Dr. Shefqet Krasniqi: Fundi i Botës

[gimche]

Fundi i Botës

Si ta gjejë njeriu përgjigjen e asaj, se të mirat e kësaj bote janë të kufizuara dhe të përkohshme? A ka në këtë botë kënaqësi absolute?

Shkruan: Dr. Shefqet Krasniqi
(vazhdon nga java e kaluar)

Gjatë tri javëve të kaluara kemi sjellë fakte dhe argumente se njeriu nuk ka mundësi që ta shohë dhe të përjetojë të gjithë atë që gjendet pranë tij apo që e rrethon atë, dhe se ai patjetër se do të besojë edhe në shumë gjëra të cilat nuk i kapin shqisat e tij, e nganjëherë bile as mendja, ngase ato së bashku me imagjinatën, e cila u ndihmon shumë, janë të mangëta dhe se njeriu patjetër do të besojë në një fuqi absolute, qoftë edhe në rast rreziku apo frike. Vazhdojmë edhe këtë herë të sjellim disa argumente të tjera në lidhje me të besuarit në të fshehtën, gjëgjësisht në botën tjetër.
Njeriu në këtë botë tërë kohën jeton me lakmi dhe me shpresë, që nga vegjëlia e deri në pleqëri. Ai gjithhere lakmon në atë që nuk e ka, por e ka dikush tjetër dhe shpreson se një ditë do ta arrijë edhe ai ta ketë, e pastaj posa ta arrijë atë, nuk ndien ndonjë kënaqësi shumë të madhe. Këtë do ta ilustrojmë me disa shembuj:
* I varfëri gjithherë shikon të pasurin me sy lakmues, shikon makinën e tij, shtëpinë e bukur, xhepin plot para etj. Dhe gjithherë shpreson se edhe ai ndoshta një ditë do ta ketë atë fat e të bëjë mjaft pasuri, me çka, sipas tij, do të ishte më i lumturi në botë, mirëpo nëse do Zoti dhe arrinë deri të pasuria, ai tashmë nuk e ndjen atë kënaqësi që e ndjente para se ta kishte atë pasuri në dorë. Tashmë pasuria i është bërë më shumë shprehi.
* I sëmuri qëndron në shtrat dhe vëzhgon të shëndoshurit se si po bisedojnë, po hyjnë e po dalin, për çka ua ka shumë lakminë dhe shpreson se sikur të shërohej, edhe ky do të ishte njeriu më i lumtur në botë. Dhe do All-llahu e shërohet, por menjëherë pas shërimit harron atë kënaqësi që e ndjente sa ishte i sëmurë. Tashmë shëndeti i është bërë shprehi.
* Shumë njerëz ëndërrojnë të arrijnë në ndonjë post (zaten lakmia në post është sëmundje shpirtërore) dhe ua kanë lakminë atyre që janë në poste të larta duke dalë nëpër media, duke biseduar njerëzit për ta etj. E për ta arritur këtë shumëkush është në gjendje të prishet me Zotin, me familje, me shoqëri, e me kë jo vetëm të arrijë atje "lart mbi të tjerët", duke menduar se po të arrinte atje lart do të ishte më i lumturi në botë. Por nëse do All-llahu dhe arrinë atje "lart" në ndonjë pozitë, atëherë jo vetëm që nuk e ndien më atë kënaqësi, porse tashmë fillojnë telashet e mëdha, fillojnë stresi e depresioni ta kaplojnë dhe e harron krejtësisht atë që e lakmonte dhe shpresonte qëmoti.
* E njëjta gjë ndodh edhe me artistët, muzikantët etj. Shumëkush lakmon edhe ëndërron se si të arrijë atje, por kur arrinë ta kuptojë se na qenka e rëndomtë, bile shumë herë edhe neveritëse.
Me këta pak shembuj desha të them se njeriu me intuitën që ia ka dhuruar All-llahu arrinë ta kuptojë se kënaqësitë e kësaj bote janë të kufizuara e të përkohshme dhe se nuk ka kënaqësi absolute në këtë botë dhe se prapa kësaj fshihet bota e panjohur shpirtërore. E nëse është ashtu, atëherë ku janë ato kënaqësi absolute? A ekzistojnë ato dhe ku gjende?! Natyrisht se ato kënaqësi janë në botën tjetër, të cilat shpirti i njeriut i kërkon pandërprerë duke mos u kënaqur asnjëherë me keto kënaqësi apo të mira materiale të kësaj bote. Për këtë shkak ata njerëz që nuk lodhen fare për kënaqësitë e shpirtit, shumë herë i gjejmë se, pasi t'i kenë arritur kënaqësitë e kësaj bote dhe ta kuptojnë realitetin e tyre, vendosin që t'i vendosin vetes litarin. Njeriu në këtë botë vëren se shumë herë bëhën padrejtësi të mëdha, bëhën dhuna të shumta dhe se shumë herë i drejti pëson, apo dëmtohet, ndërsa i padrejti ngrihet e fiton. Pastaj sa e sa krimi fshihet në këtë botë?! E, pa dyshim se, sikur të mos ishte bota tjetër për të marrë hak ndaj mizorëve, për të dalë e vërteta në shesh, për ta ndier vetën secili njeri se qëndron para një Gjykatësi të Drejtë i cili nuk i bën askujt të padrejtë, sikur mos të ishte bota tjetër, ku punëmiri do të shpërblehet e punëkeqi do të dënohet, kjo botë do të ishte aq e pakuptimtë e jo e drejtë sa që njerëzit do të kishin të drejtë ta mallkojnë atë, e të thonë se kush na solli neve në këtë botë pasi na qenka kaq e keqe dhe e rëndë. Por në këtë çast ndërhyn shpirti, ndërhyn mendja e shëndoshë dhe thotë: Duro, bëj sabër, se një ditë do të marrësh hakun tënd. Do të të thotë: Vazhod të bësh mirë e t'u ikësh të këqijave se një ditë do ta marrësh shpërblimin. Andaj të besuarit në botën tjetër jo vetëm që është realitet i padiskutueshëm, por është edhe nevojë e domosdoshme për të qenë jeta e stabilizuar në këtë botë. Kaq sa për këtë javë. Deri javën e ardhshme, Selam Alejkum we Rahmetull-llah!


Epoka e Re, e premte 19 shkurt 2010

[Disa]

Kjo temë ekziston edhe ni vend tjeter pra transferone postimin e tij tek tem perkatse