Mendime nga Fadil Lushi mbi problematiken shqiptare

[fadil lushi]

Fadil LUSHI

“S’MË DHIMBSET GJYSHI, MË DHIMBSET BURRËRIA E TIJ ”

Lexuesit e mi të nderuar besoj se do më ndjejnë nëse paragrafin e parë të këtij shkrimi paksa do ta personalizoj. Ka shumë kohë që motra ime gjegjësisht ajo heroina fatkeqe e gjeneratës së saj, që dikur pavullnetshëm u çatdhesua dhe u degdis në pjesën e Trakisë turke, nuk m’i lexon shkrimet. Se pse nuk m’i lexon vështrimet, me të drejtë ajo do të ketë arsyet a provat e saj. Më thotë se në vijimësi vështrimet i ke pesimiste, popullorçe dhe njëkohësisht të “qëndisura” me atë fjalorin tënd të “ndotur”! Sipas saj, lëre që ky stil i të shkruarit nuk e nderon lexuesin, por njëkohësisht abuzon rregullat dhe udhëzimet që duhet zbatuar në fushën e gazetarisë! Më sugjeron që në të ardhmen shkrimet a opinionet t’i kem më optimiste, më humaniste dhe më të drejtpërdrejta. Që ta bësh këtë, mor vëllaçko, është koha të heqësh inatet, po edhe të adaptosh një filozofi krejt tjetër fare..., sikur donte të më thotë, duhet t’u shmangesh “shkrimeve me isharete dhe me temsile”!? ..., t’i mund të shkruash për vlerat tona e të tjera. I premtova se do të bëj a do të veproj siç më thotë ajo..., me gjithë faktin që e di se ajo, nuk do ta lexojë këtë “shkarravinë” të radhës.
Unë nuk dua që ky vështrim të jetë një kopje e zbehtë e atyre paraprake, nuk dua ta gënjej as motrën, as lexuesin, as vetveten po as nihilistët, dhe për këtë do të më lejohet t’i referohem piktorit dhe shkrimtarit kosovar, Rexhep Ferri, i cili në një gazetë prestigjioze të Tiranës, në kuadër të temës: “Na ishte njëherë fjala”, pos të tjerash, kishte shkruar edhe këto fjalë:”..., krejt në fund po ju tregoj se romanin tim të fundit e mbylla me dy vargje të një poezie që e kam shkruar vite e vite më herët: S’më dhimbset gjyshi, më dhimbset burrëria e tij. Një kafe një lirë, dy kafe një gjysmë lire”!
Ti, lexues i nderuar, nëse takati yt mental të mundëson ta zbërthesh filozofinë e këtyre dy vargjeve të lartpërmendura, atëherë të mbetet të lexosh një shkrim kryekëput pesimist. Unë sot e gjithë ditën e Perëndisë do të parashtroj pyetjen se mos vallë filozofia e këtyre dy vargjeve të zotit Ferri, nuk ka moral të dyfishtë, a mos vallë, mund të themi se ai nuk ka të drejtë në këtë kontekst, a mos vallë logjika e këtyre dy vargjeve nuk duket a nuk hetohet në përditshmërinë tonë, a mos vallë kjo nuk u hetua në orët e para të mëngjesit të ditës së zgjedhjeve parlamentare diku në një lagje të Laçit, a mos vallë ca militantë (pavarësisht se cilës parti politike i takojnë) nuk u futën në votime me këmbën e gabuar, nuk u futën me atë “nijetin e tyre të keq”, a mos vallë nuk kemi të drejtë, të themi se neve nuk na dhimbset hiç fare vota e viktimës përkundrejt jetës së tij..., a mos vallë nuk kam të drejtë t’i them sime motre se mendimin e ka gabim..., a mos vallë nuk kemi të drejtë të themi se jeta e një votuesi vlen një gjysmë lek!? Mua nuk më dhimbset Shqipëria londineze, sa më dhimbset imazhi i saj, nuk më dhimbset historia e saj (sa e lavdëruar, po aq e nëpërkëmbur), sa më dhimbset e ardhmja dhe standardet demokratike të saj..., mua nuk më dhimbsen recidivistët e rrezikshëm, sa më brengos ajo heshtje varri e intelektualëve..., nuk më dhimbsen lekët e humbur dhe të abuzuar të partive politike, sa më habit butaforia mashtruese e politikanëve. Mua nuk më dhimbset jorgani, më vjen inat pse e dogja për një plesht!?
Ti, i nderuar lexues, nëse nuk të bezdisa me këto “broçkulla”, do të më lejosh që këto dy vargje të z. Rexhep Ferri t’i “zhvendos” në Republikën e Kosovës, në atë vend ku edhe dolën..., në hapësirat e pas luftës kosovare, në vendin që njihet me ato katër palë histori: me historinë e robërisë, me historinë e familjes së Jasharajve, me historinë e autokracisë si dhe me historinë e protagonistit të saj, gjegjësisht të ushtarakut të UÇK-së, i cili edhe sot mbijeton me ndihma sociale, me grumbullimin e kanaqeve, me lëmoshën e njerëzve të mirë. Ushtaraku që nuk do t’i besojë “pakujdesisë” së pushtetarëve a autokratëve, të cilët ashtu rehatshëm janë ulur në kryeminderet e institucioneve kushtetuese të shtetit..., nuk do të besojë se edhe në të ardhmen statusi i tij do të mbetet pambarimisht në mëshirën e dallkaukëve politikë..., ai nuk do të mbetet i papërfillshëm, i parëndësishëm dhe i padobishëm, së paku për familjen, për kalamajtë, për shoqërinë..., ai nuk do të “besojë” se ishte një ndër kërkuesit e lirisë së munguar të vendit. Ai nuk do t’u besojë atyre dy vargjeve të dala nga poezia e Rexhep Ferrit..., ai nuk do të besojë se bashkëluftëtarët e tij të dikurshëm, sot janë “konvertuar” në autokratë tok me familjet e tyre..., ai nuk beson se bashkëluftëtarëve të tij u munguaka vetvetja, ndërgjegjja a edhe ekuilibri moral, ai nuk do të besojë se shokët e luftës, ashtu detyrimisht dhe pavullnet-
shëm u “divorcuan” nga idealet dhe nga e kaluara e tyre!?
Ushtaraku me paterica prej druri nuk do të shndërrohet në skllav barbari e barbarizmi, nuk do të bëhet rob vandali e vandalizmi, në skllav bastardi.., ai nuk do të trokasë në dyert e... dhe miqve të tij të dikurshëm, ai nuk do të trokasë në dyert e miqve të tij të cilët anashkalojnë kujdesin ndaj kësaj kategorie njerëzish, të atyre që dhunojnë fjalën e lirë, në dyert e atyre që hiç nuk u ha palla..., ai nuk do të ulet pranë tryezës a tavolinës së (mbi)populluar me sojsëzë, kulakë, kumarxhinj, me “reformatorë, liberatorë, a edhe me njerëz të përmjerrë”!? Ai kurrën e kurrës nuk do të frekuentojë hapësirat e politikanëve për të kërkuar lëmoshë..., ai nuk do të takojë njerëzit me prepotencë mendore dhe me mentalitet provincial..., ai nuk do t’i përfillë njerëzit që pështyjnë mbi vlerat e dala nga lufta..., njerëzit të cilët e kanë për qejf që prej budallait të bëjnë të mençur dhe prej këtij të fundit të marrë, analfabetin do ta bëjnë intelektual dhe këtë të fundit lesh..., nuk do të lejojë që t’i thonë se burrëria, ndërgjegjja (po edhe dinjiteti yt) vlen një gjysmë lire, vlen sa dy kënaqe, vlen një gjysmë llaf, vlen sa një... etj.
O milet, po më thoni a mos vallë ky ushtarak dhe të tillë të tjerë si ai, nuk meriton diç më tepër, a mos vallë ai dhe ata nuk meritojnë një rrëfim a shpjegim ndryshe, a mos vallë ata nuk janë sui generis, apo në instancë të fundit duhet t’i harrojmë një herë e përgjithmonë.
William Shakespeare dikur kishte thënë: “Bekuar qoftë ai që ruan varrin tim, mallkuar qoftë ai që lëviz këtë gur nga varri im”! Kësaj thënieje të Shekspirit ushtari i UÇK-së nuk do t’i shtojë asnjë presje. Ja, pra, pse këto lloj shkrimesh dalin çapraze dhe fare pak optimiste. Është mirë të jesh “dhëndër i engjëllit”(!???)..., ai t’i fshin mëkatet, por, po deshe, edhe t’i shton “sevapet”!?
Ime motër e dashur, të fala nga Vatani!

[angmokio]

a mos vallë kjo nuk u hetua në orët e para të mëngjesit të ditës së zgjedhjeve parlamentare diku në një lagje të Laçit, a mos vallë ca militantë (pavarësisht se cilës parti politike i takojnë) nuk u futën në votime me këmbën e gabuar, nuk u futën me atë “nijetin e tyre të keq”, a mos vallë nuk kemi të drejtë, të themi se neve nuk na dhimbset hiç fare vota e viktimës përkundrejt jetës së tij..., a mos vallë nuk kam të drejtë t’i them sime motre se mendimin e ka gabim..., a mos vallë nuk kemi të drejtë të themi se jeta e një votuesi vlen një gjysmë lek!? Mua nuk më dhimbset Shqipëria londineze, sa më dhimbset imazhi i saj, nuk më dhimbset historia e saj (sa e lavdëruar, po aq e nëpërkëmbur), sa më dhimbset e ardhmja dhe standardet demokratike të saj..., mua nuk më dhimbsen recidivistët e rrezikshëm, sa më brengos ajo heshtje varri e intelektualëve..., nuk më dhimbsen lekët e humbur dhe të abuzuar të partive politike, sa më habit butaforia mashtruese e politikanëve. Mua nuk më dhimbset jorgani, më vjen inat pse e dogja për një plesht!?

I nderuar Fadil, kur degjova per vrasjen ne Laç gjeja e pare qe me erdhi nder mend ishte , a do i hyj ne pune familjes se viktimes me se kush fiton apo humb ne zgjedhje? Po ashtu po mendova se nese e majta fiton a do ta shikoj fytyren e trashe te Ilirit duke qeshur kur nje militant dha jeten? Bota keshtu ka funksionuar perhere i nderuar Fadil. Qe nga lashtesia kemi plot histori e legjenda ku dikush duhet te behet patjeter ''kurban''. Ne nuk na mbetet vec te themi qe gjithe keto ''kurbane'' qofshin per hajer.

[fadil lushi]

Fadil LUSHI
FUNDAJAT E NJË POLITIKE QË E KA GABUAR RRUGËN
Këtë vështrim timin do ta filloj duke iu referuar një “vakie’ nga “vakti” i Qeverisë së Ismail Qemal bej Vlorës, ideatorit të mëvetësimit të Shqipërisë. Thonë se një shqiptar mysliman që kishte jetuar në një fshat rreth Elbasanit, kishte vajtur në Korçë për të ushtruar “profesionin e priftit ortodoks”. Pas disa muajsh, besimtarët korçarë që ishin frekuentues të rregullt të hapësirave të kishës së tyre, kishin konstatuar se “ky farë prifti” predikimin nuk e kishte bërë me përkushtim, andaj edhe e kishin larguar. Para se të ikte, “prifti” u dha korçarëve këtë përgjigje: “..., do kthehem në fshatin tim për të bërë imamllëkun”!?
Sot, kësaj “vakie” aristokratët e politikëbërjes profesionale, serioze dhe të qëndrueshme do t’i thonë: “o, do bësh punën që ke marrë përsipër, o do të shporesh nga kisha, xhamia dhe politika, o do thyesh qafën, sepse ndryshe nuk bëhet!”. Para s’e ta shpjegojmë “historinë e fundshpinës” së polikëbërjes këtu në nënqiellin e Maqedonisë “biblike” (në veçanti të partive politike maqedonase), besoj se do na lejohet që t’i referohemi një opinioni të botuar para disa ditë në rubrikën “KULTURË” të gazetës së përditshme “Panorama” të Tiranës, me firmë të studiueses dhe kritikes Persida Asllani, e cila i kishte bërë një parathënie veprës së Ismail Kadaresë, “Bisedë për brilantet në pasditen e dhjetorit”..., ku, pos të tjerash, kishte cituar një thënie të moçme të Kadaresë “..., nuk kam gjuhë...thashë gati me dënesje. E ndieja që po flisja përçart. Nuk kishte gjuhë për atë që kisha në shpirt. Duhej një gjuhë tjetër. Kurse kjo, e këtushmja..., s’më bindej”!
Që lexuesit e paanshëm të këtij vështrimi të mos i vë në “huti” e dilemë, më duhet t’u them që në fillim se edhe sot, pas dy dekadash të tranzicionit (në Republikën e Maqedonisë) politik të stërzgjatur dhe të mërzitshëm, mos vallë politikanëve të Shkupit (nuk) u mungon ajo gjuhë e Kadaresë (as që mund ta kenë një të tillë, po qoftë ajo të jetë e përçart a edhe adoleshente), me të cilën do të kishin dalë nga vorbulla e kësaj katrahure, një katrahurë që ashtu pamëshirshëm e ka zaptuar “toptan” politikën e tyre këmbë e krye ”ters”..., a mos vallë politikanët maqedonas do vazhdojnë të ballafaqohen me mungesën e komunikimit të ndërsjellë..., a mos vallë politikanëve në Maqedoni (hiq mënjanë shqiptarët) edhe sot e kësaj dite “duhet t’u mungojë logjika e fakteve”, ose ajo duhet të zëvendësohet me “gjykimin a edhe çapkënllëkun fëmijëror”!?..., a mos vallë (nuk) u duhet një gjuhë krejt tjetërfare..., a mos vallë edhe pas kësaj “moshe të thellë politike”, duhet të ngelin si ata adoleshentët e dashuruar..., a mos vallë kjo dashuri e tyre në vend që t’i “faturohet imazhit të partisë politike, simpatizantëve dhe votës deliberative të tyre a edhe shtetit”, ajo “do të duhet të shkojë” në adresë të gabuar, gjegjësisht në kryeminderin e kështjellës së dufit të tyre, sa të tërbuar, po aq edhe homerik!
A mos vallë sot e gjithë ditën e Perëndisë, politikanët maqedonas, që frymojnë këtej një cepi të Gadishullit Ilirik, nuk u bie ndërmend e kaluara e tyre e sajuar a e shkurdisur, a mos vallë nuk janë të ndërgjegjshëm se anija e tyre pa “kompas politik” rrezikohet të fundoset në ujërat e turbullta të Ballkanit..., a mos vallë nuk janë të ndërgjegjshëm s’e ditë për ditë u zbehet “emri i shtetit”, identiteti i kishës e gjuhës edhe ashtu të padefinuar a të rremë..., a nuk u “punon rradakja” s’e shqiptarët ishin të vetmit që ua “shtrinë dorën e shpëtimit”..., a mos do të thonë se “ndihma e komuniteteve” që jetojnë përreth nesh nuk na duhet. Pse, gjithë ky inat i tyre sa i përket mosndërtimit të një komunikimi diplomatik dhe serioz me palën greke..., pse gjithë ky “dembelizëm i tyre i theksuar” ndaj moszgjidhjes së çështjes së emrit të tyre, po edhe tonit..., pse politikanët maqedonas, sa herë që t’u teket e t’ua dojë qejfi të hidhen në lumë, aq herë edhe duhet të na stërpikin a të na lagin me ato ujëra të zeza që, siç kishte thënë dikur akademik Dervish Rozhaja, lëre që nuk mund të shuash etjen me këtë ujë, por as nuk mund të marrësh “avdes”! Nëse ata mendojnë se vetë do të mund ta zgjidhin çështjen në fjalë, atëherë le të thonë “ashiqare”: ju, shqiptarët, në këtë “llaf-muhabet me grekët nuk keni hise”, nuk na duheni..., pavarësisht se jeni “hisedarë në këto troje”. Tekefundit, politikanët “inatçorë” të Shkupit, duhet ta dinë se shqiptarët e Maqedonisë nuk kanë kohë për të pritur zgjidhjen e emrit, për faktin se edhe ata ballafaqohen me “problemet e hallet” e tyre, qofshin ato sociale, politike, kulturore e të tjera.
Një gerontolog i njohur gjerman, dikur një stërnipi të një plaku, i kishte parashtruar pyetjen se pse stërgjyshi i tij kishte jetuar shumë gjatë. Ai ishte përgjigjur shkurt: kishte shikuar punët e veta. Mos vallë kjo pyetje e gerentologut a edhe shpjegimi i atij stërnipi, nuk u hynë në punë politikanëve shqiptarë..., apo ndoshta kanë nevojë për ndonjë sqarim tjetër, po qoftë ai të jetë akademik a diplomatik. Nëse kjo përgjigje e këtij stërnipi është e saktë, atëherë ç’u duhet shqiptarëve kjo “ortakëri joparimore”, po qoftë ajo të jetë edhe diplomatike. Neve do na duhet të parashtrojmë edhe një pyetje hipotetike, sikur shqiptarët ta kishin “zgjidhur” problemin e çështjes së emrit të Republikës së Maqedonisë, mos vallë nesër apo në një kohë tjetër, diplomatët maqedonas nuk do të thoshin se këtë punë, e bëmë ne vetë!?? Mos vallë shqiptarëve, edhe pas kushedi sa “vaktesh”, u duhet t’i besojnë “ortakërisë” me maqedonasit..., a mos vallë ai “bashkim-vëllazërim” i dikurshëm nuk ua hëngri kokat shqiptarëve..., mos vallë shqiptarëve këtej ish-Jugosllavisë u mungon ajo “arkiva e kujtesës pamore e dëgjimore” sa i përket anashkalimit të të drejtave të tyre në Republikën e Maqedonisë..., ndaj akuzave për nacionalizmin dhe separatizmin shqiptar..., mos vallë kemi harruar atë deklaratën e Kiro Gligorovit në lidhje me atë “korridorin e tij të famshëm” që do të shfrytëzohej nga ana e kosovarëve të dëbuar nga trojet e tyre shekullore! A mos vallë kemi harruar vendimin e Lidhjes Socialiste të Maqedonisë që urdhëronte rrënimin e mureve të oborreve të shtëpive të shqiptarëve dhe shumë e shumë aktakuza të nënshkruara nga prokurorët e atëhershëm..., vallë nuk na etiketuan si “pllaninari, teroristi, dobar shiptar e mrtov shiptar, gasna komora za shiptari” e të tjera hamam etiketime. Të gjitha këto fyerje përngjajnë si ajo puna e atij pronarit të bordellos që sa herë kalamajtë e tij e pyesnin se si i fiton lekët, ai u përgjigjej: i fitoj me djersë, me punë dhe..., sa për pak kishte harruar të thotë se i fiton edhe me prapanicat e rospive!... A mos vallë ne nuk kemi nevojë ta rikujtojmë atë kryeartikullin e gazetës së përjavshme “NIN”, që asokohe botohej në Beograd, ku politikani i njohur maqedonas, Llazar Mojsovi (jo futbollisti i Vardarit), u tha shqiptarëve që jetonin në Kosovë dhe Maqedoni, pos të tjerash: nëse nuk doni të jetoni në Jugosllavi, shkoni në Shqipërinë e Enver Hoxhës!? Nëse kjo është “ortakëri a bashkëjetesë”, atëherë ç’na ishte dikur Tivari, Monopoli i Tetovës, Kosova e prapambetur dhe e nëpërkëmbur, ç’na ishte konflikti a lufta e “fundit” në Tanushë, në Luboten dhe... që unë nuk di ku tjetër.
Im atë dikur më thoshte: “Mos i fut hundët në çështjet e pazgjidhura të një çifti të divorcuar a edhe në punët e huamarrësve..., sepse në fund do të duhet t’ia paguash borxhin njërit prej tyre!??..., ose edhe do të jesh pjesëmarrës i këtyre mosmarrëveshjeve. Thonë se sikur “ortaku” të ishte i mirë, një të tillë do ta kishte edhe Zoti!?
(REVISTA SHENJA)

[fadil lushi]

Fadil LUSHI


SEKTARIZMI QË POLLI NJË DORËHEQJE POLITIKE?



Të lexosh historinë e nocionit që llafos institucionin e dorëheqjes politike (shqip-
tare), nuk mjafton që të jesh politikan, historian, intelektual a diçka tjetër. Ky lexim kërkon diç më tepër, sidomos kur ke parasysh se ky koncept në spektrin politik shqiptar gjatë kohë ka qenë një organizëm i vdekur. Se këtë do ta lexosh me syze me dioptri, se do ta lexosh me a pa tarafe, do ta lexosh mes rreshtash dhe me (jo) korrektesë dhe, së fundi, do ta lexosh me inate e me paragjykime, kjo fare pak ka rëndësi. Sot të dëgjosh një deklaratë, një kumtesë a një fjalim, qoftë ai të jetë edhe politik, nuk mjafton ta dëgjosh me vëmendje, nuk të mjaftojnë vetëm veshët. Me rëndësi është që ta kuptosh mesazhin që del nga ai shkrim a edhe nga mjeshtëria e gojëtarisë. Dhe, kur kjo nuk do të ndodhë, atëherë vetvetiu humbet raporti mes autorit dhe lexuesit, ndërmjet oratorit dhe dëgjuesit. E gjithë kjo të krijon përshtypjen se vështrimi mbetet thjesht arkaik, ndërkaq retorika do të konceptohet boshe..., ose, së fundi, është një diçka që i përngjan “thesit me kashtë”!
Në këtë vështrim timin të radhës nuk do të shkruaj për vakitë e 23 qershorit të motit 2013, nuk do të shkarravis as për fitoren e socialistëve, as për disfatën e demokratëve, as për zhgënjimin e kryeparit të Partisë Demokratike, nuk do të shkruaj as për lotët e gëzimit dhe ato të dëshpërimit, as për nocionet politike, siç janë: autoriteti, autoritarizmi (despotik), lidershipi...,“fundregjimi”. Nuk do të shkruaj as për nocionet abuzuese: stili i arrogancës politike, injoranca, diletantizmi, mendjemadhësia, diktatura, jotoleranca, egoizmi, provincializmi, egërsia..., nuk do të shkarravis as për mungesën e parimeve të lidershipëve (politikë), as për intuitën e mprehtë të votuesve që kësaj radhe ishte shumë para intuitës së elitës politike, në veçanti të atyre që deri dje kishin pushtet të pakufizuar, nuk do të shkruaj as për sharjet, për ofendimet, korrupsionin, për Gërdecin, 21 janarin e bulevardit, për fjalorin denigrues të kryeparlamentares, zonjës së nderuar Jozefina Topalli, nuk do të shkruaj as për votuesit dhe votat e tyre “..., që dikush sot me të (pa)drejtë i quan vota kopilësh, vota rospish, vota sakatësh, vota të verbërish, vota jetimësh, vota të burgosurish, vota që u shitën për lesh, vota të zhveshurish, vota të gocave të pamartuara, vota të meshkujve që nuk bëjnë seks e të tjera vota”!?..., nuk do të shkruaj për rotacionin politik që ndodhi në Republikën e Shqipërisë. Nuk do të shkruaj sepse të gjitha nocionet e lartpërmendura, lëre që “shkuan për lesh”, por pse kryekëput janë të anashkaluara, po edhe të harxhuara. Sikur edhe të shkruash këtë, ambienti publik, lëre që nuk do ta lexojë, po as që do ta pranojë si të tillë.
Historianët mund të thonë se institucioni i dorëheqjes politike daton që nga koha e qeverisjes së Ismail Qemal Bej Vlorës, kur ministri i tij, Mit’hat bej Frashëri, duke qenë i pakënaqur me rezultatet e asaj qeverie, braktisi postin që kishte. Kjo dorëheqje ishte konform natyrës së tij, sa politike, po aq edhe etike. E gjithë kjo ishte edhe një shembull a një leksion i tij për politikanët e ardhshëm se si duhet vepruar. Ai ishte politikani i cili me këtë dorëheqje përcolli mesazhin se asnjeri nuk është dhe që as mund të jetë i abonuar për të qenë i përjetshëm në postin e lidershipit të partisë politike, po edhe në postin e kryeministrit. E gjithë kjo nderoi etikën e tij politike. Me të ikur nga ajo qeveri, ai pos që vazhdoi të bëjë punë të mençura, por edhe hezitoi ta lexojë përrallën që llafoste qëndrimet e tij politike. Një dorëheqje paksa (goxha e vonuar) më ndryshe u duk në kohën kur përfunduan zgjedhjet parlamentare në Republikën e Shqipërisë. Këtë e bëri kryeministri aktual z. Sali Berisha. Gojëkëqijtë, po edhe ca kundërshtarë politik të tij, do të thonë se në ditën “fjalim-dorëheqjes” kinse u hetua agonia e tij politike, sa e mërzitshme, po aq edhe e sikletshme, u hetua dezertimi i tij politik, u hetua lodhja e tij, sa fizike po aq mentale..., kundërshtarët do të vazhdojnë të thonë se “fjalim-dorëheqja” ishte e mbushur plot e përplot me emocione dhe fare pak u dëgjua zëri i arsyes! Në fjalimin e tij u hetua edhe një “gafë politike a shprehje e thënë fare pa vend”!..., ai në asnjë paragraf të tij nuk fajësoji bashkëpunëtorët e tij sa ipërket disfatës së thellë që përjetoi partia e tij. A mos vallë ishte një modesti e tij e tepruar apo një modesti e rreme, a mos vallë deklarata e tij e dorëheqjes nga posti i lidershipit nuk ishte një qëndrim a shfaqje politike sektare apo edhe diç tjetër!?
Mbështetësit politikë të z. Sali Berisha do thonë me plot gojën se nëse je i paanshëm, atëherë duhet të thuash se kryeministri i nderuar dhe i çmuar, vazhdoi promovimin e idesë së institucionit të dorëheqjes politike, duhet të thuash se ai ishte politikani i radhës që iu ngjit listës së politikanëve shqiptarë që respektuan institucionin në fjalë. Sot, ta ironizosh, ta dehumanizosh, ta deemanciposh, ta nëpërkëmbësh, ta përqeshësh, ta keqinterpretosh dhe ta keqkuptosh dorëheqjen e doktorit (po edhe të ndonjë politikani tjetër shqiptar) nga posti i lidershipit të Partisë Demokratike, do të thotë ta abuzosh filozofinë dhe etikën e institucionit: braktisje a dorëheqje politike e vullnetshme (pa porosi a me urdhër). Tekefundit, ky gjykim i matur dhe ky leksion i avancuar politik i z. Berisha, ose kjo “ikje” nuk është vetëm një shprehje e lirë e tij, por është edhe një guxim politik që në spektrin politik shqiptar dhe përreth tij zgjoi kureshtje të veçantë, aq më tepër kur ke parasysh se dorëheqjet e vullnetshme të lidershipëve shqiptarë gjatë kohë kanë qenë tabu temë. Kjo dorëheqje do të rrumbullakohej sikur të ishte kolektive, gjegjësisht largim kolektiv i të gjithë atyre politikanëve që ndërtuan po edhe shembën imazhin e partisë politike në fjalë!? Se e gjithë kjo “dorëheqje” ishte histori apo çast “histerie”, këtë do t’ia lëmë ta thonë të gjithë ata që ishin dëshmitarë të asaj vakie!
Të heqësh dorë nga institucioni që e udhëheq, assesi nuk do të thotë të ndërrosh mendje, bajrak a edhe identitet. Të heqësh dorë nga institucioni nuk do të thotë se do të shkelësh mbi parimet e moralit demokratik, përkundrazi është një gjest a një akt i guximshëm dhe assesi “falimentim” politik. Në instancë të fundit, këtë akt a gjest moral të z. Sali Berisha një ditë do ta vlerësojë historia e politikëbërjes shqiptare dhe jo kundërshtarët a edhe simpatizantët e tij të deridjeshëm që, ashtu padrejtësisht, ia kthyen shpinën.

[fadil lushi]

Fadil LUSHI


AT GJERGJ FISHTA, NARGJILEJA DHE SHQIPTARI?

Dikur moti, At Gjergj Fishta, i shtyrë nga një “konflikt politik, kulturor dhe mediatik” me bashkëkohanikët e tij, kishte thurur a pohuar një shprehje shekullore, ku pos të tjerash thuhet” ‘Më lehtë mund të mbushësh një thes me pleshta, sesa një grusht me shqiptarë”! Ndofta miqtë e mi do më thonë: or ti qerrata, pa na thuaj, a mos vallë kjo shprehje e Fishtës nuk është e tejkaluar, e konsumuar a edhe paksa e ekzagjeruar? A mos vallë, ti di gjë më shumë se ku ka sot pleshta, pa na thuaj a mos vallë ti di gjë për ata pleshtat e Fishtës nga “kërcejnë”, pa na thuaj a mos ke sot një të tillë se na duhet për “ilaç”, pa na thuaj pse këtë vështrim a meditim tëndin të radhës po e fillon me këtë “nocion të bastarduar”..., a mos vallë nuk kishe një shprehje paksa më humane, më emancipuese dhe më optimiste, a mos vallë me këtë shprehje të Fishtës mëton ta “tredhësh inatin homerik” të shqiptarit..., a mos vallë ti ke atë shkopin magjik me të cilin do t’i ndërgjegjësosh shqiptarët..., pa na thuaj se pse ti “nuk kontrollon pleshtat e bllokut tënd”, a mos vallë me kësisoj “shkarravinash” (nuk) na e lodhe rradaken!
Që i madhi At Gjergj Fishta kishte pasur të drejtë për metaforën e tij, unë dhe shumë të tjerë shqiptarë kemi një furgon me prova. Gjithandej shohim grumbuj shqiptarësh..., që “meditojnë”, ëndërrojnë të ardhmen, po edhe grinden mes vete..., i pari (shqiptar) qan e gërthet, i dyti bën sefa, i treti “mrekullohet” me budallakitë e tij dhe të të tjerëve që frymojnë për rreth tij, i katërti nuk di si dhe ku t’i harxhojë lekët e miletit, i pesti lëre që i bën pordhë shtetit, por edhe krekoset të përleshet më të, i gjashti rri nën hije duke pirë “çaj rusi”, i shtati në vigjilje të muajit të shenjtë të Ramazanit është bërë kokë e këmbë tapë..., i teti shqiptar, në pikë të ditës përvëluese shkruan përralla për nacionalizmin e tërbuar të fqinjëve, i nënti shkarravit “ese” për identitetin e tij politik dhe fetar, i dhjeti sikur nuk është i ndërgjegjshëm se nuk ka prapanicë të ballafaqohet me të vërtetën që nuk e kupton..., i njëmbëdhjeti retrospektivën e shqiptarisë e koncepton si një “dyqan të Kapali Çarshisë së Stambollit”, ku mund të blesh “llullën me bisht”, gjegjësisht nargjilenë si ajo e Ali Pashë Tepelenës..., dhe mallra të tjera orientale, i dymbëdhjeti, që “sabah e aksham” ujdis flokët, mëton të diskutojë kulturën e mbamendjes, i trembëdhjeti (numër ters) lexon historinë e profesorëve dhe akademikëve kosovarë, të cilët në vaktin kur Millosheviqi i mbylli institucionet arsimore, jepnin leksione pa para..., dhe ky hamendet sa e përket kësaj vakie, sikur nuk do t’i besojë..., i katërmbëdhjeti, respektivisht “Kupa” (Jakup Krasniqi), sikur bërtet: “Albin (Kurti) mos e nuk (mos e shkul) mikrofonin”..., hë dhe mikrofoni i “Kupës” dhe Kuvendit të Kosovës u shndërrua në viktimë të dhunës politike..., dhe shkuan në...,!?, e pesëmbëdhjeta, ajo deputetja lazdrake e Kuvendit të Kosovës, që ka rënë në “pubertet të vonuar politik”, me shumë çallëm dhe hiç pa “mbare” nxori këpucën (me gjysmë take) e këmbës së djathtë dhe sikur deshi ta qëllojë në kokë Konjufcën dhe kolegët e tij të “rebeluar “..., një zonjë karizmatike dhe e bukur, derisa ishte “pronare e kryekolltukut” thoshte ashtu me guxim, “shkoni për lesh”!?
Një shqiptar i konvertuar në amerikan, i rrjedhur dhe me shumë teka, dredh tespihet, nuk hesapon as fukara as jetimë lufte, është tërbuar dhe revoltuar pse nuk e sajdis asnjeri, pse imami i xhamisë së fshatit të tij paskësh pak xhemat..., tjetri, shqiptar me “qysqi”, nxjerr gurin e lapidarit të dëshmorit për ta shitur për pak lekë..., ai tjetri me kazmën e diktatorit, shkatërroi a e prishi nga themelet gjithë historinë e lavdëruar të atyre që vatanit i sollën lirinë e munguar, një tjetër shqiptar, mori sharrën dhe e preu degën ku i kishte këmbët..., tjetri shqiptar “vodhi” jastëkun, jorganin dhe thasët me oriz të jetimores së kryeqendrës së shqiptarëve.., tjetri i hekuros flamujt e shteteve që e çliruan dhe, i “parafundit” shqiptar, duke ulëritur me zë të lartë dhe duke i rënë tavolinës me grusht, thotë se s’ka bir nëne që ma prek prapanicën...!?
Në do më lejohet të them, asnjëri prej këtyre që i përmendëm më lart ndofta nuk e do “profesionin që e ushtron” pos (në mos gaboj) mullisit që nuk mediton dhe nuk e “konteston zanatin e tij”..., sepse në “... mullirin e tij ka aq qetësi, aq paqe dhe bardhësi..., është i vetmi në dynjanë shqiptare që e ka pranuar me aq burrëri monotoninë e jetës, që përfitohet prej asaj rrotës së gurit që sillet gjithnjë njësoj dhe gjithnjë në të njëjtin drejtim”!..., siç do të thotë në vështrimin e tij (Arratisja e Shpirtit), Skënder Drini.
Që unë, sot e kësaj dite të Perëndisë, “humbas” kohë me ndërtimin e llafeve boshe, besoj se miqtë e mi nuk do të më paragjykojnë si mendjemadh dhe, nëse nuk do më lakojnë si të tillë, atëherë do të më lejohet që t’u referohem ca vakive që dolën nga vaktet që i lamë pas. Pa më thuaj ti, miku im, a mos vallë megalomania jonë e skajshme politike, patriotike, mediatike dhe kulturore, nuk na solli belanë po edhe fukarallëkun, a nuk të sikletos (pa)përgjegjësia jonë kolektive, a nuk të sikletos ajo amullia e mendimit a edhe anarkia jonë feudale..., ty, miku im, a nuk të bezdis ajo përditshmëria jonë e njëtrajtshme. Ty, miku im, nuk të sikletos mungesa e të lexuarit (sa i marrë që jam, kush lexon sot, pos studentit para provimit)..., a nuk të shqetëson fakti se “triumfatori” i mëhallës së “haxhi babës”, mbeti pa veshjet e brendshme, apo mos do ta arsyetosh politikanin që nuk “ta ngre” kufjen e telefonit! A nuk të shqetëson ajo mungesa e një përkuljeje publike ndaj njerëzve të cilët dikur iu drejtuan kryefjalës shqip dhe shqiptarçe... dhe sot të mos thuash as një gjysmë fjale për ta, është përtej çdo idiotësie..., a nuk të shqetëson ajo mungesa e modestisë së politikanit, a nuk ke guximin që t’i thuash se “..., ti je si ne, ti duhet të jesh i rëndomtë dhe i afërt me ne, ti nuk duhet të “ikësh” nga ne, ti duhet ta bësh këtë dhe nëse nuk e bën këtë, një ditë do të mbetesh dallkauk dhe anonim”!? Ti, miku im i nderuar, a nuk sheh se gjithandej shqiptarët, në mungesë të profesionalizmit dhe përgjegjësisë, me amatorizmin e tyre inskenojnë a prodhojnë vlera të paqena e të tjera.
Ti miku im, a nuk shikon se si “fantazisti i mban leksione realistit dhe intelektualit, a nuk sheh se ky i fundit nuk arrin dot të hapë gojën, a nuk të shohin sytë se si të krisurit ia fusin ashiqare të shastisurit...,” a nuk të shqetëson ajo heshtja jonë prej varri, ajo sjellja jonë jonormale. Ti, miku im, a mos vallë duhet ta “përligjim kodin tonë egocentrik”, a mos vallë na mungon vetëpërmbajtja, shpirti i vetëmohimit, ajo urtësia popullore, ajo mençuria e pleqve e të tjerë!? Nëse ti, miku im, mendon se ky shkrim është flashkë, monolog a dialog gazete a së fundi edhe kakafoni, më ndjej.
Sikur sot të ishte gjallë Fishta, thënies së tij metaforike do t’i bënte redaktim të ri..., ndofta do t’i shtonte edhe një thes me..., por ama ku do ta gjente!? Në Tetovë nuk ka dyqan ku shitet nargjileja!??

[fadil lushi]

Fadil LUSHI


NJË “HAJMALI” QË PUNËVE TONA, DO T’U SILLTE MBARËSI?


Të nderuar lexues! Për ta shkruar këtë vështrim, gjithsesi se patëm një “provokim”, i cili na erdhi nga një biznesmen turk, me prejardhje shqiptare, Ahmet Dursun, që jeton dhe vepron në kryeqendrën e Shqipërisë londineze prej para 16 vjetësh. Në motin kur u botua i ashtuquajtur Fjalor enciklopedik maqedonas, ai aq shumë qe i zemëruar, saqë në një gazetë të Tiranës botoi një shkrim, sa simpatik, po aq edhe provokues, ku, pos të tjerash, kishte thurur edhe këtë paragraf “..., akademikët maqedonas arritën, me disa rreshta, të zgjojnë historianët shqiptarë nga një përgjumje të vdekurish...,” dhe më tutje “..., keni parë a dëgjuar që ndonjë historian të udhëtojë bashkë me studentët e tij në qytetin ku u ndërtua kështjella e tërësisë së shkronjave të gjuhës shqipe respektivisht në Manastir..., apo të shohë zbulimet arkeologjike ilire në qytetin e Ohrit?! Keni parë një historian të ftojë studentët e tij për të kaluar së bashku një natë të vetme në Bllacë..., aty pranë hekurudhës, ashtu si qindra-mijëra shqiptarë të Kosovës gjatë luftës?! Keni parë një historian, t’u bëjë thirrje studentëve të tij ditën e shenjtërimit të Nënë Terezës të vizitojnë shtëpinë e saj në Shkup?! Nuk kam parë dhe as nuk kam dëgjuar!”, thotë në fund z. Ahmet Dursun.
Ne, që shkruajmë këto rreshta, do bëjmë përpjekje që shkrimit të z. Dursun, të mos i shtojmë e as të mos i heqim as një pikë a presje, thjesht do të themi se ai e ka qëlluar në shenjë. Neve që na ka zaptuar katrahura sot e gjithë ditën e Perëndisë na mbetet që pa “vullnetin” tonë, “..., të flasim shqip, të flemë shqip, të flasim jerm, të pëshpëritim qosheve shqip, të pështyjmë shqip, të fyejmë njëri-tjetrin shqip, të sëmuremi shqip, të (mos) sfidohemi shqip, të kurohemi shqip, të bëjmë seks shqip, të urrejmë shqip, të fantazojmë shqip, të shumohemi shqip, të emocionohemi shqip, të çoroditemi shqip, të inatosemi “arnavutçe”, të marrëzohemi shqip, të dëshpërohemi e të mpakemi shqip, të bëjmë politikë shqip, të bëjmë turizëm shqip, të synetohemi shqip, të luajmë kumar shqip, të ëndërrojmë shqip, të moralizojmë shqip, të premtojmë shqip, të rebelohemi shqip, të çmendohemi shqip, të vishemi shqip, të harrojmë shqip, të filozofojmë shqip, të bëjmë analiza, vështrime, kolumna dhe editoriale boshe shqip, të rrugëtojmë shqip, të (a) socializohemi shqip, dhe... së fundi, ngandonjëherë fare dhe fare pak të sikletosemi a të shqetësohemi shqip sa u përket punëve që nuk na bëjnë...”!??
Lexuesi im i nderuar me plot të drejtë mund thotë se të gjitha këto veprime gjithsesi se do t’i bëjmë shqip, nga fakti se “toptan” jemi shqiptarë. Po edhe unë, dua s’dua, do pajtohem me këtë konstatim, por ama në më jepet e drejta edhe unë do parashtroj pyetjen: Sa ne, vërtet, rezonojmë shqip, sa bëjmë analiza shqip, sa shkruajmë shqip, sa mençurohemi shqip, sa ndërgjegjësohemi shqip, sa tolerohemi shqip, sa mëshirohemi shqip, sa bëjmë ndryshime shqip, sa vetëndëshkohemi, sa vetëkritikohemi shqip, sa sugjerojmë shqip, sa (nuk) bëhemi fener ndriçues shqip, e të tjera koncepte a nocione gjithmonë dhe gjithmonë shqip dhe vetëm shqiptarçe.
Nga sa lexuat më sipër, kushedi për të satën herë përmenda fjalën SHQIP (kjo fjalë sa e bukur, aq edhe humane), andaj le të më lejohet t’i referohem konceptit, arsimi shqip. Ju, të nderuar lexues pa tarafe (të revistës SHENJA), a mund të më thoni se nga shkon arsimi shqip. Pa më thoni, ç’drejtim ka zgjedhur kjo veprimtari shoqërore, qoftë ai fillor, i mesëm..., gjimnazor, profesional, artistik a edhe universitar!? A mos vallë, kështu siç e menaxhojmë, nuk e shembim përdhe..., a nuk e kontrabandojmë e kriminalizojmë, po edhe e anatemojmë. Pa më thoni, të nderuar mësimdhënës, prindër dhe ju që ndërtoni politikën e arsimit shqip, mos vallë nuk doni të hetoni provat e pakontestueshme sa i përket zbehjes së vlerave arsimore, zbehjes së edukimit të fëmijëve tanë, qofshin ata të përfshirë në shkollat fillore nëntëvjeçare, të mesme a ato universitare! Pa më thoni, a mos vallë neve na mungon kultura e kontrollit, kultura e përgjegjësisë, a edhe ajo e ndëshkueshmërisë..., apo jemi të etur për bashibozllëk..., për atë “kulturën” e ashtuquajtur vetëkënaqësi kolektive! Dashamirësit e arsimit thonë se kjo veprimtari, sa e shenjtë dhe po aq humane, në oborrin e saj nuk duron prezencën e armikut të popullit, nuk duron prezencën e “lolove”, a njerëzve të vetëshpallur (pseudo) intelektualë, (pseudo) pedagogë, (pseudo) doktorë shkencash, diversantë, dezertorë e tjerë!
Kësaj veprimtarie nuk i duhen mësues me njohuri “virane”, nuk i duhen mësues kampesh të diktatorëve, nuk i duhen mësues me asi njohuri të cunguara, që nuk janë as për nxënës, as për “dynja” e më pak për “ahiret”!..., nuk i duhen njerëz që u mungon lidhja organike me të, nuk i duhen njerëz që nuk janë të mishëruar me të, nuk i duhen njerëz që do të “prodhojnë diploma për (gjysmë) analfabetë”, nuk i duhen njerëz që dalin nga listat e aktivistëve politikë gjithsesi të papunësuar, nuk i duhen njerëz që do të tregtojnë me të, nuk i duhen njerëz që do t’ia vënë kazmën e... Tekefundit, arsimit shqip, sot e gjithë ditën e Perëndisë, i duhen profesionistë, njerëz mendjendritur, vetëkritikë, njerëz të përgjegjshëm, njerëz të cilët këtë zallamahi do ta luftojnë pa mëshirë dhe nëse duhet edhe barbarisht. Për këtë dhe arsye të tjera, çdonjëri nga ne detyrimisht duhet të ngritë shqetësimin kolektiv a individual. Ndryshe nuk bën.
Ky Sazani, që më “rri mbi kokë”, pos tjerash, më tha: “..., ti xhaxhi, a nuk ke durimin, guximin dhe takatin, të thuash edhe ndonjë llaf për politikën shqiptare, për ata politikanë me paterica si dhe për filozofinë e politikëbërjes së tyre të mbrapshtë”!?? Po ç’të të them, or qerrata, kur më mungojnë fjalët shqip. Ç’të të them për ata, kur të gjithë e dimë se punët nuk i kanë në terezi, ç’të them për logjikën dhe moralin e politikëbërjes sonë të sëmurë..., për politikën tonë që nuk kurohet dot kollaj, për politikën që kurrën e kurrës nuk ka marrë vaksinë kundër tërbimit a fruthit, ç’të them për politikën tonë që nuk përjashton njerëzit të cilët janë “futur” në të për të bërë biznes, për politikanët që u “futën” aty me qëllim që të dalin nga anonimiteti provincial a katundaresk, për politikanët të cilët para se të zinin vend në të, zëvendësuan opingat me “këpucët e sheshta”, për ata që ndryshuan karakterin dhe origjinën, për ata që krijuan klimë paradoksale, për ata që u bënë skllevër të korrupsionit, për ata që në çdo “mexhlis katundesh” mëtojnë të “zbërthejnë” komplekset e tyre. Në instancë të fundit, arsimi dhe politikëbërja jonë, kështu, siç konceptohen, siç llafoset a edhe shkruhen (shqip), nuk ka gjasa të kondicionohen sot, nesër a në një kohë të ardhme. Këto dy nocione (shqip dhe politika) aq shumë të “përfolura” gjithqysh se kanë nevojë për një “hajmali” që do t’u ngjitet në qafë, vetëm e vetëm që të mos marrin mësysh. Mitro Çelo nga Tirana, dikur në një shkrim, kishte parashtruar këtë barsoletë: “Para një ruleti, të kazinosë, qëndrojnë dy mesoburra kumarxhinj. Mbajnë fishat e fundit në dorë. Dilemë. Ku t’i vendosin? I pari parashtron pyetjen: Sa herë në javë bën seks me gruan? Katër herë. Tjetri thotë: Unë një herë më pak. Pasi mblodhën numrat, vendosën 7-tën. Zari qëndroi te zeroja. Do të kishim fituar po të mos kishim gënjyer”! Të nderuar lexues, do të më ndjeni nëse edhe unë në këtë “shkarravinë” ju gënjeva.
Është një shprehje proverbiale ku, pos tjerash, thuhet: “..., kalit po t’i biesh nga vithet, bën përpara, po t’i biesh nga koka, ecën prapa”! A ka ky nënqiell burrë zakoni që do të godasë në kokë katrahurën, papërgjegjësinë, injorancën, hipokrizinë, arrogancën, korrupsionin a edhe fjalën tonë të shtrembëruar....? Nëse s’ka, atëherë ky vështrimi im gazetaresk le të jetë llaf bosh dhe kurrgjë tjetër.

[fadil lushi]

Fadil LUSHI


NJERËZ QË GËNJEJNË NË KOR


Të nderuar lexues, këtë shkrim timin të radhës nuk e kam ndërmend t’ia dedikoj as politikanit, as matrapazit të mëhallës sonë, as kambistit që dikur vendndodhjen e kishte te ‘ish’-semaforët e sheshit “Iliria” të kasabasë së Tetovës, as Fejzos (të cilin Ramazani i bekuar e ka “kapur për fyti që në syfyr” dhe, që herët në sabah, i ik fiqiri)..., nuk do t’ua kushtoj as atyre që deri dje mbaheshin për të mençur, as recidivistëve të rrezikshëm politikë..., as mbretit të Babilonisë së lashtë, i cili para 3500 vjetësh pat thënë: “Qeveriseni mirë popullin se ndryshe ai çdo invazion të huaj do ta quajë çlirim”!...,nuk do t’ia dedikoj as atij “kryeplakut” gojëprishur të “mexhlisit” të katundit, i cili me një rast, pos të tjerash, kishte thënë: ”..., për të bërë shqiptari, nuk mjafton që të kesh këllqe..., duhesh të kesh edhe ****..., kryeplaku kishte harruar se në atë mexhlis kishte zënë vend edhe një i paftuar..., po që ky i paftuar, pa e pyetur njeri, kishte bërë pyetjen me sa vijon: o ju burra, pa më thoni mua që k....t i kam të tredhura, ça do bëj”!??..., eh, ti çun i Kavajës, shporru që këtej..., nuk je as për Stamboll e as për Gjirokastër”!?... dhe vërtet ky “çuni” që nuk ishte gjirokastrit kishte ikur kokëvarur dhe i turpëruar! Nuk do t’ia dedikoj as atij legenit ordiner të bllokut tonë, i cili me rast e pa rast e ul pazarin politik të Tiranës, Prishtinës dhe Shkupit!?..., nuk do t’ia kushtoj as atij lëngaraqi që shkon pas prapanicës së urdhërdhënësit të tij për një mëditje, për një kockë a ndonjë lek..., as letargjisë së zvarranikëve, as atyre mazohistëve, të cilët kur ta “fusin ashtu pahiri”, ta thyejnë boshtin e kurrizit dhe kështu bëhesh “viktimë e kurdisur” e kësaj pune me “zarar”... dhe, në fund, nuk të mbetet gjë tjetër pos të bërtasësh: o, milet, pa më thuani se kush ma futi!?
Ti, i nderuar miku im, këtë shkrim timin nuk do t’ua kushtoj as atyre që mëtojnë pa të drejtë ta studiojnë etnopsikologjinë e fqinjëve të tyre, kurse të veten as që e njohin sa duhet, as atyre që janë të krisur e të inatosur!?..., as atyre që në “aksham të martojnë e në sabah të harrojnë”!..., as atyre që ta brohorisin emrin a edhe llagapin e fisit në kor..., as atyre që pëshpëritin qosheve në kor, as atyre që në emër të popullit dhe për popullin i bëjnë punët me dallavere, me marifetllëqe dhe me improvizime. Thjesht, këtë do t’ia kushtoj Filip Çakulit, i cili shkrimin e tij të paradokohshëm me titull “Tre fajtorë pa faj”, e kishte përfunduar me këtë paragraf: “..., e gjithë kjo të kujton historinë e atij çifti pleqsh që do të festonin 50-vjetorin e martesës së tyre. Shkuan në të njëjtin hotel ku kishin shkuar për herë të parë dhe në të njëjtën dhomë. -Është me të vërtetë shumë prekëse, thotë plaka e ekzaltuar, kjo që po përjetoj tani. Më duket vetja si në atë kohë, kur ishim të rinj. Ndjej një afsh përbrenda, aq sa gjoksi më digjet nga dashuria për ty. -Lëri moj këto budallallëqe, ia kthen plaku, dhe hiqi sisët që të kanë rënë te pjata e supës...,”!
Se sa kohë kishin ndenjur në atë dhomë plaku e plaka, se kishte pasur krevat dopio në atë dhomë dhe se ç’kishin “bërë”, Filipi, sikur “për inat”, nuk na jep shpjegime të mëtutjeshme dhe më të hollësishme..., megjithatë do të ishim “kureshtarë” ta dinim vazhdimin e kësaj vakie, sa të natyrshme, po aq edhe njerëzore, po edhe sikur Çakuli ta vazhdonte këtë tregim neve do na jepej e drejta të themi se shkrimin e ka të qëndisur me atë satirën e tij të mprehtë, të ashpër, të hidhur dhe therëse, një satirë ashtu ulur, ashtu këmbëkryq dhe rehatshëm në kryeminderin e përditshmërisë sonë, sa të bezdisshme po aq edhe “përrallore”!
Ndofta miqtë e mi të nderuar me gojën plot dhe me të drejtë do të parashtronin pyetjen se ç’i duhen këtij shkrimi gjithë këto paradigma!? Mos vallë autorit nuk i mjaftonte parashtresa nga ajo e meselesë së Çakulit, apo ndofta vështrimit në vijim mëton t’i ngjisë bisht sëpate..., mos vallë në fund ky “shkrim me bisht” do përfundojë me “zarar dhe me hata”! Pavarësisht se si do të përfundojë e gjithë kjo, ne në këtë fabul të Çakulit, hetuam një dozë optimizmi te plaka dhe nuk besoj se ky optimizëm i saj ishte i rremë a i sajuar, siç mendonte plaku. Nejse, mua më duhet të them se kjo vaki e plakut dhe plakës, sikur po përsëritet këtej hapësirave politike, në veçanti në Tiranë. Një e tillë do të hetohet në kryeqendrën e shqiptarëve, ku (krye)”propagandistë” do të jenë: Sokol Olldashi dhe Lulzim Basha, përndryshe kandidatë a pretendentë për kryeparë a zëvendësues të Sali Berishës (në dorëheqje). Këta dy politikanë të respektuar, disa javë më parë, morën strajcat, i hodhën në krah dhe dolën të “gjezdisin” anembanë vendit për të kërkuar vota nga simpatizantët dhe votuesit e Partisë Demokratike të Shqipërisë.
“Thashethemexhinjtë” do të thonë sot se ato strajca janë të mbushura me optimizëm, me sjellje lavdëruese, me tolerancë, me fyerje, nostalgji dhe paksa me satirë politike si të asaj plakës së ekzaltuar të Filipit... me ide të reja, por të shkërmoqura, e të tjera ide (jo)kolektive. Në strajcat e tyre ka edhe premtime (të reja dhe të vjetra) të cilat nuk kishin “fat e vakt” që të realizohen. Në krahasim me herët e tjera, kësaj radhe vizita e Olldashit dhe Bashës në hapësirat e PD (jo në hotelet e dikurshme) është duke u realizuar paksa më ndryshe. Pretendentët për kryetar të Partisë Demokratike një gjë duhet ta dinë a duhet ta bëjnë në mend: kur të gjithë simpatizantët ulërijnë emrin tënd, dije se në kor të gënjejnë..., dije edhe atë se ata “mashtruan” një kryeministër e lëre më një politikan “axhami”!??..., ata “mashtruan a edhe tradhtuan në kor” pushtetin makiavelist. Dije edhe atë se nuk mund të thuash se ky milet është i marrë, ai, me filozofinë që ka, të jep ujë me shpinë të lugës...
Pleqtë mendjendritur thonë se herën e parë mund ta gënjesh miletin, herën e dytë mund ta tradhtosh, por ama herën e tretë të godet ashtu papritur, “fshehurazi dhe pamëshirshëm”! Të nderuarit në fjalë, të cilët ashtu “jerm” u shkojnë vërdallë miqve të vjetër, kësaj radhe duhet t’i kthehen mbajmendjes së tyre dhe të ndërgjegjësohen se kalaja e politikëbërjes parimore nuk mund ndërtohet me fjalor denigrues, nuk ndërtohet me akuza të paqena, me paragjykime, me optimizëm të rremë, me shpifje..., në themelet e politikës parimore nuk ka vend për “gjymtimet” e kundërshtarëve politikë, qofshin ata të jenë Edi Rama, Ilir Meta, Bamir Topi dhe të tjerë..., nuk mund t’i konceptosh si kaçakë e zullumqarë, qofshin ata të vegjël a të mëdhenj..., nuk bën! Nuk bën që atë optimizmin e tepruar për një Shqipëri evropiane ta ngjisësh në thembër të këmbës, ndërkaq atë fjalorin denigrues ta mbash në majë të gjuhës..., nuk duhet që privatësia a edhe e kaluara politike e oponentit tënd të të shërbejë si alibi për...!? Në instancë të fundit, cilido qoftë politikan që do të veprojë kështu, le ta dijë se kurrën e kurrës nuk do të vrapojë dhe nuk do ta përfundojë atë “maratonën politike shqiptare”, po qoftë edhe i “dopinguar”!
Sa të sinqertë dhe sa të këndshëm që duken personazhet e satirës së Filip Çakulit. Sa të vështirë e ke t’i gjesh sot në politikën shqiptare!

[fadil lushi]

Fadil LUSHI


NJERËZ QË GËNJEJNË NË KOR


Të nderuar lexues, këtë shkrim timin të radhës nuk e kam ndërmend t’ia dedikoj as politikanit, as matrapazit të mëhallës sonë, as kambistit që dikur vendndodhjen e kishte te ‘ish’-semaforët e sheshit “Iliria” të kasabasë së Tetovës, as Fejzos (të cilin Ramazani i bekuar e ka “kapur për fyti që në syfyr” dhe, që herët në sabah, i ik fiqiri)..., nuk do t’ua kushtoj as atyre që deri dje mbaheshin për të mençur, as recidivistëve të rrezikshëm politikë..., as mbretit të Babilonisë së lashtë, i cili para 3500 vjetësh pat thënë: “Qeveriseni mirë popullin se ndryshe ai çdo invazion të huaj do ta quajë çlirim”!...,nuk do t’ia dedikoj as atij “kryeplakut” gojëprishur të “mexhlisit” të katundit, i cili me një rast, pos të tjerash, kishte thënë: ”..., për të bërë shqiptari, nuk mjafton që të kesh këllqe..., duhesh të kesh edhe ****..., kryeplaku kishte harruar se në atë mexhlis kishte zënë vend edhe një i paftuar..., po që ky i paftuar, pa e pyetur njeri, kishte bërë pyetjen me sa vijon: o ju burra, pa më thoni mua që k....t i kam të tredhura, ça do bëj”!??..., eh, ti çun i Kavajës, shporru që këtej..., nuk je as për Stamboll e as për Gjirokastër”!?... dhe vërtet ky “çuni” që nuk ishte gjirokastrit kishte ikur kokëvarur dhe i turpëruar! Nuk do t’ia dedikoj as atij legenit ordiner të bllokut tonë, i cili me rast e pa rast e ul pazarin politik të Tiranës, Prishtinës dhe Shkupit!?..., nuk do t’ia kushtoj as atij lëngaraqi që shkon pas prapanicës së urdhërdhënësit të tij për një mëditje, për një kockë a ndonjë lek..., as letargjisë së zvarranikëve, as atyre mazohistëve, të cilët kur ta “fusin ashtu pahiri”, ta thyejnë boshtin e kurrizit dhe kështu bëhesh “viktimë e kurdisur” e kësaj pune me “zarar”... dhe, në fund, nuk të mbetet gjë tjetër pos të bërtasësh: o, milet, pa më thuani se kush ma futi!?
Ti, i nderuar miku im, këtë shkrim timin nuk do t’ua kushtoj as atyre që mëtojnë pa të drejtë ta studiojnë etnopsikologjinë e fqinjëve të tyre, kurse të veten as që e njohin sa duhet, as atyre që janë të krisur e të inatosur!?..., as atyre që në “aksham të martojnë e në sabah të harrojnë”!..., as atyre që ta brohorisin emrin a edhe llagapin e fisit në kor..., as atyre që pëshpëritin qosheve në kor, as atyre që në emër të popullit dhe për popullin i bëjnë punët me dallavere, me marifetllëqe dhe me improvizime. Thjesht, këtë do t’ia kushtoj Filip Çakulit, i cili shkrimin e tij të paradokohshëm me titull “Tre fajtorë pa faj”, e kishte përfunduar me këtë paragraf: “..., e gjithë kjo të kujton historinë e atij çifti pleqsh që do të festonin 50-vjetorin e martesës së tyre. Shkuan në të njëjtin hotel ku kishin shkuar për herë të parë dhe në të njëjtën dhomë. -Është me të vërtetë shumë prekëse, thotë plaka e ekzaltuar, kjo që po përjetoj tani. Më duket vetja si në atë kohë, kur ishim të rinj. Ndjej një afsh përbrenda, aq sa gjoksi më digjet nga dashuria për ty. -Lëri moj këto budallallëqe, ia kthen plaku, dhe hiqi sisët që të kanë rënë te pjata e supës...,”!
Se sa kohë kishin ndenjur në atë dhomë plaku e plaka, se kishte pasur krevat dopio në atë dhomë dhe se ç’kishin “bërë”, Filipi, sikur “për inat”, nuk na jep shpjegime të mëtutjeshme dhe më të hollësishme..., megjithatë do të ishim “kureshtarë” ta dinim vazhdimin e kësaj vakie, sa të natyrshme, po aq edhe njerëzore, po edhe sikur Çakuli ta vazhdonte këtë tregim neve do na jepej e drejta të themi se shkrimin e ka të qëndisur me atë satirën e tij të mprehtë, të ashpër, të hidhur dhe therëse, një satirë ashtu ulur, ashtu këmbëkryq dhe rehatshëm në kryeminderin e përditshmërisë sonë, sa të bezdisshme po aq edhe “përrallore”!
Ndofta miqtë e mi të nderuar me gojën plot dhe me të drejtë do të parashtronin pyetjen se ç’i duhen këtij shkrimi gjithë këto paradigma!? Mos vallë autorit nuk i mjaftonte parashtresa nga ajo e meselesë së Çakulit, apo ndofta vështrimit në vijim mëton t’i ngjisë bisht sëpate..., mos vallë në fund ky “shkrim me bisht” do përfundojë me “zarar dhe me hata”! Pavarësisht se si do të përfundojë e gjithë kjo, ne në këtë fabul të Çakulit, hetuam një dozë optimizmi te plaka dhe nuk besoj se ky optimizëm i saj ishte i rremë a i sajuar, siç mendonte plaku. Nejse, mua më duhet të them se kjo vaki e plakut dhe plakës, sikur po përsëritet këtej hapësirave politike, në veçanti në Tiranë. Një e tillë do të hetohet në kryeqendrën e shqiptarëve, ku (krye)”propagandistë” do të jenë: Sokol Olldashi dhe Lulzim Basha, përndryshe kandidatë a pretendentë për kryeparë a zëvendësues të Sali Berishës (në dorëheqje). Këta dy politikanë të respektuar, disa javë më parë, morën strajcat, i hodhën në krah dhe dolën të “gjezdisin” anembanë vendit për të kërkuar vota nga simpatizantët dhe votuesit e Partisë Demokratike të Shqipërisë.
“Thashethemexhinjtë” do të thonë sot se ato strajca janë të mbushura me optimizëm, me sjellje lavdëruese, me tolerancë, me fyerje, nostalgji dhe paksa me satirë politike si të asaj plakës së ekzaltuar të Filipit... me ide të reja, por të shkërmoqura, e të tjera ide (jo)kolektive. Në strajcat e tyre ka edhe premtime (të reja dhe të vjetra) të cilat nuk kishin “fat e vakt” që të realizohen. Në krahasim me herët e tjera, kësaj radhe vizita e Olldashit dhe Bashës në hapësirat e PD (jo në hotelet e dikurshme) është duke u realizuar paksa më ndryshe. Pretendentët për kryetar të Partisë Demokratike një gjë duhet ta dinë a duhet ta bëjnë në mend: kur të gjithë simpatizantët ulërijnë emrin tënd, dije se në kor të gënjejnë..., dije edhe atë se ata “mashtruan” një kryeministër e lëre më një politikan “axhami”!??..., ata “mashtruan a edhe tradhtuan në kor” pushtetin makiavelist. Dije edhe atë se nuk mund të thuash se ky milet është i marrë, ai, me filozofinë që ka, të jep ujë me shpinë të lugës...
Pleqtë mendjendritur thonë se herën e parë mund ta gënjesh miletin, herën e dytë mund ta tradhtosh, por ama herën e tretë të godet ashtu papritur, “fshehurazi dhe pamëshirshëm”! Të nderuarit në fjalë, të cilët ashtu “jerm” u shkojnë vërdallë miqve të vjetër, kësaj radhe duhet t’i kthehen mbajmendjes së tyre dhe të ndërgjegjësohen se kalaja e politikëbërjes parimore nuk mund ndërtohet me fjalor denigrues, nuk ndërtohet me akuza të paqena, me paragjykime, me optimizëm të rremë, me shpifje..., në themelet e politikës parimore nuk ka vend për “gjymtimet” e kundërshtarëve politikë, qofshin ata të jenë Edi Rama, Ilir Meta, Bamir Topi dhe të tjerë..., nuk mund t’i konceptosh si kaçakë e zullumqarë, qofshin ata të vegjël a të mëdhenj..., nuk bën! Nuk bën që atë optimizmin e tepruar për një Shqipëri evropiane ta ngjisësh në thembër të këmbës, ndërkaq atë fjalorin denigrues ta mbash në majë të gjuhës..., nuk duhet që privatësia a edhe e kaluara politike e oponentit tënd të të shërbejë si alibi për...!? Në instancë të fundit, cilido qoftë politikan që do të veprojë kështu, le ta dijë se kurrën e kurrës nuk do të vrapojë dhe nuk do ta përfundojë atë “maratonën politike shqiptare”, po qoftë edhe i “dopinguar”!
Sa të sinqertë dhe sa të këndshëm që duken personazhet e satirës së Filip Çakulit. Sa të vështirë e ke t’i gjesh sot në politikën shqiptare!

[fadil lushi]

Fadil LUSHI

NJË BINOM POLITIK, I PAQËNDRUESHËM DHE I RREMË

Të nderuar miq të mi, këtë shkrim timin do ta filloj duke iu referuar një aktori të njohur nga Prishtina, i cili shumë kohë më herët “ ishte hidhëruar tej mase” me babanë, jo pse ai ishte martuar me një femër tjetër, por pse ishte dashuruar në të. Dhe, sipas tij, ky “gjest” i babait, lërë që e kishte “ndryshuar”, po edhe e kishte “dhunuar, ashtu (si) pa hiri dhe për qejf”, gjenealogjinë e fisit dhe në instancë të fundit e kishte “shembur” kartën morale të familjes.
Këtë vaki e mora si referencë për faktin se ka shumë kohë që miqtë që më “lexojnë” më “sugjerojnë” me gojën plot ta filozofoj atë thënien popullore ku thuhet, pos të tjerash: ti, i nderuar miku ynë, “jepi vetes një bojë tjetër se ajo e para të doli fare”, e para, kurse e dyta, “ mjaft i ngarkove vështrimet me referenca dhe gojëdhëna të dala nga filozofia e popullit” dhe, e treta, “mënjano frikën, pishmanllëkun dhe atë inatin tënd homerik dhe provincial”!? Mbase, ndoshta kanë të drejtë..., por ja që mungesa e referencave, m’i “sakatosin shkarravinat” në fjalë. Neve si kolektivitet (përfshi edhe shkruesin e këtij vështrimi) do të na duhet ta parashtrojmë pyetjen se mos vallë (nuk) kemi nevojë që njëherë përgjithmonë ta ndërrojmë bojën e të bërit opinione sa i përket një filozofibërjeje paksa më ndryshe, paksa më të moderuar, më urbane dhe, në instancë të fundit, edhe paksa më aristokrate... A mos vallë e gjithë kjo “kërkesë” e lexuesve (nuk) do të na mundësonte që të “shpëtojmë nga ajo zgjebe dhe gangrenë” që ka zaptuar mendimin e lirë të shoqërisë (politike) shqiptare, a mos vallë me këtë do ta ndërtonim një raport a një lidhje të ndërsjellë ndërmjet shkruesit dhe opinionit publik intelektual, një raport sa sasior po aq cilësor a edhe të drejtë... A mos vallë ky vokabular imi dhe i të tjerëve, të tillë si unë, nuk është i zbehtë, i njëtrajtshëm dhe në aspekt mediatik i tejkaluar..., apo kemi nevojë për një binom më të qëndrueshëm. Nëse ne nuk do të veprojmë ndryshe, atëherë tipat e vështrimeve të tilla nuk do të jenë as për “dynja e as për ahiret”!
Pa marrë parasysh se si do del ky vështrim, unë megjithatë do t’u “referohem” ca ndodhive në vijim.
Ndodhia e parë: Disa javë më parë, kryeministri i Republikës së Shqipërisë në detyrë, z. Sali Berisha, me një rast, ndër të tjera, tha; “NUK DO NJOH ZGJEDHJET..., të dashur miq, rinumërimi i fletëve të votimit dëshmoi se karteli i drogës që erdhi në pushtet me zgjedhjet e 23 qershorit ka vjedhur me dhunë, terror e me para të pista..., 1200 vota vetëm në qarkun e Lezhës dhe tani..., duan të bllokojnë rinumërimin e votave dhe të mbrojnë mandatet e krimit..., ky është ndryshimi që donin trafikantët dhe miqtë e tyre! Por ne demokratët pushtetin e dalë nga krimi, droga dhe paratë e pista nuk do e pranojmë kurrë. Përpara për votën e lirë të shqiptarëve”(!??) e të tjera. Se kjo deklaratë e zotit Berisha ishte një “shpikje e re, me zarar, me rrezik a zullum” politik mbetet që ta qartësojnë të gjithë ata që e njohin nga afër karakterin dhe psikologjinë e doktorit.
Ndodhia e dytë e z. Sali Berisha: “Anëtarët e Partisë Demokratike në Tiranë dhe në rrethe të tjera më 22 qershor 2013 do ta votojnë kryetarin e ri të PD-së sipas parimit të drejtë dhe historik - një anëtar, një votë”! Kjo ishte një deklaratë sa demokratike, humane dhe po aq emancipuese, andaj këtë asnjeri nuk mund ta kontestojë si në aspekt moral po ashtu edhe politik, deri në momentin kur nuk bëri zë, kundër kandidati i Lulzim Bashës, Sokol Olldashi (!??)... sa i takon rezultatit 80% për Bashën dhe 20% për Olldashin!???
Ndodhia e tretë: “Zgjedhja e kreut të ri të PD-së u bë përmes një procesi të deformuar. Në asnjë çast nuk u qartësua procedura e përgatitjes së listave dhe për më tepër në asnjë moment listat nuk u vunë në dispozicionin tim. Unë garova pa pasur një informacion për korpusin e votuesve. Dita e votimit provoi se mijëra demokratë nuk gjetën emrat në lista, ndërsa mijëra të tjerë u anëtarësuan në listën e votuesve në dy javët e fundit. Shpresoj që pas votimit për kryetarin e Partisë Demokratike të anëtarësohen edhe në parti..., procesi për t’u dhënë të gjitha garancitë që do të ishte jashtë çdo ndikimi, në fakt nuk mbeti asnjë ditë i tillë. Në një mënyrë që dukej e sinkronizuar këshilltarë, drejtues korporatash, kryetarë lokalë etj., u përfshinë në të në mënyrë tërësisht të njëanshme..., ndërkohë që cilido që shfaqi parapëlqime të padëshiruara në favorin tim u pezullua apo u pushua nga puna..”!, tha në fund Olldashi.
Ndodhia e katërt: “I uroj suksese kryetarit të ri të Partisë Demokratike, liderit të saj Lulzim Basha”, tha Sali Berisha. Kundërshtarët politikë do të thonë se kryeministri këtë “urim e kishte rezervuar që moti”? Gjithsesi se z. Olldashi nuk iu “hidhërua” kryeministrit Sali Berisha, pse ky morri anën e Bashës, por pse aq marrëzisht u “dashurua në të”, siç dikur i kishte ndodhur babait të atij aktorit të njohur nga Prishtina. Ndoshta kjo është zgj(i)edhja e tij e (pa)drejtë dhe e (pa)ndershme. Ku ta dijë njeri.
Unë besoj se me këtë shkrim, vështrim po thuaj edhe dedikim politik, nuk do të ngre a të “ndez” debat me të gjithë ata të cilët ndoshta do ta kundërshtojnë me të drejtë këtë, përkundrazi do të prek vërtetësinë e saj..., nuk do të prek pjesën egoiste të saj..., po as edhe altruizmin e saj, nëse ka një të tillë. Para se të vazhdoj qëndisjen e këtij shkrimi dhe njëkohësisht para se të parashtroj ca pyetje, do të bëj çmos që nga “urtësia dhe logjika” ime të heq mënjanë çdo paralelizëm të kotë dhe të figurshëm, çdo tarafllëk, çdo paragjykim politik e filozofik, çdo tifozllëk, çdo anim dhe, në instancë të fundit, edhe çdo emocion. Në do të mëtosh që të vërtetën ta shpjegosh a ta lakosh ndryshe, atëherë do të konceptohesh si ai minatori i tuneleve, i cili futet në to i pastër dhe prej aty del i papastër, i përlyer a edhe i palarë.
Pyetja e parë: Çka fshihet pas kësaj deklarate të doktorit: “Nuk do njoh zgjedhjet” (ndonëse paraprakisht kishte thënë se do të njoh çdo rezultat që do del nga zgjedhjet e 23 qershorit)..., a mos vallë është një kërcënim “llaf bosh”, apo është një deklaratë serioze që do vinte në rrezik qoftë politikën e brendshme a të jashtme të Republikës së Shqipërisë..., a mos vallë nocionet si: trafikantë, krimi, vjedhja e votës, blerja e votës deliberative, para të pista e të tjera nocione vërtet u hetuan për herë të parë më 23 qershor të motit 2013, apo ndoshta ato frymonin edhe në vaktin e qeverisjes tetëvjeçare të Partisë Demokratike!
Pyetja e dytë: A mos vallë, (sipas doktorit) zgjedhjet parlamentare të 23 qershorit (nuk) kanë të përbashkët me “zgjedhjen” e kreut të ri të Partisë Demokratike!?..., a mos vallë dikush do të thotë se kësaj nuk i shkon ai “paralelizëm i kotë, i figurshëm dhe i paqenë” a edhe fjalia: Një binom politik, i paqëndrueshëm dhe i rremë!?
Pyetja e tretë: A mos vallë, zoti Sokol Olldashi (nuk) kishte të “drejtë të dyshojë” në rezultatet e dala nga procesi i votimit për kryetar të Partisë Demokratike!?..., pavarësisht se këtë e konfirmoi vetë Olldashi..., a mos vallë, ky i fundit, nga ana e doktorit, u konceptua si bir i njerkës, ndërsa Luli, si bir i nënës!? Këtë nuk e tha Edi Rama, Ilir Meta, avokat Spartak Ngjela dhe shumë politikanë të tjerë..., po as edhe unë. Se ky shkrim a ky vështrim duhej ndërtuar sot apo edhe pas kushedi sa vaktesh, ne do t’ia lëmë opinionit publik që ta kondicionojë dhe më pastaj edhe ta vlerësojë. Ndofta lexuesit me të drejtë dhe me gojën plot do të thonë se ky vështrim, i shkruar nga kjo distancë e shkurtër kohore nuk jep prova të qëndrueshme..., ndofta këtij vështrimi do t’i duhej një distancë më e gjatë kohore me qëllim që të mos paragjykohet si i tillë..., thjesht jo të shkruhet në këtë kohë të tranzicionit gjegjësisht në këtë ndërkalim politik shqiptar. Labët kanë një shprehje proverbiale ku thuhet: “Rrëshqet guri nga mali, rrëshqet edhe truri nga insani dhe, në këtë rast, të del nami”!

[Brari]

Luli fitoj me shumice o Fadil.
Ai gezon me shum simpati se Olldashi.
Jo se Olldashi eshte i keq por Luli i ka ca cilesi qe e bejne me te pranushem si kryetar PD-je..

Keshtu kan menduar antaret e PD-se.

Po dhe Olldashi po te zgidhej seli roza gati ja kish dhe atij nje grup te gatshem me shpifsa qe do ja hapnin "Dosjet" me shpifje qe PS i ka gati per sejcilin kundershtar.

Kto dite PS dhe armata e saj me shpifsa enveruce Tirane apo enveruce Prishtino-Drenice apo Mynsheni etj.. ka filluar prodhimin me 3 turne te Shpifjeve kunder Lulit.
Nje kontrim.ut te madh kunder Lulit sic e din ti Lush i jep Seli Rozes brigada me shpifsa nga LPK-ja e Bedri Islamit.

Mirpo votuesit e Lulit shohin nje Lul ndryshe nga Enveristet.

Ata vleresojne Lulin per keto arritje..

1-dha kontribut te madh per ndertimin e Rruges se Kombit.. rruges qe bashkoj Kosov e Shqiperi.. qe per enveristet eshte tmerri..
2-dha kontribut te madh per levizjen pa viza te shqiptareve ..duke realizuar nje enderr te vjeter ..enderr qe per ty lush e per enverucet LPK-iste eshte realitet tash 40 e ca vjet.. mirpo per shqiptaret e Shqiperise .. enveristet lpk-iste e qosiste nuk e deshen te realizohej kurre ky stad i zhvillimit.. .. sepse u prishet Imazhi ketyre enverucve per shqiperine me qe ata me Shqiperi kuptojn nje kafaz per 3 milion shqiptare e ku ne kte kafaz ka ca hotele te mira buz detit qe mund ti shijojn me 2 dojcmarka Lpk-istet ko-qe mdhej si dikur..
3- mundi ne garen per Bashkin e Tiranes kryemafiozin edvin dhe mafien e tij te betonit..
4- mbrojti ne 21 janar shtetin shqiptar nga divizionet me huligane qe sterviti pagoj e i solli ne bulevard mafia e seli rozes..

keto jan 4 arritjet e Lulit o Fadil..

Per kto pika e votuan demokratet.. e per kto pika e urrejne Seli Roza e veglat e saje kudo..


..