Mendime nga Fadil Lushi mbi problematiken shqiptare

[fadil lushi]

Fadil LUSHI


NJË TRILOGJI, DEDIKUAR FOLKPATRIOTIZMIT TONË

Të nderuar lexues, në këtë shkrim (goxha të vonuar) nuk e kam ndërmend të shkruaj e të shkarravis për luftën e pistë dhe kriminale të serbëve të para 12 viteve, nuk do të shkruaj as për 20 mijë kosovarët e vrarë, të masakruar, të rrëmbyer, as për ato një milionë shqiptarë që u zhvendosën nga trojet e tyre, nuk do të shkruaj as për karvanin a rrugëtimin e tyre epik e biblik, nuk do të shkarravis as për ushtarakun dhe për tendën e tij prej mushamaje..., për ushtarakun me paterica që bredh hapësirave (ku punojnë burokratët) në kërkim të statusit të tij të papërcaktuar... Nuk do të shkruaj as për atë katundarin me “shajkaçë” nga Shumadia, Nikoliqin, gjegjësisht për presidentin aktual të Serbisë, i cili që kur vuri prapanicën në kryeminderin e institucionit të presidencës serbe, ashtu “jerm” e dha atë deklaratën (që hiç fare nuk dallonte nga ajo pordha në brekë), kinse Vukovari na qenkësh qytet serb, kinse në Srebrenicë nuk paskësh pasur gjenocid, por vetëm krime të rënda..., së fundi, kinse ai dhe tajfa e tij radikale, kurrën e kurrës nuk do ta njohin sovranitetin e Republikës së Kosovës (!?)..., nuk do të shkruaj as për Mitrovicën e ndarë dhe të sakatosur! Nuk do të shkruaj as për Enciklopedinë maqedonase, as për “hilet” që na kanë bërë e na bëjnë armiqtë e “jashtëm”!?
Nuk do të shkruaj për rilindësit shqiptarë, në veçanti për Hasan Prishtinën, i cili shiti pasurinë për Shipninë..., nuk më shkon ndërmend të shkruaj për “rilindësit bashkëkohorë” të cilët ditë për ditë, nxjerrin në “ankand publik” pronën e shtetit vetëm e vetëm për t’u pasuruar!? Nuk do shkruaj as për kolegët dhe miqtë e mi, që sot, në vigjilje të manifestimeve të 100 vjetorit të “mëvetësimit të Shqipërisë londineze”, nuk gjejnë dot pak kohë të përmendin çështjen e të humburve kosovarë. Ndoshta, këto opinione a vështrime nuk i kanë me përparësi. Së fundi, është e drejtë e tyre ta bëjnë a të mos e bëjnë këtë.
Unë do të shkruaj për “enciklopeditë e budallallëqeve” tona..., do të bëj përpjekje të shkruaj sado pak për fenomenin e ashtuquajtur ipsativ, për atë dukurinë e vetëkënaqësisë së shqiptarëve të moderuar e të “vetëdemaskuar”..., për heshtjen e ca politikanëve burokratë..., për disa politikanë që janë të paguar të ulen në “karrigen rrotulluese”..., për politikanët me sy çapraz, për burokratët që flasin dhe mendojnë çaprazi, gënjejnë çaprazi, politikanë me ndjenja çapraze..., politikanë që nuk përfillin kërkesat e nënave kosovare. Do të shkruaj për nënën shqiptare, për atë kosovaren, për atë nënë që ka kohë që mban kokën dhe mendjen mënjanë..., për nënën që lindi bijtë që ia fali Kosovës, gjegjësisht lirisë së vonuar të saj..., për nënën që edhe sot e kësaj dite shpreson se do ta gjejë “varrin” pa gurë, “varrin” e birit/bijës së saj!? Do të shkruaj për nënat që kërkojnë historinë e gjallë të tyre..., jo historinë e rreme që thuret në pazare dhe në hapësira kuvendesh a parlamentesh, ajo kërkon historinë e saj të lavdëruar.
Unë do të vazhdoj të shkruaj (aq sa më mundëson “takati” i mendjes), për atë nënë që sot e gjithë ditën e Perëndisë, jeton mes së kaluarës dhe të ardhmes së Kosovës..., ajo që jeton në mes të pritjes së pafund, hallit e mallit (nuk di si ta konceptojë: si hall a si mall), mes shpresës së saj krejt të pashpresë, mes pritjes së haberit të vonuar dhe..., ajo që jeton tok me politikanët të cilët do t’ia dhunojnë ndjenjat dhe atë pak buzëqeshje që i ka ngelur..., do t’ia shëmtojnë shikimin mënjanë, shikimin e saj lutës dhe të turbullt..., ato “jetojnë” tok me politikanët që nuk duan t’u përballen me kërkesat e tyre, kërkesa këto që sikur janë vënë nën hirin e mangallit me prush! Megjithatë ajo jeton në pritje të gjetjes së eshtrave të birit a të gocës së saj..., ajo shpreson se një ditë do të bëjë “rivarrosjen e tyre”. Nëse jo, atëherë pavullnetshëm do të pajtohet të “varrosë vdekjen” që edhe pas një dekade nuk duket atypari!
Për sa kohë nuk do të gjenden të humburit, ky tregim historik a kjo trilogji, do të jetë pronë e nënave dhe e askujt tjetër, një tregim që do të shpjegohet vetëm nga ato dhe për ato, ndonëse pas luftës kosovare ca politikanë provincialistë, në mënyrën më të pandershme, mëtuan (me pa të drejtë) ta shndërrojnë në pronë dhe propagandë të tyre politike.
E gjithë kjo demagogji, kjo heshtje varri, kjo heshtje e gjatë vrastare, a ky qëndrim oportunist i institucioneve politike të Kosovës sa i përket kësaj meseleje, në asnjë mënyrë nuk mund t’i përligjë a t’i justifikojë në veçanti politikanët të cilët, kur do ballafaqohen me çështjen e të humburve dhe kur kjo nuk do t’u shkojë në hesap, atëherë do ta fusin kokën poshtë tavolinës së organit më të lartë ligjvënës të Republikës së Kosovës për të shikuar çorapët e bardhë. Derisa nuk do të përfillen “kërkesat” e nënave kosovare, manifestimi (qoftë edhe ai qendror) dedikuar 100-vjetorit të mëvetësimit të “Shqipërisë londineze” si dhe përvjetorit të shpalljes së shtetit të Kosovës, në aspekt politik dhe kulturor, do të jetë i gjymtuar e i zbehtë dhe kurrgjë tjetër.
Lexues i nderuar, kjo trilogji nuk përfundon në këtë paragraf, pasi do të vazhdoj të shkruaj edhe më tej për folkpatriotizmin tonë primitiv dhe provincial, për atë patriotizmin e rremë që konsiderohet si strehë e fundit e mbijetesës së retorikës boshe. Dhe sot, të thuash se pesë futbollistët shqiptarë që i mbrojnë ngjyrat e përfaqësueses ë Zvicrës na paskan qenë tradhtarë të kombit (sidomos kur kjo e thënë del nga goja e kryetarit të Federatës Shqiptare të Fudbollit, z. Armand Duka), kjo është përtej çdo logjike të shëndoshë... A mos vallë, nesër ca folkpatriotë (adhurues të futbollit) nuk do t’i thonë të njëjtat fjalë për futbollistët shqiptarë të kombëtares së Maqedonisë..., a mos vallë folkpatriotët nuk do të thonë se edhe Skënderbeu ishte “tradhtar” sepse u arsimua në Akademinë Ushtarake të Sulltanit... Sot e gjithë ditën e Perëndisë, po të njëjtët folkpatriotë do të thonë se edhe Abdyl Frashëri (1839-1892) na qenkësh i tillë, pasi që një kohë të gjatë i kishte shërbyer Padishahut dhe Perandorisë Otomane në cilësi të ministrit. A mos vallë, një ditë do të themi se edhe Sami Frashëri (1850-1904) ishte një “turkoshqiptar tradhtar” për arsye se ishte autor i Fjalorit Normativ të Gjuhës Turke apo edhe Enciklopedisë Turke në 6 vëllime..., a mos vallë një ditë nuk do themi se edhe Mehmet Aqif Ersoj (1873-1936) me prejardhje shqiptare nga Shushica e Pejës, na ishte një “shqiptar jobesnik dhe tradhtar”, sepse kishte krijuar himnin kombëtar turk!?... A mos vallë, një ditë njerëzit që devijojnë nga arsyeja nuk do të thonë se Ismail Qemali na qenkësh tradhtar, sepse ishte arsimuar në Stamboll! A mos vallë, një ditë do e denigrojmë edhe Faik Konicën..., a mos vallë edhe Nëna e përbotshme, Tereze, na qenka “tradhtare” sepse i paskësh shërbyer humanizmit, Indisë..., sepse i paskësh shërbyer skamnorët, sepse pjesën më të madhe të jetës së saj e paskësh kaluar në Kalkutë e jo në Shkup, Tiranë a në ndonjë vend tjetër shqiptar!?... A mos vallë “shkencëtarët shqiptarë” në një kohë të ardhme “për inat” nuk do të thonë se edhe nobelisti Ferid Murad, na qenkësh “tradhtar” pasi që zbulimin e tij epokal nuk ua “kushtoi shqiptarëve”, por Shteteve të Bashkuara të Amerikës dhe në përgjithësi njerëzimit... (??!!) Hajde mendje, hajde!

[angmokio]

Fadil LUSHI

Sot e gjithë ditën e Perëndisë, po të njëjtët folkpatriotë do të thonë se edhe Abdyl Frashëri (1839-1892) na qenkësh i tillë, pasi që një kohë të gjatë i kishte shërbyer Padishahut dhe Perandorisë Otomane në cilësi të ministrit. A mos vallë, një ditë do të themi se edhe Sami Frashëri (1850-1904) ishte një “turkoshqiptar tradhtar” për arsye se ishte autor i Fjalorit Normativ të Gjuhës Turke apo edhe Enciklopedisë Turke në 6 vëllime..., a mos vallë një ditë nuk do themi se edhe Mehmet Aqif Ersoj (1873-1936) me prejardhje shqiptare nga Shushica e Pejës, na ishte një “shqiptar jobesnik dhe tradhtar”, sepse kishte krijuar himnin kombëtar turk!?... A mos vallë, një ditë njerëzit që devijojnë nga arsyeja nuk do të thonë se Ismail Qemali na qenkësh tradhtar, sepse ishte arsimuar në Stamboll! A mos vallë, një ditë do e denigrojmë edhe Faik Konicën..., a mos vallë edhe Nëna e përbotshme, Tereze, na qenka “tradhtare” sepse i paskësh shërbyer humanizmit, Indisë..., sepse i paskësh shërbyer skamnorët, sepse pjesën më të madhe të jetës së saj e paskësh kaluar në Kalkutë e jo në Shkup, Tiranë a në ndonjë vend tjetër shqiptar!?... A mos vallë “shkencëtarët shqiptarë” në një kohë të ardhme “për inat” nuk do të thonë se edhe nobelisti Ferid Murad, na qenkësh “tradhtar” pasi që zbulimin e tij epokal nuk ua “kushtoi shqiptarëve”, por Shteteve të Bashkuara të Amerikës dhe në përgjithësi njerëzimit... (??!!) Hajde mendje, hajde!

Shkrim shume i bukur Fadil.

Me vjen mire qe akoma ka personazhe mendjendritur ky forum qe i mendojne gjerat qarte .

Respekte

[fadil lushi]

Faleminder.., qe e keni pelqyer shkrimin.
Me respekt Fadil Lushi.

[cincinati5]

Faleminder.., qe e keni pelqyer shkrimin.
Me respekt Fadil Lushi.

Kritike shum e sakte.
Me pak rreshta gishtat tuaj prekin cdo plage SHQIPTARE...

[Çaushi]

Fadil LUSHI


NJË TRILOGJI, DEDIKUAR FOLKPATRIOTIZMIT TONË

Të nderuar lexues, në këtë shkrim (goxha të vonuar) nuk e kam ndërmend të shkruaj e të shkarravis për luftën e pistë dhe kriminale të serbëve të para 12 viteve, nuk do të shkruaj as për 20 mijë kosovarët e vrarë, të masakruar, të rrëmbyer, as për ato një milionë shqiptarë që u zhvendosën nga trojet e tyre, nuk do të shkruaj as për karvanin a rrugëtimin e tyre epik e biblik, nuk do të shkarravis as për ushtarakun dhe për tendën e tij prej mushamaje..., për ushtarakun me paterica që bredh hapësirave (ku punojnë burokratët) në kërkim të statusit të tij të papërcaktuar... Nuk do të shkruaj as për atë katundarin me “shajkaçë” nga Shumadia, Nikoliqin, gjegjësisht për presidentin aktual të Serbisë, i cili që kur vuri prapanicën në kryeminderin e institucionit të presidencës serbe, ashtu “jerm” e dha atë deklaratën (që hiç fare nuk dallonte nga ajo pordha në brekë), kinse Vukovari na qenkësh qytet serb, kinse në Srebrenicë nuk paskësh pasur gjenocid, por vetëm krime të rënda..., së fundi, kinse ai dhe tajfa e tij radikale, kurrën e kurrës nuk do ta njohin sovranitetin e Republikës së Kosovës (!?)..., nuk do të shkruaj as për Mitrovicën e ndarë dhe të sakatosur! Nuk do të shkruaj as për Enciklopedinë maqedonase, as për “hilet” që na kanë bërë e na bëjnë armiqtë e “jashtëm”!?

Nuk do të shkruaj për rilindësit shqiptarë, në veçanti për Hasan Prishtinën, i cili shiti pasurinë për Shipninë..., nuk më shkon ndërmend të shkruaj për “rilindësit bashkëkohorë” të cilët ditë për ditë, nxjerrin në “ankand publik” pronën e shtetit vetëm e vetëm për t’u pasuruar!? Nuk do shkruaj as për kolegët dhe miqtë e mi, që sot, në vigjilje të manifestimeve të 100 vjetorit të “mëvetësimit të Shqipërisë londineze”, nuk gjejnë dot pak kohë të përmendin çështjen e të humburve kosovarë. Ndoshta, këto opinione a vështrime nuk i kanë me përparësi. Së fundi, është e drejtë e tyre ta bëjnë a të mos e bëjnë këtë.

Unë do të shkruaj për “enciklopeditë e budallallëqeve” tona..., do të bëj përpjekje të shkruaj sado pak për fenomenin e ashtuquajtur ipsativ, për atë dukurinë e vetëkënaqësisë së shqiptarëve të moderuar e të “vetëdemaskuar”..., për heshtjen e ca politikanëve burokratë..., për disa politikanë që janë të paguar të ulen në “karrigen rrotulluese”..., për politikanët me sy çapraz, për burokratët që flasin dhe mendojnë çaprazi, gënjejnë çaprazi, politikanë me ndjenja çapraze..., politikanë që nuk përfillin kërkesat e nënave kosovare.

Do të shkruaj për nënën shqiptare, për atë kosovaren, për atë nënë që ka kohë që mban kokën dhe mendjen mënjanë..., për nënën që lindi bijtë që ia fali Kosovës, gjegjësisht lirisë së vonuar të saj..., për nënën që edhe sot e kësaj dite shpreson se do ta gjejë “varrin” pa gurë, “varrin” e birit/bijës së saj!? Do të shkruaj për nënat që kërkojnë historinë e gjallë të tyre..., jo historinë e rreme që thuret në pazare dhe në hapësira kuvendesh a parlamentesh, ajo kërkon historinë e saj të lavdëruar.

Unë do të vazhdoj të shkruaj (aq sa më mundëson “takati” i mendjes), për atë nënë që sot e gjithë ditën e Perëndisë, jeton mes së kaluarës dhe të ardhmes së Kosovës..., ajo që jeton në mes të pritjes së pafund, hallit e mallit (nuk di si ta konceptojë: si hall a si mall), mes shpresës së saj krejt të pashpresë, mes pritjes së haberit të vonuar dhe..., ajo që jeton tok me politikanët të cilët do t’ia dhunojnë ndjenjat dhe atë pak buzëqeshje që i ka ngelur..., do t’ia shëmtojnë shikimin mënjanë, shikimin e saj lutës dhe të turbullt..., ato “jetojnë” tok me politikanët që nuk duan t’u përballen me kërkesat e tyre, kërkesa këto që sikur janë vënë nën hirin e mangallit me prush!

Megjithatë ajo jeton në pritje të gjetjes së eshtrave të birit a të gocës së saj..., ajo shpreson se një ditë do të bëjë “rivarrosjen e tyre”. Nëse jo, atëherë pavullnetshëm do të pajtohet të “varrosë vdekjen” që edhe pas një dekade nuk duket atypari!

Për sa kohë nuk do të gjenden të humburit, ky tregim historik a kjo trilogji, do të jetë pronë e nënave dhe e askujt tjetër, një tregim që do të shpjegohet vetëm nga ato dhe për ato, ndonëse pas luftës kosovare ca politikanë provincialistë, në mënyrën më të pandershme, mëtuan (me pa të drejtë) ta shndërrojnë në pronë dhe propagandë të tyre politike.

E gjithë kjo demagogji, kjo heshtje varri, kjo heshtje e gjatë vrastare, a ky qëndrim oportunist i institucioneve politike të Kosovës sa i përket kësaj meseleje, në asnjë mënyrë nuk mund t’i përligjë a t’i justifikojë në veçanti politikanët të cilët, kur do ballafaqohen me çështjen e të humburve dhe kur kjo nuk do t’u shkojë në hesap, atëherë do ta fusin kokën poshtë tavolinës së organit më të lartë ligjvënës të Republikës së Kosovës për të shikuar çorapët e bardhë.

Derisa nuk do të përfillen “kërkesat” e nënave kosovare, manifestimi (qoftë edhe ai qendror) dedikuar 100-vjetorit të mëvetësimit të “Shqipërisë londineze” si dhe përvjetorit të shpalljes së shtetit të Kosovës, në aspekt politik dhe kulturor, do të jetë i gjymtuar e i zbehtë dhe kurrgjë tjetër.

Lexues i nderuar, kjo trilogji nuk përfundon në këtë paragraf, pasi do të vazhdoj të shkruaj edhe më tej për folkpatriotizmin tonë primitiv dhe provincial, për atë patriotizmin e rremë që konsiderohet si strehë e fundit e mbijetesës së retorikës boshe. Dhe sot, të thuash se pesë futbollistët shqiptarë që i mbrojnë ngjyrat e përfaqësueses ë Zvicrës na paskan qenë tradhtarë të kombit
(sidomos kur kjo e thënë del nga goja e kryetarit të Federatës Shqiptare të Fudbollit, z. Armand Duka), kjo është përtej çdo logjike të shëndoshë... A mos vallë, nesër ca folkpatriotë (adhurues të futbollit) nuk do t’i thonë të njëjtat fjalë për futbollistët shqiptarë të kombëtares së Maqedonisë..., a mos vallë folkpatriotët nuk do të thonë se edhe Skënderbeu ishte “tradhtar” sepse u arsimua në Akademinë Ushtarake të Sulltanit...

Sot e gjithë ditën e Perëndisë, po të njëjtët folkpatriotë do të thonë se edhe Abdyl Frashëri (1839-1892) na qenkësh i tillë, pasi që një kohë të gjatë i kishte shërbyer Padishahut dhe Perandorisë Otomane në cilësi të ministrit. A mos vallë, një ditë do të themi se edhe Sami Frashëri (1850-1904) ishte një “turkoshqiptar tradhtar” për arsye se ishte autor i Fjalorit Normativ të Gjuhës Turke apo edhe Enciklopedisë Turke në 6 vëllime..., a mos vallë një ditë nuk do themi se edhe Mehmet Aqif Ersoj (1873-1936) me prejardhje shqiptare nga Shushica e Pejës, na ishte një “shqiptar jobesnik dhe tradhtar”, sepse kishte krijuar himnin kombëtar turk!?...

A mos vallë, një ditë njerëzit që devijojnë nga arsyeja nuk do të thonë se Ismail Qemali na qenkësh tradhtar, sepse ishte arsimuar në Stamboll! A mos vallë, një ditë do e denigrojmë edhe Faik Konicën..., a mos vallë edhe Nëna e përbotshme, Tereze, na qenka “tradhtare” sepse i paskësh shërbyer humanizmit, Indisë..., sepse i paskësh shërbyer skamnorët, sepse pjesën më të madhe të jetës së saj e paskësh kaluar në Kalkutë e jo në Shkup, Tiranë a në ndonjë vend tjetër shqiptar!?... A mos vallë “shkencëtarët shqiptarë” në një kohë të ardhme “për inat” nuk do të thonë se edhe nobelisti Ferid Murad, na qenkësh “tradhtar” pasi që zbulimin e tij epokal nuk ua “kushtoi shqiptarëve”, por Shteteve të Bashkuara të Amerikës dhe në përgjithësi njerëzimit... (??!!) Hajde mendje, hajde!

Fadil!
Me pelqeu "Trilogjia..." e shkruar nga Ti!
thjesht te pergzoj per nje elaborim te tille te "folkpatriotizmit-av", suksese ne shkrime te tjera, qe e qojne shoqerine dhe kombin shqiptar ne nje vetedijsim me te mire ne te ardhmen!

respekte

[murik]

Fadil ke fol mire e drejte.

[fadil lushi]

Fadil LUSHI

“KALAMAJTË SHAKAXHINJ” TË LAGJES SONË


Në Gadishullin Ilirik (sipas Ali Podrimjes) frymojnë popuj me religjione nga më të ndryshmet. Ata, madje, karakterizohen edhe me hokatarinë e tyre të hollë, të trashë, të lezetshme, po edhe me “zarar”. Kjo e fundit, lëre që është e kripur, por edhe e rrezikon dhe e dëmton shëndetin a higjienën e mendjes! Të gjitha këto fjalë, s’do mend, ia drejtojnë vetes dhe njëkohësisht ia faturojnë a ia ngulin deri në kurriz njëri-tjetrit, siç do të thotë ashtu me “shaka“ Edmond Tupja, autori i Fjalorit erotik shqip. Edhe shqiptarët, gjatë një shekulli, gjegjësisht që nga mëvetësimi i “Shqipërisë londineze”, punët e ditës (dhe të natës) qofshin ato të jenë praktike, vullnetare, politike, me shkrim, shkencore, mësimore, përçarëse e të tjera, gjithmonë kanë mëtuar t’i bëjnë me shaka. Ata nuk ngurrojnë që edhe në vigjilje të këtij njëqindvjetori të vazhdojnë ta ndërtojnë ndërgjegjen e tyre me katër palë historish - atë të lëvdatës, të harresës, të hiles dhe... Në të shumtën e rasteve (jo) të veçanta, dinë që me përpikëri t’i instrumentalizojnë a t’i shtrembërojnë ca mendime rreth çështjes kombëtare. Disa puritanë të skajshëm do t’i fusin hundët edhe aty ku nuk e kanë vendin, sa për inat t’i bëjnë punët e të tjerëve... dhe me këtë “qerratallëk” të tyre të paparë, do t’i denigrojnë tmerrësisht edhe ato pak të arritura. Në njëqindvjetorin e tyre, shqiptarët, ashtu “si me shaka dhe për shaka”, një kohë të caktuar (1997) të tranzicionit të bezdisshëm dhe të pafund morën në duart e tyre “drejtësinë e vonuar” dhe armët e shtetit për të “ndërtuar demokracinë”. Ata, si me shaka, do t’u ngjiten anijeve shqiptare, për të marrë “udhë të mbarë” drejt Italisë!
Dhe në këto hapësira të tërbuara e të rebeluara (të cilat Perëndia i krijoi, si me shaka dhe për shaka) sot e gjithë ditën lakohen pandërprerë lloj-lloj shakash dedikuar grupmoshave, gjinive dhe profesioneve të ndryshme. Në kontekst të kësaj, shumë kohë më parë, një mbret yni bëri një “shaka tmerrësisht të trashë dhe me zarar”. Jo më shumë se 87 vjet më parë, Ahmet Zogolli i dhuroi Serbisë Shën Naumin!? Pas këtij “skandali dhe tradhtie kombëtare”, do të hetohet edhe një tjetër “rrospillëk”, kur një ministër yni i Punëve Botore, në vend që të kërkonte Çamërinë dhe në vend që të dëshmonte atdhedashurinë e tij, ai me datë 27 Prill të vitit 2009 do të jetë dëshmitar i një marrëveshjeje turpi midis z. Sali Berisha dhe z. Karamanlis. Me atë marrëveshje, Greqisë i dhuroheshin 225 kilometra katrorë sipërfaqe ujore!??
Nëse do të duhet t’u besojmë specialistëve a ekspertëve topografë shqiptarë, sa i përket vërtetësisë të këtij lajmi (të cilët edhe e konfirmuan këtë denigrim), lëre që do shkelen kufijtë territorialë të Republikës së Shqipërisë..., por “do të humben edhe pozitat e dikurshme në det, të cilat kanë qenë tepër strategjike në raport me shtetin helen..., nga njëra anë dhe, nga ana tjetër, me këtë do të shkelet a denigrohet pika 2 e nenit 1 të Kushtetutës, ku thuhet se Republika e Shqipërisë është shtet unitar dhe i pandashëm, ndërkaq në nenin 2, pika 1, thuhet se sovraniteti në Republikën e Shqipërisë i përket popullit. E keqja më e madhe e kësaj marrëveshjeje konsiston në faktin se grekët afrohen 11 kilometra drejt Karaburunit (Hunda e Zezë) dhe, së fundi, ky dhurim ujërash do ta shkelë përfundimisht nënshkrimin e aktit final (të nënshkruar më 30 korrik 1926) rreth caktimit të kufijve të Shqipërisë. Hokatarët gjirokastritë kësaj pune i thonë “lesh (i palarë) arapi”!..., inatçorët dhe kundërshtarët e z. Berisha, do të thonë se kjo është larg mendsh..., është fare e pabesueshme! Thjeshtë, këto ujëra sikur duan t’i konceptojnë si “plaçka luftërash a si mallra të kontrabanduara nga ana e tregtarëve provincialë”(!?)..., që jetojnë në vaktin e tranzicionit të pafund ekonomik dhe politik. Se ç’shaka e trashë na qenkësh kjo marrëveshje e z. kryeministër, mua nuk më “jepet e drejta” që ta them!
Disa do të “vazhdojnë” të bëjmë shaka edhe me gjuhën standarde shqipe, do të këmbëngulin që ajo të “rindërtohet”, ca të tjerë do të kërkojnë që dialekti gegë (qoftë ai verior, veriperëndimor a edhe verilindor) të kthehet nga dera e madhe dhe të vendoset në vendin e mëparshëm. A thua se edhe kjo (s’) është një shaka e radhës pa kripë e me zarar?... Unë këtë nuk e di, dhe as që mund ta di, sepse është jashtë kompetencave të mia. Në kuadër të njëqindvjetorit shqiptar do të hetohet edhe ajo “kërkesa antihumane dhe ndjellakeqe për krijimin e kombit kosovar”. Nëse ideatorët e kësaj këmbëngulin për krijimin e “kombit të ashtuquajtur kosovar”, atëherë ashtu “jerm” do t’i shkojnë pas Konferencës së Londrës dhe denigrimit a shpërfytyrimit të idesë për krijimin e Shqipërisë natyrale, siç do të thotë Koço Danaj. E gjithë kjo do t’u konvenonte armiqve tanë dhe s’do mend se do ta përshëndesnin këtë ide. Kjo “ide” padyshim se do t’i kalonte kufijtë e çdo arsyeje dhe, rrjedhimisht, do të paraqiste një shaka vërtet të trashë dhe me kripë deti.
Nëse të gjitha këto që u shkruan më lart i konceptojmë si (jo) shaka, atëherë nuk mund të themi se pala tjetër, gjegjësisht “bashkëvendësit” tanë, veçmas politikanët dhe akademikët e “Debar Mallo-s”, punët e tyre do t’i bëjnë “me shaka dhe për shaka”. Ata duke ia futur së prapthi, do të shkruajnë të ashtuquajturën “Makedonska Encikllopedija”, ku shqiptarët u quajtën “pllaninari”, apo ashtu (jo) “jerm” do të propozojnë ligjin për “branitellat”. Po këta politikanë, të moderuar dhe megalomanë, sot e gjithë ditën e Perëndisë, nuk e kanë ndërmend të bëjnë shaka (të trashë dhe të kripur) me partitë politike shqiptare, pavarësisht se ato janë në pozitë a opozitë dhe toptan me shqiptarët..., ata edhe pas kushedi e sa vjetësh “nuk e kanë ndërmend” të bëjnë hokatari me shtetin helen, me Bashkimin Evropian dhe me “aga babën” e Shteteve të Bashkuara të Amerikës..., ata do të kenë guximin që në vijimësi të mos i përfillin kërkesat greke rreth ndryshimit të emrit. Këto nuk janë “shaka”. Këtë do ta bëjë edhe një kryeparë i një komune, aty pranë kryeqytetit të shtetit “biblik”..., ai e ka përnjëmend qëndrimin e tij, kur do ta kundërshtojë kërkesën e qytetarëve të tij shqiptarë ndaj arsimimit të fëmijëve të tyre. Thjeshtë ai do të shkelë mbi të drejtën e nxënësve shqiptarë, do t’ua marrë të drejtën për të frekuentuar hapësirat e shkollës së cilës edhe (me ndarjen regjionale) i takojnë.
Në këtë shkrim..., kur është fjala te Republika e Kosovës, nuk ka vend për shaka, ka vetëm një të vërtetë..., ajo nuk u bë as me shaka, as me lajka, ajo u ndërtua me gjakun e bijve të saj.
Kur e pyetën “haxhi babën e mëhallës sonë”..., pse fëmijët të “dolën harama”, ai, ashtu ndër dhëmbë, e dha këtë “hazërxhevap”: “Dikur, me “haxhicën” lidhëm marrëveshje që t’i bëjmë këto “harama”, thjesht si me shaka”! Punët e mëdha nuk bëhen me “shaka e me mendje pordhë”! Tekefundit, nuk piqet buka me shkarpa..., nuk piqet në furrë, por në arë.
Dikur një fëmijë kishte shkuar në “dyqanin e fshatit” për të blerë kripë dhe pasi “dyqanxhiu” ia kishte dhënë kripën, fëmija e kishte lutur që t’i jepte një çamçakëz pa para. Me që ky nuk ia kishte dhënë, fëmija ia kishte kthyer me:..., pse bëhesh pederast për një çamçakëz!?

[fadil lushi]

Fadil LUSHI
TË MOS HEDHIM VLERAT TONA NË TENEQE PLEHRASH?

Janë dy proverba popullore. E para, shpesh lakohet nga ana e “dembelëve” ku, pos të tjerash, thuhet: “O, Zot, të lus ma hiq barrën nga shpatullat e mia!” (në vend që të thotë, m’i forco këmbët). E dyta, thotë: “O, i madhi dhe i plotfuqishmi Zot, ma forco arsyen time!” (kjo e dyta lakohet nga njerëz mendjendritur). Si e para, njashtu edhe e dyta, kanë filozofitë e tyre.
Kohët e fundit nëpër rrethe të ndryshme, përfaqësues jokompetentë do të mëtojnë të bëjnë gjithfarë vlerësimesh, pavarësisht se e kanë a nuk e kanë këtë të drejtë. Çuditërisht, këto “komente” do të bëhen si nga shqiptarët, ashtu edhe nga të tjerët. Bujku vlerëson punën e politikanit, ky i fundit mëton të “mbikëqyrë” punën e mësuesit, mësuesi merret me politikë, juristi, në vend që të merret me jurisprudencë, vlerëson punën e mjekut, elektricisti i bën vërejtje punës së klerit..., bojaxhiu konteston a kundërshton vlerat letrare... Kështu inversohen a ngatërrohen pafund të gjitha profesionet, që më pastaj të detyrohen të “veshin kostumet e njëri-tjetrit”.
Që ky vështrim imi të mos moralizohet këmbë e krye, më duhet t’i futem thelbit të çështjes që e kam për kryefjalë të shkrimit. Ai ka për qëllim ta diskutojë çështjen e nivelit të cilësisë së universiteteve tona, qofshin ato me status publik a privat.
Para disa kohësh një mikeshë imja, përndryshe profesoreshë në një universitet publik, parashtroi me pak fjalë një sentencë, gjegjësisht një mendim të saj, në lidhje me të (pa)vërtetat nga përditshmëria jonë morale dhe shpirtërore!? Nuk arrita dot ta konceptoj në ishte sentencë apo një sajim tejet i ulët i saj. Nëse do të ishte sentencë, a do të kishim takatin ta përligjim si të tillë. Ajo, ndër të tjera, më tha: “Ç’jeni duke bërë ju shqiptarët, me arsimin tuaj sipëror këtej në Republikën e Maqedonisë!?” Sikur, me a pa qëllim, nuk e kishte marrë në konsideratë arsimin universitar të shqiptarëve nga Shqipëria, Kosova, Mali i Zi dhe Lugina e Preshevës. Ky mënjanim a devijim i saj, ndoshta ishte rezultat i mungesës së informacioneve të (pa)mjaftueshme sa u përket trevave të lartpërmendura.
Se ç’i interesonte asaj “niveli i cilësisë së arsimimit tonë sipëror” nuk arrita dot as ta kuptoj, por as edhe ta paragjykoj. Nuk e kuptova, nga fakti se çështja e nivelit të cilësisë së arsimimit universitar publik e jopublik nuk mund të jetë objekt diskutimi i gjithsecilit. Isha i dalldisur në “marrjen e masës së samarxhiut”. Kur je i dalldisur me “nijetin e keq mashkullor”, atëherë nuk do t’i kuptosh dot pyetjet e saj të mbushura plot e përplot me ironi therëse, me urrejtje a me përbuzje... Unë nuk e di se nga i mori dhe si i ndërtoi këto referenca, profesoresha e nderuar. Megjithatë u ndjeva paksa i prekur dhe me siklet. Thjeshtë, referimet e saj, prodhonin “një mal me shovinizëm e shtrembërime dhe një zabel me të vërteta”. Sikur krijova përshtypjen se ai “mal” më shumë peshonte nga zabeli.
Referimet e profesoreshës sikur deshi t’i përsëriste një “sehirxhi, sherrxhi dhe gojëkeq” e i painformuar shqiptar, i cili më tha ashtu si me “çallëm” se kinse universitetet (aludonte në ato shqiptare) janë shndërruar në “kioska gazetash”. Se ku e kishte “pjellë këtë mendje pordhë” e këtë informacion të denigruar, një Zot e di, aq më tepër kur unë e di fort mirë që ky nuk ka as dy ditë arsim dhe lëre më që në jetën e tij të ketë lexuar një faqe gazete. Sikur nuk u kënaq me atë që tha, por vazhdoi me dezinformatën në vijim, se “kinse gazetat e kioskës së lagjes së tij, blihen me “PARA NË DORË”, ndërkaq diplomat “merren” (nuk donte të thoshte blihen) me “PARA NËN DORË!??”. Shprehjet “në dorë” dhe ”nën dorë” paksa ma turbulluan “mendjen”! Po, si duket, ky “miku ynë” sikur nuk e kishte ndërmend të ndalet me ato farë “dezinformata” të pakripura... dhe e parashtroi pyetjen e radhës: “Kush ishte dhe nga ishte ai “idiot” që bëri rangimin e universiteteve publike dhe jopublike... dhe kush ishte ai skizofren që Universitetin Shtetëror të Tetovës e vendosi në bisht të universiteteve publike dhe jopublike në Republikën e Maqedonisë!?”.
Pasi që i dëgjova me vëmendje të dy “prononcimet” e lartpërmendura, ashtu pa “kontroll” më shkoi mendja te dy batuta që fliten e përfliten në “rrethe intelektuale, në çajtore dhe në ndeja katundesh”. E para, thotë: “Ta kisha ditur se ishte kaq e lehtë për ta marrë një diplomë universitare, do të isha regjistruar edhe në shkollën e mesme!??”... dhe ajo thënia çoroditëse e bajate: “Kombet e tjera baltën e bëjnë njeri, kurse shqiptarët njeriun baltë!?” (atij që e tha këtë “mendim”, iu bëftë mendja havale!).
Nejse, t’i kthehemi realitetit tonë të përditshëm... Nëse te “thashethemet” e profesoreshës së nderuar dhe në “batutat” e mikut tonë analfabet ka sadopak të vërteta, atëherë duhet të parashtrohet pyetja se kujt i takon ta kontrollojë këtë katrahurë, kush duhet të ndërhyjë e ta pengojë këtë amulli dhe njëkohësisht këtë ‘kallaballëk jovlerash”..., kush duhet t’u vërë çelësin “kioskave të pazarit” ku shiten e blihen diploma universitare!?? Këtë ndërhyrje të shpejtë, o do ia lëmë opinionit publik (me kompetenca jo të plota), o politikës ditore, o partive politike, o së fundi specialistëve të fushës përkatëse, përfshi aty edhe intelektualët e mirëfilltë. Këta të fundit, sikur “nuk kanë kohë të merren me çështje të dorës së dytë”, ose janë të frikësuar, ose nuk duan të “keqkuptohen” nga qarqet politike!? Në instancë të fundit, kur nuk e ngrenë a çjerrin zërin e arsyes, atëherë ata vetvetiu e përdhunojnë statusin, rolin dhe detyrat e tyre ndaj avancimit, emancipimit dhe humanizimit të kësaj veprimtarie shoqërore, nga njëra anë dhe, nga ana tjetër, ky qëndrim i tyre i pakuptimtë dhe i paqëndrueshëm (ndaj gjendjes së mjerueshme dhe të dëshpëruar të arsimit universitar) do t’u trasojë rrugën atyre që nuk janë kompetentë, gjegjësisht që nuk kanë të drejtë të përzihen në punët që nuk u takojnë t’i bëjnë... dhe kështu do t’i japim hapësirë krijimit të perceptimeve me defekte në lidhje me arsimin universitar. Kjo heshtje e intelektualëve përgjithmonë do mbajë gjallë jovlerat..., tekefundit, kjo nuk mund të jetë një sjellje ekskluzive e tyre.
Nëse specialistët e arsimit universitar dhe në veçanti intelektualët nuk luajnë rolin e tyre, atëherë nuk kanë të drejtë të thonë se pse mbeten të papërfillshëm. Që e gjithë kjo të tejkalohet dhe të vihet mbi baza të shëndosha, gjithqysh duhet të organizohen debate akademike..., debate që do të ndërgjegjësojnë opinionin tonë kolektiv..., atë politikën tonë ditore dhe në veçanti “manipuluesit” dhe autoritetet provinciale, të cilët edhe sot e gjithë ditën kërkojnë (me pa të drejtë) me këmbëngulje të bëhen diçka e më pastaj t’i uzurpojnë të drejtat dhe kompetencat e atyre që janë të paguar për këto çështje.
Sot e kësaj dite, rrotull nesh nuk duken njerëz që i përmbushin detyrimet e tyre ndaj pengimit të zgjerimit të kësaj katrahure, ose madje t’ia tundin themelet e saj.
Thonë se në kohën e monizmit kishte alamet njerëz të politikës, të cilët sa çel e mbyll sytë pajiseshin me diploma shkollash të larta, po edhe fakultetesh, pavarësisht se ishin raste të rralla!
I nderuar lexues, ti ke të drejtë t’i besosh a të mos i besosh një profecie të Faik Konicës, i cili kushedi kur kishte thënë: “Shqipërinë e krijuan idealistët, e ruajtën rrethanat, do ta shkatërrojnë politikanët”! O sytë nuk na shohin, o rradakja nuk na shërben, o jemi të shurdhër!? A kishin të drejtë mikesha ime profesoreshë dhe ky analfabeti ynë, unë nuk e di dhe as që dua ta di.

[angmokio]

Kohët e fundit nëpër rrethe të ndryshme, përfaqësues jokompetentë do të mëtojnë të bëjnë gjithfarë vlerësimesh, pavarësisht se e kanë a nuk e kanë këtë të drejtë. Çuditërisht, këto “komente” do të bëhen si nga shqiptarët, ashtu edhe nga të tjerët. Bujku vlerëson punën e politikanit, ky i fundit mëton të “mbikëqyrë” punën e mësuesit, mësuesi merret me politikë, juristi, në vend që të merret me jurisprudencë, vlerëson punën e mjekut, elektricisti i bën vërejtje punës së klerit..., bojaxhiu konteston a kundërshton vlerat letrare...

Fadil , anetare si ty duhet te shkruajne me teper ne kete forum.
Ti je vertete thesar mendimesh dhe une postimet e tua i lexoj me kenaqesi.
Respekte i nderuar!

[fadil lushi]

I nderuar vellai im.., fillimisht me duhet te ju faleminderohem qe ma kishit lexuar shkrimin. Bej perpjekje qe te jap kontributin t'im, ne kete forum gjitheshqiptar.., aq sa me mundeson mendja ime.
Qofsh i nderuar. Me respekt, Fadil Lushi Tetove.