Socialistët i japin fund grevës së urisë

[shigjeta]

Sekretari për Çështjet Elektorale në PS, Kastriot Islami në një intervistë ekskluzive për “Panorama” shpreh qëndrimin e tij rreth grevës së urisë, darkës së Strasburgut dhe arritjes për hapjen e kutive të materialeve zgjedhore.

Që prej nisjes së grevës së urisë ju keni heshtur dhe pse keni qenë kundër saj në mbledhjen e grupit parlamentar. Përse kjo heshtje kur shumë personalitete u pozicionuan?

Për të qenë i saktë e i sinqertë më duhet ta sqaroj se kam votuar në mbledhjen e grupit parlamentar kundër grevës së urisë si një mjet ekstrem i papërshtatshëm, i dëmshëm për vendin dhe Partinë Socialiste dhe që në mënyrë racionale më rezultonte aspak efikas. E dija që Rama nuk do të arrinte asgjë duke kërkuar sakrificën e të gjithëve, por duke mos sakrifikuar aspak vetë. Se nuk kërkonte zgjedhje të parakohshme, por vetëm rritjen e temperaturës politike, e mbajtur gjallë tensionin deri në zgjedhjet e ardhshme vendore ku do të jetë vetë kandidat për Bashkinë e Tiranës. Se e dinte shumë mirë se nuk do të kishte rinumërim të fletëve të votimit dhe se kutitë e fletëve të votimit nuk do të hapeshin, por mjaftonte të shpenzonte edhe këtë shkallë të fundit të veprimeve radikale. Nuk do të mund të fitonte asgjë më shumë se sa të “hapte kutitë e materialeve zgjedhore” që ia kam propozuar prej disa muajsh konfidencialisht dhe publikisht. Se kodi elektoral do të zbatohet dhe marrëveshja që do të mbyllet nuk do të jetë as mbi ligjin dhe as kundër ligjit, pra fletët e votimit do të trajtohen sipas neneve të kodit zgjedhor. Por nuk kam folur gjatë ditëve të grevës thjesht për të respektuar sakrificën e grevistëve të urisë, por njëkohësisht duke mos mirëkuptuar vendimmarrjen e tyre politike, në mënyrë të veçantë të të gjithë atyre që kanë një kontribut dhe eksperiencë politike të gjatë në PS. Tani që mbaroi greva dhe për më tepër po shikoj se Rama po tenton ta paraqesë atë si një “veprim heroik dhe mekanizëm suksesi” është e nevojshme të ndriçohen socialistët e thjeshtë përse edhe ky veprim radikal i keqmenduar, përbën dështimin e radhës dhe talljen e radhës me sakrificat e tyre, pjesë e strategjisë së gabuar të Ramës pas zgjedhjeve të 28 qershorit 2009. Strategji që vazhdon të dobësojë e çajë PS e përçajë të majtën. Për më tepër të largojnë të gjithë ata që mendojnë ndryshe e gjykojnë racionalisht.

Sot që flasim greva ka mbaruar dhe mund të bëjmë një analizë të saj dhe arsyeve që çuan 202 deputetë dhe simpatizantë në këtë vendim. Si do ta cilësonit grevën e urisë?

Greva filloi, vazhdoi dhe u mbyll pothuajse njëlloj si në Gjeorgji dhe për mua ky ishte një film me “metrazh 19-ditor” tanimë i parë e stërparë. Deputetët dhe militantët shoqërues u futën në grevë në vijim të një vendimi politik të grupit parlamentar që përbën, ndoshta jo vetëm në historinë shqiptare, por edhe atë botërore, rastin e parë kur një vendim për një sakrificë ekstreme nuk është individual por politik e kolektiv. Ky është një aspekt negativ i kësaj “greve politike politikanësh me synime politike të qarta përmes një beteje politike për pushtet”. Në këtë kuptim ky është një mesazh i gabuar për votuesit nga të zgjedhurit e popullit, të cilët në vend që të veprojnë politikisht e në mënyrë konstruktive në Kuvend, i drejtohen radikalizmit e veprimeve ekstreme. Ky është po ashtu një rast ekstrem që tregon indirekt se në grupin më të madh opozitar, është instaluar një filozofi autoritare ekstreme dhe vepron rregulli antidemokratik i “mandatit detyrues” (mandatit imperativ) deri në atë shkallë sa partia vendos, jo vetëm çfarë duhet “të thuash dhe ç’duhet të bësh” me mandatin e deputetit (që nuk është më as në duart e të gjithë votuesve dhe as të vetë individit të zgjedhur siç përcaktohet nga kushtetuta), por me vendim partiak “mund të detyrojnë të futesh deri në grevë urie”; dhe nëse nuk e respekton këtë lloj vendimi, trajtohesh a konsiderohesh “armik apo mikroborgjez”. Po ashtu si çdo veprim tjetër radikal, edhe kjo grevë e keqmenduar ishte pa asnjë strategji daljeje; të gjithë grevistët e familjarët e tyre nuk e dinin së çfarë do të sillte greva, si do të arriheshin sloganet e egra revolucionare të folësve të përditshëm, si dhe kur do të mbyllej dhe me çfarë arsyetimi do të dilej prej saj. Po ashtu, numri shumë i madh i grevistëve e bëri grevën të pabesueshme. Kurse vendimi për ta bërë atë me turne e bëri edhe qesharake. Futja në grevë e individëve të sëmurë ishte i pajustifikueshëm dhe i rrezikshëm e ndoshta në ndonjë rast me pasoja të pamirëmenduara për të ardhmen e shëndetit të grevistëve. “Skenari mediatik” krijoi për shumicën e publikut më shumë perceptimin e një “show big brother” sesa të një realiteti. Mendoj se aplikimi i grevës së urisë nga politikanët kolektivisht e për qëllime politike është antidemokratik, i pajustifikuar dhe i pabesueshëm në kushtet e një vendi anëtar të NATO dhe kandidat për në BE.

Cili ka qenë qëndrimi i ndërkombëtarëve për këtë akt të opozitës?

Shqiptarët duhet të jenë të qartë se kancelaritë e NATO dhe BE si dhe të vendeve anëtare të tyre e njohin shumë mirë situatën zgjedhore, paszgjedhore dhe të gjitha sjelljet e qëndrimet e opozitës e të Qeverisë gjatë këtyre nëntë muajve. Askush nuk duhet të mendojë se ata nuk dinë se ç’bëhet në Shqipëri dhe për të tërhequr vëmendjen e tyre duhet të kryhen veprime radikale. Është gabim i rëndë sepse është krejtësisht e kundërta. Qëndrimi parimor i tyre është kundër grevës; ata nuk mund të pranojnë në një vend si Shqipëria të arrihen qëllimet politike me veprimet ekstreme e radikale të tilla si bojkoti dhe greva e urisë. Pavarësisht se çfarë mund t’u thuhet militantëve nën rrogoz apo në mitingje nga Rama, duhet të jetë e qartë për çdo shqiptar se asnjë ndërkombëtar nuk ka simpati për këto veprime ekstreme radikale dhe jo vetëm nuk i mbështet, por të gjithë pa përjashtim i kanë dënuar.

Konkretisht për grevën e urisë cili është opinioni i tyre, pasi u krijua përshtypje shumë herë nga fjalimet në mitingje se ndërkombëtarët u sensibilizuan nga greva dhe mbështetën PS?

Qëndrimet e tyre për grevën e urisë kanë qenë publike ndonëse kanë deklaruar se “kjo situatë duhet të zgjidhet nga vetë klasa politike shqiptare dhe pa ndërhyrjen e tyre”. E thënë më shkoqur, haptas apo heshturazi ndërkombëtarët e kanë dënuar grevën e urisë. Dhe për tepër nuk pranojnë në asnjë rast të ulen në bisedime me grevistë apo nga presioni përmes të tillave veprimeve radikale; dhe kjo është parimore për të gjithë ata pa përjashtim. Po ashtu ka qenë dhe është mashtrim ordiner tu thuhet militantëve se ky apo ai diplomat apo përfaqësues ndërkombëtar mbështet heshturazi opozitën për veprimet e saj radikale. Të gjithë ndërkombëtarët e kanë konsideruar të gabuar e të dëmshme grevën e urisë, si në veprim me kauzë të pajustifikuar dhe kanë qenë të prirur të besojnë se greva ka qenë një mekanizëm i përdorur nga opozita për arritjen e qëllimeve politike të Ramës aq sa një ambasador i rëndësishëm e vendosi atë në kontekstin e “luftës për pushtet” që në realitet stigmatizonte vetëm Ramën se Berisha e kishte pushtetin. Kjo grevë u cilësua po ashtu nga një funksionar i lartë i një prej partnerëve tanë më të rëndësishëm strategjikë “e dëmshme”. Komisioneri i KE e përcaktoi Ramën “përgjegjësin kryesor të kësaj greve”. Eurodeputetët e konsideruan grevën e urisë element të “krizës individuale të Ramës”. Greva ishte gabuar jo vetëm se i mungonte kauza apo ajo nuk ishte bindëse, por ishte gjithashtu një veprim radikal ekstrem në vendin dhe kohën e gabuar pavarësisht se këto mund të jenë në një plan të dytë rëndësie. Ndërkombëtarët e vlerësuan po ashtu grevën si një veprim të gabuar që po dëmtonte liberalizimin e vizave dhe proceset integruese.

Gjatë e pas grevës, Rama e ka cilësuar atë si një mjet që ndikoi në arritjen e kauzës së hapjes së kutive; cili është në këndvështrimin tuaj suksesi dhe efikasiteti i kësaj greve?

Suksesi nëse besohet, është vetëm iluzion dhe nëse insistohet t’i shitet militantëve dhe publikut është mashtrim i pastër. Greva e urisë është dështimi i radhës i Ramës dhe fatkeqësisht edhe i opozitës. Përfaqësuesit e NATO dhe BE e të vendeve të tyre do të qeshnin me të madhe nëse do të dëgjonin se ndërkombëtarët u zmbrapsën dhe u ulën në “darkën e punës” nga presioni i një greve urie që ishte në prag të dështimit me turp dhe organizatorët e saj u deklaronin se “donin ta mbyllnin, por nuk dinin si ta përfundonin duke ruajtur paksa faqen”. Po ashtu analistët e NATO dhe BE, duke vlerësuar dimensionin e mbështetjes nga publiku dhe degradimin e saj çdo ditë, e kishin shumë të qartë që ky veprim radikal nuk kishte asnjë mundësi të prekte stabilitetin apo sigurinë e vendit, pra për të ishte një “fortunë në gotë” apo “një big brother mediatik” me jetëgjatësi rreth dyjavore.

Ndërkohë lideri i PS Rama ngul këmbë se greva i detyroi përfaqësuesit e lartë të Brukselit të ulnin Ramën dhe Berishën në tavolinë dhe kjo mund të konsiderohet si sukses i grevës. Ka ndodhur kjo?

Tani kërkohet të shitet “hapja e kutive të materialeve zgjedhore” sukses i grevës apo i darkës; ky është thjesht mashtrimi i radhës, sepse asnjëherë “hapja e kutive të materialeve zgjedhore nuk ka qenë temë tabu”, por një standard i legalizuar qartë prej 20 vjetësh në kodin zgjedhor. Një formulim pa asnjë ekuivok që nuk ka nevojë as për interpretim të Gjykatës Kushtetuese dhe as të Komisionit të Venecias dhe as për lejen apo tolerancën e Berishës apo mirëkuptimin e Ramës. Hapjen e kutive të materialeve zgjedhore e kam propozuar publikisht që në 15 shkurt të vitit 2010 (konfidencialisht shumë më parë) dhe mbi këtë bazë miqtë ndërkombëtarë të PS janë përpjekur të bindin së koti Ramën për këtë opsion. Rama jo vetëm ka qenë kundër, por edhe ka nxitur njerëz pranë tij ta konsiderojnë këtë një opsion të “sponsorizuar nga Berisha”. Aktualisht Rama e konsideron “hapjen e kutive të materialeve zgjedhore sukses ndaj thyerjes së një teme tabu”, ndërkohë që vetëm disa muaj më parë, po të njëjtën gjë e konsideronte të papranueshme. Të konsiderosh “hapjen e kutive të materialeve zgjedhore sukses dhe fitore mbi një temë tabu”, është mashtrim i pastër dhe dështim i plotë. Hapjen e kutive të materialeve zgjedhore nuk mundet të pengohej as nga Berisha dhe as nga Rama përderisa parashikohet qartas në nenin 178.6 të Kodit Zgjedhor dhe askush nuk mund ta pengojë. Dhe dështimi i radhës do të lidhej më faktin që kauza e “hapjes së kutive të materialeve zgjedhore” së pari, nuk është kauzë, por një veprim i thjeshtë juridik, por edhe nëse do të quhej i tillë kjo do të ishte një arsye shumë e dobët për të bojkotuar 6 muaj Kuvendin, futur në greve urie deputetë e militantë, bllokuar rrugët e vendit apo torturuar për të ardhur në manifestime të përditshme punonjësit e administratave publike vendore ku drejton PS”. E vërteta është se “kjo kauzë” e “hapjes së kutive të materialeve zgjedhore” do të ishte realizuar për pesë minuta, duke vajtur në Kuvend vetëm një seancë.

Po cila do të mund të ishte zgjidhja e këtij ngërçi politik?

E kam thënë shumë muaj më parë se fillimisht duhet të kuptohet se ngërçi politik ka ardhur pas daljes së rezultatit të zgjedhjeve të 28 qershorit 2009, për shkak të “përplasjes” midis qasjes kushtetuese-ligjore me qasjen politiko –morale. Dhe kjo situatë ka ndodhur shpesh në Shqipëri kur qëndrimi legal “sulmohet” nga qëndrimi partiak i transformuar në qëndrim politiko-moral. Në mënyrë figurative mund të thuhet se “treni ka dalë nga shinat e shtetit ligjor” dhe prandaj nuk ecën normalisht. Klasa politike shqiptare është angazhuar dhe njëkohësisht i kërkohet në kuadër të proceseve integruese, të ndërtojë shtetin ligjor. E thënë ndryshe, klasa politike duhet “ta rivendosë trenin në shinat e shteti ligjor” për t’u kthyer në normalitet. Përndryshe ai do të mbetet në vend por edhe po u nis, shumë shpejt do të bllokohet përsëri. Në këtë kuptim zgjidhja e këtij ngërçi politik mund dhe duhet të vijë vetëm në kuadër të respektimit të Kushtetutës, të gjithë legjislacionit në fuqi dhe të vendimeve të gjykatave.

Si duhet të kuptojmë hapjen e materialeve, çdo të thotë “hapje e kutive të materialeve zgjedhore” dhe si mund të veprohet me “kutitë e fletëve të votimit”?

Edhe kësaj pyetjeje i jam përgjigjur si më poshtë disa muaj më parë (po e përsëris përgjigjen). Po t’i referohemi përsëri vetëm qasjes ligjore, zgjidhja jepet në nenin 178 të Kodit Zgjedhor 178.6, ku thuhet që 1) më hapjen e kutive të materialeve zgjedhore, materialet zgjedhore (Librin e Protokollit; Fletore e vendimeve tip të KQV-së; Regjistër i posaçëm i zgjedhësve; lista e zgjedhësve) dërgohen në Arkivën Qendrore të Shtetit për t’u administruar sipas rregullave të përcaktuara me ligj, kurse 2) me hapjen e kutive te fletëve të votimit, fletët e votimit dhe kundrafletët shkatërrohen. Pra sipas standardeve të të gjitha vendeve demokratike dhe me miratimin konsensual të Kuvendit, legjislacioni shqiptar ka vendosur që “fletët e votimit dhe kundrafletët” të shkatërrohen dhe kjo ka logjikën e saj për çështjet zgjedhore për çdo rast, pra sido që te jetë rezultati zgjedhor dhe cilido qoftë reagimi i partive politike ndaj këtij rezultati, “nuk ka dhe nuk mund të ketë rinumërim të fletëve të votimit”. Në këtë kuptim “çdo metodë” për të “qasur trajtimin e kutive të fletëve te votimit” siç artikulon Rama pas darkës së punës, nuk mund të nënkuptojë apo arrijë në asnjë rast në “rinumërimin e fletëve të votimit” që në mënyrë indirekte do të thotë se nuk mund të arrihet “hapja e kutive të fletëve të votimit”, slogan që shoqëroi prej nëntë muajsh bojkotin, protestat, bllokimin e rrugëve dhe grevën e urisë e deri bezdisjen e ndërkombëtarëve në formën “hap kutitë ose largohu”...

Aristir Lumezi - Panorama

[Duaje Siveten]

me keta artikuj qe sillni per jeten dhe luften e brendshme ne ps, nuk beni gje tjeter vetem demaskoni unitetin e çelnikte te pd rreth udheheqesit te partise, ku nuk guxon askush te pepetije, perndryshe ...

akullohet, çimkoset, damkoset, ikanakoset, perdhoset, karrige-thyhet ...

ptu ...! me gjuhe-qeneri, kleptokraci, klientelizme, favoritizma ... korrupsion ne sistem ... perndryshe salis nuk mund te qendroje ne pusht-et ...

[juanito02]

me keta artikuj qe sillni per jeten dhe luften e brendshme ne ps, nuk beni gje tjeter vetem demaskoni unitetin e çelnikte te pd rreth udheheqesit te partise, ku nuk guxon askush te pepetije, perndryshe ...

akullohet, çimkoset, damkoset, ikanakoset, perdhoset, karrige-thyhet ...

ptu ...! me gjuhe-qeneri, kleptokraci, klientelizme, favoritizma ... korrupsion ne sistem ... perndryshe salis nuk mund te qendroje ne pusht-et ...

Doli fare jasht botes Sala. Doli shum keq dhe se ndihmojne dot as europianet qe ka miq nga e djathta.
I thane ata ore paske vjedh tamam ti e te paska kapur fort me keto kutite psja.
Athere hapi i thane dhe po ke vjedhur ik.
Kjo ka ndodhur qe ska si te beje Saliu se se ndihmon me njeri.
Po behej gati palacua qe te vidhte dhe zgjedhjet vendore se e di mire qe po u mori dhe qytetet ps e hengri gjithandej ps.
Priti qe ps te bente lufte e Saliu te dilte me vone ja ma moren pushtetin ps me lufte prandaj se njof pushtetin e ri. Dhe prape me grushte shteti e me sulme me flake sic e ka lojen partia e kokepalareve.
As kjo su be.
Besoj se ne te ardhmen do ta humbe emrin demokratike partia e Salise do behet partia agrare se 90% katundare ka edhe ne pd edhe ne elektorat.
E mbyti katunarija kete parti. Prandaj jane me mentalitet teper te vjeteruar e teper tibale.
Une besoj se Shqiperia do ti takoje qytetareve dhe pastaj do eci.

[shoku_tanku]

"Duke pritur mrekullinë"




Kështu do ta kujtojmë, ndoshta, pas shumë kohësh atmosferën dhe frymën e lartë të pritshmërisë që karakterizoi një pjesë të madhe të shoqërisë shqiptare gjatë 19 ditëve të grevës së urisë dhe orëve të takimit në Strasburg.


Ashtu si edhe mot moti, pritshmëri me dy kahe të kundërta. Njëra palë që priste, si një mrekulli, dështimin e grevës dhe kërkesave të opozitës, nga ana tjetër, pala tjetër që shpresonte te mrekullia e dialogut me Kryeministrin dhe hapjen e kutive.


E dyfaqshme vazhdoi të jetë edhe periudha që pasoi mbylljen e grevës dhe takimin e orëve të vona në Strasburg. Një tablo e nënshkruar nga pozita me titullin "Disfatizëm" dhe një tjetër e përshkruar nga opozita, si një tablo me shenja të pastra optimizmi - u shfaqën përpara shqiptarëve, të cilët nuk e kanë për herë të parë të dëgjojnë e të shikojnë se si të bardhës i thuhet e zezë e të zezës e bardhë.


Që ta pranojmë grevën, protestat dhe të gjitha përpjekjet e opozitës për të siguruar transparencën e procesit zgjedhor si një histori disfatiste do të duhet fillimisht të biem dakord me kuptimin e termit disfatizëm.


Duke shfletuar në fjalorin e gjuhës së sotme shqipe do gjejmë se disfatizmi përshkruhet si një gjendje mosbesimi në përfundimin pa sukses të një pune të rëndësishme, mungesë guximi dhe trembje nga vështirësitë për shkak të mosbesimit në forcat e veta e të tjera, të tilla si këto.


Në të vërtetë, ajo që kemi parë gjatë ditëve të grevës e në vazhdim ishte përgjithësisht e kundërta si brenda ashtu edhe jashtë çadrave.


Një përfundim i saktë dhe më afër së vërtetës vjen vetëm duke u ballafaquar ajo ç'ka pritej dhe kërkohej në nisje të protestave me atë ç'ka është arritur në përfundim të grevës apo darkës në Strasburg. Në këtë kuptim, edhe pse e drejta për të bërë analiza dhe për të nxjerrë përfundime ju takon, pikërisht, atyre që ideuan dhe organizuan këto ngjarje të rëndësishme në historinë moderne të Shqipërisë, disa elementë dhe fakte janë kaq të dukshëm sa nuk mund të rrihet pa mos i përmendur.


Së pari duhet thënë se të gjitha ngjarjet në këto 10 - 12 muaj janë pjesë e një zinxhiri të pastër shkak - pasojë. E thënë ndryshe, çdo lëvizje dhe aksion politik kanë qenë rrjedhojë dhe rezultat i imponuar prej rrethanave dhe fakteve që i kanë paraprirë.


Në këtë kuptim, ngërçi institucional fillimisht u pasua me një konflikt të hapur politik. Ato që në pamje të parë duken si rezultate të vendimeve dhe aksionit politik të opozitës, në burim të tyre kanë prishjen e procesit zgjedhor dhe bllokimin e transparencës mbi të.


Nga ana tjetër, një fakt që shkon në favor të idesë se i gjithë aksioni politik i opozitës duke përfshirë këtu edhe grevën e urisë ishte i suksesshëm e tregon zgjerimi i vatrës brenda së cilës diskutohet problemi; nga një diskutim i shitur fillimisht si një luftë brenda kryesisë së partisë socialiste, që sipas shitësve kryetari i saj e zhvillonte për të ruajtur pozitat e tij dominuese, - te një problem gjerësia e të cilit ka përfshirë tashmë për zgjidhje institucionet kryesore evropiane pa lenë jashtë edhe Shtetet e Bashkuara të Amerikës.


Pa dyshim që në këtë trajektore zhvillimi, greva e urisë luajti rolin vendimtar për të përshpejtuar gjetjen e mekanizmave që do sjellin zgjidhjen e konfliktit. Ndryshe nga viti i '97-të, ku revolta popullore prodhoi një zgjidhje me kosto të larta për të gjithë kombin shqiptar, kësaj here protestat qytetare dhe paqësore jo vetëm që e çuan problemin mbi tavolinat e parlamentarëve europianë, por sollën edhe vendosjen e një standardi europian të opozitarizmit me të cilin mund edhe të krenohemi të gjithë.


Ndërsa pushteti dhe kreu i saj Berisha ashtu si nuk deshi dhe nuk diti të menaxhonte revoltën përmbysëse të '97-ës, ashtu edhe nuk deshi dhe nuk diti të menaxhonte protestën paqësore të popullit opozitar.


Ndryshe nga ai vit i mbrapshtë ku prezenca ndërkombëtare do të vinte nën sigurinë e forcave ushtarake, në konfliktin për të drejtën e transparencës, falë maturisë së opozitës për të mos u bërë pre e provokimeve dhe veprimeve agresive, ultimatumi për zgjidhjen e konfliktit është servirur nga ndërkombëtarët në tavolinën e një restoranti shik në mes të Strasburgut.


Shumë elementë i bëjnë të ndryshme situatat në këta dy vite kaq larg njëri tjetrit. Vetëm sjellja e Berishës atëherë President e tani Kryeministër, është po e njëjta: mungesë e theksuar stature politikani e përkthyer në mungesë të plotë vullneti për ta zgjidhur konfliktin përmes dialogut dhe bisedimeve.


Fatkeqësisht, një mungesë e tillë vullneti vazhdon të manifestohet në çdo vendim dhe prononcim të kryetarit të qeverisë. I tillë ishte edhe rasti kur për të shuar interesin mbarëshqiptar për vendimet e marra gjatë darkës në restorantin "Crocodil" Kryeministri na serviri një deklaratë prej turisti kulturor.


Në një tjetër sjellje fare pa vend për qytetarët jomilitantë që presin prej tij zgjidhje, kryeministri që paguhet për të zgjidhur problemet në këtë vend, gjeti rastin të fliste për një qytet me vlera të mëdha historike dhe të jepte përjetimet e tij gastronomike (!).


"Kërcen prifti nga belaja" do ta shpjegonte po atë natë kryetari i opozitës sjelljen e kryetarit të pozitës. Me sa duket, kësaj here "kërcimi nga belaja" i Kryeministrit do vazhdojë gjatë, plot dy javë.


Për më tepër po të mendosh se i duhet të kërcejë tangon spanjolle ose valsin vjenez. Detyrë e vështirë kjo për një kryeministër që pasi konsumoi 9 muaj rresht alibinë e Kushtetutës për mos hapjen e kutive, tani ka zbritur "pak më poshtë" dhe po fshihet pas Kodit Zgjedhor. Për të qenë më të saktë vetëm pas nenit 178 të Kodit Zgjedhor.


Provokimi që po i bën kësaj here jo vetëm opozitës, por edhe ndërkombëtarëve me idenë e djegies së kutive me fletët e votimit në respekt të zbatimit të këtij neni është treguesi më i qartë se Berisha do vazhdojë të mbajë shtrënguar në qafë çelësin e kutive.


Andaj, druaj se kësaj here tablosë me titullin "Duke pritur mrekullinë" ose thënë ndryshe; tablosë "Duke pritur Berishën" do t'i shtohen edhe personazhe të tjerë ndërkombëtarë. A do ta mësojë Berisha ta kërcejë ritmin europian? This is a miracle of freedom!

Akeil Arbora\Shekulli

[shoku_tanku]

Shqipëria nuk ka krizë politike por krizë qeverisjeje



Ambasadori prezanton qëndrimin zyrtar të SHBA: Unë besoj se është krizë e qeverisjes. BE ka ndërmarrë një nismë për ta zgjidhur situatën. Qeveria amerikane qëndron 100 % në krah të kësaj nisme. Palët duhet ta pranojnë

TIRANË- Ambasadori amerikan Xhon Uidhers ka thyer dje heshtjen për krizën shqiptare duke pohuar se ajo nuk është krizë politike por krizë qeverisjeje. Ai deklaroi qëndrimin e shtetit amerikan për këtë çështje dhe në mënyrë indirekte fajësoi qeverinë dhe mazhorancën që nuk po pranon zgjidhjen e ofruar nga ndërkombëtarët.


"Ju e përshkruat si krizë politike, por, unë besoj se kriza është diçka më thellë. Unë besoj se është krizë e qeverisjes"-tha ambasadori i SHBA-së Uidhers në seminarin ku u diskutua për marrëdhëniet e gjyqësorit me median.


Deklarata e Ambasadorit amerikan, vjen pas "dështimit" të bisedimeve në Strasburg për gjetjen e zgjidhjes së krizës së transparencës së zgjedhjeve parlamentare të 28 qershorit 2009 si dhe përdorimin e termave të ndryshme nga mazhoranca dhe opozita në lidhje me përshkrimin e situatës politike në vend.


Sipas ambasadorit Uidhers, kriza politike nënkupton mospajtim mes dy anëve të politikës dhe dy liderëve dhe sipas tij, sistemi politik në Shqipëri nuk po funksionon. "Krizat politike janë, kur, të rëndësishme janë sherret mes dy partive të mëdha dhe dy udhëheqësve. Ajo që është e rëndësishme për mua është që sistemi politik të rifutet në gjendje.


Ekzistojnë shumë probleme me të cilat përballet vendi. Janë probleme urgjente që ndikojnë mirëqenien e tanishme të popullit dhe, për sa kohë vazhdon sherri mes udhëheqjes suaj, edhe aftësia e saj për t'u marrë me ato probleme dhe për të ndihmuar njerëzit ndërpritet. Ndaj, me anë të vullnetit politik, besoj që situata mund të riparohet"-tha ambasadori në fjalën e tij.


Ndërkohë, nuk ngurroi të shpreh edhe vullnetin politik të qeverisë që ai përfaqëson, duke u shprehur se nisma e Bashkimit Evropian mbështetet 100 % nga SHBA-ja. "Bashkimi Evropian ka ndërmarrë një nismë shumë të rëndësishme në përpjekje për ta zgjidhur situatën. Qeveria amerikane qëndron 100 % në krah të kësaj nisme.


Nuk ka kurrfarë dallimi midis pozicionit të evropianëve dhe pozicionit të amerikanëve. Është absolutisht jetësore që lufta e brendshme të ndërpritet dhe që interesi i këtij kombi të vihet përpara gjithçkaje"- u shpreh ambasadori Uidhers. Deri më tani kjo ofertë e ndërkombëtarëve është pranuar nga kryesocialisti Rama por është refuzuar nga kryeministri Berisha, i cili i ka quajtur ambasadorët që mbështesin këtë nismë si mashtrues.


Gjatë takimit të djeshëm, ambasadori i SHBA-së foli edhe për pavarësinë e gjyqësorit dhe vështirësitë në punën e përditshme të prokurorëve e gjyqtarëve. "Prokurorët në këtë vend kanë punë të vështirë, dhe shpesh kryejnë hetime ndaj zyrtarësh publikë apo qytetarësh privatë të mirënjohur me lidhje politike.


Miqtë e atyre që janë nën hetim shpesh rreken të ndikojnë përfundimet e këtyre çështjeve. Megjithatë, në një demokraci të vërtetë, prokurorët duhet të mbeten të pavarur dhe të lirë nga çfarëdo shtrëngimi, ndikimi apo trysnie politike, qoftë nga brenda apo jashtë institucionit të tyre.


Duhet të jeni të lirë të ndiqni faktet kudo që ato çojnë, dhe duhet të keni kurajën për ta bërë këtë",-tha ambasadori në fjalën e tij në prani të kryeprokurores Ina Rama, e cila paraditen e sotme pritet të raportojë para anëtarëve të Komisionit të Ligjeve mbi kriminalitetin në vend për vitin 2009.


Në vazhdim, ambasadori Uidhers shtoi se në mënyrë shumë të ngjashme, edhe gjyqtarët shpesh janë në shënjestër të të njëjtave forca si edhe prokurorët, si trysni nga të pasurit dhe të fuqishmit në shumë prej çështjeve të tyre. "Përsëri, duhet të qëndroni të palëkundur duke shqyrtuar me kujdes faktet, duke ndjekur ligjin në të gjitha rastet, si dhe duke nxjerrë vendime të mirë arsyetuara,

Flamur Vezaj\Shekulli

[shoku_tanku]

Transparenca fillon nga neni 178 i Kodit Zgjedhor

Ulsi Manja\jurist

Pas shumë e shumë përpjekjesh demokratike, opozita tashmë ja ka arritur qëllimit që çështjen e transparencës zgjedhore ta bëjë kryefjalën e bisedimeve ndërmjet saj dhe mazhorancës qeverisëse me ndërmjetësinë e faktorit ndërkombëtar.


Në këtë moment të zhvillimit të betejës politike, për transparencën zgjedhore, ka shumë rëndësi ndërtimi i raporteve të mirëbesimit reciprok mes palëve, aq shumë të cenuara në këto 9 muaj dhe për tu arritur kjo palët politike të përfshira në bisedime duhet të përcaktojnë një princip bazë nga i cili duhet të fillojnë bisedimet, gjë e cila do të lehtësonte së tepërmi gjetjen e rrugëve të duhura ligjore për hapjen tërësore të të gjithë dokumentacionit zgjedhor përfshi këtu edhe fletët e votimit, në funksion të një transparence të plotë dhe të gjithanshme të zgjedhjeve të 28 qershorit 2009.


Në princip, palët duhet të bien dakord se komisioni hetimor parlamentar që kërkohet të ngrihet ka të bëjë vetëm me transparencën në funksion të përmirësimeve të ardhshme ligjore dhe vendosjes përfundimtare të standardeve më të larta të votës së lirë dhe nuk ka për qëllim ndryshimin në tavolinë të rezultatit zgjedhor, pasi ky moment tashmë konsiderohet i tejkaluar, sepse rezultati zgjedhor është pranuar politikisht dhe publikisht nga të gjitha palët politike.


Në drejtim të këtij standardi politiko-zgjedhor shkon edhe principi tjetër që rezultatet e zgjedhjeve të 28 qershorit 2009, janë vulosur ligjërisht nga KQZ-ja dhe Kolegji Zgjedhor dhe se vendimet e tyre të formës së prerë nuk mund të zhbëhen në asnjë formë kushtetuese apo ligjore dhe si të tilla ato janë automatikisht të përjashtuara nga objekti i komisionit hetimor parlamentar.


Vendosja e këtyre principeve bazë në tryezën e dialogut mes palëve do të ç'tensiononte situatën, do ta çlironte mazhorancën nga makthi i "marrjes së pushtetit në tavolinë" dhe nga ana tjetër do t'i kthente opozitës së vendit qetësinë e duhur për të qenë e vëmendshme në bisedime dhe e kthjellët në vendimmarrje përballë dredhjeve e përdredhjeve që mundohet të bëjë vazhdimisht mazhoranca duke u fshehur pas klauzolave të paqena ligjore.


Nëse në këto dy javë bisedime do të arrihet kjo, atëherë objekti i komisionit hetimor parlamentar pa dyshim do të përfshinte të gjithë dokumentacionin zgjedhor, përfshi këtu edhe fletët e votimit dhe në këtë mënyrë do të realizohej më së miri e drejta e informimit të qytetarëve për votën e hedhur si një e drejtë e tyre themelore e garantuar në nenin 23 të Kushtetutës së RSH.


Por koha e vënë në dispozicion nga miqtë Europianë në Strasburg duket se e ka nervozuar së tepërmi mazhorancën, e cila nëpërmjet sofizmave të pa boja ligjore kërkon të fitojë kohë në bisedime dhe po mundohet me çdo kusht të tërheqë në këtë lojë edhe opozitën.


Opozita nuk duhet të bie në grackën e re të mazhorancës, por si deri më tani duhet të vazhdojë t'i mëshojë faktit se kriza në vend është tërësisht politike dhe zgjidhet vetëm me mjete politike dhe këtë duhet ta bëjë duke demaskuar me argumente juridike përpara faktorit ndërkombëtar, gjase merakun e madh të Kryeministrit për zbatimin pikë për pikë të nenit 178 të Kodit Zgjedhor.


Si jurist, e ndjej detyrim profesional të qartësoj sa mundem opinion publik, por edhe më gjerë, se argumentet juridikë të hedhura në tregun politik nga mazhoranca kanë qasje të gabuar kushtetuese, janë dashakeqe dhe nuk çojnë ujë në mullirin e zgjidhjes së krizës politike, por në thellimin e saj.


Së pari: Kodi Zgjedhor rregullon veprimtarinë e KQZ-së, përcakton rregullat administrative të menaxhimit dhe miradministrimit të procesit zgjedhor në Shqipëri dhe në korpusin e ligjeve të vendit vjen në hierarki pas Kushtetutës dhe buron prej saj.


Kjo do të thotë se një e drejtë e garantuar drejtpërsëdrejti në Kushtetutë siç është e drejta e informimit të publikut, nuk mund të mohohet ose kufizohet nga një ligj i derivuar nga Kushtetuta, siç është Kodi Zgjedhor në tërësinë e tij e aq më pak nga një paragraf i një neni ku kapet mazhoranca.


Së dyti: Logjikisht çdo dokument apo akt administrativ, në sferën e të cilit përfshihet i gjithë dokumentacioni zgjedhor, i nënshtrohen transparencës dhe kjo është e garantuar në Kushtetutë, në ligjin për të drejtën e informimit të publikut dhe në vetë Kodin Zgjedhor.


Por, edhe nëse do të kishim një situatë të komplikuar ligjore, siç mund të ishte rasti kur ndonjë dispozitë e Kodit Zgjedhor do të ndeshej me një normë kushtetuese, kjo e fundit ka kurdoherë përparësi në zbatimin e saj direkt në praktikë.


Së treti: Çdo jurist me një kulturë minimale juridike e di dhe e ka të qartë se teknika e ndërtimit të një ligji (qoftë të një ligji të zakonshëm apo të një kodi) ndjek një strukturë të qëndrueshme dhe logjike që ndihmon qartësinë dhe kuptueshmërinë e ligjit.


Brenda kësaj logjike paragrafë të caktuar të një neni ndjekin rendin zbritës dhe kuptimi tërësor i nenit del kur interpretimi bëhet nga paragrafi në paragraf në rend zbritës dhe jo me kapërcime. E thënë shkoqur bie fjala, nëse neni 178 i Kodit Zgjedhor ka 6 (gjashtë) paragrafë, ky nen duhet interpretuar në linjë logjike nga paragrafi i 1(parë) deri tek i 6(gjashti) dhe jo duke kapërcyer direkt te paragrafi i 6 siç edhe kërkon të bëjë Kryeministri.


Kjo do të thotë se nxjerrja e të vërtetës ligjore që përcaktohet në nenin 178 të Kodit Zgjedhor, duke iu referuar në mënyrë selektive vetëm paragrafit që i intereson mazhorancës është në kundërshtim me frymën e këtij neni dhe me vetë qëllimin që ka pasur ligjvënësi në momentin e miratimit të tij.


Në këtë kuptim përdorimi i nenit 178 pika 6 të Kodit Zgjedhor nga ana e Kryeministrit për "t'u vënë zjarrin" fletëve të votimit dhe kundërfletëve, shkon përkundër strukturës dhe linjës logjike të formulimit të këtij neni të Kodit dhe anashkalon qëllimisht paragrafin e 4(katërt) të tij që sqaron "procedurën e trajtimit të dokumentacionit zgjedhor si dhe përcakton një afat maksimal prej 24-muajsh pas shpalljes së rezultateve përfundimtare të zgjedhjeve, brenda të cilit do të realizohet bashkëpunimi me Arkivin Qendror të Shtetit" dhe nuk shprehet asgjëkund se fletët e votimit duhet të digjen paralelisht me hapjen e kutive të materialeve zgjedhore (!).


Së katërti: Ligjvënësi në hartimin e Kodit Zgjedhor nuk kishte asnjë mundësi objektive të parashikonte ndodhjen e situatave si kjo e tanishmja, pasi presupozohet se ligji zbatohet gjithmonë në një teren normal politik, por gjithsesi neni 178/4 i Kodit Zgjedhor është munduar të parashikojë çdo të papritur kur ka përcaktuar afatin maksimal 24-mujor për mbylljen e plotë të një procesi zgjedhor deri tek tjetri, madje në këtë drejtim ka avancuar edhe kodin e mëparshëm zgjedhor që parashikonte një afat 1-vjeçar.


Si e tillë, kjo pikë e nenit 178 të Kodit Zgjedhor nuk justifikon asnjë lloj ngutje të KQZ-së për të djegur fletët e votimit, por afati i vendosur nga ky paragraf i nenit të mësipërm duhet shfrytëzuar nga palët në bisedime si një afat më se i mjaftueshëm që çështjen e hapjes së kutive të fletëve të votimit t'ia adresojë Komisionit të Venecias.


Së pesti: Djegia e fletëve të votimit dhe kundërfletëve, gjase si zbatim i kërkesave të nenit 178/6 të Kodit Zgjedhor nuk është gjë tjetër veçse një alibi e stisur ligjore e mazhorancës.


Këtë e tregon qartë vetë afati 24-mujor i vendosur në pikën 4 të po këtij neni të Kodit Zgjedhor, i cili ka marrë në konsideratë faktin se puna me materialet zgjedhore është proces shumë delikat, ndërsa djegia e fletëve të votimit është proces rutinë dhe nga praktikat e mëparshme të KQZ-së për këtë çështje rezulton që kjo është bërë me udhëzim të posaçëm dhe jo me vendim.


Ky nen i Kodit Zgjedhor në thelb as në një situatë normale politike nuk e lejon ngutjen për përdorimin e "zjarrit" e jo më në një situatë të tillë politike ku gjendet politika shqiptare.


Zjarri, zakonisht është metodë që përdoret për të shkrumbuar provat e fajësisë sa herë që kryhet një krim dhe nëse në rastin e zgjedhjeve të 28 qershorit 2009, ka ndodhur me të vërtetë një krim elektoral, ashtu siç edhe ka fjalë, atëherë djegia e fletëve të votimit dhe e kundërfletëve nuk duhet parë më si një alibi ligjore, por si një krim i ri post-zgjedhor që synon ta çojë vendin drejt një anarkie politike dhe nëse KQZ-ja e ndërmerr këtë veprim, në këtë moment, për shkak të presionit politik të mazhorancës, do të ishte përgjegjëse për minimin e dialogut politik në vend dhe jo vetëm kaq.


Personalisht, mendoj se nëse palët politike në këto bisedime e posaçërisht mazhoranca heq dorë nga teoria e djegies së provave me zjarr, atëherë neni 178 i Kodit Zgjedhor në tërësinë e tij nuk e pengon, madje e ndihmon hapjen e gjithë dokumentacionit zgjedhor, duke përfshirë edhe fletët e votimit, por kjo duhet të bëhet vetëm me qëllim verifikimi dhe ballafaqimi me problematikën që do të dalë nga hetimi i materialeve zgjedhore dhe aspak në funksion të rinumërimit apo rivlerësimit të tyre, pasi këto faza të zinxhirit zgjedhor, duke qenë atribut ligjor i KQZ-së dhe Kolegjit Zgjedhor tashmë janë konsumuar ligjërisht.


Ekziston e gjithë hapësira e duhur kushtetuese dhe ligjore që zgjidhja e krizës politike në vend të bëhet në përputhje të plotë me trinomin Kushtetutë-Transparencë-Institucione dhe në këtë pikë sovrani, pra Kuvendi i Shqipërisë, është i gjithëpushtetshëm mbi këdo dhe mbi çdo gjë mjafton të shpëtohet shtylla themelore e demokracisë -vota e lirë.


Mendoj se koha e vënë në dispozicion të palëve në bisedime nga faktori ndërkombëtar, po të shfrytëzohet me racionalitet dhe me vullnetin e mirë për të bërë diçka të dobishme për Shqipërinë dhe shqiptarët në këtë moment historik për të ardhmen tonë Europiane, është më se e mjaftueshme, por që të arrihet kjo mazhoranca nuk duhet ta shohë opozitën e vendit si pjesë të huaj, por si përfaqësuesen e pjesës tjetër të shqiptarëve, ndoshta edhe më të madhe se ajo. Koha është tani, ndaj ky komision hetimor parlamentar duhet të fillojë sa më parë nga puna.

Shekulli

[Xhuxhumaku]

shyqyr qe mbaroj greva se na kishin bllokuar bulevardin

[Guri i Kuq]

Llogje dhe monologje


Hamit TAKA


Këto ditë na mbytën llogjet e monologjet. Veçanërisht pas pushimit të protestave dhe mbylljes së grevës së urisë. Llogje dhe monologje të Ramës dhe dështakëve rreth tij, të vetëquajtur lidership opozitar, ndonëse sovrani i nxorri duarthatë nga sofra e madhe dhe bujare e pushtetit më 28 qershor 2009. Llogje dhe monologje të grevistëve të urisë. Llogje dhe monologje të deputetëve socialistë. Llogje dhe monologje të zëdhënësve të PS. Llogje dhe monologje në studiot e televizioneve në shërbim të Ramës në "debate" me panele të tejmbushur nga opozitarët. Një retorikë boshe dhe bajate po përmbyt mediat, për të mbuluar fiaskon dhe dështimin e plotë të këtij aksioni politik grotesk të kryesocialistit. Monologjet abstrakte të Ramës nuk i ndan asgjë nga letra e Don Kishotit për Dylqynjën e Tobozës "arsyeja e mosarsyes...". Kush ka durimin të rrijë para ekraneve televizive, i ushtojnë veshët nga ulërimat ultimative të Ngjelës, avokati i së keqes dhe njeriu më i ndërkryer i më të ndërkryerve. Erjon Veliaj, si një fallxhore llafazane fshati, si ndonjë mamole shterpë, e ulur këmbëkryq në studiot e televizioneve, që s'i pushon goja as ditë as natë, i veli e i volli shikuesit me parashikimet e fatit të lumë të opozitës dhe me kulturën demokratike perëndimore pa limite të tij. Duke bërë të diturin, kompetentin, të mirinformuarin, të afruarin dhe të besuarin e ambasadorëve, gjithë liderëve e përfaqësuesve të institucioneve ndërkombëtare, ai i shet opinionit publik kashtën për flori. Se ku punon e kur punon ky njeri as shtrohet pyetja, por të ngacmon kureshtja, kur jeton ky njeri. E gënjen mendja se do të bëhet kryebashkiaku i Tiranës me testamentin dhe hyqmën e Ramës. Sa herë shtohet fërkimi midis dy partive të mëdha, nxjerr kokën Gjinushi nëpër penxheret televizive dhe fillon monologjet për meritat e mëdha të tij në instalimin e demokracisë dhe profecitë e tij për rreziqet që i vijnë vendit nga udhëheqja e Berishës. Berisha! Berisha! është refreni 24-orësh i tij. E kështu me radhë "gjeneralët" e nxjerrë në pension nga sovrani, disa në moshën e thyer e disa të parakohshëm: Milo, Ndoka, Zogaj etj.

Në monologjet e tyre të bezdisshëm këta kumarxhinj të politikës bllofiste thonë se, dështimi banal i grevës së urisë ishte një "triumf" e "fitore" e opozitës, pra i thonë turpit "fitore". Ata thonë se, në restorantin "Crocodile" të Strasburgut, Europa urdhëroi "të hapen kutitë" pa asnjë bazë me të vërtetën. Ata thonë se, brenda 15 ditëve, bile edhe më pak, na heqin vizat. Hipokritët e pandreqshëm, pasi bënë përpjekje mbi fuqitë e tyre për të penguar heqjen e vizave, tani, pasi i vunë me shpatulla pas murit ndërkombëtarët, duke i detyruar të marrin pjesë në Parlament dhe të respektojnë institucionet, duan autorësinë e heqjes së vizave. Ashtu siç thotë Nexhmije Hoxha se, Enveri do ta kishte vendosur demokracinë po të jetonte në kohën e rënies së Murit të Berlinit, ashtu siç rreken bijtë e bllokmenëve t'ia dedikojnë fillimin e proceseve demokratike Ramiz Alisë, ashtu siç përpiqen Gjinushi dhe Rama ta hipotekojnë për vete, ashtu siç bëjnë mëkatarët e djeshëm në monologjet e tyre me leksione për demokracinë; ashtu siç bëjnë disa deputetë grevistë që duan ta quajnë grevën-farsë të tyre ekuivalente me grevën e studentëve të Dhjetorit e sa absurditete të tjera, që duhet t'u përgjigjesh vetëm me absurditete…

Monologjet bezdisëse dhe shterpe të Ramës dhe mercenarëve të tij, tregojnë edhe një herë dukshëm, atë që dihet, se PS ka mbetur peng i së kaluarës dhe nuk ka ndërmend as të rinovohet e as të braktisë llogoret e bunkerët ideologjikë të Partisë së Punës. Dihet se tërë retorika demagogjike dhe propaganda mashtruese e parti-shtetit diktatorial ishte një monolog vetmie, që varfërinë e skajshme të shqiptarëve e ngjyente me rozë, gjakun me të bardhë dhe shkretinë shpirtërore me argëtime skllevërish. Vazhdimin e atyre monologjeve e shikojmë sot nëpër librat e Ramizit dhe Nexhmijes, të cilat po na i servirin pjesë-pjesë gazetat. Nëpër këto libra-monologje-llogje, jo vetëm që evokohet periudha diktatoriale dhe vepra e diktatorit, jo vetëm shpaloset nostalgjia melodramatike e bllokmenëve për kohën e lumtur të tyre, por nxjerrin kthetrat edhe urrejtja për demokracinë, mllefi për Berishën dhe ethet përvëluese të hakmarrjes dhe revanshit.

Historia e pasuksesshme e PS-së, veçanërisht pas ardhjes së zotit Rama në krye të saj, është një zinxhir monologjesh, që sot dremisin vetëm në sirtarët e kujtesës së vet dhe të fanatikëve e nostalgjikëve të majtë. Herë gju më gju me popullin e herë nga tribunat dhe ekranet, ai ka shfryrë mbi publikun frymën e politikës së vjetër, të mbështjellë me një mjegullnajë surreale e abstraksioniste. Fillimisht, monologu i politikës së re, të cilës i doli kallaji fare; më pas filozofia e bashkimit të gjithë popullit pa ndasi partiake, e sintetizuar në slloganin "tej së majtës e tej së djathtës", gjë të cilën e provoi koha se sa e vërtetë ishte, sidomos me protestat e fundit dhe grevën e urisë në Bulevardin "Dëshmorët e Kombit"; pas tij erdhi monologu i kutive, që u bë objekt humori mbarëpopullor. Sipas Ramës dhe sadrazemëve të tij, fitorja e këtyre humbësve është fshehur në kuti; atje ishte çelësi i fitores së Ramës, Gjinushit, Ngjelës, Velisë, Ndokës, Milos, Zogajt etj (sa shumë fitues paska fshehur ajo kuti!); atje është buka e munguar e fshatarëve; atje është oferta e punësimit; atje janë fletoret e nxënësve të shkollës; atje janë ilaçet e spitaleve; atje janë faturat e energjisë elektrike; atje është thesari i Ali Babait; atje është zgjidhja e krizës botërore financiare...Ajo kuti u bë biblike. Shqiptarët jo fort të ditur, pleqtë besimtarë dhe fëmijët presin hapjen e kutisë magjike për të zbuluar misteret dhe mbase vetë fatin e të ardhmes së tyre. Një monolog tipik dhe një retorikë demagogjike tipike e kohës së bllokmenëve na afruan monologjet e grevistëve të urisë gjatë e pas grevës. Me fjalë mikluese i drejtoheshin popullit: "populli i mrekullueshëm i vendit tim", "sakrifikohemi për idealin dhe kauzën", "jemi të uritur e shëndetligj, por jemi më të fortë se kurrë"… Duke bekuar veprën e tij, dmth protestat e "popullit opozitar" dhe grevën e urisë, duke dhunuar të drejtat dhe liritë e qytetarëve jopjesëmarrës në to, duke provokuar shtetin dhe institucionet e mbrojtjes së rendit me anë të shkeljes së ligjit, duke dhunuar institucionin e përgjegjshmërisë së kryebashkiakut të kryeqytetit, duke bërë luftë parreshtur kundër qeverisë, duke prishur imazhin e Shqipërisë demokratike dhe turistike në prag të sezonit turistik, duke penguar heqjen e vizave dhe statusin e kandidatit në BE, duke djegur me zjarr mendimin e lirë të elitës së intelektualëve të vendit, si "heretikë" dhe etiketime alabakësh, vetëm se mendojnë ndryshe nga ai dhe e këshilluan të bënte të arsyeshmen dhe të ndershmen për vendin, duke mos u sprapsur para asnjë forme gënjeshtre dhe shpifjeje, zoti Rama, me mentalitetin e vjetër stalinisto-enverist, tentoi që, me anë të heroizmave, porosive dhe urdhërave të zëvendësonte institucionet shtetërore dhe ligjet e vendit. Sipas këtij synimi tani ai shpall fitoret imagjinare. Në monologjet e kryetarit mungojnë vetëm idetë e qarta se si do të jetë ajo "qeveria e popullit" pas grevës, alternativat konkrete për daljen nga "kriza" e fabrikuar prej tij, si do të zhvillohen proçeset eurointegruese dhe shumë probleme të tjera për të ardhmen e vendit. Nuk është e vështirë të kuptohet rezultantja e gjithë synimeve dhe veprimeve të opozitës: pushteti, pushteti dhe vetëm pushteti. Edhe kush nuk donte ta kuptonte këtë e mori vesh nga takimi i kryesocialistit me pjesëmarrësit e grevës së urisë dhe grupin parlamentar socialist para hyrjes në seancën parlamentare të së hënës. Ishte vërtetë një komedi me skenare të vjetra dhe regji të re. Ngjante me një odë dimërore, ku njerëzit e ngeshëm tregojnë me patos kujtimet e tyre. Dikush, me një hipokrizi e servilizëm të pështirosur, falenderonte Ruçin, Ramën, Fatmir Xhafajn; dikush trgonte çfarë i kishte thënë X-i dhe çfarë i kishte thënë Y-it, tamam si dikur, kur veteranët na tregonin me patos kujtimet e luftës nëpër shkolla; dikush tregonte sa kishte sakrifikuar në emër të idealit e kauzës së transparencës. Dukej hapur se, në grevë ishin futur për pasurimin e CV-ve të tyre. Vulën ia vuri ish-kryetari i grevës, zoti Fatmir Xhafaj, kur tha me zemërim: "askush nuk duhet të bëjë pazare me sakrificat tona". Kjo ligjëratë shpalosi para simpatizantëve të nderuar e të respektuar të PS-së të vërtetën lakuriqe për synimet e grevistëve, ku një grup njerëzish të papërgjegjshëm për interesat e vendit dhe ambiciozë për interesat e tyre, duan t'i mbajnë peng të ardhmen e tyre e të fëmijëve të tyre. Kaq ishte investimi i grevistëve, investim për postet e nesërme kur të bëhet rrotacioni i pushtetit, për të siguruar që tani çerdhet e ngrohta personale e familjare. Nga frika e humbjes së privilegjeve dhe limaksia e tyre e pashërueshme, ata janë gati të sakrifikojnë interesat e vendit dhe të kujtdo tjetër dhe as që u bie ndërmend për hallet e dikujt. Xhafaj tregoi filozofinë sunduese në gjirin e PS-së, e cila është fund e krye politikë pazaresh.

Monologje-llogjeve të absurdit opozitar mazhoranca qeverisëse mund t'i përgjigjet me anë të absurdit, por ajo nuk ia lejon vetes të bjerë në kurthin e opozitës, t'u fryjë urave të konfliktualitetit, pasi kjo mund të gjeneronte urrejtjen midis elektoratit të djathtë dhe të majtë. Demokratët kanë thesar të vyer traditat e popullit, respektojnë dhe i qëndrojnë urtësisë popullore, se kundërshtari është këshilltar i mirë dhe miku duhet të jetë kritik i mirë. Natyrisht, secili e shikon çdo gjë në jetë ashtu siç i pëlqen ta shohë, kurse ai, të cilit nuk i pëlqen asgjë, sheh vetëm vetveten dhe flet për vete, një pamje e mërzitshme dhe mjerane…Monologjet janë pëshpërima dhe psherëtima e të braktisurve dhe të vetmuarve.

[juanito02]

Shqiperia jone me duket kohet e sotme si nje kinema 3D ku gjysma perdor syze me xham blu te dyja dhe gjysma me 2 xhama te kuq.
Askush nga keta se shikon realitetin
E shohin vetem ata qe kan njerin xham te kuq e tjetrin blu.
Lum kush shikon me te dy ngjyrat se ajo eshte me e natyrshmja

[Besoja]

Më bëri përshtypje një emision i Rudina Xhungës me katër të ftuar të majtë.Eh moj Rudinë,thashë!Ç'më kujtove ato estradat e asaj kohe!
Duke ju hequr këtyre zotërinjëve më lart, atë pjesë të pistë të fjalorit të tyre dhe herë pas here fyerjet,jam dakort që Shqipëria duhet të shikohet ashtu siç është.Përdorimi i të dyjave ngjyrave,natyrisht që të çon në një përfundim jo realist ashtu si edhe i njërës ngjyrë apo tjetrës.
Megjithatë, të flasësh çdo ditë duke përcjellë një urrejtje,nuk besoj se rregullon gjërat.
Natyrisht që greva u bë për kapital politik të PS-së dhe personave në veçanti.
Në kohën e Enverit,shumë fshiheshin pas të qënurit partizan edhe pse ishin nga më të paaftët.Me ndryshimin e sistemit,po fshiheshin pas të qënurit dhjetoristë dhe demokratë të viteve të para.Ndërsa nesër,do fshihen dhe do përfitojnë nga të qënurit në grevën e urisë.Dhe këtë besoj se të gjithë e kuptojnë por për arsye të atyre që thashë më lart,nuk e pohojnë dot. Sepse janë me ato syze që përmëndin këta zotërinjtë më lart.