Parlamenti suedez njohu masakren e osmaneve kunder armeneve ne vitin 1915

[Reschen]

armenet jane race e flliq nuk besoj se turqit kane bere gjenocid
si popull kane shume ngjashmeri me kurdet e turqis

Sunduesit islamike kane rekrutuar shume sllave nga Kurdistani ne ushtrine e tyre te cilet me pas u quajten Mamluke.

Postuar me pare nga Henor: Ishin faktorë të tjerë që çuan në acarimin e marrëdhënieve turko-armene, të përfunduar me genocidin e famshëm armen.

Genocid i famshem eshte gabim te shkruhet por edhe te thuhet. Neqoftese di faktore te tjere qe shkaktuan kete masaker pervec faktit qe armenet donin pavaresi dhe bashkepunim me vende te tjera te krishtera evropiane, mendoj se ja vlen ta lexoj komentin tend ne te ardhmen

Postuar me pare nga Mitrovicali2009: ca eshte kjo bre? ti a ke lu prej menve a ca? kush karrit te pyti ty per keto informata?edhe pe shoh se ku i ke mar informatat(wikipedia)

o budall o, ca ka lidhje ket pegjegje e juaj me komentin tim?
armeniant=racistat ma te medhejn ne bote, ata jan natcista

Me vjen keq Mitrovicali per nderhyrjen tende ne kete menyre dhe te jesh i sigurte se shqiptaret e Kosoves nuk i quaj te vecante dhe as komb tjeter aq me pak nuk u humb vlerat atyre shqiptareve katolike dhe prifterinjve katolike kosovare qe kane luftuar per komb, gjuhe, doke, tradite, kulture dhe vellazerim shqiptar ne nje flamur dhe me nje kufi te vetem. Edhe pse ne mergim ne nje rast nje shqiptar i Kosoves qe eshte kryepunetor me dogji punen me kontrate te cilen ishte ne pragun e realizimit nga nje kryepunetor tjeter vendali dhe jo shqiptar, perseri mendoj se ne nje fare menyre ndihemi pergjegjes per realitetin e shqiptareve ne Kosove.
Por me shume e kam me shqiptaret e Shqiperise te cilet duhet te mendojne se pavaresia e Shqiperise ne te gjitha fushat vjen vetem duke u kthjelluar dhe duke ndermarre hapa serioze dhe te sinqerte per ndertimin e Shqiperise. E kam theksuar diku ne kete teme se nje shkrimtar turk-armen u vra ne Turqi para disa vitesh vetem perse publikoi masakren e osmaneve apo xhonturqve kunder armeneve. Per armenet nje nga shtyllat e pavaresise se tyre eshte njohja e masakres osmane kunder tyre.
Po per shqiptaret e Shqiperise cila rruge deshmon pavaresine dhe shtyllat per .....

[Reschen]

Nje korrigjim i pergjigjes time te pare ne shenimin e fundit te mesiperm duke ju pergjigjur anetarit MrZeid

Postuar më parë nga Mr Zeid
armenet jane race e flliq nuk besoj se turqit kane bere gjenocid
si popull kane shume ngjashmeri me kurdet e turqis

Gabimi im apo lapsusi im qendron tek fjala sllav e cila duhej shkruajtur skllav te cilen e mora nga wikipedia ne gjuhe tjeter ashtu sic eshte e shkruajtur.
Ne gjuhen shqipe shkruhet skllav dhe fjalia ne komentin tim do te ishte keshtu
Sunduesit islamike kane rekrutuar shume skllever nga Kurdistani ne ushtrine e tyre te cilet me pas u quajten Mamluke

[Reschen]

Po genocidin kunder boshnjakeve dhe shqiptareve a njohen keta pederaste suedez?

Meqe temen e hapur nuk eshte shume e komentuar qofte edhe per arsye se shqiptaret akoma nuk kane orientim si shqiptare qe kane trojet e tyre ne Shqiperi, kur e kane te veshtire te mendojne si shqiptare qe kane qene te sunduar nga perandoria osmane disa shekuj, kur puna e atyre shqiptareve qe kane kontribuar per Shqiperine qe prej lidhjes se Prizrenit e me pas, njihet, por jo sa duhet, dhe kur duhet te mendojme si shqiptare besimtare kesaj rradhe duke kembengulur seriozisht per te bindur veten dhe gjeneratat e reja se izolimi i shqiptareve dhe mohimi me ligj diktaturash per njohjen e Bibles dhe fese ishte kanceri qe eshte me i rrezikshem se selikoza e minierave, kjo tregon nje nga dobesite tona si shqiptare si per ne qe ndodhemi ne boten e zhvilluar te krishtere, ashtu edhe per shqiptaret ne Shqiperi qe nuk denjojne te shkruajme as ne gazeta dhe as nuk perpiqen ta bejne objekt per diskutim rreth kesaj ngajrjeje sic ishte njohja e masakres osmane kunder armeneve, dhe duhet kuptuar se ky shtet perendimor po na jep nje sinjal te qarte orientimi se nga duhet te shkojme.


Murik, neqoftese deshiron te dish se cfare mendojne suedezet per Shqiperine dhe shqiptaret, po te marr nje shembull dhe te ftoj te lexosh kete shkrim te publikuar te shkruajtur nga vete suedezi Ullmar Qvick ne forumin shqiptar tek nenforumi i "Elita kombetare" me date 28-10-2003 Artikulli eshte pak i gjate por ja vlen qe te lexohet se keshtu hiqet edhe paragjykimi rreth ketyre vendeve qe sipas nesh bejne politike pederastash


DUKE KUJTUAR ATË ANTON HARAPIN (1888-1946)

Kanë kaluar më shumë se 50 vjet pas zhdukjes së një prej intelektualëve më të shquar shqiptar të këtij shekulli, Atë Anton Harapi. Duke pasur parasysh faktin se pak prej shqiptarëve sot njohin këtë njeri të kulturës dhe politikës, i cili gjatë periudhës komuniste vetëm u përmend si ”tradhëtar dhe armik”, vendosa të shkruaj një lloj prezentimi të tij, njëmend fragmentare dhe me boshlleqe.

PAK FJALË PËR JETËN E ANTON HARAPIT
Anton Harapi ka lindur në Shirokë afër Shkodrës. Pas mësimeve të para në Shkodër ai kreu mësime të larta në Vjenë të Austrisë. Shërbeu së pari si famullitar në Grudë të Malit të Zi, më vonë si drejtor i Kolegjës Françeshkane të Shkodrës, edhe si drejtor dhe profesor i filozofisë në gjimnazin ”Illyricum” dhe në vitet 1941-43 si provincial i françeskanëve.
Me 13 shtator 1943 emërohet anëtar i Këshillit të lartë të Regjencës, ku ka qëndruar deri në fund të vitit 1944. Ky post qeveritar në kohën e okupacionit gjerman në Shqipëri vulosi fatin e Atë Antonit. Pas fitorës së Ushtrisë nacional-çlirimtare ai u detyrua të fshihej në pyjet e thella të Dukagjinit, në katundin Pulth-Plon, dhe prej andej ai bëri përpjekje për të organizuar një rezistencë nacionaliste kundër pushtetit komunist.
Në qershor 1945 një kompani ushtarësh erdhi në atë zonë për të kapur priftin antikomunist, dhe në ditën e tretë e gjetën në atë shtëpi ku kishte marrë strehim. Ai u zbulua për arsye se kishte lënë një protezë dhëmbësh në një gotë uji mbi parmakun e oxha ut. Mbrapa vatrës ishte një vend i fshehtë ku rrinte patër Anton Harapi.
Me vendim të datës 19 shkurt 1946 të Gjykatës speciale në Tiranë, Atë Anton është shpallur si kriminel lufte dhe armik i popullit, sabotator i pushtetit. Ai u dënua me pushkatim dhe u ekzekutua po atë vit. Nuk dihet ku gjendet varri i tij.

RËNDËSIA E ANTON HARAPIT SI SHKRIMTAR
Përveç artikujve dhe studimeve në fushat e kulturës, artit, filozofisë dhe sociologjisë Atë Anton Harapi ka botuar edhe librat Edukata ose Mirërritja e Fëmijëvet (Shkodër 1925), Vlera shpirtërore (Shkodër 1936) dhe romanin psikologjik Andrra e Pretashit që më parë u botua në vazhdime në revistën Hylli i Dritës (1933-1940). Si vepër e plotë posthume u ribotua në Romë më 1959. Në vitet e fundit fondacioni Hylli i Dritës ka botuar një vëllim me veprat Vlera shpirtërore, Andrra e Pretashit dhe Valë mbi valë, që mund të porositet prej Kuvendit françeskan në Tiranë.
Siç ka vënë në dukje studiuesi Shpend Shpata, Edukata ose Mirërritja e Fëmijëvet është përkthim e veprës së pedagogut A.Herget, të cilin Anton Harapi ka ditur ti përshtasë moshës së re shqiptare, duke pasuruar pedagogjikën shqiptare me elemente të pedagogjisë botërore.
Vepra e dytë e Harapit, Vlera shpirtërore, ka pasur si qellim të dëshmonte se besimi katolik nuk është kundër diturisë e përparimit, as kundër aspiratave të njeriut, as kundër ndjenjave kombëtare.
Kryevepra e Anton Harapit, Andrra e Prekashit, i kushtuar bashkëveprimtarit të tij të dashsur Luigj Gurakuqi, ka vlerë të madhe dokumentare, etnografike, psikologjike dhe filozofike mbi jetën dhe idealet e shqiparëve të krahinës së Grudës, ku Harapi shërbeu si famulltar në vitet 1918-19. Në këtë vepër ai jep pamje nga jeta e tyre të përditshme por synimi i tij kryesor ka qenë thjesht kombëtar: fiset e Hotit dhe të Grudës, t¨mbetura jashtë kufirit politik të sotëm, janë thjesht shqiptare. ”Me veprën e përvuejtë të virtyteve shqiptare do ta ngrehim madhinë e kombit tonë” shkruan Harapi.


MENDIMET SHOQËRORE-POLITIKE TË HARAPIT

Anton Harapi me të vërtetë ishte kundërshtar i rreptë i komunizmit në formën e bolshevizmit stalinist. Ai kishte kuptuar herët, se prapa fjalëve mashtruese për barazi dhe drejtësi shoqërore fshihej një realitet krejt tjetër. Tragjika e Anton Harapit mbetet në pranimin e tij të tezës së hidhur ”armiku i armikut tim duhet të jetë miku im”. Ai pranoi pushtimin gjerman si mbrojtje kundër komunizmit, sepse nazistët gjerman ishin armiq të betuar të popujve sllav në përgjithësi dhe të Bashkimit Sovjetik në veçanti. Por dihet se nazistët gjerman vazhdimisht kryenin krime të tmerrshme kundër vlerave më të larta të njerëzimit. Kur gjermanët dështuan dështoi edhe bota e Anton Harapit. Nuk dihet çfarë pushtet real ka pasur ai si regjent, çfarë përgjegjësi kishte ai për ngjarje si ajo e 4 shkurtit 1944 kur u vranë shumë komunistë të Tiranës në shtëpitë e tyre. Një gjë është e qartë: ishin komunistët që filluan masakrat dhe nxitën luftën civile. Gjermanët nuk donin të cenonin shqiptarët me zaptimin e Shqipërisë, vetëm donin të luftonin kundër forcave komuniste. Në këtë luftë në shumicën e rasteve ata që u bënë viktima ranë në luftë midis komunistëve dhe nacionalistëve apo si viktima të masakrave dhe represaljeve në këtë luftë civile.
Roli i Anton Harapit gjatë Luftës së dytë botërore duhet ndriçuar në mënyre shkencore përmes një hulumtimi objektiv. Për këtë nuk egzistojnë ende parakushtet. Më lehtë pasqyrohen parimet që ka shprehur në rrethana të ndryshme, të cilat dëshmojnë se kishte pikëpamje përparimtare patriotike. Shumë herët në studimet e mia të shqipes, në një libër mësimi të albanologut të shquar gjerman Maksimilian Lamberc, gjeta një tekst të përsosur për Shkodrën dhe Korçën, në të cilin Anton Harapi tregon patriotizmin e tij shqiptar , pa rezerva krahinore apo fetare. Në një fjalim që mbajti në vitin 1936 në një rast shumë tragjik, kur dy shqiptarë nga jugu, patriotët Çerçiz Topulli dhe Mustafa Qulli, ishin vrarë nga dora mizore në Shkodër, Harapi jep qartë mendimet e tij për parakushtet e nevojshme për të ardhmen e Shqipërisë:
”Por para se të niseni, eni këtu, e mbi këta eshtën, shembllesë ideali, forcë dhe bashkimi, t’i shtrîjmë dorën shoqishojt, Toskë e Gegë, muhamedanë e të krishtênë, e me besën e burravet, me besën shqiptare, të lidhemi për t’i a mbajtë shqiptarit të paprekun nji Zot të vërtetë, nji atdhé të lumtun, për ta bâm Shqipnin e re, të fortë e të madhnueshme, të denjë për Skanderbén. T’i diftojmë, po, botës se shqiptarët janë njimend burra; se mund të jemi Toskë e Gegë, muhamedanë e të krishtênë, e njiheri shqiptarë të njimendët.”
Kur situata në Shqipëri në fund të luftës u bë shumë e nderë për nacionalistët, miqtë e Harapit e këshilluan të mërgojë jashtë vendit por ai refuzoi:
”Kam punue për Shqipni e ballafaqas. Nuk pres shpërblim, por as dënimi nuk ka pasë me pret. Bashkatdhetarët e dijnë se kurrë s’i tradhëtova. Me ta vuejta, për ta punova, me ta qindrova. Me ta edhe do të vdes.”
Për fatin e Atë Anton Harapit shkruan Prenk Gruda në Ditarin e vet nga Tirana me datë 15 fruer (shkurt) 1946:
”Gati mbas nji vjeti torturash shnjerzore nëpër burgje, në Shkodër në fillim, mandej në Tiranë, Pater Anton Harapin e gjykuen për vdekje, pa kurrfarë fajit dhe dje paradritet e pushkatuen.
Kishës Katolike iu shtue nji i shêjtë e kombit shqiptar edhe nji martir i shquem. Atdheu mbeti pa nji patriot shumë të madh, pa nji burrë me virtyte e tradita kreshnike të lashta. Qe gjithmonë i gatshëm, me përpjekje e vepra në shërbim të Shqipnisë, si askush tjetër i kohës së tij pa qellim shpërblimi, gja qi dihet prej të gjithë shqiptarëve.”
Për patër Antonin jepet kjo karakteristikë në Ditarin e Prenk Grudës:
”Oratori i përvujtë, mësuesi e edukatori i ndërgjegjshëm, afruesi i vëllaznimit të shqiptarëve dhe shkrimtari tejpasë e shumë i mprehtë, e njomi me gjakun e pastër tokën e të parëve, të cilës, bashkë me besimin në të Plotëfuqishmin, ua kishte kushtue jetën dhe, pa droje aspak, u flijue për atdhe. E vranë tradhëtarët mercenarë të Moskës e të Beogradit për hyllin e kuq të pansllavizmit, sepse adhuronte Zotin e Shqipen e Gjergj Kastriotit. Zhdukën hijen, por jo veprat monumentale të Pater Harapit, të cilat do të përkujtohen gjithmonë me nderim prej shqiptarëve të vërtetë, ashtu sikurse e çmojshin përherë edhe Patër Antonin.”

FATI TRAGJIK I NJË INTELEKTUALI ANTIKOMUNIST

Gjatë procesit të montuar politik Anton Harapi dha testamentin e tij shpirtëror përpara gjyqit, me këto fjalë që kundërshtuan me krenari pretendimet komuniste:
”Në qe se me u ndigjue ligjevet hyjnore të Atdheut, me edukue rininë kah idealet e nalta të së Vërtetës e me i nxitë kah e Mira; në qe se me vuejtë për popull e me popull dhe me luftue për Fe e Atdhe asht punë e dobët e tradhti, atëbotë jo veç unë por mbarë françiskajtë e Shqipnis jemi të dejë për dekë.”
Dhe Prenk Gruda na kallëzon më tej:
”Në gjyq i hodhi poshtë akuzat e thaniet e trupit gjykues për dënim si tradhëtar jo nga populli, por nga anmiqt e kombit qi trillojnë shpifje. Theksoi burrnisht me fakte pafajsinë, tue mos pranue me lypë falje. U tha: ”Zoti pastë mëshirë për ju, qi nuk jeni tue dashtë me dijtë se çfarë krimesh po bani kundër popullit e atdheut, jo vetëm për dënimin tem e të qinda të tjerëve të pafajshëm sikurse unë, por për tragjedinë qi keni vulosë kundër tanësisë kombëtare, në dhunim shqelmues të tagrit të shqiptarëve për atdheun etnik. Mundimet dhe jeta ime i qofshin falë kombit!”
Fjalët e fundit e Harapit në gjyq përmbajnë një profetësi: ”Shqipnija u fitue me gjak; me gjak edhe po mbahet e robnueme. Do të vijë dita e me Paqe e Drejtësi do të fitohet.” Me përmbysjen e regjimit komunist në pranverë të vitit 1992 u vërtetuan këto fjalë.
Regjimi i Enver Hoxhës ishte pa skrupuj, pa parime normale njerëzore. Dhe më e keqja në veprimtarinë politike të Enverit ishte gatishmëria e tij të flijojë të gjitha vlerat kombëtare dhe humane për hir të pushtetit. Serbomëdhejtë shpirtligë dinin me mjeshtëri të përdornin persona si Enver Hoxha dhe Mehmet Shehu për qëllimet e tyre, për të shkatërruar elementet më të mira të popullit shqiptar që ishin kundërshtarë të sllavo-komunizmin. Rrëfimi i Prenk Grudës në Ditarin e ditës 20 shkurt është shumë kuptimplotë:
”Profesor Kolë Shiroka ka konfidencë të madhe për çdo gja me mue. Ka gruen ruse. Ajo asht përkthyese besnike e Enver Hoxhës për gjuhët rusisht e serbisht. Si femën nuk asht durue pa i diftue të shoqit, në besë, me njiqind porosi për me e mbajtë sekret tregimin e kobshëm, për çka paska sajue me ba Beogradi në Shqipni kundër klerit katolik.
”Mbas vrasjes së Patër Anton Harapit, ambasadori jugosllav ka shkue për vizitë zyrtare te Enver Hoxha. Në bisedë e sipër, Enveri asht mburrë për zhdukjen e Harapit. Ambasadori i ka thanë se i gjithë kleri katolik shqiptar asht Patër Antona, prandej për mbarëvajtjen e partive e të qeverive tona motra, kam porosi të shpejtë rezervate prej Beogradit, qi me çdo mjet, duhet me i likuidue të gjithë sa ma parë. Ata janë të lidhun me Vatikanin, me atë çerdhe të spiunazhit të kapitalistave imperialista.”
Dhe Prenk Gruda bën përfundimin:
”E atëherë a ka se si besohet shestimi i kësaj katastrofe për ne prej Beogradit? Pse Enveri pranon me u ba vegël serbe kundër shqiptarëve? Ma në fund, pse komunistat serbë nuk e hjekin qafet klerin e tyne, qi gjatë luftës përgjithësisht ka qenë me çetnikë?!...”
S’kam kurrfarë dyshimi përsa i përket korrektësisë se arsyetimit të Prenk Grudës. Dora e ndytë e Beogradit ka infektuar, ka helmuar edhe jetën shqiptare, jo një herë por gjithmonë!
Fati tragjik i Atë Anton Harapit na tregon: kur faktori i jashtëm negativ është shumë i fortë, vetëm një faktor i brendshëm që është më i fortë dhe pozitiv mund të shpetojë një popull të vogël nga kiameti. Situata e Shqipërisë në fund të luftës së dytë botërore ishte tejet negative. Kjo mund të thuhet p.sh. edhe për Finlandën, por populli finlandez u shpetua nga kthetrat sovjetike për arsye të forcës së bashkimit të tij kombëtar. Edhe komunistët finlandez, natyrisht me zemër të vrarë, shkuan në luftë me ushtrinë kombëtare, kundër armikut sovjetik! Ishte ky bashkim që dëshironte Anton Harapi ndër shqiptarët, dhe për këtë ideal luftoi dhe vdiq ai. Dhe realizimi i këtyre idealeve është edhe më i rëndësishëm, edhe më i ngutshëm në ditët tona, sepse edhe sot populli shqiptar është i ndarë, i copëtuar. Të mos harrohet për asnjë çast!

ULLMAR QVICK



Literaturë e shfrytëzuar:

Anton Nikë Berisha: Çështje e porosi të qenësishme (”Rilindja” (Zvicër) 10 gusht 1996
Prenk Gruda: Ditari i nji zemrës së lëndueme 1937-1975. 766+XXXI faqe. Detroit 1985.
Atë Anton Harapi: Dy lotë e një betim (”Rilindja” (Zvicër) 10 gusht 1996
Anton Harapi: Korçë e Shkodër (në Lambertz: Albanisches Lesebuch. Leipzig 1948.)
Zija Kambo: Mbrojtja e pushtetit të ri popullor (Rrëfimi ”Proteza e dhëmbëve). Tiranë 1980.
Zef Simoni-Fritz Radovani etj.: Martirizimi i Kishës Katolike Shqiptare 1944-1990. 220 f. Tiranë 1993.
__________________
Ullmar Qvick

[gerrard73]

Nga Vladimir Bruçaj

Genocidi i pare i shekullit te kaluar eshte ai armen, i pari dhe me i harruari ne kujtesen e viteve. Ne te kunderten me genocidet qe do te vijonin me pas qe ne nje fare menyre kane njohur pergjegjes ku ata kane dalur edhe para drejtesise, genocidi armen eshte ende jetim ne pergjegjesi. Pergjegjesit jo vetem qe nuk kane paguar kurre por ç'eshte me e keqja Turqia mohon edhe vete ekzistencen e tije, pamvarsisht nga analet historike qe na e sjellin shume te qarte. Ne vitin 1876 vjen ne pushtet sulltani Abdul Hamid II, i quajtur "sulltani i kuq" apo gjakatar. Vjen ne nje moment mjaft delikat per Perendorine Osmane qe gjendet ne renie te lire ekonomike dhe ne krize te rende hemoragjike. Pas shekujsh shtypjeje shume popuj qe perbeni Perendorin Osmane edhe me ndihmen e disa vendeve europjane filluan te shkeputeshin duke u shpallur vende te pamvarura.

Ne te njejten kohe me lufra qe kishin filluar ne vendet ballkanike si ne Rumani Bullgari e Armeni per shkeputjen nga Perendoria, filluan aksione ushtarake kunder popullsise armene dhe "sulltan gjakatari" qe vete ai personalisht qe urdheroi apo inkurojoi eliminimin total te kesaje minoranze te zhvilluar, te pasur dhe kristjane nga me shume se nje mije vjet. Ne dyvjeçarin 1894-1896 regjimente Kurde te quajtura "Hamidie", te gateshme qe t'i bindeshin urdherave te sulltanatit, ndermoren planin per "zgjidhjen" perfundimtare. Nje skenar te tille na e ofron misionari gjerman Johannes Lepsius(1858-1926), deshmitar okular: "2.493 fshatera te grabitura dhe shkaterruara; te njejtin fat paten edhe 568 Kisha e 77 manastire; 646 fshatera te konvertuara ne islam; 55 prifterinje te konvertuar me force ne islam; 328 Kisha te trasformuara ne Xhami; 546.000 njerz te detyruar te vuajne urine dhe mjerimin; me shume se 300.000 te vdekur, 50.000 jetim dhe 100.000 refugjat pertej Kaukazit. Armenet konsideroheshin si armiq te brendeshem te Perendorise, si agjent rus qe punonin kunder Perendorise Osmane, ose Kaur, armiq te islamit".

Ne vitin 1909 vine ne pushtet, duke premtuar nje "Turqi te Re", barazi dhe vllazeri per te gjithe, "Te Rinjet Turq" te Komitetit per Bashkim dhe Progres", por qe nuk ishin tjeter perveç se nacionalista turq qe vazhduan sistematikisht masakrat mbi popullsisne armene.

Me fillimin e Luftes se Pare boterore dhe largimin e inspektoreve europjan nga territori turk, drejtuesit e " Komitetit per Bashkim e Progres", urdheruan ç'armatimin e te gjithe popullsise, nje pretekst qe sherbeu per te armatosur Kurdet dhe Ceçenet duke i furnizuar me armatimet e sekuestruara te popullsise armene. Ne te njejten kohe krijohet nje strukture qenderore e quajtur "Organizata Speciale", qe duhej te koordinonte venien ne jete te masakres. 250.000 ushtare armen dergohen ne "Bataljonet e Punes". Ne nentorin e vitit 1914 deklarohet zyrtarisht "Lufta e Shejte". Ndersa me 24 prill te vitit 1915 arrestohet e gjithe inteligjenca armene, shkrimtare, politikan, intelektual, gazetar, artiste etj, duke mbyllur Shkolla, Kisha dhe organizata te tjera kulturore. Jo rastesisht persekutimet filluan nga intelektualet, qellimi ishte qe popullit armen t'i pritej koka menduese dhe vepruese. Vetem ne mbremjen e 24 prillit vdesin 600 veta, per te zbuluar me vone zhdukjen e klerit dhe te klases politike armene. Shume te krishtere si Ipeshkvi Ignazio Maloyan, perballohen me vdekjen ne menyre heroike.

Ne te gjithe vendin, popullsia turke e thirrur ne "Zhihad" kryen dhunime fizike, perdhunime, tortura, thyerje gjymtyresh, poshterime te tjera ndaj popullsise armene. Paradoksalisht jane 250.000 mije ushtaret armen te ç'armatosur qe hapin me duart e tyre varret masive qe dita dites jane ata qe vriten dhe varrosen aty brenda. Po ne kyte periulle nise edhe deportimi i armeneve drejte shkretetirave te Sirise dhe Mesopotamise veriore. Rreth fundit te vitit 1915 pjesa me e madhe e popullsise armene ka marre rrugen drejt shkretetires siriane Der el Zor, destinacioni i vdekjes se sigurte. 3.000 njerz u deportuan ne shkretetiren siriane, meshkuj mbi moshen 15 vjeçare kalojne nen pushkatimet e grupeve Kurde dhe Ceçene, nje pjese tjeter nuk perballon rrugen e gjate dhe te nxehtit e shkretetires. Ata te pakte qe arrijne ne destinacion, lyhen me karburant dhe digjen te gjalle. Turku Xhevdet Bej, i quajtur si, "Kasapi i Bashkallit", vendose ne kembet e viktimave patkonjet qe perdoren per Kuajt. Ne vitin 1916, sipas historianit historianit G. Yeghiavan 1. 500. 000 persona jane zhdukur, vrare, dhe deportuar nga territoret e tyre.

Kush arrin t'i shpetoje Zhihadit turk-kurd-çeçen shpergulet ne Armenine lindore ku kontrollohet nga ruset. Por revolicioni bolshevik nuk eshte ndihme per armenet e ikur, dhe pas grushtit te shtetit leninist ata u gjendet mes dy zjarreve.

Fundi i luftes, kapitullimi i Perendorise Osmane dhe Traktati i Sevres te vitit 1920 bene te mundur krijimin e Shtet armen. Fuqite qe vendosen krijimin e shtetit armen akuzuan Turqine per krime kunder humanitetit. Atehere "Te Rinjet Turq" vendosen te legalizonin "trasferimin e perkoheshem" siç e quanin ata deportimin e armeneve, duke i akuzuar si armiq te shtetit turk. Te gjitha pasurite e te deportuareve sekuestrohen nga ana e shtetit, dhe ç'do dhune fizike dhe verbale ishte e lejueshme qe te ushtrohej kunder grave dhe femijeve armen. Marshimi drejt qytetit Alepo(ku behen seleksionimet e te deportuareve ne shkretetire) shoqerohet me burra te varur neper shtyllat e telegrafit dhe peme, kufoma te hedhura anash rruges njera mbi tjetren, dhe femije te hedhur ne ujera te thedha qe shenderrohen ne tabela qitese per pushkataret turq. Deportimi shoqerohej edhe me mosushqimin total te viktimave qe ne shume raste shenderroheshin edhe ne objekt violence nga "gjahtare" te vertete te paguar nga qeveria turke. Shpetimi i vetem per keta njerz ishte te konvertoheshin ne islam.

Nje zyrtar fare i ri turk me emrin Mustafa Qemak Ataturku, Babai i Turqise, sapo erdhi ne pushtet vendosi te fshije nje here e mire prezencen armene ne vend: bile e deklaroi publikisht me 23 prill 1919. Pas vrasjes se me shume se 400.000 armeneve, qe vetem nderhyrja e Rusise sovjetike qe kishte filluar te pushtonte territore ne kaukazin jugperendimor, qe nderpreu spastrimin e plote te popullsise armene nga ana e qeverise se Ataturkut. Popullsia armene qe i mbijetoi genocidit emigroi ne Ciliça(ku edhe aty u shfarosen nga trupat qemaliste) ne Siri dhe Liban. Menyrat vrasese jane nga me te tmershmet, vagona te mbushur me gra dhe femije mbuloheshin me qymyr dhe u jepej flaka. Masakra e fundit ndodh ne vitin 1922: ne Smirne masakrohen greke dhe armen. Sipas historianit G. Jegiavan: "Pjesa me e madhe e genocidit u pergadit dhe u zbatua nga sulltan Abdul Hamid II dhe Te Rinjet Turq, por qe Ataturku qe e çoi deri ne fund, duke sekuestruar te gjitha pasurite personale te kombesise armene". Ndersa historiani tjeter T. Koguc vlerson se, "po te bejme nje llogari kompleksive te viktimave te genocidit armen, rezultojne te pakten 2 milion persona", pamvarsisht se shifrat luhaten sipas historianeve te ndryshem, sidoqofte ajo qe spikat me shume eshte se kemi pasur nje sterminim pothuajse komplet te kombesise armene.

E veçanta e genocidit armen qe e ben te ndryshem nga te gjitha tragjedite e tjera, eshte se ai ndahet ne dy pjese. Pjesa e pare fillon ne shekullin e XIX gjate Perendorise Osmane, dhe pjesa e dyte perfundonne shekullin e XX gjate qeverise "demokratike" te Ataturkut, por qe ka nje emerues te perbashket, "shfarosjen ne mase te popullsise armene".

Pergjegjesite politike te genocidit jane stabilizuar ne Konferencen e paqes te Parisit te vitit 1920, duke bashkefajesuar: sulltanin Abdul Hamid II; Komitetin per Bashkim dhe Progres te perbere nga Talaat(minister i brendeshem dhe pergjegjes juridik, duke qene ai drejteperdrejte qe kishte dhene urdhera nepermjet telegrafit apo direkt ne terren), Xhemal Enver ministri i luftes; dhe sefundi Qemal Ataturkun. Ne vitin 1919 pergjegjesit kryesor te kesaje masakre humane u denuan ne mungese nga nje gjykate per faktin se te gjithe kishin emigruar ne Gjermani.

Ajo qe eshte me e keqja, genocidi armen as ne ditet e sotme nuk eshte njohur dhe pranuar nga qeveria turke, qe ne te kaluaren investoi shuma te medha parashe per te korruptuar historian te ndryshem qe te mohojne ekzistencen e kesaje tragjedie. Ne vitin 1927 Turqia miratoi ligjin qe ndalonte hyrjen e armeneve ne territorin turk. Ndersa ministri i arsimit organizonte seminare per indoktrinimin e profesoreve dhe studenteve per te argumentuar "Trasferimin e Perkoheshem" si nje mbrojtje te shtetit turk nga agjentet rus te kombesise armene. Shteti turk edhe ne ditet e sotme i gjendur ne veshtirsi perballe nje numeri kaq te madhe viktimash, tenton te reduktoje tragjedine ne aksidente singolare duke konsideruar genocidin mbrojtje nga rreziku armen. Nje gje e tille duhet kujtuar per te gjithe ata qe predikojne per hyrjen e Turqise ne Bashkimin Europjan.

Ne librin Historia e Racizmit ne Europe te historianit G. Mosse, thuhet se"genocidi kishte si qellim deportimin e popullsise armene ne shkretetiren siriane dhe vrasjen sa me te madhe te tyre". Ashtu si Shoha, "qe nje operacion i ralizuar gjate luftes me qellime te qarta per te liruar nje here e mire Turqine nga nje minorance popullsie me kulture dhe besim fetar te ndryshem nga popullsia turke", i ngjashem me qellimin hitlerian per te zhdukur pakicat hebraike nga Gjermania dhe Europa. Analogjia me e qarte mes dy genocideve eshte deportimi i viktimave; ai hebraik neper vagonet e kafeshve, ndersa ai armen me ecje te detyrueshme.

Te dy keto genocide kane qene te orkestruara dhe kordinuara nga komisione qentrore, por nese ne genocidin nazist elementi rracore ishte qendrore dhe dominiues, ne ate armen ekziston nje rrugedalje, konvertimi ne islam ishte nje menyre per te mbijetuar. Kjo vlen per te gjithe ata shqiptar qe shpesh here edhe me vetedije shprehen se islami tek shqiptaret nuk eshte tresmetuar nepermjet forces. Nese ne genocidin nazist burrokracia, teknika e modernizimi u perdoren me nje efikacitet te plote, ne genocidin armen masakra kryeshin me rite animaleske.

Ngjashmeria e fundit dhe me e llahtarshme me genocidin nazist jane eksperimentet mbi trupin e njeriut. Nese hebrenjet ne kampet naziste ishin shenderruar ne objekte te fanatikut Himmler, per te provuar sa mund te rezistoje nje njeri pa uje dhe ushqim, sa mund te rezistoje nje trup human ne te ftohte apo per te provuar drogera te ndryshme, ne genocidin e armeneve qeveria turke urdheroi Hamid Suat (doktori i bateriologjise turke) per te eksperimentuar mbi trupat armen rezistencen ndaj viruseve te ndryshme si Tifoja apo Malarja.

Turqia nuk eshte i vetmi komb qe ka ushtruar dhune dhe genocid mbi pakicat etniko-fetare dhe nuk eshte i vetmi komb qe duhet shikoje prapa ne histori e turperuar, por nese kombet e tjera e kane gjetur kurajon qe t'i kerkojne te falur njerzimit dhe mbi te gjitha viktimave te tyre, Turqia me nje arrogance te papare vazhdon te poshteroje akoma me shume nje komb te tere duke mohuar nje nder tragjedite me te medha te historise. Pas Parlamentit Europjan, edhe Kongresi Amerikan ka njohur historikisht genocidin armen duke e konsideruar nje nder tragjedite me te dhimbeshme te historise se njerzimit.

zemra shqiptare

[murik]

Nuk eshte se kam ndonje ndjenje filoturke por thjesht desha t'ju them shqiptareve qe duhet te shqetesohen me shume per genocidet qe jane bere kundra nesh si ne Kosove e Cameri sesa per armenet apo cifutet apo qofshin edhe arabet.

[angert]

Nga Vladimir Bruçaj

Genocidi i pare i shekullit te kaluar eshte ai armen, i pari dhe me i harruari ne kujtesen e viteve. Ne te kunderten me genocidet qe do te vijonin me pas qe ne nje fare menyre kane njohur pergjegjes ku ata kane dalur edhe para drejtesise, genocidi armen eshte ende jetim ne pergjegjesi. Pergjegjesit jo vetem qe nuk kane paguar kurre por ç'eshte me e keqja Turqia mohon edhe vete ekzistencen e tije, pamvarsisht nga analet historike qe na e sjellin shume te qarte. Ne vitin 1876 vjen ne pushtet sulltani Abdul Hamid II, i quajtur "sulltani i kuq" apo gjakatar. Vjen ne nje moment mjaft delikat per Perendorine Osmane qe gjendet ne renie te lire ekonomike dhe ne krize te rende hemoragjike. Pas shekujsh shtypjeje shume popuj qe perbeni Perendorin Osmane edhe me ndihmen e disa vendeve europjane filluan te shkeputeshin duke u shpallur vende te pamvarura.

Ne te njejten kohe me lufra qe kishin filluar ne vendet ballkanike si ne Rumani Bullgari e Armeni per shkeputjen nga Perendoria, filluan aksione ushtarake kunder popullsise armene dhe "sulltan gjakatari" qe vete ai personalisht qe urdheroi apo inkurojoi eliminimin total te kesaje minoranze te zhvilluar, te pasur dhe kristjane nga me shume se nje mije vjet. Ne dyvjeçarin 1894-1896 regjimente Kurde te quajtura "Hamidie", te gateshme qe t'i bindeshin urdherave te sulltanatit, ndermoren planin per "zgjidhjen" perfundimtare. Nje skenar te tille na e ofron misionari gjerman Johannes Lepsius(1858-1926), deshmitar okular: "2.493 fshatera te grabitura dhe shkaterruara; te njejtin fat paten edhe 568 Kisha e 77 manastire; 646 fshatera te konvertuara ne islam; 55 prifterinje te konvertuar me force ne islam; 328 Kisha te trasformuara ne Xhami; 546.000 njerz te detyruar te vuajne urine dhe mjerimin; me shume se 300.000 te vdekur, 50.000 jetim dhe 100.000 refugjat pertej Kaukazit. Armenet konsideroheshin si armiq te brendeshem te Perendorise, si agjent rus qe punonin kunder Perendorise Osmane, ose Kaur, armiq te islamit".

Ne vitin 1909 vine ne pushtet, duke premtuar nje "Turqi te Re", barazi dhe vllazeri per te gjithe, "Te Rinjet Turq" te Komitetit per Bashkim dhe Progres", por qe nuk ishin tjeter perveç se nacionalista turq qe vazhduan sistematikisht masakrat mbi popullsisne armene.

Me fillimin e Luftes se Pare boterore dhe largimin e inspektoreve europjan nga territori turk, drejtuesit e " Komitetit per Bashkim e Progres", urdheruan ç'armatimin e te gjithe popullsise, nje pretekst qe sherbeu per te armatosur Kurdet dhe Ceçenet duke i furnizuar me armatimet e sekuestruara te popullsise armene. Ne te njejten kohe krijohet nje strukture qenderore e quajtur "Organizata Speciale", qe duhej te koordinonte venien ne jete te masakres. 250.000 ushtare armen dergohen ne "Bataljonet e Punes". Ne nentorin e vitit 1914 deklarohet zyrtarisht "Lufta e Shejte". Ndersa me 24 prill te vitit 1915 arrestohet e gjithe inteligjenca armene, shkrimtare, politikan, intelektual, gazetar, artiste etj, duke mbyllur Shkolla, Kisha dhe organizata te tjera kulturore. Jo rastesisht persekutimet filluan nga intelektualet, qellimi ishte qe popullit armen t'i pritej koka menduese dhe vepruese. Vetem ne mbremjen e 24 prillit vdesin 600 veta, per te zbuluar me vone zhdukjen e klerit dhe te klases politike armene. Shume te krishtere si Ipeshkvi Ignazio Maloyan, perballohen me vdekjen ne menyre heroike.

Ne te gjithe vendin, popullsia turke e thirrur ne "Zhihad" kryen dhunime fizike, perdhunime, tortura, thyerje gjymtyresh, poshterime te tjera ndaj popullsise armene. Paradoksalisht jane 250.000 mije ushtaret armen te ç'armatosur qe hapin me duart e tyre varret masive qe dita dites jane ata qe vriten dhe varrosen aty brenda. Po ne kyte periulle nise edhe deportimi i armeneve drejte shkretetirave te Sirise dhe Mesopotamise veriore. Rreth fundit te vitit 1915 pjesa me e madhe e popullsise armene ka marre rrugen drejt shkretetires siriane Der el Zor, destinacioni i vdekjes se sigurte. 3.000 njerz u deportuan ne shkretetiren siriane, meshkuj mbi moshen 15 vjeçare kalojne nen pushkatimet e grupeve Kurde dhe Ceçene, nje pjese tjeter nuk perballon rrugen e gjate dhe te nxehtit e shkretetires. Ata te pakte qe arrijne ne destinacion, lyhen me karburant dhe digjen te gjalle. Turku Xhevdet Bej, i quajtur si, "Kasapi i Bashkallit", vendose ne kembet e viktimave patkonjet qe perdoren per Kuajt. Ne vitin 1916, sipas historianit historianit G. Yeghiavan 1. 500. 000 persona jane zhdukur, vrare, dhe deportuar nga territoret e tyre.

Kush arrin t'i shpetoje Zhihadit turk-kurd-çeçen shpergulet ne Armenine lindore ku kontrollohet nga ruset. Por revolicioni bolshevik nuk eshte ndihme per armenet e ikur, dhe pas grushtit te shtetit leninist ata u gjendet mes dy zjarreve.

Fundi i luftes, kapitullimi i Perendorise Osmane dhe Traktati i Sevres te vitit 1920 bene te mundur krijimin e Shtet armen. Fuqite qe vendosen krijimin e shtetit armen akuzuan Turqine per krime kunder humanitetit. Atehere "Te Rinjet Turq" vendosen te legalizonin "trasferimin e perkoheshem" siç e quanin ata deportimin e armeneve, duke i akuzuar si armiq te shtetit turk. Te gjitha pasurite e te deportuareve sekuestrohen nga ana e shtetit, dhe ç'do dhune fizike dhe verbale ishte e lejueshme qe te ushtrohej kunder grave dhe femijeve armen. Marshimi drejt qytetit Alepo(ku behen seleksionimet e te deportuareve ne shkretetire) shoqerohet me burra te varur neper shtyllat e telegrafit dhe peme, kufoma te hedhura anash rruges njera mbi tjetren, dhe femije te hedhur ne ujera te thedha qe shenderrohen ne tabela qitese per pushkataret turq. Deportimi shoqerohej edhe me mosushqimin total te viktimave qe ne shume raste shenderroheshin edhe ne objekt violence nga "gjahtare" te vertete te paguar nga qeveria turke. Shpetimi i vetem per keta njerz ishte te konvertoheshin ne islam.

Nje zyrtar fare i ri turk me emrin Mustafa Qemak Ataturku, Babai i Turqise, sapo erdhi ne pushtet vendosi te fshije nje here e mire prezencen armene ne vend: bile e deklaroi publikisht me 23 prill 1919. Pas vrasjes se me shume se 400.000 armeneve, qe vetem nderhyrja e Rusise sovjetike qe kishte filluar te pushtonte territore ne kaukazin jugperendimor, qe nderpreu spastrimin e plote te popullsise armene nga ana e qeverise se Ataturkut. Popullsia armene qe i mbijetoi genocidit emigroi ne Ciliça(ku edhe aty u shfarosen nga trupat qemaliste) ne Siri dhe Liban. Menyrat vrasese jane nga me te tmershmet, vagona te mbushur me gra dhe femije mbuloheshin me qymyr dhe u jepej flaka. Masakra e fundit ndodh ne vitin 1922: ne Smirne masakrohen greke dhe armen. Sipas historianit G. Jegiavan: "Pjesa me e madhe e genocidit u pergadit dhe u zbatua nga sulltan Abdul Hamid II dhe Te Rinjet Turq, por qe Ataturku qe e çoi deri ne fund, duke sekuestruar te gjitha pasurite personale te kombesise armene". Ndersa historiani tjeter T. Koguc vlerson se, "po te bejme nje llogari kompleksive te viktimave te genocidit armen, rezultojne te pakten 2 milion persona", pamvarsisht se shifrat luhaten sipas historianeve te ndryshem, sidoqofte ajo qe spikat me shume eshte se kemi pasur nje sterminim pothuajse komplet te kombesise armene.

E veçanta e genocidit armen qe e ben te ndryshem nga te gjitha tragjedite e tjera, eshte se ai ndahet ne dy pjese. Pjesa e pare fillon ne shekullin e XIX gjate Perendorise Osmane, dhe pjesa e dyte perfundonne shekullin e XX gjate qeverise "demokratike" te Ataturkut, por qe ka nje emerues te perbashket, "shfarosjen ne mase te popullsise armene".

Pergjegjesite politike te genocidit jane stabilizuar ne Konferencen e paqes te Parisit te vitit 1920, duke bashkefajesuar: sulltanin Abdul Hamid II; Komitetin per Bashkim dhe Progres te perbere nga Talaat(minister i brendeshem dhe pergjegjes juridik, duke qene ai drejteperdrejte qe kishte dhene urdhera nepermjet telegrafit apo direkt ne terren), Xhemal Enver ministri i luftes; dhe sefundi Qemal Ataturkun. Ne vitin 1919 pergjegjesit kryesor te kesaje masakre humane u denuan ne mungese nga nje gjykate per faktin se te gjithe kishin emigruar ne Gjermani.

Ajo qe eshte me e keqja, genocidi armen as ne ditet e sotme nuk eshte njohur dhe pranuar nga qeveria turke, qe ne te kaluaren investoi shuma te medha parashe per te korruptuar historian te ndryshem qe te mohojne ekzistencen e kesaje tragjedie. Ne vitin 1927 Turqia miratoi ligjin qe ndalonte hyrjen e armeneve ne territorin turk. Ndersa ministri i arsimit organizonte seminare per indoktrinimin e profesoreve dhe studenteve per te argumentuar "Trasferimin e Perkoheshem" si nje mbrojtje te shtetit turk nga agjentet rus te kombesise armene. Shteti turk edhe ne ditet e sotme i gjendur ne veshtirsi perballe nje numeri kaq te madhe viktimash, tenton te reduktoje tragjedine ne aksidente singolare duke konsideruar genocidin mbrojtje nga rreziku armen. Nje gje e tille duhet kujtuar per te gjithe ata qe predikojne per hyrjen e Turqise ne Bashkimin Europjan.

Ne librin Historia e Racizmit ne Europe te historianit G. Mosse, thuhet se"genocidi kishte si qellim deportimin e popullsise armene ne shkretetiren siriane dhe vrasjen sa me te madhe te tyre". Ashtu si Shoha, "qe nje operacion i ralizuar gjate luftes me qellime te qarta per te liruar nje here e mire Turqine nga nje minorance popullsie me kulture dhe besim fetar te ndryshem nga popullsia turke", i ngjashem me qellimin hitlerian per te zhdukur pakicat hebraike nga Gjermania dhe Europa. Analogjia me e qarte mes dy genocideve eshte deportimi i viktimave; ai hebraik neper vagonet e kafeshve, ndersa ai armen me ecje te detyrueshme.

Te dy keto genocide kane qene te orkestruara dhe kordinuara nga komisione qentrore, por nese ne genocidin nazist elementi rracore ishte qendrore dhe dominiues, ne ate armen ekziston nje rrugedalje, konvertimi ne islam ishte nje menyre per te mbijetuar. Kjo vlen per te gjithe ata shqiptar qe shpesh here edhe me vetedije shprehen se islami tek shqiptaret nuk eshte tresmetuar nepermjet forces. Nese ne genocidin nazist burrokracia, teknika e modernizimi u perdoren me nje efikacitet te plote, ne genocidin armen masakra kryeshin me rite animaleske.

Ngjashmeria e fundit dhe me e llahtarshme me genocidin nazist jane eksperimentet mbi trupin e njeriut. Nese hebrenjet ne kampet naziste ishin shenderruar ne objekte te fanatikut Himmler, per te provuar sa mund te rezistoje nje njeri pa uje dhe ushqim, sa mund te rezistoje nje trup human ne te ftohte apo per te provuar drogera te ndryshme, ne genocidin e armeneve qeveria turke urdheroi Hamid Suat (doktori i bateriologjise turke) per te eksperimentuar mbi trupat armen rezistencen ndaj viruseve te ndryshme si Tifoja apo Malarja.

Turqia nuk eshte i vetmi komb qe ka ushtruar dhune dhe genocid mbi pakicat etniko-fetare dhe nuk eshte i vetmi komb qe duhet shikoje prapa ne histori e turperuar, por nese kombet e tjera e kane gjetur kurajon qe t'i kerkojne te falur njerzimit dhe mbi te gjitha viktimave te tyre, Turqia me nje arrogance te papare vazhdon te poshteroje akoma me shume nje komb te tere duke mohuar nje nder tragjedite me te medha te historise. Pas Parlamentit Europjan, edhe Kongresi Amerikan ka njohur historikisht genocidin armen duke e konsideruar nje nder tragjedite me te dhimbeshme te historise se njerzimit.

zemra shqiptare

Nuk jam filo i askuj por mbi disa parime te drejtesise veproj e shprehem ,

mendoj se artikull shkruesi duhet te kishte shkruar dhe do te duhej te ishte orientuar ne gjenocidin sllav ndaj shqiptarve ilirve qe na kan shuar civilizimin dhe na i kan marr trojet nne veri duke na i shuar gjurmet kombtare ilire pa mshirshem ne krahasim me ket gjenocid gjenocidi armen jet nje zero barazi me zero pra

,
sllavet e kan fshi civilizimin ilir shqiptar dhe poashtu kan vepruar romaket e greket dhe te tjeret keta duhet akuzuar edhe per shuarjen e thrakasve dhe madonve te lashte dhe ket te drejte morale avokature e ka populli shqiptar



,
poashtu turqit bullgaret avaret hunet keltet e kan bere demtime te pa llogaritshme ne iliro shqiptar
do te thot kan shkatrruar civilizimin ilir siq deshmon historia

dhe duhet te kerkohet demshperlim i madh ndaj ketyre kombeve ,
ata duhet te na demshperblejne ne shqiptarve ne triliarda etriliarda para te kaluaren me gjenocid
demtime materiale te civilizimit kultures teritorit shendetit masakrave dhunes
dhe dhimbjeve e shkatrrimeve tjera qe n ai kan shkaktuar me pa drejtesi

dhe pushtime dhe duhet te filloj menjiher iniciativa e kerkesave te demshperblimeve per demtimet tona kombtare

duhet te filloj iniciativa e jone kombtare ne ket drejtim e jo te qajme hallin e armenve,

sepse edhe armenet nuk jan te pa faj , ata vrisnin gra e fmij turq per rreth kufijve

turq


prandaj truqiat reaguan me nje vrasje masive ndaj tyre edhe pse kjo nuk esht e drejte asnjera pale nuk veproj drejt
por e verteta historike esht kjo



po dikur nuk e kam besuar ket
kur isha ne turqi njiher ne vizite vet u binda se kurdet poashtu kan vra femij turq
dhe kan be krime ne civil truq ky esht fakt i pa mohueshem
qe kan nxitur reagime turke ,
por te shikojme ne hallet tona si te ja bejme qe ne te kerkojme demshperblim nga ato kombe qe na gjymtuan
neper shekuj ,
,a duhet te formohet nji komision shqiptar ne ket drejtim ,qe italia greqia turqia
sllavet bullgaret keltet hunet te na i paguajn demet qe na i kan shkaktuar ne civilizimin tone ilir
ky duhet te jet halli yne e jo armenet dhe turqit ,

europa duhet te angazhohet ne gjeocidin shqiptar
qe e ka ne europ e jo te shkoj aq larg ne azi prandaj duhet et filloj inicativa kombtare shqiptare

ne europe per te na shperblyer materialisht ne shqiptarve

secila familje shqiptare duhet te perfitoj miliarda para

demshperblime edhe pse gjurmet e civilzimit na i ka demtuar roma greqia sllavizmi
ato nuk ka para qe i paguan por me gjithat ata duhet te paguajn

dëmet dikush nga ekspertet duhet ta bej ket llogari te demeve kombtare
ne trojet etnike ka shum gjenocide qe jan ushtruar mbi ne prandaj te behemi njiher te vetevete
pastaj te shofim te te huajt sepse kemi shum probleme tonat per te zgjidhur

[Reschen]

Nikolas Sarkozi: Turqia të pranojë gjenocidin
¨
E Shtune, 08-10-2011, 08:31pm (GMT+5)




Nikolas Sarkozi dhe Serzh Sarkisian në Armeni, pranë përkujtimores së gjenocidit


Nga Radio Evropa e Lirë


Presidenti francez, Nikolas Sarkozi, i kërkoi Turqisë që të pranojë se masakrimi i armenëve gjatë Luftës së Partë Botërore në Perandorinë Osmane ka qenë gjenocid.
Duke folur para gazetarëve në kryeqytetin e Armenisë, Jerevan, në ditën e dytë të qëndrimit atje, Sarkozi tha se Turqia ka pasur “kohë të mjaftueshme për të menduar” që kur nisën vrasjet masive në vitin 1915.
Në të njëjtën kohë Sarkozi tha se “nuk i takon Francës t’i caktojë askujt ndonjë ultimatum”.
Presidenti francez i bëri këto komente gjatë një konference të përbashkët me presidentin armen, Serzh Sarkisian, i cili e falënderoi homologun e tij francez.
“Ne i jemi mirënjohës Francës që zyrtarisht ka njohur gjenocidin dhe e ka dënuar përmes ligjit tragjedinë e tmerrshme që goditi armenët në fillim të shekullit të kaluar”, u shpreh ai.
Shpejt pas arritjes në Jerevan të enjten, Sarkozi i kërkoi Turqisë “të rivizitojë historinë e tij” rreth vrasjes së qindra-mijëra armenëve gjatë ditëve të fundit të ekzistimit të Perandorisë Osmane. Ai tha se mohimi kolektiv i shtetit dhe popullit turk ishte “i papranueshëm”.
“Nëse Turqia do ta rivizitonte historinë e saj dhe do t’i shikonte ballë-për-ballë hijet dhe dritat kjo do të mjaftonte për ta njohur gjenocidin. Nëse Turqia nuk e bën këtë, pa dyshim se do të duhet të shkohet më tej”, theksoi ai.
Sarkozi gjithashtu tha se nëse Turqia nuk bën një “gjest për paqe” dhe “një hap drejt pajtimit” rreth kësaj çështjeje, ai do ta shqyrtonte propozimin e një ligji që do ta cilësonte si krim mohimin se vrasjet e bëra të kenë qenë gjenocid.


Presidenti francez tha se shpreson që Turqia do të veprojë lidhur me këtë çështje para përfundimit të mandatit të tij në maj të vitit 2012.


Franca dhe disa shtete të tjera si Rusia dhe Zvicra i kanë njohur vrasjet si gjenocid.


Sarkozi zemëroi Turqinë para zgjedhjes si president në vitin 2007 kur pat mbështetur një projektligj në Francë që kishte për qëllim dënimin e atyre që refuzojnë ta njohin masakrën si gjenocid.
Dhoma e ulët e Parlamentit francez më vonë refuzoi këtë nismë-një veprim që tërboi diasporën armene në Francë, e cila vlerësohet se përfshin diku pesë mijë njerëz.


Armenët thonë se diku 1.5 milionë të tyre kanë qenë viktima të gjenocidit gjatë Luftës së Parë Botërore në Perandorinë Osmane.(e.p.)