Shërbimet Sekrete Serbe në Kosovë

[Kosovelli]

Rasti Kishnicë

Në nëntor 1999, në fshatin Kishnicë (afër Prishtinës), në shtëpinë e Sabit Krasniqit, u gjet një listë me 20 emra barbarësh serbë. Ata kishin vendosur shtabin operativ paramilitarë dhe nga shumë burime dëshmohet se nga kjo bazë shkonin e bënin krime ndaj popullatës civile shqiptare nëpër shumë pjesë të Kosovës. Bazuar në listën me emra e mbiemra dhe në adresat e tyre, rezultonë se këta barbarë janë nga Kosova me përjashtim të njërit që ishte nga Kurshumlija. Një pjesë prej tyre, krime kanë kryer edhe në fshatin Kishnicë. Për këto krime kanë dëshmuar Musa Gashi dhe Bajram Gashi, që kanë shpëtuar nga thikat e këtyre kriminelëve. [2] Në listën e gjetur janë skalitur këta emra:

Berisha Ruzhdi – Bekim, rom
Iliq Stalin – Velko
Paniq Pavli – Sinisha, Prelloc i Prishtinës
Cvejiq Lubisha – Lan, Hallaq i Madh – Lipjan
Vukadinoviq Jovan – Njegosh, Kurshumli
Andriq Mirko – Drashko, Prishtinë
Dikiq Branko – Nebojsha, Prilluzhë
Krastiq Rade – Svetisllav, Skullan i Lipjanit
Selishnik Jelica – Tomisllav, Kishnicë
Sinisha Jovanoviq, Kishnicë
Jovan Karaxhiq, Kishnicë
Goran Trajkoviq, Kishnicë
Boban Trajkoviq, Kishnicë
Dejan Trajkoviq, Kishnicë
Predrag Gjorgjeviq, Kishnicë
Petar Saveliq, Kishnicë
Mile Bulajiq, KIshnicë
Gjorgje Bulajiq, KIshnicë
Zhivorad Mitiq – Zhiko, Kishnicë
Dragan Mitiq – Burdo, KIshnicë
Dragan Miliq, Kishnicë
Zoran Trajkoviq, Kishnicë
Mike Iliq, Graçanicë
Dushan Iliq, Graçanicë

[Kosovelli]

Rasti Klinë

Më 12 Nëntor 1999, është gjetur edhe një listë me emra të kriminelëve serbë, që kanë vrarë, ekzekutuar e masakruar mizorisht qindra civilë Shqiptarë në komunë të Klinës. Në mesin e barbarëve figuron edhe një barbar shqipfolës. Dihet mirëfilli se në komunën e Klinës janë përfshirë më së shumti serbë lokalë në vrasjen e Shqiptarëve.

Lista përmban këta emra:

Danë Balaj
Zoran Dobriq
Zharko Stepiq
Vitomir Saviq
Millorad Stepiq
Gollub Stashiq
Dragomir Stashiq
Bado Bogiqeviq
Zaiq Vojo
Dobishleviq Sreta
Dançiq Vojo
Popi Zoran
Pavlloviq Dragan
Zhivkoviq Radosllav
Zhivkoviq Llazar
Vushtiq Radoje
Zariq Sreqko
Kiziq Gollub
Kiziq Gjoko
Dashiq Nevica
Krstiq Millan
Dobriq Dushan

[Kosovelli]

Rasti ”Toga e tmerrit”

Më 2 dhjetor 1999, janë gjetur disa dokumente në Samakovë, Viti, Goshicë, Kabash, Binçë, Kllokot, Zhiti etj., në të cilat dëshmohet se paramilitarët serbë, në këtë rajon kanë vepruar me emrin ”TOGA E TMERRIT”. Kjo togë është formuar më 19 maj 1999 dhe për një kohë të shkurtër ka vrarë e masakruar 22 civilë pleq, plaka, fëmijë, gra dhe burra që i zunë nëpër shtëpitë e tyre.

Emrat e kriminelëve janë:

Miodrag Stanishiq
Sasha Jeriniq
Stanisllav Vukiq
Sasha Vujiq
Mirosllav Mihajlloviq – Mikica
Millovan Ivkoviq
Vidosllav Kojiq
Moma Vasoviq
Nenad Perzhiq
Branko Arizonoviq
Nebojsha Stanojoviq
Zoran Cvetkoviq
Sllavisha Maksimoviq
Dragisha Dinqiq
Novica Jakovleviq
Lubisha Arsiq
Sinisha Jovanoviq
Aleksander Jovanoviq
Srgjan Ristiq
Goran Arsiq
Nebojsha Stanishiq
Dragan Nojkiq
Canko Spasiq
Bogoso Krqmareviq
Millosh Mitroviq (komandant i togës)

[Kosovelli]

Rasti Fushë Kosovë

Kriminel të angazhuar në pastrime etnike në hapësirën e Fushë Kosovës.

Sllavisha Andrijeviq- (njëri ndër organizatorët kryesorë për dëbimin me dhunë të shqiptarëve nga Fushë-Kosova)
Dragomir Popoviq
Boban Mitroviq
Dragan Dabizhleviq
Lazar Deniq
Radomir Dishiq
Radovan Petroviq
Dragan Mitroviq
Radojica Mitiq
Dragan Iliq
Aca Stankoviq
Zhika Begnellaviq
Mlladen Laziq
Sllavisha Grujiq
Sasha Mihajlloviq
Sava Drashkoviq
Miodrag Bangjur
Millan Milkoviq
Boban Grujiq
Sasha Maksimoviq
Nebojsha Stefanoviq
Vllastimir Jovanoviq
Dushan Zharkoviq
Dragan Zhekiq
Dobri Artinoviq
Stanko Milankoviq
Sllobodan Mitroviq
Dobrivoje Gjorgjeviq
Darko Milosheviq
Dragolub Lakaqeviq
Lubisha Veliqkoviq
Zharko Vasiq

[Kosovelli]

NGA NJË ISH-OFICER AKTIV I ARMATËS JUGOSLLAVE, AI SHNDËRROHET NË NJË TË AKUZUAR PËR DROGË

LETËRNJOFTIMI I USHTARAKUT QË NË LUFTËN E KROACISË ISHTE NË ANËN SERBE, KURSE NË ATË TË KOSOVËS KUNDËR UÇK-së

-Dy gra serbe shënojnë pjesën tjetër të biografisë së Zemajt. Sllobodanka Travica - Zemaj, katër vjet më e vjetër se ai, ishte gruaja me të cilën ai ishte martuar gjatë shërbimit të tij në Knjazhevc dhe Negotin (tri plus tri vjet). Në Zajeçar martohet me një tjetër serbe, Liljana Stankoviq - Zemaj, me të cilën do të ketë dy fëmijë - djalë e vajzë. Më pastaj, me urdhër të KOS-it, Tahir Zemaj do të sistemohet në Kosovë, në kohën kur veç kishte shpërthyer Lëvizja studentore e vitit 1981. Po në vitin 1981, flitet se ka qenë Tahir Zemaj ai që nga helikopteri ka vrarë Tahir e Nebih Mehën (djalë e babë), në ditën kur këta të fundit kishin zhvilluar një betejë të gjatë dhe heroike me forcat policore dhe ato ushtarake të regjimit të Beogradit

Me gradë major dhe ndër oficerët shqiptarë më të privilegjuar në APJ

Ditëlindjen e vërtetë të heroit, i cili propagandën e madhe kundër djelmoshave "me kallashë të ndryshkur të Shqipërisë që donin ta digjnin Kosovën" e kishte shndërruar me një dezertim masiv në Bjeshkë të Strellcit, e kam mësuar për herë të parë në një procesverbal aktgjykimi, me të cilin Gjykata e Qarkut në Prishtinë, më 1988, akuzonte për vepër penale njerëz nga të gjitha "kombet dhe kombësitë" e ish-RSFJ-së. Tahir Zemaj, i lindur më 28 dhjetor të vitit 1951, në Strellc të Epërm të Deçanit, akuzohej për kontrabandë droge, tok me një rrjet të gjerë bashkëpunëtorësh të tjerë të tij. Kishte qenë një betejë e fortë spiunazhi ndërmjet dy strukturave më të forta sekrete të ish-Jugosllavisë, ajo që kishte rezultuar me prangosjen e shumë njerëzve të implikuar në lojën me narkotikë. Tregtari dhe kontrabanduesi i pluhurit të bardhë, i lidhur ngushtë me strukturat e ish-KOS-it, nuk kishte pasur asnjë mundësi t'i ikë prangosjes. Nga një ish-oficer aktiv i armatës
jugosllave, ai shndërrohet në një të akuzuar për drogë. Dikush do të mendojë se diçka e tillë mund të ketë qenë në vazhdën e akuzave dhe kurdisjeve që Beogradi bënte ndaj shqiptarëve. Por, jo! Zemaj, me gradë major në APJ, ishte ndër më të privilegjuarit në ushtrinë e Titos. Privilegjet e tij kishin arritur deri atje sa ai kishte pasur dy gra serbe dhe komoditet të lartë jetese dhe ishte nga të rrallët oficerë shqiptarë që kishin të drejtën e jetesës edhe në Kosovë. Oficeri i ardhshëm shqiptar nga Kosova, kishte kryer shkollën ushtarake në Akademinë e Beogradit, në periudhën 1970-1974. Sikur edhe shumë oficerë të tjerë, ai patjetër duhej të kalonte nëpër shkollën e rekrutimit në shërbimet sekrete të shtetit, e bashkë me këtë edhe të përfitojë privilegje të tjera. Ata që e njohin e përshkruajnë si arrogant dhe të padisiplinuar, me tipare të një mafiozi të vërtetë. Thuhet se e kishte të mishëruar në vete lojën e bixhozit, në të cilën njihet si një lojtar i zoti. Në periudhën sa ishte në shkollim ushtarak në Beograd, Tahir Zemaj ishte rekrutuar edhe në radhët e shërbimit informativ të ushtrisë jugosllave, KOS. Njihet edhe si kapo i kosistëve të Kosovës dhe cilësohet ndër të paktë apo i vetmi oficer aktiv i APJ-së, shqiptar nga Kosova, që edhe pas aftësimit final në shkollat ushtarake t'i jetë lejuar të jetojë në Kosovë. Vetëm ushtarakëve shqiptarë proserbë u ishte lejuar që pas shkollimit të kthehen në Kosovë. Dy gra serbe shënojnë pjesën tjetër të biografisë së Zemajt. Sllobodanka Travica - Zemaj, katër vjet më e vjetër se ai, ishte gruaja me të cilën ai ishte martuar gjatë shërbimit të tij në Knjazhevc dhe Negotin (tri plus tri vjet).
Në Zajeçar martohet me një tjetër serbe, Liljana Stankoviq - Zemaj, me të cilën do të ketë dy fëmijë - djalë e vajzë. Më pastaj, me urdhër të KOS-it, Tahir Zemaj do të sistemohet në Kosovë, në kohën kur veç kishte shpërthyer Lëvizja studentore e vitit 1981. Po në vitin 1981, flitet se ka qenë Tahir Zemaj ai që nga helikopteri ka vrarë Tahir e Nebih Mehën (djalë e babë), në ditën kur këta të fundit kishin zhvilluar një betejë të gjatë dhe heroike me forcat policore dhe ato ushtarake të regjimit të Beogradit. Zemaj dyshohet të jetë ndër bartësit kryesorë të organizimit të vrasjes së veprimtarëve të Lëvizjes kombëtare në Kosovë, Rexhep Malës e Nuhi Berishës. Me qëllim zbulimi dhe hulumtimi brenda të të burgosurve politikë shqiptarë të Kosovës, në vitet 80-ta, Tahir Zemaj "burgoset" në Burgun e Dubravës (Istog -tash Burim). Ai atje thuhet të ketë kryer një punë të madhe hulumtimi në funksion të shërbimit në të cilin ishte rekrutuar shumë herët. Me shpërthimin e luftës në ish-Jugosllavi - Slloveni e Kroaci – majori shqiptar i ushtrisë jugosllave, në luftën për Kninin, do të gjendet i pozicionuar në anën serbe. Më pastaj ai do të shkojë në Perëndim, për t'u kthyer në Kosovë gjatë vitit 1998, me qëllim të shkatërrimit të brendshëm të luftës së nisur nga Ushtria Çlirimtare e Kosovës. Konstatimin se ai ka pasur për qëllim shkatërrimin e kësaj lufte më së miri e kanë dëshmuar të bëmat e tij, të cilat do të kulmojnë me dezertimin në Bjeshkë të Strellcit, në shtator të po atij viti. Strellci i Epërm, njihet si një ndër arteriet e rëndësishme të organizimit të luftës së UÇK-së. Sikur edhe e gjithë popullata deçanase, edhe njerëzit e këtij fshati, qysh në fillim kishin përkrahur luftën e nisur nga Ushtria Çlirimtare e Kosovës. Ky dhe fshatra të tjera të Deçanit, sikur edhe pjesë të tjera të Rrafshit të Dukagjinit, kishin një përvojë të hidhur përgjatë gjithë shekullit njëzet në ballafaqim me terrorizmin shtetëror të Beogradit. Fshatrat e kësaj ane kishin qenë në thumb të heshtave të regjimit të Beogradit, gjithmonë përgjatë qindvjetëshit të kaluar. Bashkë me njerëzit kryengritës dhe liridashës të këtyre anëve, hordhitë serbe disa herë kishin tentuar edhe shkatërrimin e kullave të gurta dhe tërë arkitekturës autentike shqiptare. Megjithatë, njerëzit dhe kullat e Strellcit dhe fshtarave të tjera të Deçanit, gjithmonë kishin qenë një dhe ishin bërë gur i pathyeshëm përballë hordhive serbe.
Tahir Zemaj, majori i APJ-së dhe njeriu i Bujar Bukoshit, i futur në Kosovë menjëherë pas fillimit të luftës me përmasa serioze, kishte zgjedhur pikërisht Strellcin dhe fshatrat përreth për ta krijuar enklavën e tij apo gangrenën e luftës së Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës. Sikur edhe në të gjitha fshatrat tjera të Rrafshit të Dukagjinit, edhe këtu ardhja e Zemajt, si "oficer me shkollë", në kohën kur lufta në Kosovë veç kishte plasur, qe konsideruar shpresëdhënëse për të gjithë.



Implikimet në kontrabandën me drogë dhe prangat në duar pas një lufte spiunazhi ndërmjet UDB-së dhe KOS-it

Në bazë të një aktakuze me shkrim të Prokurorisë Publike të Qarkut, në Prishtinë, të lëshuar më 4.5.1988, Tahir Zemaj, bashkë me një rrjet të gjerë njerëzish nga Kosova dhe ish-RSFJ-ja, thuhet të jetë implikuar në trafikun me drogë e narkotikë, për cka figuron të jetë akuzuar për vepër penale. Në rrjetin në të cilin ishte i implikuar majori Zemaj, ishin përfshirë edhe shumë njerëz të tjerë nga mbarë hapësira e ish-Jugosllavisë. Fakte të tjera të shumta flasin se ai kishte rënë në burg për shkak të një lufte shërbimesh sekrete në ish-RSFJ, ku UDB-ja kishte rënë në gjurmë të veprave klandestine të kryera nga njerëzit e shërbimit informativ (KOS) të ushtrisë jugosllave, APJ-së. Në këtë betejë të muajve janar e shkurt të vitit 1988, Tahir Zemaj, si i rekrutuar në radhët e KOS-it, shërbimit informativ të APJ-së, del të jetë zhytur në lojën me kontrabandë droge, në të cilën ishin të implikuar edhe ushtarakë e joushtarakë të shumtë të APJ-së, serbë, kroatë, malazias, maqedonë, shqiptarë etj., në mesin e të cilëve edhe vetë majori Zemaj. Kontrabanda me drogë ishte bërë në relacionin Stamboll-Prishtinë-Beograd-Madrid dhe përfundonte shpesh në Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Rrugëkalim kryesor i këtij trafiku ishte Italia. Destinacioni i fundit të shumtën e herave ishte vetëm Madridi. Pas mbajtjes së seancave publike, prej 14 deri më 19 korrik 1988, Prokuroria Publike e Qarkut në Prishtinë kishte shpallur publikisht aktgjykimin ndaj 24 të të akuzuarve nga Kosova, në të cilën listë Tahir Zemaj figuron të jetë i dhjeti me radhë.
Koha e trafikimit të drogës në të cilin biznes Kosovën e kishin futur edhe Tahir Zemaj dhe të akuzuarit e tjerë, përfshinte vetëm periudhën për të cilën Prokuroria posedonte fakte - atë prej shtatorit të vitit 1985 deri në nëntor të vitit 1986. Në përcaktimin e fajësisë së të akuzuarve, bashkë me Tahir Zemajn fajësia binte edhe mbi Sejdi Ramën, të cilët, sic thuhet në aktgjykim, akuzohen:;sepse gjatë vitit 1986, sipas marrëveshjes paraprake, në mënyrë të paautorizuar kanë vënë në qarkullim 1,5 kg. heroinë, në atë mënyrë që së pari në Prishtinë, nga Daut Kadriovski kanë blerë 0,5 kg. e pastaj kanë marrur hua 1 kg. heroinë, ashtu që tërë sasinë, në dy raste, i akuzuari Sejdi Rama ia ka shitur Demir Deskut, në Shtetet e Bashkuara të Amerikës" Daut Kadriovski mund të ketë qenë kapoja e tërë kësaj bande trafikantësh të drogës. Zemaj ishte i lidhur drejtëpërdrejt me të, në të cilin rrjet ishin të implikuara edhe disa femra, sikurse Sllobodanka Dillberova, Millka Grigorovska, Millena Tasiq etj., dhe një numër i konsiderueshëm shqiptarkash e shqiptarësh të tjerë, të lidhur ngushtë me shërbimin informativ të ushtrisë jugosllave, KOS. Tahir Zemaj qe dënuar me gjashtë vjet burgim, duke iu llogaritur edhe koha e mbajtjes në paraburgim, prej datës së arrestimit, 8 shkurt 1988.

Përpos bixhozit, përfitimi i parë prej 14 mijë dollarësh nga shitja e drogës

I akuzuari Sejdi Rama, kishte deklaruar para gjyqit në mënyrë të hollësishme se si ishte implikuar në kontrabandën me drogë, në atë periudhë. Ky që më parë e kishte njohur një person që jetonte në SHBA (Dallas), që quhej Demir Desku. Me të kishte pasur raporte edhe më herët, por me të marrë vesh se ai mirret me tregtinë e narkotikëve, Rama ishte interesuar që atij t'i gjejë lidhje në Kosovë (Jugosllavi) për t'i siguruar narkotikët që vinin nga Stambolli. Sejdi Rama, në anën tjetër, kishte dëgjuar për bixhozgjiun nga Kosova, majoring Tahir Zemaj. Ai ishte interesuar të vë kontakte me të. Tregtia me pluhurin e bardhë dhe loja e bixhozit për majorin Zemaj atëkohë ishin biznes i mirë. Ky nuk kishte ngurruar t'i premtojë Sejdi Ramës se narkotikun për Demir Deskun (SHBA) do ta sigurojë përmes disa njerëzve e lidhjeve që kishte në Prishtinë.

Zemaj në Prishtinë mbante lidhje të mira me Daut Kadriovskin, njeri i shërbimit informativ të ushtrisë jugosllave, KOS-it. Ai, po ashtu, njihte në anën tjetër, një person sikur se ishte Sejdi Rama, i cili Zemajt i kishte thënë se është punëtor i Sekretariatit Republikan të Punëve të Brendshme të Serbisë (SPBR) dhe atij të Federatës (SPBF). Njëkohësisht, Tahir Zemaj ishte i rekrutuar në shërbimin informativ të armatës jugosllave, KOS. Ishte një vend në afërsi të restaurantit "Rugova" në Prishtinë baza e një biznesi të tillë dhe vendtakimi me Daut Kadriovskin i cili ua siguronte narkotikët Tahir Zemajt dhe Sejdi Ramës për t'i shitur më pastaj në Shtetet e Bashkuara të Amerikës.
Këtë në detaje e shpjegon vetë deklarata e Sejdi Ramës para gjyqit, e cila nga procesmbajtësi ishte shkruar tekstualisht kështu: "I akuzuari Sejdi Rama ka cekur se me rastin e qëndrimit në SHBA, te Demir Desku, në Dallas, me të cilin është njohur edhe më parë, ka kuptuar se ai merret me tregti me narkotikë, andaj pasi që është njoftuar me të akuzuarin Tahir Zemaj dhe ka parë se ky luan bixhoz, këtij i ka thënë se e ka njeriun në Amerikë, të cilit mund t'i shesë narkotikë, ndërsa i akuzuari Tahir Zemaj i ka thënë se përmes disa personave në Prishtinë mund ta sigurojë narkotikun. Pas asaj, përmes të akuzuarit Muhamet Metaj kanë rënë në kontakt me Daut Kadriovskin, e këtë fakt nuk e kontestojnë as i akuzuari Tahir Zemaj e as i akuzuari Muhamet Metaj, kështu që këta të dy janë marrë vesh me Daut Kadriovskin, i kanë tubuar të hollat dhe, në Prishtinë, në afrësi të restaurantit "Rugova" kanë blerë nga Daut Kadriovski 0,5 kg. narkotik, të cilin ai pastaj ia ka cuar Demir Deskut në Dallas, e nga ai kanë fituar 18.000 dollarë, nga të cilët të akuzuarit Tahir Zemaj ia ka dhënë 14.000 dollarë e për vete ka ndalur 2.500 dollarë dhe i ka llogaritur shpenzimet e udhëtimit. Pas asaj, ky dhe i akuzuari Tahir Zemaj, gjithashtu në Prishtinë, te restauranti "Rugova", nga Daut Kadriovski kanë marrë 1 kg. narkotik, dhe atë si hua, të cilin ky përsëri ia ka cuar Demir Deskut në Dallas. Të njëjtin nuk ia ka paguar pasi që narkotiku atje ishte rrëmbyer e pasi që pa të holla nuk ka guxuar të kthehet në Jugosllavi, me vete e ka sjellur Demir Deskun, i cili në Prishtinë direkt është marrë vesh me Daut Kadriovskin". Procesverbali ishte shkruar në bazë të saj që kishte deklaruar bashkëpunëtori i Tahir Zemajt, Sejdi Rama, para personave të autorizuar zyrtarë, njëjtë, në të dyja herët, më 12 shkurt 1988 dhe më 22 shkurt 1988.

“I madhi” Tahir Zemaj para gjyqit: “E kam konsideruar detyrë patriotike të bashkëpunoj me njeriun e sigurimit shtetëror”

Tahir Zemaj para gjyqit si mbrojtës të tij kishte angazhuar avokatin nga Peja, Gavrillo Vujeviqin, i cili nuk kishte prezentuar në momentin e marrjes së tij në pyetje, edhe pse Zemaj kishte këmbëngulur para gjyqit që, pa praninë e mbrojtësit Vujeviq, të mos përgjigjet. Në pikat kryesore, deklarata e Zemajt do të jetë e njëjtë me atë të Sejdi Ramës. Ai do t'i pranojë të gjitha implikimet e tij dhe blerjen e "mallit" nga Daut Kadriovski. Por, dallimi i vetëm këtu është se Tahir Zemaj, si bashkëpunëtor i KOS-it, shprehet se me Sejdi Ramën ka bashkëpunuar duke e konsideruar këtë si veprim patriotik, sepse që më parë, ky i fundit i paska thënë Zemajt se është punëtor i SPB-së dhe se është futur në këtë lojë për t'i zbuluar rrënjët e rrjetit mafioz. Kështu së paku i ka thënë gjyqit majori Tahir Zemaj, thuhet në procesverbal.
Më poshtë një citat nga procesverbali: ;para personave të autorizuar zyrtarë , më 22.02.1988, pa asistimin e mbrojtësit, i akuzuari Tahir Zemaj e ka dhënë deklaratën e tij, duke cekur se ky dhe i akuzuari Sejdi Rama, nga Daut Kadriovski kanë blerë 0.5 kg. narkotik, e pastaj e kanë marrë si hua edhe 1 kg. në kohë dhe mënyrë shtu sic i akuzuari Sejdi Rama cekë n mbrojtjen e tij. Në fund ka theksuar se atë që e ka bërë, e ka bërë dhe ka hyërë në punë me narkotikë, me insisitimin e të të akuzuarit Sejdi Ramës, i cili gjithkund është prezentuar si person i SPB-së, ndërsa atë (Tahir Zemajn) e ka bindur se me të vërtetë punon në zbulimin e grupit i cili merret me tregti me narkotikë".
Nga këtu dalin edhe implikime të tjera që pranohen nga vetë goja e majorit Tahir Zemaj. Ai para gjyqit haptas e pranon dhe konfirmon, duke tentuar t'i ikë akuzës së drejtpërdrejtë të implikimve në tregtinë me drogë, se me Sejdi Ramën është lidhur për arsye patriotike dhe që të shërbejë për shërbimet sekrete shtetërore e ushtarake të jugosllavisë së atëhershme. Zemaj e pranon vetë se paraprakisht ka pasur njohuri se Sejdi Rama punon për SPB-në dhe se ai i ka thënë këtij se është duke operuar në të zbuluarit e rrënjëve të rrjetit të drogës. Në njërën anë nuk mund të kontestohet implikimi i ushtarakut Zemaj në strukturat e shërbimeve të spiunazhit ushtarak dhe shtetëror të Jugosllavisë e, në anën tjetër, dalin si të qarta vetë aktivitetet e tjera të tij, si në sferën e bizhozit dhe atë të tregtisë me heroinë. Të parën, implikimin në fushën e shërbimeve të KOS-it dhe "vullnetit të tij të mirë" për t'u ndihmuar edhe strukturave të SPB-së (Sejdi Ramës) e konfirmon vetë Tahir Zemaj. Të dytën, marrjen e tij (Tahir Zemajt) me tregtinë me narkotikë dhe me lojërat e bizhozit, e konfirmon vetë Sejdi Rama, bashkëpunëtor i SPB të Serbisë dhe atij të Jugosllavisë. Ndërkaq, më poshtë, bëhet e ditur se Sejdi Rama kishte refuzuar të pranojë para gjyqit se është dekonspiruar te Tahir Zemaj si bashkëpunëtor i SPB-së:
"Në pyetjen se a i ka thënë të akuzuarit Tahir Zemaj se punon për sigurimin shtetëror, gjegjësisht në cilat organe të pushtetit janë personat me të cilët është marrë vesh para nisjes për në Amerikë dhe pas kthimit nga Amerika si dhe kush i ka bartur shpenzimet e udhëtimit në Amerikë, i akuzuari ka refuzuar të përgjigjet".
Në seancën kryesore, Tahir Zemaj mohon të ketë kryer aktivitete të kontrabandës me drogë, ndërsa pranon që më parë të jetë pajtuar të bashkëpunojë më Sejdi Ramën, me idenë se është duke kryer një punë patriotike, sepse ky i fundit i kishte thënë atij se përvec për shërbimin e sigurimit republikan SPB (të Serbisë) dhe atë federativ (të Jugosllavisë) punon edhe për Interpolin. Zemaj thotë se për arsye patriotike e ka njoftuar Sejdi Ramën përmes Muhamet Metajt me Daut Kadriovskin:
"I akuzuari Tahir Zemaj, në mbrojtjen e tij në seancën kryesore ka theksuar se ka pranuar t'i kryejë shërbim të akuzuarit Sejdi Ramës, pasi që ai disa herë i ka thënë se është duke i kryer disa detyra speciale për SPBR dhe SPBF dhe për Interpol, andaj për arsye patriotike, përmes Muhamet Metaj e ka njoftuar me Daut Kadriovskin;".
Loja me narkotikë, kishte futur në sherr dy shërbimet sekrete të Jugosllavisë, atë shtetëror (UDB-në) dhe atë ushtarak (KOS-in). Zatën, në këtë periudhë ishte bërë një luftë e fortë spiunazhi ndërmjet këtyre dy shërbimeve. Tahir Zemaj dhe Sejdi Rama dalin kryekëput si dy bashkëpunëtorë, në njërën, anë dhe si rivalë, në anën tjetër. Punëtori i KOS-it, i pari, dhe ai i UDB-së, i dyti, duke bashkëpunuar e kishin vënë në kurthë njëjri-tjetrin. Këta që të dy ishin protagonistë në nivele të larta të dy shërbimeve të spiunazhit jugosllav. Në procedurë e sipër të marrjes në pyetje dhe të deklarimeve, del në pah edhe dëshmia e Bexhet Bllacës, njeriut kryesor të kësaj historie. Nëse ky thjeshtë ka qenë vetëm njëri ndër kryekapot e kësaj loje për interesa të përfitimeve menarkotikë, te Tahir Zemaj dhe lidhjet e tij me spiunët dhe kontraspiunët e këtyre shërbimeve sekerete, sipas edhe vetë deklaratave të tij, del në pah një lojë edhe më e madhe. Ai në operimet nëntokë të lidhjeve me drogë, kishte kryer, sic thotë edhe vetë, shumë punë patriotike në shërbim të KOS-it dhe SPB-së.
UDB-ja në këtë periudhë bënte një lojë të fortë në të zbuluarit dhe të përcjellurit e aktiviteteve nacionaliste të emigracioneve të ndryshme, nëpër Evropë e Amerikë.

Në luftën për Kninin, në anën e armatës jugosllave (serbe), në atë të Kosovës, inspirues dhe menaxhues i dezertimit

Tahir Zemaj do të burgoset bashkë me bashkëpunëtorët, por nuk do ta vuajë dënimin të tërë. Ai më vonë do të jetë një kuadër i preferuar sërish për armatën jugosllave. Ishte dëshmuar si fanatik i Beogradit. Këtë provim e kishte kaluar ndoshta edhe me operimet kundër Tahir e Nebih Mehajt, në Prekaz më 1981 sikurse edhe në organizimin e likuidimit të aktivistëve të ilegales shqiptare, Rexhep Mala e Nuhi Berisha. Jugosllavia do të fillojë të tronditet në themele të saj. Nga Sllovenia lufta gradualisht do të bartet në Kroaci, Bosnjë e Hercegovinë dhe fare vonë në Kosovë. Argati konkret më i fundit i Tahir Zemajt si ushtarak bërë Beogradit, do të jetë beteja për Kninin, në luftën e Kroacisë, ku majori do të jetë i pozicionuar në anën e ushtrisë jugosllave (serbe). Të gjithëve u është e njohur ajo luftë. Në shumë beteja, në anë kroate kishin marrë pjesë vullnetarë shqiptarë. Ushtarakë të shumtë kishin dezertuar nga APJ dhe u ishin bashkuar rashëve kroate, njëjtë sikur më vonë edhe në luftën e Bosnjë e Hercegovinës. Por, Tahir Zemaj, jo!
Në luftën e Kninit kemi ndoshta ballafaqimin e parë direkt të dy figurave që dëshmojnë kontraversitetin që do ta karakterizojë edhe luftën në Ushtrinë Çlirimtare të Kosovës. Bekim Berisha - ABEJA do të jetë njëri ndër heronjtë e gjallë të luftës në anën kroate, derisa Tahir Zemaj do të jetë i pozicionuar në anën serbe. Është fjala për betejën e Kninit, pas së cilës, për shkak të heroizimit të treguar, ABEJA do të gradohet nga strukturat më të larta ushtarake të armatës kroate e cila vec kishte filluar të lind. Tahir Zemaj do të jetë drejtues i forcave serbe në këtë luftë, në këtë luftë në të cilën krah clirimtarëve kroatë ishin pozicionuar edhe heronjtë tjerë si Fehmi e Xhevë Lladrovci.
E njëjta do ta përcjellë më vonë edhe luftën në Kosovë.
Derisa ABEJA do të bie heroikisht në betejat e Junikut, e Fehmi e Xhevë Lladrovci në ato të Drenicës, protagonisti tjetër i luftës në Kroaci, Tahir Zemaj, do të përgatisë një dezertim masiv në fshatrat e Decanti, të cilat tashmë me të madhe kishin shprehur gatishmërinë dhe ishin mobilizuar nën emrin e Ushtrisë Clirimtare të Kosovës. Tahir Zemaj do të jetë ai që në shtator të 1998-tës, do të urdhërojë rreth dy mijë ushtarë të tij, në tri brigada, që me armët e tyre të kalojnë kufirin shqiptaro-shqiptar në bjeshkët veriperëndimore të Kosovës dhe pastaj t'ia mbajnë kah të munden;
Ky, pra, është Tahir Zemaj: Në vitet e '70-ta major i APJ-së dhe i rekrutuar në shërbimin informativ të APJ-së, KOS; në vitet e '80-ta lojtar i njohur i bixhozit dhe kontrabandues droge; në vitet e '90-ta në luftën e Kroacisë, i pozicionuar në anën e armatës serbe dhe në vitin 1998 i pozicionuar kundër djemve të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, shkaktar i dezertimit masiv në Bjeshkë të Strellcit.

[Kosovelli]

TAHIR ZEMAJ ME NJË
DEPUTET TË ASAJ ANE NË
“KUVENDIN E KOSOVËS”
KISHIN TUBUAR NËNSHKRIME
FORMË PETICIONI KUNDËR
UÇK-SË

Më 16 gusht Juniku ishte tërësisht në
duar të forcave okupuese serbe.
Brenda në katund, pamje nga të cilat
jepte nga Euro News, shihen 10-15
veta: ca fëmijë, gra e pleq. Serbët
përmes TV Beogradit deklaronin:
“Bastioni i fundit i separatistëve e terroristëve
shqiptarë, Juniku, ra”.
Lajmin për humbjen e Junikut, si pikë
strategjike të luftës përmes së cilës lidhej
korridori me Shqipërinë, qe konfirmuar
edhe nga njoftimet shqiptare
nga fusha e luftës. Me rënien e
Junikut në duar të forcave ushtarake
e policore serbe faktikisht kishte humbur
Ushtria Çlirimtare e Kosovës.
Sigurisht që koha do ta sqarojë me
përpikëri se si kishte mdodhur një
humbje e tillë dhe kush kishte gisht në
atë humbje! Por, sipas ca dëshmive të
mëvonshme bërë autorit të këtij libri
nga pjesëmarrës të luftës, si në rastin
e Loxhës ashtu edhe në rastin e
Junikut implikimet e subjektit shqiptar
për ato humbje nuk përjashtohen.
Sipas ushtarakut N.N., pjesëmarrës
në luftën e Loxhës, në mes të Loxhës
dhe Pejës ishte krijuar korridori logjistik
për UÇK-në. Atë korridor e kishte
diktuar pala serbe dhe kishte sulmuar
për ta asgjësuar pastaj. Bëhej pyetja:
nga kishte dalë informacioni për fuksionimin
e atij korridori? Ndërkaq në
rastin e Junikut, Zona Operative nën
komandën e Tahir Zemajt kishte dërguar
ca njerëz, ndër ta edhe
ushtarakët X, Y e Z, në ndihmë
Junikut. Pasi kishin bërë një natë aty,
ata kishin braktisur Junikun. Të
nesërmen armatimi kundërtank nuk
kishte ndezur. Me të parë se çfarë u
kishte ndodhur luftëtarëve të Junikut,
të cilët në njësitin kundërtank
udhëhiqeshin nga Abeja-Bekim
Berisha, ky kishte lëshuar zërin:
“Hidhini armët Gulinov, vizitorët na
kanë tradhtuar, luftoni si të mundeni”!
Në luftën e Junikut kundër forcës
ushtarake tokësore e ajrore serbe
vritet Abeja bashkë me Elton
Zherkën, Përmet Vulën, Bekim e
Bedri Shalën dhe luftëtarë të tjerë.
Bekim Berisha-Abeja, i lindur në
Graboc të Pejës, ishte njëri ndër luftëtarët
e tmerrshëm në luftërat e bëra
nga shqiptarët në Zagreb, Gospiq e
vende të tjera në Kroaci kundër
Ushtrisë Jugosllave, por edhe në
Sarajevë e vende të tjera të Bosnjës.
Abeja ishte njëri nga ata “legjionarët”
që në dhjetor të vitit 1991 autorit të
këtij fejtoni, i cili atëherë ishte
Nënkryetar i qeverisë së ekzilit dhe
ministër i Mbrojtjes i Republikës së
Kosovës, i kishte dhënë fjalën: “Në
çdo kohë jam i gatshëm për të vdekur
për Kosovën”! Nga shpërthimi i luftës
në Prekaz kishte hyrë në Kosovë krah
Fehmi Lladrovcit e luftëtarëve të tjerë
dhe përveç luftërave që kishte bërë në
të gjitha frontet e hapura, kishte
ushtruar luftëtarët për luftën antitank,
në mënyrë që forcave okupuese
serbe t’u shkaktoheshin sa më shumë
dëme edhe në atë gjini luftarake.
Ditën e rënies së Junikut udhëheqësi
i grupit shqiptar negociator, Fehmi
Agani, deklaronte: “Jemi të gatshëm
për të filluar bisedimet”! Pala serbe
përmes nënkryetarit të qeverisë së
Serbisë, Ratko Markoviq, i përgjigjej
pozitivisht kërkesës së Aganit dhe i
dërgonte atij letër publike në të cilën,
ndër të tjera, thuhej: “...le të fillojë
biseda qysh nesër... në ora...
rruga....”. Të nesërmen Fehmi Agani
pohonte: “...ne asnjëherë nuk e kemi
vënë kusht për bisedim pavarësinë e
Kosovës”. Me këtë deklaratë kësisoj,
nga njëri prej njerëzve që duhej të
bënte negociata me palën serbe, faktikisht
bëhej publike edhe arsyeja e
rrugës pacifiste e cila qe zbatuar prej 8
vjetësh në krye me Ibrahim Rugovën.
Adem Demaçi: “Unë nuk e kam
ndërmend të marr pjesë në kurrfarë
grupi që ka çfarëdo lidhje me
Rugovën, sepse qëndrimi im dhe i
UÇK-së është se Rugova është
kryetar në letër, dhe aty është edhe
një parlament në letër, kështuqë ata
njerëz me të vërtetë nuk përfaqësojnë
kurrfarë force që do të ishte në gjendje
të ndryshonte situatën”.
Marrëveshja për të filluar bisedimet
në mes të shqiptarëve e serbëve
kishte dështur për shkak të vazhdimit
të sulmeve serbe në fshatrat shqiptare
(...). Në katundin Ramoc bënte luftë
Mark Avdyli me çetën e vet - djem e
bashkëluftëtarë të tjerë. Në katundin
Nepole luftonte njësiti në krye me
Kolë Krasniqin e atij katundi, i cili
njësit qe pikë kyçe e shtabit të
Dukagjinit nën komandën e Ramush
Haradinajt dhe do të bëjë rezistencë
të fortë deri në përfundimin e luftës
dhe hyrjen e forcës së KFOR-it në
Kosovë. Megjithatë, në Lugun e
Baranit, njëri nga komandantët e asaj
zone, që komandohej nga Tahir
Zemaj, bashkë me një deputet të asaj
ane “në Kuvendin e Kosovës” kishin
tubuar nënshkrime në formë peticioni
kundër UÇK-së. Në atë peticion, ndër
të tjera, theksohej se “...dështakët si
Adem Demaçi dhe mendimtarët e tij
nuk kanë përkrahjen e subjekteve
dhe njësive operative të kësaj ane”.
Bëhej publike edhe një komunikatë
për formimin e Zonës III Operative të
Rafshit të Dukagjinit. Në atë komunikatë,
të publikuar përmes Ministrisë
së Informimit, thuhej: “...Në kuadër të
Shtabit u formuan të gjithë sektorët
duke u plotësuar me kuadrin profesional
dhe do të udhëheqë e komandojë
me të gjitha forcat e UÇK
(FARK-ut, v. ime) në atë zonë (...) dhe
e konsideron të ngutshme e të
domosdoshme funksionin dhe
formimin e organeve shtetërore, si
dhe institucionalizimin e jetës politike
e ushtarake në Kosovë”.

[Kosovelli]

INTERVISTË ME LAHI BRAHIMAJN NGA SHQIPONJA E GJAKOVËS, ISH-SHEF I DREJTORISË SE FINANCAVE PRANË SHTABIT TË PËRGJITHSHËM TË UÇK-së DHE ANËTAR I SHTABIT TË PËRGJITHSHËM TË UÇK-së

"TAHIR ZEMAJ ËSHTË MARRË VESH ME NJERËZIT E KAZERËMËS SE USHTRISË JUGOSLLAVE NE PEJË PER TU TËRHEQUR MBI BJESHKËT E STRELLCIT"

Jeni ndër themeluesit e UÇK-së për Rrafshin e Dukagjinit. Kur i keni pasur kontaktet e para me UÇK-në dhe nie kë keni kontaktuar?
Pas fillimit të rezistencës në Jabllanicë, data 9 mars 1993, Ramush Haradinaj e dërgon vëllain tim, Nazmiun, që të bisedojmë rreth formimit të një grupi të armatosur, i cili do të dilte në mbrojtje të kë tij fshati, po qe se do të kishte nevojë edhe fshatrave të tjera. Pastaj unë i ftova disa njerëz më të besueshëm në odën time, ku ishim edhe unë e vëllai im, Nazrniu. Të ftuarit ishin Xhevat Zeneli, Hysen Brahimi. Me atë rast u morëm vesh që sa më parë t`i marrim armët që do të na i sillte Rarnushi apo Nazmiu. Në muajin slatatar të vitit 1994, vëllai im, Nazmiu, sjell tre automatikë, tre snajperë dhe një mitraloz të lehtë, disa pjesë rezervë dhe municione për këto armë si dhe municione për grupet guerilje të UÇK-së që vepronin në Prishtinë. Në muajin nëntor 1994, përmes Nazrniut dhe Ramushit, mora kontaktet e para nie Shtabim e Përgjithshëm të UÇK-së.
Kur e keni kryer aksionin e parë gueril?
Pas vënies së kontaktit me Shtabin e Përgjithshëm, detyra ime ka qenë koordinimi i njësiteve guerilje në Rrafshin e Dukagjinit me,

njësitet e zonave të tjera. Ndër aksionet e para të miat që vlen të përmendet është ai i 11 shtatorit 1 9 9 7 mbi stacionin e policisë në fshatin Çallapek të Pejës. Me këtë datë ishte paraparë që në shkallë Kosove, ne orën 24.00, të kryheshin aksionet në mbi 11 stacione. Të gjitha aksionet u kryen ashtu si ishin paraparë, ndërsa të nesërmen mjetet e informacionit serb lajmërojnë se sulmet u kryen në 12 vende. Vendi i 12 ishte Kijeva, të cilin Mujë Krasniqi e sulmoi në mesditë, nie të dëgjuar lajmin për sulmet në 11 stacionet. Në këtë aksion mbi stacionin e policisë në Çallapek kemi marrë pjesë: unë, Naser Brahimi dhe Nazmi Brahimi. I kemi sulmuar me dy mortaja dhe me breshëri kallashnikovësh. Po këtë stacion e kemi sulmuar edhe më 13 tetor 1997. Në këtë sulm kemi marrë pjesë unë, Naser, Hamëz dhe Miftar Brahimaj. Në vitin 1996 kam marrë pjesë edhe në sulmin mbi staeionin e Kliçinës, me Murtë Zenelin, tani dëshmor, Sokol Ismajlin, Hajdar Ahmetin dhe Xhevat Zenelin. Sipas përgjimit rë radio-lidhjeve, që i përgjonim në valët e stacioneve përkatëse, në çdo sulm forcat policore serbe kanë pasur humbje në njerëz, gjë që vërtetohej të nesërmen me tërbimin e tyre ndaj popullatës shqiptare.
Shtëpia jote ka qenë një ndër bazat e UÇK-së. Dihet se kontribut të veçantë ka dhënë edhe nëna Juaj, Aza Brahimaj. Kush është strehuar në shtëpinë Tuaj?


Në shtëpinë time në Jabllanicë, tani Shqiponjë, janë strehuar Ramush Haradinaj, Hashim Thaçi, Kadri Veseli, Rexhep e Sylejman Selimi, Xheladin Gashi, Daut Haradinaj, Luan e Shkelzen Haradinaj, Mujë Krasniqi, Rasim.Kiçina, Ismet Jashari Kumanova, Fehmi e Xhevë Lladrovci, Ilir- Konushevci, Abedin Rexha-Sandokani.
Edhe ku keni luftuar?
Kam marrë pjesë në betejën e Rahovecit, në betejat e Jabllanicës, në Sukë të Cermjanit, në Kralan, Këpuz, Çeskovë, Grabanicë, në Lug të Bunarit, në Gllogjan, Lumbardhë, Broliq etj.
Çka do të veçonit nga këto luftime?
Pas ofensivës së shtatorit të vitit 1998, kur në drejtim të fshatit Jabllanicë ishin nisur diku rreth 130 automjete të motorizuara nga drejtimet e Sukës së Cemnjanit, Kralan, Këpuz, Çeskovë, Grabanicë, ndërsa ne pritnim të na vinin në ndihmë ushtarët e brigadës "Adrian Krasniqi", e cila ishte vendosur në Baran. Ne nuk e dinim se Tahir Zemaj, Nazif Rarnabaja, Rrok Berisha, Fadil Hadergjonaj etj. ishin marrë vesh jo vetëm që të mos na ndihmonin, por edhe të fshehnin diku armatimin e rëndë apo edhe ta hedhnin në rrugë dhe të tërhiqeshin përtej Bjeshkëve të Strellcit, pa e njoftuar Shtabin e Përgjithshëm dhe Komandën e Zonës. Me këtë veprim të tyre, pra si pasojë e kësaj tradhtie, shumë ushtarë duke qenë ende të papërgatitur mirë, mbesin në mes të rrugës, kurse një pjesë e madhe e ushtarëve nga Dukagjini shkojnë me ta. Këtu ishte përhapur një lajm i rremë gjoja se Ramushi, bashkë me shumë eprorë të tjerë, kishin ikur një ditë më parë në drejtim të bjeshkës së Strellcit, gjë që nuk ishte e vërtetë, sepse ne qëndruam edhe me ata pak ushtarë, duke u riorganizuar e strukturuar deri në fitore.
Cilët janë njerëzit më të merituar për Rrafshin e Dukagjinit që dhanë kontribut në Luftën Nacionalçlirimtare?
Në radhë të parë janë të gjithë dëshmorët, pastaj invalidët e kësaj lufte, kurse nga të gjallët komandanti Ramush Haradinaj me vëllezër, Bujar Haradinaj, Nazmi Brahimi, Paton Mehmeti, Agron Kryeziu, Alush Agushi, Azem veseli dhe shumë të tjerë që rrokën armët në dorë për ta çliruar Kosovën.

Cili ka qenë momenti më i vështirë i juaji gjatë luftës ?

Momenti më i vështirë për mua ka qenë kur në Baran mora lajmin nga eprori Nazif Ramabaja se Tahir Zemaj është marrë vesh me njerëzit e kazermës së ushtrisë jugosllave në Pejë për t'u tërhequr mbi Bjeshkët e Strellcit dhe kur mora lajmin e konfirmuar se Tahiri ishte larguar duke i dhënë urdhër edhe Ramabajës të tërhiqej së bashku me të gjithë ushtarët që komandonte. Me mua aty ka qenë edhe Alush Agushi, i cili i tha Ramabajës: "°A je i vetëdijshëm se çka po bëni. Kjo është tradhti". Kurse ai u përgjigj: "Unë pranoj çfarëdo urdhrash që më jep komandanti im Tahir Zemaj dhe ai le të japë llogari".

[Kosovelli]

FSHEHTËSITË E LUFTËS DHE TRADHTISË NË KOSOVË

Duke shpjeguar disa raste të rezistencës që kishte bërë familja Jasharaj ndaj forcave policore serbe, Hamzë Jashari 33 ditë më parë bënte me dije opinionin edhe
për dyshimet që kishte ndaj udhëheqjes shqiptare, e cila jo vetëm që nuk kishte ndonjë koncept të qartë veprimi për t’i dalë në mbrojtje popullit të rrezikuar nga
makineria militare e paramilitare okupuese serbe, por ajo udhëheqje nuk ishte në popull që të dinte më për së afërmi se me çfarë rreziqesh ballafaqohej populli


NIKË GJELOSHI
Bashkë me ca
i s h -
bashkëpunëtorët
ushtarakë, po
bënim përpjekje
për t’i dalë në
ndihmë popullatës shqiptare dhe
çështjes së Kosovës në përgjithësi.
Më 6 mars (1998) bëmë takime e
biseda që të ndërmerrej diçka në
këto dy çështje të theksuara.
Arsyeja: që nga krijimi i gjendjes së
shtetrrethimit në lokalitetet e
Drenicës nuk ishte arritur rezultat në
kuptim të riaktivizimit të strukturës
së mbrojtjes. Ushtarakët shqiptarë
që nga tërheqja ime definitive nga
postet në qeverinë e ekzilit, përveç
që ishin përçarë mes veti për shkak
të koncepteve politike të faktorëve
politikë tek të cilët qenë vënë në
shërbim varësisht nga pikëpamjet e
asaj nomenklature politike, ishin
ndarë edhe mes veti. Po atë ditë
kërkohej një takim nga organizimi i
LDK-së në Zvicër, i cili qe organizuar
në lokalet e nëndegës së LDK-së në
Cyrih.
Para takimit kisha bërë një koncept
për vënien në punë të njerëzve në
disponim: 1) Të formohej një
qendër e koordinimit ku do të
përfshiheshin të gjitha grupacionet
shqiptare në Zvicër, e me vonë në
tërë Evropën. 2) Qendra e
koordinimit të kishte selinë në Cyrih.
Mundësitë, si nga aspekti teknik
ashtu edhe nga aspekti i sigurisë së
njerëzve, ishin të garantuara pasi që
dhe bërthama më e fuqishme e ishushtarakëve
shqiptarë ishte
koncentruar në Zvicër dhe ishte
strukturuar nga autori i këtij libri. Në
LDK në Cyrih nuk dinin çfarë po
ndodhte në Kosovë, nuk ishin në
kontakt me Ibrahim Rugovën mbasi
raportet ishin luhatur me
mosbesimin që kishin shprehur ata
ndaj shoqëruesit të Rugovës, i cili u
kishte kërkuar kohë më parë para
në emër të të parit, por që nuk i
ishin dhënë. Pasi bëja transparente
idenë e formimit të atij trupi
koordinues, të cilin do ta drejtoja
vetë bashkë me ca ushtarakë të
tjerë, insistoja që për të njëjtën ide të
informohej institucioni kryesor i
“pushtetit shqiptar” në Kosovë,
Ibrahim Rugova. Po qe se do të
vinte në kundërshtim ideja dhe
gjendja do të ashpërsohej edhe më
tej në dëm të lokaliteteve në
shtetrrethim nga forcat militare e
policore serbe, kisha potencuar
domosdonë e marrjes së vendimit
të përbashkët në interes të çështjes,
edhe pa pëlqimin e faktorit politik e
“pushtetar” shqiptar në Kosovë!
Qëndrimi i bashkëbisedueve ishte
unanim: “Ne duam që Ju-Nikë
Gjeloshi të drejtoni këtë qendër
koordinimi me konceptet që keni
JU”. Dakordimi dhe vendosmëria
ishte edhe nga ana ime. Në
bisedime qenë të pranishëm edhe
dy ushtarakët që më shoqëronin.
Konkludojmë: Të nesërmen të kam
një informacion lidhur me
kontaktin e arritur me LDK-në në
Prishtinë, ashtu që do të vendosej
definitivisht për njërën nga
opcionet e veprimit. Pas
përfundimit të asaj bisede pata
bisedime të tjera me përfaqësues të
LDK në Horgen. Edhe aty shtrova
idenë për formimin e qendrës
koordinuese. Aty u njoha për
gjendjen në Kosovë, për qëndresën
e familjes Jasharaj etj. Adem
Jashari, më njoftonte N.N.
inkognito, të cilin e njihja një kohë
të gjatë, “para se të shkonte nga
Shqipëria në Kosovë, kishte
kërkuar të shkonte edhe ky me të”.
Ky iu kishte përgjigjur: “Nuk mund
të vij, sepse lidhjet që ke më lart
janë lidhje të papastra, prandaj
dyshoj në ato lidhje”!?
Me të shpërthyer të luftës së
Jasharajve në Prekaz të Poshtëm
dhe masakrimit të asaj familjeje nga
forca ushtarake e policore serbe,
ndër njerëzit që kanë qenë në
“lidhje” dyshohej se e tëra që
ngjante në Drenicë vinte nga
qeveria e exilit. N.N. ishte i gatshëm
të vepronte bashkë me njerëz të
tjerë, në atë qendër të koordinimit.
Në bisedën që zhvillohej në lokalet
e nëndegës së LDK ishte shtruar
gjendja e përgjithshme në të cilën
kishim arritur si popull. Në pyetjen
që m’u bë se si na erdhën këto
punë, përgjigjja ime ishte: “Në
katund, për të ujitur tokën mirë dhe
për të marrë fryte të bollshme,
bëhen vija e presa që të kanalizohet
uji. Ne nuk hapëm vija e as presa
për të kanalizuar fuqitë tona
ekzistuese. Katër vjet më parë
dhashë dorëheqje mu për këto
shkaqe që të mos vinim në një
gjendje çfarë erdhëm sot. Por nuk
hasa në përkrahje as kur ishte
shumë herët e as kur po bëhej
shumë vonë. Edhe pse kaluan ato
vite, sërish jemi në gjendje të njëjtë
institucionale”. Pata tërhequr
vëmendjen publikisht, shtova më
tutje aty, “se të gjitha rrugët për një
gjendje kesisoj të rëndë çojnë kah
Bujar Bukoshi me ca të tjerë.
Ibrahim Rugova nuk e hoqi me
kohë nga qeveria, edhe pse qemë
marrë vesh dhe me
mosvendosmërinë e tij Ibrahimi i
bëri dëme të mëdha çështjes sonë
dhe popullit në përgjithësi. Në këtë
gjendje çfarë jemi sot kërkohet të
“bëhet diçka”.
Hamzë Jashari 33 ditë më
parë (30 janar) kishte pohuar:
“Jam i gatshëm në çdo
moment të pres vdekjen”
Unë shtrova pyetjen se çfarë
mendonin ata për formimin e një
qendre të koordinimit në Cyrih të
Zvicrës? Të gjithë ishin të mendimit:
“Të formohet”! “Në ty, Nikë,
njerëzit kanë besim”, tha njëri nga
ata. “Me ty mund të kihet sukses”!
Unë, pohonte i njëjti njeri, “më
parë do të varesha këtu në Zvicër
sesa të udhëtoja për në Kosovë me
dijen e të tjerëve, sepse do ta dija se
më tradhtojnë pa mbërritur atje”.
Me t’u ndarë angazhova N.N. që të
vinte kontaktin me Ibrahim
Rugovën “drejtpërdrejt apo me
ndonjë njeri tjetër, i cili ishte
bashkëpunëtor i afërt i tij”. Po qe se
mundësitë për të vënë komunikim
direkt ishin “vështirësuar,” atëherë
ishte siguruar se përgjigjja për idenë
e formimit të qendrës koordinuese
do të kërkohej përmes një
bashkëpunëtorit të Rugovës.
Përgjigjja gojore mbetej për të
nesërmen. Rrugës për në
Schmerikon shoshitnim problemin
e qendrës së koordinimit me tre
bashkëpunëtorë ushtarakë.
Insistoja në domosdonë e vënies së
kontakteve të tyre edhe me
ushtarakë të tjerë. Edhe nëse nuk
do të kishte përgjigjje pozitive nga
Rugova, kisha vënë në dijeni
ushtarakët se “unë jam i vendosur
të krijojmë qendrën e koordinimit
dhe t’i dalim në ndihmë popullit”!
Kisha kërkuar vendomërinë edhe të
atyre ushtarakëve. Lamë takimin
për ditën e nesërme. Të nesërmen
nuk kishte përgjigje. Pasi kishte
kaluar mesnata duke bërë ca plane
strategjike për funksionimin e asaj
qendre koordinuese, thirra njërin
nga ushtarakët: I patëm fjalët të
takohemi që të zbatohet njëri ose
varianti tjetër! “Ne jemi të gatshëm,
por duhet të kemi më shumë
njerëz, nuk kemi takuar ushtarakët
e tjerë për të marrë mendime. Po të
ishte mendimi i Ibrahim Rugovës,
nuk dihet çka thonë partitë politike,
të shohim çka thonë shumica e
ushtarakëve...”! Të nesërmen N.N.
nga Horgeni njoftonte: “Nuk kishte
arritur të bënte lidhje as me
Rugovën e as me Enver Malokun”.
“S’ke çka bën, o Nikë, është zor me
këta njerëz...”, ma ktheu ai. Njëri
nga ushtarakët e grupit tresh që
kishte shprehur pajtushmërinë për
formimin e qendrës së koordinimit
më njoftoi se ushtaraket janë ndarë
në dy grupe: njëri në LKÇK, tjetri
në LPK, ndërkaq grupi neutral
është i paangazhuar. Caktova
takimin për një ditë më vonë që të
përfundonim idenë. Në atë takim u
njoftova: “Me të dëgjuar idenë time
për qendrën e koordinimit,
ushtarakët e ndikuar nga Bukoshi,
ndër ta edhe N.N., turren nëpër
strehimoret për të huaj që të
rekrutonin sa më shumë vullnetarë
shqiptarë”! Ndërkaq LDK kishte
formuar emergjencën dhe kishte
caktuar grupin e punës! Idea ime
kishte “marrë këmbë”! Kisha bërë
planin: 1) Me të hapur të qendrës
së koordinimit, së pari të jepja një
kumtesë në mjetet e informimit,
pastaj të vizitoja redaksitë e
gazetave “Rilindja“, “Fokus“ dhe
“Bota sot“. 2) Të caktohej një takim
me kryetarë të grupeve vepruese në
Cyrih. 3) Të zgjeroja organizimin në
tërë Perëndimin. 4) Qendra e
koordinimit të ishte në Cyrih (qe
siguruar edhe zyra).
Që nga dita e 3 marsit forcat
policore e ushtarake serbe kishin
filluar “spastrimin e terrenit” ndaj
shqiptarëve në Drenicë. Para
tankeve e blindave të forcave serbe
qenë përdorur fëmijë e gra për “të
spastruar terrenin” nga “grupet
terroriste të shqiptarëve-UÇK”.
Sipas të dhënave që prezentoheshin
në mjetet e informimit publik, më 5
mars në Prekaz të Ulët qenë vrarë
mbi 20 shqiptarë, dy policë serbë
dhe qenë rrënuar shtëpi. Sipas
njoftimit nga ana e Kryqit të Kuq
Ndërkombëtar ishin vrarë 32 veta.
Federata Botërore e Shëndetësisë
njoftonte se qenë vrarë 28 veta. TV
Zvicran SR 1: “Çështja në
provincën jugosllave të Serbisë,
Kosovë, ka përfunduar
dramatikisht”. Forcat serbe nuk
lejonin organizatat ndërkombëtare
të vizitonin Drenicën. Në Shipol të
Mitrovicës serbët vendës kishin
braktisur vendin. Në Spitalin e
Prishtinës nuk lejohej hyrja, ndërsa
në vetë qytetin e Prishtinës
mobilizoheshin studentët dhe
qytetarët serbë. Në atë luftë në mes
të familjes së Jasharajve dhe
forcave policore e ushtarake serbe
ranë: Shaban, Adem e Hamzë
Jashari bashkë me mëse 20
anëtarë të familjes së ngushtë
Jasharaj.
Hamzë Jashari 33 ditë më parë (30
janar) kishte pohuar: “Jam i
gatshëm në çdo moment të pres
vdekjen”. Duke shpjeguar disa
raste të rezistencës që kishte bërë
familja Jasharaj ndaj forcave
policore serbe, bënte me dije
opinionin edhe për dyshimet që
kishte ndaj udhëheqjes shqiptare, e
cila jo vetëm që nuk kishte ndonjë
koncept të qartë veprimi për t’i
dalë në mbrojtje popullit të
rrezikuar nga makineria militare e
paramilitare okupuese serbe, por
ajo udhëheqje nuk ishte në popull
që të dinte më për së afërmi se me
çfarë rreziqesh ballafaqohej
populli.
vijon

[Kosovelli]

Kundër UÇK-së shpifej gjithçka

-Madelein Albright në Itali, në bisedën me homologun e saj Lamberto Dinin, përmend çështjen e Kosovës. Amerika, theksonte Albright, “nuk përjashton sulmin
ushtarak kundër Jugosllavise”.
-Bukoshi i kishte deklaruar Gelbardit: “UÇK është një grupacion i njerëzve të frustruar, fshatarë injorantë të manipuluar...”.



NIKË GJELOSHI
“Udhëheqja e
Kosovës është
dashur të dilte në
popull që të shihte
gjendjen faktike
dhe të kuptonte
edhe vetë për çfarë ishte i gatshëm
ky popull”, pohonte Hamza. Edhe
ne jemi që çështja e Kosovës të zgjidhet
“me mjete paqësore”, por “a do
të kemi fatin të ndodhë kjo”, shtronte
pyetjen ai në intervistën e bërë? Këto
dyshime, dëshira dhe pyetje Hamza
i shtronte katër javë para qëndresës
dhe rënies heroike të tij bashkë me të
vëllain Ademin, babain Shabanin
dhe familjen e vet të gjerë Jasharaj
në Prekazin e Poshtëm. Po këto
dyshime, dëshira e pyetje që i
shtronte ai ishin bërë si nga dëshira
për “t’u kërkuar një zgjidhje e përbashkët”,
sikurse edhe nga dyshimi i
thellë se problemi në të cilin ishim
gjendur si popull “nuk mund të zgjidhej
në mënyrë paqësore”! Në
Kosovë, theksonte ai, nuk zhvillohet
ndonjë proces normal paqësor,
ngase për çdo vit ndodhin nga 20 -
30 vrasje të shqiptarëve të pafajshëm
e duarthatë. Hamza kishte
hedhur idenë edhe për format e
rezistences paqësore popullore. Ai
theksonte se me “protesta popullore
të përgjithshme do të dëgjonte tërë
bota çfarë po ndodhte në Kosovë.
Do të na vrasin, do të thotë dikush,
përkujtonte Hamza mendimet e
përhapura si ide të pacifizmit disavjeçar?
Po le të na vrasin, ne nuk kemi
kah të shkojmë prej shtëpive tona.
Ky të vret edhe kur je duke ndenjur
(...), të vret pas shpine, bile le të të
vrasë në gjoks”. Unë mendoj,
pohonte Hamza, se “duhet të
mbushen mend shqiptarët dhe
armiku duhet pritur ashtu siç e meriton
e jo, sapo të na mësyjë ai, ne t’i
ngrehim duart lart, se me qejf
armiku nuk hiqet nga këtu kurrë...”!
Siç do të pohohet më vonë nga
Musë Jasharaj: “Ditën kur qe bërë
sulmi i forcave policore e ushtarake
serbe në familjen Jashari në Prekaz,
qenë bërë sulme edhe në disa
lokalitete të Drenicës, si në Rezallë,
Açarevë, Brojë, Vojnik, Turiçevc...”.
Adem Jashari më 4 mars (1998)
bashkë me tre bashkëluftëtarë u
kishte bërë një vizitë të plagosurve
në luftën që ishte zhvilluar më 28
shkurt në Likoshan. Pas vizitës së
bërë në Likoshan, Ademi bashkë
me dajën e vet Osman Gecin (i cili
kishte shitur tokën e bukës për të
blerë një pushkë automatike!), qe
kthyer në shtëpi, në Prekaz. Të
nesërmen shpërtheu lufta në mes të
Jasharajve e ushtrisë serbe. Me t’u
dëgjuar krismat, nga Kulla e
Jasharajve kishte shpërthyer krisma
e pushkëve nga bashkëluftëtarët e
Ademit në të gjitha anët. Mirëpo,
nuk ishte arritur të “çahej rrethimi” i
familjes Jasharaj dhe t’u viheshin në
ndihmë atyre. Mbasi qenë bërë njoftime
përmes “radiolidhjeve” për
shpërthimin e luftës në Prekaz,
rrëfente ai, në Deçan nga Mujë
Krasniqi - Kapuçi e Daut Haradinaj
sulmohet stacioni i policisë së
atjeshme. Kësisoj, duke hapur edhe
një front në Dukagjin, t’i dilej në
ndihmë Prekazit dhe Drenicës. Të
njëjtën ditë të shpërthimit të luftës në
Drenicë dhe Dukagjin, përfaqësues
të subjekteve politike shqiptare në
lokalet e Shoqatës së Shkrimtarëve
të Kosovës, e njohur si seli e LDK-së,
mbanin mbledhje për të shqyrtuar
gjendjen e krijuar. Sipas ftesës që
bëhej nga ca subjekte politike
shqiptare në Kosovë, organizohen
demonstrata kundër terrorit serb në
tri qytete: Prishtinë, Podujevë e
Vushtrri. Në Prishtinë, sipas “Zërit të
Amerikës“, ishin tubuar 300 mijë
demonstrues. Në demonstratë qenë
plagosur 160 veta.
Tirana zyrtare kishte vendosur të
qëndronte në seancë të vazhdueshme
të Kuvendit të vet. Në atë
seancë merrnin pjesë edhe
deputetët e opozitës bashkë me ata
të PD, të cilët prej kohësh kishin
braktisur Kuvendin. Subjektet politike
e pushtetare shqiptare sikur po
unifikoheshin. Qeveria shqiptare
dënonte aktin e dhunës së forcave
ushtarake e policore serbe dhe ftonte
forcat politike shqiptare që të përmbaheshin.
Fatos Nano pohonte në
seancën e Kuvendit se është “në
kontakt të vazhdueshëm” me
Ibrahim Rugovën. Presidenti i
Shqipërisë Rexhep Meidani ftonte
Bashkësinë ndërkombëtare të
ndërhynte në Kosovë për të qetësuar
gjendjen atje. Kuvendi shqiptar
shprehte solidaritet me popullin e
Kosovës dhe kërkonte nga Beogradi
“ulje pa kushte në bisedime me
palën shqiptare”. SHBA-ve dhe
Bashkimit Evropian u bëhej thirrje
“për nismë konkrete për gjetjen e
zgjidhjes për Kosovën”. Studentët
shqiptarë protestonin para
ambasadës jugosllave në Tiranë.
Parulla: “Kosova e Shqipëria janë
një”!
Çështja e Kosovës, pas luftës
heroike të Jasharajve, mori
kah mbrojtjeje nga Amerika
Luftëtarët e LNÇ të Serbisë nga
Beogradi dënonin “terrorin si vepër
më të keqe njerëzore e morale që në
Kosovë zgjaste një kohë të gjatë si
shprehje e politikës separatiste, që në
mënyrë publike e përkrahnin ato
vende të cilat në shtetet e tyre e
luftonin këtë të keqe të shoqërisë
bashkëkohëse”. Domethënë, luftëtarët
e Serbisë fjalën “terror” ua
atribuonin shqiptarëve, që nënkuptonte
se shqiptarët qenkan ata që
bënin terror ndaj forcës militare e
paramilitare okupuese serbe e jo ato
forca që vrisnin e spastronin popullatën
shqiptare nga trojet e veta.
Gjithashtu edhe Demokracia e Re
serbe gjykonte shqiptarët, të cilët
“bënin përpjekje të palogjikshme terroriste
e secesioniste me qëllim të
ngritjes së tensioneve politike”.
Nocioni “terror” për UÇK, ishte
përmendur edhe nga kryetari i
qeverisë së ekzilit Bujar Bukoshi me
rastin e takimit me përfaqësuesin
holin e Kongresit Amerikan. Në të
vërtetë pas masakrës që kishin bërë
forcat ushtarake e policore serbe në
Prekaz, të cilën masakër e kishte
alarmuar edhe CNN, shqiptarët e
Amerikës kishin organizuar
demonstratë në Washington për të
dënuar dhunën serbe dhe për të
sensibilizuar problemin e Kosovës.
Në atë demonstratë para masës së
tubuar shqiptare Bukoshi kishte
pohuar “UÇK është një realitet dhe
të gjithë ne jemi UÇK”, Mirëpo, disa
minuta më vonë, në holin e
Kongresit Amerikan, ku i deleguari
special i Presidentit Clinton, Robert
Gelbard, kishte bërë dëshminë për
Kosovën (në kohën e pauzës
Dioguardi kishte takuar B. Bukoshin
me R. Gelbardin), në pyetjen që i
shtronte se çfarë mendonte ai për
UÇK-në, Bukoshi kishte deklaruar:
“UÇK është një grupacion i njerëzve
të frustruar, fshatarë injorantë të
manipuluar nga fundërrinat e
marksizëm - leninizmit dhe të
Sigurimit të Enver Hoxhës, të cilët
me veprimet e tyre terroriste
provokojnë policinë serbe”!
Domethënë një UÇK që ishte
“realitet” për opinionin shqiptar(!),
për zyrtarët ndërkombëtarë dilte një
“grupacion i njerëzve të frustruar”.
Ata njerëz të frustruar ishin “fshatarë
injorantë të manipuluar nga
fundërrinat e markizëm-leninizmit
dhe të Sigurimit të Enver Hoxhës”.
Ata fshatarë injorantë e të
manipuluar me veprimet e tyre
“terroriste” provokonin policinë e
Serbisë. Reprezentuesi i këtillë i
shqiptarëve të Kosovës, në cilësinë e
Kryetarit të qeverisë së ekzilit, bënte
vlerësime të ngjashme me ato të
luftëtarëve të Serbisë dhe të
Demokracisë se Re serbe për
luftëtarët shqiptarë të Kosovës! I
shtangur nga deklarimet e tilla të
Bukoshit para të deleguarit special të
Presidentit amerikan për Ballkanin
Gelbard, publicisti Naim Balidemaj
kishte reaguar me zë para Gelbardit:
“Ky, me të cilin po flisni, nuk di asgjë
për realitetin kosovar. Ky është një
emigrant në Germani,…, dhe pa
pikë turpi e quan veten kryeministër
të ekzilit. Një anomalitet i tillë përkon
me sëmundjet patologjika e jo me
realitetin...”.
I shqetësuar për gjendjen në
Kosovë, ambasadori gjerman në
Beograd W. Gruber takon
përfaqësues të qeverisë jugosllave.
Ndëkaq Bashkësia Evropiane në
mbledhjen e Këshillit të Ministrave (5
mars) autorizon kryesuesin e BE,
ministrin e Jashtëm anglez Robin
Cook “të bisedonte me Beogradin
që Sllobodan Millosheviqi t’i kthente
autonominë Kosovës”. Pasi Cook të
njëjtën ditë kishte zhvilluar bisedime
me Milloshevin në Beograd dhe i
kishte përcjellë qëndrimin e
Bashkësise ndërkombëtare për
“kthimin e autonomisë Kosovës”,
ishte drejtuar për në Prishtinë të
takohej “edhe me shqiptarë”!
“Bashkimi Evropian ka marrë
qëndrim të fortë për t’i kthyer
autonominë Kosovës, kjo kërkohët
nga Millosheviqi”, theksonte Cook.
Kryesia e Akademisë së Shkencave
e Kosovës në një komunikatë për
shtyp dënonte dhunën e
vazhdueshme mbi shqiptarët dhe
mbi Kosovën; shtetrrethimin e
fashatrave, vrasjet dhe masakrimet e
popullatës në shtëpitë e veta përmes
ekspeditave ushtarake e policore;
kërkonte ndërhyrjen e faktorëve
ndërkombëtarë për të ndaluar
gjenocidin serb ndaj shqiptarëve;
kërkonte angazhimin e OSBE dhe
OKB që të ndriçohej masakra e
Drenicës; insistohej në kursin e
përmbajtjes së shqiptarëve...
Kryesia e ASHK, thuhej në
komunikatën e 7 marsit, “duke
shprehur edhe njëherë qëndrimin e
saj të paluhatshëm se policisë e
ushtrisë së asnjë populli nuk i lejohet
të ndërhyjë me ekspedita
ndëshkuese ndaj një populli tjetër,
se çdo operacion i tillë ushtarak nuk
ka si të quhet ndryshe pos agresion,
se shqiptarët e ish Jugosllavisë dhe
Kosova si një prej 8 njësive të saj
bashkëthemeluese me të drejtën e
patjetërsueshme të vetëvendosjes së
popujve të përcaktuar në Kartën e
OKB, në deklarimin përmes
Referendumit të vullnetit politik të
popullit nuk mund të anulohet nga
ana e një populli dhe shteti tjetër...”.
Sipas masmediave gjermane, në
Prekaz ishte asgjësuar “grupi
terrorist” me Adem Jasharin. TV
Zviceran: “Serbia ka përfunduar
aksionin e vet të ekspeditave
ushtarake e policore pas likuidimit të
grupit të terroristëve në krye me
Adem Jasharin”. Nga Drenica,
thuhej në SF 1, “janë evakuuar
1000 veta, gra, fëmijë e pleq. “The
New York Times“, sipas
korrespondentit të vet nga vendi i
ngjarjes në Drenicë, publikonte:
“Janë vrarë 77 veta, prej tyre 25
fëmijë, ka kufoma pa kokë. Adem
Jashari, udhëheqës i UÇK-së, është
vrarë bashkë me 20 anëtarë të
familjes se tij”. Madelein Albright në
Itali, në bisedën me homologun e
saj Lamberto Dinin, përmend
çështjen e Kosovës. Amerika,
theksonte Albright, “nuk përjashton
sulmin ushtarak kundër
Jugosllavise”. Kësisoj çështja e
Kosovës, pas luftës heroike të
Jasharajve, mori kah mbrojtjeje nga
Amerika dhe u vu në levizje “vija e
kuqe” e George Bushit të Vjetër,
theksuar në prag të Kërshëndellave
të vitit 1991!

***
Në atë demonstratë para
masës së tubuar shqiptare
Bukoshi kishte pohuar “UÇK
është një realitet dhe të gjithë
ne jemi UÇK”, Mirëpo, disa
minuta më vonë, në holin e
Kongresit Amerikan, ku i
deleguari special i Presidentit
Clinton, Robert Gelbard,
kishte bërë dëshminë për
Kosovën (në kohën e pauzës
Dioguardi kishte takuar B.
Bukoshin me R. Gelbardin),
në pyetjen që i shtronte se
çfarë mendonte ai për UÇKnë,
Bukoshi kishte deklaruar:
“UÇK është një grupacion i
njerëzve të frustruar, fshatarë
injorantë të manipuluar nga
fundërrinat e marksizëm -
leninizmit dhe të Sigurimit të
Enver Hoxhës, të cilët me
veprimet e tyre terroriste provokojnë
policinë serbe”!
vijon

[Kosovelli]

Çka thoshte Ahmet Krasniqi?

Erdha që të kyçem në UÇK, por më drejtuan për në Gjermani, në Bon. Aty ishin: Bujar Bukoshi, Xhafer Shatri, Isa Mustafa e katër
ushtarakë (këta dy çunat, Shaban Shkreli dhe një tjetër). Në atë takim në Bon më emëruan koordinator e më vonë Komandant
shtabi të FARK-ut. Kah gjysma e marsit kisha një takim në Cyrih me ca ushtarakë. Tash i kam çelësat në dorë (…); kam (...) nga
Turqia, Saudi Arabia, nga (…). Nga Turqia, “ka deklaruar një gjeneral se është i gatshëm të vij të luftojë në Kosovë...”.




NIKË GJELOSHI

Në Cyrih të
Zvicrës ishte
organizuar një
takim me afër 30
eprorë ushtarakë.
Në atë takim, në
cilësinë e koordinatorit të ishushtarakëve
shqiptarë qe prezantuar
koloneli i ish-APJ Ahmet
Krasniqi. Me të kryer bisedimet
ështe kërkuar takim edhe me mua.
Ajo kërkesë ishte bërë edhe në bazë
të pyetjes se: “Është takuar apo jo ai
me Nikë Gjeloshin, i cili ka qenë
Ministër i Mbrojtjes dhe është tërhequr
pas afër katër vitesh”? - “E kam
kërkuar disa herë, por nuk kam
mundur të bie në lidhje me të, kishte
pohuar Ahmeti. Gjeloshin kam
pasur rast ta njoh kur ishte ministër i
Mbrojtjes dhe ndaj tij kam respekt”.
Takimi qe aranzhuar po atë ditë. Në
shoqërim të tij kishte ardhur Piloti!
Pas përshëndetjes kuartoaze i isha
drejtuar Pilotit: Po shëtit shumë, më
dole djalë i lig... Herë po fluturon,
herë po gjendesh në Shqipëri! Ai,
sikur u bë i prekur dhe po kuptonte
reagimin tim. Bisedën e mëtejme do
ta bënim vetëm. Pasi m’u falënderua
për ndihmën materiale që i
kisha akorduar sa isha ministër i
Mbrojtjes, si ushtarakëve të tjerë që
ishin vënë në dispozicion të
Kosovës, sipas Kushtetutës së
Republikës së Kosovës, Ahmeti më
njoftoi se ajo ndihmesë materiale i
ishte “këputur” porsa kisha dhënë
dorëheqje unë nga qeveria! Më
njoftoi dhe për ca gjëra që
kryekëput lidheshin me hilet dhe
dredhitë e ca individëve në atë vorbull
hilesh e dredhish alla shqiptarçe!
Pas qëndresës së Jasharajve në
muajin mars, pohonte Ahmeti, më
ftuan përmes N.N. dy çunaushtarakë,
siç i quan ti, për të ardhur
në Zvicër. Ata ishin: Hilmi Nebiu e
Agim Mehmeti. Erdha që të kyçem
në UÇK, por këta më drejtuan për
në Gjermani, në Bon. Aty ishin:
Bujar Bukoshi, Xhafer Shatri, Isa
Mustafa e katër ushtarakë (këta dy
çunat, Shaban Shkreli dhe një
tjetër). Në atë takim në Bon më
emëruan koordinator e më vonë
Komandant shtabi të FARK-ut. Kah
gjysma e marsit kisha një takim në
Cyrih me ca ushtarakë. Tash i kam
çelësat në dorë (…); kam (...) nga
Turqia, Saudi Arabia, nga (…). Nga
Turqia, “ka deklaruar një gjeneral se
është i gatshëm të vij të luftojë në
Kosovë...”. Unë kam pasur edhe dy
takime të ndara para një muaji këtu
me përfaqësues të Lëvizjes
Popullore te Kosovës-LPK nga
Zvicra, por punët nuk po shkojnë
mirë.
Tomë Berisha, Rrahim Ademi e ca
të tjerë nga Kroacia flasin keq për
mua; se e kam gruan serbe, se... Në
pyetjen time se çfarë ndodhi me
ushtarakun Naim Maloku, i cili
porsa kishte depërtuar kufirin dhe i
ishin vrarë mbi 20 luftëtarë dhe vetë
ishte plagosur, Ahmeti shpjegonte si
ishte angazhuar ai porsa ishte dërguar
në Tiranë me ca kompetenca
dhe si kishte hyrë në kufi (...). Në
pyetjet: çfarë bëri Bujar Bukoshi
këto katër vjet pasi dhashë dorëheqje
unë dhe çfarë e ka shtyrë atë që
të ketë punë me një njeri të tillë për
të cilin ka mjaft argumente se e ka
dëmtuar çështjen e Kosovës,
Ahmeti u përgjigj: “Bujari nuk ka
bërë asgjë. Ashtu si i them unë sot i
ka thënë edhe një miku i tij N.N. në
Tiranë që të mos ketë punë me të; i
di dallaveret e tij me kontakte, me
kredi të Dardania Bankës, me
naftën përmes Shqiponjës...”. Edhe
në takimin në Cyrih me
ushtarakët nga disa është
shprehur dyshimi se kjo
punë do të dështojë.
Qëllimi im është që
Bukoshit t’ia marr paratë
dhe tash e tutje dua ta kall
Ballkanin, dua të bëhem
Dudajev i gjallë”! Javën e
ardhshme, shtonte ai: “Do
të rrëzoj aeroplanin e parë
në Kosovë, do të filloj kalljen
në të gjitha anët...”. Në
pyetjen time se a ka diçka
me shkrim për angazhimin
e tij si Komandant Shtabi i
FARK-ut, m’u përgjigj: “Jo,
nuk kam me shkrim asgjë”!
Në pyetjen se mos ka qëllim
Bukoshi që përmes
angazhimit të tij të shpëtonte
kokën e vet, mbasi vepron
nga Gjermania si Esat Toptani nga
Janina, përgjigjja e tij ishte: ”Mund
të jetë edhe ajo. Bukoshi më ka
thënë çka do të bëjë me N.N., por ai
kishte kërkuar (...) dollarë
amerikanë për angazhim”.
Në pyetjen se a do të punonte ai me
njerëz të shërbimit të huaj informativ,
nuk m’u përgjigj. Njëri nga
shkaqet që unë kam dhënë dorëheqje
nga funksionet në atë qeveri, ia
bëja me dije unë, ka qenë angazhimi,
prapa shpine, i njeriut të shërbimit
të huaj informativ-N.N nga
ana e Bujar Bukoshit, dhe këso
gabime kardinale nuk lejohen në
asnjë shtet e aq me parë tek popujt
që duan të krijojnë shtet të pavarur!
Ti ke kundërshtarë të shumtë dhe
mendoj se ke bërë gabim që je
angazhuar në këtë formë, i thashë
Ahmetit. Gabimin më të madh do
ta bësh nëse mendon se çdo gjë fillon
nga tash me ty, atëherë rezultati
i punës sate mund të dalë zero!
Përfaqësuesit e UÇK-së ishin
detyruar të ndërpritnin kontaktet
e mëtejme me përfaqësues
të FARK-ut
Në bisedën e mëtejme doli se: 1)
Gjenerali turk ishte i ikuri shqiptar
nga Bosnja, njeri i sëmurë, i lindur
në Kosovë (...). 2) Më parë kishte
pasur bisedë me Adem Demaçin në
Osllo të Suedisë dhe se në atë
bisedë ishin edhe Bujar Bukoshi, X,
Y, Z. dhe ishte arritur ujdia për të
bashkuar forcën e luftës, por fjalët
ishin luajtur...Sipas Ahmetit fjalët
ishin luajtur nga Adem Demaçi si
udhëheqës politik i UÇK-së. Sipas
dëshmive të disa nga përfaqësues të
UÇK-së marrëveshja nuk ishte arritur,
sepse kërkohej nga FARK-u që
një pjesë e tij të mbetej në Tiranë
dhe që Ahmet Krasniqi të kishte
kompetenca absolute për të lejuar
apo jo komunikatat publike të UÇKsë.
Këto kushte i kishin detyruar përfaqësuesit
e UÇK-së të ndërpritnin
kontaktet e mëtejme me përfaqësues
të FARK-ut. 3) Nga unë
kërkonte lista ushatarakësh dhe
dokumentacion tjetër, por përgjigjja
ime ishte se “dokumentacioni e as
listat e ushtarakëve nuk jepen”. 4) I
nevojitej Ministri i Mbrojtjes dhe nuk
sheh njeri tjetër më të aftë që t’i
artikulojë interesat e përgjithshme.
“Zotëri Nika, ke pasur atë funksion,
punët kanë shkuar si kanë shkuar;
të kanë bërë hile, të kanë penguar...
Nëse arrij të formoj Shtabin e
FARK-ut, a je i gatshëm të marrësh
sërish funksionin e ministrit të
Mbrojtjes”, më pyeti Ahmeti? Po, iu
përgjigja unë, por me kusht që të
krijohej një shtab i përbashkët me
UÇK-në, në krijimin e të cilit duhet
të merrja pjesë edhe unë dhe të
kishte vetëm një shtab të forcës së
luftës! 5) Dakordohemi që për 3-4
ditë Ahmeti të sillte emrat e
ushtarakëve që kishte angazhuar në
Shtab të FARK-ut që të punohej më
tutje në drejtim të krijimit të një
shtabi të përbashkët edhe me ata
nga Shtabi i UÇK-së në Kosovë dhe
unë, në bazë të marrëveshjes edhe
me përfaqësues të UÇK-së, të merrja
përgjegjësinë si ministër i Luftës,
siç e kisha nominuar unë atë post në
rrethanat ekzistuese. Termini i caktuar
për takim nuk u respektua nga
Ahmeti edhe se disa ditë më vonë
sërish ishte në Cyrih në shoqëri me
pilotin N.N., tek i cili ishte strehuar.
Aeroplani u “rrëzua” pas
10 ditësh në afërsi të
Prishtinës. Njoftimet publike
serbe ishin: “Aeroplani luftarak
MiG -21 është rrëzuar për
shkak të defektit teknik, kurse
piloti është hedhur nga aeroplani”.
Me t’u kthyer “në vendstrehim”
Ahmeti u kishte
deklaruar ca miqve të tij dhe të
mi se “ia ka marrë të gjitha
letrat Nikës”. Njëri kishte
reaguar: “Nuk ta besojë. Nëse
ia ke marrë letrat Nikës në bazë
të bisedës dyorëshe me të,
atëherë nuk është ai Nika që e
njoh unë”! Pas disa minutash,
të njëjtëve iu kishte kërkuar:
“Të përcillen ushtarakët dhe të
bëhen dosje të tyre”! Miku që
kishte shprehur dyshimin “për letrat
e marra” bashkë me shokët e vet
nxjerrin konkludimin: “Ahmeti nuk
ka marrë asgjë nga Nika dhe nuk ka
arritur marrëveshje me të”!
Ditë më vonë u njoftova se në
Amerikë një grup i ish-ushtarakëve
shqiptarë nga Kroacia po tubonte
dollarë. Ushtaraku N.N u pohonte
bashkëkombësve në tubimin publik
se në Maqedoni kanë të angazhuar
një N.N. (jepet emri publikisht, v.
ime), se po bëhen përgatitje për luftë
të madhe; se armatimi blehet në
shtetet X, Y... (po ashtu publikisht, v.
ime) etj. Në valën e këtyre ndodhive
të “vorbullës luftarake” paksa
“sekrete” e me shumë “publike” ca
eprorë ushtarakë në takimin që
kishin në Düseldorf të Gjermanisë
më 16 maj nga qeveria e ekzilit
kishin kërkuar prononcim me
shkrim në pikat: 1) Të rishqyrtohet
vendimi për emërimin e Ministrit të
Mbrojtjes. 2) Të pranohet UÇK si
bërthamë e FARK-ut. 3) Mjetet e
grumbulluara financiare të përdoren
për çlirimin e atdheut. Mospërgjigjja
në kërkesat e bëra konsiderohet
përgjegjësi historike e organeve
zyrtare. Edhe Zvicra vlonte nga
ushtarakë të ndarë në grupime dhe
policë të karrierës nga tërë Evropa.
Kryetari i Lëvizjes Popullore të
Kosovës-LPK, Fazli Veliu, ndër të
tjera theksonte: “...Dega e LPK mori
kontakte me qeverinë e Kosovës.
Ishim këmbëngulës për përmbushjen
e detyrimeve që burojnë nga
Kushtetuta. B.Bukoshi premtoi kontribut
personal në këtë drejtim (...)
premtimi mbeti i parealizuar. U insistua
që ajo marrëveshje të realizohet
sidomos gjatë ngjarjeve në Drenicë
(...) kur duheshin të koordinoheshin
ndihmat, detyrimet me mjete,
mbulesat materiale dhe në njerëz.
Edhe kësaj here qeveria e Kosovës,
Kryeministri, ministri i Informatave
dhe përfaqësia e Kosovës në Tiranë
nuk iu përgjigjën kërkesës sonë,
përkundrazi u thellua propaganda
(përmes shtypit dhe TVSH) në dëm
të luftës së popullit të Kosovës dhe
nga ana tjetër përfituan nga situata,
nga anarkia e përgjithshme dhe
grumbulluan kapital material personal
e partiak”. Kështu vazhdon
më tutje Veliu: “Qeveria nuk iu
përgjigj detyrës së saj, Referendumit
për pavarësinë e Kosovës dhe marrëveshjes
për përdorimin adekuat të
fondeve”.