Oshënare Kleopatra.

[arbereshi_niko]

Oshënare Kleopatra (15 tetor)

Ishte një e ve nga Palestina. Gjatë martirizimit në Egjipt të shën Uarit, ajo ishte e pranishme. Pikërisht atë natë, së bashku me të birin e saj të vetëmlindur dhe me disa të tjerë vodhi lipsanin e shenjtë, të cilin ua kishin hedhur qenve për ta ngrënë. E stolisi bujarisht dhe e vuri nën shtratin e saj. Në një pushim të përndjekjeve, pas vitit 312, mundi të siguronte leje që të merrte me vete në vendin e saj gjoja eshtrat e të shoqit, luftëtar triumfues. Kështu e
transportoi lipsanin dhe e varrosi diku në malin Thavor. Meqë grumbulloheshin shumë njerëz dhe shëroheshin të sëmurët, ndërtoi një kishë madhështore, e cila do të inagurohej nga episkopët. Brenda në kishë vendosi lipsanin e shenjtë dhe mbi varrin e tij dekoratat e të birit që ia kishte blerë me para atypari. Pastaj u shtrua një gosti, ku shërbente ajo vetë dhe i biri. Vetë do të hanin pas mbarimit të ceremonisë. Mbasdite i riu u shtri i lodhur tej mase dhe pa ngrënë. E zunë ethet dhe në mesnatë vdiq… Edhe ajo, aq e dërrmuar sa ishte, do të vdiste! Rrëmbeu të birin dhe duke vajtuar e la në varrin martirik dhe thirri: “Ku mëkatova, o shenjt? Lashë në dhé të huaj shokun tim dhe të mora ty, shpenzova, u lodha. Nuk kërkova shpagim veç shëndetin e mbështetjes sime në pleqërinë time! Ose ringjall atë, ose të shkoj edhe unë afër tij”! U thyen edhe ata që ishin atje… Atë natë, nga lodhja e zuri gjumi dhe pa në ëndërr lastarin e saj, të birin, në prehrin e atletit. Stolitë dhe kurorat e tyre vezullonin sa të verbonin. “Pse hidhërohesh, o grua? Mos jam mosmirënjohës? Shih lavdinë e tij!”, e qortoi, ndërsa djali e vërtetoi për lumërinë e tij. Uari nuk pranoi ta merrte Kleopatrën (greqisht = Lavdia e Atit). Vetëm i tha që të kujdesej vetë për shpëtimin e saj dhe e bekoi. U zgjua. E ngushëlluar varrosi plot nder të birin pranë dëshmorit, shpërndau pasurinë tek të vobektët dhe në manastire, u vesh me rroba të vjetra, shërbente si kishtare në kishë, agjëronte, lutej, pra u pastrua. Kështu i shikonte çdo të diel dhe dëfrehej, derisa pas shtatë vjetësh u varros bashkë me ta. Ajo festohet vetëm në agjiologji të reja.