Lakmia

[mujoislam]

Lakmimi
Lakmia paraqet ndjenjë keqardhjeje, moskënaqësie a xhelozie, që është e ngjallur nga të shikuarit e epërsisë së një njeriu, nga sukseset e tij, nga posedimet e tij a nga përfitimet e tij të ndryshme. 08.02.2010
Kliko këtu për ta parë foton në madhësi origjinale

Lakmia paraqet ndjenjë keqardhjeje, moskënaqësie a xhelozie, që është e ngjallur nga të shikuarit e epërsisë së një njeriu, nga sukseset e tij, nga posedimet e tij a nga përfitimet e tij të ndryshme. Ajo është fyerje ziliqare kundër ndonjë tjetri që është i suksesshëm a ndaj ndonjë poseduesi të ndonjë përfitimi apo levërdie që është për t'u lakmuar. Lakmia është shqetësim mental, në saje të dyshimeve a frikës nga rivaliteti. Ajo është ndjenjë, e cila mund të jetë për shkak të ndonjë rivaliteti të mundshëm, që personin e bën ta ketë zili një tjetër për sa i përket fatit të mirë të këtij të fundit.

Kur sheh një njeri që është më fatmirë se ti a që është begatuar me më shumë pasuri, me më shumë dhurata/dhunti, me më shumë epërsi, në mendjen tënde paraqiten dy lloje ndjenjash. Ndjen keqardhje a xhelozi dhe dëshiron që ai të ishte privuar nga fati i vet i mirë dhe nga dhuratat, ose dëshiron një fat të atillë dhe se për dhuratat konsideron se do të duheshin të të vijnë ty, por as ai duke mos u privuar. Lloji i parë i atyre ndjenjave është i keq dhe ato janë të natyrës së xhelozisë a lakmisë, kurse i dyti (lloj) është i mirë, përgjithësisht, dhe të shpiejnë të konkurrosh me të në garë të shëndoshë. Përndryshe, Islami e ndëshkon llojin e parë të mësipërpërshkruar të këtyre ndjenjave, të cilat paraqesin xhelozi ose lakmi, meqë janë ndjenja negative, përkundrejt të cilave ai (pra, Islami) inkurajon garim të shëndoshë mes ithtarëve të vet, veçanërisht në çështje të fesë e në vepra të ndershme. Ilaçi që dërrmon këtë ndjenjë negative të lakmisë i parashkruar nga Islami është se njeriu duhet të besojë fuqishëm se të gjitha fatmirësitë e fatkeqësitë janë të paradeterminuara (të paracaktuara) dhe të njëjtat vijnë nga Allahu, i Plotfuqishmi.







Argumente nga Kur'ani



1) "Shumë ithtarë të librit (çifutë, të krishterë), edhe pasi u është bërë e qartë e vërteta, nga vetë zilia e tyre personale dëshiruan që pas besimit tuaj t'ju kthejnë në mosbesimtarë, pra ju lini dhe largohuni prej tyre derisa Allahu ta sjellë Urdhrin e Vet. Allahu ka mundësi për çdo send!” (Kur'an, 2: 109).

2) "Secili (popull) ka një anë të cilës ai i kthehet, e ju shpejtoni kah punët e mbara, e kudo që të jeni Allahu ka për t'ju tubuar të gjithëve, Allahu ka fuqi për çdo send!” (Kur'an, 2: 148).

3) "Mos lakmoni në atë që Allahu gradoi disa nga ju mbi disa të tjerë. Burrave u takon hise nga ajo që fituan ata dhe grave gjithashtu u takon hise nga ajo që fituan ato. Allahut kërkoni nga të mirat e Tij. Allahu është i dijshëm për çdo send!” (Kur'an, 4: 32).

4) "A u kanë zili atyre njerëzve për atë që Allahu u dha nga mirësitë e Tij?...!” (Kur'an, 4: 54).

5) "Thuaj: "I mbështetem Zotit të agimit, prej dëmit të çdo krijese që Ai e krijoi. Dhe prej errësirës së natës kur ngryset plotësisht. Dhe prej dëmit të atyre që lidhin dhe fryejnë nyja. Edhe prej dëmit të smirëkeqit kur sipas smirës vepron!” (Kur'an, 113: 1-5).



Argumente nga Sunneti



1. Ebu Hurejra (Allahu qoftë i kënaqur prej tij!) rrëfen se Pejgamberi, alejhi selam, ka thënë: "Kini kujdes nga lakmia, meqë ajo gëlltit virtytet ashtu siç zjarri gëlltit karburantet (lëndët djegëse)!”

[Shënon ebu Davudi]

2. Ibën Mesudi (Allahu qoftë i kënaqur prej tij!) rrëfen se Pejgamberi, alejhi selam, ka thënë: "Nuk duhet të kihet lakmi ndaj askujt, veç ndaj dyve (dy personave): ndaj njërit të cilit Allahu i ka dhënë pasuri dhe që i ka dhënë fuqi për ta dhënë atë (pasurinë) për hir të së vërtetës ose në rrugë të saj, dhe ndaj njërit që Allahu i ka dhënë mençuri (dituri) në bazë të së cilës ai vepron dhe që ua ofron atë të tjerëve!”

[Shënon Buhariu dhe Muslimi]

[mujoislam]

Një paralajmërim që kërkon vëmendjen tonë
"O ju që besuat, as pasuria juaj e as fëmijët tuaj të mos u shmangin prej adhurimit ndaj Allahut, e kush bën ashtu të tillët janë mu ata të humburit." (El Munafikunë: 9) 12.02.2010
Kliko këtu për ta parë foton në madhësi origjinale
Abdul Hakim Murad



Sipas fesë islame, grumbullimi i pasurisë për t’a shtuar atë, është i panatyrshëm, i panjerëzishëm dhe çon në humbje të madhe.



"O ju që besuat, as pasuria juaj e as fëmijët tuaj të mos u shmangin prej adhurimit ndaj Allahut, e kush bën ashtu të tillët janë mu ata të humburit." (El Munafikunë: 9)



Ky ajet kuranor e fton njerëzimin të përpiqet pak në këtë botë, për të fituar shpërblimin e përjetshëm në botën tjetër. Kjo është një thirrje për të shpëtuar veten nga preokupimi i tepërt me pasurinë dhe familjen, pasi këto të fundit mund të na shmangin prej adhurimit të Krijuesit.



Por ne njerëzit nuk jemi largpamës. Ne mendojmë më shumë për kënaqësitë momentale sesa për harmoninë e përkryer dhe qetësinë e plotë të botës tjetër. Allahu në kaptinën Et Tekathur thotë se njerëzit vazhdojnë të preokupohen për shtimin e pasurisë së kësaj bote, derisa të vizitojnë varret (të vdesin) dhe atëherë të pyeten për të mirat e dynjasë.



A mos do të thotë kjo se nuk duhet të vëmë pasuri? Sigurisht që jo, pasi pasuria dhe pasardhësit mund të jenë të dobishme për besimtarin. Veç kësaj, ne të gjithë kemi nevoja minimale që duhen përmbushur. Por duhet të kujtojmë se kënaqësitë e kësaj bote janë të përkohshme, ndërsa bota tjetër është më e dobishme dhe kjo e fundit fitohet duke qenë bujarë në bamirësi dhe duke përmbushur nevojat e të tjerëve, si ato të jetimit dhe udhëtarit. Pasuria na kthehet vetëm kur ne e dhurojmë atë.



Ata që jepen pas shumëfishimit të pasurisë dhe e shohin këtë botë si qëllim në vetvete dhe jo si një mjet për të arritur një qëllim më të lartë, janë fajtorë për një formë idhujtarie që bëjnë. Koha në të cilën jetojmë i ka shndërruar bankat e mëdha dhe institucionet financiare në idhuj. Miliarderët konkurrojnë ashpër me njëri-tjetrin dhe nuk i zë gjumi natën nga shqetësimi se mos humbin ndonjë marrëveshje të rëndësishme biznesi. Ndërsa bankierët, të cilët për shkak të papërgjegjshmërisë dhe pangopshmërisë së tyre, i nxjerrin punonjësit në rrugë të madhe, janë njerëz që kanë dalë jashtë kufijve të sjelljes njerëzore.



Ekonomia neoklasike tradicionalisht është fokusuar në katër kategori kryesore: toka, puna, kapitali dhe paraja. Tre të parat janë të kufizuara, ndërsa e katërta, paraja, është në teori e pakufizuar. Prandaj dhe lakmia për paranë në veçanti është dobësi e madhe njerëzore. Kështu, u krijua një sistem që e lejonte hapjen e një banke me një shumë fillestare prej 1 poundi (monedha britanike) dhe më pas e lejonte bankën t\'i jepte 100 pound hua një klienti (shumë kjo më e madhe se depozita e bankës) duke i kërkuar atij në këmbim garanci pasurore.



Huadhënësi tani ka 100 pound përfshirë interesat e fituara pa mund. Banka vazhdon të japi hua derisa rritja kanceroze e shkaktuar nga lakmia për para çon në kolapsin e sistemit. Ky sistem ekonomik me bazë interesin, dikur ishte i ndaluar nga të gjitha besimet. Njerëzit kishin intuitë të pastër dhe vizion të thellë për të kuptuar se një sistem me bazë interesin do të kishte efekte shkatërruese të panumërta për shoqërinë.



Nga ana tjetër, sistemi klasik islam mbështetet mbi një standard ari dhe argjendi i cili mundëson stabilitet të vlerës së aseteve. Shoqëria myslimane në kulmin e lulëzimit të saj ishte shoqëri komerciale që nuk i dha kurrë vlerë parasë. Asnjëherë nuk u pa paraja si fund në vetvete.

Megjithatë, me heqjen e standardit të arit, u hoqën gjithashtu dhe kufizimet teorike që ekzistonin në lidhje me interesat. Kriza ekonomike e vitit të kaluar, pasojat përfundimtare të të cilës janë të paimagjinueshme, nxorri në pah efektet shkatërruese të një sistemi ekonomik me bazë interesin. Ne njerëzit nga natyra nuk jemi largpamës. Megjithatë, në kohë krize duhen marrë masa. Ka ardhur koha që të tregohemi më të zgjuar dhe më të përmbajtur. Besimtari nuk e tepron në grumbullimin e pasurisë së kësaj bote, pasi ai apo ajo e gjen lumturinë dhe paqen e vërtetë vetëm në përkujtimin e Zotit dhe në botën tjetër.



Ka ardhur koha të mendohemi seriozisht për një sistem alternativ ekonomik që të zëvendësojë sistemin aktual, rreziqet e të cilit tashmë janë të qarta. Pas pushtimit të Mekës, u shpall një ajet që i urdhëronte besimtarët të hiqnin dorë nga transaksionet me interes. Një sistem i ri që mbështetej mbi një standard ari dhe argjendi u vendos.



Ata që qenë mbështetur në sistemin e vjetër, fillimisht e patën të vështirë të kuptonin se si do të mund të funksiononte një sistem pa normë interesi. Një sistem i tillë jo vetëm që funksionoi, por falë tij u ndërtua dhe një qytetërim i suksesshëm.



Vitin e kaluar, ekonomia desh ra në humnerë. Tani ne duhet të tregojmë vetëpërmbajtje dhe urtësi, nëse duam të parandalojmë katastrofën e vërtetë ekonomike..

-----------------------------------------

Abdul Hakim Murad është komentator, historian, përkthyes dhe studiues anglez. Ai është diplomuar për gjuhë arabe në Universitetin e Kembrixhit dhe më pas për studime islame ne Universitetin e El-Ezherit në Kajro. Ai ka përkthyer disa tekste klasike arabe, duke përfshirë këtu dhe dy vëllime të librit më të famshëm të imam Gazalit “Ihja Ulum ed-Din – Përtëritja e diturive fetare". Ai ka dhënë intervista të shumta për BBC-në dhe ka botuar mjaft artikuj në gazeta dhe revista të ndryshme.

[mujoislam]

Një paralajmërim që kërkon vëmendjen tonë
"O ju që besuat, as pasuria juaj e as fëmijët tuaj të mos u shmangin prej adhurimit ndaj Allahut, e kush bën ashtu të tillët janë mu ata të humburit." (El Munafikunë: 9) 12.02.2010
Kliko këtu për ta parë foton në madhësi origjinale
Abdul Hakim Murad



Sipas fesë islame, grumbullimi i pasurisë për t’a shtuar atë, është i panatyrshëm, i panjerëzishëm dhe çon në humbje të madhe.



"O ju që besuat, as pasuria juaj e as fëmijët tuaj të mos u shmangin prej adhurimit ndaj Allahut, e kush bën ashtu të tillët janë mu ata të humburit." (El Munafikunë: 9)



Ky ajet kuranor e fton njerëzimin të përpiqet pak në këtë botë, për të fituar shpërblimin e përjetshëm në botën tjetër. Kjo është një thirrje për të shpëtuar veten nga preokupimi i tepërt me pasurinë dhe familjen, pasi këto të fundit mund të na shmangin prej adhurimit të Krijuesit.



Por ne njerëzit nuk jemi largpamës. Ne mendojmë më shumë për kënaqësitë momentale sesa për harmoninë e përkryer dhe qetësinë e plotë të botës tjetër. Allahu në kaptinën Et Tekathur thotë se njerëzit vazhdojnë të preokupohen për shtimin e pasurisë së kësaj bote, derisa të vizitojnë varret (të vdesin) dhe atëherë të pyeten për të mirat e dynjasë.



A mos do të thotë kjo se nuk duhet të vëmë pasuri? Sigurisht që jo, pasi pasuria dhe pasardhësit mund të jenë të dobishme për besimtarin. Veç kësaj, ne të gjithë kemi nevoja minimale që duhen përmbushur. Por duhet të kujtojmë se kënaqësitë e kësaj bote janë të përkohshme, ndërsa bota tjetër është më e dobishme dhe kjo e fundit fitohet duke qenë bujarë në bamirësi dhe duke përmbushur nevojat e të tjerëve, si ato të jetimit dhe udhëtarit. Pasuria na kthehet vetëm kur ne e dhurojmë atë.



Ata që jepen pas shumëfishimit të pasurisë dhe e shohin këtë botë si qëllim në vetvete dhe jo si një mjet për të arritur një qëllim më të lartë, janë fajtorë për një formë idhujtarie që bëjnë. Koha në të cilën jetojmë i ka shndërruar bankat e mëdha dhe institucionet financiare në idhuj. Miliarderët konkurrojnë ashpër me njëri-tjetrin dhe nuk i zë gjumi natën nga shqetësimi se mos humbin ndonjë marrëveshje të rëndësishme biznesi. Ndërsa bankierët, të cilët për shkak të papërgjegjshmërisë dhe pangopshmërisë së tyre, i nxjerrin punonjësit në rrugë të madhe, janë njerëz që kanë dalë jashtë kufijve të sjelljes njerëzore.



Ekonomia neoklasike tradicionalisht është fokusuar në katër kategori kryesore: toka, puna, kapitali dhe paraja. Tre të parat janë të kufizuara, ndërsa e katërta, paraja, është në teori e pakufizuar. Prandaj dhe lakmia për paranë në veçanti është dobësi e madhe njerëzore. Kështu, u krijua një sistem që e lejonte hapjen e një banke me një shumë fillestare prej 1 poundi (monedha britanike) dhe më pas e lejonte bankën t\'i jepte 100 pound hua një klienti (shumë kjo më e madhe se depozita e bankës) duke i kërkuar atij në këmbim garanci pasurore.



Huadhënësi tani ka 100 pound përfshirë interesat e fituara pa mund. Banka vazhdon të japi hua derisa rritja kanceroze e shkaktuar nga lakmia për para çon në kolapsin e sistemit. Ky sistem ekonomik me bazë interesin, dikur ishte i ndaluar nga të gjitha besimet. Njerëzit kishin intuitë të pastër dhe vizion të thellë për të kuptuar se një sistem me bazë interesin do të kishte efekte shkatërruese të panumërta për shoqërinë.



Nga ana tjetër, sistemi klasik islam mbështetet mbi një standard ari dhe argjendi i cili mundëson stabilitet të vlerës së aseteve. Shoqëria myslimane në kulmin e lulëzimit të saj ishte shoqëri komerciale që nuk i dha kurrë vlerë parasë. Asnjëherë nuk u pa paraja si fund në vetvete.

Megjithatë, me heqjen e standardit të arit, u hoqën gjithashtu dhe kufizimet teorike që ekzistonin në lidhje me interesat. Kriza ekonomike e vitit të kaluar, pasojat përfundimtare të të cilës janë të paimagjinueshme, nxorri në pah efektet shkatërruese të një sistemi ekonomik me bazë interesin. Ne njerëzit nga natyra nuk jemi largpamës. Megjithatë, në kohë krize duhen marrë masa. Ka ardhur koha që të tregohemi më të zgjuar dhe më të përmbajtur. Besimtari nuk e tepron në grumbullimin e pasurisë së kësaj bote, pasi ai apo ajo e gjen lumturinë dhe paqen e vërtetë vetëm në përkujtimin e Zotit dhe në botën tjetër.



Ka ardhur koha të mendohemi seriozisht për një sistem alternativ ekonomik që të zëvendësojë sistemin aktual, rreziqet e të cilit tashmë janë të qarta. Pas pushtimit të Mekës, u shpall një ajet që i urdhëronte besimtarët të hiqnin dorë nga transaksionet me interes. Një sistem i ri që mbështetej mbi një standard ari dhe argjendi u vendos.



Ata që qenë mbështetur në sistemin e vjetër, fillimisht e patën të vështirë të kuptonin se si do të mund të funksiononte një sistem pa normë interesi. Një sistem i tillë jo vetëm që funksionoi, por falë tij u ndërtua dhe një qytetërim i suksesshëm.



Vitin e kaluar, ekonomia desh ra në humnerë. Tani ne duhet të tregojmë vetëpërmbajtje dhe urtësi, nëse duam të parandalojmë katastrofën e vërtetë ekonomike..

-----------------------------------------

Abdul Hakim Murad është komentator, historian, përkthyes dhe studiues anglez. Ai është diplomuar për gjuhë arabe në Universitetin e Kembrixhit dhe më pas për studime islame ne Universitetin e El-Ezherit në Kajro. Ai ka përkthyer disa tekste klasike arabe, duke përfshirë këtu dhe dy vëllime të librit më të famshëm të imam Gazalit “Ihja Ulum ed-Din – Përtëritja e diturive fetare". Ai ka dhënë intervista të shumta për BBC-në dhe ka botuar mjaft artikuj në gazeta dhe revista të ndryshme.