Gjeneratat e kaluara!

[uvejsa]

Gjeneratat e kaluara


A nuk u ka ardhur atyre lajmi i popujve të mëparshëm? Lajmi i popullit të Nuhut, Adit, Themudit, popullit të Ibrahimit, banorëve të Medjenit dhe qyteteve të përmbysura (populli i Lutit), të cilëve u erdhën të dërguarit e tyre me argumente të qarta. Kështu pra, nuk është Allahu Ai, i Cili u bëri atyre padrejtësi, por ata vetë i bënë padrejtësi vetes së tyre. (Et-Teube: 70)

Mesazhi hyjnor i është komunikuar njerëzimit nëpërmjet profetëve që në fillimet e krijimit të tij. Reagimet e popujve kanë qenë të ndryshme. Disa popuj i kanë besuar profetët dhe e kanë pranuar mesazhin, ndërsa disa të tjerë e kanë mohuar atë tërësisht. Në disa popuj, një pjesë e vogël e shoqërisë e ndiqte të dërguarin, ndërsa pjesa tjetër vazhdonte rrugën e mosbindjes dhe mbante qëndrim armiqësor ndaj profetit dhe ndjekësve të tij. Të dërguarit, në përgjithësi, akuzoheshin si "gënjeshtarë, magjistarë, të çmendur dhe mendjemëdhenj". Madje disa popuj kanë arritur deri atje sa janë munduar edhe t'i vrasin të dërguarit, të cilët nuk kërkonin në shkëmbim të mundit të tyre shpërblime materiale apo përfitime personale.

Historia e Shuajbit dhe popullit të Medjenit, tek i cili ai u dërgua, ilustron mjaft mirë marrëdhëniet ndërmjet profetëve dhe popujve të tyre. Reagimi dhe përfundimi i popullit të Shuajbit është shumë interesant:

Në Medjen dërguam vëllain e tyre, Shuajbin. Ai u tha: "O populli im, adhuroni Allahun, ju nuk keni të adhuruar tjetër veç Tij! Mos u hani hakun njerëzve kur matni e peshoni. Unë ju shoh (se rroni) në mirëqenie, por në të vërtetë kam frikë për ju dënimin e një dite të afërt.
O populli im! Matni e peshoni me drejtësi, mos u hani hakun njerëzve dhe mos bëni rrëmujë e ligësi në tokë.

Ajo pjesë (e fitimit hallall) që jua ka lejuar Allahu është më e mirë për ju, nëse jeni besimtarë. Dijeni se unë nuk jam vënë rojtar mbi ju."

Ata i thanë: "O Shuajb, a mos vallë namazi yt të mëson që ne të braktisim atë që kanë adhuruar baballarët tanë dhe të mos bëjmë ç'të duam me pasurinë tonë? Vërtet që ti je i duruar e i mençur.[ironi]"

Ai u tha: "O populli im, nëse unë kam argumente të qarta nga Zoti im dhe Ai më ka furnizuar me të mirat e Tij (si mund t'i përziej ato me fitim të paligjshëm?). Kur ju kundërshtoj, unë nuk dua të veproj atë që jua ndaloj juve ta bëni. Unë vetëm dëshiroj të rregulloj me aq sa kam mundësi, por suksesi im është në dorën e Allahut. Tek Ai mbështetem dhe Atij i drejtohem i penduar.

O populli im, nuk dua që mospajtimi im me ju të bëhet shkak që të vuani fatin e popujve të Nuhut, Hudit apo Salihut. Mos harroni se populli i Lutit nuk është shumë larg prej jush!
Kërkoni falje nga Zoti juaj dhe kthehuni tek Ai të penduar. Me të vërtetë që Zoti im është Mëshirëplotë dhe Mirëdashës."

Ata i thanë: "O Shuajb, ne nuk kuptojmë shumë gjëra nga ato që po na thua dhe, për më tepër, ti je një njeri i dobët mes nesh. Po të mos ishte për familjen tënde, ne do të të kishim vrarë me gurë, sepse ti nuk ke fuqi kundër nesh."

Ai u tha: "O populli im! A mos vallë familja ime është më e rëndësishme për ju se Allahu, të Cilin nuk e përfillni fare? Zoti im di gjithçka që veproni ju.

O populli im, punoni sa të mundeni, (ndërsa) unë po punoj (në rrugën time). Do ta merrni vesh më vonë se kush është gënjeshtar dhe mbi kë do të bjerë dënimi poshtërues! Pritni se edhe unë së bashku me ju jam duke pritur."

Kështu, kur erdhi urdhri Ynë, Ne me mëshirën Tonë e shpëtuam Shuajbin bashkë me besimtarët, ndërsa keqbërësit i kapi britma e fuqishme dhe ata u shndërruan në kufoma të ngrira në shtëpitë e tyre, sikur të mos kishin jetuar kurrë atje! Qoftë i shkatërruar Medjeni, ashtu siç u shkatërrua Themudi! (Hud: 84 - 95)

Për shkak të planeve djallëzore për të vrarë Shuajbin, faji i vetëm i të cilit ishte thirrja e popullit në diçka të mirë, populli i Medjenit u ndëshkua dhe u shkatërrua, ashtu siç u përshkrua në ajetet e mësipërme. Ky popull nuk është shembulli i vetëm, përkundrazi, sikurse tha dhe Shuajbi kur iu drejtua popullit të tij, shumë popuj të lashtë që kanë jetuar para popullit të Medjenit kanë pasur të njëjtin fat. Edhe më pas u shfaqën popuj të tjerë, të cilët ndoqën gjurmët e të parëve dhe merituan ndëshkimin e Allahut.

Në faqet që vijojnë ne do të flasim për disa prej këtyre popujve të zhdukur. Kurani i përshkruan me hollësi historitë e tyre, për t'iu drejtuar njerëzve një ftesë të hapur që të nxjerrin mësime nga përfundimi i tyre i tmerrshëm.

Në lidhje me këtë, Kurani u tërheq vëmendjen njerëzve se, megjithëse shumica e popujve të zhdukur kishin arritur një gradë të lartë civilizimi dhe zhvillimi, përsëri nuk mundën t'i shpëtonin dot ndëshkimit:

Sa shumë breza shkatërruam para tyre! Ata ishin më të fuqishëm se ata (idhujtarët e Mekes) dhe (kur erdhi dënimi Ynë) ata vrapuan për t'u fshehur nëpër tokë! Por, a mund të gjejnë vend për t'u fshehur?! (Kaf: 36)

Në këtë ajet janë përshkruar në mënyrë të veçantë dy karakteristika të këtyre popujve të zhdukur. E para, ata ishin "të fuqishëm". Kjo tregon se ata kishin vendosur sisteme të disiplinuara e të forta ushtarake në territorin ku jetonin. E dyta, këta popuj kishin themeluar qendra banimi të mëdha që shquheshin për mjeshtërinë arkitekturale.

Është për t'u vënë në dukje se këto dy karakteristika vihen re edhe në qytetërimin e sotëm, i cili ka formuar një kulturë botërore nëpërmjet teknologjisë dhe shkencës moderne dhe ka ngritur shtete të fuqishme e qytete gjigande, por nga ana tjetër mohon dhe injoron Zotin, duke harruar se gjithçka është bërë e mundur prej fuqisë së Tij. Fundi i qytetërimit të sotëm nuk ka se si të jetë i ndryshëm nga ai i shumë qytetërimeve të hershme, për sa kohë që do të bazohet mbi mohimin fetar dhe degjenerimin moral.

Një numër i madh i rasteve të shkatërrimit, disa prej të cilave janë përmendur në Kuran, janë konfirmuar nga kërkimet arkeologjike të bëra kohët e fundit. Këto zbulime, që vërtetojnë në mënyrë të qartë se ngjarjet e përmendura në Kuran kanë ndodhur me të vërtetë, hedhin dritë mbi nevojën e njerëzve për të nxjerrë mësime, e cila përmendet kaq shumë në Kuran, ku thuhet se është e nevojshme për njerëzit që të udhëtojnë në tokë dhe të shohin përfundimin e popujve më të hershëm.

Ne nuk kemi dërguar profetë para teje, përveçse burra nga gjiri i banorëve të tokës, të cilët Ne i frymëzuam me shpalljen hyjnore. Përse nuk udhëtojnë ata nëpër botë që të shohin si ka qenë fundi i mosbesimtarëve para tyre? S'ka dyshim se jeta e botës së ardhshme është më e mirë për ata të cilët e kanë frikë Allahun. A nuk kuptoni pra?>

(Popujve të shkatërruar u shtyhej afati) derisa të dërguarit humbnin çdo shpresë për popullin e tyre dhe mendonin se ishin mohuar plotësisht. Atëherë tek ata vinte ndihma Jonë dhe Ne shpëtonim kë të dëshironim. Ndëshkimi Ynë nuk mund të shmanget nga populli i pabindur.

Vërtet, historitë e tyre shërbejnë si mësim për njerëzit që mendojnë. Ai (Kurani) nuk është përrallë e trilluar, por pohim dhe përforcim i librave të mëparshëm të Allahut, shtjellim i hollësishëm i gjithçkaje, udhëzues, përkujtim dhe mëshirë për një popull besimtar. (Jusuf: 109 - 111)

Me të vërtetë historitë e popujve të mëparshëm shërbejnë si shembull dhe mësim për ata njerëz që kanë arsye të shëndoshë. Shkatërrimi i këtyre popujve për shkak të rebelimit dhe refuzimit të urdhrave të Allahut na tregon se sa i dobët dhe i pafuqishëm është njeriu. Në faqet që vijojnë ne do t'i shqyrtojmë këta shembuj sipas radhës kronologjike.

[uvejsa]

Përmbytja e popullit të Nuhut


Ne e dërguam Nuhun te populli i tij. Ai qëndroi mes tyre një mijë pa pesëdhjetë vjet dhe tufani i përmbyti ata, sepse ishin keqbërës.
(El-Ankebut: 14)

Duke iu referuar pothuajse të gjitha kulturave, përmbytja e Nuhut (Noes) është një nga ngjarjet më të njohura, e cila trajtohet gjerë e gjatë në Kuran. Mospërfillja e popullit të profetit Nuh, reagimi dhe mënyra si rodhën ngjarjet tregohen me hollësi në shumë ajete të Kuranit.

Profeti Nuh ishte dërguar të paralajmëronte popullin e tij, i cili kishte devijuar nga rruga e drejtë, duke adhuruar idhujt dhe duke mos iu bindur urdhrave të Allahut. Edhe pse Nuhu e këshilloi shumë herë popullin e tij dhe e paralajmëroi atë për një ndëshkim të rreptë, ai vazhdoi rrugën e mosbindjes dhe idhujtarisë. Ja si është përshkruar ngjarja në suren El-Mu'minun:

Ne e dërguam Nuhun te populli i tij dh ai u tha: "O populli im, adhurojeni Allahun! Ju s'keni të adhuruar të vërtetë tjetër veç Tij. A nuk frikësoheni (prej dënimit)?"

Por prijësit e mosbesimtarëve nga populli i tij thanë: "Ai është një njeri i thjeshtë si ju që kërkon të qëndrojë më lart se ju. Po të dëshironte Allahu do të kishte dërguar engjëj. Ne kurrë nuk kemi dëgjuar një gjë të tillë nga të parët tanë.

Ai është një njeri i çmendur, kështu që pritni edhe pak kohë."

Nuhu u lut: "Zoti im, më ndihmo, sepse ata po më përgënjeshtrojnë." (El-Mu'minun: 23-26)

Siç tregohet nga ajetet, paria e popullit e akuzoi profetin Nuh se qëllimi i tij ishte fitimi i pozitës, pushtetit dhe pasurisë. Gjithashtu, ata u munduan të provojnë se atij i ishte bërë magji dhe vendosën ta duronin për një farë kohe, duke e mbajtur vazhdimisht nën presion.

Allahu i tregoi të dërguarit Nuh se ata që refuzuan besimin dhe vazhdonin të bënin vepra të këqija do të ndëshkoheshin, duke u përmbytur, kurse besimtarët do të shpëtonin.

Dhe me të vërtetë, kur koha e ndëshkimit erdhi, sasi të mëdha ujërash të furishëm vërshuan nga toka dhe, bashkë me shirat e rrëmbyeshëm, shkaktuan një përmbytje të madhe. Allahu i tha Nuhut: "… Hipni në anije një çift (mashkull dhe femër) nga çdo lloj, si dhe familjen tënde, përveç atyre ndaj të cilëve Fjala tashmë është vendosur…" Të gjithë njerëzit e atij vendi, me përjashtim të besimtarëve që hipën në anije me profetin Nuh, u mbytën në ujë, duke përfshirë edhe djalin e Nuhut, i cili mendoi se mund të shpëtonte duke hipur në një mal aty pranë. Kur ujërat u pakësuan dhe mori fund gjithçka, anija ndaloi në Xhudij, d.m.th., në një vend të lartë, siç na njofton Kurani.

Studimet arkeologjike, gjeologjike dhe historike tregojnë se kjo ngjarje ka ndodhur me të vërtetë siç është treguar në Kuran. Përmbytja është përshkruar në mënyrë të ngjashme në shumë gojëdhëna të qytetërimeve të hershme dhe në shumë dokumente historike. Megjithëse karakteri dhe emrat e vendeve ndryshojnë, gjithçka sa ndodhi i paraqitet njerëzve të kohës së sotme si një paralajmërim që vjen nga lashtësia.

Përveç Dhiatës së Vjetër dhe Dhiatës së Re, përshkrimi i përmbytjes është treguar në mënyrë të ngjashme në dokumentet sumeriane dhe asiro-babilonase, në legjendat greke, në epikat indiane të Shatapathës, Brahmës dhe Mahabharatës, në disa legjenda të Uellsit, në Edan Veriore, në legjendat lituaneze, bile edhe në disa histori tradicionale kineze.

Si ka mundësi që një informacion i tillë kaq i detajuar që përshkruan të njëjtën ngjarje të mblidhet nga vende me kultura të ndryshme, të cilat janë mjaft larg si nga njëra-tjetra, ashtu dhe nga vendi i përmbytjes?

Përgjigja është e qartë. Fakti që e njëjta ngjarje është treguar në rrëfimet dhe shkrimet e të gjithë këtyre popujve, të cilët kanë pasur shumë pak mundësi komunikimi ndërmjet tyre, është një provë e qartë se këta popuj e morën njohurinë nga një burim hyjnor. Me sa duket, përmbytja, e cila konsiderohet si një nga katastrofat më të mëdha dhe më shkatërruese në histori, është rrëfyer nga shumë profetë që u dërguan në qytetërime të ndryshme me qëllim që të shërbente si shembull dhe mësim për ta. Në këtë mënyrë lajmi i përmbytjes u përhap në shumë kultura të ndryshme.

Edhe pse e transmetuar nga shumë kultura dhe burime fetare, historia e përmbytjes dhe e profetit Nuh është ndryshuar shumë dhe i është larguar versionit origjinal për shkak të falsifikimit të burimeve dhe transmetimeve jo të sakta. Studimet tregojnë se, midis të gjitha rrëfimeve për përmbytjen, i vetmi përshkrim i saktë është ai që ndodhet në Kuran.

[uvejsa]

Populli i Lutit

Luti jetoi në të njëjtën kohë me Ibrahimin. Ai u dërgua si profet në një prej popujve fqinj me popullin e Ibrahimit. Këta njerëz, siç na tregon Kurani, praktikonin një veprim të ulët të panjohur deri atëherë të quajtur sodomizëm, apo siç quhet sot homoseksualizëm. Kur Luti i këshilloi të hiqnin dorë nga ky zakon i ulët dhe i paralajmëroi për një dënim të mundshëm, ata e kundërshtuan dhe vazhduan rrugën e shthurjes. Në fund, këta njerëz u shkatërruan nga një dënim i tmerrshëm.

Duke qenë i vendosur në veri të Detit të Kuq, ky komunitet duket se është shkatërruar në përputhje me përshkrimin e bërë në Kuran. Studimet arkeologjike tregojnë se qyteti qe vendosur në zonën e Detit të Vdekur, i cili shtrihet përgjatë kufirit të Jordanisë me territoret e pushtuara të Palestinës.

Përpara se të shqyrtojmë rrënojat e këtij qyteti, le të mundohemi të njohim shkakun se përse populli i Lutit u dënua në këtë mënyrë. Kurani na tregon se si e paralajmëroi Luti popullin e tij. Po cila ishte përgjigjja e tyre?

Populli i Lutit i përgënjeshtroi të dërguarit.
Kur vëllai i tyre u tha: "Përse nuk i frikësoheni Allahut?
Unë jam i dërguar i besueshëm për ju.
Kini pra frikë Allahun dhe dëgjojini fjalët e mia.
Unë nuk ju kërkoj asnjë shpërblim për transmetimin e këtij mesazhi. Shpërblimin e pres vetëm nga Zoti i botëve.
Si vallë kryeni marrëdhënie me burrat dhe lini mënjanë ato të cilat Allahu i ka krijuar për të qenë bashkëshortet tuaja? Vërtet ju jeni një popull që ka kaluar çdo kufi!"
Ata i thanë: "Nëse nuk pushon, o Lut, ne do të të përzëmë!"
Ai u tha: "Unë jam kundër punëve të poshtra që kryeni." (Esh-Shuara: 160 - 168)

Ata e kërcënuan Lutin, kur ai i ftoi në rrugë të drejtë dhe filluan ta urrenin gjithnjë e më tepër për këtë shkak, ndaj donin ta dëbonin së bashku me besimtarët e paktë që ishin pranë tij. Në ajetet e tjera, ngjarja është treguar si vijon.

(Kujto) edhe Lutin, kur iu drejtua popullit të tij: "A po bëni mëkatin më të madh, të cilin nuk e ka bërë askush më parë në të gjithë botën.
Të shtyrë nga epshi ju shkoni me burra në vend të grave? Po, ju jeni një popull i shfrenuar."
Populli i tij si përgjigje tha: "Nxirrini jashtë vendit tuaj, pasi ata kërkojnë të jenë të pastër (nga gjynahet)!" (El-A'raf: 80-82)

Luti i bëri të qartë popullit të tij të vërtetën, por ata nuk i kushtuan vëmendje paralajmërimeve të njëpasnjëshme dhe vazhduan ta kundërshtonin e mohonin ndëshkimin, për të cilin u fliste profeti i tyre.

(Kujto) dhe Lutin, kur i tha popullit të tij: "Ju bëni një gjynah, të cilin askush para jush nuk e ka bërë në gjithë botën.
Ju kryeni marrëdhënie me burrat, grabitni udhëtarët dhe kryeni punë të ndyra në vendtakimet tuaja?!" Por populli i tij nuk dha përgjigje tjetër veç tha: "Sille ndëshkimin e Allahut mbi ne, nëse thua të vërtetën." (El-Ankebut: 28 - 29)

Duke marrë përgjigjen e mësipërme nga populli i tij, Luti i kërkoi ndihmë Allahut.

Ai tha: "Zoti im! Më ndihmo që të triumfoj mbi popullin shkatërrimtar." (El-Ankebut: 30)

"Zoti im! Më shpëto mua dhe familjen time nga çka bëjnë ata." (Esh-Shuara: 169)

Pas lutjes së Lutit, Allahu dërgoi dy engjëj në formën e dy djemve të rinj. Në fillim ata vizituan Ibrahimin dhe i dhanë lajmin e mirë se gruaja e tij do të lindte një fëmijë. Pastaj dy të dërguarit i shpjeguan qëllimin e ardhjes së tyre: populli i pacipë i Lutit do të shkatërrohej.

Ibrahimi u tha: "Cili është qëllimi i ardhjes suaj, o ju të dërguar?"
Ata i thanë: "Ne jemi dërguar te një popull mëkatar.
Që të lëshojmë mbi ta gurë balte të pjekur të caktuar nga Zoti yt për ata që kalojnë kufijtë." (Edh-Dharijat: 31 - 34)

Pasi u ndanë nga Ibrahimi, engjëjt u drejtuan për te Luti. Ai nuk i njohu ndaj dhe ndjeu një lloj shqetësimi e frike, por kur i treguan se kush ishin, ai u qetësua.

Kur të dërguarit Tanë arritën te Luti, ai u pikëllua për ta (se mos populli i tij kërkonte të kryente marrëdhënie me ta) dhe tha: "Kjo është një ditë e trishtuar." (Hud: 77)

Luti u tha: "Ju jeni njerëz të panjohur për mua."
Ata i thanë: "Ne kemi ardhur te ti bashkë me ndëshkimin, në të cilin ata dyshonin.
Dhe të kemi sjellë ty lajmin e vërtetë (të shkatërrimit të popullit tënd). S'ka dyshim se ne themi të vërtetën.
Udhëto me familjen tënde pasi të kalojë një pjesë e natës dhe ec pas tyre e mos lejo që ndonjë prej jush të kthejë kokën prapa e të shohë, por vazhdo drejt për atje ku je urdhëruar."
Kështu Ne i bëmë të njohur atij vendimin se shkatërrimi do të bëhej herët në agim. (El-Hixhër: 62 - 66)

Ndërkohë populli i tij mori vesh lajmin e ardhjes së mysafirëve. Ata nuk hezituan t'u afroheshin këtyre mysafirëve për qëllimet e tyre të mbrapshta, ashtu siç kishin vepruar dhe me të tjerët më parë, ndaj dhe rrethuan shtëpinë. Duke u frikësuar për mysafirët e tij, Luti u tha:

" Këta janë mysafirët e mi, kështu që mos më turpëroni. Kini frikë Allahun e mos më poshtëroni." (El-Hixhër: 68 - 69)
Populli i tij iu përgjigj:

" A nuk të kemi ndaluar që të presësh apo të mbrosh njerëzit e tjerë?" (El-Hixhr: 70)

Duke menduar se ai dhe mysafirët e tij po bëheshin pre e sjelljes së keqe të popullit të tij, Luti tha:

" Sikur të kisha forcë që t'ju mposhtja, apo sikur të mbështetesha te ndonjë mbrojtës i fuqishëm." (Hud: 80)

Mysafirët i kujtuan atij se ata ishin të dërguarit e Allahut:

Ata i thanë: "O Lut! Ne jemi të dërguarit e Zotit tënd! Ata kurrë nuk do të mbërrijnë te ti! Udhëto me familjen tënde në një pjesë të natës dhe asnjë prej jush të mos shohë prapa, përveç gruas tënde (që do të mbetet pas). S'ka dyshim se ndëshkimi që do t'i godasë ata, do ta godasë edhe atë. Pikërisht agimi është koha e caktuar për ta. A nuk është afër agimi?" (Hud: 81)

Kur veprimet e mbrapshta të popullit arritën kulmin, Allahu e shpëtoi Lutin me anë të engjëjve. Në mëngjes, populli i tij u shkatërrua tërësisht.

Ne i verbuam ata që kërkuan të fyejnë mysafirët e tij: "Shijoni pra, ndëshkimin Tim dhe paralajmërimet e Mia!"
Një ndëshkim i vazhdueshëm i mbërtheu ata herët në mëngjes. (El-Kamer: 37 - 38)

Ajetet e përshkruajnë shkatërrimin e këtij populli si vijon:

Por britma shkatërruese i përpiu ata para agimit.
Ne i kthyem përmbys (vendbanimet e Sodomit) dhe derdhëm mbi ta gurë nga balta e pjekur.
Sigurisht që në këtë ngjarje ka argumente të qarta për ata që duan të kuptojnë e të nxjerrin mësim.
Ato vendbanime janë ende të dukshme pranë rrugës. (El-Hixhr: 73 - 76)

Kur erdhi urdhri ynë, Ne i kthyem përmbys (vendbanimet e Sodomit) dhe derdhëm mbi ta pareshtur gurë prej balte të pjekur. (Hud: 82)

Pastaj Ne i shkatërruam të tjerët.
Dhe derdhëm mbi ta shi (gurësh për ndëshkim). Sa i keq ishte shiu i atyre të cilët u paralajmëruan!
Vërtet që këtu ka argumente të qarta, megjithatë shumica e tyre nuk besojnë.
Zoti yt është me të vërtetë i Gjithëfuqishëm, Mëshirëplotë. (Esh-Shuara: 172 - 175)

Kur populli u shkatërrua, shpëtoi vetëm Luti dhe disa besimtarë, të cilët ishin pothuajse sa një familje. Gruaja e Lutit nuk ishte besimtare, ndaj dhe u ndëshkua bashkë me të tjerët.

(Kujto) Lutin, kur iu drejtua popullit të tij: "Përse bëni gjynahun më të madh, të cilin askush prej njerëzve nuk e ka bërë më parë?
Si është e mundur që ju kënaqni epshet tuaja me burrat në vend të grave? Jo, por ju jeni një popull që po i kaloni të gjithë kufijtë."
Populli i tij nuk dha përgjigje tjetër veçse tha: "Nxirrini jashtë nga vendi juaj, sepse ata kërkojnë të jenë të pastër (nga gjynahet)!"
Më pas Ne e shpëtuam atë dhe familjen tij përveç të shoqes; ajo ishte ndër ata që mbetën pas.
Ne derdhëm mbi ta shi gurësh. Shih pra, çfarë fundi kanë kriminelët (jobesimtarët)." (El-Araf: 80-84)

Pra, profeti Lut shpëtoi bashkë me besimtarët dhe familjen e tij me përjashtim të gruas se tij. Përsa i përket popullit të prishur, ata u shkatërrruan dhe shtëpitë e tyre u bënë njësh me tokën.

[nitro]

njerzit mendojne se ato qe kaluan nuk mund te perseriten.
ne kete liber jane sjelle shembuj per te gjitha koherat porse njerzit vrapojne e me shume kur ju permend te tilla gjera, mbas crregullsirave

[uvejsa]

Populli i Adit dhe Ubarit- Atlanta e rërërave

Ndërsa Adi u shkatërrua nga një erë e fortë dhe e vrullshme. Të cilën Ai e dërgoi mbi ta për shtatë net e tetë ditë pa ndalur, saqë mund t'i shihje njerëzit të flakur sikur të ishin trungje hurmash të hedhur! A mund të gjesh ndonjë prej tyre të mbetur? (El-Hakkah: 6 - 8)

Një tjetër popull i zhdukur që përmendet në sure të ndryshme të Kuranit është Adi, i cili përmendet pas popullit të Nuhut. Allahu dërgoi te ky popull profetin Hud, i cili e ftoi popullin e tij, ashtu siç kishin bërë edhe profetët e tjerë, që të besonin dhe të adhuronin vetëm Allahun pa i bërë shokë. Njerëzit reaguan armiqësisht kundrejt Hudit. Ata e akuzuan se ishte i nxituar, i padrejtë dhe se përpiqej të ndryshonte sistemin që kishin vendosur stërgjyshërit e tyre. Në suren Hud tregohet me hollësi gjithçka që ndodhi midis Hudit dhe popullit të tij.

Popullit të Adit i dërguam vëllain e tyre, Hudin. Ai u tha: "O populli im, adhuroni Allahun! Nuk ka të adhuruar të vërtetë përveç Tij. Ju në të vërtetë nuk bëni gjë tjetër veçse shpifni!
O populli im, unë nuk ju kërkoj asnjë shpërblim për mesazhin që ju transmetoj. Shpërblimin e kërkoj vetëm prej Atij që më krijoi mua. A nuk kuptoni?
O populli im, kërkoni falje prej Zotit tuaj dhe pendohuni, në mënyrë që Ai t'ju dërgojë shi të bollshëm dhe t'ua shtojë më tepër fuqinë tuaj. Ndaj mos e ktheni shpinën dhe mos u bëni mohues."
Ata i thanë: "O Hud, Ti nuk na solle asnjë provë bindëse, ndaj dhe ne nuk do t'i lëmë zotat tanë për shkak të thënies tënde dhe nuk do të të besojmë.
Ne mendojmë se disa nga zotat tanë të kanë sjellë këtë të keqe (çmendurinë)." Ai u tha: "Unë kam Allahun si dëshmitar; dëshmoni dhe ju se unë nuk kam asnjë lidhje me ata (idhuj) që ju adhuroni në vend të Allahut. Ndaj thurni komplote kundër meje dhe mos më jepni afat.
Unë mbështetem tek Allahu, Zoti im dhe Zoti juaj! Çdo gjë e gjallë i nënshtrohet plotësisht sundimit të tij. Nuk ka dyshim që Zoti im është i drejtë.
Edhe nëse ktheni shpinën, unë e kam shpallur mesazhin me të cilin jam dërguar te ju. Zoti im do të bëjë që një popull tjetër t'ju trashëgojë dhe ju nuk mund t'i bëni asnjë dëm. Me të vërtetë që Zoti im ruan gjithçka.
Kur erdhi vendimi Ynë, Ne me mëshirën Tonë e shpëtuam Hudin bashkë me besimtarët dhe i ruajtëm nga një dënim i rreptë.
Kështu ishte Adi, i cili hodhi poshtë provat e Zotit të tij dhe nuk iu bind të dërguarve, por ndoqi urdhrat e njerëzve kryelartë e kokëfortë.
Ata u përcollën me mallkim si në këtë botë ashtu dhe në Ditën e Kijametit. Populli i Adit e mohoi Zotin e tij. I mallkuar dhe i shkatërruar qoftë Adi, populli i Hudit. (Hud: 50 - 60)

Një sure tjetër ku përmendet populli i Adit është sureja Esh-Shuara. Në këtë sure janë theksuar disa nga karakteristikat e Adit. Në të thuhet se njerëzit e Adit zotëronin mjeshtërinë e ndërtimit të ndërtesave të larta, të cilat i ndërtonin në kodra dhe male, duke shpresuar se do të jetonin atje përgjithmonë.

Përveç kësaj ata bënin vepra të këqija dhe ishin arrogantë e brutalë. Kur Hudi u tërhoqi vëmendjen, ata i thanë se fjalët e tij ishin "përralla dhe legjenda të kota të të parëve". Ata ishin shumë të sigurtë se asgjë nuk do t'u ndodhte:

Edhe populli i Adit i përgënjeshtroi të dërguarit.
Kur vëllai i tyre, Hudi, u tha: "Përse nuk i frikësoheni Allahut?
Unë jam një i dërguar i besueshëm për ju.
Kini pra, frikë Allahun dhe dëgjojini fjalët e mia.
Unë nuk ju kërkoj asnjë shpërblim për mesazhin që po ju transmetoj. Shpërblimin e kërkoj vetëm prej Atij që më krijoi mua.
Përse ndërtoni ndërtesa madhështore në çdo vend të lartë, pa pasur nevojë?
Përse ndërtoni për vete pallate madhështore, a thua se do të jetoni në to përgjithmonë?
Përse kur merrni diçka, përdorni forcën dhe bëheni tiranë?
Kini pra, frikë Allahun dhe dëgjojini fjalët e mia.
Kini frikë Allahun, i Cili ju ka dhënë të gjitha të mirat që ju i dini.
Ai ju ka dhënë begati e fëmijë, kopshte e burime.
Unë kam frikë për ju ndëshkimin e një dite të madhe."
Ata i thanë: "Pak rëndësi ka për ne nëse na këshillon apo jo.
Kjo këshillë nuk është gjë tjetër veçse përrallë e shpikur nga të parët.
Ne kurrë nuk do të ndëshkohemi."
Kështu, ata e përgënjeshtruan atë, ndaj dhe Ne i shkatërruam. Me të vërtetë kjo është një provë e qartë, megjithatë shumica e tyre nuk janë besimtarë.
Zoti yt është me të vërtetë i plotfuqishëm dhe mëshirëplotë! (Esh-Shuara: 123 - 140)

Populli që shprehu armiqësi ndaj Hudit dhe u rebelua ndaj Allahut u shkatërrua. Një furtunë rëre e tmerrshme e zhduku Adin, sikur të mos kish ekzistuar kurrë.


Vazhdon...

[uvejsa]

Zbulimet arkeologjike në qytetin e Iramit

Populli i Adit

Rrënojat e qytetit të Ubarit, ku jetonte populli i Adit, janë zbuluar diku pranë brigjeve të Omanit.

Në fillim të viteve 90' u shfaqën disa artikuj në gazetat më të njohura të botës që deklaronin se "qyteti i humbur i legjendës arabe u zbulua", "qyteti arab legjendar u zbulua", "Atlanta e rërave - Ubari". Ajo që e bëri më intrigues këtë zbulim arkeologjik ishte fakti se ky qytet është përmendur në Kuran. Shumë njerëz, të cilët deri atëherë mendonin se populli i Adit, i treguar në Kuran ishte një legjendë ose se vendi i tyre nuk do të gjendej kurrë, nuk mund ta fshihnin habinë e tyre pas zbulimit të këtij qyteti, i cili ishte përmendur vetëm në gojëdhënat e beduinëve dhe për këtë arsye ngjalli interes shumë të madh.

Ishte Nicholas Clapp, një arkeolog amator, i cili zbuloi këtë qytet legjendar të përmendur në Kuran.19 Duke qenë një arabofil dhe prodhues i një filmi dokumentar që ka marrë disa çmime, Clapp kishte ndeshur një libër shumë interesant gjatë studimit të historisë arabe. Ky libër ishte "Arabia Felix", i shkruar nga studiuesi anglez Bertram Thomas, në 1932. "Arabia Felix" ishte emërtimi romak i pjesës jugore të Gadishullit Arabik, i cili sot përfshin Jemenin dhe pjesën më të madhe të Omanit. Grekët e quanin këtë zonë "Arabia Eudaimon", ndërsa dijetarët arabë të mesjetës e quajtën "El-Jemen es-Seide".

Të gjithë këta emra do të thonë "Arabia Fatlume", sepse populli që jetoi në atë zonë në kohët e hershme njihej si populli më me fat në atë kohë. Por cila ishte arsyeja e një emërtimi të tillë?

Fati i tyre i mirë qëndronte në vendndodhjen e tyre strategjike, e cila ndihmonte që ajo zonë të ishte pikë ndërmjetëse në tregëtinë e erëzave dhe piperit midis Indisë dhe vendeve të tjera në veri të Gadishullit Arabik. Përveç kësaj, njerëzit që jetonin në këtë zonë prodhonin rrëshirë aromatike nga pemë të rralla. Duke qenë shumë e preferuar nga komunitetet e lashta, kjo bimë përdorej në ritet e ndryshme fetare. Në ato kohë ajo ishte e vlefshme të paktën sa ari.
http://www.popujtezhdukur.com/images/39.jpg

Studiuesi anglez Thomas i përshkroi me hollësi këto fise "fatlume" dhe deklaroi se ai kishte zbuluar gjurmët e një qyteti të lashtë të ndërtuar nga njëri prej këtyre fiseve.21 Ky ishte qyteti i njohur me emrin "Ubar" nga beduinët. Në njërin prej udhëtimeve që ai bëri në zonë, beduinët që jetonin në shkretëtirë i kishin treguar disa gjurmë të vjetra dhe i kishin thënë se ato gjurmë të çonin drejt qytetit të lashtë të Ubarit. Thomas, i cili tregonte shumë interes për këtë çështje, vdiq para se ta përfundonte studimin e tij.

Clapp, pasi lexoi atë që kishte shkruar studiuesi anglez Thomas, u bind për ekzistencën e qytetit të humbur të përshkruar në atë libër. Pa humbur shumë kohë, ai nisi studimin e tij.

Ai u përpoq të provonte ekzistencën e Ubarit me dy mënyra. Së pari, ai zbuloi gjurmët për të cilat beduinët thonin se kishin ekzistuar. Në të njëjtën kohë bëri përpjekje që të siguronte nga NASA pamjet satelitore të zonës. Pas një përpjekjeje të gjatë, ai arriti të bindte autoritetet përkatëse që të merrnin fotografitë e zonës.

Clapp vazhdoi të studionte dorëshkrimet e hershme dhe hartat në bibliotekën Huntington, në Kaliforni. Qëllimi i tij ishte të gjente hartën e zonës. Pas një kërkimi të shkurtër, ai gjeti një hartë të vizatuar nga gjeografi greko-egjiptian Ptolemeu në vitin 200 e.s. Në hartë tregohej vendndodhja e një qyteti të vjetër të zbuluar në zonë si dhe rrugët që të çonin në këtë qytet.

Ndërkaq, ai mori lajmin se fotografitë ishin marrë nga NASA. Në fotografi mund të dalloheshin disa gjurmë karvanesh, të cilat ishin vështirë të dalloheshin nga toka, por mund të shiheshin në tërësi nga qielli. Duke krahasuar këto fotografi me hartën e vjetër që kishte në dorë, Clapp më në fund arriti në përfundimin që po kërkonte: gjurmët në hartën e vjetër korrespondonin me gjurmët në fotografitë e marra nga sateliti. Destinacioni përfundimtar i këtyre gjurmëve ishte një vend i gjerë, i cili dikur duhet të kishte qenë një qytet.

Më në fund, vendndodhja e qytetit legjendar, i cili kishte qenë subjekt i historive të transmetuara gojarisht nga beduinët, u zbulua. Pas disa kohësh, gërmimet filluan dhe rrënojat e një qyteti të lashtë nisën të zbuloheshin poshtë rërës. Kështu, ky qytet i humbur u përshkrua si "Atlanta e Rërës, Ubari".

Cila ishte prova që provonte se ky ishte qyteti i popullit të Adit, i cili përmendet në Kuran?

Që nga momenti kur rrënojat nisën të zbuloheshin nga toka, u kuptua se ato i përkisnin Adit dhe shtyllave të Iramit të përmendura në Kuran, sepse midis ndërtesave që u nxorën nga toka u gjendën kullat e përmendura në mënyrë të veçantë në Kuran. Një pjesëtar i skuadrës së kërkimit që kryesonte gërmimet, dr. Zarins, deklaroi se kullat ishin një nga veçoritë karakteristike të Ubarit dhe meqë në Kuran është përmendur se Irami kishte kulla ose shtylla, atëherë kjo ishte prova më e fortë se vendi që ata kishin zbuluar ishte Irami, qyteti i Adit. Kurani na tregon për Iramin si më poshtë:

A nuk e ke parë se ç'bëri Zoti yt me Adin dhe me Iramin me shtylla të larta? Si ata nuk është krijuar askush më parë në tokë? (El-Fexhr: 6 - 8)


http://www.popujtezhdukur.com/images/res20a.jpghttp://www.popujtezhdukur.com/images/3i.jpg

Këto janë gërmadhat e Ubar-it.

[nitro]

faktet jane te pastra si drita por ja qe kur sdo me vene mend njeriu nuk i ben dobi as ky termeti i haitit apo tsunami

[uvejsa]

Themudi

Populli i Themudit i përgënjeshtroi të dërguarit.
Pasi ata thanë: "Si mund t'i shkojmë prapa një njeriu të vetëm nga gjithë ne? Nëse do ta bënim këtë ne do të ishim të humbur dhe të çmendur. Si ka mundësi që shpallja iu dha atij që është një prej nesh? Ai është një gënjeshtar i pafytyrë!"
Nesër do ta marrin vesh se kush është gënjeshtar i pafytyrë! (El-Kamer 23-26)

Siç thuhet në Kuran, populli i Themudit i refuzoi paralajmërimet e profetit të dërguar nga Allahu, ashtu siç kishte vepruar edhe populli i Adit më parë. Për këtë arsye ata merituan ndëshkimin e Allahut.

Sot, si rezultat i studimeve arkeologjike dhe historike, shumë gjëra të panjohura më parë janë zbuluar, ndërmjet tyre vendi ku jetoi Themudi, shtëpitë që kishin ndërtuar dhe mënyra e tyre e jetesës. Ekzistenca e Themudit, i cili përmendet në Kuran, është një fakt historik i vërtetuar nga shumë zbulime arkeologjike të kohëve të fundit.

Përpara se të hedhim një vështrim mbi zbulimet arkeologjike, do të ishte me dobi të shqyrtonim më parë historinë e përmendur në Kuran dhe të vëmë re kokëfortësinë dhe kryeneçësinë e këtyre njerëzve.

Profeti Salih transmeton mesazhin

Salihu u dërgua për të paralajmëruar popullin e Themudit. Ai ishte një person i njohur brenda shoqërisë së Themudit. Njerëzit e tij, të cilët nuk e prisnin një gjë të tillë, u habitën nga thirrja që u bëri ai për të hequr dorë nga rruga e tyre. Reagimi i menjëhershëm i tyre ishin shpifjet dhe kërcënimet e shumta që Salihu të hiqte dorë nga rruga e nisur.

Edhe te populli i Themudit dërguam vëllain e tyre, Salihun. Ai u tha: "O populli im, adhuroni Allahun, ju nuk keni të adhuruar të vërtetë tjetër veç Atij. Ai ju krijoi nga toka dhe ju vendosi në të, kështu pra, kërkoni falje prej Tij dhe kthehuni tek Ai të penduar. Me të vërtetë Zoti im është gjithmonë afër (robit me dijen e Tij) dhe i përgjigjet lutjes së tij."
Ata i thanë: "O Salih, më parë ne shpresonim shumë te ti. Si mund të na ndalosh që të adhurojmë atë që kanë adhuruar prindërit tanë? Ne me të vërtetë jemi në dyshim për çka po na këshillon." (Hud: 61-62)

Një pjesë e vogël e popullit iu përgjigj thirrjes së Salihut, ndërsa pjesa më e madhe vazhdoi rrugën e mohimit dhe mosbindjes. Krerët e popullit në veçanti i hodhën poshtë mësimet e Salihut dhe mbajtën një qëndrim tepër armiqësor. Ata u përpoqën me të gjitha mjetet që t'i pengonin dhe t'i shtypnin besimtarët e paktë. Po përse gjithë ky zemërim dhe kokëfortësi? Sepse Salihu kërkonte prej tyre që të adhuronin vetëm Allahun, Zotin e qiejve dhe tokës. Vlen të theksohet se kjo kokëfortësi nuk ishte karakteristikë vetëm e Themudit, sepse në të vërtetë ky popull po përsëriste gabimin e bërë më parë nga populli i Nuhut dhe Adi. Kjo është arsyeja përse Kurani i përshkruan këta popuj si më poshtë:

A nuk ju ka ardhur juve (o njerëz) lajmi i atyre që kanë jetuar para jush, lajmi i popullit të Nuhut, Adit, Themudit dhe të tjerëve pas tyre? Askush nuk i njeh ata veç Allahut. Tek ata erdhën të dërguarit e tyre me prova të qarta, por ata vendosën duart në gojë (nga inati) dhe thanë: "Ne nuk e besojmë mesazhin, me të cilin jeni dërguar dhe jemi në dyshim të thellë në lidhje me çka po na ftoni." (Ibrahim: 9)

Megjithë paralajmërimet e profetit Salih, njerëzit nuk mundën të shkëputeshin nga kthetrat e dyshimit dhe mosbesimit, megjithatë një grup i vogël e besoi Salihun. Ata ishin të vetmit që shpëtuan së bashku me Salihun kur erdhi ndëshkimi i premtuar. Krerët e popullit u përpoqën ta shtypnin këtë grup të vogël besimtarësh:

Prijësit kryeneçë të popullit të tij u thanë besimtarëve, të cilët i konsideronin të dobët: "A e dini se Salihu është i dërguari i Allahut?" Ata u përgjigjën: "Ne besojmë mesazhin, me të cilin ai është dërguar."
Kryeneçët përsëri thanë: "Ndërsa ne e mohojmë atë që ju e besoni." (El-Araf: 75-76)

Një grup prej atyre që refuzuan besimin - gjoja në emër të Allahut - bënë plane për ta vrarë Salihun.

Ata i thanë: "Ne parandjejmë prej teje dhe prej atyre që janë me ty shenja ogurzeza." Ai u tha: "Shenja juaj ogurzezë është tek Allahu, por ju jeni një popull që po vihet në provë."
Në qytet gjendeshin nëntë vetë (nga bijtë e parisë), të cilët bënin ligësi në tokë dhe ishin të pandreqshëm.
Ata thanë: "Betohuni ndaj njëri-tjetrit në emër të Allahut që ta vrasim Salihun natën bashkë me familjen e tij dhe pastaj t'u themi të afërmve të tij: "Ne nuk morëm pjesë në vrasjen e familjes së tij; ne nuk po gënjejmë."
Kështu ata përgatitën planet e tyre djallëzore, por edhe Ne bëmë planet Tona, por ata nuk e kuptonin." (En-Neml: 47 - 50)

Populli i kërkoi Salihut argumente bindëse që vërtetonin se ai ishte me të vërtetë i dërguar nga Allahu. Atëherë Allahu u dha atyre si provë një deve femër, e cila doli nga një shkëmb i madh, mirëpo njëkohësisht i sprovoi ata duke u vendosur disa kushte të caktuara. Por ata e vranë devenë. Në suren Esh-Shuara ngjarja tregohet si vijon:

Populli i Themudit i përgënjeshtroi të dërguarit.
Kur vëllai i tyre, Salihu, u tha: "Përse nuk i frikësoheni Allahut?
Unë jam një i dërguar i besueshëm për ju.
Kini pra frikë Allahun dhe dëgjojini fjalët e mia.
Unë nuk ju kërkoj asnjë shpërblim për mesazhin që ju transmetoj.
Shpërblimin e kërkoj vetëm prej Atij që më krijoi mua.
A mendoni se do të liheni të sigurtë në këtë vend?
Në kopshte dhe burime?
Në fusha me të mbjella dhe hurma me fryte të pjekura?
Duke ndërtuar shtëpitë duke skalitur shkëmbinjtë në male me shumë mjeshtëri?
Kini pra, frikë Allahun dhe dëgjojini fjalët e mia.
Dhe mos u shkoni prapa atyre që janë të shfrenuar (në kryerjen e veprave te këqija).
Të cilët bëjnë ligësi në tokë dhe janë të pandreqshëm."
Ata i thanë: "Ti nuk je veçse një njeri që i kanë bërë magji.
Ti je një njeri i zakonshëm si ne. Nëse thua të vërtetën, atëherë na sill një provë."
Ai u tha: "Ja ku është deveja! Ajo duhet të pijë ujë në ditë të caktuara, ndërsa ju duhet të pini në ditë të tjera.
Dhe mos i bëni asgjë të keqe, përndryshe do t'ju godasë ndëshkimi i një dite të madhe."
Por ata e therën devenë dhe më pas u penduan (nga frika). (Esh-Shuara: 141-157)

Në suren El-Kamer, Allahu thotë:

Populli i Themudit i përgënjeshtroi të dërguarit.
Pasi ata thanë: "Si mund t'i shkojmë prapa një njeriu të vetëm, të gjithë ne? Nëse do ta bënim këtë, ne do të ishim të humbur dhe të çmendur!
Si ka mundësi që shpallja iu dha atij që është një prej nesh? Ai është një gënjeshtar i pafytyrë!"
Nesër do ta marrin vesh se kush është gënjeshtar i pafytyrë!
Ne do t'u dërgojmë devenë për t'i vënë në provë, ndaj vëzhgoi dhe bëj durim.
Tregoju se uji do të ndahet ndërmjet tyre dhe devesë. Secili do të pijë ujë sipas radhës së vendosur.
Por ata thirrën shokun e tyre dhe ai e mori devenë dhe e theri. (El-Kamer: 23 - 29)

Fakti që ata nuk u ndëshkuan në atë moment e shtoi edhe më shumë paturpësinë dhe arrogancën e tyre. Ata e sulmuan Salihun duke e akuzuar se ishte gënjeshtar.

Kështu ata e therën devenë dhe e mohuan në mënyrë të pacipë urdhrin e Zotit të tyre dhe thanë: "O Salih! Sille ndëshkimin që na premtove, nëse je me të vërtetë i dërguar i Allahut." (El-Araf: 77)
Allahu ua shkatërroi planet dhe dredhitë jobesimtarëve dhe e shpëtoi Salihun prej tyre. Pas kësaj Allahu, e urdhëroi Salihun t'u transmetonte njerëzve se ata do të shkatërroheshin për tri ditë.

Por ata e therën devenë, ndaj dhe ai u tha: "Kënaquni në shtëpitë tuaja për tri ditë. Ky premtim nuk do të përgënjeshtrohet." (Hud: 65)

Tri ditë më vonë paralajmërimi i Salihut u bë realitet dhe Themudi u shkatërrua.

Britma shkatërruese i përpiu keqbërësit dhe ata u shndërruan në kufoma të ngrira në shtëpitë e tyre, sikur të mos kishin jetuar kurrë më parë atje. Nuk ka dyshim se Themudi e mohoi Zotin e tij. I mallkuar dhe i shkatërruar qoftë Themudi! (Hud: 67-68)

[uvejsa]

Faraoni që u mbyt

Mbytja e faraonit dhe e njerëzve të tij në det

Kurani na jep informacion rreth aspekteve më të rëndësishme të ngjarjes, pra, të ndarjes së Detit të Kuq. Sipas tregimit në Kuran, Musai u largua nga Egjipti së bashku me hebrenjtë që iu bindën atij. Faraoni nuk mund ta pranonte nisjen e tyre pa lejen e tij, ndaj dhe i ndoqi bashkë me ushtarët e tij. (Junus: 90)

Kur Musai dhe Beni Israilët iu afruan bregut, faraoni dhe ushtarët e tij i ndiqnin:

Kur dy grupet panë njëra-tjetrën, njerëzit e Musait thanë: "Tani do të na kapin." (Esh-Shuara: 61)

Në të vërtetë, kjo nuk ishte as hera e parë dhe as e fundit që Beni Israilët mbajtën një qëndrim të tillë mosbesues. Edhe më parë populli iu ankua Musait, duke i thënë:

" Ne kemi vuajtur shumë, si para se të vije ti, ashtu dhe tani që ke ardhur në mesin tonë." Ai u tha: "Mbase kjo ndodh sepse Zoti juaj dëshiron ta shkatërrojë armikun tuaj dhe t'ju bëjë juve trashëgues në tokë, pastaj t'ju shohë si do të veproni." (El-Araf: 129)

dryshe nga dobësia e theksuar e njerëzve të tij, Musai ishte i palëkundur në besimin e tij tek Allahu. Që në fillim të përpjekjeve të tij, Allahu i shpalli se ndihma dhe mbështetja e Tij do të jenë gjithmonë pranë tij:

" Mos u frikësoni, padyshim që Unë jam me ju të dy duke dëgjuar e shikuar çdo gjë." (Ta Ha: 46)

Në fillim, kur Musai u përball me magjistarët e faraonit ndjeu një llojë frike (Ta Ha: 67). Më pas Allahu i shpalli se nuk kishte pse të frikësohej sepse ai do të dilte fitimtar (Ta Ha: 68). Besimi i Musait ishte i palëkundur edhe kur gjendej në vështirësi. Prandaj, kur njerëzit e tij u frikësuan se do të kapeshin nga faraoni, ai u tha: " Zoti im është me mua. Sigurisht që Ai do të më udhëzojë." (Esh-Shuara: 62)

Allahu i shpalli Musait që të godiste detin me shkopin e tij. Me të bërë këtë "Deti u hap dhe të dy anët (e ujit) u bënë si masa mali të palëvizshme" (Esh-Shuara: 63). Në fakt, në çastin kur do të ketë parë një mrekulli të tillë, faraoni duhet ta ketë kuptuar se po ndodhte diçka e jashtëzakonshme dhe se po shihte ndërhyrjen hyjnore. Deti u hap për njerëzit, të cilët faraoni donte t'i vriste. A nuk mjaftonte kjo?! Megjithëse ai nuk ishte i sigurtë se deti nuk do të mbyllej përsëri pasi të kalonin Beni Israilët, ai dhe ushtria e tij i ndoqën në det. Ka të ngjarë që faraoni dhe ushtarët e tij për shkak të tërbimit dhe mizorisë ta kenë humbur aftësinë e tyre për të arsyetuar dhe kështu nuk kanë qenë në gjendje të kuptojnë mrekullinë e asaj situate.

Kurani i përshkruan momentet e fundit të faraonit si vijon:

Kështu Ne i kaluam Beni Israilët përmes detit, ndërsa faraoni me ushtrinë e tij i ndoqi pas me armiqësi, derisa kur e mbuloi dallga mbytëse, ai tha: "Unë besoj se nuk ka të adhuruar të vërtetë tjetër përveç Atij që besojnë Beni Israilët dhe unë jam prej besimtarëve." (Junus: 90)

Ndërsa Musai tha: "Zoti ynë! Ti vërtet i ke dhënë faraonit dhe prijësve të tij madhështi e pasuri në jetën e kësaj bote. Zoti ynë, që të largojnë dhe humbin njerëzit nga udha jote. Zoti ynë! Shkatërrojua pasurinë dhe ngurtësoi zemrat e tyre, që të mos besojnë derisa të shohin dënimin e dhimbshëm."
Allahu tha: "Lutja e juve të dyve është pranuar, ndaj përmbajuni udhës së drejtë dhe mos ndiqni rrugën e atyre që nuk dinë (të vërtetën)." (Junus: 88-89)

Sot Ne po nxjerrim trupin tënd (të vdekur nga deti) që të bëhesh mësim për ata që do të vijnë pas teje! Vërtet që shumë njerëz janë mospërfillës ndaj shenjave dhe argumenteve Tona. (Junus: 92)

http://www.popujtezhdukur.com/images/58.jpg

Tani po beson ndërsa më parë nuk pranoje të besoje dhe ishe prej keqbërësve?!
Sot Ne po nxjerrim trupin tënd (të vdekur nga deti) që të bëhesh mësim për ata që do të vijnë pas teje! Vërtet që shumë njerëz janë mospërfillës ndaj shenjave dhe argumenteve Tona. (Junus: 91 - 92)

Siç u pa, jo vetëm faraoni, por edhe njerëzit e tij morën pjesën e tyre të dënimit. Kjo sepse ata ishin mizorë (Junus: 90), kundërshtarë (El-Kasas: 8), njerëz keqbërës (El-Kasas: 40) dhe menduan se nuk do të kthehen tek Allahu, ndaj dhe Ai i dënoi ata duke i mbytur në det.

Allahu përshkruan në Kuran çfarë ndodhi pas vdekjes së faraonit:

Ne i ndihmuam njerëzit e shtypur të trashëgojnë tokat e bekuara nga Ne në lindje dhe në perëndim. Premtimi i Zotit tënd për Beni Israilët u plotësua për shkak të durimit që treguan. Ne i shkatërruam krejtësisht të gjitha ndërtimet madhështore që kishte ngritur faraoni dhe populli i tij. (El-Araf: 137)