Trakti politik për 10 Shkurtin

[LVetevendosje]

Trakti politik për 10 Shkurtin

Lëvizja VETËVENDOSJE! tashmë kishte paralajmëruar demonstratë disa ditë para se të bëhej publik Plani i Ahtisaarit. Plani ishte po ai që e kishim pritur dhe e dinim: ndarje etnike e Kosovës, serbizim i kulturës, rrugë për kolonizim, tjetërsim i identitetit, shlyerje e historisë… Gjatë gjithë vitit 2006 Grupi Negociator i Kosovës kishte biseduar me Serbinë për të ardhmen e vendit tonë. Populli ndjehej i pasigurt. Qytetarët nuk ishin pyetur për asgjë. Ishte tashmë viti i tetë prej kur politikanët rregullisht e mashtronin popullin se viti tjetër është ai i pavarësisë.

Qytetarët e Kosovës, të brengosur për fatin e atdheut, të poshtëruar e të lënë anash nga negociatat mes Prishtinës e Beogradit, të cfilitur nga gjendja e rëndë ekonomike dhe mjerimi social, të shqetësuar dhe thellësisht të pakënaqur me Planin e Ahtisaarit, si dhe të neveritur nga hajnia e korrupsioni i politikanëve, iu bashkuan demonstratës së udhëhequr nga Lëvizja VETËVE-NDOSJE!. Demonstrata ishte kundër Planit të Ahtisaarit, kundër Grupit Negociator dhe për vetë-vendosje.

Gjithçka po shkonte sipas planit dhe ashtu siç e kishim parashikuar: ne po kalonim nëpër rrugën e zakonshme të demonstratës sonë, kur përpara pamë të kishin dalur kordonët e SHPK-së dhe, prapa tyre, ata të policisë së UNMIK-ut. Në fillim menduam se ata kishin dalur vetëm për të na e bllokuar rrugën, për të na e pamundësuar kalimin. Dhe, ashtu sikurse në çdo demonstratë tjetër normale e paqësore, protestuesit e paarmatosur hoqën barrikadat e policisë, për të vazhduar rrugën tonë tutje, siç kishim bërë gjithnjë. Por, me të filluar heqjen e pengesave, ne e morëm vesh qëllimin e vërtetë të policisë ndërkombëtare rumune, ukrainase e polake: ata kishin dalur për të vrarë shqiptarë. Ata kishin dalur për gjak.

Kur filluan të shtijnë mbi demonstruesit me armë zjarri, ata nuk po e kursenin askë dhe asnjë pjesë të trupit. Bile më së shpeshti shënjestronin kokat nga një afërsi vdekjeprurëse. Situata ishte paraplanifikuar për masakër. Nga plumbat e tyre vdiçën prishtinasi Arben Xheladini dhe Mon Balaj nga Besiana. Kurse mbi 80 të tjerë u plagosën, disa prej tyre me lëndime të rënda e gjymtime të përjetshme (plumba brenda trupit, çarje kafke, humbje syri, humbje zëri…). 15 aktivistë tjerë u arrestuan, prej tyre edhe udhëheqësi i VETËVENDOSJE!-s, Albin Kurti. Ai u mbajt për 10 muaj në burg: 5 muaj në burgun e Prizrenit dhe 5 muaj në burg shtëpiak.

Shefi policor i kësaj fushate vrastare ishte britaniku Steven Curtis, i cili iku nga Kosova, kurse shefi politik ndërkombëtar i këtij plani qe amerikani Steven Schook, që ende shëtitet nëpër Kosovë. Grupi Negociator i Kosovës e dha aminin e tij për këtë ndërhyrje kriminale.

Kryeprokurori i OKB-së Robert Dean bëri hetime për punën e 10 shkurtit. Raporti i tij konkludoi se UNMIK-u është përgjegjës për vrasjet dhe plagosjet. Policët rumunë që ishin protagonistët kryesorë të ekzekutimeve, u rikthyen në atdheun e tyre pa asnjë therrë në këmbë. Për më tepër, ata u dekoruan nga shteti i tyre për punën që e bënë në Kosovë. Ndaj asnjërit prej tyre nuk u ngritën hetime e as procedura gjyqësore. UNMIK-un nuk mund ta padisësh askund për krimet e bëra: as në gjykatat vendore, as në atë të Strasburgut. Familjeve Xheladini dhe Balaj UNMIK-u ua mori të drejtën e padisë në Panelin Këshilldhënës të të Drejtave të Njeriut.

Kurse sot, në vend që të ndiqen vrasësit, po zhvillohen procese të montuara gjyqësore me prapavijë politike kundër Albin Kurtit. Në Kosovë kurrë nuk ka pasur drejtësi dhe nuk ka as sot. Ne qeverisemi nga të huajt dhe vidhemi nga tanët.

Lëvizja VETËVENDOSJE!