Kendi i Familjes Islame

[uvejsa]

Nëna është më shumë se dielli, uji e ajri


Tregon Ebu Hamza, që shoqëronte Ebu Hurejren, kur ky erdhi në shtëpinë e tij, foli me zë të lartë dhe me një ton që nuk shprehte përpos se dashuri, mirënjohje, mallëngjim dhe kënaqësi. Me këtë ton hareje i dha selam nënës së tij, duke thënë: “O nëna ime, të mëshiroftë All-llahu, që më edukove dhe u kujdese për mua kur isha i vogël.” Ndërsa ajo, nëna, ia ktheu: O biri im, All-llahu të shpërbleftë me mirësitë, dhe qoftë i kënaqur me ty, ashtu siç jam e kënaqur unë që më respektove në pleqëri.” (Buhariu & Muslimi).

Nga kjo histori dhe nga kjo përshëndetje, kuptojmë qartë se me të vërtetë vetëm diçka është më e bukura dhe më e mira në botë: e ajo është nëna. Nëna bën çdo gjë për fëmijët e saj, ndërkohë që, sado të përpiqet një fëmijë, nuk arrin të bëjë atë çka bën një nënë për të.

S’ka dyshim që edukimi i fëmijëve bëhet në mënyrë graduale, kalon nëpër disa etapa, ashtu siç është shfaqja e hënës, vlera dhe shkëlqimi më i epërm i të cilës bëhen të dukshme në kohën dhe momentin e duhur; duke qenë edukuesja e fëmijëve, nëna është një shkollë e përkryer, ajo përgatit brezat e ardhmërisë. Nisur nga kjo, mund të pohojmë me të drejtë dhe me gojën plot se nëna është më shumë se dielli, uji e ajri, më shumë se tri këto komponentë bazë për të jetuar, pasi, po nuk pate edukatë, nuk ke as ndriçim në sy, zemër dhe mendje. Po nuk pate moral të mirë, nuk ke ajër të pastër dhe, oksigjeni është i pamjaftueshëm për ty. Po nuk pate dije të dobishme, je i etur dhe vuan për një pikë ujë, e uji është burimi i jetës. E, nëna e mirë i jep të gjitha këto.

Andaj, edhe sikur të kemi mundësi t’i sillemi rreth e rrotull botës, me dëshirën për ta takuar njeriun që sakrifikon më shumë dhe me kënaqësi e ndërgjegje për ne, s’do të mund të gjejmë njeriun më ideal pos nënës, sepse ajo është i vetmi njeri që na fal dashuri pa pasur kurrfarë interesi përpos së jetës sonë të lumtur dhe me mbroth.

Një përqafim, një përkëdhelje, madje, edhe një puthje e saj, jep forcë dhe kënaqësi. Jep energji dhe bën që të harrosh brengat, mërzitë, vuajtjet po edhe dhembjet që ke.


Do ta kuptosh prindin kur të bëhesh vet prind


Edhe pse shumë prindër i dëgjon duke thënë këtë fjali që tashmë ka përftuar ngjyresa thuajse sa proverbiale, po aq edhe retorike, sipas të cilave vetëm ata që janë prindër e kuptojnë më së shumti ndjenjën e prindërve dhe se ata janë syresh që përkujdesen më së shumti për prindërit, është vështirë të gjesh ose, nëse gjen, janë shumë shumë të pakët ata që e dëshmojnë këtë që thonë e që kërkon prindi. Arsyeja pse? Sepse kanë zënë vendin e nënës ose të prindërve grua / burri dhe fëmijët.

Lidhur me këtë realitet, kemi një sërë shembujsh dëshmues, duke u nisur nga azilet e pleqve, që janë të stërmbushur, pastaj shtëpitë e mbetura vetëm me pleq fillikat, ngase fëmijët jetojnë jashtë vendit, apo të ndarë prej tyre, për arsye e shkaqe të ndryshme, që kanë të bëjnë me kënaqësitë e kësaj bote dhe janë ferr për botën tjetër, nëse mbesin të tilla.

Nuk është plotësim i kërkesave dhe obligimeve prindërore vetëm një lutje drejtuar All-llahut, nëse e bëjnë këtë me sinqeritet dhe bindje të plotë, ose një përshëndetje në mëngjes dhe në mbrëmje, apo një vizitë njëherë në javë, muaj ose vit, sepse nëna kërkon më shumë dhe ka nevojë t’i ketë fëmijët pranë, edhe nëse i janë bërë ata gjyshër. Nëse duam të shfletojmë dhe të dimë rreth përgjegjësive ndaj prindërve, do të hasim në një urti që thotë; “Babai i dhuron fëmijës një vresht, por ai s’i dhuron atij as një eshkë”.

Kjo na lë të kuptojmë se prindi për fëmijën jep çdo gjë, e fëmija për prindin asgjë ose shumë pak, madje fare pak. Kjo sepse në trurin e tij ka të koduara vetëm sinjalet grua-burrë dhe fëmijë e këto nuk e lejojnë të mendojë rreth prindërve të tij.

Për ta kaluar temën më shumë rreth klimës së sotme që po mbizotëron tek ne, si dhe për të thënë se përgjegjësia ndaj prindërve më shumë u takon djemve sesa vajzave, deri me rastin e martesës së tyre, porse kjo s’do të thotë assesi se vajzat duhet të mendojnë se janë liruara plotësisht prej lutjeve, vizitave, respektit, butësisë, madje, edhe kujdesit, aq sa kanë mundësi. Në lidhje me këtë, po cekim një urti tjetër që thotë:

“Sado e mirë te jetë gruaja, ajo kurrë nuk do të arrijë ndikimin që pati nëna në jetën tënde, në formimin e personalitetit tënd, dhe në orientimin e sjelljes tënde.”

-Sot kupton pa vështirësi, mëson, dëgjon, sheh që nënat janë harruar, dhe shpesh dëgjon fjalët me të cilat shprehin dhembjet dhe mërzitë për shkak se nuk gëzojnë respekt, dashuri e afri nga fëmijët e tyre.

- Sot shumë shpesh takon çifte me fëmijët e tyre në parqe, ekskursione apo në ndonjë vend tjetër ku ata zgjedhin për ta kaluar ditën ose fundjavën për të pushuar dhe për t’u qetësuar nga ditët e lodhshme të punës, ndërsa rrallë ose fare e takon një familje të tillë që shoqërohet edhe nga gjyshërit.

- Jo rrallë dëgjon për zgjedhje të dhuratave speciale për gruan, asnjëherë ose shumë rrallë dëgjon për zgjedhjen e një dhurate speciale për nënën.

- Nëse nëna rënkon nga ndonjë sëmundje, mundohet që ta fshehë sa më shumë atë, sepse i dhimbet i biri, nuk do që ta shqetësojë, kurse ky bir e viziton një herë dhe vetëm gjatë ditës, e asnjëherë nuk del që ta shohë natën, aq më pak që t’i rrijë tërë natën mbi kokë.

- Nëse nëna ushqehet edhe me një kafshatë buke të thatë dhe, nëse ka shije, ajo këtë më me dëshirë ia jep fëmijës së saj, fëmijët jo vetëm që nuk e bëjnë këtë, po as nuk mendojnë të paktën që ta kishin këtë dëshirë që e ka nëna.

- Nëse djali i saj del në ndonjë udhëtim ose vonohet pak, nëna kurrë nuk rehatohet, as gjumin nuk e bën të rehatshëm, nga frika dhe mërzia për të, se mos po e gjen ndonjë gjë e ligë, kurse djali i saj nuk e çel telefonin të flasë me të dhe t’i tregojë sesi është, por e lë të mjaftohet me telefonatën që i përcjell nusja p.sh.

- Nëna, edhe nëse hidhërohet nga i biri, edhe nëse këtë hidhërim e shpreh në fqinjësinë e saj, prapë pendohet për këtë që ka thënë dhe përsëri të njëjtat mirësi i dëshiron të birit. Përveç kësaj, ajo i flet e para dhe njëkohësisht i ofron dashuri amnore. A thua vallë, gruaja e bën këtë, apo burri duhet të përpiqet që ta marrë me të mirë gruan?!

- Kur nëna të duhet aq shumë, siç e thotë ajo pjesë e njerëzve që cituam më lart, të tingëllon e pabesueshme kur dëgjon për çdo ditë ankesat e grave: “…nëna jote kështu po bën, kështu po thotë, s’po mundem ta duroj etj.”, ku të gjitha këto ankesa në të shumtën e rasteve janë cinike, urrejtje, si shkak i asaj pse nëna është pjesë në atë familje.

- Nëna, edhe nëse ndahet nga fëmijët për shkaqe të ndryshme, qoftë divorci, ose vdekje e burrit apo diçka tjetër, ajo kurrë si harron fëmijët e saj, përkundrazi, bën përpjekje vazhdimisht që t’i takojë, sepse zemrën e ka të lidhur ngushtë me ta. E nëse ka fëmijë të tjerë, ajo me të gjitha format dhe përpjekjet fut dashuri mes tyre si dhe largon urrejtje për njëri-tjetrin. Kurse gruaja, nëse ndahet, ajo harron dashurinë dhe e urren me tërë qenien e saj, e nëse ka fëmijë dhe i ka me vete, mbjell gjithnjë urrejtje për babanë e tyre, ndoshta edhe me pa të drejtë, vetëm dhe vetëm që fëmijët ta urrejnë.

Duke mos sjellë shembuj të tjerë, dhe duke mos dashur që të jetë i gjatë ky diskutim, gruaja ka vend meritor tek burri, ne e pranojmë se nuk jemi aspak kundër idesë dhe të drejtës së gruas për të zënë vendin që meriton te burri, për aq sa ia ka dhënë All-llahu, por, assesi nuk themi se gruaja duhet të ketë vend më meritor sesa nëna, sepse, nëse e themi këtë, na sfidon Kur’ani dhe hadithi i Muhammedit, alejhis-selam. Andaj, lidhur me këtë, kemi citatet kur’anore që flasin qartë dhe bindshëm:

“Zoti ynë! më fal (gabimet) mua edhe prindërve të mi, fali edhe të gjithë besimtarët ditën kur të jepet llogaria.” (Ibrahim, 41)



“Ne njeriun e kemi urdhëruar për (sjellje të mira ndaj) prindërve të vet, sepse nëna e vet atë e barti me mund pas mundi dhe pas dy viteve ia ndau gjirin. (e porositëm) Të jesh mirënjohës ndaj Meje dhe ndaj dy prindërve tu, pse vetëm tek Unë është kthimi juaj. E nëse ata të dy tentojnë që ti të më përshkruash Mua shok, për çka ti nuk ke kurrfarë fakti, atëherë mos i respekto ata, po në çështjet e jetës së kësaj bote të kesh mirëkuptim ndaj tyre, e ti ndiqe rrugën e atij që është i kthyer kah Unë, mandej kthimi juaj është tek Unë, e Unë do t'ju njoftoj për atë që keni punuar.” (Lukman, 14 dhe 15)

Ndërsa nga kopshti i haditheve të Muhammedit, lavdërimi dhe paqja e All-llahut qofshin mbi të, do të shkoqisim vetëm disa prej tyre që flasin për temën në fjalë.

Abdullahu thotë: E pyeta të Dërguarin, alejhis-salatu ves-selam, se cila është puna më e dashur tek All-llahu, ai më tha: “Namazi në kohën e tij, pastaj respekti ndaj prindërve, pastaj xhihadi në rrugën e All-llahut”.(Buhariu).


Asimi transmeton nga gjyshi i tij që thotë: Thashë “O i dërguar i All-llahut, kush meriton më së shumti respektin? Tha: “Nëna jote”, e pastaj? Tha: “Nëna jote”, e pastaj? Tha: “Nëna jote”, i thashë: po pastaj? Tha: “babai yt, pastaj të afërmit e tjerë sipas radhës.” (Buhariu)


Ibën Abasi thotë: Erdh një burrë te i Dërguari alejhis-selam, dhe i tha: Unë shkova të fejohem me një grua, dhe ajo refuzoi, dhe kur shkoi një tjetër ajo pranoi, dhe nga xhelozia shkova e vrava atë. A ka për mua tevbe? I Dërguari alejhis-selam i tha: “A e ke nënën gjallë?” I tha: Jo. Pastaj i tha: “Atëherë pendohu tek All-llahu, dhe përpiqu që të bësh sa më shumë vepra të mira.”

Dhe Ibën Abbasi e pyet: Përse e pyete nëse e kishte nënën gjallë? Përgjigjet: “Unë nuk di ndonjë punë tjetër që të afron më shumë tek All-llahu sesa respekti ndaj nënës.” (Buhariu)


Urtësia e ajeteve kur’anore dhe haditheve të Muhammedit, lavdërimi dhe paqja e All-llahut qofshin mbi të, flasin mjaft dhe shumë më tepër sesa ne, të fundit, andaj po themi një lutje që All-llahu të na e bëj pranverë të zemrës Kur’anin famëmadh dhe Sunnetin e Muhammedit, alejhis-selam, sepse vetëm atëherë do të dimë të dallojmë gjërat ashtu siç duhet dhe siç jemi urdhëruar nga All-llahu dhe i Dërguari i Tij.

[uvejsa]

Femra pjesetare e shoqerise



Islami e sheh femrën si pjesëtare të denjë të shoqërisë me përgjegjësitë, të drejtat dhe privilegjet e saj. Si edhe burri, ajo është në ballë të përgjegjësive më e larta e të cilave është të urdhërojë për vepra të mira e të ndalojë nga e keqja, parim mbi të cilin ruhet shoqëria dhe bashkësia nga shthurja dhe denigrimi.
Vetë Kur’ani e dëshmon këtë kur thotë:

“Besimtarët dhe besimtaret janë të dashur për njëri-tjatrin, urdhërojnë për të mirë, e ndalojnë nga e keqja, e falin namazin dhe japin zekatin, respektojnë All-llahun dhe të Dërguarin e Tij…” (Et-Tevbe: 71)

Çdo thirrje kur’anore apo pejgamberike është e përbashkët. Nëse lexojmë: “O ju që besuat”, apo “O ju njerez”, të jemi të bindur se është si për meshkujt edhe për femrat.

Këshut Ummu Seleme dëgjoi Pejgamberin (sal-lAll-llahu alejhi ve selem) të thotë: “O njerëz!” Dhe vrapoi për të dëgjuar ç’po thshte.

Islami me këto ligje i ka dhënë të drejtën si burrit ashtu edhe gruas, si dhe i ka mundësuar secilit të punojë punë që i do All-llahu, në shërbim të një shoqërie të pastër, të një familjeje të mbarë, ku femra ka ndjerë më së miri detyrën e të qenit nënë e bashkëshorte dhe mashkulli si baba e bashkëshort, ku secili, para se të kërkojë atë që i takon përmbush atë që e ka detyrë. Kjo e dallon nga qytetërimi perëndimor të cilin e ka mundur interesi e përfitimi material, ku njerëzit edukohen të kërkojnë të drejtat para se të përmbushin detyrat.Kjo eshte sikurse t’a kerkosh rrogen, para se te punosh!
Zoti çdo rregull që vendosi si për mashkullin, ashtu edhe për femrën, e bëri për të mirën dhe ruajtjen e tyre.

[fisniku-student]

Roli i gruas në nxjerrjen e brezit fitimtar

Falënderimet qofshin vetëm për Allahun. Paqja dhe shpëtimet qofshin mbi të dërguarin Muhamed, mbi familjen e tij, si dhe mbi të gjithë pasuesit e tij deri në Ditën e Gjykimit.

Nga bazat më të njohura, e cila përmbledh mendime të civilizuara në edukimin islam, është fjala e Aliut radiallahu anhu ku thotë: “Mos i edukoni fëmijët në zakonet tuaja, sepse ata janë krijuar për një kohë të ndryshme me kohën tuaj.”

Edhe pse kjo thënie shpreh qartë jurisprudencën bashkëkohore dhe ecjen me civilizimin i cili i bashkon ndërmjet thelbit të Islamit e përparimeve të përditshme vetëm se shohim se edukuesit e kanë keqkuptuar kuptimin e saj. Kanë filluar nëna e baballarë t’u ofrojnë fëmijëve të tyre të gjitha mjetet e rehatshme e dëfryese. Çuarjen nëpër shkolla gjuhësh, nëpër kampingje e çdo gjë dëfryese që ndodhet. Në mënyrë që mos të jenë të veçantë nga moshatarët e tyre në këtë shpenzim pa hesap. Duke menduar vazhdimisht çfarë do të bëhen fëmijët e mi kur të rriten, nuk dua të mendoj ashtu siç kanë qenë menduar prindërit tanë të cilët shpenzuan aq shumë për shkollimin tonë e më i madhi pretendim ishte të ishin fëmijët e tyre doktorë ose inxhinierë.

Padyshim se ngjarjet dhe dallgët e jetës që po kalon umeti islam janë shumë të rrezikshme, gjë e cila kërkon nga nëna, edukuesja e parë e fëmijëve, të jetë syhapur e ta dijë rolin e saj të rëndësishëm në edukimin e brezit të ri, i cili ose e ngre lart fitimtar umetin, ose e rrëzon poshtë të humbur. Ky brez kërkon një brez nënash sikur Hansaja (e cila përcjell katër djemtë e saj shehidë në një betejë) apo me më të paktin besim sikur Umu Abdallah as-Sagir e cila ia shton edhe më shumë dhimbjen e humbjen djalit të saj mbas rënies së Andalusit me fjalët e saj të drejta, duke thënë: “E humbe mbretërinë tënde si gratë, e nuk e mbrojte si burrat”.

Duke shikuar këto dy shembuj, kërkohet prej nënave të edukojnë brez komandantësh, ushtarësh e dijetarësh. E nëse nuk interesohen, atëherë nuk do të dalin vetëm se pamje burrash, burra të cilët lindin e vdesin pa i shtuar asgjë metit, por përkundrazi mund të jenë shkak për rrënimin e tij.

Filozofët perëndimorë ia ditën rëndësinë e rolit të gruas në edukim, një prej tyre ka thënë: “Nëse do të kesh brez madhështor atëherë eduko gruan pikësëpari, sepse ajo është e cila përgatit madhështorë.”

Ka thënë poeti Amarson në cilësimin e civilizimit ku thotë: “Ky (pra civilizimi, sh.p) është ndikim i femrave të mira”. Me fjalën të mirë këtu nuk kemi për qëllim femrën indiferente apo atë të paditurën e cila e lë çdo punë kur të bëhet. Ndikim i mirë do të thotë përpjekje, mund, e marrjen e shkaqeve me shikim në të ardhmen për të arritur dobi e të mira për të tjerët.

Në fazën e konfuzionit e eksportimin e verbër të teorive feministe e gjinore në vendet tona, bënë që roli i nënës në edukimin e fëmijëve të saj të kuptohet si padrejtësi ndaj të drejtave të saj. Ulje e personalitetit, e gjithashtu të aftësive të saj. Ku në anën tjetër perëndimi u kthye sërish në shumë prej shteteve të tyre mbasi shijuan të hidhurën e mosedukimit, duke ngritur lart rëndësinë e kësaj çështjeje, në zhvillimin e kurseve për femrat ku u mësojnë nënave si të bashkëpunojnë me fëmijët e tyre, ngritjen e talenteve të tyre, e vetëkontrollin në rast nevrikosje me ta. Nëse nuk do të ishte edukimi i rëndësishëm do të ishin vet ato shtete të cilat thërrasin për liri të mendimit e barazi të parat në mosvërshtrimin e kësaj çështjeje.

Duke iu kthyer këshillës së Hansasë e cila ia drejtoi djemve të saj para se të dilnin në betejën e Kadisijes ku u tha: “Me të vërtetë që futja juaj në Islam ishte me bindjen tuaj, e udhëtuat (bëtë hixhret) me dëshirën tuaj, betohem në Allahun që nuk ka Zot tjetër pos Tij, që ju jeni bijë të një burri ashtu siç jeni bijë të një femre. Nuk e kam tradhtuar babanë tuaj e as që e kam ekspozuar dajën tuaj, e as nuk u kam ndryshuar fisin tuaj. Padyshim, ju e dini se çfarë shpërblimi të madh i ka përgatit Allahu i madhëruar muslimanëve në luftën ndaj kufarëve. Dijeni se bota e ardhshme është më e mirë se kjo e shkuara. Nëse nesër gdhiheni, marshoni për të luftuar krenarë e trima se Allahu është Ai i cili ndaj armikut të Tij ju nxjerrë fitimtarë.”

Nënë e pastër në vetvete e në mendimin e saj, e vetëdijshme për rolin e rëndësishëm ndaj fëmijëve të saj.

Kjo vendosshmëri e saj e përgjigja e djemve të saj nuk është lindje e një momenti, gjendja është tepër delikate e nuk mundet të bëjë kështu vetëm se një nënë e cila ka edukuar veten, e fëmijët e saj në arritjen e qëllimit të lartë vite të tëra derisa arritën pjekurinë, ajo u bë nëna e shehidëve e ata djem shehidë.

Qëndrimi i saj mbas rënies së tyre shehidë ishte diçka e paimagjinueshme e jo normale, kur e falënderoj Allahun e madhëruar për rënien shehid të të gjithëve. Ku shfaqi se ajo ka pasur shans të cilin nuk e ka pasur asnjë nënë. Çfarë ka ndërmjet asaj që e vajtoi vëllanë e saj duke bërtitur derisa u lodh, e ndërmjet asaj nëne e cila nuk rrodhën lotët e saj vetëm se nga dashuria e zemrës së nënës për fëmijët e saj, pa tejkaluar normat e besimit e me vetnjohje të përgjegjësisë. Ndjenja të cilat i kalojnë ndjenjat e kësaj bote, ndjenja që ndodhet në kraharorin e nënave kundrejt fëmijëve të tyre, si dashuria, frika, ngrohtësia etj. Ndjenja të cilat mundet çdo nënë, porse atë që mundi ta bëjë Hansaja nuk mundet ta bëjnë vetëm se pak. Prandaj thuhet se luftërat, betejat e fitimet zhvillohen së pari në zemrat e nënave para se të dalin ballë përballë në luftë. Ka ndryshim ndërmjet mendimit të nënës si nënë, e ndërmjet nënës fetare e atdhetare.

Deshëm të edukojmë fëmijët tanë për një kohë tjetër përveç kohës sonë, e koha jonë vjen plot zymtësi, e errësirë e sfidë për gjithë umetin…

Nëse duam që edukimi të ecë me kohën e tashme duhet që nënat e baballarët të armatosen me vetëdijen e rëndësisë së edukimit, në mënyrë që të kenë në dhënie e ndalim qëllim të cilin duhet ta dinë fëmijët. Në shkollim e zhvillimin e talenteve në shërbim të një qëllimi të lartë.

Është mirësi e madhe ndodhja e familjes e cila duhet të krijojë ndjenjat e një familje edhe më të madhe, pjesëtarët e të cilës janë nënat e baballarët, vëllezërit dhe motrat e tyre. Në mënyrë që të bëhet kujdestaria gjendje shoqërore e jo vetëm ekonomike. Sepse plagët e të tjerëve nuk shërohen vetëm me hapjen e xhepit, porse me hapjen e zemrave. Ka thënë të vërtetën i Dërguari i Allahut salallahu alejhi ue selem ku thotë: “Ju nuk do t’i mbuloni (t’i bëni për vete) njerëzit me pasurinë tuaj por i mbulon ai i cili prej jush është me fytyrë të qeshur e moral të mirë.”

Këto mendime familjare e cila përmbledh të gjithë shoqërinë e më pas kjo shoqëri përfaqëson umetin në përgjithësi, këtë bashkim të pandarë sikur mishi nuk ndahet nga kocka, nuk i mbjell në familje vetëm se femra.

Duhet që ferma ta ruajë fortifikatën e saj në edukimin e brezit të ri në mënyrë që të mos gjejë askush asnjë vrimë ku mund të futet e me anë të saj të depërtojë mendimet e tyre të sëmura e të dyshimta, ku e shembin umetin me anë të grave.

Dr. Dima Tarik Tahbub

Përktheu F. Gurra

www.Burimijetes.com

[uvejsa]

Cfare kerkon nje grua?


Shpesh here flasim per detyrimet qe ka bashkshortja ndaj bashkshortit te saj dhe bashkshorti ndaj bashkshortes se tij, po po te hysh ne zemren e nje gruaje ke menduar ndonjehere cfare mund te gjesh? Cfare eshte gruaja fillimisht? Nje krijese qe Zoti e permend shpesh ne Kuranin famelare:

"Dhe nga faktet (e madhërisë së) e Tij është që për të mirën tuaj, Ai krijoi nga vetë lloji juaj palën (gratë), ashtu që të gjeni prehje te ato dhe në mes jush krijoi dashuri dhe mëshirë. Në këtë ka argumente për njerëzit që mendojnë." (30:21)

Nuk e pyesni veten perse Krijuesi yne perdor pikersisht fjalen "prehje"? Si mund te kerkohet dicka nga dikush qe nuk e ka? Perkundrazi Zoti yne e ka krijuar natyren e femres ne menyre te tille qe ajo te behet simbol i meshires, burim i prehjes, oaz e dashurise. Nese gjerat jane kaq te thjeshtezuara pse te gjitha femrat nuk jane ne graden e lartpermendur? Mos valle ka ndryshim mes vendit? Kultures? Arsimimit? Apo ka te beje shume edhe trajtimi social i saj?
Patjeter qe te gjitha argumentat mund te qendrojne ne perpjestim te ndryshem. Po trajtimi social si mund te ndikoje?

Kjo ka te beje me zemren e femres. Nese do te dish me shume thjesht behu i padukshem dhe hy ne shpirtin e saj dhe kupto dhe shiko cfare ajo kerkon nga ti. Cfare kerkon nga kjo jete.

Po nga njeriu i saj me i dashur? Nga partneri dhe shoku i jetes? Shoqeruesi i kesaj bote dhe i ahiretit? Nga njeriu qe mund te jete me i dashuri i saj normalisht pret me shume nga te tjeret.

Femra rritet duke imagjinuar familjen e saj ne te ardhmen, duke imagjinuar bashkshortin e saj, duke bere lutje per te edhe pse akoma nuk e njeh dhe akoma nuk e ka takuar. Rritet duke enderruar per fejesen dhe martesen, per femijet, por mbi te gjitha per komunikimin dhe natyren e ngrohte qe mund te formoje ajo ne familje me bashkshortin e saj.


Pret qe te zgjohet e lumtur pran bashkeshortit , pret per te falur sabahun bashke. Pret te kete kenaqesine qe t'i pergatis mengjesin me aq shume dashuri dhe te ulen te dy per te ngrene. Pret qe bashkshorti t’a perqafoje cdo dite para se ai te largohet dhe t'i thote : Do kthehem sa me shpejt per ty e dashur. Pret qe njeriu qe don ajo aq shume te shprehi te njejten dashuri per te.



Pret qe te shpenzoje kohe me te, pret qe kur te kthehet nga puna fytyra e tij te buzeqeshe kur te gjej gruan e tij te zbukuruar vetem per te. Pret femra qe te dije ai t'i dhuroje nje lule , ta perqafoje dhe kur ajo ndonjehere ndihet e merzitur, pret qe ai t’i thote se mos u deshpro e dashur, jemi bashk prej Meshires se Zotit tone dhe me ndihmen e Zotit dhe me perkushtimin tim dhe tendin do ja dalim.


Pret qe te jete jo vetem bashkshorte por mike, shoqe, per burrin e saj. Gruaja pret per ty qe te jete ajo pjese e jetes tende, pjese e shpirtit tend. Pret qe te gezohesh me te kur ajo te kujdeset per ty dhe ti ta shiqosh ate me buzeqeshje e dashuri.

Gruaja pret qe bashkshorti te jete i perkushtuar me te, te mos e le ne vetmi, te jete i bute sepse egersia e thyen natyren e saj te brishte. Ajo thjesht pret qe ti ta duash o krijese qe Zoti te ka bere bashkshort per te. Duaje dhe kujdesu pe te dhe do gjesh tek ajo vetem oqeane.. oqean ndjnjash.. oqean perkujdesje..oqean dashurie..oqean meshire.. Duaje o njeri gruan dhe ajo do behet prehje per ty. Mos valle mendon se ajo kerkon shume nga ty?

[uvejsa]

Mjafton Një Minutë e Vetme




"Vetem Një Minutë ", një mënyrë e re kjo në edukimin e fëmijëve.

Njerëzit sot diskutojnë shumë për edukimin e fëmijëve të tyre: Si t'i drejtojnë e udhezojne ata ne rruge te drejte, nepermjet menyrave te duhura, pa përdorur mënyra të gabuara.Nëse ankohesh nga parregullsia e femijeve te tu, apo ndjen se ke problem në edukimin e tyre mundohu te perdoresh menyren "Vetem Një Minutë", një mënyrë e re kjo në edukimin e fëmijëve. Si realizohet kjo në një minutë?

Kritika në një minutë

Fillimisht lajmëro fëmijët e tu se ti nuk do që të jesh gjykuesi i tyre e as ata gjykuesit e tu, dhe se ti nuk dëshiron që të jesh diktator në shtëpi, e që sot e tutje do të ndiqni një mënyrë të re në edukim.
Bëj që fëmija ta kuptojë se diku ka gabuar, por që kjo nuk është bërë shkak që ju të humbisni dashurinë për të.
Nëse fëmija bën ndonjë gabim mos e shiko drejt në sy, kritikoje shkurtimisht për atë që bëri pa marrë nga koha jote vetëm se disa sekonda, bëje të ndjehet se ti je e zemëruar nga veprimi i tij dhe të ndjejë të njëjtën gjë që ti ndjen, në gjysmën e parë të minutit. Pra nuk ka kohë që fëmija të diskritohet, por ka shumë rëndësi ta ndjejë këtë kritikë.
Bëje të ndjehet se ai nuk e pëlqen veprimin e kryer, përkrah kësaj moskënaqësia jote. Asnjë nuk don të diskritohet apo të ç'vlerësohet. Më pas merr frymë thellë, dhe ndjehu e qetë shpirtërisht, pastaj shiko drejt e në sy të tij , në gjysmën e dytë të minutit, në mënyrë që të ndjejë se ti je përkrah tij e jo kundra, dhe se ti e don shume por nuk të pëlqejnë veprimet e tij. Thuaji gjithashtu se ti je fëmijë i mirë dhe se ti je e kënaqur prej tij, porse nuk je e kënaqur nga veprimet që ai kryen, e nuk të lë të gabojë sepse e do. Përqafoje fëmijën fort në kraharor në mënyrë që të ndjehet se koha e kritikës mbaroi.

Fëmijët e tu, mbas një farë kohe do të kuptonën se:

së pari: Veprimet e tyre të gabuara nuk do të kalojnë pa u vënë re.
së dyti: Ata janë fëmijë të mire, por edhe gabojnë.
së treti: Ata janë të dashur tek prindërit e tyre.

Në këtë mënyrë fëmijët e kuptojnë se duhet të jenë të sinqertë me prindërit e tyre, ulen e bisedojnë me ta e u tregojnë atyre për mendimet dhe ndjenjat e tyre. Ata ndiejn turp nga gabimi i kryer dhe kthehen me dashuri ndaj prinderve.
Në rast se djali yt kthehet me vonesë në shtëpi, e këtë vonesë ai e ka përsëritur më shumë se një herë gjatë javës. Shikoje drejt e në sy, e thuaji: "Je kthyer me vonesë, e kjo u përsërit dy herë gjatë kësaj jave".

E më pas duhet ta shfaqësh zemërimin tënd me thënien: "Unë jam e mërzitur dhe jo e kënaqur prej teje sepse kjo u përsërit dy herë".
djali yt, mbas këtyre fjalëve të shkurtra do të ndjejë zemërimin tend të sinqertë. Askush nga ne nuk dëshiron të qortohet nga askush, por qortimi të bën të kuptosh se ke gabuar. Kjo është ajo që ti kërkon në gjysmën e parë të minutit: që djali yt apo vajza të kuptojne se kanë gabuar dhe të ndjejnë turp per këtë.
Porse cfarë bën nëse fëmija yt mërzitet e fillon të justifikohet? Këtu duhet të plotësosh gjysmën tjetër të minutit, e cila është celësi i suksesit të kritikës që je duke bërë.
Shikoje drejt e në sy, në mënyrë që të ndjehet se ti je përkrah tij e jo kundra, e thuaji atë që ai dëshiron të dëgjojë nga ti se: Ai është i mirë dhe se ti je e kënaqur prej tij, por nuk je e kënaqur nga veprimi i tij i sotëm, dhe se kjo cështje të mërzit. Pastaj shtrëngoje fort në kraharor në mënyrë që ta ndjejët se kritika ndaj gabimit mbaroi, pa patur nevojë që një gjë të tillë të thuhet me gojë.

Imam el-Gazali- rahimehull-llah-, i cili e ka zbuluar dobinë e kësaj mënyre para disa shekujsh, ka thënë për korigjimin e gabimit të fëmijës: "Duhet që fëmija të kritikohet në fshehtësi, ( pa e marre vesh askush) e t'i thuhet: "Kij kujdes mos bësh gabim të tillë herë tjetër". Mos ia përmënd gabimin e bërë herë pas here, sepse i bëhet dicka normale më pas të dëgjojë fjalë të tilla, dhe se me pas fjalët nuk i zënë vend në zemër".

Shpërblimi në një minutë

Nëse fëmija jot kryen ndonjë veprim që meriton të shpërblehet, bëje të ndjehet i lumtur, ashtu sikur e bëre të ndjehet fajtor kur bëri gabim. Ji e vëmëndshme në momentin kur fëmija jot kryen vepra të mira, e përdor me ta mënyrën më të mirë për të cilën t'i shpërblyer.
Bëji me dije ata, në gjysmën e pare të minutit, që veprimi i tyre të ka gëzuar. Qëndro më pas disa sekonda pa folur, qetësia jote i bën ata të ndjehen të kënaqur nga vetvetja. Pastaj thuaju se ti i do shumë, dhe në fund vulose shpërblimin tënd me një të përqafuar apo me ledhatim të kokës me ngrohtësi. E gjithë kjo nuk do të marrë prej teje më shumë se një minutë, por ndjenja e tyre e kënaqësise do t'i shoqërojë shumë gjatë. Ndoshta mënyra e shpërblimit në një minutë do të ishte dhurata më e bukur që ua bëjnë prindërit fëmijëve.

[The Boy]

Allahu ta shperblefte Uvejsa, vertete materiale te bukura, interesante .....SELAM....te gjitheve

[uvejsa]

LIDHJA FAREFISNORE


Transmeton Ebu Hurerja [radijall-llahu anhu] i cili thotë: kam dëgjuar Pejgmaberin [salall-llahu alejhi ve sel-lem] dukë thënë: “kush dëshiron t’i shtohet rizku (furnizimi) dhe t’i zgjatet jeta le të mbajë lidhjet farefisnore.” (Buhariu dhe Muslimi)

Allahu [subhanehu ve teala] thotë: “Dhe keni frikë All-llahun që me emrin e Tij përbetoheni, dhe ruajeni farefisin (akraballëkun)” (Nisa – 1)

Në një ajet tjetër thotë: “Dhe ata që e mbajnë lidhjen për të cilën All-llahu ka urdhëruar të mbahet, që frikësohen nga Zoti i tyre dhe nga llogaria e rëndë e përgjegjësisë.” (Ra’d – 21)

Farefisi nënkupton të afërmit të cilët i lidhë prejardhja, pa marrë parasyshë a trashëgojnë njëri tjetrin apo jo, është mahrem (person me të cilin ndalohet martesa me të) apo nuk është. Disa dijetarë mendojnë se farefis janë vetëm ata që nuk mund të martohen ndërmjet tyre, mirëpo mendimi i parë është më i saktë sepse sipas të dytit patjetërson nxjerrjen e fëmijëve të axhës, hallës, dajës dhe tezes nga farefisi e që nuk është e saktë. (Fet-hul Bari – 10/414)


Kadi Ijadi thotë: nuk ka dallim në mendime rreth asaj se mbajtja e lidhjes farefisnore është vaxhib (obligim) në përgjithësi dhe se ndërprerja e saj është mëkat i madh… mirëpo kjo lidhje është në gradë dhe disa gradë janë më të larta se tjerat. Më e ulta është mos heqja dorë plotësisht dhe mbajtja e lidhjes me fjalë madje edhe vetëm me selam. E tërë kjo dallon sipas dallimit të mundësisë dhe nevojës. Ndonjëherë mbajtja e lidhjes farefisnore është vaxhib e ndonjëherë mustehab (vepër e preferuar). Nëse ndokush mban lidhjet farefisnore mirëpo jë në mënyrë të plotë, nuk konsiderohet se ka ndërprerë këtë lidhje, e nëse duke patur mundësi bën lëshime rreth këtij obligimi, nuk konsiderohet se i mban lidhjet farefisnore. (Sahihul Muslim, sherh Ennevevij – 16/113)



Mbajtja lidhjeve farëfisnore është shkak për të hyrë në Xhennet. Ebu Ejjub Ensarij thotë: një njeri i tha Pejgamberit [salall-llahu alejhi ve sel-lem] : më trego ndonjë punë e cila më fut në Xhennet! Pejgamberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem] tha: sa i mprehtë që është! Pastaj tha: ta adhurosh Allahun dhe askend mos t’ia shoqërosh Atij, ta falish namazin, të japësh zekatin dhe t’i mbash lidhjet farefisnore.” (Buhariu)

Gjithashtu transmetohet nga Abdull-llah ibn Amr ibn el-'As r.a., se Pejgamberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë: “Nuk mban lidhjet farefisnore ai që kthen (vizitat) por është ai që kur i ndërpritet farefisnia i rivendos lidhjet (me ta)”. (Buhariu)

Erdhi një njeri te Pejgamberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem] dhe i tha atij: o i Dërguar i Allahut! Unë kam disa të afërm me të cilët mbaj lidhje farefisnore kurse ata nuk mbajnë me mua, u bëj mirë kurse atë më bëjnë keq dhe sillem butë me ta kurse ata sillen me arrogancë ndaj meje. Pejgmaberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem] tha: nëse vërtet është ashtu si thua atëherë është njësoj sikur t’i ushqesh ata me hi të nxehtë, dhe vazhdimisht do të jetë me ty një ndihmës i Allahut kundër tyre, perderisa je në këtë gjendje.” (Buhariu)

Poashtu Pejgamberi a.s thotë: “nuk hyn në Xhennet ai i cili këput lidhjet farefisnore.” (Buhariu)

[fisniku-student]

Çiltërsi fëmijërore



Po ju tregoj një histori reale e cila ka ndodhur nga një fëmijë në moshën 4-5 vjeç.

U ul nëna atë natë duke i ndihmuar fëmijët e saj në kryerjen e detyrave të tyre. I dha fëmijës së saj të vogël 4 vjeçar një fletore vizatimi në mënyrë që të merrej me të e mos t’i bezdiste vëllezërit e tij...

Në këtë moment iu kujtua nënës se nuk i kishte dërguar darkën babait të bashkëshortit të saj i cili jetonte me ta në një dhomë të veçantë në oborr jashtë shtëpisë. I shërbente atij me sa kishte mundësi pa u kursyer e i shoqi i saj ishte i kënaqur për shërbimin që i bënte babait të tij i cili nuk dilte nga dhoma për shkak të shëndetit të tij të dobët...

Shpejtoi me ushqim për tek ai, mbasi e pyeti se mos ndoshta kishte nevojë për diçka tjetër, u largua prej tij. Kur u kthye për tek fëmijët për të plotësuar çka lanë përgjysmë, vuri re se djaloshi i vogël po vizatonte disa rrathë e disa katrorë, e duke i vënë disa shenja mbi ta. E pyeti: “Çfarë po vizaton, o i dashur?” Iu përgjigj me plot çiltërsi: “Unë po vizatoj shtëpinë time ku do të jetoj kur të rritem e të martohem. Ja kjo është dhoma e gjumit e kjo dhoma e pritjes, kjo kuzhina...” Filloi t’i numëronte të gjitha dhomat që kishte mësuar nga shtëpia në katrorët e vizatuar. Nga të gjithë katrorët e vizatuar një katror e kishte vizatuar pak më larg nga katrorët e tjerë...

E habitur nëna e pyeti: “Po kjo dhomë pse jashtë shtëpisë? E veçuar nga dhomat e tjera?” Iu përgjigj: “Kjo është dhoma në të cilën do të jetosh t’i dhe babi, sikur jeton gjyshi”. Shumë u ngushtua nëna nga përgjigja e djalit të saj.

A do të qëndroj e vetme jashtë shtëpisë, duke mos u kënaqur me bisedën e fëmijëve e të nipërve e mbesave? A nuk do të më shoqërojnë zërat e tyre e as që do të loz me ta në moshën e pleqërisë? A do ta kaloj pjesën e jetës së mbetur e vetme ndërmjet katër faqeve të murit duke mos u dëgjuar zërat pjesëtarëve të familjes?!

Menjëherë thirri shërbëtorin... e filluan t’i transportojnë mobiliet e dhomës së pritjes e cila zakonisht është dhoma më e bukur e shtëpisë, për tek dhoma në oborr dhe e pruri krevatin e babait të bashkëshortit të saj brenda.

Kur u kthye bashkëshorti e pyeti se ç’ishte shkaku i këtij ndryshimi?!

Iu përgjigj, e lotët i rridhnin pa pushim: “Unë zgjedh dhomën më të mirë në të cilën do të jetojmë unë e ti nëse na jep Allahu jetë. Ndërsa mysafirët të priten tek dhoma në oborr”. E kuptoi bashkëshorti qëllimin e saj, e falënderoi për atë çka bëri me babanë e tij i cili i shikonte me buzëqeshje e në sytë e tij dukej kënaqësia.

Nuk mbeti gjë tjetër për fëmijën vetëm se fshiu atë çka vizatoi duke buzëqeshur.

Përktheu nga arabishtja: F. Gurra

[uvejsa]

Prindër! - luani sa më shumë me fëmijët tuaj!


Loja - pjesë përbërëse e jetës së secilit fëmije.


Është mendim i gabuar që fëmijët duhet të luajnë shumë vetëm sa janë të vegjël, gjegjësisht deri para shkuarjes në shkollë, nga se ky është ndryshim i rëndësishëm në jetën e fëmijës. Pra, me shkuarjen në shkollë, fillojnë edhe obligimet e para të vërteta, ndarja e parë nga prindërit, mënyra e re dhe regjim i ri i jetës, por, edhe përpos kësaj, fëmija mbetet fëmi në kuptimin e vërtetë të fjalës - në ëndrrat e tij, fantazinë, pa brenga (edhe pse në një dozë të vogël, nga se obligimet shkollore shumicës i sjellin brenga) dhe nevojën e madhe për lojë.

Në shumë sisteme të zhvilluara shkollore nevoja e fëmijës për lojë në tërësi respektohet dhe dy - tre vitet e para në shkollë fëmijët kryesisht mësojnë nëpërmes lojës. Mjerisht, sistemet rigjide komuniste dhe socialiste kanë imponuar respektimin e ashpër të rregullave, uniformitetin në punë, idenë e barazisë në të cilat nevojat e ndryshme të fëmijëve, inovacionet dhe kuptimi për punë inovative nuk mundën të vijnë në shprehje.

Ndoshta këto përvoja të hidhura nga shkolla kanë ndikuar tek të rriturit të cilët sot pengojnë fëmijët e tyre, duke mos u ofruar liri të duhur në zhvillim. Në anën tjetër, ekzistojnë edhe prindërit të cilët për së tepërmi lëshojnë fëmijët e tyre dhe përsëri, dëmtojnë edukimin e tyre të drejtë.

Shumica e prindërve, fatkeqësisht kanë paragjykim të keq për shkollën dhe mendimi që ajo është ent në të cilin çdo gjë është e bazuar në ashpërsi, punë të lodhur dhe mësim. E çfarë është më e keqe, këto qëndrime përcillen edhe tek fëmijët.

Hulumtimet kanë treguar që shumica e prindërve mendojnë që fëmijët e urrejnë shkollën.

Në pyetjen: përse dëshironi të shkoni në shkollë? - gati të gjithë fëmijët janë përgjigjur për shkak të lojës, shoqërimit dhe mësimit. Pra, në shkollë ka lojë dhe duhet të ketë! Këtu, assesi nuk arsyetojmë qëndrimet e arsimtarëve të cilët mendojnë që loja në klasë prishë diciplinën dhe autoritetin e tyre, dhe mu për këtë nuk e praktikojnë në mësim. Atyre u duhet tu jetë e qartë që loja është mjet i shkëlqyer edukues dhe që në lojë fëmijët shumçka mund të mësojnë më lehtë dhe më shpejtë.



RËNDËSIA E LOJËS PËR FËMIJËT

Loja ka rëndësi sociologjike, psikologjike dhe rol pedagogjik në zhvillimin e fëmijëve. Roli sociologjik i lojës qëndron në zhvillimin shoqëror të fëmijëve në lojrat kolektive, miratimin e rregullave të lojës, nderimin e normave të sjelljes në lojë, njohja dhe respektimi i lojtarëve tjerë, etj.

Shoqërimi me të tjerët, fëmija komunikon me ata, njoftohet, mëson nga ata, e që më vonë do t'i ndihmoj shumë në komunikim me fëmijët tjerë, por edhe me të rriturit. Roli psikologjik i lojës qëndron në atë që nëpërmes lojës fëmija ushtron dhe mprehë perceptimin (vëzhgimin) e tij, zhvillon fantazinë, mendimin, inovacionin, memorien, por paraqet edhe emocionin e tij. Në lojë fëmijët më së tepërmi përjetojnë gëzimin, kënaqësinë, lumturinë, por rrallë edhe hidhërimin. Loja ndihmon fëmijët si ventil emocional në zbrazjen si të energjisë, ashtu edhe ndjenjave.

Poli pedagogjik i lojës shihet në zhvillimin e cilësive pozitive të personalitetit të fëmijës; shkathtësinë, qëndrimin, durimin, gjeturinë, vazhdimsinë, pastaj zhvillimin e frymës garuese, respektimin e të tjerëve, vetnderimin, si dhe forcimin e cilësive morale të personalitetit.

Përveç kësaj, fëmijët nëpërmes lojës zhvillojnë dhe forcojnë trupin, e që kontribon gjendjes më të mirë shëndetësore të tyre. Kjo posaqërisht ka të bëjë me lojrat në ajër të pastër në natyrë. Me aktivitete fizike forcohet muskulatura e fëmiut, bëhet shkëmbimi fiziologjik i gazrave në mushkëri, përshpejtohet qarkullimi i gjakut, lirohet tepricë e energjisë. Në të kundërtën fëmijët në shumicën e rasteve janë hiperaktiv, nervoz dhe të tërbuar. Këtyre lojrave duhet, si kundërpeshë t'i bashkëngjisim lojëra inovative në të cilat do të nxitet fantazia e fëmijëve dhe inovacionet, duke ndërtuar ndjenjën për bukurinë dhe për inovacionin. Lojrat në të cilat fëmija duhet të mendoj, gjithashtu kanë rol të rëndësishëm në zhvillimin intelektual të fëmijës.

Lojërat manipulative në të cilat fëmijët veprojnë - ndërtojnë, bashkangjesin, jo vetëm që ushtrojnë motorikën e bukur, por edhe koordinimin e syrit dhe dorës, reflekset, ndjenjën për barazpeshë, largësi, etj. Fantazia dhe inovacioni, sikurse në lojërat tjera tërësisht zhvillohen.


LOJA SI METODË TERAPEUTIKE

Shumica e fëmijëve dëshirojnë të lozin me kukullat dhe figurat e personave të dashur. Duke luajtur, ata ose flasin me vetveten (duke huazuar zërin lojës) ose duke ndryshuar ngjyrën e zërit, aktron shumë lojëra me të cilat luan njëkohësisht, qoftë vetëm ose në shoqëri me fëmijët tjerë ose të rriturit. Fëmijët kështu në lojë përjetojnë në situata dhe personazhe dhe pavetëdije mund të japin shumë informata të cilat prindërve ose ndonjë personi tjetër ekspert ti ndihmojnë në kuptimin e gjendjeve psiqike të brendshme të fëmijëve. Psikologët dhe pedagogët në shkolla ndonjëherë shërbehen me lojë si metodë terapeutike. I japin fëmijës disa kukulla duke i thënë se njëra prej tyre është fëmiu, nëna, babi, shoqja e tij dhe fillojnë lojën. Në kukullat prindër përlahen, kjo mund të jetë gjurmë dhe shënim të cilin pedagogu ose psikologu nuk mund ta anashkalojë. Fëmijët gjatë lojës pa vetëdije paraqesin emocionet e tyre, kështu, duke vëzhguar fëmijën përderisa luan mund të kuptojmë shumçka për te; si e pranon disfatën, sa është i durueshëm, sa është ambicioz, a ndalet lehtë para pengesës, nervozohet kur nuk ka sukses, a sillet vrazhdë ndaj lojërave, etj. Përveç kësaj, fëmijët gjatë lojës imitojnë prindërit e tyre, vëllezërit dhe motrat. Imitojnë lëvizjet e tyre, fjalët, dhe të folurit në përgjithësi. Kështu mund të njohim edhe veset e njerëzve që i rrethojnë, mbi atë si komunikojnë njëri me tjetrin, etj. Nëse fëmiut i pengon ajo që babai nga puna vjen i padisponuar e që atëherë çdo gjë e pengon, ai ndoshta këtë në komunikim direkt nuk do ta thotë, por këtë do ta paraqesë, gjithsesi në lojë dhe kukullave do t'u thotë që nuk duhet bërtitur në fëmijët, etj.

Të gjitha këtoj janë shkaqe për lojë dhe praktikimin e saj maksimal. Natyrisht, duhet pasur kujdes për atë që fëmija mund të luaj në pauzën e mësimit apo pas kryerjes së detyrave apo obligimeve tjera shkollore. Lojrat kompjuterike duhet ti largoj (si play station) sepse ato fëmijës nuk i lënë hapësirë për kohë, dhe ai mund të kalojë katër - pesë orë duke luajtur, e mos të flasim për rrezatimin e këtyre aparateve si dhe efektet e tjera të dëmshme të cilat mund të kenë për shëndetin e fëmijës (dobësimi i të parit, çrregullime në mbajtjen e trupit, hipnotizimi me video lojën, etj.)

Pra, kurdo që keni rast, luani me fëmiun tënd, qoftë në shtëpi ose edhe më mirë në natyrë. Mos e ndaloni që të luaj me fëmijët tjerë jashtë shtëpisë (nëse për këtë nuk ka shkak të arsyeshëma), ose që shokët e tij t'i thërras në shtëpi.

Duhet të këni ndërmend që shoqërimi i fëmijës tuaj me moshatarët është më e rëndësishme se rregullimi i bukur i banesës. Nëse ju mundon që pas duhet t'i rregulloni lojërat, të fshini dhomën, etj. Atëherë lëjani fëmijëve, që ata të bëjnë këtë pas lojës.

Mos ia cungoni fëmijës lojën dhe shoqërimin për të ruajtur me çdo çmim qetësinë në shtëpi dhe që të gjitha gjërat me qenë në vendin e vet.

Fëmiu ka nevojë për hapësirë, liri, lumturi...

Bëhuni për fëmijët autoritet pozitiv në mënyrë që ai mos të shkojë në ekstrem dhe mos harroni që edhe loja është punë e fëmijës.

[The Boy]

Allahu ua shperblefte per keto MATERIALE, por jo se kam ndonje gje kunder tyre, jane te bukura, interesante, perfituese, mirepo mendoj se TE GJITHE NEVE PA PERJASHTIM dueht te angazhohemi me TEPER NE THIRRJEN NE TEUHID, ne AKIJDEN e te pareve tane te mire, ne MENHEXHIN E SAKTE= d.m.th. = ne Metodologjine ne te cilen THIRRI I DERGUARI I ALLAHUT dhe sababet e tij, sa me pak HISTORIRA dhe TREGIME dhe SA ME SHUME DIJE....DIJE....DIJE..., e kam fjalen per DIJE nga Kur`ani dhe Sunneti, TEUHIDI, REALITETI I SHIRKUT, dhe llojet e tij, KUFRI, i madh dhe i vogel, dhe llojet e tij, hipokrizia e madhe e e vogel dhe llojet e saj, cilat jane ato gjera qe e NXJERRRIN NJERIUN NGA FEJA, si dueht tu ruhet atyre gjerave, gjerat e lejuara dhe ato te ndaluara, dhe pastaj sigurisht edhe MORALI dhe EDUKATEN ISLAME, patjeter, mirepo shikoj nje TENDENCE per te treguar HISTORIRA TE BUKURA dhe TERHEQESE per njerezit, mirepo historirat mbeten historira dhe nuk te japin DIJE SHERIATIKE....., NUK dua qe te keqkuptohet ndonjeri ketu...Dijetaret e kaluar dhe ata te sotem i keshillojne muslimanrt qe te largohen nga "MENHEXHI I PERRALLAVE'" dhe i "HISTORIVE INTERESANTE", sepse ato nuk u mesojnen jerezve FENE ISLAME, nuk u tregojne njerezve BAZAT dhe PARIEMT THEMELORE te FESE, ato jane NDONJEHERE TE RENDESISHME per te ilustruar ndonje gje, ndonje shembull nga Sahabet e nderuar se si kane jetuar ata, se si ka qene jeta e tyre, KETO PO, mire muslimanet nuk arrijne ta bejen dot dallimin ketu, dhe nga fillimi e deri ne fund e bejen fene PERRALLA , TREGIME dhe HISTORIRA, une pa dashur te identifikoj askend me ndonje llagap te vecante, por e them me siguri dhe me bindje se nje bga BAZAT E DEVIJUARA te grupit te humbur IKHUANU MUSLIMIJNE, jane pikerisht tregiemt historirat dhe perrallat se gjoja ato do tu fitojne zemren njerezve, ata shume pak flasin per AKIJDEN