Kryeministri Berisha vizite zyrtare ne Vatikan, takohet me Papa Benedikti XVI

[Albo]

Kryeministri Berisha pritet në audiencë nga Shenjtëria e Tij, Papa Benedikti XVI

Kjo është një vizitë kulmore, pasi 543 vjet më parë, më 12 dhjetor, prijësi i përjetshëm i kombit shqiptar, Skënderbeu u prit në Vatikan, nga Papa Pali II, për të mbrojtur vokacionin perëndimor të kombit shqiptar.

Në dhjetor të viti 1990, të parët e më të parëve, që erdhën për të mbështetur opozitën shqiptare, që erdhën për të mbështetur shqiptarët në rrugën e lirisë, ishin përfaqësuesit e Papës Gjon Pali II, monsignor Vicenzo Paglia dhe të dërguar të tjerë të Vatikanit, të cilët na shoqëruan ne, na ndihmuan ne, në betejën tonë për të nxjerrë vendin nga diktatura.

Por në memorien e shqiptarëve do të mbetet gjithmonë e gjallë mbështetja e madhe që Vatikani i ka dhënë popullit të Kosovës, në përpjekjet e tij për liri dhe dinjitet.

Kryeministri Berisha u prit në një audiencë të veçantë nga Shenjtëria e Tij, Papa Bendikti XVI, në Vatikan, së bashku me zonjën e tij Liri Berisha dhe delegacionin që e shoqëronte. Pas ceremonialit të rojeve zvicerane, Kryeministri Berisha zhvilloi një takim të zgjatur kokë më kokë, me Papa Bendikti XVI, takim i cili kaloi në një atmosferë mjaft të përzemërt. Më pas, Shenjtëria e Tij, takoi edhe zonjën Berisha, si dhe delegacionin që shoqëronte Kryeministrin Berisha. Në takim, Kryeministri Berisha i shprehu mirënjohjen e thellë papës, për mbështetjen e madhe që Selia e Shenjtë i ka dhënë konsolidimit të demokracisë shqiptare, zhvillimit ekonomik dhe kulturor të vendit, që në fillimet e demokracisë e deri më sot. Gjithashtu Kryeministri Berisha i dorëzoi Papa Benedikti XVI ftesën zyrtare për të vizituar Shqipërinë vitin e ardhshëm, vit që përkon me 100-vjetorin e lindjes të shqiptares të madhe Nënë Tereza. Papa Bendikti XVI u shpreh se Selia e Shenjtë do të mbështesë plotësisht integrimin e Shqipërisë në BE dhe zhvillimin e gjithanshëm të vendit. Ky takim do të mbetet i pashlyer në kujtesën e të pranishmëve, pasi pikërisht 543 vjet më parë, më 12 dhjetor 1466, Papa Pali II do të priste në Vatikan, në audiencë Gjergj Kastriot Skënderbeun, ditë të cilën Kryeministri Berisha, e cilësoi një datë të paharrueshme.

Në përfundim të takimit, Kryeministri Berisha u shpreh para mediave:

Në radhë të parë dua të theksoj, se ishte një takim I shkëlqyer, jashtëzakonisht I përzemërt. Ishte një rast shumë I veçantë për mua, për t’i shprehur Shenjtërisë së Tij, mirënjohjen më të thellë, timen dhe të mbarë shqiptareve. Kombi shqiptar dhe Vatikani, kanë një histori të gjatë bashkëpunimi aleance, rreth vlerave të mëdha të njeriut, të shoqërisë dhe besimeve. Por unë gjithashtu, kisha një rast akoma më të veçantë, sepse duhet ta dini se në dhjetor të viti 1990, të parët e më të parëve, që erdhën për të mbështetur opozitën shqiptare, që erdhën për të mbështetur shqiptarët në rrugën e lirisë, ishin përfaqësuesit e Papës Gjon Pali II, monsignor Vicenzo Paglia dhe të dërguar të tjerë të Vatikanit, të cilët na shoqëruan ne, na ndihmuan ne, në betejën tonë për të nxjerrë vendin nga diktatura dhe për të arritur atë fitore që arritëm më 22 mars të viti 1992.

Një mirënjohje tjetër e madhe, e thellë, ishte se shqiptarët këto 19 vite përjetuan procesin e ringjalljes së vërtetë, ringjalljes së besimeve të mëdha, ringjalljes së vlerave të mëdha, ringjalljes ekonomike, ringjalljes sociale. Në të gjitha këto fusha, Selia e Shenjtë ka kontributin e vet madhor, si në ringjalljen e vlerave dhe besimit te Zoti, rindërtimin e infrastrukturës shpirtërore të shqiptarëve, ashtu dhe në fushën e arsimit, në fushën e ndihmës humanitare, në fushën sociale, në të gjitha fushat e tjera.

Por në memorien e shqiptarëve do të mbetet gjithmonë e gjallë mbështetja e madhe që Vatikani i ka dhënë popullit të Kosovës, në përpjekjet e tij për liri dhe dinjitet. Interesi direkt i Papa Gjon Palit II, nxjerrjes e tij nga kthetrat e Millosheviçit me anë të dërguarve të tij direkt në Beograd me angazhimin e tij, të gjitha këto janë momente të mëdha në miqësinë midis Vatikanit dhe Shqipërisë. Natyrisht në bisedimet dhe në audiencën shumë të ngrohtë dhe të përzemërt që më rezervoi, i shpreha mirënjohje për mbështetjen e madhe që na kanë dhënë në procesin e integrimit. Papa Benedikti XVI më garantoi se ai dhe Selia e Shenjtë, mbështetin plotësisht procesin e integrimit të plotë të Shqipërisë në Bashkimin Evropian, ndjekin me admirim arritjet e vendit në këtë drejtim dhe janë të sigurtë në të ardhmen e shkëlqyer evropiane të Shqipërisë.

Viti që vjen është një vit i madh për mbarë njerëzimin, është 100-vjetori i Nënë Terezës. Unë e shfrytëzova rastin dhe i dorëzova ftesën Shenjtërisë së Tij, Papës Benedikti XVI, të cilin e ka ftuar edhe Episkopati i Shqipërisë, që këtë 100-vjetor, ta kthejmë vizitën e tij në një ngjarje kulmore, në festimin e 100-vjetorit që Nënë Tereza meriton. E njoha gjithashtu me përpjekjet që ne po bëjmë, për ta festuar sa më me dinjitet, për ta nderuar sa më me dinjitet, këtë bijë të madhe të Shqipërisë dhe të mbarë njerëzimit.

Por nuk mund të mos theksoj në këto çaste, një moment kulmor që do të ngelet përjetë në memorien time. Sot e 543 vjet më parë, më 12 dhjetor, prijësi i përjetshëm i kombit shqiptar, Skënderbeu u prit në Vatikan, nga Papa Pali II. Ai erdhi këtu për të kërkuar dhe gjeti mbështetje në përpjekjet e tij legjendare, për të mbrojtur vokacionin perëndimor të kombit shqiptar, vlerat e mëdha të perëndimit në rajon kundër invadorëve. Nuk besoj se do të mund të ishte gjetur gjë e më e bukur, gjë më domethënëse në jetën time, për mua dhe shqiptarët, se sa kjo audiencë, kjo pritje që më akordohet më 12 dhjetor, në këtë përvjetor të madh të marrëdhënieve të Shqipërisë me Selinë e Shenjtë. Edhe një herë, një mirënjohje shumë të thellë Atit të Shenjtë për audiencën që më akordoi.

Kryeministria
12/12/2009

[Duaje Siveten]

po sjell ketu nje veshtrim te shkurter te vizites se parashikuar, pergatitur mbi dy jave me pare ... nuk po i bej asnje redaktim ... eshte me se aktuale ... lexim te kendshem ...

Detyrim “Madhor” ndaj Kujt

Ne nje situate te nxehte raportesh pozite-opozite, ne mes te bresherive akuzash e etiketimesh pa fund midis “bajlozave” te dy kampeve kundershtare, si dhe kur ne horizont shihen mitingje vs anti-mitingje, kryeministri Berisha vendos te shtyje kongresin e partise demokratike, me pretekstin e nje detyrimi madhor qe ai paskesh pasur: shkuarjen ne Vatikan. Thirrja e kongresit te parties demokratike dhe percaktimi i dates nuk kane shume kohe qe ishin bere, ndaj lihet te kuptohet se arsyeja e vajtjes ne Vatikan eshte rjedhoje e shtyse e nje zhvillimi te papritur “madhor” te pranishem e te paparashikuar per Berishen ne Shqiperi.

Ne pikpamje zyrtare eshte me se normale qe vajtja ne Vatikan, dhe takimi i mundshem me Papen apo funksionar tjeter te larte te Selise se Shenjte te jene paraprire nga ndonje pune pergatitore prej Ministrise se Jashtme, ambasades Shqiptare ne Vatikan, si edhe prej perfaqesise se Seliste se Shenjte ne Tirane. Kjo eshte jo vetem normale, por behet e domosdoshme duke nisur qe nga aspektet protokollare, te cilat kane treguar se sa te zbuluar jane autoritetet shteterore Shqiptare edhe ne kete drejtim, vetem e vetem per shkak te “garimit” dhe pozicionimit sa me te dukshem edhe ne ceremonite me te rendomta ceremoniale.

Kerkimi per te mesuar ndonje gje per kete shkuarje, vizite apo shetitje eshte i padobishen - nuk gjendet ndonje fakt apo informacion ne faqet elektronike te kryeministrise, as edhe te ministrise se jashtme; po keshtu, edhe ne faqet elektronike te Vatikanit kerkimi per ate “detyrimin madhor” del i pafrytshem.

Ne mungese te informaciont qeveritar per shkuarjen e kryeministrit Berisha ne Vatikan, duhet shikuar se si eshte situate dhe cilat kane qene dhe jane aktualisht preokupimet e Selise se Shenjte, ashtu edhe te Shqiperise, veçanerisht ne kete fund-viti 2009.

-I-

Duke i hedhur nje sy te shpejte maredhenieve midis Vatikanit e Shqiperise, konstaton me kenaqesi se ato jane normalizuar jo vetem ne pikpamje te shkembimit te perfaqesive; ato kane marre trajta te mareveshjeve si konkordati i vitit 2002, ashtu edhe pakti financiar i 4 dhjetorit 2007 ne lidhje me statusin financiar te organizmave te Kishes Katolike ne Shqiperi. Kjo e fundit krijoi nje kornize juridike per trajtimin e institucioneve kishtare si entitete juridike jo-fitimprurese; ne veçanti, ajo regullon administrimin ekonomik te strukturave te kishes dhe skemat sigurim-kontribuese per personelin jo-shqiptar (fetar e laik) qe sherben ne to.

Seline e Shenjte e kane vizituar presidentet e kryeministrat Shqiptare thuajse ne çdo mandat te tyre, pa permendur ketu ceremonine e lumturimit te Nene Terezes. Ne Nentor 2005 kryeminstri Berisha shkoi ne Seline e Shenjte per ti dorezuar Radio Vatikanit “Urdherin e Nene Terezes” dhe pati nje audience 15-minuteshe me Benediktin XVI, te cilit i dhuroi riprodhimin e statujes se Nene Terezes; ne shkembim, Papa iu dha burrave medalje te ponitfikatit, ndersa grave rozare. Benedikti XVI ka pritur ne audience private dhe presidentin Mosiu ne vitin 2006; edhe ky i dhuroi papes nje bllok portretesh te Nene Terezes, pikturuar nga Maks Velo, ashtu dhe nje sahat argjendi qe paraqet kullen e Tiranes; ne shkembim, papa dhuroi rozare dhe medalje te pontifikatit te tij. Pa dyshim, edhe presidenti Topi do ta vizitonte Seline e Shenjte ne Dhjetor 2007, ku presidenti percolli mirenjohjen per ndihmesen e Kishes Katolike nepermjet institucioneve mireberese dhe arsimore, si dhe shprehu lumturine per firmosjen e paktit financiar dy dite me pare ne Tirane.

Perpara se te kalohet ne veshtrim (sigurisht te shkurter) te angazhimit politik te ndersjellte politik midis Shqiperise dhe Vatikanit, duhen njohur, sado perciptaz, doktrina e praktika politike dhe qeverisese e te dy paleve.

-II-

Vatikani i permbahet fjales dhe mendimit se pushteti politik vjen prej perendise dhe eshte pjese integrale e rendit qe ai ka krijuar ne toke; njohja e perparesise se pushtetit te perendise mbi ate tokesor eshte hedhja e hapit te pare per ta vene politiken ne perspektiven e saj te duhur; ajo vendos nje largesi te domosdoshme prej strukturave te kesaj bote – kerkesat partiake apo ideologjike behen relative; pushteti qe nuk eshte ne sherbim te perendise lehtesisht behet pushtet per hir te pushtetit. Kur thuhet se politika eshte ne fushen e autoritetit te perendise, Vatikani nuk e barazon ate me teokracine – Krishti nuk e paraqiti veten si shpetimtar politik; ai nuk kundershtoi drejtperdrejte autoritetet e kohes se tij - perkundrazi u dha ate qe u takonte, duke vene ne drejpeshim pushtetin e perendise dhe atij te Cezarit; nocioni i tij per udheheqje e drejtim ishte sherbim per te gjithe.

Ne encikliken e tij “Caritas in Veritate”, perpos theksit ndaj globalizmit dhe efekteve te tij, Benedikt XVI ka shtjelluar edhe nje tjeter aspekt te zhvillimit integral te njerezimit – emigrimin, te cilin e konsideron si fenomen akut per shkak te numrit te dukshem te njerezve qe perfshihen ne te, problemeve shoqerore, ekonomike, politike, kultutore dhe fetare qe e shoqerojne, si dhe sfidat dramatike qe u paraqiten kombeve dhe bashkesise nderkombetare; Benedikt XVI e percakton ate si nje fenomen shoqeror epoke-beres, i cili kerkon politika te guximshme e larg-pamese bashkepunimi nderkombetar; nese do te trajtohen ne menyre te efektshme; sipas tij, politika te ketilla duhen nisur prej bashkepunimit te ngushte midis vendeve prej nga vijne emigrantet me vendet ku ata shkojne; ai duhet shoqeruar me normative e akte te nevojshme nderkombetare te afta per te koordinuar sistemet e ndryshme legjislative me synimin per sigurimin e nevojave dhe te drejtat e emigranteve vetjake dhe familjeve te tyre, dhe ne te njejten kohe edhe te vendeve pritese; çdo emigrant, thekson ai, eshte nje person njerezor, i cili si i tille, ka te drejta themelore te pamohueshme qe duhen respektuar prej kujtdo dhe ne çfardo rrethane.

Aktualisht, nje nga shqetesimet paresore te Benedikt XVI eshte mos-venia ne dukje e vlerave themelore kristiane dhe te familjes prej qeverive te vendeve te ndryshme europiane; vendimi i fundit i Gjykates Europiane te Drejtave Njerezore ne lidhje me heqjen e kryqeve ne shkollat italiane ka ngjallur reagim te ashper prej Selise se Shenjte ashtu dhe prej qeverise italiane per faktin se si nje institucion i atille arrin te nderhyje ne trashigimine kulturore te Italise; Vatikani e ka quajtur ate vendim “te gabuar, jo larg-pames dhe per te ardhur keq”.

Nderkohe, zyrtare te Vatikanit po punojne prej muajsh te tere per organizimin e nje konference tematike dy-ditore “Deshmitaret e Krishtit ne Bashkesine Politike”, parashikuar te mbahet ne muajt e pare te vitit te ardheshem. Ne konference do te diskutohen çeshtje te tilla si familja, e drejta per jeten, bazamenti kristian, arsimimi e bio-etika; ne konference jane ftuar politikane katolike nga mbare bota, perfshire ish kryeministrin britanik Blair, kancelaren gjermane Merkel, zv.presidentin amerikan Biden, ish-kryeministri spanjoll Aznar, dhe kryeministri Italian, Berluskoni.

Per te kaluar ne raportet specifike midis Vatikanit dhe Shqiperise, i duhet hedhur nje sy, ndermjet te tjerave, edhe fjales se Benedikt XVI ne audiencen akorduar ambasadorit Shqiptar ne Shtator 2006. Duke vleresuar qendresen e tere popullit Shqiptar ndaj diktatures shtypese komuniste prej te ciles ka dalur jo shume kohe me pare, papa parshtroi se arritja e nje klime te lirise se vertete kerkon nje kontekst te kenaqshem etik dhe shpirtetor, bazuar ne konceptin e qenies njerezore dhe te nje bote qe pasqyron natyren dhe prirjen e saj; ai vlereson aspirimin e Shqiperise per integrim institucional me vendet europiane dhe ndjenjen qe e karakterizon per lidhje jo vetem gjeografike por edhe arsye historike dhe kulturore; ai nuk le pa permendur deshmine e jetes evangjeliste te bijese Shqipare, Nene Tereza, e cila, me kurajon çarmatonjese te vepres, fjaleve dhe shkrimeve te saj shpalli te te gjithe se Perendia eshte dashuri, se Ai i don te gjithe, veçanerisht te varferit dhe te lenurit pas dore; Benedikt XVI nenvizon se veprimtaria politike e kryer si nje sherbim ndaj polis, “çeshtjeve publike”, me veshtrim per nga e mira e pergjithshme, perben nje forme te qarte dashurie; Benedikt XVI shpreh vullnetin e Vatikanit per te dhene ndihmese ne konsolidimin e Shqiperise si nje shteti i se drejtes dhe kornizes se nevojshme ligjore per te drejtat e qytetareve, ne menyre qe ato vertet te ushtrohen ne kontekstin fetar; kjo do te forconte bashke-jetesen midis feve te ndryshme ne vend, te cilat deri tani kane dhene shembull te respektit te ndersjelle dhe bashkepunimit qe duhen ruajtur e çuar me perpara.

-III-

Sipas doktrines se krishtere, kur Perendia i dha nje mbret Izraelit, ky mbret do te ishte disi i veçante nga ata te vendeve te tjera fqinje; nderkohe qe ata ishin despote, mbreti i Izraelit do ta bente te dukshem pushtetin e Perendise dhe planin e tij te shpetimit – ai do te ishte mbrojtes i te dobetve dhe garant per drejtesi ne popull. Ky ishte nje ndryshim thelbesor; mbreterit e sunduesit e kohes antike ishin ne te shumten e rasteve cuba qe ishin dalluar ne luftra e plaçkitje. Te kishe nje mbret qe do te perfaqsonte pushtetin miredashes te Perendise ndaj popullit ishte diçka e re – mbreterit e Izraelit jo pak here nuk e zbatuan ate ideal te larte, por sidoqofte ideali ishte aty.

Jezu Krishti, me revolucionin qe solli ne jeten e dy mije viteve me pare, i shihte te nevojshme taksat dhe sundimin e ligjit, veçanerisht kur qeveritaret sherbenin per te miren e pergjitheshme, dhe jo per forcimin e vetes apo te grupeve te fuqishme te interesit. Jezusi nuk thote se mbreterimi i Cezarit eshte thjesht i mbrapshte dhe se njerezit e mire duhte te veçohen apo te urrejne rendin politik; njekohesisht, Krishti nuk u be preference e zelltareve ultra-patriotik, te cilet nuk kishin durim ne udhen e Perendise – keta jane persona qe ndjekin parimin “forca kthen te drejten”; po keshtu edhe me normen pragmatiste “ta shtyjme me ate qe ben efekt”. Liria qe na jep besimi ne Krisht nuk mund te perdoret per pretekste djallezore, por per ti sherbyer Perendise. Nuk duhet harruar gjendja e njerezimit eshte e shperfytyruar prej mekatit, gjendje e cila gjen sherim vetem prej dashurise se Perendise.

Mesazhi biblik shkakton nje frymezim te pafund ne reflektimin kristian per pushtetin politik, duke na sjelle nder mend se ai vjen prej Perendise dhe eshte pjese integrale e rendit qe ai ka krijuar; ky rend njihet prej ndergjegjes njerezore, dhe ne jeten shoqerore gjen realizim ne te verteten, drejtesi, liri e solidaritet qe sjellin paqe.

Doktrina sociale e krishtere rekomandon shmangien prej keqperdorimit te patriotizmit si“vendi im ka te drejte apo gabim”, ashtu dhe “teorive çlirimtare” te ndryshme, te cilat kthejne Lajmin e Mire te Jezu Krishtit – çlirimin prej mekatit – ne nje mesazh thjesht politik te revolucion/reformes social-politike. Autoriteti legjitim, sipas doctrines se krishtere, i pergjigjet rendit te vendosur prej Perendise, i cili ka te beje me bindjen e lire e te pergjegjshme ndaj nje pushteti qe e ben drejtesine te respektohet ne te miren e perbashket. Lutja per qeveritaret, siç rekomandonte Shen Pal nderkohe qe persekutohej, tregon pa medyshje ate qe pushteti politik duhet te garantoje: nje jete te qete ne besim dhe me dinjitet (1 Tim. 2:1-1).

Kur pushteti njerezor kalon pertej kufijve qe ka vendosur Perendia me vullnet te tij, ahere ai pushtet e ben vetveten hyjnor dhe kerkon nenshtrim absolut; ai behet si Kafsha e Apokalipsit, nje pamje e fuqise te persekutorit imperial, dehur me gjakun e shenjtve dhe te martireve te Jezusit (Zbulesa 17:6); ky vizion eshte nje shenje profetike e kurtheve qe Djalli perdor per te sunduar njerezit, duke hyre tinezisht ne shpirtin e tyre me genjeshtra; por Krishti eshte Qengji Fitimtar, i cili pergjate historise kapercen çdo pushtet qe kerkon te behet absolut; Shen Gjoni vendoste rezistencen e martireve para nje pushteti te atille – besimtaret do te deshmojne se pushteti korruptues dhe satanic eshte e mundur te mposhtet, sepse ai nuk ka me fuqi mbi ta.

-IV-

Per te ilustruar me mire raportet shtet-fe dhe rolin e ndersjellte mes politikaneve dhe klerikeve ne ditet e sotme, le ti hedhim nje veshtrim te shpejte procesit te zgjedhjeve presidenciale ne nje vend si Amerika, ku krishterimi hyri fillimisht me “puritanizem”, dhe evolvoi deri ne ditet tona me tere ato denominacione, gjithsesi te perbashketa ne objektin e besimit, Jezu Krishtin.

Dominuar kryesisht prej gjendjes ekonomike, zgjedhjet presidenciale 2008 ne SHBA u karakterizuan, mes te tjerave, edhe prej debateve te me numur te bollshem pastoresh. Aktivizmi fetar dhe problemet ekonomike u shfaqen nga komplekse ne me te nderlikuara. Ja disa pyetje qe kerkonin pergjigje: A mos e ka humbur feja ndikimin para kutive te votimit, ndikuar prej preokupimit ndaj mireqenies dhe paqes? Mos ka ndodhur ndonje ndryshim rrenjesor ne strukturen e politikes bazuar ne besim fetar, shkaktuar prej krizave dhe karizmes? A mos rezultatet parathone nje epoke te re ne fe dhe politike? Keto e te tjera pyetje kane te bejne me pyetjen themelore: çfare roli luajten votuesit besimtare ne zgjedhjen e Barak Obames?

Qyh ne fillim, Barak Obama u be tabele qitje ne media per shkak te lidhjeve me Jeremiah Wright, pastor i tij prej 20 vjtesh, perçues i palodhur i teologjise zezake te lirise; vemendja e shtypit ndaj predikimeve te shkuara te Wright, dhe paraqitjet e tij publike detyruan Obamen te shkeputet prej pastorit te tij, e vetem pas pak kohe u largua prej kishes se tij ne Çikago pasi nje vizitor prift katolik, Michael Pfleger, e beri Hillary Clinton qesharake prej podiumit te asaj kishe. Ngaterresa pastoresh e zune edhe John McCain; ai u detyrua qe te hiqte dore prej mbeshtetjes qe i benin tele-evangjelistet qe ai i kish pershkruar si "keshilltare shpirterore", John Hagee e Ron Parsley atehere kur predikimet e tyre te kaluara qe kritikonin besimet e tjera u bene publike.

Debate pa fund u sollen perqark Rick Warren, pastor i nje mega-kishe dhe autor i njohur librash; gjate fushates, Warren ftoi Obamen dhe McCain-in ne kishen e tij te Kalifornise per nje interviste televizive, paraqitja e pare e perbashket publike per te dy kandidatet e partive kryesore elektorale. Pas zgjedhjeve, kur Obama i kerkoi Warren te bente lutjen e ceremonies se inaugurimit te tij presidencial, disa liberale u zemeruan qe nje kundershtari te marteses gay i akordohesh nje nder i atille, nderkohe qe disa konservatore u shfaqen te ofenduar qe nje pastor evangjelist do ti sherbente ne ate menyre nje presidenti qe ishte pro abortit.

Keto debate pastoresh ishin vetem siperfaqja e rrymave me te thella bazuar ne besim fetar te fushates se zgjedhjeve presidenciale, shtuar ketu edhe prej vete kontributit te kandidateve. Demokratet bene perpjekje te veçanta per te terhequer votuesit fetare, duke shpresuar tek te moderuarit, biles edhe konservatore te larguar prej republikane, pa i zemeruar ndjekesit e tyre laike e liberale; republikanet gjithashtu u shkuan pas votuesve fetare, duke kerkuar te ruanin mbeshtetjen e konservatoreve pa u armiqesuar me te moderuarit dhe pakicat fetare. Kandidatet per zevendes president ishin me active dhe te dukshem ne kete proces: Biden per te inkurajuar katoliket e bardhe ne favor te Obames, ndersa Palin per tu dhene energji evangjelisteve te bardhe per McCain.

Prirjet e dukshme qe arrijne te ndryshojne qendren e gravitetit te votes se bazuar ne besim fetar ende nuk mund te thuhet se jane te ravijezuara qarte dhe perfundimisht. Nje nga prirjet me te mundeshmet paraqitet ajo e Rick Warren. Si nje pastor evangjelist, ai eshte pjese e debateve dhe kritikes per çeshtje te kultures se sotme amerikane, e cila eshte baze e ndarjeve ne baze besimi fetar. Si arkitekt institucional, ai perfaqson rolin e fese ne forcimin e rendit shoqeror ne vend e pertej tij - nje burim konsensusi ndermjet komuniteteve fetare. Nga ana tjeter, ai eshte saktesisht i mire-informuar me prirjet demografike qe po e transformojne aktualisht Ameriken dhe boten, veçanerisht per rinine.

-V-

Thuhet se pushteti korrupton, dhe se pushteti absolut korrupton ne menyre absolute, dhe gjejme mjaft shembuj te tiraneve te medhenj a te vegjel pergjate historise Shqiptare nga shekulli i kaluar e deri me sot; ata nuk jane te larget ne histori, se e atille eshte eshte historia e institucioneve te shtetit shqiptar, krijimin e te cilit e ndajne dy-tre vjet prej qindvjetorit. Ajo qe e ben interesant nje veshtrim sado te shkurter te historise se shtetit Shqiptar eshte fakti se si rendja pas dhe mbajtja e pushtetit politik u ka shkaktuar ne pergjithesi pushtet-mbajtesve dhe politikaneve humbjen thuejse te menjehershme te cilesive themelore moralo-fetare (gjithmone duke mos i paragjykuar per te kaluaren e tyre).

Edhe me nisjen e tranzicionit pas-komunist (ku nnga lirite e para te ri-fituaa ishte liria e ndergjegjes dhe e ushtrimit te besimit), nuk eshte e veshtire te konstatohet se ne partite politike eshte trasheguar mjaft fuqishem besnikeria partiake e antarsise, dhe se joshja e presioni jane perhere te pranishem ndaj luajalisteve te partive per te ruajtur e shtuar kontigjentet e tyre, te “vjetra” a te reja qofshin. Ideologjite (pa ide ide autentike) qe i frymezojne levizjet dhe politikat e partive I bejne platformat perkates “super-fluide”, dhe ne te shumten e rasteve jo-konsistente ne programet qe paraqesin. Po behet perhere me e dukshme se rivaliteti midis socialisteve dhe demokrateve (perfshi edhe satelitet e tyre respektive) nuk ben fjale per te miren ndaj te keqes, apo per dallimin midis te drejtes ndaj te shtremberes/gabuares, por per interesa te veçanta e te percaktuara grupime personash te lidhur me njeri-tjetrin, ashtu dhe te “bizneseve” qe jane me origjine te papercaktuar dhe jo-legjitime.

Ashtu si edhe ne proceset e kaluara zgjedhore, ne zgjedhjet e fundit parlamentare, roli i fese dhe i besimit ishte nga i padukshem deri ne i parendesishem; ne media dhe ne debatet elektorale nuk u be thuase fare ndonje debat per çeshtje te tilla si vendi e roli i besimit ne jeten publike e shteterore Shqiptare, aborti, e drejta e jetes, martesat brenda te njejtit seks, as edhe ndonje reference e dukshme fetare. Per median, ashtu si dhe per antarsine dhe simpatizantet e partive, perkatesia fetare vetem hamendesohet, por asnjehere nuk eshte marre ne konsiderate besimi personal i ndonje kandidati, qofte ne qender, qofte edhe ne periferi; per eksponentet e partive, ministrant, e deri tek presidenti, kryetarja e kuvendit dhe kryeministri, askush nuk ka dijeni, por edhe nuk ka ndonje fare interesi se ne cilen xhami a kishe shkojne, sa te devotshem jane, kush eshte hoxha apo prifti i tyre, ku fallen a rrefehen, etj.

Rastet kur Perendia/Zoti zihen ne goje jane kur behet be e rrufe parazgjedhore per “fitorjet” qe do te arrihen, kur fitohen/certifikohen mandatet, ashtu edhe ne ndonje veprimtari qe ka te beje me harmonine fetare ne shoqerine Shqiptare. Me tutje se kaq nuk ka nevoje dhe interes, nuk ka edhe kerkese per informacion. Nje gje tjeter te ben pershtypje: ashtu si dikur pushtetaret komuniste krenoheshin me Shqiperine si i vetmi vend ateist ne bote, ashtu edhe sot, me te njejten eufori, funksionaret e politikanet “levdohen” me harmonine fetare qe e karakterizon vendin tone. Perseri duhet theksuar se ketu nuk eshte vendi per te analizuar arsyet e shkaqet e ketij fenomeni aq shpresedhenes, paqesor e dobi-prures per shoqerine Shqiptare, por eshte i dukshem fakti se roli i politikes dhe i shtetit ne kete drejtim (deri me sot, te pakten) eshte thuajse i paperfillshem; nga ana tjeter harrohet se ajo harmoni eshte dhurate e hirit te Perendise per Shqiptaret e aq vuajtur, te keq-trajtuar e te lene pas-dore si prej udheheqesve te vet ashtu dhe prej atyre qe e rrethojne apo kane “bujtur” ne token Shqiptare.

Po sa vend zene morali dhe besimi tek politikanet dhe shtetaret tane, eshte e veshtire te thuhet; ajo qe njerezit mesojne prej medias dhe provojne ne jeten e perditshme te çon ne nje perfundim jo fort pozitiv dhe inkurajues.

Me vendosjen e pluri-partizmit, tonet e politikes Shqiptare jane dhene kryesisht prej PD e PS; te dyja ato kane trasheguar doemos viruset e punizmit, kush me pak e kush me shume; eksponentet e te dyjave kane dhene premtime qe ishte e qarte se nuk do te mbaheshin, jane marre dhe vete jane bere pre e abuzimeve dhe korrupsionit galopant; kane patur probleme nga me te ndryshmet, dhe ballafaqimet me keto probleme e shqetesime nuk jane bere ne kuadrin e vlerave, por te kushteve dhe nevojave imediate te mbajtjes e te ushtrimit te pushtetit, si nje atribut i perhershem i atij grupimi njerezish qe zuri kyçet e politikes dhe te shtetit Shqiptar post-komunist.

PERSPEKTIVA E BESIMIT NE KRISHT

Faktet e perditeshme po tregojne se as taktikat e ndjekura prej partive nuk premtojne per moral, as edhe shfaqja e politikaneve dhe e shtetareve nuk mund ti afrohet nje morali mesatar; nga ana tjeter, ato si partite, ashtu dhe individe partiake e shteterore nuk i permbahen fort programeve qe paraqesin para zgjedhjeve; me se shumti eshte politika e dites qe mbizoteron axhenden dhe preokupimin e tyre, duke infektuar foltoret, mikrofonat dhe ata qe i shohin e degjojne me lloj-lloj banalitetesh, deri edhe me te ultat.

Nje nga bartesit me aktive te kesaj epidemie legjendare per politiken Shqiptare eshte kryeministri Berisha; per arsyen e thjeshte se nuk e njohim te tashmen e tij ne krahasim me te kaluaren. Daljet e perhershme ne ekranin e vogel, problemet qe hap dhe nuk i dihet mbyllja, deri edhe bresherite e panumerta qe leshon here pas here, ne pershtatshmeri me klimen politike te brendshme, ashtu dhe persiatja qe i ben problemeve rajonale e me gjere, nuk e gjen kete njeri ne moment "pauze". Kur thuhet se i njihet e kaluara me mire, eshte se dihet se nga eshte, çfare arsimi ka, çfare pune ka bere dhe ku, a ka qene i "organizuar", etj, te cilat te bejne te kuptosh se ka qene i angazhuar ne partine komuniste, rjeshimisht ateist, prane politbyrose dhe i derguar ne Paris per te shoqeruar byroiste, etj. E kaluara e Berishes pas marjes se postit te kryetarit te PD, me pas president, tashme kryeminister eshte me arritje me se shumti ne planin personal se sa te pozites qe ka gezuar ne parti dhe shtet: vendi filloi me nje "shok traumatik" kur u premtua çeku i bardhe, vijuan me nje projekt-kushtetute te pafat, zgjedhje te kontestuara, firma piramidale, kaosin e '97, gjendjen e renduar '98, ngjarje si Gerdeci, deri sa vijme ne ditet e sotme kur zgjedhjet nuk njihen nga opozita, dhe lumi i akuzave dhe kunder-akuzave vlon si asnje-here tjeter. Ne te gjithe kete hark kohor, nuk mund te thuhet se u vendos nje fare standarti moral minimal lideri, integriteti i te cileve le aq shume per te deshiruar edhe sot e kesaj dite, duke filluar nga Nano e Berisha, si dy “bajlozat” me kryesore te skenes politike Shqiptare.

Perpara se te mesohet "detyrimi madhor" i Berishes, duhet shikuar se çfare “bagazhi” e shoqeron axhenden e vizite/shkuarjes se tij ne Vatikan.

Sali Berisha nuk eshte besimtar katolik - nga goja e tij nuk eshte mesuar ndonjehere se ne çfare beson – edhe kur flet per “vullnetin hyjnor, absolut”, ky njeri te le pershtypjen se eshte Perendia qe ka thjesht detyrime ndaj tij.

Ai nuk mund te perfaqsoje ndonje apo te gjithe besimtaret Shqiptare, sepse ne kapacitetin e tij, kryeministrit nuk eshte as kryetar i komunitetit musliman, as atij te krishter orthodox, pa zene ne goje komunitetin katolik.

Situata aktuale qe po kalon aktualisht Shqiperia, me zgjedhje te kontestuara nga opozita, me parlament thuajse monist, me mitingj-antimitingje si ne kohen e rrezimit te statujes se diktatorit, me nje retorike te ashper e te ndyre politike, me akuza dhe kunder-akuza korrupsioni etj, e kane spostuar vemendjen e politikes dhe te opinionit public Shqiptare nga problemet paresore qe shqetesojne vendin ne drejtim te dy figurave kryesore qe dominojne politike Shqiptare, dhe njeri nga ata eshte Sali Berisha. Kjo te ben te mendosh se vajtja/vizita ne Seline e Shenjte behet ne rastin me te keq, per te retushuar kredibilitetin e humbur te nje Berishe ne renie, ose ne rastin me te mire, ai kerkon ndihme per shpetimin e shpirtit te tij.

Dashuria e Perendise eshte per te gjithe, misheruar ne personin e Jezu Krishtit – ai eshte e verteta. Edhe per Sali Berishen, ne se ai e konsideron vertet madhor obligimin e tij, mundet qe shkuarja/vizita e Berishe te jete thjesh vetjake: te konvertohet ne besimtar katolik; eshte edhe kjo nje mundesi reale, por kjo nuk do te thote se detyrimisht duhet bere ne Vatikan.

Sido qe te jete, lutja ime eshte qe Perendia te jete i pranishem ne qendrimin e Berishes ne Vatikan; qe Shpirti i Shenjte ti shendoshe mendjen e ti hape zemren per te mare vendime qe jane paresore ne jeten e njeriut besimtar perkundrejt objektit the autorit dhe perfeksionuesit te besimit: Jezu Krishti.

[mesuesi_1]

po sjell ketu nje veshtrim te shkurter te vizites se parashikuar, pergatitur mbi dy jave me pare ... nuk po i bej asnje redaktim ... eshte me se aktuale ... lexim te kendshem ...

Detyrim “Madhor” ndaj Kujt

Ne nje situate te nxehte raportesh pozite-opozite, ......

eshte gjeja me elementare te thuash cili eshte burimi (apo refenca) per kete artikull qe je munduar te na sjellesh

[Duaje Siveten]

e kam shkruar vete, o mesues ...

[REALIST]

Kryeminsitri Berisha ashtu si dhe Heroi ynë Kombëtar Gjergj Kastriot Skënderbeu u prit nga Selia e Shenjtë në të e njejtën datë, 12 dhjetor. Të dyja këto përvjetore, ndonëse u përkasin epokave të ndyshme, njëra në 1466 dhe tjetra në 2009 qenë një përzgjedhje e vetë Vatikanit. Një arësye kjo që e çoi kryeministrin Berisha në shtyrjen e kongresit që gjithashtu përkon me themelimin e Partisë Demokratike me 12 dhjetor të 1990-ës. I pritur në një audiencë të posaçme nga Papa Benedikti i XVI, kryeministri Berisha, i cili shoqërohej gjatë vizitës së tij në Vatikan nga bashkëshortja mori mbështetjen e Selisë së Shenjtë për progresin e arritur nga Shqipëria dhe në mënyrë të veçantë për integrimin e vendit drejt Bashkimit Europian. Një takim ky që e vuri theksin tek përmbushja e aspiratës europiane të shqiptarëve.
Në pritjen e veçantë të rezervuar nga Selia e Shenjtë për kyeministrin Berisha dhe bashkëshorten e tij, shefi i qeverisë ka ftuar Papa Benediktin e XVI të vizitojë Shqipërinë në kremtimin e 100-Vjetorit të ditëlindjes së Nënë Terezës. Gjithashtu kryeminsitri Berisha është pritur dhe nga Sekretari i Shtetit të Vatikanit në një takim të veçantë.
tvklan

[Edvin83]

Prite prite o qytet e pape i bekuar, prite shpetimtarin se po vjen si pellumb i shkruar, te shpetoje Vatikanin e krishterimin!
Pff, po pse lajm eshte ky? Ne jemi shtet laik, pse duhet te gezohemi per takimin e nje personi qe blasfemon duke thene qe perfaqeson Zotin ne toke?

[Kavir]

Sa te fantaksur qe jane ca e ca. Berisha si Skenderbeu. Po kush leshin eshte Skenderbeu para Berishes more. Po he si tha Obama kur pa foton "Kush eshte ky plaku qe ka dale me Salen?"

Meqe ra fjala, nuk ka dale ndonje gjysem-injoranti t`i thote ketyre hajvaneve qe Skenderbeu gati-gati u zu me papen?

[Edvin83]

Nejse, fjalet qe thame me lart ishin per shaka, por nuk me duket mire qe trumbetohet me kaq te madhe ky lajm kur ne duhet te qendrojme sa me larg njerezve "te fese" sepse e kemi shume mire se sa te mira i kane sjelle njerezimit e sidomos Shqiperise. Aq me teper Papa, qe per shkeputjen nga tutela e tij jane bere 30 vjet lufte, kur ne periudhen 1618–1648, kombet evropiane masakruan njeri tjetrin vetem nga cmendurite e papeve qe donin te mbanin pushtetin me cdo kusht ndaj protestanteve. Nuk me pelqen fare qe kryeministri jone dhe media jone i thurin lavde kaq te medha takimit te tij me nje pape, nje pape qe ishte Hitler's youth!

[Erlebnisse]

Njesoj si Skenderbeu, madje ky akoma me mire: ka luftuar e ka hartuar plane neper kohera te veshtira; ah prit prit, se tani qe mendohem, thjeshte ka qene nje frikacak ne kohe te veshtira e ka marre pushtetit serisht e serisht e serisht, kur gjendja eshte ristabilizuar.
Ky bure (me nje r) e meriton paralelizimin me Skenderbeun, madje meriton me teper: duhet te ngrihet ne hero qe perpara vdekjes... jo te presim si me Skenderbeun, qe i njihen meritat vetem nga Populli shqiptar e ndonjehere edhe vone madje, perderisa zeri yne degjohet vetem perbrenda e njihet si mit nga ndonje qytet, rastesisht, i shteteve fqinje.

[☆Angie☆]

Sa te fantaksur qe jane ca e ca. Berisha si Skenderbeu. Po kush leshin eshte Skenderbeu para Berishes more. Po he si tha Obama kur pa foton "Kush eshte ky plaku qe ka dale me Salen?"

Meqe ra fjala, nuk ka dale ndonje gjysem-injoranti t`i thote ketyre hajvaneve qe Skenderbeu gati-gati u zu me papen?

S'e kupton hiç, s'e kupton Vijat paralele mes të dy heronjve të kombit tonë, hiqen për të treguar se Saliut i rrjedh ndër deje po ai gjak blu princor Gjergji është shumë i vogël para Saliut.