Dialog me çastin!

[uvejsa]

Dialog me çastin


Një ditë, u ula t’i kërkoj falje Zotit për gjithë ato çaste dhe kohë nga jeta ime, të cilat i kam kaluar në gjëra të padobishme. I penduar nga kohët e humbura, ftova një nga ato çaste të kaluara kot.

Unë: "Dua të kthehesh sërish tek unë, me qëllim që të të shfrytëzoj për vepra të mira!”

Çasti:”Koha nuk qëndron neutrale kurrë!”

Unë:”O çast, të lutem të kthehesh me qëllim që të përfitoj diçka të mirë ose të kompensoj ndonjë të metë.”

Çasti:”E si mund të kthehem, ndërkohë që jam i mbuluar nga kushedi sa faqe të mbushura me veprat e tua?!”

Unë:”Bëj të pamundurën dhe kthehu! Ah sa çaste kam humbur kot nga jeta ime!”

Çasti:”Nëse do të ishte në dorën time, do të isha kthyer. Ai të cilit po i thërret është i vdekur. Fletët e mbushura me veprat e tua janë palosur tashmë dhe janë dërguar tek i madhi Zot.”

Unë:”A e ke të pamundur të kthehesh tek unë, edhe pse po flet me mua?!”

Çasti:”Të gjithë çastet e jetës, ose janë mike të ngushta të njeriut dhe do të dëshmojnë në favor të tij, ose armike të pamëshirshme që do të dëshmojnë kundër njeriut Ditën e Kijametit. Në një rast të tillë, armiqtë e kanë të pamundur të bashkohen.”

Unë :”Ah i mjeri unë për gjithë ato çaste të çuara dëm gjatë jetës! Të lutem kthehu me qëllim që të veproj diçka të mirë dhe dobiprurëse! Por çasti heshti dhe nuk foli.”

Unë i thashë sërish:”O çast, a nuk më dëgjon?! Mu përgjigj të lutem!”

Çasti:”O gafil ndaj vetes dhe vrasës i kohës tënde!! Si nuk e kupton se në përpjekje për të kthyer një çast të humbur më parë, po humbet kushedi sa çaste të tjerë nga jeta jote?! A do të përpiqesh që t’i kthesh dhe këto çaste që po i humbet tani?! Ajo me të cilën të këshilloj të veprosh, është vetë thënia e Zotit të madhëruar që thotë:"Veprat e mira i fshijnë ato të këqiat..”

"Nxito o njeri.. përpiqu, vepro vepra të mira, kije frikë-rrrespekt ndaj Zotit kudo që të ndodhesh, pasoje të keqen me të mirë që t’a fshijë atë dhe trajtojë njerëzit me edukatë dhe moral të lartë!”

[uvejsa]

Vlera e kohës në jetën e muslimanit



Koha është jeta e besimtarit dhe në bazë të shfrytëzimit të kohës gjykohet para Allahut. Ai që e shfrytëzon kohën në punë të mira, ai besimtar është i lumtur në këtë botë dhe në botën tjetër, ndërsa ai që e humb kohën e tij ka humb një gjë shumë të madhe dhe atë e pret dënimi para Allahut.
Nëse vështrojmë njerëzit në kohën e sotme, do të shohim se njerëzit në shfrytëzimin e kohës janë disa llojesh:
Lloji i parë: janë ata njerëz që nuk e din vlerën e kohës, jeta e tyre është vetëm lojë dhe dëfrime. Këta janë ata njerëz të cilët e kanë kuptuar qëllimin e kësaj bote me një kuptim sipërfaqësor.
Lloji i dytë: janë ata të cilët e kuptojnë vlerën e kohës në jetën e tyre por, nuk din se si ta shfrytëzojnë atë. Ambicjet e tyre janë të ulta. Ata shpeshëherë i godet lodhja, përtacia dhe nuk din se si ta përfitojnë dunjan dhe ahiretin.
Lloji i tretë: janë ata njerëz të cilët e dinë vlerën e kohës dhe e shfrytëzojnë atë deri në maksimum. Ambicjet dhe dëshirat e tyre janë të larta. Andaj ky lloj i njerëzve duhet që ambicjet dhe dëshirat e tyre t’i kthej në jetën praktike.
Shembulli më mire se si të kalohet koha është edhe Imam Neveviu, i cili ka vdekur i ri në mes moshës 30-40 vjeçare, ka qenë një dijetar i madh, ka shkruar shumë vepra sa që nëse njeriu bënë një llogari në librat e tij dhe jetën që ka jetue i bie që prej ditës kur ka lind e deri sa ka vdek të ketë shkrue për çdo ditë nga 150 faqe. Kjo sa i përket veprave të tijë pa llogaritur ibadetin dhe angazhimet tjera që ka pasur.

Arritën ta bëjnë këtë sepse ata e shfrytëzonin çdo moment, çdo sekond të ditës. Koha e muslimanëve të parë llogaritej me sekonda e jo me minuta, e as me orë, e as me ditë dhe javë siç ndodh tek ne.
Gjithashtu Allahu subhanehu ve teala na ka treguar në Kur’an për vlerën dhe rëndësinë e kohës.

1. Pasha kohën!
2. Nuk ka dyshim njeriu është në një humbje të sigurt.
3. Me përjashtim të atyre që besuan, që bënë vepra të mira, që porositën njëri-tjetrin
t’i përmbahen të vërtetës dhe që këshilluan njëri-tjetrin të jenë të durueshëm. (el-Asr 1,2,3).

Allahu na ka mësuar në Kur’an se si muslimani duhet të jetë i kujdesshëm në kohën e tij. Allahu ka caktuar ibadete që njeriu patjetër duhet t’i kryej në kohë të caktuar, psh: namazin, agjerimin, haxhin etj. Pra, nëse dikush duhet të kujdeset për kohën e tij më së shumti në këtë ka përparsi muslimani. Përmes këtyre ibadeteve në kohë të caktuar Allahu na tregon se si muslimani duhet ta organizoi jetën e tij.
Koha është një dhunti e madhe që na është dhënë nga Allahu xh.sh.

Pejgamberi sal-lallahu alejhi ve sel-lem e quajti kohën dhunti:

“Dy dhunti, shumica e njerëzve i kanë të humbura; nuk ia dinë vlerën: shëndeti dhe koha e lirë”.


Njeriu i cili ka shëndet dhe nuk e shfrytëzon atë (kohën e lirë), ai i ka bërë zullum vetës së vetë, ndërsa ai që nuk e shfrytëzon kohën e lirë, ka humb një gjë të madhe.

Allahu i jep shumë rëndësi kohës, sa që në shumë ajete betohet në gjërat të cilat lidhen me kohën, që të na tërheq vërejtjen në këto gjëra dhe të na tregoj se këto gjëra janë shumë më rëndësi për njeriun.

Hasan El-Basriu thoshte: “I kam nxënë disa njerëz që ishin të kujdesshëm ndaj kohës së tyre më shumë se sa që ju kujdeseni sot për mallin tuaj”.
Pra e ka fjalën për sahabët e Pejgamberit a.s.

Për kohën thotë Ibnul-Kajimi: ”Humbja e kohës është më e madhe se vdekja. Sepse humbja e kohës e largon njeriun nga Allahu dhe nga bota tjetër ndërsa vdekja të largon vetëm nga kjo botë”.

Thotë Umr ibën Abdul Azizi:

“Dita dhe nata punojnë në ty puno edhe ti në to!”.


Gjithashtu Thotë Hasan El – Basriu thotë:
“Dunjaja është tri vetëm ditë: ose të jetë dita e kalume, e kjo ditë nëse të ka kaluar nuk mund ta kthesh më, ose të jetë dita e nesërme e ndoshta këtë ditë nuk mund ta arrish, ndërsa dita e sotme është dita e jote, shfrytëzoje atë.”