SKENDERBEU - Veshtrimet tuaja kritike ne lidhje me Dokumantarin e ri ...

[Bizantin]

pajë-a quhet në shqip

[javan]

pajë-a quhet në shqip lolo...

Te ka pas thene Styx qe nuk ka lindur ende grek t'u mesoje shqip shqiptareve. Priken e jep familja dhenderrit, si ....pledge (gr.?) Pajen e sjell nusja. (Keshtu edhe epiteti lolo me se fundmi gjen vendin qe i takon.)

Tashi te kthehemi ne teme. Cfare mendon per dokumentarin e Skenderbeut si realizim dhe si permbajtje historike?

[Uriel]

Jovan Radonić shkroi se ne kohen e shperberjes se perandorise Serbe, Shqiptaret nuk u perpoqen te krijojne shtetin e tyre, por vazhduan te jetojne ne tribe te cilat nuk ndjenin nevojen e nje komuniteti me te gjere, duke provuar ne kete menyre se ata nuk e kane aftesine per t’u bere nje komb. E meqenese keto tribe e trajtonin cdo gje jashte kufijve te veta si te huaj e armiqesore, nuk ishte e mundur te komunikohej me popullin Shqiptar ne teresi. Ai po ashtu polemizoi se Shqiptaret nuk kane prodhuar udheheqes te tyre, por mbeteshin gjeresisht subjekte qe perfituan nga efekti i kultures Serbe, situate qe u nderpre nga invazioni Turk. (Radonić, 1912).
Nga O. Milosevljevic

Duke anashkaluar analizën rreth këtij citati dhe një pjesë të tij, desha të ndalesha në dy pika. Pika e parë rreth ndjenjës së një komuniteti më të gjërë, ku nuk shoh ndonjë kundërshti reale pasi e tillë është. Rendi fisnor, i vënë në zbatim pas pushtimit total turk, i ka lënë akoma edhe sot shenjat e tij në trevat e sotme shqiptare. Zona të ndara sipas influencave të fiseve, të cilat vetqeveriseshin, për arsye të ndryshme politike dhe shoqërore në mungesë të një pushteti të centralizuar, fenomen që zgjati deri në shek e XX, për të mos thënë edhe sot ku ka mos kokëçarje ndaj ligjit dhe përfaqësuesit të tij, shtetit.

Tek pjesa e dytë, rreth mungesës së një prijësi shqiptar, si dhe tek influenca e kulturës serbe, do ndalesha më gjërë duke analizuar çdo detaj të lindjes së fisnikërisë arbëre në mënyrë të hollësishme. Në rreth 40 vjetët e shembjes së perandorisë serbe dhe ngritjes së bazave venedike, për herë të parë në historinë e hapësirës arbëre gjithë pushteti ndodhej në duart e sundimtarëve vendas ose rajonalë, kryesisht me prejardhje arbëre. Shumë nga këto struktura ishin jetëshkurtra, shumë ngriheshin dhe binin me themeluesit e tyre, të tjera pushtoheshin nga fqinjët lakmitarë, e së fundmi të gjitha aty nga fundi i shek XIV iu nënshtruan osmanëve. Po të hetosh zanafillën e dyerve të sundimtarëve, do vërëhet se pas vdekjes së car Sfefanit, nuk shpërtheu kaosi dhe anarkia, porse me zhdukjen e shtetit qendror dolën në sipërfaqe struktura pushtetit që ekzistonin prej kohësh. Arbëria nuk ra në një çorodi e kaos, por vetëm sa nxori në shesh realitetin e marrëdhënieve rajonale e lokale që ishin kristalizuar dalëngadalë prej kryqëzatës së katërt në mjediset epiriote, anzhuine, bizantine dhe serbe.

Dyer që morën kudo pas vitit 1355 kontrolllin mbi krahinat, kështjellat e qytetet, mund ti quash 'fisnike'. Vërtet që kjo 'fisnikëri' ballkanike, ndryshe nga sistemi feudal perëndimor, nuk përbënte një shtresë më vete me privilegje të veçanta, megjithatë këtë shtresë të lartë krahinore e karakterizonin disa tipare të fisnikërisë, si mosha, respekti që gëzonte familja, funskionet dhe ofiqet në strukturën shtetërore, shpurat, së fundi zotërimi i bazave të fortifikuara dhe i tokave. Gjatë shqyrtimit të ktëryre elementëve do të përvijohet tabloja e sundimeve në Arbëri aty në të dalë të shek XIV.

Familjet fisnike të Arbërisë, në jug Muzakajt, Matarangat, Gropat, dera princërore e Vlorës, në Arbëri të mesme Topiajt, Skurajt, Kastriotët, Aranitët, Blinishtët, në veri Balshajt, Dukagjinët, Jonimët, Zahariat dhe Spanët nuk dolën prej errësirës, në dritën e historisë pas vitit 1355, përkundrazi ato ishin prej kohësh nganjëherë prej shek XI, pjesë e sistemit sundues në hapsirën arbëre, sipas Milan Shuflait.

Kështu përshembull Aranitët, në kështjellën pyjore të Çermenikës e në një pjesë të Muzakisë, kishin patur qysh në shek XI ofiqarë të lartë në Perandorinë bizantine, një Matarangë në fillim të shek XIV u caktua si njëri ndër katër gjyqtarët e lartë të Bizantit, një Jonimë mbante thuajse në të njëjtën kohë titullin krenar të një ''konti të Diokleas dhe të Arbërisë bregdetare'' dhe bënte pjesë ndër zotërit më të fuqishëm, në njërën prej trevave më me rëndësi buzë Adriatikut, të princit trashëgimtar serb dhe të mbretëreshave. Skurajt, Muzakajt dhe Blinishtët shiheshin nga Anzhutë qysh në fund të shek XIII si kundërshtarë të rrezikshëm në krahinën e Durrësit, veçse më 1319 Blinishtët, Matarangët, Muzakajt, Aranitët dhe Jonimajt lidhën me Anzhutë një aleancë kundër Mbretërisë serbe. Topiajt mburreshin se e kishin prejardhjen nga dera mbretërore franceze, pasi dikur një pinjoll i këtij fisi kishte rrëmbyer një vajzë jashtë martese të mbretit napoletan prej derës së Anzhuve, çka i pruri të dy mbi podiumin e ekzekutimit. Edhe vetëm ofiqet në perandoritë e ndryshme, prejsmarrja e vahzhdueshme në pushtet do tu ketë dhënë emër këtyre familjeve. Më të rinj ishin vetëm Balshajt të cilët përmenden rreth vitit 1350 si pjesëtarë të shpurës së car Stefantit, dhe Kastriotët që shfaqen për herë të parë sipas dokumentave, në oborrin e princave serbë të Vlorës.

Mosha dhe prejardhjka e derës si dhe lidhjet fisnore ishin në të vërtetë themeli i fisnikërisë në shoqërinë arbëre. Ajo çka u ruajt në shoqërinë fisnore shqiptare deri në shek XX, i kishte bazat e saj strukturore qysh në mesjetë, ashtu si çdo pjesëtar i një fisi arrinte tu tregonte hulumtuesve të kohëve moderne pemën e vet gjenealogjike për shekuj të tërë në prapavijë, Gjon Muzaka u paraqiste në mërgim italian në fillim të shek XVI pasardhësve të tij lidhjet e shumëfishta të gjakut të fisnikërisë arbëre. Në një përzierje të çuditshme në mendisë arbëre të breznive me glorifikimin humanist për lashtësinë, lindën legjendat e përkatësisë Mollose të Muzakajve dhe prejardhjes trojane të Dukagjinëve, që më pas kishin emigruar në Francë.

Tek ''Kronika e familjes Muzaka'', shpaloset kujtesa gjenealogjike e një shtrese të tërë shoqërore e cila përputhet me përfytyrimet e popullit të vet, sikurse e njohim nga regjistrimet në kohë të mëvona. Nga kronikat e Muzakajve nuk del në pah vetëm rëndësia e gjenalogjisë në përfytyrimin e fisnikërisë arbëre, çka nuk mund të mbiçmohet, por edhe thurime e fisnikërisë arbëre me atë serbe e greke në Ballkanin perëndimor, siç e gjejmë edhe në shumë dëshmi të tjera. Kategoritë etnike dhe kufizimi sipas gjuhës, i cili në mesjetë as që ekzistonte në hapsirën arbëre, ishin të huaja për këtë elitë të Ballkanit perëndimor. Një shembull i shkëqyer për të gjithë lidhjet farefisnore që shtriheshin mbi Europën Juglindore përbën Konstandin Balsha, që rreth vitit 1400 ishte zot i Krujës, vasal i otomanëve, e që u ekzekutua nga venedikasit më 1402. Ai ishte biri i Gjergjit I Balsha, dhe gruas së tij Teodorës, bijë e sevastokratorit Konstandin Dejanoviç, dhe gruas së Sharkos në martesë të parë, i cili më 1356 ishte zot i Shën Shirgjit. Ndaj Konstandini ndërmjet së ëmës ishte mushëri me Mrksha Sharkoviçin proturk të Vlorës, i cili ishte martuar aty me vejushën e princit Komnina, po kështu prej një fisi serb, Konstandini kishte lidhje edhe më të famshme në Bizant, meqë e motra e Konstandin Dejanoviçit ishte martuar me perandorin bizantin Manuel II. Së fundmi motra e Konstandin Balshës, Eudokia, u martuar pak më vonë me Esau Boundelmontin nga Firenceja, i cili u ngrit prej perandorit bizantin nga zot i Janinës në despot të Epirit. E ëma e Konstandin Balshës, Vosjava, ishte martuar me Karl Topinë, princin e fuqishëm të Arbërisë së mesme dhe pushtuesin e Durrësit anzhuin, prej nga shpjegohet pretendimi i Konstandinit për trashëgiminë e Durrësit. Edhe familja Topia pas vdekjes së Karlit, kishte një përbërje laragane, djali i Karlit, Gjergji ishte martuar me një motër të fqinjit të vet verior, Progon Dukagjinit të Lezhës, e cila pat sjellë një pajë të pasur në formë sofrash e argjendurish, sipas AAV, ndërsa motra e tij në martesë të parë kishte zgjedhur një patric venedikas, Marco Barbarigon, e kish ngritur me të rezidencën në kështjellën shkëmbore të Krujës. Niketa, një tjetër Topia, kontrollonte si kont i Skurjes këtë fushë të pasur në drithëra, dhe së fundi Vosjava një tjetër motër e Gjergjit, kishte lidhur njëherë martesë me Qir Isakun, pas gjasave një fisnik grek në Durrës, e në martesë të dyte me Progon Dukagjinin. Lidhje familjare ekziston edhe me Brankoviçët në Maqedoni.

Lidhjet e krushqisë me perandorin dhe prejardhja princërore ia ndezën gjakun keq Konstandinit, ai filloi ëndrra madhështore dhe dha urdhër që të priten monedha me mbishkrimin Dominus Rex Constantinus. Sado e çuditshme të duket është e vërtetë, ky vasal otoman që nuk qëndronte në asnjë kështjellë më shumë se dy vjet, që shtegtonte nga vendi në vend, që fliste greqisht si perandorët bizantinë, e që tek e mbrama përfundoi mbi dërrasat e ekzekutimit në Durrës, ishte i vetmi në morinë e princave të vegjël, që vetëquhej 'Mbret i Arbërisë' (Re de l albania në kronikat venedike), një titull që deri dhe Skënderbeu nuk e mori ndonjëherë. Konstandin Balsha në të vërtetë një figurë romanesh, ku jo më kot edhe Milan Shuflai, nën pseudonimin Alba Lini, e ka zgjedhur hero të romanit të tij më Zagreb 1920. Patjetër personaliteti i tij fantazmagorik e ka fajin që ky njeri nuk gjeti vend në kujtesën historike të arbërve. Mirëpo askush më mirë se ky njeri nuk i mishëron tensionet e brënda për brënda shoqërisë arbëre në kapërcyell të shek XV, me kultivim grek, besim orthodoks, prejardhje nga një baba katolik, pjesëtar i finsikërisë së lartë serbe-bizantine-arbëre, vasal i bindur i sulltanit, dhe 'Mbret i Arbërisë'.

Një hulumtim i hollësishëm i kronikës së Muzakës do ta nxjerrë krejt në pah gërshetimin e fisnikërisë ballkanike perëndimore, dhe do ta kristalizojë qartë ndjenjën e saj të përkatësisë gjuhësore, shtetërore e mbikonfesionale. Megjithatë burimet e njohura më mirë dëshmojnë se tradita shtetërre dhe kulturore serbo-bizantine ishte ajo që krijoi suazën për fisnikërinë arbëre dhe se idetë e zakonet perndimore, si shembull sistemi i feudeve, vetëm sa vunë disa fillesa në Arbërinë anzhuine. Theksohet edhe karakteri i vjetër bizantin i juridiksionit agrar me pronjat, bashkësitë fshatare dhe tokat paraspor. Prej këndej rrjedh bota shpirtërore e fisnikërisë, për sa mund të rroket ajo nga dokumentet, që ndikimi perëndimor kishte efekt vetëm në sipërfaqe, kjo bëhet e qartë kur shikon emblemat e dyeve të veçanta, simbolet fisnike që në Bizant mungonin. Topiajt kishin në emblemë zambakët e Anzhuve, ndërsa Balshajt ujkun, padyshm për venedikasit e shek XV shenjë që i shkonte mjaft për shtat një kundërshtari mizor. Për të tjerat gjithçka kishte trajtat bizantine e serbe, trashëgimia e të dyja këtyre perandorive ishte rrënjosur thellë në të gjitha sferat e jetës. Fisnikëria e Arbërisë jugore mbante tituj grek oborri, me të cilët mburreshin Muzakajt në shek XVI, porosiste mbrishkrime në kishat që i blatonte vetë dhe priste monedha sllave. Prej Dukagjinëve deri te Topiajt, princat e vegjël mbanin kancelari sllave, nganjhëherë edhe greke, Është karakteristikë për këtë kulturë të përzier edhe mbishkrimi tri-gjuhësh (grek-sllav-latin) i Karl Topisë në manastirin e Shgën Johanit Vladimir pranë Elbasanit. Krejt në traditën serbe ishte principata e Vlorës, i vetmi sundim në dorë të serbve.

Ligjshmëria e ushtrimit të pushtetit shprehej nëpërmjet titujve bizantinë e serbë si kaisar, sevastokrator, dhe despotes. Në rastet kur këta tituj nuk ishin dhënë nga perandori apo cari serb, ndesheshe me një vetëpërmbajtje të habitshme. Kaq të lidhur ndiheshin ata me traditën e vjetër shtetërtore bizantine-serbe saqë ofiqet tradicionale i pranonin vetëm nga dora e perandorit, përkatësisht carit. Despotët epiriotë vazhdonin ti merrnin ofiqet e tyre nga Konstandinopoja, me basileun e atyshëm i bashkonte e shumta një lidhje ideale, po kështu veproi edhe i biri i heroit të betejës së Fushë Kosovës më 1389, Stefan Lazareviçi, i cili nuk ia mveshi vetes rangun e despotit por shkoi e mori atë në Konstandinopojë, nga duart e perandorit. Fisnikëria e Ballkanit perëndimor pas vdekjes së djalit të Dushanit, Uroshit, jetonte me vetëdijen se i mungonte kryezoti, cari. Askush nuk mëtoi të kishte carinë serbe, askush nuk i vuri vetes tituj që nuk përligjeshin me traditën familjare. Zotërinjtë e Vlorës në shtetin e tyre kaluan tituj vetjakë por jo të trashëguar, pas një despoti erdhi një sevastos, por pas këtij thjesht një gospodin.

Pra përveç lajkave të cilat detyrimisht i anashkalova, pasi nuk kishin të bënin me analiza historike, gjithashtu duke përjashtuar edhe konspiracionet 'nacionaliste' dhe 'atdhetare' të pashoqe forumore, që karakterizohen nga gjuetia e 'tradhëtarve' virtual, mendoj se kam kontribuar mjaftushëm për ti sjellur faktet përsëri në vijë të drejtë. Dhe kjo duke lënë mënjanë për të disatën herë ngjyrat etinike në lidhje me lëndën shkencore, duke respektuar veprat historike, pavarsisht etnisë së autorit të tyre, që në fakt Radonic është i tejmbushur me burime të kohës, edhe pse është një pjesëtar i Akademisë së shkencave serbe. Çështë e vërteta me Radonic, nuk kishte të bënte fare me këtë temë përpos një citati që nuk 'turbullonte' dot ujërat e qeta dhe të pastra të 'nacionalistëve' forumor, por me sa duket nga pamundësia për të argumentuar del në pah metoda e kapjes pas bishtave.

[javan]

Bisht me te madh se tere subjekti "a ka vrare Skenderbeu muslimane" nuk ka. Te kapesh pas nje citimi te pa deshmuar nga burime te tjera, per te ndertuar teza te tera se si Skenderbeu qe braktisi cdo gje dhe kthehet ne nje vend te parendesishem ne ate kohe si Arberia, qe luftoi si prijes i Areberesheve ne tokat e Arberise i ka bere keto vetem e vetem per te mbrojtur katolicimin, ose edhe me keq, per pushtet personal, eshte jo vetem arbirtraritet por manipulim i fakteve.

Ti mund te sjellesh nje mal me fakte qe thone se Skenderbeu ka luftuar dhe ka fituar cdo beteje me turqit, por kur konkludon se kjo ka ndodhur pasi Arberia kishte pyje, une detyrohem te te konsideroj nje diletant. Faktet e sigurta e te verteta qe ke sjelle jane IRRELEVANTE. Lexoje kete fjale. Do te te hyje ne pune.

[Uriel]

Diletantizmi është mos servirja e asnjë burimi historik, ose mos konsultimi me ndonjë vepër historike. Unë nuk ngrej teza boshe, përveç atyre që gjejnë mbështetje në libra historik, siç ishin edhe 3 librat në fjalë, ose edhe në burime historike të kohës kur i disponoj, rreth të cilave nuk hezitoj ti paraqes, për ta bërë edhe bashkëbisedimin sa më konstruktiv. Kështu që vazhdo ti mëshosh sa më fort justifikimit të manipulimit të fakteve, duke nxjerrë çdo bashkëbisedim nga binarët e një analize historike, e duke e shndërruar në përplasje personale me bashkëbiseduesin. Metodë e vënë re në çdo temë, në çdo diskutim, dhe në çdo bisht. Gjithsesi fitoret e Skënderbeut, të cilat në fushë të hapur ballë për ballë kundërshtarit kanë qënë veç dy, ajo e Ujëbardhës, dhe heqja e rrethimit të tretë të Krujës, kanë ndodhur sepse pinte qumësht zanash si Muji i eposit të Kreshnikëve. Fundja fundit me metodologjinë që ndiqet, edhe ai mund të konsiderohet pa të keqe, një figurë historike me vetitë që e karakterizonin. Gjithsesi i takon një sfere tjetër diskutimi fitoret e Kastriotit, sferë që jam i tejmbushur me burime historike të kohës, dhe sferë që jam i bindur se do dalësh bosh, siç dole në fillim tek Kruja venedike, apo aleanca arbërore-serbe përballë Tivarit venedik. Kuptohet që do mbetet prapa veç justifikimi i ekzistencës së manipulimeve historike, por kjo nuk e përjashton faktin se shkaktohet nga mungesa e thellë e njohurive që mund të vijë si pasojë e mos leximit të ndonjë vepre historike. Kështu puna zoti 'profesionist' ose 'akademik' që jini akoma i 'virgjër' në aspektin e servirjes së ndonjë burimi faktiv historik, një të vetmi. Kuptohet jo print screen të google books ku mungon edhe emri i autorit.

Dy pikat që komentova rreth citatit të Radonic i ke të qarta? Dmth e krijove një ide pse Radonic u shty të shkruante diçka të tillë, e cila të dukej e pa pranueshme dhe jashtëtokësore?

[Hyj-Njeriu]

''''''Pika e parë rreth ndjenjës së një komuniteti më të gjërë, ku nuk shoh ndonjë kundërshti reale pasi e tillë është'''''

Ca eshte kjo ndjenje, si dallohet ekzistenca e kesaj ndjenje?

Kjo poshte ca eshte, sipas teje ?

§. 19. Pjestarët e Familjes.
Familjen e perbajn gjindja e shpis; si të shtohen këta, dahen në vllazni, vllaznija në gjini, gjinija në fise, fiset në flamur e të gjith zbashku permblidhen në nji Familje ma të hapët, e cila quhet Kom, e kan nji atme, nji gjak, nji gjuhë, e doke.

Pika e dyte:

'''''Shqiptaret nuk kane prodhuar udheheqes te tyre, por mbeteshin gjeresisht subjekte qe perfituan nga efekti i kultures Serbe, situate qe u nderpre nga invazioni Turk.'''''

Po pse Progoni i Arberit ca ishte, kinez ?

[javan]

Diletantizmi është mos servirja e asnjë burimi historik, ose mos konsultimi me ndonjë vepër historike. Unë nuk ngrej teza boshe, përveç atyre që gjejnë mbështetje në libra historik, siç ishin edhe 3 librat në fjalë, ose edhe në burime historike të kohës kur i disponoj, rreth të cilave nuk hezitoj ti paraqes, për ta bërë edhe bashkëbisedimin sa më konstruktiv. Kështu që vazhdo ti mëshosh sa më fort justifikimit të manipulimit të fakteve, duke nxjerrë çdo bashkëbisedim nga binarët e një analize historike, e duke e shndërruar në përplasje personale me bashkëbiseduesin. Metodë e vënë re në çdo temë, në çdo diskutim, dhe në çdo bisht. Gjithsesi fitoret e Skënderbeut, të cilat në fushë të hapur ballë për ballë kundërshtarit kanë qënë veç dy, ajo e Ujëbardhës, dhe heqja e rrethimit të tretë të Krujës, kanë ndodhur sepse pinte qumësht zanash si Muji i eposit të Kreshnikëve. Fundja fundit me metodologjinë që ndiqet, edhe ai mund të konsiderohet pa të keqe, një figurë historike me vetitë që e karakterizonin. Gjithsesi i takon një sfere tjetër diskutimi fitoret e Kastriotit, sferë që jam i tejmbushur me burime historike të kohës, dhe sferë që jam i bindur se do dalësh bosh, siç dole në fillim tek Kruja venedike, apo aleanca arbërore-serbe përballë Tivarit venedik. Kuptohet që do mbetet prapa veç justifikimi i ekzistencës së manipulimeve historike, por kjo nuk e përjashton faktin se shkaktohet nga mungesa e thellë e njohurive që mund të vijë si pasojë e mos leximit të ndonjë vepre historike. Kështu puna zoti 'profesionist' ose 'akademik' që jini akoma i 'virgjër' në aspektin e servirjes së ndonjë burimi faktiv historik, një të vetmi. Kuptohet jo print screen të google books ku mungon edhe emri i autorit.

Dy pikat që komentova rreth citatit të Radonic i ke të qarta? Dmth e krijove një ide pse Radonic u shty të shkruante diçka të tillë, e cila të dukej e pa pranueshme dhe jashtëtokësore?

Po ben shaka? Pse u dashka te kualifikojme njerez me logjike te plote ne kete fushe, kur shume mire mund te perdorim papagallin e shtepise, apo me teknikisht nje rekorder per te regjistruar tere paragjykimet antishqiptare?

Qe kur nje sllav qe erdhi ne Iliri ne eren tone, po na tregon se kush ka udhehequr Arberit e kush (nuk) kishte kulture? Sigurisht e ka fjalen per kulturen e pervetesimit, pinjolli nje hordhie qe mori cdo gje te gatshme qe nga feja (e vendos kete te paren pasi eshte merita e vetme qe shpalos para botes kristiane) arkitekturen, pikturen, muziken etj. E vetmja gje qe ka dhene me bollek kane qene grate shkina te cilat kane lene pinjolle ne cdo dere nga Turqia e ketej.

S'e kuptoj se cfare faktesh kerkon. Proven e solla une nga Radonic sipas permbldhjes te bere nga Instituti Slav i Bosnjes. Kurse per Skenderbeun po argumentojme mbi te njejtat prova, pervec ne se ti ose Shmit keni gjetur ndonje te re, te cilen e pranoj qe nuk e kam hasur.

Per me shume, Shmit nuk ka eksploruar as tere burimet qe ekzitojne, si psh. ate qe deklaron nje pinjoll me emer i fisnikerise albane se Vojsave eshte bije e Prenkut te Mirditeve, dhe se i shoqi i saj Gjoni (Kastrioti) zoteronte per kete Mirditen dhe Hasin mes te tjerave.

Por une besoj ate qe thote Shmit se emri Aleksander/Iskander i jepej cdo argati fshati nga sulltani.

[Uriel]

Duke lënë mënjanë deklaratat politike të Radonic në vitin 1912, dhe të merremi me veprën e tij rreth mesjetës. Ai bazohet në burime të kohës, konkretisht raguzane dhe dokumente të arkivuara të despotatit serb. Besoj se e di që serbishtja mesjetare ishte gjuhë e përhapur kancelarish, madje edhe tek ato principata arbërore në katër dekada kur lulëzuan, gjithashtu edhe tek vetë kancelaria e Kastriotëve. Ky fakt e ndihmon despotatin serb të kohës ti ruante letërshkëmbimet, apo përshkrimet në serbisht pasi një gjuhë arbërore e shkruar del në dritë mjaft vonë. Ky fakt nuk e përjashton dot Radonic të merret si burim për historinë mesjetare, është pseudoshkencore. Shkenca nuk gjykohet me ngjyra etnike, gjykohet nga çfarë serviret dhe se si mund të argumentohet, pa i bërë biografinë me njollë si në kohën e regjimit totalitarist. Është fakt i pamohueshëm që fisnikëria arbëre në gjenezën e saj u ndikua nga ajo serbe dhe bizantine. Radonic nuk është i vetmi që e shtron këtë tezë. Apo meqë është sllav dhe ka ardhur vonë nuk i lejohet të flasi?!

Mos lundro në ujra të turbullta kur e ke mjaft të lehtë të vozisësh në ato të qeta dhe të qarta. Mjafton Barleti dhe Muzaka për të ndërtuar tablonë rreth Vojsava 'Bullgares', prandaj versioni i Prenkut të Mirëditës nuk mbështetet nga asnjë studjues serioz europian. Vetëm nëse tribaldët (dmth sllavët e Pollogut ose bullgarët) na paskëshin populluar Mirëditën, dhe Prenku i Mirëditës na paskësh qënë njëri prej tyre. Përshkrimet e Muzakës kanë qënë përherë të sakta, dhe nuk janë vënë kurrë në dyshim.

[javan]

Duke lënë mënjanë deklaratat politike të Radonic në vitin 1912, dhe të merremi me veprën e tij rreth mesjetës. Ai bazohet në burime të kohës, konkretisht raguzane dhe dokumente të arkivuara të despotatit serb. Besoj se e di që serbishtja mesjetare ishte gjuhë e përhapur kancelarish, madje edhe tek ato principata arbërore në katër dekada kur lulëzuan, gjithashtu edhe tek vetë kancelaria e Kastriotëve. Ky fakt e ndihmon despotatin serb të kohës ti ruante letërshkëmbimet, apo përshkrimet në serbisht pasi një gjuhë arbërore e shkruar del në dritë mjaft vonë. Ky fakt nuk e përjashton dot Radonic të merret si burim për historinë mesjetare, është pseudoshkencore. Shkenca nuk gjykohet me ngjyra etnike, gjykohet nga çfarë serviret dhe se si mund të argumentohet, pa i bërë biografinë me njollë si në kohën e regjimit totalitarist. Është fakt i pamohueshëm që fisnikëria arbëre në gjenezën e saj u ndikua nga ajo serbe dhe bizantine. Radonic nuk është i vetmi që e shtron këtë tezë. Apo meqë është sllav dhe ka ardhur vonë nuk i lejohet të flasi?!

Mos lundro në ujra të turbullta kur e ke mjaft të lehtë të vozisësh në ato të qeta dhe të qarta. Mjafton Barleti dhe Muzaka për të ndërtuar tablonë rreth Vojsava 'Bullgares', prandaj versioni i Prenkut të Mirëditës nuk mbështetet nga asnjë studjues serioz europian. Vetëm nëse tribaldët (dmth sllavët e Pollogut ose bullgarët) na paskëshin populluar Mirëditën, dhe Prenku i Mirëditës na paskësh qënë njëri prej tyre. Përshkrimet e Muzakës kanë qënë përherë të sakta, dhe nuk janë vënë kurrë në dyshim.

Dua te di pak me shume per vesionin e Prengut te Mirditeve dhe perse nuk konsiderohet serioz? Me sa di une doreshkrimi i Muzakes eshte zbuluar relativisht vone dhe ka pas probleme autenticiteti. Ndersa ai versioni tjeter asnje.

Tani le te degjojme se cili eshte burimi i Vojsaves nga Mirdita dhe arsyen pse nuk e merrka ne konsiderate Shmiti.

[Uriel]

E gjejmë tek Kënga e Sprapsme e Balës e Gavril Darës së Ri, botim i vitit 1961, në faqen 20 ku citohet; ''Ndër këta (të ardhurit në Palaco Adriano të Italisë fill pas vdekjes së Gjergj Kastriotit) të parët, prindërit e mi, që emërohen gjer më sot Mërkuri e Njani i Dharenjëve, gjërinj (gjini, fis, gjak) të Kastriotit nga ana e Vojsavës, së jëmës së tij, se biljes (bijës) së Prenkut të Mirditëve''.

Gavril Dara i riu ka lindur në vitin 1826, fakt që e bën të vështirë veshjen e tij me petkun e kronistit të epopesë skënderbeane. Aq sa mund te ketë të drjetë Dara, aq mund te ketë të drjetë dhe Schmitt si kronist. Në fakt ky i fundit përdor fakte dhe referenca që Gavril Dara nuk i ka, por që të dy nuk bëjnë pjesë tek kronistët. Së dyti, mbetemi përsëri tek Barleti, që i quan bullgarët tribalde; gjithmonë sipas Barletit lugina e Pollogut nga ku ishte nëna e Skënderbeut ishte nën zoterimin e "barbarëve bullgarë". Vojsava ka mbiemër Tribalda dhe vjen nga Pollogu, në kete mënyrë ajo afrohet me origjinen sllavo-bullgare. Schmitt e lidh me Grgur Brankoviç, duke e serbizuar, pa dhënë detaje, ndoshta sepse për autorin burimet e shekullit të XV nuk bëjnë shumë dallime të qarta mes etnive. Që ky rajon ka patur ndikim radikal sllav, nuk mohohet fare, që ky ndikim ka qënë në atë nivel sa etnia të mos përfillet fare edhe kjo është fakt mesjetar. Kështu që Vojsava bullgare apo serbe do të ishte normale për nje "fisnik" arbër si Gjon Kastrioti, mjafton që ajo ishte orthodokse. Feja ne fakt është edhe një pikë tjetër në favor sllavizimit të Vojsavës.

Dhe e di gabim. Dorëshkrimi i Muzakës nuk ka patur kurrë probleme autenticiteti.

[Scion]

I gjith ky mishmash qe ca vazhdojne te gatuajne nuk pershkruhet me mire se me frazen "Cui bono?",

Kush perfiton? - pyeste Cicero (Ne reference, gjykatesi i famshem romak Lucius Cassius"

Le te bejme nje analize te thjeshte:

Perfiton gje historiografia shqiptare e Skenderbeut? Sipas trajtimit te fakteve/te dhenave qe i ben Zoteria ne fjale, Skenderbeut, i rriten vlerat apo i hiqen?

Cui Bono ... pyeteni veten dhe e keni te lehte per te dale ne perfundim.

C'do cudi tre dite zgjat thuhet ne popull por ama qelbi i hedhur do kuterboje sa andej kendej, si te mos mjaftonte kjo tani e me tutje do shifni dhe do jeni vete deshmitare te nje vale te re denigrimi te historise shqiptare neper Median e shkruar, Vizive apo dhe ajo Elektronike (Perfshi ketu internetin)

Cui Bono ... miq

Vetem nje gje ja pranoj z. Adrian Klosi, qe me ane te nje ironie te papare ... Fushate PR neper median e shkruar dhe asaj vizive organizoi nje Reklamim produkti, ndoshta nga me kreativet ne biznesin e librave. Por edhe ky duhet ti beje pyetje vetes vet ...

Cui bono?

Xhepat e Z. Klosi?
Xhepat e Schmitt?
Akademia Serbe?
Akademia Greke?
Akademia Shqiptare?

Ne dem te kujt?

Cui Bono ... Z. Klosi

[Kreksi]

Sigurisht se klosit nuk i shiten libret dhe tani jane afer pushimet verore, i duhen lekë e ne ç'bejmi; i bejmi publicitet librit te tij qe ta blejn lexuesit e jo qe ta lexojne se ne te te ke vetem genjeshtra e propagand sllave..;!

[javan]

Gavril Dara i Riu, nuk ka qene kronikan i Skenderbeut, por pa dyshim ai ka njohur mire gjenezen e familjes se vet te cilen e citon ne dy libra te tij. Keto botime kane qene publike dhe ne sferen ku jetonte faresfsini dhe ruheshin arkivat e Kastrioteve. Ne kete sens, pervec faktit qe Muzaka duhet konsideriuar kronikan i Skenderbeut pasi atij i qenka referuar Shmit, kjo deshmi publike e Dares e shoqeruar me autoritetin e personit te tij dhe te vepres se tij, ka me shume peshe burimore se nje testament cili per vete natyren e tij (juridike) ka potencial te revizionohet pas interesave te paleve trasheguese.

Do hezitoja te quaja Daren e Ri nje burim relativisht te vone (1826), sidomos kur dihet se testamenti i Muzakes ka pare driten e diellit jo me pare se 1873 ( Chroniques gréco-romanes inédites ou peu connues publiées avec notes et tables généalogiques, Charles Hopf, Berlin, 1873). Me nje rruge kaq te gjate e qe mori shekuj, vetem Zoti mund te dije pengesat dhe natyren e pengesave qe vonuan nje publikim te tille.

Gjithashtu si Noli edhe Bue kane shkruar se ne zoterimet e Gjon Kastriotit hynte edhe Mirdita, dhe se ushtria e vete Skenderbeut kishte ne 2/3 qe vinte nga zoterimet e tij, Mirditore. Mund te deduktohet se emri Aleksander/Iskander nuk ishte nje tautologji e thate romantike, por kishte nj baze te integruar trashegimie dhe tradite udheheqjeje.


Ndersa Barleti, ndonese burimi me i referuar si me i hershmei qe eshte (vetem 40 vjet pas vdekjes se Skenderbeut) ka pasaktesi datash e ngjarjesh. Konkluzione e pjesshme, te cilat perjashtojne te dhena supplementare vetem se ato kerkojne kohe dhe deshire te mire per t’i verifikuar deshmojne per pune historiani zyre- thene ndryshe, punime te dikujt qe e ka historine mjet pagese. Ne se nuk paguan, nuk perpiqet.

[Uriel]

Schmitt i është referuar edhe Barletit, jo vetëm Muzakës. Pra, kemi një kronikan të Skënderbeut, me një testament që del vonë në dritë, por që është i kohës dhe asnjëherë i gabueshëm në data, vende dhe njerëz, një biograf që i afrohet periudhës në fjalë, si dhe një jo kronikan që shkruan pas 4 shekujsh. Teza që i afrohet më shumë kornizës shkencore mund të lexohet me sy të lirë. Gjithsesi nëse Barleti çalon nga aspekti i saktësisë, e plotëson dhe e përcakton kronika e kohës së Muzakës.

Noli gjithashtu ka shkruar rreth prejardhjes sllave të Vojsavës. Inkuadrimi i territorit të Mirditës në sundimet e Gjon Kastriotit mbetet akoma për tu ndriçuar. Kronikat e Muzakës përsëri flasin ndryshe. Referencat kryesore në këtë pikë mund të shërbejnë shtjellimet e hollësishme të Kristo Frashërit, tek ''Skënderbeu, Jeta dhe Vepra'' Tiranë 2002.

[loni-loni]

>>> Para pak kohesh mora vesh (nisur nga nje postim ketu ne forum) qe Masonet kane qene nje nga shkaktaret e renies se Peranporise Otomane. Postuesi i lajmit pretendonte qe ne arkivat e Stambollit kishte hasur dokumenta qe vertetonin kete gje.
> Tani lidhur me Skenderbeun, me lind dyshimi se a mund te kete qene Skenderbeu nje njeri i shfrytezuar nga Masonet? Pyetja me lindi edhe nga fakti se ne emblemen e tij Skenderbeu kishte dhine qe eshte nje embleme Masonike pervec pagane. Keto ishin hamendesime dhe do doja mendimin tuaj.

jo vetem emblema ,,,,,,,,,,,, Skenderbeu ndryshoi edhe flamurin e Kostandinit duke vendosur siper shqiponjes dykrenare yllin e Davidit

[Djal Dimali]

e ndoqa me vemendje kete tem dhe me pelqeu ... po pa hyr ne detaje sot per sot e verteta ka mar forma abstrakte (kur behet fjal per ne shqiptaret si popull), jo se e verteta esht abstrakte po se na kan keqinformuar aq shum na kan fshehur gjera aq shum sa ne ne fillim na duken WOOOW
Nese kshu esht kur nuk i ben gjerat vet po i pret gati nga te tjeret momentalisht te kerkosh ndihm esht shenj dobesie te ndimojn me shum kur te kan interes

Dashje pa dashje dola pak nga tema

Per aq sa kam lexuar vet reth historis se Skenderbeut kam ven re dy gjera:
1. Historianet Shqipertar e bejn legjend - esht ndryshe historia ndryshe legjenda kur shkruajm histori nuk duhet ti lem vend legjendes
2. Historianet e huaj gjasme objektiv ca nuk i thon duke mos dashur ti kalojn kufinjt e objektivitetit ata bejn te kunderten ndoshta me qellim

Mendimi im shkurt e Shqip per aq sa jan then e jan shkruar, Skenderbeu esht simbol i Shqipetarit, qendrimi i tij frymezoj per shekuj me radh mentalitetin shqiptar.

Per fat te keq ka shqiptar qe sot e kritikojn, ti lem anash punt e fes qe ai filmi sikur ishte prodhim i Vatikanit.
Deri para ni shekulli shqiptari per shqiptarin ishte shqiptar (lexo vlla) secili ka pasur besimin e vet po ishin shqiptar flisnin shqip, kishin te njejtin botkuptim

Kto kohet e fundit ore po cdo tem perfundon ne percarje politike dhe fetera