Kohë çalamane

[pranvera bica]

Në vargje…

Në vargje do fle
Do zgjohem në vargje
Do lind e do vdes
Do vdes e do ngjallem.

Në vargje do ik
Do vi në vargje
I plakur, i ri
I ri dhe në plakje.

Në vargje ju kam
Më keni në vargje
I heshtur do flas
I prehur me çmallje.

Në vargje do fle….

E meritoni Mondi...Poetet rrojne ne vargje edhe pas vdekjes...

[mondishall]

Pranvera, vazhdoj falenderimin duke te pershendetur me vargje...

Më vjen keq

S’më vjen keq se ku do vete
Më vjen keq se ç’do le pas
Nëse trupin tret çdo vdekje
Shpirtin s’e tret asnjë varr.

Dhe ky shpirt lënë pa tretur
Prapë do vuajë si më parë
S’më vjen keq për trupin e tretur
Por për shpirtin mbetur gjallë.

Si do rroj kështu i vdekur?
Si do vdes kështu i gjallë?
Më vjen keq për shpirt’n e mbetur
As për ferr, as për parajsë.

[INDRITI]

Më vjen keq

S’më vjen keq se ku do vete
Më vjen keq se ç’do le pas
Nëse trupin tret çdo vdekje
Shpirtin s’e tret asnjë varr.

Dhe ky shpirt lënë pa tretur
Prapë do vuajë si më parë
S’më vjen keq për trupin e tretur
Por për shpirtin mbetur gjallë.

Si do rroj kështu i vdekur?
Si do vdes kështu i gjallë?
Më vjen keq për shpirt’n e mbetur
As për ferr, as për parajsë.

Mondi, me ndali kjo poezia jote perpra se te vete te fle...
Eshte nje perle e vertete. Bukur mik.

[mondishall]

Te falenderoj e pershendes INDRITI.

Sa të ketë zvarranikë

Të ecja s'më latë,
atëhere vrapova.
Vrapin ma vratë,
atëhere fluturova.

Fluturimit ju shoh,
zvarranikë të mbetur.
Të zbres më vjen ndot,
nga era e qelbur.

Kështu për ditë,
do vazhdoj fluturimi.
Sa të ketë zvarranikë,
dykëmbsha përbindshi.

[mondishall]

Lypsarët, drogmenët dhe unë


Ngado më ndjekin, drogmenë, lypsarë
Vetja më duket jashtë vetes në çast
Njerëzit përreth indiferentë të gjallë
Dhe vdekjen që ec me ne në çdo hap.


Ngado i ndjek, lypsarët, drogmenët
Sado devijoj, mes tyre unë ec
Një çast me njerin prej tyre ndrojm' jetët
Ai kthehet me tallje e jetën ma kthen.


Dyzuar me jetën, me vdekjen dyzuar
Zgjimit dhe gjumit ditnetësh standart
Pa gdhirë lypsar me skamjen në duar
Pa ngrysur drogmen vdes veten ngadal...

Ngado i ndjek, ngado më ndjekin
Lypsarët, drogmenët, me mua ngado
Me ironinë e jetës jashtë vetes më presin
Dhe unë brenda vetes i pres njëlloj.

...Dyzuar me jetën, me vdekjen dyzuar
Zgjimit dhe gjumit ditnetësh standart
Pa gdhirë lypsar me skamjen në duar
Pa ngrysur drogmen vdes veten ngadal.....

[mondishall]

Tatuazhi i plakjes

Askush nuk e do tatuazhin e plakjes
Që koha pamëshirshem mbi trupin tonë e shfaq
I vetmi tatuazh që s'paguhet, por falet
I vetmi dhe i fundit, i jetës tatuazh.

[mondishall]

Një botë me tallje

Një thënie, pa thënie
Një ndjenjë, pa ndjenjë
Një mendje, pa mendje
Ku ishim, ku vemë?!

Një zemër, pa zemër
Një shpirt, pa shpirt
Pa veten, të vetëm
Të vetëm, në Hiç.

Një pamje, pa pamje
Një dëgjim, pa dëgjim
Një bote ku tallën
Njeriu-Njerin!

[mondishall]

Kriza e fjalës

S'ka bojë, as penë
S'ka fjalë, as letër
S'ka muzë, as ndjenjë
Veç krizë ndër njerëz!

S'ka sy, as veshë
S'ka gojë, as gjuhë
S'ka shpirt të qeshë
Veç vjellje të ndyrë!

Të gjithë të krizuar
Në qenie, mosqenie
Dhe fjalë e harrruar
Në thënie pa thënie.

Klonuar të gjithë
Të gjithë të klonuar
Njerëz në minj
Minj të njerëzuar.

S'ka ashtu, as kështu
S'ka gjë, as asgjë
Çmenduri në tru
Ooh, jo, s'mundem më!

[mondishall]

NjëshNjëshi dhe DyshDyshi

Aty ku ka turmë
Një popull mungon
Kaos edhe zhurmë
NjëshNjëshi në fron.

NjëshNjëshi në fron
Aty ku s’ka Dy
DyshDyshi njëlloj
Kur shfaqet aty.

NjëshNjëshi, DyshDyshi
E njëjta fytyrë
Dy maskash hyri
Për të qënë mbi turmë.

DyshDyshi, NjëshNjëshi
Dhe turma në mes
Një popull e çbëri
I çbëri e zgjedh.

[mondishall]

Fshika

Sikleti në shpirt
Shpirti në siklet
Më në fund një fshik'
Në buzë më del.

E prek me gjuhë
Më dhemb, më djeg
Më mburret, "Jam unë,
i tmerrshmi siklet!"

"Thuaj që isha
Tani nuk je më"
Ja kthen fshika
Dhe zhduket me të.