Kendi i Familjes Islame

[fisniku-student]

Dosja e gabimeve që bëj ndaj fëmijëve të mi

“Ndërsa i kujtonte popullit të tij ditën e Allahut (për begatitë e sprovat e kaluara) Musai u pyet: kush prej njerëzve është më i ditur?

U përgjigj: Unë jam më i dituri.

Allahu e qortoi për këtë, pasi nuk e ktheu çështjen tek Ai, subhanehu ue teala.

Allahu i shpalli Musait: Një rob i Imi është te vendtakimi i dy deteve, ai është më i ditur se ti.

Musai tha: o Zot, si mund të takohem me të, më udhëzo!” (Muslimi)

Ishte ky një gjest i shkëlqyer edukativ që bëri Musai, pranoi gabimin e tij dhe iu përgjigj me të shpejtë qortimit dhe korrigjimit hyjnor.

Këtë gjest të mirë të Musait e trashëgoi Jusha b. Nun, që pranoi gabimin e tij kur tha: “Kur ndaluam tek ai shkëmbi, unë e harrova peshkun. Vetëm djalli më bëri ta harroj e nuk ta thashë se peshku mori rrugën nga deti në mënyrë të habitshme” (Kehf: 63) Allahu i Madhëruar e bëri të amshuar rastin e tij në Kur’an.

I njëjtë është edhe rasti i Ademit dhe Havasë, lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi ta, kur pranuan mëkatin e tyre. Ata me të shpejtë iu kthyen Zotit. Ata të dy thanë: “Zoti ynë, ne i bëmë të padrejtë (e dëmtuam) vetvetes sonë, në qoftë se nuk na falë dhe nuk na mëshiron, ne me siguri do të jemi prej të shkatërruarve!” (A’raf: 23)

Qorto vetveten së pari

Kur’ani na udhëzon që kur të na ndodh ndonjë e keqe, duhet që të pranojmë gabimin e jo të arsyetohemi e as të ikim prej përgjegjësisë. Hapi i parë i ballafaqimit me vetveten është autokritika, pra të kërkojmë gabimet dhe të metat personale para se të qortojmë të tjerët. Ky është një nga mësimet më të theksuara që e mori gjenerata e parë pas fatkeqësisë së Uhudit: “E kur juve u goditi një dështim (në Uhud) e që ju ia patët dhënë atë dyfish (armikut në Bedr), thatë: “Prej nga kjo”? Thuaj: “Ajo është nga vetë ju”! S’ka dyshim se Allahu është i plotëfuqishëm për çdo send.” (Ali Imran: 165)

Natyra njerëzore

Parimisht, gabimi nuk llogaritet si e metë. Po ashtu edhe rënia në mëkat, e kjo për shkak se pagabueshmëria u takon vetëm pejgamberëve. E metë është vazhdimi në gabim dhe moslënia e mëkatit. Lëvdata është për atë që pendohet “çdo bir i Ademit është gabimtar, më i miri prej tyre është ai që pendohet.” (Tirmidhiu)

Vlera e pranimit të gabimit

Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, na ka treguar për vlerën e madhe të pranimit të gabimit: “Kërkimi më i mirë i faljes është të thuash: o Allahu im, ti je Zoti im dhe përpos Teje nuk ka Zot të denjë. Ti më krijove dhe unë jam robi yt. Unë qëndroj në besën dhe premtimin që të kam dhënë sa kam mundësi. Kërkoj mbrojtjen Tënde nga sherri që kam bërë. Pranoj se më ke begatuar dhe pranoj mëkatet e mia. Më fal mua se vërtet nuk mund t’i falë mëkatet dikush tjetër pos Teje.” Ai thotë: “Kush e thotë këtë lutje gjatë ditës me bindje të plotë dhe vdes para se të arrijë mbrëmjen hyn në Xhenet. Kush e thotë gjatë natës me bindje të plotë dhe vdes para se të arrijë agimin hyn në Xhenet.” (Buhariu)

Marrëzitë që kam bërë

Përmendëm se, nga shkëlqimet e edukatës së mirëfilltë, hapi i parë është pranimi i gabimit në vetvete, pastaj para të tjerëve. Një ekspert i raporteve me njerëz thotë: “Në zyrën time kam një sirtar në të cilin kam lënë një dosje speciale në ballinën e së cilës shkruhen fjalët “marrëzitë që kam bërë”. Ky është një regjistër i mjaftueshëm të cilin kur e lexoj, ndiej se jam i gatshëm të ballafaqohem me probleme shumë më të mëdha dhe të dhimbshme. Në këtë më ndihmon kritika që i bëj vetes në të kaluarën.

Në të kaluarën e kisha zakon që t’i fajësoja të tjerët për problemet që më ndodhnin, mirëpo, me kalimin e viteve dhe me shtimin e përvojës kuptova se për fatkeqësitë që më ndodhin fajtori jam unë vetë. Mendoj se shumë njerëz e kanë kuptuar atë që kuptova unë, siç ka thënë Napoleoni ndërsa po jepte amanetin në ishullin Santa Helenës: “Askush përpos meje nuk është përgjegjës për disfatën time. Unë isha armiku më i madh i vetvetes.”

Franklini kishte zbuluar trembëdhjetë gabime të rrezikshme që i bënte vazhdimisht. Më të rëndësishmet prej tyre ishin tre: humbja e kohës kot; angazhimi me gjëra të parëndësishme; polemika.

Uollt Uitmani thoshte: "ا’mendon, mësimet e jetës i more nga ata që të lavdëronin, përkrahnin dhe përkëdhelnin, apo nga ata që të sulmonin, të linin pas dore dhe ishin të ashpër ndaj teje?!"

Shpërbleje gabimin më të mirë

është shumë interesante se kjo është parulla e re e kompanisë “Progan”, një agjenci informimi në Detroit.

Ndonjëherë mund të bësh ndonjë gabim në punën tënde dhe duhet ta paguash shumë shtrenjtë, mirëpo në këtë kompani puna qëndron ndryshe. Qysh para katërmbëdhjetë viteve Masi Progan, drejtoresha e kompanisë, vuri rregullin: “gabimi më i mirë i muajit”. Bëhet fjalë për shpërblimin e punëtorëve që pranojnë para kolegëve të tyre gabimet që kanë bërë, me qëllim që t’i mos përsërisin më. Në mbledhjen mujore, pasi nëpunësit votojnë për gabimin më të mirë, fituesi merr 50 dollarë.

A nuk është kjo metoda më e mirë për ngritjen e përgjegjësisë?

Pse përqendrohemi në sukseset tona e jo në dështimet tona?

Të gjithë njerëzit fitojnë nga dështimet e jo nga sukseset e tyre. Pastaj, të mos harrojmë se pranimi i gabimit është vlerë dhe këtë e bëjnë liderët.

>>>

[fisniku-student]

Prindi pranon gabimin

Kur do ta kuptojnë prindërit se sjelljet e tyre, të mira qofshin apo të këqija, janë njëlloj si pasuria që do të trashëgojnë fëmijët gjeneratë pas gjenerate?! Nuk është turp që babai apo nëna të ndalen për një moment dhe të bisedojnë sinqerisht me vetveten, për të larguar nga gjoksi i tyre këtë barrë të rëndë. Të mos krenohen me mëkat, por të rehatojnë zemrën dhe të pranojnë gabimet ndaj fëmijëve të tyre. Madje, qoftë edhe fshehurazi, duke i shkruar në letër! Ndoshta do t’u ndihmojnë të tjerët të mos bien në të njëjtat gabime.

Le të meditojmë së bashku fjalët e një mesazhi të shkëlqyer që paraqet një edukatë botërore me titull “Babai harron”:

“O biri im! Po e shkruaj këtë ndërsa ti je i shtrirë para meje në shtratin tënd, në gjumë të thellë, me faqen e venduar mbi dorën tënde të vogël dhe flokët e shprishur mbi ballin tënd të njomë.

Para disa çasteve isha në zyrën time duke lexuar gazetë. Më kaploi një keqardhje e madhe. Nga mospërmbajtja ime kam bërë disa gabime ndaj teje. Zemra më vlon si në zjarr.

Shikoi shkaqet që më shkaktuan keqardhjen:

A të kujtohet mëngjesin e ditës...?! Ndërsa ti vishje rrobat për të shkuar në shkollë, unë të qortova ashpër, sepse nuk doje të laje fytyrën... Të qortova edhe për faktin se nuk i kishe pastruar këpucët si duhet..! Të bërtita më hidhërim sepse kishe tollovitur disa gjëra në dysheme. Në sofrën e kafjallit t’i numërova gabimet një pas një; e derdhe supën, e gëlltite ushqimin, u mbështete me bërryla në sofër dhe kosin e përdore pa kontroll...!

Pasi u drejtove kah lodrat tua dhe unë u nisa për në stacionin hekurudhor, ti u ktheve kah unë dhe ma bëre me dorë dukë bërtitur: rrugë të mbarë, baba! Unë të ktheva shpinën dhe nuk t’u përgjigja.

Në mbrëmje sërish përsërita të njëjtën gjë: ndërsa kaloja rrugën pashë se ti po lozje i shtrirë për tokë, dhe çorapet të ishin grisur. Unë të bëra të nxiheshe në turp para moshatarëve të tu ngase të urdhërova të ecësh para meje drejt shtëpisë e ti qaje dhe ishe i hidhëruar. Unë të thosha gjithnjë: çorapet t’i kam blerë shtrenjtë, po t’i kishe blerë vetë, do të kujdeseshe më shumë.”

A mund të përfytyroni të veprojë kështu një baba?!

“Pas asaj, a të kujtohet ndërsa po lexoja në dhomën time, si erdhe tek unë, duke lëvizur këmbët me vështirësi, ngase frikësoheshe. Në sytë tu shihej qortimi i heshtur. Largova gazetën dhe u nevrikosa, pse më prishe qetësinë, të pyeta me britmë, çfarë do?”

Ti nuk the asgjë porse me të shpejtë më përqafove e më puthe. Ma shtrëngove qafën me dy krahët e tu të vegjël me një emocion që Allahu kishte vendosur në zemrën tënde të pastër.

Pastaj ike me vrap dhe u ngjite lart në dhomën tënde.

O biri im! Pas kësaj nuk kaloi veç se pak kohë e gazeta më ra prej dore dhe një dhembje më shtrëngoi zemrën.

O Allah! A thua vallë deri ku do të më çonte mua ky “zakon”..?

Zakoni i gjurmimit të gabimeve...

Zakoni i qortimit dhe ashpërsisë...

A thua valle meritove ato qortime pse ishe fëmijë?

Assesi! Nuk ishte puna se s’të kam dashur, jo, porse kam kërkuar shumë prej teje, edhe pse ti ke qenë shumë i vogël.

Të kam krahasuar me veten në moshë dhe përvojë.

Ndalu që tani dhe analizo sërish vetveten!

Nga gjërat më të shkëlqyera të edukatës së mirëfilltë është llogaritja e vetvetes në mënyrë të vazhdueshme, ngase “I aftë është ai që llogarit vetveten dhe punon për botën tjetër, kurse i paaftë është ai që ndjek epshin dhe shpreson që Allahu ia falë.”

Mejmun b. Mehrani kishte thënë: "Njeriu nuk arrin devotshmërinë për shkak se nuk e llogarit veten ashtu siç llogarit ndonjëri ortakun e tij duke u interesuar prej nga e ka ushqimin dhe rrobat."

Omër b. Hattabi ka thënë: Llogariteni vetveten para se t’ju llogarisin. Kërkoni të drejtën në veprat tuaja para se t’ju kërkojnë. Matni punët para se t’ua masin, sepse është më lehtë se llogaritja e të nesërmes. Zbukurohuni për ditën e ekspozitës së madhe “Atë ditë ju do të ekspozoheni (para Zotit), duke mos mbetur fshehtë asnjë sekret juaji.”

Hasen Basriu ka thënë: Njerëzit që do ta kalojnë më lehtë llogarinë ditën e kiametit janë ata që për hir të Allahut kanë llogaritur vetveten në dynja dhe janë marrë me punët dhe brengat e tyre. Llogari të rëndë do të kenë ata që gjërat i lanë pas dore dhe e gjejnë se Allahu ua ka shënuar edhe punët më të imta, prandaj do të thonë: “Të mjerët ne, ç'është puna e këtij libri që nuk ka lënë as (mëkat) të vogël e as të madh pa e përfshirë?, dhe atë që vepruan e gjejnë të gatshme – të pranishme, e Zoti yt nuk i bën padrejtë askujt.”

Tani pyetemi: A ka ndonjë të drejtë?

A ka ndonjë baba apo nënë të vetëdijshëm që do të heq dorë nga ankesat, britmat e vajtimet kur janë në pyetje gabimet dhe sjelljet e pahijshme të fëmijëve dhe gjërat t’i shikojë nga një kënd tjetër. Të ndalet dhe të rianalizojë veten..?!

Pse të mos ndalet babai apo nëna për një çast me vetveten, apo që të dy së bashku dhe t’i ndihmojnë njëri tjetrit për të larguar nga supet e tyre këtë barrë të rëndë, për t’i rehatuar zemrat duke pranuar qoftë edhe fshehurazi, duke shkruar në letër tre gabimet më të mëdha që i ka bërë kundrejt fëmijëve të tyre? Ndoshta ky pranim i gabimit do të gjejë vendin e duhur duke ua shpërndarë prindërve të tjerë të hutuar, ndoshta ata mund të përmirësohen dhe nuk do t’i përsërisin gabimet.

Pse të mos mësojmë nga gabimet e tjerëve? Pse të mos përfitojmë nga përvojat e tjerëve? Ky është çelësi i zhvillimit kah më e mira. Që këndej do të fillojë ndryshimi, me lejen e Allahut, qoftë në nivel të individit apo shoqërisë me ndihmën e njerëzve të sinqertë dhe me dëshirë për të bashkëpunuar. Allahu e ndihmon robin e Tij nëse ai e ndihmon vëllanë e vet “Allahu nuk e prish gjendjen e një populli (nuk ua largon të mirat) përderisa ata ta ndryshojnë veten e tyre.”

Gabimet më të njohura dhe më të mëdha të prindërve:

Ishte një përvojë e rrallë dhe e shkëlqyer anketa e fshehtë më prindër që bëri sektori për zhvillim pranë qendrës shëndetësore për fëmijë në Demenhuer. Pyetjet silleshin rreth çështjes se cilat janë tre gabimet më të mëdha që një prind gjykonte se kishte bërë ndaj fëmijëve të vet, për të cilat ishte penduar dhe nuk dëshironte që tjetërkush t’i bëjë të njëjtat?

Përgjigjet silleshin rreth kësaj:

Gabimi i parë: Doket stërgjyshore:

ثshtë fjala për metoda të vjetra të trashëguara të sjelljes që i përdorin prindërit kundrejt fëmijëve të tyre. Ato në fakt janë metoda me të cilat janë sjellë prindërit e tyre (gjyshërit). Madje të njëjtat nuk i kanë pranuar nga prindërit e tyre, qoftë edhe në mënyrë të fshehtë.

Me këto metoda kemi për qëllim ato zakone familjare që na sundojnë nga larg dhe veprojnë mbi ne si Remote Control.

Mënyrat më të shpeshta të shfaqjes së kësaj dukurie?

1. Mbivlerësimi i djemve ndaj vajzave:

Kjo sjellje edhe nëse shfaqet thjeshtë me shikime, me prekje të rëndomta apo buzëqeshje ironike, ato japin mesazhe vrasëse dhe shkatërruese që i kuptojnë fëmijët e mprehtë që më pas i komentojnë nga këndvështrimi i tyre fëmijëror si egoizëm.

2. Mbivlerësimi i më të madhit ndaj më të voglit:

Qoftë edhe vetëm me marrjen e fëmijës më të madh në shumicën e udhëtimeve të prindërve apo me afrimin e tij në ndejat e tyre.

3. Lënia e dialogut apo mënyra e gabuar e dialogut:

Prindërit, ose nuk dëgjojnë prej fëmijëve, nuk flasin dhe nuk bëjnë dialog me ta, ose mënyra e dialogut të tyre kryhet jashtë normave edukative, jo e drejtë dhe zakonore, për shembull: fëmija nuk iu flet prindërve përpos duke qëndruar në këmbë e jo ulur. Kur të flas me ta duhet të qëndrojë larg e jo afër!

4. Vijat e kuqe të shumta:

Madje, edhe nëse janë me pretekst të respektit, shenjtërimit dhe madhërimit. Në kësi lloj ambientesh i sheh fëmijët se nuk guxojnë të flasin me babanë, të rrinë me të, të afrohen. Në këtë shtëpi shenjat e ndalimit dhe vijat e kuqe janë të shumta dhe ajo familje jeton nën ligjin e emergjencave.

5. Gabime tjera të sjelljes prindërore edhe atë si rezultat i shkaqeve që i përmendëm.

Cilat janë shkaqet kryesore të kësaj dukurie:

1. Ambienti i izoluar:

Kjo ndodh kur një familje trashëgon disa doke të veçanta për të pastaj e ka vështirë të lirohet nga ato edhe për një milimetër. Thirren në parullën “Familja jonë është me traditë". Kjo familje jeton brenda këtyre barrierave që i ka sajuar me duart e veta. Këtë e mbështet me fjalën “Kështu jemi edukuar dhe me këtë kemi shpëtuar”.

2. Kultura e mangët:

Kjo ndodh kur prindërit mbyllen përbrenda një kulture të kufizuar dhe nuk gjejnë motivacion për të lexuar metodat e reja pedagogjike dhe artin e sjelljes me fëmijët. Nëse ua tërheq vëmendjen për rëndësinë e kulturës pedagogjike apo i fton të prezantojnë në ndonjë seminar me tematikë të këtillë të bëjnë ballë me fjalët: “Mos filozofoni dhe mos i komplikoni gjërat, por lini ashtu si janë”.

3. Izolimi nga shoqëria:

Kjo ndodh kur dy prindërit nuk e njohin realitetin në të cilin jetojnë, nuk i dinë rrethanat mes të cilave gjenden fëmijët e tyre, apo kur i lënë pas dore ndryshimet e vazhdueshme në kohë, vend dhe breza.

Medito mirë rreth fjalës së Aliut, Allahu qoftë i kënaqur prej tij: "Edukoni fëmijët ndryshe nga edukata juaj sepse ata u krijuan në një kohë ndryshe nga koha juaj”.

Një çast me vetveten:

Ne, të gjithë prindërit, e kemi për obligim të ndalemi shumë me vetveten, të rishikojmë vetveten dhe t’i hapim dosjet e gabimeve tona me fëmijët tanë. Le të fillojmë të ecim në rrugën e autokritikës nën hijen e këtyre shkëndijave pedagogjike:

1. Kur’ani zmbraps doket stërgjyshore dhe qorton sjelljet e tyre të këqija:

“A pra, Ne nuk kemi dërguar para teje pejgamber në ndonjë vendbanim, që të mos i ketë thënë paria e begatshme e tij: "Ne i gjetëm të parët tanë në këtë fé dhe ne jemi të orientuar gjurmëve të tyre"

“Ata i gjetën dhe shkuan pas prindërve të tyre të humbur. Ata u ngutën dhe shkelën hapave të tyre (pa menduar).”

2. Përse i mëshojmë me ngulm prerjes së kokës dhe bishtit të peshkut?

ثshtë një tregim interesant, ku thuhet se një njeri hëngri peshk te shoku i tij. Atij i pëlqeu shumë dhe kur u kthye në shtëpi ia lavdëroi shumë bashkëshortes së vet ushqimin e peshkut dhe mënyrën se si ishte përgatitur, sidomos faktin se kokën dhe bishtin e peshkut e pritnin. Bashkëshortja e tij shkoi menjëherë te bashkëshortja e shokut të burrit për ta pyetur për fshehtësinë e ndikimit të prerjes së kokës dhe bishtit në shijen e peshkut. Ajo i tha se e kishte mësuar prej një shoqeje të saj. Bashkëshortja i shkoi edhe kësaj shoqeje, mirëpo ajo i tha se e kishte mësuar nga nëna e saj. Kur e thirri nënën për ta pyetur, ajo i tha se e kishte mësuar nga nëna e saj! Iu lajmërua edhe gjyshes së nderuar e të mençur dhe kjo e fundit ia zbuloi sekretin e madh që të gjithë brezat e kërkonin, pa u munduar të pyeste për shkakun. Gjyshja filloi t’u tregonte se nuk kishte pasur pos një tavë të vogël që s’kishte mundur të fuste të tërë peshkun.

Kështu e kuptuam fshehtësinë e madhe në këtë imitim zinxhiror dhe ngurtësim mendor që përsëritet përjetshëm: doket stërgjyshore të shumëformshme: pra është një imitim i verbër që nuk lë ndërmend të pyes për arsyen.

3. A jemi të marrë?

Këto doke paraqesin formën më të qartë të marrëzisë, për këtë arsye Albert Ajnshtajni e përkufizoi marrëzinë kështu: “Të vazhdosh të bësh një gjë të njëjtë, në mënyrë të njëjtë dhe të presësh që për çdo veprim të arrish rezultate të ndryshme”.

Më thuaj për Zotin tënd: si do të zhvillohemi, si do të përparojmë, si do të ndryshohemi dhe si shpresojmë të kemi breza më të mirë për një të ardhme më të mirë kur ne i përsërisim gabimet e njëjta?

Lari Kjung, një themelues i shumicës së forumeve më të njohura ne Shtetet e Bashkuara të Amerikës për kujdesin ndaj fëmijëve thotë: Një prej shtatë gabimeve themelore më të rrezikshme që i bëjnë prindërit kundrejt fëmijëve të tyre është: mosmarrja shembull nga gabimet e kaluara.

4. Pse kafshohemi nga e njëjta zgavër dy herë?!

Kjo është marrëzi. ثshtë shkak i zi për çdo gabim që përsëritet. Për këtë arsye Pejgamberi, lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të, tërhiqte vërejtjen nga kjo gjë, duke thënë: “Besimtari nuk kafshohet dy herë nga e njëjta zgavër..” E përse, pra, të vazhdojmë të kafshohemi, madje, nga e njëjta zgavër?

5. Shërimi me njohjen e shkaqeve:

Të kërkojmë te vetvetja shkaqet që përmendëm, në mënyrë që së bashku t’i shërojmë.

Të pyesim vetveten:

a) a jemi robër të një ambienti të izoluar që na ka mbyllur mendjet dhe na ka prangosur mendimet. I kemi bërë padrejtësi vetvetes dhe i kemi lodhur të dashurit tonë? Përse të mos i thyejmë këto pranga..?

Përse të mos lirohemi nga ato..?

Pse të mos lirojmë vetveten dhe kështu të lirohen fëmijët tanë..?

b) a kemi kulturë të cekët..?

pse nuk e ndryshojmë vetveten..?

pse të mos prezentojmë në ndonjë seminar që ka të bëjë me edukimin e fëmijëve dhe kështu të zhvillohemi dhe ripërtërihemi?

Pse nuk lexojmë madje asnjë libër mbi edukimin e fëmijëve dhe të ngremë kulturën tonë të cekët?

c) vallë, akoma kundërshtojmë atë që zbulon realitetin tonë dhe nuk pranojmë ndryshimin?

Pse nuk kuptojmë gjërat që na rrethojnë neve dhe fëmijët tanë dhe të bashkëveprojmë me to me zhdërvjelltësi dhe butësi. Të kuptojmë epokën e fëmijëve tanë, sjelljen e tyre?

d) pse nuk strehohemi nën shtyllën e palëkundshme?

Tani, pasi që i mësuam gabimet, format e shfaqjes së tyre, shkaqet, le t’i veprojmë shkaqet për të rianalizuar vetveten dhe t’i shërojmë gabimet tona? Mirëpo këtë guxim për të kritikuar vetveten nuk e arrijmë pos duke lutur vazhdimisht Allahun e madhëruar: “Allahu nuk e obligon asnjë njeri përtej mundësisë së tij, atij (njeriut) i takon ajo që e fitoi dhe atij i bie ajo (e keqe) që e meritoi. "Zoti ynë, mos na dëno nëse harrojmë ose gabojmë! Zoti ynë, mos na ngarko neve barrë të rëndë siç i ngarkove ata që ishin para nesh! Zoti ynë, mos na ngarko me atë për të cilën ne nuk kemi fuqi! Na i shlyej mëkatet, na i mbulo të këqijat, na mëshiro. Ti je mbrojtësi ynë, na ndihmo kundër popullit jobesimtar!”

Falënderimi i takon Allahut me ndihmën e të cilit plotësohen veprat e mira.

Autori: Dr. Hamdi Shuajb

Shqipëroi: Agim Bekiri

[Kasumi]

zoti ju shperblefte juve qe i postuat keto tema, vertete tema interesante dhe me vlera

[fisniku-student]

Ekzistenca e familjes në rrezik- Konferencë ndërkombëtare në Turqi

Pjesëmarrësit në Konferencën Ndërkombëtare mbi familjen u pajtuan që të kërkohet nga shtetet dhe organizatat joqeveritare për të rritur përpjekjet për realizimn e projekteve në mbrojtje të familjes, ekzistenca e së cilës po rrezikohet nga globalizmi.



Përmbi 600 dijetarë nga më shumë se 50 shtete u mblodhën në Antalia në konferencën dy ditore në mbrojtje të familjes.

Deklarata përfundimtare e lëshuar në fund të konferencës gjatë ditës së djeshme tha se të gjithë pjesëmarrësit në këtë ngjarje mbështeten politikat shtetërore në mbrojtje të familjes dhe kërkuan që shtetet dhe OJQ-të në tërë globin të punojnë në mbrojtjen e familjes nga kolapsi që po i cenohet.

“Ne besojmë se për tu ngritur brezat e reja në një atmosferë të shëndetshme, efikase dhe të efektshme, struktura natyrale e familjes duhet të varet nga martesat në mes burrave dhe grave. Duke marrë parasysh nevojën e të gjitha kombeve për një popullsi më të re, ne mbështesim rritjen e numrit të fëmijëve. Ne gjithashtu mbështesim të gjitha masat për uljen e shkurorëzimeve në mënyrë që brezat e ardhshme të jenë të mbrojtura,” thoshte deklarata.

“Shtetet dhe OJQ-të duhet të bashkojnë përpjekjet për të parandaluar dhunën në familje. Çështje të tilla si familja dhe martesa duhet të ofrohen si kurse në shkollë. Ne mbështesim të gjitha përgatitjet dhe sugjerimet e bëra për këtë qëllim.”

Gjithashtu pjesëmarrësit bënë thirrje që të gjitha degët e shtypit të shmangen nga publikimet dhe transmetimet që mund të dëmtojnë zhvillimin fizik, mendor, social dhe shpirtëror të fëmijëve. “Ne gjithashtu mbështesim rregullat profesionale që u mundësojnë prindërve për të kaluar më shumë kohë me fëmijët e tyre. Ne i japim rëndësi dialogut dhe komunikimit në mes bërthamës së familjes dhe anëtarëve të rrethit familjar” thuhej në deklaratë.

Sociologu dhe gazetari Ali Bulaq mbajti një fjalim në ceremoninë e mbylljes së konferencës duke thënë: “Bota moderne nuk është aspak e sinqertë ndaj grave. Nga të gjitha pronat e paluajtshme në botë, vetëm 1% i takon femrave. Dhe vetëm 10% të mjeteve të lëvizshme u takojnë grave. Ka shumë pak gra në menaxhimin dhe drejtimin e kompanive ndërkombëtare. Megjithatë gratë duhet të luajnë një rol më aktiv në rritjen ekonomike.

Ai gjithashtu shtoi se gratë janë të punësuara kryesisht në sektorët që kanë nevojë për bukurinë e tyre. “Për shembull, gratë shfaqen në media, kozmetikë dhe në sektorin e reklamave. Kjo paraqet perceptimin e përhapur se gratë ekzistojnë me trupat e tyre.”

Profesor Nasi Bostanqi, mësues në departamentin e komunikimit në Universitetin Gazi, gjithashtu mbajti një fjalim në këtë ndodhi. Ai tha se familja nuk është institucion vetëm për sjelljen e brezave të reja. “Ajo është gjithashtu vendi ku rregullohen aspekte të ndryshme të individëve. “Familja merr përsipër shumë funksione që nuk mund të merren nga ndonjë institucion tjetër. Çfarë na solli këtu është shqetësimi ynë për të ardhmen e familjes. Ne nuk besojmë se familja do të eliminohet e tëra, por normat që mundësojnë unitetin e familjes janë nën kërcenim, tha ai.

“E ardhmja e familjes është e ardhmja e njerëzimit. Prandaj ne duhet të mbrojmë familjen nëpërmjet bashkëpunimit global,” shtoi Bostanqi./mesazhi/