Ka apo s’ka më parti socialiste në Shqipëri?
09-01-2010
Nga Eden Babani
Është një pyetje që ia kam bërë vetes prej kohësh. Jam matur kaq herë t’i përgjigjem qoftë vetë me vete, qoftë publikisht përmes një shkrimi si ky i sotmi. Mirëpo, me sot, me nesër, hë se më mungon informacioni i mjaftueshëm, hë se do të më qeshë ndonjë prej atyre që informacionin e thithin drejtpërdrejt nga rrjedhat e ngjarjeve në Shqipëri, e thithin, si të them, bashkë me ajrin e ndotur prej smogut që krijojnë ndotjet industriale ose ato politiko-mediatike, rasti e pruri që pyetjes t’i përgjigjem, ndoshta, si kofini pas së vjeli. Le të më falet. Më mirë vonë se kurrë. Shtysën ma dha dje një bashkatdhetar nga Gostivari, ish i burgosur në Shqipëri nga diktatura komuniste, i larguar nga vendlindja në vitet ’60, që t’u shpëtonte ndjekjeve të UDB-s, pas një kalvari disavjeçar në burgun famëkeq të Idrizovës. Sot, jeton edhe ai në Bruksel, ndërsa njohja e kahershme na puq shpesh të pimë së bashku nga një kafe dhe të tjerrim pak politikë. Kemi të njëjtat bindje, të njëjtat dëshira. Nuk mund të flasim katër e pesë, nga ato më tha, i thashë.
“Ç’të reja kemi?”, më pyeti. “Përmbytje”, iu përgjigja shkurt. “Po kutitë? Do të hapen apo do t’i marrin me vete ujërat?”
Ironia ishte tepër e hollë. Në situatën emergjente të krijuar nga vërshimi i ujërave në kaskadat e Drinit dhe të Matit ose nga baticat detare, miku im gostivaras priste me të drejtë që të reagonte edhe PS-ja në opozitë, të jepte edhe ajo zgjidhjet e saj alternative për emergjencën, të bashkonte edhe ajo zërin e vet me atë të shumicës qeverisëse, si rëndom në botën demokratike, në raste fatkeqësish natyrore. A nuk ndodhi kjo me tërmetin e fuqishëm në Abrucie të Italisë verën e kaluar? Politikanët italianë i lanë mënjanë polemikat dhe grindjet partiake. Koha kishte nxjerrë në pah detyra tepër të ngutshme, që nuk prisnin të gjendej pse u shemb njëra a tjetra ndërtesë. Duheshin shpëtuar njerëzit nën gërmadha, duheshin strehuar ata që kishin mbetur pa strehë, duheshin çadra, shtretër, ushqime, ilaçe. Dhe gjendja u administrua ashtu si mund të administrohej më mirë. Opozita jo vetëm nuk e pengoi qeverinë të merrte masat e duhura, por, përpos heshtjes politike të përkohshme, ndihmoi sa mundi me alternativat e saj. Do të vinte koha, sigurisht, të kërkoheshin përgjegjësitë. Pse u shemb ndërtesa ku flinin studentët e Universitetit të Akuilas, nën rrënojat e së cilës gjetën vdekjen mjaft të rinj? Ekspertët e ndërtimit dhe organet e drejtësisë punojnë dhe do të punojnë, me sa duket, t’u shkojnë hetimeve deri në fund. Ama, pasi emergjenca u tejkalua.
Por, të kërkosh tek opozita edvinramiste atë që bëri asohere opozita italiane, është njësoj si të kërkosh bukurshkrim në prapanicën e zonjës Kalipso. Po i kërkoj leje vetes ta prish pak gojën, me që erdhi fjala. Shpresoj që edhe lexuesi i nderuar do të ma lejojë këtë trill. Zonja Kalipso, e përmendur për tulet e saj, doli nga deti dhe u ul në rërën e plazhit. Si u tha mirë e mirë, u ngrit të shkundej në breg të detit. Mirëpo në rërë la shenjat e prapanicës. Dy të rinjve u ra në sy se, mu ku ishte ulur zonja e bëshme, ishte përvijuar një “omega” (shkronjë e alfabetit grek). Jo është “omega”, jo s’është, jo e mbyllur, jo e hapur, dikush që po kotej në diell, u tërhoqi vërejtjen: “Djem, mos kërkoni bukurshkrim në prapanicën e zonjës Kalipso!”
Këtë i thashë edhe mikut tim nga Gostivari.
Në të vërtetë, duhet të ketë një parti opozitare, pa të kërkosh prej saj detyrat e opozitës për mbarëvajtjen e vendit. Mirëpo, a ekziston më parti socialiste në Shqipëri, pas humbjeve të 28 qershorit 2009? Në letra, ka një të tillë që, mesa duket, vetëm emri i ka mbetur. Ka edhe një kryetar, madje jo të dhjamosur si zonja Kalipso, po të gjatë e të drejtë, të ta thotë mendja se ka gëlltitur okllainë. Mbase ky është shkaku, (okllaia në grykë) që nuk gjen ç’tjetër të thotë përveç disa shprehjeve që përsëriten si në pllakën e prishur të gramafonit: “të hapen kutitë”, “qeverisje e mbrapshtë”, “protestë në rrugë”... Kur nuk ka parti, kur nuk ka program partie (u fol për një program mijëra faqesh, por askush nuk e pa), kur nuk ka forume partie, por vetëm kryetar dhe kukulla që e marrin Malenaken me një të ngritur të shkopit të dirigjentit-kryetar të vetëzgjedhur, a mund të kërkohen alternativa?
Një e përditshme e Tiranës kishte intervistuar dje njërin nga ata të Lëvizjes për Mendimin Ndryshe. Cilido që e ka lexuar intervistën, besoj se do të jetë bindur që nuk ka më parti socialiste në Shqipëri. Madje nuk ka as Lëvizje për Mendimin Ndryshe, që në fillim çoç u duk, por sot për sot ka përfunduar si flluskë sapuni. Ka vetëm Edvin Ramë e Co, ku mund të futësh ç’të duash përkrah Ruçit, Dokles, Majkos, Dades, Leskajt dhe ca xhaketave të tjera tashmë të zhubrosura nga vitet. (Them “ç’të duash”, pasi nuk ke si e quan ndryshe atë lloj grupi parlamentar me njerëz pa identitet politik që mezi presin të ulen në karriget e ëndërruara të Parlamentit, por s’i lë kryetari.) Përballë tyre, ka edhe ca kone që pretendojnë të jenë ndryshe në mendim, që fshihen diku pas ndonjë peme, a muri, a mburoje tjetër, të cilat vetëm lehin e lehin, por nuk kafshojnë.
Ishte vërtet interesante ta ndiqje cicmicin mes intervistuesit dhe të intervistuarit. I pari e pyeste drejtpërdrejt të dytin nëse do të futej ai vetë në Parlament, siç kishte deklaruar përpara apo jo. Ky i përgjigjej se nuk mund t’i lejonte vetes që të tallej me mandatin që i kishte dhënë votuesi, thua se nuk është tallur që prej shtatorit e deri sot. I pari i kthehej më drejt për së drejti, në do të thyhej bojkoti apo jo. I dyti përgjigjej se kishte besim që grupi parlamentar (në potencë, EB) do t’i gjente forcat që të arrihej një konsensus (!) në të mirë të partisë. (Se ku qenkëshin fshehur ato forca, një zot e di.) I pari e shponte me hosten, të futej në rrjedhë dhe t’i jepte një përgjigje për të qenë: po ose jo. I dyti përdridhej si femër e përdalë që s’lidhet në asnjë kunj, me shprehje që nuk shprehin asgjë, si: “unë kam besim”, “ne do, të gjejmë forca”, “mua më duket se”, “kam përshtypjen sikur” etj. Deklarime kësisoj me rrumbullakosje, me spërdredhje gjuhe, me kinse politikë, me frikë e me llahtar se mos kushedi si i merr uzurpuesi i ish-partisë, me deklarime që as të ngrohin, as të ftohin, nuk ka sesi të ketë parti, pale më mendim ndryshe.
Në këtë anomali të krijuar enkas për mashtruesit, për përfituesit, për sharlatanët, për ata që gjejnë shesh e bëjnë përshesh, gjithçka mund të gjesh, por alternativa politike kurrsesi, as edhe kur njerëz të pafajshëm i kërcënon humbja e jetës, për faj të askujt, por të fatkeqësive natyrore që nuk mund t’i ndalë kush.
Agjencitë e lajmeve njoftonin sot se një tren kishte mbetur më shumë se dy orë në tunelin e nënujshëm të La Manshit, për shkak të rreshjeve të shumta të dëborës dhe të temperaturave polare. Mirëpo askush nuk ua vuri fajin qeveritarëve në Londër apo atyre në Paris. Mbrëmë, jo shumë larg Brukselit, një tren kishte mbetur në mes të fushës së ngrirë dhe të mbuluar nga dëbora, për shkak se ishte këputur një kabllo elektrike e linjës hekurudhore. Mirëpo askush nuk tha se fajin e kishte kryeministri Leterme. U morën masat e nevojshme, ndonëse larg rrugëve automobilistike, dhe u dërguan udhëtarët në destinacion. Gazetat e sotme jepnin lajmin, duke treguar edhe përpjekjet për ta riparuar defektin sa më parë, pa bërë aluzione politike për shkakun e defektit. As nuk talleshin me kënd si ndonjë gazetë e Tiranës, e cila, si kurva që krihej, ndërsa fshati digjej, gjeti kohën të na gajaste së qeshuri me humorin e vet bajat. “S. në digë” ishte dje tema (jo TemA, meazallah!) e humorit e gazetës transzhener.
Po, pse, a nuk paska të drejtë ndonjë gazetar a drejtues gazeta a televizioni të shkojë sa më pranë ngjarjes, në vend që t’i presë lajmet me telefon?
Tashti, i nderuar lexues, dëshiroj të pyes: kush e shkakton gjithë këtë katrahurë mjegullnaje, qeveria e koalicionit dhe Kryeministri Berisha që po bëjnë të pamundurën për të shpëtuar jetë njerëzish, apo ajo parti që s’është më, opozita kamikazë, që lutet të bëhet kiameti, të shkojnë të mbarë e të prapë, njësh me të?
Përgjigje më të mirë se sa ajo e gazetarit Kostaq Xoxa që i lutej Tënëzot dy a tri ditë përpara ta na shpëtonte nga soji i opozitës së sotme, nuk do të gjeja. Veçse unë do të shtoja edhe fjalën “Amin!”, që Xoxa do ta ketë harruar.
55
Përgjigju Duke Cituar
Postuar më parë nga drenicaku
Krijoni Kontakt