A.S.Pushkin

[MI CORAZON]

ZOÇKA

Në vend të huaj unë ruaj,
zakonin e atdheut tim.
Kur vjen pranvera e uruar,
një zoçke unë i jap liri.

Përse të rroj unë pa shpresë,
Përse unë zotin ta qortoj.
Kur, qoftë edhe një krijese,
lirinë mundem t'ia dhuroj.

[MI CORAZON]

BELINSKI për PUSHKININ

...Pushkini i përket atij grupi të krijuesve gjenialë, atyre natyrave historike, të cilat, duke punuar për të sotmen, përgatitin të ardhmen dhe, pikërisht, për këtë nuk mund t'i përkasin vetëm së shkuarës...

...Shpirti i Pushkinit karakterizohet, para së gjithash, nga ajo poezi , e cila nuk gjendet në libra, por në natyrë, në jetë...

...Ngjyrimi i përgjithshëm i poezisë së Pushkinit, veçanërisht ai lirik, është bukuria e brendshme e njeriut dhe humanizmi, që e ushqen shpirtin...

[shigjeta]

Nje lulez mes nje libri gjeta
Te thare edhe pa kundermim
Dhe per nje cast i shtangur mbeta
E humba thelle n'enderrim

Kur lulezoi? C'pranvere thua?
Kush e keputi edhe ku?
Nje dore e njohur a e huaj?
Dhe pse e vuri valle ketu?

A per kujtim te nje takimi?
Apo per ndarjen plot trishtim?
A per nje endje pikellimi
Ne heshtje fushash pa mbarim?

Ai, ajo, jetojne valle?
Ku thua jane, ku bredhin ku?
Apo mos ndoshta jane thare
Si dhe kjo luleze ketu?

Perkthyer nga J. Bllaci

[Diabolis]

Pushkin

От меня вечор Лейла
Равнодушно уходила.
Я сказал: "Постой, куда?"
А она мне возразила:
"Голова твоя седа".
Я насмешнице нескромной
Отвечал: "Всему пора!
То, что было мускус темный,
Стало нынче камфора".
Но Лейла неудачным
Посмеялася речам
И сказала: "Знаешь сам:
Сладок мускус новобрачным,
Камфора годна гробам".


Prej meje në mbrëmje Leila
Krejt idhnjake shkon.
Unë i them: “Qëndro, për ku?”
Dhe ajo ma shpagon:
“Të është thinjur koka”.
Unë përqeshës e pathjeshtësi
Ja kthej: “Kujtdo i vjen ora!
Ata, që ishin myshk të zinj,
U bënë këto ditë kamfur.”
Por Leila pasukses
Me fjalët nënqesh
Dhe thotë: “Ti vetë e di:
I ëmbli myshk sapo martuar
Kamfuri me qivurin rri.

[Diabolis]

I thought, heart has forgotten
Ability easy to suffer
I spoke: to that was,
To not be! To not be!
Have passed delights, and griefs,
And credulous dreams...
But here have again trembled
Пред powerful authority of beauty.

Mendoj, se zemra ka harruar
Se mund të vuash me lehtësi
Unë fola: se çfarë ishte,
Nuk është më! Nuk ka se si!
Shkuan gëzimet dhe hidhërimet,
Dhe ëndrrat që besohen me lehtësi…
Por janë ende drithërimat
Nën pushtetin e fuqishëm të bukurisë.

[Diabolis]

ДЕЛИБАШ

Перестрелка за холмами;
Смотрит лагерь их и наш;
На холме пред казаками
Вьется красный делибаш.

Делибаш! не суйся к лаве,
Пожалей свое житье;
Вмиг аминь лихой забаве:
Попадешься на копье.

Эй, казак! не рвися к бою:
Делибаш на всем скаку
Срежет саблею кривою
С плеч удалую башку.

Мчатся, сшиблись в общем крике.
Посмотрите! каковы?..
Делибаш уже на пике,
А казак без головы.



Delibashi

Të shtëna matanë kodrave;
Kampi ynë e i tyre shihen bash’;
Në një kodër para kozakëve
Hakërrohet i kuqi delibash.

Delibash! Në llavë mos u fut
Mëshiroje jetën;
Amin në çastin e zbavitjes trim i patut’:
Do të të ngjeshin heshtën.

Hej, kozak! Të ndeshesh mos u ngri:
Delibashi në të gjitha gjasat
Do të të presë me jataganin
Kokën e krisur nga shpatullat.

Turresh, sa i pari ka ushtuar.
Shikoni! Kë? ...
Delibashin e lënduar,
Dhe kozakun pa kokë.


Delibashi patjetër ka qënë shqiptar.
Ndënse e përktheva fjalët më poshtë nuk i di ç'janë:
скаку, башку. сшиблись.

[Diabolis]

Кобылица молодая,
Честь кавказского тавра,
Что ты мчишься, удалая?
И тебе пришла пора;
Не косись пугливым оком,
Ног на воздух не мечи,
В поле гладком и широком
Своенравно не скачи.
Погоди; тебя заставлю
Я смириться подо мной:
В мерный круг твой бег направлю
Укороченной уздой.


Pelë rioshe,
Nderi i taurit kaukazian
Pse rendën, guximtare?
Edhe ty të erdhi ora;
Mos kosit me sytë e friguar
Këmbët në ajër mos i vringëllo,
Në fushën e gjërë e të lëruar
Tekanjozçe mos kaplo.
Shiko; ty do të ndaloj
Dhe nën vete kam për të të shtruar:
Në rreth të matur vrapin do t’a drejtoj
Me frerët e shkurtuar.

[MI CORAZON]

Shalli i zi

Vështroj si i çmendur unë shallin e zi
dhe brenda më shpon porsi thikë në gji.

Kur isha i ri e kur isha çapkën,
një greke e re më pat lënë pa mend.

Më deshte ajo e me shpirt më gezoi,
por dita e zezë për mua s'mënoi.

Me miqt' e gëzuar ia shtrova një herë,
por erdhi çifut i mallkuar në derë.

"Po pi e po qesh ti me shokët e tu,
por greçka e jote po puthet diku".

I dhashë florinë edhe një mallkim
dhe thirra të vijë me shpejt skllavin tim.

U nisëm, mbi kalë u sula veri,
me dhimbjen e heshtur tulatur në gji.

Kur pragun e saj vështrova me sy,
m'u prenë fuqitë, vështrimi m'u ngrys.

U sula i vetëm në dhomën e fshehtë,
armeni po puthte atë të pabesë.

Nuk di si e nxora hanxharin e ftohtë
dhe puthjen në buzë ia ngriva te poshtrit.

Dhe trupin pa koke shkela me duf
dhe vajzën vështroja i mekur në sy.

Më lutej e qante me duart e shtrira,
mbaroi grekonja, mbaroi dashuria.

Nga qaf'e përgjakur un' shallin e mora,
hanxharin e ftohtë nga gjaku pastrova.

Dhe skllavi në mbrëmje, kur ish errësirë,
Danubit ia hodhi dy trupat e ngrirë.

Dhe unë s'kam puthur me sy asnjëherë,
gëzimn' e ahengut më kurrë s'kam ndjerë.

Vështroj si i çmendur un' shallin e zi
dhe brenda më shpon porsi thikë në gji.

P.S....Edhe ndonjë arie apo poezi të trishtueshme do e vemë, se s'janë të gjitha të gëzueshme.

[Diabolis]

НОЧЬ

Мой голос для тебя и ласковый и томный
Тревожит позднее молчанье ночи темной.
Близ ложа моего печальная свеча
Горит; мои стихи, сливаясь и журча,
Текут, ручьи любви, текут, полны тобою.
Во тьме твои глаза блистают предо мною,
Мне улыбаются, и звуки слышу я:
Мой друг, мой нежный друг... люблю... твоя... твоя.


Nata

Zëri im për ty i butë dhe i dobët
Prish qetësinë e vonë të natës së errët.
Pranë arkës sime një qiri i pikëlluar
Digjet; vargjet e mia, shkrihen gurgulluar,
Rjedhin, ручьи (plot) dashuri, rrjedhin, të gjitha për ty.
Në terr shkëlqejnë para meje sytë e tu,
Më buzëqeshin, dhe unë dëgjoj zëra:
Miku im, miku im fisnik ... dua ... jotja ... jotja.

[Diabolis]

Храни меня, мой талисман,
Храни меня во дни гоненья,
Во дни раскаянья, волненья:
Ты в день печали был мне дан.

Когда подымет океан
Вокруг меня валы ревучи,
Когда грозою грянут тучи, -
Храни меня, мой талисман.

В уединенье чуждых стран,
На лоне скучного покоя,
В тревоге пламенного боя
Храни меня, мой талисман.

Священный сладостный обман,
Души волшебное светило...
Оно сокрылось, изменило...
Храни меня, мой талисман.

Пускай же ввек сердечных ран
Не растравит воспоминанье.
Прощай, надежда; спи, желанье;
Храни меня, мой талисман.


Mbromë mua, talismani im
Mbromë mua në ditë zjarrta
Në ditë të thëna, të dallgëta
Ti mu dhe në ditë mjerimi.

Kur oqeani ndër mendim
Përreth meje të shkrepë oshëtimë,
Kur shtrëngata të shpërthejë retë, -
Mbromë mua, talismani im.

Dherave të huaja në vetmi
Në gjirin e prehjes mërzitëse
Në kushtrimin e ndeshjes flakruese
Mbromë mua, talismani im.

I shenjti i ëmbli mashtrim
I shpirtit të yllit magjik
Ja u fsheh, u shndrua trik...
Mbromë mua, talismani im.

Por kurrë dhimbja e zemrës time
Nuk do të groposë kujtime.
Lamtumirë shpresë; fli dëshirë;
Mbromë mua, talismani im.