Libri: Veli i Grisur

[Matrix]

Tema do te qendroje e mbyllur qe mos ngarkohet me komente.

Komentet shkruajini tek tema: Komente mbi librin: "Veli i Grisur"

[Matrix]

Kapitulli 10. Motrat


Erdhi dhjetori – e me të edhe përgatitjet për Krishtlindje. Shumë prej
fëmijëve të krishterë do të shkonin në shtëpitë e tyre, por disa do të
rrinin. Kështu ne dekoruam dhomën e qëndrimit me një pemë dhe në
të vumë ca flamuj dhe bëmë një grazhd të vogël, por mbi të gjitha
pamë një dritë të mahnitshme në tregimin e thjeshtë të fëmijërisë së
Krishtit në fytyrat e lumtura, të kënaqura.
Për mua po ashtu qe një përvojë – shija e parë e kësaj feste të
krishterë. Sikundër këndoja shpesh deri atëherë:
‘Sa qetë, sa qetë dhurata e mrekullueshme na u dha,
Dhe Perëndia kështu vendos bekimet qiellore në zemrat e njerëzve. ’
Nuk është habi që edhe të krishterët nominal që nuk janë njohtuar
asnjëherë me themeluesin e besimit, gjejnë bekime në të festuarit e
lindjes së tij, qoftë me gjel deti apo puding me kremë apo me pulë,
pilaf dhe oriz të ëmbël. Gëzimi i krishtlindjes i tejkalon të gjitha kufijt.
Drejtori dhe gruaja e tij i dhuruan çdo fëmije nga një dhuratë me
embëlsira dhe lojëra të imta, dhe ne të gjithë shkuam në shërbesë në
‘Armatën e Shpëtimit’ me një minibus të shkollës.
Së shpejti pas Krishtlindjes, unë pranova një vizitor të papritur i cili
më solli një lajm të tmerrshëm. Dhëndrri im, Bland Shahu nga
Ravalpindi erdhi për të më parë. Ai qëndronte në dhomën e vizitorëve,
i lodhur dhe i tronditur dhe më tha që motra ime Anisa, qe shumë e
sëmurë dhe ndodhej në Guxherat, ku kishte qenë tre muajt e fundit në
një shtëpi me qera për t’u shëruar për shkak të një shtatëzënie të
vështirë nga mjeku i tyre familjar, që qe shpërngulur atje në spital. Në
muajin e shtatë shtatzënia kishte marrë kahje të gabuar. Foshnja qe e
vdekur dhe mjekët në spital nuk patën mundësi të ndalin
gjakderdhjen.
‘Ajo është në momentin e vdekjes dhe nuk e ndalë së përmenduri
emrin tënd. A ke mundësi të vish menjëherë me mua? E kam veturën
jashtë.’
Qe një thirrje që nuk mund ta refuzoja. Një derë që mendoja se ishte e
mbyllur përjetë u hap sërish.
‘Oh motra ime e dashur! Natyrisht që do vijë, ndonëse më duhet të
marrë leje së pari.’
I kërkova falje duke dalë nga dhoma. Një zë i lehtë më pëshpëriti në
vesh: ‘Ajo do t’jetë e vdekur kur të kesh arritur. Është humbje kohe
për të shkuar. Ata nuk do të lejojnë të flasësh për gjëra të tilla. Ata në
fakt do të tentojnë të parandalojnë edhe kthimin tënd.’
Para se të takoja drejtorin, hyra në dhomën time dhe u luta. Përgjigjja
erdhi menjëherë: ‘Shko menjëherë te ajo. Ajo nuk ka për të vdekur. Do
ta mbaj në jetë.’
Kërkova për dy ditë leje dhe ato mu dhanë, dhe hodha ca gjëra të
vogla në çantën time. U nisëm në 5 të mëngjesit. Për afro tre orë
udhëtim iu afruam Guxheratit, ku dhe u pritëm me lajm të tmershëm.
- Ajo ka vdekur - tha mjeku i motrës sime, z. Kan.
-Ajo vdiq në orën 7 meqenëse kishte humbur shumë gjak.
Hyra në dhomën ku qëndronte e shtrirë motra ime. Kishte marrë një
pamje ngjyrë të verdhë në të gjelbër, ndërsa buzët e saja qenë në të
kaltër. Burri i motrës sime u largua për shkak të vërshimeve nga lotët
dhe qe mënjanuar në mënyrë të këndshme nga njëri prej familjarëve
të tij.
Dhoma qe mbushur me vajtues… anëtarë të familjes dhe fqinj – lajmi i
vdekjes udhëton shpejt dhe njerëzit vijnë shpejt për të ofruar
respektet e tyre ndaj të vdekurve.
U përkula dhe fillova të qaj përballë shtratit. Jezus - thashë në zemrën
time - Ti më the që ajo do t’ishte e gjallë. Ç’gjë më duhet të bëjë? Ajo
qenka e vdekur.
Vazhdova të lutesha. Jezus, ti je Rruga, e Vërteta dhe Jeta. Të lutem
bëje këtë mrekulli dhe ringjalle. Vazhdova të lutesha kështu ndërsa
një mendim më erdhi fuqishëm se Jezusi më kishte thënë: ajo s’ka për
të vdekur. Do ta mbaj në jetë. Andaj vazhdova të lutem: ‘Zot, jepi pak
jetë që të mund t’i flas vetëm pak për ty.’ Më pas dëgjova një zë: Ajo
nuk është e vdekur. Ajo është e gjallë. I kam dhënë asaj jetën.
Me të ndëgjuar këtë u ngrita menjëherë dhe u thashë të gjithëve:
Përse qani të gjithë? Ajo nuk është e vdekur – ajo është e gjallë.
Mbretëroi një tmerr i përgjithshëm. ‘Qenka çmendur fare. Çojeni në
dhomën tjetër. Mbylleni.’
Më hodhën jashtë në një dhomë fjetjeje të zbrazët. E dëgjova të
mbyllej rezja e derës nga jashtë. Unë s’isha asgjë tjetër veç një e
burgosur. Këmbëngula në lutje: ‘Zot zgjoje motrën time që të mund të
besojnë se është e gjallë.’
Deri në këtë moment ata qenë duke i bërë ritualet e fundit dhe
përgatitjen e arkivolit. Trupi i motrës sime qe larë dhe rrobat qenë
ndërruar më parë. Ajo do të duhej të lahej edhe një herë, por jo gjatë
natës. Dhe ora kishte ecur në tetë të mëngjesit para se rezja e derës
të dëgjohej edhe një herë dhe unë qesh liruar për të përshendetur
edhe një herë motrën time.
Isha duke qëndruar pranë shtratit të saj me gra të tjera. Gruaja e
imamit e bëri kalmasin e saj dhe pastaj ajo dhe tri të tjera lëvizën para
ta kapin trupin për larjen përfundimtare. Unë pashë në duart dhe
këmbët e saja kënën e kuqe … shenjë e lumturisë, shenjë e gjakut….
Më pas ata do të mbështjellnin motrën time në çarçaf dhe do ta
vendosnin në arkivol.
Befas motra ime e lëvizi krahun, i hapi sytë, u ngrit dhe shikoi përreth
me habi. Pastaj i analizoi duart e saja në paqartësi dhe pyeti:
Ç’ndodhi?
Njerëzit bërtisnin, ranë prapa, ndërsa disa tentuan të largohen nga
dhoma. Qe një panik e pabesuar. E pëqafova Anisën dhe ajo u ngjit për
mua. Njerëzit filluan të kthehen. Dhe të gjithë shikuan kah unë.
‘Ç’bëre? Si ka mundësi njeriu i vdekur të rrijë ulur?’
Qesh e mbushur me gëzim dhe me një ndjenjë të madhështisë së
Perëndisë. U thashë, me buzëqeshje: Pyeteni atë ç’ndodhi?
Anisa fliste si zakonisht në stilin e saj të qetë. Mos u frikësoni nga
unë. Unë jam e gjallë.
Burri i saj dhe imami, maulvi dhe muezini nga xhamia erdhën me
vrap, pasi dëgjuan zhurmën. Maulvi vendosi dorën e tij në kokën e saj
dhe pyeti: Bati, ma thuaj të vërtetën. Ç’ndodhi? Ç’ndodhi me ty?
Katërmbëdhjetë orë më parë ti ishe e vdekur! Ne po bëheshim gati
për funeralin tënd!
Ajo tha: nuk isha e vdekur.
Doktoresha qe aty: ti ishe e vdekur. Nuk kishte shenja të jetës në ty -
insistonte ajo.
Nuk qesh e vdekur por isha në gjumë - tha motra ime. ‘Derisa po flija
pashë një ëndërr që po bëhesha gati për të vënë këmbën në një
shkallëz. Në maje të kësaj shkallëze qe një njeri në rroba të bardha që
gjithashtu kishte dhe një kurorë të artë, dhe në të njëjtën kohë
ndriçonte me ballin e tij. Pashë që mbante dorën e tij mbi mua, e cila
ndriçonte po ashtu. Ai më tha: ‘Unë jam Jezus Krishti, Mbreti i
mbretërve. Kam për të të kthyer prapa dhe në kohën e duhur do të
sjell sërish këtu. Dhe pas kësaj hapa sytë menjëherë.’
Ajo e thoshte këtë me një fytyrë të ndriçuar nga gëzimi. Fjalët nuk
mund të përshkruanin gëzimin dhe ngazëllimin në familjen tonë. Unë
e shfrytëzova rastin për t’u treguar të gjithë atyre që do të donin të
dëgjonin për këtë profet shërimbërës, që ishte më tepër se një profet
– Jezusin.
Veç kësaj edhe burri i Anisës, i cili ishte njëri ndër kundërshtarët më
të mëdhenj në fillim, tani pohonte që lutjet e mia e kishin sjellur gruan
e tij në jetë.
‘Cili është profeti më i madh që ke parë?’ pyeti ai tri ditë pasi
mysafirët u shpërndanë. Unë e mora Kuranin dhe i tregova pasazhet
lidhur me Jezusin nga sureja Merjem. Më pastaj ia tregova në Bibël
edhe tregimin e ringjalljes së Lazarit në Gjonin 11:43-44: ‘A mund të
besosh tani që Jezusi ka ngritur të vdekurit? Këtu thuhet që ai kishte
urdhëruar “Lazar dil jashtë” dhe ai doli.’
Ngadal u përgjigj, ‘Po, unë besoj që kjo është nga Jezusi, biri i
Merjemës. Gruaja ime ka një jetë të re.’ Ai dukej shumë i lumtur dhe i
pranonte ato që unë i thoja.
Ndonëse ishte Anisa ajo që përjetoi ndryshimin më të madh. Ajo
çdoherë ka qenë një motër e dashur për mua dhe tani siç vihej re ajo
nuk mund ta mbante më gëzimin dhe paqen. E dëgjova atë duke i
thënë maulvit dhe gruas së tij të gjitha rreth vegimit të Jezusit dhe
vëreja që ata i dëgjonin të gjitha me vëmendje. Porse pas kësaj ata
filluan të më merrnin në sy për të keq.

‘Më trego më shumë për Jezusin’ më pëshpëriti ajo në momentin kur
kishim një kohë të lirë së bashku. Kështu që i dhashë një kopje të
vogël të Dhiatës së Re dhe ajo më premtoi që do ta lexonte,
megjithëse ajo ndjente që kishte nevojë që dikush t’i ndihmonte për ta
kuptuar. Ajo filloi nga ungjilli i Mateut dhe unë i sqarova mënyrën se
si Jezusi qe lindur dhe prej çfarë linje rridhte ai.
- Vazhdo të lutesh për mua. Unë do të qëndroj besnike ndaj asaj që
kam parë, që të mund ta ndjek atë që më dha jetën - tha ajo.
- Jam e martuar dhe kam nevojë për shumë lutje.
Sytë m’u mbushën me lot. E ndieja pozitën e saj nga brendësia.
Pas të gjitha këtyre ngjarjeve mendja më ishte larguar fare nga
shkolla e ‘Lindjes së Diellit’, porse befasisht m’u kujtua që duhej të
kthehesha prapa. Në të vërtetë unë mezi prisja për t’i treguar dikujt
atje lidhur me këto mrekulli. Kur u nisa për të marrë autobusin prapa
për Lahore, Anisa e shtrëngoi dorën time dhe më tha: ‘Dera ime është
hapur për ty. Kurdo që të kesh dëshirë mund të kthehesh te ne. Edhe
nëse pjesa tjetër e familjes nuk don për të të shikuar, unë dua.’
Ndërsa autobusi tërhiqej nga stacioni i Guxheratit, e rraskapitur nga
njerëzit nga qyteti dhe të tjerë, u ndala për t’i menduar ngjarjet që
nga vizita ime, duke mos dashur të ishin si një ëndërr e lumtur për
mua. Tërë këto ngjarje kishin përmbledhur një gjë – që unë doja këta
njerëz dhe botën e tyre sërish, ndonëse nuk mund të jetoja më në të.
Qe një pelegrinim, por jo në rrugë për Mekë porse në një rrugë më
direkte te Perëndia nëpërmjet Jezusit. Shkolla e ‘Lindjes së Diellit’ qe
bërë për mua si pjesë e pelegrinimit tim. Derisa autobusi ngjitej lart
rrugës për në Lahore, unë mendoja për t’i përqafuar fëmijët e verbër
sërish.
Por tërësisht e pavetëdijshme unë kisha bërë një gabim trashanik. Kur
arrita në shkollë, tri ditë me vonesë, autoritetet e shkollës më thanë:
‘Ti i kërkove vetëm dy ditë, por qëndrove pesë.’
Qe një intervistë e dhimbshme në të cilën u përjashtova pa pasur
mundësinë të arsyetoja vetën. Megjithëse ia dorëzova mbrojtjen time
Perëndisë dhe e lejova atë të sillej si gjykatës.
Disa minuta më pas unë qëndroja anash rrugës Ravi pranë një shtylle
elektrike, edhe më tutje e shokuar dhe konfuze nga befasia e largimit
tim. Qesh e uritur – koha e drekës kishte kaluar dhe unë nuk kisha
ngrënë asgjë që nga mëngjesi i hershëm. Ishte ftohtë dhe me mjegull.
Errësira do të vinte së shpejti. Fytyrat mjaft të duruara të fëmijëve të
verbër mu shfaqën në mendje, dhe sytë m’u mbushën me lot. Ata nuk do të
kishin më tregime nga Ba-gji. Veç kësaj kisha ca të holla borxh. Më
nuk kisha asnjë rupi veç disa nga ato që m’i kishte dhënë motra ime
atë mëngjes. Rrija aty e habitur, e vetëdijshme që ishte një zonë e
vetmuar dhe që një myslimane e kthyer do të mund të priste shumë
pak mbrojtje.
- Atë - i thashë Perëndisë duke e dorëzuar fatin tim në duart e tij - ka
njerëz të mirë dhe të këqij në këtë qytet. Ke ndonjë vend për bijën
tënde? Të lutem më trego ku mund të shkoj.
Menjëherë e kuptova përgjigjen: ‘Shko prapa në Guxherat.’ Kisha
para të mjaftueshme sa për rrugë. Hipa në orën 2 në autobus dhe
pastaj në një qerre dhe e befasova motrën time. Ajo u hodh me krahët
e saj mbi mua dhe me shumë gëzim më tha:
Më vjen shumë mirë që je kthyer tek unë. Tani mund të më ndihmosh
në lidhje me Biblën.
Edhe Bland Shahu qe i kënaqur të më shihte sërish, meqë do të isha
shoqëruese e gruas së tij. Ajo e ndiente mungesën e fëmijëve të saj,
të vajzës tetë vjeç dhe tjetrës gjashtë vjeç, të cilat ishin në Ravalpindi
së bashku me gjyshërit e tyre. Atij gjithashu i duhej të shkonte atje
për të kontrolluar diçka lidhur me biznesin e tij, në të cilin ishte
partner.
Ashtu që për një kohë unë dhe motra ime përjetuam marrëdhënien e
re pa asnjë pengesë. Sikundër dy qengja të rinj ne ushqeheshim nga
bimët e gjelbëra të fjalës së Perëndisë, dhe dukej shumë qartë
ndryshimi i saj ndërsa mësonte më tepër rreth përjetimit të një jetese
të re. Ajo ishte më pak urdhëronjëse ndaj shërbëtoreve dhe
ndonjëherë do të bënte punën vetvetiu. Ajo në fakt edhe do t’u
kërkonte shërbëtoreve për të ngrënë më parë, ‘Të varfërit kanë të
drejtë më parë.’ Ajo e kishte gjetur vargun ‘Vlerësoji të tjerët më
shumë se vetvetën.’
Kur e pyeta, sa për t’u siguruar lidhur me motivet e saja, ‘Përse po e
bën këtë?’ Ajo u përgjigj, ‘Sepse po të vdisja nesër do të dija ku do të
qëndroj, po përpiqem të jem një nga shërbëtoret e tij të bindura.’
Reagimi i shërbëtoreve qe me të vërtetë i befasishëm. Që nga
momenti kur Bibi u ngrit nga të vdekurit ajo është bërë si një engjëll -
më thanë ato. Tani ato punonin edhe më shumë për të, duke i
shërbyer asaj nga gjithë zemra. Ndaj meje shfaqnin respekt të madh
po ashtu.
Një nga ditët ajo më pyeti rreth pagëzimit tim dhe ndërkohë i
dëgjonte me kujdes sqarimet e mia lidhur me kuptimin që kishte. I
thashë – është me rëndësi që të varrosesh së bashku me Krishtin në
pagëzim nëse me të vërtetë e don jetën. Kur ne pagëzohemi ne e
pastrojmë trupin tonë, mendjen dhe shpirtin dhe bëhemi pjesë e
popullit të tij.
Pastaj ajo tha: dua të pagëzohem meqë jam e krishterë tani. Kam
ndryshuar në zemrën time tani dhe dua të bëj një hap më tutje tani.
Gëzimi im qe përzier me frikë në këtë moment. Mua më kishte
kushtuar shumë për t’u pagëzuar. A e kishte kuptuar ajo me të vërtetë
çmim do të duhej të pagonte për këtë akt?
Porse Anisa këmbëngulte. ‘Do të isha e lënduar po të mos
pagëzohesha - tha ajo - nuk do të isha myslimane e as e krishterë. Do
të isha jashtë - më tha me vendosmëri dhe unë kapitullova. Ç’të drejtë
kisha unë ta refuzoja ndihmesën time për të? Ndonëse e kuptova
menjëherë që rreth kësaj nuk do të kisha ndihmë nga pastori i
krishterë – kjo do të ishte katastrofë për familjen e Bland Shahut, nëse
jo edhe nga ndokush tjetër. Do të duhesha ta kryeja ceremoninë
vetvetiu.
Një pasdite i kërkuam shërbëtores ta mbushte vaskën e thellë nga
cementi me ujë të vakët dhe për të bërë gati ca peshqire dhe rroba të
pastra. Pastaj e larguam atë. I pashë sytë e saja të errëta dhe kurrioze
të ngulitura në ne ndërsa e mbyllëm derën e banjos.
Qëndrova me Anisën në ujë dhe e pyeta nëse do të rrëfente besimin e
saj në Krishtin. Ajo tha: tani do ta varros veten time të vjetër dhe do të
jem e re në Jezusin, dhe do të jem besnike.
Pas kësaj e zhyta në ujë në emër të Atit, Birit dhe Shpirtit të Shenjtë
dhe e dorëzova nën mbrojtjen e Perëndisë. Qe një moment triumfues.
Më pas Anisa më kishte treguar se kur ishte lutur ajo qe ngritur lart
me krahët e engjëjve dhe kishte parë në vegim njerëzit duke qëndrua
përreth dhe duke lavdëruar Jezusin.
Unë sapo kisha filluar të mësoja që, megjithkëtë, sa herë që ndieja
gëzim mbi diçka duhesha të isha në dijeni dhe e kujdesshme për
aktivitetet e forcave të errta të së keqes, dhe ky rast nuk qe një
përjashtim. Dhëndri im kishte dëgjuar për pagëzimin. Besoj që
shërbëtorja veshëmprehtë i kishte treguar diçka dhe ai kishte filluar
ta merrte në pyetje motrën time lidhur me atë ç’kishim bërë.
Anisa dukej e frikësuar, ‘Ai më pyeti për pagëzimin natën e kaluar dhe
unë i thashë atij ç’nënkuptonte pagëzimi. Tani është i zemëruar. Ai
nuk e pëlqen dhe nuk e kupton tërë këtë lidhur me kryqin. Nuk mund
t’ia sqaroj atij. Mendoj që është duke kërkuar një moment për
t’argumentuar me ty. Të lutem përpiqu mos ta shqetësosh atë apo ka
për të të kërkuar që të shkosh nga këtu.’
Unë tentoja të pajtohesha veçanërisht me dhëndrin tim, por
prapëseprapë rashë brenda në një argument me të.
Ai më sfidoi për t’i treguar dallimet në mes të të lexuarit të Kuranit
dhe Biblës. Natyrisht që duhesha t’i tregoja që Jezusi qe dallimi më i
madh. Ai ishte udha, e vërteta dhe jeta…
- Leximi i Biblës është krejt në rregull, porse kryqi nuk është në
rregull - tha Bland Shahu.
- Thuhet edhe në Biblën tënde që vetëm njeriu i mallkuar ka për të
vdekur në kryq dhe si ka mundësi që njeriu i mallkuar t’i jap jetë një
tjetri. Ai mbante një shikim triumfues dhe mendonte që më kishte
futur brenda një kurthi.
Kjo qe vetëm një hyrje për të cilën kisha nevojë. I lexova atij
1Korintasve 1:18 – “ Sepse mesazhi i kryqit është marrëzi për ata që
humbin.’
Ai nuk tha gjë, dhe e fuqizuar vazhdova më tutje për t’i lexuar nga
Gjoni 1:29 – ‘Ja qengji i Perëndisë që heq mëkatin e botës.’
Motra ime dëgjonte e ulur, me një shikim të largët në sytë e saj, duke
mos u përzier fare.
E çova atë te Tora, te rrënjët e tij myslimane për t’i sqaruar si flijimet
e gjakut për zëvendësim i qenë dhënë Abrahamit nga Perëndia, dhe
pas Jezusit nuk kishte më nevojë për to. Këtë ia dëshmova nga
Zanafilla 22:11-12 ‘Mos e zgjat dorën tënde kundër djalit’, dhe pastaj
nga Gjoni 12:32 – ‘Dhe unë, kur të jem ngritur lart nga toka, do t’i
tërheq të gjithë tek unë.’ I tregova atij që vetëm përmes flijimit
madhështor të Jezusit në kryq mëkatet tona mund të jenë të falura…
zëvendësuesi i plotë dhe i përsosur.
I thashë atij që këto gjëra i kam gjetur të përmendura në Kuran së
pari dhe më pas kisha gjetur kuptimin e plotë dhe më të thellë në
Bibël. I tregova për profetët që patën paralajmëruar Jezusin. Po ashtu
i përmenda që Bibla nuk ishte vetëm një libër i thjeshtë por një fjalë e
gjallë e Perëndisë dhe që çdo gjë që kishte ndodhur në jetën time,
pata gjetur ndihmë për të në Bibël.
E përfundova me Veprat 4:11-12: ‘Ky është guri që ju, ndërtuesit, e
hodhët poshtë dhe që u bë guri i qoshes. Dhe në asnjë tjetër nuk ka
shpëtim, sepse nuk ka asnjë emër tjetër në qiell që u është dhënë
njerëzve dhe me anë të të cilit duhet të shpëtohemi.’
E tërë kjo qe në dhomën e ditës në 10 të mëngjesit. Ai rrinte aty si të
ishte i hipnotizuar. Pastaj u rikthye dhe mezi shikonte në mua. ‘Do të
më bësh edhe mua të krishterë? Ti je këtu në shtëpinë time duke
ngrënë nga tavolina ime dhe duke nënçmuar besimet tona myslimane
në këtë mënyrë! Dil jashtë tani menjëherë dhe kësaj radhe mos u kthe
më.’
Motra m’i futi ca para dhe pëshpëriti. ‘Mos u kthe prapa në Lahore.
Nisu për Ravalpindi dhe kam për të të gjetur atje kur të vij.’
Ajo më dha adresën e një mikeshe të rëndësishme familjare, një shia
tjetër, burri i së cilës ishte një zyrtar qeveritar i lartë. Ajo mbante një
pozitë të lartë në shoqatat humanitare që merreshin me përmirësimet
e fatit të grave, duke u ofruar kushte më të mira. Mbase ajo do të
kishte ndonjë punë për mua.
Kjo qe një lajm i mirë. Unë kisha nevojë për një punë. Në këtë mënyrë
u ktheva prapa për te stacioni i autobusit me një qerre dhe kapa
autobusin për Ravalpindi. Tre orë e gjysmë më vonë hipa në një qerre
tjetër, që më lëshoi mu te porta e një shtëpie impresive në rrugën
Peshavar. E dërgova një shënim nën emrin tim dhe të babait tim po
ashtu, në mënyrë që zonja që po kërkoja të dinte që isha një mikeshë
e afërm familjare dhe të përkujtonte më lehtë kush isha.
E ftuar brenda, unë hyra nëpërmjet një porteje të lartë në mur, duke
ndier që kjo ishte një hap i duhur për një përfundim të mirë.

[Matrix]

Kapitulli 11. E zënë në grackë

Qëndroja në dhomën atraktive të zonjës që kisha ardhur ta takoja,
duke e vështruar aq shumë sa mundesha. Ajo ishte një grua me pamje
të dalluar, më e gjatë se unë, me fytyrë të ndritshme dhe flokë të
shkurtër. Ajo mbante një këmishë kameze dhe pulovër me një shall të
qendisur përreth krahëve të saj.
Ajo më buzëqeshi me një ndjenjë dashurie. ‘Sa mirë nga ti që më
viziton. Nuk e di nëse jemi takuar më parë? Burri im nuk është për
momentin këtu. Ai është në Islamabad deri sonte dhe është një njeri
shumë i zënë.’
I tregova që kisha dëgjuar për burrin e saj që ishte një njeri shumë i
rëndësishëm. Zonja e uli kokën në shenjë mirësjelljeje dhe kërkoi të
na shërbehej çaj. Ndërsa e pinim çajin, me filxhanet kineze më të mira
të mundshme, ajo vazhdonte të mbante një rrjedhë të mahnitshme të
një bisede shumë të sjellshme, duke më pyetur për shëndetin tim dhe
se si kisha udhëtuar nga Guxherati. Ajo qe shumë e kujdesshme të
dëgjonte për Anisën. Nuk doja të hyja në detaje meqë ndieja që nuk
donte që shërbëtoret e saja të dëgjonin ç’flisnim ne.
Pasi e përfunduam çajin ajo më ftoi ta ndiqja atë. Ajo më udhëhoqi në
dhomën e saj të fjetjes, e mbylli derën dhe më kërkoi të ulem, pastaj
vazhdoi të m’i bënte pyetjet të cilat kishin ngelur në ajër, të
pabiseduara mes nesh:
‘Përse ke ardhur e pambuluar? Dhe përse e vetme? Në familjen tënde
vajzat nuk dalin në këtë mënyrë. Ç’ka ndodhur me ty? Ke ndonjë
problem?’
Unë e kisha të veshur një pallto të bardhë me xhaketë kameze dhe
mbaja një shall përreth kokës sime. Prej shumë kohës tani e kisha
lënë anash mbulojën. Sidoqoftë, nuk doja të argumentoja lidhur me
këtë tani.
Thashë: me siguri je e befasuar të më shohësh të pambuluar. Por a
nuk të befason të më shohësh duke ecur? Ju e dini që isha e gjymtë
dhe e sëmurë në shtrat për 19 vjet?’
E di këtë. Mirëpo tani më trego, cili doktor të ka shëruar kaq mirë?
‘Do të ta tregoj doktorin tim’ ia lexova tregimin e të paralizuarit që
bartej nga katër persona dhe i cili qe ngritur nga Jezusi tek Marku
2:9-11, pastaj ia dhashë asaj një Bibël në urdu që ta shikonte vet.
Ajo e mori librin sikur të ishte një gjarpër, e shikoi për një moment
dhe më pas ma ktheu prapa. Ky libër ju takon të krishterëve - tha ajo
me një shenjë neverie.
- Po ashtu është dhe unë jam po ashtu e krishterë - iu përgjigja.
Ajo e kapi krahun e karriges. ‘Ç’jam duke dëgjuar?’
- Kjo është e vërtetë. Unë i takoj tani personit që më ka shëruar.
‘Çfarë saktësisht je duke thënë me këtë?’ Andaj i tregova tregimin
tim, duke mos i përmendur ca emra të krishterë.

Mikpritësja ime po përpiqej të përmbante vetvetën. Ajo u ngrit nga
karriga dhe bëri ca hapa të shpejtë rreth dhomës, duke ardhur pastaj
të qëndronte përballë meje sërish, dhe duke anuar para e fiksoi
shikimin e saj në mua me një shqetësim të madh:
- Por pastaj - tha ajo - nëse Jezusi të paska shëruar, a është e
domosdoshme për t’u bërë e krishterë?
- Në rastin tim, po. Unë e kam gjetur një jetë të re dhe tani i takoj një
personi që më ka dhënë këtë jetë të re. Kjo është arsyeja që jam
përjashtuar nga shtëpia. Ndonëse nuk kam ardhur këtu për ta
diskutuar fenë me ty. Kam ardhur këtu nëse do të mund të më gjeje
ndonjë punë në njërën nga institucionet tua të grave. Mund ta bësh
këtë? Një punë e thjeshtë do t’ishte mirë. Nuk jam duke pritur diçka
që paguhet shumë.
Mbretëroi një qetësi e shkurtër, ndërsa i shikonte figurat e qilimit të
shtrenjtë. ‘Tani e kuptoj. E di çfarë unë në të vërtetë mendoja, se mos
të ka kidnapuar ndonjë nga shtëpia jote dhe e ke gjetur këtë vend
këtu për ndihmë.’
Ajo qeshi e trishtuar. ‘Mirë. Sonte mund të rrish këtu me mua dhe
pastaj nesër do të rregulloj diçka për ty.’
Ajo më dha dhomën dhe qesh e servuar me darkë nga një prej
shërbëtoreve të saja. E thashë një lutje të shkurtër dhe shkova në
shtrat, e lodhur por e qetësuar. Lidhjet familjare edhe në distancë
qenë, pas të gjithave, më të fuqishme seç kisha menduar.
Ditën e nesërme pas mëngjesit, të cilën e bëra vetë në dhomën e
qëndrimit, e takova burrin e saj. Ai e mori ofensivën menjëherë duke
më pyetur në mënyrë xhentile, për të mohuar krishterimin. Natyrisht
unë e hodha poshtë kërkesën e tij, po ashtu në mënyrë xhentile. Unë
po dridhesha në brendësi sepse pranë e kisha një njeri të fuqishëm në
qeveri. Do të ishte e lehtë për të të më largonte si një mizë të
mërzitshme, megjithëse qe një mik i ngushtë familjar.
Ai tha: ‘Mendo rreth kësaj ç’po flet. Ka ende kohë për ty të përqafosh
islamin sërish, dhe unë kam për të të ndihmuar të pajtohesh me
familjen tënde.’ A ishte kjo si një lloj kërcnimi?! I qetësova nervat.
Tani kisha një rast që nuk guxonte të humbej.
‘Ju falemnderit por jo’ - i thashë. ‘Nuk u fjalosa me ta. Unë jam në
paqe me të gjithë. Ai në të cilin unë besoj është Princi i Paqes dhe ai
mund t’ju japë paqe edhe juve po ashtu.’ Fjalët më dolën nga goja
para se të dija që i kisha thënë.
‘Përse nuk e lëshon krishterimin?’ më tha ai, duke humbur pak nga
durimi i tij i ngrirë. ‘Nëse nuk do të jetosh me vëllain apo motrën
mund të rrish këtu tek unë tërë jetën tënde.’
Qe oferta më e bukur dhe pa dyshim e thënë sinqerisht.
‘Ju falemnderit, por krishterimi im nuk është vetëm një religjion, të
cilin njeriu mund ta braktisë kurdo që njeriu të ketë dëshirë, ka të
bëjë me një ndryshim jete. Po që se do braktisja jetën time në Krishtin
me siguri do të vdisja.’

Pastaj vazhdova - shih nëse mund të më gjeni ndonjë punë për mua
dhe nuk kam për t’ju mërzitur më.
Për një moment qëndroi si një statujë e pastaj u largua. ‘Oh po, ne do
përpiqemi të gjejmë diçka për ty.’ I bëri me sy gruas së tij ndërsa po
largohej nga dera.
E dëgjova zërin e saj duke i thënë shoferit ta bënte veturën gati. ‘Eja,’
tha ajo dhe ne hipëm në veturë për t’u drejtuar ka qyteti. Autoja u
ndal jashtë një porteje të madhe të hekurt, e vendosur në mure të
larta. Lart mund të shihja majën e një ndërtese të madhe nga
çimentoja. Një shenjë shfaqte që ishte Burgu Qendror në Ravalpindi.
Siç dukej këtu ishte vendi ku do të punoja.
Shoferi e ftoi rojën dhe ai e hapi portën. Mikesha im më futi brenda në
zyrën e mbikqyrësit dhe ajo bisedonte me të për disa momente në
anglisht gjë që ishte shumë e qartë për mua. Mbikqyrësi pastaj i ra
zilës dhe një grua në moshë u shfaq, me zhurmën e një grumbulli
çelsash. Mbikqyrësi tha diç që unë nuk mund ta dëgjoja dhe bëri me
kokë në drejtimin tim dhe gruaja më tha menjëherë - eja.
Mikesha ime e këndshme tha: shko me këtë zonjë. Ky vend do të jetë
më i mirë për ty.
E falëndërova atë ngrohtësisht dhe ndiqja gruan andej ka shkonte.
Një derë nga shtyllëzat qe e hapur dhe gruaja më tregoi dhomën e
gjatë, si një hallë me tavane të larta dhe pa dritare. Drita që
ekzistonte aty vinte vetëm nga dera e cila ishte me hapësira, e
vendosur në një nga muret. Aty qe një tjetër derë e fortë në murin e
kundërt. Rreth dhjetë gra qenë të shtrira në copëzat e ndyera të
fletëve të pambukta të palmës, që rrinin përballë njëra tjetrës me
qëndrime të një indiference të ngrysur. E dëgjova derën të mbyllej
prapa meje dhe çelësi hyri në dryrin e derës, dhe unë e pandihmë
shikova në gruan më të afërt që e kisha.
‘Ç’po ndodh tani. Cila është puna që kam për të bërë?’
‘Punë? Nuk ka punë këtu. Ti je në burg sikurse ne. Ç’ke bërë ti që të
jesh këtu?’
M’u nevojiten një apo dy minuta që vija në vete. Kjo e ashtuquajtura
mikeshë familjare më paska sjellur në burg për shkak të të qenurit e
krishterë! Unë qesh e mashtruar dhe e zënë në grackë. Vrapova për te
dera duke e goditur derën. Asnjë nuk erdhi. Bërtita. Asnjë nuk u
përgjigj veçse gruas së re që kishte folur më parë.
‘Mund të bërtasësh sa të duash – nuk kanë për të të liruar.’
Iu ktheva asaj: Ç’është ky vendi këtu?
‘Si nuk është e qartë për ty, e mjera ti. Ky është një paraburgim, ku të
mbajnë deri në gjykim përveç nëse e ke dikë që do ta paguante
kaucionin.’ E tëra qe shprehur me terme më të ashpra seç duhej.
U përpoqa të qetësohesha dhe të mendoj. Sa gjatë do të mbahesha
këtu? Me ç’krim do t’më akuzonin? Edhe të qenurit e krishterë qenka
krim? Me siguri me anë të kushtetutës të jesh pjesë e një minoriteti
nuk do të ishte krim. Megjithkëtë, me anë të ligjit islamik, unë isha
fajtore për ofendimin më të madh, sikurse që isha bërë si e paprekur
nga familja ime.
Ky mendim më përkujtoi premtimin që Anisa e kishte bërë ndaj meje.
Pastaj sytë e mi u kthyen drejt çantës sime. Me pak mëshirë që kishin
çanta ime kishte ngelur e paprekur. Dhe Bibla ime ishte aty me ca
rroba të pastra – pasuri që nuk krahasohej në atë vend.
Shikoja përreth vetes më me kujdes. Ku do të mund të pushoja unë në
këtë vend? Dhoma qe e madhe rreth 80 hapa në gjatësi, me tre apo
katër dhoma anësore në të cilën gjendeshin ca shtretër me skelet
hekuri, të mbuluara me batanie të errëta. Këtu s’kishte fare rrymim të
ajrit nga ajri i pastër i netëve të Himalajës që vinte vetëm nga
zbrazësirat e portës. Por diçka më thoshte që këtu nuk do të mund të
flija. Dhomat qenë shumë të errëta dhe pa ajër, pa asnjë dritare –
sikurse varreza. Dhe unë nuk kisha dëshirë të isha e ngrënë nga
banorët e këtyre batanieve. Jashtë në të ftohtë, në dyshemenë e fortë
dhe të ndotur gratë tjera e kishin mbështjellur vetën plotësishtë në
çarçafe dhe qenë të shtrira në copa të ndyera. E mbështjellur me aq
rroba sa mundja të veshja unë qëndrova tërë natën, duke shikuar e
përgjumur përtej shtyllave të burgut në qiellin e një nate të pastër, me
hënën dhe yjet e saja.
Higjiena qe një gjë që më shqetësonte vazhdimisht, sikur ishte edhe
për gratë tjera. Një erë shumë e pakëndshme shfaqte praninë e një
toaleti megjithëse nuk kishte ujë të qarkullueshëm dhe mjete të
duhura pastrimi – vetëm një mutka apo një kazan me ujë i përbashkët
për ne gjatë tërë ditës. Kjo mbushej çdo ditë nga njeri i posaçëm.
Ishte një gotë në zingjirë e lidhur me majën e kazanit, dy gota për të
pirë me to dhe një kovë për rituale pastrimi. Ndonëse asnjëherë nuk e
kisha vënë re ta përdornin për këtë qëllim derisa qesh aty. Lutja ishte
një gjë shumë e largët nga mendjet e tyre.
Tri herë brenda ditës rojtari sillte diçka që ngjante në ushqim – bukë e
tharë dhe çaj për mëngjes ndërsa për racionet tjera supë të hollë
thjerrëze, patate jo të ziera mirë dhe ndonjëherë vezë të pashijshme.
E tërë kjo përkujdesje – të cilën unë nuk do ta kisha ushqyer as
lypësin në shtëpinë time – bënte që të burgosuret të shkonin aq larg,
sa ndonjëherë do të hidhnin çajin mbi rojtarin, do ta mallkonin atë dhe
kuzhinierin, si dhe policinë dhe gjykatën dhe njëra- tjetrën me një
gjuhë që më bënte t’i mbyll vëshët e mi.
Përtej portës së dukshme ne mund të shihnim në një distancë, brenda
intervaleve, anëtarët e familjeve apo miqtë e të burgosurve. Më pas
porta do të hapej dhe një apo dy nga gratë do të nxirrej jashtë për një
kohë të shkurtër për t’u dërguar në dhomën e vizitorëve, e që
ktheheshin me pajisje për ta bërë jetën të durueshme – çarçafe të
pastra, ushqim. Së shpejti oriz i ëmbël dhe pilaf dhe copëza të pulës
shkonin përreth, porse asnjë nga ana ime.
Askush nuk dëshmonte ndonjë interes në prezencën time, apo ndonjë
dëshirë për të më akuzuar me ndonjë akuzë. Megjithëse, siç mësova,
kjo nënkuptonte të ishte një burg vetëm i përkohshëm, për ata që
prisnin gjykimin. Sa do të mundte njeriu të kalonte këtu deri në
gjykim.
E pyeta gruan e vjetër portiere, ‘Përse jam këtu?’
‘Nuk e di përse. Mbikqyrësi më urdhëroi kështu,’ tha gruaja me
shumë indiferencë. ‘Unë vetëm po zbatoja urdhërimet.’
Në një nga blloqet tjera të burgut nga ana e meshkujve dëgjoheshin
bërtimat e njerëzve që rriheshin, dhe atë shumë rreptë. I dëgjova
gratë tjera – disa prej të cilave dukej të kishin lidhje me gangsterët
nga qyteti – të thoshin se kjo ishte për të nxjerrë nga ta rrëfimet e
përshtatshme me qëllim të kishin akuzë të duhur. Unë mësova po
ashtu që qe e mundur edhe për gratë të rriheshin – nga gratë – për të
njëjtin qëllim. Unë prisja, në hamendje nëse ky do të ishte fati im.
Gjatë javës së parë as që mund të flija mirë në dyshemenë e fortë, e as
të haja ushqimin e burgut. Një nuhatje në supë më bëri të humbisja
tërë apetitin që kisha. Nuk më pëlqente ndytësira, apo morrat, erërat,
apo në fillim edhe shoqëria. Edhe pse e hedhur në valët e dyshimit,
dallgëzat e frikës, unë do të lexoja ca pjesë nga Bibla ime e çmuar –
dhe kuptoja që bota gradualisht do të vinte në rregull dhe një paqe
filloi të rridhte si një lum. Lexova lidhur me Pjetrin dhe Gjonin në burg
tek Veprat 12:6-8. Mu bë e njohur që ishte një shok për ta sikurse për
mua të trajtoheshin si kriminelët e përditshëm. Porse ata ishin
falënderues dhe këndonin lavdërime. Apostulli Pal po ashtu thoshte:
‘Jeni falëndërues në çdo gjë.’ Mirë atëherë, unë do të falënderoj
Perëndinë pasi kisha mundësinë të dëshmoja për Perëndinë në
rrethana të njëjta.
Së pari, ndërsa e përdorja përtacinë e sforcuar për të medituar mbi
fjalën e Perëndisë, u përpoqa ta izoloj vetën time nga shoqet e burgut.
Shumë prej tyre, ishte e qartë, qenë kriminele që e parapëlqenin të
keqen, pjesë e bandave dhe plehra të qytetit të madh, thyes të
dyqaneve, vjedhës të xhepave, kidnapues dhe një vrasëse nga
provinca kufizuese veriperëndimore, e cila kishte mbytur burrin e saj.
Oh kjo krenari! Ky burg shërbente si një shërim i përsosur për të.
Qetësia ime e zgjatur, ndërsa e përkushtoja vetën time ndaj librit tim
vetëm sa e zmadhonte respektin dhe kureshtjen e tyre për mua. Unë
qesh një enigmë e cila do ta zbulonte vetën gradualisht.
‘Ç’je duke lexuar kështu me kaq interes?’ U përqendrova tek ajo që po
fliste, një grua e re me fytyrë të prishur në të cilën qenë të shkrura të
gjitha llojet e së keqes. ‘Ti ke qenë duke e lexuar atë libër me ditë të
tëra duke mos e përqendruar vëmendjen në ne fare. Duhet të jetë i
mirë. Për çfarë flitet?’
‘Do me të vërtetë të dish çfarë ka në këtë libër?’
Po. Çdo gjë vetëm për ta kaluar kohën në këtë gropë-ferri - thoshte
gruaja - emri i së cilës ishte Kalsum. Gratë tjera ndërprenë
pëshpëritjet për të dëgjuar bisedën tonë.
Ashtu që fillova të flisja me këtë grua në lidhje me të. E ngrita librin.
‘Kjo është një pasqyrë.’
‘Si është një pasqyrë? Unë mendoj se është një libër’ – një grua tjetër,
të cilën njihja si Katon, vështronte përreth për të fituar përkrahje për
këtë ide.
‘Po është një libër që në të vërtetë është si një pasqyrë, sepse
pikërisht këtu ne e shohim vetën tonë në raport me Perëndinë, e ai
është gjykatësi i të gjithë njerëzve.
‘Anët jo të mira,’ thoshte njëra nga gratë me një qeshje të madhe.
Ti ke të drejtë - i thashë. ‘Kjo pasqyrë na i shfaq gjërat që i bëjmë dhe
i quan ‘mëkat’. Mëkatet tona nuk janë të mira në sytë e njeriut e as në
sy të Perëndisë. Njeriu i gjykon mëkatet tona dhe ka për të na dënuar
për atë ç’kemi bërë. Porse Perëndia është i shenjtë dhe ai duhet të na
gjykojë edhe më shumë për shkak të mëkatit tonë. Mëkati nuk e kënaq
Perëndinë. Ajo e ofendon atë. Ai duhet ta dënojë mëkatin me vdekje.’
E kisha vëmendjen e plotë të këtyre grave të mjera, të cilat e prisnin
gjykimin e tyre. Vazhdova më tutje: ju mund të mendoni, atëherë nuk
ka shpëtim për ne. Ne duhet ta vuajmë dënimin tonë. Por pasqyra na
tregon që Perëndia ka dy mënyra të konsiderimit të mëkatit tonë.
Njëra mënyrë çon në vdekje, tjetra në jetë dhe ne mund të zgjedhim
cilën do të marrim.
Një qetësi me nervozizëm mbretëroi për ca çaste, e thyer nga Kalsumi
e cila bëri një pyetje, ‘Si do ta bëjë pasqyrja tërë këtë?’
‘Na tregon që Perëndia vetvetiu ka siguruar mënyrën e faljes së
mëkateve. Ai na quan neve mëkatarë për të ardhur tek ai me qëllim që
mëkatet tona të falen. Ky libër thotë “Ejani ju të gjithë të rënduar dhe
të munduar dhe unë do t’ju jap ç’lodhje. (Mateu 11:27-30).’
Qesh e befasuar nga reagimi i tyre ndaj kësaj. Ata e ndiqnin
argumentin për së afërmi. Një grua tha: nuk mund ta mohojmë që nuk
jemi të rënduar me mëkatet tona. Për këtë arsye jemi këtu. Askush
nuk mund të mënjanojë atë ç’kemi bërë ne.
Ia sqarova asaj doktrinën e faljes e përshkruar te Gjoni 1:8-9: ‘Po t’i
rrëfejmë mëkatet tona, ai është besnik dhe i drejtë që të na i falë
mëkatet tona dhe të na pastrojë nga çdo paudhësi.’
Disa prej tyre qenë shumë të prekur nga kjo. Lotët rridhnin nga sytë e
tyre. Më kërkuan t’i mësoj më shumë. Andaj edhe vendosëm që çdo
mëngjes do të bëja një studim Bible me një grup prej tyre.
Brenda një kohe të shkurtër fillova të vija re një ndryshim në ta, që
shndërriste nëpër velin e ndyer. Ato filluan të ndanin me mua pulën
dhe pilafin e tyre, po ashtu edhe çarçafet e pastra që mbështillja vetën
time gjatë gjumit. Rezultati më i mirë ishte që shtatë prej tyre rrëfyen
mëkatet te Perëndia dhe pranuan fajin e tyre të cilin e mohonin para
autoriteteve, duke e përfshirë edhe vrasësen nga provinca
veriperëndimore dhe dy vjedhëset. Ato më siguruan që asnjëherë më
nuk do t’i përsërisnin krimet e njëjta. ‘Kjo është puna për të cilën ke
ardhur këtu’ i thashë vetës, derisa muaji përvidhej në mënyrën e tij të
mërzitshëm.
Tri nga gratë qenë marrë për gjykim dhe ato shkuan me lotë në sy
sepse po më linin. Por më pas edhe unë qesh thirrur. Dera e burgut u
hap një ditë dhe më çuan në dhomën e mbikqyrësit, ku edhe e gjeta
Anisën e tmerruar me mikeshën së cilës i kisha besuar – që dukej aq e
pashqetësuar sa s’kishte mundësi.
Anisa u hodh në mua dhe më përqafoi, ashtu e ndotur siç isha. Pastaj
iu kthye gruas së vjetër dhe filloi ta merrte në pyetje:
‘Ç’ka bërë motra ime të jetë kështu e hedhur në burg. E ka mbytur
dikë ajo?’
Motra jote është bërë e krishterë. Ajo e ka mohuar islamin.’ Kjo, siç
nënkuptonte nga zëri, qe një mëkat më i madh se vrasja.
‘Ky ishte besimi i saj personal. Ajo e ka gjetur të vërtetën dhe nuk ka
frikë të dëshmojë për këtë, dhe ti nuk mund ta vësh një person në
burg për këtë, përderisa nuk ka më shumë ligje në Pakistan.’
Mikesha jonë nuk kishte çfarë të thoshte ndaj kësaj. Ajo lëvizi krahët e
saj. ‘Mirë, nëse do ta marrësh në shtëpi mund ta marrësh.’
Anisa u kthye kah unë. Gulshan duhet të vish tani me mua në shtëpi.
Nuk u kënaqa me këtë. ‘Përse duhet të vij në shtëpinë tënde. Burgu
është më i mirë se shtëpia jote.’
Ajo ndiehej e lënduar. ‘Pse e thua këtë?’
‘Meqë burri yt është ofendues i Jezusit dhe i kryqit të tij, unë nuk dua
ta dëgjoj më. Këtu në burg gratë kanë qenë duke më dëgjuar dhe e
kanë rrëfyer Jezusin dhe unë mund të bëj një punë të dobishme.’
Motra më përqafoi me lot në sytë e saj. ‘Ti e do Jezusin aq shumë.’
‘Do ta jepja jetën për Jezusin,’ Ishte e vërtetë që ç’do gjë që kishte
ndodhur qe për të më forcuar në besim. Kam qenë duke kaluar në
tunelet e errëta të dëshpërimit, por mu në errësirë ndriçonte një dritë.
Anisa thoshte, ‘Edhe unë e dua Jezusin. Dua të mësoj më shumë për të
nga ti.’
Më pas më tregoi ç’kishte ndodhur me burrin e saj.
Me sa duket kur e kisha lëshuar shtëpinë e tij, mu në të njëjtën ditë ai
kishte përjetuar një aksident dhe si rezultat gjendej në spital gati një
muaj. Ajo nuk kishte patur mundësi për të më kontaktuar më herët,
meqë detyra e parë e saj ishte e lidhur me burrin e saj.
Ajo vazhdoi: ‘Ai nuk ka për të bërë asgjë kundër teje. Ai më ka dhënë
leje të të marrë në shtëpi.
Sa shpejt gjërat marrin kahe tjetër. Për një moment unë po jetoja me
plehun e një shoqërie femërore në burg – duke gjetur ëmbëlsi në
mesin e tyre. Vetëm për një orë apo më tepër unë isha duke u zhytur
në vaskën e motrës sime në shtëpinë e saj të mirë në qytetin satelitor,
Ravalpindi, dhe shërbëtoret që prisnin çdo komandë time – duke u
hamendur sa do të zgjaste kësaj rradhe para se t’më jepeshin
urdhërimet e marshimit për shkak të pamundësisë sime të rri e qetë
në lidhje me besimin tim.

[Matrix]

Kapitulli 12: Tunduesi

Tani mendoj që qëndrimi im në Pindi me motrën dhe dhëndrin tim qe
një nga periudhat më të mira të jetës sime që kur u bëra e krishterë.
Anisa bënte çdo gjë për mua – dhe burri i saj ishte i këndshëm, në
mënyrë të përulur. Sërish isha pjesë e familjes sime, gjë që
trajtohesha me dashuri dhe konsideratë.
Në shtëpi ishin ca shërbëtorë – dy apo tre gra shërbëtore, një për
punë teknike, një kuzhinier dhe një shofer. Biri i kuzhinierit punonte
në kopsht. Ndërsa më nuk më kërkohej t’i rregulloja dhe pastroja
tavolinat. Por shërbesa që më kërkohej ishte t’i argëtoja vajzat e vogla
dhe e bëja këtë për Anisën që shumë kohë më parë ajo e bënte për
mua – u thoja tregime. Ishte një rol i kënaqshëm.
Në të njëjtën kohë fillova t’i vështroja shërbëtoret me një interes të
veçantë, e vetëdijshme për të gjitha punët e shtëpisë që duheshin bërë
– të gjitha larjet e enëve, dyshemetë, rrobat, të gjitha pastrimet, larjet,
shkëlqimet, heqjen e pluhurit, të gjitha mbledhjet, rregullimet,
mënjanimet. Fillova të isha falënderuese për shërbesën e njerëzve me
një buzëqeshje. Nuk kushtonte asgjë dhe vetëm shkaktonte lumturi.
Ne u afrum shumë pranë së bashku, unë dhe motra ime, motra në
Krishtin tani. Shpenzonim nga dy apo tre orë në ditë në të studiuarit e
Biblës. Shumë shpejt Anisa e kuptoi një fakt themelor: se ishte e
mundur të lidheshe me Biblën në një mënyrë jo të mundshme për
Kuranin. Njeriu mund ta lexonte si një libër të zakonshëm, duke i
njohtur nga një pikëvështrim tjetër ca nga gjarjet që qenë të
përbashkëta për myslimanët dhe historinë hebreje, ndonëse kishte më
tepër këtu, një autoritet i pagabuar i së vërtetës.
Ajo thoshte: ‘Sa fjalë të këndshme që janë këto. Ato të sjellin
ngushëllim.’ Ajo e kishte në mendje fëmijën e saj të humbur.
Thashë: është e gjallë. Këto janë fjalët nga Ati ynë qiellor. Për ç’do gjë
që ndjen i ke fjalët përkatëse këtu, e pikëlluar apo e lumtur. Gjëja
kryesore është për të kuptuar se mëkatet tua janë falur, dhe për të
ecur me Jezusin ditë për ditë.
Ajo tha: E ndiej që ai është këtu me ne, ndërsa ne jemi duke biseduar
për të.
E drejtova tek vargu “kudo që dy a tre janë bashkuar në emrin tim,
unë jam në mes tyre’. (Mateu 18:20).
‘Kur ne lutemi Ai është çdo herë dëgjon. Ne e kemi mësuesin me vete.
Ne kuptojmë duke qenë se Fryma e tij i Shenjtë na udhëheq’.
Bland Shahu nuk qe dhe aq i lumtur për interesin e ri të gruas së tij.
‘Mos i trego çdo kujt që je ngritur nga të vdekurit nëpërmjet Krishtit.
Mbaje në qetësi - i kishte thënë ai. Porse nuk mendoj që ajo e vinte re
këtë.
Për shkakun e saj nuk u tregoja të gjithëve se isha e krishterë,
megjithëse nëse do isha e pyetur në mënyrë të drejtpërdrejtë do u
thoja në lidhje me vegimin dhe shërimin tim – që zakonisht do i
qetësonte ata.
Anisa dhe burri i saj kishin shumë të afërt dhe miq, dhe çdo ditë
takoja vizitorët e saj në shtëpinë e këndshme që kishin. Traditat
shumë strikte të një shtëpie shiite kërkonin që, ç’do gjë ndodhte në
pjesët tjera të botës muslimane, këtu divizionet fundamentale të
gjinisë ngeleshin. Vizitorët meshkuj dhe gra edhe nëse do vinin së
bashku, do rrinin të seksione të ndara të shtëpisë apo në dhoma të
ndara. Kishte momente kur unë si e krishterë, ndihesha e
padurueshme me këto ndarje të njerëzve, në veçanti pasi e dija në
shoqërinë ku Krishti ka sjellur njerëzit e tij së bashku jeta do mund të
vazhdonte shumë mirë pa to. Porse në Pakistan, një shtet i themeluar
nga idetë islamike, çdo pjesë e jetës sonë sociale do të mund të matej
kundër mësimeve të Kuranit dhe interpretimeve të shkrimeve nga
tradita. Tensionet e situatave kundër jetës qytetare, me sofistikimin e
tij të madh qenë më të qarta për mua seç ishin në Xhang, e cila qe një
vend rural dhe më prapa në këto çështje. Një pjesë e imja gjykonte,
ndërsa pjesa tjetër kënaqej me mënyrën e vjetër të përjetimit të
shoqërisë femërore dhe bisedave feminine, të papenguar nga
prezenca e ndonjë mashkulli.
Sa lehtësuese ishte t’i dëgjoje të gjitha këto detaje të imta lidhur se
kush do martohej me kë, cili fëmijë ishte i sëmurë e cili mirë, ç’po
mësonin në shkollë, ç’karrierë do ndiqnin. Tani vajzat kishin filluar të
edukoheshin, disa edhe shkonin në kolegj, megjithëse të fitonin
karrierë të mirë për ta më pas nuk ishte gjë e lehtë dhe jo çdo herë e
admiruar.
Vajza mund të ishte një doktoreshë apo mësuese e vajzave, apo një
motër medicionale. Qe më vështirë për të shkuar në ndonjë ambient
ku do të mund të punonin me meshkuj, si brenda në zyre. Ndonëse t’i
mbaje vajzat e edukuara në shtëpi derisa ato martoheshin po bëhej
goxha e vështirë për familjet, me shumë njerëz të rinj që e shtyenin
martesën ndërsa studionin për karrierë jashtë vendit. Ekzistonte një
kontraditë çdo herë prezente në mes idealeve religjioze dhe botës
ashtu siç ishte. Ah po, këto probleme takonin çdo familje edhe sot –
ata fajësojnë influencën e jashtme nga perëndimi për shkatërrimin e
standardeve, dhe ktheheshin me një lehtësim në vlerësimet e më të
lumtura – duke lënë anash ëndërrat e një jetese më të mirë, të
ardhmen më të bukur për bijtë dhe bijat e tyre. Dëgjoja, tani shumë
më e vetëdijësuar se më parë që këto ëndërra ishin vetëm lule të
kalbura, gati për t’u mënjanuar nga një erë e rëndë. Këto tensione nuk
do kalonin. Atëherë nuk e kuptonim si loja zhonglere e logjikës së
jetës kundër asaj religjioze e përseritur çdo ditë, do të çonte në një
eksplodim.
Anisa i vendosi mendimet e mia në fjalët e saj: Ata janë të shqetësuar
për fëmijët, por ku janë duke shkuar jetët e tyre?
Kotshmëria e jetës së religjionit pa Krishtin e dërrmonte atë
ndonjëherë.
Përvoja e të qëndruarit në të dy anët e perdes purda më bënte të
kuptoj sa e fuqishme dhe e sigurt që ishte themeli që kisha për jetën
time. Lumturia ime tani nuk varej nga të përmbushurit e ambicieve të
mia – qëndronte në bërjen e vullnetit të Perëndisë. Dhe kështu
asnjëherë për ndonjë moment nuk e kisha lejuar vetën time të
paramendoja që kjo periudhë paqeje të zgjaste përjetë. Dhe me të
vertetë ishte ashtu.
Në nëntor mësova që dhëndri im do të lëvizte për një kohë nga
Ravalpindi për në Lahore, për interesa të biznesit të tij.
Ne të gjithë duhet të shkojmë po ashtu tha Anisa. ‘Dhe kemi për të
qëndruar te Alim Shahu.’
Isha shumë në ankth ndaj këtij lajmi.
‘Më vjen shumë keq por nuk mund të vij me ju në Lahore. Vëllai ynë
Alim Shahu më kishte thënë që dyert e tij do ishin të mbyllura për
mua që kur u bëra e krishterë.’
Fytyra e motrës sime u deh si e një fëmije kur qante. ‘Kam nevojë për
lutjet e tua dhe ndihmën tënde. Nëse Alim Shahu nuk ka për të të
lejuar brenda unë do të marrë me qira një shtëpi tjetër dhe do të vijë
me ty.’
‘Dhe ç’do bëj burri i yt pastaj – mendoj se do të të divorconte pas
kësaj.’ E përqafova atë dhe u pajtova të shkoj me ta. Do të shikonim si
vëllai ynë do të priste mbërritjen time.
Në këtë mënyrë me 28 nëntor u bëmë gati të niseshim me makinë në
orën 4 të mbrëmjes dhe plaçkat tona i vumë në kamion.
‘Më vjen shumë mirë t’ju shoh. Jeni shumë të mirëpritur në shtëpinë
time.’
Qe vëllai im që po fliste. Nuk mundja t’u besoja veshëve të mi. Ishte
sikur ajo bisedë e hidhur në telefon të mos kishte ndodhur fare.
Familja u vendos përkohësishtë me Alim Shahun derisa do të gjenin
një shtëpi. Unë qesh e akomoduar në një dhomë të këndshme fjetjeje
dhe një shërbëtore me rrinte pranë.
E di që i keni miqtë e juaj këtu - thoshte vëllai im shumë papritur. I
kam thënë shoferit tim për t’ju çuar kudo që të doni.
E falënderova ngrohtësisht, por brenda kësaj qe një ndjenjë alarmimi.
Qe tepër mirë për të qenë e vërtetë.
Kur e diela erdhi, unë i kërkova shoferit të më çonte në rrugën Varis
në kishën metodiste. Pastori më mori dorën time tek dera dhe njerëzit
më përshëndetnin me shumë kënaqësi, ndonëse njëri më pyeti ‘si je?
Ku ke qenë deri tani? Ke nevojë për diçka?’ Unë në fakt nuk u thashë
gjë lidhur me vështirësitë e mia, duke qenë se i besoja Perëndisë për
t’i zgjidhur ato.
Katër muaj më vonë, ndërsa po lutesha një mbrëmje maji në dhomën
time, e ulur në karrigë me Bibël të hapur në gjunjët e mia. I dëgjova
kërcitjet e këmbëve dhe hapa sytë. Ja aty po rrinte Alim Shahu
përballë meje duke më shikuar, me një buzëqeshje në fytyrën e tij.
Ngela e palëvizur dhe për disa arsye isha duke menduar për tigrat.
‘Uroj të jesh e lumtur në shtëpinë time’ tha ai me zërin më të
këndshëm të mundur. ‘Shpresoj të kalosh mirë me gruan time dhe të
jesh e lumtur me fëmijët e mi. Shpresoj shërbëtorët të të mos
shkaktojnë ndonjë vështirësi.’
‘Jam shumë e lumtur këtu,’ thashë, duke e menduar sinqerisht.
‘Ne të duam shumë dhe do donim të rrije me ne për të mirë. Në fakt
kam qenë duke menduar të ndërtohet një shtëpi për ty në Gulberg.’
(Kjo ishte një rrethinë e bukur, moderne për njerëz të pasur, pesë apo
gjashtë milja tutje).
Ai vazhdoi, ‘Dhe do doja të vije me mua për pushime. Muajin tjetër
kam për të vizituar vendet islamike… Mekën, Medinën. Do të kishe
dëshirë të vije me mua?’
Ai qe duke më tunduar. Mendova për pak për: ‘Unë do të t’i jap të
gjitha këto, nëse …’ (Mateu 4:8-9).
- Nuk përtoj të vij me ty - i thashë - megjithëse nuk ka për të bërë
ndonjë dallim përsa i përket besimit tim.
Si të mos kisha folur fare ai e mori Biblën nga prehëri im dhe u ndal
për të shikuar në faqet e hapura duke i menduar gjërat. ‘E tëra që
kërkoj nga ty për të t’i dhënë ato është mu ky libër. Ma jep Biblën dhe
unë do ta çoj prapa në depot e shoqërisë biblike që të mos e lexosh
më. Dhe fillo të mos shkosh më në kishë dhe unë kam për të të dhënë
çdo gjë që të duash.’
Thashë me zë të lartë: Psalmi 119:105 “Fjala jote është një llampë në
këmbën time dhe një dritë në shtegun tim”. Kjo është fjala e Perëndisë
dhe më flet për dallimet në mes të duhurës dhe të gabuarës. Nuk
mund të ta japi … kjo është pjesë e jetës sime.’
Mund të shihja që filloi të zemërohej. Menjëherë vazhdova: ‘Nuk
mund ta ndaloj të shkuarit në kishë, sepse ajo është shtëpia e
Perëndisë. Nusja duhet bërë gati sepse dhëndri është duke ardhur.
“Dhe cilido që më mohon para njerëzve edhe unë do ta mohoj para
Atit tim në qiell.’ (Mateu 10:3).’
Ai kërceu lart. E hodhi Biblën në mua. ‘Para se të dalë dielli ta lëshosh
shtëpinë time, nuk dua të të shoh sërish këtu.’
Kurtha qe bërë gati. Kishte susta, porse ishte e zbrazët. Viktima kishte
ikur.
Asnjë tjetër nuk më erdhi pranë atë natë. U shtriva për të fjetur me
një zemër të rënduar. Të nesërmen gati të gjithë e kishin kuptuar.
Nusja ime nuk e hapi gojën fare me mua. Vëllai im nuk shihej aspak.
Asnjë fjalë nuk dilte as nga Anisa dhe burri i saj. Shërbëtorët vetëm që
e kishin lënë mëngjesin dhe kishin dalur menjëherë jashtë.
E pikëlluar e paketova çantën time dhe katër apo pesë veshje të
përgatitura për mua nga Anisa. I lashë rrobat e cilësisë së lartë që m’i
kishte dhënë Alim Shahu, meqë ai kishte thënë: të mos marrësh asnjë
gjë nga kjo shtëpi.
Valixhja ime qe në korridor dhe unë po shkoja në drejtim të saj, kur ja
Safdar Shahu po vinte. Nuk e kisha parë që kur e kisha lënë Xhangun,
porse fjalët e një mirënjohjeje të lumtur vdiqën në buzët e mia ndërsa
po e shihja ç’kishte në dorë. Qe një revole.
Më kapi me dorën e tij dhe më tërhoqi poshtë kah bodrumi i shtëpisë.
‘Rri atje dhe mos lëviz!’ më urdhëroi ai. U binda. Safdar Shahu
mundte, kur ngacmohej, të ishte mizor. Shkoj që ta thërrishte Alim
Shahun. Një qetësi e vdekjes mbretëronte në shtëpi, një erë frikeje.
Vëllezërit e mi erdhën poshtë me fytyra të ashpra dhe u ulën. Zemra
më rrihte ndërsa këmbët më dukeshin si një kashtë, megjithëse
qëndrova e ulur në karrigë, duke tentuar të isha e qetë.
Vëllezërit rrinin përballë meje, në anën tjetër të tavolinës. Përpiqesha
të shikoj në fytyrat e tyre të mbushur me urrejtje, por ata po shikonin
brenda sikur të mos ishin të vetëdijshëm për vështrimin tim. Safdar
Shahu ia kaloi revolen Alim Shahut:
‘Përfundoje këtë mallkim në familjen tonë! - kërcëllinte ai.
Alim Shahu e kapu dorëzën e revoles dy-cilindrëshe dhe ngadalë e
solli përreth për ta drejtuar në kokën time.
Ai fliste me një dëshpërim të thellë:
‘Përse do që të vdesësh? E tëra që duhet të bësh është të mos
vazhdosh ta pranosh Jezusin si Bir të Perëndisë dhe që nuk do të
shkosh më në kishë. Atëherë jeta jote ka për t’u kursyer sepse unë
nuk do të gjuaj.’ Fytyra e tij dukej e varur dhe e dërrmuar nën dritën e
poçit dhe pashë në ç’zor që ishte – duke e luftuar dashurinë për mua
për të cilën qe mësuar nga babai.
Kjo qe edhe për mua një moment i tmerrshëm. Unë isha mësuar t’i
trajtoja vëllezërit e mi me respektin më të madh si çdo vajzë
myslimane.
Kurrë nuk i kisha kundërshtuar përderisa Jezusi erdhi në jetën time
dhe jam përpjekur që kurrë të mos flas brutalisht me ta, duke ditur që
mund të varesha në dashurinë dhe vlerësimin e tyre, dhe mbrotjen e
tyre, nëse kjo do ishte ndonjëherë e nevojshme. Në këtë rast poashtu,
babai im u kishte dhënë atyre një detyrë serioze të përkujdeseshin për
mua, porse ai nuk ishte pjesëmarrës i një krize si kjo asnjëherë. Unë
po i shqyeja ata për gjysmë nëpërmjet konfliktit të dashurisë dhe
detyrës.
Por unë duhesha të shkoja para. Nuk mundja të kthehesha prapa, jo
tani.
‘Mund të më siguroni që nëse nuk më gjuani tani nuk do të vdes?
Është e shkruar në Kuran që kur një njeri është lindur njëherë ai ka
për të vdekur. Prandaj, vazhdo para, gjuaj. Nuk më pengon të vdes në
emrin e Krishtit. Në Biblën time thuhet: Ai që beson në mua, edhe
sikur duhej të vdesë do të jetojë (Gjoni 11:25).
Arma u lëkund dhe ra poshtë.
Safdar Shahu fliste në qetësi. ‘Nuk ke nevojë ta mbysësh këtë të
krishtere dhe të fajësohesh për këtë. Ajo tanimë është mallkim për ne.
Hidhe jashtë.’
Ata më shtyen para tyre për t’u ngjitur shkallëve lart. E mora valixhen
time në korridor dhe dola jashtë derës. Vëllezërit u kthyen të mërzitur
në shtëpi.
‘Asnjë armë e sajuar kundër teje nuk do të ketë sukses’. E dija ku e
kisha lexuar këtë, (Isaija 54:17) porse nuk e dija ishte kaq saktësisht e
realizuar.

[Matrix]

Kapitull 13. Qiriri

Ku mund të shkoj, o Atë?’ – derisa qëndroja vetëm anash rrugës
Samanabad, në përpjekje për të tërhequr prapa lotët nga shoku dhe
dhimbja nga kjo skenë që sapo kisha përjetuar, dhe duke shikuar
poshtë dhe lart pa ndonjë arsye rreth asaj ç’të bëj më tutje. Por
përgjatë kësaj rruge në formë piste trafiku qe i zbrazët, dhe një linjë e
konsiderueshme e shtëpive që qëndronin prapa mureve të gjata nën
shkëlqimin e mëngjesit, nuk zbulonin asgjë të zhvillohej nga jeta
përparimtare. Tanimë pa menduar fare u ktheva në të djathtë dhe
fillova të ecja në shtegun e cementuar të këmbësorëve për një milja
larg, ku qëndronte autobusi. Ndërsa mbërrita atje unë tashmë e kisha
në mendje – Gjon dhe Bimla Emanuel do t’më ofronin strehim.
Gjon Emanueli, një kopshtar nga autoritetet e qytetit, jetonte në
koloninë Medina së bashku me gruan e tij dhe të katër fëmijët e tyre.
Kjo familje ndiqte shërbesat te kisha në rrugën Varis. Ata më patën
ftuar një herë a dy dhe mbaj mend të isha kënaqur atje duke biseduar
për Zotin, shërimin dhe fuqinë shpëtuese. Ata më patën thënë ‘Eja tek
ne në ç’kohë të duash; shtëpia jonë është çdo herë e hapur për ty.’
Te stacioni i autobusit kishte një variacion të transportit. Mora një
riksh për Muzai Çang dhe prej aty një minibus që shkonte për
Gurumangat. Nga këtu qe një ecje e shkurtër përgjatë vijës
hekurudhore për në koloninë Medina.
Zgjodha rrugën e ngushtë, të pluhurosur që kalonte në mes shtëpive
duke u mënjanuar rrugëve të hapura që çonin në një pishinë aty
pranë. Te shtëpia e Gjon Emanuelit e kapa fundin e dorëzës së metaltë
që varej jashtë dhe godita fort në dyert e dyfishta nga druri në muret
e larta. Pas një kohë të shkurtër Bimla e hapi derën dhe i nguli sytë
91
befas në mua, e pastaj më kërkoi të hyja brenda.
I ndava ca fragmente me atë ç’kishte ndodhur me mua duke i kërkuar
një strehim të përkoshëm. Ajo pa që po dridhesha dhe hodhi krahët e
saj mbi mua: Ti je mëse e pritur të qëndrosh me ne dhe ç’do gjë që
kemi mund të ndajmë së bashku.
Kur Gjon Emanueli erdhi në shtëpi me biçikletë në pasditën e
vonshme, ai e dëgjoi ndodhinë time me kujdes. ‘Mos u shqetëso. Unë
jam vëllai yt në Krisht,’ më siguroi. Sa e çuditshme që mund të
ndihem aq afër me njerëz që nuk janë të gjakut tim,’ mendoja, e
ngrohur nga përkujdesi i tij. Dukej që bashkimi i besimtarëve të
vërtetë në Krishtin do të mund t’i lidhte ndjekësit e tij njëri me tjetrin
me lidhje më të fortë sesa lidhjet e gjakut apo e martesës.
Shtëpia e tyre, të cilën e kishin me qera, qe e vogël – me vetëm një
dhomë të ndejes me verandë. Në njërën anë të kësaj verandeje ishte
kuzhina dhe një tjetrën toaleti. Pyesja veten ku do të flinim që të
gjithë – dukej që do të flija me fëmijët e tyre, më e vjetra e së cilave
ishte vajza tetëvjeçare, në verandë. Kjo përmbante ngrohje dhe
shndërrohej në dhomë në kohë më të ftohtë. Gjoni dhe Bilma fjetën në
kompleks, sikundër ishte zakon të bëhej kur shtëpitë janë të vogla
ndërsa familjet e mëdha. Nuk kishte bari e as lule – nuk kishte vend të
rritej asgjë. Kompleksi qe rregulluar me argjilë dhe kashtë mbi për ta
bërë një sipërfaqe të fortë dhe qe gëlqerosur, ashtu që u bë një
vazhdim i shtëpisë. Megjithatë, kishte lule nëpër vazo për ta ndriçuar
shtëpinë. Një akomodim i thjeshtë në krahasim me ngushëllimin që
kisha lënë prapa meje, porse ishte e mrekullueshme për të patur liri të
nxirrja Biblën dhe të lexoja hapur dhe për të pasur kohë lutjeje dhe
studimi me Gjonin dhe Bilmën. Unë për këtë qesh përballuar edhe me
vdekjen.
Natën e parë, e shtrirë në çarpai me një çarçaf në ajër të hapur, nuk
mundja të flija për shkak të mosnjohjes së ambientit, për shkak të
mendimeve të mia garuese dhe për shkak të tingujve të natës së
bezdisshme. Në atë vend njerëzit shkonin në shtrat herët, për t’u
zgjuar në mëngjes herët menjëherë pas daljes së diellit për t’u
përgatitur për udhëtim në qytet për punën e tyre. Por ndërsa rrëmuja
e jetës së përditshme qe suspenduar dhe zhurmat nga pompat e ujit
vdiqën, ra një qetësi e madhe, në të cilën filluan të dëgjohen tinguj të
tjerë, origjinën e të cilëve duhesha hulumtuar.
Kishte kërcitje dhe kacafytje të mive. Prapa shtëpisë drenazha e dobët
kishte krijuar pellgje të ujit, në të cilat familjet e lumtura të
bretkocave argëtoheshin dhe insektet që dëgjoheshin nga kaçubet.
Nuk kishte rrjetë të më mbronte nga mushkonjat, të cilat vallëzonin
mirë mbi mua. Fëshfëritjet e imta mbi mushamat e kashtës së çatisë
së verandës më bënë të pyesja veten se ç’hardhuce apo kacabu do të
binte mbi kokën time. U kisha lakmi fëmijëve për gjumin e
qëndrueshëm dhe të pavetëdijshëm. Frymëmarrja e tyre e lehtë filloi
të dëgjohej më shumë sa më shumë që shqetësohesha, derisa u
92
përngjante zhurmëve të një deti të largët.
Pas një përpjekje i mbylla veshët dhe i ktheva sytë në brezin e qiellit
të cilin mund ta shihja nga nën veranda. U përpoqa ta dërgoja veten
në gjumë duke i numëruar yjet nëpërmjet pulitjes së syve, porse këto
vetëm sa më zgjuan më shumë. Pastaj hëna e vetmuar u ngrit mbi
fushën e vizionit tim, duke e larë kompleksin me dritën e saj
misterioze, aq e dashur nga poetët dhe të dashuruarit. Pastaj dukej që
një autoritar Navabi i erës, xheloz për një bukuri të tillë argjendi, ftoi
velet e grisura të reve të fsheh fytyrën e saj nga sytë e përmalluar.
Shikoja vallëzimin e hënës dhe të yjeve në mbarë qiellin ndërsa ora
shkonte para dhe ndieja goditjet dhe vuajtjet e ngjarjeve të ditës në
një fokus më real.
Qe një nga ato periudha të kohës ku çështjet e jetës qëndrojnë qartas
nga ngatërresat e zakonta sipas së cilës shumë ngjarje merrnin pjesë.
Pashë që unë, Gulshan Esteri, e varfër dhe e urryer nga ata që duhej
përkujdesur për mua dhe tani e përjashtuar nga dyert e tyre, isha tani
e lirë nga pengesat. Veli i religjionit të trashëguar, që një kohë më
kishte ndarë nga një Perëndi të cilin askush s’mund ta njihte, qe i
grisur, duke e zbuluar Perëndinë në fytyrën e Jezus Krishtit, Zotit tim.
Tashmë shtegu i dishepullizimit qe shënjuar, dhe qoftë me kënaqësi
apo me dhimbje unë duhet të ecja me bindje në të. Ndonëse nuk isha
vetëm. Është njëri me mua i cili është i fuqishëm dhe që do të sigurojë
për të gjitha nevojat e mia. E përgjumshme e pashë qiellin e zbehtë t’i
gëlltiste yjet duke e lënë yllin e shkëlqyer të mëngjesit, lajmëtarin e
agimit. Duke menduar për Jezusin, Yllin e Mëngjesit me plotë shpresë,
i dërguar nga Perëndia për ta ndriçuar jetën time, rashë më në fund
në një gjumë të shkurtër por të papenguar.
U zgjova me qepallat e rënda në dritën e plotë, kur çuni katërvjeçar
Gudu, më preku në krahun tim. Edhe pse me vështirësitë që kisha për
t’u larë me ujin e tërhequr nga pompa e kopshtit, unë vazhdova të
mendoj lidhur me idenë që qe kristalizuar brenda natës – duhesha të
gjeja ndonjë punë sepse nuk mund të prisja nga miqtë e mi të
përkujdesen për mua.
Drejtoresha e shkollës private të vajzave më shikoi poshtë dhe lart
ndërsa po qëndroja në zyrën e saj, e hutuar para kësaj gruaje të
hijshme dhe të frytshme, që përreth saj kishte një erë autoriteti.
Tashmë dhe unë isha e patundur. Ajo e rregulloi shallin e saj dhe në
mënyrë të sjellshme tha: mirëmëngjes, zonjë! Si mund t’ju ndihmoj?
Keni fëmijë këtu?
‘Jo, nuk kam fëmijë këtu. Kam ardhur të shoh nëse keni nevojë për një
mësuese në shkollën tuaj.’
Shprehja e saj ndryshoj nga një hetim i sjellshëm në atë të një përfillje
të lehtë. Mund të shihja që çasja ime direkte kishte përfituar ca pika
të zeza. Do të kishte qenë më mirë t’i kisha shkruar, jo të vija, si një
shërbëtore apo një kopshtare, për të kërkuar punë.

‘Çfarë lëndësh ju mësoni, dhe ç’kualifikim keni ju?’
Unë mund të mësoj urdu, njohuritë religjioze islamike, histori,
gjeografi dhe matematikë, deri në nivel kolegji.
Ajo shikoi në mua me vëmendje, duke i korrigjuar mendimet e saja.
Një mësuese e përkryer e vajzave - tha ajo - megjithëse për fat të keq
posti i lirë që patëm është i mbushur, dhe nuk mund të ju punësoj, por
nëse e leni emrin dhe adresën tuaj te sekretaresha, unë do t’ju
kontaktoj për ndonjë vend të lirë.
Ajo u ngrit nga tavolina e rëndë për të më liruar, megjithkëtë unë
mbeta edhe më tutje. Qesh e dëshpëruar.
‘Ka ndonjë mundësi që ju të dini nëse ndonjë nga vajzat ka nevojë për
mësim në shtëpi, për arsye të ndryshme, mbase ndonjë sëmundje apo
prindërit e tyre nuk duan t’i lejojnë në shkollë?’
‘Më vjen keq që nuk di. Por nëse dëgjoj, atëherë kam për të të
informuar, nëse e leni emrin dhe adresën tuaj te sekretaresha.’
Për dy apo tre javë kam qenë duke ardhur në qytet, e kaloja Fortesën
e Kuqe, për të kërkuar ndonjë punë, duke i shpërndarë kualifikimet e
mia nga shkolla në shkollë, si një thashethemexhi. Adresat më vinin
nga zyrja e papunësimit, ku i befasoja zyrtarët me aplikacionin tim.
Për ta isha si një enigmë e vërtetë – një grua e re e një klase të lartë,
me duar të papërdorshme për ndonjë punë, me siguri e papërkrahur
nga familja e saj.
Gjoni dhe Bimla më siguruan sërish dhe sërish për përkrahjen e tyre,
ndonëse e dija se isha edhe një gojë tjetër për t’u ushqyer me një
rrogë të ulët të një personi. Andaj lutesha për punë dhe ecja nëpër
rrugë me diellin që piqte, me një vrimë në këpucët e mia dhe kur
ndihesha e zemëruar dhe e deinkurajuar mendoja për Jezusin se si
ecte ai nëpër rrugë që të vdiste për mua.
Kur e vizitova zyrën e papunësimit për të katërtën herë, dëgjova që
një zonjë reportere kërkohej për një revistë javore me zyrë në pazarin
e vjetër Anarkali. Emrin Anarkali e dija, lule shegë, si një nga këto
heroinat tragjike që qëndrojnë në historinë tonë. Ajo qe e djegur për
së gjalli nga perandori mongol, meqenëse, pa asnjë faj të sajin, ajo pat
rënë në dashuri me gjysmëvëllain e saj Salem. Edhe një vajzë tjetër në
fatkeqësi - mendoja, duke u përpjekur të përkujtoja nëse ai ishte
përgjegjës për dënimin e saj të tmerrshëm. Me siguri jo, sepse ai
ishte biri i perandorit.
E kisha parë revistën, e dija që i kishte 24 faqe, me fotografitë e
njerëzve të famshëm në mbështjellësin e ngjyrosur, dhe që kishte
prirje politike. Dëshpërimi më bëri më të guximshme dhe unë kërkova
për një intervistë atje.
Të nesërmen në orën 10 u paraqita në katin e parë të zyrës së revistës
në Anarkalinë e vjetër. Redaktori ishte një njeri i gjatë, i pashëm, me
një natyrë të paanshme, që vishte një kostum të zi të lehtë, dhe me një
sjellje shumë të mirë në fakt.
Uluni ju lutem - më tha - duke indikuar në një karrigë në mënyrë
shumë precize, pak më larg nga tavolina e tij e shkëlqyer, aty ku
kishte qilim. Ai preku një sustë dhe kërkoi nga një i ri të më shërbente
një pije të ftohtë. Ai e solli një shishe me pipë në të.
‘Më intereson të di përse keni nevojë për punë në përgjithësi?’
thoshte ai, dhe dhëmbët e tij të bardhë dukeshin në buzëqeshje.
Nuk kam prindër dhe jam e arsimuar. Dua të përfitoj për jetesën time
- i thashë.
Ai luante me një stilograf me maje të artë, dhe vura re aromën e dobët
të parfumit, me siguri nga pasrroja e tij. Por më thuaj - tha ai -përse
vëllezërit dhe motrat e tua nuk kujdesen për ty në mënyrë që ti të mos
punoje?
‘Oh ata janë të gjithë të martuar dhe të vendosur nëpër shtëpitë e tyre
dhe unë nuk dua të jem një barrë për ta, dhe kjo është arsyeja përse
kam nevojë për punë.’
Ai donte të dinte ku tjetër kisha kërkuar për punë dhe i tregova për
mosuseksin e aplikimit tim në shkollë. Drita nga dritarja me rrjetë dhe
perde të vendosur ra m’u në fytyrën time ndërsa bisedonim dhe vura
re që ai po më studionte me vëmendje. Më pas u shfaq pasi kishte
vendosur në lidhje me mua, shumë shpejt mendova më vonë.
‘Mund të fillosh që nesër. Eja në mes orës 8.30 dhe 9 dhe mos u
brengos – unë do të t’i tregoj pyetjet bazë që ke për t’i bërë gjatë një
interviste. Do të kesh nevojë për të punuar bukur shumë për të shkuar
edhe në shtëpitë e njerëzve – e ndonjëherë edhe nëpër shkolla.’
Jam mjaft me përvojë përsa i përket shkuarjes nëpër shtëpia të
njerëzve - mendova por nuk thashë gjë.
Më sqaroi që do të paguhesha me një rrogë të thjesht prej 100 rupa
në muaj. Kjo nënkuptonte kundër çdo gjëje që unë mund të fitoja nga
paratë që zonjat do të paguanin për privilegjin e të qenurit të
intervistuar. Kjo ide vlente se nëse ata paguanin, do të mund të
thoshin ç’do gjë të donin. Do të merrja 20 përqind nga kjo shumë. Qe
një sistem që vepronte më shumë për ta sesa për mua, porse nuk
kisha fuqi pazarllëku.
Ti nuk je myslimane - më tha ai. Ishte më tepër një deklaratë faktike
sesa një pyetje.
Jam e krishterë - iu përgjigja duke pritur gjatë në një moment agonie
derisa ai mendonte. Më në fund ai e futi lapsin prapa në xhepin e
sipërm të këmishës së tij, u ngrit nga karriga dhe tha: Mirë, nuk ka
lidhje dhe aq shumë. Dukesh ashtu siç the, një person i arsimuar që
nuk ka frikë për të biseduar me njerëz.
Dolëm jashtë nga zyra e redaksisë ku dhe takova tre reporterë
meshkuj, një fotograf dhe një shtypës. Ai më ofroi një tavolinë vetëm
mua. Qe një dhomë e tretë ku ne drekonim – të ofruar falas. Aty qe
edhe një punëtor i cili bënte punë nga më të ndryshmet, dërgonte
letrat, kryente porositë, merrte drekën dhe përgatiste qajin.
Ditën e nesërme arrita në punë në kohën e caktuar dhe takova kolegët
e mi. Unë isha e vetmja femër në mes të shtatë meshkujve dhe të
gjitha brengat e mia në lidhje me shifrën qenë të pabaza – të gjithë më
trajtonin me respekt të veçantë dhe në dhomën e reporterëve mua më
quanin ‘Bagji’ (motër). Mësova të gjitha që munda gjatë katër ditëve
të ardhshme duke përfshirë dhe dhjetë pyetjet bazë. Isha e përcaktuar
të kisha sukses.
Informacionet, siç kuptova shpejt, duheshin shkruar në dhomën e
redaksisë dhe të kontrolloheshin nga redaktori para se t’i
dorëzoheshin shkruarjes në urdu në faqe të mëdha të fletave.
Redaktori më pas do ta ekzaminonte edhe një herë punën për t’u
siguruar që nuk kishte gabime para se t’i dërgohej shtypit.
Ndonjëherë duhesha ta shoqëroja punëtorin në postë për të çuar apo
mbledhur pakot.
Kur ktheheshin pakot e revistave të sapo printuara, ishte puna ime t’i
palos dhe adresoj ato. Qesh e pajisur me etiketa dhe ngjitës dhe
kënaqesha duke mësuar detyrat e reja ndërsa prisja me pak shqetësim
për intervistën time të parë. Kjo duhej të ishte me gruan e ish
ministrit të jashtëm, i cili kishte dhënë dorëheqje nga qeveria për
shkak të vështirësive personale me z. Buto, kryeministrin. Kjo do të
thotë që do të duhesha të bëja pyetje të cilat zonja do të mund t’i
konsideronte pak të bezdisshme – porse qesh e siguruar nga redaktori
që ajo mezi do të priste rastin për të shfaqur anën e saj të situatës. Ai
kishte të drejtë, si zakonisht.
Isha e pranuar nga zonja shumë mirë në dhomën e saj të pritjes dhe
më kërkoi të ulesha. Mendja më shkoi menjëherë tek ajo zonja tjetër e
këndshme e cila më kishte çuar në burg. Më duhet ta pranoj që ishte
kënaqësi tani të isha pjesë e shtypit, e në këtë mënyrë edhe
poseduese e një fuqie më të madhe se në të kaluarën. Unë isha tani
hetuesja.
I bëra dhjetë pyetjet e mia, një nga një. ‘Përse ka dhënë dorëheqje
burri juaj?’ ‘A jeni e lumtur në lidhje me këtë?’ ‘Ku jeni shkolluar?’ dhe
kështu me rradhë.
Pyetjet nuk ishin dhe aq depërtuese, ndonëse fakti që i qenë bërë të
gjitha një gruaje dhe si rezultat do të lexoheshin nga mijëra njerëz
poshtë dhe lart shtetit, fliste me të madhe rreth ndryshimeve që
merrnin pjesë në shoqëri gjatë asaj kohe.
Altafi, fotografuesi më shoqëroi në këtë intervistë dhe të tjerat. Me
këtë më ishte siguruar dhe mbrojtja dhe ai qe tepër i kënaqur t’i
takonte femrat. Njëra pjesë e shoqërisë ishte ende e fshehur nga
vështrimi dhe trajtohej si pronë personale e pjesës tjetër. Çdo ide
moderne që ndërfutet ka një rrugë të gjatë për t’u balancuar ndaj
traditës, që edhe më tutje mbante meshkujt dhe femrat në lidhje të
afërt, të pasurit dhe të arsimuarit, sikurse dhe të varfërit dhe të
injoruarit.
Altafi ishte i dobishëm edhe në aspekte të tjera po ashtu. Zonja
lëshonte ndonjëherë, disa fjalë angleze, duke përshkruar jetën e saj.
Kjo më turpëronte shumë sepse ndalesa e vjetër e babait tim e kishte
mbajtur këtë gjuhë nga unë, dhe tani në një shoqëri ku ishte vula e një
edukimi, më nevojitej. Megjithkëtë shoqëruesi im përkthente për mua
dhe gjithashtu mendonte për pyetjet tjera që duhej bërë, kur mendja
më zbrazej.
Kur përfunduan të gjitha pyetjet, zonja më pyeti për veten time:
Ti je e shkolluar apo jo?
Mjaft e shkolluar sa për të marrë në intervistë - i thashë. Ajo qeshi.
Nuk është dhe aq shpesh që njeriu të takojë një grua me të vërtetë të
shkolluar - thoshte ajo.
Kur u shfaq artikulli im, i rishkruar nga redaktori, mbante emrin tim
Gulshan, nën titullin e saj. Ai nuk do ta shtonte dhe emrin e krishterë
Ester. Zonja pagoi 700 rupa për të dhe unë fitova 140 nga to, 100 i
dhashë Gjon Emanuelit dhe 40 i mbajta për veti. Në fillim ata nuk
donin t’i merrnin paratë ndonëse unë insistoja.
Ne jemi shumë të lumtur që Perëndia është duke të ndihmuar - thanë
ata. Kështu ndihesha dhe unë. Për herë të parë në jetën time kisha
filluar të fitoja para, duke ecur në udhën time nëpërmjet edukimit që
kisha marrë. Në mënyrë të padukshme, vizioni i zemëruar i fytyrave të
vëllezërve të mi filloi të fishkej diku në prapavijë.
Me një rast tjetër intervistova drejtoreshën e shkollës së mesme të
vajzave në Lahore. Qesh nervoze rreth të shkuarit atje, sepse kisha
frikë në rrjedhën e pyetjeve të mia para një gruaje të mençur, e
mbuluar me autoritet sikurse burka. Por fotografuesi, Altafi, më
siguroi:
Thuaji asaj që do ishte mirë të sqaronte çdo gjë në mënyrë që lexuesit
të kuptojnë. Pastaj dëgjoji me kujdes dhe shkruaji të gjitha. Mos ke
frikë të bësh pytje të thjeshta – shumë lexues të tu nuk do të donin të
ishe shumë e mençur.
Qe një këshillë e mirë. U ula aty me thjeshtësinë time më të madhe
dhe mora një leksion nga drejtoresha lidhur me dallimet në mes të një
shkolle private dhe asaj shtetërore. Një përparësi e padyshimtë sipas
pikëvështrimit të saj ishte që ajo kishte një dorë më të lirë – nën
pronarët e mëparshëm ajo ishte përgjegjëse për një marrëveshje të
madhe dhe kuotat e anëtarësisë ngriteshin lart. Një situatë më e
pavolitshme tani ishte që kishte më pak objekte në numër. Përveç këtij
informacioni unë vura re disa detaje lidhur me dhomën, për vetë
zonjën, për stafin e saj të cilin e takova, lidhur me gjendjen e shkollës
që e vështruam dhe me paraqitjen e vajzave.
Fotografuesit i pëlqeu kjo intervistë e rëndësisë së madhe dhe atij i
ishte kërkuar për të fotografuar çdo gjë duke përfshirë edhe vajzat.
Ato ishin mjaft tërheqëse në mbulesat e bardha me dopatën e tyre të
kaltër që ishte uniforma e tyre, dhe mendoj që për ta kjo ishte një risi
argëtuese meqë qeshnin tepër, duke i mbuluar gojët e tyre me anë të
dopatave.
Për shkak të artikullit mora një lavdërim nga redaktori – jo keq - tha
ai. Ai nuk ishte një nga ata që do të ngazëllehej. U ktheva në shkollë
tri ditë pasi artikulli u shfaq për të mbledhur shumën e rupave që
kishin ngelur – të intervistuarit çdo herë paguanin kaparin. Kuptova
që drejtoresha tani ishte plot me kurreshtje për mua, sepse një nga
personeli i saj që ishte i krishterë, i kishte thënë diçka lidhur me
ngjarjen time.
Përse je bërë e krishterë? Më lejo të të ndihmoj të rikthehesh në
besimin tënd mysliman - tha drejtoresha. Kështu, në prani të
personelit të saj i fola pak rreth kësaj. Ti ke një qëndrim të dashur dhe
një besim të fortë - më tha udhëheqësja.
Nervoza ime filloi të zhdukej meqë asnjë incident nuk u paraqit rreth
asaj që kisha shkruajtur. Puna filloi të bëhej çdo herë më e lehtë për
mua, dhe ishte bërë gjë e zakonshme ta shihja emrin tim në artikuj.
Qe një ndjenjë e çuditshme të mendosh që fjalët e mia lexoheshin në
tërë Pakistanin – dhe me siguri ushqenin aspiratat e femrave të reja,
duke dëshmuar ç’gjë mund të arrijnë njëra nga to. Por përkundër
kësaj, unë shembulli i tyre, kisha mendime dhe ambicie që qëndronin
në një drejtim plotësisht të kundërt, për të shërbyer Perëndinë dhe
kryer vullnetin e tij. Vallë pse isha unë këtu, duke punuar për këtë
revistë – diçka tërësisht jashtë karakterit me tërë atë që kisha qenë
më parë? Shtegu im i pelegrinimit më kishte udhëhequr këtu, por për
ç’arsye? Kjo qe një enigmë dhe unë kisha lënë anash të luaja me të
dhe vetëm jetoja nga dita në ditë në dy pjesë plotësisht të ndara të
jetës sime, jetën e punës dhe jetën e lutjes.
Ndonëse kolegu im gazetar ishte i vetëdijshëm që una isha e
ndryshme nga ta. Për rreth dy javë ata arritën të kuptonin që isha e
krishterë, megjithëse nuk e dinin që një kohë kam qenë edhe
myslimane po ashtu. Ata më përqeshnin për shkak të besimit tim – ti
beson në tre zotëra - thoshin ata duke qeshur. Unë përpiqesha t’u
tregoja që nuk ishte ashtu siç mendonin, që ishte vetëm një Perëndi
me tre manifestime – Ati, Jezus Krishti Biri i Perëndisë, e jo vetëm si
një profet, dhe Fryma e Shenjtë, i dërguar në ditën e Pentekostit për
të banuar në jetën e besimtarëve me jetën e Krishtit, që t’i mësonte
dhe bënte të shenjtë. Por ata ishin me pikëpamje të tillë që nga
fëmijëria, të mendonin për krishterimin si më inferiorë ndaj pastërtisë
së religjionit të tyre monoteist, dhe si do t’ua ndryshoja unë mendjen
atyre? Sidoqoftë kuptova, që asnjëri në atë zyrë nuk e mbante kohën e
faljes së drekës, dhe hamendesha sesa kuptim për ta kishte besimi i
tyre.
Ndarjet mes zyreve qenë bërë vetëm nga një tabelë dhe redaktori
zakonisht do të përfundonte përçmimin e tyre duke hyrë brenda për
t’i ndalur ata. Mos u tallni me të. Ajo është e vetmja femër dhe ju nuk
guxoni të jeni të ashpër me të.
Një ditë rreth orës katër, ndërsa po ecja poshtë shkallëve për t’u
kthyer në shtëpi, pronari i një ëmbëltoreje ngjit me zyrën tonë, z.
Jusuf, më bëri zë.
‘Selam alejkum (paqja qoftë me ty) - tha ai. Unë u ndala dhe prita
derisa erdhi lart tek unë. Alejkum selam (paqja qoftë dhe për ty) - iu
përgjigja.
Ai më tha: zonjë, ju kam parë duke kaluar këtej dhe kam qenë duke
menduar që ju duhet të jeni një person i edukuar pasi punoni në një
revistë. Unë po kërkoja një mësuese për të tre fëmijët e mi, dhe po
mendoja nëse ju do të ishit e interesuar t’i mësonit ata pas punës tuaj?
Mund ta rregullojmë pagesën lidhur me mësimet.
Unë hezitova. Paga ime në revistë nuk qe e madhërishme, sepse
vetëm dilja jashtë një apo dy herë në muaj, përkundër meshkujve që
ishin në terren gjatë tërë kohës, edhe jashtë Lahores. Shkova me të në
shtëpinë e tij dhe takova gruan dhe fëmijët e tij dhe të gjithë e
pëlqyem njëri-tjetrin aty në vend dhe u goditëm rreth çmimit
menjëherë. Unë do t’u mësoja fëmijëve urdun, matematikën, shkencat
islamike, historinë dhe gjeografinë kur do të vinin nga shkolla për dy
orë në ditë, nga 4 deri në 6 pasdite. Për këtë kërkova 150 rupa në
muaj dhe të më ofrohej dhe darka çdo ditë. Nuk kisha për të ardhur të
dielave.
Kjo punë e re kishte një efekt. Duhesha t’i leja miqtë e mi të dashur në
koloninë Medina, sepse do të ishte errësirë derisa do të kthehesha në
shtëpi dhe për një grua nuk ishte dhe aq e sigurt të ecte e vetmuar në
rrugët e errëta. Lahore kishte namin për hajdutë të xhepave dhe
kidnapues – me të cilën gjë isha shumë e njohur me përvojën e të
qenurit në burg. Andaj fillova të banoja me zotin dhe zonjën Nelam.
Ata jetonin në rrugën Varis, afër kishës dhe jo shumë larg nga
Anarkalia e vjetër. Unë e njihja z. Nelam që nga ditët e shkollës së
‘Lindjes së Diellit’, ku dhe ishte mësues i muzikës.
Aty nga dhjetori unë tashmë kisha shkruar tetë apo nëntë tregime, të
gjitha nga ‘Gulshani’ apo ndonjëherë, ‘nga reporterja jonë’, dhe ndieja
që redaktori ishte i kënaqur me mua. Në javën e dytë të muajit ai më
ftoi në zyrën e tij.
Ti je duke ecur më mirë seç kisha menduar - tha ai. Unë do të doja të
të mbaja këtu, por një gjë është e domosdoshme – duhet të kthehesh
në besimin musliman.
Unë rrija sikur të isha shndërruar në një shkëmb. Ai vazhdoi më tutje:
Tani e di ngjarjen tënde përse je e krishterë. Por më lejo të të them që
nëse vëllezërit e tu nuk të ndihmojnë, unë do të dal për ndihmë –
vetëm braktise krishterimin. Jo, dëgjo, unë do të lejoj të qëndrosh në
shtëpinë time. Do të vë në udhëheqje të reporterëve të tjerë. Do të
punësoj edhe një reportere tjetër dhe do të ofroj një pagë rrafsh prej
1000 rupash në muaj…
Me një shpejtësi të madhe të realitetit u zgjova ndaj domëthenies së
këtij fjalimi. Ky njeri ishte në kontakt me Alim Shahun – ata mbase
ishin miq që shkonin në të njëjtat klube. Ai me siguri ka ditur për mua
që nga fillimi dhe ka qenë duke punuar me durim deri në këtë
moment. Qe ngjarja e njëjtë që përsëritej. ‘Tregoji asaj sa dashuri
kanë myslimanët për njëri-tjetrin, atëherë mbase do të kthehej prapa,
meqë është në nevojë për të fituar për jetesën e saj dhe për të banuar
me njerëzit e tjerë.’ Dhe unë, e cila isha aq e kënaqur me progresin
tim të të shkruarit, kisha dështuar të mendoj përse ky njeri i botës do
të merrte dhe mbante dikë të papërvojë si mua? Dhe si do të mësonin
që kurrë nuk do të kthehesha në vathë?
Mora frymë thellë. ‘Mos mendoni që nuk e vlerësoj ofertën tuaj. Unë
do të doja me të vërtetë të vazhdoja punën time këtu për ju, por më
duhet t’ua them që nuk mund ta lë besimin e krishterë. Jezusi është
jeta ime. Atë që e kam gjetur në të asnjë fe nuk mund ta siguroj.’
Mu atë ditë më vonë, gruaja e redaktorit hyri brenda për të më parë,
gjatë rrugës së saj për në Anarkalinë e vjetër – për të bërë përpjekjen
e fundit të më kthente mendjen time, supozoj.
Ajo më ftoi në zyrën e burrit të saj ndërsa ai ishte i zënë duke i lexuar
dëshmitë në dhomën e reporterëve.
Ti je mjaft e mençur - tha ajo. Përse je e krishterë?
Ngatërrimi i vërejtjes së saj më bëri të rënkoj në brendësi. Për një
mysliman të gjithë të krishterët janë njerëz budallenj që besojnë një
gënjeshtër. Vura re që kjo grua nuk kishte ndriçim shpirtëror dhe nuk
ndieja se duhej thënë të gjitha sërish.
Thashë me butësi: nuk do të jesh në gjendje për të kuptuar periudhën
në të cilën gjendem tani. Perëndia është aq real me mua.
Ajo më shikoi ndërsa fytyra e saj u ngurtësua dhe iku pa asnjë fjalë
tjetër.
Në fund të ditës redaktori më dorëzoi zarfën ku gjendeshin 125 rupa.
Më vjen keq - tha ai - por nuk mund të punosh më këtu. Me shumë
keqardhje për shkuarjen tënde, unë dhe gruaja ime do të të
përkujtojmë çdo herë.
Më vjen keq po ashtu, porse Perëndia do të më gjejë një punë tjetër -
thashë, me kokë të mbajtur lart, ndonëse në brendësi qesh larg nga
trimëria. Redaktori vërehej qartas që vuante me ndjenjat e tij
humanitare meqë ndërsa po ecja te dera tha:
Në qoftë se do kesh nevojë unë do të të ndihmoj, por që problemi i
fesë do të ngelet.
Mos u brengos - i thashë - Perëndia im ka për të më ndihmuar. Para se
të kërkoj ndihmën e njeriut do të kërkoj ndihmën e Perëndisë. Dhe e
lash zyrën e tij.
Reporterët tjerë qenë shumë të palumtur për shkuarjen time. Kemi
kaluar aq kohë bashkë dhe tani je duke shkuar, vetëm e vetëm për
shkak të fesë. Mirë, Krishti të ka shëruar – por përse nuk jep disa para
dhe ta lësh me kaq?
Ai është më tepër se kaq për mua - thashë dhe ua dhashë dorën duke
u premtuar se do të lutesha për ta. Pastaj u nisa për të ecur poshtë
shkallëve duke tundur kokën nga shoku i dëbimit, mu atëherë kur
fillova të ndihem e sigurt nga ky sulm i veçantë.

Jasht u mbështeta për muri për të marrë veten. Duhej të ishte një
arsye për tërë këto përvoja të hidhura. Në zemrën time i klitha Atit në
qiell dhe aty për aty Ai m’u përgjigj me një fjalë ngushëlluese:
Çdo ditë do të kesh fuqinë time. A nuk të kam premtuar kështu? Në
fakt nuk isha në dijeni që para meje shtrihej toka ime e premtuar dhe
që po përgatitesha për të hyrë në të.

[Matrix]

Kapitull 14. Dëshmia

Është një vizitor këtu për ty - tha zonja Nelam në mëngjesin e 30
dhjetorit, ndërsa unë e habitur ngrita kokën nga libri im.
Qe z. Gjill, një plak nga kisha në Kolegjin e Krishterë Foreman, i cili
më kishte sjellur një ftesë. Ai pa vonesë u ndal te pika kryesore.
Drejtuesi Arthur i kishës metodiste, Kolegji Krishterë i Foremanit, ju
ka bërë një ftesë për të predikuar në shërbesën e Vitit të ri. Ju mund
të predikoni çfarëdo mesazhi që të keni dëshirë. Ç’thuani?’
Nuk u përgjigja për momentin. Kolegji i Krishterë Foreman qe një
vend i madh dhe kisha ishte përplot me njerëz me influencë. Si do të
mund të rrija unë para një turme aq të madhe për të predikuar? Gati
sa u ndjeva për të refuzuar, pastaj m’u kujtua diçka që më kishte folur
Perëndia:
‘Shko dhe predikoji popullit tim.’
Kur qesh shëruar Jezusi më kishte dhënë këtë urdhër për ta bërë këtë,
ndonëse atëherë nuk isha e gatshme. Por ai vegim shkëlqyes kishte
ndriçuar rrugën time të rëndë, duke më mësuar për të njohur
Perëndinë nëpërmjet fjalës së tij dhe nëpërmjet besimit. Mbase kjo
ftesë, e ardhur në momentin kur se prisja, ishte një shenjë që isha e
gatshme për t’i dëshmuar kishës ç’kisha parë nga hiri i tij i
madhërishëm dhe dashamirësia e tij?
Porse tani e dija që nëse rrjedha e veprimeve ishte në rregull disa
faktorë do të përputheshin – rruga do të hapej, një fjalë do t’më vinte
nga Zoti dhe do të ekzistonte një paqe e brendshme dhe siguria që
veprimi ishte i duhur.
Shikova lart tek i dërguari. ‘Do të vij’ i thashë, ‘Por si do të arrij atje
nga kjo shtëpi?’
‘Ti do të jesh mëse e pritur të qëndrosh me mua dhe gruan time në
shtëpinë tonë nesër mbrëma në Koloninë Vadani. Ajo gjendet afët
kolegjit dhe pastaj ne do të të çojmë në shërbesën e ditës së Vitit të
ri.’
Kamla Nelam ra dakord me këtë ide dhe ishte rregulluar që z. Gjill do
të vinte për mua të nesërmen për të më çuar te shtëpia e tij. Unë
shkova për t’i mbledhur mendimet e mia për testin që më priste.
Nesër mbrëma, në dhomën e qëndrimit të zonjës Gjill, frika më kaploi
ndërsa sodisja atë që duhet të bëja. Krenaria po e ngriste kokën e
saj… Doja aq shumë të lija përshtypje të mirë.
Në gjunjët e mi përfundimisht shpreha mendimin me zë të lartë: ‘Si do
të flas për ty? Kanë kaluar katër vjet që kur të kam parë. Si do të të
përshkruaj?’
Thënë me një fjalë dukej qesharake. Ç’gjë kërkoja unë? Një
interpretim të përsëritur të një përvoje të shenjtë? Menjëherë sapo e
ngrita zërin vura re sa qesharake qe për t’u brengosur për gjëra të
tilla. Në qetësinë e mendjes sime, e përkulur në prezencën e
Perëndisë, e dëgjova zërin e butë, e të qetë: ‘Fryma ime do të jetë me
ty.’ Gëzimi më përshkroi. Premtimi qe i mjaftueshëm.
Ishte padyshim hera e parë në jetën time që duhej të përballesha me
një turmë të tillë. Mësuesit, profesorët, infermierët, doktorët nga
spitali i afërm i krishterë – që të gjithë të edukuar mirë dhe të sigurt
në vetvete. Megjithkëtë ndjeva një fuqi frymëzuese të vinte mbi mua
ndërsa po dëshmoja rreth shërimit tim dhe shfaqjes së hirit të
Perëndisë në jetën time nëpërmjet një vuajtje aq të madhe. Audienca
qe tërësisht e qetë dhe absorbonte çdo fjalë, duke mos i hequr sytë
fare nga fytyra ime.
Ndërkohë që zbrita nga katedra njerëzit vinin tek unë për të më
treguar ç’kishte qenë domëthënëse për ta. Kjo ishte e fuqishme - tha
njëri apo dy nga ta. Nuk e vumë fare re kalimin e kohës - disa thoshin
- me lot në sytë e tyre. Gratë duke dalur jashtë thoshin: ke vuajtur
shumë në vetën tënde. Le të jemi në kontakt me ty, dhe më ofronin
adresat e tyre.
Diçka nga ofertat m’u dhanë për të shkuar më vonë në shtëpinë e z.
Gjill për të ngrënë drekë. Nëpërmjet një kënaqësie të paqartë
mendoja për vëllezërit e mi – sa do të doja të dëgjonin për këtë kthim
të ri të motrës që kishin gjykuar.
Si rezultat i këtij mëngjesi, unë qesh e ftuar të udhëheqja takimet e
rregullta të grave në kishë në Kolegjin e Krishterë Foreman. Kjo do të
thoshte që duhej të lija punën time në shtëpinë e z. Jusuf, dhe të
hidhesha në punën që me të vërtetë doja ta bëja – ungjillizimin. Të
gjitha kishat në atë pjesë fillonin të më ftonin një nga një për të
predikuar, duke i paguar dhe shpenzimet.
Gjatë muajit prill dhe maj kam qenë duke jetuar me disa miq në Kanal
Park. Në qershor një familje tjetër më mori në shtëpinë e tyre dhe aty
qëndrova deri në ditën e dasmës së birit të motrës sime.
Një kamp veror i grave po përgatitej të mbahej në Mure. Kjo pjesë,
8000 këmbë mbi nivelin e detit, në kodrinën e Himalajeve, dhe dy orë
e gjysmë me autobus nga Ravalpindi, ishte një stacion i vjetër
kodrinor, që datonte që nga pushtimi britanez. Tanimë njerëzit e pasur
shkonin atje për pushime, për t’u kënaqur me klimën e freskët dhe
pamjen e maleve, me një apo dy maje me borë përgjatë tërë vitit.
Në Mure mbahej një numër i madh i aktiviteteve krishtere – shkolla e
gjuhës për misionarë, shkolla krishtere për fëmijët e misionarëve dhe
të njerëzve të tjerë. Kjo, përkundër të gjitha shkollave në nivel deti,
ngelte e hapur gjatë verës dhe mbyllej vetëm gjatë dimrit për një
muaj, ku bora e madhe mbyllte rrugët e rrezikshme malore. Mureja qe
po ashtu shumë e zënë gjatë verës me kampet dhe konferencat e
mbajtura nga grupet krishtere anembanë Pakistanit.
Kampi i grave në Mubarik, në të cilën isha e ftuar si folës kryesor, qe
vetëm për një javë, në qershorin e hershëm. Duhesha të udhëtoja me
tren nga Ravalpindi me drejtuesin e kampit, z. Hadajat, dhe ishim gati
të niseshim të premten në orën 4 të mëngjesit. Unë po mendoja për
udhëtimin tim të parë në jetën time me tren.
Porse të enjtën në mengjës, rreth orës 10 mora një mesazh nga motra
ime, Samina, e cila ishte në Samanabad dhe përgatitej për dasmën.
Djali i saj do të martohej atje të shtunën dhe ajo donte që unë të isha
një nga mysafiret e saja.
Djali i saj e bëri ftesën në mënyrë verbale në dhomën ku qëndroja si
vizitore. I buzëqesha me dashuri. Nga ajo pak që kisha parë tek ai
gjatë viteve të rritjes, Mahmudi qe një nder i familjes dhe unë do të
doja të kisha marrë pjesë në dasmën e tij, ndonëse kishte shumë
pengesa:
I çova prapa një përgjigje verbale nëpërmjet Mahmudit.
‘Të lutem thuaji nënës tënde që ju dua shumë që të dyve, por nuk
mund të vij. Çdo kush do t’jetë kundër meje për shkak të besimit tim
dhe prezenca ime vetëm që do ta shqetësonte atmosferën, e cila do të
duhej të ishte një ditë e lumtur për të gjithë ju. Nuk do të ishte gjë e
mirë që unë të vija dhe pavarësishtë nga kjo më duhet të udhëtoj të
premtën në një konferencë në kodër. Kërkoj nga ju të gjithë t’i pranoni
faljet e mia në refuzimin e ftesës suaj të këndshme.’
Nipi im u largua që aty me Jamahën e tij, por i pikëlluar. Ndërsa unë
vazhdova me përgatitjet e mia. Aty kah ora dy e drekës Mahmudi u
kthye sërish.
‘Teze, duhet të vish patjetër në dasëm. Nëna thotë që nuk do të
martohem unë pa praninë tënde. Dhe dua të vish po ashtu. Dhe birit
të madh i rrodhën sytë lot.
Bëra një vendim të shpejtë.‘E vetmja gjë që mund të them është që do
të shkoj te zoti dhe zonja Hadajat për të kërkuar opinionin e tyre.
Është plotësisht e mundur që të marrë pjesë në dasmën tënde dhe
pastaj të nisem në kohë për të zënë autobusin për Ravalpindi, i cili do
të lidhej me atë që niset për Mure të dielën në mëngjes.
Fytyra e Mahmudit shkëlqeu. A mund të hipësh në ndenjësen e pasme
teze? Unë kam për të të dërguar tek hadajatët - tha ai. Kështu për një
kohë të shkurtër fqinjët do të kishin kënaqësinë e një spektakli të një
gruaje të re të ulërinte prapa në motoçikletë, e kapur fortë për
këmishën e një të riu para saj.
Kur i përmenda miqve të mi dilemën në të cilën isha, ata e zgjidhën
menjëherë për të më këshilluar të pranoja ftesën:
Do të jetë një dëshmi - thanë ata. Disa nga të afërmit e tu nuk të kanë
parë që nga shërimi yt.
Kjo ishte e vërtetë. Mendoja prapa në atë takim të tmerrshëm me
xhaxhallarët. Përkujtoja sytë e tyre të ngurtësuar, që dilnin jashtë nga
fytyrat e inatosura ndaj kësaj vajze të re të pacipë, e cila guxonte të
njolloste traditat familjare dhe ligjin islamik. Por a ishin më të
ndryshëm ata? Dyshoja lidhur me këtë. Ndonëse, mund të kishte një
apo dy mundësi për të dëshmuar, dhe unë e doja motrën time dhe
djalin e saj. Për hir të tyre do të shkoja.
‘Ke të drejtë,’ thashë. Dhe meqë kjo vështirësi qe rregulluar, z.
Hadajat shikonte oraret e autobusëve në ditarin e tij dhe zbuluam që
kishte një autobus që nisej nga Badami Bag në Lahore në orën 12 të
mesnatës të shtunën, që do të më çonte në Ravalpindi me kohë për të
marrë autobusin tjetër për Mure, për të arritur me kohë të flisja në
takimin tim të parë të dielën pasdite.
Nipi më çoi në shtëpi sërish me Jamahën e tij dhe më premtoi që do të
vinte për mua të nesërmen për të më çuar në dasmë.
Dhe, të nesërmen me një çantë të vogël me vete, qesh përcjellur për
në Samanabad në një stil madhështor nga nipi im.
Dasma, ashtu siç kisha parashikuar, qe një katastrofë që nga fillimi e
gjer në fund. Disa nga të vjetrit e morën prezencën time si një
ofendim të drejtpërdrejtë dhe kthenin shpinën e tyre kah unë sa herë
që shfaqesha në rrethinën e tyre. Të tjerët, për të cilët ndjenja e fortë
e xhihadit qe argument fortë i zgjedhur, ashtu që vështirë gjeja
ndonjë mundësi për të biseduar me motrën time Saminën, apo Anisën,
që nuk i kisha parë për rreth një vit.
Goditja kryesore e sulmit qe: Përse të besosh në Jezusin, si Bir të
Perëndisë?
Biblën time e kisha në çantë, por që nuk kisha nevojë ta përdorja –
fjalët për të cilat kisha nevojë vinin në gojën time të paporositura dhe
me fuqi. Kjo mundësi, vura re, nuk do të më ofrohej edhe një herë,
andaj flisja me çdo kë që shfaqte një interes sado të vogël.
Argumentet vetëm sa ngriteshin dhe dukej që nuk kisha kohë as për
të ngrënë. Kundërshtarët e mi kryesorë, vëllezërit e mi, nuk i pashë.
Safdar Shahu kishte qëndruar në shtëpi kur dëgjoi që unë do të vija,
ndërsa Alim Shahu rrinte me mysafirët meshkuj, për të mos u takuar
me mua.
Dalngadalë kundërshtarët e mi bienin poshtë, një nga një, me
mendime të tilla si: oh ajo është e marrë, lëreni të lirë - dhe - ajo nuk
ka lidhje me ne; mos i flisni asaj.
Befas vështrova orën. Qe 11 para mesnate. Dëgjova një zë të më
thoshte: nesër ke për të dëshmuar në Mure dhe ti je ende këtu. Me
këtë panik lehtë të goditur u nguta për në dhomën e motrës sime dhe
kërkova nëse ndonjë do të më përcjellte në Badami Bag. Porse makina
e Saminës përdorej për mysafirët tjerë, Anisa qe e zënë me ata të
burrit të saj – dhe disa nga vizitorët tjerë refuzonin – në fakt e dëgjova
njërin të thoshte: nuk duam ta ndotim veturën tonë. Kërkoji Jezusit
tënd për ndihmë.
Samina më erdhi pranë dhe kapi dorën time – Gulshan më vjen keq që
nuk mund të të ndihmoj. Përse nuk qëndron me ne sonte dhe nesër do
të të çonim në stacionin e autobusit?
Kjo do të ishte e arsyeshme meqë kishte rrezik në rrugë për një grua
të ecte e vetmuar në këtë kohë të natës. Porse një ndjenjë urgjence
më kaploi. Urdhëri më ishte dhënë, dhe duhej të gjeja rrugën time
disi. Pa u përshëndetur fare u largova qetësisht nga shtëpia, me të
gjithë komoditetin dhe sigurinë, për në rrugë. Retë ishin duke e
mbuluar hënën, ndërsa shtëpitë dhe pemët merrnin forma
jetëshkurtëra në errësirë. Degët e pemës së madhe të manës
fëshfëritnin mbi kokën time. Lëvizja me nervozizëm duke iu larguar
hijeve të tyre.
‘Zot ti më ke bërë të shenjtë. Kujdesu për mua dhe më ndihmo të arrij
stacionin e autobusit në kohë. Unë jam tërësisht në duart tuaj’- u luta.
Kur mbarova lutjen lotët nuk mund t’i mbaja më. Prezenca e
Perëndisë qe në tërësi përreth meje në errësirë, dhe në këtë rreth
ndihesha e sigurtë.
Pastaj larg nga unë dëgjova duke u afruar, gërhimën e butë të një
motori të motoçikletës, dha gati menjëherë pashë dritat e parme,
dritat e gërshetuara në velin e zi të një nate, ndërsa vetura lëviste në
drejtimin tim përgjatë pistës së ngrohtë. Pashë që ishte një rikshë e
mbuluar. Po e sjellte dikë në dasëm mbase, apo kishte për të marrë
dikë pas një ditë të gjatë pune?! Duke u lutur që njeriu të ndalej për
mua unë i bëra me dorë dhe riksha u afrua në anën time.
‘Mund të më çoni në Badami Bag sa më shpejtë që mundeni? Kam për
të zënë autobusin që niset për Ravalpindi sa më shpejt të jetë e
mundur.’
Nuk mund ta shihja fytyrën e tij, por ai bëri me kokë dhe unë u futa
brenda duke mos i lejuar vetes të dyshoja nëse ai ishte një kopuk që
do të shfrytëzonte situatën time. U nisëm menjëherë, duke zgjuar
jehonat. Sa shpejt dukej që kalonim nëpër këto rrugë. Kur iu afruem
Badami Bagut sipas orës time dukej që kishim kaluar pesëmbëdhjetë
milja për pesë minuta. Njeriu në rikshë, pa asnjë fjalë mori valixhen
time dhe e barti deri te autobusi për Ravalpindi. Mirë i ndërtuar dhe i
veshur me një mantel të gjatë të çuditshëm me një ngjyrë kafeje jo të
qartë, ai ecte para meje dhe ndieja që ai duhej të ishte një patan nga
veriperëndimi i Pakistanit.
Ai e vendosi valixhen time nën një ulëse diku para dhe ishte gati të
nisej që aty pa pritur fare për pagesë, dhe kur e ndala për ta pyetur:
sa duhet të të paguaj?
Ai u kthye pjesërisht dhe më tha: Perëndia më ka dërguar për t’ju
ndihmuar. Shkoni në paqe. Pastaj tërhoqi mëngën e mantelit të tij dhe
në krahun e tij të fuqishëm pashë një fjalë të shkruar me shkronja të
ndriçuara, Petrus (Pjetër). U përpoqa të shihja fytyrën e tij por vura re
vetëm sytë e tij që shkëlqenin.
Lotët nuk i përmbaja dot nga sytë e mi dhe më duhej t’i fshija. Kur u
ktheva sërish ai qe zhdukur pa marrë asnjë para. Duke dyshuar mos e
kisha ëndërruar këtë epizodë, shikoja rreth stacionit të autobusit që
ishte i zënë në këtë kohë të natës, ku njerëzit udhëtonin më me qejf
ndaj vapës së ditës, dhe pashë vetëm udhëtarët që shtrinin këmbët e
tyre për një rrugë të gjatë.
U ula në vendin tim në një ulëse të rehatshme, e vetmja femër në
autobus që udhëtonte vetëm duke mos vënë burkën, dhe i pagova
kondukterit për çmimin e kërkuar.
U ndalëm për një gjysmë ore freskie në Xhelum, diku rreth gjysmës së
rrugës dhe sërish por më pak në Guxharkan. Filloi të bëhej më ftohtë
ndërsa ngriteshim në kodrat e Himalajeve. Dhe në kohën kur
mbërritëm në Ravalpindi, rreth orës 4.45 të mëngjesit ndërsa
futeshim në mes turmës së njerëzve, lopëve të dobëta dhe dhive,
veturave, rikshave, kamionëve, biçikletave dhe qerreve për te stacioni
në Ragja bazar, dielli kishte filluar të pikturonte qiellin nga lindja me
rreze të arta të agimit.
Autobusi për Mure qe më i vogël dhe udhëtimi ishte më i ngadalshëm
dhe më i rrezikshëm për shkak të rrugëve malore me kthesa, me
hapësirë vetëm për dy vetura për të kaluar. Ishte një rrugë e
frekuentuar mirë në këtë kohë të vitit, ku njerëzit piqeshin për shkak
të vapës tronditëse. Ishim të ulur anash dhe unë kisha shpinën time të
kthyer kah malet në mënyrë të mos shihja përtej skajeve të shpatit.
Në orën 11 të drekës mbërritëm në Mure. Dola jashtë te ndalesa e
autobusit, në këtë shpat që gjendej nën qytet. I dhashë valixhen time
një hamalli i cili më udhëhiqte në një rrugë të shkurtër për në kampin
Mubarik. Afër kampit roja vuri re që ne po vinim dhe erdhi për të më
përshendetur dhe mori valixhen.
Kampi i grave për mua qe një javë e jashtëzakonshme. Aty ishin
tridhjetë gra nga Peshavari, Silkoti, Karaqi, Fazalabadi (më parë i
quajtur Lialpur) dhe nga Hiderabadi. Perëndia kishte vendosur dorën
e tij shëruese në këto vende ku gratë qenë me plot plagë dhembëse.
Fjeta në një shtëpi dy katëshe duke ndarë dhomën me Ruthin nga
Abotabadi. Aty kishte mësime të mëngjesit dhe mbrëmjes dhe kohët e
ngrënies, ndërsa koha tjetër qe e lirë, ndonëse unë isha e zënë gjatë
tërë ditës duke biseduar me gratë lidhur me barrët e tyre. Një
mësuese nga shkolla shtetërore në Lahore më tregoi që kishte
vështirësi t’u dëshmonte myslimanëve atje. U lutëm së bashku dhe
flisnim lidhur me frikën që mund ta lidhte personin në një situatë të
tillë dhe unë i dhashë premtimin e Krishtit: nuk do të lëshoj e as
braktis. Më pas kur u ndamë ajo me gëzim më tha: më ke dhënë një
shpresë të re të përballem me çdo lloj problemi.
Kur grupi i femrave u largua, një grup i të rinjëve që kishin ardhur
nga Peshavari dhe Rev Sajedi, që drejtonte kampin e tyre, më kërkuan
të rrija për t’ju folur dhe atyre. Një zyrtar i ri i gjykatës erdhi dhe më
tregoi që punonte me myslimanët dhe që ishte i turpëruar për të
dëshmuar. Ndava nga Mateu 10:31-33 dhe u luta me të. Në ditën e
katërt ai erdhi sërish dhe tha që ishte i inkurajuar tani.
‘Frika ime mori fund tani.’ Dhe ashtu ishte. Ai më vizitoi kur u ndava
nga kampi për të shkuar në Ravalpindi të qëndroja me vëllanë dhe
motrën Junis.
Motra Junis kishte qenë në Mubarik dhe ne formuam një lidhje të
fortë bashkësie. ‘Eja dhe qëndro me ne kur të shkosh që këtu’ më
kishte thënë. Dhe kështu edhe bëra.
Që nga këto kampe shërbesa ime filloi me të vërtetë, dhe fillova për të
predikuar në konferenca lidhur me atë se si Perëndia kishte vepruar
me mua. Qesh e ftuar sërish në Mubarik, në atë vit, herët në korrik,
ku dhe kisha mundësinë të ndaja në programin e kuvendit lokal me
njerëz të mirënjohur në komunitetin e krishterë. Ata më pranonin si
një që Perëndia i ka ofruar shërbesë. Çdo herë që flisja ftesat
vërshonin nga vende të largëta dhe të afërta. Njerëzit donin të
dëgjonin ç’kisha për të thënë – më thoshnin që ishin të inkurajuar dhe
që ishte një mesazh i nevojshëm për momentin.
Mundësitë për një shërbesë më të madhe tani sa do t’hapeshin, porse
unë mbaja një lidhje të ngushtë me Jezusin në të njëjtën kohë. Dija
nga përvoja që atëherë kur kishte bekime, sulmi do të vinte
menjëherë po ashtu. Megjithëkëtë, nuk isha e përgatitur për drejtimin
nga do të vinte.

[Matrix]

Kapitulli 15. Përfundimi

Që nga Ravalpindi unë udhëtoja anembanë Pakistanit, duke folur në
kisha dhe konferenca dhe duke u marrë po ashtu me ata në nevojë,
fizike dhe shpirtërore.
Në tetor të 1977 shkova në Lahore në përgjigje të kërkesës së një
vëllai dhe motre në kishën metodiste në Kanal Park, i cili më shkruajti
që biri i tyre ishte i sëmurë. ‘Të lutem eja dhe lutu për të,’ shkruante
vëlla Xhejmsi. Shkova duke u lutur dhe përgjatë udhëtimit.
Kur mbërrita atje djali qe sjellur nga spitali i përbashkët i krishterë, i
përmirësuar por ende i dobët. Më pas vëllai dhe motra Xhejms më
kërkuan të rrija me ta. Ata kishin pesë vajza dhe pesë djem dhe
kërkonin ndihmën time rreth edukimit të tyre në gjërat e Zotit. Në
fund u morëm vesh që do të rrija me ta dhe do të isha e lirë për të
shkuar në takime në Pakistan kur të ishte nevoja.
Gjatë tërë këtyre viteve jetoja me besim, Zoti plotësonte nevojat e mia
aq shumë sa të tjerët dyshonin nëse ndonjë mision i huaj qe prapa
meje. Unë përpiqesha t’u sqaroja që pasuritë e qiellit janë në
dispozicionin tonë kur ne jemi të gatshëm për t’i besuar Perëndisë me
tërë qenien tonë. Unë i kisha dhënë Perëndisë të gjitha – familjen,
shtëpinë, tokën, paratë, famën – dhe tani po i besoja për nevojat e
mia.
Ndërsa isha ende në Ravalpindi, roli përfundimtar i jetës së Anis Bibit
qe lozur. Motra ime, e detyruar nga kundërshtimet familjare të ngelte
një besimtare e fshehtë, vdiç me 14 mars 1977. Unë isha pranë saj për
ta ngushëlluar kur ajo vdiç. Dhe e di që ajo i dha dorën njeriut me
kurorë, në maje të shkallëve dhe i lejoi atij ta çonte në prezencën e
Perëndisë.
Dy vajzat e Anis Bibit, njëra pesëmbëdhjetë dhe tjetra
gjashtëmbëdhjetë vjeç shkuan për të jetuar me një xhaxha më pas,
meqë babai i tyre u zbulua që nuk donte t’i mbante. Disa muaj më
vonë mora në mesazh nga vajzat, të cilat më kërkonin nëse do të ishte
e mundur të vinin tek unë për të jetuar, ngaqë nuk ishin të lumtura.
Dhe ndodhi, në tetor, mora kujdestarinë mbi dy mbesat e mia, dhe ato
u shpërngulën me mua në shtëpinë e vëlla Xhejmsit. Tani ishin mjaft
vajza brenda një çatie, dhe mu atëherë fillova të lutesha për një shtëpi
ku do të mund të jetoja jetën time dhe të mos isha e varur nga askush,
përveç Perëndisë.
I vendosa dy vajzat në një shkollë të kishës, pasi kishte vështirësi për
t’i lënë dy mbesat e mia në shtëpinë e dikujt tjetër deri sa unë
udhëtoja. Shkolla drejtohej nga disa motra të këndshme dhe
atmosfera brenda qe shumë e mirë për vajzat.
Perëndia vendosi në zemrat e miqve në Karaqi për të bërë diçka
lidhur me gjendjen time pa kulm. Ata ndienin që qe koha të kisha
shtëpinë time për të mos jetuar tërë kohën me njerëz të tjerë, ashtu
që ngritën ca para të cilave edhe unë u shtova nga ato që kisha
ruajtur, dhe këto qenë të mjaftueshme për një shtëpi të vogël.
Ç’ngushëllim që ishte të ktheheshe në vendin tënd pas një serie të
lodhshme të takimeve ungjillizuese diku larg!
Në verën e 1978-ës hyra në shtëpinë time së bashku me dy mbesat e
mia. Ndonëse jo çdo gjë shkonte mirë. Isha paditur në gjyq për disa
akuza të rrejshme. I thashë gjyqtarit që kisha qenë e gjymtë por e
shëruar nga Jezusi. Ai më kërkoi nëse dikush nga familja ime mund të
dëshmonte lidhur me këtë. Për hir të drejtësisë, një anëtar i familjes
sime kishte shkuar në gjyq për të konfirmuar ngjarjen e shërimit tim
dhe të fliste për karakterin tim të mirë. Çështja kundër meje qe
shkarkuar.
Mbesat më lanë porse Perëndia qe i mirë ndaj meje për të më dhënë
dy vajza të dashura të adoptuara, një djalë dhe gjithashtu gjyshin e
tyre, që të mos isha e vetmuar në këtë botë.
Frika e madhe në mendjen e tezës sime, kur për herë të parë
dëshmova për shërimin tim nga Jezusi, ishte se do të shkoja në Angli.
Dhe ja ku jam, duke shikuar prapa në të gjithë udhën që Ati im qiellor
më kishte drejtuar, që kur i besova në fillim.
Tani mund të shoh që pelegrinimi të cilën babai im e kishte filluar me
mua qe fillimi i kërkimit të shpirtit tim për të njohur Perëndinë. Kishte
ngritur shpresa, ndonëse e zhgënjyer në Mekë, më kishte drejtuar, në
veçanti pas vdekjes së babait tim, për të kërkuar Perëndinë në mënyrë
urgjente dhe me dëshpërim. I zgjata duart e mia ndaj Jezusit që ishte
shëruesi – pa ditur gjë për të veç asaj që kisha lexuar pak në Kuran –
dhe qesh shëruar.
Sot unë jam një dëshmitare e fuqisë së Perëndisë për të arritur
njerëzit që gjenden prapa velit të islamit. Veli mund të griset që ato të
mund të shohin Jezusin, ta dëgjojnë atë dhe ta duan atë.
Sot më nuk kam nevojë për pesë shtyllat e islamit për të forcuar
besimin tim. ‘Dëshmia’ ime është Jezusi, i kryqëzuar, i vdekur dhe i
varrosur, më pas i ngritur në jetën e ringjallur, dhe që tani jeton në
mes të popullit të tij. Namazi im nuk është ndaj një Perëndie të
panjohur porse ndaj atij jeta e të cilit gjendet në Fjalën e tij, Biblën e
Shenjtë, thesarin tim më të çmuar, e shkruar në pllakat e zemrës dhe
mendjes sime. Zeqati im nuk është më një pjesë, por e tërë pasuria
ime, sepse çdo gjë që kam i takon Perëndisë. Pasuritë e mia janë të
depozituara në qiell. Agjërimi im nuk bëhet në Ramazan për t’u
paqtuar me Perëndinë, në mënyrë që të jem e sigurt për parajsën, por
bëhet me kënaqësi që ta njoh atë më mirë. Haxhillëku im është
udhëtimi nëpër jetë. Dhe çdo ditë më sjell drejt cakut – për të qenë me
Jezusin, me Mbretin tim qiellor, përjetë.
Gjaku i demave, deleve apo dhive nuk mund asnjëherë ta eliminojë
mëkatin, porse ne mund të hyjmë në vendet më të shenjta duke qenë
të pranuar plotësisht, nëpërmjet një mënyre të re dhe të gjallë,
‘nëpërmjet velit’, kjo do të thotë, mishit të tij. Sepse kur ky njeri
(Jezusi) kishte ofruar një flijim për mëkatin përjetë, u ul në të djathtën
e Perëndisë. (Hebrenjve 10:12)
I tillë është Jezusi, qengji i Perëndisë, profet dhe prift, mbret i
mbretërve, Zoti dhe Perëndia im.

F t e s ë
Sot premtimi i Zotit mbetet i vlefshëm:
Unë do të derdh ujë mbi atë që ka etje dhe rrëke mbi tokën e
thatë; do të derdh Frymën time mbi pasardhësit e tu dhe bekimin
tim mbi trashëgimtarët e tu.
Jezus Krishti tha:
“Nëse dikush ka etje, le të vijë tek unë e të pijë. Ai që beson në
mua, siç ka thënë Shkrimi, nga brendësia e tij do të burojnë lumenj
uji të gjallë.”
Por këtë ai e tha për Frymën, që do të merrnin ata që do të besonin
në të. Gjoni 7:37-39
Zoti fton shqiptarët kudo - në Shqipëri, Kosovë, Maqedoni, Greqi, dhe
në mërgim - të vijnë tek Ai dhe të pinë:
“Ai që ka etje, le të vijë; dhe ai që do, le të marrë si dhuratë ujin e
jetës.” Zbulesa 22:17
Lexues, a pive ti prej Atij?

UNGJILLI

JEZUS KRISHTI THA: Unë jam i Pari dhe i Fundit, i Gjalli! Isha i
vdekur dhe, ja, jam i gjallë për shekuj të shekujve dhe unë i kam
çelësat e Vdekjes dhe të Nëntokës.
Dhe: Unë jam Ringjallja dhe Jeta: kush beson në mua, edhe nëse vdes,
do të jetojë. Edhe kush jeton e beson në mua, nuk do të vdesë kurrë.
A e beson ti këtë?
Jezusi është Biri i Perëndisë, Mesia. Shpëtimtari ynë duhet të jetë Biri
i Perëndisë, jo vetëm njëfarë shpëtimtar njerëzor. Përse?
Në Bibël lexojmë: "Paga e mëkatit është vdekja." Kur Perëndia flet për
vdekjen, shpeshherë kuptohet vdekje e përjetshme, e përhershme, në
të cilën njeriu është i ndarë prej Perëndisë në ferr; kjo vdekje është
dënimi i mëkatit. Dhe të gjithë mëkatuan.
Por Perëndia aq fort e deshi botën sa që e dha një të vetmin Birin e
vet kështu që, secili që beson në të, mos të humbet, por ta ketë jetën e
pasosur. E dërgoi Birin që bota të shpëtojë nëpër të. Kush beson në të,
nuk dënohet, por ka jetën e pasosur.
Ne jemi njerëz; është njeriu që ka mëkatuar, pra duhet që një njeri të
vdesë për mëkatin njerëzor. Jezusi, burrë i vërtetë dhe plotësisht
njerëzor (por pa mëkat), e mori vendin e mëkatarëve kur vdiq mbi
kryq, dhe e pranoi dënimin dhe gjykimin e Perëndisë kundër mëkateve
të tyre. Ja përse i është e mundur Perëndisë, i cili është krejtësisht i
drejtë, që të falë mëkate. Besimtarët pranojnë ndjesë, me anë të
besimit në Jezusin, sepse të gjitha mëkatet e tyre u dënuan plotësisht
kur vdiq Zoti Jezus mbi kryq. Ai është Zëvëndësi i tyre.
Ndoshta në teori, do të kishte qenë e mundur që një burrë i përsosur,
d.m.th. pa mëkat, të vdiste në vend të një mëkatari të vetëm; nëse
Jezusi kishte qenë vetëm njeri, vetëm një mëkatar do të kishte
shpëtuar me anë të vdekjes së tij nën gjykimin e Perëndisë: një jetë
për një jetë.
Por Perëndia donte të shpëtonte me miliona mëkatarë: kjo qe e
mundur, vetëm nëse vlefta e vdekjes së ofruar në vendin tonë qe e
pakufishme, e pasosur - d.m.th. aq e madhe sa Perëndia vetë. Për këtë
arsye, ishte e nevojshme që Ai që vdiq në vend të mëkatarëve të ishte
jo vetëm njeri por edhe Perëndi: Biri i Perëndisë.
Ja përse ish patjetër e nevojshme që Dikush të vdiste në vendin
tonë i cili ishte edhe njeri edhe Perëndi: pa Birin e Perëndisë s'do të
kishte qenë e mundur që me miliona mëkatarë të pranojnë ndjesën e
mëkateve dhe jetën e pasosur afër Perëndisë. S'mund ta shpëtojmë
veten prej dënimit të mëkateve: Ai mund të na shpëtojë falas, sepse Ai
është Zot dhe Biri i Perëndisë, i cili vdiq dhe u ngjall prej së
vdekurish, dhe jeton përgjithmonë.

Marrë me leje nga shtëpia botuese TENDA, Prishtinë.
© Përgjigje Islamit 2008. Të gjitha të drejtat e rezervuara.

[Matrix]

Video - Deshmia e autores se librit:

Gulshan Esther