Kohë çalamane

[mondishall]

Ç'bëre, o Zot!?

Xhunam në shpirt më dha ky lot fëmije
Ky sy fëminor, ky ëngjëll i Tokës
Ç'bëre, o Zot, me të tuat krijime
Pse në oqean na i ktheve lotët!?

Mos, kaq i ashpër me bijtë e tu
Kaq i pamëshirshëm me bijtë e bijve!
Ju del dot përpara, i sheh dot në sy
Dhe sikur në botën e engjëjve t'i shpije?

Oh, sa më dhemb ky lot fëminor
Njëlloj si dikur në kryqëzim të Krishtit!
Pse, kështu e lamë mes nesh, o Zot
Të shohë fëmija tmerrin e apokalipsit!?

Boll më, aman, me të tilla kryqëzime!
Dhimbja e birit tënd, a s'të dhemb?
Shiko pak, të lutem, këtë lot fëmije
Ai qan parajsën, që ja ktheve në ferr!

[Agim Doçi]

Mondishall ne respekt per TY


Peshonka sa gjith Globi nje lot femije
O Zot shpetona TI!...mjaft na ke malluar!
Tere jeten besova si dele Perendije
Ti ma shperbleve nje jete, duke lotuar.

Une prap do te besoj, se nuk kam ku shkoj.
Madje dhe n'më harrofsh, vendose TI gjithshka.
Te djeshmen...po vendose...mund dhe ta harroj.
Por nëm o Zot i Madh, veç nje Bekim uha!...

Ne jeten e pertejme, e di shum shpejt do vi!...
Por thone qe Akeronti, s'kalohet pa monedhë
Tere jeten midis njerzve kerkova Dashuri.
Tashti e ndjej shum thell, qe askerkush nuk p.jer.dhë!

Ndaj Zot aty ku je, nuk ke as numerator
Ne Libra telefoni, TI Zot nuk prefiks...?
Tere jeten u perpoqa, te isha nje Dashnor
Kur TI o Zot i Madh, tere jeten mbete iks!!...

[mondishall]

Faleminderit i dashur Agim per prezencen kaq domethenese me vargje. Vazhdoj pershendetjen po me vargje...

Kurrë s'do besoja...

Kurrë s'do desha një baba Agamemnon
Një baba Abraham, s'do e quaja baba
Kurrë s'do besoja një të tillë Zot
Që trupin tim do kërkonte kurban!

Ç'më duhet mua besimi i madh
Fati i madh ç'më duhet vërtet?
Ç'i duhet Zotit një Ifigjienë dhe Isak
Të shohë në altar një baba që i therr?

Pse luan ky Zot me shpirtin atëror
Me shpirtin fëminor, pse tallet Ai?
Ç'e dua vërtet një baba e një Zot
Që s'dinë ç'domethenë të jesh fëmij!

[Agim Doçi]

mondishal!!!!!!!!

Keta nuk i therri Zoti, por shkrimtaret dhe tragjedianet grek qe per shpirt sternipat e tyre na therin dhe ne shqiptarve. Kujtoj Hymnin e Trupava Parashutiste greke qe thoshte se "me zorret e shqiptarve do bejme lidhse kepucesh"

Ti per kete mos i kerko "hesa" Zotit.
Te pershendes per pozite e tua te mrekullueshme

[mondishall]

[QUOTE=Agim Doçi;3059335]mondishal!!!!!!!!

Keta nuk i therri Zoti, por shkrimtaret dhe tragjedianet grek qe per shpirt sternipat e tyre na therin dhe ne shqiptarve. Kujtoj Hymnin e Trupava Parashutiste greke qe thoshte se "me zorret e shqiptarve do bejme lidhse kepucesh"

Ti per kete mos i kerko "hesa" Zotit.
Te pershendes per pozite e tua te mrekullueshme[/QUOTA

Tjeterkund godet mesazhi im, i dashur Agim dhe jam i sigurt ne mirkuptimi tend per mesazhin qe ajo permban. Ate Zot, pra, qe prek ne vargje, te krijuar nga kushdo qofte, ate edhe vete Zoti im, me thote mos e besoj. Mos harro qe Abrahami s'ishte patriot me Agamemnonin. Vazhdoj pershendetjen brenda kesaj teme interesante me vargje te tjera...

I llastuari tru

Në trup të njeriut çdo gjë e përkryer
Në lëngun, në kockën, në mishin e saj
Lidhur magjishëm me kodin e vyer
Që jetë njerëzore, njeriut i dha.

Çdo gjë e përkryer në trup të njeriut
Ç'të them, s'kam fjalë, për këtë mrekulli
Ç'fantazi ka patur mendja e Gjeniut
Universit t'i dhuronte qenien Njeri?

I dha pak nga vetja, më mirë më pak
E la të përpiqet vetë për më shumë
Përderisa një tru në kokë i dha
Me hapësirën e mendimit të pafundëm.

I dha sa i dha, për të mirë ja dha
Por ja që gaboka dhe krijuesi Gjeni
Aty ku liria ka tepricën e saj
Harron atë rregull që lind harmoni.

S'e dinte vallë Gjeniu këtë formulë
S'i ndodhi njëherë me të madhin shpërthim
Kur universin e mbushi me galaktika pa fund
Dhe bashkë me to e vrima që nxijn'?

Ç'kërkoj dhe unë më shumë nga Ai
Më shumë ç't'i kërkoj zemrës në trup?
Ajo më jep jetë dhe tek shkruaj tani
Ashtu siç më jep ment dhe i llastuari tru.

prill 2011

[mondishall]

Kabili dhe Habili

Ishin vëllezër Kabili dhe Habili
S'kishin ç'të ndanin mes tyre atë kohë
As hallet e sotme të njerëzve nuk kishin
Se vetë halli lindi më vonë.

Bashkë duhej të ishin ditën e natën
Të dy mund t'i mundnin kafshët e egra
Peshat e rënda mund t'i ngrinin bashkë
Më bukur, më thoni, a jetohet jeta?

Po ç'ish ajo ligësi në shpirt të Kabilit
Ç'ajër, ç'ushqim, në trup ja krijoi
Njëlloj a nuk hante ai me Habilin
Dhe ajri që thithnin a nuk ishte njëlloj?

Ç'gjarpër Edeni e helmoi në tru
Gjakun e njëjtë me vëllain, ja prishi
Ç'pamje urrejtëse i krijoi në sy
Ç'dorë vrasëse i ligësoi shpirtin?

Ç'ish ai çast fatal për Habilin
Nga dorë e vëllait goditur për vdekje
Për jetën e tij ai jepte dhe shpirtin
Ç'deshte më shumë Kabili t'i jepte?

Oh, sa Kabilë ka sot kjo botë
Ndër shekuj shumuar nga geni i tij
Të mirët Habilë, Habilët e gjorë
Vazhdojn' të besojnë në Kabili-Habil.

[mondishall]

Lutja ime

Lermëni, ju lutem lermëni
Aty ku hapësirën Zoti ma dha!
Aty dhe një grimcë të më merrni
S'do mundem të jetoj më pastaj.

Lermani, lermani ju lutem
Atë kohë që Zoti ma ka dhënë!
Asaj dhe sekondës i duhem
Pa të do mbetem vetja e paqënë.

Lermëni, ju lutem lermëni
Eh, kujt i lutem unë kështu?
Ju lutjen time ma ktheni
Në gozhdë kryqëzimesh pa fund

[mondishall]

I kthyer në Sfinks

Në altarin e shpirtit vetflijohem
Unë mëkatari i virgjërisë
Nga çvirgjërimi prapë formohem
Ashtu si prej hirit një Feniks.

Në ferrin e shpirtit engjëllohem
Djallohem në parajsën e shpirtit
Mes tyre si Krishti kryqëzohem
Jashtë tyre ja kaloj edhe Krishtit.

Në shpirtin e shpirtit jam vetja
Për ju mbase një kod enigmatik
I ri, por i lashtë sa legjenda
Edmondi i kthyer në Sfinks.

Në altarin e shpirtit një ditë
Apologjia e një firme enigmë.

[mondishall]

Vetvetes

Nëse kërkon të pamundurën
Që vetëm ëndrrës arrin
Nëse nuk arrin të bukurën
Që ikën me ëndrrën në zgjim
Ky s'është kursesi faji im.

Nëse kërkon të kesh krahë
Ikarusit ti ngjasësh një çast
Nëse fluturon si i marrë
Dhe diellit i afrohesh aq pran
Për rënien në tokë, s'kam faj.

Nëse kërkon të vërtetën
Që vetes i trembur ja fsheh
Nëse premtimin e shkelën
Dhe prapë i jep vetes të drejt
Je faji që fajin s'e njeh.

[mondishall]

Tjetërvetja

Aty ku këmbët dridhen në ecje
Dhe sytë mjegullojnë pamjen.
Aty ku veshët dëgjojnë zë sirene
Dhe buzët nga puthjet thahen,
Aty demonët ringjallen.

Aty ku gjumi fle i pagjumur
Dhe ëndrra ëndrrën e çmend.
Aty ku vetja veten ka humbur
Dhe zgjimi prapë gjumin e pret,
Aty demoni të flet.

Aty ku trupi kënaqet pa shpirtin
Dhe shpirti pa trupin vuan.
Aty ku imazhet pa imazhet ikin
Dhe realja me realen luan,
Aty jam Unë pa Mua.