Thirrje Për Union Islamik

[ILMGAP]

THIRRJE PËR UNION ISLAMIK

Ky libër merret me nevojën e botës Muslimane për krijimin e një Unioni Islamik dhe rëndësinë e tij për paqen botërore nën dritën e fakteve politike, sociologjike dhe ekonomike.

Gjendja e tanishme tregon qartë se Muslimanët do të kenë ndikim në zhvillimet e shekullit 21 në një mënyrë apo tjetër. Mirëpo, ajo që vërtet ka rëndësi në këtë mes është se bota Islame në veçanti dhe njerëzimi në përgjithësi duhet të përfitojnë nga ky ndikim. Gjëja e parë që na shkon në mendje në këtë fazë është nëse bota Islamike mund të luaj një rol të tillë, duke e ditur gjendjen e saj të tanishme. Që nga koha e Profetit Muhamed (paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të), Muslimanët i prinë rrugës së shkencës, argumentimit, mendimit, artit, kulturës dhe civilizimit dhe i dhuruan njerëzimit shumë të mira. Muslimanët i mësuan botës shkencën, argumentimin, mjekësinë, artin, higjienën dhe shumë e shumë lëndë tjera. Për të rinisur ngritjen e Islamit, të përforcuar me dritën dhe urtësinë e Kur’anit, Muslimanët e sotëm duhet të udhëhiqen nga parimet morale të Kur’anit dhe shëmbëlltyra e Profetit.

Përçarja dhe copëtimi i botës Islamike është një problem edhe më urgjent dhe jetik që duhet zgjidhur. Fakti se Muslimanët nuk kanë qenë në gjendje të krijojnë një Union Islamik të fuqishëm dhe aktiv është një kontribuues i madh për shumë të këqija të së sotmes. Me krijimin e një Unioni Islamik të fuqishëm, problemet e tilla ose nuk do të shfaqen më ose do të zgjidhen shumë më shpejt se që mund të parashikohet.

[ILMGAP]

PARATHËNIE

Bota Islamike mbulon një sipërfaqe të madhe gjeografike të populluar prej 1.2. miliard Muslimanëve. Një shqyrtim i historisë së saj tregon se një pushtet i fuqishëm qendror në pajtim me parimet morale dhe tolerancën Kur'anore, si edhe respektimi i të drejtave të gjithë njerëzve dhe sistemeve të besimit, ka bërë të mundur që ky rajon i madh të jetoj në paqe. Perandoria Otomane ishte shembulli më i fundit lidhur me këtë. Duke i marr parasysh rrethanat e tanishme, është çështje urgjente që të themelohet një Union i ri Islamik, i cili do t'i mundësonte botës Muslimane dhe botës në përgjithësi, të jetojnë në paqe.

Njëra prej gjërave të para që bie në sy kur analizojmë gjendjen e botës Islamike janë përçarjet e shumta të brendshme të saj për arsye të mosbesimit dhe konflikteve të rrënjosura thellë. Historia e vonshme ka parë luftën Iran-Irak, pushtimin e Kuvajtit nga ana e Irakut dhe luftën e Pakistanit Lindor (Bangladeshit) për pavarësi nga Pakistani Perëndimor. Luftërat civile dhe konfliktet e brendshme në Afganistan, Jemen, Liban, Irak dhe Algjeri për arsye të dallimeve politike dhe etnike e bëjnë të qartë se diçka nuk është në rregull me botën Islamike. Veç kësaj, pikëpamje dhe modele të papajtueshme fetare janë duke u praktikuar në botën Islamike, sepse nuk ekziston një pushtet qendror për të përcaktuar se çka është dhe çka nuk është në pajtim me Islamin, për të vendosur konsensus dhe për të ofruar udhëzim për publikun në përgjithësi. Katolikët kanë Vatikanin dhe të Krishterët Ortodoks kanë Patriarkatin, mirëpo nuk ekziston një unitet fetar apo autoritet qendror për Muslimanët.

Megjithatë, solidariteti është karakteristikë qendrore e Islamit. Pas vdekjes së Profetit tonë Muhamedit (paqja dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të), bota Islamike është udhëhequr për një kohë të gjatë nga institucioni i kalifatit, i cili iu ofroi udhëzim fetar Muslimanëve.

Në ditët tona, po ashtu, një autoritet qendror progresiv do të mund të formohej. Themelimi i një Unioni Islamik dhe i një autoriteti qendror Islamik, të bazuar në parimet demokratike dhe në sundimin e ligjit, do të ishte një hap i madh përpara sa i përket zgjidhjes së problemeve të tanishme të botës Islamike.

Derisa përparojmë në këtë libër, do t'i analizojmë disa aspekte të këtij Unioni Islamik, siç është aftësia e tij:

1. Për t'u shtrirë në tërë botën Islamike. Prandaj, ai duhet të ngrihet mbi parimet thelbësore të Islamit dhe jo të bëhet organ i një besimi apo sekti të veçantë.

2. Për të mbështetur të drejtat njerëzore, demokracinë dhe ndërmarrjen e lirë dhe të përpiqet të përmbush misionin e tij të zhvillimit ekonomik, kulturor dhe shkencor në botën Islamike.

3. Për të vendosur raporte miqësore dhe të harmonishme me vendet apo civilizimet tjera dhe për të bashkëpunuar me komunitetin botëror dhe KB-të për çështje të tilla, siç është kontrollimi i armatimit për shkatërrim masiv, terrorizmi, krimi ndërkombëtar dhe mjedisi.


4. Për t'u marr me të drejtat e minoriteteve të Krishtere dhe Çifute, si edhe të huajve të cilët migrojnë në vendet Islamike, të ketë sigurinë e tyre prioritet dhe të çmoj dialogun dhe bashkëpunimin ndërfetar.

5. Për të gjetur zgjidhje të drejta dhe paqësore përmes të cilave të dyja palët bëjnë kompromise për t'iu dhënë fund konflikteve në mes të jomuslimanëve dhe Muslimanëve në Palestinë, Kashmir, Filipinet jugore dhe rajonet tjera. Ai duhet t'i mbroj të drejtat e Muslimanëve, si edhe të parandaloj lëvizjet radikale Islamike që të mos e shpijnë situatën në një rrugë qorre.

Nga një udhëheqje e tillë e arsyeshme, e matur dhe e drejtë do të përfitojnë 1.2 miliardë Muslimanë, të cilët janë duke u përballur me aq shumë probleme, si edhe mbarë njerëzimi. Një Union Islamik i ngritur mbi parimet e Kur'anit do t'i mundësojë njerëzimit të gjej paqe dhe drejtësi dhe karakteri i mirë i përshkruar në Kur'an do të sjellë lumturi. Që nga epoka e Profetit Muhammed (paqja dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të), Muslimanët ishin prijës të shkencës, argumentimit, mendimit, artit, kulturës dhe qytetërimit dhe i dhuruan shumë të mira njerëzimit.

Kur Evropa ishte në epokën e mesjetës, Muslimanët i mësuan botës shkencën, gjykimin, mjekësinë, artin, higjienën dhe gjëra tjera të panumërta. Për të rifilluar ngritjen e Islamit, të fuqizuar me dritën dhe urtësinë e Kur'anit, Muslimanët e sotëm duhet të udhëzohen duke u mbështetur në moralin e Kur'anit dhe në Sunnetin (shembullin apo mënyrën e tij të jetës) e Profetit (paqja dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të).

Si mund të realizohet ky projekt? Këtë çështje do ta shqyrtojmë në vazhdim. Po ashtu, duhet të mbahet shënim se prej të gjitha kombeve Islamike, Turqia në veçanti ka një rol të rëndësishëm për të luajtur, pasi që është trashëgimtarja e Perandorisë Otomane, themeluese e një Unioni të tillë Islamik, i cili ka sunduar me sukses për më shumë se 5 shekuj. Turqia posedon infrastrukturën shoqërore dhe traditën shtetërore të nevojshme për të plotësuar kërkesat që bart me vete kjo përgjegjësi e madhe. Veç kësaj, prej të gjitha shteteve Muslimane, ajo i ka raportet më të zhvilluara me Perëndimin dhe prandaj është në pozitën më ideale për të ndërmjetësuar mospajtimet në mes të Perëndimit dhe botës Islamike. Turqia ka po ashtu një traditë të tolerancës dhe harmonisë dhe përfaqëson besimin e Ehli Sunnetit që është besim i shumicës së Muslimanëve, e jo i një sekti të caktuar. E gjithë kjo e bën Turqinë kandidatin më kompetent për të udhëhequr Unionin e paramenduar Islamik.

Në fund, zgjidhjet e propozuara këtu duhet të zbatohen menjëherë, sepse rreziku i përplasjes së qytetërimeve në mes të botës Perëndimore dhe asaj Islamike është duke u rritur çdo ditë. Themelimi i Unionit Islamik do të bëj që ky rrezik të zhduket.

Historia vërteton se bashkekzistenca e qytetërimeve të ndryshme nuk është domosdo burim i tensionit dhe konfliktit. Një shtet me kultura të ndryshme nuk përjeton vështirësi për shkak të dallimeve ekzistuese të brendshme, por për shkak të paaftësisë së vet për t'i menaxhuar ato dallime. Kulturat e ndryshme që ekzistojnë krah për krah me njëra tjetrën zgjedhin ose konfliktin ose paqen dhe bashkëpunimin, varësisht nga shkalla ekzistuese e tolerancës dhe nëse munden apo jo të kontrollojnë këta faktorë që shpijnë drejtë jotolerancës. Aktualisht, disa Perëndimor dhe Muslimanë parapëlqejnë armiqësinë dhe konfliktin ndaj tolerancës dhe harmonisë. Pra, keqkuptimet dhe paragjykimet kundër Islamit dhe Muslimanëve vazhdojnë të paraqesin vështirësi të caktuara. Në anën tjetër, Perëndimorët ndjehen të kërcënuar pa nevojë për shkak të keqkuptimeve të ndryshme. Prandaj, një zgjidhje për këto probleme për t'iu shmangur konflikteve dhe mosmarrëveshjeve edhe më të rënda është urgjentisht e nevojshme.

Siç do të nxjerr në shesh ky libër, Unioni Islamik do të luaj një rol të rëndësishëm në parandalimin e shkallëzimit të rrezikut të konfliktit, sepse të gjitha vendet Islamike do të lëvizin së bashku si një trup i vetëm.

[ILMGAP]

HYRJE

Rënia e Perandorisë Otomane në fillim të shekullit njëzet ishte një faktor determinant që përcaktoi gjendjen e botës Islamike për pjesën e mbetur të shekullit, sepse shumë vende të reja u ngritën nga hiri i saj. Mirëpo, asnjëri prej tyre kurrë nuk arriti shkallë të njëjtë të stabilitetit dhe qetësisë që populli i tyre gëzoi gjatë epokës Otomane.

Në fillim të shekullit njëzet e një, shumë probleme presin zgjidhje dhe shumë konflikte duhen zgjidhur. Baraspeshat e shkatërruara me rënien e Perandorisë Otomane kurrë më nuk u ndreqën si duhet dhe në këtë mënyrë u krijuan vende të nxehta dhe zona tejet të ndjeshme - shumica prej të cilave rastisën të jenë në botën Islamike. Disa prej këtyre problemeve u tejkaluan me anë të masave të përkohshme, ndërsa të tjerat vazhdojnë të nxitin konflikt dhe tension deri më sot.


Shumica prej këtyre konflikteve ndikojnë drejtpërdrejt në tokat e populluara me popullatë të dendur Muslimane (p.sh. Palestina, Kashmiri dhe të tjera). Veç kësaj, pohimet në rritje të pashmangshmërisë së një përplasjeje të qytetërimeve, si edhe propaganda agresive anti-muslimane, e bëjnë botën Islamike shënjestër në sytë e disa qarqeve. Ky qëndrim, si pasojë, shkakton tension dhe shqetësim të panevojshëm dhe artificial në shoqëri. Çështje të tilla nxisin pyetjen se çfarë strategjie duhet të përvetësojnë Muslimanët e shekullit njëzet e një.

Për të përcaktuar strategjinë e drejtë, njeriu duhet të ketë njohuri të qartë për gjendjen dhe situatën e tanishme të botës Islamike. Në këtë pikë, analiza jonë për botën bashkëkohore Islamike paraqitet më poshtë.

Qytetërimi Islamik, i përfaqësuar nga perandoritë e mëdha Otomane Safavid dhe Mugal në shekujt gjashtëmbëdhjetë dhe shtatëmbëdhjetë, ishte fuqia mbizotëruese në Azinë Qendrore dhe Jugore, Afrikën Veriore dhe Evropën Jugore. Otomanët sunduan një territor të gjerë që mbulonte Ballkanin, Anadollin, Mesopotaminë dhe pjesë të Arabisë dhe Afrikës Veriore; Safavidët sunduan Persinë dhe disa territore fqinje; dhe Mugalët sunduan pjesën më të madhe të nën-kontinentit Indian. Megjithatë, sundimi i Islamit gradualisht u tkurr dhe u dobësua. Së pari, Perandoria Mugale u rrënua dhe kështu hapi një epokë të re për Muslimanët e Azisë Jugore. Dinastia Kahar, trashëgimtare e Perandorisë Safavide, arriti të mbijetoj deri në vitet e 1920-ta, megjithëse pa fuqi dhe ndikim. Gradualisht, këto toka ranë nën sundimin Britanik dhe Rus. Ndërkohë, Perandoria Otomane, e cila po dobësohej me humbjen e vazhdueshme të tokave dhe me trazira të brendshme, përfundimisht u shemb si pasojë e Luftës së Parë Botërore.

Shembja e Perandorisë Otomane, shtetit më të madh dhe më me ndikim në botën Islamike, çoj drejt ndryshimeve historike në gjeografinë Islamike, në veçanti në Lindjen e Mesme dhe pjesë të Gadishullit Arabik. Përgjatë shekullit njëzet, shtetet-komb të formuara nga fuqitë pushtuese Evropiane mbetën burim i tensionit dhe pakënaqësisë në rajon. Bota Islamike, e cila u dha jetë qytetërimeve të mëdha, filloi të tërhiqej në vetvete. Muslimanët e Lindjes së Mesme, si edhe të Afrikës Veriore dhe Azisë Jugore, vuajtën nën sundimin kolonial. Shumica e këtyre vendeve arritën të fitojnë pavarësinë e tyre vetëm në gjysmën e dytë të shekullit njëzet. Lufta për pavarësi ishte shumë e përgjakshme në disa vende, si në Algjeri. Miliona njerëz të pafajshëm vdiqën dhe një numër shumë i madh njerëzish u gjymtuan nga mundimet dhe persekutimi. Madje edhe pas pavarësisë dhe tërheqjes së fuqive koloniale, këto toka nuk kanë gjetur paqen dhe sigurinë. Thënë shkurt, një pjesë e madhe e botës Islamike kaloi shekullin njëzet duke u përballur me luftë, konflikte, skamje dhe varfëri të skajshme.

Megjithatë, bota e Islamit nuk ka qenë gjithmonë e tillë.

Historia e katërmbëdhjetë shekujve të kaluar zbulon një pamje krejtësisht tjetër: përparimet kulturore dhe shkencore më madhështore u bënë të mundshme përmes Islamit. Në një kohë kur Evropa ishte ende e zhytur në errësirë, Muslimanët ngritën qytetërimin më mahnitës në këtë planet dhe morali Islamik ndriçoi botën.

[ILMGAP]

ISLAMI NDRIÇOI BOTËN

Islami lindi katërmbëdhjetë shekuj më parë në Gadishullin Arabik. Shpallja e Kur'anit Profetit Muhammed (paqja dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të) nga ana e Allahut, bashkë me moralin e Islamit, u mësoi njerëzve të dhunshëm, barbar dhe të padijshëm të këtij rajoni paqen, arsyen dhe qytetërimin.

Në fillim të shekullit të shtatë, Arabia ishte një prej vendeve më kaotike të botës. Shumë fise jetonin në këto toka dhe secili prej tyre adhuronte një idhull tjetër. Ata i shpallnin luftë njëri tjetrit, derdhnin shumë gjak dhe madje vrisnin fëmijët për besimet e tyre të devijuara dhe idhujt e tyre. Besimet e tyre lartësonin mungesën e mëshirës, urrejtjen dhe dhunën në vend të dashurisë, dhembshurisë dhe mirësisë. Femrat konsideroheshin si qenie më të ulëta dhe të varfrit dhe robërit shfrytëzoheshin në mënyrë të pamëshirshme.

Kjo botë e errët dhe e përgjakshme ndryshoi në tërësi me ardhjen e Islamit dhe kodeve morale të tij. Edhe pse Arabët ishin të parët që pranuan Islamin, shumë kombe tjera shpejt përqafuan dritën që sollën parimet morale të tij. Shpallja e Kur'anit iu mundësoi Muslimanëve të arrijnë përparim të pakrahasueshëm në shkencë, kulturë, mendim dhe art. Me shpalljen e ajetit të parë të Kur'anit, popullata e këtij rajoni, e cila derisa nuk ndodhi kjo kishte ngecur në këtë rreth vicioz të mosdijes së errët dhe dhunës së përgjakshme, u thirr të lexoj dhe të mendoj për herë të parë:

"Lexo me emrin e Zotit tënd, i Cili krijoi (gjithçka), e krijoi njeriun nga një droçkë gjaku! Lexo! Zoti yt është Bujari më i madh, i Cili, me anë të penës ia mësoi, ia mësoi njeriut ato që nuk i dinte. (Kur'an, 96:1-5)




Struktura e shoqërisë Arabe filloi t'i nënshtrohej një transformimi të plotë me ardhjen e Islamit. Për shembull, tradita Arabe urdhëronte vrasjen e gjithë robërve të luftës, ndërsa Profeti ynë (paqja dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të), i udhëzuar përmes shpalljes së Zotit, urdhëroi që këta të burgosur të trajtohen mirë dhe të ushqehen nga racionet e vet Muslimanëve. Ajeti në vazhdim zbulon këto cilësi Muslimane:

Ata i ushqejnë të varfrit, jetimët dhe të zënët rob edhe pse vetë janë nevojtarë, (Kur'an, 76:8)

E vetmja gjë që u kërkua prej këtyre robërve të luftës ishte që nëse dinin të lexonin dhe shkruanin, ishin të obliguar që t'iu mësonin shkrim-leximin Muslimanëve. Ndoshta për herë të parë në historinë e saj, Arabia ishte dëshmitare e dhembshurisë, faljes dhe qytetërimit. Si rezultat, ajo përjetoi njërën prej periudhave më madhështore të përparimit kulturor.

Me kalimin e viteve, drejtësia dhe parimet e larta morale të Islamit u përhapën valë-valë në mbarë Arabinë. Drejtësia, ndershmëria dhe vendosmëria e Muslimanëve joshi shumë fise Arabe. Ushtria e fuqishme Muslimane marshoi në Mekë në vitin 630. Idhujtarët Mekas kishin frikë hakmarrjen që Muslimanët mund ta bënin mbi ta si ndëshkim për mizorinë e tyre në të kaluarën. Sipas traditës Arabe, meshkujt e fisit të mundur vriteshin dhe femrat dhe fëmijët robëroheshin. Por Profeti ynë (Allahu e mëshiroftë dhe i dhuroftë paqe) reflektoi mëshirën e Allahut duke shpallur se askush në Mekë s'do të ndëshkohej dhe se askush nuk do të shtrëngohej të pranoi Islamin me forcë. Ky akt i faljes dhe tolerancës ka tërhequr vëmendjen e historianëve Perëndimorë. Në dokumentarin e PBS Islami: Perandoria e Besimit, Majkëll Sells, ligjërues në Universitetin e Haverfordit, rrëfen për virtytin e Profetit tonë (Allahu e mëshiroftë dhe i dhuroftë paqe) në këtë mënyrë:

Kur Muhamedi (Allahu e mëshiroftë dhe i dhuroftë paqe) erdh në Mekë, ai jo vetëm që nuk ndërmori hakmarrje të përgjakshme, por në të vërtetë, ai përqafoi pikërisht Mekasit, të cilët e kishin luftuar atë për tri vite dhe ishin përpjekur që ta vrisnin. Kjo ishte një gjë tronditëse për popullatën e këtij mjedisi. Kështu, mu në themel të një feje, njeriu gjen episode të bujarisë madhështore, vepra të shpeshta të mirësisë dhe të mëshirës së jashtëzakonshme.1

Ajo që kishte rëndësi ishte lirimi i Mekasve nga besimet e tyre të rrejshme. Prandaj, Profeti ynë (Allahu e mëshiroftë dhe i dhuroftë paqe) u drejtua menjëherë për në Qabe, hyri brenda xhamisë së shenjtë dhe i shkatërroi të gjithë idhujt që ndodheshin brenda. Kjo ngjarje shënoi fundin e idhujtarisë dhe i dha fund gjithë mizorisë, padrejtësisë, barbarizmit dhe dhunës së bërë në emër të saj. Pasi që u edukuan me Kur'an, Arabët zëvendësuan gjithë epokën para-islamike të padrejtësisë, shfrytëzimit dhe gjakmarrjeve me një rregull të ri të mbështetur në respekt, dashuri, dhembshuri dhe drejtësi midis njerëzve.

Kjo epokë më vonë u njoh si "Koha e Bekuar."

[ILMGAP]

Toleranca, DrejtËsia dhe Dhembshuria sipas parimeve morale Islamike

Përhapja e shpejtë e Islamit vazhdoi madje edhe pas vdekjes së Profetit (Allahu e mëshiroftë dhe i dhuroftë paqe). Brenda disa dekadave, Islami u përhap në gjithë Mesopotaminë dhe Afrikën Veriore dhe u shtri edhe në perëndim të Spanjës dhe në lindje të Indisë.

DArabët, të cilët kujdeseshin për tufat e tyre në shkretëtirë vetëm pak dekada më herët, tani ishin sundues të një perandorie për shkak të arsyes, kulturës dhe vetëdijes që ata kishin fituar përmes Islamit. Kjo ishte perandoria që më së shpejti u zhvillua ndonjëherë në histori. Brenda 10 viteve, perandoria Muslimane u përhap në një territor të pafund dhe vuri themelet e saj në mënyrë të vendosur. Në këtë hapësirë të pafund gjeografike, ekzistonin shumë besime të ndryshme fetare njëra përkrah tjetrës. Megjithatë, shumica prej tyre përbëheshin prej të Krishterëve dhe Hebrenjve. Muslimanët, në përgjithësi, ishin gjithmonë tolerant ndaj të gjitha grupeve fetare në tokat e tyre, nuk i detyruan njerëzit që të përqafonin Islamin dhe respektonin vullnetin e lirë të secilit person, sepse Kur'ani thotë:

S'ka detyrim në fe. (Kur'an, 2:256)

Kishat dhe sinagogat ishin të mbrojtura. Në një kohë kur detyrimi për kthim në fe ishte një praktikë e zakonshme, një tolerancë e tillë ishte unike.

Një prej shembujve më të jashtëzakonshëm të kësaj tolerance ishte pushtimi i Jerusalemit. Patriarku i Kishës së qytetit të quajtur Varri i Shenjtë frikësohej se kisha e tij do të shkatërrohej nga Muslimanët. Prandaj, Kalifi Umar vizitoi kishën dhe tha se nuk kishte nevojë të shqetësohej për asgjë. Kur erdhi koha për falje, ai kërkoi lejen e patriarkut të largohej në mënyrë që të mund të falej diku afër. Xhamia al-Aksa më vonë u ndërtua mu në atë vend.


Muslimanët i dhuruan Jerusalemit një prej veprave më madhështore të arkitekturës në botë: Kubat as-Sakra (Kuben e Gurtë), e cila u ndërtua në një shkëmb që besohej se ishte vendi prej ku Profeti Muhammed (Allahu e mëshiroftë dhe i dhuroftë paqe) u ngrit në qiej. Motivet mahnitëse dhe kubeja e artë e kësaj kryevepre të arkitekturës pasqyron ndjenjën Islame të artit dhe qytetërimit.

Në këtë mjedis të tolerancës, jomuslimanëve iu dha madje edhe e drejta demokratike për t'i shprehur ankesat e tyre. Gjatë epokës Umajad, shumë të Krishterë në Damask (Sham) zinin pozita të rëndësishme në burokracinë e shtetit dhe kryenin obligimet e tyre fetare ashtu si dëshironin. Ca prej tyre madje shkruan libra që kritikonin Islamin dhe Muslimanët pa frikë nga ndëshkimi.

Në të njëjtën kohë, Evropa udhëhiqej nga një fundamentalizëm dhe barbarizëm i errët. Kisha Katolike shtypte Hebrenjtë e madje edhe të Krishterët e besimeve tjera. Kthimi me forcë në fe, si edhe tortura dhe vrasja në emër të fesë, ishin të rëndomta. Në anën tjetër, Muslimanët gjithmonë i kanë trajtuar Ithtarët e Librit (Hebrenjtë dhe të Krishterët) me tolerancë dhe dhembshuri, sepse Zoti e urdhëron këtë në Kur'an.

Kisha e Shën Gjonit e Damaskut është një tjetër shembull i kësaj tolerance. Muslimanët, të cilët pushtuan këtë territor filluan të falin namazin e tyre të Xhumasë në këtë kishë dhe i lejuan të Krishterët të vazhdojnë ta përdorin atë për shërbimet e tyre të së Dielës. Dy besime të ndara ndanin në mënyrë paqësore të njëjtën faltore. Me rritjen e numrit të Muslimanëve në qytet, udhëheqja Muslimane bleu kishën prej të Krishterëve me pëlqimin e tyre. Ngjitur me të, një xhami u ndërtua dhe dekori i hapësirave të mbyllura në hyrje të ndërtesave u pasurua me motive Islamike. Shtyllat e epokës së Bizantit u dekoruan me modele mahnitëse të artit Islamik.

Gjatë tërë historisë së Islamit, vazhdoi toleranca e tij ndaj Hebrenjve dhe të Krishterëve. Hebrenjtë që iknin nga terrori i Inkuizicionit Spanjoll gjetën strehim dhe tolerancë në dheun Otoman. Burimi dhe arsyeja e një tolerance të tillë ishin parimet morale të Kur'anit, sepse Muslimanëve u është thënë:

Diskutoni me ithtarët e Librit vetëm me mënyrën më të mirë, por jo me keqbërësit e tjerë. Dhe thoni: "Ne besojmë në atë që na është zbritur neve dhe në atë që ju është zbritur juve. Zoti ynë dhe Zoti juaj është një - dhe ne Atij i nënshtrohemi si myslimanë". (Kur'an, 29:46)

[ILMGAP]

MUSLIMANËT DHE SHKENCA

1 Ibn an-Nafis
2 Thabit ibn Qurra
3 Ibn Sina
4 Al-Kindi
5 Abu al-Qasim al-Zahrawi
6 Muhammad Zakariya ar-Razi
7 Ali Kushji
8 Al-Battani

Njëra prej dritave të parimeve morale Islamike që ndriçoi rrugën e njerëzimit ishte mendimi shkencor. Arabët para-islamik dhe disa shoqëri tjera të Lindjes së Mesme kurrë nuk kanë qenë të interesuara për gjithësinë dhe për mënyrën se si u krijua natyra apo se si funksionon ajo. Por ky qëndrim ndryshoi me shpalljen e Kur'anit, sepse Zoti u thotë njerëzve të mësojnë për zanafillën e qiejve dhe Tokës:

[Njerëz të mençur janë] ata që e përmendin Allahun duke qëndruar në këmbë, ndenjur ose shtrirë dhe që meditojnë për krijimin e qiejve dhe të Tokës (duke thënë "O Zoti Ynë! Ti nuk i ke krijuar kot këto - lartësuar qofsh (nga çdo e metë)! Prandaj na ruaj nga ndëshkimi i zjarrit." (Kur'an, 3:191)

Kjo vetëdije filloi me ngritjen shkencore të qytetërimit Islamik dhe ai pastaj nisi një udhëtim shkencor të tillë që askush nuk kishte parë para asaj kohe. Centrali që e furnizonte me energji ishte Bagdadi, kryeqyteti i Perandorisë Abasidë dhe i botës Islamike. Shkencëtarët, mendimtarët, studiuesit dhe dijetarët tjerë nga e mbarë bota Islamike u bashkuan në Dar al-Hikmah ("Shtëpinë e Urtësisë") në Bagdad për të studiuar dhe hulumtuar fshehtësitë e gjithësisë së Zotit.

Kjo vetëdije që arritën shkencëtarët Musliman duke iu qëndruar besnik parimeve morale të Kur'anit, mundësoi kërcimin më të shpejtë sa i përket përparimit në shkencë deri në atë kohë. Gjerësia e pikëpamjeve, urtësia për të cilën Muslimanët mësuan nga Kur'ani, iu mundësoi atyre t'i analizojnë dhe pastaj t'i zhvillojnë më tej të arriturat shkencore të qytetërimeve tjera pa paragjykim. Dokumentet shkencore të Muslimanëve ishin përplot vrojtime, eksperimente, llogaritje dhe studime për tema të ndryshme. Në shkollat e shkencës, femrat kishin të drejta të njëjta për shkollim si meshkujt dhe dhanë kontributet e tyre shkencore.

Matematikanët Muslimanë zhvilluan sistemin decimal të numrave dhe zbuluan algjebrën dhe trigonometrinë. Shkencëtarët Muslimanë ishin shumë të përkushtuar për vrojtime astronomike dhe kështu zbuluan dhe vendosën parimet e astronomisë moderne. Dijetarët Muslimanë llogaritën trajektoren e hënës rreth Tokës dhe regjistruan formulat. Veprat e mahnitshme të arkitekturës në mbarë botën Islamike u mundësuan vetëm përmes infrastrukturës shkencore të vendosur nga Muslimanët.

Disa prej të arriturave më të mëdha të Muslimanëve ishin në fushën e mjekësisë. Në atë kohë, Evropianët e padijshëm i konsideronin sëmundjet si mallkim të shpirtrave të lig dhe kështu nuk kishin koncept për trajtimin apo për shërimin e njerëzve të prekur nga sëmundja. Mirëpo, shkencëtarët Muslimanë arritën deri të përfundimi i bazuar në hulumtime se sëmundjet shkaktoheshin nga krijesa të vogla të padukshme për syrin e njeriut dhe se pacientët duhej të izoloheshin prej njerëzve të shëndoshë gjatë trajtimit të tyre. Spitalet e para moderne në botë janë konceptuar në këtë mënyrë. Spitalet Muslimane kishin pavijone të ndryshme për sëmundje të ndryshme dhe mjekët Musliman kishin zhvilluar në mënyrë shkencore metodat e trajtimit të pacientëve. Muslimanët trajtonin sëmundjet mendore me muzikë dhe terapi, përderisa Evropianët besonin se të sëmurët mental ishin robër të Shejtanit dhe për atë arsye i digjnin në turrë të drunjve. Enciklopeditë e Muslimanëve mbi anatominë njerëzore ishin aq të sakta sa që ato u përdorën për 600 vjet në fakultetet Evropiane të mjekësisë.

Një dokumentar për botën Islame, i përgatitur për BBC-në nga komentuesi Teri Xhons, thotë si vijon për standardet e larta shkencore të Islamit:

Për shembull, një filozof nga qyteti i Haranit tashmë kishte llogaritur me saktësi distancën nga toka në hënë. Një tjetër bile kishte sugjeruar që nëse njeriu do të mund të ndante atomin, atëherë do të lirohej energji e mjaftueshme për ta shkatërruar një qytet me madhësinë e Bagdadit. Në këtë shkollë të mjekësisë në Damask në vitin 1154, mjekët tashmë ligjëronin anatominë, medicinën zbuluese, kirurgjinë higjienike, qarkullimin e gjakut, me shekuj para Harvit.2


Ibn Al-Haytham

Me shekuj përpara homologëve të tyre Evropian, mjekët Muslimanë kishin njohuri për qarkullimin e gjakut dhe iu matnin pulset pacientëve të tyre gjatë ekzaminimeve. Lindja e foshnjës zhvillohej në kushtet më higjienike të mundshme të asaj kohe. Instrumentet kirurgjike, siç përshkruhen në librat mjekësor të asaj epoke, janë dëshmi e diturisë së përparuar mjekësore.

Shkencëtarët Muslimanë bën zbulime të rëndësishme lidhur me optikën dhe natyrën e dritës. Njeriu i parë që zbuloi strukturën e syrit në hollësi ishte Ibn al-Hajthami, studimi i jashtëzakonshëm i të cilit për thjerrëzat i hapi rrugën zbulimit të kamerës. Mjekët Muslimanë zbuluan arsyet e dobësimit të të parit dhe realizuan ndërhyrje të suksesshme kirurgjike të kataraktit të syrit 1,000 vite përpara ndonjë mjeku Evropian.

Trashëgimia e shkëlqyer shkencore e botës Islamike e bëri të mundshme Rilindjen Evropiane. Shkencëtarët e Krishterë themeluan shkollat Evropiane të shkencës me diturinë dhe metodat e mësuara prej Muslimanëve. Drita e Islamit i ndriçoi ata po ashtu.

[ILMGAP]

MADHËSHTIA E QYTETËRIMIT ISLAMIK

Taj Mahal

Një cilësi e mësuar nga parimet morale të Islamit është ndjenja e lartë për art dhe estetikë. Përshkrimet Kur'anore të Xhenetit (Parajsës) janë përfytyrime të kualitetit më të lartë, të shijes më të përsosur dhe të një madhështie mahnitëse. Muslimanët kishin këtë ndjenjë arti në zemrat e tyre, gjë e cila pasqyrohej në punën e tyre dhe kështu tokat që ata sunduan u shndërruan në rajonet më moderne dhe më të zgjedhura të botës. Kur Islami u përhap jashtë në të gjitha drejtimet, me vete solli përparim dhe zhvillim.

Muslimanët sollën me vete qytetërim kudo që shkuan. Ata ndërtuan një sistem efikas për pastrimin e ujit për nevojat për ujë të pijes të një qyteti Tunizian. Uji mbahej dhe pastrohej në dy basene të mëdha dhe pastaj dërgohej në qytet përmes një sistemi të mbyllur gypash. Vetëm shekuj më vonë Evropianët filluan të shqetësohen për gjëra të tilla. Inxhinierët Muslimanë në Siri konstruktuan një sistem fantastik të mullinjve me ujë për të furnizuar qytetet me ujë.

Kryeqendra e botës Islamike, Bagdadi, ishte qyteti më madhështor dhe më bashkëkohor në botë. Planifikimi urban dhe arkitektura ishin të mahnitshme. Një udhëtar që vizitoi Bagdadin shkroi si vijon:

Të gjitha lagjet elegante të mbuluara me parqe, kopshte, vila dhe shëtitoret përplot me pazare dhe në fund xhamitë dhe hamamet e ndërtuara. Ato shtrihen me milja në të dyja anët e lumit vezullues. 3

Andaluzia (Spanja Muslimane), një tjetër qendër e mahnitshme e botës Islamike, gradualisht u bë vendi më bashkëkohor dhe më i përparuar i Evropës. Kryeqyteti i saj Kordoba ishte përplot me bukuri mahnitëse me rrugët e saj të pastra dhe të ndriçuara mirë, bibliotekat, spitalet dhe pallatet.

Në të njëjtën kohë, qytete të mëdha Evropiane si Parisi dhe Londra ishin të pista, të errëta dhe të lëna pas dore. Si rrjedhojë, të Krishterët Evropian që vizituan Kordobën ishin të mahnitur dhe të habitur me bukurinë, kulturën dhe artin e qytetit.

Në librin Islami: Perandoria e Besimit, Historiania Shila Bler e Kolegjit të Bostonit e përshkruan bukurinë e Kordobës me këto fjalë:

Qyteti i Kordobës ishte njëri prej qyteteve më të mëdha dhe më ngazëllues në Evropë në shekujt 9-të dhe 10-të. Kemi përshkrimet e njerëzve që kishin ardhur dhe kishin parë gjithë ato lule gjithandej rrugëve të gjera, atë dritë të mrekullueshme depërtuese. Qytetet veriore ishin të errëta, Kordoba kishte ujë të rrjedhshëm. Njerëzit jetonin në shtëpi të mëdha. Për dallim, në Paris, njerëzit jetonin në kasolle në breg të lumit.4

Një prej pak shembujve të mbetur të madhështisë së Kordobës është katedralja Katolike që ndodhet në qendër të qytetit. Fillimisht ajo ishte një xhami me një stil estetik që magjepsi mendjet e atyre që hynë në të. Eksploruesit e Krishterë të cilët erdhën në Kordobë u ndikuan thellësisht nga madhështia e saj. Në shekullin e dhjetë, një murgeshë Saksone me emrin Hrotsvitha përshkroi Kordobën si ornament të botës.



Njëra prej ndërtesave më mahnitëse të Andaluzisë ishte pallati Alhambra, i cili ishte i zbukuruar me shembuj mahnitës të estetikës dhe artit Islam. Secili detal pasqyronte po të njëjtën shije të hollë të shpirtit të lartë të Islamit. Kopshtet e tij ishin përplot me shatërvane të furnizuara me anë të një sistemi të bazuar në gravitacion. Muslimanët të cilët e ndërtuan atë ishin të frymëzuar nga përshkrimet Kur'anore të Xhenetit.

Këtu janë disa ajete për Xhenetin:

Ata do të kenë mirësi të caktuara dhe fruta të ndryshme e do të jenë të respektuar, në kopshtet e lumturisë, në kolltuqe, përballë njëri-tjetrit. Aty do t'u shërbehet një gotë e mbushur nga një burimi i rrjedhshëm, (me pije) të bardhë e të shijshme për ata që do ta pinë. Prej saj as nuk do të trullosen dhe as nuk do të dehen. (Kur'an, 37:41-47)
(Kopshtet do të jenë) të mbjellë me pemë që bëjnë hije. (Kur'an, 55:48)
Ata do të jenë të mbështetur në shtroje, anash me armaç mëndafshi e frutat e dy kopshteve do t'i kenë afër sa t'i kapin me dorë. (Kur'an, 55:54)
[Kopshtet e Xhenetit] do të jenë të stolisura me gjelbërim. (Kur'an, 55:64)
Ata do të qëndrojnë në divane të stolisura me ar e gurë të çmuar, të mbështetur në to përballë njëri-tjetrit. (Kur'an, 56:15-16)
Ata do të qëndrojnë në mes të lotusëve pa gjemba. (Kur'an, 56:28-29)
Nën hije të gjera, pranë një uji rrjedhës, dhe mes frutave të llojllojshme, të cilat kurrë nuk sosen, as nuk janë të ndaluara; dhe në shtroje të ngritura. (Kur'an, 56:30-34)
Pikërisht atyre u përket Xheneti i Adnit, nëpër të cilin rrjedhin lumenj. Ata do të stolisen atje me byzylykë ari dhe do të vishen me rroba të gjelbra prej mëndafshi të hollë dhe armaçi, duke ndenjur të mbështetur në shtretër të lartë. Sa shpërblim i mrekullueshëm dhe sa vendbanim i bukur! (Kur'an, 18:31)

Cordoba.

Granadas Alhambra

[ILMGAP]

QYTETËRIMI ISLAMIK DHE OTOMANËT

Perandoria Otomane, e themeluar në vitin 1299, zhvillohej si njëra prej perandorive Islamike më të mëdha dhe më madhështore të botës. Botëkuptimi zyrtar Otoman, i bazuar në tolerancë dhe drejtësi la gjurmët e veta në tokat që sundoi me arkitekturën, tekstilet, bukurshkrimin sublim të tij dhe me një sistem të përkryer të edukimit që e lakmonte Evropa. Finesa dhe shija e sulltanëve për art admirohej nga Evropianët, të cilët ishin thellësisht të impresionuar nga madhështia e Perandorisë Otomane.

DPerandoria Otomane ishte njëra prej perandorive më të mëdha dhe me jetëgjatësinë më të madhe. Në të vërtetë, vetëm Perandoria Romake në kulmin e saj mbulonte një rajon më të gjerë. Mirëpo, ajo nuk arriti të ruante madhësinë e saj për aq kohë sa arritën Otomanët. Shumë shtete që tani formojnë pjesë të Evropës, Afrikës Veriore, Azisë Qendrore dhe Lindjes së Mesme kanë monumente dhe vepra artistike Otomane të rëndësishme në aspektin historik që zbukurojnë qytetet e tyre. Shembuj të arkitekturës dhe planifikimit urban Otoman ende qëndrojnë në shumë qytete Evropiane (si Sofja, Beogradi dhe Sarajeva).

Shteti Otoman dhe sistemi qeverisës bazohej në Kur'an dhe shumë shkencëtarë politik të sotëm i referohen atij si njërit prej sistemeve më të mira shtetërore. Diplomacia shtetërore Otomane përbënte bazën e diplomacisë së shumanshme të epokës moderne.

Qytetërimi Otoman kishte ndikim të drejtpërdrejtë mbi kulturën e Evropës Perëndimore: Otomanët i mësuan Hungarisë kultivimin e orizit, Busbeku, i dërguari i Habsburgëve i mësoi shtetet e Beneluksit për tulipanët pasi që vizitoi Stambollin në shekullin e gjashtëmbëdhjetë, Italianët mësuan teknikat e thurjes dhe ngjyerjes së pëlhurës nga Otomanët dhe Otomanët ju mësuan traditën e orkestrave ushtarake Evropës.5

Këto fakte historike tregojnë se parimet morale Islamike luajtën një rol udhëheqës në zhvillimin bashkëkohor të botës. Që nga fillimi i shpalljes së tij, Islami ka shërbyer si një dritë udhërrëfyese, duke e çuar njerëzimin drejt të vërtetës, realitetit dhe bukurisë. Muslimanët sollën me vete parimet e tyre morale kudo që shkuan, bashkë me tolerancën, arsyen, shkencën, artin, estetikën, higjienën dhe përparimin. Në një kohë kur Evropa ishte e zhytur në dogmatizmin dhe barbarizmin e errët, bota Islamike ishte qytetërimi më i përparuar dhe më bashkëkohor i botës. Vlerat e mësuara nga bota e Islamit nga ana e individëve Evropian luajtën një rol fundamental në zhvillimin e qytetërimit Evropian. Historiani Eugen Majers shpreh këtë realitet si vijon:

... Nga fundi i shekullit të nëntë deri në shekullin e dymbëdhjetë, ndikimi Islamik në shkencën dhe kulturën Perëndimore ishte shumë i madh... Rëndësia kulturore e punës së dijetarëve dhe përkthyesve Islamik për zhvillimin e shkencës dhe shkencave humane thuajse mund të mbivlerësohet... Në këtë mënyrë, rrënjët e mendimit Perëndimor janë një përzierje e të menduarit Greko-Arabik dhe Hebre.6

Në anën tjetër, njëra prej arsyeve kryesore pse bota Islamike mbeti prapa në disa aspekte ishte sepse ajo u nda nga arsyeja, sinqeriteti dhe gjerësia e pikëpamjeve që mësohet në Kur'an. E themi këtë për arsye se Kur'ani është burim i udhëzimit që nxjerr njerëzimin nga errësira e mosdijes dhe e çon drejt dritës së diturisë së vërtetë. Zoti i shpalli Profetit tonë (paqja dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të).

Elif Lâm Râ. Këtë Libër ta kemi shpallur ty (o Muhamed), për t'i nxjerrë njerëzit, me lejen e Zotit të tyre, nga errësira në dritë, në rrugën e të Plotfuqishmit, të Denjit për çdo lavd. (Kur'an, 14:1)

Muslimanët e sotëm duhet të kenë dijeni për të kaluarën e shkëlqyer të qytetërimit Islamik dhe ta respektojnë përgjegjësinë që ajo bart me vete. Të mos harrojmë se Muslimanët janë përfaqësues të një trashëgimie të shenjtë, të lavdishme dhe të nderuar që ndërtoi njërin prej qytetërimeve më të mëdha në Tokë. Për më tepër, ata gjithmonë janë lakmuar dhe admiruar në masë të njëjtë nga përfaqësuesit e qytetërimeve apo besimeve tjera fetare. Eksperti i famshëm për Lindjen e Mesme Daniel Pajps flet për vetëbesimin e Muslimanëve në njërin prej artikujve të tij:

Ajo që kontribuon në këtë vetëbesim të brendshëm është kujtimi për të arriturat e jashtëzakonshme gjatë afërsisht gjashtë shekujve të parë të Islamit. Kultura e tij ishte më e përparuara dhe Muslimanët gëzonin shëndetin më të mirë, jetonin më së gjati, kishin shkallën më të lartë të shkrim-leximit, organizonin hulumtimet më të përparuara shkencore the teknike dhe zakonisht formuan ushtri fitimtare. Ky model i suksesit ishte i dukshëm që nga fillimi: në vitin 622 të erës sonë (e.s.), Profeti Muhammed (paqja dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të) u largua nga Meka si refugjat, për tu kthyer vetëm tetë vite më vonë si sundimtar i saj. Që në vitin 715 pushtuesit Musliman kishin formuar një perandori që shtrihej nga Spanja në perëndim deri në Indi në lindje. Të jesh Musliman nënkuptonte t'i takoje një qytetërimi fitimtar.7

Muslimanët sot nuk duhet vetëm të kënaqen me lavdinë e të kaluarës së tyre, por duhet të punojnë që t'i ndihmojnë botës Islamike të ngrihet edhe njëherë. Pa dyshim, Muslimanët mund të ndërtojnë përsëri një kulturë dhe qytetërim të shkëlqyer që të ndriçoj botën, por jo përderisa nuk e rikrijojnë shpirtin e unitetit dhe solidaritetit që i vinte në lëvizje paraardhësit e tyre. Nëse do të mund të themelojnë një kulturë demokratike, konstruktive, tolerante dhe paqedashëse që punon vetëm për të mirën e Islamit dhe njerëzimit dhe që shpërfill interesat personale, do të mund të ndërtojnë qytetërimin më të madh të shekullit njëzet e një. Duke iu falënderuar vlerave bazë të parimeve morale Islamike (dmth. dashurisë, dhembshurisë, mirëkuptimit dhe tolerancës), regjimet despotike që sundojnë në tokat Muslimane do të bien; do të arrihet zhvillim kulturor dhe ekonomik; Muslimanët që vuajnë nga zgjedha, mizoria dhe madje kasaphanat gjakftohta, do të gjejnë paqe dhe siguri dhe një "Periudhë e Bekuar" e re do të bëhet realitet.

[TetovaMas]

Unionin Islamik Duhet T'a Thirrin Shtetet Islame Me Ne Krye Turqine .

[ILMGAP]

PSE UNIONI ISLAMIK?

Shumë filozofë bashkëkohor mendojnë se e ardhmja e botës Islamike ka një ndikim të drejtpërdrejt në paqen dhe sigurinë botërore, sepse potencialisht është një fuqi serioze. Përafërsisht një e katërta e njerëzimit pason Islamin, tokat e tyre përmbajnë burime të pasura natyrore dhe i gjithë rajoni ka një rëndësi të madhe strategjike. Deri në Luftën e Dytë Botërore, shumica e vendeve Muslimane kanë qenë koloni Evropiane. Disa prej tyre është dashur të ndërmarrin luftëra çlirimtare për të fituar pavarësinë e tyre. Kjo gjendje ka ndryshuar pamjen e gjeografisë Islamike. Megjithatë, ndryshimi i vërtetë ndodhi pasi që mori fund lufta e ftohtë. Deri atëherë, bota Islamike merrej në kuptimin e Afrikës, Lindjes së Mesme dhe Azisë; tani, ajo është shndërruar më tepër në një çështje Euro-aziatike me Shqipërinë dhe Bosnjën në Perëndim dhe Çeçeninë dhe Taxhikistanin, Kirgistanin dhe Kazakistanin në lindje. Në vitet e 1980-ta, Turqia ishte vendi i vetëm Islamik i përfaqësuar në Organizatën për Siguri dhe Bashkëpunim në Evropë (OSBE). Tani, nëntë vende Muslimane bëjnë pjesë aty: Shqipëria, Azerbajxhani, Bosnja dhe Hercegovina, Kazakistani, Kirgistani, Taxhikistani, Turqia, Turkmenistani dhe Uzbekistani. 8

Ndryshimet e tilla në përhapjen demografike të botës Islamike kanë pasur ndikim në termin "gjeografia Islamike". Deri në fillim të shekullit njëzet, përveç pushtimeve afatshkurtra, pjesa më e madhe e Muslimanëve jetuan në tokat Muslimane nën sundimin Islamik. Që nga fillimi i shekullit njëzet e tutje, Muslimanët kanë migruar me dëshirë në Evropë dhe Amerikë, ku gradualisht u bën pakica të rëndësishme. Aktualisht, Islami është religjioni që ka rritjen më të shpejt në këto vende. Kjo ngritje u ka mundësuar këtyre Muslimanëve që të luajnë një rol më aktiv në shoqërinë dhe politikën Perëndimore.

Prandaj, gjeografia Islamike nuk i referohet vetëm vendeve me popullatë shumicë Muslimane apo vendeve që udhëhiqen nga Muslimanët, por përbëhet nga një rajon më i gjerë. Nga Kaukazi deri në Tanzani dhe nga Maroku e deri në Fixhi, bota Islamike tani shtrihet mbi një rajon të pafund dhe mbulon tokat që u dhanë shtytje qytetërimeve më madhështore në histori. Kualitetet gjeopolitike, kulturore dhe gjeo-ekonomike e vendosin këtë gjeografi në agjendën e marrëdhënieve ndërkombëtare dhe të politikës botërore madje edhe sot.

Udhëkryqet dhe rrugët transitore të tregtisë botërore ndodhen brenda këtij territori. Kur e marrim parasysh se kanalet dhe lidhjet e drejta që bashkojnë Detin e Zi dhe atë të Mesdheut, Detin e Mesdheut me Gjirin Persik dhe Gjirin Persik me Oqeanin Indian janë nën kontrollin e Muslimanëve, rëndësia e botës Islamike në aspektin e baraspeshës botërore bëhet më e kuptueshme. Veç kësaj, tokat më të pasura të botës, në aspektin e burimeve të tilla të rëndësishme strategjike si nafta dhe gazi natyror, ndodhen në vendet Muslimane. Përdorimi efikas i këtyre burimeve përfaqëson një mundësi strategjike për botën Islamike për të rritur ndikimin e saj në politikën botërore.

Gjendja e tanishme sugjeron qartë se Muslimanët do të kenë ndikim në zhvillimet e shekullit njëzet e një në një mënyrë apo tjetër. Mirëpo, ajo që vërtet ka rëndësi këtu është se nga ky ndikim duhet të përfitojnë bota Islamike në veçanti dhe njerëzimi në përgjithësi. Gjëja e parë që na bie në mend në këtë fazë është nëse bota Islamike mund të luaj një rol të tillë, duke pasur parasysh gjendjen e saj të tanishme. Megjithatë, nëse i hedhim një vështrim vendeve Muslimane sot vërejmë shumë probleme, në mesin e tyre mungesa e demokracisë stabile, paaftësia për ta mbajtur hapin me përparimin teknologjik dhe një ekonomi e pazhvilluar. Një botë Islamike që bëhet gati për të luajtur një rol aktiv në politikën botërore duhet së pari t'i zgjidhë këto dhe probleme të ngjashme me to.

Mungesa e unitetit dhe copëzimi i botës Islamike është madje një çështje më urgjente dhe problem më jetik që duhet të zgjidhet. Fakti se Muslimanët nuk kanë qenë në gjendje të krijojnë një Union Islamik aktiv dhe të fuqishëm është një ndër kontribuuesit kryesor për shumicën e të këqijave të sotme. Kur të formohet një Union Islamik i fuqishëm, problemet e tilla ose nuk do të shfaqen ose do të zgjidhen shumë më shpejtë se që mund të parashikohet.


Duhet të konstatojmë këtu se shumëllojshmëria që gjendet në botën Islamike, si edhe ekzistenca e shkollave të ndryshme të mendimit Islamik, nuk paraqet ndonjë problem në këtë aspekt. Gjithashtu, Unioni nuk është i barabartë me praktikën apo sistemin e njëjtë. Për më tepër, kjo shumëllojshmëri duhet të bashkohet nën ombrellën e besimit dhe mbi bazën e tolerancës dhe solidaritetit reciprok. Dallimet në mendime, praktikë apo pikëpamje janë normale dhe të zakonshme në të gjitha shoqëritë. Parimet morale Islamike kërkojnë që Muslimanët të mos harrojnë kurrë se ata të gjithë janë vëllezër dhe motra, pa marr parasysh dallimet e tyre. Çfarëdo qoftë raca, gjuha, kombi apo dega e Islamit që një njeri mund ta pasojë, të gjithë Muslimanët janë vëllezër dhe motra. Prandaj, dallimet e tilla duhet të vlerësohen si burim i pasurisë e jo të merren si burim i konfliktit apo ndarjes së mundshme. Një pikëpamje e tillë e gabuar vetëm largon vëmendjen e njeriut prej çështjeve reale dhe vonon veprimin e rëndësishëm parandalues dhe urgjentisht të nevojshëm

Kapitujt pasues do të merren me nevojën për një Union Islamik dhe se çfarë do të nënkuptojë ai për paqen botërore, nga perspektiva ekonomike, sociologjike dhe politike. Mirëpo, ne duhet së pari ta hulumtojmë procesin që çoi deri në shpërbërjen e botës Islamike dhe mënyrën se si ky zhvillim mund të kthehet mbrapsht.