A mendoni se sulmet kunder kishes katolike vijne prej masoneve?

[_Mersin_]

A mendoni se gjithmone sulmet kunder kishes katolike si keto te fundit ne Gjermani kane nje dore te fshehte cifute mbrapa e cila deshiron qe te ule autoritetin e institucioneve katolike me qellim qe njerzit te konvertohen ne protestante.

[marcus1]

Po ç'lidhje kanë Protestantët me Çifutët?!

[_Mersin_]

Protestianizmi eshte pjelle cifute qe Izraeli te shpallet hero i botes gje e cila tek ortodokset dhe katoliket nuk ka pasur ekzistuar si ide perkundrazi cifutet kane qene armiq te profeteve dhe besimtareve krishtere.

[marcus1]

Protestianizmi eshte pjelle cifute qe Izraeli te shpallet hero i botes gje e cila tek ortodokset dhe katoliket nuk ka pasur ekzistuar si ide perkundrazi cifutet kane qene armiq te profeteve dhe besimtareve krishtere.

Aha, tani e kuptova se ku do te dalesh!

[Dielli_ime]

Kundershtar i Kishes Katolike dhe asaj Orthodokse eshte kushdo qe nuk beson se Buka dhe Vera ne Altar jane me te vertete Trupi dhe Gjaku i Zotit tone, Jezu Krishtit.

QLJK!

[marcus1]

Kundershtar i Kishes Katolike dhe asaj Orthodokse eshte kushdo qe nuk beson se Buka dhe Vera ne Altar jane me te vertete Trupi dhe Gjaku i Zotit tone, Jezu Krishtit.

QLJK!

Hahahaha, dmth une jam kundershtar i Kishes Katolike dhe Ortodokse?!

[marcus1]

Hahahaha, dmth une jam kundershtar i Kishes Katolike dhe Ortodokse?!

S'ka gjë, le të jem kundërshtar i kishës katolike dhe ortodokse si institucione, por unë nuk konsideroj kundërshtar të gjithë ata që janë larë me gjakun e Krishtit. Ata le të më konsiderojnë si të dojnë.

[_Mersin_]

Komploti kundër Kishës, Libri përvëlues i Vatikanit…

http://www.balkanweb.com/gazetav5/artikull.php?id=70809

Admirina Peçi

“Komploti kundër Kishës”, libri që vijon të sjellë pambarimisht debate që me botimin e tij më vitin 1962 në Romë, ka vetëm disa ditë që ka dalë në librari nga Shtëpia Botuese “55”. Kjo vepër është një nga më të rëndësishmet për sa i përket fakteve që mbart, duke u konsideruar si historike dhe nga vetë Vatikani. Libri është përkthyer nga Etleva Sakajeva dhe i quajtur si një nga rrëfimet më të vështira për Kishën, libri mendohet të jetë hartuar nga 12 priftërinj, por me gjithë hipotezat se kush janë emrat që fshihen pas pseudonimit Maurice Pinary, ajo çfarë është e sigurt është fakti se libri është shkruar nga klerikë, për vetë faktet që mbart. Ka nga ata që pohojnë se ata (autorët) ishin prelatë italianë, në bashkëpunim me elementë të katolicizmit anglez; të tjerë flasin për një grup priftërinjsh, duke përfshirë disa peshkopë të një vendi të paidentifikuar në Amerikën e Jugut. Kjo vepër, për shkak të rëndësisë së jashtëzakonshme të dokumentacionit të përpiktë, erudicionit, dhe detajimit të imtë, nuk është një prej atyre produkteve të shumta anti-semitike, të bazuara mbi “Protokollet e të moshuarve Drejtues të Zionit” (të cilat nuk janë përdorur në asnjë mënyrë në këtë vepër).
Në të gjitha botimet që libri ka pasur në SHBA, Gjermani, apo Spanjë, është shoqëruar nga parathënie të botuesve mbi arsyet pse ata guxonin dhe sillnin para lexuesit të tyre një botim të tillë. Ajo çfarë nënvizohet në të gjitha këto botime është fakti se ky libër është historikisht shumë i rëndësishëm, dhe pse sulmohet si antisemitik. Mbi botimin në gjuhën shqipe, drejtoresha e shtëpisë botuese “55”, Alda Bardhyli thotë se “në botimin shqip, libri nuk është shoqëruar me një parathënie nga botuesi. Vetë publikimi i tij në shqip është një mundësi që kjo shtëpi botuese u jep lexuesve për t’u njohur me një vepër të një erudicioni të shkëlqyer, dhe mbi rolin që hebrenjtë kanë luajtur në historinë e njerëzimit, i cili jo gjithmonë ka qenë i dobishëm, siç del nga faktet e publikuara në këtë libër. Libri ngre një shqetësim historik për sa i përket historisë së Kishës së Krishterë, duke treguar raportet jo gjithmonë miqësore që hebrenjtë kanë pasur në historinë e njerëzimit, veçanërisht kundrejt Krishtërimit. Kjo na paraqet jo vetëm thellim në ngjarjet e së shkuarës, por tregon gjithashtu se përpiluesit e saj kanë pasur njohje të ngjarjeve që do të ndodhnin, në disa aspekte tepër të rëndësishme”.
Mund të thuhet se asnjë vepër e shekullit të shkuar nuk ka qenë objekt i kaq shumë komenteve sa ç’ka qenë ky libër. Ja çfarë shkruante korrespondenti në Romë i gazetës katolike, “Agora” të Lisbonës, botimi i 1 marsit 1963, faqe 7: “Ne do t’i referohemi një publikimi që doli në qarkullim para disa kohësh në Romë. Përveç informacioneve të tjera, ne ishim në gjendje të marrim një kopje të këtij libri, i cili në dy muaj u shndërrua në një rrallësi bibliografike. Libri u shtyp nga një shtëpi botuese romane, por kur autoritetet në Itali, kristiandemokratë t, favorizues të marksizmit, morën shënim për botimin e tij, kopjet e volumit të trashë prej 617 faqesh ishin shpërndarë tashmë midis Etërve të Këshillit të Përgjithshëm. Ky fakt shkaktoi alarm në qeverinë e Vatikanit, në botën diplomatike, dhe partitë e së majtës. Për ditë me radhë, shtëpia botuese u vizitua nga autoritete të larta policore, të cilat morën vetëm deklaratën që, botimi i librit ishte urdhëruar, dhe se vlera ishte paguar e plotë. Shtypi i majtë sulmoi me tërbim...”. Më tej korrespodenti i “Agoras” vijon: “Ajo çka i jep kësaj vepre vlerë të saktë dhe të provueshme është se, merret me një përpilim të mrekullueshëm dhe madhështor të dokumenteve dhe burimeve të pamohueshme të rëndësisë dhe autenticitetit, që demonstrojnë, pa pikë dyshimi, ekzistencën e një komploti të madh, të cilin armiqtë tradicionalë të Kishës kishin përgatitur kundër Kishës së Shenjtë Katolike, dhe Botës së Lirë. Këta (armiqtë) po përpiqen të konvertojnë katolicizmin në një vegël të verbër në shërbim të komunizmit, masonërisë, për të dobësuar njerëzimin e lirë dhe të lehtësojnë shkatërrimin e tij dhe, me këtë rrënim, vjen fitorja përfundimtare e komunizmit ateist. Instrumenti më i fuqishëm në këtë komplot janë ata klerikë katolikë, të cilët, duke e tradhtuar Kishën e Shenjtë, përpiqen të shkatërrojnë mbrojtësit e saj më besnikë, dhe, në të njëjtën kohë, ata ndihmojnë në çdo mënyrë që të mundin komunistët, masonët dhe hebrenjtë në veprimtaritë e tyre shkatërrimtare”.

[_Mersin_]

Frankmasoneria, armik i kishës dhe i krishtërimit

http://www.balkanwe b.com/gazetav5/ artikull. php?id=70810

Duke pasur parasysh faktin se tema e Librit të Dytë është marrë, në mënyrë kaq mjeshtërore dhe me kaq thellësi, prej figurave të shquara dhe saktësisht të mësuara si vetë Shenjtëria e Tij, Papa Leo XIII, Kardinali tepër i shquar, Jose Maria Caro Rodriquez, Arkipeshkopi i Santiagos së Kilit, Monsinjor Leon Meurin, S.J., Arkipeshkop, Peshkop i Prot-Louis, shkrimtarë laikë dhe shkrues të tjerë të njohur kishtarë, ne mund ta kufizojmë veten në shkrimin gërmë për gërmë të fragmenteve kaq të sanksionuara, pa dobësuar aspak vështrimin e tyre kryesor.
Shenjtëria e Tij, Leo XIII, thotë në qarkulluesin e tij, Humanum Genus, saktësisht si më poshtë:
“Papët, paraardhësit tanë, të cilët mbartën shqetësimin e vetëdijshëm për shpëtimin shpirtëror të popujve të krishterë, shpejt e dinin shumë mirë, se cili qe ky armik vdekjeprurës dhe çfarë dëshironte ai, madje nëse ai me vështirësi doli ndonjëherë hapur prej errësirës së komplotit të tij të fshehtë në dritë, dhe në përputhje me rrethanat, kur ai e kishte përhapur fjalën e tij të revolucionit, ata nxitën princat dhe popujt të paralajmëronin që ata mund të mos e lejonin veten të mbërtheheshin prej arteve të djallëzuara dhe kurtheve, që qenë përgatitur për t’i mashtruar ata. Lajmërimi i parë i rrezikut u dha në vitin 1738 prej Papës Klement XII (kushtetuta In Eminenti, 24 prill 1738), urdhër të cilin Bendikti i XIV e konfirmoi dhe e ripërtëriu (kushtetuta Providas, 18 maj 1751). Pius VII (kushtetuta Eçlesiam a Jesu Christi, 13 shtator 1821), duke ndjekur rrugën e të dyjave, dhe Leo XII, i
cili në Kushtetutën Apostolike Quo Graviora (kushtetuta e dhënë më 13 mars 1825), përfshinte në këtë material dekretet e miratuara prej paraardhësve të tij, duke autorizuar dhe miratuar të njëjtën përgjithmonë. Pius VIII (Qarkulluesi Traditi, 21 maj 1829), Gregory XVI (Qarkulluesi Mirari, 15 gusht 1835), dhe Pius IX (Qarkulluesi Qui Pluribus, 9 nëntor 1816; Deklamimi Multiplices Inter, 25 shtator 1865, etj.), natyrisht të shprehura përsëritshëm në të njëjtin kuptim.
Sipas shembullit të stërgjyshërve tanë, ne tashmë kemi vendosur ta kthejmë veten haptazi kundës shoqërisë frankmasonike, kundër sistemit të doktrinës së tyre, kundër mënyrës së tyre të ndjesisë dhe veprimit, për ta bërë edhe më të qartë fuqinë e tyre dëmtuese dhe si pasojë të parandalojmë infeksionin prej një murtaje të tillë rrënuese.
Pema e mirë nuk prodhon fruta të këqija, as pema e keqe nuk mund të prodhojë fruta të mira (Matth. Kapitulli VII.v.18) dhe frutat e sekteve të frankmasonërisë janë lënduese dhe veç kësaj shumë të tharta. Sepse, prej provave krejtësisht të besueshme, të cilat i përmendëm më parë, zbulohet synimi i fundit e final dhe më kryesori, që do të thotë: Të shkatërrojë deri në themele çdo besim fetar dhe urdhër qytetar, që ishte ndërtuar prej krishtërimit, dhe, më pas, mënyra e tyre vetjake për të ngritur një urdhër të ri me themelet dhe ligjet, të cilat i morën nga thelbi i Natyralizmit… Gabimet e pështjelluara, të cilat i kemi renditur, duhet të mjaftojnë tashmë në vetvete, për të mbushur shtetin me ankth e frikë. Sepse, nëse shfuqizohet frika nga Zoti dhe respekti për ligjet, nëse autoriteti i princërve përbuzet, nëse çmenduria e revolucionit quhet e mirë dhe deklarohet si e ligjshme, nëse,
pasionet e njerëzve zgjidhen, me shfrenimin më të madh, pa pengesë e ndëshkim, atëherë përmbysja universale dhe rebelimi do ta ndjekë detyrimisht. Dhe, është pikërisht kjo trazirë dhe çrregullsi, e planifikuar dhe parashtruar nga mjaft shoqata komunistësh dhe socialistësh, planet nuk mund të thuhen se janë të larguara prej sektit të frankmasonërisë , që kur përkrahin synimet e fundit në shkallë të madhe dhe bien dakord me to në parimet më themelore…
Sido që të jetë kjo, vëllezër të denjë, për aq sa na shqetëson ne përballë një ligësie kaq të rëndë dhe tashmë të shtrirë plotësisht, na duhet të jemi të kujdesshëm me tërë shpirtin tonë në kërkimin e ndihmës. Dhe, duke qenë se e dimë, se shpresa më e mirë dhe e parë e ndihmës është e vendosur në fuqinë e besimit hyjnor fetar, i cili urrehet prej frankmasonëve, në të njëjtën mënyrë që druhet, ne e mbajmë atë si thelbësore, se ne qëndrojmë në shërbim të kësaj fuqie shëruese kundër armikut të zakonshëm. Prandaj, çdo gjë që, të gjithë Papët dhe pararendësit tanë, kanë urdhëruar, për t’u ngadalësuar përpjekjet dhe orvatjet e sekteve frankmasonike, gjithçka që ata kanë lëvduar pët t’i mbajtur njerëzit larg nga të tilla shoqëri ose të josheshin prej tyre, ne forcojmë dhe pohojmë veçan dhe tërësisht me autoritetin tonë Papal”.
Siç e sheh dikush, bashkë Shenjtëria e Tij Leo XIII, si dhe Papë të tjerë të mëparshëm, janë mjaft të qartë në dënimin e frankmasonërisë dhe të njohë njëherësh qëllimet e këtij të fundit, në shoqëri me socialistët dhe komunistët, për shkatërrimin e krishtërimit. Dhe cili e drejton frankmasonërinë ? Ndërsa dëshirojmë të shpjegojmë në kapitujt në vazhdim, janë të njëjtit që drejtojnë socializmin dhe komunizmin, d.m.th. hebrenjtë.

KAPITULLI I DYTË
HEBRENJTË SI THEMELUES TË FRANKMASONËRISË
“T’i hiqet maska frankmasonërisë” – tha Leo XIII – “do të thotë ta mposhtësh atë”. Kur t’i ngrejmë maskën, atëherë çdo mendje e sinqertë dhe çdo zemër kristiane do të kthehet nga ajo me kthesë të menjëhershme; dhe, përmes këtij fakti të vetëm, do të bjerë, tërësisht i shkatërruar e i neveritur, veçanërisht prej atyre që i binden. Dijetarët dhe monsinjori jezuit, Leon Meurin, S.J., Arkipeshkop, peshkop i Port-Louis, na tregon në veprën e tij, aq autentike, “Pastrimi i frankmasonërisë”, me autoritetin dërrmues se, hebrenjtë janë themeluesit, organizuesit dhe drejtuesit e frankmasonërisë , të cilën e përdorin për të arritur sundimin botëror, në mënyrë që të shkatërrojë Kishën e Shenjtë Katolike dhe besimet e mbetura ekzistuese fetare. Përmes literaturës së vërtetuar që ai paraqet në këtë lidhje shfaqen disa citime, të cilat i përmendim në vijim:
“Këshilli i parë më i lartë masonik ishte, siç edhe e kemi thënë tashmë, krijuar më 31 maj 1801 në Charleston, 33 gradë gjerësi veriore, nën kryesinë e hebreut, Isaac Long, i cili u bë inspektor i përgjithshëm prej hebreut, Moses Cohen, dhe pati marrë titullin nga Hyes, Franken dhe hebreu, Morin”.
“Hebrenjtë ishin kështu krijuesit e Këshillit të Parë të Madh, i cili do ta shndërronte veten në qendrën botërore të frankmasonërisë . Dhe, ata e vendosën në Amerikë, në një vend të zgjedhur saktësisht në paralelin e 33-të, gjatësi veriore. Prijësi pasues jetonte në Charleston, që prej vitit 1801. Në vitin 1889, ky ishte Albert Pike, të cilin e kemi përmendur, tashmë, në qarkoren e tij, të 14 korrikut 1889, përvjetori dhe treqindvjetori i famshëm. Ai supozon titujt e secilit prej 33 gradëve dhe veç kësaj shton si më poshtë:
Komandanti më i fuqishëm dhe më i lartë, Zoti më i madh i Këshillit Suprem të Charleston-it, këshilli i parë më i lartë i globit, Zoti i madh dhe ruajtës i Palladiumit të shenjtë, Prifti më i lartë i frankmasonërisë botërore. Me këta tituj të fryrë, ai e publikoi qarkoren e tij në vitin e parë dhe të tridhjetë të Papatit, i mbështetur prej dhjetëra figurave të nderuara, vëllezërit më të shkolluar dhe më krenarë, sundues, inspektorët më fisnikë, njerëzve të ditur të zgjedhur, të cilët formonin kolegjiumin e madh më të shquar të frankmasonëve të hershëm, këshilli i trupave të zgjedhur dhe batalionit të shenjtë të Urdhërit”.
“Qarkorja numëron 23 këshillë të lartë, të cilët qenë drejtuar më parë përmes atij të Charleston-it dhe shpërndarë nëpër të gjithë botën. Më pas rendit qindra shoqata kryesore të të gjitha riteve, të lidhura me këshillin më të lartë të Charleston, si dhe pushtetit më të lartë të frankmasonërisë , ceremonia ekskluzive e hebrenjve, për shembull, Orienti i Madh i Francës, Këshilli i Përgjithshëm i Ritit të Mizraim, Këshilli i Madh i Anëtarëve të vëllazërimit të fshehtë frankmason, etj. Prej sa u thanë, a duhet të nxjerrim përfundimin se frankmasonëria anekënd botës është një ndër format më të panumërta, sidoqoftë, në drejtimin suprem të Papatit më të Lartë të Charlestonit”.
ORIGJINA HEBRAIKE
“Ritet dhe simbolet e frankmasonëve dhe të sekteve të tjera të fshehta, i kujtojnë dikujt vazhdimisht “Kabalah” (mistikë e fshehtë hebraike) dhe hebraizmin: Rindërtimi i tempullit të Solomonit, yllit të Davidit, vulës së Solomonit; emrat e titujve të ndryshëm, si për shembull, fisniku Kadosh, ‘kadosh” në hebraisht do të thotë ‘i shenjtë’; Princi i Jeruzalemit, Princi i Libanit, Kalorësi i gjarpërit të Airain, etj. Dhe, a nuk të rikujton Judaizmin në mënyrën më të kthjellët, lutja e frankmasonëve anglezë, e cila u regjistrua në asamblenë e mbajtur në vitin 1663?”
“Së fundi, frankmasonët skocezë vunë në përdorim kalendarin hebraik; për shembull, një libër, i cili u shkrua prej frankmasonit amerikan, Pike, 6 në vitin 1881, datohet ‘Viti i botës 5641’. Aktualisht ky kalendar ruhet vetëm në nivelet më të larta, ndërsa frankmasonët në përgjithësi i shtojnë katër mijë vjet kalendarit të krishterë, dhe jo 3760, si hebrejtë”.
Rabini i zgjuar, Benamozegh shkruan si më poshtë:
“Ata të cilët duan të bëjnë përpjekje për të shqyrtuar çështjet e marrëdhënieve mes hebraizmit dhe frankmasonërisë filozofike, mes teologjisë dhe doktrinave të fshehta në tërësi, do të humbin paksa nga përbuzja arrogante e kabalah (misticizmi hebraik). Ata do të ndalojnë së buzëqeshuri, me përçmim, me idenë se teologjia ‘kabalastike’, ndoshta, duhet të përmbushë një mision në riformimin fetar të së ardhmes”.
“Cilët janë udhëheqësit e vërtetë të frankmasonërisë ? Ky është një prej sekreteve të sektit, i cili është mbajtur me shumë kujdes, por ndokush mund të pohojë se frankmasonëria, në tërë botën, zhvillohet në përputhje me një plan të njëjtë e të vetëm; se, metodat e saj, janë gjithmonë dhe në të gjitha pjesët identike, dhe se qëllimet e ndjekura janë përherë të njëjta. Kjo na lë shkak të besojmë se ekziston një qendër unike, e cila drejton të gjitha lëvizjet e Sektit.
Më tej, ne do ta prekim këtë çështje. Sidoqoftë, këtu le të rikujtojmë se ‘Carta de Colonia’, e datuar më 24 qershor 1935, flet për një udhëheqës të frankmasonërisë : Mjeshtrin e madh ose patriarkun, i cili, edhe pse i njohur prej shumë pak vëllezërve, ekzistonte në të vërtetë; dhe, Gougenot des Mousseaux përmend që ‘kjo zgjedhje e Urdhërit, këta drejtues të vërtetë, të njohur veç prej pak rishtarëve, e ushtrojnë funksionin e tyre në varësi të vlerëshme e të fshehtë mbi Kabalistët izraelitë (mistikë)’ (faqe 338-339) dhe se drejtuesit e vërtetë të frankmasonërisë janë miqtë, ndimësat dhe vasalët e hebrenjve, të cilët ata i nderojnë si zotërit e tyre më të lartë. I njëjti gjykim ndahet prej Eckert, Drumont, Deschamps, Monsinjor Jouin, Lambelin dhe dijetarë të tjerë të frankmasonërisë dhe çështjeve hebraike”.
Le të lëmë mënjanë mësimet dogmatike të frankmasonërisë dhe hebraizmit dhe të hetojmë aleancën mes të dyve nga një këndvështrim i pastër praktik dhe realist. Nëse do të vazhdojmë në mënyrë logjike, nuk mund të shmanget arritja e përfundimit, i cili është formuluar prej L. de Poncins “Forcat e fshehta pas revolucionit”.
“Shumanshmëria e frankmasonërisë , qëndrueshmëria e saj, pandryshueshmë ria e qëllimeve të saj, të cilat janë krejtësisht të shpjegueshme, duke qenë se është çështje e krijimit hebraik për t’i shërbyer interesave hebreje, do të qe tërësisht e pakuptueshme nëse origjina e saj do të ishte me natyrë kristiane.
Madje, qëllimi në vetvete i frankmasonërisë , që do të thotë shkatërrim i qytetërimit të krishterë, na zbulon hebreun, sepse vetëm hebreu mund të nxjerrë avantazhe prej kësaj, dhe, vetëm hebreu frymëzohet prej hakmarrjes mjaft të dhunshme kundrejt krishtërimit, për të krijuar një organizatë të tillë”.
“Frankmasonëria”, vazhdon de Poncins, “është shoqëri e fshehtë dhe drejtohet prej një pakice ndërkombëtare. Është betuar për urrejtje të papajtueshme me krishtërimin. Këto tri karakteristika janë saktësisht të njëjta, si ato që përshkruajnë hebraizmin, dhe përfaqësojnë provën se hebrenjtë janë elementi drejtues i lozhave masonike”.
Tanimë, në vitin 1867, “lidhja e përhershme ndërkombëtare për paqë” erdhi në jetë, dhe sekretari i saj, hebreu Passi, përvijoi idetë e trupit gjykues, për të zgjidhur të gjitha konfliktet mes kombeve, pa apelim....

[_Mersin_]

Tek Seanca e gjashte e librit

Procesverbalet sioniste per shkatarrimin e botes dhe ardhjes se New Older sistem thuhet

Të rrënohet besimi në Zot



Duhet pranuar se liria do të mund të ishte e palëndueshme dhe e përher-shme, sikur të bazohej në parimet e besimit në Zotin, në vëllazërinë njerëzore dhe po të ishte pa idenë e barazisë - e cila është kundër ligjeve të natyrës për pushtet. Populli i cili do të jetonte me këtë besim do të gjendej qetë dhe me modesti në mbrojtje të klerikëve të nënshtruar sipas parimeve të Perëndisë, të cilët përcaktojnë fatin e tij në tokë. Për këtë arësye, ne duhet të çrrënjosim besimin, të shkulim nga shpirtërat e Gojëve çdo mendim mbi Zotin dhe shpirtin, duke i zëvendësuar me formula matematikore, me interesa dhe epshe materiale.



Diskreditimi i klerikut të gojëve



Ne jemi përkujdesur për ta deskre-dituar klerikun e Gojëve, për të rrënuar misionin e tij, i cili do të na pengonte. Ndikimi i klerikut në masë po bie dita ditës.



Shkatërrimi i krishtërimit



Liria e ndërgjegjes është proklamuar gjithandej; na ndajnë vetëm pak vite nga rënja e krishtërimit, të kundër-shtarit tonë më të rrezikshëm, për shkak të teorive të saj mbi jetën e ardhshme kuptimplote. Pengesat e tjera do t’i mposhtim lehtë, pasi që ta mposhtim së pari këtë. Klerikalizmit ia kemi ngushtuar aq shumë veprim-tarinë, saqë ndikimi i tij do të ketë kundërefekt.



Pallati i Papës



Në orën kur do të fillojmë shkatë-rrimin e pallatit të Papës, gishti i dorës së padukshme do t’ju tregojë masave Vatikanin, në të cilin ato do të vërsulen, ndërsa ne do të marrim rolin e mbrojtësit, për të evituar gjakderdhjen e tepruar. Ky akt do të na hap të gjitha dyert; do të hyjmë brenda dhe nuk do të dalim, pa e rrënuar tërë fuqinë e cila ndodhet në pallatin e Papës.



Papa i vërtetë dhe Patriarku i botës



Papën do ta zëvendësojë mbreti hebrej. Ai do të bëhet Patriarku Përgjithshëm i kishës internacionale, të themeluar nga ne. Por, derisa ta riedukojmë rininë, brenda një faze kalimtare do të rrënojmë besimin ekzistues dhe kishën, ngadalë e pa dhunë, me kritika dhe përçarje.


Fuqia e bazuar në shkatërrimin e fesë



Në kohën kur popujt i konsideronin udhëheqësit e tyre si përfaqësues të vullnetit të Perëndisë, ata i nënshtroheshin pa diskutim vullnetit të sovranit të tyre. Por, që kur ne i kemi njohtuar me të drejtat e tyre, filluan t’i shikojnë ata si njerëz të vdekshëm. Posa ua kemi lëkundur besimin në Zot, pushteti është shndërruar në pronë publike, të cilën e kemi grabitur ne. Aq më shumë që ne e kemi mjeshtrinë e sundimit me masa dhe individë, me ndihmën e teorive, frazave të mëdha, ligjërimeve mbi jetën sociale, etiketimeve të çdo lloji të artit, qëllimin e së cilave Gojët nuk mund ta kuptojnë. Kjo mjeshtri është një karakteristikë e gjeniut tonë administrativ, e mbështetur në analiza dhe zbërthime suptile. Në këtë fushë, si edhe në hartimin e planeve të veprimit politik dhe të solidaritetit; jemi të pa konkurrencë.

Rrënimi i besimit, përpos atij të Mojsiut



Nuk është e dëshirueshme që të ketë fe të tjera përpos fesë sonë, e cila i gjunjëzohet vetëm një Perëndie, me të cilin është lidhur fati ynë, dhe sipas nesh, edhe fati i tërë botës, sepse, sipas fesë sonë, ne jemi ushtri e zgjedhur e Zotit. Për këtë arysye, e kemi për obligim të përpiqemi që para asaj dite t’i fshijmë të gjitha fetë tjera nga faqja e dheut. Nëse angazhimet tona në këto çaste ngjallin mosbesim, ato do të na shërbejnë si element kalimtar për besimin tonë dhe nuk mund të na dëmtojnë, por përkundrazi, do të jenë një shembull për gjeneratat e ardhëshme, të cilave do t’ia propagandojmë besimin e Mojsiut. Ne do të qëndrojmë në anën e të vërtetës së saj mistike, e cila ka qenë aq e fuqishme, sa ka ditur që me shekuj t’i sjellë të gjithë popujt nën zotërimin tonë.