Kohë çalamane

[mondishall]

Barktruri – trubarku

Truri ka zbritur në bark
Apo barku në tru është ngjitur?
Kaq afër njeri-tjetrit e kaq larg
Kjo kohë njëlloj i ka ngjizur.

Takoj një pretendent me shumë tru
Përqafimi pengohet mes barqesh
-Këtu o vlla asht jeta, këtu
Më thotë dhe me jetën time tallet.

-Të rroftë diploma që ke
Ike nga sytë këmbët
Shikomë mua njëher’
S’më mjaftojnë të ha, as dhëmbët.

Vazhdo në punët e grekut
Fito sa për ditën e djeshme
Këtu asht parajsa e lekut
Dhe qejfi i ditës së nesërme.

Vazhdon trushumti të mburret
Mua sytë më erren një çast
Fjalët si të vjella më sulen
Nga truri i kthyer në bark.

[mondishall]

Një e shkuar përrallë

Si thua o Ferr, bëjmë një marrëveshje?
Unë shpirtin të ta jap, ti më jep antishpirtin
Të provoj dhe unë njëherë kësaj jete
Se si e mira ndjek pas gjithmon’ të ligun.

Si thua, do ma thuash të vërtetën, moj Parajsë
Beson vërtet që Parajsë je?
Apo dhe ty si mua të rrëfyen një përrallë
Dhe ti me të u rrite, si të ish’ e vërtet?

Unë përrallën tënde hiç s’e mbaj ment
Sa inat më vjen që pak nuk të ngjaj
Ta largoja qoftë dhe në ëndërr atë Ferr
Që s’qenka si ty, një e shkuar përrall’.

[mondishall]

Shqipëri, 1990!

Asgjë s’u fillua së mbari
Veç dëshirës së virgjër.
Më pas dhe ajo
Përdhunshëm do çvirgjërohej
Epsheve të trupave të babëzitur
Për shtesa dhjamrash të munguar
Që simbiozën më absurde do krijonin
Mes vitheve dhe gejkolltukëve.
Aty ku pushteti homoseksual
Vetmbarset e vetpjell
Monstrat hibride të orgazmave
Të maniakëve për pushtet.

[mondishall]

Vepërfjala-Fjalëvepra

E di që me vepër tejkaloj dhe fjalën
Veprën me fjalë, e di që tejkaloj
As njerën, as tjetrën, s’preferoj të parën
Por as të dytën, asnjerën s’preferoj.

Sa herë lind fjala dhe vepra dështon
Sa herë dështon fjala, kur vepra lind
Oh sa do desha të lindin njëlloj
Njëlloj të dyja, në trup e në shpirt!

Të gjej në fjala, veprën e pabërë
Fjalën e pathënë, në vepra të gjej
Dhe kur të dyja t’i ndjej bashk’ në ëndërr
Në zgjim të dyja, prapë bashkë t’i ndjej.

[mondishall]

Veç aty...

Edhe çfarë se je i vrenjtur
Edhe çfarë se mund të qash
Ti o qiell prapë më ke mbetur
Hapësirë që nxe gjithçka.

Nxe çdo hall e çdo gëzim
Më tepron dhe për më tej
Për më tej ku shpirti im
Shpirtin qiellor e gjen.

Veç aty nuk ka më halle
Vrenjtësirë jo nuk ka
Prej aty botën mjerane
E shikoj si për gjynah.

[mondishall]

Zoti vetë në kompozim

Cila grimcë e universit
E përmban këtë magji
Pentagramesh të solfexhit
Të krijojë melodi?

Melodinë e një shpirti
Që dhe Zotin e mahnit
Mos vallë grimca Zotin lindi
Apo Zoti është muzik'?

Jo nuk ka si të jet' ndryshe
Ndryshe jetë s'do të kish'
Pentagram qielli me yje
Zoti vetë në kompozim.

[mondishall]

Unë dhe bota

Unë dhe bota i përkëdhelemi njeri-tjetrit
Çuditërisht deri në sharje banale
Pastaj ndezim çibukun e kohës si të vjetrit
Dhe tymosim qiejt e imazheve.

Ç'na ze një kollë që trondit universin
Aq sa i trembur shfaqet dhe Zoti
Unë dhe bota si të çmendur qeshim
Sa prej vërteti, aq dhe kot së koti.

[mondishall]

Ka dhe më keq!?

O thënie e relativitetit fatal
Ku absolutja shpirtin e gryen
Shsht, se më keq se ty ka
Dhe të keqen tënde e fyen!

Pra rro me të keqen e të mirës
Se paska të mirë më të keqe
Miliona e miliona kështu ikën
Me ngushëllimin fatal të vetes.

Ka dhe më keq? S'e di!
Nëse ka, jam Unë edhe Ti!

[mondishall]

E vetmja gjurmë...

Fundkëmbët e mia, më të palodhshmet e trupit
Të ishte veç pesha e tij, ju mbi tokë do më fluturonit
Dhe tokës do më ecnit me peshën e puplës.
Më falni fundkëmbët e mia, që ju kam munduar kaq shumë
Duke shtuar mbi ju barbarisht, rëndesën e shpirtit të butë.

Fundkëmbët e mia, fillimshpirti im
E vetmja gjurmë e mbetur e egoizmit anonim.

[mondishall]

Askush s'më ka mbajtur mbi shpinë, veç gjyshes e mallit
Gjyshja u përkul me vitet, për të më ngritur mua në jetë
Malli më përkuli mua, për të puthur pafundësisht dheun e tokës së shenjtë.