Edona Beqiri-Cikel poetik

[E.B]

ËNDËROVA TË TË TAKOJ

U linda
Për ta sfiduar shpresën
U rrita
Me melodi të akorduar
U zgjova
Për ta shuar etjen me vesë
Kur dielli dhe hëna
Të etshëm ndaheshin

E vogël
Isha ta kapja rrezen që e doja
Një pëllumb i bardhë
Përshëndetej me një dallëndyshe
Kënga e tyre më thërriste
Zemra rrahte fort
E
Vitet bënin vallen e akorduar
Unë ecja ta kapja rritën

[E.B]

VENDLINDJA IME


Sa e bukur dukesh
Kur lagesh nga shiu
Kurrë zjarrin mos e fik
Mbaje zemrën të ngrohtë

Dallëndyshja po fluturon
Po kurrë nuk do të të harrojë

Gjaku im
Nëpër damarët Tu rrjedh
Në ty le të derdhet krua...

[E.B]

Vetem sonte...

Vetem sonte
me kap doren
ikim maleve
dhe harrojm njerezimin...

Vetem sonte
me perqafo fort
ikim pertej deteve
dhe harrojm boten...

Vetem sonte
me shiko ne sy
ikim nga bota e lige
dhe zhytemi ne boten e lire...

Dhe...
Vetem sonte
jepi vule dashurise
dhe bashke me nje te puthur
Ikim ne boten e perjetesise...

[E.B]

U KTHEVA

U ktheva
Larg prej teje
gjysmë jete u ktheva

Tek vendi i vjetër
Ta dëgjoj zërin tënd
Lumi që ishte në afërsi
Dëgjohej me rrëshqitje
Pyesja zogjtë shtekëtarë
Se ku ishe ti

Me thanë je tretur diku
Dhe nuk je kthyer më
Lulet kishin çelur
Bari ishte rritur
E ti nuk erdhe për të shijuar
Aromën e luleve

Dielli poq e dogj
E ti nuk erdhe
për ta ujitur

Pemët ishin rritur
Pjekur e tharë
Asnjë nuk e shijove

U ktheva për ty
Të jemi bashkë përsërëi
Tingujt kompononin
Unë mbeta i shurdhër...

Dritarja jote e vogël
Ish mbuluar me gjemba

Peshqit lotonin
Zogjtë vajtonin
Shpirti im qante.

Zogjtë me braktisën
Më lanë vetëm
Në këtë tokë të pashkelur
Prej shumë kohësh

Doja të flulturoja me ta
Të të gjeja ty
Por kot
Mbeta vetëm aty
U nisa edhe unë
Rrugës pakthim
Të gjej një fjalë të mirë
Të ma gëzoje shpirtin tim.

[E.B]

MOS E BRAKTIS

Nëse lulja e braktisë
ku ka lindur - atë skaj,
Pika e ujit nuk do ta përjetojë
Puthjen e saj.

Mos e mendo rrugën e drejtë
Fare pa lakesa,
Edhe në malin e vetmuar,
Rruga të dërgon pa pengesa.

Për ta kërkuar lulen e fatit
Ec pra e mos u ndal,
Mos e braktis se vetëm të mirat
Vijnë dalë nga dalë.

Ec, pra. Ajo rrugë të kërkon
Për fatmirësi .Vetëm ty
Përjetoje kaltërinë e qiellit
Merr diçka mos e le n’dry’.

Mos u ndal vazhdo, vazhdo
Ulu mbi gurin e vjetër,
Nëse je lodhur
-Gjeje princeshën e fjetur.

Mbyll sytë dhe mendo
Kaltërsinë e qiellit
Shumë lule ka në pyll
Merre lulen e diellit.

Të gjitha janë të bukura
Njëra të takon ty,
Ajo të josh me sy
Ajo të don vetëm ty

[E.B]

POHIM

Fole, flet, fol
Edhe buzëqesh
O diell

Ëndrrove, ëndrron, ëndrro
Natyrë pranvere
Me shikim drejt diellit

Erdhe, vjen, eja
Me mëngjese të reja
Me puhizë pranvere

Venerove, veneron, venero
Për pulëbardhat
Në fluturim magjik

Shkrove, shkruan, shkruaj
Për ëndrrat, dëshirën, të mirën
Për lindjet e ninullave.

Fole, flet, fol
Edhe buzëqesh
O diell...

[E.B]

NDOSHTA

Ndoshta jam peshk
Në detin Mesdhe,
Nodshta jam insekt
Në thellëzi nën dhe.

Ndoshta jam Perëndesha
E lartësive të qiellit,
Ndoshta jam rreze
Shumë e ngrohtë e diellit.

Ndoshta jam lule
Në blerim të livadhit,
Ndoshta jam pema
E fshehur mes malit.

Ndoshta jam planet
Në mesin e gjithësisë,
Ndoshta jam mbretëresha
E pashpallur e bukurisë.

[E.B]

PËRHERË NË SHTEGËTIM


Ëndëra luftoi me ne
Na futi në mbështjelljen e saj

Për t’u gjetur
Vendosëm
t’i thejmë akullnajat
Për ta pushtuar
Hapësirën.

Largohej
ikja
nga fluturimi i shpendit
Si shtekëtari me mallin
për një fije bari
Të zhuritur
nga acari i verës

Ti zhdukeshe papritur
Si një shpend
Si nji shtekëtar
Në labirinthe
E di
Shpendi nuk e harron çerdhen
Me ngrohtësinë e verës

[E.B]

LE TË VDES NË KRAHËT E TU

Me lejo të të prek
për herë të fundit o Diell
edhe pse nuk jam asgjë për ty
për një qast më lumturo

Përqafimi yt i ngroht le të jetë
një shi vjeshte që më mbulon
Pastaj e djegur dua
vetëm të vdes në krahët e tu...

Puthja le të jetë një lulë kuqe
lule artificiale që rri mbi varr

e ti përsëri shijo jetën...

[E.B]

SA MELODI THURE


Thurja
e mbërtheu
vlerën
Lulja të mbetet
pa nektar

E mbërtheu
edhe melodinë
Vlerës t’ia fali
gjerat therëse

Takimet
mbetën në ëndërime
Prekja
të ta rrëmbejë dorën

Tingujt prekës
mbetën të cvililtur
Përballë
erës sime
të mbyllur