Përse dashuria nuk jeton "Përjetësisht"?!

[Fleur Blanche]

Mesa e kam lexuar këtë temë, shumica e anëtarëve mbështesin idenë që, duke qenë se njeriu është për vete i vdekshëm, atëherë edhe dashuria si rrjedhim është e vdekshme dhe e ka edhe ajo fundin e saj, pra nuk është e përjetshme...

Mbase e kam gabim, por duke u nisur nga kjo llogjikë, mua më ngjan se i mveshni një ndjenje Sublime si Dashuria, atribute njerëzore: pra jeton, vdes, kalon nga një njeri tek një tjetër.... ose disa thonë që nuk ekziston hiç. Ky këndvështrim më duket shumë egoist, dhe e tipit - që nuk shkon pertej hundës së njeriut. Përjetësinë e Saj, ju e kushtëzoni nga vetja juaj, nga jetëgjatësia juaj, ndërsa mendoj se ajo nuk ka nevojë për këto lloj kushtëzimesh që i vë njeriu. Aq më tepër, që vetë Dashuria si Ndjenjë nuk i përket materiales, ashtu siç është trupi i njeriut dhe nevojat e egos dhe epshit të tij, pra Dashuria e mposhte - mund njeriun. Atëherë pra, si pretendon njeriu kështu me aq arrogancë, që kur thotë "meqë unë si njeri jam i vdekshëm dhe e kam një fund, edhe dashuria ka të njëjtin fat - vdekshmërinë"

"There are more things in Heaven and Earth, Horatio, than are dreamed in thy philosophy" (W. Shakeapeare/ Hamlet)

Një ndër këto gjëra që nuk arrijmë mirë t'i shohim, është edhe vetë Dashuria, sepse nuk shohim përtej hundës sonë... Shpesh një Ndjenjë Sublime si ajo, e ngatërrojmë me nevojat tona trupure dhe frikën nga vetmia, dhe kapemi fort pas partnerit, po ashtu edhe nga afiliacioni - deshira për t'i perkitur dikujt dhe të të përkasë dikush, dhe pasi i kemi plotësuar këto nevoja, atëherë fillojnë e ndryshojnë edhe kërkesat tona, po ashtu pretendojmë edhe se na u shua dashuria, dhe se jemi në kërkim të një tjetre më të mirë...Pra çdo gjë, edhe Dashurinë e shohim në këndvështrimin material, kur Ajo nuk i përket aspak materiales....


Thjesht mendimi im....

[HELEN OF TROY]

Perse nuk jeton dashuria perjetesisht?...Sepse nuk do kishte shije jeta nese jetonte perjetesisht edhe kete e kuptova me kalimin e kohes vite me pare mendoja komplet me ndryshe.Cdo vit dashurija ndryshon nese flasim per nje cift
fillon nga nje dashuri e forte edhe mbaron ne nje dashuri si ta them si dashurija midis nenes edhe femijes te saj....domethene dashuri platonike

[symphony]

Perse nuk jeton dashuria perjetesisht?...Sepse nuk do kishte shije jeta nese jetonte perjetesisht edhe kete e kuptova me kalimin e kohes vite me pare mendoja komplet me ndryshe.Cdo vit dashurija ndryshon nese flasim per nje cift
fillon nga nje dashuri e forte edhe mbaron ne nje dashuri si ta them si dashurija midis nenes edhe femijes te saj....domethene dashuri platonike

...nuk do kishte shije jeta...?!
Përkundrazi e dashur. Dashuria ia jep shijen jetës, ia fal ngjyrat e ylberit edhe pse edhe ajo ka ato batica dhe zbaticat e saj, mirëpo pa vuajtje dashuria s`do të kishte vlerë dhe asgjë s`ka vlerë pa dashuri.
Ah përjetësia!!! P Ë R J E T Ë S I A! Asgjë nuk jeton përjetësisht. Por të mos harrojmë se përjetësia jeton në ne me qëllimin e një rrugëtimi të pakufizuar në përjetësi.

Le të mbjellim dashurinë në zemrat tona, si simbol i përjetësisë.
Le të gjejmë çelësin për të hapur derën drejt përjetësisë.
Le ta përkujtojmë, çelësi jemi ne. (:


...

[xfiles]

Thjesht mendimi im....

Germo tare germo,
Tani mos ngaterro ate 'Dashurine' hyjnore universale qe eshte ca e ngaterruar me 'dashurine' e rendomte mes dy personave.
Ne kete teme flitet per te dyten, ti ke fol per te paren.
Ska lidhje fare,
Keto romanticizmat per dashurine e perjetshme mes dy qenieve njerezore jane komplet budalliqe.
Realiteti qe njohim mbi natyren tone flet per te kunderten.
Madje njeriu nuk eshte krijuar per te qene monogam. Monogamia eshte nje detyrim shoqeror(i nevojshem) kundert natyres sone te vertete prej tradhetaresh bashkeshortor.

[hot_prinz]

Cdo gje eshte relative, e edhe perkufizimi i dashurise.


Sipas perkufizimit tim, qe nje dashuri te jete e vertete dhe e perjetshme, duhet te jesh absolutisht i sigurte dhe vertet e ndjen me zemer, se per kete dashuri ne cdo moment te jetes, do beje cdo gje, do te sakrifikoje te gjitha e edhe vete qenien tende per te, pa asnje hezitim. Kjo dashuri ekziston, ajo zgjidhet nga zemra, prej ketij momenti truri yne eshte i pafuqishem mbizoterojne vetem ndjenjat e zemres.

Problemi kryesor eshte dy zemrat ta ndejne kete me te njejtin intenzitet ne te njejten kohe, e jo atehere kur njera nga zemrat eshte shkaterruar.


Ah ne te vertete, Romeo e Zhuljeta do te duhej te asgjesohet, kurse Shekspiri do duhej te digjej ne turmen e drunjeve.

[KlaraPink]

Mesa e kam lexuar këtë temë, shumica e anëtarëve mbështesin idenë që, duke qenë se njeriu është për vete i vdekshëm, atëherë edhe dashuria si rrjedhim është e vdekshme dhe e ka edhe ajo fundin e saj, pra nuk është e përjetshme...

Mbase e kam gabim, por duke u nisur nga kjo llogjikë, mua më ngjan se i mveshni një ndjenje Sublime si Dashuria, atribute njerëzore: pra jeton, vdes, kalon nga një njeri tek një tjetër.... ose disa thonë që nuk ekziston hiç. Ky këndvështrim më duket shumë egoist, dhe e tipit - që nuk shkon pertej hundës së njeriut. Përjetësinë e Saj, ju e kushtëzoni nga vetja juaj, nga jetëgjatësia juaj, ndërsa mendoj se ajo nuk ka nevojë për këto lloj kushtëzimesh që i vë njeriu. Aq më tepër, që vetë Dashuria si Ndjenjë nuk i përket materiales, ashtu siç është trupi i njeriut dhe nevojat e egos dhe epshit të tij, pra Dashuria e mposhte - mund njeriun. Atëherë pra, si pretendon njeriu kështu me aq arrogancë, që kur thotë "meqë unë si njeri jam i vdekshëm dhe e kam një fund, edhe dashuria ka të njëjtin fat - vdekshmërinë"

"There are more things in Heaven and Earth, Horatio, than are dreamed in thy philosophy" (W. Shakeapeare/ Hamlet)

Një ndër këto gjëra që nuk arrijmë mirë t'i shohim, është edhe vetë Dashuria, sepse nuk shohim përtej hundës sonë... Shpesh një Ndjenjë Sublime si ajo, e ngatërrojmë me nevojat tona trupure dhe frikën nga vetmia, dhe kapemi fort pas partnerit, po ashtu edhe nga afiliacioni - deshira për t'i perkitur dikujt dhe të të përkasë dikush, dhe pasi i kemi plotësuar këto nevoja, atëherë fillojnë e ndryshojnë edhe kërkesat tona, po ashtu pretendojmë edhe se na u shua dashuria, dhe se jemi në kërkim të një tjetre më të mirë...Pra çdo gjë, edhe Dashurinë e shohim në këndvështrimin material, kur Ajo nuk i përket aspak materiales....


Thjesht mendimi im....

Thjesht, per kuriozitet, te ka dashuruar ty njeri ne jete? Ti mund ta pershkruash ate per dike, por nuk e besoj ate qe pershkrove ti ta thote dikush per ty?

[HELEN OF TROY]

...nuk do kishte shije jeta...?!
Përkundrazi e dashur. Dashuria ia jep shijen jetës, ia fal ngjyrat e ylberit edhe pse edhe ajo ka ato batica dhe zbaticat e saj, mirëpo pa vuajtje dashuria s`do të kishte vlerë dhe asgjë s`ka vlerë pa dashuri.
Ah përjetësia!!! P Ë R J E T Ë S I A! Asgjë nuk jeton përjetësisht. Por të mos harrojmë se përjetësia jeton në ne me qëllimin e një rrugëtimi të pakufizuar në përjetësi.

Le të mbjellim dashurinë në zemrat tona, si simbol i përjetësisë.
Le të gjejmë çelësin për të hapur derën drejt përjetësisë.
Le ta përkujtojmë, çelësi jemi ne. (:


...

Ja kam ndjere shijen,ngjyren edhe te gjithe nuancat e saj por prap nuk jeton perjetesish
Dashuria nuk te sjell vuajtje e dashur vetem ndjenja te vecanta se nese te sjell vuajtje nuk quhet dashuri por mbase dicka tjeter.......

[symphony]

Ja kam ndjere shijen,ngjyren edhe te gjithe nuancat e saj por prap nuk jeton perjetesish
Dashuria nuk te sjell vuajtje e dashur vetem ndjenja te vecanta se nese te sjell vuajtje nuk quhet dashuri por mbase dicka tjeter.......

Një gjë mbaje mend: asgjë s`është e përkryer. (:

[2043]

Cdo gje eshte relative, e edhe perkufizimi i dashurise.


Sipas perkufizimit tim, qe nje dashuri te jete e vertete dhe e perjetshme, duhet te jesh absolutisht i sigurte dhe vertet e ndjen me zemer, se per kete dashuri ne cdo moment te jetes, do beje cdo gje, do te sakrifikoje te gjitha e edhe vete qenien tende per te, pa asnje hezitim. Kjo dashuri ekziston, ajo zgjidhet nga zemra, prej ketij momenti truri yne eshte i pafuqishem mbizoterojne vetem ndjenjat e zemres.

Problemi kryesor eshte dy zemrat ta ndejne kete me te njejtin intenzitet ne te njejten kohe, e jo atehere kur njera nga zemrat eshte shkaterruar.


Ah ne te vertete, Romeo e Zhuljeta do te duhej te asgjesohet, kurse Shekspiri do duhej te digjej ne turmen e drunjeve.

koha e romantizmit ka mbaruar para nje shekulli
njerezit tani jane te prirur drejt prakticitetit.
Sado te ndjesh per dike, nuk ke kohe realisht ti perkushtohesh tere detajeve qe kerkon nje dashuri intensiveKa njerez romantike ende sa te duash, por ne kohe krize e stresi sic po kalojme, nuk mund te jene kaq te perqendruar per vite e vite e vite me rradhe.
Vjen nje moment dhe njeri nga partneret lodhet dhe aty fillon zbritja nga olimpi, e cila zakonisht shoqerohet me rrokullisje e rrezime te rrenda

[hot_prinz]

koha e romantizmit ka mbaruar para nje shekulli
njerezit tani jane te prirur drejt prakticitetit.
Sado te ndjesh per dike, nuk ke kohe realisht ti perkushtohesh tere detajeve qe kerkon nje dashuri intensiveKa njerez romantike ende sa te duash, por ne kohe krize e stresi sic po kalojme, nuk mund te jene kaq te perqendruar per vite e vite e vite me rradhe.
Vjen nje moment dhe njeri nga partneret lodhet dhe aty fillon zbritja nga olimpi, e cila zakonisht shoqerohet me rrokullisje e rrezime te rrenda

Doc miku im,

ti me kete, s'do te thuash se une nuk jam UpTODate, apo jo?



Per vendimet e zemres koha eshte irrelevante, per vetem nje moment drite ndrro perjetesine ne erresire.

Kam luftuar me mijera menyra logjike e praktike te nderroj drejtimin, pjeserisht aq vrullshem sa qe pasojat ishin gadi fatale.
Asnjeri, asnjeri s'mund fitoje kunder zemres, nese tenton heret a vone do e paguash llogarine.
Prej atehere ndjek ate, dhe nese ky eshte vullneti i saj, atehere le te barte konsekuencat.. Pergjithmone.