Tema të ndryshme

[mujoislam]

Dashuria dhe fejesa
Studiuesit e demografisë, sa herë që përmndin botën arabe dhe atë islame, e etiketojnë atë me termin “Bota e rinisë”. Ndërkohë që me termin “Bota e të moshuarve” etiketohet perëndimi në përgjithësi. Në perëndim, përqindja që zënë të rinjtë është vetëm 40 %. Ndërkohë që rinia në botën arabe dhe atë islame zë mbi 60 % të popullsisë. 11.11.2009
Kliko këtu për ta parë foton në madhësi origjinale Amër Halid Falenderimet më të sinqerta i përkasin Zotit të madhëruar, paqja dhe mëshira e Tij qofshin mbi profetit Muhamed a.s, shokët dhe të gjithë ata që ndjekin rrugën e tij. Duke trajtuar një temë të tillë, ne besojmë se do i shërbejmë një shtrese të gjerë të shoqërisë sonë islame. Studiuesit e demografisë, sa herë që përmndin botën arabe dhe atë islame, e etiketojnë atë me termin “Bota e rinisë”. Ndërkohë që me termin “Bota e të moshuarve” etiketohet perëndimi në përgjithësi. Në perëndim, përqindja që zënë të rinjtë është vetëm 40 %. Ndërkohë që rinia në botën arabe dhe atë islame zë mbi 60 % të popullsisë. Kur flasim mbi moshën e re, kemi si synim moshat nën tridhjetë vjeç. Dhe tema mbi të cilën do të diskutojmë, prek pikërisht këtë grupmoshë, në veçanti ata që janë në prag të martesës. Shumë të rinj dhe të reja, kanë nevojë të njihen dhe informohen mbi çështje të tilla si vendimi për martesë, fejesa, martesa etj... Sa herë që më jepet rasti të kontaktoj me të rinj dhe të reja, pyetjet mbi një jetë bashkëshortore dhe familjare të lumtur janë të shumta. Para se një çift të bashkohen në një strehë të vetme, duke u martuar, islami ka caktuar disa faza dhe etapa, me qëllim që këtij çifti t’i garantohet një jetë sa më normale dhe e lumtur. Gjatë fejesës, si djali dhe vajza informohen mbi njëri-tjetrin, u jepet rasti të njihen më mirë, shihen, bisedojnë dhe në fund, merret vendimi për t’u martuar ose jo. Teoritë mbi të cilat realizohet një lidhje martesore. Nëse një djalë, njihet me një vajzë, takohet me të dhe të dy vendosin të martohen, cilat janë ato kritere dhe standarte që e bëjnë këtë djalë t’a pranojë vajzën për bashkëshorten e ardhshme dhe anasjelltas? Teoria e parë, është teoria e standarteve. Secili prej nesh, është rritur në një familje, ambjent dhe atmosferë të caktuar, ku ai ka përftuar disa vlera, tradita, sjellje dhe edukatë të caktuar. P.sh, në këtë ambjent ku është rritur, ai ka mësuar se feja është diçka themeltare. Në këtë ambjent, ai ka mësuar se morali dhe ndershmëria, ia shtojnë dinjitetin dhe personalitetin njeriut. Gjatë fazës së njohjes mes djalit dhe vajzës, secili prej tyre përpiqet të zbulojë vlerat, edukatën dhe zakonet e palës tjetër, dhe sa janë ato të ngjashme dhe të përshtatshme me të tijat. Nëse ata ndajnë vlera, tradita dhe morale të përbashkëta, të dy e pranojnë njëri-tjetrin. Teoria e dytë, është teoria e ngjashmërive. Kjo teori, është për ata të rinj, që janë të moralshëm, të ndershëm, të suksesshëm, bujarë etj... por nga ana tjetër janë nevrikë. Nëse këta gjejnë një vajzë të moralshme, të ndershme, të suksesshme, bujare por dhe nevrike, një vajzë e tillë bëhet tërheqëse. Ndonjëherë, një i ri që është bujar, me të gjetur një vajzë me këtë veti, e pranon atë. Herë të tjera, një djalë me natyrë të qetë, me të zbuluar një vajzë me të njëjtën natyrë, e kërkon dhe e pranon për bashkëshorte. Një zemërgjerë, kërkon një vajzë të tillë. Një koprac, kërkon një vajzë koprace. Një fjalë e urtë arabe thotë:”Çdo shpend, jeton mes llojit të tij.” Thotë Zoti në Kuran rreth këtij fakti:”Gratë e ndershme janë për burra të ndershëm dhe burrat e ndershëm janë për gra të ndershme.” (Nur: 26) Në këtë teori, nuk bëjnë përjashtim dhe njerëzit e ligj. Thotë Zoti rreth këtyre:”Gratë e pandershme janë për burrat e pandershëm dhe burrat e pandershëm janë për gratë e pandershme. “(Nur: 26) Teoria e tretë, është ajo e vetive plotësuese. Këtu bëjnë pjesë ata të rinj, të cilët kërkojnë tek pala tjetër atë që i mungon atij vetë. Këta plotësojnë veten, me anë të palës tjetër. Kështu, ka të rinj që janë të shkurtër, por që bashkëshorten e duan të gjatë. Mund të jetë djalë i shëndoshë, por që bashkëshorten e kërkon të jetë e dobët. Mund të jetë një vajzë serioze dhe pa shumë fjalë, por që kërkon për bashkëshort një djalë gazmor dhe shakaxhi. Teoria e katërt, është ajo e analizës. Kjo teori, është kur një vajzë është shumë e lidhur me babanë e saj dhe personalitetin e tij. Kur një i ri, kërkon dorën e dhe të dy ulen së bashku që të prezanohen, vajza zbulon se personaliteti i këtij djali, është i përafërt me atë të babait të saj. Kështu, ajo jepet dhe lidhet me këtë djalë, për shkak të dashurisë dhe lidhjeve të forta që ajo ka me babanë e saj. Kjo mund të ndodhë dhe me djalin, i cili zbulon se vajza të cilës i ka kërkuar dorën, ka shumë tipare dhe veti të përafërta me nënën e tij, me të cilën është shumë i lidhur. Kështu, ai e don vajzën, për shkak të lidhjes dhe dashurisë që ka për nënën. Teoria e pestë, është ajo e të qënit pranë njëri-tjetrit. Shpesh herë, një djalë njihet me një vajzë dhe më vonë martohen, për shkak se ata banojnë pranë njëri-tjetrit, në një lagje, rrugë apo pallat. Ata mund të jenë edhe kolegë në punë, ose në shkollë. Sot, me zhvillimet teknologjike, ka ndryshuar plotësisht koncepti i të qënit afër me dikë. Sot, e ke pranë dikë, e shikon dhe bisedon me të, edhe pse distanca mes jush është me mijëra kilometra. Me anë të internetit është bërë e mundur që personat që jetojnë në anën tjetër të globit, t’i shohësh dhe të bisedosh me ta sikur i ke para vetes. Teoria e gjashtë, është ajo e joshjes dhe tërheqjes fizike. Sipas statistikave, shumica e djemve dhe e vajzave në mbarë botën, lidhen, dashurohen, fejohen dhe martohen, në bazë të kësaj teorie. Sot është bërë zakon që një djalë të fejohet ose martohet me një vajzë, për shkak të fizikut të saj plot hire. Kjo ndodh edhe me vajzat, të cilat fejohen dhe lidhen me djem, thjesht duke gjykuar hijeshinë e fizikut të tyre. Një teori dhe kriter i tillë, ka përfshirë të gjithë botën. Ashtu siç bota është e përfshirë nga globalizmi politik, kulturor, ekonomik etj... është e përfshirë dhe nga globalizmi fizik. Të shumtë janë kanalet televizive, gazetat, librat dhe revistat të cilët i bëjnë reklamë trupit dhe fizikut të përsosur. Të rinjtë dhe të rejat, kanë filluar t’i kushtojnë më shumë rëndësi trupit dhe fizikut të tyre, seç i kushtojnë anës shpirtërore, besimit, kulturës, arsimimit etj... Kjo ka ndodhur për shkak të ndikimit të fuqishëm të kulturës perëndimore, e cila po importohet nga brezat e rinj. Grekët e lashtë kishin një perëndi që e adhuronin, e cila ishte perëndia e bukurisë, Venusi. Ne si muslimanë, nu k është se e refuzojmë një lidhje dhe martesë me bazë tërheqjen dhe joshjen fizike. Madje ne e përkrahim, por ajo nuk duhet të bëhet në kurriz të fesë, moraleve dhe vlerave njerëzore. Pasi përmendëm teoritë kryesore mbi të cilat bazohen lidhjet, fejesat dhe martesat, pyetja që lind është: Cila nga teoritë e mësipërme është më e sakta dhe e duhura? Cilën prej tyre duhet të zgjedhë një i ri dhe e re për të zgjedhur shokun e jetës? Për asnjërën nga këto teori, nuk mund të themi se kjo është më e mira apo më e pavolitshmja. Për të thënë se cila është më e mirë dhe e volitshme, duhet që të shtojmë disa kritere të tjera, kritere të cilat i përmend vetë i dërguari i Zotit a.s. Në dy hadithe, ai përmend dy teori, njërën për të rinjtë dhe njërën për të rejat. Përsa i përket kritereve që duhet të ekzistojnë tek një vajzë, thotë Profeti a.s:”Një grua merret për katër gjëra: Bukurinë e saj, pasurinë, farefisin dhe përkushtimin e saj fetar. Kërko atë të përkushtuarën fetarisht, t’u mbushshin duart me dhe!” Kurse përsa i përket kritereve që duhet të plotësojë një djalë, për të qenë bashkëshort i një vajze, thotë Profeti a.s:”Nëse dorën e vajzës tuaj e kërkon një fetar dhe njeri i moralshëm, atëherë pranojeni këtë lidhje. Në të kundërt do të ndodhë fitne në tokë dhe degjenerim i madh.” Kështu, një i ri mund t’a zgjedhë shoqen e jetës sipas cilitdo nga teoritë e mësipërme, nëse ka parasysh dhe respekton kriterin që përmend i dërguari i Zotit në hadithin e mësipërm për djemtë: Një grua merret për katër gjëra: Bukurinë e saj, pasurinë, farefisin dhe përkushtimin e saj fetar. Kërko atë të përkushtuarën fetarisht, t’u mbushshin duart me dhe!” Në këtë hadith, Profeti a.s nuk e ka neglizhuar dhe shpërfillur joshjen dhe tërheqjen fizike. Ai nuk e ka shpërfillur as teorinë e analizës, të qënit pranë, vlerave dhe vetive plotësuese dhe ngjashmërive. Kështu, kurdo që i përmbahemi kriterit të caktuar nga Profeti Muhamed a.s, mund t’a zgjedhim shokun e jetës sipas shijeve dhe teorive të mësipërme. Një herë, ndodhesha në Kairo për një ligjëratë. Pasi përfundova ligjëratën, më erdhi një vajzë dhe më tha:”Jam në një hall të madh. Unë jam tridhjetë e dy vjeçe dhe sa herë që prindërit e mi më propozojnë një djalë për t’u fejuar, madje ndërmarrin dhe hapa konkretë, unë refuzoj. Unë jam shumë e lëkundur përsa i përket vendimit të fejesës dhe martesës, pasi kam frikë se do të dështoj. Çfarë më këshillon të bëj?” Unë i thashë:”Kur prindërit e tu të kanë propozuar një djalë, përse nuk pranon të paktën që të njihesh dhe prezantohesh me të?” Ajo u përgjigj:”Unë nuk kam asnjë problem mbi këtë çështje, por i frikësohem dështimit që mund të pasojë më vonë.” Unë i thashë:”Me qëllim që si fejesa ashtu dhe martesa më vonë të mos dështojë, duhen respektuar disa rregulla dhe parime. Dhe fillova t’i flas mbi disa parime dhe pyetje, me të cilat mund të zbulohet personaliteti i personit që ka kërkuar dorën e vajzës dhe anasjelltas. Me anë të këtyre pyetjeve, garantohet suksesi i fejesës dhe më pas i martesës. Vajza më tha:”Por unë kam një problem tjetër!” “Çfarë problemi?” e pyeta unë. Ajo më tha:”Në fakt, unë nuk jam muslimane, por jam e krishterë. Dhe problemi më i madh në fenë tonë, është se po u martova, nuk mund të divorcohem sido të jenë kushtet dhe rrethanat. Unë duhet të jetoj me atë burrë, sido qoftë dhe për gjithë jetën.” Nga ana ime, unë fillova t’i ofroj disa zgjidhje, por ajo e refuzonte secilën prej tyre. Në fund i thashë:”Tani do të propozoj zgjidhjen e vetme që ka mbetur.” Ajo pyeti:”E çfarë do më propozosh?” Unë i thashë:”Të propozoj të konvertohesh në muslimane.” Ajo pyeti:”Çfarë?! E përse duhet t’a bëj këtë?! Çfarë do të ndryshojë nëse bëhem muslimane?!” Unë i thashë:”Në islam, nëse njihesh me një djalë, fejohesh, martohesh, jeton me të për disa vite dhe e shikon se e ke të vështirë të vazhdosh, ti si femër ke të drejtë të kërkosh divorcin.” Ajo pyeti e habitur:”Çfarë duhet të bëj që të jem muslimane?” Unë i thashë:”Është shumë e thjeshtë. Duhet të dëshmosh që nuk ka zot tjetër përveç Allahut dhe se Muhamedi është i dërguari i Tij.” dhe ajo e pranoi këtë zgjidhje. Kriteret e një bashkëshorteje të denjë, të përcaktuara në hadithin e mësipërm të Profetit a.s, janë me qëllim që të garantohet një martesë e suksesshme dhe jetë famljare e lumtur. Nga programet e shumta televizive, konsulencat që më vijnë, trajnimet etj... kam zbuluar se martesat më të suksesshme janë ato që janë realizuar duke zbatuar kritetret dhe porositë e profetit Muhamed a.s. Nëse një i ri martohet me një vajzë, vetëm se ajo është fetare, edhe pse ajo nuk është e bukur, e fisshme dhe nga një familje e pasur, a mund të jetë një martesë e tillë suksesshme? Përgjigja është “Po” mund të jetë martesë e suksesshme, nëse ky i ri ka aftësitë dhe gatishmërinë e duhur që të përshtatet me këtë vajzë me të cilën është martuar vetëm për faktin që ajo është fetare. Padyshim që kjo ka të bëjë me psikologjinë e këtij të riu, edukimin dhe durimin e tij. Edhe pse Profeti a.s i ka kushtuar më shumë rëndësi përkushtimit fetar të pretendentes për martesë, ai nuk i ka shpërfilluar dhe neglizhuar kriteret e tjera, si pasuria, bukuria dhe niveli shoqëror. “Një grua merret për katër gjëra: Bukurinë e saj, pasurinë, farefisin dhe përkushtimin e saj fetar. Kërko atë të përkushtuarën fetarisht, t’u mbushshin duart me dhe!” Kështu, Profeti a.s ka përmendur katër kritere të rëndësishëm, ku përkushtimi fetar duhet të zërë vendim më të madh. Në vend që secilin nga këto katër kritere t’a vlerësojmë me 25 pikë, le t’a vlerësojmë përkushtimin fetar me dyzet pikë, kurse të tjerët me pesëmbëdhjetë. Nëse ka të rinj të cilët janë shumë të dhënë pas bukurisë, elegancës dhe hijeshisë fizike, le t’i shtojë pikët e pamjes dhe bukurisë së vajzës. Kështu, nëse i jep fesë dyzet pikë, le t’i japë kriterit të hijeshisë tridhjetë pikë. Nëse një i ri është i dhënë pas pasurisë, le t’i shtojë pikët e këtij kriteri tek vajza me të cilën kërkon të martohet. Nëse dikush tjetër është i dhënë pas kriterit të nivelit shoqëror dhe e kërkon bashkëshorten e tij të jetë nga një familje e fisshme, le t’i shtojë pikët e këtij kriteri dhe të zbresë pikët e bukurisë dhe pasurisë. Çdo i ri, le t’i vlerësojë kriteret e përcaktuara nga Profeti a.s, sipas karakterit, prirjeve dhe pikës së tij të dobët. Çdo i ri është i lirë që marrëdhëniet e tij shoqërore dhe familjare, t’i ndërtojë sipas prirjeve dhe parimeve të tij, por duke respektuar fillimisht kriterin e përkushtimit fetar. Një herë ndodhesha në Aman, kryeqytetin e Jordanisë për një ligjëratë. Pas ligjëratës, një i ri mu afrua dhe më tha:”Unë dhe gruaja ime kur u martuam nuk ishim të përkushtuar në fe, megjithatë ndiheshim të lumtur dhe të gëzuar. Pas pesë vitesh martesë, unë fillova të përkushtohem në fe dhe i kërkova bashkëshortes që të falej dhe të vishte hixhabin. Ajo filloi të falej, por gjithësesi nuk pranon të veshë hixhabin. Unë nuk e di çfarë të veproj, mos duhet t’a divorcoj?!” Unë i thashë:”Nëse secili që ndryshon fenë apo ideologjitë e tij, divorcohet nga bashkëshortja dhe braktis fëmijët, do të ndodhte katastrofë në shoqëri.” Ashtu siç lëkundet pasuria dhe bukuria, ashtu lëkundet edhe besimi, i cili herë forcohet dhe herë të tjera dobësohet. Secilit prej nesh i ndodh që të ndjejë se besimin e ka shumë të fortë disa kohë, ndërkohë që pas disa kohësh ai e ndjen që besimi i është dobësuar. Për këtë, Profeti a.s thotë:”Një besimtar, nuk quhet i tillë në çastin kur kryen imoralitet...” Pra, në momentin kur një besimtar vepron një gjynah të rëndë, besimi i tij është në nivelet më të ulëta, gjë e cila ia mundësoi këtë vepër të ligë. Me t’a përfunduar këtë vepër, ai pendohet, kërkon falje dhe i lutet Zotit. Kur ti u martove me bashkëshorten tënde, e zgjodhe sipas modelit tënd dhe sipas teorisë së ngjashmërive. Të dy ju nuk faleshit dhe besimin e kishit të dobët. Ty, Zoti të nderoi me përkushtimin në fe, gjë e cila i mungon bashkëshortes tënde. Me qëllim që edhe ajo të përkushtohet dhe të përfitojë nga udhëzimi i Zotit, kjo kërkon kohë dhe përpjekje. Zemra nuk është një kyç që hapet dhe mbyllet me çelës dhe sipas dëshirës. Zemrat e njerëzve janë mes dy gishtave të Zotit dhe Ai i ndryshon sipas dëshirës.

[mujoislam]

Muslimanët e rinj
Çdokush që përqafon islamin, ka një histori të tijën, e cila ia vlen të tregohet. Kjo histori, përbën çelësin e udhëzimit të tij dhe është ajo që e bëri këtë person të kalojë nga një jetë në një tjetër, nga një vizion në një tjetër. Çdo njeri ka një moment ndryshimi dhe shndërrimi në jetën e tij. Njeriu ndryshon dhe kalon nga një situatë në një tjetër, nga një fe në një tjetër, nga një sekt në një tjetër dhe nga një grupim në një tjetër. Gjatë qëndrimit tonë në Australi, jemi njohur dhe takuar me një grup muslimanësh të rinj, të cilët na rrëfyen historitë e tyre. Australia është shtatëmbëdhjetë orë udhëtim me aeroplan nga Meka. Kur anglezët arritën në Australi, kërkuan ndihmën e muslimanëve për t'a përshkuar. Pikërisht ishin treqind e nëntëdhjetë e dy afganë. Duke qenë se rruga që do të përshkruanin anglezët ishte plot shkretëtira dhe pyje të pafund, ata kërkuan ndihmën e afganëve të cilët e njhnin mirë shkretëtirën. Treqind vite më parë, kur u zbulua kontinenti i Australisë filluan afganët e parë të emigrojnë dhe me ardhjen e tyre depërtoi dhe feja islame. Kur u vendosën në Australi, afganët filluan t'a përhapin islamin pa e kuptuar. Kur kapiteni anglez Kok, kërkoi ndihmën e afganëve, ata pranuan dhe erdhën këtu në Australi. Me të arritur, filluan të thërrasin ezanin dhe të falen në publik. Njerëzit që i shihnin, i pyesnin se çfarë bëjnë, çfarë feje i përkasin etj... dhe natyrshëm punëtorët afganë u përgjigjeshin me aq njohuri sa kishin. Shumë prej atyre që pyesnin pranonin islamin. Sot, numri i muslimanëve në Australi i kalon gjysëm milioni dhe është feja e dytë e kontinetit për nga numri. Muslimanët e parë erdhën në Australi për të depërtuar në çdo skaj të saj dhe për të hapur rrugët. Por bashkë me rrugët, ata hapën edhe rrugën e depërtimit të islamit në këtë kontinent. Ishin afganët ata që hapën rrugën për formimin e një brezi të ri, i cili sot njihet me emrin brezi i muslimanëve të rinj në Australi. Gjatë qëndrimit tonë në Australi, vizituam një qytet ku numri i muslimanëve ishte shumë i madh. Ata kishin tregjet e tyre, shkollat dhe kopështet, ku edukonin fëmijët dhe gjithçka tjetër që një musliman ka nevojë. Në këtë qytet vizituam edhe një shoqate muslimane, e cila atë ditë kishte organizuar një ceremoni dhe gosti për muslimanët e rinj. Kur vajtëm në xhami, u prezantuam me disa muslimanë dhe ndër ta edhe një djalë i ri që quhej Fuad. Kur e pyeta nga ishte, ai më tha:"Jam nga vendi i parë mbi të cilin lind dielli." I habitur e pyeta se kush ishte ky vend dhe më tha se është nga Fixhi dhe se Fixhi është ishulli i parë në botë, mbi të cilin lind dielli fillimisht. Distanca mes Australisë dhe Fixhit është tre orë udhëtim me avion dhe nga disa qytete të tjera është tetë orë. Numri i muslimanëve në Fixhi arrin në gjashtëqind mijë muslimanë, ose 8 % të popullsisë. Gjatë qëndrimit tonë në shoqatën muslimane e cila organizonte një ceremoni për muslimanët e rinj, unë u njoha me disa nga këta muslimanë të rinj. Fillimisht fjalën e mori një nga muslimanët e rinj, Hamzai. Ai mbante një vath në vesh, kishte flokë të gjatë dhe filloi të tregojë historinë e konvertimit në islam. Gjatë fjalës që mbajti, ai tha:"Mua më pëlqen namazi, pasi më bën të ndihem më pranë Zotit të madhëruar." Ai foli gjatë mbi islamin dhe përvojën e tij dhe tha që kishte tre vite që e kishte pranuar islamin. Sipas tij, ishin pikërisht këto vite, vitet e vërteta që ai kishte jetuar nga jeta. Më pas, fjalën e mori një i ri tjetër që quhej Lion. Ai ishte shumë i zgjuar dhe këtë e kuptoje nga fjalët dhe mendimet e thella. Nga fjalët që më bënë më shumë përshtypje ishin:"Ka vetëm pak kohë që e kam pranuar islamin dhe këtë e kam bërë nëpërmjet leximit të librave dhe internetit. Edhe pse kam qenë i rrethuar nga muslimanë, nuk kam pasur mundësinë të njihem me ta nga afër. Kjo për shkak të traditave të ndryshme. Prandaj dua t'ju them:"O muslimanë! Ju duhet të tregoheni më të hapur me ne, të bashkëjetoni dhe të lejoni t'ju njohim nga afër." Historitë e atyre që pranojnë islamin në Australi janë të shumta, saqë shpesh herë bëhen objekt edhe i mediave të shkruara dhe atyre vizive. Sipas statistikave, islami është rritur në këtë kontinent me 243 %. Më vonë, ne biseduam edhe me Muhamed Isa, i cili ka dy vite që ka pranuar islamin. Ai zgjodhi këtë emër pasi pranoi islamin, nga dashuria dhe simpatia që ndjen për profetin Muhamed a.s dhe për profetin Isa a.s. Si shumë australianë të tjerë, edhe Muhamedi e pëlqen shumë sportin. Populli australian është shumë i dhënë pas sportit dhe çdo ditë në mëngjes, sheh grupmosha të ndryshme duke vrapuar në bregdet. Kur vëllai Muhamed Isa na e rrëfeu historinë e islamit të tij në xhami, filloi të qajë. Më pas, ai na pyeti:"A e dini përse qaj? Qaj ngaqë ka dy vite që jam konvertuar në musliman dhe dua t'i ftoj të tjerët në këtë fe. Por, gjer tani nuk kam mundur pasi njohuritë e mia rreth fesë janë modeste." Dhe sërish shpërtheu në të qara, gjë e cila na bëri edhe neve të qajmë. Pasi e përfundoi fjalën e tij, ne iu afruam dhe i thamë që për të ftuar në islam nuk është kusht të mbrosh magjistraturë dhe doktoraturë në studimet islame. Mjafton të dish qoftë dhe një hadith apo ajet të vetëtm dhe këto t'ua tregosh të tjerëve. Kjo e qetësoi vëllanë tonë Muhamed Isa. Më pas, u takuam me vëlla Arifin, i cili rridhte nga një familje e krishterë dhe shumë e pasur. Ai na tregoi:"Gjatë rinisë time, kisha shumë pyetje që më mundonin rreth krishterimit dhe kontradiktat ishin të shumta. Pas ndodhive të njëmbëdhjetë shtatorit 2001, iu ktheva studimit të librave mbi islamin dhe njëkohësisht kërkoja edhe në internet mbi këtë fe. Gjatë studimeve të shumta, zbulova se kjo fe u jep përgjigje shumë pyetjeve të mia që më shqetësonin. Atëherë ndjeva një qetësi shpirtërore që nuk e kisha ndjerë më parë dhe kështu pranova të bëhem musliman." Ai kishte një vit e gjysëm që ishte bërë musliman dhe kishte shumë shokë dhe miq. Të gjithë miqtë e tij na folën mbi mënyrën si e kishin pranuar islami dhe si ndiheshin tani që ishin muslimanë. Historitë e muslimanëve të rinj janë të shumta. Ndërkohë tani do të bisedojmë me një motër të nderuar, e cila pasi pranoi islamin filloi të ftojë të tjerët. Ajo ka katër vite që ka pranuar islamin. Xhasim El-mutava:"Motër Faize! Duam të dëgjojmë prej teje rreth atyre momenteve kur ti vendose të përqafosh islamin. Ne duam t'a dëgjojmë prej teje si ndodhi dhe përse zgjodhe islamin." Faize:"Familja ime vuante nga probleme të përdorimit të drogës, kështu unë jam rritur nga gjyshja ime. Në moshën njëzet e tre vjeçe udhëtova për në Kore, por u ktheva sërish pasi mamaja ime u sëmur me kancer dhe ishte në ditët e fundit të jetës. Ishin momente të vështira për mua të shoh nënën duke dhënë shpirt. Ditët e fundit ajo vuajti shumë dhe kur ndërroi jetë fytyra e saj ishte shumë e shëmtuar. Në ato çaste fillova të ndërgjegjësohem për ekzistencën e parajsës dhe ferrit, shpërblimit dhe ndëshkimit. Atëherë fillova të kërkoj Zotin." Xhasim El-mutava:"Po konvertimi në islam, si ndodhi?' Faize:"Pasi vdiq nëna, u nisa sërish për në Korenë e jugut, ndërkohë që gjyshja ime kujdesej për vëllezërit dhe motrat e mi. Në Kore, unë punoja dhe u dërgoja të holla. Gjatë kësaj kohe fillova të kërkoj informacion mbi fetë, atë kristiane, hebreje apo budiste. Isha shumë e dhënë pas studimit të feve, saqë një herë më pyeti një i ri musliman se çfarë besoja. Gjer atëherë askush nuk më kishte pyetur mbi besimin tim. Unë iu përgjigja se besoj në një Zot të vetëm, në virgjëreshën Mari dhe në Jezusin. I thashë gjithashtu se nuk besoja se Jezusi është biri i Zotit. Ai më tha:"Ti po flet sikur të ishe një muslimane." Gjer atëherë unë nuk më kishte vajtur në mendje të studioj islamin dhe menjëherë vajta në bibliotekë, bleva një bibël dhe një kopje të Kuranit. Me dy librat e shenjtë në dorë, u ula mbi krevat dhe fillova t'a lus Zotin të më udhëzojë drejt librit që përmban të vërtetën absolute. Kështu fillava të lexoj Kurani dhe biblën njëkohësisht. Menjëherë filloi të më bëjë përshtypje racionalizmi dhe arsyetimi i Kuranit. Atëherë fillova të kontaktoj me disa gra muslimane, të cilat më folën mbi islamin, më treguan që ndihen mirë dhe të lumtura, edhe pse si çdo njeri kanë probleme. Bisedat me këto gra më falnin një qetësi që më kishte munguar gjer atëherë. Kështu vendosa të shkoj në xhami dhe të pranoj islamin." Xhasim El-mutava:"Kështu konvertimi në islam erdhi si rrjedhojë e studimeve dhe kërkimeve të tua individuale. Tani duam të na flasësh diçka mbi ditën që vajte në xhami dhe përqafove islamin dhe veshjen e hixhabit." Faize:"Nuk dija shumë gjëra mbi xhaminë, çfarë duhet të bëj, si të hyj, si të vishem etj... Kështu vendosa të vishem si muslimanet që kisha njohur gjer atëherë. Për këtë vajta tek një rrobaqepës dhe pasi i dorëzova një basëm me ngjyrë të zezë i kërkova të më qepë një pardesy dhe një shami. Rrobaqepësi u çudit nga kërkesa ime, pasi të gjitha ishin të zeza dhe qeshi me vete. Asokohe unë mendoja se një muslimane duhet të vishet patjetër me të zeza. Pasi mora pardesynë dhe shaminë, i vesha dhe u drejtova për në xhami. Imami i xhamisë ishte një korean i cili fliste vetëm gjuhën e tij. Kështu erdhën disa frekuentues të xhamisë dhe më ndihmuan të komunikoj me të. Më pas dëshmova dëshminë se nuk ka zot tjetër përveç Allahut dhe se Muhamedi a.s është robi dhe i dërguari i Tij. Veç kësaj, zgjodha një emër tjetër, Faize, i cili ka të njëjtin kuptim me emrin tim Viktori. Që prej asaj dite, unë vishem me veshjen islame, gjë e cila më dallon me të tjerët nga paraqitja dhe më pas nga sjellje dhe mënyra e komunikimit. Xhasim El-mutava:"Në fund të këtij takimi, e lus Zotin që t'ju japë sukses dhe t'ju bëjë të qëndrueshëm në fenë e Tij. Historia juaj na preku shumë, prandaj e lusim Zotin që t'ju ndihmojë në rrugën e thirrjes islame." Faize:"Unë kam jetuar dy jetë gjer tani, atë të gruas perëndimore dhe të gruas muslimane. Pasi i kam provuar të dyja, mund të them që pozita dhe statusi që gëzon gruaja muslimane është shumë herë më i admirueshëm dhe më pozitiv se ai i gruas perëndimore. Unë dua t'ju drejtoj të gjithë muslimanëve një mesazh: Kapuni fort pas mësimeve të islamit, pasi ai është një dhuratë e Zotit. Kurrë mos u frikësoni dhe stresoni nga qëndrimi i perëndimit ndaj islamit. Mbrojeni islamin dhe mbrojeni hixhabin. Unë jam shumë e lumtur që jam muslimane." Xhasim El-mutava:"Faleminderit për këtë takim motër Faize." Siç e patë dhe vetë, motër Faize duke lexuar libra, nëpërmjet internetit dhe duke bërë krahasime mes Kuranit dhe biblës pranoi islamin. Pas intervistës, ajo më tregoi dhe një detaj tjetër ditën që vajti në xhami për të pranuar islamin. Kur ajo i kishte treguar imamit të xhamisë se kërkonte të pranojë islamin, imami e kishte përzënë nga xhamia. Kjo, pasi kishte kujtuar se ajo tallej, ngaqë ishte veshur me pardesy dhe hixhab me ngjyrë të zezë. Megjithë këto vështirsëi, ajo e pranoi islamin. E veçanta në historinë e islamit të saj është se që ditën e parë që donte të bëhej muslimane, ajo veshi hixhabin. Ndërkohë që femrat muslimane në shumë shtete islame refuzojnë dhe duhet shumë punë për t'i bindur të pranojnë islamin. Kurse kjo motër, edhe pse nuk ishte bërë muslimane akoma veshi hixhabin dhe që nga ajo ditë nuk e ka hequr kurrë. Ajo ka mbrojtur magjistraturën dhe doktoraturën për gazetari dhe tani po mbron magjistraturë të dytë. Siç e patë edhe vetë, shumë nga të rinjtë që pranojnë islamin në Australi por edhe në vende të tjera, e bëjnë këtë me përpjekjet e tyre individuale. Ata lexojnë rreth islamit, e studiojnë atë, kërkojnë në internet informacione të reja etj... derisa të gjejnë të vërtetën. Diçka e tillë është pozitive, por edhe negative. Është pozitive pasi tregon madhështinë e islamit. Ndërkohë që është negative pasi është tregues i neglizhencës tonë si muslimanë, për t'u ofruar atë që kërkojnë perëndimorët, të vërtetën. Thotë Profeti a.s:"Nëse Zoti të bën shkak që dikush të udhëzohet në islam, kjo është më e vlefshme se kjo botë me të mirat e saj." Çfarë mund t'u ofrojmë gjithë atyre që kërkojnë të vërtetën? Çfarë mund të bëjmë që t'i ndihmojmë derisa t'a gjejnë? Secili prej tyre pret që ne t'i kushtojmë pak nga koha jonë që të njihet me islamin. Disa të tjerë duan të mësojnë arabishten, por nuk kanë kush ua ofron këtë shërbim. Ne duhet të bashkohemi, të shtrëngojmë radhët dhe të bashkëpunojmë, me qëllim që të përhapim islamin dhe të mirën në mbarë botën. Secili prej nesh ndihet krenar për fenë islame, sidomos kur dëgjon dhe lexon se numri i atyre që pranojnë islamin rritet çdo ditë në Perëndim dhe në mbarë botën. Nuk kalon orë e çast në globin tonë, që nga dikush të mos dëgjohet shehadeti për herë të parë. Është për të ardhur keq kur shkon në perëndim dhe shikon xhami të cila i përkasin xhemateve dhe grupacioneve të ndryshme. Një problem me të cilin hasen muslimanët e rinj, është se e kanë të vështirë t'a pranojnë këtë ndarje dhe nuk dinë si të komunikojnë me këta grupacione. Ndërkohë që këto grupacione nga ana e tyre kërkojnë të tërheqin sa më shumë muslimanë të rinj në idetë dhe xhematin e tyre. Këtë shqetësim, ma transmetuan shumë muslimanë të rinj në Australi. Feja dhe xhamitë janë të Zotit. Ato nuk i përkasin asnjë grupacioni dhe xhemati. Ne si muslimanë duhet të reflektojmë për këto akte, dhe fenë e Zotit t'a përhapim si të tillë jo për interesa grupacionesh dhe xhematesh. Ne duhet të bëhemi shkak që të tjerët të pranojnë islamin dhe jo të dezertojnë. Një nga motrat muslimane në Australi, më kërkoi të ulem të bisedoj me një grua e cila hezitonte të përqafojë islamin. Ajo kishte një sërë pyetjesh rreth islamit dhe kërkonte dikë që t'i përgjigjej. Unë i thashë:"Nëse kërkon që ajo të preket dhe të bindet të pranojë islamin, merr një muslimane të re në islam dhe uluni të treja bashkë të diskutoni rreth islamit. Të jesh e sigurtë se kjo do të jetë më e dobishme se të ulem unë me të. Në fund, e lus Zotin që t'a ndihmojë këtë fe dhe të na japë sukses që t'a përcjellim në mbarë botën. Paqja e Zotit qoftë mbi ju!

[mujoislam]

Dialog me një prift në xhami
Thotë Zoti i madhëruar në Kuran:"Diskutoni me ithtarët e Librit vetëm me mënyrën më të mirë”. (Ankebut, 46) 11.11.2009
Kliko këtu për ta parë foton në madhësi origjinale Prof: Xhasim el-Mutava Është të biseduarit dhe dialogu konstruktiv ato që e zbulojnë mentalitetin e dikujt, kulturën e tij dhe besimin. Për këtë, dialogu konsiderohet si karta e identitetit të njeriut. Në emisionin e kaluar, ne kishim të ftuar një prift dhe dialogu dhe biseda jonë u zhvillua brenda ambjenteve të kishës. Kurse në këtë emision, do të zhvillojmë përsëri një bisedë me një prift, por këtë herë në ambjentet e xhamisë. Me këtë, ne sjellim në kujtesë ditët kur vetë i dërguari i Zotit a.s, ftonte të krishterët brenda xhamisë dhe diskutonte dhe dialogonte me ta. Thotë i dërguari i Zotit a.s:"Kushdo që sillet padrejtësisht me një (ithtar të librit) që i është premtuar siguri, e nënçmon, e obligon me gjëra që nuk i përballon dot, ose i merr diçka pa pëlqimin e tij, unë do jem kundërshtari i tij Ditën e Kijametit." Pra, një musliman do të jetë kundërshtar i Profetit a.s, për shkak se i ka hyrë në hak një të krishteri. Thotë Profeti a.s në një hadith tjetër:"Kush lëndon një dhimij (banorë nga ithtarët e librit që jetojnë në një shtet musliman) më ka lënduar mua dhe kush më ka lënduar mua ka lënduar vetë Zotin." Të gjithë këto tekste, ekzistojnë në Sheriatin islam. Ato orientojnë dhe udhëzojnë muslimanët mbi mënyrën si të sillen me ithtarët e librit. Kush lëndon një banor të krishter që është nënshtetas i shtetit musliman, sikur e ka lënduar vetë Profetin a.s. Lëndimi këtu mund të jetë me fjalë fyese, sharje, diskriminim, tallje etj... Kushdo që e lëndon një person të tillë, t'a dijë se ka lënduar Profetin a.s dhe kush lëndon Profetin a.s sikur ka lënduar Zotin. I ftuari i emisionit të sotëm, do të jetë sërish ati Abraham Seruxh, të cilit i urojmë mirëseardhjen në mesin tonë. At Abraham Seruxh:"Para se të flas mbi tolerancën e muslimanëve me të krishterët, duke të citoj një libër që flet mbi këtë fakt. Titulli i këtij libri është "Toleranca mes lindjes dhe perëndimit". Hyrjen e librit e ka bërë ati Selim Halil, ku ndër të tjera thotë:"Fjala tolerancë nuk ekziston fare ne fjalorin e arabishtes. Aty gjen vetëm vrasje, ekzekutime, kamzhikë etj..." Unë e ndjej të rëndësishme të pohoj se fjalë të tilla, edhe pse janë shkruar në anglisht, janë të padrejta dhe të pavërteta. Kushdo që hap Fjalorin Arab të Ibnu Menndhurit, do e gjejë menjëherë fjalën tolerancë, si folje dhe emër. Por le t'i kthehemi profetit Muhamed, i cili edhe pse ishte keqtrajtuar nga kurejshët, me t'i shtënë në dorë ditën që mori Meken, u tha:"Çfarë mendoni se do bëj me ju?" Ata iu përgjigjën:"Ti je fisnik dhe bir i një fisniku." Profeti Muhamed u tha:"Shkoni se jeni të lirë." Edhe gjatë lëvizjeve të tij, shpesh herë e gjejmë të rrethuar nga të krishterët si Veraka ibnu Neufel, murgu Behira dhe një tjetër që e kuroi kur ishte sëmurë në vegjëli. Toleranca vërehet edhe gjatë invazioneve islame. Të krishterët u uronin mirëseardhjen arabëve çlirimtarë, si të ishin vëllezër. Historianët pohojnë se muslimanët ishin më tolerantë me të krishterët se vetë bizantët. Vetë termi dhimmij dhe dispozitat që praktikoheshin për të krishterët nën shtetin islam, ishin tregues i tolerancës së muslimanëve." Prof. Xhasim El-mutava:"At i nderuar! Unë të uroj mirëseardhjen në këtë xhami, e cila është një nga shtëpitë e Zotit në tokë." At Abraham Seruxh:"Unë ndihem i lumtur dhe i gëzuar që gjendem mes jush, gjë e cila më kujton thënien e profetit Daud:"Jam gëzuar me ata që më ftuan në shtëpinë e perëndisë, të Zotit tonë. Ne po shkojmë drejt tokave të tuaj o Orshelim." Prof. Xhasim El-mutava:"Unë dua të dëgjoj mendimin tuaj mbi një ndodhi në kohën e profetit Muhamed a.s, ku një delegacion të krishterësh nga Nexhrani, erdhën në Medine. Ata donin të dinin më shumë rreth islamit, kështu kishin marrë rrugën për t'u takuar dhe për t'u interesuar tek vetë Profeti a.s. Pasi e pyetën Profetin a.s dhe ai u përgjigj, hyri koha e lutjeve të tyre. Ata shprehën dëshirën të falen në xhami, gjë e cila shkaktoi pakënaqësi tek disa muslimanë. Por Profeti a.s u tha:"I lini të falen, i lini të falen këtu në xhami!" Atëherë, të krishterët u drejtuan nga lindja dhe filluan lutjet e tyre. Unë dua t'ju pyes: Si është e mundur që ky delegacion nga të krishterët e Nexhranit, u falën në xhami?!" At Abraham Seruxh:"Në emsionin e kaluar, ju përmendët faktin se ne të krishterët duhet të lutemi shtatë herë në ditë. Lutja që bënë të krishterët e Nexhranit në xhami, ishte ajo e perëndimit të diellit për të cilën flet edhe psalmi i 140-të. Ky psalm fillon me fjalët:"I bekuar je ti o Zoti im. Ti je madhështor ...." Ne e përshkruajmë Zotin si sunduesin e gjithësisë dhe ky psalm u bën thirrje krijesave që të marrin pjesë në madhërimin e Zotit të lartë. Ashtu siç këndohet dhe lutja më e vjetër e cila i dedikohet Jezusit dhe që fillon me fjalët:"O dritë lavdiplotë..." Prof. Xhasim El-mutava:"Një lutje e juaja, sa kohë u merr?" At Abraham Seruxh:"Murgjërit, mund t'a kalojnë të gjithë natën duke u lutur sipas psalmeve. Kurse në qytete, lutja e perëndimit mund të zgjasë nga gjysmë ore deri në treçerek ore. Psalmet që lexohen janë ato të Davidit të cilat përbëjnë shtyllën e lutjes. Veç tyre, ne lexojmë dhe këndojmë këngë të ndryshme të shenjtëve dhe të perëndisë së botrave." Prof. Xhasim El-mutava:"Në një transmetim, thuhet se të krishterët e Nexhranit kur filluan të luteshin në xhaminë e Profetit, u drejtuan nga lindja. Përse drejtoheni nga lindja?" At Abraham Seruxh:"Të gjithë krijesat janë fëmijët e Zotit dhe se më i miri tek Zoti është më i devotshmi. Përsa i përket drejtimit, ne vazhdojmë të drejtohemi nga lindja. Kjo, pasi vetë Jezusi erdhi nga ana e lindjes, andej nga lind dielli. Ai ishte drita që erdhi nga lindja. Çdo lutje ne ia drejtojmë Jezusit, kurse ai ia drejton lutjet tona atit të tij." Prof. Xhasim El-mutava:"Ne ju falenderojmë nga zemra at i nderuar për këtë bisedë që zhvilluam në xhami dhe për informacionet e dhëna në lidhje mbi të krishterët e Nexhranit." At Abraham Seruxh:"Edhe unë e falenderoj Zotin i cili na bashkoi me dritën e Tij, për të cilën thotë:"Allahu është drita e qiejve dhe e tokës". Ne do vazhdojmë të ndjekim rrugën tonë të përbashkët për lartësimin dhe madhërimn e emrit të Zotit të botrave." Prof. Xhasim El-mutava:"Të krishterët që erdhën në Medine nga Nexhrani, i kërkuan Profetit a.s të dërgojë një nga muslimanët tek populli i tyre me qëllim që t'ju mësojë islamin. Profeti a.s zgjodhi Ebu Ubejde ibnu Xherrahun, Zoti qoftë i kënaqur me të. Ai u tha të krishterëve:"Do u jap me vete të besueshmin e këtij umeti." Dhe e nisi bashkë me ta për në Nexhra. Thotë Zoti i madhëruar në Kuran: "(Megjithatë) ata nuk janë të gjithë njëlloj. Disa nga ithtarët e Librit janë në të drejtën: në orët e natës lexojnë vargjet e Librit të Allahut dhe falin namaz. Ata besojnë Allahun dhe Ditën e Kiametit, e urdhërojnë të mirën, e ndalojnë të keqen dhe nxitojnë për të bërë punë të mira. Këta janë ndër të drejtët." (Al Imran, 113-114) Thotë Profeti a.s:"Kush vret një dhimmij, nuk do e ndjejë aromën e xhenetit, edhe pse aroma e tij ndihet dyzet vite larg." Profeti Muhamed a.s na porosit neve dhe të gjithë muslimanët, që të mos cënojmë të drejtat e ithtarëve të librit që jetojnë nën pushtetin musliman. Nuk i lejohet një muslimani të vrasë një ithtar të librit, përderisa ai ka hyrë në tokat islame në bazë të një marrëveshjeje. Përderisa ai ka hyrë me pëlqimin e autoriteteve dhe nën mbrojtjen e tyre, ne duhet t'a respektojmë këtë marrëveshje. Në një hadith tjetër, Profeti a.s thotë:"Kush shan ose ofendon një të krishter, ose hebre, hyn në zjarr." Muslimanit i ndalohet të shajë një të krishter ose hebre, të tallet me të, t'a ofendojë ose t'i thotë diçka që e lëndon. Në këtë hadith, garantohen të drejtat e të krishterëve dhe hebrenjve. Gjithësesi, këto hadithe dhe tekste vlejnë për ata që respektojnë marrëveshjet dhe paqen. Prandaj, duhen dalluar personat që sulmojnë tokat tona dhe personat që kanë hyrë në vendin tonë sipas marrëveshjeve me autoritetet përkatëse. Në fund, paqja e Zotit qoftë mbi ju!

[mujoislam]

Të ftosh në islam, është art.
Të ftosh në islam, të ftosh në rrugën e Zotit dhe në rrugën e drejtë është nder i madh. Është nder dhe krenari njëkohësisht të jesh ftues në udhën e Zotit. 11.11.2009
Kliko këtu për ta parë foton në madhësi origjinale Prof. Xhasim El-mutava Thotë Hasan El-basri:"Ftuesit janë krypa qe lezeton shijen e jetës mbi tokë." Çdo musliman është një ftues, gjë të cilën e konfirmon vetë Zoti në Kuran ku thotë:" E kush flet më bukur se ai që i fton njerëzit drejt Allahut, bën vepra të mira dhe thotë: “Unë, me të vërtetë jam mysliman.” (Fussilet 33) Kur Profeti a.s e nisi Aliun në një betejë, i tha:"Nëse Zoti të bën shkak që të udhëzosh dikë në islam, është më mirë se devetë e kuqe." Devetë e kuqe në kohën e Profetit a.s dhe të shokëve të tij ishin diçka e rëndësishme. Ato ishin të mëdha, të shtrenjta, të fuqishme, të hijshme. Devetë e kuqe për kohët moderne janë pasuritë e paluejtshme, puset e naftës, pronat, pallatet, vilat, makinat etj... Kështu, nëse duam që hadithin e mësipërm t'ia përshtasim kohës, themi: Nëse Zoti të bën shkak që të udhëzosh dikë në islam, është më mirë se një pus nafte, apo gradaçelë. Që të jesh ftues në rrugën e Zotit, duhet t'i posedosh disa cilësi dhe aftësi. Fillimisht duhet të kesh disa njohuri bazë dhe mënyrën si t'ua servirësh ato të tjerëve. Gjatë regjistrimit të disa emisioneve, pranë nesh kaloi një burrë që shiste akullore. Kur unë e pyeta se çfarë lloj akullorresh posedon, ai më nxorri një menu ku ishin shënuar të gjithë llojet e akulloreve bashkë me fotot e secilës. Ashtu siç e bëri të lehtë shitjen e akulloreve ky person, po aq e lehtë është edhe servirja e fesë islame tek njerëzit. Ne kemi një trashëgimi dhe thesar të cilin duam t'jua servirim njerëzve të tjerë të cilët nuk ia dinë vlerën. Ashtu siç shitësit janë kategori të ndryshme, ku disa të bindin menjëherë për t'a blerë mallin e tij, edhe ftuesit janë kategori të ndryshme. Disa prej tyre të bindin menjëherë, ndërkohë që të tjerë kanë nevojë për kohë më të gjatë, sipas mundësisë për të krijuar lidhje dhe për të dialoguar. Kur Profeti a.s me muslimanët u penguan nga kurejshët për të kryer Umren, kurejshët dërguan disa negociatorë që t'a bindin Profetin a.s të kthehet. Një ndër negociatorët që dërguan ishte dhe Halis ibnu Alkame. Kur e pa Profeti a.s duke u afruar, u tha muslimanëve:"I nxirrni kafshët që kemi caktuar për kurban!" Këtë e bënte pasi Halis ibnu Alkame e kishte shumë të shenjtë Qaben dhe kurbanët që flijoheshin në Qabe. Me këtë formë komunikimi, Profeti a.s i dërgonte një mesazh shumë të rëndësishëm, që muslimanët e shenjtërojnë Qabenë dhe kurbanet. Kur Halis u kthye tek kurejshët, u tha:"Të mjerët ju! Si kërkoni të vrisni një burrë që ka sjellë kurbanë për t'i therrur në Qabe?!" Kur Roxher Garodi pranoi islamin tha:"Kam lexuar të gjithë fetë, filozofitë dhe ideologjitë e tjera dhe kam parë që kanë mall shumë të dobët, por kishin misionarë të aftë. Lexova dhe islamin dhe pashë që është feja më madhështore, por muslimanët nuk kanë ftues të aftë. Unë personalisht mendoj se umeti musliman vazhdon të ketë shumë të mira dhe bereqet. Thotë Profeti a.s:"Shembulli i umetit tim, ëshë si shembulli i shiut, bereqeti i të cilit nuk dihet nëse është në fillim apo fund." Dijetarët, ftuesit dhe mësuesit muslimanë sot janë të shumtë dhe secili jep kontribut në përhapjen e islamit. Në një hadith tjetër Profeti a.s thotë:"Vetë Zoti, melekët e Tij, banorët e qiellit dhe të tokës, edhe milingona në folenë e saj, balena në mes të detit, luten për dikë që u mëson njerëzve të mirën." Një privilegj të tillë e gëzojnë ata që ftojnë në rrugën e Zotit dhe që u mësojnë njerëzve të mirën dhe virtytin. Një njeri i tillë mund të jetë dikush që ka mbrojtur doktoraturën, por mund të jetë dhe një fermer i thjeshtë. Një privilegj të tillë mund t'a gëzojë edhe një njeri që i tregon dikujt tjetër vetëm një hadith të Profetit a.s apo një ajet të Kuranit. Ne sot shpenzojmë miliona për të ndërtuar dhe dekoruar shtëpitë tona. Përse të mos shpenzojmë edhe për t'a çuar përpara ftesën islame. Përse të mos shpikim metoda dhe mekanizma të reja në përhapjen e fesë? Unë njoh disa të rinj të cilët përdorën një metodë shumë efikase për t'u mësuar njerëzve islamin. Ata u shpërndanë në grupe dhe shkonin në kafene ku u flisnin njerëzve rreth fesë. Abdurrahman Sumejt ndërmori një fushatë sensibilizimi për mbledhjen e donacioneve për Afrikën. Donacionet nuk do të ishin të holla, por syze të vjetra që nuk përdoreshin, të cilat do u dërgoheshin njerëzve me probleme shikimi në Afrikë. Si rezultat i metodave dhe mënyrave të reja në ftesën islame, vetëm në Amerike kanë pranuar islamin njëqind e tridhjetë e pesë mijë vetë dhe kjo gjatë vitit 2005. Kurse në Kuvajt, kanë pranuar islamin katërmijë e treqind jomuslimanë të cilët ushtronin aktivitetin tek ne. Disa prej tyre tregojnë se shkak i konvertimit ishte martesa me muslimanë. Disa të tjerë kanë kërkuar informacion pranë shoqatave dhe komiteteve që merren me të huajt në Kuvajt. Një grua thotë:"Unë e ndjeva që islami është rruga dhe feja e vërtetë, prandaj vendosa të konvertohem në muslimane. Momentet kur dëshmova se nuk ka zot tjetër përveç Allahut, janë momente që unë kurrë nuk mund t'i harroj. " Një tjetër thotë:"Islami është fe e dijes dhe shkencës. Ai i urdhëron njerëzit të bëjnë punë të mira dhe i ndalon nga veprat e liga. Pas një bindjeje të plotë që islami është feja e vërtetë, vajta në xhami dhe shqiptova shehadetin. Kjo ndodhi në vitin 1999." Unë habitem me disa ftues të cilët kërkojnë t'a përhapin fenë vetëm sipas mënyrës që ata dinë dhe zakonisht kjo mënyrë është e dhunshme. Një ftues, i ngjan më së shumti një doktori. Përveç mjeteve të kirurgjisë, doktori përdor edhe analizat e gjakut, kokntrollon tensionin e gjakut, rrahjet e zemrës etj... Kushdo që kërkon të jetë ftues në islam, këtë mund t'a bëjë nëpërmjet profesionit dhe fushës së specializimit. Thirrja islame nuk është kompetencë vetëm e hoxhallarëve. Fëmija mund të jetë ftues, gruaja, burri, i riu, politikani, pastruesi i rrugëve etj... Gjatë thirrjes në islam, ne duhet të kemi parasysh nivelin shoqëror të personave të synuar. Ne duhet t'i respektojmë dhe nderojmë sipas statusit që kanë. Një herë, vajti një lypës tek Aisheja, gruaja e Profetit a.s dhe i kërkoi diçka për të ngrënë. Aisheja i ofroi diçka dhe i kërkoi të largohej. Por kur erdhi dikush tjetër, që gëzonte një status të caktuar, ajo e uli dhe i ofroi ushqim. Ata që e panë, i thanë:"O nëna e besimtarëve! Si është e mundur që personit të parë i dhe bukë dhe i kërkove të largohet, kurse të dytin e ule dhe e ushqeve?!" Ajo ua ktheu:"I respektoni njerëzit sipas statusit që kanë." Një miku im, kishte komshi një grua nga Amerika. Sa herë që takohej me të, ai i dhuronte një libër rreth islamit me dëshirën e mirë që një ditë të përqafonte islamin. Pas një viti e gjysëm, miku im dëgjon nga e shoqja që komshia e tyre amerikane ka pranuar islamin, gjë e cila e gëzoi shumë. Menjëherë, ai shkoi dhe e uroi për zgjedhjen që kishte bërë. Gjatë bisedës, amerikanja e pyeti:"A e din kush është shkak që unë pranova islamin?" Miku im mendoi se do i thotë që ishte pikërisht ai, me gjithë ato libra që i kishte dhuruar. Por ajo i tha:"Është jot shoqe." Kjo e la pa fjalë mikun tim. Si ishte e mundur që bashkëshortja e tij, e paarsimuar dhe që nuk din asnjë fjalë anglisht t'a kishte bindur të pranojë islamin?! Në fakt, e shoqja i kishte dhuruar një ditë një gjellë të gatuar prej saj, komshies nga Amerika. Gjella i kishte pëlqyer dhe i kishte kërkuar t'ia mësojë edhe asajt. Kështu, mes tyre kishte lindur një miqësi e cila ishte kurorëzuar me konvertimin e saj në islam. Kur një i ri i kërkoi Profetit a.s t'a lejojë të ketë marrëdhënie seksuale jashtëmartesore, Profeti a.s e bindi të distancohet nga kjo vepër, me disa fjali të shkurtra. Tregon një i ditur:"Një ditë pashë një burrë i cili përpiqej t'a fusë kalin në stallë duke e shtyrë nga pas. Duke qenë se kali nuk hynte, vajtën edhe katër burra të tjere t'a ndihmojnë por të gjithë dështuan. Atëherë unë u kërkova të largohen nga kali, iu afrua dhe me gisht i prekte buzët sikur dëshiron t'i japë diçka. Kali filloi të joshej dhe e ndoqi personin derisa hynë bashkë në stallë pa asnjë problem" Që t'a detyrosh kalin të shkelë aty ku dëshiron, duhet të dish gjuhën e tij. I tillë duhet të jetë dhe ftuesi, ai duhet t'a njohë mirë mentalitetin e njerëzve të cilët i fton dhe të përdorë me ta metodat më bindëse. Sot thirrja islame ka depërtuar pothuaj në çdo cep të globit dhe numri i muslimanëve është gjithmonë në rritje. Me përhapjen e mjeteve të telekomunikacionit, interneti, satelitët, celularët etj... përgjigjesia jonë për përhapjen e fësë shtohet edhe më shumë. Në fund, paqja e Zotit qoftë mbi ju!

[mujoislam]

Kërkoj të më konsideroni pasues të Muhammedit”
"E pranoj se e kam rëndë … Prandaj, ju lutem, shikoni në mua si pasues të Muhamedit (muhamedan), dhe çdo gjë do të jetë në rregull.” 09.11.2009
Kliko këtu për ta parë foton në madhësi origjinale Leon Nikollajeviç Tolstoj (1828-1910), autori dhe mendimtari gjenial rus, i dha kontribut të madh letërsisë dhe historisë ruse. Mirëpo, pikëpamjet e tij filozofike, shqyrtimet në të cilat ai ka prezantuar idetë mbi Zotin, shpirtin, dijen, dashurinë dhe shumë pikëpamje të tjera të tij, mbetën të pakuptueshme për kohën kur jetoi. Për këtë arsye, qe mallkuar dhe anatemuar prej kishës, kurse miqtë dhe të afërmit e braktisën. Në vitin 1910, në vitin e 81 të jetës, Leon Tolstoj e lëshoi shtëpinë dhe vdiq në rrugë, në stacionin Astapovo. Përse fundi i jetës së këtij autori të madh qe kaq i dëshpërueshëm dhe i dhembshem dhe ku qe nisur Tolstoji, kur e braktisi shtëpinë. Disa letra të tij i ndriçojnë këto gjera. Kështu ai shkruan për kishën: “Bota bëri çka dëshiroi, i lejoi kishës ta shpjegojë rëndësinë dhe synimin e jetës. Bota vendosi jetën krejtësisht të kundërt me mësimet e Krishtit, kurse kisha studioi veprat e shkruara me të cilat e la popullin të jetojë në kundërshti me ligjin e Krishtit, të jetojë sipas vullnetit të tij. Rezultati ishte se bota filloi të jetojë jetën më të keqe se në jetën pagane, kurse kisha jo vetëm që këtë e arsyetonte, por edhe e miratonte duke folur se kjo është në pajtim me mësimin e Krishtit …”. Clear Glade, Mars, 1909. Rusja e cila ishte e martuar për një musliman, E. Velikova, i shkroi Tolstojit, që bijtë e saj dëshirojnë ta pranojnë islamin, dhe pyeti për këshillë dhe a është kjo e mundur. Autori iu përgjigj: “Sa i përket preferimit të muhamedanizmit ndaj ortodoksisë … mundem vetëm të pajtohem në mendimin me shpirtrat të cilët janë në këtë kalim. … duke i kuptuar idealet kristiane dhe doktrinën kristiane në mënyrë të drejtë, për mua nuk ka dyshim që muhamedanizmi, sipas formave të jashtme, pakrahasueshëm është mbi ortodoksinë. Dhe, nëse personi gjendet të zgjedhë ndërmjet këtyre dy obcioneve: ta mbajë ortodoksinë apo ta pranojë muhamedanizmin, për çdo person të arsyeshëm nuk ka dyshim se do ta pranojë muhamedanizmin me pranimin e doktrines: Një Zot dhe i Dërguari i Tij, në vend të adhurimit të ndërlikuar dhe të paqartë - trinitetit, shpagimit, sakramenteve, shenjtorëve dhe ikonave të tyre dhe ritualet komplekse.” Clear Glade, mars, 15, 1909. Ta shqyrtojmë edhe një letër të autorit të madh, e cila edhe më tepër e sqaron pikëpamjen, kurse është rezultat i hulumtimit të dhembshëm. “Do ta kisha kënaqësinë sikur ju të ishit të fesë dhe bindjes së njëjtë sikur unë. Keni zbuluar diçka në zemrën time. Çfarëdo suksesi në jetë, pasuria, respektet dhe falënderimet nuk më janë siguruar. Miqtë e mi, madje edhe familja kanë kthyer kokën nga unë. Disa – liberalët dhe estetët më konsiderojnë për budalla ose me mendje të dobët sikur Gogolin; revolucionarët dhe radikalët konsiderojnë se jam mistik, orator, llafazan; njerëzit qeveritarë më konsiderojnë të rrezikshëm, ortodoksët (pravosllavët) me konsiderojnë djall. E pranoj se e kam rëndë … Prandaj, ju lutem, shikoni në mua si pasues të Muhamedit (muhamedan), dhe çdo gjë do të jetë në rregull

[mujoislam]

Ebu Bekri i dhembshur
Ai ishte miku më i ngushtë i Profetit a.s, i besuari i tij dhe një nga të përgëzuarit me xhenet. 04.11.2009 Temën e sotme e kemi titulluar “Ebu Bekri i dhembshur”. Ai ishte miku më i ngushtë i Profetit a.s, i besuari i tij dhe një nga të përgëzuarit me xhenet. Ditëlindja e Ebu Bekrit. Ebu Bekri lindi tre vite pas ndodhisë së elefantit të Ebrehas. Kështu, kuptojmë që ai është tre vite më i vogël se Profeti a.s. Marrëdhëniet e tij me Profetin a.s, që në vegjëli ishin tepër të ngushta. Që në vegjëli, ata të dy luanin dhe shoqëroheshin bashkë. Ai ishte miku më i mirë dhe më i ngushtë i Profetit a.s. Kur Profetit a.s iu shpall zbulesa hyjnore për herë të parë, ishte gruaja e tij Hadixheja ajo që pranoi islamin e para nga gratë. Kurse nga burrat, ishte Ebu Bekri i pari që pranoi islamin. Rreth këtij fakti, Profeti a.s thotë:”Çdo njeriu që i kam folur mbi islamin, ka pasur mëdyshje, përveç Ebu Bekrit.” Ai ishte i vetmi që nuk u lëkund aspak, por me të dëgjuar ftesën e Profetit a.s për të pranuar islamin, tha:”Dëshmoj se nuk ka zot tjetër, përveç Allahut dhe se Muhamedi është robi dhe i dërguari i Tij.” Thirrja islame filloi të ndjekë rrugën e saj, fillimisht fshehurazi dhe natën. Profeti a.s e vizitonte Ebu Bekrin natën në shtëpi, duke e ruajtur të fshehtë fillimisht besimin dhe thirrjen e tyre. Ebu Bekri dhe projekti i ftesës hapurazi Ishte Ebu Bekri, ai që propozoi për herë të parë projektin e publikimit të thirrjes islame. Por Profeti a.s e kundërshtoi dhe vazhdoi me ftesën fshehurazi dhe natën. Ebu Bekri, njihet ndryshe dhe si “Ligjëruesi i parë në islam”. Kjo, pasi Ebu Bekri ishte i pari që doli para kurejshëve në Qabe dhe filloi t’i ftojë në islam, namaz dhe lexim të Kuranit. Kur mekasit e dëgjuan përmbajtjen e ftesës së tij, filluan t’a godasin ku të mundin. Ai që e godiste më shumë ishte Utbe. Ai e shtriu përtokë dhe të tjerët vërshuan duke e goditur dhe rrahur me sa fuqi kishin. Kur e lanë, Ebu Bekri i kishte humbur ndjenjat dhe e mbajtën në krahë për t’a dërguar në shtëpi. Fisi i Ebu Bekrit u alarmua dhe u betuan se nëse vdes, do të hakmerreshin dhe do e vrisnin Utben. Kur Ebu Bekri u përmend në shtëpi, e pyeti nënën:”Ku është i dërguari i Zotit? Çfarë i ka ndodhur atij?” Nëna iu përgjigj:”Nuk kam asnjë informacion rreth tij.” Ebu Bekri i tha:”Shko tek Ummu Xhemil dhe interesohu tek ajo se çfarë i ka ndodhur të dërguarit të Zotit.” Nëna e Ebu Bekrit doli dhe vajti tek shtëpia e Ummu Xhemil. Me të hyrë brenda, ajo i kërkoi informacion mbi Profetin a.s. Por Ummu Xhemil iu përgjigj:”Nuk di gjë as për Muhamedin dhe as për Ebu Bekrin, por nëse më lejon, vij me ty të shoh Ebu Bekrin.” “Mirë” i tha nëna e Ebu Bekrit dhe u nisën të dyja për në shtëpi. Kur arritën në shtëpinë e Ebu Bekrit dhe hynë brenda, ajo e gjeti Ebu Bekrin të shtrirë dhe gjithë plagë. Kur e pa në atë gjendje, lëshoi një ofshamë të madhe dhe e prekur i tha:”Ata që kanë bërë diçka të tillë janë njerë të degjeneruar.” Ebu Bekri i tha:”Po me të dërguarin e Zotit a.s, çfarë ka ndodhur?” Ummu Xhemil i tha:”Është nëna jote këtu!” Ebu Bekri i tha:”Mos u shqetëso, nuk të vjen e keqja nga nëna ime.” Thirrja islame asokohe organizohej në mënyrë të fshehtë dhe askush nuk duhej të dinte gjë mbi numrin dhe muslimanët e rinj. Ummu Xhemil, si muslimane e re, u frikësua nga prezenca e nënës së Ebu Bekrit, por ai e qetësoi, duke i thënë se nëna e tij ishte e besueshme. Edhe pse me besim të kundërt, Ebu Bekri kishte ndërtuar marrëdhënie të mira me nënën e tij dhe i besonte për gjithçka pa frikë. Atëherë Ummu Xhemil i tha:”Ai është mirë dhe ndodhet në shtëpinë e Erkam ibnul Erkam.” Ebu Bekri u tha:”Për Zotin, nuk do të ha dhe nuk do të pij gjë, derisa të më çoni t’a shoh me sytë e mi.” Tregon nëna e tij:”Ne pritëm derisa u rralluan kalimtarët dhe filloi të errësohej dhe e çuam tek Muhamedi a.s. Me t’a parë Profetin a.s ai tha:”Faleminderit o Zot.” Profeti a.s shkoi dhe e përqafoi fort. Ebu Bekri për t’a qetësuar Profetin a.s i tha:”Mos u hidhëro o i dërguar i Zotit! Unë ndihem mirë, përveç fytyrës e cila më dhemb pak. Kjo është nëna ime e cila më ka shërbyer siç i shërben një nënë djalit të saj dhe e lus Zotin që t’a shpëtojë atë nga zjarri.” Asokohe, nëna e Ebu Bekrit nuk ishte muslimane. Profeti a.s e luti Zotin që t’ia hapë zemrën dhe të pranojë islamin dhe Zoti ia pranoi lutjen. Miqësia tek sendet Të kesh miq dhe shokë me të cilët ndihesh mirë, i don dhe të duan, mendon për ta ditën dhe natën, në të mirë dhe të keqe, është një mirësi nga ana e Zotit. Por miqësia nuk është diçka e kufizuar vetëm tek njerëzit, por përfshin dhe sendet. Këtë e shohim të mishëruar më mirë me rastin kur Profeti a.s e ndërroi trungun e palmës mbi të cilin predikonte ditën e xhuma. Ndërkohë që po e transportonin dhe e largonin nga xhamia, trungu i palmës filloi të qajë më ngashërim. Kur e dëgjuan këtë, të gjithë të pranishmit shpërthyen në të qara. Trungu i palmës nuk pushoi nga e qara, derisa Profeti a.s zbriti nga minberi i ri dhe e përqafoi. Nëse dhe trungu i palmës kishte ndjenja dhe prekej me prezencën e Profetit a.s, ç’mund të themi për Ebu Bekrin që e shoqëronte në çdo vend dhe çast?! Ai ishte miku dhe shoku më i dashur i Profetit a.s. Vetë Profeti a.s kishte thënë për Ebu Bekrin:”Ebu Bekri është njeriu më i besueshëm në pasuri dhe miqësi.” “Nëse do të zgjidhja ndonjë nga umeti im si “mik të ngushtë” përveç Zotit, do të zgjidhja Ebu Bekrin. Atë unë e kam vëlla në islam dhe mik.” “Të gjitha dyert që të çojnë në xhami të mbyllen, përveç derës së Ebu Bekrit.” “Ebu Bekri është njeriu më i dhembshur dhe i mëshirshëm për umetin tim.” Ebu Bekri do të jetë personi i parë që do të hyjë në xhenet. Me këtë ogur të mirë, e përgëzoi vetë Profeti a.s, i cili i tha:”Ti o Ebu Bekr, do të jesh personi i parë që do të hyjë në xhenet nga umeti im.” Dhe një nder dhe favor të tillë Ebu Bekri e meriton. Ishte vetë ai që thoshte:”Miqësia dhe dashuria që kam për Profetin a.s, është shumë herë më e madhe se ajo që kam me të afërmit dhe farefisin.” Miqësia dhe dashuria që ndjente për Profetin a.s ishte e pasër dhe larg çdo interesi. Jo siç janë miqësitë e sotme, të cilat ndërtohen në bazë të interesit reciprok. Miqësia, shoqëria dhe vëllazëria e vërtetë është vetëm ajo që ndërtohet në bazë të besimit dhe islamit. Besnikëria e Ebu Bekrit ndaj Profetit a.s. Për këtë, le të sjellim ndërmend ditën që Profeti a.s në shoqërinë e Ebu Bekrit u nisën për në Medine, sidomos ditët që kaluan në shpellën Theur. Ata të dy ndodheshin brenda në shpellën e errët të vetmuar dhe të braktisur. Mekasit i kërkonin kudo, madje ndodheshin përreth shpellës. Duke ndjerë prezencën e tyre, Ebu Bekri i tha Profetit a.s:”O i dërguar i Zotit! Nëse ndonjëri prej tyre do të shihte poshtë këmbëve të tij, do të na dallonte.” Kurse Profeti a.s e qetësonte me fjalët:”O Ebu Bekr! Çfarë mendon për dy persona që të tretë kanë vetë Zotin?” Biografët e jetëshkrimit të Profetit a.s, tregojnë se Ebu Bekri hyri i pari në shpellë dhe filloi të kontrollojë vendin dhe të sigurohet se brenda saj nuk ka gjarpërinj dhe insekte të rrezikshme. Pasi tij hyri dhe Profeti a.s i cili u shtri për të marrë një sy gjumë, me kokën të mbështetur mbi prehërin e Ebu Bekrit. Ndërkohë që Profeti a.s po flinte, Ebu Bekri dallon një akrep që po afrohej drejt tij. Duke mos dashur t’a zgjojë Profetin a.s, ai nuk lëvizi fare, por vendosi gishtin sipër akrepit dhe e kapi me dorë. A ka njerëz që e bëjnë diçka të tillë për hir të miqësisë? Ky ishte miku dhe njeriu më i dashur i të dërguarit të Zotit. E habitshme është, se sa herë të lexojmë në faqet e biografisë së Profetit a.s, emrin e Ebu Bekrit e hasim sa herë që të përmendet emri i Profetit a.s. Aty gjejmë shprehje të tilla:”Doli Profeti a.s dhe Ebu Bekri, hyri Profeti a.s dhe Ebu Bekri, udhëtoi Profeti a.s dhe Ebu Bekri...” Ata të dy ndodheshin gjithmonë bashkë, të pandarë. Nga kriteret e miqësisë, është dhe ruajtja e sekreteve të mikut. Në rastin e Ebu Bekrit, ai ishte kasaforta më e sigurtë e sekreteve të Profetit a.s. Kur Profeti a.s u sëmur para se të vdesë, ai urdhëroi që Ebu Bekri t’i printe njerëzit në namaz. Aisheja, e kundërshtoi duke e justifikuar qëndrimin e saj me atë që Ebu Bekri prekej shpejt dhe qante shumë gjatë namazit. Megjithatë, Profeti a.s insistoi që Ebu Bekri të jetë imami i muslimanëve në xhami. Morali i kësaj ndodhie është se çdo miqësi e ka një çmim, i cili si në rastin e mësipërm, duhet të përdoret për mirë. Miqësia është një thesar që duhet mbrojtur me çdo kusht. Fazat e miqësisë Faza e parë është ajo e njohjes. Faza e dytë është ajo e pëlqimit Faza e tretë është ajo e simpatisë dhe e pranimit. Në fillimet e një miqësie, secili prej nesh i kalon këto tre faza. Në fazën e parë, me t’u njohur me dikë, sjelljet dhe veprat e tij të duken të reja dhe të huaja. Gjatë kësaj faze, ti mund t’i ndërpresësh lidhjet me të, mund të bashkëveprosh dhe mund t’a pranosh. Faza e dytë vjen pas të parës dhe është më e rëndësishme se ajo. Është ajo fazë kur ti fillon t’a pranosh si shok dhe mikun tënd. Edhe nëse ai ka disa vese dhe sjellje negative, ti fillon të mësohesh me to dhe e pranon ashtu siç është. Kjo shkallë miqësie qëndron një shkallë më lart se e para dhe zakonisht vjen pas një kohe jo të shkurtër njohjeje. Faza e tretë vjen kur marrëdhëniet dhe lidhjet fillojnë të konsolidohen dhe forcohen. Në këtë fazë, pranohet nga miku dhe shoku çdo e mirë apo e keqe. Edhe nëse ai gabon, unë e justifikoj, madje ndjej simpati për mikun. Është shumë e kollajtë që të lidhesh dhe të krijosh marrëdhënie të forta dhe miqësore me dikë, qoftë dhe brenda disa minutash, sidomos nëse je tip i shoqërueshëm dhe i hapur me njerëzit. Ajo që është e vështirë, është t’i ruash këto marrëdhënie dhe lidhje. Unë i përshkruaj marrëdhëniet dhe lidhjet e sotme si marrëdhënie gërshëre. Që do të thotë: Nëse nuk më pëlqen një sjellje e mikut tim, i ndërpres menjëherë lidhjet me të. Kjo ndodh në marrëdhëniet tona me vëllezërit, të afërmit, eprorët etj... derisa të fillojmë të ndihemi të vetmuar dhe të braktisur. Shokët dhe miqtë klasifikohen në disa grupe: Në grupin e parë hyjnë ata që janë shumë të afërt me njëri-tjetrin, saqë e kanë të vështirë të ndahen dhe nuk e imagjinojnë jetën pa shokun. Të tillë janë të paktë. Në grupin e parë hyjnë ata që herë pas here komunikojnë dhe i ruajnë lidhjet. Në grupin e tretë hyjnë miqtë dhe shokët e interesit. Ata nuk i bashkon gjë tjetër përveç interesit. Nëse unë kam një hall, një shok i tillë nuk më qëndron pranë dhe nuk më ofron ndihmën e duhur. Duke njohur tre llojet e mësipërme të miqve, është e nevojshme që shokët të njihen dhe t’i dallosh se cilit grup i përkasin. Këtu, e shoh me vlerë dhe dobi që të bëjmë një pyetje: Në cilin grup, bënte pjesë miqësia e Ebu Bekrit me Profetin a.s? Sigurisht dhe padyshim që në grupin e parë. Prandaj, natën që Profeti a.s trokiti në derën e Ebu Bekrit dhe e njoftoi që Zoti e kishte urdhëruar të emigronte, Ebu Bekri u gëzua shumë. Kjo, pasi Profeti a.s e kishte zgjedhur atë si bashkëshoqërues në këtë udhëtim. Me t’a dëgjuar Profetin a.s, Ebu Bekri nuk e mbajti dot veten dhe i shpërthyen lotët nga gëzimi. Frutet e miqësisë së vërtetë Le të rrëfejmë një ndodhi të vërtetë, për të treguar frutet e një miqësie pa interesa në mes. Fëmijët e arabëve, për të mësuar një gjuhë të huaj u duhet që ose t’a studiojnë atë në ndonjë institut gjuhe në vendet e tyre, ose të udhëtojnë jashtë dhe të merren nën kujdes nga familjet e atij shteti. Një i ri nga vendet arabe, u morr nga një familje e huaj, për t’u përkujdesur për të, gjatë kohës që do të qëndronte për të mësuar gjuhën e tyre. Mes tij dhe babait të familjes, filloi të lindë një miqësi e pastër. Ai e merrte të riun dhe së bashku dilnin për shëtitje, gjatë të cilave bisedonin mbi tema të shumta. Babai e shihte shpesh herë të riun duke u falur, agjëruar dhe lexuar Kuran. I habitur, ai e pyeti mbi librin që lexonte shpesh dhe i riu iu përgjigj se ai është Kurani famëlartë. Ai e pyeti përse e lexonte, përse falej, përse agjëronte, përse përkulej teksa falej etj... dhe i riu i përgjigjej pa përtesë. Marrëdhëniet e tyre vazhduan të forcohen, derisa një ditë babai pranoi islamin. Ai u pasua nga nëna dhe më vonë dhe nga e gjithë familja. Një ditë, familja e re muslimane, vendosi të organizojë një drekë, me rastin e konvertimit të tyre në islam. Pasi u mblodhën dhe u ulën të gjithë, u ngrit babai dhe duke iu drejtuar djalit të ri arab, i tha: “Unë të dua dhe të vlerësoj shumë, pasi je ti ai që na çoi drejt besimit në Zot, na mësoi namazin, leximin e Kuranit etj... Unë dua të të përqafoj dhe të të puth, për këtë shërbim të paçmuar.” Pasi e puthi dhe e përqafoi i tha:”Por duhet t’a dish se aq sa të dua aq dhe të urrej.” Të gjithë mbetën të shtangur nga këto fjalë. Çfarë ishin ato fjalë kontradiktore? Si ishte e mundur që tani e urrente, ndërkohë që pak më parë i tha se e don, madje e përqafoi dhe e puthi?! Djali e pyeti:”Po përse?” Babai iu përgjigj:”Kjo, sepse ti erdhe një javë pasi më vdiq babai. Nëse do të kishe ardhur më parë, shpresat që edhe ai të pranonte islamin dhe të vdiste si musliman ishin më të mëdha.” Nga kjo ndodhi, duket qartë ndikimi që ka miqësia dhe mirësjellja tek të tjerët, gjë e cila duhet shfrytëzuar për t’i ftuar të tjerët në islam. Të mirësjellshëm dhe plot moral ishin dhe shokët e Profetit a.s. Ata ishin paqedashës, të moralshëm, ndihmonin të varfërit dhe i gjendeshin hallexhinjve. Nëse nuk do të ishin të tillë, islami nuk do të përhapej dot në vende si Malajzia, Indonezia, Filipinet etj... Kryeqyteti i Filipineve është Manila dhe origjina e kësaj fjale është “fi emanil-lah”, që do të thotë “Në besën e Zotit”. Por me kalimin e kohës, ajo ka evoluar dhe sot njihet si Manila. Po ashtu është dhe kryeqyteti i Indisë Nju Delhi. Më parë ai njihej vetëm si “Delhi”, fjalë e huazuar nga dijatari i njohur musliman Dehlevij, nga India. Me pushtimin e Indisë nga anglezët, e quajtën “Nju Delhi”. Loja e termave dhe emërtimeve, është pjellë e perëndimit, i cili me këtë synon transformimin e identitetit dhe kulturës.

[mujoislam]

Uthman ibnu Affani [radijall-llahu anhu]
Uthmani nuk ishte as i gjatë dhe as i shkurtër. Nëse e shihje mes njerëzve të gjatë, nuk dukej i shkurtër dhe nëse e shihje mes njerëzve të shkurtër, nuk dukej i gjatë. Ai kishte flokë dhe mjekër të dendur. 04.11.2009
Kliko këtu për ta parë foton në madhësi origjinale Amër Halid Emri i tij ishte Uthman ibnu Affani, ibnu Ebi As, ibnu Umejje, ibnu Abdushems, ibnu Abdul Menaf, ibnu Kusej. Me profetin Muhammed [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], ai takohet në gjyshin e gjashtë. Babai i tij quhej Affan ibnul Asi dhe kishte vdekuar para se Profetit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] t’i shpallej Kur’ani. Nëna e tij quhej Erva bintu Kurejz ibnu Rebia. Ajo jetoi gjatë, pranoi Islamin, emigroi në Medine me muslimanët dhe vdiq vetëm pas vdekjes së Umerit [radijall-llahu anhu], gjatë udhëheqjes së djalit të saj, Uthmanit. Gjyshja nga nëna e Uthmanit, ishte Ummu Hakim el Bejda, e cila ishte vajza e Abdul Mutalibit dhe njëkohësisht ishte halla e profetit Muhammed [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]. Uthmani nuk ishte as i gjatë dhe as i shkurtër. Nëse e shihje mes njerëzve të gjatë, nuk dukej i shkurtër dhe nëse e shihje mes njerëzve të shkurtër, nuk dukej i gjatë. Ai kishte flokë dhe mjekër të dendur. Gojën dhe fytyrën e kishte shumë të bukur. Ngaqë rridhte nga një familje e pasur, ai kishte një lëkurë të butë me ngjyrë ezmere. Kërcinjtë e këmbëve i kishte të mbushur me mish. Krahët i kishte të gjatë dhe të mbushur me qime. Babai i tij ishte nga më të pasurit dhe gjithë këtë pasuri, e trashëgoi Uthmani. Në një kohë, pasuritë e tij llogariteshin në tridhjetë milionë derhemë. Ajo që vlen të komentohet këtu është se shumë njerëz mendojnë se të jesh fetar, është e kundërt me të qenurit i pasur dhe i kamur. Ne më parë folëm mbi Ebu Bekrin dhe thamë se ai ishte nga shtresa e pasur. Po kështu edhe Uthman ibnu Affani. Abdurrahman ibnu Aufi kur vdiq la një trashëgimi prej tetë milionë derhemësh. Duke qenë se ishte i pasur, Uthman ibnu Affani i shërbeu Islamit si askush tjetër. Pasurinë e trashëguar nga babai, Uthmani e shfrytëzoi për tregëti. Një karakteristikë e tij ishte se nuk ka gënjyer dhe nuk ka mashtruar kurrë në tregëti, as pasi u bë musliman, por as edhe më parë. Para Islamit, Uthmani ishte njeriu më i dashur mes Kurejshëve. Saqë kur nënat uronin fëmijët e tyre, u thoshin duke u lutur: ”Të dashtë Zoti, ashtu siç duan Kurejshët Uthmanin!” Të rinjtë muslimanë duhet të karakterizohen nga morale dhe edukatë e lartë, me qëllim që të jenë shembull dhe model i mirë për të tjerët. Ideja se një i ri apo një e re muslimane, duhet të jenë seriozë, të mos përzihen me njerëzit etj.… duhet harruar. Edhe pse akoma nuk e kishte pranuar Islamin, Uthmani kishte moralet e një muslimani. Të gjithë bashkëkohësit e Uthmanit thonë se ai dallohej për dy cilësi themelore: E para ka të bëjë me moralin e tij, ndërsa e dyta me fizikun. Përsa i përket moralit, cilësia me të cilën dallohej, është turpi. Ai ishte shumë i turpshëm. Kurse cilësia fizike, është se ishte shumë i hijshëm. Këtë hijeshi, ai e ruante edhe pasi kishte kaluar të shtatëdhjetat. Një nga fëmijët e muslimanëve tregon: ”Hyra në Xhaminë e Profetit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] dhe gjeta një të moshuar që kishte vendosur këpucët poshtë kokës dhe po flinte. Unë fillova ta shikoj me habi, ngaqë më dukej shumë i hijshëm dhe thoja: ”Si ka mundësi që të ketë të moshuar kaq të hijshëm?!” Në atë çast, i moshuar u zgjua dhe më tha: ”Kush je ti?” Unë i thash se jam filani. Ai më tha: ”Më prit pak!” Fëmija rridhte nga një familje e varfër, kurse Uthmani, veç që ishte Halifeja i muslimanëve, ishte edhe nga më të pasurit e Medines. Tregon fëmija: ”Më pas ai hyri në shtëpinë e tij dhe kur doli, në dorë kishte një xhybe për fëmijë. Ai ma veshi dhe më futi në xhep një mijë derhemë. Me vrap shkova në shtëpi dhe i tregova babait. Babai më tha: ”Ma përshkruaj si ishte!” - “Ishte shumë i hijshëm.” - i thashë unë. - “Ai është Halifeja i muslimanëve, Uthman ibnu Affani.”- më tha. Gratë e Uthmanit [radijall-llahu anhu] Ai u martua disa herë dhe shumë prej grave i vdiqën. Gruaja e parë e Uthmanit ishte Rukaja, vajza e profetit Muhammed [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]. Me t’i vdekur Rukaja, Uthmani u martua me vajzën tjetër të Profetit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], Ummu Kulthumin. Rukaja dhe Ummu Kulthumi ishin të fejuara më parë me dy djemtë e Ebu Lehebit. Kjo, para se Profetit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] t’i shpallej Kur’ani. Kur Profetit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] filloi t’i shpallej Kur’ani, Ebu Lehebi u bë një nga kundërshtarët e tij. Duke dashur ta lëndojnë sa më shumë, Ebu Lehebi urdhëroi dy djemtë e tij që t’i divorconin vajzat e Profetit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]. Para se muslimanët të emigronin për në Medine, Uthmani martohet me Rukajen dhe nga kjo martesë u lindi Abdull-llahu. Ai lindi dy vite para emigrimit për në Medine. Rukaje vdiq ditën që muslimanët fituan në Bedr. Dy vite më vonë i vdiq edhe djali Abdull-llahu, për shkak të çukitjes së një gjeli. Nga kjo çukitje, shëndeti filloi t’i përkeqësohej, derisa vdiq. Menjëherë pas vdekjes së Rukajes, Uthmani u martua me vajzën tjetër të Profetit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], Ummu Kulthumin. Ajo vdiq në vitin e nëntë të hixhretit, një vit para vdekjes së Profetit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]. Pas vdekjes së Ummu Kulthumit, Profeti [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] i tha Uthmanit: ”Për Zotin, nëse do të kisha një vajzë tjetër, do ta martoja me ty, o Uthman.” Në të gjithë historinë, nuk do të gjendet njeri që është martuar me dy vajzat e një profeti, përveç Uthmanit [radijall-llahu anhu]. Bashkëkohasit e tij tregojnë: ”Arabët nuk kanë dëgjuar martesë më të lumtur sesa martesat e Uthmanit me dy vajzat e Profetit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem].” Uthmani nuk pati asnjë fëmijë me Ummu Kulthumin. Me vdekjen e Ummu Kulthumit, ai u martua me Sakita bintu Ridvan, Fatime bintu Velid, Ummul Benin bintu Ujejne ibnu Hisn dhe në fund u martua me Naile bintu Ferafisa. Naileja ishte e krishtere dhe pranoi Islamin pak para se të martohej me Uthmanin. Ajo ka fragmente madhështore gjatë jetës dhe ditën që vdiq Uthmani. Fëmijët e Uthman ibnu Affanit [radijall-llahu anhu] Ai pati nëntë djem, prej tyre ishin edhe Abdull-llahu i Madh dhe Abdull-llahu i Vogël. Ashtu si Umeri, edhe Uthmani quajti dy fëmijë me emrin Abdull-llah. Emrat e fëmijëve të tjerë janë: Amr, Halid, Umer, Velid, Seid dhe Abdul Melik. Këta ishin emrat e djemve, ndërsa emrat e vajzave janë: Merjem, Ummu Seid, Aishe, Ummu Amr dhe Ummu Benin. Një përshkrim i shkurtër i Uthmanit [radijall-llahu anhu] Ai lindi gjashtë vite pas ndodhisë së elefantit. Kështu, ishte gjashtë vite më i vogël se Profeti [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]. Kur Profetit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] iu shpall Kur’ani për herë të parë, Uthmani ishte tridhjetë e katër vjeç. Kur vdiq Profeti [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], Uthmani ishte 57 vjeç dhe udhëheqjen e muslimanëve e mori në moshën shtatëdhjetë vjeçare. Ai qëndroi në postin e Halifes së muslimanëve për dymbëdhjetë vite, pa dymbëdhjetë ditë. Kur vdiq ishte tetëdhjetë e dy vjeç. Ai u vra me 18 Dhil Hixhe të vitit 35 hixhri. Islami i Uthman ibnu Affanit [radijall-llahu anhu] Siç thamë edhe më sipër, ai merrej me tregëti dhe po të flasim me standardet e sotme, ai do të konsiderohej si një nga biznesmenët më të suksesshëm të kohëve tona. Gjatë një udhëtimi tregëtie, Uthmani shikon një ëndërr të çuditshme. Ai dëgjon një zë që i thoshte: ”O ju që flini, zgjohuni! Zgjohuni se Muhammedi është shfaqur në Meke.” Tregon vetë Uthmani: ”Në atë çast u zgjova duke përsëritur fjalët: ”O ju që flini, zgjohuni! Zgjohuni se Muhammedi është shfaqur në Meke.” Unë jam nga Meka. Çfarë është kjo ëndërr? Çfarë do të thotë që është shfaqur në Meke?” Pastaj vazhdon dhe tregon: ”Unë kisha një teze, të cilën vajta ta pyes.” Tezja e Uthmanit, në këtë kohë e kishte pranuar Islamin, por e mbante të fshehur. Pasi Uthmani ia tregoi ëndrrën, tezja e tij i tha: ”A e ke parë me të vërtetë këtë ëndërr?” - “Po, - iu përgjigj Uthmani, - ngaqë të dua dhe e di zgjuarsinë tënde, erdha të të pyes.” Atëherë tezja e tij i tha: ”Muhammedi djali i Abdull-llahut, është dërguar nga ana e Zotit, me mësime prej Zotit, për t’i orientuar njerëzit drejt Zotit.” Shohim se gruaja ka ndikim dhe rol të madh, në bindjen e shumë burrave për të pranuar Islamin. Veç Uthmanit, ne pamë se pas Islamit të Umer ibnul Hattabit [radijall-llahu anhu] qëndronte një grua, motra e tij. Një grua tjetër që ndikoi në Islamin e burrit të saj ishte edhe Ummu Sulejme. Atë e kërkoi për grua një nga banorët e Medines, Ebu Talha. Duke qenë se Ebu Talha ishte idhujtar, Ummu Sulejme e pyeti një ditë: ”O Ebu Talha, a e di se këtë idhullin, që adhuron ti, e ka prodhuar filan marangoz? Nëse e di, si ka mundësi të adhurosh diçka që e ka prodhuar një marangoz? O Ebu Talha, unë nuk mund të martohem me ty, duke qenë idhujtar. Por nëse dëshiron, mund të martohemi vetëm po pranove Islamin. Paja ime do të jetë Islami yt.” Tregojnë bashkëkohësit e tyre: ”Ne nuk dimë që dikush tjetër ka marrë pajë më të madhe se ajo që mori Ummu Sulejme.” Ne e përmendim ndikimin dhe rolin e grave në përhapjen e Islamit, me qëllim që të ndërgjegjësohemi mbi aftësitë e tyre. Ato jo vetëm që kishin rol, por shpeshherë ua kalonin edhe burrave të tyre. Me të dëgjuar fjalët e tezes së tij, Uthmani u nis dhe vajti tek miku i tij më i ngushtë, Ebu Bekri. Me t’i treguar Ebu Bekrit për ato që i kishin ndodhur, Ebu Bekri i tha: ”Tezja të ka thënë të vërtetën! O Uthman! Për Zotin, shoh se je njeri i turpshëm dhe ky moral, nuk të çon veçse drejt Islamit. Unë të këshilloj të shkosh dhe ta dëgjosh vetë të Dërguarin e Zotit dhe jam i sigurtë se do të ndjekësh të vërtetën.” Çështja e turpit është e tillë që nëse gjendet tek një burrë, grua, të ri apo të re, patjetër që do e udhëzojë drejt Islamit. Thotë Profeti [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]: ”Turpi dhe besimi shkojnë gjithmonë bashkë, nëse hiqet njëri, do të hiqet edhe tjetri.” Nëse dikujt i heq besimin, i ke hequr edhe turpin dhe anasjelltas. Një njeri i turpshëm, nuk pëlqen dhe i vjen zor ta shohë veten aty ku cënohet dinjiteti dhe morali i tij. Në fakt, thelbi i besimit është ta ruajë njeriun nga gjithçka që e nxjerr jashtë njerëzores dhe që i cënon dinjitetin e tij. Në një hadith tjetër, Profeti [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] thotë: “Besimi është gjashtëdhjetë e ca pjesë, edhe turpi është një nga këto pjesë.” Po të shohim në mbi 60 pjesët e besimit, Profeti ka përmendur vetëm turpin. Pjesët e tjera nuk i ka përmendur. Kjo, pasi ndjenja e turpit është ajo që të drejton drejt pjesëve të tjera të besimit. Me t’u takuar me Profetin [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], ai i tha: ”O Uthman, përgjigjju ftesës së Zotit, për të fituar xhennetin e Tij! Unë shoh se qenke njeri i mënçur dhe unë jam i Dërguari i Zotit për ty dhe për të gjithë njerëzit e tjerë.” E veçantë është se Profeti [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] sillej me çdo njeri, në atë formë që i përshtatej karakterit të tij. Për shembull, kur i foli Umer ibnul Hattabit për Islamin, ai e kapi për rrobash, e shkundi dhe i tha: ”A nuk ka ardhur koha që të bëhesh musliman, o biri i Hattabit?” Kjo, pasi me Umerin nuk pinte ujë mënyrë tjetër. Kurse Uthmani ishte njeri i butë dhe i dashur. Për këtë, Profeti [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] zgjodhi fjalë të buta. Tregon Uthmani: ”Për Zotin, nuk e mbajta dot veten dhe nuk prita të mendohem. Në prani të Profetit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] thashë: ”Dëshmoj se nuk ka zot tjetër përveç All-llahut, dhe se Muhamemdi është robi dhe i dërguari i Tij.” Me këtë, Uthmani ishte personi i katërt që pranonte Islamin në Meke. Vetë Uthmani tregon për këtë dhe thotë: ”Ka qenë një kohë kur unë isha 1/4 e muslimanëve. I Dërguari i Zotit më martoi me vajzën e tij, Rukajen. Kur ajo ndërroi jetë, ai më martoi me vajzën tjetër, Ummu Kulthumin. Kur edhe ajo vdiq, Profeti [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] më tha: ‘’Për Zotin, nëse do të kisha një vajzë tjetër, do ta martoja me ty, o Uthman.” Nga kjo, njerëzit më thërrisnin “Dhu nurejni’’ (Me dy drita). Për Zotin, kurrë nuk kam rënë në imoralitet, nuk kam pirë alkool dhe nuk i kam adhuruar idhujt, as para dhe as pas Islamit. Kurrë nuk i kam prekur organet gjenitale, që kur i kam dhënë besën të Dërguarit të Zotit. Kurrë nuk kam dalë të fal namazin e xhumasë, veçse i kam dhënë lirinë një skllavi para se të dal nga shtëpia, veçse nëse nuk gjeja robër që t’u dhuroj lirinë. Megjithatë, këtë e kompensoja të xhumanë tjetër dhe u falja lirinë dy skllevërve njëherësh. Kështu kam jetuar.” Kur dëgjuan Kurejshët se Uthmani kishte pranuar Islamin, u çmendën nga inati. Ai kishte shumë ndikim tek Kurejshët dhe të gjithë e donin fort, saqë edhe gratë kur uronin fëmijët u thoshin: ”Të dashtë Zoti, ashtu siç duan Kurejshët Uthmanin!” Edhe pse Uthmani gëzonte respekt mes banorëve të Mekës, Kurejshët nuk mund ta linin të qetë tani që kishte pranuar Islamin. Duke mos guxuar ta lëndojnë direkt, për t’ia arritur qëllimit, ata përdorën xhaxhanë e tij. Xhaxhai i Uthmanit ishte Hasan ibn Asi. Me t’i thënë që Uthmani ka pranuar Islamin, xhaxhai i tij vajti në shtëpi, e lidhi me zinxhirë dhe i tha: ”Për Zotin, do të lë kështu dhe nuk do të zgjidh, derisa të kthehesh në fenë e parë. Si ke braktisur fenë e të parëve tanë për një fe të re?!” Uthmani ia ktheu: ”Për Zotin, nuk e braktis këtë fe, edhe sikur të më lësh gjithë jetën të lidhur me zinxhirë.” Duke parë vendosmërinë e tij, xhaxhai e zgjidhi dhe e la të lirë. Njeriu në çdo kohë përballet me probleme dhe sprova të ndryshme. Nëse je fetar, do të sprovohesh në vendin e punës, në familje, në shoqëri etj... Kjo nuk do të thotë që njerëzit me të cilët ke probleme, e urrejnë fenë dhe janë kundër saj. Nëse je vajzë dhe ke vendosur të veshësh hixhabin, mund të përballesh me kundërshtimet e prindërve. Atyre mund t’ju duket se je akoma e vogël dhe duan që të përfundosh shkollën, të gjesh një punë dhe të martohesh, pastaj mund ta veshësh shaminë. Kudo që të ndodhesh dhe me këdo që të kesh probleme për fenë dhe mendimet e tua, nëse vazhdon të jesh këmbëngulës në atë që beson, të jesh i sigurtë se do e arrish atë që kërkon. Duke të nxitur të tregohesh këmbëngulës dhe i vendosur në çështjen tënde, mos e kupto sikur të shtyjmë të grindesh me njerëzit. Ti tregohu i vendosur, por, në të njëjtën kohë, sillu me njerëzit me të butë dhe me edukatë. “Elif, Lam, Mim. A menduan njerëzit të thonë: “Ne kemi besuar’’, e të mos vihen në sprovë? Ne i sprovuam ata që ishin para tyre, ashtu që All-llahu gjithqysh do t’i dallojë ata që e thanë të vërtetën e do t’i dallojë edhe gënjeshtarët...” (El-Ankebut: 1-3) Secili prej nesh do të hasë në sprova dhe vështirësi gjatë jetës, por ajo që është e rëndësishme është që të jemi të vendosur në çështjen tonë. Kurejshët duke parë që plani me xhaxhanë e tij nuk pati sukses, menduan t’i bëjnë presion në tregtinë e tij. Ata as nuk blinin nga Uthmani dhe as nuk i shisnin mallra atij. Sot ka shumë njerëz që vazhdojnë të lidhur dhe të përkushtuar në fe. Në çastin që përkushtimi në fe, u rrezikon tregtinë dhe pasurinë, ata lëkunden dhe hezitojnë. Kurse Uthmani e shtoi vendosmërinë dhe përkushtimin në fe, pas këtyre presioneve. Duke parë që torturat ndaj muslimanëve shtoheshin çdo ditë, Profeti [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] i urdhëroi të emigronin për në Abisini. Bashkë me muslimanët që emigruan, ishte edhe Uthmani dhe vajza e Profetit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], Rukaja. Në këtë emigrim, Uthmani përveç gruas së tij, mori edhe pasuritë me vete. Pas një kohe, lajmet mbi muslimanët që emigruan në Abisini u ndërprenë. Profeti [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] ishte i shqetëuar për muslimanët dhe për vajzën e tij. Për këtë, ai dilte në rrugën që lëviznin karvanet për në Abisini, për të pritur ndonjë lajm. Pas një kohe, vjen një grua, takohet me Profetin [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] dhe i thotë: ”O i Dërguari i Zotit! Kam ardhur të të qetësoj. E kam parë Uthmanin me vajzën tuaj duke udhëtuar. Ajo kishte hipur në një gomar, ndërsa Uthmani e tërhiqte për litari.” Dhe vazhdoi t’i tregojë gjithçka që kishte parë. Pasi u qetësua, Profeti [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] tha: ”Zoti qoftë me ta.” Më pas ai tha: ”Uthman ibnu Affani është muhaxhiri (emigranti) i parë që emigron me familjen e tij në rrugë të Zotit, pas profetit Lut [alejhis-selam].” Më vonë Uthmani dhe Rukaja kthehen përsëri në Meke, ku dy vite para emigrimit për në Medine, u lind djali i tyre, Abdull-llahu. Kur Profeti [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] i urdhëroi muslimanët të emigronin për në Medine, Uthmani bashkë me familjen emigruan përsëri për në Medine. Thënie të Profetit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] për Uthmanin [radijall-llahu anhu] Tregon Ebu Musa el Esharij, një nga shokët e Profetit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]: ”E kërkova Profetin [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], por nuk e gjeta. Pasi pyeta ku mund ta gjeja, më thanë se e kishin parë të largohej në filan drejtim. Atëherë u nisa në atë drejtim, derisa arrita tek një pus që quhet “Pusi Eris”. Aty pashë se Profeti [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] kishte marrë abdes me ujin e pusit, ishte ulur në buzët e tij, kishte ngritur pak rrobat dhe kishte shtrirë këmbët poshtë. Unë thashë me vete: ”Meqë Profeti [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] qenka vetëm, nuk po e shqetësoj dhe do t’i bëj roje që të mos e shqetësojë tjetër kush.” Teksa qëndroja larg, vjen Ebu Bekri, të cilit i thashë: ”O Ebu Bekr, prit sa t’i kërkoj leje Profetit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]!” Kështu, unë vajta tek Profeti [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] e përshëndeta dhe i thashë: ”O i Dërguari i Zotit! Ebu Bekri kërkon të të takojë.” Profeti [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] buzëqeshi dhe më tha: ”Lejoje të vijë dhe përgëzoje me xhennet!” Unë shkova tek Ebu Bekri dhe i thashë: ”I Dërguari i Zotit të pret dhe të përgëzon me xhennet.” Ebu Bekri vajti, u ul në të djathtën e Profetit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], shtriu këmbët poshtë pusit dhe ngriti pak rrobat. Pas pak vjen Umer ibnul Hattabi, të cilit i thashë: ”O Umer, prit sa t’i kërkoj leje Profetit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]!” Kështu, unë vajta tek Profeti [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] e përshëndeta dhe i thashë: ”O i Dërguari i Zotit! Umeri kërkon të të takojë.” Profeti [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] buzëqeshi dhe më tha: ”Lejoje të vijë dhe përgëzoje me xhennet!” Unë shkova tek Umeri dhe i thashë: ”I Dërguari i Zotit të pret dhe të përgëzon me xhennet.” Dhe Umeri vajti tek Profeti [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], u ul në të majtën e tij, ngriti pak rrobat dhe shtriu këmbët. Më vonë erdhi Uthman ibnu Affani, të cilit i thashë: ”O Uthman, prit sa t’i kërkoj leje Profetit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]!” Kështu, unë vajta tek Profeti [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] e përshëndeta dhe i thashë: ”O i Dërguari i Zotit! Uthman ibnu Affani kërkon të të takojë.” Profeti [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] buzëqeshi dhe më tha: ”Lejoje të vijë dhe përgëzoje me xhennet, por do të sprovohet!” Unë shkova tek Uthmani dhe i thashë: ”I Dërguari i Zotit të pret dhe të përgëzon me xhennet, por do të sprovohesh.” Uthmani më pa në fytyrë dhe më tha: ”Do të duroj, në dashtë Zoti.” Pastaj hyri tek Profeti [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], por nuk gjeti vend pranë Profetit. Kështu, u ul në krahun tjetër të pusit dhe shtriu këmbët.” Ne do të përpiqemi të rrëfejmë sa më shumë fragmente dhe thënie të Profetit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] mbi Uthmanin [radijall-llahu anhu]. Këtë e bëjmë me qëllim që kur të flasim mbi problemet që do shoqërojnë qeverisjen e tij, të mos e nënvleftësojmë dhe t’ia lëmë atij fajet. Një ditë, teksa Profeti [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] qëndronte në xhami u tha të pranishmëve: ”Ebu Bekri do të jetë në xhennet. Umeri do të jetë në xhennet. Uthmani do të jetë në xhennet. Ali ibnu Ebi Talibi do të jetë në xhennet. Talha ibnu Ubejdull-llahu do të jetë në xhennet. Zubejr ibnu Avami do të jetë në xhennet. Abdurrahman ibn Aufi do të jetë në xhennet. Seid ibnu Zejdi do të jetë në xhennet. Sad ibnu Ebi Vekasi do të jetë në xhennet. Ebu Ubejde ibnu ibn Xherrahu do të jetë në xhennet.” Tregon gruaja e Profetit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], Aisheja: ”Një ditë, teksa Profeti [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] ishte ulur, kishte vendosur këmbën e tij mbi këmbët e Uthmanit. Në atë çast, Profetit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] fillon t’i shpallet Kur’an, ndërsa Uthmani shkruante gjithçka që i thoshte Profeti [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]. Unë fshija djersët e Profetit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]. Profeti [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] i tha Uthmanit: ”Shkruaj, o Uthejm (përkëdheli).” Thotë Aisheja: ”Për Zotin! Një pozitë të tillë, nuk mund ta ketë tjetër kush, veçse një që është i dashur dhe i shtrenjtë tek Zoti.” Një ditë tjetër, Profeti [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] ishte shtrirë në shtëpi dhe kishte ngritur rrobat dhe i ishin zbuluar gjunjët. Në atë çast, vjen Ebu Bekri dhe kërkon leje për të hyrë. Profeti [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] e lejon të hyjë, por nuk lëvizi fare nga prania e Ebu Bekrit. Pas pak vjen Umeri dhe kërkon leje për të hyrë. Profeti [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] e lejon të hyjë, bisedon me të, por nuk lëviz fare nga pozicioni që kishte marrë. Pas pak vjen Uthman ibnu Affani dhe kërkoi leje për të hyrë. Profeti [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] u drejtua, mbuloi gjunjët dhe e lejoi Uthmanin të hyjë. Pasi biseduan, Uthmani doli dhe u largua. Tregon Aisheja: ”Pasi doli Uthmani i thashë Profetit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]: ”O i Dërguari i Zotit! Hyri Ebu Bekri dhe ti nuk lëvize fare. Hyri Umeri, ti përsëri nuk lëvize. Kur hyri Uthmani, ti u drejtove dhe mbulove gjunjët. Përse e bëre këtë, o i Dërguari i Zotit?” Profeti [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] i tha: ”Uthmani është njeri i turpshëm. Nëse do më gjente në atë gjendje, atij do t’i vinte zor dhe nuk do arrinte të fliste mbi problemin për të cilin kishte ardhur.” Më pas Profeti [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] tha: ”Si të mos kem turp nga një person nga i cili kanë turp vetë melekët?” Tregojnë shokët e Profetit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]: ”Kur i Dërguari i Zotit ishte i preokupuar për diçka, në krahun e tij të djathtë ulej Ebu Bekri. Në krahun e majtë ulej Umeri dhe përballë ulej Uthman ibnu Affani.” Tregon Aisheja: ”Një herë, Uthmani hyri tek Profeti [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], i cili më tha mua: ”Largohu pak!” Pasi unë u largova, iu drejtua Uthmanit dhe i tha: ”Afrohu, o Uthman.” Uthmani u afrua, por Profeti [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] i tha përsëri: ”Afrohu më shumë!” Uthmani u afrua, u përkul dhe Profeti [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] filloi t’i flasë për një kohë të gjatë në vesh. Më pas, Profeti [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] e ngriti kokën dhe i tha: ”A e kuptove çfarë të thashë?” - “Po”, - i tha Uthmani.” - “Atëherë përkulu përsëri!” - dhe filloi përsëri t’i flasë në vesh. Pas një kohe, Profeti [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] ngriti kokën dhe i tha: ”A e kuptove çfarë të thashë?” - “Po”, - iu përgjigj përsëri Uthmani. - “Atëherë, përkulu përsëri!” - i tha Profeti [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] - dhe vazhdoi t’i flasë. Uthmani dëgjonte dhe dukej që i ndryshonte fytyra. Për të tretën herë, Profeti [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] ngriti kokën dhe i tha Uthmanit: ”A e kuptove atë që të thashë?” - “Po, o i Dërguari i Zoti, – u përgjigj Uthmani, – e dëgjuan veshët e mi dhe e kuptoi zemra ime.” - “Atëherë, largohu!” - i tha Profeti [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem].” Se çfarë i tha Profeti [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] Uthmanit, askush nuk e mori vesh. Në ditët e fundit të jetës së tij, kur u rrethua nga kundërshtarët, Ali ibnu Ebi Talibi i tha: ”Na lejo të të mbrojmë dhe të luftojmë!” Por ai i tha: ”Jo! Më ka porositur i Dërguari i Zotit dhe më ka thënë fjalë që askush tjetër nuk i di. Për këtë, unë do të duroj, derisa të takohem me të.” Ajo se çfarë i kishte thënë Profeti [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] nuk dihet, por e veçanta qëndron në atë që ai i kujtonte ato fjalë dhe zbatoi porosinë e Profetit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem].

[mujoislam]

SHAMIA ESHTE NDER , POR EDHE BUKURI
Soditësi hudhet në mendime dhe realizon qëllimin e tij , deshifrimin e thënies se All-llahu është i bukur dhe e donë bukurinë.Stilisti përshkruan ndjenjën në dizajnin e ri të jetës që hudhet në një qoshe të fletës së historisë.Poeti vrapon pas të bukurës , për t`i ngjyrosur vargjet e tij me hir....E femra , ku mbeti femra? Dikur femra ishte një mbretëresh në mesin e mbretërive dhe si e tillë luante rrolin e saj në histori , edukimin e gjeneratave frymëmarrje pas frymëmarrje.Dikur jetoja i lirë se syri me lotonte për All-llahun tim , më digjej zemra për Pejgamberin a.s. dhe Qaben e Bekuar. Endesha varrë cdo sfide të homogjeneve që pikturoheshin në iterenarin tim.Krijoja një imazh të papërshkruar me fjalë , cdo botë e tretur më troket në thellësitë e qenies time.Deri në atë moment kur fillova të mendoj për Logjikën Vetjake , atë harmoni mendimesh që ia pash sherrin e 1000 moteve.Tani, tani jam i lirë dhe i robëruar, flas dhe heshtë, ndëgjoj dhe bërtas, hudhem në zjarrin e dynjas.E sa i mëshirshëm Krijuesi që nuk më lenë ta përjetoj zjarrin e xhehenemit, kështuqë problemet me vijnë njëra pas tjetrës në botën plot gënjeshtër.Gruaja e cila del në rrugë dhe ndëgjohen taket e këmbëve , nuk do ta ndëgjoj aromën e xhenetit asnjëherë edhe pse aroma e xhenetit ndëgjohet nga një largësi shumë e madhe. Një ditë nëna ime më tha:"Ah, mor biri im, cka kanë këto femrat e sodit kështu që ende veshin percet dhe shamitë, ah sa gëzim ka qenë ai moment kur TITA na hjeki percet, sa gëzim i madh në mesin e grave...."Por mirë moj nënë kush është ai i cili urdhëroi të vendohet shamija a Tita a Zoti?Nëna uli kokën posht heshti dhe kuptoi gabimin... Në një fletore të vjetër të profesorit të biologjisë të nderuarit Zijadin Rexhepit pash këto fjalë:"Dikur femra ka qenë si margaritarë në guacë, e ruajtur me xhelozi në fund të thellësirave të detit.Njeriu e ka paramenduar , për të ka ëndërruar , ka medituar.... Sot , jo që ka nevojë të notojmë thellë në detë dhe të kërkojmë guacën , ta paramendojmë dhe të meditojmë për të , por as që ka nevojë ta hapim pasiqë ajo ka hedhur cdo gjë nga vetja , gjoja se në emër të lirisë dhe emancipimit ,duke mos kuptuar se është bërë mall për tregëti.".... All-llahu i dhashtë jetë ende këtij profesori i cili kaq bukur ka përshkruar këtë fenomen. Shamia motër e dashur është nder , sepse të mbron nga cdo gjë e keqe rrugës së jetës por edhe Përjetësisë.Islami u kujdes që këtë qenie ta ngris lartë mbi qeniet e tjera duke kërkuar prej saj mbajtjen e shamisë dhe ruajtjen e pjesëve të turpshme dhe nderit.Nderi është i lidhur ngusht me dinin , ndërmjet tyre nuk ka urë kaluese e as lidhëse, ato janë në një përbërje.Pa nder nuk ka jetë, shoqëri, harmonizim, gjenerata, shtet, organizim.E në fakt ditëve që po frymojmë gjithçka shkon në kundërshtim me nderin , me jetën me nostalgjinë me jetën.Të mbushet mendja se je në një mes i quajtur bordel prostitutash, tërë rruzulli ka marrë fizionomi të këtillë. Mos harro motër e dashur se përmes shamisë t`i ruan vetveten direkt, por indirekt më ruan edhe mua , ti je gjeneratori kryesor për zhvillimin e njerëzimit, por në anën tjetër ti je shkaktari kryesor për shkatërrimin e saj.Në ty janë celësat e gjitha thesareve të botës, ti vendos.... Muhammedi a.s. ka thënë në një hadith të tij:"Në turp qëndron bukuria..."Kjo është esenca e gjithë jetës sonë.Nuk na vlenë asgjë nis. këtë parametër nuk e rrespektojmë dhe cohemi kundër saj. Shamia është bukuri pasiqë femrën e zbukuron dhe i mundëson beqarit të dashurohet në ty, normal nëse edhe ti ke një status të këtillë se përndryshe kalon në gjëra jotëhishme. Institucionet e ndryshme në ditët tona ta cojnë mallin si shtëpi publike , bile ekzistojnë disa afera se disa goca kanë marrë fakultetin në saje të shërbimeve seksuale dhënë profesorëve të ndryshëm. Sot profesorët djemtë as që i shikojnë ndërsa femrat prej te thembra e deri në krye duke medituar dhe duke soditur mendjen e tij si një majmun pas bananes së celur. Kur tentojnë që gjërat të ndryshojnë dhe të shkojnë ka e mira dhe prosportiteti, aty gjithçka ndalet , se është kundër civilizimit dhe emancipimit. Jo o zotërinjë jo., femra muslimane nuk është kundër emancipimit dhe cilivizimit , në fakt ajo është e civilizuar dhe si e tillë ndikon në atë mes për tu përhapë ky civilizim.Neve na vjen turp ta shprehim identitetin tonë fetar dhe kur i shohim se po sulmohen motrat tona nga idiotët e modernizuar ne heshtim dhe ulim kokën.Këndej shesim trimëri , dinë , dituri , bile edhe fetfa dijmë të japim.Femra ka të drejtë ta bëjë atë , nuk ka të drejtë këtë , ka të drejtë aty të shkoj , s`ka të drejtë këtu , po mirë , ku mbeti zëri i femrës?Athua gabim ka patur Aisha r.d. e cila ka transmetuar numrin më të madh të haditheve?Apo ndoshta Omeri r.d. gaboi kur ndëgjoi fjalën e asaj gruaje e cila mbronte të drejtat e saja? Islami i dhuroi liri mendjes dhe si fe e tillë depërtoi shumë shpejt në rruzullin tokësor. Islami nga nëncmimi në privilegj e ngriti gjininë femërore dhe si e tillë ajo arriti ta njoh veten.E ne që pretendojmë se njohim Islamin sa ndëgjojmë fjalën e femrës e cila është e privilegjuar në shumë rastë pikërisht nga Islami? Për në fund një mendimtar turk patë thënë:"Rrespektoni femrat , pasiqë femrat janë nëna e njerëzimit... "

[mujoislam]

Krejt varet se çfarë është e rëndësishme për ty!
Kishte qenë, një herë, një njeri me një mik të vetin dhe po shëtitnin rrugëve. Ishte kohë dreke, ndërsa rrugët ishin të stërmbushura me njerëz. Vozitës veturash po u binin sirenave, taksitë po vërtiteshin përreth, dhe, në përgjithësi, zërat e qytetit pothuaj të shurdhonin. 15.10.2009
Kliko këtu për ta parë foton në madhësi origjinale

Papritmas, njeriu i tha mikut të vet: "Dëgjoj një bulkth." [Në bazë të Fjalorit Elektronik Shpjegues, bulkthi paraqet kandërr si karkalec i vogël, me krahë të errët, që rron zakonisht në vrimat e dheut a të mureve të vjetra dhe që natën nxjerr një zë si të gjinkallës. (shën. i përkthyesit)]

Miku ia ktheu: "Çfarë? Me siguri qenke çmendur. S'ke mundësi të dëgjosh bulkth në tërë këtë zhurmë!" "Jo, i sigurt jam!" – ia ktheu ky, – "dëgjova një bulkth." "Marrëzi është kjo!" – tha tjetri.

Njeriu dëgjoi edhe një herë për një moment me vëmendje, dhe pastaj eci përtej rrugës në drejtim të një saksie prej çimentoje në të cilën rriteshin disa kaçuba. Ai shikoi në ato kaçuba poshtë degëve të saj, dhe me të vërtetë pa një bulkth. Ndërkaq, miku i tij ishte tërësisht i mahnitur. "Kjo është e pabesueshme, – i tha ai, – ti me siguri se ke veshë mbinjerëzorë!" "Jo!" – ia ktheu ky tjetri. "Veshët e mi nuk janë ndryshe nga tutë. Krejt varet se çfarë je kah dëgjon!” “Megjithatë nuk mundet, ore!”, – ia ktheu ai prapë. “Unë asnjëherë nuk do të kisha mundur të dëgjoj një bulkth në gjithë këtë zhurmë!” “Po, e vërtetë është!”, – iu kthye si përgjigje. “Varet se çfarë është e rëndësishme për ty. Ja, më lër të të tregoj (të ta dëshmoj)!”.

E futi dorën në xhep, nxori disa monedha dhe vjedhurazi i lëshoi në trotuar. Më pas, prapë, përkundër gjithë asaj zhurme që bëhej në rrugë, e cila u gjëmonte në veshë, vërejtën se çdo njeri që ishte në largësi sa një rreze 5-6 metrash e lakoi kokën për të parë se a ishin të tyre paratë që tingëlluan në atë trotuar apo jo.

“A po e sheh se për çfarë e kisha fjalën?” – pyeti njeriu.

“Krejt varet se çfarë është e rëndësishme për ty!”

[mujoislam]

Ide të mënçura rreth ftesës islame
Pyetja mbi metodat më efikase të thirrjes islame në perëndim, është një ndër pyetjet që shqetësojnë të gjithë personat e angazhuar në këtë fushë. Vallë si t\'ua përcjell perëndimorëve islamin e pastër dhe larg ideve fanatike, ekstremiste apo larg asaj tabloje të ideuar nga mediat? Gjithëkush që përqafon islamin dhe lexon literaturën islame, befasohet me ato që lexon dhe mrekullohet me parimet dhe moralet islame. 15.08.2009
Kliko këtu për ta parë foton në madhësi origjinale Thirrja në vendet perëndimore. Pyetja mbi metodat më efikase të thirrjes islame në perëndim, është një ndër pyetjet që shqetësojnë të gjithë personat e angazhuar në këtë fushë. Vallë si t\'ua përcjell perëndimorëve islamin e pastër dhe larg ideve fanatike, ekstremiste apo larg asaj tabloje të ideuar nga mediat? Gjithëkush që përqafon islamin dhe lexon literaturën islame, befasohet me ato që lexon dhe mrekullohet me parimet dhe moralet islame. Atëherë pyetja që shtrohet është: Si t\'ua përcjellim të tjerëve këto parime dhe këtë të vërtetë? Një musliman i ri nga një vend perëndimor tregon:"Ka njëmbëdhjetë vite që komshiu im më i afërt është një musliman. Megjithatë, unë me islamim jam prezantuar nëpërmjet internetit dhe jo nëpërmjet komshiut tim musliman." Vallë sa të shumtë janë ata njerëz të cilët e kërkojnë të vërtetën dhe nuk gjejnë burimin e duhur për të? Vallë sa të shumtë janë ata muslimanë, të cilët e ndjejnë veten të tillë, por që nuk dinë asgjë rreth fesë së tyre? Vizitën e fundit që bëra në Australi, u njoha me një sërë familjesh musimane, të cilët kishin një aktivitet të admirueshëm në fushën e thirrjes islame. Ata përdornin metoda shumë efektive dhe të tërthorta në përçimin e mesazhit islam, tek popullata vendase. Australianët kishin një pemë, të cilën e quanin "Pema e çimçakizit". Në fakt, ajo nuk kishte ndonjë gjë të përbashkët me çimçakizin, përveç një lënde ngjitëse si ajo e çimçakizit. Ajo ishte një pemë e rallë në llojin e vet dhe nuk gjendej asgjëkundi tjetër përveçse në Australi. Australianët e donin shumë dhe krenoheshin me këtë pemë. Siç ishte e rrallë kjo pemë në Australi, ashtu është edhe islami për ne muslimanët. Prandaj, Profeti a.s thotë:"Shembulli i juaj mes morisë së popujve të tjerë, është si shembulli i një qimeje të bardhë në lëkurën e një demi të zi." Kjo na bën umet të veçantë dhe ajo që na dallon është pikërisht islami dhe parimet e tij të mreullueshëm. Rruga e thirrjes islame, kërkon metoda efektive, të pranueshme dhe të reja. Kjo, me qëllim që të fitojmë zemrat dhe simpatinë e njerëzve. Nëse australianët krenohen dhe mburrren me pemën e tyre që është e vetme në llojin e saj, ne krenohemi dhe mburremi me islamin tonë që edhe ai është i vetëm në llojin e tij. Thirrja dhe ftesa islame në perëndim, kërkon metoda specifike të cilat i përshtaten realitetit perëndimor. Që të kesh sukses në thirrjen islame në perëndim, patjetër që duhet të njohësh mirë ligjet dhe sistemin në fuqi. Që të depërtosh në të gjithë institucionet e një shteti, patjetër që duhet të posedosh çelësin dhe çelësi në këtë rast është njohja e ligjeve dhe sistemit qeverisës. Në Australi, fëmijët gëzonin shumë të drejta dhe kushdo që i nëpërkëmb të drejtat e fëmijëve do të përballet me forcën e ligjit dhe masa ndëshkimore të rrepta. Nëse ndonjë organizatë që merret me përkujdesjen e fëmijëve, i trajton keq ose qoftë dhe nuk i ushqen në kohë, ajo do të përballet me masa ndëshkimore nga shteti dhe institucionet përkatëse. Kështu, njohja e mirë e ligjeve dhe kodit civil, është pjesë e suksesit të fushën e thirrjes islame. Gjatë qëndrimit tonë në Australi, u njohëm me një familje muslimane, ku burri ishte me origjinë egjyptiane, ndërkohë që e shoqja ishte me origjinë nga Nju Zelanda. Ajo kishte pranuar islamin dhe tashmë quhej Faize. Ndërkohë që emri i saj para islamit ishte Viktori. Ky çift, kishte tre vite që ishin martuar dhe Zoti u kishte falur një vajzë të cilës i kishin vënë emrin Rahma. Duke qenë se shteti i ndëshkonte familjet që i trajtojnë keq fëmijët, ky çift kishin vendosur t\'a shfrytëzojnë për mirë një fakt të tillë. Nëse një familje i keqtrajtonte fëmijët e saj, shteti ua hiqte të drejtën e kujdestarisë dhe fëmijët ua dorëzonte një familjeje tjetër të cilët kujdeseshin siç duhet për fëmijët. Kështu, ky çift kishin vendosur të merrnin në kujdestarinë e tyre fëmijë të keqtrajtuar nga prindërit. Tregon kryefamiljari:"Kjo ide na lindi nga një ngjarje e dhimbshme në Nju Zelandë. Një nga vëllezërit muslimanë, kishte katër fëmijë dhe kushtet e tyre të jetesës ishin të rënda. Duke qenë se shteti i kushton një rëndësi të veçantë përkujdesit të fëmijëve, ndërhyri në këtë rast dhe vendosi që kujdestarinë e këtyre fëmijëve t\'ia dorëzojë një familjeje tjetër. Kjo do të zgjaste për disa vite dhe më e keqja ishte se fëmijët do i dorëzoheshin një familjeje jomuslimane. Padyshim që kjo e preku jashtmase babain dhe nënën e fëmijëve. Atëherë, ne na lindi ideja e krijimit të familjeve muslimane, të cilat përkujdesen për fëmijë që i përkasin kësaj kategorie." Unë e pyeta vëlla Hamdiun:"Çdo projekt e ka një qëllim. Atëherë çfarë fshihet pas përkujdesjes tuaj për fëmijë që nuk janë tuajit?" Hamdi:"Nëse na jepet rasti të marrim fëmijë muslimanë, të cilët padyshim do të edukohen me edukatë islame, kjo është më e mira. Por nëse kjo nuk është e mundur, ne pranojmë dhe fëmijë jomuslimanë. Në një rast të tillë, ne nuk u flasim mbi islamin, por u mësojmë normat dhe moralet islame të pasqyruara në jetën tonë. Kështu, duke na parë si ushqehemi, si komunikojmë me komshinjtë dhe me njerëzit që na rrethojnë, ata mësojnë shumë nga islami. Kur të rriten, padyshim që do të mendojnë rreth këtyre sjelljeve dhe moraleve dhe do zbulojnë se ato janë të fesë islame." Xhasim El-mutava:"Padyshim që kjo është një ide shumë e zgjuar, por ne jemi mësuar të shohim diçka konktrete përsa i përket thirrjes në ftesën islame." Hamdiu:"Ne si muslimanë, përballemi me një fushatë mediatike shumë të egër kundër islamit dhe vetë neve si muslimanë. Islami është fe madhështore dhe njëkohësisht e fortifikuar. Është vetë Zoti i madhëruar ai që ka dhënë garanci se do e mbrojë. Thotë Zoti në Kuran:"Ne e kemi shpallur Kuranin dhe ne do e mbrojmë atë." Është obligimi ynë që t\'i ftojmë të tjerët në islam kudo që të ndodhemi. Duke qenë se ndodhemi në Australi, ne e kemi detyrë që t\'i ftojmë njerëzit në islam, edhe pse rezultatet mund të jenë modeste. Është mirësi dhe begati e Zotit që shumë jomuslimanë, madje familje të tëra kanë përqafuar islamin. Thotë Zoti i madhëruar në Kuran:"Ajo është feja e shtrenjtë, por që shumica e njerëzve nuk e dinë." Xhasim El-mutava:"Cilat janë konditat që qeveria australiane ka përcaktuar, me qëllim që të fitoni statusin e një familjeje të përshtatshme për t\'u kujdesur për fëmijët?" Faize:"Me qëllim që të fitojmë statusin e një familjeje kujdestare, duhet të plotësojmë një sërë kriteresh dhe shpesh herë duhet të presësh një vit pas aplikimit. Fillimisht duhet t\'i drejtohesh komisionit për mbrojtjen e fëmijëve. Pastaj duhet të marrësh pjesë në ligjëratat që mbahen për edukimin e fëmijëve, ku pjesëmarrja është shumë e madhe. Pas kësaj, ti ke të drejtë të vazhdosh ose t\'a ndërpesësh kërkesën për kujdestari. Nëse vazhdon, vjen një anëtar i komisionit për të vëzhguar ecurinë e proçesit në shtëpi. Gjatë kësaj kohe të duhet të ndjekësh një sërë proçedurash. Gjithashtu, duhet të marrësh pjesë dhe në një trajnim prej katër ditësh ku trajnohesh mbi format dhe metodat më efektive përsa i përket kujdestarisë së fëmijëve. Në fund, vjen një anëtar i komisionit në shtëpi, ku kontrollon kushtet dhe mënyrën e jetesës dhe na pyet mbi arsyet që na shtynë për të marrë fëmijë në kujdestari." Xhasim El-mutava:"Duke qenë se trajnime të tilla qenkan të detyrueshme për familjarët që do të marrin fëmijë në kujdestari, çfarë keni përfituar ju personalisht nga këto trajnime? Sa zgjasnin këto trajnime dhe çfarë metodash ndiqnin trajnuesit?" Hamdi:"Ata na mësojnë gjithçka që lidhet dhe ka të bëjë me edukimin e fëmijëve. Shteti ku jetojmë i kushton shumë vëmendje edukimit të fëmijëve. Ata të mbikqyrin si e trajton fëmijën, si komunikon me të, a e respekton mendimin e tij, si i zgjidh hallet dhe problemet që e shqetësojnë, si ndërhyn në problemet që ka me shokët, nëse interesohesh ose jo për shëndetin e tij, për mbarëvajtjen e tij në shkollë etj... Shkurtimisht, një trajnim i tillë katër ditor, ishte shumë dobiprurës për ne që do të merremi me fëmijët." Kjo familje, është një ndër familjet muslimane më të suksesshme. Vëlla Hamdiu ka mbi katërmbëdhjetë vite që jeton në Australi, larg vatanit dhe vendlindjes. Ai bashkë me bashkëshorten e tij, tashmë muslimane, vendosën që t\'i shërbenin islamit duke u përkujdesur për fëmijët e muslimanëve dhe jomuslimanëve. Kjo ishte një ndër idetë e mençura në rrugën e thirrjes islame. Kur isha për një vizitë në Hollandë, u njoha me një person musliman. Në Hollandë, nëse një çift i martuar kanë probleme, ndërhyn gjykata duke caktuar një trajnues dhe specialist i marrëdhënieve dhe jetës bashkëshortore. Ky specialist i kësaj fushe, i vëzhgon dhe i viziton çiftin që ka nën kujdestari, dy herë në jave, gjatë një viti. Ai lidh shoqëri si me burrin ashtu dhe me grua, merr pjesë në konfliktet e tyre, zënkat dhe çfarëdo lloj problemi tjetër. Herë ai këshillon bashkëshorten dhe herë të tjera ndërhyn dhe këshillon burrin, sipas rastit. Kjo vazhdon për një vit, derisa marrëdhëniet e tyre të jenë konsoliduar. Në fund të vitit, ai shkruan një raport të cilin e dorënzon në gjykatë, ku jep dhe mendimin e tij nëse kjo lidhje duhet të vazhdojë ose të ndërpritet. Personi me të cilin u njoha në Hollandë, kishte marrë liçensë nga institucionet kompetente në Hollandë, që të jetë trajnues i çifteve me probleme. Kështu, gjatë një viti, ai qënronte me ta, i këshillonte dhe u fliste dhe mbi islamin. Shohim që idetë dhe mënyrat e përhapjes së mesazhit islam tek perëndimorët dhe të tjerët janë të shumta. Mjafton që njeriu të ketë dëshirën dhe pasionin e nevojshëm për këtë. Ne në vendet arabe dhe muslimane, përdorim rrugët dhe metodat e drejtpërdrejta për të ftuar njerëzit në islam. Ne përdorim hytbet, ligjëratat, kasetat dhe librat. Kurse në vendet perëndimore thirrja në islam ka nevojë për metoda më efikase, art, aftësi, maturi dhe urtësi. Ne duhe të kemi parasysh edhe ligjet dhe normat e vendit ku ndodhemi. Për Zotin, perëndimorët kanë nevojë të njohin islamin dhe t’a mbushin bolshllëkun që ndjejnë me dashurinë për Zotin dhe fenë. Njoh një të ri në Amerikë, i cili pranoi islamin që në moshë të vogël, që katërmbëdhjetë vjeç. Për të ftuar njerëzit në islam, ai shpiku një metodë të çuditshme. Ai bleu një bluzë, mbi të cilën shkroi:”Ask me about islam!” (Më pyet mua rreth islamit!) dhe pasi e veshi, doli në treg të takohej me njerëzit. Njerëzit e ndalonin dhe i drejtonin pyetje të ndryshme rreth islamit. Nëse e dinte përgjigjen, u përgjigjej në çast, në të kundërt u merrte email-in dhe pasi të kishte kërkuar në internet për përgjigjen, ia dërgonte me email. Në disa krahina të Kinës, është e ndaluar hapja e medreseve. Një i ri musliman, me qëllim që të hapë një shkollë ku do të ftonte kinezët në islam, kërkoi leje për hapjen e një instituti për mësimin e gjuhës arabe, gjë e cila lejohej. Një njeri që do të shkojë të mësojë gjuhën arabe, patjetër që do të dëgjojë mbi Kuranin dhe do të lexojë ajetet e tij në arabisht. Kështu, atij i krijohet mundësia të mësojë edhe islamin. Kështu, në udhën e ftesës islame, ne duhet të kemi parasysh thënien e urtë:”Sipas vendit, bëhet kuvendi.” Thotë Zoti në Kuran mbi vlerën e ftesës në islam:”E kush është më fjalë ëmbël, se ai që fton në rrugë të Zotit, vepron punë të mira dhe thotë unë jam nga muslimanët!” çdo shoqëri dhe çdo komb, kërkon një ligjërim të caktuar, gjë të cilën duhet t’a ketë parasysh ftuesi në islam. Ai duhet t’ju flasë me gjuhën që e kuptojnë dhe t’i përshtatet mentalitetit dhe traditave të vendit. Zoti i madhëruar, i dërgonte profetët nga gjiri i popullit të tyre dhe që fliste të njëjtën gjuhë me ta. Një motër muslimane në Australi, shpiku një mënyrë shumë të zgjuar për të ftuar gratë në islam. Ajo caktoi një ditë, të cilën e quajti “One day for call” (Një ditë për të ftuar). Ajo publikoi në disa media të shkruara dhe vizive mbi takimin që do të zhvillohej vetëm për gratë në një sallë të njohur në qytet. Gjatë takimit me gra, u shpërndanë shumë libra dhe broshura, ashtu siç shpërndaheshin ëmbëlsira dhe ushqime të gatshme. Atë ditë u mbajtën katër ligjërata, ku njëra nga gratë foli rreth Zotit, një tjetër rreth dijes në islam, një tjetër mbi profetët dhe e katërta mbi shtyllat e islamit. Nga kjo përvojë, motra jonë nga Australia u njoh me një murgeshë dhe të dy ranë dakort që të zhvillojnë një takim të përbashkët me gra, ku secila do u fliste mbi mënyrën se si janë njohur me Zotin dhe fenë. Ne duhet të gjejmë metodat më efikase të thirrjes islame në vendet perëndimore, duke respektuar ligjet. Ne duhet t’i shfrytëzojmë hapësirat që na krijohen në perëndim, për t’u treguar rreth madhështisë së islamit dhe drejtësisë së tij. E veçantë është se jam takuar me shumë perëndimorë që kanë pranuar islamin dhe të gjithë janë krenarë për fenë që kanë zgjedhur.