Ti ke humbur..!

[DI_ANA]

...Shpeshherë tek unë ëndrrat e frikshme turbullojnë orët e gjumit tim, ku ne të cilin pa pikë mëshire pasionet e jetës veniten....Projektet vriten!
Shikoj me keqardhje gjymtyrët e mi të ngrirë të cilët kanë mbetur të përulur në kërkim të një masazhi dhe prekjeve të cilat janë bërë aq shumë të largëta tashmë...
Ti je përballë meje mish e trup,por në të vërtetë më kot gënjej veten....
Nuk më mjafton të të shof pasi dhimbja pushton tërë qënien time dhe ku dëshira e tërbuar për të të shtrënguar sadopak në krahët e saj....Ngurron!
Ndjenjat humbën s'di se ku ...i përpiu nata,i përpinë ditët,je afër meje por zemra jote e ftohur si akulli...Jo!
E trishtuar shikoj bebëzat e syve tê mi të trishtuar,më kot rri duke i shtrënguar, që lumenjtë mos të dalin..
Nuk e di i dashur se çfare ndodhi midis nesh!
Më kot dhe e babëzitur nga dashuria për ty ,u mundova të kuptoja largimin tënd drejt indiferencës ... U bë kohë e gjatë qe jemi të huaj për njëri tjetrin dhe e vetme ngela në rrugën e të kaluarës e cila më merr frymën, më helmon si një nëpërkë e tërbuar, më mpin mendjen pa më lënë të vetmin shanc që të vazhdoj me hapin e jetës....
Nuk i dua ato puthje të ftohta në ballë të cilat mi jep sa për mëshirë....Nuk dua të shikohem si e humbur, nuk dua asgjë tjetër përveç qetësisë së humbur.....
Gërthas e çoroditur dhe si një e çmëndur dua të ngrihem e ringjallur nga një gjumë i gjatë dhe i thellë!
Nuk dua ne asnjë çast të ndeshem me vdekjen..... Pasi vetëm në atë botë nuk ka ndjenja dhe ngrohtësi!

Jam gjallë akoma!!!
A e di vallë?!......



Lediana Kapaj

( Shkurt 2010)

[DI_ANA]

UNË DI TË FAL!

Jam menduar shumë gjatë pas një mesazhi që nisa në eterin e heshtur drejt një grope të zezë ku vritet e përgjakur drita e shpirtit të një nëne. Verbuar nga lotët, një çast përbuza veten. “Kaq poshtë paskam rënë!”
Ndjeva lodhje. Lodhje nga lotët e pendimit. Lodhje nga kujtimet e akullta. Lodhje nga shpresat pa krahë. Lodhje nga të qenit grua! Lodhje nga lodhja e mërgimit! Lodhja nga nga tradhëtia!
Nuk kam qënë unë ajo që kam shkruar, por hija e dëshpërimit tim të pamerituar që as vetë s’e di si ka mundur të hyjë vjedhurazi nga e vetmja dritare që kisha lënë hapët, ajo e dashurisë së amëshuar, ku kanë të drejtë të hyjnë vetëm ëngjëjt e bardhë.
Më vodhën qetësinë dhe fala! Më vodhën kohën dhe heshta. Më vodhën djersën, bleva tjetër. Më vodhën dashurinë dhe klitha! Ja, këto do ketë menduar dora ime kur mëshoi mbi tastiera dhimbjen e gjallë dhe shkroi gjatë, jo për tu hakmarrë, por për t’Ju lutur Zotit që të falë ata që kanë sy, por nuk shohin diellin. Ata që kanë vesh, por s’dinë të dëgjojnë këngën. Ata që kanë zemër, por s’dinë të ngrohen në zjarrin e saj. Ata që kanë vetëm gjymtyrë dhe s’kanë shqisa. Do ndez qirinj për atë që mbolli pemën e tharë të një nate në kopshtin e gabuar që di të rrit vetëm lule ylberi.
Unë jam nënë, jam grua që di të përkund jo vetëm ëndrra, por dhe embrionin e dashurisë në emër te jetës për të luftuar vdekjen, në emër të dritës për të djegur natën, në emër të ëngjëjve për të pështyrë djajtë. Por unë jam dhe njeri, lindur nga mëkati i mëkatit të bukur në shtratin e një shprese që puthje me agimet edhe kur retë e arnuara të jetës zbehnin buzëqeshjen.
Kam ecur në tunelet e ftohta të ditëve të shkurtra, deri sa dielli u bë glob në pikën e lotit që shkriu dhe akujt e frymëmarrjes. Shenjat e plagëve të udhëve të ngushta unë i kam mbuluar me harresë, por sa herë retë e pabesisë mbarsen me vetëtima aq herë dhimbja çanë koren dhe rënkon pa kërkuar shpagë, por vetëm besë e mirësi.
Në shinat e profecisë së zemrës, në emër të dashurisë, harrova urtësinë e legjendës së vjetër: “ Nuk futet gjarpri në gji edhe kur ndërron lëkurën!” Mëshira nuk është virtut, por ves i njerëzve të dobët, i atyre që mendojnë se bota duhet të jetë si një sofër e madhe ku të ulen këmbëkryq, më parë nga të gjithë, ata, gjarprinjtë. Një nga këta jam dhe unë. Po, po, unë!
Vonë, (por jo shumë vonë) u kujtova se mbi këtë botë jemi përherë në rrokullisje të ëmbël, dehëse, lidhur në orbitën e besimit tranzit. Deri atëhere, kur u zgjova nga letargjia, kisha shkelur e sigurt mbi pasigurinë e ditëve më të bukura të jetës, duke mos parë gjurmët e shtrëmbra që mbusheshin me hije të ftohtë. Duke besuar në verbërinë e asaj që quhet flakë dashurie, dritë besimi, blerim shprese e detyrë jete! Veç rruga ime e lodhur ka qënë dhe mbetet e drejtë, por gjurmët (ah, gjurmët) do duan disa stinë sa të mbushen me pranverë. I mbyti një dimër i keq, veshur me pelerinë të kthjelltë, por brenda zvarriteshin gjarprinjë akulli që doni të kthenin në fosile edhe gjurmët e mia!
Lavdi Zotit që ka bekuar dhe stinë të tjera me begati, me dritë, me yje dhe hënë. Dhe unë e vrava dimrin e gjurmëve, tani gazi do ndez lastar dhe zogjtë do lexojnë partiturat e shpirtit tim, duke kthyer notat e lotëve në këngë. Mallkimi shkon tek mallkimi i mëkatarëve, unë jam Nënë, jam Grua. Zoti do më fal për vonesën dhe do më ndez qirinjtë e shpresës për të ndriçuar jo vetëm rrugën, por dhe për të ushqyer plagët e urta!
Vitet do vjelin stinët e moshës dhe unë nuk do i ul sytë para pasqyrës. Nuk do mallkoj, por do harroj se duhet harruar! E kam mbjellë shpirtin në tre krijesa që po rriten me aq dritë e dashuri sa kam frikë. Po, po, kam frikë nga lumturia që po më dhuron qielli dhe nuk di në do arrij t’ia shpërblejë. Brenda zemrës time gurgullon një ujëvarë e ëmbël jete që më duket si lisharëse ëndrrash dhe do përkundem në krahët e saj tërë jetën. Tërë jetën? Hahahahaaa! Po! Jeta ime tani rifilloi ndaj, nga maja e Olimpit të gëzimit tim klithmoj brohoritje: Lavdi Zotit!

© Lediana Kapaj

[Ridiani]

Duke nuhatur që së largu goditjen e fjalës tërhiqesha gjithmonë e më shumë!Në këtë mënyrë nuk po e ndihmoja aspak veten,përkundrazi po zhytesha në një botë të thellë pesimizmi ku fjala zëvendësonte ndjenjën e errësira shpirtin!