Hadi Feri: Pse nuk analizohet filozofia e Rugov(izmit)ës në mënyrë objektive?

[SKIFTERI&12.05]

Po qfar filozofije eshte kjo kur kosova nuk u ftua ne mbledhjen e pare qe u mbajte ne londer kushtuar jugosllavies ne shkatrrim e kosova su ftua fare ne te madje ase ne dejton ku nje diplomate kishte tentuare te perfshihej edhe kosova ne te millosheviqi kishte reaguar duke i then se ju jeni nxites i paknaqsis se njerzve se une e kame me qete situaten ne kosove se ne beograde ndersa ruguva thoshte se tashme qeshtja e kosoves eshte nderkombetarizuare,

vizitate e herpase hershme qe beheshin ne SH B A kure kthehej ne prishtine ne konferencen e se premtes u thoshte gazetarve se amerika e njeh te drejten tone kurse ajo dihej qe ishte pavarsia perte reaguar menjiher te nesermen shtetet e bashkuara se deklarata ne fjal seshte e vertet nga zoti ruguva ne jakemi bere te qarte atije se SHBA perkrahe nje atonomi kulturore per kosoven ne kuader te jugosllavies,qka do te thote kjo filozofi te genjeshe popullin nga njeriu i pare i vendit.
filozofi eshte kjo qe vetum ne komunen time (therande)me popullsi 25.000 banore te hapen mbi 30 axhensijone te udhtimt ku ne secilen qe futeshe ishte plot me te rinje qe paguanin shuma te majme pertu larguare nga vendi.
filozofi eshte ti futesh popullit tende frigen ne palce duke trumbetuare se serrbija munde te na shkatrroje per 3 dite, duke pare gjithket marrzi populli i gjore u fut ne luft i pa pregaditur por me nje dinjitet te forte se po bente nje lufte te drejte dhe ne funde patjeter do te vije fitorja.

[fattlumi]

Eshte shume e parendesishme tekefundit se qka flasim ne ne kete forum per te madhin dr.Rugova,sepse shumica po flasin ashtu siq i teket ose thjeshte nuk i pelqen gje te cilen edhe e respektoj mendimin e qdonjerit mirepo ju lutem duhet te bazohemi edhe ne fakte,e jo faktet ti bejme per qejfin tone.

Ja qka thone te tjeret per te



Ja kush ishte dr.Rugova:

Presidenti Rugova për shumë vite udhëhoqi fushatën për paqe dhe demokraci në Kosovë dhe fitoi respektin e botës për qëndrimin e tij parimor kundër dhunës. Shtetet e Bashkuara kanë humbur një mik të vërtetë. Gjatë viteve të konfliktit, Ibrahim Rugova ishte zëri i arsyes dhe maturisë që i ndihmoi popullit të Kosovës për të vënë bazat për një të ardhme paqësore. Humbja e këtij zëri, në këtë kohë vendimtare, është posaçërisht tragjike për Kosovën. Më lejoni t'ju siguroj se Shtetet e Bashkuara mbesin të përkushtuara për të punuar me gjithë njerëzit e Kosovës për ndërtimin e një ardhmërie që është stabile, demokratike dhe përparimtare. (Xhorxh Bush, President i SHBA-ve) * * *


Sot, Franca i jep homazhe rolit historik dhe kurajës politike që animuan Ibrahim Rugovën për të mbrojtur gjatë viteve 1990 të drejtat demokratike të popullit kosovar dhe për të punuar në kthimin e paqes dhe pajtimit në regjionin tuaj. Mungesa e bashkëshortit tuaj, tani kur kanë filluar bisedimet për çështjen e statusit final, bëhet tani edhe më tragjike. Përgjegjësia tani i takon të gjithë përgjegjësve politik për të marrë përsipër amanetin e tij dhe të shpien në të mirë procesin e negociatave me një shpirt realizmi, tolerance dhe dialogu siç e kishte ai. Franca shpreh urimin që Kosova do i tregohet besnike këtij zhvillimi të thellësimit të pajtimit, provë kjo që Kosova do i tregohet besnike këtij zhvillimi të thellësimit të pajtimiy, provë kjo që Kosova duhet të kaloj për t'ju afruar Bashkimit Europian. (Zhak Shirak, President i Francës) * * *




Presidenti Rugova ishte një forcë e rëndësishme në jetën e Kosovës, për shumë vjet. Popullariteti i tij në mesin e popullit të Kosovës dëshmon për mbështetje të gjerë për përpjekjet e tij joviolente për të ardhmen e Kosovës. Jam shumë i lumtur që kam pasur rastin të takohem me të. ( Toni Bler, kryemnsitër britanik) * * *



Ibrahim Rugova i dha trajtë politikës në Evropën Juglindore me personalitetin e tij të fuqishëm. Ai promovoi zgjidhje paqësore për konfliktin në Kosovë dhe punoi për të ardhmen e Kosovës pa menduar as për shëndetin e vet. "Austria do të vazhdojë me gjithë fuqinë e saj t'i mbështesë përpjekjet për arritjen e stabilitetit dhe paqes së qëndrueshme në Kosovë. (Volfgang Shysel, Kancelar i Austrisë) * * *


Humbja e Presidentit Rugova është një humbje e madhe dhe e rëndë, jo vetëm për Kosovën, por për cilindo që flet shqip dhe aq më tepër në një moment kaq delikat, kur Kosova po hyn në fazën e negociatave për të fituar Pavarësinë e saj. Presidenti Rugova prej mëse 20 vjetësh ka luftuar, është përpjekur dhe ka bërë çmos që problemi i Kosovës të dalë në rend ndërkombëtar... Gjithë populli shqiptar, gjithë shqiptarët ndjekin me dhimbje të dyfishtë dhe humbjen e Presidentit, e njeriut simbol për Kosovën, e njeriut flamur për Kosovën, e njeriut, i cili shkriu jetën, por fatkeqësisht nuk e arriti deri në fund të realizojë ëndrën e tij të shohë me sytë e tij Kosovën e lirë. Kujtimi i tij do mbetet i paharruar. ( Alfred Moisiu, President i Shqipërisë) * * *



Sot, me dhimbje të thellë, zi të rëndë, pikëllim të madh, çdo shqiptar mësoi lajmin e hidhur të ndarjes nga jeta të Presidentit të Kosovës, Ibrahim Rugova, prijësit dhe legjendës së qëndresës qytetare, misionarit të madh të paqes, pavarësisë së Kosovës, mikut të madh, të çmuar të perëndimit në Ballkan. Doktor Ibrahim Rugova për 18 vjet udhëhoqi qëndresën legjendare të qytetarëve të Kosovës për liri, pavarësi, dinjitet. Ai u shndërrua në mishërimin e aspiratave, shpresave, idealeve më fisnike të qytetarëve të Kosovës, të cilat i mbrojti me një përkushtim të jashtëzakonshëm, me një qendresë epike, me sukses të madh. Sot, ai ndahet nga qytetarët e tij që aq shumë e deshën dhe e respektuan, ndahet nga familja, ndahet nga miqtë e tij, por jeta, shpirti, vepra e Ibrahim Rugovës shndërrohet në dritë, në frymëzim për të gjithë qytetarët e Kosovës, që me përkushtim, tolerancë, të çojnë përpara Kosovën, si një shoqëri demokratike të qytetarëve të barabartë përpara ligjit, si një vend të pavarur, i sigurtë në të ardhmen e tij europiane, integrimin në NATO dhe në BE. (Sali Berisha, Kryeministër i Shqipërisë) * * *


Shqiptarët e Kosovës më vdekjen e Ibrahim Rugovës, kanë humbur udhëheqësin e tyre, politika e matur e të cilit ishte kruciale në momentin kyç politik në të cilin po futet Kosova. Shpresoj dhe besoj së përfaqësuesit legjitim të shqiptarëve të Kosovës do të dinë ta vazhdojnë rrugën e nisur nga ai, duke marrë vendime të qarta për popullin e Kosovës por, duke i ikur ekstremizmit të mundshëm i cili do të ndalonte arritjen e qëllimeve të nisura. (Stjepan Mesiq, Presidenti i Kroacisë) * * *



Lufta e Presidentit Rugova për popullin e Kosovës do të mbahet mend për një kohë shumë të gjatë. Besoj se populli i Kosovës, edhepse i veshur në zi, do të gjejë forcë dhe do ta vazhdojë punën dhe për ta forcuar paqen dhe përparimin e Kosovës. (Pervez Musharaf, Presidentit të Pakistanit) * * *


Ibrahim Rugova, tash dihet jo më në hapësirën shqiptare, por edhe në atë evropiane dhe botërore është pranuar si një lider i shquar i Kosovës, si një nga liderët më të shquar të kombit shqiptar një njeri që u gjend në kohën e duhur në një moment të historisë shumë, shumë të rëndësishme për Kosovën dhe për gjithë kombin shqiptar. Kjo dashuri e popullit shqiptar, ky nderim që i bëhet sot, kjo jehonë e tij e dëshmon më së miri këtë që thashë. (Ismail Kadare, shkrimtar) * * *



Ibrahim Rugova, kryetar pa pallat e pa komb, luftëtar idesh, luftëtar i paqes, një burrë këmbëngulës dhe i vetmuar që e dërgoi popullin e vet drejt një të ardhmeje që nuk do të jete veçse e mirë, na përkujton angazhimin tonë dhe premtimet tona. Pa të, pa këmbënguljen e tij, pa rezistencën e refuzimit të tij, nuk do të kishte sot as Kosovë as shpresë së lirisë për të. Ai ishte një erudit, më me dëshirë autokrat, i paparashikueshëm dhe fleksibël njëkohësisht, njeri i dialogut, luftëtar këmbëngulës, shumë popullor dhe megjithatë i izoluar, gjithnjë i sjellshëm, aq sa druajtja e tij, kultura e tij e thellë dhe maturia e bënin ndonjëherë krenar. Dhe afër tij kaloi Historia. (Ismail Kadare), * * *

E takova Rugovën për herë të parë më 1990 në Cavtat, afër Dubrovnikut, kur Instituti Kombëtar Demokratik, me seli në Uashington, bëri njërën nga përpjekjet e fundit për të sjellë bashkë politikanët, shkrimtarët dhe intelektualët nga grupet e ndryshme etnike në Jugosllavinë që asokohe shpërbëhej me shpejtësi. U largova nga konferenca i bindur se treni tashmë ishte larguar nga stacioni dhe se grupet e ndryshme po shkonin secili në drejtimin e vet dhe të përkushtuar që këtë ta bënin me dhunë. Megjithatë, duke i dëgjuar zërat e ashpër të serbëve dhe të kroatëve, isha i befasuar nga butësia e Rugovës: ja ku ishte një udhëheqës i një grupi që është viktimizuar më shumë se të tjerët e megjithatë aty nuk kishte aspak hidhërim, asnjë sharje, aspak urrejtje. Rugova po ashtu kishe arsye të mjaftueshme personale për të mos falur: edhe babai edhe gjyshi i tij ishin vrarë nga komunistët e Titos në konfliktet civile pas vitit 1945. Duke reflektuar rreth këtij personi të pazakonshëm, patriotik dhe jo të dhunshëm, njeriu nuk mund të përmbahet nga mendimi se sa e ndryshme do të ishte skena jonë në Lindjen e Mesme po të kishin palestinezët një lider si ai. Rruga e Kosovës drejt pavarësisë ende është e shtruar me gurë, por me disa përjashtime të pakëndshme ajo nuk ka qenë e hapur me terrorizëm, dhunë dhe bombahedhës vetëvrasës. Populli i tij dhe bota duhet t'i falënderohen Ibrahim Rugovës për këtë: në butësinë e tij kishte çelik. (Shlomo Avinier, profesor i Shkencave Politike në Universitetin e Jerusalemit) * * *





Ibrahim Rugova ka qenë një udhëheqës i veçantë i popullit shqiptar në Kosovë, një udhëheqës që ndryshonte nga shumë udhëheqës shqiptarë, por edhe nga shumë udhëheqës në rajonin e Ballkanit. Udhëheqës të tillë të një forme të afërt ka pasur në botë, siç ishte Gandi, që shumë e krahasojnë Rugovën me Gandin, por siç ishte edhe Martin Luter, por edhe siç ishte Alende i Kilit. Merita e madhe e Ibrahim Rugovës është që e bashkoi popullin në një popull të vetëm që të luftonte për pavarësinë. Edhe ata që ishin për luftë në fund u bashkuan me Ibrahim Rugovën pasi ai ishte një burrë i mençur, dinte t'i zbuste gjakrat, dhe formoi një koalicion edhe me ato forca që kishin një drejtim tjetër për çlirimin dhe pavarësinë e Kosovës. Eshtë një fat i madh që ai vinte nga letërsi; udhëheqës, e nuk vinte nga politika të bënte më pas vjersha. Mendoj se ne nuk e kemi kuptuar aq mirë Rugovën. Unë e kam kritikuar për anën paqësore të drejtimit të tij, kam bërë edhe ironi me shallin e tij, dhe tani ndjej njëfarë pendese që në atë kohë nuk e kam kuptuar aq shumë. Por tani unë kam kuptuar që nuk kam pasur të drejtë. (Dritëro Agolli, shkrimtar) * * *





Dr.Ibrahim Rugova është personaliteti më i madh i kohës së re, ai është autor i shkrimit dhe i bërjes së historisë së lavdishme të Kosovës në këto dy decenie të fundit. Presidenti Ibrahim Rugova ishte burrështetasi i parë e më imadhi i Kosovës i cili krijoi miqësi të përhershme me vendet demokratike të Evropës e botës, e në veçanti me Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Dr.Ibrahim Rugova është lideri i parë i shqiptarëve u cili vuri themelet e shtetit të Pavarur të Kosovës. Ai është i pari Kryetar i Shtetit të Kosovës, i Kosovës së lirë e demokratike, i Kosovës së Pavarur. Burrat e mëdhenj e shkruajnë vetë historinë! Burrat e mëdhenj nuk vdesin kurrë! Presidenti Ibrahim Rugova, ishte një burrë i madh i Pavarësisë së Kosovës! (Akademik Mark Krasniqi, shkrimtar dhe kryetar i PSHDK-së) * * *



Intelektual që bëri emër qysh në vitet '70 të sh. 20 në fushën e studimeve letrare e të kulturës shqiptare, por njëherësh i angazhuar për të çuar përpara proceset e përgjithshme emancipuese në Kosovë dhe ndër shqiptarë, veprimtar i shquar në lëvizjen kulturore të studentëve me drejtimin e gazetës Bota e re, por edhe me botimin e revistës Dituria dhe të botimeve të veçanta, Dr. Ibrahim Rugova natyrshëm hyri në qarkun e elitës intelektuale të asaj kohe. Veprimtaria studimore në fushë të letrave dhe të kulturës shqiptare që Dr. Rugova ndërmori pas fazës studentore në Institutin Albanologjik solli si rezultat veprën e tij të gjerë që shënoi rritje të cilësisë së atyre studimeve dhe njëherësh ndikoi ndjeshëm në çlirimin e opinionit dhe të këndvështrimeve në ato fusha nga shtrëngesa të ndryshme ideologjike të kohës. Rrezatimet e tij butësisht çliruese intelektuale u përhapën jo vetëm përmes veprave të tij, po edhe përmes projekteve të shumta hulumtuese, udhëheqjes së revistave shkencore e kulturore dhe të Shoqatës së Shkrimtarëve të Kosovës. Me veprën e tij studimet shqiptare në fushat me të cilat ai u mor shënuan një hap cilësisht të ri. Në vitet '80 të sh. 20 në kohën e shtypjes së përgjithshme të shqiptarëve të Kosovës dr. Rugova bashkë me intelektualët e tjerë u ndodh në trysninë e përgjithshme të Serbisë, për çka u përdorën dhe mjetet e shtrëngimit të shtetit jugosllav. Qëndresa shqiptare shtypej egërsisht, ndërsa intelektualëve u binte barra që të hapnin rrugë për të shqyrtuar seriozisht kërkesat popullore për liri, barazi dhe emancipim. Në kohën e përshkallëzimit të trysnive mbi intelektualët në vitet 1988 9, Dr. Ibrahim Rugova, përmes Shoqatës së Shkrimtarëve të Kosovës qe ndër zërat që arrinin të artikuloheshin publikisht në mbrojtje të interesave kombëtare, kulturore e të tjera shqiptare dhe fare natyrshëm u bë bashkëbiseduesi më i parapëlqyer i opinionit publik evropian në këtë fushë. Në tërë dekadën e fundit të sh. 20 dr. Ibrahim Rugova u njoh ndërkombëtarisht si lideri i lëvizjes më të madhe paqësore në Evropë, lideri i lëvizjes së gjerë për emancipim, për çlirim kombëtar e për pavarësi të Kosovës. Personaliteti i tij u çmua lart për shpalosjen dhe begatimin e vlerave evropiane të kohës. Në vitet '90 dr. Ibrahim Rugova me Lidhjen Demokratike të Kosovës, së cilës i priu deri në çastet e fundit, u bë një nga figurat e shquara të lëvizjes politike në Ballkan drejt daljes nga shtrëngesat e përgjithshme të regjimeve komuniste, e në të njëjtën kohë drejt çlirimit kombëtar. Në këtë dekadë të rëndësishme për Kosovën Dr. Rugova dhe lëvizja demokratike së cilës i printe arriti ta ndërlidhte lëvizjen e Kosovës me përpjekjet për demokratizim në Shqipëri. Dr. Rugova ishte një nga bashkëbiseduesit substancialë në kontaktet e Perëndimit lidhur me Ballkanin. Përmes figurës së tij Kosova dhe lëvizja e saj për emancipim të përgjithshëm kombëtar, shoqëror e demokratik gjetën artikuluesin dhe zëdhënësin, u bënë të njohura dhe të pranishme në botën diplomatike të kohës në Evropë dhe SHBA. (Rexhep Ismajli, kryetar i ASHAK-ut)



Kur e kam takuar Ibrahim Rugovën për herë të parë, ai dukej si një zë i vetmuar, në betejë të vetmuar, duke bartur një shall që thoshte se do ta varte, vetëm kur ta sheh vendin e lirë. E shikoja duke ndjekur ëndrrën e popullit të vet nën kushte të jashtëzakonshme me urtësi dhe këmbëngulësi, dhe u bëra admirues dhe shok i tij. Çfarë kënaqësie ishte ta shoh më në fund në Prishtinë pa shallin e tij! Mbaj zi për ndërrimin e jetës, së bashku me tërë popullin e Kosovës. Derisa Kosova e fitoi lirinë nën udhëheqësinë e tij, tani përjetoi një humbje të tmerrshme në një pike kritike, kur shumë punë mbeten për tu bërë. (Riçrad Hollbruk, diplomat i njohur amerikan) * * *


Dr. Rugova ishte një njeri i madh dhe heroik që personifikonte shpresat dhe aspiratat fisnike të popullit të Kosovës për një shtetet sovran, të pavarur dhe të njohur nga komuniteti ndërkombëtar. Ka qenë privilegj për mua të punoja në aspektin profesional me Dr. Rugovën dhe ta konsideroja atë një nga miqtë e mi më të ngushtë gjatë rreth dy dekadave që kur u njoha me të. Përpjekja e madhe e Presidentit Rugova për lirinë, demokracinë dhe pavarësinë e Kosovës ka të njejtat përmasa me fushatat e ngjashme paqësore dhe historike të Mahatma Gandidit, Nelson Mandelës dhe Martin Luther Kingut. (Bob Doll, senator shumëvjeçar amerikan) * * *


Jam shumë i pikëlluar me rastin e vdekjes së presidentit Rugova. Kam pasur nder ta mbështes luftën e tij për paqe dhe liri. E kam dashur dhe e kam admiruar shumë. Rezistenca e tij e padhunshme ndaj shtypjes së Millosheviqit inspiroi botën. Me Presidentin Rugova jam takur shumë herë në Shtëpinë e Bardhë. Ka qenë kënaqësi, sa herë e kam takuar, sepse çdo herë më impresiononte me devotshmërinë dhe pasionin e tij për paqe, liri dhe për një të ardhme më të mirë për popullin e tij. Vdekja e Presidentit Rugova është humbje e madhe për Kosovën, por unë shpresoj se vdekja e Dr. Rugovës do t'i inspirojë të gjithë kosovarët që të vazhdojnë të punojnë më me ngulm për paqe dhe liri". (Bill Klinton, President amerikan 1992-2000) * * *


Eshtë një realitet tragjik që të kujton Moisiun në Bibël, i cili për 40 vjet u end në shkretëtirë, por nuk u lejua të futet në tokën e shenjtë. Lëvizja për pavarësi në Kosovë është udhëhequr nga Dr. Rugova, por tani që po fillojnë negociatat ai nuk do të jetë në tryezën e bisedimeve. Eshtë e rëndësishme që trashëgimia e tij të çohet përpara. (Dejvid Filips, drejtor Ekzekutiv i Fondacionit "Eli Vizel për Njerëzimin") * * *


Dr.Ibrahim Rugova, teoricien dhe kritik letrar para se shqiptarët të goditeshin përsëri nga gjëmat e errëta të historisë evropiane, është përcaktuar për aksion politik në mbrojtjen e 'ekzistencës'. Po ky nxënës i vjetër i Roland Bartit, i cili ka medituar dhe shkruar shumë mbi relacionet forcë-dije, nuk është angazhuar në një rrugë të çfarëdofshme, por universalizmi i tij është vullneti absolut për të luftuar për të drejtat e njeriut dhe për demokracinë. Kjo e ka shtyrë të praktikojë dhe të bëjë të ndiqet një politikë e mosdhunës, absolute, e cila dukej e parealizueshme në kontekstin e luftës dhe të vlimeve nacionaliste. I etshëm për tolerancë dhe hapje ndaj Evropës, Universiteti Parisi 8 është shumë i nderuar me pranimin në cilësinë e doktorit të nderit të Ibrahim Rugovës, shkrimtar pacifist dhe i guximshëm në rrugën e tij. Të mos pyesim ne sot 'se ç'presim nga Ibrahim Rugova', por më mirë të pyesim "se ç'pret një njeri i tillë nga ne". (Irene Sokolgarsky, presidente e Universitetit të Parisit VIII, 1996) * * *



Rugova erdhi në politikë në rrethana të veçanta dhe pasi që këtë e kërkonte nevoja e që mund ta krahasojmë me V. Havelin, i cili në vitin '86 thoshte: 'Për shkaqe të ndryshme të interesit të shkrimtarit, i cili mund të shkruajë për dashurinë, xhelozinë, për dështimin... për Zotin, ka një gjë të vërtetë që shkrimtari nuk mund ta evitojë kurrë, që është historia-situata sociale, epoka e tij që njëkohësisht do të thotë vetë politika'. Rugova është ky lloj shkrimtari që ka pranuar të mbajë mbi supe fatin e popullit të vet; është figurë e jashtëzakonshme, figurë e rrallë pacifisti jo vetëm në fjalë, por edhe në veprime. Këtë e ka vërtetuar tash shtatë vjet me gjithë pengesat dhe grackat e provokimet që ka. Rugova mban ekuilibrin mu nga ajo se si shkrimtar ka shkruar për përgjegjësinë dhe raportet e të mundshmes dhe pushtetit... Në vitin 1981 Kosova u bë pikë e kuqe e Evropës me manifestimet për liri e pavarësi që u shtypën me gjak. Procese politike, dënime të rënda. Në atë kohë Rugova ishte duke shkruar monografinë e Pjetër Bogdanit, shkrimtar i shekullit XVII, në Prizren, humanist dhe liberator i një pjese të Kosovës. Esetë e tij (1980) në 'Strategjinë e kuptimit', ishin shenja që nënkuptonin më vonë edhe në 'Refuzimi estetik', ku dëshmoi se letërsia është sipërore ndaj pushtetit, dhe se vetëm literatura ishte në formë të së mundshmes në veprimet e pushtetit. Rugova ishte i njohur me miqtë e tij Eqrem Basha e Rexhep Ismaili, të formuar në Francë, edhe pse në vitin 1985 mori qëndrim të guximshëm në mesin e shkrimtarëve, por edhe kur ishte në aksion të të shprehurit. Këtë e shpjegon në librin 'Çështja e Kosovës'. Denoncimi i terrorit së pari kaloi nga të shprehurit e letërsisë. Prej aty erdhi edhe miqësia për Francën, për studimet e tij nën disertacionin e dr. Roland Barthes (1976-1977). Semiologjia dhe strukturalizmi ishin arma e tij më e fortë. Ai ka deklaruar në libër se ka dy rrugë për intelektualin: të qëndrohet me librin dhe të merret me veprimin. Në vitin 1988 ishte kryetar i Shoqatës së Shkrimtarëve të Kosovës, kur në 'Refuzimi estetik' thekson: 'Refuzim do të thotë të mos pranohet ajo që imponohet'. Më 1989 ai diferencohet, i larguar nga e drejta, i zhgënjyer; çdo i dyti shqiptar i ndaluar nga policia - do të thotë mbi 700.000 veta." ...E gjithë biografia e dr. Rugovës del nga angazhimi i literaturës që prodhoi tipin e veprimit që ai udhëheq sot: lirinë dhe demokracinë. Dr.Rugova është një çelës që hap një rrugë nga literatura në aksion politik. Rugova është përcaktuar të shkojë deri në fund të lojalitetit të tij. Politika për të është një shërbim (service), por u mbetet besnik angazhimeve të tij si shkrimtar. Kështu, sistemi i tij politik është fryt i elaborimit me situatën... E shohim atë në pozicion intermediar midis intelektualëve të Perëndimit dhe të Lindjes, duke u inspiruar, po e citoj, nga të parët për atë çka i takon teorisë, por duke e pasur të njëjtin fat me të dytët" Ai do të preferonte pa dyshim të mbetej pranë librave: në mënyrë modeste thotë: 'Nëse mbetet diçka prej meje në historinë shqiptare, ky do të jetë emri im intelektual". (Mari Fransua Alen, profesoreshë universiteti dhe koautore e librit "Çështja e Kosovës" 1996) * * *


Nëse duhet ta them me dy fjalë, vlerësimi im për Rugovën shprehet me faktin se sot Kosova është në prag të pavarësisë, sepse pa kontributin e tij Kosova nuk do të ishte sot këtu ku është. Pra, nuk dua t'i jap individit rëndësi më shumë se ç'presupozohet në historinë moderne, por roli i figurave të mëdha të historisë, megjithatë është i pazëvendësueshëm. Në këtë kuptim, Rugova futet tek ato figura të mëdha evropiane të shekullit XX. Asnjë shqiptar, asnjë ballkanik nuk ka mundur të ketë kaq shumë histori. E veçanta e personalitetit të Rugovës është se ai arriti të krijojë një frymë, pra nuk bëri kalorësin e vetmuar, nuk e ndërtoi veten e tij si miti i Gjergj Elez Alisë, si të thuash, por veproi vërtet si një misionar i madh, mbolli frymën e tij në të gjithë shoqërinë e Kosovës, gjë që është madhështore. Rugova arriti të bindë të gjithë komunitetin ndërkombëtar se kjo është një frymë që i jep Kosovës të drejtën morale dhe politike të jetë një vend i pavarur. (Besnik Mustafaj, ministër i Jashtëm i Shqipërisë) * * *


Dhe në shtetin ende pa vend a në vendin ende pa shtet, në kryeqytetin e të cilit vihen menjëherë shtatoret e Nënë Terezës dhe të Skënderbeut, krahas të rënëve më të fundit, populli bën President Ibrahim Rugovën, njeriun urtak dhe të vendosur, të paepurin dhe të ballëpërballshmin, vizionarin, të armatosurin pa asnjë armë, me fushëbetejë idealet dhe të drejtën, paqen, bisedimet, diplomacinë, bindjen, sa dhe robërisë së vet nuk i iku përmes plojës. Lider në pushtim, intelektual i klasit të parë, politikan sa i thjeshtë dhe enigmatik, filozof gandist në Ballkanin e egër, me një shall tradicional, metaforë e shamisë tragjike që lidhnin në krye rugovasit e tij, akademik, firmë e njohur e letrave në kulturën kombëtare, kritik letrar fillimisht, kryetar i shkrimtarëve dhe kryetar i partisë së parë opozitare, i Lidhjes Demokratike, që të kujtonte në emër Lidhjen e hershme të Prizrenit, me portretin e Papa Vojtilës në sfond, tani për të kundërshtuar hapur regjimin komunist të sllavëve të jugut, hordhitë e të cilëve i vranë babanë dhe gjyshin mbas Luftës së Dytë Botërore. Jetimi që do të bëhej ati i një kauze, asaj të çlirimit, duke iu kushtuar i tëri pavarësisë së vendit, që dëshironte ta fitonte me mjete paqësore, edhe pse kishte përballë padrejtësi, mashtrime, dhunën e një shteti stalinist, krime dhe gjak. U shmangej të gjithave dhe asgjëje. Dhe u bë ikona e paqes në popullin e vet të pakët, që e bëri të njohur kudo bashkë me veten... Ai e pa nga larg pavarësinë, më qartë nga të gjithë dhe priu si një profet në ecjen e funeraltë drejt saj, dhe në mbërritje shkoi të shplodhet për të lënë ta prekin të tjerë e të tjerë, me mijëra, vetë popullin. (Visar Zhiti, shkrimtar) * * *



Çelësi për ta lexuar Rugovën përballë kritikës së kohës është libri Prekje lirike. Ky libër refuzon leximin e jashtëm/ sociologjizues/ideologjizues, dominant në kulturën letrare shqipe, dhe provon fuqishëm kritikën si rikrijim të veprës letrare. Aty normën e leximit e përcakton estetika e tekstit letrar e jo skemat sociale. Veprën e prodhon diskursiletrar; ajo përmbush këtë diskurs, duke qenë një shfaqje konkrete e tij, dhe asnjë strukture tjetër. (Kujtim M. Shala, kritik letrar) * * *



Vepra Kahe e premisa, me ndërtimin, strukturimin, kërkimin, argumentimin, referencat gati shteruese, kapërcen qëllimet fillestare të një monografie dhe merr përmasat e një enciklopedie për kritikën shqiptare si disiplinë të mendimit dhe kritikën letrare shqipe si zhanër letrar. Kjo pa dyshim është vepra më e madhe e më e ndërligjshme kritike e Ibrahim Rugovës, një nga veprat më të mëdha të kritikës shqiptare, duke e bërë autorin njërin ndër mendimtarët më të mëdhenj bashkëkohorë shqiptarë për letërsinë. (Sabri Hamiti, studiues i letërsisë) * * *



Mund të themi se monografia e Rugovës ? Vepra e Bogdanit? na jep vizionin kritik rugovian mbi këtë autor të letërsisë sonë të vjetër, apo, siç thonë për Rasinin e Bartit, se sjell një lexim kritik, një vision autentik të një kritiku të madh për një autor të madh. Bogdani i monografisë në fjalë, thënë shkurt, është Bogdani i Ibrahim Rugovës. Kjo monografi antologjike më në fund edhe hap periudhën e studimeve bogdaniane, po aq edhe të letërsisë së vjetër shqipe. (Ramadan Musliu, kritik letrar) * * *







Ibrahim Rugova, "kolosi i brishtë i Kosovës", siç është quajtur shpesh, është një president "siu generis". Presidentë të tillë, pa armë, pa zyre, pa ushtri, mund të tallen e të keqtrajtohen nga ata që kanë të gjitha këto, ashtu siç e tallën dhe i vunë kurorën me gjemba Krishtit. E në të vërtetë serbëve u pëlqen të tallen ashtu. E megjithatë, ky president pritet ndërkaq prej shefave të shteteve, çka jep shpresë se bota diçka ka mësuar, së paku nga historia e Krishtit. Mjafton të lexosh këtë rrëfim të gjatë të Rugovës, për të kuptuar mirë personazhin e vetë si dhe idetë e platformën e tij e të shqiptarëve. Por ajo që kapet edhe më qartë nga ky libër është se sa larg dhe sa lart qëndron ky lider shqiptar në krahasim me gjithë liderët e tjerë që e kanë kthyer Ballkanin në log të tërbimit e të zisë. Si i tillë Rugova s'është aspak një përjashtim. Përndryshe, po të ishte një përjashtim, po të ishte thjesht një poet a një vizionar vetanak, ai as do të kishte përkrahjen e gjithmbarshme të shqiptarëve e as do të zgjidhej prej tyre lider. Rugova është pjellë e një kombi, e një aspirate dhe e një qytetërimi, botës shqiptare. (Ismail Kadare, parathënie në librin "Ibrahim Rugova - Çështja e Kosovës). * * *








Kam qenë recenzues për disa libra, madje për disa libra problematikë. Se cila ka qenë sjellja ime me shkrimtarët në atë kohë, duke përfshirë rolin tim si recensues, kushdo mund t'u drejtohet autorëve të veprave që kam recensionuar, të cilët, në fakt "kështu ka qëlluar" në atë kohë jo vetëm nuk shiheshin me sy të mirë, por kishin edhe ndonjë problem me pushtet, si: Prof. Ramadan Sokoli, Dr. Ibrahim Rugova, Zija Çela, Fahri Balliu, Arben Imami, Petraq Kolevica dhe të tjerë. Për recensionin që u vu në vend të hyrjes në botimin e librit të I. Rugovës "Vepra e Bogdanit", madje, pati kritika të rrepta në shtypin letrar, derisa u arrit në përfundimin se "nuk mund të kërkohet humanizëm në një vepër me përmbajtje teologjike". Për më tepër, kjo polemikë u bë objekt diskutimi edhe në takimin e R. Alisë me intelektualët e kryeqytetit në gusht të vitit 1990. (Shaban Sinani "Një dosje për Kadarenë") ***



Dhe ja, krijuesi shfaqet tashti si artikulues i ëndrrës për liri, si prijës i popullit të vet. Rugova e njihte dhe e ka përmendur në studimet e veta filozofin antik Platonin, i cili poetët i mbante të paaftë në çështje shteti, i konsideronte si prijës të butë, që i mposht emocioni, mendim që u miratua dhe u përjashtua gjatë 2500 viteve. Edhe ata që pajtohen plotësisht me filozofin, nuk harrojnë ndërkaq të shtojnë: burrështetas edhe më i keq se poeti është ai që nuk ka lexuar asnjë poezi. Rugova krijues, që në nismë gjakon ta shtrijë edhe ta gjejë sa më thellë shpirtin e gjuhës dhe të mendjes, të popullit të vet ndër shekuj, që në fillim ëndërronte të gjejë shkallët e lidhjes, vazhdimësisë të këtij shpirti në kohë, t'i bëjë ato të prekshme, si fjalë dhe parafjalë, për kohën e vet, krijues që do të jetë kërkues i qartë, deri në rreptësi, i vlerave në art. Tani në rolin e prijësit, natyra paqësore dhe tolerante, tingëllojnë si misionare, në një strategji për të mos lëshuar pe, para asnjë çmimi. Ibrahim Rugova, edhe si prijës, edhe si krijues, ka zënë vend të rendësishëm në historinë politike dhe kulturore shqiptare. Ka lënë gjurmë të qëndrueshme edhe gjatë ecjes së parë, edhe gjatë së dytës. Do të mbeten vallë njësoj në mbamendjen kolektive shqiptare, vepra kritike dhe ajo politike? Mund të themi me bidje të plotë se si krijues, Ibrahim Rugova nuk do të mund të anashkalohet. Por, ndërkaq, si prijës, ashtu siç e përfundoi jetën, mbetet të dëshirojmë të njëjtën. Mbase vepra e tij në fushën e atdhetarisë do të ketë më shumë fat: do të ndërpritet tradita shqiptare që gjithçka të fillojë nga e para, me atë që vjen i fundit. Mbetet për t'u dëshiruar ndërprerja e këtij ceni shqiptar, por jo edhe për t'u besuar plotësisht, kur të kihen parasysh këto ditë zie: sidomos lotët dhe "lotët", dhimbjet dhe "dhimbjet", bindjet dhe "bindjet", të shfaqur me aq bollëk para ekraneve televizive. ( Ali Aliu, akademik dhe kritik letrar)

[KILI MERTURI]

Paskal Milo ka shkruar për himë goven në librin e tijë.
Lexojeni!

Kili
SHQIPËRIA ETNIKE ËSHTË GJAKU IM QË NUK FALET!
BAC , U KRYMB , E HASA ME SHOKË PO LAVDËROHET ME KRYMBJEN E KOSOVES!

BAC , U BO HASA FILOZOF, e HIMA OSHT QU LUGAT! AIIIIIIIIIIII MEDET PËR NE!

[Pa_doreza2]

Tito në letërsinë shqipe në Jugosllavi



Nga Ibrahim Rugova

Prishtinë, Dhjetor 1977



Kopja e studimit të Rugovës për Titon



Duke punuar në këtë temë, vetvetiu m‘u imponua problemi i një vështrimi teorik të çështjes, apo ndoshta, po ashtu, vetvetiu m‘u imponua edhe nga interesimi im teorik, që po e formuloj në formë pyetëse - tezë: përse shkrimtarët dhe artistët, për objekt të veprave të veta i marrin shëmbëlltyrat e kohës së vet, dhe madje përse në mënyrë të vazhdueshme! Në vijim do të përgjigjem me shembullin e Titos dhe me praktikën krijuese të letërsisë sonë.

Që në fillim mund të thuhet se shëmbëlltyra e Titos është mjaft e pranishme në letërsinë shqipe në Jugosllavi, do të thotë në të gjitha format e krijimit letërar. Me këtë rast çështjen e pranisë duhet ta vështrojmë dhe ta pranojmë në kuadër të procesit të difirencimit që ekziston midis formave letrare, e cila gjë i tregon dhe i vërteton mundësitë dhe validitetin e formave të veçanta ndaj objektit. Ky shpjegim teknik letrar na sjell në përfundimin se prania e objektit realizohet përmes shkallëve të ndryshme, po me funksion e me qëllim të njëjtë e të përbashkët. Po i theksojmë këto ndryshime të formave në prosede, në metodat e krijimit. Në prozë, vërtetë në roman dhe në tregim, fytyra e Titos dhe prania e tij identifikohen plotësisht dhe nënkuptohet me të drejtë me ngjarjen e madhe të revolucionit të armatosur, të cilën ai e vuri në lëvizje dhe çka është e arsyeshme artistikisht dhe jetësorisht. Nuk del fare si personazh i drejtpërdrejtë në mënyrë deklarative, po përmes frymës së veprës - aksionit - veprimit të tij, të njerëzve që bëhen realizues të ideve dhe të ndërmarrjeve të veprës së tij. Kjo ka të bëjë me faktin se shkrimtarët duan që fytyrën e tij ta realizojnë artistikisht, natyrshëm, ashtu çfarë është e madhe në realitetin historik dhe në realitetin bashkëkohës.

Pra, vetëm ajo që jepet artistikisht mirë e me vlerë, është ekuivalente e reales, vërtet vetë realja, e që merret si një nga çështjet - çelës, në të cilat sprovohet arti, e edhe letërsia, në rastin kur ka të bëjë me fytyra të njohura historikisht dhe bashkëkohësisht, siç është Tito me këtë rast.

Ndërsa po e shqyrtojmë këtë çështje duhet të përmendim një të vërtetë tashmë të njohur e të pranuar në historinë dhe filozofinë e artit se, shkrimtarët dhe artistët, si idhtarë të përhershëm të njeriut, të lirisë së tij, te fytyrat historike të jetës sociale - revolucionare, ndalen vetëm atëherë, kur në to, brenda tyre, pos tjerash gjejmë figurën- njeri të plotë, i cili punon dhe vepra e tij i kushtohet plotësisht njeriut, mirëqenies së ekzistencës së tij. Ky shpjegim teorik letrar, e njëkohësisht filozofik bashkëkohës e vërteton dhe e qartëson fortë mirë interesimin e shkrimtarëve tanë për Titon, sepse tek ai gjetën, zbuluan njeriun e vërtetë me të gjitha cilësitë që e karakterizojnë veprimin e madh njerëzor, veprimin e përjetshëm. Më shkurt, artistët ndalen tek ata që i zgjerojnë hapësirat e realizimit të njeriut në jetë dhe në vepër, ashtu siç bëri Tito. Pra, njerëzit e tillë, që shkenca i shpejgon si gjenialë, krijojnë vazhdimisht hapësira të reja për njeriun, pra janë krijues e jo dogmatë e statistë në skenën historike e shoqërore, sepse ata, me aftësi të rrallë i shtrojnë dhe i zgjidhin kërkesat dhe nevojat e kohës në të cilën jetojnë e veprojnë, do të thotë prekin në pikat neuralgjike vendimtare të shoqërisë njerëzor duke i vënë njerëzit në lëvizje të orientuar, të drejtë, në aksion.

Përveç kësaj, shkrimtarët tanë e përjetësojnë fytyrën e Titos, sepse në të që me kohë kanë gjetur me të vërtetë realizimin e vet nacional, social e intelektual, do të thotë tri elementet qenësore për ekzistencën individuale e kolektive. Nëse pranohet e vërteta e thënë metaforikisht se artistët-poetët janë antena të shoqërisë, atëherë mund të nxjerrim një konstatim se, shkrimtarët tanë, në vizionin dhe në praktikën revolucionale të Titos, gjetën një nga idealet e veta më të qëlluara dhe sinjalizuan në mënyrë arstitike vlerën e vërtetë të pamohueshme të tij.

Përderisa në prozë është i pranishëm, në radhë të parë, në kuadër të mundësive dhe të efekteve artistike të realizimit të zhanrit, pra në mënyrë të plotë që na e sinjalifikojnë "Ditari..." i F. Hoxhës një pjesë e prozës së H.Sylejmanit dhe të Sinan Hasanit, në poezi, e cila konsiderohet si zhanër dhe formë solemne më komunikative, fytyra e Titos ngritet vazhdimisht, duke u bërë objekt qëndror-poetik, në dritën e plotë të veprës së tij të madhe. Kështu, poezia e kuptuar si formë më komunikative, ka një aftësi dhe fuqi të jashtëzakonshme për identifikim apo për simbolizimin e veprave të mëdha në histori dhe në bashkëkohësi, të vizioneve të tyre të pandërprera e thelluese.

Thënë historikisht, fytyra e Tito në poezi bëhet objekt i rëndësishëm që në krijimet e para gjatë Revolucionit të armatosur dhe vazhdon deri në ditët më të vonshme. Ajo nuk qe vetëm inspirim, po edhe realizim i poezisë dhe i artit në përgjithësi.

Në një pjesë të mirë të poezisë ku poezitë kushtuar Titos nga Esad Mekuli, Mehmet Hoxha, Tahir Jaha, Latif Berisha, Enver Gjergjeku e të tjerë, shfaqet një komunikim i drejtpërdrejtë me të dhe merret me të drejtë në kuptim të gjerë të krijuesit të madh. Për shembull të gjithë këtë e shëmbëllen më së miri poezia e E.M, "Ty që je liria jonë", ku Tito shfaqet si simbol i lirisë dhe i realizimit kombëtar e social të shqiptarëve, krahas me atë të kombeve dhe të kombësive të tjera.

Në disa poezi të tjera siç janë "Flamur shekujsh" (Ali Podrimja), "Dy ditëlindje" (Rrahman Dedaj) dhe "Flet Tito" (Mirko Gashi), kemi të bëjmë me një përpjekje tjetër të poetëve tanë, me atë që përmes prosedeut poetik të simbolizimit fytyra e Titos të marrë kuptim universal të gjithëkohshëm, si simbol i një kreatori për të mirën e përgjithshme, se vepra e tij është model real, që hyn në fondin e përgjithshëm të njerëzimit.

Përveç identifikimit, si kusht i domosdoshëm i fuqisë poetike dhe i bindshmërisë së saj, në poezinë e përmendur të Ali Podrimjes, kemi simbolin flamur, i cili simbolizonte, emblemën e ekzistencës kombëtare dhe atë shoqërore, të vendosur në përjetësimin e flamurit që qëndron në hapësirat kohore të shekujve të historisë. Ndërsa me simbolet e tjera si Diell, Bukë, Qiell, poeti simbolizon tri kushte të rëndësishme e të domosdoshme të ekzistencës, të cilat me këtë rast, nuk po i përkthej në gjuhën teorike.

Në vjershëm e Mirko Gashi, "Flet Tito", e cila përmes theksimit të aktivitetit të ligjërimit të Titos, që gjithmonë i ka në pajtim fjalën dhe aksionet, poeti simbolizon qëndrueshmërinë dhe vendosmërinë e tij në të gjitha momentet e kohës. Kështu simboli i tij qëndror, Kepi i Shpresës së Mirë (Tito) del si një Parim i Shpresës dhe i realizimit real, siç do të mund ta shpejgonim me filozofinë e paraqitur në parimin e Shpresës të E.Blochut.

E këtillë, fytyra e Titos shfaqet edhe në letërsinë për fëmijë, e që do të mund të ishte objekt i një studimi të veçantë. Tito si simbol i së Mirës, i heroit, i mësuesit dhe i edukuesit trajtohet me sukses në veprat e Maksut Shehut, Rifat Kukajt, Agim Devës e të tjerëve.

Në fund, me qëllim që të përforcojë edhe me përgjigjen lidhur me pyetjen që shtrova në fillim të kësaj paraqitjeje po shtoj edhe këtë se, mesazhi simbolik i artistit, i poetëve dhe shkrimtarëve tanë në përgjithësi, është plotësisht adekuat me mesazhin e veprës së Titos, i cili sot gëzon një unanimitet të jashtëzakonshëm e të përgjithshëm, jo vetëm brenda, por edhe jashtë vendit, çfarë e gëzonte vetëm Lenini. Adekuatësia e këtij mesazhi, pos momenteve të tjera që i përmenda më sipër, ka të bëjë edhe me të njohurën teorike e historike se, poetët dhe revolucionarët e mëdhenj i lidhin vizionet dhe idealet më të thella për njeriun, pra bëhet bashkudhëtarë në rrugën e infinitumit për të mirën njerëzore. Këtë lidhje midis artistëve dhe revolucionarëve, në mënyrë më të natyrshme dhe të paimponuar, pra të dalë nga situata reale historike, e gjejmë në historinë më të re kur është fjalë për fytyrën e Leninit. Le t'i kujtojmë me këtë rast Majakovskin, Bllokun, Jeseninin e të tjerë. Të njëjtën lidhje, po ashtu të natyrshme dhe të fuqishme, e gjejmë kur e vështrojmë fytyrën e Titos në veprat artistike, e sidomos në ato poetike.

Në përfundim e sipër të theksojmë edhe një fakt tjetër mjaft të rëndësishëm se Tito, duke qenë vazhdimisht në krye të shoqërisë sonë, krijoi një liri të vërtetë arti e krijimi në kuptim të realizimit të plotë të lirisë, çfarë nuk gjendet në ndonjë vend tjetër socialist, e cila ishte e pranishme vetëm në kohën e Leninit, kurse te ne kjo u bë parim shoqëror e kulturor.

Përveç kësaj, shkrimtarët tanë e përjetësojnë fytyrën e Titos, sepse në të që me kohë kanë gjetur me të vërtetë realizimin e vet nacional, social e intelektual, do të thotë tri elementet qenësore për ekzistencën individuale e kolektive. Nëse pranohet e vërteta e thënë metaforikisht se artistët - poetët janë antena të shoqërisë, atëherë mund të nxjerrim një konstatim se, shkrimtarët tanë, në vizionin dhe në praktikën revolucionare të Titos, gjetën një nga idealet e veta më të qëlluara dhe sinjalizuan në mënyrë artistike vlerën e vërtetë të pamohueshme të tij.

nga pashtriku

[Pa_doreza2]

[Analiza politike - historike



Realpolitika e Ibrahim Rugovës

( 2 )



Përmbajtja e lëndës



- Cilës elitë intelektuale i takonte Ibrahim Rugova, në epokën e Titos?!

- Shembëlltyra e J.B.Titos në studimet Ibrahim Rugovës!

- Cila ishte fytyra e vërtet e Titos në sytë e shqiptarëve?!

- Sekretari i OTh të LKJ-së Ibrahim Rugova - diferencues i intelktualëve që përkrahën kërkesën “Kosova Republikë!”,

- Kush e zgjodhi Ibrahim Rugovën, Kryetar të Shoqatës së Shkrimtarëve të Kosovës?!



Shkruan: Sheradin BERISHA /03. 05. 2008



Roli politikë-shkencor...i Ibrahim Rugovës, gjatë

periudhës së regjimit të Titos!



* * *



Cilës elitë intelektuale i takonte Ibrahim Rugova,

në epokën e Titos ?!



Ndonëse parimet themelore të Lidhjes Komuniste të Kosovës dhe të politikës autonomiste në Kosovë u ndërtuan mbi bazën e besnikërisë ndaj Jugosllavisë socialiste vetëqeverisëse të Titos, klasa politike shqiptare (në krye me Fadil Hoxhën, Xhavit Nimanin dhe Mahmut Bakallin) që ishte vënë në shërbim të këtij regjimi, me kohë ka profilizuar edhe një Elitë (klasë) intelektualësh shqiptarë, e cila fillimisht kishte kaluar nëpër “sita” të organeve pushtetore të regjimit, duke dhënë kështu prova lojaliste ndaj doktrinës “titiste - socializmit vetëqeverisës jugosllavë”. Kjo elitë intelektualësh, ndonëse vepronte nën ombrellën e strukturave të regjimit, i drejtonte dhe i kontrollonte institucionet shkencore, mediat: RTP-në, gazetat dhe revistat informative – shkencore, shtëpitë botuese etj, me një fjalë kontrollonte të gjitha institucionet akademike shqiptare në Kosovë! Dhe, pikërisht kësaj elite intelektuale i takonte edhe Ibrahim Rugova.



( Foto: Josip Brozi me Jovankën për vizitë në Kosovë, në vitet e 70-ta )



Ibrahim Rugova, përveçse ishte student i dalluar, ai në Fakultetin Filozofik u shqua edhe si aktivist i Lidhjes së Rinisë Socialiste të Jugosllavisë (LRSJ-së). Pas një kohe, kur dëshmoi përkushtimin e tij të madh ndaj politikës së regjimit komunist, u propozua dhe më pastaj u pranua si anëtar i Lidhjes Komuniste të Jugosllavisë - LKJ-së. Rugova më 1971 diplomoi në Fakultetit Filozofik të Prishtinës në Degën e Albanologjisë. Si komunist i devotshëm, atij iu besua detyra redaktorit në gazetën studentore “Bota e re” dhe në revistën “Dituria” (1971-1972). Qysh në fillim të viteve të 70-ta, z. Rugova u mor edhe me kritikë letrare dhe në këtë drejtim ka shkruar disa libra, ku kryevepra e tij është libri për Pjetër Bogdanin. Në vitin 1976/77 atij do t´i mundësohet specializimi në fushën e teorisë letrare në Paris, tek prof. Roland Barthesi. Ibrahim Rugova për afro dy dekada rresht, punoi në Institutin Albanologjik të Prishtinës si hulumtues i letërsisë. Për një kohë ka qenë edhe kryeredaktor i revistës "Gjurmime albanologjike", që e nxirrte ky Institut. Rugova përveç punës shkencore, në Institutë ka pasur edhe një funksion politik atë të sekretarit të LKJ-së, përmes të cilit ka ushtruar gjegjësisht ka funksionalizuar politikat programore të dala nga forumet partiake-shtetërore të KQ të LKJ-së.



Në biografinë zyrtare të Ibrahim Rugovës thuhet se: “Më 10 janar 1945, komunistët jugosllavë ia pushkatuan babain e tij, Ukë Rugova dhe gjyshin Rrustë Rugova, që kishte qenë luftëtar i njohur kundër çetave çetnike që po depërtonin gjatë Luftës së Dytë Botërore në krahinën e Rugovës”. Për mënyrën se si janë vrarë babai dhe gjyshi i Rugovës kam lexuar shumë versione, por, nuk dua të merrem fare me to.



Nëse është i sakt citati zyrtarë lidhur me vrasjen e tyre, atëherë natyrshëm shtrohet pyetja logjike:



- Si ishte e mundur që Ibrahim Rugova, (të cilit partizanët e Titos ia kishin vrarë të atin dhe gjyshin “si nacionalistë, ballistë…”), qysh në rininë e tij studentore u bë një nga aktivistët më të zellshëm të LRSJ-së, dhe më vonë të pranohet si anëtarë i LKJ-së, dhe si tillë t´i gëzonte të gjitha privilegjet politike, intelektuale etj., po nga ky regjim antishqiptar?! Ndërsa, dihet mirëfilli se mijëra fëmijë, të atdhetarëve shqiptarë (që u burgosën, u vranë e u ekzekutuan pas luftës së dytë botërore, nga regjimi i Tito-Rankoviqit), përndiqeshin këmba-këmbës nga syri e veshi i UDB-së, dhe familjet e tyre konsideroheshin si armiq të rrezikshëm të shtetit jugosllavë ( !!! )…



Shembëlltyra e J.B.Titos në studimet e Ibrahim Rugovës!



Ibrahim Rugova krahas punës në fushën e kritikës latrare në Institutin Albanologjik të Prishtinës, me përkushtim ka shkruar edhe studime shkencore-letrare kushtuar shëmbëlltyrës së Josip B. Titos. Më 9 e 10 dhjetor të vitit 1977, kur në Prishtinë u mbajt simpoziumi me moton: “Tito për Kosovën, Kosova për Titon / Tito o Kosovu, Kosovu o Titu”, Ibrahim Rugova mbajti referatin kryesor me titull: “Tito në letërsinë shqipe në Jugosllavi”.( Shiko kopjen e studimit të Rugovës për Titon ) Në këtë studim “shkencor”, z. Rugova kryetarin Tito e cilësonte si njeri “gjenial”, “si simbol i së Mirës, i heroit, i mësuesit dhe i edukuesit”, dhe sipas tij ai “gëzon një unanimitet të jashtëzakonshëm e të përgjithshëm, jo vetëm brenda, por edhe jashtë vendit (Jugosllavisë), çfarë e gëzonte vetëm Lenini”.



Sakaq Ibrahim Rugova në këtë studim ndër të tjera thekson se: “Tito, duke qenë vazhdimisht në krye të shoqërisë sonë, krijoi një liri të vërtetë arti e krijimi në kuptim të realizimit të plotë të lirisë, çfarë nuk gjendet në ndonjë vend tjetër socialist, e cila ishte e pranishme vetëm në kohën e Leninit, kurse te ne kjo u bë parim shoqëror e kulturor”.



Ky studim i Ibrahim Rugovës në vitin 1979 u botua në një libër voluminoz në faqet 407 - 410, në gjuhën shqipe dhe serbokroate. Ndërsa pas demonstratave të pranverës 1981, u botua edhe në “Zërin e rinisë” të 16 e 23 maj 1981 në faqet 20-21 etj.



Lexo të plotë studimin e Ibrahm Rugovës:

“Tito në letërsinë shqipe në Jugosllavi”



Cila ishte fytyra e vërtet e Titos në sytë e shqiptarëve?!



Ndërsa Josip Broz Tito, për Ibrahim Rugovën dhe elitën intelektuale pro-titiste të cilës i takonte ai, ishte “simbol i së mirës, i heroit, realizues i plotë i lirisë”..., nuk mund të thuhet (në asnjë mënyrë) se ishte i tillë edhe për popullin e përvuajtur shqiptar, përkundrazi ai ishte përdhunues i lirisë dhe i dinjitetit tonë kombëtar.



Për të argumentuar këtë gjë, po i referohem fakteve historike:



Dihet mirëfilli se pas Luftës së Dytë Botërore, populli shqiptar në Kosovë dhe në vise të tjera etnike (që mbetën padrejtësisht jashtë kufijve të Shqipërisë londineze), u persekutua në format më mizore nga regjimi jugosllav i Titos.



- Tito me shtabin e tij gjakatarë, nga viti 1944 e këndej, ka përndjekur, burgosur, vrarë e ekzekutuar mijëra shqiptarë, të cilët nuk u pajtuan me sundimin e Jugosllavisë së re të AVNOJ-it dhe si ideal patën bashkimin kombëtar; ( Shiko foton: Shtabi i Titos gjatë LDB: Bakariq, I.Milutinoviq, E.Kardel, J.B.Tito, A.Rankoviq, S. Vukmanoviq-Tempo, M.Gjilas )

- Sipas të dhënave të atdhetarit Xheladin Hana( i cili më 15.12.1948 vritet mizorisht nga UDB-a famëkeqe ), rezulton se deri në vitin 1947 OZN-a dhe forcat pushtuese ushtarake jugosllave të J.B.Titos, kanë vrarë mizorisht rreth 86.000 shqiptarë, prej të cilëve 36.000 në Rrafshin e Kosovës; 23.000 në Rrafshin e Dukagjinit dhe 27.000 të tjerë në trevat etnike shqiptare në Maqedoni. Gjatë kësaj periudhe janë kryer 220.000 bastisje në familjet shqiptare (duke i përfshirë këtu edhe bastisjet e përsëritura në të njëjtat familje); Pastaj mbi 200.000 shqiptarë kanë kaluar nëpër duartë e OZN-ës famkeqe si dhe janë zhvilluar tetë operacione me përmasa të gjera ushtarake të ndihmuar edhe nga OZN-a (më vonë UDB-a) dhe të gjitha këto operacione janë kryer, kundër shqiptarëve, por jo edhe ndaj serbëve, malazezëve apo maqedonasve.

- Ishte Tito ai që në shkurt 1953, në Split të Kroacisë, me ministrin e jashtëm turk Fuad Kyprili, nënshkroi “marrëveshjen gjentelmene” me anë të së cilës ripërtëriu konventën jugosllave-turke të vitit 1938, për shpërnguljen e shqiptarëve në Turqi;

- Ishte Tito ai që për realizimin e kësaj marrëveshjeje antishqiptare ngarkoi ministrin e brendshëm federativ, famëkeqin Aleksandër Rankoviç, ku ky i fundit pastaj themeloi një shtab operativ të përbërë nga oficerë e udbashë të sprovuar kundër shqiptarëve; Dhe ky Shtab i Tito-Rankoviqit duke përdorur të gjitha strukturat shtetërore(në nivelë federativë, republikan e krahinor), në periudhën 1953-1966 i detyroi me dhunë të shpërngulen 452. 371 shqiptarë për në Turqi; Dhe kjo shpërngulje është bërë me këtë dinamikë:

Më 1952---------------------------- 37.000 veta

Më 1953---------------------------- 19.300 “

Më 1954---------------------------- 17 500 “

Më 1955---------------------------- 51.000 “

Më 1956---------------------------- 54.000 “

Më 1957---------------------------- 57.710 “

Më 1958---------------------------- 41.300 “

Më 1959---------------------------- 32.000 “

Më 1960---------------------------- 27.980 “

Më 1961---------------------------- 31.600 “

Më 1962---------------------------- 15.910 “

Më 1963---------------------------- 25.720 “

Më 1964---------------------------- 21.530 “

Më 1965---------------------------- 19.821 “...



Ndërkaq gjatë kësaj periudhe kohore me dhunë detyrohen të shpërngulen edhe mijëra shqiptarë, kryesisht nga trojet etnike shqiptare në Mali të Zi (nga Hoti, Gruda, Plava, Gucia, Vuthaj, Ulqini, Tivari, Triepshi, Shpuza, Kraja etj.) për në SHBA, Kanada, Australi e vende të tjera tejoqeanike



- Shtabi i Tito-Rankoviqit ishte ai që në dimrin e acartë të vitit 1955/56 shpiku aksionin për mbledhjen e armëve, ku gjatë ekspeditave të policisë / UDB-së, në format më çnjerëzore i rrahu, u keqtrajtoi e i persekutoi mbi 30 mijë shqiptarë. Në këtë operacion kriminal shtetëror UDB-a i mbyti me torturë 103 shqiptarë, ndërsa 10 mijë të tjerë u gjymtuan për jetë. Dhe ky aksion famëkeq kishte nisur pikërisht nga fshatrat e trevës së Rugovës, atje ku kishte lindur dhe kaluar një pjesë të rinisë Ibrahim Rugova.

- Tito - ky “simboli i së mirës” së Ibrahim Rugovës, ishte ai që në periudhën 1945-1966 burgosi e dënoi mbi 280 mijë atdhetarë shqiptarë, ndonëse burgosjet e shqiptarëve nuk u ndalën dot deri në vitin 1999. Dhe po t´i referohemi të dhënave policore jugosllave, del se vetëm gjatë viteve 1979-1991 qenë burgosur e keqtrajtuar rreth 900 mijë shqiptarë, prej tyre 750 mijë në Kosovë dhe 150 mijë të tjerë në Maqedoni, Mal të Zi, në Kosovën Lindore etj. ( ...) ...

- Lexo një fragment: Ndjekjet, burgosjet dhe persekutimi i shqiptarëve nga regjimi i Titos, gjatë viteve 1948 – 1968



Kjo është fytyra e vërtetë e Josip Broz Titos, i këtij simboli “të së mirës, i heroit, i mësuesit dhe i edukuesit ” të Ibrahim Rugovës...!



Sekretari i OTH të LKJ-së Ibrahim Rugova - diferencues

i intelktualëve që përkrahën kërkesën

“Kosova Republikë!”



Ibrahim Rugova, ndonëse ishte anëtar i dalluar i LKJ-së, me vendim të KK të LK të Kosovës emërohet sekretar i Organizatës Themelore të LKJ-së në Institutin Albanologjik në Prishtinë dhe këtë funksion politik e ushtron deri në vitin 1987. Pas demonstratave gjithëpopullore të pranverës së vitit 1981, z.Ibrahim Rugova duke qenë në krye të kësaj organizate partiake, pa hezitim është përfshirë edhe në realizimin e “Platformës politike të Komitetit Qëndror të LKJ-së për Kosovën”. Në këtë situatë të jashtëzakonshme nëpër të cilën po kalonte populli shqiptar në Kosovë, z. Rugova do të gjendet në krye të komisionit për diferencimin dhe luftimin e “nacionalizmit dhe separatizmit” shqiptar në institut, pra të të gjithë atyre që në një mënyrë a tjetër u solidarizuan me kërkesën studentore “Kosova Republikë!” dhe për këtë aktivitet të tij ka shkruar edhe shtypi i kohës: “Rilindja”, ”Jedinstvo” etj



Kështu, ta zëmë, në gazetën „Rilindja“ të datës 30 shtator 1982 në artikullin me titull „Akademikut dr. Rexhep Qosja iu shqiptua vërejtja partiake“, Kryetari i komisionit për diferencim Ibrahim Rugova në diskutimin e vetë theksoi se „procesi i diferencimit duhet të jetë i vazhdueshëm dhe i gjithanshëm, kurse sa i përket masës së propozuar, si anëtar i sekretariatit të OTH të LK propozoj që Rexhep Qosjes t'i shqiptohet masa - vërejtja partiake, sipas propozimit të grupit të punës të të dy kryesive, të cilin e kemi miratuar edhe ne“. (!!!)



Kush e zgjodhi Ibrahim Rugovën, Kryetar të Shoqatës së

Shkrimtarëve të Kosovës?!



Në vitin 1988 Ibrahim Rugova nga strukturat pushtetore të LKJ-së, emërohet Kryetar i Shoqatës së Shkrimtarëve të Kosovës (pavarësisht se shkrimtarët kishin propozuar që Anton Pashku të jetë kryetar i kësaj shoqate) dhe këtë funksion e “ushtroi” deri në vitin 1999, krahas shumë funksioneve të tjera politike, të cilat s´ishin aspak funksionale. Ibrahim Rugova në cilësinë e Kryetarit të SHSHK-së, në qershor të vitit 1989, pikërisht në kohën kur po mbahej tubimi famëkeq i Gazimestanit (me rastin e 600 vjetorit të Betejës së Kosovës) intervistohet nga gazetarja proserbe Renate Flotao dhe kjo intervistë (që në thelb s´´kishte tone të theksuara patriotike) u botua në revistën gjermane “Der Spiegel”. Atë vitë Ibrahim Rugova është intervistuar edhe nga disa gazeta tjera perëndimore, si: “L´Unita”, “Veçer”, “Telex”, “Start” etj., dhe kjo ka bërë që ai të afirmohet në botë si një intelektual me botëkuptime liberale.

nga pashtriku

[Pa_doreza2]

KËTA JANË DENONCUESIT E ADEM DEMAÇIT!

FAHREDIN GUNGA - KY “KEPI I SHPRESËS SË MIRË“ ME SHOKË, DIKUR DENONCUES TË ADEM DEMAÇIT NË UDB !!!


Shkruan: Sheradin BERISHA

Më 09.11.2006

* * *

Të martën, më 07.11.2006 në ambientet e Shtëpisë së Kulturës „Rexhep Mitrovica“ në Mitrovicë, u mbajt takimi poetik ndërkombëtar “Kepi i Shpresës së mirë-Fahredin Gunga“. Në këtë takim mori pjesë edhe shkrimtari ynë i njohur Ismail Kadare, të cilit me këtë rast Kryetari i Kuvendit të Kosovës z.Kolë Berisha ia dorëzoi çmimin e ndarë nga juria për këtë vit me emërtimin “ Kepi i Shpresës së mirë-Fahredin Gunga“.

Kadare, pasi e pranoi këtë çmim tha se” jam vërtet jashtëzakonisht i prekur dhe i nderuar që ndodhem sot në këtë qytet për të marrë një shpërblim që mban emrin e mrekullueshëm”Kepi i Shpresës së Mirë”për përkujtim të poetit Fahredin Gunga, të cilin e kam njohur dhe e kam çmuar“. Vet fakti se Ismail Kadare e paska njohur poetin Fahredin Gunga dhe e paska çmuar shumë atë, më ka dhënë shkas të shpërfaq një histori të errët të poetit Fahredin Gunga, që kujtoj se është shumë pak i njohur në opinionin e gjerë shqiptar.



Ismail Kadre duke pranuar çmimin "Kepi i Shpresës së Mirë” nga Kolë Berisha



Dihet mirëfilli se i çmuari i z.Kadare – Fahredin Gunga, qysh në rininë e tij studentore ishte vënë në shërbim të regjimit komunist, regjim ky që në vazhdimësi (pas luftës së dytë botërore e këndej), ka përndjekur, ka persekutuar e burgosur mijëra atdhetarë shqiptar, të cilët u përpoqën në forma të ndryshme, për t’u çliruar nga pushtuesit serb.

Konkretisht në vitin 1958/59 Fahredin Gunga së bashku me disa shokë të tij, ka qenë i përfshirë në denoncimin e Adem Demaçit, në organet e sigurimit shtetëror jugosllavë(UDB), dhe për pasoj z.Demaçi u denua me pesë vite burgim të rëndë.

Për ta bërë më të qartë këtë veprimtari destruktive të Gungës me shokë, po i referohemi dokumenteve arkivore të kohës.

* * *

ÇKA DËSHMUAN FAHREDIN GUNGA, DIN MEHMETI, ZEKERIA CANA DHE ALI ALIU …, NE JANAR TE VITIT 1959, KUNËR ADEM DEMAÇIT NË ZYRAT E UDB'së?!

Më 19 nëntor 1958 UDB-a jugosllave për herë të parë e burgosi atdhetarin Adem Demaçi, me arsyetimin „ … se ka vepruar armiqësisht kundër rregullimit shtetëror dhe shoqëror të RFPJ-së“ dhe „se është angazhuar për shkëputjen e territorit të Kosovës dhe bashkimit të saj me Shqipërinë.” Aktakuza u përgatit nga udbashët: M.Mihajlloviq, Momo Çanoviq, Vojisllav Mihajlloviq, ndërsa u realizua nga prokurori Radovan Bullajiq dhe zëvendësprokurori Mirosllav Llazareviq. Për më tepër, kjo aktakuzë u ndërtua mbi bazën e dëshmive të dëshmitarëve: Fahredin Gunga (poet), Din Mehmeti(poet), Zekeria Cana(historian), Ali Aliu (kritik letrar dhe njëri nga themeluesit e LDK–së) e të tjerë.



Fahredin Gunga



- FAHREDIN GUNGA, gjatë marrjen pë pyetje nga udbashi Momo Çanoviq, më 21 janar 1959, ndër të tjera kundër Adem Demaçit dëshmon: ”...Më kujtohet se diku në pranverën e vitit 1958 kam qenë në shoqëri me Demaçin dhe me shokët e tjerë si, Din Mehmeti, Ali Aliu, Hysni Hoxha, Zekeria Cana, dhe disa të tjerë, të gjithë studentë në Beograd. Jemi takuar në hotel”Nova Jugosllavia” në Prishtinë dhe kemi qenë të ulur në separe të këtij hoteli. Me këtë rast Demaçi na ka folur se si në projekt të ligjit të ri për shkollat parashihet heqja e gjuhëve të pakicave në shkollat e mesme. Në lidhje me këtë Demaçi ka qenë i revoltuar dhe ka thënë se ky ligj më së shumti i godet shqiptarët në Kosmet, se ky është kulminacioni i të padrejtave që po u bëhen shqiptarëve nga ana e pushtetit dhe se kjo është një masë që po merret posaçërisht ndaj shqiptarëve. Në lidhje me aksionin e armëve në Kosme, Ademi ka thënë se ky është barbarizëm ndaj shqiptarëve dhe se po bëhet me paramendim nga pushteti aktual. Kur kemi dalë nga hoteli jemi nisur bashkë në drejtim të Gërmisë kah shkolla Normale. Gjatë rrugës Demaçi na ka thënë se ne, si intelektualë, duhet të jemi unikë, sepse me unitet mund t´i kontribuojmë popullit tonë.(…) ( Procesmbajtës: Dragica Milanoviq. Organi hetues i autorizuar: Momo Çanoviq) „DOSJA DEMAÇI“ Prof. Dr.H.Bajrami, Prishtinë 2003, fq. 53



Din Mehmeti



- DIN MEHMETI, para të njetit udbash, kundër Demaçit, deklaron: “Të pandehurin Adem Demaçi e njoh që nga viti 1954, sepse atëherë ishte student në Beograd. Me të jam takuar në Beograd, por edhe më vonë pasi i ka lënë studimet, në Prishtinë. Më kujtohen veprimet armiqësore të Demaçit dikund në pranverën e vitit 1958, kur jemi takuar në hotelin“Nova Jugosllavia“ në Prishtinë, unë,Adem Demaçi, Zekeria Canna, Fahredin Gunga, Ali Aliu, Hysni Hoxha, të gjithë studentë në Beograd. Me këtë rast para nesh Demaçi, ka folur për diskriminimin që po bëhet ndaj shqiptarëve në Kosmet nga ana e pushtetit. Lidhur me shkollat ka thënë se po punohet për heqjen e gjuhëve të pakicave me qëllim që të diskriminohen shqiptarët. Në lidhje me shpërnguljen e shqiptarëve për në Turqi Ademi ka thënë me këtë rast se pushteti i këtushëm po e bën këtë me paramendim, se pushteti nuk po e ndalon këtë shpërngulje, por po e lejon shpërnguljen e tillë me qëllime të këqija.“ (…). (Procesmbajtës: Xhavit Shabani. Organi hetues i autorizuar: Momo Çanoviq) „DOSJA DEMAÇI“ - fq. 36



Zekeria Cana



- ZEKERIA CANA, më 25 janar 1959 para udbashit Çanoviq , z.Demaçi e akuzon si vijon: ”Të pandehurin Adem Demaçi e njoh nga fundi i vitit 1954. Në atë kohë kemi qenë bashkë në studime, në Beograd. Në vitin 1955 jam takuar me të pandehurin në Beograd dhe ai qysh atëherë, para meje është paraqitur armiqësisht. Më ka folur se pushteti i Jugosllavisë po i shpërngul shqiptarët nga Kosmeti për në Turqi, sepse frikësohet se nëse shqiptarët do të mbesin edhe mëtutje në Kosmet, ata do të kërkojnë që Kosmeti t´i bashkangjitet Shqipërisë. Përmes shpërnguljes së shqiptarëve, pushteti po përpiqet që Kosmetin të mbajë edhe mëtutje në kuadrin e territorit jugosllavë. Në vonë, pasi i ka lënë studimet, i pandehuri Demaçi është takuar me mua disa herë në Prishtinë. Diku në pranverën e vitit 1958 në separenë e hotelit“Nova Jugosllavia“ jemi takuar unë, adem Demaçi, Din Mehmeti, Ali Aliu, Hysni Hoxha dhe Fahredin Gunga, të gjithë studentë. Me atë rast Demaçi, gjithnjë i disponuar armiqësisht, ka thënë se pushteti po bën shumë padrejtësi ndaj kombësisë shqiptare dhe se me qëllim po i shpërngul shqiptarët për në Turqi, në mënyrë që Kosmetin ta mbajë si territor të vetin. Në rast se shqiptarët do të mbeteshin në Kosmet, ata do të kërkonin që Kosmeti t´i bashkangjitej Shqipërisë. Për aksionin e armëve Demaçi ka thënë se pushteti e ka ndërmarrë këtë aksion me qëllim të frikësimit të popullit shqiptar dhe që ta detyrojë atë të shpërngulet nga Kosmeti, ndërsa atë ta mbaj si territor të Jugosllavisë. (…) Diku në verën e të njejtit vit(1958)jam takuar me Adem Demaçin në Gjakovë. Ai kishte ardhur për mbajtjen e orës letrare dhe atëherë e kam ftuar në drekë në shtëpinë time. Derisa ishte në shtëpinë time më ka folur se Kosmeti duhet t´i takojë, gjithësesi Shqipërisë, me plebishit ose me luftë. (…) Po kështu para meje ka folur edhe për gjendjen ekonomike në Kosmet, duke potencuar se Kosmeti është mjaftë i zhvilluar ekonomikisht, por është i eksploatuar nga pushteti i Jugosllavisë, i cili nuk po investon asnjë objekt ekonomik në Kosmet.

(Procesmbajtës: Xhavit Shabani. Organi hetues i autorizuar: Momo Çanoviq) "DOSJA DEMAÇI“ fq. 55-56



Ali Aliu



- ALI ALIU, në dëshminë e tij dhënë para të njejtit udbash më 24 janar 1959, ndër të tjera deklaron: ”Diku në pranverën e vitit 1958, kemi udhëtuar nga Beogradi për në Prishtinë që të mbajmë orë letrare nëpër Kosmet. Kemi udhëtuar disa shokë, studentë shqiptarë. Atëherë jemi takuar me Adem Demaçin në hotelin”Nova Jugosllavia”në Prishtinë. Jemi takuar unë, Din Mehmeti, Fahredin Gunga, Hysni Hoxha, Zekeria Cana e ndoshta edhe ndonjë tjetër, por nuk më kujtohet. Me këtë rast, pos tjerash, Demaçi na ka thënë si vijon: „-se ndaj shqiptarëve të Kosmetit nga ana e pushtetit po bëhen padrejtësi të ndryshme; se shqiptarët po shpërngulen për në Turqi dhe se me këto shpërngulje pushteti dëshiron që Kosmetin ta mbajë edhe mëtutje për vete. Po të qëndronin shqiptarët edhe mëtutje në Kosmet, pushtetarët janë të bindur se Kosmetin do ta humbasnin. Me qëllim të mbajtjes së Kosmetit për vete (që të mbetet edhe mëtutje jugosllav) ata kanë organizuar aksionin e armëve, duke i rrahur e maltretuar shqiptarët, të cilët detyrohen të shpërngulen për në Turqi dhe kështu problemi i Kosmetit zgjidhet përfundimisht. (…)(Procesmbajtës: Xhavit Shabani. Organi hetues i autorizuaromo Çanoviq) "DOSJA DEMAÇI“ - fq. 54

Pas ngritjes së aktakuzës PPQ nr.14/59 19.02.1959, në Gjykatën e Qarkut në Prishtinë, më 17 mars 1959 u mbajt procesi gjyqësor kundër Adem Demaçit, i kryesuar nga gjyqtari Dragutin Kallugjeroviq dhe gjykatësit porotë: Mehmed Kalaveshi, Riza Voca dhe Qazim Bajgora. Në fund të këtij procesi, u shpall aktgjykimi dhe ”në emër të popullit” Adem Demaçit ju shqiptua denimi në kohëzgjatje prej pesë vjetësh burgim të rëndë.

* * *

FAHREDIN GUNGA :

“GRUPIT IRREDENTIST (TË ADEM DEMAÇIT), I VËRTETUAR SI ARMIK I POPULLIT DHE I RENDIT TONË KUSHTETUTAR, IU SHQIPTUAN DENIME TË MERITUARA”!!!

Fahredin Gunga ndonëse i ka takuar klasës intelektuale, që ishte vënë në shërbim të pushtetit komunist, në vitet e 70-ta duke qenë si kryeredaktor i Radio Televizionit të Prishtinës, luajti edhe rolin e zëdhënësit të regjimit, në luftimin e„nacionalizmit dhe shovinizmit“ shqiptar. Për të argumentuar këtë fakt, po i referohemi burgosjes së tretë të Adem Demaçit, në tetor të vitit 1975. Pas katër muaj hetimesh, më 7 shkurt 1976 Gjykata e Qarkut në Prishtinë, në procesin gjyqësor të kryesuar nga gjyqtari i deleguar nga Prizreni Durmish KOÇINAJ(me urdhër të Mahmut Bakallit), në bazë të nenit 117 al.1 e 2 të KP dhe nenit 100 e 101 al.1 të KPJ-së, në“emër të popullit” sipas aktgjykimit P.nr.239/75 prej 89 faqesh, shpalli fajtor dhe me këtë rast u denuan:
1. Adem Demaçi, me 15 vjet burg të rëndë,
2. Skënder Kastrati, me 12 vjet burg të rëndë,
3. Hetem Bajrami, me 7 vjet burg të rëndë,
4. Hasan Dërmaku, me 10 vjet burg të rëndë,
5. Osman Dumoshi, me 7 vjet burg të rëndë,
6. Rexhep Mala, me 9 vjet burg të rëndë,
7. Selatin Novosella, me 7 vjet burg të rëndë,
8. Ilaz pireva, me 7 vjet burg të rëndë,
9. Fatmir Salihu, me 7 vjet burg të rëndë,
10. Xhavit Dërmaku, me 9 vjet burg të rëndë,
11. Sherif Masurica, me 7 vjet burg të rëndë,
12. Sami Dërmaku, me 6 vjet burg të rëndë,
13. Zijadin Spahiu, me 5 vjet burg të rëndë,
14. Isa Kastrati, me 6 vjet burg të rëndë,
15. Ahmet Hoti, me 6 vjet burg të rëndë,
16. Njazi Korça, me 6 vjet burg të rëndë,
17. Irfan Shaqiri, me 7 vjet burg të rëndë,
18. Hilmi Ramadani, me 5 vjet burg të rëndë,
19. Nazim Shurdhani, me 4 vjet burg të rëndë.

Pas përfundimit të këtij gjykimi, për të përquar lajmin në opinon u angazhuan të gjitha mediumet në gjuhën shqipe. Dhe i pari medium që kumtoi këtë lajm, ishte Radio Televizioni i Prishtinës(RTP–ja) me një koment spektakular të përgatitur pikërisht nga kryeredaktori Fahredin GUNGA, me titull: "DENIME TE MERITUARA".

Në komentin e tij z.GUNGA, ndër të tjera thotë:

” Siç u pa nga aktgjykimi i Gjyqit të Qarkut të Prishinës, grupit irredentist, i vërtetuar si armik i popullit dhe i rendit tonë kushtetutar, iu shqiptuan denime të merituara. Opinioni ynë, klasa punëtore dhe të gjitha kombet dhe kombësitë e Kosovës, e posaçërisht kombësia shqiptare,i dha këtij aktgjykimi përkrahje të plotë, i dënoi dhe do t´i dënojë vazhdimisht, duke shprehur indinjatën dhe urrejtjen, ashtu siç i ka gjykuar, denuar dhe mposhtur të gjitha llojet e tjera të veprimtarisë armiqësore dhe bartësit e tyre. Pas shqiptimit të denimeve të merituara, ky grup as që meriton të mirret në gojë, sepse u pa haptas se e përbën një grup nacionalistësh dhe shovinistësh, të cilët popullit të vet deshtën t´ia çelin humnerën e re të mashtrimit historik.(…) Petku i tij dogmatiko-stalinist, frazat në emër të gjoja marksizëm-leninizmit, aspak nuk i vuri perde esencës dhe qëllimit të tij thellësisht reaksionar antimarksist, antisocialist dhe antishqiptar... Prandaj, çdo tentativë e armikut, sikurse edhe e këtij irredentist, do ta luftojnë si thellësisht reaksionare imperialiste dhe hegjemoniste, të ngarkuara me orekse për thyerjen e unitetit, integritetit dhe pavarësisë së Jugosllavisë socialiste.”

Ky koment i kryeredaktorit të RTP-së është botuar në “Rilindje”, ”Zëri i Rinisë” etj. Gjithashtu një artikull i ngjashëm me titull ”U denua grupi armiqësor irredentist” u shkrua nga Isak Hasani në gazetën ”Rilindja” dhe Ali Olloni në gazetën”Zëri i Rinisë”.



Kopje e komentit të kryeredaktorit të RTP-së Fahredin GUNGA, botuar në „Zërin e rinisë", „Rilindje“ etj dhe artikulli „U dënua grupi armiqësor irredentist“, i nënshkruar nga Isak Hasani në „Rilindje“ dhe Ali Olloni në „Zëri të rinisë“



nga pashtriku

[Pa_doreza2]

PROGRAMI I LIDHJES DEMOKRATIKE TË KOSOVËS

Miratuar në Kuvendin Themelues më 23 dhjetor 1989


Kriza e thellë shoqërore, ekonomike dhe politike, në të cilën gjendemi tash sa kohë para bashkësisë shumëkombëshe hapi shumë dilema që kanë të bëjnë me egzistencen e saj të mëtejshme. Në opcion tashmë janë shumë programe dhe projekte që mtojnë të fitojnëlegjimitet në Jugosllavi. Kjo larmi idesh, propozimesh e deri te programet me profile të qarta politike tregon më së miri se për fatin e Jugosllavisë janë të brengosur dhe të preokupuar të gjithë, dhe se, e ardhmja e saj mund të garantohet po qe se për të angazhohen të gjitha subjektet e saj, pa iu rezervuar askujt e drejta që të flasë apo të vendosë në emër të të tjerëve. Pra, Jugosllavia, duhet kuptuar si interes i secilit, (nga anetaret e LDK-se, vrejtje e imja) ngase ajo është themeluar me vullnetin e lirë të të gjithëve, edhe me vullnetin e popullatës së Kosovës ( per LDK-ne edhe regjimi ushtark i 12 shkurtit 1945 ka qen vullnet i popullit te Kosoves, vrejtje e imja) dhe se për çdo rregullim të ri të federatës është e drejtë imanente që të të vendosin lirisht edhe qytetarët e kosovës.


Fakti që kriza e thellë dhe e gjithanshme që po e rëndon vendin dhe që më fuqimisht e me pasoja më të rënda po shprehet në Kosovë, kërkon kthesa radikale në fushën ekonomike, shoqërore e politike, se ajo mund të përballohet e të tejkalohet vetëm me angazhimin dhe veprimin e të gjitha forcave subjektive e të potencialeve krijuese dhe se ky angazhim nuk është i mundur në kuadër të monizmit politik dhe të monopolit një partiak, ne të nënshkruarit morëm iniciativën që të formojmë: Lidhjen Demokratike të Kosovës si shoqatë për veprim shoqëror-politik e kulturor të gjithë atyre që miratojnë orientimet programore të Lidhjes Demokratike dhe intencat e saj.

1. Lidhja Demokratike e Kosovës (në tekstin e mëtutjeshëm LDK) angazhohet për reformat ekonomike e shoqërore që synojnë daljen sa më të shpejtë nga kriza dhe zhvillimin më të shpejtë ekonomik të vendit. Për këtë qëllim LDK angazhohet për ekonomi të tregut, forma të ndryshme të pronësisë, për treg modern dhe për përjashtimin e ndërhyrjes jokompetente të politikës në çështjet ekonomike (nga orientimi i pakriter i investimeve e deri te caktimi i kuadrit drejtues në ekonomi), gjë që kishte dhe ka pasoja të dëmshme.


Kosova, përkundër potencialeve njerëzore dhe natyrore, është krahina ekonomikisht më e prapambetur dhe me papunësi më të madhe. Prapambetja ekonomike dhe papunësia janë forma permanente të krizës. Lidhja Demokratike e Kosovës vlerëson se pikërisht prapambetja ekonomike dhe papunësia janë problemet kryesore të Kosovës dhe përpiqet për përballimin dhe tejkalimin e tyre. LDK përpiqet për stimulimin e iniciativave dhe të angazhimeveinvestive, për racionalizimin dhe modernizimin e prodhimit, për rekonstruksione e orientime prodhuese dhe jo për falimentime dhe shuarje të nxituara të organizatave ekonomike; angazhohet për të drejtën e barabartë të secilit në punë varësisht nga aftësitë, angazhohet kundër privilegjeve në këtë lëmë në baza regjionale, kombëtare ose të tjera.


Lidhja Demokratike e Kosovës angazhohet përshfrytëzimin e të gjitha potencialeve dhe mundësive të brendshme për zhvillimin ekonomik të Krahinës; angazhohet për politikë sociale, siç ndodh në të gjitha shtetet moderne dhe për solidaritet të të zhvilluarve ndaj të pazhvilluarve.


2. Lidhja Demokratike e Kosovës angazhohet për një Jugosllavi demokratike, federative, socialiste dhe për reformën e sistemit politik në këtë drejtim.


LDK angazhohet për demokrci, që do të sigurojë barazinë e plotë juridike e politike të të gjithë qytetarëve, të individit, të dinjitetit dhe të pronës së tij, pavarsisht nga përkatësia kombëtare, gjinore apo fetare; angazhohet për shtetin juridik,që respekton kushtetutën dhe ligjin e përjashton arbitraritetin politik dhe pushtet mbajtës. Angazhohet për pluralizëm politik që shpreh strukturat dhe interesat e ndryshme e mundëson garën e koncepcioneve dhe të opcioneve politike të ndryshme dhe për sistem shumëpartiak, angazhohet për mbrojtjen e plotë dhe zgjërimin e lirive të njeriut e të qytetarit, për të drejten e mendimit dhe të shprehjes së lirë, për lirinë e fjalës, të shtypit e të organizimit politik; angazhohet për gjyqet e pa varura dhe për përjashtimin e varësisë së individit, të ndjekjes dhe të ndëshkimit politik të gjyqtarëve. Lidhja Demokratike e Kosovës angazhohet për zhvillimin e raporteve demokratike në federatë, duke e kuptuar atë si bashkësi të subjekteve të barabarta të republikave dhe të krahinave, si bashkësi të qytetarëve dhe të nacionaliteteve të barabarta. Pra, angazhohet për federatë moderne, e cila do të mundësojë barazinë e nacionaliteteve, të republikave dhe të krahinave, për sistemin parlamentar në bazë të së drejtës së votimit të lirë, të drejtpërdrejtë e të përgjithshëm, për Kuvend Federativ të përbërë nga Dhoma e Republikave dhe e Krahinave, si dhe nga Dhoma e Qytetarëve. Angazhohet për vendosjen me konsensus për të gjitha çështjet e rëndësishme të vendit. Lidhja Demokratike e Kosovës do të angazhohet për zgjërimin e kanaleve demokratike institucionale, në drejtim të riafirmimit dhe të afirmimit të më tutjeshëm të individualitetit të Kosovës dhe të poztës kushtetuese, duke e kuptuar Kosovën gjithherë si bashkësi të qytetarëve dhe nacionaliteteve të barabarta. Lidhja Demokratike e Kosovës angazhohet për afirmimin e subjektivitetit shoqëror politik e kulturor të shqiptarëve dhe për të drejtën e tyre që, varësisht nga mundësitë që u ofrojnë numri, përqendrimi e shkalla e zhvillimit, në mrrëveshje me popujt me të cilët jetojnë bashkërisht, të shfrytëzojn[ format e kontituimit politik e juridik që do të afirmonon barazinë e tyre.


3. E vetëdijshme për faktin që bashkëpunimi, mirëkuptimi, miqësia dhe solidariteti i popujve janë rezultat dhe frytet më të rëndësishme të civilizimit, kurse grindjet dhe armiqësitë janë ftkeqësi e tyre e madhe, LDK do të angazhohet vendosmërisht për zhvillimin e miqësisë dhe të bashkëpunimit të gjithanshëm të të gjithë popujve në Kosovë, në Jugosllavi dhe në botë. Barazia e plotë përbën edhe parakushtin qenësor të miqësisë dhe të bashkëpunimit të popujve. Prandaj, LDK përpiqet për barazi të plotë kombëtare në Jugosllavi e në Kosovë. Ajo do të punojë për afirmimin e vetëdijes se Kosova është e gjithë atyre që jetojnë në të:


- se shqiptarët, malazezët, serbët, turqit dhe të tjerët historikisht dhe aktualisht e kanë Kosovën të tyre dhe bashkërisht duhet ta zhvillojnë dhe ta përparojnë;


- se jeta në miqësi është bazë e mirëqenies dhe e lumturisë së popujve;
- se shumësia e kulturave dhe traditave, e kuptuar drejt, është pasuri;
- se bashkëpunimi dhe miqësia e popujve janë të pa mundshme pa njohjen, mirëkuptimin dhe respektimin e kulturave dhe të traditave të qenieve dhe të interesave të njëri-tjetrit.


Lidhja Demokratike e Kosovësdo të luftojë kundër çdo qëndrimi ose pikëpamje të pabarazisë. Ajo veçmas do të angazhohet:

- kundër çdo privilegji ose diskriminimi kombëtar;

- kundër koncepteve mbi popujt autoktonë e shtetformues dhe popujve të prezencës së rastësishme e margjinale;

- kundër çdo shovinizmi dhe hegjemonizmi;

- kundër manipulimeve nacionaliate e burokratike me çështjen kombëtare. Lidhja Demokratike E Kosovës përpiqet për barazinë e plotë të nacionaliteteve në Jugosllavi. Ajo angazhohet për zhvillimin e gjthanshëm kulturor të të gjithëve, për arsimim të plotë në gjuën amtare në të gjitha shkallët e shkollimit; për ruajtjen e pozitës dhe të dinjitetit moral e material të shkollës; për kultivimin e gjuhës amtare dhe barazinë e saj në komunikim publik dhe në administratë; angazhohet për kultivimin e lirë e të barabartë të traditave kulturore e historike,për përdorimin e simboleve kombëtare dhe të kremtimit me dinjitet të festave kombëtare për të drejtën dhe mundësinë që çdo popull të shfrytëzojë rezultatet pozitive të krijimtarisë së vet kulturore dhe shpirtërore kudo që krijohen. në këtë drejtim duhen zhvilluar edhe më tutje institucionet që merren me studimin dhe kultivimin e kulturës, të traditës dhe të shprehjes së lirë të individualitetit kombëtar të të gjithëve në Kosovë dhe Jugosllavi.


4. Lidhja Demokratike e Kosovës përpiqet për të vërtetën për Kosovën, duke luftuar kundër dezinformatave e shpifjeve, kundër përpjekjeve q[ çështjet e sotme të Kosovës të paraqiten e për to të flitet vetëm me terma diskualifikuese, pa u parë ato në tërësinë dhe kompleksitetin e tyre. Ajo është kundër represioneve e rikonstruksioneve si zgjidhje të problemeve, është kundër imponimit të pseudoproblemeve për t'u mbyllur problemet e vërteta,është kundër gjendjeve dhe masve të jashtëzaknshme, kundër izolimeve e kundër proceseve politike si dhe angazhohet për lirimin e të burgosurve politikë. Angazhohet, pra, për dialog kontruktiv e mirëkuptim të ndërsjellë dhe kundër diskualifikimeve dhe etiketimeve të çdo mendimi ose kërkese që ndryshon nga ajo zyrtare e një partie.


5. Lidhja Demokratike e Kosovës do të angazhohet për ruajtjen e mjedisit dhe të burimeve natyrore. Asnjë brez nuk ka të drejtë që pa nikoqirllëk t'i shfrytëzojë ato që duhet t'u takojnë brezave të tjerë.


Në Prishtinë, më 23 dhjetor 1989



nga pashtriku

[Pa_doreza2]

Shkruan: Sheradin BERISHA / 10. 05. 2008



Pse Rugova, LDK-në e quante Shoqatë politike - kulturore

dhe ishte kundër protestave paqësore?!



Qysh në ditët e para, pas themelimit të LDK-së, kryetari Ibrahim Rugova, dëshmon qartë zotimin e vet se, do t'i kryej me përpikëri detyrat që dilnin nga Programi i Lidhjes Demokratike të Kosovës. Më 30 dhjetor 1989, në një intervistë telefonike dhënë “Zërit të Amerikës”, z. Rugova ka deklaruar si vijon: “Ne para disa ditësh (23.12.1989-vërejtja ime) themeluam Lidhjen Demokratike të Kosovës. Kjo është momentalisht shoqatë politike dhe kulturore. Në të ardhmen do të shikojmë se, kur të legalizohen me ligj këtu në Jugosllavi këto çështje të pluralizmit politik, ajo edhe mund të jetë edhe parti politike, kulturore etj. Megjithatë, kjo është organizatë e Prishtinës, mandej do të formojë degët e saj edhe në qendrat e tjera të Kosovës dhe të Jugosllavisë. Anëtarë të Lidhjes mund të jenë pjesëtarë, që pranojnë programin tonë. Programi i Lidhjes është mjaftë i gjerë. Ai përfshin të gjitha problemet që rëndojnë në momentin e tanishëm në Kosovë dhe në Jugosllavi. Për shembull kemi programin për çështjet sociale, për punësimin dhe zhvillimin ekonomik, pastaj për lirinë e shtypit dhe të të drejtave të njeriut, të kulturës, pastaj për pastërtinë e mjedisit dhe për çështje të tjera që janë aktuale në Kosovë, si dhe, natyrisht, qëndrimet tona politike, siç janë ato për demokraci, për zgjedhje të lira, të drejtpërdrejta. Ne konsiderojmë se Jugosllavia duhet të jetë Federatë Demokratike e kombeve dhe e kombësive, që duhet të ketë organizimin shtetëror të republikave dhe krahinave, pra, edhe Kosova të ketë vendin e vetë të barabartë në federatën e Jugosllavisë.”- përfundon citati.



Siç vihet në dukje, për Ibrahim Rugovën, LDK-ja fillimisht nuk ishte parti, por një shoqatë politike dhe kulturore, për të cilën thotë se, në të ardhmen me ligjet e Jugosllavisë mund të jetë edhe parti politike, kulturore etj (!!!) Për më tepër, kryetari Rugova, LDK-në, këtë shoqatë kulturore dhe politike, e cilëson si organizatë të Prishtinës, me synim të shtrirjes së saj jo vetëm në Kosovë, por edhe në qendrat tjera të Jugosllavisë, ashtu siç ishte e organizuar Lidhja Komuniste e Jugosllavisë, e cila në fillim të vitit 1990 ishte futur në fazën e shpërbërjes së saj.



„Programi i Lidhjes është mjaftë i gjerë“ dhe „përfshin të gjitha problemet që rëndojnë në momentin e tanishëm në Kosovë dhe në Jugosllavi“, konstaton politikani realist Ibrahim Rugova. Ai, fillimisht ka vu në spikamë programin „për çështjet sociale, për punësimin dhe zhvillimin ekonomik“, pastaj „për lirinë e shtypit dhe të të drejtave të njeriut, të kulturës, për pastërtinë e mjedisit…“, ndërsa qëndrimi i tij politik, është „për demokraci, për zgjedhje të lira, të drejtpërdrejta“, pa e thënë qartë statusin politik të Kosovës. Në të vërtet, Ibrahimi, ishte për një federatë demokratike jugosllave të kombeve dhe kombësive, me një organizim shtetëror të republikave dhe krahinave…“, ashtu siç ishin të definuara në Kushtetutën e RFJ-së, atë të Republikës së Serbisë dhe në Kushtetutën e KSA të Kosovës.



Pra, Ibrahim Rugova, edhe pas protestave gjithëpopullore të vitit 1988 - 1989 kur kërkohej avansimi i statusit politik të Kosovës, duket sheshazi se, Kosovën e konsideronte akoma si “krahinë”, ndërsa popullin shqiptar si „kombësi“. E, dihet mirëfilli se, me Kushtetutën në fuqi „kombësit“ trajtoheshin si pakica, përkundër faktit që shqiptarët ishin populli i tretë shumicë, pas serbëve dhe kroatëve!



Ibrahim Rugova ishte kundër protestave paqësore!



Në kohën e kthesave të mëdha në Kosovë 1988-1990, populli shqiptar nëpërmjet demonstratave kundërshtoi pushtimin klasik të Kosovës nga Serbia, u zgjua i madh e i vogël në këmbë, jo për ta mbrojtur “autonominë e suprimuar” më 23 mars 1989, por për ta mbrojtur në radhë të parë dinjitetin e nëpërkëmbur kombëtar dhe avansimin e statusit të Kosovës në Republikë, qoftë edhe me sakrifikimin e jetës së tyre.



Derisa, në dimrin e acartë të vitit 1990, populli protestonte nëpër rrugët e Kosovës, kundër regjimit pushtues serbë të Millosheviqit, kryetari i LDK-së Ibrahim Rugova, doli kundër këtyre protestave. Kështu, më 31 janar 1990, nëpërmjet një deklarate të bërë në RTP (ku drejtor ishte Agim Mala), Ibrahim Rugova i bënte thirrje popullatës “që të hiqte dorë nga grumbullimet”, duke theksuar se: “Lidhja Demokratike e Kosovës nuk e përkrah këtë formë të veprimit”.



Këto deklarata Ibrahim Rugova i përsëriste shpesh, shumë shpesh edhe në mediat e shkruara. Ai, madje përmes deklaratave i bënte thirrje popullit që të mos dalë në rrugë dhe t´i ndërpresin demonstratat, ndërsa shfajsonte veten dhe LDK-në se nuk janë organizatorë të demonstratave. P.sh. më 3 shkurt 1990 në gazetën “Vjesnik“ të Zagrebit, lidhur me demonstratat deklaron (po citoi): „Pas grumbullimeve dhe demonstratave të shqiptarëve përpara ndërtesës së Komitetit Krahinor, më 23 janar (1990), pasoi një ortek i vërtet dënimesh dhe diskreditimesh politike dhe të gjitha këto në fillim që alternativat, në radhë të parë LDK-ja, e cila ka më shumë anëtarë se sa Lidhja e Komunistëve të Kosovës, të eliminohet nga skena politike. Prandaj u bënë përpjekje që ta shpallin atë (LDK) si organizatore të këtyre demonstratave. Ne u përpoqëm, me anën e njoftimeve dhe thirrjeve, drejtuar opinionit publik, që qytetarët t´i ndërpresin demonstratat” (!!!)



Kjo nuk është as hera e parë as e fundit, që z.Rugova ishte kundër protestave të qeta dhe luante rolin e shuarjes së ndjenjës tek shqiptarët për t´u çliruar një herë e mirë nga sundimi shekullor serbë.



Ibrahim Rugova gjatë gjithë karierës së tij politike ka dëshmuar se është kundër organizimit të demonstratave paqësore, ndërsa ndiqte dhe propagandonte me fanatizëm një politikë krejtsisht pasive, madje shpesh herë në konferenca me gazetarë bënte thirrje, “për durim, që të mos tensionohet situata dhe të dalë nga kontrolli, sepse kemi ndërtuar tashmë një rend demokratik”, atë rend demokratik nën sundimin klasik të Kosovës nga regjimi policor-ushtarak i Millosheviqit (!!!)



Pra, kjo ishte realpolitika e Ibrahim Rugovës, e ndërtuar mbi bazën programit të LDK-së…



Beograd 1991 / Ibrahim Rugova diplomatit gjerman i thotë:

„Ne duam të qëndrojmë brendapërbrenda shtetit serbë.

Ne duam vetëm të na rikthehet autonomia…“



Ibrahim Rugova gjatë periudhës sa ishte shef i Institutit Albanologjik dhe sekretar i OTH të LKJ-së në këtë institut dhe së fundi Kryetar i Shoqatës së Shkrimtarëve të Kosovës ( nga 1987), shpesh ka udhëtuar për në Beograd. Udhëtimin e fundit e ka bërë në verën e vitit 1988, në cilësin e kryetarit të SHSHK-së në kuadër të një takimi që u mbajt në Beograd, në mes të shkrimtarëve serbë e shqiptarë.



Ka të dhëna që tregojnë se, Ibrahim Rugova edhe gjatë viteve të 90-ta ka udhëtuar për në Beograd, tani jo më në cilësinë intektualit- shkrimtarit, por në cilësinë e polikanit.



Sipas një dokumenti të Bundestagut gjermanë, në vitin 1991 Kryetari i Ibrahim Rugova, gjatë qëndrimit në Beograd ( në kuadër të disa takimeve) ka pasur një takim të veçantë edhe me diplomatë gjermanë.



Në pyetjen e diplomatit gjerman Leni Fischer, se: a mendoni, që dikur Kosova t´i bashkohet Shqipërisë, me kusht që situata e atëhershme në shqipëri të përmirësohet? Ibrahim Rugova përgjigjet:„ Jo, ne nuk mendojmë në përgjithësi për këtë. Ne duam të qëndrojmë brendapërbrenda shtetit serbë. Ne duam vetëm të na rikthehet autonomia. Ne duam, që të na respektojnë si njerëz dhe pakicë kombëtare. Ne duam që të na mundësohet ta flasim gjuhën tonë, të botojmë dhe lexojmë gazetat tona etj.“



Saktësisht në dokumentin origjinal të shkëputur nga libri zyrtar i Bundestagut gjermanë, lidhur me këtë takim thuhet si vijon:



“Als wir im Jahre 1991 in Belgrad mit Herrn Rugova gesprochen haben, habe ich ihm die Frage gestellt:

Denken sie daran, irgendwann den Anschluß des Kosovo an Albanien zu fordern, vorausgesetzt daß - aus damaliger Sicht – sish die Situation in Albanien verbessert? - Das war vorübergehend ja der Fall, - Darauf hat er gesagt: „Nein, wir denken überhaupt nicht daran. Wir wollen innerhalb des serbischen Staatenverbundes bleiben.

(Beifall der Abg.Leni Fischer (Unna) (CDU/CSU)

-Wir wollen nur unsere Autonomie wiederhaben. Wir wollen als Menschen und als nationale Minderheit geachtet und respektiert werden. Wir wollen uns entfalten können, unsere Sprache sprechen dürfen, unsere Zeitungen drucken und lesen dürfen usw”.



(Citat i shkëputur nga libri zyrtar i Bundestagut gjerman-Deutscher Bundestag - 13. Wahlperiode - 200. Sitzung Bonn, Donnerstag, den 30 Oktober 1997, seite 18139)



· Lexo këtu: këtë dokument të shkëputur nga faqja zyrtare

· Shiko këtu: faqen e plotë të këtij dokumenti në origjinal






Se kryetari LDK-së dhe përgjithësisht i „alternativës shqiptare“ Ibrahim Rugova, ishte kundër bashkimit të Kosovës me Shqipërinë, ky fakt nuk ishte i panjohur, por se kërkonte, që Kosovës t´i rikthehet autonomia dhe të mbetet në kuadër të shtetit serbë, për t´i gëzuar vetëm të drejtat si pakicë kombëtare etj., edhe pas shpalljes së deklaratës së „2 korrikut“ dhe Kushtetutës së Kaçanikut më 7 shtator 1990, këtë fakt asokohe shumë pakë shqiptarë e kanë ditur.



A ka udhëtuar Rugova edhe herë të tjera në Beograd,

gjatë viteve të 90-ta?!



Kur bëhet fjalë për shkuarjen e Ibrahim Rugovës në Beograd (edhe pas 2 korrikut e 7 shtatorit 1990), s´mund të thuhet se ky ka qenë itinerari i tij i fundit në relacionin Prishtinë - Beograd. Tashmë dihet publikisht se Ibrahim Rugova më 15 maj 1998 është takuar me Sllobodan Millosheviqin në Beograd ( në rezidencën e tij në Beli Dvor), por ekzistojnë disa fakte tjera, që hedhin dritë për kontaktet e vazhdueshme të Ibrahim Rugovës me Beogradin.



Për të dhënë një pasqyrim sipërfaqësor, me këtë rast po i referohem gazetës „Epoka e Re“. Në një shkrim të kësaj gazete me titull: “Rugova do të ketë telashe me faktet - Këto janë thënë në LDK…dhe janë bërë nga LDK“, thuhet (po citoi): “Mendon Rugova se nuk e dimë sa herë ka fjetur në shtëpinë e Millosheviqit? Mendon Rugova se shoqëruesit e tij (njëri i vrarë gjatë luftës, tjetri pas luftës, tjetri largë tij…) nuk kanë lënë asnjë gjurmë për vozitjet që ia bënin për në Beograd, ndërsa në Kurshumli ata mbeteshin e tutje vazhdonte rrugën me policinë serbe për Dedinje? Mos t´ia hajë mendja! Ne, dimë se është financuar nga Millosheviqi në aferën e telekomit serb. Paratë kanë përfunduar në Dardania Bankë, në fund.” ( Burimi: gazeta “Epoka e re”, E enjte 27 shkurt 2003, fq.11.)



Ky informacion bën të kuptosh se Rugova ka pasur edhe takime të tjera me Millosheviqin dhe implikime në afera të pista. Ndërsa lidhur me takimet sekrete në mes të palës serbe dhe asaj shqiptare, të organizuara nga binomi Millosheviq - Rugova në periudhën 1994 – 1997, dhe rreth aferës së telekomit serbo-italian, do të bëjmë fjalë në një kapitull të veçantë.



A ishte Ibrahim Rugova nismëtar i Deklaratës Kushtetuese të 2 Korrikut, i Kushtetutës së Kaçanikut dhe i mbajtjes

së Referendumit të vitit 1991?!



Me rastin e vdekjes së Ibrahim Rugovës, më 21 janar 2006, u mbajtën disa tubime përkujtimore dhe aty u ritheksuan shumë “merita” të tij.



Ta zëmë, më 23 janar 2006 në një fjalim përmortor, nënkryetar i LDK-së Kolë Berisha, (që u transmetua drejtpërdrejt në RTK), ndër të tjera thotë: “Në këtë janar, Kosova humbi nismëtarin e Deklaratës Kushtetuese të njohur si Deklarata e 2 Korrikut (1990), të Kushtetutës së Kaçanikut, të referendumit për Pavarësinë e Kosovës, organizatorin e zgjedhjeve të para nacionale dhe presidenciale, shumëpartiake, akte këto që vunë bazën e fortë formale-juridike për ndërtimin e institucioneve të para të pavarura në Kosovë dhe shënon fillimin e fundit të një regjimi satrap të fundshekullit XX”.- përfundon citati.



Sa janë të qëndrueshme këto konstatime të z.Berisha ?

Po t’i referohemi librit të Mehmet Krajës “Vitet e humbura” (njërit nga bashkëpunëtorët më të ngushtë të Ibrahim Rugovës deri në vitin 1995, dhe pjesëmarrës në të gjitha aktivitetet e LDK-së, së fundi edhe “ambasador” në Zyrën e Kosovës në Tiranë (1994), del se Ibrahim Rugova dhe LDK-ja si parti, nuk kanë marrë pjesë në asnjë mënyrë, në hartimin e “Deklaratës së 2 Korrikut”, të “Kushtetutës së Kaçanikut”! e as në aktin e shpalljes së vendimit për mbajtjen e referendimit në shtator 1991!



Ja se, çka shkruan M. Kraja Lidhur me këtë çështje:

“Delegatët shqiptarë të Kuvendit të Kosovës shpallin Deklaratën Kushtetuese, teksti i së cilës është bërë i njohur që atëherë. Dy muaj më vonë, në një mbledhje të fshehtë në Kaçanik, po këta delegatë miratojnë Kushtetutën e Republikës së Kosovës dhe detyrohen të dalin në ekzil. Lidhja Demokratike e Kosovës mbështet edhe njërën edhe tjetrën. LDK-ja qëndron fuqimisht pas këtyre akteve. As njërin e as tjetrin nuk i ka hartuar vetë, nuk ka marrë pjesë në hartimin e tyre dhe vendimi për shpalljen e tyre, merret vesh, nuk është marrë nga LDK-ja. E di me saktësi se kryesia e LDK-së ishte e informuar pjesërisht për njërën dhe për tjetrën dhe as nuk mbajti mbledhje për këtë punë dhe as që kërkoi prej dikujt ndonjë shpjegim. Ajo kryesi, madje nuk shtroi as ndonjë pyetje të vetvetishme e as nuk bëri vërejtje, të cilat kishte arsye t´i bënte, sepse dihej që atëherë se pikërisht prej saj do të kërkohej t´i realizonte praktikisht dispozitat e po asaj Kushtetute, të miratuar pa dijen dhe pa vendimin e saj. ( Lexo: M.Kraja: “Vite të humbura”, faqe 230) Pra, LDK-ja nuk e shpiku as Deklaratën Kushtetuese dhe as Kushtetutën e Kaçanikut. - thotë Mehmet Kraja.



Kjo besoj, nuk do koment tjetër!



Ibrahim Rugova nuk ka marrë pjesë në asnjë mënyrë, as në hartimin e as në marrjen e vendimit për mbajtjen e referendumit në shtator të vitit 1991. Këtë fakt e sipërfaëson dukshëm vendimi i legjslaturës së vjetër i Kuvendit të Republikës së Kosovës (01Nr. Prishtinë, më 22 shtator 1991) që kryesohej nga Ilaz Ramajli. Në këtë vendim përcaktohet qartë edhe teksti i pyetjes së Referendumit lidhur me statusin politik të Kosovës.



Në këtë vendim thuhet::





R E F E R E N D U M I



REPUBLIKA E KOSOVËS

Kuvendi i Republikës

01 Numër

Prishtinë, më 22 shtator 1991



Kuvendi i Republikës së Kosovës, në bazë të nenit 97 alineja 1 pika 8 të Kushtetutës së Republikës së Kosovës, në mbledhjen e mbajtur më 22 shtator 1991, pas miratimit të Vendimit mbi mbajtjen e Referendumit në Kosovë,



P Ë R C A K T I M



Tekstin e pyetjes në Referendumin mbi Republikën e Kosovës si Shtet Sovran dhe i Pavarur, me të drejt të pjesëmarrjes konstituive në Lidhjen e shteteve - republikave sovrane (në Jugosllavi) mbi bazën e lirisë dhe të barazisë së plotë të republikave-shteteve në lidhjen e tyre.



Teksti i pyetjes që u përcaktua nga Kuvendi është përsa vijon:



NË BAZË TË DEKLARIMIT TUAJ TË LIRË, LUTENI QË TË PËRGJIGJENI (DUKE RRETHUAR FJALËN ”PO” OSE “JO”) SE A E PRANONI, SI VENDIM TË VULLNETIT TUAJ POLITIK, REZOLUTËN E KUVENDIT TË REPUBLIKËS SË KOSOVËS MBI REPUBLIKËN E KOSOVËS SI SHTET SOVRAN DHE I PAVARUR, ME TË DREJT TË PJESEMARRJES KONSTITUIVE NË LIDHJEN E SHTETEVE-REPUBLIKAVE SOVRANE (NË JUGOSLLAVI )



PO ............................................... JO



KRYETARI I KUVENDIT TË REPUBLIKËS,

Ilaz Ramajli, d.v



Lexo: vendimin e Kuvendit të Republikës së Kosovës, 22. 09. 1991






nga pashtriku

[Pa_doreza2]

Pse u themelua LDK në perëndim, si u shantazhua dr.Hajrullah Gorani nga kjo parti dhe cili ishte konflikti midis binomit Rugova-Bukoshi!



Shkruan: Sheradin BERISHA /19. 05. 2008



Cili ishte qëllimi i themelimit të LDK-së në

shtetet perëndimore?


Në vitin 1990, pas shtrirjes dhe strukturimit të LDK-së me degë e nëndegëza gjithandej nëpër Kosovë, kryesia e LDK-së gjegjësisht kryetari “historik” i saj Ibrahim Rugova, merrë vendim që kjo parti të formohet edhe në shtetet perëndimore. Me këtë rast si përgjegjës për formimin e Degëve të LDK-së në Evropë, SHBA, Australi e gjetiu, është caktuar anëtari i kryesisë qëndrore të LDK-së Ali Aliu. Është ky Ali Aliu, ai i cili në vitin 1959 ishte njëri nga denoncuesit e Adem Demaçit në UDB dhe po i njejti që “falas” iu ka shitur shërbimit sekret serbë në kohën e udbashëve Xhevdet Hamza, Selim Brosha, Mehmet Maliqi, Rrahman Morina etj.



Adresa e parë e Ali Aliut në perëndim ishte Gjermania. Pas disa kontakteve dhe konsultimeve paraprake me mërgimtarët tanë në Gjermani, formon një këshillë nismëtarë për themlimin e LDK-së në Gjermani. Ky këshillë ndërkohë pasi i bënë përgatitjet e nevojshme, më 1 shtator 1990 në Frankfurt mban Kuvendin e parë të LDK-së për Gjermani, ku për kryetar do të zgjidhet Hafiz Gagica. Dega e LDK-së në Gjermani fillimisht ishte selia e LDK-së jashtë Kosovës, por, shumë shpejt ajo do të shndërrohet në epiqendër të LDK-së për të gjitha shtetet perëndimore. Dhe, prandaj Hafiz Gagica përveçse ishte kryetar i Degës për Gjermani, ai u zgjodh edhe kryetar i të ashtuquajturit „Kolegjium i degëve të LDK-së për Evropë, SHBA, Kanada e Australi”.


Ndonëse qëllimi parësor për formimin e LDK-së në Gjermani ishte çështja financiare, pra, grumbullimi i parave nga mërgimtarët tanë atje, atëherë qysh në kuvendin nismëtar të Frankfurtit u hodhën bazat për hapjen e një fondi në qytetin Achen, që shumë shpejt do të njihet si ”Fond i Achenit”. Në të vërtet ky fond më 8 tetor 1990 u zyrtarizua edhe pranë autoriteteve gjermane si “Fond humanitar për Kosovën”, dhe përgjegjës të këtij fondi u caktuan kryetari Hafiz Gagica, Marjan Tunaj e të tjerë. Fondi i Achenit, edhe pse ishte themeluar për qëllime humanitare, (për t´i ndihmuar, punëtorët e larguar me dhunë nga puna si dhe një armatë të tërë nevojtarësh në Kosovë), drejtuesit e tij shumë shpejt e specifikuan destinimin e këtyre mjeteve, vetëm për nevojat financiare të kryetarit të LDK-së Ibrahim Rugova dhe të strukturave të partisë.



Greva e 3 shtatorit 1990 dhe antigrevistët!



Në fillim të viteve të 90-ta kur regjimi pushtues serbë i Millosheviqit, i largoi me dhunë qindra mijëra punëtorë shqiptarë nga vendet e tyre të punës, ishte imperativ i kohës themelimi i një organizate sindikale pa ngjyrime partiake, që do t´i mbronte interesat e punëtorëve shqiptar dhe kështu do t´i ndihmonte në aspektin financiar. Dhe, më 31 qershor 1990 pas shumë konsultimesh paraprake, në Gjakovë u mbajt Kongresi i parë i Bashkimit të Sindikatave të Pavarura të Kosovës, ku kryetar zgjidhet Dr.Hajrullah Gorani, një punëtor i shquar i shkencave ekonomike dhe ligjerues i lëndës „teoria dhe analiza e bilancit“ në Fakultetin Ekonomik të UP-së. Kryetari Dr.Hajrullah Gorani, pikërisht kur Kongresi po i fillonte punimet, merret nga policia( e cila e kishte bllokuar vendin ku mbahej kongresi) dhe ata kërkonin që ky tubim i madh i punëtorëve shqiptar të mos quhet kongres, por Dr.Gorani, nuk e pranoi këtë kërkesë, me arsyetim se nivelin dhe emërtimin e një tubimi nuk mund ta përcaktojë SPB-jë(sigurimi shtetëror serb). Përkundër presionit nga regjimi pushtues serb, Kongresi pas një shtyerje i zhvilloi punimet deri në fund.



BSPK-ja si organizatë sindikale që në fillim u zotua se do të punoi guximshëm në drejtim të realizimit të kërkesave të punëtorve shqiptarë, që ishin larguar me dhunë nga vendet e tyre të punës. Dhe, ky zotim u mbajt me organizimin e grevës një orëshe gjatë javës së fundit të gushtit, e cila kulmoi me grevën e përgjithshme më 3 shtator 1990 në gjithë Kosovën. Grevës së përgjithshme ju përgjigj në mënyrë plebishitare i gjithë populli, por jo edhe kreu i “alternativës kosovare” Ibrahim Rugova, i cili në forma të ndryshme u përpoq ta pengonte mbajtjen e kësaj greve, ashtu sikurse ka bërë në të gjitha rastet tjera kur organizonin protesta, studentët, punëtorët e arsimit etj.



Rugova e kunërshton katërcipërisht organizimin e BSPK-s Përkundër thirrjeve e veprimeve antigrevë të krye “alternativistit” Ibrahim Rugova, greva e përgjithshme u mbajt me sukses, ndërsa Dr.Hajrullah Gorani u burgos dhe me procedurë të shpejtë u denua me gjashtëdhjetë (60) ditë burg, nga gjyqtari për kundërvajtje Zoran Ristiq!



· Foto: Dr.Hajrullah Gorani, kryetar i BSPK-së



Për ç´arsye LDK-ja zhvilloi fushatë të egër, ndaj kryetarit

të BSPK-së Prof.Dr.Hajrullah Goranit?!



Pas daljes nga burgu dr. Hajrullah Gorani nuk ndejti duarkryq. Meqë punëtorët e larguar nga puna jetonin në gjendje të mjerueshme, BSPK-ja duke kërkuar rrugë për t´i ndihmuar ata, vendosi të organizohet edhe në shtetet perëndimore. Në nëntor 1990 Dr.Gorani vizitoi mërgimtarët tanë në Zvicër dhe më 17 nëntor 1990 (pas një sërë tubimesh) në Surse themeloi BSPK për Zvicër. Gjatë kësaj kohe ai bëri përpjekje që aktivitetin e BSPK-së ta shtrijë edhe në Gjermani.

Mirëpo, çka ndodhi?!

Që në nismë të këtij misioni humanitar e kombëtar, dr. Hajrullah Gorani me bashkëpunëtorët e tij u pengua në forma të ndryshme nga degët e Lidhjes Demokratike të Kosovës. Në të vërtet aktivistët e LDK-së për të shantazhuar punën e BSPK-së, në teren filluan të përhapin lloj-lloj shpifjesh me karakter denigrues në adresë të dr. Hajrullah Goranit. Madje nga 7 dhjetori i vitit 1990 në emër të Kryetarit të Lidhjes Demokratike të Kosovës z.Ibrahim Rugova, aktivistët e degëve të LDK-së në Gjermani e Zvicër kanë vu në qarkullim një Komunikatë, në të cilën kontestohet organizimi i BSPK-së në perëndim. Në komunikatë, kryetari i LDK-së Ibrahim Rugova, tërheq vërejtjen se formimi i degëve të BSPK-së në shtetet e Evropës ka shkaktuar „probleme dhe konfuzione“ dhe me këtë rast z. Gorani i përkujtohet se: „Organizimi i Sindikatave të Kosovës në formën e tillë në Perëndim është në kundërshtim me normat sindikale dhe ligjore të atyre shteteve dhe të konventave ndërkombëtare…“, ndërsa, „Për këtë është tërhequr vërejtja edhe nga disa unione sindikale të shteteve të Evropës Perëndimore, pasi që punëtorët shqiptarë ashtu vehen në pozitë të vështirë për realizirnin e të drejtave sindikale në vendet ku jetojnë.“(!!!) – thuhet ndër të tjera në komunikatën e kryetarit Ibrahim Rugova.



Ibrahim ë jashtë Kosovës, sepse sipas tij, ky organizim na qenka „në kundërshtim me normat sindikale dhe ligjore të atyre shteteve dhe të konventave ndërkombëtare…“(!!!) Si rrjedhim i këtij konstatimi, shtrohet pyetja: Poo, mbi cilat norma ligjore është themeluar partia e tij LDK, në të gjitha shtetet perëndimore, kur dihet mirëfilli se partit politike të një vendi janë të ndaluara të funksionojnë si të tilla në një vend tjetër?!



Më gjerësisht në këtë komunikatë kryetari Ibrahim Rugova shkruan:



LIDHJA DEMOKRATIKE E KOSOVË – PRISHTINË



K O M U N I K A T Ë



Sipas informatave të vërtetuara, formimi dhe veprimi i degëve të Sindikatës së Pavarur të Kosovës në disa shtete të Evropës Perërndimore ka shkaktuar probleme dhe konfuzione, për të cilat kemi tërhequr vërejtjen me kohë. Organizimi i Sindikatave të Kosovës në formën e tillë në Perëndim është në kundërshtim me normat sindikale dhe ligjore të atyre shteteve dhe të konventave ndërkombëtare. Për këtë është tërhequr vërejtja edhe nga disa unione sindikale të shteteve të Evropës Perëndimore, pasi që punëtorët shqiptarë ashtu vehen në pozitë të vështirë për realizirnin e të drejtave sindikale në vendet ku jetojnë.

Lidhur me manipulimet e ndryshme dhe me prezentimin nga njerëzit e painformuar të Hajrullah Goranit si anëtar i Kryesisë së Lidhjes Demokratke të Kosovës dhe si bashkëpunëtor i ngushtë i Ibrahim Rugovës, njoftojmë antarësinë dhe opinionin se Harjullah Gorani as ka qenë ndonjëherë dhe as nuk është anëtar i Kryesisë së LDK-së.

Në afatin më të shkurtër Kryesia e LDK-së do të bisedojë me përfaqësuesit e Sindikatës së Pavarur të Kosovës lidhur me sqarimin definitiv të paqartësive që po krijohen me organizimin sindikal të punëtorëve tanë në Perëndim.

Ftojmë anëtarësinë tonë që të mos përzihet në organizimet e tilla të Sindikatës së Pavarur të Kosovës, në mënyrë që të mos krijohen përçarje, të cilat nuk do të ishin në të mirë të LDK-së, të Sindikatës, të Kosovës dhe të mbarë popullit tonë.

Lidhur me emisarët e shumtë që pa kurrfarë autorizimesh të LDK-së veprojnë në mesin e mërgimtarëve tanë në Evropën Perëndimore, duke kërkuar ndihma, duke krijuar shpenzime të panevojshme, bëjmë me dije se të tillët këtë e bëjnë krye në vete dhe për levërdi personale. Kjo i bën dëm të madh autoritetit të Lidhjes Demokratike të Kosovës dhe të gjitha grupacioneve opozitare në Kosovë, që synojnë sigurimin e ndihmave në mënyrë të organizuar për familjet e rrezikuara. Emisarëve të tillë nuk duhet besuar dhe nuk duhet ofruar mikpritje.



Prishtinë, më 7 dhjetor 1990



KRYESIA E LIDHJES DEMOKRATIKE TË KOSOVËS

Kryetari,

Dr. Ibrahim RUGOVA



· Lexo këtu: Komunikatën e LDK-së të dt. 7 dhjetor 1990






Kjo komunikatë asokohe ka nxitur përçarje dhe indinjatë të thellë në mesin e mërgimtarëve tanë, për faktin se BSPK-ja dhe vetë dr.Hajrulla Gorani nuk e kishin nisur këtë aktivitet për të shkaktuar probleme dhe konfuzione në mesin e bashkëatdhetarëve tanë, apo për të fituar gjë personalisht.



Dihet mirëfilli se, plaku i urtë dr.Hajrullah Gorani, tërë jetën kishte punuar me nderë dhe si i tillë nuk i ka takuar asnjëherë klaneve të ndryshme apo elitës intelektuale shqiptare pro-titiste që ishte vënë prej kohësh në shërbim të regjimit komunist. Përkundrazi, Prof.Gorani i takonte radhëve të intelektualëve të persekutuar po nga ky regjim antishqiptar. Prof.Hajrullah Gorani, qysh në moshën rinore (19 vjeç) u rreshtua në radhët e organizatës patriotike „Bashkimi Shqiptar“ dhe pas aktivitetit një vjeçar, më 19 shkurt 1950 arrestohet dhe për shtatë muaj rresht torturohet mizorisht në kthinat e errëta të UDB-së famëkeqe titiste-rankoviçiste.



Më 18 shtator 1950, në Gjykatën e Qarkut në Prishtinë filloi procesi gjyqësor kundër organizatës “Bashkimi Kombëtar”, nga trupi gjykues: Arif Korapi si kryetar i kolegjit dhe gjyqtarët porotë: Ali Abdullahu e Ismail Xhemaili ( si anëtarë të kolegjit), e me pjesëmarrjen edhe të procesmbajtësit Abdyl Doda. Pas pesë seancave gjyqësore, më 3 nëntor 1950, trupi gjykues në bazë të aktgjykimit K.149/50 në “emër të popullit” Hajrullah Goranin e dënoi me 6 vjet burg të rëndë.



Duke u nisur nga këto fakte historike, mund të thuhet se, derisa komunisti Ibrahim Rugova i gëzonte të gjitha privilegjet nga regjimi i Titos, Hajrullah Gorani dergjej nëpër burgjet e po këtij regjimi antishqiptar, derisa Hajrullah Gorani ishte rreshtuar në radhët e klasës intelektuale – patriotike shqiptare, Ibrahim Rugova ishte rreshtuar në radhët e elitës intelektuale që ishte vënë në çdo aspekt në shërbim të regjimit komunist jugosllavë!



A kishte konflikte interesi midis binomit

Rugova-Bukoshi ?!


Më 19 tetor 1991, u themelua „Qeveria e Republikës së Kosovës“ dhe kryetari i LDK-së Ibrahim Rugova, për kryetar të saj emroi mjekun Bujar Bukoshi. Kjo “qeveri” në vend se të veprojë në Kosovë, ajo mori ikën dhe u përqëndrua në Gjermani e Zvicër. Kryeministri i ekziluar Bujar Bukoshi, pas vendosjes në qytetin Ulm të Gjermanisë nis punën për themelimin e të ashtuquajturit ”Fondi i Republikës së Kosovës”, që shpesh herë quhej si “Fondi i 3 %”, apo edhe si ”Fondi i Bukoshit”. Xhirollogaria e parë e këtij fondi do të hapet më 26 nëntor 1991 në Gjenevë nga z.Xhafer Shatri ish-ministër për informim në qeverinë Bukoshi, për të vazhduar pastaj në Gjermani – Ulm e në vendet tjera të Evropës, në SHBA e gjetiu.



· Foto: Tagrambledhësi i 3 % - shit Bujar Bukoshi!


Fillimisht kontribut të veçantë në formimin dhe forcimin e këtij fondi dhanë degët e LDK-së në Gjermani, Zvicër, Austri, shtetet e Beneluksit etj, mirëpo nga viti 1995 kur plasi konflikti për shkaqe interesi politik e financiar në mes Rugovës dhe Bukoshit, shumica e degëve të LDK-së të prirë nga dega e Gjermanisë, filluan ta bojkotojnë këtë fond. Deri sa mbretëronte kjo gjendje konfliktuoze (kjo zgjati deri 1998), Dega e LDK-së në Gjermani, do t´ju bëj thirrje mërgimtarëve që mjetet e grumbulluara me destinim për Fondin e Qeverisë së Kosovës, të derdhen në “Fondin e Achenit“, i cili administrohej plotësisht nga LDK-ja.



Bujar Bukoshi: Shkaku kryesor për dështimin e realizimit praktik

të pavarësisë ishte dhe është Ibrahim Rugova!



Qeveria e Kosovës në exil edhe pse ishte formuar nga „presidenti historik“ i Republikës së Kosovës Ibrahim Rugova, ky i fundit shpeshherë nuk hezitonte të thoshte se kjo qeveri “është një qeveri sa për sy e faqe”. Gjatë viteve 1995-1997 marrëdhëniet ndërmjet „presidentit“ Rugova në Prishtinë dhe „kryeministrit“ Bukoshi në Ulm të Gjermanisë (aty e kishte selinë Bukoshi) u acaruan në përmasa shqetësuese, për shkak të mosrespektimit dhe injorimit të Qeverisë nga ana e Rugovës dhe degëve të LDK-së në Gjermani etj. Në të vërtet epiqendra e konfliktit Rugova-Bukoshi ishte çëshjta e parave (financave). Bujar Bukoshi duke qenë i injoruar nga Prishtina, një kohë ia bllokoi të gjitha mjetet financiare „presidentit“ Rugova dhe tarafit të tij politikë, i cili abuzonte tmerrshëm me paratë e mërgimtarëve, që i grumbullonin tagrambledhësit e Bukoshit në perëndim.



· Foto: Bartësit e institucioneve fiktive: I.Rugova dhe Bujar Bukoshi



Në këtë periudhë konflikti në realcionin: „president“ – „kryeministër“, Bujar Bukoshi i zemruar, shfaq edhe publikisht qëndrimet e tij kundër Ibrahim Rugovës, për monopolin e krijuar politik…, dhe dëmet që po ia shkaktonte jetësimit praktik të pavarësisë së Kosovës etj, në një komunikim të hapur me lexuesit e revistës javore „Zëri shqiptar“.

- Në pyetjen e lexuesit I.S nga Gjilani:

”Sa e ndien veten fajtor kryeministri Bukoshi dhe qeveria të cilin ai e drejton për gjendjen e krijuar në Kosovë?”

- Bujar Bukoshi përgjigjet (citoi):

“Ndihem fajtor se shumë më herët do të duhej të kisha deklaruar se shkaku kryesor për dështimin e realizimit praktik të pavarësisë ishte dhe është Ibrahim Rugova. Ndihem fajtor se shumë më herët do të duhej të isha shumë më kritik ndaj monopolizimit total të jetës sonë politike dhe kombëtare nga ana e një personi; të isha kritik edhe për efektet negative, ndoshta katastrofale të një dukurie të tillë. Por, duke qenë koshient për mungesën e traditës demokratike, kam hezituar ta bëjë këtë, me qëllim që kjo të mos interpretohet si krijim i një tereni për përçarje. Tashmë shihet çartë se përçarjet ekzistojnë vetëm midis atyre që në Kosovë të vazhdojë sundimi serb dhe atyre që luftojnë për Kosovën e lirë.”- përfundon citati.



- Në pyetjen e I.M me qëndrim në Zvicër:

”Duke e ditur rëndësinë e institucioneve shtetërore dhe duke qenë i bindur për angazhimin tuaj, ju pyes se kush janë ata që pengojnë forcimin e këtyre institucioneve?” “IBRAHIM RUGOVA, me disa servilë rreth tij. Nuk është gabim shtypi: Ibrahim Rugova me disa servilë rreth tij. Ai ka refuzuar dhe refuzon të institucionalizojë Kosovën dhe në këtë mënyrë është njëri nga shkaktarët kryesorë të kësaj gjendjeje në të cilën jemi. Ai në mënyrë të çuditshme shkatërroi komunikimin me Qeverinë dhe jo vetëm me të: ai nuk komunikon as në Prishtinë si duhet me të tjerët. Në interpretimin tim janë disa faktorë dhe veti të Rugovës që sollën një gjendje të këtillë:

- deliri i tij i madhështisë që ndeshet me inkompetencën e tij, me deficitin intelektual dhe moral, me frikën e tij;

- mungesa e koordinimit të politikës dhe moskokëçarja ndaj zhvillimeve;

- dyshimi mbi njerëzit që sinqerisht kanë menduar dhe mendojnë të angazhohen për çështjen tonë, por edhe dyshimi edhe mbi vet çështjen;

- aventurat politike për të hyrë në marrëveshje diletante si ajo e arsimit;

- papërgjegjësia për të mbrojtur qytetarët e Kosovës të cilët, ndryshe nga ai angazhohen dhe flijohen për pavarësi të saj. Kështu mund të vazhdohet gjatë dhe shumë prej këtyre aspekteve janë të njohura fare mirë.” –përfundon citati

- Bukoshi pa hezitim përgjigjet:





- Ndërkaq në një pyetje të V.A – në Zvicër:

“A mendoni se me qëndrimet tuaja karshi presidentit Rugova e keni dëmtuar çështjen kombëtare?”

- Bujar Bukoshi do të përgjigjet:

“Jo, aspak nuk mendoj ashtu, bile mendoj të kundërtën. Mos bëni gabim të identifikoni presidentin Rugova me çështjen kombëtare, sepse këto janë dy gjëra të ndryshme. E kundërta është e vërtetë: qëndrimi injorues i z.Rugova ndaj Qeverisë së Republikës së Kosovës e ka dëmtuar çështjen.” - përfundon citati.

· Burimi: Revista avore “Zëri shqiptar“ Nr. 5 – 6 Viti 53/22 qershor 1997.






nga pashtriku

[Pa_doreza2]

“Dora e fortë” e Ibrahim Rugovës dhe dogovori “historik”

Millosheviq-Rugova!



Shkruan: Sheradin BERISHA / 26. 05. 2008



“Dora e fortë” e Ibrahim Rugovës!



Dihet mirëfilli se, deri në fillim të vitit 1998 në “teatrin” e hapur politikë të Kosovës së pushtuar nga regjimi fashist i Millosheviqit, përveç Lidhjes Demokratike të Kosovës, aktronin edhe disa parti simotra të saj, si: Partia Shqiptare Demokristiane e Kosovës, Partia Liberale e Kosovës, Partia Socialdemokrate e Kosovës, Partia Republikane, Partia Liberale Shqiptare, Partia Fshatare e Kosovës, pastaj Partia Parlamentare e Kosovës, Partia e Unitetit Kombëtar (si opozitë) etj., ekzistonin dy kuvende: Kuvendi i nomenklaturës ish-komuniste në krye me Iljaz Ramajlin dhe Kuvendi i pakonstituuar i Republikës së Kosovës, i dalë nga zgjedhjet e “lira dhe demokratike” të 24 majit 1992; “vepronin” dy këshilla koordinues të partive politike shqiptare, Qeveria e Bujar Bukoshit në exil etj. etj., pastaj botoheshin dhjetra gazeta ditore, revista… e kështu me radhë.



Nga ky pasqyrim, krijohet përshtypja sikur në Kosovë ka dominuar një demokraci e mirëfillt pluraliste, ani pse Kosova dhe populli shqiptar jetonte nën pushtimin klasik, me kërbaçin e shkaut në çdo moment mbi kokë!



Duke pasur parasysh këtë gjendje, natyrshëm shtrohet pyetja:

- kush e ka menagjuar në këtë periudhë “pluralizmin politikë e medial” në Kosovën e robëruar?!



Të gjitha argumentet e shkruara, elektronike, arkivore…, flasin qartë se zhvillimet legale politike në Kosovë, pothuajse në mënyrë absolute ishin nën kontroll të “presidentit” të Republikës së Kosovës Ibrahim Rugova dhe të shërbimeve sekrete serbe! Në këtë kontekst, për dominimin e “dorës së fortë” të Ibrahim Rugovës në skenën politike shqiptare, kanë ndikuar edhe qarqe të caktuara politike jashtë Kosovës.



Ibrahim Rugova duke qenë në majën e politikbërjes , atëherë vetë vendoste, e vetë vuloste për çdo gjë në Kosovë, madje pa i përfillur as ekspoziturat e oborrit „politikë e institucionalë“, siç ishin: kryesia e LDK-së, Këshilli i Përgjithshëm i LDK-së, Kuvendit i pakonstituuar i Kosovës, Qeveria e Bukoshit etj. ( Për injorancën e tij lexo këtu: 8 - 10 )



Këto veprime të Ibrahim Rugovës sipërfaqësonin dukshëm profilin e një politikani të mveshur me “pushtet” të paprekshëm (nën pushtimin serbë!), që zakonisht i kanë vetëm politikanët autokrat, të cilët ushtrojnë pushtetin absolut apo ata autoritar, që kërkojnë nënshtrim të verbër e pa kundërshtim ndaj autoritetit të tij absolut (!!!) Situatë absurde kjo apo? Vetëm në Kosovë ka ndodhë kjo, askund tjetër në botë!



Kush ishte ndëmjetësues i marrëveshjes

Millosheviq-Rugova për arsim?



Për të argumentuar këtë gjë, me këtë rast po i referohem Marrëveshjes - Dogovorit Millosheviq-Rugova për arsimin shqip ( për lirimin e objekteve të pushtuara shkollore dhe kthimin e nxënësve, të studentëve dhe të arsimtarëve shqiptar në shkolla e në universitet), të nënshkruar më 1 shtator 1996!



*Foto: Ibrahim Rugova dhe Sllobodan Millosheviqi



Ndonëse Ibrahim Rugova në konferencat e të premteve me gazetarë e ripërsëriste shpesh slloganin, se: “Statusi i Kosovës duhet të zgjidhet vetëm me ndërmjetësimin e Shteteve të Bashkuara të Amerikës, si e vetmja garancë e sigurt”, negociatat për arritjen e kësaj marrëveshjeje me Millosheviqin i kishte nisur e bitisur nën monitorimin e misionarit të Shoqatës kishtare italiane ”Shën Exhidio” Monsignor Vicenzo Paglia, i njohur ky prej kohësh si mik i Millosheviqit…!



*Foto: Ndërmjetësuesi i marrëveshjes Monsignor Vicenzo Paglia



Pra, “i plotëfuqishmi” Ibrahim Rugova (edhe pse nuk ishte konsultuar me faktorët tjerë politik shqiptarë) pa ndërmjetësimin e faktorit relevant politikë ndërkombëtar, pranon të nënshkruaj marrëveshjen, me ndërmjetësimin e një kishtari që përfaqësonte një shoqatë humanitare, e cila si e tillë ( përveç autoritetit moral) nuk kishte kurrfarë mekanizmi ndikues në realizimin e kësaj marrëveshjeje të nënshkruar.



Edhe pse kjo marrëveshje në esencë antihistorike u nënshkrua nga Ibrahim Rugova, ajo, kurrë nuk u implementua në praktik. Nuk u implementua kjo marrëveshje për faktin, sepse krimineli Millosheviq nuk e kishte bërë këtëgjë, për të mirën e shqiptarëve. Jo! Këtë marrëveshje, kryebarabari serb, e bëri me Rugovën, vetëm sa për t´i treguar bashkësisë ndërkombëtare se Serbia me shqiptarët po bënë dialog, dhe se problemet e tyre po zgjidhen hap pas hapi. Dhe, kjo marrëveshje i tregoi rezultatet e veta në një planë tjetër, e shpëtoi Serbinë nga sanksionet e reja dhe iu zbut muri i jashtëm i sanksioneve që ishte vënë më herët nga SHBA-të (!!!) dhe zatën ky ishte synimi kryesor i varrmihësit të shqiptarëve - Sllobodan Millosheviq!



Për çka janë marrë vesh Millosheviqi me Rugovën?!



Në marrëveshjen (dogovorin) Millosheviq-Rugova të datës 1 shtator 1996 shkruan:





M A R R Ë V E S H J E


Tash disa vjet mbarë sistemi edukativo-arsimor në Kosovë prej atij fillor e deri në atë universitar nuk funksionon normalisht. Në bazë të marrëveshjes së përbashkët, të nënshkruarit më poshtë, Kryetari i Republikës së Serbisë Slobodan Milosheviq dhe dr. Ibrahim Rugova arritën marrëveshjen për të filluar normalizimin e sistemit edukativo-arsimor për nxënësit, për studentët dhe për të rinjtë e Kosovës.



Kjo Marrëveshje parasheh kthimin e nxënësve, të studentëve dhe të arsimtarëve në shkolla e në universitet. Për arsye të rëndësisë shoqërore dhe humanitare, kjo marrveshje është jashtë çdo debati politik. Kujdesi për ardhmërinë e nxënësve dhe të studentëve që ndiejnë nënshkruesit, i udhëhoqi ata për të nënshkruar këtë Marrëveshje.



Ata po ashtu i falënderojnë miqtë e përbashkët nga Komuniteti Shën Exhidio për ndihmën dhe për përkrahjen që dhanë për realizimin e këtyre negociatave.


Nënshkruesit janë të bindur për gatishmërinë e të gjithëve që janë të obliguar ta zbatojnë Marrëveshjen për normalizimin e sistemit edukativo-arsimor. Për realizimin e kësaj marrveshje do të formohet grupi i përbashkët (3+3).


Duke iu qasur me seriozitet ngritjes së tyre arsimore dhe kulturore, të rinjtë bëhen qytetarë përgjegjës, kështu fiton qytetërimi, e jo njëra palë mbi tjetrën.


Prishtinë, më 01. 09. 1996 Beograd, më 01. 09. 1996

(Nënshkrimi) (Nënshkrimi)

Dr.Ibrahim Rugova Kryetari i Republikës së Serbisë

Sllobodan Milosheviq



Lexo këtë dokument në origjinal:

Marrëveshja (Dogovori) Millosheviq-Rugova, për arsim!



***



Marëveshja Millosheviq-Rugova në anglisht:



01/09/1996
STATEMENT

Since some years now, the educational system of Kosovo - from elementary schooling to university - does not work in a normal way.

By mutual consent the undersigned, Mr. Slobodan Milosevic, President of the Republic of Serbia and Dr. Ibrahim Rugova have decided to proceed to the normalisation of the educational system of Kosovo for Albanian youth (at all levels).

On this line the agreement reached foresees the retum of the Albanian students and teachers back to schools (and Faculties).

The present agreement, because of its social and humanitarian value, takes its place bey'ond political debate. Thc concern for the future of the Albanian youth of Kosovo, a concern that both undersigned feel very strongly, has lead them to reach such an agreement.

Both undersigned thank their joint friends of the Community of S. Egidio for the generous commitment and the valid help and support they have given to dialogue.

Both undersigned are furthermore certain about the commitment of all those who are in charge in the implementation of the agreement for the normalisation of the educa- tional system. There wil1 be a mixed group (3+3) established for the realisation of this agreement.

When young people do commit themselves with serenity to their cu1tural formation so to become responsible citizens, we face a victory of civilisation itself, not the victory of one side on the other.

Prishtina, September 1, 1996
Dr. Ibrahim Rugova
Belgrade, September 1, 1996
Mr. Slobodan Milosevic
President of the Republic of Serbia




Lexo këtë dokument: KETU




Siç vihet në dukje, “humanistët” Millosheviq - Rugova në këtë marrëveshje, shprehin në mënyrë të veçantë kujdesin për ardhmërinë e nxënësve dhe të studentëve, dhe theksojnë se: ”Për arsye të rëndësisë shoqërore dhe humanitare, kjo marrveshje është jashtë çdo debati politik.” ndërkaq dihet mirëfilli se, shkollat shqipe u mbyllën dhe nxënësit e studentët shqiptarë u flakën në rrugë, pikërisht me dhunë e diktat politik nga Krimineli Millosheviq.



Kjo marrëveshje e binomit Millosheviq - Rugova, sikur ta kujton deklaratën e ministrit të Jashtëm të Serbisë, Vlladan Gjorgjeviq, menjëherë pas Luftës së Parë Botërore, dhënë vëzhguesve ndërkombëtarë në Kosovë, përkitazi me ekspeditat e dhunshme serbe mbi popullatën shqiptare në Drenicë. Shovenisti Gjorgjeviq me këtë rast thotë, se: “Serbia e bën pacifizimin e këtij regjioni, sepse shqiptarët janë popull i egër, me bisht dhe ky pacifizim bëhet për qëllime humanitare dhe civilizuese”. (!!!)



Pse aq lehtë Ibrahim Rugova e shkeli vullnetin e popullit?



Pas nënshkrimit të kësaj marrëveshjeje, mediat e shkruara që ishin nën kontroll të LDK-së këtë akt e cilësuan „historik“, ndërsa „vizionarit“ Ibrahim Rugova i arrinin telegrame urimi nga partitë simotra, degët dhe degëzat e LDK-së në Kosovë dhe gjithandej ku shtriheshin nëpër botë.



Për këtë marrëveshjen të turpit “Millosheviq - Rugova", pati edhe reagime kunërshtuese, largpamëse e dinjitoze.



Në një prononcim për “Zërin e Amerikës“ më 2 shtator 1996 (vetëm një ditë pas nënshkrimit të marrëveshjes) Akademik Rexhep Qosja lidhur me marëveshjen Millosheviq-Rugova, deklaron( citoi):

„Gjatë tërë ditës më 2 shtator 1996, në TV të Beogradit është dhënë në tërësi (fotografuar me kamera) teksti i marrëveshjes, si thuhet në të, për normalizimin e sistemit të arsimit për fëmijët dhe rininë shqiptare dhe janë treguar emrat e nënshkruesve të saj. E kanë botuar në tërësi atë tekst edhe shumica e gazetave në gjuhën shqipe. Pse? Sigurisht për t´u treguar shikuesve dhe lexuesve se nënshkrues të tij janë: Sllobodan Milosheviçi dhe një qytetar i Kosovës, i nënshkruar si person pa kurrëfarë funksioni politik. Jo rastësisht gazetat tona të përditshme edhe nuk e kanë botuar këtë tekst, por e kanë komentuar kryesisht sipas qefit dhe si ta botojnë atë tekstin e pajtimit me kapitullimin. Shqiptarët që e kanë kokën për të menduar lirisht domosdo shtrojnë pyetjen: Pse me një nënshkrim u hoq dorë prej qëllimit të shpallur. Pse aq lehtë u shkel vullneti i popullit?”- përfundon citati.



Nënshkrimi i marrëveshjes hap kapitullues

për Ibrahim Rugovën?



Për marrëveshjen “Millosheviç-Rugova”, prononcohet edhe Adem Demaçi në të përjavshmen ”Zëri”. Demaçi me këtë rast thotë (citoi):

“Kështu si u bë dhe si doli, kjo nuk është kurrëfarë marrëveshje, por është vetëm një leje e Milosheviçit që shqiptarët mund të kthehen në godinat e veta shkollore, varësisht nga tempoja e rrëshqitjes së tyre drejt autonomisë kulturore. Kështu si u bë dhe si doli, ky nuk ishte një dokument për normalizimin e arsimit në gjuhën shqipe, por ky është një dokument politik me të cilin Dr.Rugova në mënyrën më të mirë bëri hapin e vet fatal kapitullues përpara regjimit hegjemonist dhe policor të Beogradit. Të merremi vesh, s´ka njeri që s´e di se as Rugova, as Millosheviçi kur e nënshkruan dokumentin nuk ishin udhëheqës të arsimit, por ishin udhëheqësit më të lartë të dy kombeve që janë në ngatërresa serioze dhe dramatike tash e një shekull.

-Dhe ç´ndodhi?

-Ndërsa Milosheviçi dokumentin në fjalë e nënshkroi në cilësinë e Kryetarit të Republikës së Serbisë, Rugova dokumentin e nënshkroi në cilësinë e një qytetari me doktoratë (...) Ai që nuk linte konferencë për shtyp dhe emision televiziv pa theksuar deri në gërdi se si ”Kosova e ka presidentin e vet”, se si ”vetëm ai ka të drejtë dhe është i autorizuar që të përfaqësojë shqiptarët në bisedimet me të tjerët”, se si ”vetëm ai ka mandatin e popullit për të zhvilluar negociata me të tjerët”, pikërisht ky njeri, i cili me aq arrogancë sa e sa herë na përbuzi të gjithëve, pikërisht ky njeri, ku nuk ishte as koha as vendi, kur as nuk priste as nuk dëshironte askush nga shqiptarët ky njeri me dorën e vet, me nënshkrimin e vet, hoqi dorë nga mandati i popullit, mohoi se është president dhe rrjedhimisht mohoi se Kosova është Republikë, mohoi zgjedhjet e 1992-tës, hodhi poshtë vendimin e popullit të shtatorit 1991 për pavarësi, dhe përsëri po ia mban nderi që disfatën e tij politike ta shesë si sukses.”- përfundon Adem Demaçi.



Përpjekjet e Vincenzo Paglias për realizimin e marrëveshjes Millosheviq – Rugova!



Në marrëveshjen Millosheviq-Rugova të datës 1 shtator 1996, thuhet, se (citoi): “Për realizimin e kësaj marrveshje do të formohet grupi i përbashkët (3+3).” Dhe grupi i përbashkët 3+3 është formuar nga palët respektive Millosheviq-Rugova, me të cilët ka vazhduar punën “garantuesi” i marrëveshjes Monsignor Vicenzo Paglia.



Me këtë rast (pa u futur në angazhimet intensive të këtij grupi implementues, në periudhën shtator 1996 - shkurt 1998), vë në pah finalizimin e një dokumenti të grupit 3+3, i quajtur si “aneks” për realizimin e marrëveshjes së 1 shtatorit 1996 Millosheviq-Rugova, i cili asnjëherë nuk u implementua në praktik, sepse kjo është parë qartë, ishte një lojë e Millosheviqit dhe e miqëve të tij italian…!



Kur u nënshkrua ky aneks?



Më 23 mars 1998, grupi 3 + 3 me ndëmjetësimin e Vincenzo Paglias, në Prishtinë nënshkruan aneksin për realizimin e marrëveshjes për arsim, të arritur më 1 shtator 1996 në mes Millosheviqit dhe Rugovës.

Vini re!

Ky aneks u nënshkrua më 23 mars 1998, vetëm një ditë pas mbajtjes së “zgjedhjeve të lira e demokratike” në Republikën Kosovës (zgjedhjet u mbajtën më 22 mars 1998) të organizuara nga “presidenti” i Republikës Ibrahim Rugova.



Pra, derisa të dielën më 22 mars 1998 u mbajtën zgjedhjet e Republikës së Kosovës, ku “presidenti“ Ibrahim Rugova fitoi 99.88 % të votave, të elektoratit shqiptarë (!!!) të nesërmen, dmth të hënën më 23 mars, grupi punues prej 3 vetash, i emruar prej tij, në Prishtinë nënshkruan aneksin me Republikën e Serbisë (me një shtet tjetër) për zgjidhjen e çështjes së arsimit shqip në shtetin e Republikës e Kosovës. (!!!)

Çfarë absurdi antihistorik e antikombëtar njëkohësisht!!



Çka përmbanë aneks-dokumenti ”Masa të akorduara për

zbatimin e marrëveshjes për arsim, të 01.09. 1996,

të nënshkruar më 23.03.´98”?!



Më 23 mars 1998 “Grupi 3 plus 3 dhe ndërmjetësuesi nga Shën Egjidio nënshkruan aneksin për realizimin e marrëveshjes për arsim” - kështu shkruante informatori ditor i QIK-ut, edicioni i dytë i orës 16:00, nr.206 - B datë 23 mars 1998



Në këtë informacion të QIK-ut thuhet( citoi):

“Sot në Bibliotekën Popullore dhe Universitare të Kosovës, Grupi 3 + 3 me ndërmjetësimin e palës së tretë, përfaqësuesit të bashkësisë katolike "Shën Exhidio" nga Vatikani, Vinçenc Palia nënshkroi një aneks për realizimin e marrëveshjes për arsim të nënshkruar nga presidentët Rugova e Millosheviq. Para gazetarëve këtë dokument e nënshkruan, në emër të grupit të Kosovës: prof. dr. Fehmi Agani, mr. Abdyl Rama dhe mr. Rexhep Osmani, në emër të grupit të Serbisë: Ratomir Vico, Goran Perçeviq e Dobrosav Bijeletiq dhe në emër të ndërmjetësuesit nënshkroi Vinçenc Palia. Pas nënshkrimit të aneksit, Vinçenc Palia mbajti një konferencë për gazetarë. Ky i njoftoi në italisht gazetarët me përmbajtjen e aneksit, ndërsa zëdhënësi i Shën Egjidios Mario Marazziti e lexoi dokumentin në gjuhën angleze.”- përfundon citati.



* Fotodokument: Akti i nënshkrimit të aneksit për arsim, më 23 mars 1998 në ambientet e Bibliotekës kombëtare në Prishtinë.

*Lexo këtu: Kush është Vicenzo Paglia

*Foto: Zëdhënësi i Shën Egjidios Mario Marazziti



Në dokumentin me titull: “Masa të akorduara për zbatimin e marrëveshjes për arsim të 1 shtatorit 1996”, prej nëntë pikash, janë përcaktuar edhe afatet për implementimin e këtij aneks - dokumenti.



Në këtë dokument thuhet:



1. Masat e mëposhtme miratohen përkohësisht për zbatimin e marrëveshjes për arsim të nënshkruar nga Presidenti Sllobodan Millosheviq dhe Dr. Ibrahim Rugova më 1 shtator 1996.

2. Instituti Albanologjik i Prishtinës do të rihapet për shfrytëzuesit e mëparmë më 31 mars 1998.

3. Brenda datës 31 mars 1998, Komuniteti Shën Egjidio, duke marrë parasysh propozimet e paraqitura nga të dyja palët në Komisionin "3+3", do të zgjedhë tri fakultetet e para të Universitetit të Prishtinës në të cilat studentët dhe profesorët shqiptarë do të rikthen deri më 30 prill 1998. Parimisht, kushtet për rikthim do të jenë si vijon: studentët të cilët tani studiojnë normalisht në objekte dhe studentët shqiptarë do t’i shfrytëzojnë në mënyrë alternative hapësirën dhe objektet/mjediset universitare, sipas sistemit të dy turneve që do të këmbehen çdo semestër. Në semestrin e parë të zbatimit të këtyre masave, studentët të cilët tani studiojnë normalisht në objekte do t’i shfrytëzojnë mjediset paradite (deri në ora 14:00) ndërsa shqiptarët pasdite. Në semestrin e dytë, turnet do të këmbehen, studentët shqiptarë do të jenë paradite ndërsa studentët të cilët tani ndjekin mësimet në objekte pasdite, dhe kështu me radhë në semestrat vijues. Përveç përdorimit të dhomave të mësimit për ligjërata, studentët dhe profesorët shqiptarë do t’i kenë në dispozicion mjedise/objekte përkatëse në secilin Fakultet për funksione administrative dhe trupin e mësimdhënësve (nëse kjo nuk është e mundshme, do të gjinden zgjidhje të tjera).

4. Brenda datës 30 prill 1998, Komuniteti Shën Egjidio, duke marrë parasysh propozimet e paraqitura nga të dyja palët në Komisionin "3+3", do të zgjedhë tri fakultete të tjera të Universitetit të Prishtinës në të cilat studentët dhe profesorët shqiptarë do të rikthehen deri më 31 maj. Kushtet për këtë rikthim do të jenë të njëjta si ato për fakultetet në pikën pararendëse.

5. Studentët dhe profesorët e tjerë shqiptarë të shtatë fakulteteve të tjera do të mund të kthehen në mjediset/objektet e Universitetit të Prishtinës deri më 30 qershor 1998, simbas kushteve të njëjta për fakultetet pararendëse, që shtrohen në pikën 3 dhe 4. Brenda datës 30 shtator 1998, studentët dhe profesorët shqiptarë do të mund të përdorin në mënyrë adekuate mjediset universitare (mensat, bibliotekat, konviktet, etj.). Komuniteti i Shën Egjidios do të ofrojë zgjidhje, pasi të ketë dëgjuar propozimet e të dyja palëve, për problemet që mund të dalin eventualisht. Sidoqoftë, viti akademik duhet patjetër të fillojë normalisht më 1 tetor 1998.

6. Brenda datës 30 qershor 1998, studentët dhe profesorët shqiptarë do të mund të përdorin mjediset e shtatë shkollave të larta pedagogjike, ekonomike dhe teknike, në Prishtinë dhe në qytetet e tjera të Kosovës. Përdorimi i tyre do të bëhet simbas kushteve për ripërdorim të objekteve/mjediseve universitare, sikur në pikën 3, po qe se këto shkolla përdoren.

7. Komisioni "3+3", i ndihmuar nga Komuniteti Shën Egjidio, nënvizon domosdonë e sigurimit të fondeve për ndërtim të shpejtë të objekteve / mjediseve të reja, me qëllim të shtimit të hapësirës për mësimdhënie, për kërkime dhe për administratë, që do të jenë në dispozicion të të gjithëve. Ndërtesa të reja universitare, që do të mund të ndërtoheshin shpejt, do të mund të strehojnë, në kushte të barabarta, …(…)…






Lexoni këtë dokument në anglisht:



TEXT OF AGREED MEASURES
FOR THE IMPLEMENTATION
OF THE AGREEMENT ON EDUCATION



1. The following measures have been temporarily adopted to enable the implementation of the Agreement on Education signed on September 1 by President Slobodan Milosevic and Dr. Ibrahim Rugova.

2. The Institute for Albanology in Pristina will be open for its previous users on March 31.

3. By March 31, the St. Egidio Community will, in view of the proposals submitted by the two sides in the 3+3 Committee, determine the first three faculties of the Pristina University where the Albanian students and professors will be reintegrated by April 30, 1998. In principle, the following is a condition for reintegration: students currently normally conducting their studies at the University and the Albanian students will use the University facilities and equipment alternately, through a system of double shifts which will change every semester. During the first semester of the application of these measures, students currently normally studying in the University facilities will use them in the morning (until 2 p.m.), and the Albanian students in the afternoon; in the second semester, the shifts will change and the Albanian students will be in the morning and the students now studying in the University facilities in the afternoon, and this order will change in the following semesters. Apart from using facilities for holding classes, Albanian students and professors will also have at their disposal the corresponding space at each faculty for administrative functions and the teaching staff (if this is not possible, another solution will be found).

4. By April 30, 1998, the St. Egidio Community will, taking into consideration proposals submitted by the two sides in the 3+3 Committee, determine the next three faculties of the Pristina University where the Albanian students and professors will be reintegrated by May 31, 1998. The conditions for this will be the same as for the faculties in point 3.

5. Albanian students and professors of the remaining seven faculties will be able to re-enter the facilities of the Pristina University by June 30, 1998 according to the same conditions as the faculties in points 3 and 4. By September 30, 1998, Albanian students and professors will be able to use University facilities (cafeterias, libraries, student dormitories, etc.) in the corresponding way. The St. Egidio Community will, after hearing the proposals of both sides, reach a solution for possible problems which could occur. In any case, the school year must start normally on October 1, 1998.

6. By June 30, 1998, Albanian students and professors will be able to use the facilities of seven schools of higher learning in Pristina and other cities in Kosovo which are specialized for teaching, economic and technical subjects. Their use will be regulated in keeping with the conditions for the renewed use of University facilities, as in point 3, if these schools are to be used.

7. The 3+3 Committee, with the support of St. Egidio, underlines the need for securing funds for the faster construction of new facilities in order to make more space for holding classes, research and administration, and which will be at the disposal of all. New University buildings, which can be built speedily, will be able to accommodate, under equal conditions, all structures of the University. This will be the subject of a special program, which will contain deadlines and the financing of its realization in keeping with real needs and material capabilities.

8. Similarly, by March 31, 1998, Albanian pupils of elementary and high schools will be able to return to elementary and high schools which are currently not is use, in keeping with a list to be prepared by the 3+3 Committee. St. Egidio will find a solution for possible problems which could emerge. Albanian pupils of elementary and high schools will return to those elementary and high school building which are partially in use by April 30, 1998. Their use will be regulated in keeping with the conditions for the renewed use of University facilities mentioned in point 3, or in another mutually acceptable way.

9. The 3+3 Committee, assisted by St. Egidio, will meet by March 30 at the latest to guarantee the implementation of the transitional normalization measures. The 3+3 Committee will immediately set up working groups for each faculty. The 3+3 Committee will examine the remaining problems which are concerned with the normalization of the education system (funding, administration, languages, programs, diplomas, status questions of employees).



In Pristina, March 23, 1998



Fehmi Agani
Abdulj Rama
Redzep Osmani
Ratomir Vico
Goran Percevic
Dobrosav Bjeletic



In the presence of the members of the St. Egidio Community

Monsignor Vicenzo Paglia
Prof. Roberto Morozzo della Rocca
Dr. Mario Giro


nga pashtriku