Statuti i privilegjeve te kristianeve nga Profeti Muhamed (a.s.)

[La_Lune]

Letër për murgjërit e Manastirit të Shën Katerinës

Me 628 e.s. Profeti Muhammed garantoi një Statut privilegjesh për murgjërit e Manastirit të Shën Katerinës në Malin Sinai. Ai përbëhej nga disa klauzola të cilat mbulonin të gjitha aspektet e të drejtave të njeriut përfshi këtu tema të tilla si mbrojtja e kristianëve, liria e adhurimit dhe lëvizjes, liria për të caktuar gjykatësit e tyre dhe për të patur dhe mbajtur pronat e tyre, përjashtimi nga shërbimi ushtarak, dhe e drejta e mbrojtjes në kohë lufte.

Ja përkthimi në shqip i atij dokumenti:



“Ky është një mesazh nga Muhammed i biri i Abdullahut, si një pakt për ata që mbajnë Krishtërimin, pranë dhe larg, ne jemi me ta.

Me të vërtetë unë, shërbëtorët, ndihmuesit, dhe ndjekësit e mi i mbrojnë ata, sepse kristianët janë qytetarët e mi; dhe për Allah, unë jam gjithmonë kundër çdo gjëje që i dëshpëron ata.

Asnjë lloj detyrimi nuk duhet të ketë mbi ta.

As gjykatësit e tyre nuk do të hiqen nga puna dhe as murgjërit e tyre nga manastiret e tyre.

Asnjë nuk lejohet që të shkatërrojë një shtëpi të besimit të tyre, ta dëmtojë atë, apo të marrë ndonjë gjë nga ajo për tek shtëpitë e muslimanëve.

Në qoftë se ndonjë merr ndonjë nga këto, ai do të shkelë paktin e Zotit dhe nuk i bindet profetit të Tij. Me të vërtetë, ata janë aleatët e mi dhe kanë statutin tim të sigurtë kundër gjithçkaje që ata urrejnë.

Asnjë nuk do t'i detyrojë ata që të udhëtojnë apo t’i obligojë për luftë. Muslimanët duhet të luftojnë për ta.

Në qoftë se një femër kristiane martohet me një musliman, kjo nuk duhet të ndodhë pa aprovimin e saj. Ajo nuk duhet të ndalohet të vizitojë kishën e saj për t’u lutur. Kishat e tyre duhet të respektohen. Atyre nuk duhet t’u ndalohet riparimi i tyre as shenjtërimi i pakteve të tyre.

Asnjë njeri nga ummeti (bashkësia muslimane) nuk duhet të shkelë këtë pakt deri në Ditën e Kiametit (fundi i botës).”

Ky statut i privilegjeve ka qenë nderuar dhe zbatuar me besim të plotë nga gjithë muslimanët nëpër shekuj dhe nëpër të gjithë tokat ku ata sunduan (Zahur, Dr. A.;Hak,Dr. Z., Drita Islame).

[Lulzim7]

|Toleranca fetare rjedh prej Islamit poshume pak njerez besojne ne kete......

[La_Lune]

Sepse problemi qendron tek toleranca njerezore dhe jo tek ajo Islame.
Kur njerezit (muslimanet,jo ne pergjithesi)te jete "edukuar" dhe "dijezuar" me shume ndoshta do perfitojme dhe ne si besim me shume respekt.

Islami eshte fe e paster dhe shume e bukur,dhe e vetmja e vertete ndaj cdo feje tjeter.Eshte ekuilibri i adhurimit te Krijuesit shpirterisht dhe fizikisht.Ekuilibri i sistemit te jeteses per nje krijese..

[Smth_Poetic]

Jarigas , mos te shoh me ketu , se ndryshe do marresh paralajmerime prape.
Nuk eshte nenforum per ata qe kujtone se dine , por per ata qe duan te mesojne , nga rradhet e jo-myslimaneve sigurisht.

[Bani gjk]

Kjo leter e Pejgamberit Muhamedi a.s tani ndodhet ne nje muze ne Stamboll. Ne manastirin e shen katerines eshte nje kopje e kesaj letre. Ky manastir eshte ruajtur nga muslimanet me kujdes sepse kete amanet e kishte lene Pejgamberi a.s.
Thuhet se ne shekullin e 11 halifi (udheheqsi) i asaj kohe qe ishte Al-Hakimi deshi ta rrenoje kete manastri mirpo kishte frig te bente nje gje te tille sepse e kishte parasysh amanetin e Pejgamberit Muhamed a.s.
Ky halife mbasi murr nje vendim qe te mos rrenohet manastiri, ateher vendosi qe te nderotohet nje xhami afer kishes, mirpo ky halife vendosi qe minarja e xhamis te mos jete me e lart se e kishes, ja nje foto ku tregohet kisha dhe xhamia, nr 1 eshte kisha kurse nr 2 xhamia.







p.sh - kete leter mund ta gjeni edhe ne kete web faqe islame, mirpo edhe neper shum web faqe dhe gazeta tjera.
http://www.breziiri.com/modules/news...hp?storyid=822

p.sh edhe ketu ( http://www.forumishqiptar.com/showthread.php?t=57244 ) eshte diskutuar dikur kjo teme, mirpo ka marr kahje te tjera ajo teme! La Lune beri mir qe e risjelli perseri, por shpresoj qe muslimanet nuk do te reagojn kur te ju behen provokime nga ata qe i kane zemrat e mbushura me urrejtje.
Hoxha jone shpesh e thote kete fjal : "Mos u beni sikur qurana, si te ju fishlloj dikush ju ta ktheni kryt mbrapa (: "

Pra kjo eshte toleranca qe ka pasur Pejgamberi a.s ndaj te tjerve. Eshte mir qe te marrin mesim edhe disa musliman nga kjo leter.

[Bani gjk]

Duke lexuar librin "Ritregimi i historis se islame dhe muslimanve" nga historiani Sejjid Ali Asgher Razvi, aty hasa ne nje pjese te shkurt te ati libri qe behet fjal per dokumentin e Shen Katarines.
Ky historian perveq qe bazohet ne hisoriant musliman ai po ashtu citon dhe bazohet ne disa orientalist te huaj qe nuk jane musliman, kete e bene vetem per te treguar dhe per ta forcuar sa me shum argumentin e vete.
Dokumenti qe ju eshte shkruar priftrinjeve krishter nga Muhamedi a.s, kishte ndodhur pak para ekspedites se Tebukut, dikur ne mes vitit 638-630 e.s. Un po citoj ato pak rreshta qe flasin per kete dokument:

Pak para se të nisej ushtria për në Tebuk, murgjërit e manastirit Shën Katerina, në luginën e Sinait, erdhën për t`u takuar me Profetin. Ai i pranoi dhe u dha edhe të krishterëve një dokument të ngjashëm si Kushtetuta e Medines, e cila u ishte dhënë hebrenjve. Kushtet kryesore, të shprehura në këtë dokument ishin:
1. Muslimanët do t`i mbronin kishat dhe manastiret e të krishterëve. Ata nuk do të dëmtonin dhe nuk do të shkatërronin asnjë pronë të kishës, për të ndërtuar xhami ose për të ndërtuar shtëpi për muslimanët.
2. E gjithë prona e kishës do të ishte e liruar nga çdo lloj tatimi.
3. Asnjë autoritet kishtar nuk do të detyrohej nga muslimanët që ta linte pozitën e tij.
4. Asnjë i krishter nuk do të detyrohej nga muslimanët për ta pranuar Islamin
5. Sikur një grua e krishterë të martohej me një burrë musliman, ajo do të kishte liri të plotë për ta ndjekur fenë e saj.

Kurse sa i perket ati dokumentit (fotos,letres) pare. Ai dokument nuk eshte i sakte, ne ate dokument/leter behet fjal per nje leter qe Muhamedi a.s ju ka derguar njerit prej perendorve te asaj kohe e jo priftrinjeve krishter.
Kjo eshte nje kopje e ati dokumenti, qe edhe sod gjendet ne ate manastir:
http://www.st-katherine.net/images/letter.jpg

[Bani gjk]

Me falni se nje gabim shtypi pasan bere aty te viti 638-630 eshte dashur te jete 628-630.

[Bani gjk]

Mbasi po flitet per te drejtat e “Ehli Kitab-ve - Ndjeksit e Librave" qe kane pasur ne kohen e Muhamedit a.s, ateher po e postoj edhe kushtetuten e Medines qe Muhamedi a.s beri me hebrejt.Versioni origjinal, i percjellur nga Ibn Is`haku permban 47 nene ne kete kontrat. Me poshte, do ti permendim vetem me te rendesishmet prej tyre, ato jane:

1. Hebrenjtë Benu Avf janë popull i cili jeton me myslimanët. Ata kanë fenë e vetë, kurse myslimanët të vetën. Çdonjëri posedon pasurinë e vet dhe lirinë e vet.Kjo vlenë edhe për hebrenjtë të cilët nuk i takojnë këtij fisi.
2. Hebrenjtë do ta kenë ekonominë e vetë, kurse myslimanët të vetën.
3. Edhe njëra edhe tjetra palë janë të obliguara ta mbrojnë lirinë e përbashkët nga armiku i jashtëm.
4. Ndërmjet veti mund të konsultohen dhe të merren vesh vetëm në baza të bamirësive.
5. Aleatët duhet të ruhen nga intrigat dhe dredhitë reciproke.
6. Duhet t'i ndihmohet atij që rrezikohet.
7. Hebrenjtë duhet të kenë marrëdhënie të mira me myslimanët nëse këta gjenden në luftë.
8. Jethribi bëhet vend i mbrojtur i kësaj kontrate. Aty nuk guxohet të bëhen luftëra.
9. Nëse shpërthen ndonjë mosmarrëveshje mes dy popujve, e cila do të mund të rrezikonte sigurinë, duhet drejtuar All-llahut dhe Muhammedit, Pejgamberit të All-llahut.
10. Kurejshitët të mos merren nën mbrojtje, e as dikush tjetër që u ndihmon atyre.
11. Duhet t'i ndihmojnë njëri-tjetrit kundër atyre që e sulmojnë Jethribin.
12. Kjo kontratë nuk e mbronë dhunëtarin as fajtorin.
Safijjurrahman El-Mubarekfuri, Nektari i Vulosur i Xhennetit, ne f 207-208 - 2006 prishtin.


Historiani Sejjid Ali Asgher Razvi ne librin Ritregimi i historis se islame dhe muslimanve, permend edhe keto pes nene:
1.Të gjitha mosmarrëveshjet në Jethrib do të paraqiten para Muhammedi, që ai të vendosë në lidhje me to.
2.Muslimanët dhe hebrenjtë do t`i gëzojnë të drejtat e njejta
3.Çdo grup në Jethrib do ta ndjekë fenë e vet dhe asnjë grup nuk do të përzihet në punët e grupeve të tjera
4.Në rast të një sulmi të jashtëm ndaj Jethribit, të dy grupet (dmth. muslimanët dhe hebrenjtë) do ta mbrojnë qytetin
5.Të dy grupet do të përmbahen nga gjakderdhja
6.Muslimanët nuk do të luftojnë kundër muslimanëve për hir të jomuslimanëve


Kurse orentalisti dhe historiani njohur amerikan R.V.C. Bodley thote :
Muhammedi përpiloi një "kartë" me hebrenjtë, sipas të cilës, muslimanët dhe hebrenjtë do të ndihmoheshin mes veti në çështjet që kishin të bënin me qytetin. Ata do të ishin aleatë kundër çdo armiku të përbashkët, pa patur ndonjë obligim fetar ndaj Islamit ose Judaizmit, respektivisht. Neni më i rëndësishëm ishte: "hebrenjtë që i bashkangjiten shoqërisë sonë, do të kenë të dreja të njejta si njerëzit tanë, për të përfituar dhe për të marrë poste." Hebrenjtë e fiseve të ndryshme të Jethribit duhet të formonin një shoqëri bashkë me muslimanët. Ata do ta ushtronin fenë e tyre po aq lirshëm sa muslimanët. Bashkëpunëtorët dhe aleatët e hebrenjve do t`i gëzonin të drejtat e njejta. "I Dërguari, jeta e Muhammedit", New York, 1946.
Ketu keni librin e keti historiani :
http://openlibrary.org/b/OL5696074M/messenger
http://openlibrary.org/a/OL2133992A/R._V._C._Bodley


Kjo kontrat eshte bere ne fillim te vitit pare te hixhretit, date kjo e cila perkon me vitin 622. D.m.th 13 vite pas Shpalljes se pare (Kuranit) eshte bere kjo kontrat.
Kur Profeti Mhamed a.s arriti ne Medine, atje kishte gjetur tre fise hebreje : Kajnuka, Nadir dhe Kurajza.

Duhet pasur parasysh qe kjo kontrat nuk zgjati shum sepse vete hebrenjet e prishen kete kontrat duke trdhtuar dhe mashtruar ne cdo menyre, si zakonisht qe veprojin. Per mashtrus i njifen edhe bota, ata kane tradhtuar Pejgambert e tyre e jo te tjeret, po nejse. Hebrejt asaj here i kishin bere hesapet/llogarit shum gabim sepse prishja kontrates kishte shkuar ne deme te tyre dhe ne favor te muslimanve.

[_Mersin_]

Thomas W Arnold, për tolerancën islame, thotë:
"(Përhapjen e islamit) nuk duhet ta kërkojmë as në ndërmarrjen
luftarake, si ë mendojnë këtë në imagjinatën e tyre: me shpatë me
një, e me Kur'an në dorën tjetër, por kjo duhet kërkuar në
aktivitetin modest të predikuesve dhe tregtarëve islamë, të cilët
janë përpjekur që në të gjitha pjesët e tokës, t'a përhapin fenë e
tyre. Mënyra e këtillë paqedashëse e predikimit nuk është marrë
vetëm për atë shkak kur këtë e ka kërkuar politika, as atëherë kur
nuk ka qenë e mundur të përdoret fuqia, por për shkak se Kur'ani
këtë menyrë e preferon në shumë ajete: "Në fe nuk ka imponim…" (El
Bekarah, 256). "
"Një prej faktorëve që ka ndikuar në sukseset ë muslimanëve është:
në rend të parë vjen thjeshtësia ë mësimit islam: `Nuk ka Zot tjetër
përveç Allahut, Muhammedi a.s. është i dërguar i Zotit." Ky mësim i
thjeshtë nuk kërkon eksperiencë të madhe fetare. Si parim, nuk
paraqet vështirësi të veçanta intelektuale. E pa ngarkuar me ide
teologjike, këtë mësim ka mundur t'a shpjegojë cilido, madje edhe ai
më pak i informuar me shprehjet teologjike.

H. A. R. Gibb, autor i njohur, në librin e tij "Drejtimi Islam",
thotë:
"Islami ka edhe një shërbim tjetër, ndaj kauzës së njerëzimit, gjë
të cilën nuk e bëri Evropa. Ai zotëron një traditë madhështore për
një mirëkuptim ndër racial dhe një bashkëpunim të sinqertë. Islami
ka aftësinë për të bërë pajtimin e elementeve të papajtueshëm të
racës e traditës. Asnjë shoqëri tjetër, nuk e ka këtë aftësi, për të
patur sukses në barazimin e statusit të tyre. Për t'ia arritur
kësaj, eliminimit të ndasive lindje-përëndim dhe krijimin e një
bashkëpunimi në mes tyre, ndërmjetësimi i Islamit është i
domosdoshëm. Nëse arrihet kjo, shpresa e një gjendje paqësore do të
rritet pamasë. Ndërkaq, Evropa, nëse refuzon bashkëpunimin me
Islamin, atëherë këtë inciativë ia lëshon armëve, rivalëve të saj
dhe për të dy palët fundi do të jetë fatal."

Will Durant, është autor bashkëkohor amerikan. Libri i tij, prej 30
pjesësh "Civilizimi Njerëzor", konsiderohet ndër librat më të njohur
në këtë fushë. Kur flet mbi skllevërit, në historinë e kulturës
islame, veç të tjerash, ai shkruan:
"Skllevërve u lejohej martesa dhe arsimimi i fëmijve të tyre, kur
këta arrinin moshën e duhur të pjekurisë. Njeriu mahnitet kur vëren
se një numër i konsiderueshëm i fëmijëve të skllevërve, kanë
ushtruar funksione me përgjegjësi të lartë politike dhe kulturore në
botën islame. Ata janë bërë, madje, udhëheqës dhe emirë, siç ishte
rasti me Muhammed el Gaznevi-un dhe me Memlukët në Egjipt."

Xhon Devejnport, në librin "Kërkim ndjesë ndaj Muhammedit dhe
Kur'anit", f. 139, shkruan:
"Kur Salahudin Ejubi hyri në Kuds (Jeruzalem), nuk është vrarë asnjë
njeri. Ai tregoi mëshirë të madhe ndaj robërve të krishterë."
"Egërsia, të cilën e kishin shfaqur krishterët në Spanjë, nuk ka
qenë aspak më e vogël se ajo që e kishin treguar në Kuds. Pas gjithë
asaj që muslimanët kishin lënë në Spanjë, krerët fetarë të ushtrisë
së krishterë, me nxitjen e Filipit II, urdhëruan likuidimin e të
gjithë muslimanëve, pleq e të rinj, gra e burra. Para se të arrinin
të iknin, tri të katërtat e muslimanëve ishin vrarë, ndërsa ata që
kishn shpëtuar nga kjo vdekje nuk arritën të shpëtonin nga dënimet
me vdekje të inkuizicionit kishtar. Në këtë periudhë, janë vrarë 3
milionë muslimanë."
Në veprën e njëjtë, në f. 133, shkruan:
"Si të mos mrekullohesh nga madhështia e sundimtarëve muslimanë në
Spanjë, ose të mos çuditesh me përmendoret e civilizimit,
trashëgiminë kulturore dhe arkitektonike që e kanë lënë pas? Dhe si
të mos kujtojmë sjelljen e të krishterëve, fanatizmit të tyre,
paditurisë dhe barbarizmit, të cilët janë përcjellur me mundime dhe
shtypje?"

Arnold J. Twenbi, historian i njohur anglez, thotë:
"Zhdukja e vetëdijës racore, tek muslimanët, është një ndër arritjet
e theksuara të Islamit, kurse në botën bashkëkohore, ekziston një
nevojë e madhe për propagandimin e këtij virtyti islamik."
"Nuk është e vërtetë se muslimanët i detyronin njerëzit të zgjidhnin
në mes Islamit ose shpatës. Njerëzit ishin të lirë të zgjidhnin
Islamin ose dhënien e xhizjes."
"Eliminimi i dallimeve familjare dhe fanatizmave nacionale dhe të
gjakut, është prej bamirësive dhe mburrjeve më madhështore të
Islamit. Ndërkaq, në epokën aktuale, në të cilën jetojmë, kjo
bamirësi, është prej sfidave më të mëdha të këtij shekulli. Nuk ka
dyshim se popujt, të cilët flasin anglisht, kanë arritur një farë
suksesi në lidhjen e popujve mes vete, dhe i sollën botës njerëzore
mirësi dhe mëshirë. Por, është fakt i pamohueshëm, i cili domosdo
duhet të pranohet, se ata dështuan në eleminimin e animeve familjare
dhe nacionaliste."

Edward Gibbon, autor i mirënjohur në gjithë botën, thotë:
"Një dogmë e dëmshme i është mveshur muslimanëve: detyra për t'i
shfarosur me shpatë të gjitha fetë. Kjo akuzë, si rezultat injorancë
dhe fanatizmi, hidhet poshtëë nga Kur'ani, historia e pushtimeve
islame dhe nga toleranca e tyre publike…"
"Suksesi më i madh i jetës së Muhammedit a.s., konsistoi në thjesht
forcën morale të tij, pa goditur gjë me shpatë."

Gustav Lebon, historian dhe filozof francez, në librin e
tij "Civilizimi Arab", f. 605, rreth pushtimeve islame, thotë:
"Është fakt i pamohueshëm fakti se komuniteti botëror nuk njeh
pushtues zemërgjerë, sikurse arabët (muslimanët) dhe as fe
tolerante, sikurse feja e tyre."
Në të njëjtin libër, f. 516, shkruan:
"Barazia tek muslimanët ka arritur përsosmërinë, barazia e cila
proklamohet me tërë gojën në Evropë, nuk ka kurrfarë efekti në
realitet. Muslimanët, praktikisht, e kanë vënë në jetë parimin e
barazisë. Në mesin e muslimanëve nuk ka dallime klasore, të cilat
sot i vërejmë ndër trashëgimtarët e Revolucionit Francez. Islami i
ka eliminuar të gjitha dallimet klasore, familjare dhe individuale,
kurse të gjithë muslimanët janë vëllezër. Në botën arabe, një
personalitet i madh ka bashkuar fise të ndryshme në gjirin e një
fjale. Kjo fjalë i ka lidhur në një sistem ligjesh, sipas të cilit
janë të barabartë të gjitha racat, në të gjitha kontinentet, dhe ata
nuk janë të huaj për njëri tjetrin. Për shembull, muslimani kinez ka
të drejta krejtësisht të njëjta në shtetin islam, siç i ka edhe
arabi musliman, përkundër të gjitha dallimeve ekzistuese midis
tyre."
Kurse rreth muslimanëve në Spanjë, ai shkruan:
"Për disa shekuj, muslimanët e kanë ndryshuar tërësisht pamjen
kulturore dhe ekonomike të Spanjës. Spanja ishte krenaria e Evropës.
Ndryshimi ishte idukshëm edhe në planin moral. Muslimanët kanë
synuar të zhvillojnë tek të krishterët një virtyt të madh
civilizues, deri atëherë, për ta, fare të panjohur - jetën e
përbashkët me ithtarët e besimeve të tjera. Qëndrimi i muslimanëve
ndaj popujve të mundur ka qenë tejet tolerant: u është lejuar
themelimi i këshillave kishtare dhe shkencore në Sevilje dhe
Kordobë, në vitin 852. Shumë kisha, të ndërtuara në kohën e
pushtetit islam, tregojnë se muslimanët i kanë respektuar fetë e
tjera. Shumë të krishterë e kanë pranuar Islamin, ndonëse për këtë
nuk ka pasur ndonjë arsye të posaçme. Edhe hebrenjtë, edhe të
krishterët, i kanë pasur të drejtat si muslimanët. Ata kanë mundur
të kenë pozita të larta në pushtet."

Xhevahir Lal Nehru, politikan, ish-kryeministër i Indisë, thotë:
"Depërtimi i luftëtarëve, të cilët erdhën nga veriperëndimi i Indisë
dhe depërtimi i Islamit, ka rëndësi të madhe në historinë e Indisë.
Ai demaskoi ligësinë, e cila ishte përhapur në shoqërinë hinduse. Ai
e tregoi ndarjen e klasave dhe verbësinë e braktisur, si dhe
dëshirën e izolimit nga bota, në të cilën jetonte India. Teoria e
vëllazërisë islame dhe barazisë, në të cilën besonin dhe jetonin
muslimanët, pati ndikim të thellë në intelektin e hindusve. Këtij
ndikimi, më së tepërmi iu nënshtruan njerëzit e thjeshtë, të cilët,
shoqëria hinduse i privoi nga barazia dhe gëzimi i të drejtave
njerëzore."
"Qytetërimi Islam është nëna e qytetërimeve të reja."

Sarojini Naidu, letrare dhe poete hinduse, e cila është
quajtur "Bilbili i Indisë", në librin e saj "Ligjërata dhe Ese",
thotë:
"Islami është feja e parë, që ftoi në demokraci dhe veprim, sipas
parimeve të saj. Prandaj, posa dëgjohet ezani prej minares së një
xhamie, menjëherë tubohen ata që dëshirojnë t'a adhurojnë Allahun.
Ata tubohen në radhë, pesë herë në ditë, dhe përulen përpara All-
llahut me zërin e tekbirit. Me këtë, demonstrohet barazia islame në
format e saj më fanastike. Unë, disa herë kam vërejtur se Islami, me
fuqinë e unitetit praktik, i vë individët e ndryshëm të shoqërisë
njerëzore në një linjë të vëllazërisë.
Nëse ti takon në Londër një egjiptas, algjerian, indian apo turk,
nuk është me rëndësi, tek asnjëri prej tyre, nëse atdheu i tyre
është Egjipti, ose India…"

Lawrence E. Browne:
"Megjithëse, asnjë këmbë ushtari, nuk ka shkelur Indonezinë, sot, ai
është vendi më i madh musliman në botë. Kjo, përputhet me parimin e
përmendur në Kuran: `Në fe nuk ka dhunë (imponim), është sqaruar e
vërteta nga e kota…' (el Bekaretu, 256) "
Në librin e tij "Prospects of Islam", Londër, 1949, f. 12, ai thotë:
"Vëllazërimi, të cilin e proklamoi Islami, ka qenë realitet dhe gjë
jo e rëndomtë, të cilin nuk e kanë njohur popujt e Lindjes. Ne
dyshojmë se të krishterët e Sirisë janë sjellë ndaj të krishterëve
të Iranit, sikurse sillen vëllezërit në mes vete, njëjtë me atë
sikurse sillen muslimanët e Shamit (Sirisë, Libanit etj) ndaj
vëllezërve të tyre iraninanë prej një feje dhe të cilët i
konsiderojnë anëtarë të një familje."
"Këto fakte të mirëkrijuara, korrigjojnë idenë e përhapur, aq
gjerësisht, në shkrimet kristiane se muslimanët, gjoja, kudo që
shkuan, i detyruan njerëzit me majën e shpatës, që të pranonin
Islamin."

Georgi Zejdon, në veprën "Historia e civilizimit arabo-islamik,
4/282", shkruan:
"Pushtuesit e krishterë, në Spanjë, i kishin detyruar muslimanët dhe
çifutët që të bartnin shenja identifikimi, që të njiheshin ngado që
të lëviznin. Në fund, i vunë para zgjidhjes midis pranimit të
krishterimit ose vdekjes."
Në të njëjtin libër, 1/174, shkruan:
"Të krishterët i kishin shndërruar xhamitë muslimane në kisha,
muslimanët i kishin privuar nga të gjitha liritë fetare, kishin
rrënuar varrezat e tyre, u kishin ndaluar të gjitha domosdoshmëritë
jetësore dhe kishin shkatërruar hamamet e tyre."
"Sipas dëshmisë së vetë të krishterëve, në kohën e Henrikut IV, në
Spanjë ishin mbytur nga dora e të krishterëve 400.000 banorë në
qytetin Dilan."

A. S. Triton, në librin "Islam", Londër, 1951, f. 21, thotë:
"Figura e ushtarit musliman, në njërën dorë shpatën dhe në tjetrën
Kur'anin, është plotësisht e rreme."

Diercks:
"Pretendimi se luftërat kundër jomuslimanëve ishin religjioze dhe
për shkaqe fetare, dhe se u ndërmorën nga ana e muslimanëve për
shtypjen e feve të tjera, është përgjithësisht jashtë çdo diskutimi.
Në raste të veçanta, do t'a kemi shumë vështirë të mohojmë se arsyet
materiale dhe politike nuk ishin motivimi i vërtetë i këtyre
luftrave.
Dëshmia më e mirë vërteton se disa nga luftërat e mëvonshme ishin
për shkaqe ekonomike dhe politike. Ndërkaq, luftërat e para, gjatë
jetës së Pejgamberit, ishin përpjekje për të gëzuar të drejtën e
jetës së lirë."

Sherbel, profesor i madh, dekan i Fakultetit Juridik, pranë
Universitetit të Vjenës, në konferencën mbi të drejtën, në vitin
1927, ka thënë:
"Vërtet, është nder për njerëzimin që një njeri si Muhammedi a.s., i
përket gjinisë njerëzore. Edhe përkundër të qenurit të tij
analfabet, Muhammedi a.s., ia doli që, qysh para më shumë se dhjetë
shekujsh, të sjellë një ligj të tillë, kulminacionin e të cilit, ne
evropianët, sikur t'a arrinim edhe pas dy mijë vjetësh, do të duhej
të ndiheshim më së të lumtur."

Dr. Isko Nasabato:
"E drejta islame, në shumë studime të saj, ia kalon ligjeve
evropiane. Ajo është një gurrë e tillë, që për nga cilësia dhe
origjinaliteti i dhuroi botës ligjet më autentike."

E. Denison Ross:
"Nuk duhet harruar se proklamimi i njësisë së Zotit, ishte pika
qendrore e doktrinës që komunikoi Muhammedi a.s. Thjeshtësia e
besimit islam, e jo shpata e komandantëve të tij ushtarakë, ishte,
padyshim, faktori determinues dhe vendimtar në përhapjen e Islamit."

Dr. Hoking, prof. i filozofisë në Universitetin e Harvardit, në
veprën e tij:
"Ruhus sijasetil alemijeh", thotë:
"Rruga e progresit të shteteve islame, nuk qëndron në përvetësimin e
modaliteteve, që favorizojnë idenë se feja s'ka çka thotë për jetën
e përditshme të individit, për ligjin ose sistemet politike. Është e
domosdoshme, që njeriu të gjejë në fe burimin e progresit dhe të
zhvillimit.
Nganjëherë, ndodh që të pyetet se deri në ç'masë sistemi islam është
në gjendje të sjellë ide të reja dhe të ofrojë zgjidhje origjinale,
që do t'u përgjigjeshin kërkesave të jetës bashkëkohore? Përgjigjja,
për pyetjen e parashtruar, është: `Sistemi islam posedon të gjitha
predispozitat e nevojshme për progres. Ndërkaq, sa i përket prirjes
së tij për evolucion, në këtë aspekt, Islami është gjithëpërfshirës
dhe i mbizotëron të gjitha ligjet dhe sistemet. Prandaj,
vështirësitë në ligjin islamik, nuk lindin si rezultat i
mosekzistimit të mënyrës ose metodës për zhvillim të vrullshëm dhe
përtëritjes, por për shkak të mungesës së entuziazmit dhe
predisponimit për t'i shfrytëzuar ato metoda.
E ndiej se kam plotësisht të drejtë, kur pohoj se ligji islamik
posedon tërësinë e duhur të parimeve, që janë të domosdoshme për
transformim dhe zhvillim (të shoqërisë)."

Dr. çiro Truhalko:
"Është mendim i gabuar të mendohet se Islami është përhapur me
dhunë. Ekzistojnë argumenta të shumta, të cilat hedhin poshtëë këtë
gjë. Unë do të përmend vetëm njërin: `Sikur Islami të përhapej me
dhunë shtetërore, atëherë shekulli XIX-të, nuk do të gjente asnjë të
krishterë, apo manastir në Ballkan'."

V. V. Bartold, në "Mussulman Culture", f. 17-22, thotë:
"Muslimanët, kurrë, nuk kanë ushtruar dhunë ndaj pjesëtarëve të feve
të tjera, sikurse vepruan të krishterët në Spanjë.
Në kohën e kryqëzatave, - nëse i besohet një historiani rus të
Kishës, - priftëria dhe populli preferonin më shumë kthimin e
sundimit të muslimanëve se sa vazhdimin e fuqisë së Latinëve."

Paul Findley, anëtar i Kongresit Amerikan në shtetin e Iliniosit,
post të cilin e mbajti për 22 vjet me radhë. Eshtë i njohur për
përpjekjet e tij për mbrojtjen e të drejtave themelore të njeriut
dhe për zhdukjen e diskriminimeve raciale apo fetare. Ka marrë shumë
çmime për punën e tij të palodhshme kundër diskriminimit. Mban pesë
doktorratura nderi të dhëna nga Universitetet në SHBA dhe një nga
Universiteti i San'as. Duke përmendur paragjykimet ndaj Islamit, për
tolerancën islame shprehet:
"Në moshën gjashtë vjeçare, prezantimi im me Islamin pati një nisje
të keqe… Për pjesën më të madhe të jetës sime, për muhammedanët
ruaja në mendje imazhin e njerëzve të huaj, injorantë dhe kërcënues.
Si shumë amerikan të sotëm, mësuesja ime përsëriste me pafajësi
keqinformimin që kishte marrë nga njerëz të tjerë të pakinformuar.
Ajo i recitoi klasës sonë atë që besonte se ishte e vërteta,
përfshirë edhe emrin e gabuar `muhammedanë'. Nuk besoj se ajo donte
të përhapte keqinformim apo të dëmtonte reputacionin e Islamit.
Thjesht i mungonin faktet, ashtu si mësuesve të tjerë dhe pastorit,
i cili udhëhiqte kongregacionin tonë.
Edhe një himn i preferuar, `Për kalorësit e ditëve të vjetra',
vazhdonte të ndikonte në ruajtjen e imazheve të rreme. Shtatëdhjetë
vjet më vonë, mbaj mend fraqen 219 të himneve, si notat ashtu edhe
fjalët. Ushtrimet e hapura përmbanin gjithmonë këndimin në grup dhe
ne lexonim plot entuziazëm himnin 219: `Për kalorësit e kohëve të
vjetra/ që vështronin ndër malet e larta/ erdhi një vegim i sofrës
së shenjtë/ dhe një zë përmes natës pritëse, duke thirrur/ ndiqni,
ndiqni shkrepëtimën/ flamujt e shpalosur në të gjithë botën/ ndiqni,
ndiqni shkrepëtimën e dorezës, e cila është sofra'. Himni transmeton
një pamje të shpërfytyruar të Islamit që ende pranohet gjerëssiht si
e pagabueshme nga shumë të krishterë e mbase nga shumica e tyre.
Fjalët e tij nuk japin sqarime se kalorësit, të himnizuar si heronj,
në fakt, masakruan mijëra muslimanë të pafajshëm dhe u ndjenë plot
hare mes kësaj masakre. Ndërkohë që e quanin veten të krishterë,
kryqtarët nuk e njihnin detyrimin e fesë së tyre për tolerancë,
mëshirë dhe drejtësi. Përkundrazi, ata vepruan plot egërsi si
hakmarrës e gjakësorë.
Unë do ta kisha humbur të gjithë interesin për himnin, nëse do ta
kisha ditur se çfarë kishte shkruar një nga kryqtarët më 15 korrik
të vitit 1099 mbi skenën gjakësore në Jeruzalem: `Me shpatat
zhveshur, njerëzit vepruan në qytet; nuk kursyen askënd, madje as
përgjërimet për mëshirë. Kuajt ecnin mbi gjakun që u shkonte gjer në
gjunj, madje dhe më tepër, deri në frerë. Ishte një gjykim i drejtë
dhe i mahnitshëm i Përëndisë.' Masakra nuk mbeti e kufizuar vetëm në
Jeruzalem. Kryqtarët, duke ndjekur `të paqytetruarit dhe
jobesimtarët', vranë muslimanë, hebrenj, madje dhe të krishterë në
të gjithë Lindjen e Mesme, më së shumti në Antioki e Konstatinopojë.
Ndërsa në të tre rastet e marrjes së Jeruzalemit prej muslimanëve,
as esdhe një pikë gjaku s'është derdhur."

Robertson, në librin e tij "Tarihu sharkijin", deklaron:
"Vërtet, muslimanët dëshirën e zjarrtë dhe përkushtimin e tyre
fetar, e kanë shoqëruar me shpirtëgjerësi dhe tolerancë ndaj
pjesëtarëve të feve tjera. Edhe përkundër përkushtimit të plotë dhe
vendosmërisë në përhapjen e fesë, muslimanët, i lanë të lirë të
gjithë ata që nuk pranonin Islamin, sepse ata, kështu, deshën të
jenë konsekuent ndaj mësimëve të tyre fetare."

Dr. Taraxhendi:
"Në këtë periudhë, u zhvilluan shumë shkolla ideologjike, të cilat
gjuhën popullore e shfrytëzuan, si mjet komunikimi dhe kuptimi në
thirrje për ide revolucionare. Ata silleshin rreth klasave të ulta,
i përfaqësonin aspiratat e masave të privuara nga progresi dhe
gëzimi i të drejtave të tyre të mohuara. Prijësit e tyre, ishin të
përqëndruar në prestigjin e njeriut dhe respektimin e anës
njerëzore, sepse ata mendonin se çdo individ, me punën e tij
individuale, mund të arrijë në gradën më të lartë të mundshme. E
refuzonin klasën klerike dhe vizitën e tempujve idhujtarë, si dhe
doket dhe traditat iracionale. Thirrja dhe përshpëritja e tyre ishte
se njeriu mund t'a njohë dhe adhurojë Zotin në mënyrë direkte. Kjo
lëvizje, filloi në shek. XV-të të erës sonë, por me kalimin e kohës
ajo u shua. Prijësit e kësaj lëvizjeje, u takonin krahinave të
ndryshme indiane, ndërkaq ndikimi i Islamit ishte i theksuar qartë
në instruksionet dhe doktrinat e tyre."

Meredith Townsendi, në "Mohammed", f. 34, thotë:
"Skllavi, që përqafonte Islamin, ishte i lirë, madje jo vetëm një
njeri i lirë, por edhe një qytetar i lirë… Ai kishte të drejtë që,
de facto dhe de juro të merrte çfarëdo posti në punët e shtetit.
Nëpërmjet Muhammedit a.s., u arrit një formë demokracie ex
necessitate rei (nga urgjenca, nevoja), më absolute, se kudo në
botë. Muhammedi a.s. ishte një edukator më thelbësor se sa
reformuesit modernë, mësimet liberale të cilëve nuk ia dolën të
ndalojnë luftën dhe tiraninë."

George Sale, përkthyes i Kuranit të Shenjtë në gjuhën angleze, në
vitin 1735, thotë:
"S'kam ndërmend t'i parashtroj shkaqet, të cilat bënë të mundur që
feja islame të hasë në mirëkuptim të paparë në botë. Por, atyre që
mendojnë se ajo është përhapur me shpatë, mund t'u them se ata
mashtrojnë veten."

Mejshud, në librin e tij "Tarihul Hurubis Salibije", thotë:
"Kurani, i cili urdhëron xhihadin, është tejet tolerant ndaj
ithtarëve të feve të tjera. Ai i liroi nga tatimi patriarkët,
priftërinjtë dhe shërbëtorët e tyre. Ndërsa, Muhammedi a.s. ndaloi
vrasjen e priftërinjve, për shkak të përkushtimit të tyre dhe
lojalitetit, që shprehin gjatë lutjeve.
Me rastin e çlirimit të Kudsit (Jerusalemit), udhëheqësi i
muslimanëve Umer b. el Hattab, nuk u bëri kurrfarë dëmi të
krishterëve. Ndërkaq, kryqtarët i masakruan muslimanët dhe çifutët,
dhe i dogjën ata, pamëshirshëm, në turrën e drunjve, duke e pushtuar
Kudsin me zjarr dhe shpatë."

Adem Metz, profesor i gjuhëve samite në Universitetin e Bazelit, në
Zvicër. Ka shkruar disa vepra. Jetoi nga viti 1869 deri në vitin
1917.
"Konsiderohej devotshmëri dhe nder, që njeriu të mos godiste
skllavin e tij. Transmetohet nga Pejgamberi a.s. të ketë
thënë: `Njeriu më i keq është ai që ushqehet vetëm, që nuk sillet
mirë dhe që e godet skllavin e tij.`
Në shek. IV të hixhretit, disa e merrnin si pikë referimi ajetin
kur'anor, i cili thotë se: `muslimanët janë vëllezër 'dhe kritikonin
ata që goditnin shkllevërit e tyre."
"Në Islam, ka ekzistuar parimi, i cili ka favorizuar skllevërit.
Madje, çdonjëri prej tyre, mund të blinte lirinë me një shumë të
hollash. Skllavi ose skllavja, gëzonte të drejtën që të punonte
punën që dëshironte, në mënyrë të pavarur. Gjithashtu, prej mirësisë
dhe traditës së lavdëruar, ishte që njeriu para vdekjes të linte
porosi lirimin e disave nga skllevërve që posedonte."
"Muslimani mund të transferohej (lirshëm) brenda kufijve të shtetit
musliman, me fenë e tij dhe nën flamurin e tij. Në të, gjente
njerëzit që adhuronin Zotin, të Cilin e adhuronte edhe ai. Ata
faleshin, ashtu siç falej edhe ai. Ligji, tradita dhe zakoni ishin
të njëjtë. Në këtë shtet islam, mbisundonte ligji, i cili i
siguronte të gjithë muslimanëve të drejtën e shtetësisë. Ai, ishte i
sigurtë dhe gëzonte lirinë personale, gjë të cilën s'kishte të
drejtë t'ia kërcënonte askush. Asnjëri s'mund t'a dëmtonte.
Nasirudini ka shëtitur të gjitha vendet muslimane, në shekullin e
pestë hixhri (XI-të), pa hasur në ndonjë vështirësi, me të cilat
ballafaqohej gjermani duke u transferuar, madje, brenda vetë
Gjermanisë, në shek. XVIII-të."
"Vendet muslimane kanë dalluar nga Evropa e krishterë, për shkak të
ekzistimit në to të të ashtuquajturave pakica fetare dhe etnike, që
i kanë gëzuar të gjitha të drejtat dhe liritë. Një gjë të tillë,
Evropa nuk e ka poseduar."

San Mak Brajd, prof. i Universitetit të Dublinit, ish ministër i
punëve të jashtme të Irlandës, ish sekretar gjeneral i komisinoit
Ndërkombëtar të Drejtësisë, duke dëgjuar për esencën e së drejtës
islame, shpreh admirimin e tij, duke thënë:
"Këtu, nga ky vend, duhet të proklamohen të drejtat e njeriut, e jo
nga ndonjë vend të tjetër. Është detyrë e dijetarëve muslimanë që
t'ia proklamojnë opinionit publik ndërkombëtar këto fakte të
panjohura, mosnjohja e të cilave ishte shkak për shtrembërimin e
prestigjit të Islamit, të muslimanëve dhe të qeverisë islame."

Dr. Msje Lojl, shkencëtar dhe njohës i mirë i çështjeve të Orientit,
në librin "Civilizimi Arabo-Islamik", f. 515, shkruan:
"Muslimanët, vazhdimisht, deri më sot, e kanë ruajtur veten nga
shembujt negativë të gabimeve të kobshme të Përëndimit, që kanë të
bëjnë me jetën komode dhe të qetë të klasës punëtore. Ata, me
fanatizëm, qëndrojnë në mbrojtje të sistemeve të mrekullueshme
shtetërore, të cilat, parimisht, trajtojnë njësoj pasanikun dhe
varfanjakun, punëdhënësin dhe punëtorin, prandaj nuk e teprojmë,
nëse themi se populli musliman, të cilin evropianët dëshirojnë `t'a
edukojnë` është shembulli më i mirë, për këtë çështje esenciale.
Në Islam nuk ka klasa të priviligjuara, as pozita trashëguese.
Themelet e sistemit politik në Islam janë të thjeshtë, ndërsa ata që
jetojnë në këtë sistem, pa marrë parasysh pozitën, respektin,
pasurinë dhe varfërinë e tyre ose ngjyrën e lëkurës, janë të
barabartë."

Dr. Harold B. Smith, profesor dhe zëvendëskryetar, në katedrën e
feve, në Ohajo, të SHBA-së. Ka qenë kryetar i katedrës së filozofisë
së moralit, në Universitetin Amerikan, në Kajro.
"çdo njeri, me vullnet të lirë, është përgjegjës para Allahut për
mendimet, sjelljet dhe veprat e tij…
All-llahu, nëpërmjet shpalljes, e udhëzon njeriun në parime të
përgjithshme morale, të cilat burojnë nga vullneti i tij i
amshueshëm. Njeriu, posedon një forcë të fuqishme, ai gëzon të
drejtën të pranojë ose të refuzojë udhëzimin e Allahut. Është një
ajet i rëndësishëm: "Ne u ofruam emanetin qiejve, tokës dhe maleve,
e ata nuk deshën ta marrin përsipër atë dhe u frikësuan prej tij,
kurse e mori njeriu mbi vete; vërtet ai ishte i padrejtë dhe i
padijshëm." (el Ahzab, 72)
Kuptimi i këtij ajeti vërtetohet, vetëm nëse pranohet liria e
njeriut. Allahu i ka ofruar amanetin gjithë krijesave, për ruajtjen
e besimit dhe drejtimin e botës në emër të Allahut. Njeriu pranoi të
marrë këtë përgjegjësi, ndërsa krijesat e tjera refuzuan një gjë të
tillë, për shkak të frikës dhe ngushëllimit! Pikërisht këtu qëndron
sekreti i fshehtësisë së njeriut dhe gabueshmërisë së tij, edhe pse
njeriu nuk është përkujdesur sa duhet për atë besim dhe nuk e ka
drejtuar botën në mënyrë të vlefshme, duke marrë rrugën e
padrejtësisë dhe injorancës.
Njeriu, sikur të mos ishte i lirë, nuk do të gabonte, dhe ai, sikur
të mos ishte i lirë, nuk do ta pranonte amanetin."

Jobi, shkruan:
"Vetëm Islami është i aftë të tubojë popuj të ndryshëm në një front
edhe atë në bazë të barazisë. Komuniteti musliman në Kinë, Japoni,
Indonezi, Indi, Afrikë, tregon se vetëm Islami mund të ndikojë tek
popujt dhe racat e ndryshme. Nëse i vështrojmë më mirë dallimet
ndërmjet Lindjes dhe Përëndimit të sotëm, do të kuptojmë se shpëtimi
nga këto dallime, qëndron vetëm në Islam."

Lajuter, filozof i shquar, thotë:
"Nën ndikimin e sistemit islam të vlerave, lindorët janë tejet të
kujdesshëm, bujarë dhe mikpritës ndaj të huajve. Kjo i dallon për
nga nderi dhe sinqeriteti. Ndërsa, asgjë prej kësaj nuk mund të
gjendet në mjedisin materialist përëndimor, midis prefiksave të
vrazhdë dhe të pashpirtë përëndimorë."

Edmund Burke, politikan i shquar anglez.
"Ligji i Muhammedit a.s., i cili vepron njësoj për të gjithë, prej
kokës së kurorëzuar (mbretit), e deri te njeriu më i rëndomtë, është
ligji i thurur dhe i përshkruar me principet më të urta, më
shkencore dhe më civilizuese juridike, të cilat kanë ekzistuar
ndonjëherë në botë."

Dr. Bernier, mjek francez, thotë:
"Numri i fatkeqësive të `Sitas' (sipas kësaj tradite vejusha, gjatë
djegies së kufomës së burrit të saj, digjte vetveten) u zvogëlua
relativisht, sepse muslimanët, të cilët qeverisnin në këto vende
dhanë mund maksimal, që t'a zhduknin këtë ves të egër edhe pse ata
nuk kanë miratuar asnjë ligj për të ndaluar këtë fatkeqësi që të mos
ndodhte, sepse ata, në qeverisjen e tyre, nuk synonin që të
ndërhynin në çështjet fetare të hindusëve. Ata u lejonin atyre
kryerjen e obligimeve dhe ritualeve të tyre fetare dhe u jepnin të
gjitha liritë, por u munduan të ndalonin traditën `Sita' në mënyrë
indirekte. Prandaj, asnjë grua, nuk guxonte që t'i ekspozonte
veten `Sitas`, veçse me lejen e sundimtarit të krahinës. Ndërkaq,
sunduesi nuk ia lejonte asaj këtë gjë, veçse nëse vërtetohej se ajo
në asnjë mënyrë nuk do të hiqte dorë nga qëllimi i saj. Gjithashtu,
sunduesi i asaj krahine, mundohej që t'a bindte gruan dhe t'a nxiste
atë që të hiqte dorë nga dëshira e saj, e frikësonte, i kërcënohej
dhe po ashtu i premtonte të mira materiale. Kur të gjitha këto
përpjekje dështonin dhe procesi i bindjes dhe kërcënimit nuk jepnin
rezultate, atëherë e dërgonin atë te gratë, me qëllim që t'i
bashkangjitej grave të mençura, në mënyrë që, përmes bindjes së
tyre, të hiqte dorë nga dëshira e saj. Mirëpo, edhe përkundër gjithë
këtyre masave të ndërmarra, fatkeqësitë e `Sitas' vazhdonin të
ndodhnin shpesh, e veçanërisht në territoret e prijësve (raxhave)
dhe vendeve, të cilat ishin nën sundimin e atyre, ku nuk sundonin
muslimanët."

Henri De Kastrie:
"Kapitullimi i imponuar i të krishterëve nga ngadhënjyesit arabë,
ishte gati gjithmonë i frymëzuar nga një frymë e madhe tolerance, e
cila, atëbotë, ishte një ndjenjë shumë e rrallë në Evropë. Që të
jemi më konsekuentë, duhet të theksojmë, se humaniteti i pushtuesve
(në Evropë) konsiderohej dobësi.. .
Mund të thuhet se feja e re nuk është imponuar me predikim, e as me
dhunë… Nëse, ndonjë i krishterë ka kaluar në fenë Islame, për ndonjë
interes, të tjerët, në numrin më të madh, janë bërë muslimanë nga
bindja e sinqertë dhe spontane. Ky kalim i tyre në fenë islame,
përveç kësaj, ka qenë jashtëzakonisht i lehtë, për shkak të
thjeshtësisë së vet besimit islam. Pastaj, mjaftonte të shqiptohej
formula e shkurtër e fesë, për t'u bërë musliman.
Veçanërisht, në Spanjë, manifestohej toleranca muslimane dhe kushtet
që u imponoheshin të krishterëve ishin shumë më të buta, se ato që
kishin nën sundimin e vizigotëve. Kjo fitore nuk shkaktoi asnjë
mynxyrë. Ngadhnjimtarët (muslimanë), u linin të lirë spanjollëve
religjionin e tyre, ligjin e tyre, gjyqet e tyre. Të krishterët
ushtronin funksione publike dhe po ashtu, ishin nënpunës në oborret
e halifëve, madje shumë prej tyre, si p.sh. Sidi, komandonte
ushtritë muslimane. Kjo politikë tolerante e kishte bashkuar pjesën
më të ndritur të popullatës së qyteteve. Shumë spanjollë, pa hequr
dorë nga feja e tyre, e kishin përqafuar qytetërimin oriental,
mësonin gjuhën e letërsinë arabe, e priftërinjtë e krishterë i
qortonin që nuk merreshin më me himnin e kishës, por me poezitë
profane të ngadhnjimarit. Atëherë, ishte aq e madhe liria e fesë në
Spanjë, sa që çifutët, e përndjekur në Evropë, strehoheshin në masë,
pranë halifëve, në Kordovë… Perandori Sharl, duke hyrë si pushtues
në Saragozë, urdhëroi ushtarët e vet t'i rrënojnë sinagogat dhe
xhamitë. Avogdor Shekin thotë se, në shek. VIII, kishte aq shumë
çifutë në Spanjë, sa e tërë tregtia e jashtme ishte në duart e tyre.
Në kohën e kryqëzatave, sa herë që ushtria e krishterë hynte
fitimtare në ndonjë qytet Saraçen (arab), bëntë kërdi të madhe, ndër
muslimanët dhe çifutët. Kështu, çifutët iknin nga shtetet e
krishtera e strehoheshin në vendet muslimane, ku gjenin azil dhe
mbrojtje. Kjo ishte tolerancë e madhe e Islamit dhe çifutët ishin
mirënjohës në këtë situatë, dhe kjo nuk ishte sikurse pretendon
Avidgor Sheikin, për shkak të origjinës së komunitetit, ngjashmërisë
së racës, gjuhës dhe religjionit të dy popujve."

Norman Benz:
"Të krishterët ortodoksë, të Konstandinopojës, i urrenin shumë më
tepër katolikët romanë, sesa ngadhnjimtarët muslimanë."
Ata përsërisnin fjalët e peshkopit bizantin, duke thënë:
"Ne preferojmë më shumë të shohim në qytetin tonë turbanin turk,
sesa kurorën papate."

Abe Misho, në lidhje me udhëtimn e tij në lindje, thotë:
"Është e trishtueshme për kombet e krishtera, që tolerancën fetare,
e cila është një gjest i madh shpirtmirësie, i një populli kundruall
një populli tjetër, e kanë mësuar nga muslimanët."
Në historinë e tij për kryqëzatat, ai deklaron:
"Kur Umeri e mori Jeruzalemin, nuk i bëri asnjë të keqe të
krishterëve. Kur kryqtarët bëheshin të zotët e qytetit të shenjtë, i
masakronin pa mëshirë muslimanët dhe i digjnin çifutët."

Dr. Vaglieri, shkruan:
"Popujt e mundur i kanë pasur të gjitha të drejtat dhe sigurinë e
plotë të pasurisë nga pushteti islam. I gëzonin thuajse të gjitha të
drejtat si edhe muslimanët. Kur arabët kanë qenë më të fuqishëm,
gjithnjë i kanë ofruar armikut paqe, me kushte gjegjëse për
kompensim material (xhizje) në këmbim për siguri dhe mbrojtje të
plotë, krahas gëzimit të të gjitha të drejtave, që i gëzonin edhe
muslimanët. Nëse i shikojmë pak më seriozisht fjalët dhe praktikën e
Muhammedit a.s., si dhe ekspansionin e Islamit në periudhën e
hershme të tij, do të kuptojmë se nuk ka bazë të duhur historike
pohimi se `Islami i është imponuar popujve të ndryshëm me dhunë'.
Kur'ani thotë në mënyrë të qartë: 'Në fe nuk ka shtrëngim.' "

Filip Hiti, në librin e tij "Historia e arabëve", f. 638, shkruan:
"Kudo që ka shkelur këmba e ushtrisë muslimane, njerëzit e atyre
viseve i kanë pranuar duarhapur dhe u kanë ofruar ujë dhe bukë, duke
garuar në dalje nga istikamet e veta për t'iu bashkuar muslimanëve.
Kjo mund të kuptohet lehtë nga ana e atyre, që e dijnë se çfarë
ishte tirania e vizigotëve."

Rozhe Garodi:
"Të vetmet beteja të filluara, të cilat muslimanët në ekspansionin e
vet i shpejtuan, kanë qenë luftrat kundër shtypësve feudalë,
mbretërve despotë, e peshkopëve sektarë e inkuizitorë, e jo kundër
popullit, që i kanë pritur si çlirimtarë të robërimit të tyre të
mëparshëm. Kështu ka qenë, prej Gvadaletes në Spanjë, e deri te
Kadisia në Persi. Në planin religjioz, arianët (pasardhësit e
areinit) të Afrikës Veriore e të Spanjës vizigote, si dhe
nastorianët nga Persia, domethënë, të gjithë ata, që Isain e kanë
konsideruar për të dërguar të madh të Zotit, por që kanë refuzuar
t'a bëjnë të barabartë me Zotitn, kanë njohur mësimet e veta në fenë
islame dhe me dëshirë kanë pranuar Lajmëtarin e fesë islame."

Dëshmia e konferencave ndërkombëtare
"Dëshmitë, për universalitetin dhe vlefshmërinë e Sheriatit (të
drejtës islame), nuk dalin vetëm nga ekspertët objektivë të
Përëndimit, por ato vijnë edhe nga një rreth më i gjërë dhe më
gjithëpërfshirës, nga konferencat speciale ndërkombëtare të
legjislacionit dhe të drejtës krahasuese. Në Hagë, në vitin 1937,
është mbajtur Konferenca Ndërkombëtare, mbi të drejtën komparative,
ku është ftuar edhe Universiteti El Ezher, të cilin e përfaqësuan dy
dijetarë të mëdhenj. Referatet e tyre i kushtohen dy temave:
1.'Përgjegjësia civile dhe penale në të drejtën islame' dhe
2.'Pavarësia e të drejtës islame dhe mohimi i çdo lidhshmërie mes
Sheriatit dhe të drejtës romake'.
Në bazë të këtyre dy referateve, Konferenca solli rezolutën e
saj `historike' që i dedikohet juristëve dhe legjislatorëve
përendimorë, si vijon:
E drejta e Sheriatit, të çmohet si një nga burimet e të drejtës së
përgjithshme.
E drejta e Sheriatit, është vitale dhe dinamike, dhe si e tillë
mbështet zhvillimin evolutiv.
Ajo është e drejtë e mëvetshme dhe nuk është kopjim i ndonjë të
drejtë tjetër.
Po në Hagë, më 1948, është mbajtur konferenca ndërkombëtare e
juristëve, ku kanë marrë pjesë 53 shtete dhe janë mbledhur një numër
i madh profesorësh e juristësh brilantë të vendeve të ndryshme.
Kjo konferencë, në bazë të propozimit të vet, për të drejtën
komparative, solli rezolutën vijuese:
`Duke pasur parasysh fleksibilitetin e të drejtës Islame dhe
rëndësinë e saj, Asociacioni Ndërkombëtar i Juristëve, obligohet të
inicojë studimin komparativ dedikuar të drejtës Islame dhe të punojë
intensivisht në këtë drejtim.'
Ndërkaq, Seksioni për të drejtën orientale, pranë Akademisë
Ndërkombëtare, ka organizuar simpoziumin, në Fakultetin Juridik, të
universitetit të Parisit, në vitin 1950, për studimin e të drejtës
Islame me titull: `Java e të drejtës Islame', ku u ftua një numër i
madh profesorësh nga fakultetet juridike, nga vendet arabe dhe
joarabe, profesor nga el Ezheri, juristë arabë, francezë dhe
orientalistë të tjerë.
Akademia Ndërkombëtare kishte dedikuar pesë tema nga fusha e të
drejtës:
Konsolidimi i pronës;
Shpronësimi për hirë të interesit të përgjithshëm;
Përgjegjësia penale (e drejta ndëshkimore);
Ndikimi i ndërsjellë i medhhebeve (shkollave juridike islame); dhe
çështja e kamatës në Fenë Islame.
Ligjëratat janë mbajtur në gjuhën frënge.

Ish kryetari i shoqatës së juristëve, në Paris, gjatë një diskutimi
ka thënë:
`Unë nuk di si të pajtoj, atë që është thënë mbi pamundësinë dhe
paaftësinë e të drejtës islame, për të qenë bazë e një
legjislacioni, që i përmbush kërkesat e shoqërisë progresive
bashkëkohore, me këtë që po dëgjojmë sot, në ligjëratat dhe
diskutimet, të cilat në mënyrë origjinale vërtetojnë plotësisht të
kundërtën.'
Në fund, pjesëmarrësit e simpoziumit, hartuan njëzëri dokumentin, ku
thuhet:
`Duke u bazuar në efektet e pakontestueshme, që u zhvilluan gjatë
javës së jurisprudencës islame, konstatohet qartë:
Parimet e të drejtës islame kanë vlerë të padyshimtë dhe të
pakontestueshme juridiko-legjislative, dhe
Divergjencat e shkollave juridike islame (medhhebeve), përfshijnë
një pasuri të madhe konceptesh, njohurish e faktesh, të cilat janë
mahnitëse dhe me ndihmën e tyre, e drejta islame, është në gjendje
t'u përgjigjet kërkesave të jetës bashkëkohore dhe t'i plotësojë
nevojat e saj.'
Pjesëmarrësit e simpoziumit shprehën dëshirën që `Java e së drejtës
islame' të vazhdojë për çdo vit, dhe të formohet një komision për
hartimin e një leksikoni të së drejtës islame, që do të ndihmonte
konsultimin e veprave të kësaj të drejtë dhe do të shërbente si
enciklopedi juridike, ku të dhënat e jurisprudencës islame, do të
evidentoheshin në frymën e metodologjisë bashkëkohore."

[Bani gjk]

Ndoshta ja vlen qe te permendet edhe kjo:
Simbas disa historianve, Reposhi, vllau i Skenderbeut ishte bere murg po ne kete manastir (Shen Katarines), ku aty edhe vdiq , por me vone eshte vorrosur ne manastirin Hilandar. Ky manastir eshte serbo ordodoks qe tani gjendet ne Greqi.