Poezi Franceze

[didii]

Thesari im



Nëse dhomat e shpirtit tim do vizitoje

Çfarë pretendon se do shikoje?

Cilin përbindësh mendon se fsheh?

Po të zhgënjej, por nuk më njeh.

Nuk ka nevojë për të trokitur.

Hyr, shih, kërko, mbet e habitur

Mure të zbrazët lyer pa ngjyra

Fotografi, por pa fytyra

Diku e hedhur afër shtratit

Është nje kuti e tersit, fatit

E mbushur plotë është me kujtime.

Brenda gjithë historia ime.

Janë fjalët që kam thënë aty,

gjithkush që njoha, perfshi ty.

Gjithcka që bëra, e ç’veç ëndërrova

Vendet ku shkela, ku jetova.

Janë zënkat tona dhe mërite

Janë puthjet netëve pa dritë

Veset e mia që aq urreve

Mërgimi i ngadaltë i reve.

Dënimet që vuajta për ty

Herët kur s’të pash ne sy

Jetët qe pa ty jetova.

Të tjera femra që dashurova

Janë dhe sekretet që s’të kam thënë

E amanetet që kam lënë

Fëmijet që kurrë nuk më lindën

Epshet që vrava se nuk mu bindën

Ka letra, që për ty i shkrova

Në zarfet që kurre nuk dërgova

E nëse gjithcka përmbys do kthesh

Sekretin më të madh do gjesh

Se e kam fshehur në fund fare.

Po nuk e pe, s’ke pare gjë fare.

Nxirre mes duarsh në shtrëngim.

K’të më të shtrenjtin sendin tim.

Balsamin që plagët shëronte,

kur kjo djall jete më kafshonte.

Para fytyrës ngadalë afroje.

Dhe mbylli sytë, pastaj zbuloje.

E kur ngadalë ta kesh zbuluar.

Veç një pasqyrë do gjesh në duar.

Do shohësh veten, reflektim.

Se ishe ti thesari im.



Charles Baudelaire

WOW FANTASTIKE

[daniel00]

Udhëtime

Ti doje të më flisje për një udhëtim ?
Të më lexoje , të më dëgjoje , të më thoshe.
Atë që në fjalët e mia,
Vijëzoj,
Në pafundësi,
Nga vogëlsira tek e pamatshmja,
Kush jam , pse jam në etje , nga vij ?
Te dëgjoje , të përkëdhelje , dhe të pije deri në dehje,
Këtë tokë të panjohur,
Që ujit , pasuron dhe përmbush,
Kallinjte e grurit,
Në toka të thatësirës.

Të jetoje , thellësisht çdo çast nga kjo mungesë,
Gati deri në agoni ,
Dhe unë , t’i lutesha çdo ditë,
Agimit të qiejve të mi,
Për një rreze të mjaltë dhe për fije ylberesh,

Ti doje të më flisje për një udhëtim ?
Për të vështruar në mëngjes yllin e ditës të ngrihet
Në zbardhjen e majave më të larta,
Të eci në dëborën e trëndafiltë , të qershiave japoneze,
Të kaloj Amazonën dhe të fle butësisht në kurorën e pemëve,
Të shoh qerren e diellit të venitet në qiell,
Të kundroj nga Mali Atos , blunë e pafundë të prerë nga vela të panjolla,
Që do të më duhen si pëlhurë për krahët e mi të bardhë,
Të gatshëm për të fluturuar.

Të më marrësh në krahët e tu për të vallëzuar,
Të ecim këmbëzbathur nën ullinjtë,
Të përshkojmë shkretëtirat në deve,
Të kridhemi në ujvara të akullta.

Dhe unë në lotët prej uji të ëmbël e të kripur,
I bëra të gjitha këto udhëtime , vetëm duke të dëgjuar të flasësh,

Me krahët në fluturim
Pa menduar më asgjë
Veç ngjyrave të ylberit.
Dhe për Ngjyruesin e Madh.

Ëndërroj për Itakën


Claude Chatron-Colliet

[daniel00]

Lethe*

Eja ne zemrën time , shpirt i rreptë i shurdhër,
Tigër i adhuruar , përbindësh në dukje i plogësht;
Unë dua prej kohësh të zhyt gishtat e mi të dridhur
Në dendësinë e krifës tënde të rëndë;

Në këmishat e tua të mbushura me parfumin tënd
Të struk kokën time plot dhembje,
Dhe të marr frymë , si nga një lule e vyshkur,
Duhmën e rëndë të dashurisë time të vdekur.

Unë dua të fle! Të fle se sa të jetoj!
Në një gjumë aq të ëmbël sa vdekja,
Do të mbuloj me puthjet pa pendesë
Trupin tënd të bukur të lëmuar si bakri.

Për të kapërdirë dënesat e mia të qetësuara
Asgje nuk me vlen sa hiret e tua;
Fuqia e harresës banon në buzët e tua,
Dhe Lethe* rrjedh në puthjet e tua.

Fatit tim ,tashmë kënaqsisë time,
Do ti bindem si nje i paracaktuar;
Martir i urtë,i pafajshëm i dënuar,
Te cilit entuziazmi i nxit torturën,

Do të thith, për të mbytur mllefin,
Eliksiret dhe helmin e fortë
në rrëzën e magjepsur te asaj gushe të hollë
që nuk ka burgosur kurrë zemër.



* Lethe - Pas nje numri shekujsh te kaluar ne vendin e te vdekurve Hades , shpirtrat e te drejteve por edhe te keqinjve qe i kishin lare fajet e tyre kerkonin nje jete te re dhe merrnin si favor mundesine per te ardhur perseri ne toke per te banuar nje trup dhe per te pasur fatin e tij . Por me pare duhet te humbnin kujtimet e jetes se tyre te meparshme , per kete arsye duhet te pinin ujrat e lumit Lethe , qe sillnin harresen , amnezine .

[2043]

TE NDARET

Mos me shkruaj! Mbeta qyqe e do pshoj duke vajtuar.

Pa ty jeta esht' e kote dhe çdo hir e gaz mu tret.

Shtriva krahet te te zija, po i mbylla e deshperuar,

mu ne zemer u godita, varri, veç tani me pret.

Mos me shkruaj!

Mos me shkruaj! Le te dergjemi zeheshtur, syvenitur.

Pyet zotin… pyet veten sa te desha zemerplot.

Prej mergimit tend te larget mos me thirr ti mallzhuritur;

S'dua qiellit t'i ndjej zerin kur e di qe s'ngjitem dot.

Mos me shkruaj!

Mos me shkruaj! Mjera une! Dhe kujtimi me fut frike:

Me degjohet duke thirur zeri yt qe ma ndez malle.

Etjes mos i trego ujet kur s'i jep as dde nje pike;

dhe nje leter e adhuruar eshte si fytyre e gjalle.

Mos me shkruaj!

Mos m'i shkruaj ato fjale qe me mbushin mall e lote,

se me ngjan qe zeri i dashur veç me to me nanurit,

se me ngjan sikur m'i thote buzeqeshur goja jote

e sikur, me nje te puthur, mu ne zemer m'i skalit.

Mos me shkruaj!

Marceline Desbordes - Valmore

Do doja te jetoja para Marselines e ti kisha shkruar une keto vargje.

[Xhenet.M.S.]

Mendoj qe cdo poezi franceze qe kam lexuar me perkthim shqip deri tani jan ata te daniel00 me te qelluarat,nga perpurthshmeria e fjalive aq te pershteshme si origjinalet.
Pra te lumt daniel00.

[Denata]

VEGIM

Rri urtë, o Dhëmbja ime, dhe bëju m'e duruar;
Ti dëshëronje Mbrëmjen, po zbret plot qetësi,
Një mugëtirë e dëndur qytetin ka mbuluar,
Disave u solli paqen, disave breng te ri.

Tashi kur turm'e vdekshme dh'e ndotur dh'e përçmuar,
Kamzhikun e Dëfrimit, këtë xhelat shpirt-zi,
Do t’a shijojë e brejtur nga zemr’e skllavëruar,
O Dhëmbje, nep-m’a dorën le t’ikim un’e ti.

Larg saj. Vështró si vitet përkulen posi hije
Ballkoneve qjellorë me robe vjetërsije;

Keqardhja del prej viresh*) e qesh përzemërsisht;
Në nj’harg po digjet djelli mes flakës së pamatë
Dhe, si një napë q’endet ndaj lindjes fshehtësisht,
Dëgjo, dëgjo, e dashur, si ec e ëmbla Natë.

*) vir - fundi më i thellë i ujrave

Charles Baudelaire

Përktheu Lasgush Poradeci

[linda l]

shume te bukura poezite por do te ishte me mire qe kah poezise se pershtatur ne shqip te ishte dhe versioni francez

[Anarol]

Vargje te improvizuara ne nje album


Libri me i rendesishem, eshte libri i jetes vete,
Qe smbyllet dot e s`celet kur qefi te ta kete;
Peisazhi interesant aty dy here s`lexohet,
Se fleta e pashmangshme vetiu rrotullohet;
Te ktheheshim do deshem te faqja qe na ka enda,
Dhe ja ku na ze gishti, faqen me vdekjen brenda.

ALFONS DE LAMARTIN

Shume e bukur. Mund te me thuash si e ka titullin kjo poezi ne frengjisht?

[2043]

Shume e bukur. Mund te me thuash si e ka titullin kjo poezi ne frengjisht?

Une i kam ne shqip poezite,

[daniel00]

http://books.google.al/books?id=_rIN...page&q&f=false