë me kallashnikovë dhe tanke ndërtesën e Këshillit të Ministrave, të Kuvendit dhe Radiotelevizionin Shqiptar. Nuk dihet saktë publikisht, por jo zyrtarisht, ambasadores Lino i jepet një rol vendimtar në shkurt të vitit 1999, në korrigjimin e një gafe të jashtëzakonshme të zotit Berisha: "Firmosja në Rambuje do të konsiderohet tradhëti kombëtare", tha zoti Berisha për investimin e pritshëm, më të madhin ndonjëherë të amerikanëve dhe vetë NATO-s. Vetëm 24 orë më pas, zoti Berisha do të tërhiqej nga ky pozicion. Amerikanët, por dhe gjithë diplomatët e tjerë të huaj në Tiranë, natyrisht dhe shefat e tyre jashtë, kishin nisur izolimin e gjatë politik të zotit Berisha. Një "rrethim" që ai e çau megjithatë, krejt rastësisht, me dy aktorë të rëndësishëm lokalë në Tiranë, ish-kryeministrin Majko dhe zëvendësin e tij Meta.


Me Robert Froëick
Burri shtatlartë, i thinjur dhe veteran i Luftës së Vietnamit, që erdhi në Tiranë mbas largimit në 20 maj 1999 të ambasadores Lino, ishte mjaft i afërt me qeverinë socialiste të kohës. Por pati dhe një marrëdhënie shumë të veçantë me zotin Berisha, mjaft të rrallë për një ambasador të huaj me një politikan lokal. Zoti Berisha që në atë kohë refuzonte të paraqitej në prokurori dhe në gjykatë për të dëshmuar dijeninë e tij për vrasjen e deputetit të PD-së Azem Hajdari, e dha këtë dëshmi në ambasadën Amerikane. Qoftë dhe në formë, për një qytetar amerikan të mësuar me shtetin ligjor e të së drejtës, një refuzim i tillë i drejtësisë së një vendi, do të ketë ngjarë mjaft e çuditshme. Edhe për një vend "të çuditshëm" si Shqipëria.


Me Joseph Limprecht
Erdhi në Tiranë në 8 shtator 1999, humbi jetën po në Shqipëri nga një atak i papritur kardiak në 19 maj 2002 pa përfunduar misionin e tij. Nëse është e vërtetë që pragmatizmi amerikan sheh para së gjithash qeverinë e një vendi si partner të parë, atëherë edhe Limprecht në Tiranë kishte pothuaj një partner të vetëm, qeveritë socialiste. Zoti Berisha ishte i huaj për të dhe marrëdhëniet mes tyre, qoftë dhe në plan krejt njerëzor ishin pothuaj inekzistente.


Me James F. Jeffrey
Erdhi në Tiranë në 22 tetor 2002, u largua në 2 maj 2004. Pati të njëjtat marrëdhënie të ndera me zotin Berisha apo më mirë, të distancuara. Ambasadori Jeffrey shënoi kulmin e tij të karrierës në Tiranë, kur "bindi" Tiranën të bëhej pjesë aktive e koalicionit luftues në Afganistan dhe Irak. Më shumë se kaq nuk mund të kërkohej nga një administratë lokale që përtej problemeve të saj me keqqeverisjen e vendit, ishte e gatshme të pranonte si vendim të sajin çdo propozim të aleatit strategjik amerikan. Madje, kryeministri i kohës Nano, botoi një editorial të zhurmshëm në Boston Globe, në SHBA, ku u kujton evropianëve skeptikë për luftën, luftën shpëtimtare të aleatëve anglo-amerikanë në Normandi në qershor 1945.


Me Marcie B. Ries
Mandati i saj i ndarë mes qeverisjes së socialistëve në 30 tetor 2004 dhe mandatit të parë të qeverisjes së zotit Berisha në korrik 2005, reflektoi në marrëdhëniet e tyre pikërisht këtë detaj. Vlen të theksohet jo thjesht për kronikë, se në mbasditen e 3 korrikut, ambasada amerikane në Tiranë, përgënjeshtroi zyrtarisht një njoftim të PD-së, se ambasadorja Ries kishte uruar fitoren e demokratëve në zgjedhje.


Me John L. Withers II
Eshtë një histori e re që rikujton historitë e vjetra të marrëdhënieve të zotit Berisha me ambasadorët amerikanë. Ambasadori Ëithers u konfirmua nga Senati si Ambasador i Shteteve të Bashkuara në Shqipëri më 28 qershor 2007. Eshtë absolutisht ambasadori amerikan më i pranishëm në jetën publike dhe politike shqiptare. Eshtë krejtësisht e pamundur të mos vihet re padurimi zyrtar për largimin e tij nga Shqipëria, tani që është në muajt e fundit të mandatit. Megjithatë, mandati i tij i trazuar ka dy pamje krejt të kundërta dhe një datë që e ndan atë në dy pjesë që "përjashtojnë" njëra-tjetrën. Në fillim të mandatit, ambasadori do të bëhej shpejt popullor në Tiranë me stilin e tij të veçantë të komunikimit. Recitonte poetët shqiptarë, njihte historinë e vendit, fliste siç parapëlqehet në Ballkan: me plot referenca historike, kujtonte shqiponjën kur fliste për të ardhmen e Shqipërisë, ishte avokat i shkëlqyer i ambicjes lokale për anëtarësim të vendit në NATO-n globale. Dhe për zotin Berisha ishte një partner i shkëlqyer. Por si një dashuri me shikim të parë që ndez shpejt, zjarri i ndezur në Gërdec i shuajti këto ura bashkëpunimi. Mbas datës 15 mars 2008, ambasadori Ëidhers, shpesh me inat nga njëra palë dhe me mirënjohje nga pala tjetër politike, konsiderohej opozitar edhe më radikal se vetë opozita. Kritikonte me fjalor plot figuracion të gjitha ato defekte të shoqërisë shqiptare dhe të politikës së saj e madje, edhe pse pa "mandat", dashamirësit e tij jo pa të drejtë, e konsideronin shumë më shqiptar e në detyrë edhe se vetë Presidenti i Republikës. Kishte ardhur stina e urrejtjes. Madje edhe më shumë se kaq. Ka të paktën dy momente që shënjojnë marrëdhënien e acarruar të ambasadorit me kryeministrin: pas shpërthimit tragjik në Gërdec, një mekanizëm pothuaj perfekt i nëndheshëm u mundua të krijojë një lidhje mes tij dhe shitjes së jashtëligjshme të fishekëve kinezë nga Shqipëri për llogari të ushtrisë afgane. Një hetim i Kongresit Amerikan i dha të drejtë bindjes popullore që vazhdon të shohë tek Uashingtoni dhe njerëzit e tij në Tiranë ikonat e të pagabueshmes dhe të pakritikueshmes. Widhers doli pa faj, por dhe më shumë se kaq; ishte një nga njerëzit që inicoi një hetim për këtë skandal.


Edhe në këtë fund mandati, deklarimet e ambasadorit Withers që nga komentet për tragjedinë e Gërdecit, pavarësinë e institucioneve dhe sidomos të gjyqësorit apo dhe në emërimet e fundit për në Gjykatën Kushtetuese, janë parë vëngër nga zoti Berisha. i cili, madje ka heshtur kur kundër ambasadorit amerikan në Tiranë kanë folur me zërin e tyre, por me idetë e Berishës, edhe bashkëpunëtorë të tij të afërt.


Këtu mbyllet ky cikël. Që në mos rastësi, shënjon një marrëdhënie gjithmonë të vështirë të zotit Berisha me ambasadorët amerikane. Pavarësisht se në fjalorin e tij politik dhe natyrisht, edhe në programin e qeverisë së tij, SHBA konsiderohet si aleat strategjik. Por në rastin e zotit Berisha, të paktën sipas traditës, siç thotë një proverb i ri shqiptaro-amerikan, "Nga e thënë në të bërë, ka në mes një Atlantik të tërë"!


Marrë me shkurtime nga revista MAPO

[shoku_tanku]

Strasburgu, gjobë Shqipërisë 1.9 mln euro

Qeveria shqiptare nuk gjeti gjuhën e përbashkët në tri raste me individë, të cilëve Gjykata iu dha të Drejtë


TIRANË- Gjykata Europiane për të Drejtat e Njeriut vazhdon të "gjobisë" qeverinë shqiptare për problemet me kthimin dhe kompensimin e pronave, penalizim ky që vazhdon t'i kushtojë shumë shtrenjtë shtetit shqiptar, por, sidomos të gjithë taksa-paguesve të vendit.


Mesditën e djeshme, Gjykata e Strasburgut publikoi në faqen e saj zyrtare, penalizmin e radhës ndaj qeverisë shqiptare me një faturë që kap shifrën e 1.9 milionë euro. Këtë shumë sipas vendimit, qeveria duhet t'ia paguajë brenda tre muajve pjesëtarëve të familjes Vrioni për pronën e "uzurpuar" për ambasadën italiane në Tiranë.


Ajo ende nuk i është kompensuar familjes dhe sipas vendimeve të tri shkallëve të gjyqësorit në vend, për arsye të keq menaxhimit të problemit të pronave nga autoritetet shtetërore këto 20 vitet e fundit.


Gjykata e Strasburgut gjeti përsëri shkelje nga ana e shtetit shqiptar në marrëdhënie me individët dhe të drejtat e tyre të garantuara nga Konventa Europiane për të Drejtat e Njeriut. Tri çështje, për të cilat Gjykata e Strasburgut, pak muaj më parë i kishte evidentuar me shkelje nga ana e Shqipërisë, u publikuan mesditën e djeshme së bashku me ndëshkimin financiar që shteti shqiptar duhet t'iu paguajë individëve të përfshirë.


Vendimi i parë është i çështjes "Vrioni e të tjerëve kundër Shqipërisë", ku gjykata penalizoi Shqipërinë me 1.9 milionë euro. Më pas vjen çështja "Gjyli kundër Shqipërisë", për të cilën u vendosi që qeveria shqiptare t'i paguajë 7200 euro për dëmin pasuror të shkaktuar, si dhe çështja "Mishgjoni kundër Shqipërisë" ku ish-gjyqtares do t'i paguhet si dëm shuma prej 3 mijë euro.
Vrioni dhe të tjerë kundër Shqipërisë


Kjo çështje lidhet me të drejtën e pronës dhe kompensimin e vlerës së saj. Ankuesit në këtë çështje, gjatë procedimeve të brendshme gjyqësore, kishin fituar të drejtën për t'iu kompensuar një pronë e cila ndodhet brenda territorit te Ambasadës Italiane në Tiranë.


Në një vendim të 29 shtatorit 2009, Gjykata Europiane shpalli se kishte pasur një shkelje të nenit 6/1 (E drejta për një proces të rregullt gjyqësor), Nenit 13 (E drejta për një ankim efektiv) dhe të Nenit 1 të Protokollit Nr.1 të Konventës (mbrojtja e pronës).


Sipas Gjykatës, autoritetet shqiptare nuk kanë ekzekutuar vendimin gjyqësor të formës së prerë të qershorit 2004, që iu njihte ankuesve të drejtën e kompensimit të pronës në vend të kthimit të saj në natyrë për shkak se prona u konsiderua e zënë nga Ambasada italiane. Në atë vendim, Gjykata e Strasburgut shpalli se nuk ishte ende gati për të përcaktuar vlerën e dëmit sipas Nenit 41 të Konventës.


Gjykata iu dha mundësi palëve që brenda tre muajsh të gjenin zgjidhje me mirëkuptim për përcaktimin e vlerës së dëmit. Në këto kushte, çështja kaloi përsëri në Strasburg, ku me vendimin e djeshëm u përcaktua vlera 1,9 milionë euro për dëmin pasuror dhe jo pasuror në favor të ankuesve si rrjedhojë e mosekzekutimit të vendimit për kompensimin e pronës. Ky është vendimi me vlerën më të lartë financiare, me të cilën Gjykata Europiane penalizon Shqipërinë.


Rasti II
Gjyli kundër Shqipërisë

Ali Gjyli e dërgoi ankimin e tij në Strasburg, pasi atij nuk po i ekzekutoheshin nga autoritetet shqiptare vendimet e dy gjykatave, që urdhëronin rikthimin e tij në detyrën e Drejtorit të një qendre të trajnimit profesional në Durrës, si edhe pagesën e rrogave për periudhën e qëndrimit pa punë.


Në vendimin e saj në shtator 2009, Gjykata Europiane gjeti shkelje të Nenit 6/1 dhe Nenit 13, ndërsa nuk u shpreh në lidhje me aplikimin e Nenit 41 të Konventës për përcaktimin e dëmit pasuror dhe jo pasuror. Edhe në këtë rast, iu la një afat tre mujor palëve për të zgjidhur çështjen e përcaktimit të dëmit që duhej paguar në favor të ankuesit.


Gjatë negociatave, autoritetet e brendshme i paguan ankuesit pagat që i takonin por nuk pranuan të paguanin dëmin shtesë pasuror. Në vendimin e së martës, Gjykata vendosi që shteti shqiptar t'i paguajë ankuesit Gjyli 7200 euro dëm pasuror.


Rasti III
Mishgjoni kundër Shqipërisë


Ankuesja Mirela Mishgjoni ka qene gjyqtare në Gjykatën e Rrethit Vlorë dhe është shkarkuar nga detyra në vitin 2002. Vendimi i Këshillit të Lartë të Drejtësisë është lënë në fuqi nga Kolegjet e Bashkuara të Gjykatës së Lartë, por, ky vendim në vitin 2004 është prishur dhe kthyer për rishqyrtim në KLD nga Gjykata Kushtetuese. Pas këtij vendimi, çështja në mënyrë të pajustifikuar ka mbetur pa u shqyrtuar në KLD për disa vjet.


Në vitin 2008, KLD shqyrton çështjen dhe vendosi përsëri shkarkimin nga detyra të Mishgjonit, por, në Shkurt 2009, ky vendim u rrëzua nga Kolegjet e Bashkuara të Gjykatës së Lartë me argumentin se nuk mund të merrej masë administrative për një shkelje të pretenduar të kryer disa vite më parë pasi ajo kish humbur aktualitetin.


Për rrjedhojë, Mishgjoni rikthehet në detyrën e saj si gjyqtare. Ajo u ankua në Strasburg, për të drejtën e pagimit të rrogës për periudhën e qëndrimit pa punë dhe për kohëzgjatje të pajustifikuar të procesit.


Në vendimin e saj, Gjykata Europiane gjeti shkelje të Nenit 6/1 duke e konsideruar të pajustifikuar kohëzgjatjen e procedimit të saj nga KLD-ja, por, rrëzoi pretendimin e ankueses për pagimin e pagës. Për shkeljet e konstatuara, Gjykata i akordoi ankueses 2000 Euro si dëm jo pasuror dhe 1000 euro për kostot dhe shpenzimet gjyqësore.


Avokati Puto:
Vendimet e Strasburgut, këmbanë alarmi për qeverinë


"Qeveria duhet të marrë masa urgjente për të zbatuar rekomandimet dhe detyrimet e përcaktuara në vendimet e Gjykatës Evropiane për të Drejtat e Njeriut për çështjen e pronave".


Kështu ka deklaruar dy vite më parë eksperti për çështjet e Gjykatës së Strasburgut avokat Sokol Puto gjatë një interviste për "Shekulli"-n, duke paralajmëruar autoritetet qeveritare se vendimet e dhëna ishin një këmbanë alarmi për qeverinë.


Edhe pse kanë kaluar dy vite nga ajo kohë, qeveria nuk ka marrë asnjë masë efektive për të përmirësuar situatën lidhur me procesin e kthimit dhe kompensimit të pronave. Avokat Puto, edhe pak muaj më parë ka bërë thirrje që qeveria duhet të marrë masa urgjente për të shmangur penalizimet nga Gjykata Europiane.


"Pika e dobët, mbetet ajo e çështjes së pronave dhe veçanërisht kompensimi i ish-pronarëve, të cilët edhe 15 vite pas miratimit të Ligjit të vitit 1993, nuk gjejnë zgjidhje në Shqipëri, te Agjencia e Kthimit dhe Kompensimit të Pronave"- është shprehur avokat Puto, duke ritheksuar se mosmarrja e masave ligjore, administrative dhe financiare do të çojë padyshim në rritjen e vlerës së dëmshpërblimit financiar kundër Shqipërisë.

Flamur Vezaj/Shekulli

[shoku_tanku]

Pronat, shteti kundër shtetit.

Konfliktohet përmbarimi me drejtorinë e vilave. Drejtoresha Isufi nuk pranon përmbaruesin, teksa kërkon të bisedojë në rang drejtorësh.


Isufi përmbaruesit: "Po ja po ta them unë, nuk jemi ti dhe unë të ndërmarrim gjëra kaq madhore"


VLORË - Çështja e pronave tek vilat qeveritare ka nxjerrë sërish kokë këtë fundviti, ndërkohë që këtë radhë ka vënë përballë shtetin kundër shtetit. Punonjës të përmbarimit kanë mbërritur dje në këtë zonë për zbatimin e vendimit të formës së prerë të gjykatës, ndërsa janë penguar nga ana e Gardës së Republikës.


Nga ana e përmbarimit është kërkuar zbatimi i vendimit të gjykatës, kthimin e zotërimit të pronës që është e bllokuar brenda murit të rezidencës qeveritare, ndërkohë që efektivët e gardës nuk kanë lejuar përmbaruesit për të kryer procedurat e mësipërme. Në zonë kanë ardhur edhe forca policie, ndërsa kanë qenë të pranishëm edhe banorët e interesuar për pronat e tyre. Replika janë shkëmbyer nga ana e drejtoreshës së Rezidencave Qeveritare të Vlorës, Bahrije Isufi, me përmbaruesin Dilaver Çeloaliaj.


Nga ana e këtij të fundit është pretenduar të zbatohej vendimi i gjykatës, i cili u jepte të drejtën e pronës pronarëve, ndërkohë që Isufi ka kërkuar praninë e eprorit të tij. Isufi tha se nuk do të lejonte ndërhyrjen, duke mos pranuar as firmosjen e procesverbalit të mbajtur nga ana e përmbaruesit me këtë rast.


Procesverbali është firmosur më pas nga ana e një prej oficerëve të shërbimit, i cili iu referua detyrës së tij në moslejimin e veprimeve brenda rezidencës qeveritare.


Pas mbajtjes së procesverbalit, punonjësit e përmbarimit janë larguar, ndërkohë që nuk kanë munguar reagimet nga banorët. Sipas tyre, ata janë pronarë në këtë zonë prej vitit 1927. Çështja, siç shpjeguan ata, ka kaluar në të gjitha shkallët e gjyqësorit, duke i favorizuar. Së fundmi është shprehur Gjykata e Lartë, vendim i cili nuk po zbatohet.


Altin Paço, një prej pronarëve, pohon se për çështjen në fjalë ka interesa të caktuara, të cilat nuk po lejojnë zbatimin e vendimeve të gjykatës. Në këtë zonë, ku është bërë bllokimi i punimeve të një pallati, ka pasur deri edhe përleshje me policinë. Çështja vijon të jetë problematike vitet e fundit, ku pronarët kanë ezauruar shkallët e gjyqësorit, duke fituar të drejtën e pronësisë.


Por nga ana e rezidencës qeveritare nuk lejohen veprime brenda murit rrethues. E pyetur për ecurinë e mëtejshme, Paço thotë se kur edhe gjyqësori është shprehur tërësisht pro me një vendim të formës së prerë, ata do të veprojnë edhe me forcë.


Replikat ndërmjet drejtores, Bahrije Isufi dhe përmbaruesit, Dilaver Çeloaliaj.

B.Isufi - Ku e ke eprorin tënd ti, pse vjen ti? Ti je shef këtu?
D.Çeloaliaj - Kam ardhur si përmbarues, kam çështjen.
B.Isufi - Keni një epror këtu? Ke kryepërmbaruesin në Tiranë. Ku e ke? Të vijë këtu!
D.Çeloaliaj - Unë varem nga ligji, kam një vendim gjykate.
B.Isufi - Të vijë këtu eprori. Do ta shikojmë do ta zbatosh apo jo. Do ta shikojmë. Dakord? Prit shkresat e ministrit të vijnë dhe materialet e prokurorisë për këtë. I kemi bërë të tëra veprimet neve
D.Çeloaliaj - Nga 2006-a deri në 2010 është kjo. Atëherë, të lutem!
B.Isufi - I kemi bërë të gjitha veprimet ne, secili të bëjë punën e vet, asnjë s'ka të drejtë të bllokojë. Gjithsecili të bëjë pjesën e tij, pjesën e ligjit.
D.Çeloaliaj - Përderisa keni orën dhe ekzekutimin e vendimit, pse nuk vini?
B.Isufi - Jemi të gjithë, ja garda, ja dhe unë, çfarë doni më tepër?
D.Çeloaliaj - Ju tashti erdhët.
B.Isufi - Unë kam qenë në instanca të tjera, nuk punoj për llogarinë tuaj. Zoti Dilo, unë nuk punoj për llogarinë tuaj. Unë kam një epror. Kam dhe unë një drejtues dhe jam thirrur për këtë punë
D.Çeloaliaj - Po të gjithë varemi nga një vendim gjykate, nga një gjykatë.
B.Isufi - Po ti ke ardhur me dëshira private këtu. Me dëshira private.
D.Çeloaliaj - Faleminderit, ti mund të thuash çfarë të duash.
B.Isufi - Po ja po ta them unë, nuk jemi ti dhe unë të ndërmarrim gjëra kaq madhore.
D.Çeloaliaj - Kam një vendim gjykate.
B.Isufi - Merr materialin e prokurorisë lexoje, 26 faqe material
D.Çeloaliaj - Ai i vihet në dispozicion gjykatës. Është gjykata që shprehet
B.Isufi - Megjithatë rri dhe priti urdhrat e eprorëve të tu. Priti urdhrat
D.Çeloaliaj - Urdhrat i pres me shkresa jo me gojë.
B.Isufi - Ja do t'i presësh dhe me shkresa. Do presësh dhe me shkresa. Dakord?
D.Çeloaliaj - Do të qëndrosh për të firmosur procesverbalin?
B.Isufi - Jo absolutisht nuk firmos procesverbale kur do Dilaver Çeloaliaj. Unë firmos procesverbale kur kam ligjin përpara
D.Çeloaliaj - Edhe unë ligjin kam përpara, një vendim gjykate të formës së prerë
B.Isufi - Po. Merr gjendjen juridike të pronës dhe shikoje se çfarë ka ndodhur
D.Çeloaliaj - Unë kam një ekspert, të cilin ju nuk e keni kundërshtuar

Anila Peci/Shekulli