Sahabet

[ramazan_it]

Umer Ibn el-Hatab

“Allahu e ka vendosur të vërtetën në gjuhën dhe në zemrën e Umerit.” (hadith)

Jeta e Umerit

Gjatë sëmundjes së tij të fundit Ebu Bekr (radiallahu anhu) u këshillua me njerëzit e tij, posaçërisht me ata që ishin më të shquarit prej tyre. Pas një takimi, ata e zgjodhën Umerin (radiallahu anhu) si trashëgimtar. Umeri qe lindur në një familje të respektuar Kurejshite trembëdhjetë vite pas lindjes së Muhamedit (sallallahu alejhi ue selam). Umeri njihej për diturinë e tij të gjerë të gjenealogjisë.

Kur u rrit, Umeri (radiallahu anhu) ishte shumë i aftë në këtë degë të diturisë dhe po ashtu në artin e përdorimit të shpatës, mundje dhe në artin e të folurit. Ai gjithashtu mësoi të shkruajë dhe të lexojë derisa ende ishte fëmijë, që ishte një gjë shumë e rrallë në Meke në atë kohë. Umeri fitonte për jetë duke bërë tregti. Tregtia e tij e çoi atë në shumë vende të huaja dhe kjo i mundësoi atij që t’i takojë të gjitha llojet e njerëzve. Personaliteti i Umerit ishte dinamik, me një vetëbesim të madh, i sinqertë dhe i hapur. Ai gjithmonë e fliste atë që kishte në mendjen e tij edhe nëse ajo i bezdiste të tjerët.

Umeri (radiallahu anhu) ishte njëzet e shtatë vjeçar kur Muhamedi (sallallahu alejhi ue selam) deklaroi misionin e tij. Idetë të cilat Pejgamberi i predikonte e hidhëruan atë aq shumë sa edhe njerëzit e tjerë të dalluar të Mekës. Ai ishte po aq i ashpër ndaj çdokujt që e pranonte Islamin sa edhe të tjerët nga mesi i Kurejshitëve. Kur robi i tij femër e pranoi Islamin, ai e rrahu atë derisa vetë u rraskapit, dhe i tha asaj:

“Unë u ndala sepse jam lodhur, e jo për shkak të keqardhjes ndaj teje.”

Rrëfimi i pranimit të Islamit nga ana e tij është mjaft interesant. Një ditë, derisa ishte përplot zemërim kundër Pejgamberit (sallallahu alejhi ue selam), ai nxorri shpatën e tij dhe doli që ta mbysë atë. Një shok i tij e takoi rrugës. Kur Umeri i tregoi atij se ç’kishte planifikuar, shoku i tij e informoi atë se motra e vetë Umerit, Fatima, dhe burri i saj gjithashtu e kishin pranuar Islamin. Umeri shkoi drejt te shtëpia e motrës së tij dhe e gjeti atë duke lexuar Kur’an. Ai iu vërsul asaj dhe e rrahu pamëshirshëm. Duke qenë e mavijosur dhe e përgjakur, ajo i tha vëllait të saj:

“Umer, ti mund të bësh ç’të duash, por s’mundesh që të na i shmangësh zemrat nga Islami.”

Këto fjalë prodhuan një efekt të çuditshëm në Umerin (radiallahu anhu). Çfarë ishte besimi i cili madje edhe gruan e dobët e bëri aq zemërfortë? Ai kërkoi nga e motra që t’i tregojë atij se ç’ishte duke lexuar; ai përnjëherë qe prekur në zemër nga fjalët e Kur’anit dhe menjëherë e kapi të vërtetën e tyre. Ai shkoi drejt te shtëpia ku qëndronte Pejgamberi (sallallahu alejhi ue selam) dhe iu betua atij për besnikëri.

Umeri (radiallahu anhu) nuk e mbajti fshehtë pranimin e tij të Islamit. Ai i mblidhte Muslimanët dhe falnin namaz te Kaba. Ky guxim dhe devocion i një qytetari me ndikim të Mekës e ngriti moralin e komunitetit të vogël të Muslimanëve.

Megjithatë, edhe Umeri po ashtu iu nënshtrua keqtrajtimeve, dhe kur erdhi lejimi për migrim në Meke, ai po ashtu iku në Meke. Saktësia e gjykimit të Umerit, devotshmëria e tij ndaj Pejgamberit (sallallahu alejhi ue selam), sinqeriteti i tij dhe drejtësia e tij i fituan atij besimin dhe mbështetjen nga Pejgamberi, që ishte vetëm e dyta ndaj asaj që i qe dhënë Ebu Bekrit (radiallahu anhu). Pejgamberi ia dha atij titullin ‘Faruk’ që do të thotë ‘Ndarësi i të vërtetës nga e pavërteta’. Gjatë Hilafetit të Ebu Bekrit (radiallahu anhu), Umeri ishte ndihmësi dhe këshilltari më i afërt i tij. Kur Ebu Bekri vdiq, të gjithë njerëzit e Medinës i bënë zotimin e bësnikërisë Umerit (radiallahu anhu), dhe më 23 Xhemedi-el-Ahir, 13 P.H., ai qe zgjedhur Halife.

Hilafeti i Umerit

Pasi që hipi në pozitë, Umeri u foli Muslimanëve të Medinës:

“...O njerëz, ju i keni disa të drejta në mua të cilat gjithherë mund t’i kërkoni. Njëra prej të drejtave tuaja është se nëse dikush prej jush vjen tek unë me një kërkesë, ai duhet të ndahet i kënaqur. Një tjetër prej të drejtave tuaja është se ju mund të kërkoni që unë mos të marr asgjë me pa të drejtë nga të ardhurat e Shtetit. Ju po ashtu mund të kërkoni që...unë t’ua përforcoj kufijtë dhe të mos u vë në rrezik. Është po ashtu e drejtë e juaja që nëse ju shkoni në betejë, unë të kujdesem për familjet tuaja sikur që babai do të kujdesej derisa ju jeni larg. “O njerëz, të jeni të vetëdijshëm për Allahun, mi falni gabimet e mia dhe më ndihmoni në detyrën time. Më ndihmoni në vendosjen e së mirës dhe ndalimin prej të keqes. Më këshilloni në lidhje me obligimet të cilat më janë ngarkuar nga Allahu. . .”

Prej veçorive më të dalluara të Hilafetit të Umerit (radiallahu anhu) ishte zgjerimi shumë i madh i Islamit. Veças nga Arabia, Egjipti, Iraku, Palestina, edhe Irani erdhi në mbrojtjen e qeverisë Islame. Por madhështia e vetë Umerit qëndron në kualitetin e sundimit të tij. Ai dha domethënien praktike të urdhrave të Kur’anit”

“O ju që besoni, qëndroni të vendosur për drejtësi si dëshmitar të Allahut, madje edhe kundër vetës suaj, apo prindërve tuaj, apo të afërmeve tuaj, edhe nëse keni të bëni me të pasur apo të varfër, se Zoti mund t’i mbrojë më së miri të dytë.” En-Nisa 4:135

Njëherë një grua e akuzoi Halifen Umer (radiallahu anhu). Kur Umeri u paraqit në gjykim para gjykatësit, gjykatësi u ngrit në shenjë të respektit ndaj tij. Umeri e qortoi atë duke thënë:

“Ky është akti i parë i padrejtësisë që ti e bëre ndaj kësaj gruaje!”

Ai insistonte që drejtuesit e caktuar nga ai të jetojnë një jetë të thjeshtë, të mos mbajnë roje te dyert e tyre dhe t’u jenë në dispozicion njerëzve në çdo kohë, dhe ai vetë vendosi shembull për ta. Shumë herë lajmëtarë dhe të dërguar të huaj që i ishin dërguar atij nga gjeneralët e tij, e gjetën atë duke pushuar nën drurin e palmës apo duke u falur në xhami në mesin e njerëzve, dhe ishte mjaft vështirë për ta që të dallojnë se cili njeri ishte Halifja. Ai kaloi shumë netë syhapur duke ecur rrugëve të Medinës që të shohë nëse i nevojitej ndihma ndokujt.

Toni i përgjithshëm moral dhe social i shoqërisë Muslimane në atë kohë është mjaft mirë i ilustruar nga fjalët e një Egjiptiani, i cili qe dërguar që t’i spiunojë Muslimanët gjatë ekspeditës së tyre ushtarake. Ai raportoi:

“Unë kam parë njerëz, ku secili prej tyre e do vdekjen më shumë sesa që e do jetën. Ata më parë kultivojnë nënshtrim sesa mburrje. Asnjëri prej tyre nuk u është dhënë ambicieve materiale. Mënyra e tyre e jetesës është e thjeshtë. . .Urdhëruesi i tyre është i barabartë me ta. Ata s’bëjnë dallim në mes superiorit dhe inferiorit, në mes të zotëriut dhe robit. Kur afrohet koha e namazit, asnjë nuk mbetet prapa. . .”

Umeri i dha qeverisë së tij një strukturë administrative. Departamentet e financave, ushtrisë dhe të hyrave publike qenë vendosur. Ushtarëve të rregullt u jepeshin rroga, si dhe bëhej regjistrimi i popullatës. Pastaj qe bërë ekspertiza e hollësishme e tokës për vlerësimin e taksave të paanshme. Qenë themeluar qytete të reja. Zonat që ranë nën sundimin e tij qenë ndarë në provinca dhe bëhej caktimi i guvernatorëve. Qenë shtruar rrugë të reja, qenë mihur kanale të reja dhe qenë ndërtuar motele përgjatë rrugëve. Qe bërë provizioni për përkrahjen e të varfërve dhe nevojtarëve nga fondet publike. Ai i definoi, me norma dhe me shembull, të drejtat dhe privilegjet e jo-Muslimanëve, shembull i së cilës është marrëveshja vijuese me të Krishterët e Jerusalemit:

“Kjo është mbrojtja të cilën robi i Allahut, Umeri, Sunduesi i Besimtarëve i ka dhënë njerëzve të Eilijasë (Jerusalemit). Mbrojtja është për jetët dhe pronat e tyre, kishat dhe kryqet e tyre, të sëmurit dhe të shëndoshët prej tyre dhe për bashkë-fetarët e tyre. Kishat e tyre s’do të përdoren si vendbanim, as që do të rrënohen, as që do të dëmtohen ata apo komplekset e tyre, apo kryqet e tyre, dhe as pronat e tyre s’do të lëndohen në asnjë mënyrë. Për këta njerëz s’do të ketë detyrim në çështje të fesë, dhe asnjëri prej tyre s’do të pësojë ndonjë lëndim në llogari të fesë...Çfarëdo që shkruhet këtu është nën marrëveshjen e Zotit dhe përgjegjësinë e Pejgamberit të Tij, të Halifeve dhe të besimtarëve, dhe do të mbetet mirë përderisa ta paguajnë Xhizjen (taksa për mbrojtjen e tyre) që u është ngarkuar atyre.”

Ata jo-Muslimanë që morën pjesë në mbrojtje së bashku me Muslimanët qenë shkarkuar nga pagimi i Xhizjes, dhe kur Muslimanët u desh të tërhiqen nga një qytet, jo-Muslimanët e të cilit e kishin paguar këtë taksë për mbrojtjen e tyre, taksa u qe kthyer jo-Muslimanëve. Të vjetrit, të varfrit dhe Muslimanët dhe jo-Muslimanët e paaftë qenë të furnizuar njëjtë nga arka publike dhe prej fondit të Zekatit.

VDEKJA E UMERIT MË 23 P.H., KUR AI U KTHY PREJ HAXHIT NË MEDINE; ai i ngriti duart e tija dhe u lut:

“O Zot! Unë jam vjetruar, eshtrat e mia janë lodhur, fuqitë e mia janë dobësuar, dhe njerëzit për të cilët jam përgjegjës janë shpërndarë larg. Më thirr tek vetja Jote, Zoti im!”

Pak kohë më vonë, kur Umeri (radiallahu anhu) shkoi në xhami për ta udhëhequr namazin, një zjarrputist me emrin Ebu Lulu Ferozi, i cili kishte armiqësi me Umerin në një çështje personale, e sulmoi atë me thikë dhe e theri disa herë. Umeri u tund dhe ra në tokë. Kur mësoi se vrasësi ishte zjarrputist, ai tha:

“Falënderimi i qoftë Allahut që ai nuk është Musliman.”

Umeri vdiq në javën e parë të muajit Muharrem, 24 P.H., dhe qe varrosur anash pranë Pejgamberit (sallallahu alejhi ue selam).

[ramazan_it]

Uthman

“Çdo Pejgamber e ka një ndihmës, dhe ndihmësi im do të jetë Uthmani” (Hadith)

Zgjedhja e Uthmanit

Kur Umer (radiallahu anhu) ra nga thika e vrasësit, para se ai te vdiste njerëzit kërkuan që ai ta emëronte trashëguesin e tij. Umeri e caktoi një komision që përbëhej nga gjashtë prej dhjetë Shoqëruesve të Pejgamberit (sallallahu alejhi ue selam) për të cilët Pejgamberi kishte thënë:

”Ata janë njerëzit e Xhenetit” – Ali, Uhtman, Abdur Rahman Ibn Auf, Sa’ad, Ez-Zubejr dhe Talha (radiallahu anhuma) që të zgjedhin Halifen tjetër nga mesi i tyre. Ai po ashtu e përvijoi procedurën që duhet të ndiqej nëse paraqiten dallime në mendime. Abdur Rahman (radiallahu anhu) e tërhoqi kandidaturën e tij. Ai pastaj qe autorizuar nga komisioni që ta emërojë Halifen e Hilafetit. Pas dy ditë diskutimesh në mes të kandidatëve dhe pasi qenë përcaktuar mendimet e Muslimanëve të Medinës, zgjedhja në fund qe kufizuar në Uthmanin dhe Aliun (radiallahu anhuma). Abdur Rahman erdhi në xhami së bashku me Muslimanët tjerë, dhe pas një fjalimi të shkurtër dhe marrjes në pyetje të dy burrave, i bëri zotimin e besnikërisë Uthmanit (radiallahu anhu). Të gjithë ata që qenë të pranishëm vepruan kësisoj, dhe Uthmani u bë Halifja i tretë i Islamit në muajin Muharrem, 24 P.H.

Jeta e Uthmanit

Uthman Ibn Afan (radiallahu anhu) qe lindur shtatë vite pas Pejgamberit (sallallahu alejhi ue selam). Ai i përkiste degës Umejede të fisit Kurejsh. Ai mësoi shkrim-lexim në një moshë shumë të re, dhe si i ri ai u bë tregtar i suksesshëm. Edhe para Islamit, Uthmani qe dalluar për sinqeritetin dhe integritetin e tij. Ai dhe Ebu Bekr (radiallahu anhu) qenë shokë të ngushtë, dhe mu Ebu Bekr qe ai i cili e solli atë në Islam kur ai ishte tridhjetë e katër vjeç. Disa vite më vonë, ai u martua me të bijën e dytë të Pejgamberit, Rukejen (radiallahu anha). Përkundër pozitës dhe pasurisë së tij, të afërmit e tij ia nënshtruan atë torturës për shkak se ai kishte përqafuar Islamin, dhe ai qe detyruar të migrojë në Abisini (Etiopi).

Pas një kohe ai u kthye në Meke, por së shpejti ai migroi në Medine me Muslimanët e tjerë. Në Medine tregtia e tij prapë filloi të lulëzojë dhe kështu ai e rimorri prosperitetin e mëparshëm. Bujaria e Uthmanit (radiallahu anhu) s’kishte kufijë. Në raste të ndryshme ai shpenzoi një pjesë të madhe të pasurisë së tij për mirëqenien e Muslimanëve, për lëmoshë dhe për pajisjen e ushtrive Muslimane.
Për këtë ai qe i njohur si ‘Gani’ që do të thotë ‘Bujar’.

Gruaja e Uthmanit, Rukeja u sëmurë seriozisht pak para Betejës së Bedrit dhe ai qe liruar prej Pejgamberit (sallallahu alejhi ue selam) nga pjesëmarrja në betejë. Sëmundja e Rukejës u dëshmua të jetë fatale, duke e lënë Uthmanin të vrerosur. Pejgamberi qe prekur dhe për këtë i ofroi Uthmanit (radiallahu anhu) dorën e bijës tjetër të tij, Kulthum (radiallahu anha). Për shkak se ai e pati privilegjin e të pasurit e dy bijave të Pejgamberit për gra, Uthman (radiallahu anhu) qe njohur si ‘Poseduesi i Dy Dritave.’

Uthmani mori pjesë në Betejën e Uhudit dhe Hendekun. Pas takimit të Hendekut, Pejgamberi (sallallahu alejhi ue selam) vendosi ta bëjë Haxhin dhe dërgoi Uthmanin si emisar të tij te Kurejshitët në Meke, të cilët e ndaluan atë. Episodi përfundoi me një marrëveshje me Mekasit e njohur si Marrëveshja e Hudejbijes.
Përshkrimin që e kemi për Uthmanin (radiallahu anhu) është ai i një njeriu të thjeshtë, të ndershëm, të butë, bujar dhe të sjellshëm, sidomos i dalluar për modestinë dhe devotshmërinë e tij. Ai shpesh kalonte një pjesë të natës duke u falur, agjëronte çdo të dytën apo të tretën ditë, bënte Haxhin çdo vit, dhe përkujdesej për nevojtarët e tërë komunitetit. Përkundër pasurisë së tij, ai jetoi një jetë shumë të thjeshtë dhe flinte në zall në oborrin e xhamisë së Pejgamberit (sallallahu alejhi ue selam). Uthmani e dinte tërë Kur’anin përmendësh dhe kishte një dituri të afërt mbi kontekstin dhe rrethanat që kishin të bënin me secilin ajet.
Hilafeti i Uthmanit

Gjatë sundimit të Uthmanit (radiallahu anhu) vazhduan karakteristikat e Hilafetit të Ebu Bekrit dhe Umerit (radiallahu anhuma) – drejtësia e paanshme për të gjithë, politika humane dhe e butë, përpjekja në rrugën e Allahut, dhe ekspansioni i Islamit. Mbretëria e Uthmanit (radiallahu anhu) shtrihej prej perëndimit të Marokut, në lindje të Afganistanit, si dhe në veri të Armenisë dhe Azerbejxhan. Gjatë Hilafetit të tij qe organizuar edhe marina, ndarjet administrative të shtetit qenë korrigjuar, dhe shumë projekte publike qenë shtrirë dhe përfunduar. Uthman (radiallahu anhu) dërgoi Shoqëruesit më të spikatur të Pejgamberit si përfaqësues personal të tij në provinca të ndryshme për t’i shqyrtuar hollësisht sjelljet e zyrtarëve dhe gjendjen e popullit.

Kontributi më i dalluar i Uthmanit (radiallahu anhu) ndaj fesë së Allahut ishte kompilimi i tekstit komplet dhe autoritativ të Kur’anit. Një numër i madh kopjesh të këtij teksti qenë bërë dhe shpërndarë nëpër të gjithë botën Muslimane.

Uthmani sundoi për dymbëdhjetë vite. Gjashtë vitet e para kaluan në shenjë të paqes së brendshme dhe rehatisë, por gjatë gjysmës së dytë të Hilafetit të tij ndodhi një kryengritje. Çifutët dhe Zjarrputistat, duke shfrytëzuar pakënaqësinë në mesin e njerëzve, filluan të konspirojnë kundër Uthmanit (radiallahu anhu), dhe duke i publikuar ankesat dhe ofendimet e tyre fituan aq shumë simpati sa që u bë shumë vështirë që të dallohej miku prej armikut.

Mund të duket e befasishme ajo sesi një sundues i territoreve aq të mëdha, ushtritë e të cilit ishin të pakrahasueshme, qe i paaftë që të ballafaqohet me këta kryengritës. Sikur të kishte dashur Uthmani (radiallahu anhu), rebelimi do të mund të shuhej mu në momentin kur edhe filloi. Por ai ngurronte që të jetë i pari që do ta derdh gjakun e Muslimanit, pa marrë parasysh se sa të pabindur mund të jenë ata. Ai preferonte që të diskutonte me ta, t’i bind ata me bujari dhe mirësi. Atij shumë mirë i kujtohej thënia e Pejgamberit (sallallahu alejhi ue selam),:

“Njëherë kur shpata të hiqet nga këllëfi në mesin e pasuesve të mi, ajo s’do të kthehet më në këllëf deri në Ditën e Fundit.”

Kryengritësit kërkonin që ai të abdikojë (të heq dorë nga pushteti) dhe disa prej Shoqëruesve e këshilluan që të veprojë kështu. Ai me gjithë qejf do ta ndiqte këtë rrjedhë të veprimeve, por prapë ai ishte i lidhur me një betim serioz që i kishte dhënë Pejgamberit (sallallahu alejhi ue selam).

“Ndoshta Allahu do të vesh ty me një këmishë, Uthman”. Pejgamberi i tha atij një herë: “dhe nëse njerëzit dojnë që ti ta heqësh atë, mos e heq për ta.” Uthmani i tha një dashamiri një ditë kur shtëpia e tij qe rrethuar nga kryengritësit: “I Dërguari i Allahut bëri një marrëveshje me mua dhe unë do të tregojë qëndrueshmëri në të.”

Pas një rrethimi të gjatë, kryengritësit hynë në shtëpinë e Uthmanit dhe e mbytën atë. Kur shpata e vrasësit të parë e goditi Uthmanin (radiallahu anhu), ai ishte duke lexuar ajetin,

“Vërtet, Zoti të mjafton ty; Ai është Dëgjuesi, i Gjithëdijshmi” Bekare 2:137

Uthmani ndërroi jetë në pasditen e së Premtës më 17 Dhul Hixhe, 35 P.H. (Qershor, 656 p.e.s.). Ai ishte tetëdhjetë e katër vjeç. Fuqia e kryengritësve ishte aq e madhe sa që trupi i Uthmanit mbeti i pavarrosur deri të shtunën pasdite kur ai qe varrosur në teshat e tija të njollosura me gjak, qefin i cili i ka hije të gjithë martirëve në rrugën e Allahut.

[ramazan_it]

Ali Ibn Ebi Talib

“Ti (Ali) je vëllai im në këtë botë dhe në Tjetrën.” (Hadith)

Zgjedhja e Aliut (radiallahu anhu)

Pas rënies së Uthmanit (radiallahu anhu), pozita e Halifes mbeti e zbrazët për dy apo tri ditë. Shumë njerëz insistonin që Aliu (radiallahu anhu) duhej ta merrte këtë pozitë, por ai qe zënë ngushtë nga fakti se njerëzit të cilët e favorizonin atë më së shumti ishin kryengritësit, prandaj ai refuzoi në fillim. Kur Shoqëruesit e Pejgamberit (sallallahu alejhi ue selam) e nxitën atë, prapëseprapë, ai më në fund u pajtua.

Jeta e Aliut

Ali ibn Ebi Talib ishte kushëriri i parë i Pejgamberit (sallallahu alejhi ue selam). Përveç kësaj, ai kishte qenë rritur në shtëpinë e vetë Pejgamberit, dhe më vonë u martua me të bijën më të re të tij, Fatimen (radiallahu anha), dhe mbeti në shoqërimin më të afërt me të për gati tridhjetë vite.

Aliu ishte dhjetë vjeç kur Porosia hyjnore i erdhi Muhamedit (sallallahu alejhi ue selam). Një natë, ai pa Pejgamberin dhe bashkëshorten e tij Hadixhen (radiallahu anha) duke bërë ruku dhe sexhde. Ai e pyeti Pejgamberin (sallallahu alejhiu e selam) për domethënien e veprimit të tyre. Pejgamberi i tha atij se ata qenë duke iu lutur Zotit më të Lartit dhe se Aliu gjithashtu duhej ta pranonte Islamin.

Kur erdh urdhri Hyjnor: “Dhe paralajmëroji familjarët tu” Esh-Shu’ara 214, Pejgamberi i ftoi familjarët e tij në një racion. Pasi që përfundoi, ai iu adresua atyre dhe pyeti:

“Kush do të më bashkëngjitet në kauzën e Allahut?”

Një heshtje e plotë mbizotëroi për një moment, pastaj Aliu (radiallahu anhu) u ngrit dhe tha:

“Unë jam më i riu prej të gjithëve që janë të pranishëm këtu”, tha ai, “Sytë e mi më bezdisin sepse ata janë të pezmatuar dhe këmbët e mia janë të holla dhe të dobëta, por unë do të bashkangjitem ty në çfarëdo mënyre që mundem.”

Mbledhja u shpërbë me të qeshur ironik. Por gjatë luftërave të vështira në Meke, Aliu (radiallahu anhu) qëndroi në këto fjalë dhe u përballë me të gjitha vështirësitë të cilave u qenë nënshtruar Muslimanët. Ai fjeti në shtratin e Pejgamberit (sallallahu alejhi ue selam) kur Kurejshitët planifikuan mbytjen e Pejgamberit. Ishte ai, të cilit Pejgamberi (sallallahu alejhi ue selam) i la në dorëzim, kur ai e lëshoi Mekën, gjërat e çmuara të cilat i ishin dhënë atij që t’i ruaj, që më pas t’u kthehen pronarëve të tyre.

Përveç ekspeditës së Tebukut, Aliu (radiallahu anhu) luftoi në të gjitha betejat e mëhershme të Islamit me një shkëlqim të madh, posaçërisht në ekspeditën e Hajberit. Thuhet se në Betejën e Uhudit ai morri më shumë se gjashtëdhjetë plagë.

Pejgamberi (sallallahu alejhi ue selam) e donte Ali ibn Ebi Talibin dhe e thirrte atë me shumë emra ledhatues. Njëherë Pejgamberi e gjeti atë duke fjetur në pluhur.

Ai i shkundi teshat e Aliut dhe tha me dashuri: “Ngrihu, Ebu Turab (Babai i Pluhurit).” Pejgamberi atij gjithashtu ia dha titullin ‘Esadullah’ (Luan i Zotit).

Nënshtrimi, asketizmi, devotshmëria, dituria e thellë e Aliut dhe mendjemprehtësia e tij i dhanë atij dallueshmëri të madhe në mesin e Shoqëruesve të Pejgamberit (sallallahu alejhi ue selam). Ebu Bekr Sidik, Umer dhe Uthman konsultoheshin shpesh me të gjatë Hilafetit të tyre. Shumë herë Umeri e kishte bërë atë zëvendës regjent në Medine kur ai s’ishte aty. Aliu (radiallahu anhu) gjithashtu ishte një dijetar i madh i literaturës Arabe dhe nismëtar në fushën e gramatikës dhe retorikës. Fjalimet e tija, ligjeratat dhe letrat shërbyen për gjeneratat vijuese si model i shprehjes letrare. Shumë nga thëniet e tija të urta dhe aforistike janë ruajtur. Kështu Aliu pati një personalitet të pasur dhe të gjithanshëm. Përkundër këtyre arritjeve, ai mbeti një njeri i përvuajtur dhe modest. Njëherë gjatë Hilafetit të tij kur ai ishte duke shkuar në treg, një njeri u ngrit në respekt dhe e përcolli atë.

“Mos e bën këtë” tha Aliu (radiallahu anhu). “Sjelljet e këtilla janë sprovë për sunduesin dhe një poshtërim për të sunduarit.”

Aliu dhe familja e tij jetuan një jetë skajshmërisht të thjeshtë dhe askete. Nganjëherë ata i kaplonte uria për shkak të bujarisë së madh te Aliut, dhe askush i cili ka kërkuar ndihmë kurrë s’është larguar nga dera e tij (duarzbrazët). Jeta e tij e thjeshtë dhe askete nuk ndërroi madje edhe kur ai qe sundues i një territori të madh.

Hilafeti i Aliut

Siç u përmend më parë, Aliu (radialllahu anhu) e pranoi Hilafetin më shumë ngurrim. Vrasja e Uthmanit (radiallahu anhu) dhe ngjarjet që e rrethonin atë qenë një simptomë, dhe gjithashtu u bë edhe shkak i një konflikti civil në masë të madhe. Aliu mendonte se situata tragjike kryesisht qe për shkak të guvernatorëve të paaftë. Prandaj, ai i shkarkoi të gjithë guvernatorët e emëruar nga Uthmani (radiallahu anhu) dhe caktoi të tjerë. Të gjithë guvernatorët përveç Muauijes (radiallahu anhu), guvernatorit të Sirisë, iu nënshtruan urdhrave të tij.

Muauije refuzoi që të dëgjojë derisa të bëhej hakmarrja për gjakun e Uthmanit. E veja e Pejgamberi A’isha (radiallahu anha) gjithashtu qe e mendimit se Aliu së pari duhej t’i sillte dorasit para drejtësisë. Për shkak të gjendjes kaotike gjatë ditëve të fundit të Uthmanit, ishte shumë vështirë që të identifikoheshin vrasësit, ndërsa Aliu refuzonte që të dënojë ndonjë, fajësia e të cilit s’ishte dëshmuar legalisht. Kështu zuri vend beteja në mes ushtrisë së Aliut (radiallahu anhu) dhe përkrahësve të A’ishes (radiallahu anha).

A’isha më vonë e kuptoi gabimin e gjykimit të saj dhe kurrë nuk ia fali vetes për këtë.

Situata në Hixhaz (pjesë e Arabisë në të cilat gjinden Meka dhe Medina) u bë aq e çrregullt sa që Aliu u zhvendos në Irak. Muauije (radiallahu anhu) tash haptazi u rebelua kundër Aliut (radiallahu anhu) dhe në mes ushtrive të tyre ndodhi një betejë shumë e ashpër. Kjo betëjë qe jopërfundimtare, dhe Aliut (radiallahu anhu) i qe dashur që ta pranojë udhëheqjen de fakto të Muauijes në Siri.

Sidoqoftë, edhe pse epoka e Hilafetit të Aliut (radiallahu anhu) qe dëmtuar me kryengritjen civile, ai megjithatë prezantoi një numër reformash, veçanërisht në mbledhjen e të ardhurave.

Ishte viti i katërdhjetë i Hixhretit. Një grup fanatik i quajtur Hauarixh, i përbërë nga njerëzit të cilët qenë ndarë prej Aliut (radiallahu anhu) për shkak të kompromisit të tij me Muauijen (radiallahu anhu), pohuan se as Aliu, Halifja, as Muauije sunduesi i Sirisë, as Amr bin El-As, sunduesi i Egjiptit, s’janë të denjë për sundim. Në të vërtetë, ata shkuan aq larg sa që thanë se Hilafeti i vërtetë përfundoi me Umerin (radiallahu anhu) dhe se Muslimanët duhet të jetojnë pa sundues mbi ta, përveç Allahut. Ata u zotuan se do t’i mbysin të tre sundimtarët, dhe kështu vrasësit qenë nisur në tri drejtimet.

Vrasësit të cilët qenë caktuar ta mbysin Muauijen dhe Amrin nuk patën sukses dhe qenë kapur dhe ekzekutuar, por Ibn Mulxhim, vrasësi i cili qe mandatuar ta vrasë Aliun e përfundoi detyrën e tij. Një mëngjes, kur Aliu qe thelluar në namaz në xhami, Ibn Mulxhim e therri atë me një shpatë helmuese. Më 20 të muajit Ramadan, 40 P.H., vdiq i fundit nga Halifet e Udhëzuar Drejt të Islamit.

Allahu qoftë i kënaqur me ta dhe ua dhuroftë shpërblimin e përjetshëm të Tij. Amin.

Me vdekjen e Aliut (radiallahu anhu), përfundoi etapa e parë dhe më e shquar në historinë e Muslimanëve. Gjatë gjithë kësaj periudhe ka qenë Libri i Allahut dhe praktikat e të Dërguarit të Tij që është, Kur’ani dhe Suneti e cila udhëzoi udhëheqësit dhe të udhëhequrit, vendosi standardet e sjelljes së tyre dhe i frymëzoi veprat e tyre. Ishte koha kur sunduesi dhe të sunduarit, të pasurit dhe të varfrit, të fuqishmit dhe të dobëtit, i qenë nënshtruar njësishëm Ligjit Hyjnor.

Ajo qe një epokë e lirisë dhe barazisë, nënshtrimin dhe të qenit i vetëdijshëm për Zotin, e drejtësisë sociale e cila nuk njihte privilegje, dhe e një ligji të paanshëm i cili s’pranonte grupe që bëjnë trysni apo interesa të kufizuara.

Pas Aliut (radiallahu anhu), Muauije (radiallahu anhu) mori Hilafetin dhe pas kësaj Hilafeti u bë i trashëgueshëm, duke kaluar prej një mbreti në tjetrin.

[pejani34]

MEXHZEETU IBNU THEVER ES SEDUSI


Mexhze’etu ibnu Thevri ishte trim i patrembur. Ka mbytur njeqind pabesimtare ne dyluftime. A thua, sa ka vrare ne fushebeteje?
(Historianet)

Keta jane trimat e medhenj te ushtrise se Allahut, te cilet i shkun¬din pluhurin Kadisijes te ngazellyer se Allahu ua dhuroi fitoren.
Te gezuar per shperblimin qe u eshte caktuar vellezerve te tyre qe rane deshmore, ata mbeten me deshire te flakte per te marre pje¬se edhe ne beteja te tjera, te ngjashme me Luften e Kadisijes per nga madheshtia e tyre.
Ata pritnin me padurim qe t’u vije urdhri nga Halifi Omer ibnul Hattabi per t’a vazhduar Luften e Shenjte, ta qrrenjosin pushtetin e Kisras qe nga rrenjet.
Nuk zgjati shume parandjenja dhe deshira e tyre e zjarrte, u realizua.
Ja, ai eshte i derguari i El Farukut (Omerit r.a.) qe po vjen nga Me¬di¬na ne Kufe. Ai sjell me vete nje urdher nga Halifi per valiun e tij, Ebu Musa el Esh’ari un, per te shkuar me ushtrine e tij qe te takohet me ushtrine e muslimaneve, e cila po vinte nga Basra. Ato te dyjat duhet te nisen se bashku per ne Ahvaz per te ndjekur dhe shkaterruar Hurmezanin , dhe ta qlirojne qytetin Tustere margaritar i pushtetit mbreteror dhe perle e trojeve te Persise.
Ne urdheresen, te cilen Halifi ia dergoi Ebu Musase, thuhej qe ate duhet ta shoqeroje kaloresi trim dhe prijesi i tyre i respektuar, Mexhze’etu ibnu Thever Es Sedusi, prijes i fisit Beni Beker.
Ebu Musa el Esh’ariu iu pergjigj urdhrit te Halifit te muslimaneve. Mobilizoi ushtrine e tij dhe ne krye te saj emeroi Mexhze¬etu ibnu Thever Es Sedusin.
Ai (Mexhzeetu) me ushtrine e tij iu bashkua ushtrise islame qe po vinte nga Basra. Dhe te dyjat se bashku shkuan per te luftuar ne rrugen e Allahut.
Ata vazhduan te qlirojne qytetet dhe te pastrojne bunkeret. Hur¬mezani ikte para tyre prej nje vendi ne nje vend tjeter, gjersa arriti ne qytetin Tustere, ku u strehua ne fortifikaten e tij.
Tustereja, vend ku u strehua Hurmezani, ka natyre te bukur dhe eshte me i fortifikuari.
Perveq ketyre veqorive, ai eshte qytet i lashte dhe me nje histori te gjate. Eshte ndertuar ne rrafshnalte, ne trajte te kalit. Ai furnizohet me uje nga nje lume qe quhet Tigris (Lumi Tigris). Mbi te ka ujevara me pishina, te cilat i ka ndertuar Mbreti Sabur per ta ngritur ne to ujin e lumit permes tuneleve neper nentoke.
Pishinat dhe ujevarat e Tustere me tunelet e tij jane mre¬ku¬lli nga mrekullite e rralla ne fushen e ndertimit. Ato jane te nder¬tuara me gure te medhenj, te perforcuar me shtylla te hekurta. Pishina dhe te gjithe tunelet e qytetit jane mbuluar me llamarina plumbi.
Perreth Tustere-s gjenden mure te larta te rrethuara me stre¬himore.
Historianet kane thene per te:
“Ai eshte muri i pare dhe me i madh qe eshte ndertuar mbi dhe.”
Me pas, Hurmezani kishte hapur rreth murit nje hendek te madh, qe veshtire kapercehej. Pas tij ishte vendosur elita e ushtrise persiane.
Ushtria islame ishte llogoruar rreth hendekut te Tustere s. Aty qendruan tetembedhjete muaj, pa arritur ta kalojne ate. Gjate asaj kohe muslimanet zhvilluan tetedhjete beteja me ushtrine persiane.
Secila prej ketyre betejave fillonte me dyluftimin mes dy kalo¬resve te te dy ushtrive, e pastaj shnderrohej ne lufte te ashper shkaterruese.
Ne keto dyluftime Mexhze’etu ibnu Thevri u sprovua me sprova nga me te veshtirat, te cilat i hutuan mendjet e njerezve, mahniten kundershtaret por, njekohesisht, edhe miqte.
Ai arriti t’i vriste njeqind trima te rralle te kaloresve kun¬der¬shta¬re gjate zhvillimit te dyluftimeve. Nga emri i tij persianeve zu¬ri t’u hyje frika ne palce, nderkaq ne zemrat e mysliamaneve shto¬hej dinjiteti dhe krenaria.
Ata qe nuk kane pasur rastin te dine, tashme mesuan (per mo¬ti¬vin) pse prijesi i muslimaneve deshiroi qe ky trim i paepur ta per¬gatise aradhen sulmuese te ushtrise muslimane.
Ne betejen e fundit, nga ato te tetedhjetat, muslimanet zhvi¬lluan ekspedita te furishme, te njemendta. Persianet ne kete bete¬je, ua lane muslimaneve urat e instaluara dhe viaduktet qe qonin mbi hendek. Ata kerkuan strehim ne qytet dhe ua mbyllen muslimaneve dyert e fortifikates se pakapercyeshme.
Pas ketij durimi te gjate, muslimanet kaluan prej gjendjes se keqe ne nje situate edhe me te veshtire. Persianet zune te hedhin rrebesh shigjetash nga lartesite e kullave. Ata filluan te leshonin zin¬xhire te hekurt permbi mure, e ne krye te qdo zinxhiri kishte gre¬pa me zjarr te furishem.
Kur ndonje ushtar musliman ia mesynte te hipte ne mur apo t’i afro¬hej, ata e lidhnin te muri dhe e terhiqnin lart ne kulle. Trupi i tij digjej, mishi i binte cope cope derisa vdiste.
Vuajtjet e muslimaneve u shtuan edhe me shume. Ata zune t’i luten Allahut me zemra te pervuajtura dhe te frikesuara, qe t’ua largoje vuajtjet dhe t’ua mundesoje fitoren ndaj armikut te Tij dhe te tyre.
Ndersa Ebu Musa el Esh’ariu meditonte per ta kaluar murin e madh te Tusteres, pa shprese se do t’ia dilte, para tij ra nje shi¬gjete qe vinte nga lart, mbi mure. Kur e shikoi, ne te gjeti nje mesazh ne te cilin thuhej:
“Ju kam besuar juve, o tog i muslimaneve! Une kerkoj siguri per veten time, per pasurine, per familjen time dhe per ata qe vijne pas meje, kurse une po marr per detyre t’ju qoj te nje shteg permes te cilit do te depertoni ne qytet.”
Ebu Musa i shkroi leter derguesit te shigjetes permes se ciles e njof¬toi se do t’ia plotesoje kushtet e parashtruara dhe ia hodhi po ashtu me shigjete. Njeriu u bind per mbeshtetjen e muslimaneve, meqe ai dinte sinqeritetin qe kane ata kur premtojne dhe per zbatimin e beselidhjes se tyre. Ai u pervodh nga te tjeret, pa u hetuar, nen hijen e erresires.
Ai i tregoi Ebu Musase hallin e tij te vertete dhe tha:
- Ne jemi nga paria e popullit. Hurmezani e ka vrare vellain tim te madh dhe ka sulmuar e plaqkitur familjen e tij. Ai me ka hale ne sy, keshtu qe une dhe femijet e mi ende ruhemi prej tij.
Une e pashe te arsyeshme ta pranoj drejtesine tuaj ndaj pa¬drej¬tesise se tij, ndergjegjen tuaj te paster ndaj tradhtise se tij. Ndaj, vendosa t’ju qoj ne nje shteg te fshehte, permes te cilit do te depertoni ne Tustere.
Pra, me jep nje njeri guximtar dhe te menqur, te jete prej aty¬re qe zoteron notin, me qellim qe t’ia tregoj rrugen!
Ebu Musa El Esh’ariu ftoi Mexhzeetu ibnu Thevrin dhe i tregoi me besim qeshtjen per te cilen e kishte ftuar, dhe i tha:
- Me ndihmo te gjej nje njeri nga njerezit e tu, qe eshte i men¬qur, i vendosur dhe qe ka aftesi te jashtezakonshme per not!
- Me emero mua, ne vend te atij njeriu, o prijes! i tha Mexhzeetu.
- Nese deshiron te jesh ai njeri, atehere qofsh nen bekimin e Zotit! ia ktheu Ebu Musa dhe e keshilloi mire qe mos ta humbe rrugen dhe te mesoje saktesisht se ku gjendet vendi ku eshte e vendosur porta. Te percaktoje vendin ku gjendet Hurmazani, ta vertetoje identitetin e tij dhe te mos bej gje tjeter (gabimisht) per¬veq kryerjes se detyrave per te cilat eshte urdheruar.
Mexhzeetu ibnu Thevri u nis ne rrugen e gjate, ne erresiren e nates, me udherrefyesin e tij persian, i cili e solli te nje tunel nentoke, qe lidhte lumin me qytetin.
Tuneli shtrihej ne formen e tij te gjere deri te pusi i ujit dhe ai e kalonte duke ecur ne kembe, por ne disa vende ishte i ngushte dhe ai detyrohej ta kalonte me not. Ne disa vende ai kishte marre forme gjar¬peruese, e ne disa te tjera kishte formen e drejte...
Ai vazhdoi rrugen me te gjersa arriti te shtegu permes te cilit arrihej ne qytet. Udherrefyesi ia tregoi Mexhzeetuse Hurmezanin, vra¬sesin e vellait te vet, dhe vendin ku ai po qendronte i siguruar.
Kur e pa Hurmezanin, i shkoi mendja ta “pershendeste” me nje shigjete ne gjoks, por nuk vonoi iu kujtua porosia qe i kishte dhene Ebu Musa, qe te mos beje ndonje gabim. Kete deshire te flakte (per ta mbytur Hermezanin) e mbajti ne vete dhe, para se t’ia jepte agu i mengjesit, u kthye nga kishte ardhur.
Ebu Musa pergatiti treqind veta nga ushtria islame, te cilet ishin trima mbi trima, te forte dhe te qendrueshem. Ua mesoi no¬tin dhe prijes te tyre emeroi Mexhzeetu ibnu Thevrin. I keshilloi dhe u deshiroi rruge te mbare dhe u tha qe tekbiri te jete shenje kushtrimi e ushtrise muslimane per ta mesyar qytetin.
Mexhzeetu urdheroi ushtaret e tij t’i zhveshin ca rroba, aq sa mun¬den, qe te mos u rendohet trupi nga rrobat e lagura... Ai ua terhoqi verejtjen qe te mos marrin me vete asgje perveq shpatave te tyre... I keshilloi qe t’i ngjeshin ato ne trup, nen rroba... Ai kaloi me ta nje te treten e fillimit te nates.
Mexhzeetu ibnu Thevri dhe ushtria e tij trime mbeten afro dy ore duke u kacafytur me pengesat e atij tuneli te rrezikshem, te cilat here i tejkalonin, here mposhteshin prej tyre.
Kur arriten ne shtegun qe shpiente ne qytet, Mexhzeetu vuri re se tuneli ia kishte gllaberuar dyqind e njezet ushtare te ushtrise se tij, nga e cila i kishin mbetur vetem tetedhjete veta...
Kur Mexhzeetu shkeli ne truallin e qytetit me shoket e vet, te gjithe se bashku i nxoren shpatat, shkuan te rojet e fortifikates, i theren rojet ne gjokse, pastaj kercyen te porta dhe e hapen ate duke thene tekbir. Tekbiri i tyre brenda bashke¬je¬honte me tekbirin e vellezerve te tyre perjashte.
Ne mengjes, muslimanet u versulen ne qytet. Mes tyre dhe ar¬miq¬ve u zhvillua nje beteje e ashper. Historia pak ka deshmuar per furite e lufterave te tilla, per nga trishtimi dhe numri i madh i te vrareve.
Ndersa lufta zhvillohej nga te gjitha anet, Mexhze’etu e vuri re Hur¬mezanin ne sheshin e luftes, u drejtua nga ai dhe kerceu me shpate. Pas pak, nje grup ushtaresh e rrembyen ate dhe e fshehen, me qellim qe te mos e shohe njeri.
Pastaj, ai e pa prape, u versul kah ai dhe e sulmoi...
Mexhzeetu dhe Hurmezani iu versulen njeri tjetrit me shpata. Dhe qe te dy e qelluan njeri tjetrin me te rena vdekjeprurese. Shpa¬ta e Mexhzeetus u drodh, nuk e goditi kundershtarin, por shpata e Hurmezanit qelloi...
Trimi i paepur ra i vdekur ne sheshin e luftes. Syte e tij mbeten te ngazellyer per ate qe Allahu e kishte caktuar te jetesohet me duart e ketij trimi.
Ushtria muslimane vazhdoi luften derisa Allahu ua mundesoi fi¬toren dhe Hurmezani u zu rob nga muslimanet.
Me te shpejte, sihariqet filluan ta njoftojne El Farukun me lajme te gezuara mbi fitoren e arritur. Ata qonin perpara Hurme¬zanin qe ta shohe Halifi. Mbi koke kishte kuroren e vet, te stolisur me xhevahire, e ne supe kishte rroba te stolisura me fije ari.
Megjithate, sihariqet ne zemrat e tyre sillnin edhe nje ngu¬shellim te sinqerte per Halifin, me rastin e vrasjes se kaloresit te tij te paepur Mexhzeetu ibnu Thevri.

[pejani34]

FEJRUZ ED-DEJLEMIJ



"Fejruzi eshte njeri i bekuar, nga familja e nje shtepie te njerezve te bekuar (te lumtur)"
Muhamedi a.s.



Pasi u semur i derguari i Allahut pas kthimit te tij nga haxhi lamtumires, lajmi per semurjen e tij u perhap ne te gjitha anet e Gadishullit. Nen keto rrethana nga Islami u larguan: El-Ansij ne Jemen, Musejleme El-Kadhdhabi ne Jemane, kurse Tulejha El-esedij ne vendbanimin e Benu esedeve.
Te tre rrenacaket pretendonin se jane te derguar (pejgamber) dhe secili prej tyre eshte derguar te populli i vet, ashtu siq ishte i derguar Mudamedi a.s. te kurejshitet.
El Esved el-Ansij ishte nje prift mashtrues (magjistar), shpirtkeq, keqberes i rrezekshem, shume i fuqishem dhe trupmadh.
Perveq kesaj ai ishte orator i paster, i mahniste te urtit me fjalimin e tij. Ishte dinak dhe i afte per te luajtur me arsyet e mases me trivialitetin e tij, si dhe me perfitimin e njerezeve me ane te pasurise, nderit dhe pozites.
Ai nuk paraqitej para njerezve me fytyren e tij te vertete, por te maskuar, duke atribuar si veti madheshtine e respektin ne menyre te erret me ndjelljen e tmerrit ne zemrat e mases.
Ne ate kohe, pushteti ne Jemen ishte ne duart e "Bijve" ne krye te te cileve ishte Fejruz ed-Dejlemijj, shoku i Pejgamberit a.s. "Bijt" eshte nje emer me te cilin eshte quajtur nje grup njerezish, baballaret e te cileve ishin persiane te cilet jane larguar nga vendet e tyre per ne Jemen, kurse nenat e tyre ishin arabe.
"Badhani" ishte me i moshuari i tyre dhe ai ishte mbret ne Jemen, ne kohen kur u paraqit Islami. Ne ate post e kishte emeruar Kisrau (i Madhi i persianeve). Posa vuri ne dukje sinqeritetin e Pejgamberit a.s. menjehere zuri te mos e respektoj Kisrane dhe se bashku me popullin e tij hyri ne fene Islame, kurse Pejgamberi e rivendosi per sundimtar ne te njejtin vend, e ai qendroi ne ate post deri pak kohe para paraqitjes se el-Esved el-Ansiut, kur edhe vdiq...
Ata qe iu pergjegjen fteses se tij te rrejshme, ishin nga fisi i tij (el-Ansiut) - Benu Medhhixhet. Ai kaloi me ta ne San'a e mbyti sundimtarin e saj "Shehre" (te birin e Badhamit) dhe pastaj u martua me gruan e tij "Adhade".
Mandej kaloi ne San'as ne krahinat e tjera ku njerezit filluan t'i nenshtrohen dhe te bijne nen ndikimin e tij me shpejtesi te konsiderueshme, derisa ai ndikim u perhap edhe ne vendet ndermjet Hadrameutit dhe Taifit, si dhe prej Bahreinit dhe el-Ahsaes e gjer ne Aden.
Shkathtesia dhe menquria e tij e pakufizuar ishte ajo qe i beri njerezit te jene te mashtruar dhe te anojne kah ai. Perkrahesit e el-Ansiut u manipuluan se ai ka nje engjull i cili i zbret atij shpallje dhe e lajmeron per gjerat sekrete. Ai zuri te argumentoje kete supozim me ane te agjenteve, te cilet i kishte derguar ne qdo vend per te mbledhur lajmet e njerezve, t'i zbulojne sekretet e tyre, t'i njohin problemet e tyre si dhe te zbulojne ate qe fshehet ne zemrat e tyre prej bindjeve dhe shpresave e pastaj t'ia sjellin te gjitha ato fshehurazi.
Ai ballafaqohej me qdonjerin qe kishte ndonje hall. Secili fillonte t'i tregoje per problemin qe e mundonte, kurse el-Ansiu u sillte atyre qudira dhe habi saqi iu bente te harrojne mendjen e tyre dhe ua sillnin ne dileme te kuptuarit e tyre me ane te intrigave te tij...
Keshtu vazhduan gjersa qeshtja e tij u perforcua dhe u perhap propaganda e tij, ashtu siq perhapej zjarri i ndezur ne bar te thate.
Posa arriti lajmi Pejgamberit mbi dezertimine el-Esved el-Ansiut dhe kalimit te tij ne Jmen, Ai me shpejtesi i dergoi rreth njeqind vetave prej shokeve te tij me shkresa derguar atyre qe hyne te paret ne Islam,duke iu deshiruar miresi (d.m.th. myslimaneve te pare ne Jemen). Me ane te atyre shkresave Pejgamveri a.s. deshiroi t'i nxite myslimanet qe me imam-besim dhe vendoshmeri ta perballojne dhe ta thejne kete ngaterrese. Ai i urdheron besimtaret qe ta zhdukin el-Esved el-Ansiun ne qfaredo menyre...
Nuk pati njeri te cilit i arriti shkresa e te derguarit a.s. qe nuk iu pergjigj fteses se tij, por nxituan per ta realizuar urdhrin e tij. Me i pari i cili iu pergjigj fteses se Pejgamberit a.s. ishte heroi i tregimit tone Fejruz ed-Dejlemij dhe ata te cilet ishin me te prej te "Bijeve".
T'i citojme fjalet e Fejruzit me te cilat na tregon tregimin e tij te shkelqyer. Fejruzi ka thene:
Une dhe ata te cilet ishin me mua nga "Bijte" nuk kemi dyshuar ne asnje moment ne fene e Zotit, e as qe pati ndonje perkrahje ne zemrat tona per armikun e Zotit xh.sh. Pritnim momentin e volitshem per tu hedhur mbi te, per ta zhdukur me qdo kusht...
Mbasi na arriti shkresa e te Derguarit a.s., neve dhe shokeve te cilet te paret kemi hyre ne Islam, u perforcuam njeri me tjetrin dhe secili prej nesh u ngrit te kryej detyren e vet.
El-Esved el-Ansiu ishte mashtruar dhe ishte bere mendjemadh pasi qe arrin disa suksese. Iu rrit mendja dhe ndryshoi qendrimin edhe ndaj liderit te ushtrise se tij Kajs ibnu Abdi Jeguth, derisa Kajsi filloi te mos ndihet i sigurt nga tirania e tij.
Shkuam tek ai une dhe kusheriri im, e lajmeruam per shkresen e te Derguarit te Zotit dhe e ftuam qe te drekoje me ne para se te darkoje me te (el-Ansiun). Fteses sone iu pergjigj me gjithe zemer, na tregoi disa fshehtesi te tij dhe na shikoi sikur te kishim zbritur nga qielli. Qe te tre u zotuam qe ta perballojme dhe ta luftojme rrenacakun nga mbrenda, kurse vellezerit tane te tjere ta sulmojne dhe te ballafaqohen me te nga jashte.
Vendosem qe te bashkpunoje me ne kusherira ime "Dadha", te cilen e kishte marre per grua el-Esved el-Ansiu mbasi qe e kishte mbytur burrin e saj "Shehr ibnu Badhanin".
Shkova ne pallatin e el-Ansiut dhe u takova me kusheriren time "Dadha" dhe i thashe: Oj bija e axhes tim, ti e di sa te keqijat dhe demet na i ka bere ky njeri, ty dhe neve.
Ai e ka vrare burrin tend, i ka qnjerezuar grate e popullit tuaj, i ka shkaterruar dhe zhdukur shume sish dhe e ka rrembyer pushtetin prej tyre.
Ja kjo eshte shkresa e Pejgamberit a.s. te cilen na e ka drejtuar neve ne veqanti, kurse popullit te Jemenit ne pergjithesi, Muhamedi a.s na fton ta heqim qafe kete bela njehere e pergjithmone.
A deshiron te na ndihmosh kunder tij?!
Qka tju ndihmoj? - ma ktheu ajo.
Une i thashe: qe ta largojme...
Ajo tha: Madje edhe ta mbysim...
Atehere une i thash: Per Allahun, une nuk kam patur tjeter qellim, por u frikesova se do te me kundershtosh.
Ajo tha: Per Ate i cili e dergoi Muhamedin me drejtesi, pergezues dhe terheqes i verejtjes, nuk kam dyshuar ne fene time ne asnje moment, e as qe ka krijuar Allahu njeri me te urrejtur per mua sesa kete shejtan (djall i mallkuar). Gjithashtu betohem ne Allahun se ate nuk e njoha ndryshe qysh se e kam pare, por vetem si nje te pacipe, mekatare, njeri qe nuk mbron drejtesine dhe qe nuk ndalet nga te keqijat.
E pyeta: E si do ta mbyesim el-Ansiun?!
Ajo me tha: Vertete ai eshte i mbrojtur dhe i kujdesshum per vetveten. Nuk ka vend ne pallat qe nuk e rrethojne rojet, perveq kesaj dhome te larget dhe te leshuar. Ne te vertete,ana e prapme e saj eshte deri ne vendin e caktuar qe del ne fushe dhe kur t'iu ze terri juve, thenie ate ne erresire te nates. atehere ne brendi te saj do ta gjeni armen dhe llampen. Aty do te me gjeni duke ju pritur, pastaj hyni tek ai dhe mbyteni...
Une i thash asaj: Por te qashe murin e dhomes te ketij lloj pallati nuk eshte lehte.
Mund te kaloj ndonj roje prane nesh, te bertase dhe t'i therrase rojet tjera, atehere ndodh ajo qe nuk e deshirojme nje perfundim te tille.
Ajo tha: Mire e ke, ja kam nje ide per ju: Neser dergoje nje njeri te besueshem ne cilesine e nje punetori, kurse une e urdheroj qe ta shpoje dhomen nga brenda, perveq nje pjese te vogel. Pastaj, gjate nates, ju e kryeni pjesen tjeter nga jashte, me pak mund dhe fare lehte.
Atehere une i thash: Ide e qelluar eshte kjo.
Pastaj u largova nga ajo dhe i lajmerova shoket e mi mbi marreveshjen tone, kurse ata me uruan per kete. Nga ai moment shkuam per t'u pregaditur per qeshtjen e caktuar.
I lajmeruam njerezit e caktuar prej besimtareve ndihmetare per sinjalin e fshehte, i ftuam ata qe te pregaditen dhe e caktuam takimin me ta ne agimin e dites se neserme.
Mbasi qe ra muzgu i nates dhe erdhi koha e caktuar, une me shoket tim shkuam te vendi i shpuarjes se dhomes, e gjetem ate dhe u futem brenda ne dhome, e morem armen, e ndezem llampen dhe shkuam kah dhoma e armikut te Zotit, kur qe kusherira ime duke qendruar ne dere te saj. Ajo me dha shenje dhe hyra brenda tek ai, gjersa ai ishte duke fjetur dhe kerhaste.
El-Ansiut ia vura thiken ne fyte, e ai leshoi nje britme sikur te pelliste kau dhe u dridh se devja e therur.
Kur degjuam rojet britmen e tij, arriten te dhoma dhe pyeten: Q'eshte kjo?!!
Kusherira ime u tha: largohuni te qete dhe te kenaqur, sepse ne te vertete profetit te Zotit po i zbret shpallje, e ata u larguan...
Qendruam ne pallat gjersa agoi, e atehere u ndala mbi njerin prej mureve te tij dhe brohorita:
"Allhu ekber (Zoti eshte me i madhi), Allahu ekber (Zoti eshte me i madhi), Allahu ekber (Zoti eshte me i madhi)" dhe vazhdova ezanin gjersa thshe: Eshhedu en la ilahe il-lall-llah ve eshhedu enne Muhammeden resulull-llah, Ve eshhedu enne-l-Esved-el-Ansijj-kedh-dhab... (d.m.th. Deshmoj se nuk ka Zot tjeter perveq Allahut, deshmoj se vertet Muhammedi eshte i Derguari i Tij, si dhe deshmoj se el-Esved es-Ansiu eshte genjeshtar)...
Ky sinjal ishte sinjali i fsheht.
Atehere myslimanet arriten te pallati nga te gjitha anet, e kur rojet degjuan ezanin u frikesuan dhe u tmerruan dhe te dy grupet u ndeshen ne lufte me njera-tjetren.
Ua hodha koken e el-Esved el-Ansiut prej mureve te larta te pallatit...
Kur e pane perkrahesit e tij, u dobesuan dhe i la fuqia, kurse kur e pane myslimanet, madheruan Allahun e versulen mbi armikun e Allahut... Operacioni perfundoi para se te lind dielli.
Pasi qe zbardhi dita, i derguam nje shkrese Pejgamberit a.s. permes te ciles pergezonim ate per perfundimin fatal te armikut te Allahut. Kur lajmetaret arriten ne Medine e gjeten Pejgamberin a.s. i cili kishte nderruar jete po ate nate.
Megjithate, pas pak qastesh u njoftuan se Pejgamberi ishte inspiruar dhe kishte marre lajemin e gezueshem per vrasje el-Esved el-Ansiu, po ate nate ne te cilin ishte vrare.
Pejgamberi a.s. iu kishte thene shokeve te vet:
"El-Esved el-Ansiu eshte vrare dje..."
Ate e ka vrare nje njeri i bekuar, nga familja e nje shtepie te njerezve te bekuar...
Ata e pyeten cili eshte ai o i Derguar i Zotit?
Ai ishte pergjigjur:
"Fejruzi... Fejruzi triumfoi..."

[ramazan_it]

Abdullah Ibn Mes’ud

Kur ishte i ri, ende pa e kaluar moshën e pubertetit, ai bredhte shtigjeve të maleve të Mekes larg nga njerëzit, duke ruajtur kopenë e prijësit të Kurejshitëve, Ukbeh ibn Muejt. Njerëzit e quanin Ibn Umm Abd – i biri i nënës së robit. Emri i vërtetë i tij ishte Abdullah, kurse emri i babait të tij ishte Mes’ud. I riu e kishte dëgjuar lajmin për Pejgamberin i cili ishte paraqitur në mesin e njerëzve, por nuk i kushtonte ndonjë rëndësi kësaj për shkak të moshës së tij, dhe ai zakonisht gjendej larg nga shoqëria Mekase. Ishte shprehi e tij që të largohej me kopenë e Ukbes herët në mëngjes dhe të mos kthehej deri në mbrëmje. Një ditë derisa ruante kopenë, Abdullahu pa dy njerëz me moshë mesatare dhe qëndrim dinjitoz, që vinin drejt tij nga largësia. Ata evidentisht ishin të lodhur. Ata po ashtu ishin aq të etur, sa që buzët dhe fytat e tyre pothuajse ishin tharë. Ata iu afruan atij, e përshëndetën atë dhe thanë, “Djalosh, mjel njërën nga këto dele që ne ta shuajmë etjen tonë dhe ta marrim veten.”

“Nuk mundem,” iu përgjigj i riu. “Delet nuk janë të miat. Unë jam përgjegjës vetëm për përkujdesjen e tyre.”

Dy njerëzit nuk e çuan më tej. Ndonëse ishin shumë të etur, ata qenë skajshmërisht të kënaqur me këtë përgjigje të sinqertë. Kënaqësia u shfaq në fytyrat e tyre…Dy njerëzit në të vërtetë ishin vetë Pejgamberi [sallallahu alejhi ue selam] dhe shoqëruesi i tij, Ebu Bekr Sidik [radiallahu anhu]. Ata kishin dalë atë ditë në malet e Mekes për t’i ikur persekutimit të dhunshëm të Kurejshitëve. I riu, në anën tjetër, qe mahnitur me Pejgamberin [sallallahu alejhi ue selam] dhe shoqëruesin e tij, dhe së shpejti u bashkua me ta. Nuk shkoi shumë kohë para se Abdullah ibn Mes’udi të bëhej musliman dhe ofroi të jetë në shërbimin e Pejgamberit [sallallahu alejhi ue selam]. Pejgamberi [sallallahu alejhi ue selam] u pajtua dhe që nga ajo ditë Abdullah ibn Mes’udi fatlum hoqi dorë nga ruajtja e deleve për t’u përkujdesur për nevojat e Pejgamberit [sallallahu alejhi ue selam]. Abdullah ibn Mes’udi ishte gjithnjë në shoqërim të Pejgamberit [sallallahu alejhi ue selam]. Ai kujdesej për nevojat e tija brenda dhe jashtë shtëpisë. Ai e shoqëronte atë në udhëtime dhe ekspedita, e zgjonte prej gjumit kur ai flinte, ai mbartte shkopin dhe siuakun [furçën e dhëmbëve] e tij dhe prezantonte në nevojat tjera personale të tija. Abdullah ibn Mes’udi pranoi një përgatitje unike në shtëpinë e Pejgamberit [sallallahu alejhi ue selam]. Ai ishte nën udhëzimin e Pejgamberit, përvetësoi sjelljen e tij dhe ndoqi secilën cilësi të tij gjersa u tha për të, “Ai më së shumti i ngjasonte Pejgamberit në karakter.”

Abdullahu mësoi në ‘shkollën’ e Pejgamberit [sallallahu alejhi ue selam]. Ai ishte recituesi më i mirë i Kur’anit në mesin e Sahabëve dhe e kuptonte atë më mirë se të gjithë të tjerët. Andaj ai e njihte më së miri Sheriatin. Asgjë s’mund ta ilustrojë këtë më mirë sesa ngjarja e njeriut i cili erdhi tek Umer ibn el-Hatab derisa ai qëndronte në rrafshinën e Arafatit dhe tha:

“O Emir el-Mu’minin, unë kam ardhur prej Kufes ku e lash një njeri i cili mbushte kopje të Kur’anit prej mbamendjes së tij.” Umeri u hidhërua shumë dhe filloi të endej pranë devesë së tij duke shfryer prej mllefit. “Kush është ai?” pyeti Umeri. “Abdullah ibn Mes’ud,” u përgjigj njeriu. Hidhërimi i Umerit u largua dhe ai filloi të qetësohet. “I Mjeri ti,” i tha ai njeriut. “Pasha Allahun, unë nuk di për ndonjë person që ka mbetur e që është më i kualifikuar në këtë çështje se ai. Më lërë të të tregoj në lidhje me këtë.” Umeri vazhdoi: “Një natë, i Dërguari i Allahut [sallallahu alejhi ue selam] bisedonte me Ebu Bekrin lidhur me situatën e muslimanëve dhe unë isha me ta. Kur Pejgamberi [sallallahu alejhi ue selam] u largua, edhe ne po ashtu u nisëm dhe ndërsa po kalonim pranë një xhamie, aty qëndronte [në namaz] një njeri të cilin ne nuk e njihnim. Pejgamberi [sallallahu alejhi ue selam] u ndal për ta dëgjuar atë, pastaj u kthye kah ne dhe tha, ‘Kushdo që dëshiron ta lexojë Kur’ani ashtu siç është shpallur, atëherë le ta lexojë sipas recitimit të Ibn Umm Abdit.’

Pas namazit, kur Abdullahu u ul për të bërë du’a, Pejgamberi [sallallahu alejhi ue selam] tha, “Kërko dhe do të të jepet. Kërko dhe do të të jepet.” Umeri vazhdoi: “Unë thashë në vetvete, unë do të shkoj menjëherë te Abdullahu dhe do ta përgëzoj me lajmin e mirë për pranimin e du’asë. Unë shkova ta bëj këtë por pashë se Ebu Bekri kishte shkuar para meje dhe ia kishte përcjell lajmin e mirë. Pasha Allahun, unë kurrë se kam mundur Ebu Bekrin në bërjen e ndonjë pune të mirë.”

Abdullah Ibn Mes’udi arriti dituri të atillë rreth Kur’anit, sa që ai thoshte, “Pasha Atë, krahas të Cilit askush s’meriton të adhurohet, asnjë ajet i Librit të Allahut s’është shpallur pa e ditur unë se ku është shpallur dhe rrethanat e shpalljes së tij. Pasha Allahun, sikur ta dija se ka ndonjë që di më shumë se unë për Librin e Allahut, do të bëja çdo gjë që është në mundësitë e mia që te jem me të.”
Abdullahu nuk ekzagjeronte në atë çfarë thoshte për vetveten e tij. Njëherë Umer ibn el-Hatab takoi një karvan në një prej udhëtimeve të tija si Halife. Ishte errësirë e plotë dhe karavani s’mund të shihej mirë. Umeri urdhëroi dikë që ta përshëndes karvanin. Ndodhi që Abdullah ibn Mes’udi të jetë në të. “Prej nga vini?” pyeti Umeri. “Prej një lugine të thellë,” erdhi përgjigja. [Shprehja e përdorur fexh amik/luginë e thellë është shprehje Kur’anore]. “Ku jeni duke shkuar?” pyeti Umeri. “Te shtëpia e lashtë,” erdhi përgjigja. [Shprehja e përdorur el-bejt el-atik/shtëpia e lashtë është shprehje Kur’anore].

“Në mesin e tyre qenka një dijetar,” tha Umeri dhe urdhëroi dikë që ta pyes personin:

“Cila është pjesa më madhështore e Kur’anit?”

“Allahu. Nuk ka të adhuruar me meritë pos Tij, i Gjalli, i Përjetshmi. Atë nuk e kaplon as gjumi as dremitja,” u kundërpërgjigj personi, duke cituar Ajet el-Kursi [ajeti i Kursit].

“Cila pjesë e Kur’anit është më e qarta në lidhje me drejtësinë?”

“Allahu urdhëron në drejtësi, ndershmëri dhe ndihmë të afërmve…” erdhi përgjigja.

“Cila është thënia më gjithëpërfshirëse e Kur’anit?”

“Kushdo që bën mirë sa pesha e atomit do ta shohë atë, dhe kushdo që bën keq sa pesha e atomit do ta shohë atë.”

“Cila pjesë e Kur’anit i jep shans shpresës më të madhe?”

“Thuaj, O robërit e Mi, të cilët e keni ngarkuar veten me shumë gabime, mos e humbni shpresën në mëshirën e Allahut. Vërtet, Allahu i fal të gjitha mëkatet. Ai është që fal shumë, Përdëllestar.”

Pas kësaj Umeri pyeti:

“A është Abdullah ibn Mes’udi në mesin tuaj?”

“Po, pasha Allahun,” u përgjigj njeriu në karvan. Abdullah ibn Mes’ud s’ishte vetëm recitues i Kur’anit, njeri i ditur apo adhurues i devotshëm. Ai pos kësaj ishte edhe luftëtar i fortë dhe i guximshëm, që bëhej skajshmërisht serioz kur e kërkonte situata. Një ditë, shoqëruesit e Pejgamberit [sallallahu alejhi ue selam] gjendeshin së bashku në Meke. Ata ende ishin të pakët në numër, të dobët dhe të shtypur. Ata thanë, “Kurejshitët ende se kanë dëgjuar Kur’anin duke u recituar haptazi dhe zëshëm. Kush është ai qo do t’ua recitojë Kur'anin tyre?”

Unë do t’ua recitoj atyre,” u lajmërua Abdullah ibn Mes’udi. “Në frikësohemi për ty,” thanë ata.

“Ne vetëm dëshirojmë të jetë ndokush i cili ka fis që do ta mbronte atë nga e keqja e tyre.”

“Më lini mua,” insistoi Abdullah ibn Mes’ud. Allahu do t’më mbrojë dhe dhe do t’më largojë nga e keqja e tyre.” Ai pastaj doli jashtë për në xhami gjersa mbërriti te Mekam Ibrahim [disa metra nga Ka’ba]. Teksa ishte gdhirë dhe Kurejshitët po qëndronin rreth Kabës. Abdullahu u ndal tek Mekami dhe filloi të recitojë:

“Bismilahir-Rahmanir-Rahim. Er-Rahman. Aleme-l-Kuran. Khalakal Insan. Alemehul bejen… [Në Emër të Allahut, Mëshiruesit, Mëshirbërësit. Mëshiruesi. Ai jua mësoi Kur'anin. Ai e ka krijuar njeriun dhe ia mësoi atij të folurit…]”

Ai vazhdoi të recitonte. Kurejshitët e shikuan atë dhe disa prej tyre pyetën:

“Çfarë thotë Ibn Umm Abd?” “Mallkuar qoftë ai! Ai po reciton pjesë nga ajo çka solli Muhamedi!” thanë ata. Ata iu afruan atij dhe filluan ta godasin fytyrës ndërsa ai recitonte vazhdimisht. Kur u kthye tek shokët e tij, gjaku i rridhte nga fytyra.

“Nga kjo ne frikësoheshim për ty,” thanë ata. “Pasha Allahun,” u përgjigj Abdullahu, “armiqtë e Allahut nuk janë më të patrazuar se unë në këtë çast. Nëse dëshironi, unë prapë do të bëj të njëjtën gjë të nesërmen.” “Mjaft ke bërë,” thanë ata. “Ti i bëre ata që të dëgjojnë atë që nuk e pëlqejnë.”

Abdullah ibn Mes’udi jetoi deri në kohën e Halifes Uthman [radiallahu anhu]. Kur ai u sëmurë dhe ishte pranë vdekjes, Uthmani e vizitoi atë dhe i tha:

“Prej çka po lëngon?”

“Prej mëkateve të mia.”

“Çfarë dëshiron?”

“Mëshirën e Zotit tim.”

Atë natë, Abdullahu ndërroi jetë duke qenë gjuha e tij e lagësht nga përkujtimi i Allahut dhe recitimi i vargjeve të Librit të Tij.

[ramazan_it]

Abdullah Ibn Abas

Abdullahu [radiallahu anhu] ishte i biri i Abasit [radiallahu anhu], axhës së pejgamberit bujar [salallahu alejhi ue selam]. Ai qe lindur vetëm tre vjet para hixhretit. Kur pejgamberi vdiq, Abdullahu ishte trembëdhjetë vjeç. Kur ai u lind, nëna e tij e çoi tek pejgamberi i bekuar, i cili vendosi pështymë në gjuhën e foshnjës edhe para se atij t'i jepej gji. Ky ishte fillimi i një lidhjeje të afërt dhe intime mes Abasit dhe pejgamberit [salallahu alejhi ue selam], e cila do të bëhej pjesë e një dashurie dhe devocioni të përjetshëm.

Kur Abdullahu [radiallahu anhu] arriti moshën madhore, ai u vu në shërbim të pejgamberit [salallahu alejhi ue selam]. Ai nxitonte për të marrë ujë për të kur ai donte të merrte abdes. Gjatë namazit, ai qëndronte prapa pejgamberit dhe kur pejgamberi shkonte në ekspedita apo udhëtonte, ai e përcillte atë hap pas hapi. Kështu Abdullahu [radiallahu anhu] u bë sikur hija e pejgamberit [salallahu alejhi ue selam], duke e shoqëruar atë vazhdimisht.

Në të gjitha këto situata, ai ishte i vëmendshëm dhe i vigjilent ndaj çkado që thoshte dhe bënte pejgamberi [salallahu alejhi ue selam]. Zemra e tij ishte e entuziazmuar ndërsa mendja e tij ishte e dëlirë dhe e përpiktë, që mbante mend fjalët e pejgamberit me një saktësi të një instrumenti incizues. Në këtë mënyrë dhe nëpërmjet hulumtimeve të vazhdueshme të tij, siç do të shohim, Abdullahu u bë një nga sahabët më të dijshëm të pejgamberit [salallahu alejhi ue selam], duke ruajtur në emër të gjeneratave të mëvonshme muslimane fjalët tepër të çmuara të të dërguarit të Allahut. Thuhet që ai ka mësuar përmendsh një mijë e gjashtëqind e gjashtëdhjetë thënie të pejgamberit [salallahu alejhi ue selam], të cilat janë regjistruar dhe saktësuar në koleksionet e el-Buhari dhe Muslim.

Pejgamberi [salallahu alejhi ue selam] shpesh e mbante afër Abdullahun sikurse një fëmijë, e rrahte krahëve dhe lutej:

"O Zot, bëje atë ta kuptojë thellësisht fenë Islame dhe instruktoje në domethënien dhe komentimin e gjërave."


Ka pasur shumë raste kur pejgamberi [salallahu alejhi ue selam] e përsëriste këtë du'a për kushëririn e tij dhe shumë kohë para se Abdullahu [radiallahu anhu] të kuptonte që jeta e tij do t'i përkushtohej kërkimit të mësimit dhe diturisë.

Pejgamberi [salallahu alejhi ue selam] për më shumë lutej që atij t'i jepej jo vetëm dituri dhe të kuptuar por edhe urtësi. Abdullahu transmetoi ndodhinë lidhur me veten e tij:

"Një herë e një kohë, Pejgamberi deshi të merrte abdes. Unë nxitova për të përgatitur ujë për të. Ai ishte i kënaqur me atë çfarë bëja. Teksa po bëhej gati të fillonte namazin, ai [salallahu alejhi ue selam] tregoi me gisht që unë duhej të qëndroja anash tij. Mirëpo, unë qëndrova përmbas tij. Kur përfundoi namazi, ai [salallahu alejhi ue selam] u kthye nga unë dhe tha:'Çka të pengoi që të qëndroje anash meje, o Abdullah?' 'Ti je tepër i famshëm dhe madhështor në sytë e mi që unë të qëndroj krahas teje,' – u përgjigja.

Duke i ngritur duart nga qielli, pejgamberi [salallahu alejhi ue selam] atëherë u lut:'O zot, jepi urtësi.' Padyshim që lutjes së pejgamberit për Abdullahun e ri i qe përgjigjur, i cili shpesh do të dëshmonte se posedonte urtësi matanë moshës së tij. Por, kjo ishte urtësi që vinte vetëm me devocionin dhe kërkimin këmbngulës të diturisë gjatë jetës së pejgamberit dhe pas vdekjes së tij [salallahu alejhi ue selam].

Gjatë jetës së pejgamberit, Abdullahu nuk i shmangej asnjë mbledhjeje dhe ai mbante në mend çkado që ai [salallahu alejhi ue selam] thoshte. Pasi vdiq pejgamberi, ai përkujdesej të shkonte tek sa më shumë sahabë që ishte e mundur, posaçërisht tek ata që e njihnin pejgamberin më gjatë, dhe mësonte nga ata atë që ua kishte mësuar pejgamberi atyre. Kurdo qoftë që dëgjonte se ndokush e dinte një hadith të pejgamberit [salallahu alejhi ue selam] që ai nuk e dinte, ai shkonte me ngut tek ai dhe e regjistronte. Çkado që dëgjonte, ai e këqyrte me kujdes dhe e krahasonte me transmetimet tjera. Ai shkonte tek deri në tridhjetë sahabë për të verifikuar një çështje të vetme.

Abdullahu [radiallahu anhu] përshkroi atë çfarë ai bëri një herë e një kohë, kur dëgjoi se një sahab i pejgamberit [salallahu alejhi ue selam] e dinte një hadith të panjohur për të:"Shkova tek ai gjatë kohës së gjumit të pasdrekes dhe shtriva pelerinën time përpara derës së tij. Era ma rrahte me pluhur [ndërsa e pritja atë].

Po të doja, do të kërkoja leje nga ai për të hyrë dhe ai me siguri do t'më lejonte. Por, parapëlqeva që ta pres atë, me qëllim që ai të freskohej plotësisht. Duke dalur nga shtëpia e tij dhe pasi më pa në atë gjendje, ai tha:

'O kushëriri i pejgamberit! Ç'është me ty? Po të dërgoje dikë për t'më thirrur do të vija tek ti.' 'Unë jam ai që duhet të vijë tek ti, ngase diturinë duhet kërkuar, ajo nuk vjen vetëm,' – thashë unë. E pyeta lidhur me hadithin dhe mësova nga ai."

Në këtë mënyrë, Abdullahu i kushtuar pyeste, dhe pyeste, dhe vazhdonte të pyeste. Dhe ai e shoshiste dhe analizonte informatën që e mblidhte me mendjen e tij të mprehtë e tepër të përpiktë. Nuk ishte vetëm mbledhja e haditheve në të cilën specializoi Abdullahu. Ai iu kushtua edhe kërkimit të diturisë në një mori të gjerë lëmish. Ai kishte një admirim të posaçëm ndaj Zejd Ibn Thabit, shënuesin e shpalljes, gjykatësin kryesor dhe juristin këshillues në Medine, një ekspert në ligjin e trashëgimisë dhe leximin e Kur'anit. Kur Zejdi kishte për qëllim të udhëtonte, Abdullahu i ri qëndronte i përulur anash tij dhe duke mbajtur frerët e kafshës së tij përvetësonte qëndrimin e një robi të përulur në prani të zotëriut të tij. Zejdi i thoshte atij:

"Mos, o kushëriri i pejgamberit." "Kështu jemi urdhëruar që t'i trajtojmë të dijshmit në mesin tonë," – thoshte Abdullahu. Dhe Zejdi ia kthente atij:"Më lerë ta shoh dorën." Abdullahu e shtrinte dorën e tij. Zejdi, duke e mbajtur atë, e puthte atë [dorën] dhe thoshte:"Kështu jemi urdhëruar t'i trajtojmë ehl el-bejt [anëtarët e shtëpisë së pejgamberit]."

Ndërsa dituria e Abdullahut [radiallahu anhu] shtohej, atij i rritej edhe gjatësia trupore. Mesruk ibn el-Axhda ka thënë për të:

"Kurdo qoftë që e shihja Ibn Abasin, thoja: Ai është njeriu më i pashëm. Kur ai fliste, thosha: Ai është njeriu më elokuent. Dhe kur ai mbante fjalim, thosha: Ai është njeriu më i ditur."

Halifeja Umer ibn el-Hatab shpesh kërkonte këshillën e tij në çështje të rëndësishme të shtetit dhe e përshkroi atë si "i riu i pjekur."

Sad ibn ebi Uekas e përshkroi atë me këto fjalë:

"Kurrë se kam parë dikë më të shpejtë në nxënie, që ka më shumë dituri dhe urtësi më të madhe se Ibn Abas. Kam parë Umerin [radiallahu anhu] që e thërriste atë për të diskutuar probleme të vështira në prani të veteranëve të Bedrit nga mesi i Muhaxhirinëve dhe Ensarëve. Ibn Abas fliste dhe Umeri nuk e nënvleftësonte atë." Ishin këto cilësi që e bënë Abdullah Ibn Abasin të njihet si "dijetari i këtij Umeti."

Abdullah Ibn Abas nuk kënaqej vetëm me grumbullimin e diturisë. Ai ndjente se kishte për detyrë ndaj Umetit t'i mësonte ata që kërkonin dituri dhe masën popullore të komunitetit musliman. Ai iu kthye mësimit dhe shtëpia e tij u bë një universitet – po, një universitet në kuptimin e plotë të fjalës, një universitet me mësime të specializuara por me ndryshimin se ishte vetëm një mësues, Abdullah ibn Abasi.

Pati një reagim entuziast ndaj orëve të mësimit që Abdullahu mbante. Një nga shoqëruesit e tij përshkroi një skenë tipike përpara shtëpisë së tij:"Pashë njerëz që ndrydheshin në rrugët që çonin për tek shtëpia e tij gjersa s'kishte më hapësirë përpara shtëpisë. Shkova dhe i tregova për turmat e njerëzve përpara shtëpisë së tij dhe ai tha:'Më sjell ujë për abdes.' Ai mori abdes dhe, pasi u ul, tha:

'Dil dhe thuaju: Kushdo që dëshiron të pyes rreth Kur'anit dhe shkronjave të tij [shqiptimit] le të hyjë.' E bëra këtë dhe njerëzit hynë gjersa u mbush shtëpia. Për çkado që pyetej, Abdullahu [radiallahu anhu] ishte në gjendje ta shpjegonte dhe madje ofronte informata shtesë për atë çfarë pyetej. Pastaj [studentëve të tij] u thoshte:'Lironi vendin për vëllezërit e juaj.'

Pastaj më thoshte mua:

'Dil dhe thuaj: Kushdo që dëshiron të pyes rreth Kur'anit dhe interpretimit të tij, le të hyjë.' Prapë shtëpia e tij mbushej dhe Abdullahu shpjegonte dhe ofronte më shumë informata sesa kërkohej."

Dhe kështu vazhdoi me grupe njerëzish që vinin për të diskutuar fikh [jurisprudencë], hallall dhe haram, trashëgiminë në Islam, poezinë dhe etimologjinë.

Për t'iu shmangur dyndjeve të grupeve të mëdha të njerëzve që vinin për të diskutuar tema të ndryshme në një ditë, Abdullahu vendosi t'ia kushtojë një ditë të tërë vetëm një lëmie. Në atë ditë mësohej vetëm interpretimi i Kur'anit kurse në ditën tjetër vetëm fikh. Ekspeditat apo fushatat e pejgamberit [salallahu alejhi ue selam], poezia, historia Arabe para Islamit ishin të caktuara për ditët e veçanta.

Abdullah ibn Abas [radiallahu anhu] u solli mësimeve të tija një kujtesë të fuqishme dhe një intelekt të frikshëm. Shpjegimet e tij ishin të sakta, të qarta dhe të logjikshme. Argumentet e tij ishin bindës dhe të mbështetura nga dëshmia përkatëse tekstuale dhe faktet historike.

Një nga rastet kur janë përdorur aftësitë e tija të frikshme bindëse ishte gjatë halifatit të Aliut [radiallahu anhu]. Një numër i madh përkrahësish të Aliut në qëndrimin e tij kundër Muauijes [radiallahu anhu] sapo e kishin braktisur atë.

Abdullah Ibn Abas [radiallahu anhu] shkoi tek Aliu dhe kërkoi leje për të folur me ta. Aliu [radiallahu anhu] ngurroi nga frika se Abdullahu do të rrezikohej nga ata por përfundimisht lëshoi pe nga optimizmi i Abdullahut se asgjë e pafavorshme s'do të ndodhte. Abdullahu shkoi te grupi. Ata ishin zhytur në adhurim. Disa nuk donin ta lejonin të fliste por të tjerët qenë të gatshëm ta dëgjojnë atë.

"Më thoni," – pyeti Abdullahu, "çfarë ankesash keni kundër kushëririt të pejgamberit [salallahu alejhi ue selam], bashkëshortit të bijës së tij dhe të parit nga ata që i besuan atij?"

"Njerëzit vazhduan të tregojnë tre ankesat kryesore kundër Aliut.

Së pari, se ai ka caktuar njerëz për të gjykuar në çështjet që i takojnë fesë së Allahut – dmth që Aliu është pajtuar të pranojë ndërmjetësimin e Ebu Musa el-Esberit dhe Amr ibn el-As në konfliktin me Muauijen.

Së dyti, se ai ka luftuar dhe nuk ka marrë as pre lufte as robër lufte.

Së treti, se ai s'ka këmbëngulur në titullin e Emir el-Mu'minin [udhëheqësit të besimtarëve] gjatë procesit të ndërmjetësimit, ndonëse muslimanët i kanë bërë betimin atij dhe ai ishte emiri i pranueshëm.

Për ta kjo siç duket kjo ishte shenjë e dobësisë dhe shenjë që Aliu ishte i gatshëm të diskreditonte pozitën e tij të pranueshme si Emir el-Mu'minin.

Në përgjigje, Abdullahu [radiallahu anhu] i pyeti ata se a do ta ndërronin pozitën e tyre po të citonte ai thënie nga Kur'ani dhe thënie të pejgamberit [salallahu alejhi ue selam] në të cilat ata s'kishin vërejtje dhe që kishin të bënin me kriticizmin ndaj tyre.

Ata u përgjigjen se ata do ta bënin këtë dhe Abdullahu vazhdoi:

"Për sa i përket thënies suaj se Aliu ka caktuar njerëz për të gjykuar në çështjet që i përkasin fesë së Allahut, Allahu i lavdëruar thotë:

'O ju që besoni! Mos e mbytni gjahun ndërsa jeni në rrethinat e shenjta apo në veshjen e pelegrinit [ihram]. Nëse e bëni këtë qëllimisht, zhdëmtimi për këtë është sakrifikimi i një kafshe shtëpiake e barabartë me të mbyturën dhe gjykuar nga dy burra nga mesi i juaj.'

"Ju vë në be, pash Allahun! A është të gjykuarit nga njerëzit në çështjet që i përkasin ruajtjes së gjakut të tyre dhe jetëve të tyre dhe bërja e paqes mes tyre më meritore për kujdes sesa të gjykuarit mbi një lepur, vlera e të cilit është vetëm një çerek dirhemi?"

Përgjigja e tyre ishte, natyrisht, që ndërmjetësimi ishte më i rëndësishëm në rastin e ruajtjes së jetëve të muslimanëve dhe bërja e paqes mes tyre sesa vrasja e gjahut në rrethinën e shenjtë për të cilën Allahu ka lejuar ndërmjetësimin nga njerëzit.

"A i dhamë fund kësaj pike?" – pyeti Abdullahu

dhe përgjigja e tyre ishte:

"Allahume, naam [O Zot, po!]"

Abdullahu vazhdoi më tutje:

"Përsa i përket asaj se Aliu luftoi dhe nuk mori robër lufte siç bënte pejgamberi [salallahu alejhi ue selam], a mos vërtet dëshironi ta merrni "nënën" tuaj A'ishe si rob dhe ta trajtoni atë si gjahun, në mënyrën që trajtohen të zënit robër? Nëse përgjigja e juaj është "po," atëherë ju keni bërë kufër [mosbesim]. E nëse thoni se ajo s'është "nëna" e juaj, po ashtu do të bënit kufër, ngase Allahu i lavdëruar ka thënë:

'Pejgamberi është më i afërt ndaj besimtarëve sesa që ata janë ndaj vetes së tyre dhe bashkëshortet e tij janë nënat e tyre [me të drejtë respekti].' (el-Ahzab: 6.)

Zgjidhni për vete çfarë të doni," – tha Abdullahu dhe pastaj pyeti:

"Atëherë, a i dhamë fund edhe kësaj pike?"

dhe po ashtu edhe kësaj here përgjigja ishte:

"Allahume, naam [O Zot, po!]"

Abdullahu vazhdoi më tutje:

"Përsa i përket thënies se Aliu ka dorëzuar titullin e Emir el-Mu'min, [përkujtoni] se vetë pejgamberi, salallahu alejhi ueselam, në kohën e Hudejbijes kërkoi që idhujtarët të shkruajnë në marrëveshjen e bërë me ta:

'Kjo është për çfarë është pajtuar i dërguari i Allahut…' dhe ata kundërshtuan:

'Po të besonim që ti je i dërguar i Allahut ne s'do ta bllokonim rrugën për në Ka'be e as që do të të luftonim. Shkruaj në vend të kësaj:

'Muhamedi i biri i Abdullahut.' Pejgamberi e pranoi kërkesën e tyre duke thënë:

'Pasha Allahun, unë jam i dërguari i Allahut edhe nëse këta s'më pranojnë."

Në këtë pikë Abdullah ibn Abas i pyeti disidentët:

"A i dhamë fund edhe kësaj pike?

Dhe përgjigja e tyre prapë ishte:

"Allahume, naam [O Zot, po!]"

Një nga frytet e kësaj sfide foljore në të cilën Abdullahu [radiallahu anhu] tregoi diturinë e tij të brendshme mbi Kur'anin dhe biografinë e pejgamberit, si dhe fuqitë e tij të mrekullueshme të argumentimit dhe bindjes, ishte që shumica, nja njëzet mijë njerëz, iu kthyen radhëve të Aliut. Nja katër mijë, ndërkaq, mbeten kokëfortë. Këta më vonë u njohën si Hauarixhët.

Në këtë dhe rastet tjera, Abdullahu guximtar tregoi që ai e parapëlqen paqen mbi luftën, dhe logjikën kundër forcës dhe dhunës. Mirëpo, Ai nuk njihej vetëm për guximin e tij, për mendjen e tij të mprehtë dhe diturinë e gjerë. Ai po ashtu njihej për bujarinë dhe mikpritjen e madhe të tij. Disa nga bashkëkohësit e tij kanë thënë për shtëpinë e tij:

"Nuk kemi parë ndonjë shtëpi të ketë më shumë ushqim dhe pije apo fruta më shumë se shtëpia e Ibn Abasit."

Ai kishte një interesim të sinqertë për njerëzit. Ai ishte i matur dhe i kujdesshëm. Ai një herë e një kohë ka thënë:

"Kur e kuptoj rëndësinë e ndonjë ajeti nga Libri i Allahut, dëshiroj që të gjithë njerëzit ta dinë atë që unë e di."

"Kur dëgjoj për ndonjë sundues musliman që është i paanshëm dhe sundon drejtësisht, unë gëzohem për këtë dhe lutem për të…"

Kur dëgjoj për shirat që bien në tokën e muslimanëve, kjo më mbush gëzim…"

Abdullah ibn Abasi [radiallahu anhu] ishte i qëndrueshëm në adhurimin e tij. Ai rregullisht agjëronte dhe shpesh ngrihej natën për t'u falur. Ai qante ndërsa falej dhe lexonte Kur'an. Dhe kur recitonte ajetet që kanë të bëjnë me vdekjen, ringjalljen dhe jetën e përtejme, zëri i tij rëndohej nga dënesja e thellë.

Ai vdiq në moshën shtatëdhjetë e një vjeç në qytetin malor Taif.

[ramazan_it]

Ebu Ubejde Ibn el-Xherrah

Paraqitja e tij ka qenë e habitshme. Ai ka qenë i hollë dhe i gjatë. Fytyra e tij ka qenë e ndritshme dhe ai pati një mjekër të rrallë. Ka qenë kënaqësi të shikosh në të dhe takimi me të ka qenë freskues. Ai ka qenë skajshmërisht i sjellshëm, i thjeshtë dhe shumë i turpshëm. Megjithëkëtë, në raste të rrezikshme, ai bëhej serioz dhe vigjilent, që i ngjasonte tehut të ndezur të shpatës në ashpërsinë dhe mprehtësinë e tij.

Ai qe përshkruar si "Emin" apo besnik i komunitetit të Muhamedit. Emri i plotë i tij ishte Amir Abdullah ibn el-Xherrah. Ai qe i njohur si Ebu Ubejde. Në lidhje me të, Abdullah Ibn Umer, një nga shoqëruesit e pejgamberit, ka thënë:

"Tre persona nga fisi Kurejsh qenë më të shquarit, patën karakterin më të mirë dhe qenë më të thjeshtit. Nëse ata do t'ju folnin, ata nuk do t'ju mashtronin; nëse do t'ju folje atyre, ata s'do t'ju akuzonin për gënjeshtër: Ebu Bekr es-Siddik, Uthman ibn Affan dhe Ebu Ubejde ibn el-Xherrah".

Ebu Ubejde qe një nga personat e parë që pranuan Islamin. Ai u bë musliman një ditë pas Ebu Bekrit. Në fakt, ai u bë musliman nëpërmjet Ebu Bekrit. Ebu Bekr e çoi atë, Abdur-Rahman Ibn Aufin, Uthman Ibn Me'zun dhe el-Erkam Ibn Ebi el-Erkam te pejgamberi [salallahu alejhi ue selam] dhe së bashku ata shpallën pranimi e së vërtetës nga ana e tyre. Kështu, ata qenë shtyllat e para mbi të cilat qe ndërtuar ngrehina e parë Islame.

Ebu Ubejde pati një përvojë të hidhur, nëpër të cilën kaluan muslimanët në Meke, prej fillimit deri në fund. Së bashku me muslimanët e hershëm, ai duroi sharjet dhe dhunën, dhimbjen dhe pikëllimin e atij përjetimi. Në çdo sprovë, ai mbeti i vendosur dhe i pandryshueshëm në besimin e tij në Zotin dhe pejgamberin e Tij [salallahu alejhi ue selam]. Një nga përvojat më pikëlluese që ai pati, ndërkaq, qe beteja e Bedrit.

Ebu Ubejde ishte në pararojë të forcave muslimane, duke luftuar fuqishëm dhe si dikush që s'ia kishte fare frikën vdekjes. Kalorësia Kurejshite ishin skajshmërisht syçelë ndaj tij dhe i shmangeshin përballimit me të. Një njeri në veçanti, ndërkaq, vazhdonte ta përcillte Ebu Ubejden kudo që ai kthehej, ndërsa Ebu Ubejde përpiqej sa mundej të mos i dilte përpara dhe t'i ikte ndeshjes me të.

Njeriu u hodh në sulm. Ebu Ubejde u përpoq t'i shmangej atij. Përfundimisht njeriu arriti ta bllokojë udhën e Ebu Ubejdes dhe qëndroi si pengesë mes tij dhe Kurejshitëve. Ata tash ishin kokë më kokë me njëri-tjetrin. Ebu Ubejde s'mundi të përmbahej më. Ai ia dha një goditje në kokë njeriut. Njeriu ra në tokë dhe vdiq menjëherë.

Mos provoni t'ia qëlloni se kush ishte ky njeri. Kjo ishte, siç u tha më herët, një nga përvojat më pikëlluese nëpër të cilën iu desh të kalonte Ebu Ubejdes, dhe sa pikëlluese!, gati e pamundshme të imagjinohet. Ky njeri në fakt ishte Abdullah Ibn el-Xherrah, babai i Ebu Ubejdes!

Ebu Ubejde evidentisht nuk donte ta vriste babanë e tij, por në betejën mes besimit në Zot dhe politeizmit, zgjidhja që ai duhej ta bënte ishte thellësisht shqetësuese por e qartë. Në njëfarë mënyre, mund të thuhet se ai nuk e vrau babanë e tij, ai vetëm vrau politeizmin në figurën e babait të tij.

Në lidhje me këtë ngjarje, Zoti shpalli ajetet vijuese të Kur'anit:

"S'do të gjeni njerëz që besojnë në Allahun dhe Ditën e Fundit, të bëjnë miqësi me ata që kundërshtojnë Allahun dhe të dërguarin e Tij, edhe sikur këta të ishin baballarët e tyre, vëllezërit e tyre apo fisi i tyre. Allahu e ka vendosur besimin në zemrat e tyre dhe i përforcoi ata më shpirt prej Tij. Ai do t'i bëjë ata të hyjnë në kopshtet nën të cilat rrjedhin lumenj, që ata të banojnë aty. Allahu është i kënaqur me ta dhe ata janë të kënaqur me Të. Ata janë grupi i Allahut. A nuk është grupi i Allahut i suksesshëm?" [el-Muxhadileh, 22]

Reagimi i Ebu Ubejdes në Bedr kur u ballafaqua me babanë e tij nuk qe i papritur. Ai kishte arritur një fuqi në besimin në Allahun, përkushtim ndaj fesë së Tij dhe një shkallë interesimi për umetin e Muhamedit, gjë që shumë njerëz e synonin.

Është transmetuar nga Muhamed Ibn Xha'fer, një shoqërues i pejgamberit, se një delegacion i Krishterë erdhi te pejgamberi dhe tha:

"O Ebul Kasim, dërgoje një nga shoqëruesit e tu me ne, ndonjë me të cilin je i kënaqur, që të gjykojë mes nesh mbi disa çështje pronash rreth të cilave kemi mospajtime ndërmjet veti. Ne e respektojmë shumë popullin tënd musliman".

"Kthehu prapë tek unë në mbrëmje", u përgjigj pejgamberi, "dhe unë do ta dërgojë me ty një që është i fortë dhe besnik".


Umer ibn el-Hatab dëgjoi pejgamberin [salallahu alejhi ue selam] të thotë këtë dhe më vonë tha:

"Shkova herët për ta falë namazin e drekës me shpresë të jem ai që do t'i përshtatej përshkrimit të pejgamberi [salallahu alejhi ue selam]. Kur pejgamberi mbaroi namazin, ai filloi të shikojë në të djathtë dhe në të majtë të tij, dhe unë lartësohesha në mënyrë që ai t'më shihte. Por ai vazhdoi të kërkonte midis nesh derisa pa Ebu Ubejd Ibn el-Xherrah. Ai e thirri atë dhe tha:'Shko me ta dhe gjyko mes tyre me të vërtetën rreth asaj për të cilën ata kundërshtohen'. Dhe kështu Ebu Ubejde u caktua".

Ebu Ubejde s'qe vetëm besnik. Ai shfaqi një qëndrueshmëri të madhe në zbatimin e besimit të tij. Kjo qëndrueshmëri u pa në disa raste.

Një ditë prej ditësh, pejgamberi [salallahu alejhi ue selam] dërgoi një grup shoqëruesish të tij për ta takuar një karvan Kurejshit. Ai e caktoi Ebu Ubejden si emir [udhëheqës] të grupit dhe u dha atyre vetëm një trastë me hurma për ushqim. Ebu Ubejde i jepte secilit njeri nën komandën e tij vetëm nga një hurmë çdo ditë. Ai e thithte këtë hurme mu sikur fëmija gjirin e nënës së tij. Ai pastaj pinte ujë dhe kjo i mjaftonte atij për gjithë ditën.

Në ditën e Uhudit kur muslimanët ishin duke u shpartalluar, një nga mushrikët filloi të bërtasë:

"Më tregoni ku është Muhamedi, më tregoni ku është Muhamedi!"

Ebu Ubejde ishte njëri nga grupi prej dhjetë vetash, të cilët kishin rrethuar pejgamberin [salallahu alejhi ue selam] për ta mbrojtur nga shtizat e mushrikinëve.

Kur mbaroi beteja, u pa se një nga dhëmballat e pejgamberit ishte thyer, balli i tij ishte shkallmuar dhe dy disqe nga mburoja e tij kishin depërtuar në faqet e tij. Ebu Bekr u nis me qëllim që t'ia nxjerrë këto disqe, por Ebu Ubejde tha:

"Të lutem ma lerë mua këtë".

Ebu Ubejde kishte frikë se do t'i shkaktonte dhimbje të dërguarit nëse do t'ia nxirrte disqet me dorën e tij. Ai e kafshoi fort njërin nga disqet. Disku doli por një nga dhëmbët e tij prerës ra në tokë gjatë këtij procesi. Me dhembin tjetër prerës ai nxori diskun tjetër, por e humbi edhe këtë dhëmb po ashtu. Ebu Bekr vlerësoi:

"Ebu Ubejde është njeriu më i mirë në thyerjen e dhëmbëve prerës!"

Ebu Ubejde vazhdoi të përfshihej në të gjitha ngjarjet e rëndësishme gjatë jetës së pejgamberit [salallahu alejhi ue selam]. Pasi vdiq pejgamberi, shoqëruesit u mblodhën për të zgjedhur një trashëgimtar në Sakifeh apo vendtakimin e Benu Se'adas. Kjo ditë është e njohur në histori is dita e Sakifes. Në këtë ditë, Umer Ibn el-Hatab i tha Ebu Ubejdes:

"Zgjate dorën të të zotohem për besnikëri, se kam dëgjuar pejgamberin [salallahu alejhi ue selam] të thotë:"Çdo umet ka një emin [besnik] dhe ti je emini i këtij umeti".

"Unë s'do të pranoj", tha Ebu Ubejde, "që të dal përpara në prani të njeriut të cilin pejgamberi e urdhëroi të na udhëheq në namaz dhe i cili na udhëhoqi deri në vdekjen e pejgamberit".

Ai pastaj iu zotua për besnikëri Ebu Bekr es-Sidikut. Ai vazhdoi të jetë këshilltar i afërt i Ebu Bekrit dhe përkrahës i fortë në kauzën e së vërtetës dhe mirësisë.

Pastaj erdhi hilafeti i Umerit dhe Ebu Ubejde po ashtu i dha atij mbështetje dhe iu bind. Ai nuk e kundërshtoi atë në asnjë çështje veç njëres.

Ky rast ka ndodhur kur Ebu Ubejde ishte në Siri duke udhëhequr forcat muslimane nga një fitore në tjetrën, derisa e gjithë Siria u vu nën kontrollin musliman. Lumi Eufrat gjendej në të djathtë dhe Azia e Vogël në të majtë.

Ishte atëherë kur një murtajë goditi Sirinë, dhe ata kurrë më parë nuk kishin provuar diçka të tillë. Kjo e shkretoi popullin. Umeri dërgoi një lajmëtar te Ebu Ubejde më një letër, ku shkruante:

"Kam nevojë të ngutshme për ty. Nëse letra ime të mbërrin natën, të nxisë që të largohesh para agut; nëse kjo letër të mbërrin gjatë ditës, të nxisë fuqimisht të largohesh para mbrëmjes dhe të nxitosh për tek unë".

Kur Ebu Ubejde pranoi letrën e Umerit, ai tha:

"E di përse emir el-mu'min ka nevojë për mua. Ai do që ta sigurojë mbijetesën e dikujt, i cili s'është i përjetshëm".

Kështu që ai i shkroi Umerit:

"E di që ke nevojë për mua. Por, unë jam në ushtrinë muslimane dhe nuk kam dëshirë ta shpëtojë veten nga ajo që i dëmton ata. S'dua të ndahem prej tyre derisa të dojë Allahun. Pra, kur të të mbërrijë kjo letër, më liro nga urdhëri yt dhe më lejo të qëndroj këtu".

Kur Umeri lexoi këtë letër, sytë iu mbushëm me lot dhe ata që ishin me të pyetën:

"A ka vdekur Ebu Ubejde, o emir el-mu'minin?"

"Jo", tha ai, "por atij i është afruar vdekja".

Intuita e Umerit s'qe e gabuar. Pa vonuar shumë, Ebu Ubejde u pllakos. Ndërsa vdekjen e kishte afër, ai i foli ushtrisë së tij:

"Më lejoni t'ju jap këshilla të cilat do t'ju ndihmojnë të qëndroni në shtegun e mirësisë përherë. Faleni namazin, agjërojeni muajin e Ramazanit, jepni sadaka, kryeni haxhin dhe umren, qëndroni të bashkuar dhe mbështeteni njëri-tjetrin, jini të sinqertë ndaj udhëheqësve tuaj dhe mos fshihni gjë prej tyre, mos lejoni që t'ju shkatërrojë kjo botë, se edhe po të jetonte njeriu një mijë vjet, ai megjithatë do të përfundonte kështu siç po më shihni mua. Paqja dhe mëshira e Allahu qofshin mbi ju".

Ebu Ubejde pastaj iu kthye Muadh Ibn Xhebelit dhe tha:

"O Muadh, fale namazin me njerëzit [udhëhoqi në namaz]".

Teksa po e thoshte këtë, shpirti i tij i dëlirë u largua.

Muadhi u çua dhe tha:

"O njerëz, ju jeni goditur me vdekjen e një njeriu. Pasha Allahun, nuk di të kem parë ndonjë njeri që kishte zemër më të drejtë, i cili ishte më larg të keqes dhe i cili ishte më i sinqertë ndaj njerëzve sesa ai. Luteni Allahun ta kaplojë atë me mëshirë dhe Allahu do të jetë i mëshirshëm ndaj jush".

[ramazan_it]

Bismil-lahirr-rrahmanirr-rrahim

Kush ishte Harithetu ibn Nu'man Ensariu? (Kënaqësia e Allahut qoftë mbi të)

Falënderimet dhe lavdërimet qofshin për Allahun, kurse salavatet dhe selamet më të sinqerta qofshin për Muhammedin (alejhi salatu ve selam), familjen e tij, shokët e tij si dhe gjithë ata që pasojnë rrugën e tij, deri në ditën e Gjykimit.
Në vazhdim themi:

Një nga metodat më të mira për ngritjen e karakterit dhe formimit të tij në suaza të besimit dhe moralit Islam padyshim se është të lexuarit e jetës së Sahabëve -
kënaqësia e Allahut qoftë mbi ta -, një gjeneratë e artë kjo që, sikur të mos kishte
vlerë tjetër përveçqë Allahu i madhëruar na ka treguar në Kur'an se Ai qe i kënaqur me ata dhe ata qenë të kënaqur me Allahun, do të kishte mjaftuar.
Njëri prej atyre Sahabëve që kishte vlera shumë të larta morale, ishte edhe Harithetu ibn Nu'mani, sahabi ky për të cilin rrallëkush nga muslimanët ka dëgjuar. Kjo ngase ky Sahabi - kënaqësia e Allahut qoftë mbi të - nuk radhitet në mesin e atyre Sahabëve që njihen për transmetime të shumta të haditheve nga Pejgamberi (alejhi selam).

Andaj, emri i tij gjendet vetëm në brendësinë e koleksioneve të mëdha të haditheve, historive të Sahabëve apo edhe fletushkave të Hadithit me tematika të veçanta, që ndoshta s’mund të gjendet, përveçse me lexim të vazhdueshëm dhe studim të thellë.

Ishte dhunti e Allahut mbi mua, kur mu mundësua leximi i biografisë së këtij Sahabiu, pasi, një ditë prej ditësh, duke hulumtuar gjendjen e një transmetuesi në librin "El-Isabeh fi Temjizis-Sahabeh"1 të Hafidh ibn Haxher El-Asklanit – Allahu e mëshiroftë - më ra në sy emri i këtij Sahabiu dhe fillova ta lexoja biografinë e tij.

Gjatë leximit, aq shumë u fashinova me këtë Sahabi, me imanin e tij, me edukatën e tij të fituar nga Pejgamberi (alejhi selam), me durimin e me trimërinë e tij, saqë vendosa që vëllezërve muslimanë t'ua paraqes në pika të shkurta katër ngjarje që tregojnë tiparet e larta të sipërpërmendura të tij, më qëllim që edhe ata sikur unë apo më tepër të ndiejnë në shpirtrat e tyre kënaqësinë dhe ëmbëlsinë e Islamit, sidomos krenarinë e rrugës së Sahabëve, këtyre burrave të mëdhenj, që vetëm Allahu me dhuntinë e Tij të veçantë na udhëzoi të jemi pasues të metodologjisë së tyre.

Ngjarja e parë

Transmeton Nesaiu në "Sunenul-Kubra" (8233), me sened sahih, ashtu si thotë Ibn Haxheri, nga Aishja - radijAllahu anha - se Pejgamberi (alejhi selam) kishte thënë:

"Hyra në Xhennet dhe dëgjova një lexim shumë të bukur (të Kur'anit) dhe i
thashë (Xhibrilit): “I kujt është ky lexim?” Tha: ”I Harithetu ibn Nu'manit”.

Pejgamberi (alejhi selam) tha:

“Ky është shpërblimi i bamirësit, sepse ishte shumë bamirës ndaj nënës së tij".

Kurse, në transmetimin e Imam Ahmedit, thuhet:

"Ishte më bamirësi ndaj nënës së tij".

Urtësia e Hadithit2

Disa dijetarë kanë deklaruar se ky hadith është argument se për njeriun që është
bamirës ndaj nënës së tij Allahu do të bëjë që leximi i tij i Kur'anit në jetën e kësaj
bote të dëgjohet nga banorët e Xhennetit.

Një grup dijetarësh tjerë thonë se ky shpërblim është i veçantë vetëm për Harithetu ibn Nu'manin.

Them: Allahu e di më së miri, por mendimi i dytë është më i saktë, për arsye se
Pejgamberi (alejhi selam) e ka përkufizuar shpërblimin vetëm për Harithen me fjalët "Ishte (d.m.th Harithi) më bamirësi ndaj nënës së tij", e nuk tha: "Ky është shpërblimi i atij që është bamirës ndaj nënës së tij".

Ngjarja e dytë

Transmeton Imam Ahmedi (39\82) dhe Teberani në "Mu'xhemil-Kebir" (3226), me
sened sahih, gjithashtu nga Harithetu ibn Nu'mani, ku thotë:

"Kalova pranë Pejgamberit (alejhi selam) dhe me të ishte një njeri i ulur. I përshëndeta (të dy) me selam dhe eca. Kur u ktheva, Pejgamberi (alejhi
selam) më tha: “A e pe njeriun që ishte me mua?” Thashë: “Po”. Pejgamberi
(alejhi selam) tha: "Ai ishte Xhibrili dhe ai ta ktheu selamin".

Urtësitë e Hadithit

E para: Edukata e lartë e Harithes, i cili nuk ia kishte ndërprerë bisedën e
Pejgamberit me Xhibrilin, pasi që ata dy ishin ulur ndaras nga njerëzit tjerë, çka jep të kuptojmë se biseda atyre ka qenë e veçantë dhe se nuk është prej edukatës që njeriu të futet në mesin e dy personave duke u inkuadruar në bisedë pa lejen e tyre.

E dyta: Përgëzimi i Harithes nga ana e Pejgamberit (alejhi selam) se Xhibrili ia kishte kthyer selamin aludon në pozitën e lartë që kishte ky Sahabi tek banorët e qiellit, sidomos te Xhibrili (alejhi selam).

Ngjarja e tretë

Transmeton Imam Ahmedi në Musnedin e tij (39\83) dhe Taberani në "Mu'xhemul-
Kebir" (3225), me sened sahih, nga Harithetu ibn Nu'mani se ai një ditë kishte kaluar pranë Pejgamberit (alejhi selam) dhe, për shkak se Pejgamberi (alejhi selam) ishte duke e thirrur një njeri, ai nuk kishte dhënë selam (me qëllim që të mos ia ndërpriste thirrjen e Pejgamberit, alejhi selam). Atëherë, Xhibrili zbret tek Pejgamberi (alejhi selam) dhe i thotë:

"Sikur të na jepte selam, do t'ia kishim kthyer selamin e tij".

Pejgamberi (alejhi selam) i tha Xhibrilit:

“A njeh këtë (njeri)?” Xhibrili tha: “Po. Ky është në mesin e tetëdhjetë Sahabëve që duruan burrërisht në betejën e Hunejnit e që Allahu - azze ve xhel’le - si shpërblim ua dhuroi si rizk Xhennetin atyre (të tetëdhjetëve) dhe pasardhësve të tyre ".

Ngjarja e katërt:

Transmeton Ebu Nuajmi në "Ma'rifetus-Sahabeh" (1976) se Harithetu ibn Nu'mani – radijAllahu anhu - ishte verbëruar në pleqëri. Për shkak të verbërisë, ai kishte lidhur një litar nga dera e shtëpisë së tij deri në vendin ku qëndronte ai, në Xhaminë e Pejgamberit (alejhi selam) (Nga hadithi kuptohet se shtëpia e tij ishte e ngjitur për Xhaminë e Pejgamberit). Sa herë që i vinte ndonjë i varfër për t'i kërkuar ndonjë ndihmë, ai ngrihej nga vendi i tij dhe, nëpërmjet litarit, merrte diç nga shtëpia dhe i dhuronte. Familjarët e tij i thanë: “Sikur të na thoshe të ta sillnim atë që ke nevojë”.

Harithetu ibn Nu'mani iu tha: “Unë kam dëgjuar Pejgamberin (alejhi selam) duke
thënë:

“Të ndihmuarit e një të varfëri me dorën tënde, largon fatkeqësitë nga vetja".

Urtësia e Hadithit

Kjo ngjarje aludon në besimin dhe ambicien e fortë të Harithes në zbatimin e
haditheve të Pejgamberit (alejhi selam), edhe pse ishte i verbër, madje një plak i
shtyrë në moshë. Atë nuk e pengonin fare këto dy arsye për t’u ngritur vetëm, pa
ndihmën e dikujt, që t'i ndihmonte të varfrit.

Lusim Allahun e madhëruar të na mbrojë nga çdo e keqe që na privon dhe na largon nga shpërblimi i pasimit të Sunnetit të Muhammedit dhe rrugës së shokëve të tij, të na bëjë shëmbëlltyrë të të devotshmëve dhe pjesëtarë të shoqërisë së Sahabëve në Xhennet. Amin!


Shkroi: Abdulmelik - Besfort Maxhuni
Jordani, Zerka.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
1 Me verifikim të Dr.Abdullah AbdulMuhsin et-Turki (2\427-429).
2 Urtësitë e haditheve i kemi shkruar nga përgjigjet e disa nxënësve të shejh Albanit pasi që i kemi pyetur lidhur me këtë Sahabi.

[ramazan_it]

Abdur-Rahman Ibn Auf

Ai ishte një nga tetë personat e parë që e pranuan Islamin. Ai ishte një nga dhjetë personat [el-esheretul-mubeshirin] që u patën siguruar se do të hyjnë në parajsë. Ai ishte një nga gjashtë personat që qenë zgjedhur nga Umer për të formuar këshillin për të zgjedhur Halifen pas vdekjes së tij. Emri i tij gjatë ditëve të injorancës ishte Ebu Amr. Por, kur ai e pranoi Islamin, pejgamberi [salallahu alejhi ue selam] atë e quajti Abdur-Rahman.

Abdur-Rahmani u bë musliman para se pejgamberi [salallahu alejhi ue selam] të hynte në shtëpinë e Erkamit. Në të vërtetë thuhet që ai e pranoi Islamin vetëm dy ditë pas Ebu Bekrit [radiallahu anhu]. Abdur-Rahmani nuk u iku keqtrajtimeve të Kurejshitëve me të cilat përballeshin muslimanët e hershëm. Ai i duroi këto keqtrajtime dhe qëndroi i paepur mu sikurse ata. Dhe kur ata qenë të detyruar ta lënë Meken e të shkojnë në Abisini për shkak të persekutimeve të vazhdueshme e të papërballueshme, Abdur-Rahmani gjithashtu shkoi. Ai u kthye në Meke kur u hapën fjalë që gjendja ishte përmirësuar për muslimanët, por këto fjalë s’kishin qenë të vërteta dhe ai u largua prapë në Abisini në një hixhret [migrim] të dytë.

Dhe, ai prapë bëri hixhret për në Medine.

Pas pak pasi mbërriti në Medine, pejgamberi [salallahu alejhi ue selam] në mënyrën e tij të veçantë nisi çiftëzimin e Muhaxhirinëve dhe Ensarëve. Kjo vendosi një lidhje të fortë vëllazërore që ishte menduar të forcojë kohezionin shoqëror dhe të lehtësojë skamjen e Muhaxhirinëve. Abdur-Rahmani u lidh nga Pejgamberi [salallahu alejhi ue selam] me Sad Ibn er-Rebi’ah. Sad, me një shpirtmadhësi dhe bujari me të cilën Ensarët i mirëpritën Muhaxhirinët, i tha Abdur-Rahmanit:

“Vëllai im! Midis njerëzve të Medines unë jam më i pasuri. Unë kam dy kopshte frutore dhe dy gra. Shiko se cila nga dy kopshtet po të pëlqen dhe unë do ta liroj atë për ty, dhe shiko se cila nga dy gratë e mia po të pëlqen më shumë dhe unë do ta divorcoj atë për ty.”

Abdur-Rahmani duhet të ketë qenë në siklet, dhe u përgjigj:

“Allahu të bekoftë në familjen tënde dhe në pasurinë tënde. Por, vetëm më trego se ku gjendet pazari…”

Abdur-Rahman shkoi në pazar dhe nisi të bënte tregti me ato pak resurse që pati. Ai merrej me shitblerje dhe përfitimi i tij rritej shumë shpejt. Pas pak ai u bë i pasur dhe qe në gjendje për t'u martuar. Një ditë, ai shkoi te pejgamberi [salallahu alejhi ue selam] me aromë parfumi.

“Mehjem, O Abdur-Rahman!” thirri pejgamberi [salallahu alejhi ue selam] – “Mehjem” është fjalë me origjine Jemenite, që tregon në befasi të këndshme.

“Jam martuar,” u përgjigj Abdur-Rahmani.

“Çfarë i ke dhënë gruas sate si mehr?” pyeti pejgamberi [salallahu alejhi ue selam].

“Një sasi ari,” u përgjigj Abdur-Rahmani.

“Ti duhet të bësh një uelimeh [gosti martese] qoftë edhe me vetëm një dele. Dhe Allahu të bekoftë në pasurinë tënde,” tha pejgamberi [salallahu alejhi ue selam] me një kënaqësi dhe inkurajim të dukshëm.

Që andej e tutje Abdur-Rahmani aq shumë u përshtat në tregti të suksesshme, saqë thoshte që po ta ngrinte një gur, ai pritte të gjente ar apo argjend nën të! Abdur-Rahman u dallua në të dy betejat, Bedr dhe Uhud. Në Uhud ai qëndroi i paepur gjatë gjithë kohës dhe pësoi më shumë se njëzet plagë, disa nga ato të thella e të rënda. Megjithatë xhihadi i tij trupor ishte i barabartë me xhihadin e tij me pasurinë që kishte.

Një herë e një kohë, pejgamberi [salallahu alejhi ue selam] përgatitej për të nisur një ekspeditë ushtarake. Ai u bëri thirrje sahabëve dhe tha:

“Jepni lëmoshë ngase kam ndër mend të nisi një ekspeditë.” Abdur-Rahman shkoi në shtëpinë e tij dhe u kthye me ngut. “O i dërguar i Allahut,” tha ai, “Unë kam katër mijë dinarë. Unë i jap dy mijë për këtë qëllim ndërsa dy mijë po ua lë familjes sime.”

Kur pejgamberi [salallahu alejhi ue selam] vendosi të dërgojë një ekspeditë në Tebukun e largët – kjo ishte ekspedita [gazua] e fundit në jetën e tij – nevoja e tij për financim dhe material s’ishte më e madhe se nevoja për njerëz, ngase forcat Bizantine ishin të mëdha dhe të pajisura mirë. Atë vit në Medine kishte mbretëruar thatësi e madhe. Udhëtimi për në Tebuk ishte i gjatë, më shumë se një mijë kilometra. Furnizimi ishte i pakët. Transporti ishte aq shumë i kërkuar, saqë një grup muslimanësh erdhën te pejgamberi [salallahu alejhi ue selam] dhe e lutnin që të shkonin me të, por ai i refuzoi nga që s’mund të gjente transport [kafshë] për ta.

Këta njerëz u pikëlluan dhe u mërzitën aq shumë, saqë u bënë të njohur si Bekke’in apo Qaramanët dhe vetë ushtria u quajt Ushtria e Mundimit [Usrah]. Pas kësaj, pejgamberi thirri Shoqëruesit e tij që të japin bujarisht për qëllimin e luftës në rrugë të Allahut dhe i siguroi që do të shpërblehen. Përgjigja e muslimanëve ndaj pejgamberit [salallahu alejhi ue selam] ishte e menjëhershme dhe bujare. Në ballë të atyre që iu përgjigjen thirrjes ishte edhe Abdur-Rahman Ibn Auf. Ai dha dyqind aukije në ar pas çka Umer Ibn el-Hatab i tha pejgamberit [salallahu alejhi ue selam]:

“Unë pashë që Abdur-Rahman gaboi. Ai nuk i la gjë familjes së vet.”
“A ke lënë ndonjë gjë për familjen tënde, Abdur-Rahman?” pyeti Pejgamberi.
“Po,” u përgjigj Abdur-Rahman. “Unë u lash atyre më shumë se që dhashë, madje edhe më shumë.” “Sa?” pyeti pejgamberi [salallahu alejhi ue selam].
“Atë që Allahu dhe i dërguari i Tij kanë premtuar si furnizim, mirësi dhe shpërblim,” u përgjigj Abdur-Rahman."

Ushtria muslimane përfundimisht u nis për në Tebuk. Atje Abdur-Rahman u bekua me një nder që nuk i ishte dhënë askujt para tij. Erdhi koha për namaz dhe pejgamberi [salallahu alejhi ue selam] nuk qe aty për të udhëhequr në namaz. Muslimanët e zgjodhën Abdur-Rahmanin si imam të tyrin. Rekati i parë gati ishte plotësuar kur pejgamberi [salallahu alejhi ue selam] iu bashkëngjit adhuruesve dhe kreu namazin pas Abdu-Rahman Ibn Auf. A mund të ketë nder më të madh ndaj ndokujt se të jetë imam i krijesës më të nderuar të Allahut, imam i pejgamberit, imam i Muhamedit, të dërguarit të Allahut!

Kur pejgamberi [salallahu alejhi ue selam] vdiq, Abdur-Rahmani mori përgjegjësinë e përkujdesjes për nevojat e familjes së tij, Nënave të besimtarëve. Ai do të shkonte me ato kurdo që ato dëshironin, madje ai bëri edhe Haxh me ato që të sigurohej se të gjitha nevojat e tyre po përmbusheshin. Kjo është shenjë e besimit dhe sigurisë, të cilin ai e gëzonte nga ana e familjes së pejgamberit [salallahu alejhi ue selam].

Mbështetja e Abdur-Rahmanit për muslimanët dhe gratë e pejgamberit [salallahu alejhi ue selam] në veçanti ishte mjaft mirë e njohur. Një herë e një kohë ai shiti një pjesë të tokës së tij për dyzet mijë dinarë dhe e shpërndau tërë këtë sasi parash midis Benu Zehre [të afërmit e nënës së pejgamberit, Emines], të varfërve ndër muslimanët dhe grave të pejgamberit [salallahu alejhi ue selam]. Kur Aisha [radiallahu anha] pranoi një pjesë të kësaj sasie, ajo pyeti:

“Kush i ka dërguar këto para?” dhe i qe thënë: Abdur-Rahmani, pas çka ajo tha: “I dërguari i Allahut [salallahu alejhi ue selam] ka thënë: “Askush s’do të ndjej dhembshuri për ty pasi që unë të vdes, përveç durimtarëve.”

Lutja e pejgamberit [salallahu alejhi ue selam] që Allahu të bekojë pasurinë e Abdur-Rahmanit u dukë të jetë me Abdur-Rahmanin gjatë gjithë jetës së tij. Ai u bë njeriu më i pasur ndër sahabët e pejgamberit [salallahu alejhi ue selam].

Transaksionet e tija të biznesit pa ndryshim rezultonin në sukses ndërsa pasuria e tij vazhdonte te shtohej. Karvanët e tija tregtare nga dhe për në Medine sa vinin e rriteshin duke iu sjell banorëve të Medines grurë, miell, veshje, enë kuzhine, parfume dhe çkado që kishin nevojë dhe duke eksportuar çfarëdo prodhimi që ata kishin.

Një ditë u dëgjua një gjëmim që vinte nga përtej kufijve të Medines, i cili zakonisht ishte një qytet i qetë dhe i patrazuar. Gjëmimi sa vinte e rritej. Veç kësaj, retë e pluhurit dhe rëra përziheshin në erën që po frynte. Banorët e Medines pas pak kuptuan që një karavan po hynte në qytet. Ata qëndronin të habitur ndërsa shtatëqind deve të ngarkuara me mall hynë në qytet dhe vërshuan rrugët. Pati shumë britma dhe eksitim kur njerëzit thirrnin njëri-tjetrin për të dalë jashtë që të shohin pamjen dhe çfarë të mirash ka sjell karavani.
Aisha [radiallahu anhu] e dëgjoi gurgulenë dhe pyeti:

“Çfarë po ndodh në Medine?” dhe asaj i qe thënë: “Është karavani i Abdur-Rahman Ibn Aufit që ka ardhur nga Siria me mallra.”
“E gjithë kjo zhurmë për një karvan?” pyeti ajo në mosbesim.
“Po, oj Nëna e besimtarëve. Janë ardhur shtatëqind deve.”

Aisha tundi kokën dhe vështroi në largësi sikur mundohej të ringjallte në kujtesë skena apo thënie të së kaluarës, dhe më pas tha:

“E kam dëgjuar të dërguarin e Allahut [salallahu alejhi ue selam] duke thënë: E kam parë Abdur-Rahman Ibn Aufin duke hyrë zvarrë në parajsë.”

Përse zvarrë? Përse s’do të hynte në parajsë duke ecur me hap të shpejtë me sahabët e hershëm të pejgamberit [salallahu alejhi ue selam]?

Disa njerëz të tij ia transmetuan Abdur-Rahmanit hadithin që kishte përmendur Aisha. Ai kujtoi që kishte dëgjuar hadithin më shumë se një herë nga pejgamberi [salallahu alejhi ue selam] dhe shpejtoi për tek shtëpia e Aishes dhe i tha asaj:

“Oj Nënë! A e ke dëgjuar këtë nga i dërguari i Allahut [salallahu alejhi ue selam]?”
“Po,” u përgjigj ajo.
“Ma ke kujtuar një hadith të cilin kurrë se kam harruar,” është transmetuar nga ai të ketë thënë gjithashtu. Ai ishte i gëzuar së tepërmi dhe shtoi: “Po të mundja, unë sigurisht do të kisha dashur të hyja në këmbë në parajsë. Po të betohem, oj Nënë, që këtë karavan me tërë mallrat e tija do ta jap për hir të Allahut.”

Kështu edhe veproi. Në një festival madhështor të lëmoshës dhe mirësisë, ai e shpërndau tërë atë që karvani u kishte sjell banorëve të Medines dhe rajoneve të afërta.

Ky është vetëm një incident që tregoi çfarë njeriu ishte Abdur-Rahmani. Ai fitoi një pasuri të madhe por asnjëherë nuk lejoi që të lidhet për të për hir të vetin dhe nuk lejoi që ajo ta prishte atë.

Bujaria e Abdur-Rahmanit nuk u ndal më këtë. Ai vazhdoi të jepte me të dy duart, fshehurazi dhe haptas. Disa shifra që përmenden, vërtet janë mahnitëse: dyzet mijë dirhem në argjend, dyzet mijë dinarë në ar, dyqind aukije në ar, pesëqind kuaj muxhahidinëve, katërqind dinarë në ar atyre që mbeten gjallë nga lufta e Bedrit dhe një trashëgimi të madhe Nënës së besimtarëve, dhe kështu me radhë. Për këtë bujari të mrekullueshme, Aisha tha:

“Allahu i dhashtë atij të pijë ujë nga Selsebili [burim në parajsë].” E gjithë kjo pasuri nuk e prishi Abdur-Rahmanin dhe nuk e ndryshoi atë. Kur ai gjindej midis punëtorëve dhe ndihmësve të tij, njerëzit s’mund ta dallonin atë nga ata. Një ditë atij i qe sjellur ushqim për ta përfunduar agjërimin. Ai e shikoi ushqimin dhe tha: “Musab Ibn Umejr është vrarë. Ai ishte më i mirë se unë. Ne nuk gjetëm asgjë të tijën për ta qefinosur atë, përveç që mbulonte kokën e tij por këmbët e tij mbeteshin të zbuluara. Pastaj Allahu na dhuroi pasuritë e botës… Unë vërtet kam frikë që shpërblimi ynë na është dhënë më herët [në këtë botë].” Ai nisi të qajë dhe të dënes dhe s’mundi të hante gjë. Allahu i dhashtë Abdur-Rahmanit lumturi midis “atyre që harxhojnë pasurinë e tyre në rrugë të Allahut dhe nuk e përcjellin dhënien e tyre me përmendje të bujarisë së tyre apo me mburrje. Shpërblimi i tyre gjendet te Zoti i tyre. Për ta s’do të ketë as frikë e as pikëllim.” [Bekare: 262]