Jeta Normale e krishterë

[Matrix]

Kapitulli I

Gjaku i Krishtit

Cfarë ështe jeta normale e krishterë? Do të bënim mire që në fillim ta shtjellojmë këtë cështje. Objekti i këtyre studimeve është që të tregojë që është dicka shumë e ndryshme nga jeta e mesatare e krishterë. Në fakt një konsiderim i Fjalës së shkruar të Zotit - Psh Predikimi në Mal- do të na bënte të pyesnim: A është jetuar ndonjëherë një jetë e tillë në tokë pervecse nga vetë Biri i Perendisë. Por, në kete fjali, ndodhet pikërisht përgjigjia për pyetjen tonë.
Apostulli Pal na jep perkufizimin e tij për jetën e krishterë tek Galatasit 2:20: “jo më unë, por Krishti” . Ai nuk po flet ketu per dicka te vecantë ose te jashtëzakonshme, për nje nivel të lartë krishtërimi. Ai po e paraqet Zotin ndaj të krishterit, prezantim që mund të përmblidhet me fjalët: “Unë nuk jetoj më, por Krishti e jeton jetën e Tij tek unë”
Zoti na e bën plotësisht të qartë ne Fjalën e Tij se Ai ka vetëm një përgjigje për të gjitha nevojat njerëzore: Birin e Tij, Jezus Krishtin. Në të gjithë punën me ne, Ai punon në mënyrë të tillë që të na nxjerrë ne jashtë loje dhe të na zevendësojë me Krishtin. Biri i Perëndisë vdiq në vendin tonë që ne të falemi: Ai jeton në vendin tonë që ne të shijojmë lirinë. Pra, ne mund të flasim për dy lloj zëvendësimesh – një zëvendësim në Kryq që na siguron ne faljen dhe një zëvendësim i brendshëm që na siguron fitoren. Kjo do të na ndihmojë ne shumë dhe do të na shpëtojë nga shumë konfuzion, nqs ne do ta kishim gjithmonë parasysh këtë fakt, që Zoti do t’u përgjigjet të gjitha pyetjeve tona vetëm në një mënyrë. Kjo mënyrë është duke na treguar më shumë nga Biri i Tij.

[Matrix]

Problemi i dyfishtë – Mekatet dhe Mekati

Tani do të marrim si pike-fillimi për jetën e krishterë atë që trajtohet ne tetë kapitujt e parë të Romakëve dhe do t’i afrohemi subjektit tonë në një pikëpamje eksperimentale dhe praktike. Do të ishte shumë ndihmuese nqs do e ndanim këtë pjesë te letrës së Romakëve ne dy nën-pjesë dhe të vinim re diferencat që theksohen tek te dyja.
Tetë kapitujt e parë të Romakëve formojnë një pjesë të pavarur. Katër e gjysëm kapitujt e parë të tyre formojnë një pjesë (1:1 – 5:11) dhe tre e ghysëm kapitujt e tjerë formojnë gjysmën tjetër(5:12 – 8:39). Një lexim i kujdesshëm do na tregonte se subjekti i këtyre dy gjysmave nuk është i njëjtë Për shembull, në gjysmën e parë të tyre mbizotëron fjala “mëkatet” . Në gjysmën e dytë, kjo fjalë zëvendësohet nga fjala në njëjës “mëkat” dhe kjo fjalë përsëritet shumë. Pse ndodh kjo?
Kjo sepse në fillim trajtohen mëkatet e bëra para Zotit të cilat janë të shumta dhe mund të listohen dhe të numërohen, ndërsa në pjesën e dytë shihet mekati si një princip që punon tek njeriu. Nuk ka rëndësi se sa mekate bën dikush, është gjithmonë i njëjti princip mëkati që e con atë drejt tyre. Unë kam nevojë që mekatet e mia të falen, por kam gjithashtu nevojë që të clirohem nga pushteti i mëkatit. I pari prek ndërgjegjen time, i dyti prek jetën time. Unë mund të marr faljen për mëkatet e mia, por përsëri nuk do ta kem paqen ne mendjen time.
Kur drita e Zotit ndricon në fillim tek unë, thirrja e parë është për falje sepse e kuptoj se kam mëkatuar para Zotit, por kur unë marr faljen, unë zbuloj dicka të re, unë zbuloj mëkatin, dhe kuptoj se jo vetëm që kam bërë mëkate para Zotit, por dicka nuk shkon brenda meje. Unë zbuloj se kam natyrën e mëkatarit. Zbuloj se kam një tërheqje të brendshme drejt mëkatit, drejt të mëkatuarit. Kur ajo fuqi del prej meje, unë bej mëkate. Unë mund të kërkoj mëshirë dhe të marr mëshirë, por unë përsëri vazhdoj të mëkatoj. Kështu që jeta mbyllet në një rreth vicioz të të bërit mëkate, të marrjes së faljes dhe përsëri të të bërit mekate. Unë e vlerësoj faktin e marrjes së mëshirës nga Zoti, por unë dua dicka më shumë se aq: Unë dua clirim. Unë dua falje për cfarë kam bëre, por dua dhe clirim nga ajo që jam.

[Matrix]

Mjekimi i dyfishtë i Zotit: Gjaku dhe Kryqi

Kështu ne tetë kapitujt e parë te Romakëve, dy aspektet e shpëtimit jane prezantuar tek ne: së pari falja e mëkateve dhe së dyti clirimi prek mëkatit. Por tani, duke vazhduar me këtë fakt ne duhet të vëmë re një diferencë të mëtejshme.
Në pjesën e parë të Romakëve 1 – 8, kemi dy here referime për Gjakun e Zotit Jezus, tek 3:25 dhe 5:9. Në të dytën, një ide e re prezantohet tek Romakët 6:6, ku na thuhet se ne jemi kryqëzuar me Krishtin. Diskutimi në pjesët e para qendërzohet rreth aspektit të punës së Zotit Jezus, që prezantohet me Gjakun e derdhur për justifikimin tone për faljen e mëkateve. Kjo terminologji, nuk mbartet në pjesën e dytë, ku argumenti qendërzohet tani në aspektin e punës së Tij që prezantohet nga Kryqi, dmth nga bashkimi ynë me Krishtin në vdekjen e Tij, varrimin dhe ringjalljen. Ky dallim ështe shumë i vlefshëm. Ne do ta shohim se Gjaku merret me atë cfarë ne kemi bërë, ndërsa Kryqi merret me atë cfarë ne jemi. Gjaku pastron mëkatet, ndërkohë që Kryqi godet rrënjën e kapacitetit tone për mëkat. Ky aspekt do të jetë subjekt i trajtimit tonë në kapitujt e fundit.

Problemi i mëkateve tona

Le te fillojmë atëherë me Gjakun e çmuar te Zotit Jezus Krisht dhe vlerën e tij për të na pastruar ne dhe për të na justifikuar në sytë e Zotit. Kjo thuhet në pasazhet në vazhdim:

"Të gjithë kanë mëkatuar" (Romakëve 3:23).
"Zoti e tregoi dashurinë e Tij ndaj nesh, ne atë se kur ne ishim mëkatarë, Krishti vdiq për ne. Aq më tepër tani, duke qënë të justifikuar me gjakun e tij, ne do të shpëtohemi nga zemërimi i Zotit me anë të Tij." (Romakëve 5:8-9).
" por janë shfajësuar falas me anë të hirit të tij, nëpërmjet shpengimit që është në Krishtin Jezus.Atë ka paracaktuar Perëndia për të bërë shlyerjen nëpërmjet besimit në gjakun e tij, për të treguar kështu drejtësinë e tij për faljen e mëkateve, që janë kryer më parë gjatë kohës së durimit të Perëndisë,për të treguar drejtësinë e tij në kohën e tanishme, me qëllim që ai të jetë i drejtë dhe shfajësues i atij që ka besimin e Jezusit." (Romakëve 3:24-26).

Ne do të kemi më shumë arsye në një moment më vonë për të pare natyrën reale të rënies dhe rrugën e restaurimit. Në këtë pike ku jemi do mjaftohemi me faktin se kur mëkati shfaqet, ai ka trajtën e një akti mosbindjeje ndaj Zotit (Romakëve 5:19). Tani duhet të rikujtojmë se kurdoherë që ndodh kjo, ajo që pason është faji.
Mëkati hyn si mosbindje për të krijuar fillimisht një ndarje midis Zotit dhe njeriut, ku njeriu largohet nga Zoti. Zoti nuk mundet kështu të ketë miqësi me të, sepse ka dicka që e pengon dhe është pikërisht ajo që njihet nëpër gjithë Shkrimin si “mëkat”. Kështu që në fillim Zoti thotë: “Ata janë të gjithë nën mëkat" (Romakëve 3:9). Më pas, ky mëkat tek njeriu në vazhdim ngre një barrierë për miqësinë e tij me Zotin duke i ngritur një ndjenjë faji, një ndjenjë të të qënit i huaj për Zotin. Kështu pra kemi njeriun, i cili në zërin e ndërgjegjes së zgjuar thotë: “Unë kam mëkatuar” (Luka 15:18). Por kjo nuk është gjithcka, sepse mëkati i jep mundësi Satanit që të ngrejë akuza para Zotit, po kështu dhe ndjenja jonë e fajit i jep atij mundësi që të ngrejë akuza ne zemrën tonë; kështu pra së treti është “akuzuesi i vëllezërve” (Zbulesa. 12:10) që thotë tani: “Ti ke mëkatuar”
Në mënyrë që të na shpengojë ne dhe të na sjellë kështu prapa tek qëllimi i Zotit, Zotit Jezus i duhej të bëjë dicka rreth këtyre cështjeve: Mëkatit, Të qënit fajtor dhe të Akuzës së Satanit kundër nesh. Së pari mëkatet tona duhen pastruar, dhe kjo realizohet me anë të Gjakut te çmuar të Krishtit. Më pas, fajësia jonë dhe ndergjegjia fajësuese duhet të paqësohen duke u treguar vlerën e atij Gjaku. Dhe së fundi, duhet që sulmi i armikut të mposhtet dhe akuzat e tij te gjejnë përgjigjen. Në Shkrime, Gjaku i Krishtit duket se operon në mënyrë efiçente në këto tre drejtime: drejt Zotit, drejt njeriut dhe drejt Satanit.

Kështu që ne kemi një nevojë që të përfitojmë këto vlera të Gjakut, nqs duam të vazhdojmë. Ky është themeli i pare. Duhet të kemi një njohuri themelore për faktin e vdekjes së Zotit Jezus si një Zëvendësues i yni, në Kryq, dhe një kuptim të qartë të efikasitetit të Gjakut të Tij për mëkatet tona, sepse pa këtë, nuk mund të themi se e kemi filluar rrugën tone. Le t’i shohim pra këto tre cështje më nga afër.

[Matrix]

Gjaku është së pari për Zotin

Gjaku është për shpengim dhe ka të bëjë së pari për qëndrimin tonë para Zotit. Ne kemi nevojë për faljen e mëkateve që kemi bërë kur vijmë para gjykimit; dhe ato janë falur jo sepse Zoti i anashkalon ato qe ne kemi bëre, por sepse Ai sheh Gjakun. Kështu gjaku nuk është së pari për ne, por për Zotin. Nqs unë dua të kuptoj vlerën e Gjakut, duhet të pranoj vlerësimin që Zoti i bën atij, dhe nqs unë nuk do të di dicka rreth vlerës që ka ai për Zotin, unë nuk do ta di kurrë se cfarë vlere ka ai për mua. Eshtë vetëm për shkakun se vlerësimi i Gjakut të Krishtit nga Zoti, u bë i njohur nga unë me anë të Frymës së Shenjtë, që unë përfitova prej tij dhe e kuptova se sa i çmuar është ai gjak për mua. Por aspekti i parë i tij është drejt Zotit. Përgjatë gjithë Testamentit të Vjetër dhe të Ri, fjala “gjak” është lidhur me idenë e shpengimit, rreth 100 herë gjaku përmendet si dicka e rëndësishme për Zotin.
Në kalendarin e Testamentit te Vjetër ka një ditë që ka të bëjë me cështjen e mëkateve tona dhe ajo quhet Dita e Shpengimit. Asgjë nuk e përshkruan cështjen e mëkateve kaq qartë sa përshkrimi i asaj dite. Tek Levitiku 16 shohim se në Ditën e Shpengimit, gjaku merrej nga vendi i flijimit për mëkatin dhe cohej në Vendin Më të Shenjtë dhe spërkatej aty para Zotit shtatë herë. Duhet të jemi shumë të qartë rreth kësaj. Në atë ditë, flijimi për mëkatin ofrohej publikisht në oborrin e Tendës. Cdo gjë aty mund të shihej nga të gjithë. Por Zoti urdhëroi që askush të mos hynte brenda në Tendë me përjashtim të priftit më të lartë.. Ai, vetëm, e merrte gjakun dhe e conte në Vendin më të Shenjtë dhe spërkaste aty për të bërë shpengimin para Zotit. .Pse? Sepse prifti më i lartë ishte figura e Zotit Jezus në punën e Tij shpenguese (Hebrenjve 9:12), dhe kështu, në figurë, ai ishte ai që bënte punën. Askush përveç atij nuk mundej madje as të afrohej për të hyrë. Për më tepër, hyrja e tij aty ishte e lidhur vetëm me një akt, pikërisht prezantimin e gjakut para Zotit si diçka që Ai e kishte pranuar, si diçka në të cilën Ai do të gjente kënaqësi. Ishte pra një shkëmbim midis priftit të lartë dhe Zotit brenda në shenjtërore, larg syve të njerëzve që përfitonin prej këtij shkëmbimi. Zoti e kërkonte këtë. Gjaku pra është në vend te parë për Të.
Madje, para kësaj, tek Eksodi 12:13 përshkruhet derdhja e gjakut të qengjit të pashkës në Egjipt, për shpengimin e Izraelit. Kjo është përsëri, njëra nga figurat më të mira të Testamentit te Vjetër për shpengimin tonë. Gjaku u vendos nëpër dyert, ndërsa mishi i qengjit u hëngër brenda shtëpisë; dhe Zoti tha: "Kur ta shoh gjakun, do të kaloj tutje”. Ky është një ilustrim tjetër i faktit se gjaku nuk ishte menduar t’i prezantohej njeriut por Zotit, sepse gjaku ishte vendosur jashtë dyerve, ndërsa ata që festonin brenda shtëpive nuk e shihnin atë.

[Matrix]

Zoti ështe kënaqur

Eshtë shenjtëria e Zotit, drejtësia e Zotit, ajo që kërkon që një jetë e pamëkatëshme duhet të jepet për njeriun. Ka jetë në Gjakun, në atë Gjak që është derdhur për mua, për mëkatet e mia. Zoti ështe Ai që e kërkon që të jetë kështu. Zoti është Ai që kerkon që të prezantohet Gjaku në mënyrë që të kënaqet drejtësia e Tij, dhe është Ai që thotë: “Kur të shikoj gjakun, do të kaloj tutje” Gjaku i Krishtit e kënaq totalisht Zotin.
Tani do të doja t’u thoja një fjalë vëllezërve të mi më të rinj në Zotin, sepse pikërisht këtu ne hasim shpesh vështirësi. Si jobesimtarë, ne mund të kemi qënë totalisht të pashqetësuar nga ndërgjegjia jonë, derisa Fjala e Zotit filloi të na zgjojë ne. Ndërgjegjia jonë ishte e vdekur, dhe ata me ndërgjegjie të vdekur janë sigurisht të pavlefshëm për Zotin. Por më vonë, kur ne besuam, ndërgjegjia jonë e zgjuar mund të jetë bërë shumë e ndjeshme, dhe kjo mund të ngrejë një problem real për ne. Ndjenja e mëkatit, e fajit mund të bëhet kaq e madhe sa të mund të na bëjë ta humbim nga sytë efektivitetin e Gjakut. Na duket sikur mëkatet tona janë kaq reale dhe ndoshta ndonjë mëkat specifik mund të na shqetësojë kaq shpesh, sa të vijmë në pikën që mëkatet tona të na duken më të mëdhaja se Gjaku i Krishtit.
Tani, gjithë problemi ynë është se ne mundohemi ta ndjejmë; pra ta vlerësojmë subjektivisht se cfarë është Gjaku për ne. Ne nuk mund ta bëjmë këtë; kjo nuk funksionon në këtë mënyrë. Gjaku është për t’u parë së pari nga Zoti. Më pas, ne na duhet të pranojmë vlerësimin e Zotit për të. Duke berë keshtu, ne do ta gjejmë vlerën e tij për ne. Nqs ne, në vend të kësaj, përpiqemi që të bëjmë vlerësimin me anë të ndjenjave tona, ne nuk do gjejmë asgje; ne do të ngelemi në errësirë. Jo, ështe çështje besimi në Fjalën e Zotit. Ne duhet të besojmë që Gjaku është i çmuar për Zotin sepse Ai thotë kështu. (1 Pjetrit 1:18,19). Nqs Zoti mund ta pranojë Gjakun si shpagesë për mëkatet tona dhe si çmimin e shpengimit tonë, atëherë ne mund të pushojmë të siguruar se borxhi është shlyer. Nqs Zoti është i kënaqur me Gjakun, atëherë Gjaku duhet të jetë i pranueshëm. Vlerësimi ynë për të është vetëm sipas vlerësimit të Tij – as më shumë, as më pak. Ky vlerësim, natyrisht që nuk mund të jetë më shumë, por nuk duhet të jetë gjithashtu më pak. Le të rikujtojmë se Ai është i shenjtë dhe i drejtë, dhe Ai Zot i shenjtë dhe i drejtë ka të drejtën të thotë se Gjaku është i pranueshëm ne sytë e Tij dhe e ka kënaqur totalisht Atë.

[Matrix]

Gjaku dhe hyrja e besimtarit

Gjaku e ka kënaqur Zotin; ai duhet të na kënaqë dhe ne gjithashtu. Pra, ka dhe një vlerë tjetër, që është në drejtim të njeriut, për të pastruar ndërgjegjen tonë. Kur ne vijmë tek letra e hebrenjve, ne e shohim se Gjaku e bën këtë. Ne duhet t’i kemi “zemrat të pastruara nga ndërgjegjia e ligë” (Hebrenjve 10:22).
Kjo është ajo që është më e rëndësishmja. Shkruesi nuk na thotë se Gjaku i Zotit Jezus i pastron zemrat tona dhe më pas të ndalojë aty. Do ishte gabim nqs do të lidhnim zemrën me Gjakun në atë mënyrë. Mund të ishte një keqkuptim për sferën ku vepron Gjaku, nqs ne do të luteshim: “Zot, pastroje zemrën time me Gjakun Tënd” . Zoti thotë se zemra është dëshpërimisht e sëmurë. (Jeremia 17:9) dhe Ai duhet të bëjë dicka më themelore se sa thjesht ta pastrojë atë: Ai duhet të na japë një zemër të re.
Ne nuk i lajmë dhe hekurosim veshjet që do i hedhim. Ashtu sic do e shohim pak më vonë, “mishi” është shumë i keq për të qënë i pastruar: ai duhet të kryqëzohet. Vepra e Zotit brenda nesh duhet të jetë dicka krejtësisht e re. “Unë do t’ju jap një zemër të re dhe do të fut një frymë të re brenda jush” (Ezekieli 36:26).
Jo, unë nuk shoh të thuhet aty se Gjaku i pastron zemrat tona. Vepra e tij nuk është subjektive në atë mënyrë, por totalisht objektive para Zotit. Në të vërtetë, vepra pastruese e Gjakut është parë këtu tek Hebrenjtë 10 sikur i referohet zemrës, por në fakt ajo i referohet ndërgjegjes: "Duke i pasur zemrat tona të pastruara nga ndërgjegjia e ligë” . Cfarë kuptimi të ketë kjo?
Kjo ka kuptim se ka dicka që ndërhyn mes meje dhe Zotit, dhe si rezultat i kesaj, unë kam një ndërgjegjie të ligë sa herë që synoj që t’i afrohem Atij. Kjo gjë ma kujton në mënyrë konstante barrierën që ekziston mes meje dhe Atij. Por tani, përmes veprimit të Gjakut të çmuar, dicka e re ka ndodhur para Zotit që e ka hequr këtë barrierë, dhe Zoti e ka bërë këtë fakt të njohur në Fjalën e Tij. Kur ajo të jetë besuar dhe pranuar, ndërgjigjia ime do të jetë menjëherë e pastruar dhe ndjenja e fajit tim do të jetë hequr, dhe unë nuk kam më një ndërgjegje të ligë para Zotit.
Secili nga ne e di se sa gjë e çmuar është që të kesh një ndërgjegje të zbrazët nga akuzat e fajit në marrëdhënie me Zotin. Një zemër besimi dhe një ndërgjegje e pastër nga cdo lloj akuze, janë të dyja themelore për ne, përderisa ato janë të ndërvarura nga njëra-tjetra. Sapo ne e shohim ndërgjegjen tonë të rënduar, besimi ynë venitet dhe ne e kuptojmë se nuk mund t’i dalim dot përballë Zotit. Në mënyrë që të vazhdojmë me Zotin, duhet të njohim vlerën e tanishme të Gjakut. Zoti ruan regjistrime te shkurtra, dhe ne i afrohemi afër me anë të Gjakut cdo ditë, cdo orë dhe cdo minutë. Gjaku kurrë nuk e humbet efikasitetin e vet si zonë e hyrjes, nqs ne varemi tek ai. Si do të guxojmë të hyjmë në Vendin Më të Shenjtë, përvecse nëpërmjet Gjakut?
Unë dua të pyes veten: A po e kërkoj realisht hyrjen për në Prezencën e Zotit me anë të Gjakut, apo me anë të ndonjë gjëje tjetër? Cfarë nënkuptoj me “anë të Gjakut”? Unë nënkuptoj thjesht atë se unë i njoh mëkatet e mia, që rrëfej se kam nevojë për pastrim dhe shpengim dhe që vij tek Zoti me anë të punës së përfunduar të Zotit Jezus. Unë i afrohem Zotit vetëm me anë të meritave të Tij, dhe jo me anë të aftësive të mia; asnjëherë psh me anë të asaj se sot mund të kem qenë shumë i mirë ose shumë i durueshëm, ose se mund të kem bërë dicka për Zotin këtë mëngjes. Unë duhet të vij vetëm me anë të Gjakut. Tundimi për shumë nga ne është të menduarit se meqenëse Zoti ka punuar shumë me ne, sepse mund të na ketë treguar dicka më shumë nga Vetja e Tij apo se mund të na ketë mësuar mësime më të thella për Kryqin – Ai mund të ketë vendosur për ne standarte të reja, dhe vetëm duke i plotësuar këto standarte, ne mund të kemi një ndërgjegje të pastër para Tij. JO! Një ndërgjegje e pastër nuk është e bazuar kurrë mbi veprimtarinë tonë; ajo mund të bazohet vetëm në punën e Zotit Jezus në derdhjen e Gjakut të Tij.

Ndoshta gabohem, por unë e ndjej shumë se disa nga ne mendojnë gjëra të tilla si: “Sot unë kam qënë pak më i kujdesshëm; sot jam përmirësuar pak; këtë mëngjes e kam lexuar Fjalën e Zotit në mënyrë më të ngrohtë dhe kështu mund të lutem më mirë!” Apo “Sot unë kisha një problem në familjen time dhe e kam filluar ditën i ngrysur dhe nën depresion; nuk ndjehem shumë mirë tani, e ndjej se duhet të jetë dicka keq; kështu që nuk mund t’i afrohem Zotit.”
Por ku bazohesh ti, mbi te gjitha, për t’ju afruar Zotit? A i afrohesh Atij në bazë të ndjenjave të tua, me anë të ndjenjës se sot ke arritur të bësh dicka për Zotin? Apo bazohesh tek dicka shumë më e sigurt, pikërisht në faktin se Gjaku është derdhur dhe Zoti e sheh atë Gjak dhe është i kënaqur? Patjetër, që nqs ky Gjak do të pësonte ndryshime, atëherë baza e afrimit tënd tek Zoti, do të ishte më pak e besueshme. Por Gjaku nuk ka ndryshuar kurrë dhe nuk do të ndryshojë kurrë. Kështu që afrimi yt tek Zoti është gjithmonë i qëndrueshëm; dhe ajo qëndrueshmëri është e jotja me anë të Gjakut dhe kurrë me anë të arritjeve të tua personale. Cfarëdo metri që të përdorësh sot, dje apo pardje, sapo të hedhësh një hap të ndërgjegjshëm brenda në Vendin Më të Shenjtë, do të të duhet të qëndrosh mbi bazamentin e sigurt të Gjakut të derdhur. Nqs ti ke një ditë të mirë apo të keqe, në rast se ke mëkatuar me ndërgjegje apo jo, baza e afrimit tënd ngelet gjithmonë e njëjta – Gjaku i Krishtit. Ky është bazamenti me anë të së cilit mund të hysh dhe nuk ka asnjë tjetër.
Ashtu si shumë gjëra të tjera në eksperiencën tonë të krishterë, cështja e hyrjes tek Zoti ka dy faza, njëra është fillestare dhe tjetra progresive. E para na prezantohet tek Efesianët 2 dhe e dyta tek Hebrenjtë 10. Fillimisht, qëndrimi ynë me Zotin është siguruar nga Gjaku, sepse “ne jemi afruar nëpërmjet Gjakut të Krishtit” (Efesianëve. 2:13). Por, pas kësaj, hyrja jonë e vazhdueshme është përsëri me anë të Gjakut, sepse apostulli na inkurajon ne: ” Duke pasur, pra, o vëllezër, liri të plotë për të hyrë në shenjtërore me anë të gjakut të Jezusit… le të afrohemi" (Heb. 10:19,22). Për të filluar, unë u afrova me anë të Gjakut, dhe për të vazhduar me këtë marrëdhënie të re, unë vij me anë të Gjakut gjithmonë. Nuk është se une u shpëtova në një mënyrë dhe tani duhet ta mbaj marrëdhënien time me anë të një mënyre tjetër. Ju thoni: “Po kjo është shumë elementare. Kjo është A-B-C e ungjillit…” Po, por problemi me ne është se ne jemi larguar shumë nga A-B-C. Ne kemi menduar se kemi përparuar dhe kështu nuk ja vlen të merremi më me A-B-C-në, por ne kurrë nuk mund të veprojmë kështu. Jo, afrimi im fillestar tek Zoti ishte me anë të Gjakut dhe sa herë që vij para Tij, do të jetë e njëjta gjë. Deri në fund, hyrja do të jetë e bazuar vetëm mbi bazamentin e Gjakut.
Kjo nuk nënkupton se ne mund të jetojmë një jetë të pakujdesshme, sepse pas pak do të shohim një aspekt tjetër të vdekjes së Krishtit që na tregon se nuk mund të ndodhë ashtu. Por, për momentin le të kënaqemi me Gjakun, sepse ai është aty dhe ai është i mjaftueshëm.
Ne mund të jemi të dobët, por duke para dobësinë tonë ne nuk mund të bëhemi të fortë. Asnjë përpjekje për t’u ndjerë keq dhe për të bërë pendesë, nuk do të na ndihmojë për të qënë qoftë dhe pak më i shenjtë. Nuk ka asnjë ndihmesë aty, kështu që le të jemi të qëndrueshëm në afrimin tonë për shkak të Gjakut: “Zot, unë nuk e di plotësisht se cfarë vlere ka Gjaku, por di që Gjaku të ka kënaqur Ty; kështu që Gjaku është i mjaftueshëm për mua, dhe është kërkesa ime e vetme.” Unë e shoh tani se fakti nëse une kam përparuar, nëse kam arritur dicka apo jo, nuk është asgjë. Sa herë që vij para Teje, është gjithmonë në bazë të Gjakut të çmuar. Atëherë ndërgjegjia jonë është totalisht e pastër para Zotit. Asnjë ndërgjegjie nuk mund të jetë e pastër, përvecse nëpërmjet Gjakut. Është Gjaku ai që na jep qëndrueshmëri.
“Jo më ndërgjëgje mëkati”: këto janë fjalët e mrekullueshme të Hebrenjve 10:2. Ne jemi pastruar nga cdo mëkat dhe kështu mund të jehojmë fjalët e apostullit Pal: “I bekuar është ai njeri, që Zoti nuk ja numëron mëkatin” (Romakëve 4:8).

[marcus1]

Gjaku dhe hyrja e besimtarit

Ne nuk i lajmë dhe hekurosim veshjet që do i hedhim. Ashtu sic do e shohim pak më vonë, “mishi” është shumë i keq për të qënë i pastruar: ai duhet të kryqëzohet. Vepra e Zotit brenda nesh duhet të jetë dicka krejtësisht e re. “Unë do t’ju jap një zemër të re dhe do të fut një frymë të re brenda jush” (Ezekieli 36:26).

Shikoni sa qartë e tregon "heretiku" (sipas seminaristit) i shekullit te XX W. Nee, në kundërshtim me "mësimet e drejta" të kishës ortodokse që Seminaristi përfaqëson se shpëtimi mbahet dhe fitohet me përpjekjet tona.

Mishi ynë është i qelbur dhe prej tij nuk mund të dalë asgjë e mirë. Si i tillë, çdo përpjekje e jona për të kënaqur Perëndinë me veprat tona të mishit, do ishte një dështim i plotë. Ky mish duhet të vdesë dhe vëndin e tij ta zërë vepra e Atij që banon brënda nesh.

Jo, unë nuk shoh të thuhet aty se Gjaku i pastron zemrat tona. Vepra e tij nuk është subjektive në atë mënyrë, por totalisht objektive para Zotit. Në të vërtetë, vepra pastruese e Gjakut është parë këtu tek Hebrenjtë 10 sikur i referohet zemrës, por në fakt ajo i referohet ndërgjegjes: "Duke i pasur zemrat tona të pastruara nga ndërgjegjia e ligë” . Cfarë kuptimi të ketë kjo?
Kjo ka kuptim se ka dicka që ndërhyn mes meje dhe Zotit, dhe si rezultat i kesaj, unë kam një ndërgjegjie të ligë sa herë që synoj që t’i afrohem Atij. Kjo gjë ma kujton në mënyrë konstante barrierën që ekziston mes meje dhe Atij. Por tani, përmes veprimit të Gjakut të çmuar, dicka e re ka ndodhur para Zotit që e ka hequr këtë barrierë, dhe Zoti e ka bërë këtë fakt të njohur në Fjalën e Tij. Kur ajo të jetë besuar dhe pranuar, ndërgjigjia ime do të jetë menjëherë e pastruar dhe ndjenja e fajit tim do të jetë hequr, dhe unë nuk kam më një ndërgjegje të ligë para Zotit.

Ndërgjegja jonë pra është e pastruar nëpërmjet gjakut të Krishtit në kryq. Ne tashmë, kemi mundësinë t'i afrohemi Atij, pasi për ne nuk bëhet më pengesë ndërgjegja jonë dhe kështu nuk jemi fajtorë para Perëndisë.

Zoti ruan regjistrime te shkurtra, dhe ne i afrohemi afër me anë të Gjakut cdo ditë, cdo orë dhe cdo minutë. Gjaku kurrë nuk e humbet efikasitetin e vet si zonë e hyrjes, nqs ne varemi tek ai. Si do të guxojmë të hyjmë në Vendin Më të Shenjtë, përvecse nëpërmjet Gjakut?

Amen!

Unë dua të pyes veten: A po e kërkoj realisht hyrjen për në Prezencën e Zotit me anë të Gjakut, apo me anë të ndonjë gjëje tjetër? Cfarë nënkuptoj me “anë të Gjakut”? Unë nënkuptoj thjesht atë se unë i njoh mëkatet e mia, që rrëfej se kam nevojë për pastrim dhe shpengim dhe që vij tek Zoti me anë të punës së përfunduar të Zotit Jezus. Unë i afrohem Zotit vetëm me anë të meritave të Tij, dhe jo me anë të aftësive të mia; asnjëherë psh me anë të asaj se sot mund të kem qenë shumë i mirë ose shumë i durueshëm, ose se mund të kem bërë dicka për Zotin këtë mëngjes. Unë duhet të vij vetëm me anë të Gjakut. Tundimi për shumë nga ne është të menduarit se meqenëse Zoti ka punuar shumë me ne, sepse mund të na ketë treguar dicka më shumë nga Vetja e Tij apo se mund të na ketë mësuar mësime më të thella për Kryqin – Ai mund të ketë vendosur për ne standarte të reja, dhe vetëm duke i plotësuar këto standarte, ne mund të kemi një ndërgjegje të pastër para Tij. JO! Një ndërgjegje e pastër nuk është e bazuar kurrë mbi veprimtarinë tonë; ajo mund të bazohet vetëm në punën e Zotit Jezus në derdhjen e Gjakut të Tij.

Ja pra, kjo do të thotë të jesh i shpëtuar, të kesh mundësi të futesh në vëndin më të shenjtë dhe kjo është arritur nëpërmjet gjakut të Krishtit. Ne jemi të shpëtuarit sepse ne kemi besuar në veprën që Ai ka bërë dhe kështu ne jemi bërë automatikisht pjesë e Kishës së Tij.

Veprat që bëhen nga Ai, janë të mira, por veprat nuk janë për të na dhënë mundësi ne të vimë në prezencën e Tij duke u futur në vëndin më të shenjtë. Veprat janë thjeshtë një produkt i besimit tonë.

Ja se si thotë më poshtë autori:

Por Gjaku nuk ka ndryshuar kurrë dhe nuk do të ndryshojë kurrë. Kështu që afrimi yt tek Zoti është gjithmonë i qëndrueshëm; dhe ajo qëndrueshmëri është e jotja me anë të Gjakut dhe kurrë me anë të arritjeve të tua personale. Cfarëdo metri që të përdorësh sot, dje apo pardje, sapo të hedhësh një hap të ndërgjegjshëm brenda në Vendin Më të Shenjtë, do të të duhet të qëndrosh mbi bazamentin e sigurt të Gjakut të derdhur. Nqs ti ke një ditë të mirë apo të keqe, në rast se ke mëkatuar me ndërgjegje apo jo, baza e afrimit tënd ngelet gjithmonë e njëjta – Gjaku i Krishtit. Ky është bazamenti me anë të së cilit mund të hysh dhe nuk ka asnjë tjetër.

Vëllezër, ky është ungjilli i vërtetë. Kjo është liria e Frymës. Nëse ne do kemi këtë besim, Fryma do të veprojë lirë në ne, nuk do jetë e kufizuar dhe kështu ne nuk do pengohemi nga njerëz gjoja të perëndishëm, pro do futemi dirket në vëndin më të shenjtë.

[Matrix]

Mposhtja e Akuzuesit

Në pikëpamjen e asaj që kemi thënë, tani mund të kthehemi dhe të përballojmë armikun, sepse ka një aspekt të mëtejshëm të Gjakut, dhe ky aspekt është në drejtim të Satanit. Aktiviteti më strategjik i Satanit në ditët e sotme është akuzimi i vëllezërve (Zbulesa 12:10) dhe është pikërisht një akuzues i tillë që Zoti ynë e konfronton me shërbesën e tij të vecantë si Prift i Lartë, përmes “gjakut të tij” (Hebrenjve 9:12).
Por si vepron Gjaku kundër Satanit? Ai vepron duke e vendosur Zotin në anen tonë, kundër Satanit. Rënia solli dicka të tillë që i dha Satanit të drejtën të depërtonte brenda njeriut dhe si rezultat Zoti u tërhoq nga njeriu. Njeriu është tani jashtë kopshtit, i privuar nga lavdia e Perëndisë (Romakëve 3:23) – sepse ai është së brendshmi i huaj për Zotin. Sepse, për shkak të asaj që njeriu bëri, ka dicka brenda tij që, derisa të hiqet, e bën Zotin moralisht të paaftë që ta mbrojë njeriun. Por Gjaku e heq atë barrierë dhe e rikthen njeriun tek Zoti dhe Zotin tek njeriu. Njeriu është i favorizuar tani, dhe për shkak se Zoti është në anën e tij, ai mund ta përballojë Satanin pa frikë.
A e mbani mend atë varg tek letra e parë e Gjonit: “Gjaku i Jezusit, Birit të Tij na pastron nga cdo mëkat” Nuk thuhet nga “gjithë mëkatet”, pra në kuptim përgjithësues, por cdo mëkat, cdo element. Cfare do të thotë kjo? Oh, është me të vërtetë dicka e mrekullueshme! Zoti është dritë, dhe kur ne ecim në dritë, cdo gjë ekspozohet dhe shfaqet në këtë dritë, kështu që Zoti mund ta shohë plotësisht – dhe përsëri Gjaku është i aftë të pastrojë nga cdo mëkat. Cfarë pastrimi! Nuk është se unë nuk kam njohuri të plotë për veten, apo se Zoti nuk ka njohuri të plotë për mua. Nuk është se unë duhet të mundohem të fsheh dicka, apo se Zoti të përpiqet të anashkalojë dicka.. Jo. Përkundrazi, Ai është dritë dhe unë jam gjithashtu jam në këtë dritë, dhe pikërisht aty, Gjaku i çmuar më pastron nga cdo mëkat. Gjaku mjafton për këtë!
Disa nga ne, të ndrydhur nga dobësitë tona, mund të tundohemi të mendojmë se ka disa mëkate që janë pothuajse të pafalshme. Por le të kujtojmë fjalën: “Gjaku i Jezus Krishtit, Birit të Tij na pastron ne nga cdo mëkat”. Mëkate të mëdha, mëkate të vogla, mëkate që duken shumë të errta dhe mëkate që janë jo dhe aq te errta, mëkate që unë mendoj se mund të falen dhe mëkate që unë mendoj se janë të pafalshme, po, të gjitha mëkatet, mëkate të ndërgjegjshme apo të pandërgjegjshme, të harruara apo të ruajtura në kujtesë, të gjitha janë të përfshira në fjalët: “cdo mëkat” . “Gjaku i Jezusit, Birit të Tij na pastron ne nga cdo mëkat.” Dhe kjo është e vërtetë sepse ky gjak në rradhë të parë e kënaq Zotin.
Derisa Zoti, duke i parë të gjitha mëkatet në dritë, mund t’i falë ato në bazë të Gjakut, cfarë të drejte akuze mund të ketë Satani? Satani mund të na akuzojë ne para Tij, por “Nqs Zoti është me ne, kush mund të jetë kundër nesh?” (Romakëve 8:31). Zoti i tregon atij Gjakun e Birit të Tij të dashur. Kjo është pergjigjia e mjaftueshme, para së cilës Satani nuk ka asnjë apelim. " Kush do t'i padisë të zgjedhurit e Perëndisë? Perëndia është ai që i shfajëson.Kush është ai që do t'i dënojë? Krishti është ai që vdiq, po për më tepër ai u ringjall; ai është në të djathtë të Perëndisë dhe ai ndërmjetëson për ne." (Romakeve 8:33,34).
Kështu që përsëri do të na nevojitet që të njohim mjaftueshmërinë absolute të Gjakut të çmuar.
“ Por Krishti, që erdhi si kryeprift… hyri një herë e përgjithmonë në shenjtërore… dhe fitoi një shpëtim të amshuar." (Hebrenjve 9:11,12). Ai ishte Shpengues vetëm njëherë. Por Ai ka qenë Kryeprift dhe Avokat për gati 2000 vjet. Ai qëndron aty, në prezencën e Atit dhe "duke shlyer mëkatet tona" (1 Gjonit 2:1,2). Vini re fjalët e Hebrenjve 9:14: “Sa më shumë…do ta bëjë këtë Gjaku i Krishtit…” , theksojnë mjaftueshmërinë e veprës shpenguese të Krishtit. Ajo vepër është e mjaftueshme për Atin.
Atëherë cfarë të themi në lidhje me sjelljen tonë ndaj Satanit? Kjo është e rëndësishme, sepse ai na akuzon jo vetëm para Zotit, por dhe para ndërgjegjes sonë gjithashtu. “Ti ke mëkatuar, dhe ti vazhdon të mëkatosh. Ti je i dobët dhe Zoti nuk ka fare të bëjë me ty.” Ky është argumenti i tij. Dhe tundimi yne është që të shohim brenda, tek vetja jonë, per t’u mbrojtur, për ta gjetur mbrojtjen tek ndjenjat tona, sjellja jonë, për të gjetur aty një fakt që Satani e ka gabim. Kur ne nuk e gjejme këtë, na ngelet vecse të pranojmë kotësinë tonë dhe të biem në dëshpërim dhe depresion. Kjo akuzë bëhet një nga armët më efektive të Satanit. Ai u drejtohet mëkateve dhe dobësive tona, për të na fajësuar para Zotit, dhe nqs i pranojmë akuzat e tij, ne biem në mënyrë të menjëhershme.
Tani, arsyeja se përse ne i pranojmë këto akuza, është se ne shpresojmë akoma të gjejmë dicka të mirë tek vetja jonë. Por, themeli i kësaj shprese është i gabuar. Satani ja ka arritur qëllimit për të na bërë të shohim në drejtimin e gabuar. Kështu, pra ai e fiton betejen duke na bërë të besojmë se ne jemi të pavlefshëm. Por, nqs ne kemi mësuar që të mos kemi asnje besim tek mishi (vetja jonë), ne nuk kemi përse të shqetësohemi nëse mëkatojmë, sepse vetë natyra e rënë e mishit është mëkati. A më kuptoni se cfarë dua të them? Pikërisht në faktin se ne nuk e kemi kuptuar ende pavlefshmërinë tonë, qëndron ajo që ne kemi ende shpresa tek vetja jonë. Rezultati i kësaj është se kur vjen Satani dhe na akuzon, ne rrëzohemi direkt poshtë.
Zoti është plotësisht i aftë që të merret me mëkatet tona; por Ai nuk merret me një njeri që pranon akuzat, sepse ky njeri nuk po beson tek Gjaku. Gjaku flet në favor të ketij njeriu, por ky dëgjon Satanin. Krishti është Avokati ynë, por ne bashkohemi me Akuzuesin tonë. Ne nuk e kemi kuptuar ende se ne nuk meritojmë asgjë tjetër vecse vdekjes; dhe ashtu sic do e shohim më poshtë, ne duhet të kryqëzohemi me cdo kusht. Ne nuk e kemi kuptuar ende se vetëm Zoti mund t’i përgjigjet akuzuesit tonë, dhe Ai i është përgjigjur pikërisht me anë të Gjakut të çmuar.
Shpëtimi ynë varet totalisht në të vështruarit drejt Zotit Jezus dhe në të shikuarit se Gjaku i Qengjit e ka prekur totalisht situatën e krijuar nga mëkatet tona, dhe i është përgjigjur kësaj situate. Ky është themeli i sigurt, në të cilin qëndrojmë. Asnjëherë nuk duhet t’i përgjigjemi Satanit duke i treguar sjelljen tonë të mirë, por gjithmonë duke i treguar Gjakun. Po, ne jemi mëkatarë, por Lavdi Krishtit! Gjaku i Tij na pastron ne nga cdo mëkat. Zoti sheh Gjakun me anë të së cilit, Biri i Tij pagoi dhe kështu Satani nuk ka më vend se ku të sulmojë. Besimi ynë në Gjakun e çmuar dhe refuzimi ynë për të lëvizur nga ky pozicion, do t’i bëjë të heshtin akuzat e tij dhe do ta dëbojë atë. (Romakëve 8:33,34), dhe kështu do të jetë deri në fund (Zbulesa 12:11). Oh, cfarë çlirimi do të jetë nqs ne shohim më tepër se sa vlerë ka Gjaku i Birit të Tij të çmuar, në sytë e Atit! (Zbulesa 12:11).


***************** Fund i Kapitullit I *****************************

[Matrix]

Kapitulli II
Kryqi i Krishtit

Ne kemi parë se Romakët 1 deri në 8 , mund të ndahen në dy seksione, në kapitullin e parë ne pamë se Gjaku merret me atë se çfarë kemi bërë ne, ndërkohë që në këtë kapitull do të shohim se Kryqi merret me atë çfarë ne jemi. Ne kemi nevojë për Gjakun për falje; dhe kemi gjithashtu nevojë për Kryqin për çlirim. Ne kemi parë shkurtimisht më sipër aspektin e parë, dhe tani do kalojmë tek aspekti i dytë. Por, përpara se ta bëjmë këtë, do të shohim disa tipare të tjera të këtij pasazhi të cilat shërbejnë për të theksuar diferencat në subjekt dhe në argumenta midis këtyre dy gjysmave.

Disa dallime të mëtejshme

Dy aspekte të ringjalljes janë përmendur në dy seksione, në kapitujt 4 dhe 6. Në Romakët 4:25. ringjallja e Zotit Jezus është përmendur në lidhje me justifikimin tonë: “Jezusi, Zoti ynë…u dorëzua për shkak të shkeljeve tona dhe u ringjall për justifikimin tonë” . Këtu, cështja në shqyrtim është ajo e të qëndruarit para Zotit. Por tek Romakët 6:4, ringjallja përmendet si dicka që na bën pjesëmarrës në një jetë të re, në perspektivën e një ecjeje të re: “Ashtu sikurse Krishti u ringjall prej së vdekurësh… kështu dhe ne mund të ecim në risinë e jetës”. Këtu, cështja që shqyrtohet është sjellja.
Përsëri, paqja përmendet në të dyja seksionet, në kapitujt 5 dhe 8. Romakët 5 flasin për paqe me Zotin, për shkak të shfajësimit me anë të besimit në Gjakun e Tij: “Kështu pra, duke qënë të shfajësuar me anë të besimit, ne kemi paqe me Zotin, përmes Zotit tonë Jezus Krisht." (5:1 mg.) Kjo nënkupton që, tani që unë kam faljen e mëkateve, Zoti nuk do të jetë më një shkak tmerri dhe shqetësimi për mua. Unë, që isha një armik i Zotit, tani jam “i pajtuar… përmes vdekjes së Birit të Tij” (5:10). Por, unë shumë shpejt kuptoj se une vetë bëhem një shkak shqetësimi për veten time. Përsëri brenda meje nuk ka paqe, sepse brenda meje ka dicka që më tërheq drejt mëkatit. Ka paqe me Zotin, por nuk ka paqe me veten. Në fakt, brenda zemrës sime, zhvillohet luftë civile. Kjo gjëndje portretizohet më së miri tek Romakët 7 ku mishi dhe fryma shihen në një konflikt për jetë a vdekje brenda meje. Por ky argument na çon tek Kapitulli 8, tek paqja e brendshme e ecjes në Frymë. “Mendja e mishit është vdekja”, sepse “ajo është armike ndaj Zotit” , “por mendja e Frymës është jetë dhe paqe” (Romakëve 8:6,7).
Duke parë më tej, akoma ne shohim se gjysma e parë e këtij seksioni (Romakëve 1-8) flasin për cështjen e shfajësimit (shihni psh Romakët 3:24-26; 4:5,25), ndërkohë që gjysma e dytë ka si subjekt kryesor cështjen e shenjtërimit (shih Rom. 6:19,22). Kur ne të dimë të vërtetën e vlefshme të shfajësimit me anë të besimit, ne dimë vetëm gjysmën e historisë. Ne kemi zgjidhur vetëm problemin e të qëndruarit para Zotit. Por, si të vazhdojmë, do të shohim se Zoti ka dicka më tepër për të na ofruar, pikërisht, zgjidhjen e problemit të sjelljes sonë dhe zhvillimi i mendimit në këta kapituj i shërben theksimit të kësaj. Në cdo rast, hapi i dytë fillon pas të parit dhe nqs ne njohim vetëm hapin e parë, ne akoma jemi duke jetuar një jetë gjysëm-normale të krishterë. Por si mund të jetojmë një jetë normale të krishterë? Si mund të hyjmë aty? Patjetër që në fillim na nevojitet falja e mëkateve, duhet të kemi shfajësimin, duhet të kemi paqen me Zotin; këto janë themelet tona të padiskutueshme. Por, me këtë themel të vendosur përmes aktit të parë te besimit në Krishtin, është shumë e qartë prej së larti që ne duhet të vazhdojmë për dicka më shumë.

Kështu, ne e shohim se objektivisht Gjaku merret me mëkatet tona. Zoti Jezus i ka mbartur ato në Kryq, si zëvendesues i yni dhe kështu na ka siguruar faljen, shfajësimin dhe pajtimin. Por, tani duhet të shkojmë një hap më tej në planin e Zotit, për të parë se si Ai merret me principin e mëkatit tek ne. Gjaku mund t’i lajë mëkatet e mia, por ai nuk mund të lajë njeriun tim të vjetër. Nevojitet Kryqi ku unë duhet të kryqëzohem. Gjaku merret me mëkatin, por Kryqi merret me mëkatarin.

Ju do ta gjeni rrallë fjalën “mëkatar” në katër kapitujt e parë të Romakëve. Kjo sepse, aty mëkatari nuk është në qendër të vëmendjes, por vetëm mëkatet që ai ka kryer. Fjala “mëkatar” së pari vjen në qendër të vëmendjes në kapitullin 5, dhe është e rëndësishme të shihet se si mëkatari prezantohet aty. Në ate kapitull shihet se mëkatari është mëkatar, sepse ai ka lindur mëkatar, jo sepse ka kryer mëkate. Dallimi është i rëndësishëm. Është e vërtetë se shpesh kur punëtorët e Ungjillit duan të bindin dikë se ai është mëkatar, ata përdorin vargjet Romakët 3:23 ku thuhet “të gjithë kanë mëkatuar”; por përdorimi i këtij vargu nuk është i justifikueshëm plotësisht nga Shkrimet. Sepse ata që e përdorin atë, mund të kundërshtojnë vetvetet, sepse mësimi i Romakëve nuk është se ne jemi mëkatarë sepse kemi mëkatuar, por se ne kemi mëkatuar sepse jemi mëkatarë. Ne jemi mëkatarë në gjendje, jo në veprim. Ashtu si Romakët 5:19 e shprehin: “Nga mosbindja e një njeriu, shumica u bënë mëkatarë”
Si u bëmë ne mëkatarë? Nga mosbindja e Adamit. Ne nuk u bëmë mëkatarë nga ajo çfarë ne kemi bërë, por nga ajo çfarë Adami ka bërë dhe është bërë. Unë flas Anglisht, por unë nuk jam një Anglez. Unë jam në fakt një Kinez. Kështu kapitulli 3 na tërheq vëmendjen tek ajo se çfarë ne kemi bërë: “të gjithë mëkatuan”, por nuk është kjo arsyeja se përse ne jemi bërë mëkatarë.
Unë pyeta njëherë në klasë një fëmijë: “Kush është mëkatar?” dhe përgjigjia e tij e menjëhershme ishte: “Ai që mëkaton”. Po, ai që mëkaton është mëkatar, por fakti se ai mëkaton është thjesht prova se ai tashmë është një mëkatar; nuk është shkaku i të qënit mëkatar. Ai që mëkaton është mëkatar, por dhe ai që nuk mëkaton, nqs është nga raca e Adamit, përsëri është mëkatar dhe ka nevoje për shpengim. A po më ndiqni? Ka mëkatarë të këqij, por ka dhe mëkatarë të mirë, ka mëkatarë të moralshëm dhe ka dhe mëkatarë imoralë, por që të gjithë janë njëlloj mëkatarë. Ne disa here mendojmë se nqs ne nuk kemi bërë disa gjëra, atëherë jemi në rregull; por problemi nuk është tek ajo që bëjmë, por më thellë. Probemi është ajo që jemi. Një kinez mund të lindë në Amerikë dhe mund të mos jetë në gjendje që te flasë gjuhën kineze fare, por ai ngelet kinez mbi të gjitha, sepse ai ka lindur kinez. Lindja është ajo që ka rëndësi. Kështu, unë jam mëkatar jo nga sjellja ime, por nga trashëgimnia ime, nga prejardhja ime. Unë nuk jam mëkatar sepse mëkatoj, por unë mekatoj sepse jam gatuar me brumin e gabuar. Unë mëkatoj sepse jam mëkatar.
Ne me të drejtë mendojmë se ajo çfarë mund të kemi bërë është shumë e keqe, por që vetë ne nuk jemi dhe aq të këqij. Por Zoti përpiqet të na tregojë se vetë ne jemi shumë të këqij, totalisht të këqij. Rrënja e problemit është mëkatari; pikërisht ai duhet marrë në konsideratë. Mëkatet tona pastrohen nga Gjaku, por vetë ne trajtohemi me anë të Kryqit. Gjaku siguron faljen për çfarë ne kemi bërë; Kryqi siguron çlirimin nga ajo çfarë ne jemi.

[marcus1]

Matrix, libri që po përkthen ka vlera shumë, shumë të mëdhaja. Faleminderit për kohën që po harxhon për përkthimin e këtij libri. Shpresoj që një ditë ky libër, bashkë me disa të tjerë që janë postuar tashmë në forum, të botohen dhe të lexohen nga sa më shumë të Krishterë.

Temat me të cilat autori po merret në këtë libër janë shumë themelore, por që fatkeqësisht shumë nga ne, nuk i kemi kuptuar ende. Gjaku i Krishtit na ka pastruar nga çdo mëkat dhe ne jemi plotësisht të pafajshëm, pra të shenjtë në sytë e Atit, pasi Krishti është avokati ynë që na mbron nga çdo akuzë e djallit. Këtë mësim duhet ta mësojmë mirë, pasi shumë shpesh ne e gjejmë veten në grackat e të keqit dhe e akuzojmë veten për mëkate që janë fshirë tashmë nga Avokati ynë.

Nga ana tjetër, siç thotë autori i librit, ne kemi nevojë për kryqin, në mënyrë që natyra jonë e vjetër, ajo që ne e kemi trashëguar nga Adami, të vdesë plotësisht dhe njeriu i ri të dalë lirisht nga ne.

Matrix, gjërat janë të qarta, por që për shumë të Krishterë janë të ngatërruara akoma. Themeli është ndrëtuar tashmë dhe ky themel është gjaku i Krishtit. Ky themel është se ne, duke besuar në Krisht dhe në veprën e Tij, jemi shentjëruar plotësisht me anë të gjakut të tij, pra jemi të larë nga çdo mëkat, që do të thotë se ne na është dhuruar hyrja në familjen qiellore të Atit.

Lufta jonë këtu në tokë, ajo e të mësuarit dhe përjetuarit kryqin e Tij, nuk bëhet që ne të fitojmë shpëtimin, pasi ne e kemi marrë atë një herë dhe përgjithmonë, ky themel është ndërtuar tashmë, por kjo luftë bëhet që ne të ndërtojmë tashmë mbi këtë themel.

Diçka tjetër që dua të sqaroj, është se kjo luftë do jetë e dështuar nëse bëhet nga vetja jonë, nga mishi, nga shpirti*. Këtë luftë e bën vetëm Ai që banon në ne. Ne duhet t'i dorëzohemi Atij dhe ta lëmë që ta bëjë këtë luftë, por ne duhet të kuptojmë se kjo luftë bëhet me mjete qiellore, jo me mjete tokësore. Kështu pra, gjithçka që është e jona, është dhe tokësore. Ne duhet t'i dorëzojmë këto armë tokësore dhe të rrëmbejmë armët frymore, qiellore. Arma jonë e vetme është Jezu Krishti, dhe kjo Armë nuk ndodhet larg, faktikisht është më afër se mund ta imagjinojmë. Kjo armë ndodhet n frymën tonë, brënda nesh.

Le të mësojmë pra, të kthehemi përbrënda dhe të fokusohemi në Krishtin dhe të shohim se si Ai e bën këtë luftë të fituar tashmë, në jetën tonë.

* Është shumë e rëndësishme që ne të Krishterët të kuptojmë ndryshimin midis shpirtit dhe frymës, sepse pikërisht kjo luftë frymore bëhet në frymë dhe me mjetet e frymës, jo në shpirt dhe me mjetet e shpirtit. Fatkeqësisht, shumë të Krishterë luftën e tyre frymore e bëjnë me mjetet e shpirtit. Për më shumë duhet të lexoni librin e W. Nee "Çlirimi i Frymës" që është postuar tashmë në forum si dhe librin e Jessie Penn Lewies "Soul and Spirit" (Shpirti dhe Fryma) i cili gjendet vetëm në Anglisht, por që shpresojmë që të përkthehet edhe në Shqip.