A mendoni qe Muhamedi ka pasur nje moral te admirueshem?

[_Mersin_]

Johan Volfgang von Goethe (Gëte), poeti më i madh i Europës, lavdia
e gjuhës gjermane dhe e jetës intelektuale. Edhe pse e kaloi jetën e
tij në një vend jomusliman, ai pranoi dhe deklaroi se pajtohej me
gjithë zemër me pohimin e dy dëshmive (Shehadetin): S'ka Zot tjetër
veç Allahut, Një dhe të Vetëm, dhe Muhammedi a.s. është i dërguari
dhe, njëkohësisht, vula e të gjithë të dërguarëve të Tij. Veç të
tjerash, ai thotë:

"çmenduri, secili në rastin e vet
Mendimin e tij të veçantë lëvdon!
Nëse Islam do të thotë nënshtrim ndaj Zotit
Ne jetojmë dhe vdesim në Islam."
"Dhe, kështu, na duhet të qëndrojmë brenda Islamit (d.m.th.: në
nështrim të plotë ndaj vullnetit të Zotit)"
"Më tepër nuk kam ç'të them, përveç asaj se, edhe këtu, unë përpiqem
të qëndroj në Islam."
"Këtu askush nuk mund të këshillojë njeri; secili duhet të vendosë
vetë, se çfarë duhet të bëjë. Ne të gjithë jetojmë në Islam,
pavarësisht nga forma që zgjedhim për të inkurajuar vetveten."
"Mbështetet në çdo pikëpamje të arsyeshme fetare dhe është në
Islam, të cilin ne, herët a vonë, të gjithë duhet ta pranojmë."
"Feja Muhammedane jep shembullin më të mirë për këtë."
"Ju e shihni se, këtij sistemi, nuk i mungon asgjë dhe se ne, me
gjithë sistemet tona, nuk jemi aspak më të përparuar, madje askush
nuk mund të shkojë më përpara. Ky sistem filozofik është një masë e
shkëlqyer, të cilën njeriu mund ta aplikojë tek vetvetja dhe tek të
tjerët, për të mësuar se në ç'nivel të virtytit shpirtëror jemi."
"Efesi për shumë vjet,
Nderon mësimin e profetit
Jezus. (Paqja qoftë mbi të Mirin!)"
"Besimi në një Zot të vetëm është gjithmonë i efektshëm për ngritje
shpirtërore, sepse ai tregon për njeriun, njëshmërinë brenda vetes."
"Herët a vonë, duhet të pranojmë Islamin, sepse ai pajtohet me
arsyen."
"Nëse Islami është bindje ndaj Zotit, atëherë, të gjithë (lindim)
jetojmë dhe vdesim në Islam."
"Është shumë e çuditshme se si muslimanët fillojnë t'i edukojnë
fëmijët e tyre. Ata e kalisin rininë e tyre, që në fillim, me
bindjen se asgjë s'mund t'i godasë veç asaj që ia ka përcaktuar më
parë Zoti, i Cili udhëheq në gjithçka dhe në çdo gjë. Kështu, ata
janë të përgatitur gjatë gjithë jetës së tyre dhe pajtohen me fatin,
dhe nuk ju duhet pothuajse asgjë tjetër. E shihni, këtij mësimi nuk
i mungon asgjë. Me gjithë sistemet tona edukative, ne nuk kemi
shkuar aspak më tej, madje askush nuk ka mundësi të shkojë më tej."
Sipas Anemari Schimel, e cila është njëra nga njohëset më
autoritative dhe më kompetente të Islamit në Evropë, Gëte ka mbetur
tërë jetën i entuziazmuar me Islamin, ndoshta edhe për arsyen se
Islami i ka pëlqyer, sepse Gëte kurrë nuk e ka pranuar idenë e
kryqëzimit të Jezusit, as shëlbimin e tij, dhe as ngarkesën e tij me
mëkate njerëzore. Në Divanin e vet, ka mjaft qëndrime antikrishtere,
nga pozita e besimit islam.

Volteri, filozof dhe shkrimtar i madh francez, thotë:
"Feja me të cilën erdhi Muhammedi, pa dyshim është më e lartë se
Krishterizmi. Besimtarët muslimanë nuk janë sprovuar me mosbesimin,
me të cilin janë testuar të krishterët, të cilët, në fund,
deklaruan: `Një Zot është në tresh, ndërsa trinia ka njësinë e
njëshit.' Besimi në Një Zot të Vetëm, të Gjithëfuqishëm ka qenë në
themel të Islamit. Ekzistimin e tij, Islami ia ka borxh liderit të
tij dhe trimërisë së tij, ndërsa të krisherët përdorën shpatën dhe
zjarrin për përhapjen e fesë së tyre. O Zot, Zot i Madh! Sikur këta
popuj të Evropës t'i merrnin si model muslimanët! Nuk ka dyshim që
Muhammedi a.s. ka qenë njeri vërtet i madh. Në gjirin e virtyteve të
tij dhe personalitetit paradogmatik ka kultivuar gjenerata
madhështore. Ai ka qenë shtetas i urtë dhe i drejtë, i cili deri në
fund ka realizuar revolucionin më të madh në historinë e
njerëzimit."
"Luteri nuk është i denjë as t'ia zgjidhë lidhësat e këpucëve
Muhammedit."
"Përsëris se ata, që fenë Islame e quajnë si fe me lakmi epshesh
shtazore dhe një fe që i hap shteg plogështisë dhe papunësisë, janë
të padijshëm, trundryshkur e mendjesëmurë. Këto pretendime, janë
fare të pabaza dhe qëndrojnë shumë larg nga e vërteta. Edhe ata, që
i pranojnë si të qëna këto, nuk e njohin aspak problemin.
O priftër e kallogjerë! Të gjithë ju, o burra klerikë! Në qoftëse
urdhëroheni të mbani agjërim në muajin korrik, në qoftëse ju
ndalohen vera që pini e bixhozi që lozni, nëse urdhëroheni të bëni
peligrinazh (haxh) në ranishtet e nxehta të Hixhazit (Arabisë), nëse
vendoset të jepni dy e gjysëm përqind të të ardhurave tuaja për
sadaka, dhe ju kërkohet të lëshoni 14 gra nga 18 që keni, e të mbani
vetëm 4, a mund të thoni për atë fe, që u bënë të tilla komunikime,
se është fe lakmuese dhe epshesh shtazore?!"
Ndërkaq, në Dictionnaire Philosophique, IV, f. 319, ai thotë:
"Vëllait tim musliman do t'i thosha: Feja jote, më duket një fe
shumë e respektuar. Ti adhuron vetëm një Zot. çdo vit, je i detyruar
të japësh, si zekat, një të dyzetën e të ardhurave dhe ditën e
Bajramit të bësh paqe me armiqtë. Priftërinjtë tanë, që shpifin tërë
botën, ndoshta një mijë herë thanë se feja jote zuri vend, sepse
është një fe që u drejtohet plotësisht kënaqësive. Të gjithë këta të
mjerë kanë gënjyer. Feja jote është shumë fisnike."
Në "Fjalori Filozofik v. III", kapitulli "Muslimanët", Volteri
thërret me nervozitet:
"Ju them përsëri, analfabetë të marrë, vetëm të paditurve mund t'u
thuhet se feja Islame është sensuale dhe epsharake; për këtë, as që
bëhet fjalë, ju kanë mashtruar sikurse edhe për shumë të tjera
Lehtë është të shpifet, por unë e urrej shpifjen - thotë Volter në
fund të artikullit. Pasaktësitë duhet vazhdimisht të
përgënjeshtrohen, sepse edhe kur e hedhim poshtëë një mashtrim,
gjithnjë gjendet dikush që do të risjellë atë. Mund të shkruhen
shumë libra voluminozë me intrigat e pavërteta, me të cilat janë
sulmuar muslimanët. çdo gjë që është thënë për muslimanët, deri më
sot, duhet hedhur në zjarr."

Leon Nikolajeviq Tolstoi, shkrimtar i madh rus, në
traktatin "Pejgamberi urtiplotë Muhammed", veç të tjerash, thotë:
"Muslimanët, në gjirin e Islamit, me abstenimin e tyre nga kjo botë
kalimtare, me pastërtinë e jetës, fisnikërinë e qëllimeve, qartësinë
e synimeve, me moral fisnik, karakter, thjeshtësi dhe pjekuri, i
mahnitën njerëzit që gjendeshin rreth tyre.
Një prej vlerave të Islamit, është porosia që, të veprohet mirë me
ithtarët e librave qiellorë, veçanërisht me priftërinjtë e
krishterë...
Në fenë Islame, lejohet që të lidhet martesë me femrat e krishtera
dhe çifute, dhe ato gëzojnë të drejtën që t'a mbajnë fenë e tyre."
"Ligji, të cilin e ka sjellë Muhammedi a.s., do të sundojë në botë,
për arsye se është tërësisht në harmoni me natyrën, mendjen dhe
mençurinë e njeriut."

Sarojini Naidu, poete e famshme indiane, për Islamin thotë:
"Islami është feja e parë që predikoi dhe praktikoi demokracinë.
Demokracia e Islamit mishërohet pesë herë në ditë, kur në xhami
dëgjohet thirrja (ezani) dhe besimtarët grumbullohen për t'u lutur.
Fshatari dhe mbreti gjunjëzohen përkrah njëri tjetrit dhe dëshmojnë:
Vetëm All-llahu është më i Madhi. Kam qenë e befasuar gjithnjë, nga
ky bashkim i padukshëm, që i vëllazëron njerëzit me njëri tjetrin."
Në ligjëratën mbi "The ideal of Islam", në "Speaches and Writing of
Sarojini Naidu", Madras, 1918, f. 167, ajo thotë: "Me sa kam lexuar
në Kur'an, mendoj se ndjenja e drejtësisë është një nga idealet më
të mrekullueshme të Islamit. Ato parime dinamike të jetës, nuk janë
mistike, por etikë dhe praktikë për sjelljet e përditshme në jetë
dhe të përshtatshme për tërë botën."
"Një nga veçoritë dalluese dhe më kryesore të fesë së komunikuar dhe
të përhapur nga Muhammedi a.s., është fakti se ajo është larg çdo
fanatizmi. Përkrahësit dhe pasuesit e Muhammedit a.s,. futën nën
sundimin e tyre Siçilinë, sunduan për shtatëqind vjet Spanjën e
krishterë, por në asnjë kohë nuk i trazuan bashkëqytetarët gjatë
ushtrimit të fesë së tyre dhe dogmave të saj. Muslimanët i kanë
respektuar të krishterët, pasi libri i tyre (Kur'ani) i mëson që të
sillën me butësi ndaj jomuslimanëve. Shërbimi ndaj njerëzimit është
vepër me çka krenohet dhe lavdërohet çdo musliman. Islami kultivon
dhe ruan bazat themelore të vëllazërimit të gjithëmbarshëm të
njerëzimit. Kur, njerëzimi t'a pranojë këtë parim esencial dhe të
veprojë sipas tij, atëherë do t'a gëzojë lumturinë."

Mahatma Gandi
"Në ditët e ngadhnjimit të tij, Islami ishte mjaft tolerant, gjë që
shkaktoi admirim tek të gjithë popujt. Kur në Përëndim sundonte
errësira, në horizontin e lindjes, lindi një yll shkëlqyes, i cili
shndriti dhe ngushëlloi botën, e cila rënkonte nga mjerimi. Hindusët
duhet t'a studjojnë Islamin me respekt, dhe atëherë kanë për ta
dashur, ashtu si e dua unë."

Napoleon Bonaparti, sipas Lakisit, një prej miqve të Napoleonit, në
ishullin Sant Helen, tregon se kur Napoleoni jetonte në Egjipt, i
mrekulluar pyeste:
"Si kanë mundur këta njerëz (muslimanët) të mposhtin aq shumë vende,
duke i mbajtur nën kontroll?" Ky admirim, sipas Lakisit, ishte një
nga shkaqet që Napoleoni kishte simpati të madhe për Islamin. N.
Bonaparta thoshte: "Mendoj se do t'a pranoj Islamin."

Ogyst Konti, pionier i shkollës së pozitivizmit, duke iu përgjigjur
Togos, thotë:
"Togo do të kthehet në Islam vetvetiu edhe pse unë nuk e njoh
Islamin, por unë flas për atë që e krijoi Islami. Kam vizituar
Granadën dhe aty kam parë një art të bukur dhe arkitekturë të
mrekullueshme. Prandaj, nuk është e mundur që, një fe, t'a bëjë tërë
atë që ka bërë Islami, dhe të mos studiohet detajisht. Islami nuk e
mohoi mendjen për asnjë moment, në realitet ai i dha asaj fuqi që të
jetë e lirë, të mendojë, të shohë dhe të krijojë artin dhe
arkitekturën e bukur. Prandaj, nëse është e domosdoshme që në kohën
e sotme të kemi një fe, atëherë ajo fe nuk mund të jetë tjetër,
veçse Feja Islame sepse është e vetmja fe që i përgjigjet kohës së
sotme."
"Unë nuk pajtohem me ju, sepse ju e sulmoni fenë Islame, pa pasur
kurrfarë njohurish për të."

Kolonel Enxhersal, amerikan i njohur si afetar, thotë:
"Njëmijë vjet pas lindjes së Krishtit, muslimanët themeluan një
shtet të madh, ngritën mësonjtore në qytetet mongole e tatare, në
Iran, Irak, Siri, Egjipt, në Afrikën e Veriut, në Spanjë, etj.
Muslimanët nuk ngritën vetëm mësonjtore (medrese), por ngritën edhe
qendra vëzhgimesh astronomike, ku zhvilloheshin shkencat natyrore.
Ata shpikën dhe bënë të qëndrueshme numrat, studiuan algjebrën,
gjeometrinë dhe arritën të zgjidhin probleme të algjebrës së
shkallës së tretë. Muslimanët janë treguar mjeshtra në shkencën e të
maturit të tokës, kanë vizatuar hartat e yjeve, kanë treguar
lëvizjet e tyre dhe i kanë emëruar ata me emra të ndryshëm, emra të
cilët i mbajnë edhe sot e kësaj ditë. Ata kanë rrëfyer për
pjesëtimin e rruzullit tokësor, kanë përshkruar drejtimin e rrugës
së Diellit e të Hënës, dhe ndryshimin e natës dhe të ditës… Kanë
shpikur vegla kimie dhe fizike, kanë përgatitur orë të ndryshme,
kanë zbuluar balancuesin e orës, kanë bërë përparime në shkencën e
kimisë, kanë operuar me azotin, me eterin, alkoolin dhe, përherë të
parë, kanë ngritur spitale në botë.
Muslimanët kanë kuptuar bazat e shkencës, tërheqjen e trupave në
natyrë dhe gjithashtu kanë studiuar edhe shkencën hidromekanike. Në
optikë, kanë shpikur dhe kanë konstatuar se drita nuk perceptohet
nga syri në sende, por nga sendet në sy. Përveç kësaj, muslimanët
nga pambuku, lëkura, letra e çeliku, kanë punuar lëndë shumë të
vlefshme e dobiprurëse.
Ata, që korrën sukseset e treguara nuk ishin të krishterët, por
ishin pikërisht muslimanët, që ngritën universitete, që mblodhën të
gjitha dorëshkrimet e veprat e vjetra, që zbuluan ligjet e natyrës
dhe tërhoqën vërejtjen e mbarë botës mbi dituritë natyrore. Nuk
duhet të harrojmë se, lavdia e vendosjes së themeleve të diturive
bashkëkohore, i takon pasuesve të Muhammedit a.s. Për asgjë, prej
asaj që përfitojmë sot, nuk i detyrohemi as kishës, as
krishterizmit."

H. G. Wels, në "Historia e botës", f. 346. thotë:
"Islami është mendimi politik më universal, më i gjallë dhe më i
shëndoshë që është realizuar, ndonjëherë, në botë. Ai i ofroi
njerëzimit kushte shumë më të mira, se cilido sistem tjetër."

Z. Skot, orientalist i shquar, në librin e tij "Historia e
mbretërisë së përëndimit në Evropë", përveç të tjerash, shkruan:
"Duhet t'i admirojmë muslimanët dhe fenë e tyre, sepse në çdo qytet
që hynë, ata sollën qetësi, siguri, pasuri, begati, paqe dhe
lumturi. Ata rrëzuan idhujt e Qabes dhe zhdukën të ligat e
trashëguara, gjatë tridhjetë shekujve. Muslimanët themeluan shtete,
të cilat rrezatuan drejtësi për shekuj me rradhë, ngritën qytete, ku
i pajisnin njerëzit me dituri. Ata nxorën dhe përgatitën gjeni, që
treguan se mendja njerëzore është pushtetplotë dhe se qëndron mbi
gjësendet."

Edmund Burke, politikan i shquar anglez.
"Islami është fe e ndërtuar mbi themele të arsyeshme dhe është
dërguar për cilindo, si për sunduesit, ashtu edhe për të varfërit,
pra, për të gjithë njerëzit. Një shembull i tillë barazie është e
pamundur të gjendet në ndonjë vend apo fe tjetër. Po të hyjmë në
sferën e studimit e të vëzhgojmë Kur'anin me imtësi dhe hollësi, do
të kuptojmë se sa i plotë dhe i lartë është ai. Herën e parë,
Kur'ani e tërheq njeriun si magnet, më pas e mahnit, dhe më vonë
nxit tek ai ndjenja respekti, duke e impresionuar thellë."

Herbert Hobohm (Aman Hobohm), intelektual që i ka shërbyer Misionit
Diplomatik Gjerman, në pjesë të ndryshme të botës. Ka punuar edhe
Atashe kulturor në Ambasadën Gjermane, në Riad. Në vitin 1941 ka
pranuar Islamin. Ai ka thënë:
"Kam jetuar nën sisteme të ndryshme të jetës dhe kam pasur mundësinë
të studioj ideologji të ndryshme, por kam ardhur në konkludimin se,
asnjë nuk është aq perfekt, sa Islami. Asnjë nga sistemet, nuk ka
një kod të plotë të një jetë fisnike; vetëm Islami e ka atë, dhe kjo
është arsyeja pse njerëzit e mirë e pranojnë atë. Islami nuk është
(vetëm) teorik, por është (edhe) praktik. Ai do të thotë `përulje' e
plotë, përpara vullnetit të Zotit."

Profesor Hurgronje
"Lidhja e kombeve, e themeluar nga Pejgamberi i Islamit, vendosi
principet e unitetit internacional dhe vëllazërimin ndërnjerëzor, në
baza kaq universale, saqë shërbeu si fanar ndriçues për kombet e
tjera. Është fakt se, asnjë komb në botë, nuk mund të krahasohet me
atë që Islami bëri gjatë realizimit të idesë të Lidhjes së Kombeve.
Bota nuk ka hezituar së ngrituri lart hyjni dhe individë, jeta dhe
misioni i të cilëve kanë humbur nëpër legjenda. çdo përpjekje e
Muhammedit a.s., kishte për qëllim vetëm bashkimin e njerëzimit në
adhurimin e një Zoti të Vetëm. Muhammedi a.s., ose pasuesit e tij,
në çdo kohë, kurrë s'kanë pretenduar se kanë qenë pasardhës të
Zotit, mishërues të Tij, apo se janë hyjnorë. Ai, përherë, ka qenë
dhe e ka konsideruar veten e tij, vetëm si një emisar, i zgjedhur
nga Zoti."

Gaston Karr, orintalist i njohur francez, në vitin 1913, në gazetën
Figaro, ka shkruar një varg artikujsh mbi çështjet islame. Veç të
tjerash, ai shkruan:
"Islami është fe e qindra miliona njerëzve. Sipas të gjithë atyre që
e pasojnë, është një fe e cila ofron rrugëzgjidhjen e sigurtë për
mbarëvajtjen e shoqërisë njerëzore. Kur'ani që është Statusi
themelor i kësaj feje moderne, përmban themelet (bazat), ku bota e
qytetëruar, sot mbështetet aq fuqishëm, sa që mund të themi se ky
qytetërim është formuar, duke u bazuar në rregullat e përhapura prej
Islamit. Pikërisht, kjo fe largpamëse, i ka siguruar Evropës burimet
e duhura, që nevojiten për zhvillimin e shoqërisë njerëzore. Edhe në
qoftëse se nuk ia njohim këtë cilësi dhe meritë të lartë Islamit,
dhe në rast se nuk i detyrohemi, duhet t'a pranojmë, pa asnjë
dyshim, se kjo është e vërteta."

Dr. Moris, thotë:
"Të krishterët e Bizantit, nga rruga pakrye e besimeve të kota në të
cilën ishin futur, arriti t'i nxjerrë vetëm zëri që doli dhe u
përhap nga shpella Hira e Arabisë Saudite, i cili solli fjalën
Hyjnore me përkryeshmëri të lartë. Grekët nuk kanë mundur të
dëgjojnë këtë zë, që u mësonte njerëzve besimin më të drejtë e më të
pastër, një fe të lartë."

[_Mersin_]

Gat Frei Hexhins, dijetar me fame, thotë:
"Në këtë fe, nuk ka ujë të bekuar, apo sende që të bëjnë t'i
adhurosh, nuk ka idhuj, apo shenjtorë, nuk ka bindje të tilla të
kota, si: Zoti ka nënë (apo bir), pretendime se pendimi është i
pranueshëm në çastin kur njeriu jep shpirt, ose se me lutjet
përgjëruese të të tjerëve, mund të pastrohen mëkatarët. Të tillat
pretendime i kanë nënshtruar ata njerëz, që i kanë pranuar ato, duke
i shndërruar ata në skllevër të prijësve të tyre fetarë."

George Bush, shkencëtar që ka jetuar para një shekulli, ka thënë:
"Asnjë revolucion në histori nuk ka sjellë aq ndryshime në botën e
qytetëruar, sa ato, që rezultuan nga nxitja, përparimi dhe vendosja
e Islamit."

A. M. Lothrob Stoddard, autor amerikan, në librin e tij "E sotmja e
botës Islame" që konsiderohet ndër veprat më të njohura, që ka
trajtuar çështjet e Botës Islame, gjatë gjysmës së parë të shekullit
të njëzetë, thotë:
"Ngritja e Islamit është mbase ngjarja më e çuditshme në historinë e
njerëzimit. Duke buruar nga një vend dhe nga një popull, më parë
fare të papërfillur, Islami, brenda një shekulli, u përhap në mbi
gjysmën e rruzullit tokësor, duke zhdukur perandori të mëdha, duke
përmbysur religjionet më të vjetra, duke reformuar shpirtërat e
njerëzve dhe duke ndërtuar një botë të re - botën Islame.
Sa më thellë t'a shqyrtojmë këtë zhvillim, aq më i jashtëzakonshëm
na duket ai. Religjionet e tjera të mëdha ia kanë hapur rrugën vetes
ngadalë, me luftë të dhëmbshme, për të triumfuar, në fund, me
ndihmën e mbretërve të fuqishëm, që patën përqafuar besimin e ri.
Krishterizmi pati Konstandinin, Budizmi Asoken, ndërsa Zoroastrizmi
Kirin, çdonjëri prej tyre lëshoi mbi religjionin e vet të zgjedhur,
fuqinë kolosale të autoritetit profan. Kjo nuk ndodhi me Islamin.
Duke lindur në një vend shkretinor, të banuar aty-këtu nga një
popull nomad, më parë i pashquar në analet e njerëzimit, Islami u
sul përpara me një mbështetje të paktë njerëzore, kundrejt një
superioriteti të madh material. Megjithatë, Islami triumfoi me
lehtësi të çuditshme, dhe disa gjenerata panë hënën e re të zjarrtë,
duke dalë fitimtare që nga Pirinejtë deri në Himalaje, dhe që nga
shkretëtira e Azisë Qendrore deri në shkretëtirat e Afrikës
Qendrore."

Andru Paterson, shkrimtar amerikan i konvertuar në Islam, thotë:
"Kjo ka të bëjë me një keqkuptim të thellë të Islamit, sipas të
cilit pretendohet se muslimanët adhurojnë pejgamberin Muhammed si
një hyjni. Ata e shohin me repsekt dhe nderojnë Muhammedin a.s. si
pejgamberin e fundit të Zotit, por nuk e adhurojnë atë. Në fakt,
besimi në Një Zot të Vetëm qëndron në krye të pesë shtyllave të
besimit dhe të përkatësisë islame."

Dr. Ralf Braimabant, një studjues dhe autor i njohur amerikan, në
librin e the, "The Nature and Structure of the Islamic World, f. 76,
shprehet:
"Sistemi islam i vlerave shfaqet më i kulluar, më i paçënuar se
doktrinat e Krishterizmit, të cilat i referohen në shkallë të madhe
mbretërimit të mitit dhe fanatizmit…Islami, në anën tjetër, është në
një fazë dinamike dhe drithëruese zhvillimi.
Në këtë çast të historisë, dinamikat dhe vlerat e përcaktuara qartë
të Islamit kanë mundësinë për të shëruar `sëmundjen' e botës
përëndimore. Kjo mund të ndodhë vetëm nëse imazhi i projektuar nga
Islami në ekranin global dhe veprimet e muslimanëve në skenën
botërore janë të përshtatura me parimet islame të paqes, drejtësisë
dhe nderimit për jetën."

William Beikër, një ish-arkeolog në Lindjen e Mesme dhe profesor
amerikan i historisë së lashtësisë, në librin e tij "Më shumë të
përbashkëta se ç'mendoni: Ura mes Islamit dhe Krishtërizmit", për
Islamin veç tjerash,shkruan:
"Shumë pak të krishterë e dinë se pejgamberi Muhammed a.s. besonte
se Jezusi dhe Moisiu ishin ndër përcjellësit më të rëndësishëm të
shpalljes hyjnore për njerëzimin. Muslimanët e kanë për detyrë të
ndjekin shembullin e mirë të përmendur më parë në Bibël…Ashtu siç
besojnë të krishterët se Dhjata e Re është plotësim i Dhiatës së
Vjetër të Judaizmit, ashtu dhe muslimanët besojnë se Islami dhe
Kur'ani janë plotësimi përfundimtar i të dy librave dhe Muhammedi
a.s. është pejgamberi i fundit dhe i dërguar i Zotit."

Prof. K. S. Ramakrishna Raoi:
"Problemi që të shkruaj këtë monografi është më i lehtë për mua,
sepse ne në përgjithësi nuk ushqehemi me atë lloj historie të
shtrembëruar. Madje, shumë herë, nuk është nevoja të humbet koha për
t'a keqparaqitur Islamin. Teza e përhapjes së Islamit me shpatë nuk
dëgjohet nga qarqe, që ia vlen të përmenden. Tashmë dihet parimi
islam: 'Nuk ka shtrëngim në fe.'"

Dr. Volter Meron, teolog- peshkop, në predikimin e tij me
titull "Rruga më e drejtë për paqe" të mbajtur në kishën e
Pitsburgut, duke kritikuar Krishterizmin, për shkak se nuk i ka
shërbyer siç duhet paqes, shprehet:
"Feja Islame, libri i së cilës është Kur'ani, është fe e paqes, e
sigurisë dhe qetësisë. Feja islame, besimtarët e së cilës quhen
muslimanë, kërkon që njeriu të jetojë në paqe me Zotin e me
njerëzit, në kushtet e qetësisë, të sigurisë dhe të krijojë
marrëdhënie të ngrohta e reciproke. Edhe përshendetja islame tregon
paqe e siguri."

N. N. E. Bray, në "Shiftin sands", Londër 1937, f. 16, thotë:
"Me themelimin e dispozitës së Haxhit në Mekë, Muhammedi a.s., në të
vërtetë, themeloi diçka më tepër se një detyrë të zakonshme fetare.
Me këtë, ai mundësoi marrëdhënie të vazhdueshme dhe kontaktimin mes
skajeve më të largëta të botës islame. Njeriu primitiv dhe i
rëndomtë, prej Afrikës Qendrore këtu (në Qabe), gjatë dispozitave
fetare mban një këmishë prej liri. Gjithashtu, edhe princi indian
heq rrobat e tij prej mëndafshi dhe vesh po atë këmishë prej liri.
Kështu, të gjithë ata janë të barabartë para Zotit. Në Mekë, ata
takohen në frymën vëllazërore, e cila është frymë e pastër islame.
Aty këmbejnë mendime dhe kuvendojnë për vendet e tyre të largëta.
Kur kthehen në atdheun e tyre, ata priten nga vendasit dhe miqtë e
tyre, të cilët nga kureshtja dëshirojnë të dëgjojnë prej tyre, mbi
atë që kanë parë dhe kanë përjetuar në Qabe.
Edhe propaganda më e organizuar europiane është e papërfillshme,
përballë këtij organizimi gjigand, në bartjen dhe përhapjen e
ideve."

E. A. Powell, në veprën "Lufta për pushtet në Azinë Islamike", thotë:
"Muslimanët kanë treguar tolerancë të tillë, para së cilës mund të
turpërohen shumë popuj jo muslimanë."

Mosinjor Duchene, në studimet e tij mbi gjendjen e kishës në shek. e
VII-të në Siri, përmend kallëzimin e Mihailit sirian, i cili e
përshkruan vrazhdësinë e egër, nën të cilën ishin të nënshtruar
Jakobët, që nuk pranonin kishën unikale të Heraklitit dhe
përshkrimin e depërtimit të muslimanëve arabë:
"Zoti hakmarrës, duke parë mizorinë e Romakëve, të cilët kudo
sundonin në mënyrë barbare, duke shkretuar kishat tona, manastiret
dhe duke na ndëshkuar pa mëshirë, dërgoi nga Jugu djemtë e Ismailit
(Arabët), që me ndihmën e tyre të na çlirojë. Kjo ka qenë një fitore
e madhe për ne, sepse, më në fund, shpëtuam dhe u çliruam nga
tirania e rëndë romake, mizoria, urrejtja dhe nga zilia e tyre e
pamëshirshme."

K. M. Pannikar, studiues i njohur indian, duke folur për ndikimin e
besimit islam në njëshmërinë e Zotit, në mentalitetin e popullit
indian dhe religjionet e tij, në "A Survey of Indian History", f.
132, thotë:
"Është e qartë dhe e konfirmuar se ndikimi i Islamit në religjionin
hindus, ka qenë i thellë në këtë periudhë (Islame). Ideja e
adhurimit të Zotit tek hindusët, i është borxh Islamit. Krerët e
mendimit dhe të fesë, në këtë shekull, edhe pse i quanin hyjnitë e
tyre me emra të ndryshëm, ftuan në adhurimin e Zotit dhe deklaruan
se Zoti është Një, se (vetëm) Ai meriton të adhurohet dhe se prej
Tij kërkohet shpëtim dhe lumturi. Ky ndikim, u manifestua në
religjionet, të cilat u paraqiten në Indi në periudhën Islame."

Dr. John Badeau, president i Universitetit Amerikan, në Kajro:
"Xhamia e Ibn Tulunit me thjeshtësinë e saj, është vendi ku dëshiroj
t'i lutem Zotit dhe të ndjej në vetvete ndjenjën e afërsisë me
Zotin."

Stanword Cobb, në librin e tij "Zoti i dy Qabeve", f. 227, thotë:
"Më ishte lejuar të prezentoj në kryerjen e namazit në xhaminë Aja
Sofia në Stamboll. Përsëritja e sexhdes, lutja dhe përkulja në namaz
ka rëndësi të madhe. Gjatë kësaj, shqiptohen fjalë të caktuara në
shenjë mirënjohjeje, duke e madhëruar All-llahun e Madhëruar. Isha
thellësisht i impresionuar me respektin, modestinë dhe përuljen e
besimtarëve. Kjo tejkalon gjithçka, që kisha shikuar në ndonjë kishë
të krishtere, në kuptimin e sinqeritetit, të madhërimit, thellësisë
së përjetimit dhe përkushtimit ndaj Zotit. Pas një kohe, kisha
nderin që bashkë me disa të huaj të shikoj festimin e Lejletul-
Kadrit, natës në të cilën Kur'ani i është shpallur Pejgamberit
Muhammed a.s. Nga ballkoni, në një kënd, shikonim 5.000 besimtarë,
të cilët e kishin stërmbushur hapësirën e xhamisë Aja Sofia, duke
kryer namazin e tyre dhe duke rënë përtokë në harmoni, ritëm dhe
rend të përsosur. Shushurima me rastin e përkuljes së tyre, apo
gjatë rënies në gjunj, jehona e shuplakave të tyre, që lëshoheshin
në dysheme para vetes, ngritja e tyre e përbashkët bënin që valët e
qeta dhe të thella të nderimit të tyre, të përmbushin kupolën e
gjerë dhe të ngritet drejt lartësive qiellore. Pamja ishte
madhështore, e pakrahasueshme, dinjitoze, përkulëse dhe shprehte
kuptimin e lirisë individuale, demokracisë, barazisë, pamje e cila
nuk lejonte kurrfarë diskriminimi personal apo klasor.
Aty e kam parë shitësin nomad të qilimave, duka qëndruar krah për
krah me pashën në veshje të shkëlqyeshme, edhe atë pa frikë dhe
nderime. Qëndronin bashkë, përkuleshin dhe binin në sexhde me
përkushtimin më të madh. Kam parë zezakë të trashë dhe
të `shëmtuar', duke qëndruar në namaz krah për krah me turqit më
elegantë të Stambollit. Kjo ishte kështu, ngase Islami, që nga
zanafilla ka përhapur vëllazërinë mes muslimanëve dhe këtë e ka
mbajtur deri më sot."

Isak Tajler, kryetar i kishës anglikane, thotë:
"Feja Islame është përhapur nga Merakashi në Xhavë, nga Zenzibari
deri në Kinë. Ajo në Afrikë po përhapet me një shpejtësi
marramendëse. Feja Islame po paraqitet si feja më e mirë për
pastrimin moral të popujve të pacivilizuar dhe për përparimin e
tyre. Feja e krishterë nuk e ka atë forcë.
Islami i ka kontribuar qytetërimit njerëzor më shumë se
Krishterizmi. Në popujt ku ka depërtuar Islami, janë zhdukur shumë
vese barbare, si: adhurimi i idhujve, ngrënia e mishit të njeriut,
mbytja e foshnjave të gjalla dhe, në vend të tyre, janë sjellë
virtyte të tilla të larta, si: pastërtia, dinjiteti, bujaria, etj.
Mikpritja tek muslimanët konsiderohet, madje, si obligim fetar. Me
shfaqjen e Islamit, filluan të zhduken veset e dëmshme të shoqërisë
njerëzore, si: alkooli, kumari, etj. Islami e ngriti dhe lartësoi
nderin e gruas dhe e bëri atë ndër obligimet më të shkëlqyeshme.
Kurse sadakanë, të këshilluarit me njëri-tjetrin dhe dashurinë
vëllazërore, i bëri prej obligimeve më të rëndësishme."

W. Montogomery Watt, në `Islam and Christianity Today' Londër, 1983,
f. 9, thotë:
"Unë nuk jam musliman në kuptimin e rëndomtë, edhe pse shpresoj se
jam `një musliman që i është dorëzuar Zotit', por mendoj se
shprehjet e ngulitura në Kur'an, dhe shprehjet e tjera të vizionit
islamik, janë një thesar i madh i së vërtetës hyjnore, nga të cilat
unë dhe oksidentalistët e tjerë mund të mësojmë akoma shumë."

Ignjacin Ulagi, shkrimtar spanjoll, në librin e tij "Arabët nuk e
pushtuan Spanjën", thotë:
"Është plotësisht e sigurtë se Arabët, duke u mbështetur (vetëm) në
mjetet e luftës, në mjeshtërinë dhe fuqinë ushtarake, s'do t'ia
dilnin të bënin gjithë ato pushtime fantastike, dhe me përmasa aq të
mëdha. Duhet besuar absolutisht se këto pushtime s'do të kishin
mundur të arriheshin me shpatë. Arma më e fortë, në duart e arabëve,
ka qenë Islami. Sukseset e arabëve janë arritur duke i falenderuar
forcës së ideve të reja, besimit të ri, të cilin e bartnin ata, të
cilat i përvetësonin dhe i bënin për vete njerëzit dhe popujt e
tjerë. Në të vërtetë ata i ka pushtuar Islami, e jo arabët.
Islami, në Spanjë, përfaqësonte forcën gjeneruese, e cila i
inspironte të gjithë njerëzit dhe i nxiste në aktivitete krijuese.
Islami e ripërtëriu shoqërinë vendore, e liroi atë nga anarkia dhe
prapambetja, duke e çuar drejt një botë më të mirë, botës të
përparimit, kulturës, të drejtës sociale dhe humanizmit. Në kushte
të këtilla, në truallin spanjoll, lindën forcat e reja krijuese, të
cilat Islamin e konsideronin pjesë të pandashme të kulturës së tyre
personale."

Dr. Lendon Haris, njëri prej misionarëve më të njohur në Afrikë, nga
anglezi i mençur dr. Samuel Xhonson, citon këto fjalë:
"Vërtet Krishterizmi dhe Islami, në botën e besimit, janë dy fe që
meritojnë respekt. Ndërkaq, çdo gjë, përveç këtyre dyjave, është
barbarizëm."

J. S. Schacht, ka lindur në vitin 1902. Ka ligjëruar në shumë
universitete gjermane, në universitetin e Oksfordit, të Lejdenit dhe
të Kolumbisë. Eshtë zgjedhur anëtar në shumë universitete dhe
akademi botërore. Ka shkruar një numër librash për Islamin. Ai thotë:
"Ligji fetar i cili quhet Sheriat, është trashëgimia më e
rëndësishme, që Islami i ka lënë botës. Sheriati Islam dallon në
mënyrë të qartë nga të gjitha format e ligjit. Është i domosdoshëm
studimi i tij, në mënyrë që të mund të vlerësojmë fushëveprimin e
tij të plotë, në mënyrë të mjaftueshme, të çështjeve ligjore.
Sheriati islam është unikal, ai është përmbledhje e urdhërave
hyjnorë, që rregullojnë jetën e çdo muslimani, duke përfshirë të
gjitha aspektet e jetës. Ai përmban dispozita të veçanta, që kanë të
bëjnë me adhurimet (ibadetet) dhe ceremonitë fetare, ka edhe
dispozita politike dhe ligjore.
Legjislacioni islam konsiderohet i përkryer, karakteri i tij është i
veçantë, gjë që i jep të drejtën të quhet legjislacion fetar."

[_Mersin_]

Bernard Show, në "The Genuine Islam, voll.1, nr. 81936", për
Muhammedin a.s. thotë:
"Gjithnjë e kam çmuar lartë besimin e Muhammedit, thjesht për shkak
të vitalitetit të tij të jashtëzakonshëm. Mendimi im është se,
Islami është besimi i vetëm i aftë, që të drejtojë me sukses
ndryshimet e shumta të jetës. Unë parashikoj që Evropa, më në fund,
do të pranojë fenë islame. Teologët mesjetarë të krishterë nga
padituria dhe animi fetar, besimin e Muhammedit, e kanë paraqitur në
mënyrë krejtësisht negative dhe kanë konsideruar se Muhammedi ka
ushqyer urrejtje ndaj Isait (Jezusit). Unë e kam studijuar jetën e
Muhammedit a.s. Ai, është njeri i mrekullueshëm, e sipas mendimit
tim, ai është larg nga të qenët antikrisht.
Atë, duhet t'a quajmë shpëtimtar të njerëzimit. Jam i bindur se, një
njeri i ngjashëm me të, po të merrej me problemet e kohës moderne,
do t`i kishte zgjidhur me sukses ato, duke i sjellë njerëzimit paqen
dhe lumturinë e nevojshme. Kam parashikuar se besimi i Muhammedit
a.s., do të jetë i pranueshëm për Evropën e nesërme, ashtu siç ka
filluar të bëhet i pranueshëm, për Evropën e sotme".

Gëte, thotë:
"Njeri i shkëlqyer, dritë e Zotit, u përpoq që, atë dritë, t'a
përhapte në botë, por bota u ngrit kundër tij. Detyrohet të bëjë
kompromis, gjersa të vinte çasti që të influenconte tek ata. Në
histori, kërkova shembullin e një njeriu të shkëlqyer, e atë e gjeta
te Pejgamberi arab."
"Ai është Profet dhe jo poet..."
"Mrekulli nuk mund të bëj, tha
Profeti,
Mrekullia më e madhe është që unë jam."
"Kreu i qënieve të krijuara/ Muhammedi."
"Jezusi ndjehej i pastër dhe qetësisht mendonte
(për) Një dhe të Vetmin Zot;
Kush atë vetë në Zot e shndërroi
Ka fyer vullnetin e tij të shenjtë.
Dhe kështu duhet e drejta të ndriçojë
Atë që edhe Muhammedi mori;
Vetëm me konceptin e (Zotit) Një
Ai gjithë botën ka mbizotëruar."
"Dhe tash më vjen ti, me një shenjë
Varur, që mes të tjerash
Më tepër e përçmoj.
Gjithë këtë çmenduri moderne
Do të ma sjellësh në Schiras!
U dashka që unë, në gjithë obsesionin e saj,
Të këndoj për dy copa druri të kryqëzuara?"
"Dashke të bësh për mua Zot
atë figurë të mjerë në (atë copë) dru!"
"E ashtuquajtura rozare muhamedane, në të cilën, emri i Allahut,
lartësohet me nëntëdhjetënëntë cilësi, është një litani e tillë
lëvdimi. Cilësi pohuese e mohuese, tregojnë të pakonceptueshmen
Qenie (Wesen); lutësi mbetet i mrekulluar, nënshtrohet dhe
qetësohet."

Lamartini, njëri nga poetët më të mëdhenj të Francës, për
madhështinë e Muhammedit a.s., në "Historia de la Turqiue", shkruan:
"Kurrë njeriu nuk i ka venë vetes, vullnetarisht apo detyrimisht,
qëllim më të lartë... Të rrënohen bestytnitë, që ishin vënë ndërmjet
njeriut dhe Krijuesit... Që njeriu t`i kthehet Zotit dhe të
përtërihet idea e arsyeshme dhe e pakontestueshme mbi hyjninë, në
kohën e kaosit, të materializmit dhe të vizioneve idhujtare rreth
Zotit, të cilat ekzistonin atëherë.
Kurrë njeriu nuk e ka pranuar, një detyrë aq të paarritshme, për
aftësinë njerëzore, me mundësi aq të dobëta, sepse si në ide, ashtu
edhe në zbatimin e atij plani të madh, nuk ka pasur kurrfarë
pregatitje të veçantë dhe kurrfarë ndihmë, përveç një grushti të
thjeshtë njerëzish, që jetonin në skajet e shkretëtirës.
Kurrë, njeriu nuk ka kryer një revolucion aq të madh dhe të
vazhdueshëm në botë, pasi për më pak se dy shekuj pas shfaqjes së
tij, Islami përmes bindjes dhe forcës, në emër të Zotit, ka dominuar
përgjatë tërë Arabisë, Persisë, Horosanit, Transaksonisë, Indisë,
Sirisë, Abisinisë, përgjatë të gjitha vendeve të njohura të Afrikës
Veriore, ujdhesave në Mesdhe, Spanjë etj..."
"Nëse madhështia e qëllimit, thjeshtësia e mendimit dhe rezultatet e
arritura, janë tri kritere të gjenialitetit njerëzor, kush mund të
marrë guximin të krahasojë, cilindo njeri të madh, në historinë
njerëzore, me Muhammedin a.s.?
Njerëzit më të njohur kanë vendosur vetëm ushtri, ligj dhe shtet.
Ata s`kanë formuar asgjë më tepër se potenciale materiale, të cilat
shpesh u zhdukën para syve të tyre. Ky njeri, ka nisur jo vetëm
armatat, legjislacionet, shtetet, dinastitë dhe popujt, por miliona
njerëz, 1/3 e botës së banuar të asaj kohe, madje edhe më shumë, më
tepër se kjo: ai ndryshoi altarët, zotërat, fetë, idetë, besimet dhe
shpirtërat. Në bazë të Kur'anit, me çdo shkronjë që bëhej ligj,
ndërtoi nacionalizmin shpirtëror, që është i pranuar për njerëzit e
çdo territori gjuhësor dhe racor. Ai na ka lënë, si karakteristikë
të pashlyeshme të nacionalizmit musliman, urrejtjen kundrejt
zotërave të rrejshëm dhe synimin për një Zot të pamaterilaizuar. Kjo
rezistencë e patriotizmit, kundër bastardimit të besimit në Zot, u
ka dhënë fuqi ithtarëve të Muhammedit a.s. Marrja e një të tretës se
botës, përmes fesë së tij, qe mrekulli nga ana e tij.
Ideja e unitetit të Zotit, që e proklamoi midis trillimeve për
zotërat e ndryshëm, ka qenë e tillë, që mundi të rrënojë të gjithë
tempujt e lashtë të idhujve, duke frymëzuar me fenë e tij një të
tretën e botës. Jetën, përsiatjet dhe guximin e tij, ia kushtoi
luftës kundër bestytnive. Guximi i tij në kundërshtimin e
idhujtarisë, qëndrueshmëria gjatë qëndrimit 13 vjetë në Mekë,
pranimi i njerëzve të përbuzur publikisht dhe gati të shtypur nga
ana e bashkëkohësve, predikimi i tij i pandërprerë, lufta kundër
pabarazisë, besimi i patundur në sukses, durimi mbinjerëzor gjatë
sprovave, modestia në fitore, ambiciet e tij, të cilat kanë qenë të
orientuara drejt një ideje, lufta e pafund dhe e vazhdueshme,
bisedat mistike me Zotin, vdekja dhe triumfi pas vdekjes, të gjitha
këto dëshmojnë jo për mashtrim, shtirje dhe gënjeshtër, por për
vendosmërinë e tij të fortë, që të përtërihet feja.
Kjo fe, ka pasur dy parime themelore: Zoti është Një dhe Ai nuk
është material. Parimi i parë, tregon se çfarë është Zoti, kurse i
dyti, se çfarë s`mund të jetë Zoti.
Muhammedi qe përmbysës i zotërave të rremë me shpatë, vendosës i
idesë me fjalë. Filozof, orator, mësues, ligjvënës, luftëtar që
luftoi për idetë e tij, përtëritës i besimit racional dhe adhurimit
pa fotografi, themelues i 20 perandorive tokësore dhe i një
perandorie shpirtërore. Ky është Muhammedi a.s. Duke marrë parasysh
të gjitha kriteret, me të cilat mund të matet madhështia njerëzore,
me të drejtë pyesim:
A ekziston njeri më i madh se ai?"

Leon Nikolajeviq Tolstoi, shkrimtar i madh rus, në
traktatin "Pejgamberi urtiplotë Muhammed", veç të tjerash, thotë:
"Nuk ka dyshim, se pejgamberi Muhammed, është njëri ndër
reformatorët më të mëdhenj të njerëzimit. Atij i takon lavdia më e
madhe, që e udhëzoi njerëzimin në dritën e vërtetë, në drejtësi dhe
paqe. Ai pengoi gjakderdhjen e të pafajshmëve dhe hapi rrugën e
përparimit dhe prosperitetit. Këtë vepër të madhe, nuk ka mundur t'a
bëjë askush tjetër, përveç atij njeriu, i cili është i denjë për çdo
respekt, admirim dhe konsideratë. Muhammedi a.s., është pejgamber i
fesë islame. Ka lindur në Mekë, 571 vjet pas Isait a.s. (Jezusit).
Në rini, ruajti bagëtitë. Që në fillim, qenia e tij qe dhënë pas
meditimit për Krijuesin e Universit. Populli i tij qëndronte larg
Zotit, duke iu lutur një numri të madh idhujsh, ata kishin shkuar
deri aty, sa që i varrosnin të gjalla foshnjet femra. Muhammedi
ngriti zërin kundër fesë së baballarëve dhe idhujtarisë së
stërgjyshërve. Ai ftoi popullin e vet që të adhurojë vetëm Allahun,
Zotin Një dhe të Vetëm. Udhëzoi në fenë e Zotit, ku Atij nuk i
përshkruhet Zot tjetër. All-llahu është i drejtë dhe i Mëshirshëm.
Njeriu është përgjegjës për jetën e vet. Kush punon sipas ligjit të
Zotit, jeton i lumtur në këtë botë dhe në botën tjetër, ndërsa kush
i rebelohet Zotit, atë e përcjellin probleme të rënda në të dy
botërat. çdo gjë është kalimtare. Vetëm Allahu është i Përjetshëm, i
Madh dhe Fisnik. Pa besimin tek Allahu, pa vepruar sipas urdhërave
të Tij, dhe pa u larguar nga mëkatet që i ka ndaluar Ai, është e
pamundur, që në këtë botë të kalohet jetë e mirëfilltë. Allahu i
Madhëruar, ka urdhëruar, që njerëzit t'a adhurojnë Atë dhe t'i
binden të Dërguarit të Tij dhe ndërmjet tyre të zotërojë dashuria.
Adhurimi ndaj Allahut, manifestohet nëpërmjet namazit, kurse
dashuria ndaj njëri-tjetrit, arrihet përmes shoqërimit reciprok,
duke e ndihmuar njëri tjetrin në të mirë dhe gjatë vështirësive. Të
mposhturit e pasioneve të dobëta dhe shmangia nga pijet dehëse, janë
kushte të detyruara për çdo besimtar musliman. Gjithashtu, lufta
kundër skllavërimit ndaj botës materiale, të punuarit, të
përpjekurit dhe të qënit i durueshëm në fatkeqësitë e jetës, janë
prej kushteve të besimit. Allahu dhe i Dërguari i Tij duhet të jenë
për muslimanët më të dashur se vetvetja, fëmijët dhe pasuria.
Muhammedi a.s. nuk ka thënë se ai është pejgamber i vetëm, por ka
besuar edhe në shpalljen profetike të Musait (Mojsiut) dhe Isait
(Jezusit). Ai ka theksuar (ajetin kur'anor): "Në fe nuk ka dhunë,
rruga e drejtë është sqaruar nga rruga e shtrembër."(El Bakarah: 256)
Në fillim të profetësisë, Muhammedi a.s., i përballoi të gjitha
sprovat, dhe qe i durueshëm dhe këmbëngulës në përhapjen e Amanetit
të dhënë."

Volteri, mendimi i Volterit, mbi Muhammedin a.s., i cili më parë, në
veprën poetike, shfaqet i mjegullt në paragjykimet e tij, më pas
evulon, në dy kaptinat e veprës së tij historike, në kaptinën e
VI "Mbi Arabët dhe Muhammedin" dhe kaptinën e VII "Mbi Kur'anin dhe
ligjin musliman". Volteri, nga paragjykimet që kishte, evuloi
gradualisht mendimin e tij mbi Muhammedin a.s.
"Nipi i Abdul Mutalibit, Muhammedi a.s., i cili më vonë do t'ia
ndërrojë pamjen pjesës më të bukur dhe më të madhe të botës, që në
moshën 40 vjeçare, barti shpatën në luftë përgjatë kufirit sirian.
Ishte i ditur dhe modest, poet, astronom, reformoi kalendarin e
arabëve, qe ligjvënës dhe mjek. Në një periudhë prej tre shekujsh,
gjenialiteti i popullit arab, të cilin e vuri në lëvizje Muhammedi
a.s. bëri përparim mahnitës. Gjithë këtë e bëri nga vetvetja. Sikur
të mos ishte Charles Martela, Franca do të bëhej krahinë muslimane.
Sundimtari musliman, Harun Reshid, e rigjallëroi dijen, ndërkaq
bashkëkohësi i tij, Karli i Madh, i mbyti, në mënyrë mizore, 4600
saksonë të robëruar, në bregun e lumit Aller. Qysh në shek. e dytë
sipas Hixhretit, arabët bëhen mësuesit e Evropës në dije dhe arte,
kurse të krishterët mësonin në përëndim, tek muslimanët."


Napoleon Bonaparti, thotë:
"Musai (Mojsiu), ia ka shpallur fenë e Zotit, popullit të vet, Isai
(Jezusi) botës romake, kurse Muhammedi a.s., tërë botës. Arabia
ishte vend pagan. Gjashtë shekuj pas Isait, Muhammedi e njohu botën
me besimin në Një Zot të Vetëm, që është Zoti i Ibrahimit, i Musait
dhe i Isait.
Arianët dhe sektarët e tjerë, e çoroditën botën me diskutime mbi
trinitetin: Atin, birin dhe shpirtin e shenjtë. Ndërkaq, Muhammedi,
shpalli se Zoti është Një, kurse triniteti imponon idenë e
idhujtarisë."

Princi Otto Von Bismark, politikan dhe burrë i madh shteti,
themeluesi i Gjermanisë, i cili njihet në popull si "Udhëheqësi i
Hekurt", thotë:
"Muhammedi a.s. është personaliteti i jashtëzakonshëm. Jo
rastësisht, Zoti nuk nxori ndonjë tjetër në skenën e ngjarjeve
botërore. Muhammed, më vjen keq që s`isha bashkëkohësi yt. Ky libër,
mësues dhe përhapës i të cilit je ti, s`është libri yt. Ai është
libër Hyjnor. Të mohosh burimin e tij është aq qesharake, sa edhe të
pretendosh pasaktësinë e shkencave ekzakte. Prandaj njerëzimi, vetëm
një herë, ka parë një figurë të tillë unikale, siç ishe ti dhe më
s`do të ketë rastin të shohë (të ngjashëm).
Unë, me respektin më të madh, përulem, para paraqitjes tënde të
madhërishme."

Mahatma Gandi, në "Young India" të botuar në "The Light", Lahore, 16
shtator, 1924, thotë:
"Kam dëshiruar të njoh sa më mirë jetën e njeriut, që sot, padyshim,
ka ndikim të padiskutueshëm në miliona zemra njerëzore. Jam bidur,
më shumë se asnjëherë më parë, se s'është shpata ajo që ia siguroi
Islamit vendin në botë. Jo s'është shpata, por modestia e plotë,
thjeshtësia e Pejgamberit, të qenurit rigoroz ndaj obligimeve,
respekti i tij i thellë ndaj prindërve dhe miqve, guximi dhe
trimëria, besimi i tij i patundur tek Zoti dhe bindja e paluhatshme
në pejgamberinë e tij.
Pikërisht këto, dhe jo shpata, përvetësuan njerëzit dhe iu dhanë
fuqi atyre që të kapërcenin çdo vështirësi. Kur përfundova së
lexuari pjesën e dytë të biografisë së tij, më erdhi keq që s'kisha
të lexoja edhe më shumë për atë jetë të madhe."

J. Lal Nehro, politikan nga India, ka qenë kryetar i partisë
kongresiste të Indisë. Ka pasur vend me rëndësi në ministrinë e
Indisë. Ka lindur më 1889 dhe është takuar edhe me Gandin.
"Mbase kanë përjetuar satisfaksion, ata perandorë dhe udhëheqës, nga
ai njeri (Muhammedi a.s.), i cili, përmes mesazheve, i ftonte ata që
t'i bindeshin. Dërgimi i mesazheve, tregon bindjen e paluhatshme të
Muhammedit a.s., në misionin dhe vetveten e tij. Me një bindje dhe
besim të tillë, ai ia parapërgatit Ummetit shkaqet e fuqisë,
madhërisë dhe mirësisë. I bëri ata, nga banorë të shkretëtirës, në
prijës, të cilët e çliruan gjysmën e botës. Muhammedi a.s. vdiq pasi
i bashkoi fiset arabe, të armiqësuara mes vete, duke i bërë ata një
bashkësi unike dhe kompakte."

Thomas W Arnold, orientalist dhe historian i njohur anglez, në
librin e tij mjaft të çmuar "Historia e Përhapjes së Islamit", thotë:
"Është e vërtetë se Muhammedi a.s. ka qenë entuziast dhe ka poseduar
dashuri dhe flakërim të zjarrtë fetar. Ai, këtë kualitet të
shkëlqyeshëm, e ka përcjellë tek shumë ithtarë të vet.
Nuk bën të hiqet nga mendja se haxhi është lidhja e Muhammedit a.s.
me Ibrahimin, besimin e të cilit ky misionar e rimëkëmbi. Nuk ka
mendjemprehtësi më gjeniale të ndonjë gjeniu fetar, që të ketë
mundur të mendojë mjetin më të qëlluar për impresionimin e shpirtit
të besimtarëve dhe t'i japë domethënie kaq të lartë jetësës dhe
vëllazërisë së përbashkët, se sa lidhjet me anë të kësaj feje".

Edward Gibon, historian gjenial, në veprën e njohur "Historia dhe
rënia e Perandorisë Romake", veç të tjerash, shprehet kështu:
"Muhammedi a.s. kishte memorie të shkëlqyeshme, sjellje humane,
gjykim të drejtë dhe qëndrim të vendosur. Ishte i guximshëm në ide
dhe aksione. Shpallja e parë, të cilën e pranoi nga Zoti, la vulë të
thellë tek ai deri në fund të jetës."

Simon Ocklay dhe Edvard Gibon, në "Historia e Perandorisë Saraçedhe"
Londër 1870, f. 54, shkruajnë:
"Admirimin tonë e meriton besimi i përhershëm i Pejgamberit a.s., si
para ashtu edhe pas fitores. Deri më sot, pas gjithë atyre shekujve
zhvillimi e përparimi, ideja mbi Zotin Një, nuk ka mundur të
errësohet me kurrfarë idhujsh dhe as jeta e tij e virtytshme nuk
është vënë në dyshim, e përmbajtja e asaj jetë është: Besimi në Zot
dhe sjellja etike.
Sa të padrejta janë vlerësimet e Përëndimit, ndaj Muhammedit a.s., i
cili vetë, në atë kohë, në shkretëtirën e largët, insistonte në ato
parime, duke përfshirë edhe objektivitetin dhe përpjekjen për dije."
Ata gjithashtu thonë:
"Ne besojmë tek Një Zot dhe Muhammedi, i dërguari i Ti, është
shfaqja e thjeshtë dhe e pandryshueshme e Islamit."

John Davenport, dijetar i madh, në veprën "Apologjia për Muhammedin
dhe Kur'anin", thotë:
"Muhammedi a.s. ishte dinjitoz me të mëdhenjtë, kurse modest me të
vegjëlit, duke shkaktuar mahnitjen e të dy palëve. Edhe pse i
pashkolluar, ai ndikonte tek njerëzit, sikurse mësuesi tek fëmijët.
Asnjëherë nuk dëshironte të ngrihej mbi të tjerët. Vazhdimisht e
përsëriste barazinë në mes njerëzve si krijesa të Allahut dhe e
ndante kafshatën me ish-skllevërit."

Washington Irving, në edicionin "Muhammedi dhe trashëgimtarët e
tij", për të dërguarin e Zotit thekson:
"Muhammedi a.s. zotëronte cilësitë më të larta intelektuale, kishte
imagjinatë të gjallë dhe një kujtesë të jashtëzakonshme. Ai nuk
bënte kurrë dallim ndërmjet njerëzve, prandaj edhe njerëzit e
thjeshtë e donin pamasë. Në çastet e triumfit më të madh, pas
ngadhnjimit të tij, ndaj armiqve, atë nuk e kaploi mendjemadhësia.
Asnjëherë, nuk lejonte, që p.sh. gjatë hyrjes së tij në dhomë, t`i
bëhej ndonjë respekt i veçantë. Njerëzit i vlerësonte dhe çmonte
vetëm, sipas thellësisë së besimit, manifestimit të tij në praktikë
dhe kryerjes së veprave të mira."
"Edhe pse ishte serioz dhe dinjitoz, ai nganjëherë bënte shaka dhe
ishte i qeshur dhe plot humor. Thuhet se ka pasur buzëqeshje që të
magjepste. Fytyra e tij ishte pak më e kuqe, siç janë zakonisht
fytyrat e arabëve të tjerë. Ndërkaq, në momentet kur ishte i
entuziazmuar, fytyra e tij merrte një shkëlqim të çuditshëm, që
nxënësit e tij e shpjegonin si shkëlqim të mbinatyrshëm të
Pejgamberit të Zotit...
Ishte modest në mënyrën e jetësës, i matur në ngrënie dhe ithtar i
rreptë i agjërimit."
Ndërkaq në veprën "Biografia e Muhammedit, f. 72", ai shkruan:
"Muhammedi a.s. ishte vula e lajmëtarëve dhe më i madhi i të
dërguarve, të cilët Allahu i dërgoi që të ftonin njerëzimin që t'a
adhuronin vetëm Atë."
"Sjelljet e Pejgamberit a.s., në Mekë, dëshmojnë se ai ishte
lajmëtar, i dërguar, e jo udhëheqës fitimtar. Ai u tregua i
mëshirshëm dhe tolerant ndaj bashkëqytetarëve, edhe pse tanimë
posedonte fuqinë. Mirëpo, ai triumfin dhe fitoren e tij e kurorëzoi
me mëshirë dhe falje." (po aty, f. 233.)
"Profeti, gjatë përhapjes së Islamit, pësoi shumë tortura dhe
sakrifikoi shumë. Madje, shumë dyshuan në vërtetësinë e thirrjes së
tij. Kaluan disa vjet, duke mos pasur sukses të madh." (po aty, f.
95, 96.)
"Gjatë predikimit të Shpalljes, iu ekspozua nënçmimit, sulmeve dhe
torturave, sa që u detyrua të braktisë vendlindjen dhe të mërgojë në
një vend tjetër. Atje, braktisi kënaqësitë e jetës dhe përpjekjen
për t'u pasuruar, për hirë të përhapjes së besimit." (po aty, f. 300.)
"Fitoret ushtarake, nuk nxitën mendjemadhësi dhe kryeneçësi tek
Pejgamberi a.s.. Ai luftoi për hirë të Islamit, e jo për interes
vetjak. Madje, edhe në kulmin e famës, Pejgamberi a.s. ruajti
thjeshtësinë dhe modestinë. Ai kishte për qëllim që të formonte një
shtet madhështor, e ai ishte Shteti Islam. Qeverisi me drejtësi dhe
asnjëherë nuk u mundua që sundimin t'a bënte trashëgim për familjen
e tij." (po aty, f. 302, 303.)


James A. Michener, thotë:
"Muhammedi a.s. qe njeri i inspiruar, që shpalli Islamin. Lindi në
vitin 570 të erës sonë, në një fis arab, që adhuronte idhujt. I
lindur jetim, gjithnjë qe i ndieshëm, veçanërisht ndaj të varfërve,
të skamurve, të vejave, jetimëve, skllevërve dhe të përbuzurve...
Në moshën dyzetvjeçare, ai kishte siguruar një mënyrë të shkëlqyer
jetese: grua të dashur, fëmijë të mirë dhe pasuri. Më pas, përmes
një rrjedhojë ngjarjesh dramatike e tronditëse, përmes engjëllit
Xhibril, ai filloi të pranojë shpalljen e fjalëve te Zotit...
Propagandimi i Muhammedit, shkaktoi hidhërimin e arabëve të pasur,
të cilët adhuronin idhujt, prandaj ai, së bashku me ithtarët e vet,
u dëbua nga vendlindja e tij, Mekka. Në Medinë, ai u bë udhëheqësi i
saj, madje edhe sipas pohimeve të armiqve të tij, ai, këtë qytet, e
qeverisi me plotë urti. Para mbarimit të jetës, i ofrohet mundësia
që të bëhet sundimtar, ose i shenjtë, por e refuzon edhe të parën
edhe të dytën, duke insistuar në atë se, ai është vetëm njeri i
rëndomtë, detyra e të cilit është që t`ia komunikojë botës shpalljen
e Zotit."
"Me vënien në jetë të Kur'anit, me personalitetin dhe shembullin e
tij të jashtëzakonshëm, ai e ka revolucionarizuar Arabinë, e më pas
tërë Lindjen, dhe duke shkatërruar idhujt e Qabes, ai vendosi
besimin në Një Zot."

James H. Hart dhe James A. Michener, thonë:
"Në çdo gjë, Muhammmedi a.s., qe thellësisht racional. Kur i vdiq i
biri i i tij i dashur, Ibrahimi, pasoi zënia e diellit dhe populli
filloi të flasë, se me këtë, Zoti po shpreh pikëllim. Sapo e dëgjoi
këtë, Muhammedi a.s., tha: 'Zënia e Diellit (dhe Hënës) është
fenomen natyror. Ajo nuk ka të bëjë me lindjen ose vdekjen e ndonjë
njeriu."
Kur ndërroi jetë Muhammedi a.s., u tentua që ai të ngrihej në
shkallën e hyjnive, por njeriu, që do të bëhej pasardhës i tij
administrativ (Ebu Bekër es- Sidiku), e shmangi këtë tendencë, në
njërin nga fjalimet më madhështore në historinë e religjionit, duke
thënë:
"Nëse mes jush, ka nga ata që e adhurojnë Muhammedin a.s., le ta
dinë se ai ka vdekur. Ndërsa ata që e adhurojnë Allahun, duhet t'a
dinë se Ai jeton gjithmonë (dhe nuk vdes kurrë)."

Michael H. Hart, në "The 100: A Ranking of the Mos Influential
Persons in Histori", New York, Hart Publishing Company, Inc. 1988,
f. 33, thotë:
"Vënia e Muhammedit a.s. në krye të listës së personaliteteve më
influencuese në botë, mbase mund t'i befasojë disa lexues, e të
tjerët t'i bëjë të pyesin për një rangim të tillë, por ai ishte
njeriu i vetëm në histori, i cili ishte bindshëm më i suksesshmi, si
në aspektin fetar, ashtu edhe në atë profan."

Herakli çezari, perandor Bizantin, në vitin 628 gjatë kthimit nga
beteja ku mundi persianët, shkoi në Jerusalem në shenjë
mirënjohjeje. U gjend pikërisht aty kur mori letrën e Pejgamberit
a.s. Ai urdhëroi që dikush nga Arabia duhej t'i paraqitej para tij.
Në atë kohë njëri ndër armiqtë e përbetuar të Muhammedit a.s., Ebu
Sufjani ishte duke qëndruar në Gaza me mallrat e tij. I dërguari i
çesarit e solli atë prej Gazës. çezari zotëronte një oborr të madh
mbretëror. Ai kishte vënë një kurorë mbretërore dhe ishte ulur në
fronin e tij. Ishte viti 6 hixhri, kur Muhammedi a.s. ishte në
gjendje lufte me mekkasit. Perandori i thirri arabët. Pranë kishin
një përkthyes. Herakliti pyet, se kush është më i afërt nga fisi
njeriut që thotë se është i Dërguar i Zotit? Ebu Sufjani
përgjigjet: 'Unë jam më i afërti." Pas kësaj Herakliti thotë: 'Më
sillin pranë atë dhe shokët e tij. Por shokët le t'i qëndrojnë pas."
Pastaj u kthye drejt përkthyesit dhe i tha: 'Thuaju këtyre: Unë do
t'a pyes këtë njeri për disa gjëra në lidhje me atë që pretendon se
është i dërguar. Nëse ai gënjen, këta le të thonë 'Po gënjen!" Ebu
Sufjani një herë tjetër kishte thënë: 'betohem në Zotin se, po të
mos isha frikësuar se do të më thonin vendasit e mi se po gënjej,
unë do të kisha gënjyer.' Dhe pas pyetjeve që bëri Perandori dhe
përgjigjeve që i mori nga Ebu Sufjani, Herakliti i thotë përkthyesit:
"Thuaj atij (Ebu Sufjanit), e pyeta atë për fisin (e Muhammedit
a.s.), më tha se ka një fis fisnik e të lartë. Nga fise të tilla
dërgohen pejgamberët. Pyeta se a ka mes jush dikush që më përpara
fliste për gjëra të tilla. Më tha, jo. Po të kishte qenë ndonjë para
tij të thoshte gjëra të tilla, do të thoja se ka parë dhe mësuar nga
ai. Pyeta se a ka në mes të anëtarëve të familjes së tij mbretër, më
tha jo. Po të kishte nga gjyshërinjët e tij mbretër do të thoja se
dëshiron për ta marë atë fron përsëri. Pyeta se para se t'i thoshte
këto, a e keni akuzuar atë ndonjëherë për gënjeshtër. Më tha se jo.
Unë e di se një njeri i cili nuk flet gënjeshtër para njerëzve, nuk
flet gënjeshtër as para Zotit. Pyeta se ata që i përgjigjen ftesës
së tij a janë të parët e fisit, apo të varfërit. Më tha se janë të
varfërit. Eshtë e vërtetë që të parët që i besojnë pejgamberëve janë
njerëzit e varfër. Pyeta se ata që i përgjigjen ftesës së tij a
pakësohen apo shtohen. Më tha se shtohen. Eshtë e vërtetë e një feje
të vërtetë se pjesëtarët vazhdimisht rriten e nuk pakësohen. Pyeta
se a ka prej atyre të cilët hynë në fenë e tij e më pas dalin prapë
nga ajo. Më tha se jo. Kur në zemër futet besimi, atëherë ndodh
kështu. Pyeta se a ka pasur raste kur nuk ka qëndruar në fjalë. Më
tha se jo. Të tillë janë pejgamberët. Asnjëherë nuk i mohojnë fjalët
e premtimet. Pyeta se ç'ju urdhëron ai juve. Më thatë se ai urdhëron
që: T'i luteni vetëm një Zoti, dhe të mos i bëni shok atij; të
largoheni nga idhujtë të cilëve u janë lutur gjyshërinjët tuaj!
Poashtu ju urdhëron të falni namazin, dhe t'i vizitoni të afërmit.
Nëse janë të vërteta këto fjalë që më thatë, atëherë edhe ky vend ku
i kam këmbët së shpejti do të jetë nën sundimin e tij. Unë e dija se
do të del ky pejgamber, por nuk kam menduar se do të jetë prej jush.
Po të kisha ditur se do të takohesha me të, do t'a kisha marë
parasysh çdo përpjekje për t'u takuar. Po të isha pranë tij, do të
ia kisha larë këmbët."


Abdullah Ibn Selam, njëri nga dijetarët hebre të njohur, porsa e
takon dhe e sheh Muhammedin a.s., e vëren një dritë që ia kaplonte
fytyrën e tij të bukur, bëhet musliman. I magjepsur nga ajo dritë që
ndriqonte fytyrën e bekuar të Muhammedit a.s., thotë:
"Ai që ka një fytyrë të tillë nuk mund të jetë gënjeshtar!"

Martin Lings, në librin "Muhammedi: jeta e tij bazuar mbi burimet më
të hershme", Londër, G. Allen Uniwin Ltd. 1983, f. 276, thotë:
"Pejgamberi a.s. dhe familja e tij jetonin një jetë plotë kursime.
Aisheja tregon se përpara marrjes së Hajberit, ajo nuk kishte ngrënë
kurrë hurma aq sa të ngopej. E tillë ishte varfëria e këtyre
njerëzve, sa që gratë e Pejgamberit nuk i kërkuan kurrrë atij ndonjë
gjë, përveç atyre gjërave më të nevojshme për jetën."
Disa pyetje që i bënë idhujtarët Pejgamberit a.s. kishin të bënin me
ndodhi të padëgjuara në Hixhaz, dhe u zgjodhën për të parë dhe për
të provuar, nëse profeti i Zotit zotëronte ndonjë burim diturie, mbi
gjërat e fshehta e të papara. Të Dërguarit a.s. iu desh të pres një
kohë të gjatë, derisa i erdhi lajmi nga Zoti, ndërsa idhujtarët
nisën të tallen dhe fjalët e tyre e mërzitën dhe e trishtuan shumë,
pasi ndihma nuk erdhi ashtu si ai priste. Në lidhje me këtë, në
veprën e përmendur, f. 77, thotë:
"Vonesa e Përgjigjes Hyjnore, ndonëse e dhimbshme për të Dërguarin e
Zotit dhe pasuesit e tij, ishte me të vërtetë një forcë e madhe për
të. Armiqtë e tij e mohuan domethënien e kësaj vonesë, por për ata
Kurejshë që ishin akoma të pavendosur, ky fakt, ishte një pohim i
qartë i asaj se, Fjala e Shenjtë i vinte Muhammedit a.s. nga Qielli
dhe se ai nuk kishte gisht, e as nuk mund t'a kontrollonte atë.
Është e kuptueshme se po të ishte se Muhammedi a.s., do t'i kishte
trilluar të gjitha ato çfarë kishte thënë më parë, nuk do të ishte
vonuar kaq gjatë për këtë trillim të ri, veçanërisht në një çast të
tillë kur rreziku qe mjaft i madh."

Stanley Lane Pole, historian i njohur, në veprën "Fjalimi dhe
kuvendimi i Muhammedit", shkruan:
"Muhammedi a.s. ishte entuziast, në kuptimin më fisnik. Tregohej aq
i lumtur dhe i kënaqur, sa që ai disponim përcillej edhe tek të
tjerët. Rolin e tij si Pejgamber i Zotit, e ka kryer në mënyrë
dinjitoze, me urtësi dhe me tolerancë të madhe."
"Dita e triumfit më të madh të Muhammedit a.s. ndaj armiqve të vet,
ishte, në të njëjtën kohë, edhe dita e fitores më të madhe të tij
ndaj vetvetes. Ai, me zemërgjerësi, ia fali kurejshitëve vitet e
urrejtjes dhe mërive, dhe shpalli amnisti për të gjithë banorët e
Mekkës. Ushtria e zbatoi urdhërin, dhe hyri në Mekkë, në mënyrë
paqësore. Nuk u plaçkit asnjë shtëpi dhe nuk u shqetësua asnjë
njeri. Vetëm një gjë, iu nënshtrua zhdukjes. Duke hyrë në Qabe,
Muhammedi a.s. qëndroi para 360 idhujve dhe duke treguar, me shkopin
e vet, tha (ajetin kur'anor) :
'Erdhi e Vërteta dhe u zhduk e pavërteta.' Me këto fjalë, shokët e
tij i përmbysën idhujt dhe shkatërruan njëherë e përgjithmonë zotat
e Mekkës dhe të rrethinës së saj. Kështu, u kthye Muhammedi a.s. në
vendlindjen e tij.
Në të gjitha analet botërore, nuk ekziston ndonjë hyrje triumfale,
që mund të krahasohet me këtë."
"Ai ka qëndruar guximshëm, edhe pse me vite, ishte i vetmuar dhe i
urrejtur nga bashkëfistarët e tij idhujtarë. Ai, asnjëherë, nuk e ka
tërhequr i pari dorën gjatë përqafimit. Ishte i dashur me fëmijët
dhe kurrë nuk kalonte, madje, as pranë grupit më të vogël pa
buzëqeshjen e syve të tij të mrekullueshme dhe pa fjalët e dashura
për ta... Ka qenë nga ata pak njerëz të fatshëm, për të cilët,
kënaqësia më e madhe ishte që njerëzit t'i bashkohen të Vërtetës së
Madhe. Ai ka qenë Pejgamber i Zotit dhe, kurrë që nga fillimi, e
deri në fund të jetës së tij, nuk ka harruar se kush ishte dhe as
porosinë, e cila ishte thelbi i misionit të tij. Ai porosinë, ia
përcolli njerëzve me dinjitet të lartë, gjë që rezultonte nga
vetëdija mbi misionin e tij të madh..."

Majori A. G. Leonard, në "Islam, Her moral and spiritual value", f.
20, 21, shkruan:
"Lexuesi duhet t'a kuptojë menjëherë, se Muhammedi a.s., nuk ka
pasur një frymëzim shpirtëror të zakonshëm, nuk ishte një prijës i
thjeshtë, apo për më tepër një endacak, por ai ka qenë një nga
mendimtarët më të mëdhenj të të gjitha kohërave dhe epokave. Ishte
njeri me qëllime të sinqerta dhe serioze, ishte jo vetëm i madh, por
më i madhi ndër më të mëdhenjtë. Ishte njeri që njerëzimi nuk e
kishte njohur kurrë më parë. Qe madhështor, jo vetëm si Pejgamber,
por edhe si trim dhe burrë shteti. Qe frymëzuesi shpirtëror, që
krijoi popullin më të madh, shtetin më të madh dhe për më tepër edhe
fenë më të madhe. Ai ishte modest me njerëzit dhe tepër i përulur e
i përkushtuar ndaj Zotit. Lexuesi duhet t'a kuptojë se Islami ka
domethënie të thellë dhe synon t'i nxjerrë, ithtarët e vet, nga
terri i errësirës njerëzore, drejt sferave më të larta të Dritës të
së Vërtetës."

G. W. Leitner, në "Mohamedanism", Lahore, 1893, f. 4.
thotë:
"Muhammedi a.s. kurrë s'ka deklaruar për veten, se është i
pagabueshëm. Në një çast, gjatë zbritjes së Shpalljes, ai u qortua
rreptësisht, sepse në kohën kur ishte duke folur me disa njerëz nga
paria e Mekkës, ia ktheu shpinën dhe nuk iu përgjigj një të verbëri.
Megjithatë, Muhammedi a.s. e komunikoi këtë shpallje, gjë që me
siguri s'do ta bënte, sikur të ishte mashtrues, ashtu sikurse e
konsiderojnë disa të paditur, në mesin e të krishterëve."

Edward Montet, profesor i Universitetit të Gjenevës, shpreh
mahnitjen e tij ndaj Islamit, shpjegon dispozitat e tij, lavdëron
Kur'anin dhe thotë se Muhammedi a.s., me reformat e tij, i ka bërë
shërbim të pakufishëm njerëzimit, prandaj, meriton të numërohet,
ndër mirëbërësit dhe reformatorët më të mëdhenj të njerëzimit. Në
veprën e tij "Muhammedi dhe Kur'ani", për Muhammedin a.s., veç të
tjerash, thotë:
"Muhammedi a.s. kishte karakter fisnik, sjellje të jashtëzakonshme,
fjalë bindëse, të drejta dhe tërheqëse."

Rene Crouset, në veprën e tij "Civilizimi i Orientit", shkruan:
"Muhammedi a.s. kur filloi të komunikoi Islamin, ishte i ri dhe
fisnik, i mbushur me fuqi për gjykim të drejtë. Ai qëndroi lart
mjedisit, në të cilin jetoi. Në kohën kur i ftoi arabët, që të
besojnë Një Zot, ata ishin zhytur në idhujtari. Ai kishte vendosur
që, njerëzit t`i largonte nga idhujtaria, drejt monoteizmit të
pastër."

John Austin, në "Muhammed the Prophet of All-llah", në T.P. and
Classels Wekly të 24 Shtatorit 1927, thotë:
"Për më pak se një vit, Muhammedi a.s., u bë udhëheqës i vërtetë
shpirtëror, prijës dhe sundimtar i Medinës. Pa përdorur aspak
forcën, ia arriti shumë shpejt të trondisë mbarë botën."

E. Laris, historian i njohur françez, thotë:
"Muhammedi a.s. qysh nga fëmijëria është dalluar për sinqeritet, sa
që është quajtur: i drejti, i besueshmi ."

Huston Smith, në "The Religions of Man", Mentor Books, f. 203, thotë:
"Ishte i sinqertë dhe i dashur për njerëzit e vet, njeri bujar dhe i
dhembshur. Gjithnjë ka ndier dhembje ndaj vuajtjeve njerëzore dhe
tregohej i gatshëm t'u ndihmonte të tjerëve, e veçanërisht të
varfërve dhe të paaftëve. Për shkak të ndjenjës së tij të
ndershmërisë, obligimit dhe të besimit, fitoi tituj të lartë si 'i
drejti' dhe 'i besueshmi.'
Idhujtarët, të etur vazhdimisht për çudira, kanë kërkuar prej tij
shenja dhe dëshmi nëpërmjet çudive, si dëshmi të pejgamberisë së
tij. Ai këtë e ka refuzuar. Ai vazhdimisht deklaronte (ajetin
kur'anor): 'Zoti nuk më dërgoi të bëj çudira, por t`i mësoj të
tjerët. I lartësuar qoftë Krijuesi im. Unë nuk jam, asgjë më tepër,
veçse njeri i dërguar si pejgamber.'
Prej fillimit, deri në fund, ai refuzoi çdo përpjekje të
glorifikimit të personalitetit të tij, duke thënë (fjalët
kur'anore): 'Nuk ju them se thesarët e Allahut janë në duart e mia,
apo se i di sekretet e fshehura, ose se jam engjëll... Unë jam vetëm
pejgamber i shenjave të Zotit, të cilat i kërkoni.' Këto s'janë
fjalët e Muhammedit, por fjalët e bartësit të porosisë së Allahut,
drejtuar njerëzve.
Mjafton vetëm të vëzhgosh me vëmendje trupat qiellorë, të cilët
lëvizin pandërprerë nëpër gjithësi, rendin e përkryer të universit,
shiun që bie për t'a gjallëruar tokën, palmat që janë përkulur nga
frytet e tyre, anijet që lundrojnë nëpër dete, duke u shërbyer
njerëzve, - të gjitha këto, janë mrekulli për ata që i vështrojnë. A
mundet që këto, të jenë krijuar nga një zot prej guri? Sa i
pakuptimtë është kërkimi i shenjave, kur tërë bota është shenjë. Në
kohën e bestytnisë, Muhammedi a.s., propagandoi studimin e
përkryeshmërisë së universit, gjë që e ngriti diturinë islame
kundrejt diturisë së krishterë."

Jules Meserman, në fragmentin "Ku janë prijësit", botuar në revistën
Time, më 15 Korrik, 1974. thotë:
"Mbase, prijësi më i madh i të gjithë kohëve është Muhammedi a.s"
Edhe pse hebre, Jules Mesermen, profetin e vet, Moisiun (Musain
a.s.) e radhit pas Muhammedit a.s., kurse Jezusin ( Isain a.s.) dhe
Budën i vendos shumë më pas.

Lafajet, filozof dhe njëri prej atyre që e patën përgatitur bazën
ideore të revolucionit të madh francez të vitit 1789, ka shqyrtuar
të gjitha sistemet juridike para se të botohet `Deklarata e të
Drejtave të Njeriut' dhe duke parë epërsinë e të drejtës islame, ka
thënë kështu:
"O Muhammed! Atë që ti ke prurë dhe aplikuar në botë, nuk e ka bërë
askush. Ti e ke sjellë drjetësinë në një vendë të paarritshëm!..."

Dr. Laura Veccia Vaglieri, orientaliste e njohur italiane, shkruan:
"Pejgamberi arab, i frymëzuar dhe i lidhur fortë me Krijuesin e vet,
u ka predikuar monoteizmin me të pastër adhuruesve të fetishizmit,
ithtarëve të Krishterizmit, dhe Judaizmit të degjeneruar. Ai doli në
konflikt të hapur me tendencat e atëhershme të prapambetura të
njerëzve, që shpinin në politeizëm. Në predikimet e tij, për t'i
bindur njerëzit me besimin në Një Zot të vetëm, ai nuk shfrytëzoi
fenomene të ndryshme natyrore, për të mashtruar njerëzit, duke i
quajtur ato si mrekulli të tij. Ai nuk i detyroi kurrë njerëzit që
të pranojnë verbërisht thirrjen e tij, duke i frikësuar ata me
kërcënime qiellore, gjë që do të rrezikonte mjaft aftësinë e tyre
për të menduar e gjykuar objektivisht.
Ai i ka ftuar njerëzit me dashamirësi, jo që të braktisin bindjet e
tyre, por, të meditojnë mbi universin dhe ligjet e tij. Bindja e
tij, e palëkundur, në Një Zot, në Një të Vetëm dhe të Domosdoshëm,
bënte që ai, vazhdimisht, t'u ofronte njerëzve të lexonin librin e
jetës..."

R. Dozy, orientalist i famshëm, në "Essai sur l`historie de
l`islamisme",1879, f. 31, thotë:
"Mashtruesi nuk është në gjendje të formojë një religjion, të cilin
e kanë pranuar miliona njerëz dhe i cili është shndërruar në fe
universale. Pa bindje të fortë dhe të thellë, Muhammedi a.s.,
kurrë, s'do t`ia dilte t'i bënte ballë tmerreve dhe rreziqeve për më
shumë se dhjetë vjet."

R. Bosworth Smith, në librin e tij "Jeta e Muhammedit", thotë:
"Muhammedi a.s., ishte, në të njëjtën kohë, udhëheqës fetar dhe
profan... por pa pretendime për të sunduar, pa pallate, pa ushtri,
pa gardë personale dhe pa të ardhura të caktuara. Nëse mund të
thuhet për dikë, se ka sunduar në saje të besueshmërisë dhe fesë, ky
do të ishte Muhammedi a.s. Ai posedonte autoritetin më të lartë,
duke mos shfrytëzuar për këtë qëllim mjetet e dhunshme, duke
qëndruar jashtë etiketimeve dhe ceremonive oborrtare, në sajë të
personalitetit të tij të shkëlqyer."
"Ai ishte njeri i pashkolluar, mezi dinte të lexonte dhe të
shkruante, por ka shkruar Librin, që është poezi, ligj, lutje dhe
shkrim i shenjtë, të gjitha së bashku."

Henri De Kastro:
"Është vërtetuar se, Muhammedi a.s., nuk ka lexuar ndonjë libër të
shenjtë dhe nuk i është referuar ndonjë doktrine fetare, para tij. E
dimë se, Muhammedi a.s., ka ndier lodhje të shumta dhe ka përjetuar
mundime të mëdha shpirtërore, para se të njoftonte për pranimin e
shpalljes. Allahu e krijoi me natyrë të tillë, i cili iu përkushtua
plotësisht fesë. Atij iu desh të veçohej nga njerëzit, duke iu
shmangur adhurimit të idhujve dhe besimit në shumë zotëra, të cilin
e kishin shpikur të krishterët. Urrejta ndaj këtyre të dyjave, i
ishte ngulitur thellë në zemër. Këto dy doktrina, ishin sikurse
gjilpëra në trupin e tij.
Ky njeri, i cili kishte arritur të dyzetat, kulmin e mençurisë,
kërkonte nga lindorët, që karakterizoheshin për arsye të mprehtë dhe
imagjinatë të gjallë, dhe me fuqi të lartë të të kuptuarit, që të
përsërisnin, pa ndërprerë, fjalët: "Allahu është Një", "Allahu është
Një". Këto fjalë, i përsërisnin të gjithë muslimanët pas tij.
Ndërkaq, ne të krishterëve na mundon përmbajtja e tyre, për shkak të
largimit tonë, nga ideja e monoteizmit...
Në periudhën e parë (në Mekkë), nuk mund t'ia mohojmë, Muhammedit
a.s., bindjen e plotë dhe sinqeritetin e besimit. Nuk i ishte
luhatur besimi në zemër, madje as për një grimcë, edhe gjatë
periudhës së dytë (në Medine).
Nuk qe i dhënë pas stolive të kësaj botë dhe nuk ishte koprac. Ishte
i përmbajtur dhe derisa u largua nga kjo botë, asnjëherë nuk u ngop
me bukë elbi. Iu shmang ambicieve të kota, megjithatë arriti dhe ia
doli të zërë vendin më të lartë, në vendet arabe. Por, ai nuk u dha
pas totalitarizmit. Nuk pati fron, ministri dhe as
gardë."

Anie Besant, në "The Life and Teaching od Muhammed, Madras", 1932,
thotë:
"çdo njeri, që e studion jetën, karakterin, nivelin e të mësuarit
dhe mënyrën e jetësës së përditshme të pejgamberit arab, Muhammedit
a.s., është e pamundur të ndiejë diçka tjetër, përveç admirimit të
jashtëzakonshëm ndaj tij, si njëri nga pejgamberët më të mëdhenj të
njerëzimit."
"Edhe pse me këto, që ju parashtroj, do të përmend shumë gjëra, të
cilat, për shumë njerëz, janë mëse të njohura, prapëseprapë, sa herë
që i rilexoj ato, më kaplon një ndienjë e re admirimi dhe respekti,
ndaj mësuesit më të madh arab."

M. Watt:
"Karakteri i Pejgamberit dhe qëndrimet e tij njerëzore, madje edhe
ndaj armikut, shprehin synimin e lartë të Shpalljes, me qëllim që
t'i integronte njerëzit në idetë e reja.
Pak kush, nga njerëzit e mëdhenj të historisë, është vlerësuar aq
gabimisht, në përëndim, sikurse Muhammedi a.s. Jemi të obliguar t'i
përmirësojmë këto shtrembërime, duke iu referuar karakterit virtuoz
dhe të lartë të jetës së Muhammedit a.s., dhe këmbëngultësisë në
thirrjen, të cilën Zoti ia besoi atij."

D. G. Hogart, në "Historia e Arabisë", veç të tjerash thotë:
"Muhammedi a.s. është i vetmi, ndër njerëzit më të shquar të
njerëzimit, jeta e përditshme e të cilit është studiuar, është çmuar
dhe është marrë si shembull, duke u zbatuar në jetë edhe sot nga
miliona njerëz. Kjo gjë, nuk mund të thuhet për ithtarët e feve të
tjera, të cilët, në jetën e tyre të përditshme, nuk praktikojnë
mënyrën e jetësës së themeluesit të fesë së tyre."

E. Demerngem, orientalist francez, është njëri nga orientalistët më
objektivë, që ka shkruar për Muhammedin a.s. Ka shkruar
veprën "Biografia e Muhammedit", "Muhammedi dhe Sunneti", ka botuar
një numër studimesh në disa revista të njohura. Ai thotë:
"Mesihu a.s., në Kur'an, ka vend të ngritur. Lindja e tij nuk ishte
e zakonshme, si e njerëzve të tjerë. Ai ishte i dërguari i Allahut,
të cilit Zoti i foli me zë... Kur'ani e ka për qëllim Krishterimin e
vërtetë kur thotë: Isa a.s., është rezultat i fjalës, që Zoti ia
përcolli Merjemes dhe ai është njeri. Kur'ani e lufton doktrinën e
atyre që besojnë Isain (Jezusin) për Zot... Ai nuk e lufton
Krishterimin e vërtetë. Prandaj, i krishteri, duhet të jetë i
kënaqur me sulmin, që Kur'ani i bën Trinitetit, i cili përbëhet nga
Hyji, Jezusi dhe Maria.
Muhammedi a.s. veten e konsideronte si instrument për komunikimin e
Shpalljes. Përpjekja e Muhammedit a.s., konsistonte në atë që të
jetë i besueshëm, dëgjues dhe regjistrues besnik dhe thënës i
pagabueshëm, i asaj që dëgjonte nga fuqia ndriçuese dhe zëri i
heshtur i fjalës së amshuar në formë të kësaj botë, i fjalës së
Allahut, e cila është ajka e Librit. Fjala, të cilën e ruajnë
engjëjt fisnikë, në qiellin e shtatë. çdo pejgamber, duhet të ketë
argument për mesazhin e tij. Secili, duhet të ketë mrekulli, me të
cilën sfidon të tjerët... Dhe Kur'ani është mrekullia e vetme e
Muhammedit a.s. Stili i tij, është i mrekullueshëm, fuqia e tij
mahnitëse vazhdon edhe në ditët tona. Ai e ngacmon lexuesin edhe
nëse ai nuk është prej adhuruesve të devotshëm.
Muhammedi a.s., e sfidoi njerëzimin dhe xhindët, nëpërmjet Kur'anit,
duke kërkuar prej tyre që të sjellin një të ngjashëm me të. Kjo
sfidë, është dëshmia më bindëse, për besueshmërinë e mesazhit të
Muhammedit a.s.
S'ka dyshim, se çdo ajet kur'anor edhe nëse flet për ndonjë ngjarje
të caktuar të jetës, gjë të cilën e bënë me saktësi të plotë, në
vete, përmban nga mrekullia mendore atë, me çka e trazon shpirtin.
S'ka dyshim, se në ato ajete, ka diçka, ku duhet kërkuar fshehtësia
e ndikimit dhe madhështia e suksesit.
Muhammedi a.s., i cili është larg të qenit përpilues dhe sajues i
Kur'anit, nganjëherë, më kot, e priste zbritjen e Shpalljes dhe
mallëngjehej për të, pasi dëshironte që Engjëlli t`i vinte në mënyrë
të pandërprerë."

Andrin Serve, orientalist francez, shprehet:
"Ky Pejgamber, flet për femrën me respekt dhe konsideratë. Gjithnjë,
bëri përpjekje për përmirësimin e pozitës dhe personalitetit të saj,
në shoqëri. Para ardhjes së tij, gruaja nuk gëzonte të drejtën e
trashëgimisë, ajo ishte objekt që trashëgohej nga të afërmit, sikur
të ishte skllave. Ndërkaq, Pejgamberi me ardhjen e tij, e ndërroi
këtë bindje, e emancipoi femrën dhe i dha të drejtën e trashëgimisë.
Vërtet, Muhammedi a.s,. bëri emancipimin e femrës dhe ai që dëshiron
të thellohet në këtë fushë, le të lexojë fjalimin e tij lamtumirës,
në Mekë, ku porosit që të tregojmë mirëkuptim dhe konsideratë ndaj
femrës. Këtë, mund t'a lexojmë edhe në thëniet, hadithet e tij."

Eduard Perroy, studiues bashkëkohor francez, prof. në Universitetin
e Sorbonës, thotë:
"Erdhi Muhammedi, i biri i Abdullahut, Pejgamberi arab dhe vula e
pejgamberëve, i cili u solli sihariq, arabëve dhe mbarë njerëzimit,
një fe të re. I ftoi ata, që të besonin se, Allahu është Një dhe i
Vetëm. Sheriati (ligji isalm), nuk ndryshon nga besimi. Ligji islam,
gëzon pushtet hyjnor të obligueshëm dhe rregullon jo vetëm çështjet
fetare, por edhe ato shekullare. Ai i obligoi besimtarëve zekatin,
xhihadin kundër politeistëve... Muhammedi a.s., përhapi fenë e
pastër... Kur ndërroi jetë, në vitin 632 të erës sonë, ai e kishte
përmbushur thirrjen e tij dhe kishte vendosur sistemin shoqëror, i
cili qëndronte shumë lart karshi sistemeve fisnore, në të cilat
jetonin arabët, para Islamit. Ai i miqësoi ata dhe arriti një unitet
të fortë mes tyre. Gadishulli arabik, arriti një njësim të fuqishëm
fetar, që nuk e kishte njohur asnjëherë më parë."

John India:
"Modestia e Pejgamberit, dashuria ndaj së vërtetës, devotshmëria e
shokëve të tij, guximi, besimi i paluhatshëm në Një Zot, të Vetëm,
misioni që i ishte ngarkuar, ishin të gjitha këto virtyte dhe
merita, dhe jo shpata, që bënë të mundur që feja dhe qytetërimi të
ecnin përpara, duke mposhtur, çdo pengesë të kundërshtarëve të së
Vërtetës."

Prof. Bevan:
"Ajo që është shkruar, për Muhammedin a.s. dhe Islamin, në Evropë,
në të shumtën e rasteve, duhet të merret si kuriozitet letrar.
Të flasësh për Muhammedin a.s., si mashtrues dhe përdorues të
forcës, më shumë shkakton probleme, se sa i zgjidh ato. Në Përëndim,
asnjë figurë e madhe, gjatë gjithë historisë, nuk është vlerësuar me
aq tendenca dashakeqe, sikurse është vepruar me Muhammedin a.s."

W. Montogomery, në veprën "Mohammed at Mecca", Oxford, 1953, f. 52,
thotë:
"Gadishmëria e tij për të përjetuar persekutime për shkak të
besimit, karakteri i lartë, morali i njerëzve që i besonin dhe që e
konsideronin udhëheqës, si dhe madhështia e të arriturave të
përnjëhershme, dëshmojnë për personalitetin e tij të
jashtëzakonshëm. Të konsideruarit e Muhammedit a.s., si mashtrues,
më shumë hap probleme, se sa i mbyll ato. Për më tepër, që në
Përëndim, asnjë personalitet i madh historik, nuk është ndriçuar më
zbehtë, se sa Muhammedi a.s."

Henri Servy:
"Muhammedi a.s., nuk mbolli, në shpirtërat e arabëve, vetëm parimin
e Njësisë (monoteizmit), por solli edhe civilizimin dhe edukatën.
Muhammedi a.s. është personalitet historik i vërtetë. Sikur të mos
ishte i tillë, as që do të përhapej Islami. Ai nuk pushoi së
përsërituri, se është njeri sikurse të tjerët, të cilin e pret
vdekja. Kërkonte mëshirë dhe falje nga Allahu xh.sh. Para vdekjes,
deshi ta pastrojë ndërgjegjën, nga çdo njollë e mundshme, prandaj
qëndroi në minber dhe iu drejtua masës me këto fjalë: 'Muslimanë,
nëse e kam qëlluar dikënd, ja ku është shpina ime. Nëse dikujt i kam
ndonjë borxh, pasuria ime është e tij.' U ngrit një njeri, duke
thënë se, Pejgamberi i kishte borxh atij tre dirhem. Pejgamberi a.s.
i përgjigjet, duke thënë: Më mirë, njeriu të ndiejë turp, në këtë
botë, se në botën e ardhme. Menjëherë, ia pagoi borxhin.
Civilizimi i vërtetë mendor dhe intelektual, nuk u shfaq dhe nuk u
paraqit tek arabët, veçse me ardhjen e Muhammedit a.s."

Pater Hijacint, prift i njohur, thotë:
"Unë jam prift i krishterë dhe nxënës besnik i Jezusit, por
konsideroj, se nuk e përul Jezusin (Isain a.s.) kur them se
Muhammedi a.s., është i dërguar i Zotit.
Vetëm nëpërmjet inspirimit nga Zoti, ai mundi të themelojë një
religjion të madh- Islamin, të cilit, sot, i besojnë miliona e
miliona njerëz edhe pas njëmijë (e më shumë) vjetësh, që nga
shpallja e tij."

Dr. Steingass, autor i fjalorit anglisht-arabisht, thotë:
"Drejtësia e Muhammedit a.s., veprimet dhe vendosmëria e tij për të
gjetur të vërtetën, këmbëngulja e vazhdueshme për t'i komunikuar
urdhërat Hyjnorë, besimi i tij i paluhatshëm në çdo situatë, aftësia
për t'i bërë që të dëgjojnë të vërtetën e amshueshme edhe ata që nuk
donin t'a dëgjonin, - të gjitha këto janë argumenta bindëse dhe të
pamohueshme, se ky Pejgamber, sipas mendimit tim, është vula e
pejgamberëve."

D. V. Bodly, gjeneral amerikan, thotë:
"Muhammedi a.s. e studioi botën dhe problemet e saj. Në parimet e
fesë, nuk la pas dorë aspektin e kësaj botë. Bëri kompromis, në mes
të kërkesave të njerëzve në këtë botë dhe nevojave të fesë së tyre.
Ai nuk ra në gabimet e atyre, të cilët u përpoqën t'i shpëtojnë
njerëzit në mënyrë joadekuate. Ai e përshkoi jetën me një karvan
udhëtarësh, i cili është nën mbikqyrjen e Allahut, qëllimi final i
të cilit është Xheneti."

Selwyn Gurney, sipas M. D. dhe Doroty "Short readings from World
religions", Londër 1951, thotë:
"Muhammedi a.s. ka shpallur fenë, të cilën e pasojnë miliona njerëz.
Që nga fillimi, ndikimi i kësaj feje, vazhdimisht, është gjithnjë në
rritje. Tiranët, që i besojnë vetëm forcës dhe mbështeten vetëm tek
ajo, s'janë në gjendje të ndikojnë në gjeneratat e mëvonshme,
ndikimi i tyre, ndihet vetëm gjatë jetës së tyre. Ne, ndërkaq, pas
vdekjes së Muhammedit a.s., shohim shembujt më të ndritshëm të
fitoreve, që bota s'i ka parë kurrë më parë."

Enciklopedia Angleze, volumi 12, shkruan:
"... Një shumë detajesh, nga burime të hershme, tregojnë se ai ishte
njeri i drejtë dhe i ndershëm, i cili pati fituar respektin dhe
besnikërinë e të tjerëve, që ishin njerëz të ndershëm dhe të
drejtë."

Diven çand Sharma, në "The Prophets of the East, Calcuta", 1935, f.
122, thotë:
"Muhammedi a.s. qe shpirt i dashamirësisë. Ndikimi i tij,
vazhdimisht, është ndier dhe kurrë nuk u harrua nga ata që e ndienë
afër."

A. C. Bouquet, në veprën "Fetë komparative", thotë:
"Muhammedi a.s., ndonëse jetonte jashtëzakonisht thjesht, nuk ishte
asket. Nuk turpërohej të punonte çfarëdo pune, puritan në esencë,
refuzonte të barte ose të dëfrehej me ar dhe argjend."

Robert L. Gulick:
"Muhammedi a.s., në të vërtetë, është një edukator, një pemë
udhëzimi për drejtimin e njerëzimit, drejt një lirie dhe lumturie më
të madhe."

[_Mersin_]

Kjo i dedikohet Jarigaqit, Danielit, Matrixit, Mesia4ever dhe te gjithe atyre qe duan te ndricohen me driten e besimit dhe te largohen nga drita e politeizmit dhe te pranojne Profetin e fundit e njerzimit Muhamedin a.s

[jarigas]

Kjo i dedikohet Jarigaqit, Danielit, Matrixit, Mesia4ever dhe te gjithe atyre qe duan te ndricohen me driten e besimit dhe te largohen nga drita e politeizmit dhe te pranojne Profetin e fundit e njerzimit Muhamedin a.s

http://www.youtube.com/watch?v=-JX2v899uz4

Qysh thote Kabashi i talentuar:.......fjalet e tij(Muhamedit) nuk jane nga kjo Bote, por Bota eshte krijuar per fjalet e Tij....... .

Kjo nuk quhet idhujtari......!!!!!...ahahahahah......

[Gj.Fishta]

Qysh thote Kabashi i talentuar:.......fjalet e tij(Muhamedit) nuk jane nga kjo Bote, por Bota eshte krijuar per fjalet e Tij....... .

Kjo nuk quhet idhujtari......!!!!!...ahahahahah......

Të flasësh mir per Muhamedin a.s., nuk eshte njelloj sikur ta adhurosh ate.

[jarigas]

Të flasësh mir per Muhamedin a.s., nuk eshte njelloj sikur ta adhurosh ate.

O surrogati i poetit!!!Po s'dite te lexosh, degjo me veshet e tu.......bota u krijua per fjalet e tija....po kush ishte ai, biri i Allahut apo Allahu vete????
Ec tashi e bej sikur nuk kupton..........

[mesia4ever]

Allahu e ka then te Vërtetën !

Sepse Allahu e din me se miri,

[mesia4ever]

Kjo i dedikohet Jarigaqit, Danielit, Matrixit, Mesia4ever dhe te gjithe atyre qe duan te ndricohen me driten e besimit dhe te largohen nga drita e politeizmit dhe te pranojne Profetin e fundit e njerzimit Muhamedin a.s

http://www.youtube.com/watch?v=-JX2v899uz4

Po ashtu eshte krejt, ne te gjithe po pajtohemi se bota eshte krijuar per fjalet e Muhamedit, se nime fjalet e tij qenkan me te rendesishme se ne krejt...

Sic e thote shoku jone i nderuar Gostivari USA , ecni beni detyrat e shtepise. Lexoni Kuranin se pari, mos flisni me medyshje e hamendje, mesoni cfare po besoni ju, pastaj filloni tjereve predikojani besimin tuaj

[busavata]

burr i mir ka qen.vallahi

kshu thote gjyshja ime

moo be ....