Kohë çalamane

[mondishall]

Takohemi, o Zot, në fund të apokalipsit

Tani e kam rradhën unë, të vazhdoj krijimin tënd, o Zot
Më shumë se Ty sot vuaj, gozhdimin e birit tënd
Prandaj nuk kam ndërmënd, të dytë të kryqëzoj
Por botën e kryqëzuar ta çkryqëzoj kam ndërmënd.

Mos u bëj kaq kurioz, se si do ndodhë kjo thagmë
Mbi dy mijë vjet më le, kurioz të dëshpëruar
Një fjalë e urtë thotë, sapun për djathë mos hamë
Po dhe sapun të deshim, ka kohë që ka mbaruar.

Shikoj që frikë paske, të na dërgosh prapë birin
Çuditem sinqerisht, si mund të kesh kaq frikë
U lodhëm sinqerisht, së luturi për Krishtin
Kaq shumë kurban u dashka, të bëjmë për Perëndinë?

Prandaj po vazhdoj unë, krijimin e krijimit
Nuk jam i vetëm jo, s'na duhet më një emër
Takohemi, o Zot, në fund të apokalipsit
Mbase mëson nga ne, më shumë se ç'ditke vetë.

[mondishall]

Pak profeci

Çfardo që të ndodhë nesër e unë mos e di
Nga unë do jetë më pak e paditur
Pothuajse të gjithë mund të bëjmë pak profeci
Që sot, që kët' çast, për të nesërmen e pritur.

Nga çasti i zgjimit(gëzoju këtij çasti)
Nga kafja e mesme, e ëmbël apo pa sheqer
Nga nxitimi për punë se ikën urbani
Nga kthimi pas pune i pasdites si dje.

Nga zënka e vogël për ca xhelozi
Pastaj nga afrimi përkëdhelës e falës
Një skenë intime për ca dashuri
Një ikje për gjumë ëndrrave të natës.

Nëse nesër s'do shkosh të prishësh ca pare
Profecia do ndodhë në kohën e ardhme.

Ah se harrova për ngjarjet në botë
Mos e çmend veten më shumë, o Edmond!

Selanik, 23 janar 2012

[mondishall]

Nga barku i mëmës

Shikoj botën nga barku i mëmës
Dhe strukem embrionit tim
Largoje, o Zot, muajin e nëntë
Ose kthemë në grimcë pa kthim!

Pse mos jetë bota si bota ime
Ja, kështu si ky bark?
Ku frymë e mëmës është frymë Perëndie
Dhe gjaku i vërtetë si gjak.

Pse të mos lindem me qeshjen pas qarjes
Por qaj të qarën e parë?
Nuk kisha borxh në çastin e ardhjes
Pse jetën në borxhe ma ndanë?

Nga barku i mëmës me ankth e shtyj kohën
Me ankth pres muajin e nëntë
Ktheje, o Zot, në mama gjithë botën
Të lindemi njerëz të shënjtë!

Selanik, 6 shkurt 2012

[mondishall]

I përjashtuari

Tani bota ndodhet në përmbytjen e vërtetë biblike
Ngatërrimi është thjesht në kronologjia e shkrimit
Varka e Noes në fakt ishte kruazierë e kohëve antike
Dhe Noeja vetë, i pari kapiten i lundrimit.

Tani të gjithëve, anija - glob na ka mbledhur
S'ka më të zgjedhur, sipas porosisë së Perëndisë
Në fund të fundit, kush pa mëkatuar paska mbetur?
E në ka mbetur një, do jetë përjashtim i njerëzisë.

Nxirreni jashtë nga varka të vetmin përjashtim!
Nuk shikoni sa stonon mes botës mëkatare?
Dhe në qofsha unë i tillë, nuk kërkoj mëshirim
Sepse do jem më keq, i vdekuri mes të gjallëve.

Rrofshin pra të gjallët, të vetmit mëkatarë!
Rroftë kjo përmbytje, ku asnjë nuk mbytet!
Se të gjithë janë Noe, kapitenë të parë
Vetëm unë fatkeqi, përjashtim mes tyre.

[mondishall]

Whitney Houston

Mos u xhelozo, e dashura ime, këtë rradhë
Këtë rradhë vargu im është përtej xhelozisë
Eshtë adhurim, që në jetë më ndodh shumë rrallë
E s'mund t'ja mbaj të fshehtë, as shpirtit, as poezisë.

Më dhembi, e dashur, më dhembi një ikje
Një ikje pa kthim e një zëri hyjnor
Mbase Zoti vetë diku i bën pritje
Aty ku përjetshëm pritja vazhdon.

A mund t'ja prishte Zotit ftesën e rrallë?
Kush këtë fat nga Zoti e gëzon?
Duhej të ikte, për të mbetur i gjallë
I magjishmi zë, Whitney Houston.

Selanik, 12 shkurt 2012

[Xhenet.M.S.]

Ju lumte Z.Mondi,Vertet kishte nje ze hunjore.

[mondishall]

Te pershendes Xhenet...

Nëse do në shpirt më lehtë të ndjehesh

Nëse do në shpirt më lehtë të ndjehesh
Nga hallet e jetës të largohesh sadopak
Të lindur sot mendoje vetveten
Dhe veten mendoje si të lindur me fat.

Pra akoma nuk di se ç'domethënë hall
Se ç'domethënë vuajtje, s'ke provuar akoma
S'ke idenë e të pasurit, më shumë a më pak
Dhe pse përball' teje, e ndryshme është bota.

Nuk di akoma ç'është e mira, e keqja
Nga lajmet e tmerrshme, asgjë nuk merr vesh
Shikon e dëgjon një botë si vetja
Më shumë se Eva(Adami), në të sajin(tijin) Eden.

Në çastin kur tej vetes do dalësh një ditë
Mos u habit, toruan mos e humb
Mendo atë çast, që si ty janë të gjithë
Në s'janë atë çast, si ty do jenë në fund.

[mondishall]

Kënaqju vetes tënde...

Mos vajto më, për shoqërinë e humbur
Nuk ishe Krisht mes saj, ajo shenjtore s'ish
Kujto që edhe Krishtin, e tradhtoi një e puthur
Dhe pse shok s'pate Judën, sepse nuk ishe Krisht.

Më mirë pra të shfaqej, një Judë në mes shokësh
Se Ti të kryqëzoheshe, nga Juda - shoqëri
Por jo, ata nuk kanë, atë që kanë shenjtorët
Sepse as Ti nuk ke, atë që ka një Krisht.

Mos prit të ndodhë pendimi, falje kurrë mos prit
Nga shoqëria tënde, pa frymë shenjtërie
Të thashë e ta them, mes saj nuk ishe Krisht
Kënaqju vetes tënde, që Judë mes saj nuk ishe.

Selanik, 22 shkurt 2012

[mondishall]

Ti thua je i lirë

Ti thua je i lirë, mes robërisë së jetës
Sepse kështu të thonë robëruesit e saj
I lirë je vërtet, të qash edhe të qeshësh
Pa ditur se më shumë, i lirë je të qash.

Sepse i lirë je, të hysh botës së qejfit
Mjafton me firmën tënde, ca karta të nënshkruash
Ashtu kujton se ngjitesh, aty ku ngjiten mbretërit
Pa ditur, o i gjorë, se robërisht do vuash.

I lirë je posi, të shkosh botës përreth
Zhyl Verni të ka bërë gati një balon
Anijen ku të zhytesh, 20 mijë lega nën det
Pastaj të hash e pish, në ishullin misterioz.

Oh, sa i lirë je, a do të vesh në Hënë?
Gati i ka Nasa anijet turistike
Më shumë se vetja e saj, liria të ka dhënë
Aq sa ty të lutet, ta mbash pranë vetes mike.

Çfarë thua, pa thirrë, se nuk të dëgjoj qartë?
Nuk ke aq lekë në xhep, qiranë të paguash
Dhe këstin e kredisë, që paske marë në bankë?
Oh, pse m'i bën të qajnë dhe vargjet që po shkruaj?

I lirë jam edhe unë, më shumë se vetë liria
Ndaj për lirinë time, e lirë qan poezia.

Selanik, 22 shkurt 2012

[mondishall]

Botë paralele apo kryqëzim botësh?

Botë paralele apo kryqëzim botësh?
Ku e qeshura në çast, kthehet në pikë lotësh
Ku gëzimi i madh, kthehet në dhimbje shpirti
Ku ngjitja lart të rrokullis si gur Sizifi.

Ku ëndrra e bukur kthehet në ëndërr tmerri
Ku imazhi i parajsës shndrohet në imazh ferri
Ku lindja e diellit e perëndon atë pa lindur
Ku nisja e jetës arrin fundin papritur.

Ku vargu më varet çengelit të antimuzës
Ku shëmtia e shëmtuar i mburret të bukurës
Ku unë i them vetes, në dreq vafsh dhe ti!
Ku vetja ma kthen, më mirë dreq se njeri!