Postuar më parë nga
fattlumi
Veshtrim paksa i gjate,mirepo ia vlen te lexohet.
-------------------------------------------------------------------------------------------------
Logjika e Lazaratit
Lazarati është një katund afër Gjirokastrës, i cili prej vitesh njihet si çerdhe e krimit, ku mbillet, vaditet, përpunohet dhe shitet hashashi, njëra prej drogave më të popullarizuara. Thuhet se policia shqiptare me vite nuk ka guxuar të futet në këtë katund për shkak të rezistencës së banorëve. Në gusht të vitit 2004 një helikopter italian, i cili po kthehej nga Saranda në Tiranë, kishte fluturuar mbi Lazarat, ku kishte vëzhguar arat që dyshohej se ishin të mbjella - me hashash. Banorët e Lazaratit ishin zemëruar nga ky aksion dhe në traditën e kaçakëve që nuk i nënshtrohen asnjë autoriteti shtetëror kishin shtënë me armë kundër helikopterit, të cilin e kishin qëlluar. Kjo është njëra anë e rrëfimit për këtë ngjarje. Ana tjetër fillon këtu: Menjëherë pas incidentit në Lazarat kishte shkuar një gazetar shqiptar. „Mbërrita natën atje dhe në hyrje të fshatit pashë disa roje të armatosura. U afrua njëri prej tyre me fener në dorë. Kur drita e fenerit e ndriçoi fytyrën time, roja më njohu dhe më dha leje të futem në fshat“, tregon gazetari nga Tirana. Pasi kishte shkëmbyer disa llafe me banorët ai kërkoi të takohet me personin që kishte shtënë i pari kundër helikopterit. Kur e kishte pyetur gazetari pse kishte shtënë me armë kundër fluturakes italiane, qitësi kishte thënë: „Shiko, more mik! Helikopteri fluturoi mbi kopshtin tonë, u soll vërdallë, u afrua madje fare mbi kulm të shtëpisë, kështu që unë isha i detyruar ta sulmoj me armë, sepse ne kemi gra e vajza këtu, nuk lejojmë të na i fotografojnë gratë e vajzat, të na shkelin nderin dhe pragun e shtëpisë këta shkërdhata nga Italia“. E vërteta ishte krejt ndryshe: Helikopteri nuk po fotografonte gratë dhe vajzat e Lazaratit, por zonat e mbjella me drogë.
Kjo vaki në Lazarat ashiqare tregon se jo pak shqiptarë janë mjeshtër për të gjetur arsyetime për vepra penale. Logjika e Lazaratit duket se është bërë model dhe tani dominon vokabularin dhe sjelljet e shumë politikanëve shqiptarë në Shqipëri, në Kosovë, në Maqedoni dhe gjetiu në viset e banuara me shqiptarë. Pas kritikave nga mediat dhe nga përfaqësuesit e shoqërisë civile në adresë të udhëheqësve të shtetit të Kosovës për shkak të heshtjes në lidhje me bastisjen nga ana e kriminalistëve të misionit të BE-së, EULEX, në Ministrinë e Transportit dhe Postë-Telekomunikacionit dhe në objekte private të zyrtarëve të këtij institucioni javën që shkoi në opinionin publik përmes intervistave u paraqitën dy krerë të institucioneve: kryetari i Kuvendit të Kosovës, Jakup Krasniqi, dhe kryeministri Hashim Thaçi. Ashtu siç janë shprehur këta dy politikanë, më mirë të mos kishin folur fare. Sikur të kishin vazhduar heshtjen mbase do t’i shkaktonin më pak dëm shtetit dhe partisë që përfaqësojnë.
Bora dhe befasia
T’i analizojmë së pari llafet e serta të Jakup Krasniqit në gazetën “Express” në lidhje me veprimet e EULEX-it. Bastisjen ai e quan “intervenim” në institucionet e shtetit. Ky nocion ushtarak lë të nënkuptohet se shteti i Kosovës qenkësh sulmuar nga ndonjë organizatë armiqësore. E saktë është se një ministri i është nënshtruar një hetimi kriminalistik nga misioni i BE-së për shkak të dyshimit për korrupsion dhe delikte të tjera. Dihet se misionin e BE-së e kanë ftuar njëzëri autoritetet e Kosovës. Krasniqi pastaj thotë se krerët e shtetit janë “gjendur të papërgatitur përballë kësaj ndërhyrjeje”. Kjo tingëllon sikur një fshesar i borës në komunën e Prishtinës të thoshte në mes të janarit: “Na kanë befasuar të reshurat e borës”. Paralajmërime se EULEX-i dhe institucionet e tjera ndërkombëtare të pranishme në Kosovë, më në fund, do të ndërmarrin hapa konkretë kundër korrupsionit dhe krimit të organizuar ka pasur tashmë disa muaj, por ndoshta kryetari i Kuvendit nuk ka jetuar në Kosovë dhe nuk ka pasur mundësi t’i dëgjojë. Ambasadori amerikan Christopher Dell më 15 janar 2010 para liderëve kosovarë ka mbajtur një fjalim dramatik mbi shtetin e Kosovës, të cilin e ka përshkruar si të rrezikuar të dështojë për shkak të keqqeverisjes. Ambasadori, mes tjerash, ka thënë: „Figurat e krimit të organizuar dhe politikanët e korruptuar nuk duhet të lejohen të mbajnë përfitimet e tyre të jashtëligjshme. (...) Korrupsioni, dhuna dhe keqpërdorimet kalojnë pa u ndëshkuar. Të dobëtit janë pa një mjet efektiv veprimi, gjersa të fuqishmit manipulojnë ligjet dhe njerëzit për të mbajtur pushtetin dhe akumuluar pasurinë“. Në fillim të shkurtit Grupi Ndërkombëtar Drejtues, një konglomerat shtetesh mike të Kosovës që merren me mbikëqyrjen e implementimit të planit për pavarësi të Martti Ahtisaarit, pas mbledhjes së mbajtur në Vjenë, kërkoi nga qeveria dhe institucionet e tjera relevante që Kosova të bëjë „përparim urgjent“ në luftimin e korrupsionit, krimit të organizuar dhe instalimin e sundimit të ligjit. Duke iu drejtuar autoriteteve të Kosovës ambasadori Dell kishte nënvizuar: „Në mbarë vendin, viktimat e dhunës, krimeve dhe padrejtësisë po presin; po presin që Kosova ta mbajë fjalën e vet – të përmbushë premtimin e vet kushtetues që të jetë anëtare dinjitoze e familjes së shteteve paqedashëse të botës”. Në mars gazeta “Koha Ditore” kishte shkruar se ndërkombëtarët i kanë kërkuar kryeministrit Thaçi të shkarkojë një ministër, kundër të cilit po zhvilloheshin hetime për korrupsion. Që atëherë është ditur dhe në të gjitha kafehanet e Prishtinës është pëshpëritur se fjala është për – Fatmir Limajn. Nëse Jakup Krasniqi ka jetuar në Kosovë muajve të fundit, atëherë vështirë të mos i ketë dëgjuar këto paralajmërime.
Kryetari i Kuvendit të Kosovës thotë se EULEX-i ka intervenuar kundër institucioneve “që janë krijuar me gjak”. Kështu para disa kohësh ishte përpjekur të argumentojë edhe një qatip i kryeministrit, pra, duke zënë në gojë gjakun dhe luftën! Thua se meritat e luftës i japin të drejtë kësaj qeverie, por dhe qeverive të mëparshme, ta trajtojnë shtetin si pronë private, si bahçe të babës. Politikanët sundues të Kosovës, pëshpëritësit dhe qatipët e tyre, por edhe opozitarët që mendojnë se kanë merita për luftën kundër aparatit represiv të Serbisë përfundimisht duhet ta kuptojnë se është e pamoralshme, madje e neveritshme që keqqeverisja, korrupsioni, shpëlarja e parave, krimi i organizuar dhe kleptokracia të mbrohen duke përmendur gjakun e derdhur në luftë. Këtu vetëm më duhet të përsëris atë që kam shkruar në fund të marsit në këtë gazetë: “Të përmendësh gjakun e dëshmorëve për të mbrojtur korrupsionin është sikur t’ia pështysh varrin Adem Jasharit, Luan Haradinajt dhe Agim Ramadanit. Kjo shoqëri duhet të gjejë forcën dhe të ketë guxim që të mos lejojë këtë njollosje”.
Llafe të serta
Si kryetar i Kuvendit Jakup Krasniqi duhet të jetë i vetëdijshëm për peshën e fjalëve të tij – për të keq dhe për të mirë. Si një prej figurave qendrore të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës ai duhet të jetë i pari që angazhohet kundër atyre ish-bashkëluftëtarëve të tij, të cilët prej vitesh e keqpërdorin sakrificën e popullit të Kosovës në luftën çlirimtare për të vjedhur nga arka e shtetit. Në vend se të sillet si burrë shteti dhe si prioritet ta ketë interesin shtetëror dhe jo atë individual, klanor apo partiak, kryetari i Kuvendit të Kosovës, Jakup Krasniqi, vepron sikur ai qitësi nga Lazarati, kur në lidhje me bastisjen e shtëpisë së Fatmir Limajt thotë: “Ky ishte një sulm mbi dinjitetin e një njeriu, një sulm mbi dinjitetin e njerëzve të institucioneve. (...) Kjo, në një mënyrë, është një lloj presioni psikik mbi familjen. Ne do të dëshironim që këtu të vendoset rendi dhe ligji, por të respektohen edhe disa norma njerëzore, sepse dihet se njerëzit tanë me decenie janë maltretuar nga forcat policore”. Kështu pat folur edhe ai qitësi i Lazaratit: “Isha i detyruar ta sulmojë me armë helikopterin, sepse ne kemi gra e vajza këtu në shtëpi, nuk lejomë të na i fotografojnë gratë e vajzat, të na shkelin nderin dhe pragun e shtëpisë këta shkërdhata nga Italia“. Kryetari i Kuvendit me ton polemist e krahason policinë e misionit të BE-së EULEX me policinë vrastare të Serbisë, kur thotë se „njerëzit tanë me decenie janë maltretuar nga forcat policore”. A ka fakte Jakup Krasniqi se policia e EULEX-it ia ka keqtrajtuar familjen Fatmir Limajt? Nëse ka, atëherë është mirë t’i bëjë publike dëshmitë dhe jo të flasë llafe të serta pa asnjë mbulesë vërtetësie. Sepse llafet e tilla e rrënojnë të ardhmen europiane të vendit. Është e dëmshme për kulturën politike të një shteti, kur kryetari i parlamentit flet me këtë ton zemërak dhe pa asnjë argument. Në intervistën e tij Krasniqi ka deklaruar se “ne do të dëshironim që këtu të vendoset rendi dhe ligji” dhe në këtë mënyrë ai e ka pranuar se në Kosovë nuk ka as rend, as ligj, edhe pse para disa javësh një (b)analist i zjarrtë pseudopublicistik në shërbim të Partisë Demokratike të Kosovës kishte thënë se çdokush që vjen në Kosovë e vëren se këtu sundon ligji, rendi dhe stabiliteti.
A nuk është detyrë e kryetarit të Kuvendit të Kosovës të angazhohet për sundimin e ligjit?
A nuk është detyrë e kryetarit të Kuvendit të Kosovës të punojë që në Republikë të ketë rend dhe stabilitet institucional?
A nuk është obligim i shefit të parlamentit që të bëjë thirrje dhe të kërkojë që Kosova të ketë gjykata të pavarura, të ketë prokurorë vendorë që mund të punojnë me këmbëngulje për çrrënjosjen e krimit dhe korrupsionit pa pasur frikë se dikush nga qeveria do t’i thërrasë në telefon, do t’i kërcënojë me jetë ose do t’ua shajë nënën, farën dhe fisin?
Retorikë populliste
Në vend se të kryejë punën e tij si duhet Jakup Krasniqi përpiqet të sulmojë misionin e BE-së me retorikë populliste, duke injoruar një fakt thelbësor: problemi kryesor nuk është te BE-ja, por te institucionet dhe një pjesë e madhe e shoqërisë së Kosovës. Sikur qeveria, presidenca, parlamenti, opozita, shoqëria civile dhe mediat të angazhoheshin për ndërtimin e një shteti funksional, atëherë as sytë nuk do t’ia kishin parë gjyqtarëve dhe prokurorëve nga Europa Perëndimore, kurrë madje s’do kishin dëgjuar për holandezin Johannes van Vreeswijk, i cili javën e kaluar u mbajti një leksion të rëndësishëm nga fusha e drejtësisë krerëve institucionalë të Kosovës. Çështja është shumë e thjeshtë: qytetarët e Kosovës dhe prijësit e tyre politikë kanë shpallur si synim strategjik integrimin e vendit në Bashkimin Europian. Nga Brukseli kanë kërkuar që në këtë rrugë të gjatë Kosovën ta përkrahin ekspertë të BE-së me miliarda euro, me dije, me mjete teknike dhe me përvojën e tyre. Është shumë e qartë se Kosova si shtet nuk ka kapacitete që të integrohet në BE pa ndihmën nga shtetet e Europës Perëndimore. Me një fjalë: Kosova dëshiron të anëtarësohet në BE, nuk është BE ajo që synon të bëhet anëtare e Kosovës! Udhëheqësit politikë në Prishtinë nuk duhet të sillen me mendjemadhësi si politikanët e Beogradit, të cilët me vite të tëra propagandonin idenë se BE ka nevojë për Serbinë dhe jo anasjelltas. Ndërkohë edhe në Serbi e kanë vërejtur se kjo retorikë i detyron ata të vendnumërojnë, prandaj kohëve të fundit presidenti Boris Tadiq dhe ministri i Jashtëm Vuk Jeremiq po përpiqen të inicojnë debatin për një marrëveshje në lidhje me Kosovën, në mënyrë që këtë problem ta heqin qafe njëherë e përgjithmonë.
Në vend se të punojnë për të përmirësuar qeverisjen dhe për të forcuar institucionet, kryeministri Hashim Thaçi dhe kryeparlamentari Jakup Krasniqi dalin e ankohen se EULEX-i e paskësh prekur shoqërinë e Kosovës në dinjitet dhe në namuz. Prandaj ata u dashka t’ia tregojnë gjoksin Evropës, kësaj kurve të motit, që i ra moh besës së Zotit dhe s’i la rehat politikanët e Kosovës të angazhohen gjoja për të mirën e këtij vendi. Çfarë hipokrizie!
Në reagimet e kryetarit të Kuvendit, Jakup Krasniqi, të kryeministrit Hashim Thaçi dhe të qatipëve që mbrojnë korrupsionin në lidhje me bastisjen në Ministrinë e Transportit dhe Postë-Telekomunikacionit vërehet një tendencë që vëmendja e opinionit të përqendrohet te punët e mira që paskësh kryer ministri Fatmir Limaj. Punët e mira, nëse janë bërë, shoqëria do t’i vlerësojë, siç do ta çmojë edhe sakrificën e Fatmir Limajt gjatë luftës çlirimtare. Fundja populli e ka dëshmuar respektin për Limajn edhe gjatë procesit kundër tij në Hagë, kur qytetarë nga të gjitha anët e Kosovës nuk kursyen para për të mbushur qypin, nga i cili është financuar mbrojtja e ish-komandantit rajonal të Ushtrisë Çlirimtare. Për Limajn më shumë janë angazhuar njerëzit e thjeshtë të Kosovës se sa partia e tij. Por për momentin kemi një problem tjetër: kundër zyrtarëve të Ministrisë së Transportit dhe Postë-Telekomunikacionit kanë filluar hetimet për shkak të dyshimit për korrupsion, krim të organizuar, keqpërdorim të detyrës zyrtare, shpëlarje parash etj. Nuk pinë ujë tani deklaratat patetike të Jakup Krasniqit se Limaj është sjellë si “një njeri që e do vendin e vet”. Neve të gjithëve që jemi pjesë e jetës publike na ka rënë rasti të njohim këtë apo atë politikan, mes tyre edhe Fatmir Limajn. Por kur bëhet fjalë për dyshime për korrupsion apo delikte të tjera, sentimentet duhet lënë anash. Nuk i ndihmon fare Fatmir Limajt nëse gazetarë joseriozë dhe të tjerë, të thirrur e të pathirrur, dalin e bërtasin nëpër çarshi dhe nëpër gazeta: “Unë kam pirë kafe më të, për besë djalë i mirë është”. Vetëm pasi të marrë fund procesi që ka nisur EULEX-i do të shohim nëse bindjet tona për Limajn, pa marrë parasysh çfarë janë ato – pozitive apo negative, i përgjigjen realitetit apo janë fiksion.
Hiç më pak të dëmshme se deklaratat e Jakup Krasniqit nuk ishin edhe mendimet e kryeministrit Hashim Thaçi në lidhje me “rastin F.L.”. Pas një heshtje të gjatë ai e quajti aksionin e EULEX-it si të panevojshëm, joprofesional dhe tendencë për linçim. Nëse mendon Hashim Thaçi se aksioni ishte i panevojshëm, atëherë a është e panevojshme edhe lufta kundër korrupsionit? Nëse aksioni ishte joprofesional, atëherë kryeministri duhet t’i sqarojë opinionit se çfarë veprimesh do të ishin profesionale? Si shumica e banorëve të Kosovës edhe kreu i qeverisë pak merr vesh nga procedurat gjyqësore, sepse gjenerata e Thaçit dhe gjeneratat pas tij janë rritur në rrethana të jashtëzakonshme, kur sistemi i drejtësisë ka qenë në shërbim të politikës represive të Serbisë. Opinionit do t’i interesonte edhe një shpjegim i Thaçit në lidhje me akuzën e tij se EULEX-i ka synuar ta linçojë ministrin Limaj. Të shohim ç’domethënie ka folja “linçoj” sipas Fjalorit të Gjuhës Shqipe: “E vras, e var a e djeg dikë pa i bërë gjyq (siç veprojnë bandat raciste e borgjezia reaksionare në SHBA ose bandat e tipit fashist në vendet e tjera kapitaliste për të asgjësuar zezakët dhe njerëzit përparimtarë e revolucionarë)”. Ashiqare shihet se kryeministri ka përdorur një folje të pavend për të përshkruar një rast ordiner të drejtësisë. Fatmir Limaj as nuk është vrarë, as nuk është varur, as nuk është djegur. Pas aksionit të EULEX-it ai e dha një deklaratë të rezervuar, ashtu siç e kërkonte momenti tejet i ndjeshëm i hetimit. Kaq. Nuk ka nevojë Limaj për avokati të tillë siç ia ofron tani Hashim Thaçi, sepse efektet mund të jenë kundërproduktive. Rezultat i retorikës patetike dhe idhnake të Thaçit dhe Krasniqit ishte intervista e prokurorit të EULEX-it Johannes van Vreeswijk, i cili u bëri apel zyrtarëve të shtetit që t’i kursejnë ekspertët e misionit të BE-së nga “komentet fëmijërore”.
Sjellje joracionale
Në paraqitjen e tij në Radiotelevizionin e Kosovës Thaçi për shumë të zeza që, sipas tij, po i ndodhin Kosovës, e bëri fajtor shefin e Zyrës Civile Ndërkombëtare, Pieter Feith. Kryeministri i Kosovës e akuzoi diplomatin holandez se po e dëmton imazhin e Kosovës, se po përzihet në punë të drejtësisë etj. Çfarë të keqe i paskësh bërë Pieter Feith Kosovës? Në përputhje me kompetencat e tij ai e ka njoftuar kryeministrin për hetimet që po kryhen në lidhje me korrupsionin. I ka kërkuar që të ndërmarrë hapa për t’i dhënë fund praktikës së korrupsionit, e ka lutur të ndikojë që Kosova të shkëputet nga tradita e keqe e qeverisjes - një traditë që nuk e ka themeluar, por e ka trashëguar dhe e ka bërë edhe më perverse kabineti i kryeministrit Thaçi. Në vend se të punojnë për të përmirësuar qeverisjen dhe për të forcuar institucionet, Thaçi dhe Krasniqi dalin e ankohen se EULEX-i e paskësh prekur shoqërinë e Kosovës në dinjitet dhe në namuz. Prandaj ata u dashka t’i tregojnë gjoksin dhe muskujt Evropës, kësaj kurve të motit, që i ra moh besës së Zotit dhe s’i la rehat politikanët e Kosovës të punojnë gjoja për të mirën e këtij vendi. Fakti që qytetarët unanimisht po e mbështesin aksionin e EULEX-it kundër korrupsionit tregon se udhëheqësit politikë të Kosovës prej kohësh janë shkëputur nga populli dhe jetojnë në kullën e tyre të fildishtë.
Sjellja e çuditshme e kryeministrit kundër EULEX-it nuk paraqet ndonjë risi. Kështu, joracionalisht, Hashim Thaçi qe sjellë edhe në nëntor të vitit 2008, kur autoritetet e Kosovës arrestuan tre agjentë të shërbimit sekret gjerman. Përkundër këshillave qëllimmira se autoritetet kosovare duhet t’i lirojnë menjëherë shtetasit gjermanë, duke u bazuar edhe në përvojën e vendeve perëndimore me agjentë të zbuluar të shteteve të tjera, kryeministri vendosi të shtyhej me Gjermaninë, shtetin që pas Amerikës ka bërë më së shumti që Kosova të çlirohet nga Serbia dhe të fitojë pavarësinë. Në ato ditë dramatike kryeministrit Thaçi i kishte telefonuar Thomas de Maizière, atëherë ministër për detyra të veçanta dhe shef i kabinetit të kancelares Angela Merkel. De Maizière i kishte dhënë shefit të qeverisë së Kosovës një lloj ultimatumi që agjentët të liroheshin sa më parë. E çfarë bënë autoritetet e Kosovës? Lejuan që agjentët gjermanë të ekspozoheshin gjerësisht në media, nëpër gazeta të afërta me qeverinë u botuan detaje se si merreshin në pyetje shtetasit e Gjermanisë, madje u publikuan edhe fotografitë e tyre. Nuk është risi të thuhet se kjo sjellje e autoriteteve kosovare i kishte zemëruar tej mase diplomatët dhe politikanët gjermanë, në mediat e këtij vendi “afera e tre agjentëve” ka qenë temë qendrore për gati dy javë. Tenori i komenteve ka qenë ky: ne ua hoqëm qafe serbët, i çliruam, e këta na i arrestojnë zyrtarët tanë pa pasur asnjë fakt! Ka qenë dita e 28 nëntorit 2008, ditë pushimi, kur pas presionit të madh nga Berlini qeveritarët e Kosovës vendosën t’i lirojnë gjermanët. Doli vetëm një problem: meqë ishte ditë pushimi, gjyqtarët kosovarë ishin nëpër shtëpitë e tyre. Ministri i atëhershëm i Punëve të Brendshme, Zenun Pajaziti, ishte detyruar të dërgojë policë që t’i marrin gjyqtarët nga shtëpitë e tyre dhe t’i sjellin në zyrë. Kështu edhe ndodhi. Gjyqtarët kosovarë morën vendim që lënda t’i transferohej një gjyqtari nga Mauritania në shërbim të UNMIK-ut. Ky i fundit pastaj urdhëroi lirimin e gjermanëve. Çfarë fitoi Kosova nga kjo lojë me muskuj? U dëmtuan rëndë marrëdhëniet me Gjermaninë dhe Kosova, nëntë muaj pas shpalljes së pavarësisë, u detyrua të kërkojë ndihmën e një gjyqtari afrikan të UNMIK-ut për të dalë nga moçali. Ky ishte fitimi! Gjermanët nuk e kanë harruar edhe një detaj të aferës: Derisa agjentët e tyre mbaheshin në burgjet kosovare, një këshilltar i Thaçit i kishte thënë korrespondentes së atëhershme të revistës “Der Spiegel” Renate Flottau se kryeministri i Kosoves do t’i kërkonte falje Gjermanisë për incidentin. Lajmi u botua menjëherë në edicionin online të “Der Spiegel”, por Thaçi nuk kërkoi kurrë falje, ndoshta ai as që është informuar ndonjëherë se çfarë premtimi kishte dhënë këshilltari i tij në një kafehane të Prishtinës.
Se gjermanët nuk e kanë harruar këtë aferë, tregoi edhe vizita e ministrit të punëve të brendshme Bajram Rexhepi në Berlin, në fund të marsit. Në kryeqytetin gjerman Rexhepi u takua me Thomas de Maizière, i cili që nga tetori i vitit të kaluar është ministër i brendshëm i Gjermanisë. Pas takimit de Maizière tha: “Kosova është pikë e itinerarit të kontrabandës së drogës nga Afganistani dhe vende të tjera të lindjes në drejtim të perëndimit. Aty ka krim të organizuar dhe forma të tjera të krimit”. Për aq sa më ka rënë të përcjell politikën gjermane nuk kam parë ndonjëherë që një ministër i një shteti të jetë goditur aq ashpër me kritikë siç u thumbua Bajram Rexhepi në Berlin. Madje edhe ministrat e Afganistanit trajtohen me më shumë respekt. Pasojat e aferës me agjentët gjermanë u vërejtën edhe gjatë vizitës së presidentit Fatmir Sejdiu në Berlin javën e kaluar. Në delegacionin kosovar nuk ishte asnjë figurë e ish-UÇK-së.
Dëmtimi i shtetit
Përvoja e deritanishme e opinionit të Kosovës me këtë qeveri të përbërë nga Partia Demokratike e Kosovës dhe nga Lidhja Demokratike e Kosovës është kryesisht negative. Eksponentë me ndikim në PDK e kanë keqpërdorur besimin që atyre ua dhanë zgjedhësit në vitin 2007. Janë thyer premtimet, prandaj sot qeveria e kryeministrit Thaçi ndodhet në telashe, të cilat mund ta dëmtojnë rëndë të ardhmen e Republikës së Kosovës. Qytetarët ua japin hua besimin partive për të qeverisur vendin. Besimi nuk mund të blihet. Në gjithë historinë e aferës së fundit rreth “ministrisë së asfaltit” bie në sy një indiferencë e çuditshme e Lidhjes Demokratike të Kosovës. Kjo parti, të cilën edhe ashtu janë duke e varrosur solemnisht krerët e saj, nuk mund t’i ikë përgjegjësisë për gjendjen e krijuar në kabinetin e kryeministrit Thaçi – fundja LDK është bartëse e politikave qeveritare. Shefat aktualë të kësaj partie nuk mund t’i lajnë duart në pafajësi, duke prodhuar fraza të zbrazëta se gjoja “askush nuk qëndron mbi ligjin”. LDK, në fund të fundit, është ajo ura e artë që po e mban në pushtet PDK-në. LDK nuk po qëndron në pushtet për interesa të vendit, por për interesa të ngushta të një grupi të vogël politikanësh grabitqarë dhe cinikë, të cilët e kanë rrëmbyer këtë parti. Përshtypja e përgjithshme në opinion është se kemi të bëjmë me dy grupacione politike në PDK dhe në LDK, të cilat, pasi i kanë siguruar kokrrat në Kuvend, tani janë në rrugë drejt rrëmbimit të plotë të shtetit.
Shumë qytetarë, këtë e tha edhe prokurori i EULEX-it Johannes van Vreeswijk, janë të frikësuar. “Më ka ardhur në majë të hundës një situatë e tillë”, shtoi ai. A mund të thuhet se një vend është i lirë nëse qytetarët e tij janë të frikësuar? Paradoksale është se, njëkohësisht, një pjesë e madhe e qytetarëve nëpër anketa, të cilat mund të jenë të manipuluara, renditen në mesin e optimistëve më të mëdhenj në dynja. Dikur autorja austriake Marie von Ebner-Eschenbach (1830-1916) thoshte: “Skllevërit e lumtur janë armiqtë më të ashpër të lirisë”. I njohur për kritikën e fuqishme ndaj atyre që drejtonin shtetin shqiptar atëbotë, Faik Konica, ky patriot dhe polemist i shkëlqyeshëm, shkruante: “Ju hapa zemrën. Në u pezmatofshi, s’kini arsye, se ju fola lirisht për të mirën t’uaj, ashtu si m’a pret mëndja. Mos u pezmatoni për këto që ju thom, se s’janë përralla”. Politikanët e Kosovës duhet t’i ikin logjikës së Lazaratit, sepse ndryshe Republika e varfër s’e gjen kurrë rrugën drejt Evropës. Qytetarët e Kosovës duhet ta shporrin frikën dhe duhet t’i ndihmojnë EULEX-it të herr barërat e këqija.
Shkruan: Enver Robelli
Regullat e Postimit
Përgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt