Karakteri i Muslimanit

[hasanhyseni]

Hadithet e meposhtme jane marre nga libri "Karakteri i Muslimanit" shkruar nga Muhammed GAZALI:

Transmetohet prej Abdull-llah Ibën Amrit i cili thotë:

“E kam dëgjuar Pejgamberin [sal-lAllahu alejhi ve sel-lem] duke thënë:

“A t’ju tregoj se cili prej jush është më i dashur për mua dhe cili do të jetë më afër meje në Ditën e Gjykimit?”

Këtë e përsëriti nja dy a tri herë.

Thanë: “Po, o i Dërguar i Allahut.”

Ai tha: “Ata prej jush që kanë moral më të vyeshëm.”

/Transmeton Ahmedi/

Po ashtu thotë:

“Në Ditën e Gjykimit nuk ka asgjë më të rëndë se morali i vyeshëm në peshojën e besimtarit, Allahu e urren mbrapshtanin e pafytyrë. Njeriu i cili ka moral të vyeshëm, me të do ta arrijë gradën e agjëruesit dhe namazxhiut.”

/Transmeton Ahmedi/

Transmeton Enesi [radijAllahu anhu]:

“Pejgamberi [sal-lAllahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:

“Njeriu me moralin e mirë do t’i arrijë gradat e mëdha të botës tjetër dhe piedestalet më të larta, edhe po të jetë i dobët në rituale; ndërkaq, me sjelljen e tij të keqe, ai do ta arrijë shkallën më të ulët në Xhehe-nem.”

/Transmeton Taberaniu/

Transmetohet prej Aishes [radijAllahu anha], e cila thotë:

“E kam dëgjuar Pejgamberin e Allahut [sal-lAllahu alejhi ve sel-lem] duke thënë:

“Besimtari me sjelljen e mirë të tij do ta arrijë gradën e agjëruesit namazli.”

Në një version tjetër qëndron:

“Besimtari me sjelljen e mirë do t’i arrijë gradat e atij i cili natën falet e ditën agjëron.”

/Transmeton Ebu Davudi/

Transmetohet prej Ibën Omerit [radijAllahu anhu], i cili thotë:

“E kam dëgjuar Pejgamberin e Allahut duke thënë:

“Muslimani mesatar në adhurim, me moralin e vyeshëm dhe natyrën fisnike, do ta arrijë gradën e atyre që agjërojnë dhe falen shumë.”

/Transmeton Ahmedi/

[hasanhyseni]

Pasi i lexova keto hadithe me lane pershtypje shume prandaj vendosa ti postoj ketu.

Kur pata filluar te falem njekohesisht fillova ti kritikoj njerezit qe nuk falen, kurse shumica e tyre me pergjigjeshin: "Kryesorja eshte te kesh zemren e paster, edhe nese nuk falesh!"

Siç duket kjo deklarate paska diçka te vertete ne vehte!

Kam pas rastin ti degjoj shpesh edhe ata qe falin 5 kohe namaz duke i quajtur te tjeret mekatare, te devijuar, etj.

Pas leximit te ketyre haditheve e vertetova qe nuk eshte mire ti gjykosh njerezit, sepse kurre nuk mund ta dijme se ke do ta perfshije ne meshiren e vet Allahu xh.sh.

[The_Capital]

Zoti të shperbleft.
Shum të mira këto hadithe që duhet praktikoj cdo musliman në jetën e tij.

[hasanhyseni]

Pejgamberi i Islamit e ka përcaktuar qëllimin parësor të dërgimit të tij dhe metodologjinë e qartë të misionit të tij me fjalët: “Me të vërtetë jam dërguar t’i plotësoj virtytet e mo*ralit.” /Transmeton Maliku/
Kjo, sikur edhe misioni i cili e shënoi rrjedhën e vet në his*to*rinë e jetës dhe bartësi i të cilit dha mund të madh në për*hap*jen e rrezeve të tij dhe tubimin e njerëzve rreth tij, nuk pretendon më tepër se mbështetjen e vlerave të tyre dhe ndri*çimin e horizonteve të përsosmërisë para syve të tyre, ashtu që të ecin në të me dituri.
Ritualet fetare të miratuara në Islam, të cilat u konside*ruan kondita të besimit në të, nuk janë ceremoni dogmatike të llojit i cili e lidh njeriun me metafizikën e padukshme dhe e obligon atë të kryejë vepra dhe lëvizje të cilat nuk kanë kuptim. Jo, assesi, por detyrat obligative, me të cilat Islami e obligoi çdo pje*sëtar të vet, janë stërvitje e përsëritur me që*llim të adap*ti*mit të njeriut që të pajiset me vlera të shën*dosha dhe të jetë konsekuent në këto vlera, kushedi sa të ndërrohen para tij rre*thanat. Këto më së shumti u ngjajnë stërvitjeve fizike, të cilave njeriu iu qaset me dëshirë të madhe, duke pretenduar nga prak*tika e tyre e vazhdueshme shëndetin e trupit dhe jetën stabile.
Kur’ani Famëlartë dhe Suneti i pastër i shpa*loj*në qartë këto të vërteta. Allahu i Madhërishëm kur na detyroi me na*mazin obligativ, e tregoi edhe urtësinë e kryerjes së tij, duke thënë: “… fal namazin, vërtetë namazi largon nga të shëmtuarat dhe të irituarat…” (El-Ankebut: 45)
Pra, largimi nga mbrapshtitë dhe pastrimi nga fjala e keqe dhe vepra e keqe janë esenca e namazit. Në hadithin e trans-metuar nga Pejgamberi [sal-lAllahu alejhi ve sel-lem] nga Allahu i Madhërishëm përmendet: “Unë e pra*noj namazin e Atij që me të më është nënshtruar Mua, nuk u sjell të këqija kri*jesave të Mia, nuk është transparent në më*kate, tërë ditën më përmend Mua dhe e mëshiron të ngratin, udhëtarin, të vejat dhe nevoj-tarin.” /Transmeton Bezzari/
Zekati i obliguar nuk është tatim i cili rrëmbehet prej xhe*pa*ve, por ai në radhë të parë është mbjellje e ndjenjave të mëshirës dhe butësisë dhe forcim i lidhjeve të njohjes re*cip*ro*ke dhe dashurisë në mes shtresave të ndryshme. Që*llimin e nxjerr-jes së zekatit Kur’ani e ka theksuar me fjalët: “Merr prej pasu-risë së tyre (të atyre që pranuan gabimin) lëmoshë që t’i pastrosh me të dhe t’u shtosh (të mirat) …” (Et-Teube: 103)
Urtësia parësore, pra, qenka pastrimi i shpirtit nga njo*llat e mospërsosmërisë dhe ngritja e shoqërisë në piedes*tale më të larta.
Për këtë Pejgamberi [sal-lAllahu alejhi ve sel-lem] i dha një kuptim më të gjerë domethënies së fjalës lëmoshë, të cilën duhet ta japë muslimani, dhe thotë: “Buzëqeshja në fytyrën e vëllait tënd është lëmoshë, urdhërimi në të mirë dhe ndalimi nga e keqja është sadaka (lëmoshë), ta udhëzosh një njeri që e ka humbur rrugën është lëmoshë, ta largosh një pengesë, ferrë dhe asht nga rruga është lëmoshë, t’i ndih*mosh një vëllai të nxjerrë ujë është lëmoshë dhe t’i ndihmosh një njeriu me të parë të dobët është lëmoshë.” /Transmeton Buhariu/
Këto instruksione në mjedisin shkretinor, i cili me shekuj je*toi në hasmëri dhe mendjelehtësi, tregojnë për qëllimet të ci*lat i trasoi Islami dhe në të cilat i priu arabët në injorancën e errët.
Po ashtu, Islami e obligoi edhe agjërimin. Islami këtë nuk e konsideron abstenim të përkohshëm nga disa ush*qi*me dhe pije, por e konsideron një hap kah ndalimi i njeriut nga epshet e ndaluara dhe pasionet e shëmtuara.
Si konfirmim të këtij kuptimi, Pejgamberi [sal-lAllahu alej*hi ve sel-lem] thotë: “Kush nuk i lë fjalët e kota dhe vep*rimet sipas tyre, le ta dijë se Allahu nuk ka nevojë që ai ta lërë hajen dhe pijen.” /Transmeton Buhariu/ Pejgam*beri [sal-lAllahu alejhi ve sel-lem] po ashtu thotë: “Agjë*rimi i vërtetë nuk është të ndaluarit prej hajes dhe pijes, por agjë*rimi i vërtetë është të ndaluarit nga fjalët e kota dhe punët e ndyta; nëse të shan dikush, apo tregohet ndaj teje injorant, thuaj: Unë jam agjërue-shëm.” /Transmeton Ibën Huzejme/
Kur’ani Famëlartë e përmend frytin e agjërimit në aje*tin: “… agjërimi ju është bërë obligim sikurse që ishte ob*li*gim edhe i atyre që ishin para jush, kështu që të bëheni të devotshëm.” (El-Bekare: 183)
Ndoshta njeriu mund të kujtojë se shkuarja në vendet e shenjta, me të cilën është obliguar ai që ka mundësi dhe kon*siderohet prej detyrave islame për disa pjesëtarë të tij, është thjesht një udhëtim i zbrazët nga kuptimet etike dhe shem*bull i ritualeve metafizike të cilat ndonjëherë i për*mbajnë fetë. Kjo është gabim, pasi që Allahu i Madhë*rishëm lidhur me këtë ritual thotë: “Haxhi është në muajt e caktuar, e kush bën (ia fillon të zbatojë) haxhin në këta muaj, nuk duhet t'i afrohet gruas, nuk bën të marrë nëpër këmbë dispozitat e sheriatit, as nuk duhet shkak*tuar grindje. Çka punoni nga e mira, Allahu di për to. Dhe përgatituni me furnizim (për rrugë), e furnizimi më i mirë është devotshmëria, e ju të zotët e mendjes keni dronë Time.” (El-Bekare: 197)
Nga ky prezantim i përgjithësuar i disa ritualeve me të cilat u identifikua Islami, dhe të cilat u njohën se janë shty*llat e tij themelore, e kuptojmë qartë fuqinë e raporteve të cilat e lidhin fenë me karakterin. Po, këto janë rituale të ndry*shme në for*mën dhe mënyrën e vet, por të gjitha bash*kohen në qëllimin të cilin e theksoi Pejgamberi [sal-lAllahu alejhi ve sel-lem] me fjalët: “Unë jam dërguar t’i plotë*soj vlerat e moralit.”
Namazi, agjërimi, zekati, haxhi dhe mësimet e tjera isla*me të ngjashme me këto rituale fetare janë pidestalet e për*so-smërisë së dëshiruar dhe bartësit e pastërtisë që mbrojnë jetën dhe lartësojnë vlerën e saj. Ndërkaq, këtyre veti*ve fis*ni*ke, të cilat lidhen me to apo zhvillohen prej tyre, u është dhënë pozitë e lartë në fenë e Allahut.
Për atë, nëse njeriu nuk i shfrytëzon ato që ta pastrojë zem*rën, ta kullojë qenien dhe t’i kalitë lidhjet e tij me Allahun dhe njerëzit, ai ka devijuar. Allahu i Madhërishëm thotë: “Ai që i paraqitet Zotit të vet si kriminel, e ka Xhehenemin, në të cilin as nuk vdes as nuk jeton. Ndër*sa ai që i paraqitet Atij besimtar, e që ka bërë vepra të mira, të tillët i presin merita të larta. (do ta presin) Xhenete të Adnit, në*për të cilët rrjedhin lumenj dhe aty do të jenë përjetë. Ky është shpërblim i atij që është pastruar nga mosbesimi.” (Ta Ha: 74-76)

[hasanhyseni]

Besimi është fuqi mbrojtëse nga poshtërsitë dhe shty*tës drejt vlerave fisnike, andaj edhe kur Allahu i Madhërishëm i thërret robërit e Vet në atë që është produk*tive, ose kur i lar*gon nga gjërat destruktive, këtë e paraqet si kërkesë të imanit stabil në zemrat e tyre. Ai shpesh në Librin e Tij thotë: “O ju të cilët keni besuar”, pastaj e përmend obli*gimin me të cilin i detyron, si p.sh.: “… Ta keni në kujdes Allahun dhe të jeni me ata të drejtit.” (Et-Teube: 119)
Pejgamberi i Allahut ka sqaruar qartë se besimi i fortë pa dyshim prodhon karakter të fortë dhe se rënia rapide e moralit përfundimin e ka në dobësimin e besimit, në bazë të madhësisë së të keqes apo dobësisë së saj. Lidhur me njeriun e pandër-gjegjshëm me sjellje brutale, i cili bën punë të ndyta pa u bren*gosur prej askujt, Pejgamberi [sal-lAllahu alejhi ve sel-lem] thotë: “Turpi dhe besimi janë të dyja të përbashkëta, nëse ngritet njëra, ngritet edhe tjetra.” /Transmetojnë Hakimi dhe Taberaniu/
Po ashtu, për njeriun që shqetëson fqinjët e vet dhe i dëm*ton feja ka qëndrim të ashpër, dhe për të Pejgamberi [sal-lAllahu alejhi ve sel-lem] ka thënë: “Për Allahun, nuk beson, për Allahun, nuk beson, për Allahun, nuk beson!” I thanë: “Kush, o Pejgamber i Allahut?” Tha: “Ai, nga të kë*qijat e të ci*lit nuk janë të sigurtë fqinjtë e vet!” /Trans*meton Buhariu/
Pejgamberi [sal-lAllahu alejhi ve sel-lem] kur i mëson ith*ta*rët e vet që t’u shmangen punëve të kota, fjalëve të pama*tu*ra dhe të pavend thotë: “Kush i beson Allahut dhe Ditës së Fun**dit, le të flasë mirë ose le të heshtë.” /Trans*me*ton Buhariu/
Kështu vazhdon në mbjelljen e vlerave dhe mbikëqyr*jen e tyre, derisa t’i japin frytet e veta duke u bazuar në sinqeritetin dhe përsosmërinë e besimit.
Mirëpo, duhet ditur se disa pjesëtarë të fesë e shohin si të lehtë kryerjen e ritualeve fetare obligative; ata para masës tregohen se janë aq të përpiktë në kryerjen e tyre, por një*kohësisht bëjnë vepra të cilat i injoron karakteri fisnik dhe besi*mi i vërtetë. Pejgamberi [sal-lAllahu alejhi ve sel-lem] iu kër*cë*nua atyre njerëzve të dyfishtë dhe ia tërhoqi vërej*tjen umetit për ta. Për atë se imitimin e formës së ritualeve fetare mund ta bëjë ai i cili nuk e ka absorbuar shpirtin e tyre apo nuk është ngritur në nivelin e tyre.
Ndoshta edhe fëmija i vogël mund t’i imitojë veprimet e na*mazit dhe përsërit fjalët që thuhen në të. Ndoshta edhe një artist mund të ekspozojë nënshtrimin dhe të aktrojë ce*remonitë më të rëndësishme, mirëpo as kjo e as ajo e para nuk i ndih*moj*në me asgjë besimit të shëndoshë dhe qëlli*mit fisnik.
Gjykimi për shkallën e të mirës dhe shkëlqyeshmërinë e sjell*jes i takon një peshoje e cila asnjëherë nuk gabon, e ajo është: karakteri i lartë.
Në këtë kontekst transmetohet se një njeri i ka thënë Pej*gamberit [sal-lAllahu alejhi ve sel-lem]: “Filania për*mend se shumë falet, agjëron dhe jep lëmoshë, mirëpo ajo i dëmton me fjalë fqinjtë e saj.” Pejgamberi [sal-lAllahu alej*hi ve sel-lem] tha: “Ajo është në zjarr.” Pastaj njeriu tha: “O Pejgamber i Allahut, filania përmend se pak falet, agjëron dhe se jep lëmo-shë disa copa djathi, por nuk i dëmton fqinjtë e saj.” Ai tha: “Ajo është në Xhenet.” /Transmeton Ahmedi/
Në këtë përgjigje çmohet vlera e karakterit të lartë, e po ashtu ngrihet lëmosha si ritual me karakter shoqëror, dobia e së cilës transferohet te të tjerët, andaj edhe nuk është kush*të*zuar pakësimi i saj siç është kushtëzuar pakësimi i namazit dhe agjë-rimit, të cilat, nga aspekti ezoterik, janë rituale personale.
Pejgamberi [sal-lAllahu alejhi ve sel-lem] nuk u ndal ve*tëm në përgjigjen e kësaj pyetjeje në ndriçimin e lidhsh*mërisë së karakterit me besimin e vërtetë dhe adhurimin e sinqertë, por atë e bëri bazë të prosperimit në këtë botë dhe të shpëtimit në botën tjetër.
Çështja e karakterit është më e ndërlikuar se kjo dhe patje*tër duhet të ketë udhëzim kontinuitiv dhe këshilla të një*pas-njëshme që të thellohet në zemra dhe ide, dhe se besi*mi, mirë-qenia dhe morali janë elemente unike të pandara dhe asgjë nuk mund ta copëtojë litarin e tyre.
Pejgamberi [sal-lAllahu alejhi ve sel-lem] një ditë i pyeti shokët e vet: “A e dini cili është i falimentuar?” Thanë: “Te ne, i falimentuar është ai i cili nuk ka para dhe pasuri.” (Pejgam*be*ri) Tha: “Njeri i falimentuar prej umetit tim është ai i cili në Ditën e Gjykimit do të vijë me namaz, zekat dhe agjërim, por dikë e ka sharë, për dikë ka shpifur, dikujt ia ka rrëmbyer pa*surinë, dikë e ka vrarë e dikë e ka goditur, dhe çdo*njërit prej tyre do t’i japë prej të mirave të veta, e nëse i har*xhohen të mirat, para se t’i paguajë borxhet, merren prej mëkateve të tyre e i hidhen atij, e pastaj ai hidhet në zjarr.” /Transmeton Muslimi/
Ky pra është i falimentuari. Sikur tregtari i cili në shitoren e vet ka artikuj në vlerë prej një mijë e ndërkaq ka borxhe, vlera e të cilave është dy mijë; atëherë si ky i ngrati mund të konsi*derohet pasanik? Po ashtu, edhe njeriu i cili i kryen disa rituale fe*tare, por përsëri pas tyre mbetet i gat*shëm për të keq, fy*tyrëmërrolur e i disponuar për armiqësi, si mund të konside*ro*het i devotshëm? Transmetohet se Pejgamberi [sal-lAllahu alej*hi ve sel-lem] për këto situata ka përmendur një shembull mjaft të përshtatshëm, edhe atë duke thënë: “Morali i vyeshëm i shkrin mëkatet siç e shkrin uji borën, ndërkaq morali i prishur i deformon veprat ashtu siç e prish uthulla mjaltin.” /Transme-ton Bejhekiu/
Prandaj, kur zhvillohen ndytësirat në shpirt, përhapet e keqja e tyre dhe shtresohet rreziku i tyre, njeriu del prej fesë së vet ashtu siç del lakuriqi prej rrobave të veta, e me këtë pretendimi i tij në besim është trillim, sepse çfarë vlere ka feja pa moral? Dhe ç’do të thotë plangprishësia krahas thir*rjes sate se i takon Allahut?
Duke i konfirmuar këto parime të qarta të lidhshmërisë së besimit me karakterin e drejtë, Pejgamberi i ndershëm thotë: “Personi tek i cili gjenden tri gjëra është munafik (hi*po*krit), edhe nëse agjëron, falet dhe e kryen haxhin e um*ren, dhe tho-të: ‘Unë jam musliman’. Ato janë: kur flet, rren, kur prem*ton, mashtron, dhe kur i besohet diçka, tradhton.” /Transmeton Muslimi/ Sipas një versioni tjetër thotë: “She*njat e munafikut (hipokritit) janë tre: kur flet rren, kur prem*ton e then prem*ti*min dhe kur të jep besë tradhton, edhe pse falet, agjëron dhe kujton se është musliman.” Po ashtu thotë: “Personi tek i cili gjenden katër veti, është munafik i plotë, kurse personi tek i cili gjendet një prej atyre vetive, tek ai gjen*det një shenjë e hipokrizisë, derisa nuk e lë: Kur i beso*het diçka tradhton, kur flet rren, kur ia jep besën dikujt nuk e mban dhe kur armi*që-sohet me dikë e tepron.” /Transmeton Buhariu/

[hasanhyseni]

Vellezer te nderuar, desha ta postoj ne kete teme tere permbajtjen e librit "Karakteri i Muslimanit" por nuk po kam kohe sepse me duhet te pres 60 sekonda pas çdo postimi.
Ja linku nga ku mund ta shkarkoni kete liber:

http://www.esnips.com/doc/e0f9028d-b64b-491a-8fa0-4172655dbc6e/Karakteri%20i%20%20Muslimanit