Mizoritë serbe në trojet shqiptare

[angert]

Te dashur lexues

Te gjith njerzit dhe deshmitarët gjith qka keni degjuar edhe nga te vjetrit
per masakrat dhunen mizoritë serbe keqtrajtimet

ne trojet shqiptare neper kohra dhe epoka

me fakte dhe fotografi e me qka te mundeni si dsshmi sillni ketu ne forum

te gjitha gjurmet edhe torturat fyerjet rrahjet maltretimet dajakun dhunimete femrave vrasjet burgisjet e gjithqka qe ka te bej me mizoritë serbe ndaj shqiptarve neper shekuj


d he rastet padrejtesitë e gjithqka qe ka perjetuar dikush diqka nga armiku serb ne fhsat ne qytet ose ku do edhe fmerat le te tregojn hapur te gjitha perjetimet e tyre dhe sadizmat se si ka vepruar serbi mizorë kanibal me ato
te mos rrudhen fare le te tregojnë secilin detal
edhe nenat edhe motrat edhe prinderit se si i kan perjetu tmerret

dhe lalhtarin e vertet ne duart e gjaksorve serb

secili ne secilin fhsat e qytet ne komunen dhe regjionine tij le ti deshmon
sepse do te jen me rendesi kombtare secila deshmi
kerkoni shkruani tregoni shokut shoqes te afermve se ku jan duke u mbledhur të dhënat ne menyrë qe ata te dijn te regjistrohen te shkruajn
qdod eshmi sepse e sht ne interes kombtarë te mblidhen te gjitha te dhenat
edhe detalet me te vogla e perjetimet mizore qe perjetoj secili nga serbi barbar




ose te dhenat qe dikund deshmitari ka ndegjuar nga te afermit
gjyshi gjyshja
qdo lloj gjurme te dhenash vrasjesh e veprimesh mizore te serbit

ose qe keni ndegjuar sillni ketu ne forum

si shkrime e gjurmë sepse esht ne interes te popullit te kombit te atdheut

shkruani lirisht at qe di ni dhe keni degjuar

edhe nga kohrat me te lashta nese keni ndegjuar nga te vjetrit

krim dhe veprime barbare mizore te serbit

shkruajeni deshmojeni adresojeni ne forum

qka keni perjetuar ndegjuar edhe ne burgje


edhe te zanun rob edhe gjithqka gjat luftes e para luftes

te gjitha të dhënat si dhe detalet e situatat at

ku do qe keni q ene vet ose keni degjuar

esht ky nji kontribut i madh qe te demaskohet para bote fytyra mizore barbare e serbit gjaksorë

dhe veprimet t ij mizore neper shekuj ndaj popullit shqiptarë



deshmoni per mizori serbe te krimeve padrejtesive rrahjeve dhunes brutale ekzekutimeve masakrave rasteve te veqanta

raste se si keni shpetuar burgosjeve nga kthetrat e tyre

maltretimeve dhunimeve te femrave e gjithqkla qe dini ose keni ndegjuar

[angert]

Armata serbe len gjurme gjaku pra neper trojet shqiptare

Mijëra burra, gra e fëmijë të masakruar gjatë marshimit drejt detit
thonë reporterët nga Hungaria dhe vebde tjera

Ekzekutimi i shqiptarve esht nje argtim sport hoby i perditshem per serbet



Barbarizëm i tmerrshëm si rezultat politikës së qëllimshme për shfarosjen e shqiptarve

antik vendas te prejradhjes ilire


Gjatë marshimit përmes Shqipërisë drejt duurresit dhe detit, serbët jo vetëm që vranë pabesisht dhe ekzekutuan shqiptarët e pa armatosur,

dhe mizoria e tyre prej bishe nuk u ndal vetëm duke u rënë në gjoks personave të paarmatosur

dhe të pambrojtur, por edhe pleqve e plakave, fëmijëve dhe foshnjave.

Oficerët serbë, të dehur nga fitorja e tyre, deklaruan se efekti më i madh i qetësimit të Shqipërisë,

do të ishte shfarosja totale e shqiptarëve

muhamedanë (lexo muslimanë)apo te krishtere .


Me rastin okupimit ky proverb shpejt është adoptuar dhe vënë në praktikë nga Armata Serbe

Ndërmjet Kumanovës dhe Shkupit rreth 3,000 persona kanë përfunduar me vdekje.

Afër Prishtinës 5,000, ekskluzivisht arnautë (lexo shqiptarë)

kanë rënë në duart e serbëve, jo në ndonjë betejë të ndershme,

por duke u vrarë në mënyrë të papërligjshme


Për të kryer këto krime ushtarët e çmendur madje kanë shpikur metoda të reja mizorie

për të kënaqur epshin e tyre për gjak.

Nëpër shumë fshatra të gjitha shtëpive u është vënë zjarri, dhe kur banorët e pafat ikën para flakës,

ata u qëlluan si minjtë.

Burrat u qëlluan ndër sy të grave dhe fëmijëve, dhe më pastaj gratë e pandihmë u detyruan të vështrojnë fëmijët e tyre, në kuptimin e plotë të fjalës, duke i prerë copë-copë me bajoneta.

Ekzekutimet ishin argëtim loje i përditshëm i ushtarëve barbar serbë.

Në çdo shtëpi në të cilën janë gjendur armë, janë vrarë të gjithë banorët,

duke u qëlluar me armë ose mbytur.

Në ditë të veçanta, janë kryer deri në tridhjetë e gjashtë ekzekutime.
Sekretari i ish Kryeministrit Pashiq, Kerr Tomiatch, thotë se gjatë një udhëtimi nga Prizreni në Pejë,

ai nuk ka parë tjetër gjë përveç fshatrave që digjeshin deri në tokë.

Anët e rrugës ishin të rrethuara me trekëmbësha për varje, në të cilët ishin të varur trupat e shqiptarëve.

Rruga për në Gjakovë ishte si një shteg me trekëmbësha për varje.
Mirëpo, tregimi për tmerret e ushtruara në Shqipëri as sesi nuk përfundon me kaq.

Veprat e kryera në Prilep, Kosovë, thuhet se e tejkalojnë çdo gjë që shqiptarët e kanë vuajtur nën pushtetin shum shekullor turk.
Një shqiptar që ishte në rrezik, i cili iku prej Prizrenit në Graz, Styria, dhe u vendos në Austri si i ri, tregon ngjarjen si vijon:

Kushdo që denonconte një shqiptar tek serbët, ishte e sigurt se ai (shqiptari) do të qëllohej për vdekje.

Ndodhte në mënyrë të vazhdueshme, që personat (serbë) të cilët u kishin borxh shqiptarëve muhamedanë (muslimanë), ose te j krishetere
të informuar prej tyre, shpalleshin tradhtarë.

Ata (shqiptarët) janë varur në mënyrë të pashmangshme, ndërsa borxhliut i është mundësuar të blinte shtëpinë dhe fermën e viktimës për një çmim absurd të ulët.

"Në rrugët e Shkupit shqiptarët e paarmatosur janë qëlluar për vdekje nga oficerët serbë, dhe nëse vetëm një thikë gjahu do të jetë gjetur në shtëpi, pronari i shtëpisë është qëlluar për vdekje duke mos u treguar fare mëshirë ndaj tij-


Në Ferizaj një komandant serb kishte ftuar të arratisurit të ktheheshin dhe të dorëzonin armët e tyre.

Pasi që ata e bënë këtë, 400 personave u është prerë koka.

Në tërë Ferizajn vetëm gjysma e familjeve muhamedane janë lënë gjallë.

Në rrethina qytete e fshatra serbët vranë të burgosurit e tyre, ndërsa në Varosh afër qytetit Ferizaj dhe Prishtinë popullsia është masakruar.

Kur oficerët serbë flisnin me njëri tjetrin sesi kishin gjuajtur shqiptarët,

njëri prej oficerëve mburrej duke treguar se kishte vrarë nëntë shqiptar për një ditë.
Madje edhe jashtë kufijve të Shqipërisë, serbët kanë bërë mizori të të gjitha llojeve.

Në kalanë e Nishit ku ishin sjellë shumë turq e shiptarë të burgosur,

kanë ndodhur skena mizoretragjike.
Serbet jan mizotet e europes te mos themi te njerzimit


Një burrë është shkelur deri në vdekje për shkak të mosbindjes.


Një mjek i Kryqit të Kuq thotë:
Kudo që janë gjetur shqiptarët, ata janë vrarë pa mëshirë.

Nuk janë kursyer as gratë, pleqtë e fëmijët.

Kam parë fshatra në flakë çdo ditë nëpër Serbinë e vjetër.
Afër Kratovës gjenerali Stefanoviq i kishte vendosur në dy radhë të burgosurit dhe i kishte qëlluar me mitraloz deri në vdekje.

Gjenerali Zivkoviq ka vrarë 950 shqiptar dhe turq afër Sienicës sepse ata e kishin kundërshtuar gradimin e tij.

[angert]

Gzetat angleze te asaj kohe deyli telegraf
spjegoni mizorite serbe pislleqet e tyre ne vitin 1912 ne trojet shqiptare
keto mizori kan shkruar deri ne mat ne kruje ne fushene albulnes ne shkoder nte shenngjini ne durres kah dibra e shkumbinin lugina e matit ku serbia ishte marr vesh me greqine qe te takoheshin ne shkimbin ne kfij ndersa te fusha e matit vrau rreth 3000 tremij matjan qe i shkoninshkdores ne ndihme
shkodra e rrethuar mbi 6 muaj ne mizorite dhe rrethimin e hekurt serb tregohet s ene mungese te ujit banoret eshkodres kan pi gjak
logjika serbe eesht logjike e nje fare te keqe barbare mizore sadiste e shizofrenizuar

mizori te tilla serbia mund te bej gjithnji e vazhdimisjht ne qdo lloj kohe e periudhe
ku asnjiher ketyre bishave nuk ju besohet
me se miri do te ishte te forcohej shtetti shqiptar ne trojet etnike ku do te behen
armet ma te forta tanke artileri aviacion dhe ushtri e fuqishme kombtare shqiptare qe i ben balle serbit e grekut

ne jemi gjithnjii ne sulm ne shenjester pra qe plan te serbve
te mizorive te tyre per ta shfarosur ne menyrat me mizore

Nji shtet i dobt shqiptar do ta na kushtoj shtrejt me mizori serbe '
qe mund te vijn te kryhen e te behen krime ma mizoret
qe mund te ndegjoj njeriu

ata serbet jan lloje te quditshme ne mese mund te quhen te njeriut

si ka mundesi njeriu te jetoj gjithnji me shansin se kur do ti vie ai shans per te masakruar nji komb dhe a duhet qe shqiptari ta marr shum seriozisht situaten

serbet perseri presin

ndonjeher ne shansin e tyre historik qe u jepet
per te masakruar dhe shfraosur shqiptar

dhe ata serbet ket e presin perse shqiptari nuk mendon te forocoj shtetine te jet prore ne gatishmeri

[angert]

Dhun serbe, tmershme barbare kanibale

rrenqethese mbi shqiptaret


por esht e pakuptueshme, e pafalshme dhe e dënueshme,

që pas kaqë vuajtjeve, vrasjeve e djegieve në Kosovë,

të mund të ketë qeveritarë të përfshirë në korrupsion e sjellje te tilla ku nuk pyetet ndergjegjja per tmerret qe perjatuam

.

Aneksimi shekullor serb mbi Kosovën Nuk është e tëpërt që edhe njëherë t’i bëjmë të njohura për opinion të dhënat historike të pakontestueshme që flasin qartë,

se Serbia ka qenë shtet në miniaturë si Sanxhak i Beogradit,

se zgjerimi i Serbisë është bërë gjithnjë nëpërmjet okupimeve të trojeve të huaja me vrasje e djegie, dhe perkrahjen e ruseve barbar qe vazhdimisht e rrezikojne europen

dhe boten me politiken e tyre pansllave
gllaberuese

e më së shumti syrin ekan te trojet shqiptare sidomos durresin shkodren detin vloren dhe mbare shqiperine .


Këto të dhëna historike e shkencore, dëshmohen edhe nëpërmjet hartës së Enciklopedisë Ruse

të vitit 1817,

ku shihen qartë kufijtë realë të Serbisë në atë periudhë dhe në vitet 1804,1810,1812,1815,1820, 1867,

që janë shënuar në brendinë e kësaj harte.

Kufijtë e sotëm të Serbisë, ku përfshihet edhe Kosova,

janë arritur vetëm nëpërmjet ekspeditave të përgjakshme dhe aneksimeve
serbe
të trojeve të fqinjëve duke perdorur dhunen kanibale

.


Mizoritë serbe ndaj shqiptarëve Mediat gjatë luftës së fundit në Kosovë kanë shkruar se,

në një fshat të Kosovës jeton një nënë shqiptare,

si edhe mijëra nëna tjera shqiptare zemërplagosura,


shpirti i të cilës do të mbetet gjithnjë i trishtuar.


Jo pse në luftën e padrejtë që imponuan serbët në Kosovë,

ia vranë burrin, djalin, para syve ia përdhunuan vajzën e re,

por i bënë edhe gjëmën më të madhe që s’do ta kishte bë as soji i bishave më të tërbuara.

I nxorrën me hanxhar syçkat e djaloshit tre vjeçar

dhe ashtu të përgjakura e të ngrohta e detyruan me forcë nënen shqiptare që ata sy te djalit te saj t’i gëlltisë.
Serb shkja do te thot qenje endyre mbi dhe njerz q enuk e meritojn ekzistencen ne planet
kafsheria e mendjes s e zeze te degjenrimit emndor e shpirterorn te nje lloj bishe qe pretendon tre quhet njeri
Europa kursesi as perrendimi i civilizuar nuk duhet ti merr ne konsiderate keta njerz q e bejne vepra te tilla mizore kanibale manjake bizare

poshtrimi i shqiptarve ishte motoja endrra shekullore e serbit edhe pse erdhen nga stepat mizorite e tyre dhe qka ju pjell mendja ma e zez se e nji gjapri serb do te thot tmerr llahtarisje e kti planeti qe m,ban njerz te till mbi dhe se si mund te mbaj toka kso qenjesh negative
ky film ekziston i filmuar dhe do te ishte mire qe ne yu tube ti prezentohet vendeve boterore qe e gjith bota ta njof serbin mizore kriminal

qenja ma e zeze e planetit e te gjitha kohrave

q te besh me njerz te till si ata te kesh bashkpunim dhe kontakt me ta mos o zot larg shejtanve te tilll shqiptari kurr nuk mund te bashkpunoj me ta por as europa kurr nuk i ka dashur keta mizore por ka nje far politike qe mudneohet te stabilizoj europen per te mos hy ne sherre te mdha me rusine
prandaj europa me nji diplomaci elmon derrin perndryshe me e njoft e njef shum mir se kush jan sllvet ruso serb mizore ortodoks dhe se e mund te bejn ata qfar mizorishe dhe tmerresh qe nuk ekap mendja njerzore


Këtë ia bënë serbët nënës së urtë e të ndershme shqiptare,

si edhe mijëra nënave tjera, shqiptare

të cilat gjithnjë patën në zemër nderin, bujarinë, fisnikërinë,

e të cilat asnjëherë nuk dijtën as të fyejnë e as të ngacmojne askend

populli dardan i bute dhe me shpirte kulturpore i pa fasjhem dhe i sjellshem me shpirte te pa djallzuar te vlerave njerzore qe nuk ka gjenetike kriminale

por i ka ra hise kanibali mizore i ardhur nga stepat ruse krimineli barbar kanibal
serbi i zi bisha e te gjitha bishave kohore te te gjitha kohrave
shqiptari i pa fat e e ka fqi te dera serbijanin kanibal


Kjo është vetëm një grimcë jete që pasqyron imazhin serb në Kosovë ,

te mizorive

një grimcë nga gjithë ato vuajtje shkekullore që i pësuan shqiptarët,

ne pergjithsi

dhe vetem pse jetonin autokton në shtëpitë dhe trojet e veta.
Por shqiptarët kan gabime fatale
kundeer ketyre bishave esht dashur te marrin masa vetmbrojtese
qdo shtepi te mos hante buk por te ksihte armen qe do ja kallte serbit zoorret me barot
vetem barotin e njeh britma e tyre histerike dhe kur bien ne doren e shqiptarit te puthin prapanicen duke kerkuar mshirë ja pra qfarq enjesh jan se a duhet dhene mshiren kti lloji barbar jashtplanetare le te vendos vet shqiptari
le te analizon poer barbari te tilal jan be nga serbet edhe ne shqiperi



Hordhitë ushtarake, policore dhe paramilitare gjakatare serbe në luftën e fundit në vitin 1999

dogjën qindrta mijëra shtëpi,

vranë e masakruan djepa

dhjterëa mijëra njerëz të pafajshëm, duke prerë koka fëmijësh me hanxharë,

duke vra pleq dhe duke përdhunuar mijëra vajza shqiptare.


Ata me dhunë të paparë në rruzullin tokësor, duke djegur, shkatëruar dhe grabitur fshatra dhe qytete të tëra,


detyruan të shpërngulen afër milion shqiptarë nga Kosova.

Libri që duhet përkthyer dhe shpërndarë nëpër botë Libri “Rrëfimet e femrave të dhunuara gjatë luftës në Kosovë”

i autores Luljeta Selimi, është një argument i fuqishëm për Kosovën.

Secili që do ta lexonte këtë libër, do të rrënqethej kur do të kuptonte se çfarë krimesh kanë bërë serbët edhe ndaj femrave shqiptare në Kosovë,

dhe se me siguri bota do të kuptonin e bindeshin që pa mëdyshje të jenë në anën e shtetit të ri të Kosovës,dhe shqiptarve duke u larguar per hire te zotit nga serbi sepse zoti i urren serbet nji dit ai ka per te ua derguar tmerret me te mdha mbi dhe atyre
syt e atij fmiu shqiptar tre vjeqar

do ti dalin serbise vet para deri ne shkatrrimin e serbit mbi dhe
ata asnjiher nuk ka per ti dashur as toka as yjet as dielli sepse jan te till siq po deshmohet qe kan be masakra q e nuk i kap mendja njerzore sa te degjenruar q ejan
si fare ata do te shuhen neper tmerre qe zoti ka pregatitur per ta ndersa ferri per ta nga

zoti esht menduar si ferri ma i zi ku ata do te lajn mekatet shekullore te zullumeve te tyre te pergjakshme

serbet kan nxjerru sy edhe ne sangjak ne bosnje ne shqiperi ne lume ne mat ne shqiptar te maqedionise e n e peshkopi ne has ne malsi ne dukagjin e deri ne fushat e albulenes

ndersa me ardhjene tyre te dynjeve slave mizorit e tyre ne trojet shqiptare nuk ka shenim qe i numron e i spjegon por gojdhaanat tregojne tmerre te pa shembullta ne pla net



POPUJT E BOTES DO TE JEN NE ANEN E SHQIPTRAVE GJITHMONE NE ANEN EPOPULLIT ANTIK TE SHUMVUAJTUR DHE TE PA DJALLEZUAR
në anën e të vërtetës.

Ja disa grimca nga ky libër.


Ma pushkatuan nënën e vëllanë, kurse mua më dhunuan dhe trupin tim e masakruan për së gjalli me cigare.

Një nga mjeket deklaron se,”Vajzës së dhunuar i ishte shqyer mitra dhe se në organet gjenitale i kishn futur rërë,

këmbët i kishte të gërvishtura dhe mes dy gjinjëve me majën e thikës kishte të vizatuar kryqin serb”.

Ose rrëfimet e tjera,rrenqethese

Fëmijët vajtonin mbi trupin e përgjakur të babait të tyre të vrarë,

e mua më çnderonin vetëm disa metra larg tij”pasi ma vranë djalin,

mua më çnderuan disa ditë me radhë”,

Djalit dy vjeçar ia prenë veshin dhe tre gishtërinj, e pastaj më dhunuan
“Më dhunuan para syve të nënës


Më dunuan e ma prenë gjirin”, “Cigaren e ndezur e fiki në gjinjtë e mi
me thikë shkruan fjalë serbe mbi trupin tim, “

Më detyronin t’i shiqoja femrat që po i dhunonin me radhë”,
pas i më dhunuan, m’i hoqën thonjtë me dana

“Motrën e mbytën me kundak të pushkës”, “14- vjeçarja u dhunua në borë”,

“Pasi e dhunuan 13-vjeçaren e hudhën në pus

Më çnderuan para syve të babait dhe nënës
Në muajin e tetë të shtatzanisë më përdhunoi para vjehrës dhe burrit,

e pastaj më goditi në gjoks e në bark dhe linda fëminë e vdekur”,

Më dhunuan dhe në krah ma vizatuan kryqin serb”

Pasi i çnderuan tri vajza, ua prenë organet gjenitale”….

Ky libër është dashur menjëherë të përkthehet në gjuhët e huaja


dhe tu adresohet të gjithë ambasadorëve në Këshillin e Sigurimi të OKB-së,


Unionin Evropian, Këshillin e Evropës,


Grupin e Kontaktit dhe tërë burshtetasit evropianë e botërorë,


që duke e lexuar këtë libër ta kuptojnë më mirë e një herë e përgjithmonë,

se çfarë krimesh shtazarake kanë bërë serbët ndaj shqiptarve të pafajshëm

dhe sidomos ndaj vajzave dhe grave shqiptare

Me qëllim të sensibilizimit dhe përkthimit të këtij libri dy viteve të fundit ne ju kemi dërguar Letër të hapur


Qeverisë së Shqipërisë, Qeverisë së Kosovës, Lidhjes Shqiptare në Botë,


Këshillit Kombëtar Shqiptaro-Amerikan dhe biznesmenëve shqiptarë,

por për fat të keq pa asfarë suksesi.

Kushdo që do ta përkthejë, botojë dhe shpërndajë nëpër botë këtë libër, do ta nderojë veten dhe do të bëjë gjënë më të çmuar për Kosovën dhe çështjen shqiptare.

[angert]

Poshtersia e biznesmenve shqiptarë qe llomotisin per patriotizem


por asnji liber te autoreve nuk e sponzorizojnë

kjo sjellje ndaj autoreve te librave qe nxjerrin te gjitha faktet dhe dhunimet
e veprat mizore kriminale kanibale serbe kjo sjellje nga ana ebiznesmenve dhe shtetit e shtypshkronjave qe jan aq te ndyra qe marrin qmime aq te larta per nji botim
e qe nuk mund ti quaj tjeter per veq tradhti q ebejne ndaj veprave qe nxjerren si libra ne sherbim te atdheut
turp e faq e te zeza paqin te gjith hajnat qe pe r nje pare hanë baglen aq te vogel ekan shpirtin



veprat kaq te vlefshme dhe ngjarjet krimet mizore

te cilat duhet te botohen si libra e duhet te jen te perkthyera ne te gjitha gjuhet e
botes e nuk botojne shtypshkronajat falas ato shtypshkronja duhet djegur me themel nuk na duhen a to kasfshë qe jan

te pa zemer dhe jan kaq shtypshkronja qyqare pa anji gram bujarie

dhe bëmiresie per atdhe atdhetaret librat nuk i kan per evete por ne sherbim te popullit ndersa shpenzime ne kushte te dobta kan bë

me shpenzimet e veta per ti mbledhur faktet dhe kan

humbur kohen neper kontakte
duke i kekruar ato fakte direkt nga njerzit qe i kan perjetuar








mendoj se hajnat dhe biznesmenet tane duhet tredhur

te gjith biznesmenet shqiptar qe silen me indiference ndaj gjërave te mdha kombtare
si dhe te gjith hajnat dhe demagoget e pisat te cilet dihen se cilet jan me besoni me vjen me vjell kur i shof disa fytyra te tyre ne televizion

sa te pa ndenja jan sa egoist jan dhe llomotisin e krekosen me do far paraqitjesh qe


vertet nuk shihen me sy do ua kisha konfidkuar pasurine se me dalalvere e kan bë

jan tipa te pa emocion njerzor

Quditet njeriu sjelljen e tyre dhe te te disa te tjerve qe kan shum mundesi

e ndaj librit shqip e talenteve qe jan te mjere e te lanun pas dore total

si dhe sejlljet e tilla mjerane indifrente
qe po e tregojne biznesmenet shqiptarë

mbi treqind libra kan mbetur pa u botuar me fakte te mizorive serbe e qe jan ne permbledhje shkrimesh qe autoret nuk kan para per ti botuar

per shkaks e shtypshkronjat ua pijn gjakun krijuesve me shtrejtesi qmimesh e qeveria shperdoron miliarda e biznesmenet as ksuh nuk e qan koken per njerzit qe mundohen te bejn diqka ne sherbim te atdheut

poshtersi e pa shembullt kulm i injroances dhe indiferences jo vetem ndaj librit por mos interesim per asgjë edhe ndaj diaspores edhe ndaj shumqkaje qe ka zhgenjyer aq shum njerz sa qe njerzit kapen koken en duar dhe iken edhe ne alaskë
ne fund te botes kahdo q e munden
per te mos ja pa ma syt ktyre kriminelve mashtruesve demagogve
siq thonin ata

nga sjelljet e tilla te pa shpirtë te disa njerzve
iku nji numer i madh i popullsis jasht trojeve shqiptare

tipat si kta kaq indiferent ma te ftoft as bora e as akullnajat nuk do
ti lindndin

keta pasanik qe mund te silleshin shum ma mirë me krijuesit e pendes nuk u sollen kurqysh hiq sidomos shtypshkronjat qe tash ma disa kan para sa te duash as nji flete nuk ta shkruan pa para ose per te pritur per borgjin

ata qe

marrin nga dora e autorit te varfer para per nje liber qe shkruhet per qeshtje kombtare


para per nje liber te dhumes mizore nga serbet

te tilla shtypshkronja duhet me ja djeg komplet

ato shtypshkronje ato lloj qenefesh bizare




qe nuk sponzorizojn libra te shum talentve shqiptarë

q e po i sjellin faktet mizore
te serbve

dhe kan para sa te duash i hedhnin parate neper toke ne ahengje duke perdredhur bythet me rruspija

e ju myken parate e nuk i japin per nje qellim

kaq te rendesishem per komb e atdhe ku esht lindur







shtypkshronjat tradhtare te poshtra qe kur esht fjala per nje veper kaq te rendesishme nuk e botojne
falas se nuk kan aspak bujari as atdhetarizemn por jan thjesht te pjellur qenefa e shkuar qenefve
turp i zi mjeran tradhtare



te gjitha shtypshkronjat ne kosove dhe ne shqiperi do i kisha demoluar e thyer
qe sillen keshtu me keto qmime mizore ndaj autorve te varfer


ndersa biznesmenve te till te pa ndjenja kombtare ua kisha shitur dhjet mij euro nje
buke atyre dhe familjeve te tyre le te shofin s q esht i mjeri e mjerimi



biznesmenet duhet injoruar dhe izoluar atyre asnjiher toka shqiptare

nuk ua ben halla se si po sillen as nuk ua shef atyre hajrin


ne te vertet ata po tregohen mosmirnjohs dhe jan do far baksuzash kot




sikur te isha ne vend te atyre shteteve ku ata e ushtrojn biznesin

do ua kisha ndaluar biznesin ne ato vende me ligj

duke ju kekruar llogari se perse nuk i ndihojn njerzt e vet

do ua ksiha ndaluar per shkaqe morale

biznesin ne ato vende do i kisha thene kur nuk je per njeruin tend nuk je as per mua
zhduku nga dheu im shko kah te duash -
ti nuk je njeri nuk e ndihmon kombin tend dhe do ja kisha prishur letrat -

egostet e m...... me dner me thane sa te poshter po tregohen



nga njiher me vjen nje far nervoze ne momente dhe inati ne ata qe keshtu po sillen

me kaq mosperfillje ndaj gjërave me te renda te kombit shqiptar

te gjith pasurinë e biznesmeneve shqiptarë do te ua kisha djegur

le te mbeten edhe ata te varfer meqense jan kaq egoist e nuk sponzorizojn vepra te tilla kaq serioze ndersa shtypshkronjat vertet jan treguar te ndyra e te pa njerzishme po si ka mundesi qe nje liber i till te mos shtypet shqip falas

vertet qenje te poshtra po tregohen

shtypshkronjat shqiptare do i kisha demoluar dhe thyer krejt makinerite per shkak te sjelljeve te tilla si ka mundesi sa e sa libra te fakteve te krimeve me te shemtuara
serbe nuk i botojne qfar lloj kafshe janketo shtypshkronja -

ket po e them ne nji nervoze qe nga njiher me ndezet aq fort


po qeveria si nukm arriti ta bej nje shtypshkronje falas per keso raste

nuk e kuptpoj

ket sjellje kaq indiferente ndaj ktyre tmerreve-fodulliste mendjemadhe


NE PRA E patem shansin historik ti tregojme botes se kush jan kriminelet serb

me libra te perkthyera ne gjuhet ebotes

dhe brezave tone

vertete jami befasuar pas lufte me sjelljet e shum kuj

dhe i zhgenjyer deri ne palce -

qeveria luan me miljona e ministria e kultures tallet me njerzt

e varfer

e te talentuar --------- qe jan te afte per shkrime e nxjerrje faktesh
---te mizorive serbe ---- vetem pse keta te mjeret nuk jan

hajna




por njerz te ndershem qe duan te nxjerrin ne drite diqka per kombin


qe mundohen te nxjerrin ne siperfaqe krimet serbe dhe fakktet duke vrapuar me shepnzime te vetat gjithkah falas -



po qfar q everie e njerë zish kemi ne te mjerët

po le te shembet bota se nuk i kisha derguar kurfar vote atyre as nuk isha dalë per te votuar

as nuk do ja kisha pa syt ë as per te ja degjuar zerin e mitingut

partiak te rrenave

do i kisha bojkotu komplet

bari do kisha ngrene per mos me pas punë aspak me ta -hiq kurfare

po si ka mundsi keso sjelljesh ndaj autorve te librave
me kaq falte e vlera te siellen kaq indiferent

si ka mundesi ket indiference ndaj qdo gjëje kombtare

dhe vetem hajni vjedhje korrupcion grabitje


dhe nese vazhdon keshtu me shkeljen e pamshirshme te njerzve te ndershem

ne kohrat q e vijne ka per tu be revolucion i pergjakshem i shqiptarve


ku e gjith pasuria do te ju merret hajnave seps e kan vjedhur

qe jan pasuruar duke vjedhur kombin dhe jan te pa ndjenja kombtare

edhe nes ekan vjedhur se paku te kishin ndjenja kombtare por edhe po duan pasuri edhe pa ndjenja kobtare kjo nuk shkon sinqerisht

[angert]

Adem Jashari - legjenda e Kosovës

Ka ndodhur shpesh që njerëzit kanë lidhur do traktate të fshehtë midis jetës së tyre dhe vdekjes. Brenda këtij traktati janë dimensionuar jo vetëm fati i njeriut por edhe i trojeve që e lindën dhe i përkundën djepin. Më tej, ai ka ngarendur jo më nëpërmjet trilleve vetiake, por ka mbetur stoik në qëndër të shkulmeve të erërave dhe furtunave duke u shndrruar sakaq në Protemete të kombit të vet. Olimpi i tij nuk ka asnjë të përbashkët me mitet e fqinjit tonë jugor. Ky mal mitik, më së shumti gjendet në zemrën e një burri a të një lisi, nëpër degë të të cilit duhmat e lirisë grishin shpendët ogurbardhë të vazhdimësisë së jetës.


Shkruan Eugen SHEHU

Prej Olimpit të shpirtit, Adem Jashari ka kundruar kurdoherë Drenicën martire, Kosovën kreshnike, kufijtë e rudhur etnikë, ashtu si fytyra e një gruaje të mbytur brengash. Drenica! Kjo vatër e ngrohtë e shqiptarizmës, kjo derë e çelur e burrërisë, ai kuvend emblematik për lirinë, ajo strehë e sigurtë e flamurit dhe shqiponjës brenda palëve të mëndafshta që gatitet të marrë rrugën nëpër furtuna. Drenica! Aty më së pari Kraleviq Marku, i turpëruar dhe munduar prej Musa Arbanasit, shekuj më parë, thërriste në ndihmë gorska vilat (zanat e malit) dhe ato nuk iu përgjigjën. Gorka vilat u trembeshin çiltas zanave shqiptare sepse këto të fundit, sipas besimit shqiptar të kryehershëm, ishin kurdoherë në ruatje të trimave që luftonin për të mbrojtur trojet amtare, prej pushtuesve të huaj.
Drenica e Shotës dhe e Azemit, një shpërfillje e hapur ndaj Londrës së vitit 1913, një përballje e mundimshme ndaj dhunës dhe gjenocidit serb, përplasje tragjike fatesh njerëzore përmes kumbimit të këmbanave të ferrparajsës. Një çift yllor shqiptarësh, të cilët atëherë kur bashkëkombasit e tyre i thërriste vdekja (nisur ç`prej Beogradit) ata i përgjigjeshin jetës me jetën e tyre, i përgjigjeshin të ardhmes me pushkët, fishekët, trimërinë dhe më pas me pranverat e tyre. Drenica e Shaban Polluzhës një kështjellë gjaku dhe eshtrash, në detin e asaj murtaje të kuqe kur vëllau vriste vëllanë për hirë të disa dogmave ardhur prej Uraleve. Por kësaj radhe, gjëmimi i armëve të Polluzhës me burrat që e rrethonin, nuk do të ndante asesi në Beograd. Ato gjemime do të ngarendnin deri në dyert e kancelerive të Evropës, duke u shndruar në muzikë funebre jo vetëm për të ardhmen e shqiptarëve, por të krejt popujve ballkanikë, të cilët do të jetonin në terrin e gjatë të diktaturës komuniste.Çfat i madh për Drenicën, për ata male, livadhe dhe ujra që e rrethojnë! Ajo i kumtonte Evropës shpirtin e trazuar shqiptar, që nuk mund të regëtinte përmes kënetës e baltrave të regjimit totalitar, por që rrihte deri në çastin e mbramë për lirinë e amëshuar. Tek e mbramja, lashtësia dhe lavdia e Drenicës, është një pikë takimi e historisë së shqiptarëve, simbol recistence i pakontestueshëm në çdo kohë.
10 vjet pas ciklonit Polluzha, më 28 nëndor të vitit 1955, në Prekaz të Drenicës, së bashku me të qarat e një foshnje, Drenica do të parandjente një tjetër kumt mesianik. Drenica dhe krejt trojet shqiptare, duket se përshkënditeshin nga lindja e djalit të tretë në kullën e Shaban Murat Jasharit. Ardhur vonë asaj mbrëmje në shtëpi,plaku trim Shaban duke kërkuar një rast sadopak të fshehtë për të kremtuar festën e të parëve të vet, 28 nëndorin ka thyer zakonin e burrit (nuk e shohin fëmijën e sapolindur) dhe ka mbështjellë djepin me flamurin kuqezi. S`ka munguar baca Shaban të verë edhe alltinë mbi flamur, duke shpallur në këtë mënyrë kredon e përjetshme të fisit të vet, luftën pa fund ndaj shkijve dei në agun e bardhë të lirisë. Kjo skenë madhore do të merrte udhën sakaq drejt eposit. Eposet shqiptarë kanë ligje tejet të rreptë për mesazhet që bartin dhe përcjellin.
Ç`ka e rriti djalin Adem? Trishtimi i përhershëm për Kosovën e mbuluar në rroba të zeza robërie. Nderimi i madh për të parët e tij, të cilët e patën mbrojt me pushkë dhe jetë çdo pëllëmbë të Drenicës dhe tokës arbërore. Respekti për krejt ata breza që ndonëse provuan mbi supe makinën dhunuese të mizorive serbe, askurrë, edhe në çastet më të rëndë nuk e humbën besimin në ditën e bardhë që do të agonte. (Kreshnikët e dikurshëm betoheshin në diell, ndonëse ky ishte elemnt parapagan). Herët ai do të ndjente në rininë e vet, se e ndante një mur i madh prej mitit të egër serb, i cili justifikonte shfarosjen masive të shqiptarëve nga trojet e tyre autoktone. Herët ai do të mësonte prej të atit se trimëria e burrit nuk mund të filloj tek dera e fqinjit. Ndërsa nga e ëma, gruaja Zahide (derë bajraktari prej Gecajve të Llaushës) do të ndigjonte këngët e trimave, ato këngë që rridhnin së bashku me borërat dhe ujrat e Drenicës, drejt dhe në eposet trimërore shqiptare. Këto e rritën trimin Adem, siç rrisin furtunat shtatin e lisave.
Herët, Adem Jashari e pati kuptuar se themelet e Jugosllavisë ishin ndërtuar mbi një keqkuptim dramatik të etnive dhe aspak mbi grehinën e një demokracie autentike apo shteti të së drejtës. Në mënyrë të qëllimshme për gati katër decenie me radhë një terror sistematik, një dhunë fizike dhe emocionale është ushtruar nga Beogradi, veçanërisht mbi shqiptarët etnikë. Një propagandë shumë aktive, do të thoja marramendëse, ka dashur kurdoherë të merrete në mbrojtje këtë genocid therës e tragjik, duke dashur të shmangë përgjegjësitë nacionale-kolektive të serbve. Mjerisht jo vetëm Jasharajt por krejt viset etnike të Kosovës dhe Maqedonisë shqiptare, e patën kuptuar si një doktrinë lehtësisht të perceptueshme se njeriu nuk mund të urrej askënd për shkak të një instikti të lindur, përkundrazi ka një shkallë urrejtje përmes së cilës ai patjetër duhet të kalojë. Mendoj të jetë kjo, ndër arsyet kryesore që pas çdo ngjarjeje luftarake për ndryshim të kufijve, opsioni më normal i serbëve të zbritur nga Uralet e largët, ishte “etnicko çistennje” (alias spastrim etnik) më ç`rast do të mund të “garantohej” struktura e ardhshme racore e gjallimit të kolonëve serbe, në tokat e pushkatuara me forcën e armëve.
Në mënyrë të veçantë, në fillim të viteve 80-të të shekullit që lamë pas, atëherë kur në shtëpinë e madhe të Jasharajve në Prekaz nisën kuvendet e fshehtë se si mund të përballej me makinën ushtarake të Beogradit, kur aty mësynin bujtës ç`prej Mitrovice në Prizren, ç`prej Bujanovci në Karadak, bijtë e Kosovës martire patën shkuar në zgrip të dhimbjes shekullore. Për ta nuk kishte asnjë dyshim se Beogradi për të ripushtuar sërish “djepin” serb mesjetar, duhej jo vetëm të nëpërkëmbëte, poshtëronte e nënshronte popullatën joserbe, por tek e mbramja vlente t`i shfaroste krejt ata. Shqiptarët në këtë këndvështrim duhej medoemos të ishin të parët ngase luftrat e shekullit ishin dëshmi e “kokfortësisë” të tyre, ndërkaq sipas besimeve mjeranë të ortodoksizmit dhe dogmave fanatike të tij, popujt me fe islame duhet të shporreshin nga jugu i Ballkanit. Në këtë kontekst, dhuna e institucionalizuar e Beogradit, gjente strehë të sigurtë dhe përkrahje të kahershme nëpër kishat plot temjan të Moskës së kuqe.
Kur Jasharajt, Lushtakët, Kodralitë apo Mehajt nisën të ideojnë lëvizjen ilegale në Drenicë, kur burrat e këtyre shtëpive përgatiteshin të mateshin me stuhitë serbe,në fillim të vitit 1986, Akademia e Shkencave serbe, nuk mungoi të hedhë në pazar të ideve famëkeqin Memorandum të së radhmes. Me një cinizëm si rrallëkund në historinë e shkencës, këta akdemikë patën dalë asaj kohe me idenë e kobshme (çka parashihte lumenj të tjerë gjaku) që serbët duhet të jetojnë në një vend unik dhe të vetëm. Me këtë akt të paprecedent në histroinë e marrëdhënieve midis etnive të ndryshme, ata parakuptonin faktin që kudo ku kishte qoftë edhe një grusht serbë, duhej patejtër me çdo mjet dhe mënyrë të zhdukeshin nga faqja e dheut fqinjët e tyre, anipse ata jetonin në trojet etnike të të parëve, anipse bëhej fjalë për egzistencën e vetë racës njerëzore.
Ç`ka qënë nata e 30 dhejtorit 1991 në Prekaz? Asgjë më shumë se mundimi dhe shpresa e Beogradit për të sendërtuar hakmarrjen gjakatare ndaj shqiptarëve. Me qindra policë me uniformë ose të fshehtë, me dhjetra armë automatike, mortaja dhe topa rrethuan bijtë e Kosovës martire, me të vetmin qëllim për t`i vrarë ata, me të vetmin qëllim për t`i “trembur” të tjerët për të shuar qysh në lindje vullkanin epokal të lirisë sonë. Nxjerrin pushkë Mehajt, shënojnë mbi aradhën serbe Kodralitë ndërsa vëllezërit Rifat, Hamz dhe Adem, duke dalë prej kullavë lëshojnë piskamën: Po a duen me na rrëmbye te sotmen dhe të ardhmen o heeee! Zërat e tyre të përzjerë me krismat e armëve janë përlasur faqe më faqe të maleve të Drenicës. Nuk dihet me saktësi a kanë gjëmuar malet apo vetë historia e gurëve dhe drurëve, në asht të të cilëve, është ruajtur vetë klithma e lirisë. Kur liria klith, më parë se të zgjoj sy dhe shpirtra të fjetur, ajo depërton në kujtesën e kombit. Ç`prej 31 dhjetorit të vitit 1991, atëherë kur makina ushtarake serbe do të largohej e mundur prej Prekazit,në librat e policisë sekrete të Beogradit, do të shkruhej me të mëdha emri i Adem Jasharit.
Ç`ka qënë vallë nata e 25 nëndorit 1997 për policinë e sekrete serbe? Përse ata i janë vërsulur kësaj radhe në mënyrë tinzare të ftohtë si vdekja, lagjes Binakaj të Vojnikut? Dhe ndërsa këta u afrohen lagjes dhe shtëpive të shqiptarëve, gurët dhe drurët, në memorien e tyre, në mënyrë të vetvetishme sjellin ndërmend një prej masakrave të Çeklicës, shekuj më parë, masakrë “e pastër” e ortodokzismit të egër ndaj myslimanëve. Ende sot, në eposin gojor mjeran të Serbisë këndohet e “famshmja” këngë kur Vojvoda Batriç i raporton peshkopit Danilo dhe abatit Stefan:“Myslimanët e Çeklicës na ikën,
Kështu që prej tyre vramë pak,Por dogjëm vatrat e tyre,Çerdhe dervishësh dhe xhami turke,Bëmë me to një pirg të mallëkuar.Që të mbetet si shenjë për popullin.”
Ndërsa në kullat e lagjes Binakaj dëgjohen krismat e para të pushkëve kriminale serbe, në luginën midis Llaushës dhe Rezallës së Re, burrat e armatosur prijnë pas Adem Jasharit. Vetëtima dhe stuhi nuk mund të mbrrinin dot më shpejt në shpatet edhe grykat e Vojnikut. Sërish ndizet e ashpër beteja dhe për policinë e fshetë serbe nuk është e vështirë të kuptohet se gjëmimi i armëve i shpërndarë tejendanë maleve të Drenicës është Adem Jashari, ai që përkrahu studentët e Prishtinës më 1981, ai që ngarendëte çdo 28 nëndor me flamur kuqezi në gjoks, ai që përball me eprorin e policisë serbe Rajkun gjatë demonstratave në Skënderaj, ai që e pat kthyer kullën e vet në simbol të vetëdijes nacionale për krejt drenicarët. Natyrisht, në rrjedhën e ngjarjeve, serbët asesi nuk mund të kishin rënë në befasi. Ata qenë përleshur gjatë këtyre anëve me Azem Galicën, ata patën humbur qindra ushtarë të tyre dhe çetnikë në pranverën e vitit 1945, në luftë kundër Shaban Polluzhës, tashmë do t`u duhej të luftonin kundër burrit të Prekazit Adem Jashari.
Llogaritë e serbve në Vojnik nuk dalin. Ata tërhiqen sërish në mënyrë tinzare për të kryer dy ditë më vonë një prej akteve të shëmtuar dhe të mynxyrshëm, vrasjen e mësuesit të nderuar Halit Geci. Gjendja depresive në të cilën ndodhej policia e Beogradit, ërërat e forta të shovinizmit dhe të serbofobisë në disa mjedise paranojake, favorizonin radikalizimin dhe ekstremizmin serb. Kjo simetri mjerane për shpirtin dhe moralin e një kombi, duhej të flakej. Por atje ku nuk mbërrin dot fjala, atje ku mëria etnike urdhëron krime ndaj fqinjit, që vetëm fati ta solli aq pranë, atëherë fjalën e vet e thotë gryka e pushkës, e mbajtur sigurisht në duar trimash. Në 28 nëndor 1997, ndërsa varri i mësuesit të nderuar Halit Geci mbulohej me kurora lulesh nga gjithë Kosova martire, në funeralin e rastit shfaqeshin ushtarët dhe prijësit e parë të Ushtrisë Çlirimtare e Kosovës. Një simbolikë e çuditshme lidhte në këtë datë, ngritjen e flamurit në Krujë prej Gjergj Kastriot Skënderbeut, në Vlorë prej Ismail Qemalit dhe pothuajse 85 vjet më pas, ky flamur qëndronte bri dëshmorit të rënë dhe të atyre burrave që mbartnin mbi supe përgjegjësinë e ardhmërisë së trojeve etnike kosovare.
Pos simbolika e mësipërme, në mënyrë depërtuese do të nderej jo vetëm në rrafshe të datave tona kulmore, por edhe në ditlindje të zakonshme. Adem Jashari pat lindur pikërisht më 28 nëndor dhe i jati Shabani e pati mbështjellë me flamur kombëtar. Profecia e lënë disi në periferi të memories familjare, priste tani, në fundshekullin e trazuar të realizohej prej një numri shumë të madh njerëzish se kulla e Jasharajve. Drenica i kishte çuar sytë vetëtimthi tek ai burrë shtatlartë, me mustakë, me zemrën e madhe dhe sytë që ndriznin zjarre dashurie. Por këtë ndjenjë të atdhedashurisë së natyrshme, Beogradi në mënyrë krejt të qëllimshme e konfronton me fjalën terror, duke dashur të mbulojë varganin e krimeve të veta me gjethen biblike të lules. Ende sot pas kaq vitesh, shqiptarët në Kosovë duket se nuk e kanë harruar rënqethjen që kanë ndjerë pas deklaratës së Milosheviçit që : “Ata që në Jugosllavi, e mbështesin terrorin shqiptar, i japin një goditje serioze Serbisë dhe Jugosllavisë. Serbët dhe malazezët, nuk kanë mbetur vetëm këta të fundit. Çdo vatër në Serbi, është gati që nesër të niset për Kosovë. Sepse “shovinistët shqiptarë” e dijnë mirë siç e kanë pas ditur dhe më parë e duhet ta dijnë edhe në të ardhmen që nuk do të kenë dhe nuk do të pushtojnë kurrë, qoftë edhe një gisht të vetëm tokë serbe dhe sidomos as që do ta kenë e as që do të mund të pushtojnë Kosovën dhe Metohinë”.
Totalitarizmi nacional-shovinist i urryer serb, çdo ditë e më shumë, nxirrte në shesh, etjen tragjike për gjak shqiptarësh. Gjak në Prishtinë e Skënderaj, gjak në Ferizaj e Pejë, të vrarë e të varrosur përmes hymnit kombëtar shqiptar në Drenicë, të masakruar në vise të tjera në afërsi të Maqedonisë shqiptare. Evropa e cila i ruante ende në memorie krimet e fashizmit po shihte jo pa vëmendje se komunizmi në agoni, ai që dikur qe predikuar si vëllazëri e miqësi e paskajshme, tanimë me metodat e dhunën e përdorur ndaj njerëzve, ia ka kaloka edhe fashizmit. Ky socializëm i dekompozuar u shfaqka plot gjak e kocka ashtu si në tragjeditë e lashta të Sofokliut, por kësaj radhe duke patur për skenë, Evropën e mikluar prej teorive perverse të kombit të kulluar serb, predikimet për vrasje, sadizmin dhe terrorin psikologjik të marrë si masë ndaj “terroristëve” shqiptarë, tek e mbramja, ricikloi edhe një herë (ndonëse tani në kushte më të pafavorshëm) shpërfilljen e saj ndaj kombit të vjetër të Ballkanit, i cili ndonëse u përgjysmua në shekuj, nuk iu nënshtrua asnjë lloj sundimi, përkundrazi ruajti, ngriti dhe lartësoi dinjitetin e vet kombëtar. Adem Jashari, padyshim, mund të merret si shëmbëlltyrë e kësaj rezistence në vise të Kosovës. Ai dhe burrat që e rrethonin në ato vite, duke i thënë “ndal” masakrave rituale në viset shqiptare, u thoshin “ndal” në të vërtetë hakmarrjes së verbër të saj, cinizmit antievropian, lëvizjes tejet të rrezikshme për t`u kapur pas miteve ndjellakeqës dhe jo pas realitetit që ofrojnë zhvillimet.
Në ditët e para të marsit 1998, soldatska serbe kryen mizori në fshatrat Qirez dheLikoshan. Popullsia e pambrojtur e këtyre viseve u gjend në mënyrë të beftë nën shiun e predhave të automatikëve, mortajave dhe topave të kalibrit 75m/m. Por ajo gjendet e pambrojtur edhe ndaj opinionit evropian, i cili nuk ka kohë dhe mundësi të merret me kosovarët. Sa për Beogradin, aty edhe disa opozitarë të Milosheviçit, janë të zhytur këmbë e kokë në nacionalizmin famëkeq të Serbisë së Madhe, duke u shndrruar me dashje apo pa dashje në vegla të kësaj politike mjerane. Policia e fshehtë e Beogradit, ndjek lëvizjet e vullnetarëve të Ushtrisë Çlirimtare e Kosovës dhe e bindur se Adem Jashari është simboli dhe shtylla kryesore e kësaj qëndrese shqiptare, ndërmerr hapin tjetër. Ajo kërkon të shuajë me zjarr dhe hekur jo vetëm qëndresën e burrit 42 vjeçar por krejt kullat e Jasharajve, duke dëshmuar se është njëherëzi pjellë e krimit dhe nënë e tij.
5 maj i vitit 1998 do të vinte përmes një agu të mynxyrshëm në vise të Drenicës. Topa, mortaja, kallashnikovë, një arsenal i tërë metalik në përballje me kullat e Jasharajve në përballje me ata burra që mbartnin mbi supe peshën e Kosovës së robëruar. Elaboratet serbë, të ndjerë keq e më keq kundruall shpresës së shqiptarëve për pavarësi tashmë nisnin falangat e mëdha kriminale drejt kullave paqësore në Prekaz me synim se do të mund t`i prisnin udhën lirisë që ishte nisur. Nuk munguan as tanket dhe zhurma e tyre u parandje qysh larg Prekazit. Intuita e çuditshme malësore parapa lumenjtë e gjakut që kërkonin shtretërit e rinj të tyre, nëpër gryka të Drenicës. Burrat e Jasharajve mblidhen saora dhe mendojnë që pleqtë dhe fëmijët të largohen nga kulla. Baca Shaban nuk pranon. Gratë gjithashtu. Fëmijët kanë besim tek të parët e tyre. “Na kjoftë dit e hajrit “ mund të thotë Shaban Jashari dhe tok duart me djemtë. Ademi ajo shqipja e rëndë hypur në shkëmb, rregullon armët dhe jep porositë e rastit. Ka momente në jetën e njeriut kur ai e sheh me sy vdekjen, por e shpërfill atë. Ngase mund të vij kjo shpërfillje që i zbardh faqen burrit, atit, djalit apo nipit? Vështirë të depërtojë shkenca deri aty. Por sigurisht depërton ndjenja e thellë, e mrekullueshme, askurrë e vjetëruar e dashurisë për atdheun, kombin, të parët dhe pasardhësit e tu.
Në orë të tëra në ato kulla përleshej jeta me vdekjen. Jetën e mbronin pushkët e Jasharajve, vdekje e donin shpura e Millosheviçit, e të çmendurit të mbramë të Evropës. Faiku dhe Aliu, Shabani dhe Halili, Isai dhe Beqiri, Sherifi dhe Nazmiu, vunë gjokset e tyre përballë soldatskës serbe, duke i rikthyer në kujtesën e gurëve të Drenicës, betejat emblematike të luftëtarëve kosovarë në vite. Adem Jashari, me trimërinë dhe guximin prometeik të tij, ishte shpresa dhe zemra e të gjithë luftërtarëve të tjerë. Policët e Beogradit ngarendinin pas blindave dhe botës së hekurt të armatimeve pasi patriotizmi i tyre ekstrem, ishte i përvetësuar nga përrallat e mitologjisë serbe, ndërsa Adem Jashari dhe familja e tij po i shndrronin kullat e tyre në Prekaz, në karakollet e parë të qëndresës shqiptare, të asaj qëndrese e cila lidhej me mijra fije, me vetë agzistencën dhe ardhmërinë e kombit tonë. 38 dëshmorë të Jasharajve flasin më mirë për këtë.
Janë 38 varre pranë e pranë në Prekaz. Janë 38 monumente të asaj që quhet qëndresë kombëtare. Midis tyre ( duket se ende komandon , jep dashuri e shpresë) Adem Jashari, simboli i nderit, burrërisë dhe trimërisë së Ushtrisë Çlirimtare e Kosovës. Guximi me të cilin ky burrë priti aradhat e Milosheviçit në kullat e tij, shfaq një tjetër dimension të shqiptarëve në kapërcyell të shekullit të 20. Flijimi familjar, ky kapërcim elegjiak i dhimbjes njerëzore i kujtonte Evropës se thika serbe po shkonte në asht të shqiptarëve. Përmasa e re e përftuar në këtë rast, të jepte mundësinë të zbrisje shumë thellë, aty ku ndodhen ende sot, rrënjët e tragjedisë midis dy popujve ballkanikë. Me humbjen fizike të Adem Jasharit, mendoj se nacionalizmi i ndershëm shqiptar, humbi në shekullin që lamë pas, një ndër figurat e spikatura të identitetit të vet. Ndërsa liria dhe pavarësia e Kosovës vlen të shihet kurdoherë, si një rikthim i këtij burri në krejt jetën tonë. Prej vitesh, në bjeshkë, në oda trimash është artikuluar: Lum ai që rron pas vdekjes! Padyshim si një i tillë, Adem Jashari mbetet jo vetëm krenari e bjeshkëve tona por edhe pararendësi i qytetërimit të shqiptarëve.Legjendat kujtohen nga të dyja datat pafundësish,gjersa kombi frymon,ato data janë edhe kur zoti u jep jetën,por edhe kur mbyllin jetën,gjeneratat pasardhëse ushqehen me veprat e tyre./Bern-Zvicër

[angert]

Hebreu që protestoi kundër zhdukjes masive të shqiptarëve nga serbët në vitet 1912-1913.
Holokausti mbi shqiptarët Serbët vranë 500 000 njerëz


Libri i tij

Akuza që ulërijnë" dëshmia e parë për shfarosjen kolektive të një populli evropian

para atij Ebraik.

Masakrat që u ndërmorrën serbët në trojet shqiptare.

Mbi 250 mijë shqiptarë të masakruar vetëm në veriun etnik të Shqipërisë jatë vjeshtën e vitit 1912.

Kopja e vetme e librit të Freundlih "Akuza që ulërijnë", i cili përmban protestën ndaj Evropës që nuk reagoi në mbrotje të shqiptarëve gjatë zhdukjen masive të pjesës më të mëdhe të popullit shqiptar në Ballkan,

është gjetur në bibliotekën e Universitetit të Harvardit në SHBA,

Në vitin 1982 nga studiouesja Safete Juka, me banim në Amerikë.


Shkrimtari hebre Leo Freundlih me banim në Vjenë, është njëri ndër intelektualët e pakët që mbajti koleksionin e të gjitha gazetave të mëdha të kohës që tregonin mbi shfarosjen e së paku një gjysëm milioni shqiptarëve nga serbët në vitet 1912-1913.


I revoltuar ai ngriti zërin e tij kundër asaj që ai e qujati "Golgotha Shqiptare",


e që u shoqërua nga masakra të atij tipi që nuk i kishte njohur Bota më parë.


Unë e dënoj dhunën që ushtrohet padrejtësisht ndaj çdo populli.


Ai që nuk bën kështu sot, të mos çuditet nëse nesër edhe ai vetë do të bëhet viktimë e një Golgothe tjetër" –

thotë shkrimtari hebre.

Vetëm pas 10 vjetësh, pikërisht në vitin 1992, ky libër njohu botim në tri gjuhë, në saj të ndihmës së jashtëzakonshme të gjermanit Hans Peter Rullman me banim në Hamburg.


Botimi në anglisht u bë në saj të zotit Steve Tomkin, kroat i lindur në Kosovë.

Në Kroatisht libri i përkthye dhe u botua nga mjeku Dr. S Leban, i lindur në Bosnje.

Ndërkohë që përkthimin në shqip e realizoi Riza Lahi, nën sponsorizimin e Xhaferr Kastratit nga Kosova dhe përkujdesjen e shtypshkronjës "Eurorilindja" në Tiranë.
Serbia, "macja që kërkon të behet luan"


Pas traktat të Shën Stefanit mes Turqisë që humbi luftëra të njëpasnjëshme dhe Rusisë fituese,

kombi shqiptar u vu në rrezik të jashtëzakonshëm,

pasi aleatja ballkanike e perendorisë së Carëve Serbia, kërkoi të zgjeronte zotërimet e veta për tu kthyer në një fuqi ballkanike dhe evropiane, megjithëse kishte një popullsi vetëm 900 mijë banorë.

Por nëse deri në vitin 1911 synimet ruse dhe serbe në Ballkan do të dështonin,

kjo nuk erdhi për meritë të Perendorisë Turke nën të cilën ndoshej Shqipëria, por thjesht nga fakti që shqiptarët me anë të Lidhjes së Prizrenit më 1878 nuk e lejuan një gjë të tillë dhe e kundështuan me armë.

Që nga viti 1906 deri në vitin 1912, një sërë kryengritjesh për pavarësi të shqiptarëve, kryesisht në veri të trojeve etnike shqiptare, u shtypën me dhunë dhe barbari nga na e ushtrive turke.


Me fillimin e luftës ballkanike, Shqipëria ishte gjysëm e shkretuar dhe trupat serbe, në ëmër të luftës kundër Perendorisë Osmane,

ndërmori një sërë pushtimesh të cilët i shoqëruan me masakra masive kundër një popullise krejtësisht të paarmatosur,


ku sipas shtypit evropian humbën jetën 250 mijë shqiptarë.


Ndërkohë ka të dhana të sigurta se shifta mund të jetë edhe një gjysëm milioni.

Nga 180 mijë kilometra katrorë, me një popullsi rreth 2 milionë banorë që numëroheshin brenda teritoreve shqiptare në fund të shekullit të XIX, në vitet ' 30 kishin mbetur teritore shqiptare vetëm 80 mijë km katrorë, dhe këto në pjesën më të madhe jashtë shteti shqiptar. Sipas historinëve të kohëve moderne, ekspasioni sllav që u shoqërua dhe me shpërgulje masive dhe dukje të popullisive etnike të vendeve të mësipërme, që njehsohej me ekpansionin komunist më vonë i mori popujve gjernanë, hungarezë, shqiptarë, rumunë, armenë etj teritore të cilat kapnin sipërfaqen rreth një milionë kilometra katrorë nga të cilat një dhjeta i takonin teritoreve shqiptare. Etnia shqiptare në prag të shkatërrimit të perendorisë së kalbur Osmane humbi më shumë se gjysmën e teritoreve të veta. Zona e Tivarit, e Hotit, e Grudës, e Pazarit të Ri, Sanxhakut (Novipazarit) Nishit, Rrethinat e manastrit, shtoju këtyre edhe humbjen e krahinave të Janinës dhe të Çamërisë, të cilat u shpopulluar ose u asimiluan me forcë nga Greqia, përbëjnë edhe fushatën më të egër atishqiptare të ekspansionit sllav kundër popullit më të vjetët në Ballkan dhe Evropë. Njëri ndër libra që hedh dritë mbi shpërnguljet masive të shqiptarëve është edhe libri historik i Leo Freundlich "Golgotha shqiptare" Dëshmitare e krimeve të serbëve në vitin 1912-1913 ka qenë edhe "Nënë Tereza", atëherë fëmijë. Ajo pa me sytë e saj sesi serbët i helmosën të atin, ndërkohë që anëtarët e tjerë të familjes shpëtuan duke u arratisur në drejtim të Tiranës.

[angert]

Pas krimeve, Edit Durham nis e urren serbët
Gjatë kohës që në Shqipërinë etnike, shiptarët masakroheshin në shtëpitë e tyre, anglezja Mery Edit Durham, punonte për "Macedonia Relief Organisacion". Kur shkeli për herë të parë në Ballkan, historiania dhe antropolog'ja Angleze ishte admiruese e popullit serb, si shumë njerëz të tjerë në perendim. Por siç vëren anëtari i Parlamentit Anglez Aubrey Hernert "ishte vetëm mizoria e serbëve që e ktheu dashurinë e saj në përbuzje". Pas masakrave të njëpasnjëshme, ajo vendosi të dalë hapur kundër serbo-malazezëve: " E mbështolla medaljen e florinjtë që ma kishte dhënë Krajl Nikolla duke e bërë të qartë se Nuk mund të pranoja një medalje nga ata që kishin miqësi me Abdul Hamidin dhe merrnin dekorarat dhe paret e tij. Unë e kam kuptuar, i shkruan Durham krajlit Malazez se pasuesit e tu, janë shumë më mizorë sesa turqit, dhe unë nuk mund ta mbaj më për asnjë çast dekoratët e përlyer me gjak të pafajshmish". Vendimin e saj ajo ai komunikoi shtypit anglez dhe austriak. Meqenëse nuk kishte mundësi për të takuar Mbretin ser Petër, ajo i tha shtypit anglez se do të ruante rastin e përshtatshëm për tia kthyer urdhërin e "Shën Savës" që në takimin e parë.
Të dhëna mbi shqiptarët, para masakrave serbe
Ami Bue, botanist, gjeograf dhe gjeolog Francez, i lindur në qytetin Hamburg të Gjermanisë në fillim të Shekullit të XIX, gjatë viteve 1836 –37 ndërmori një udhëtim në ballkan, i cili në atë kohë i përkiste Perendorisë së madhe Turke. Pas kthimit në Gjermani më 1840, Bue përmblodhi në katër volume, secili me nga 400 faqe të mëdha, përshtypjet e tija të udhëtimit në Evropën Juglindore. Saktësia shkencore e tij, pati një vlerësim të jashtëzakonshëm edhe nga vetë serbët . Akademiku Aleksandër Beliç shkroi se "Librat e Buesë janë një enciklopedi e vërtetë, e cilat nuk mund të krahasohen nga saktësia me asnjë botim tjetër të këtij lloji". Sipas shkencëtarit, Serbia në gjysmën e parë të shekullit të XIX ka pasur më pak se 900 mijë banorë, kurse Shqipëria mbi 1 milionë e 600 mijë banorë. Në analizat e tij gjeografike Shqipëria etnikisht e pastër ka ka qenë një hapsirë me rreth 180 mijë kilometra katrorë. Në gadishull- gjithmonë sipas tij - kishte shumë më tepër Shqiptarë sesa Grekë dhe së paku dy herë më shumë shqiptarë sesa Serbë.
Kronologjia e krimeve serbe ndaj shqiptarëve
Pranverë 1912 : Rreth 6 mijë familje shqiptare shpërgulen me forcë nga zona e Nishit në drejtim të Turqisë. Po në këtë kohë nisin masakrat e malazezëve në krahinat shqiptare të Hotit e Grudës.
12 nëntor 1912: "Dejli Chronicle" shkruan se 2 mijë shqiptarë në krahinën shqiptare të Shkupit dhe 5 mijë në afërsi të Prizrenit janë therur në mënyrë masive.
Dhetor 1912 - Gazeta pariziene "Humanite" shkruan se në Drenicë dhe Palikurë u mbytën të gjithë banorët. Në këtë vend është zbuluar një vargan varresh masive, një pjesë e të cilëve si gurë varri kanë kafka njerëzish. Në fund janë varret e atyre që janë djegur të gjallë. Gjatë masakrave 31 fshtata dhe qytete shfarosen krejtësisht.
1913 : Masakrohen 300 shqiptarë në krahinën e Lumës. Gazeta gjermane FRANGFURTER ZEITUNG shkruan se fëmijët u dogjën në kashtë në sy të prindërve, dhe më pas u masakruan prindërit me batare pushkësh dhe bajoneta
Pranverë 1945- vriten 40 mijë shqiptarë në krahinë e Kosovës, me pretekstin ser ishin atikomunistë dhe të shitur në perendim.
1930 - përfundon asimilimi me forcë i gjithë shqiptarëve të Sanxhakut
1949-50- Largohen forcërisht nga zonat kiufitare Kosovë Lindore serbi rreth 300 mijë shqiptarë, pas një marrëveshje turko-jugosllave.
1989- Helmohen në sholla fillore nga ushtria serbe mbi 6000 fëmijë të vegjël shqiptarë.
Mars 1998, masakrohen 32 banorë të fshatit Reçak në Kosovë
Mars - Qershor 1999, gjatë luftës në kosovë, përzihen nga shtëpitë e tyre 1 milionë shqiptarë dhe vriten mbi 12 mijë gra, burra, fëmijë dhe pleq.
2000 -Kosova Lindore ( Preshevë, Medvegjë – Bujan), vazhdon të mbetet e pushtuar prej Serbisë, nën shtetërrethim. Mbi 300 shqiptare janë vrarë nga vera e vitit 1999 deri në verën e vitit 2000 në këtë krahinë. (A.N. Spekter)

[angert]

Shqiptarët në holokaust para Hebrenjve
( Shënime të gazetarit gjerman Hans Peter Rullmann)
Më 1913, të dielën e pashkëve, sa pa shpërthyer Lufta Ballkanike një shkrimtar vienez, Izraeliti Leo Frojdlih botoi një libër të titulluar "Akuza që ulurijnë" (Accusation Records). Në të përfshihen dokumeta akuzuese të cilat rrëfejnë barabarizmat masive të bëra nga Serbët në krahinat shqiptare të veriut jo më larg se 80 vite më parë, ose më saktë rreth 30 vite më parë se të ndoshte lufta e dytë botërore. Holokausti i parë Evropian është planifikuar dhe zbatuar nga Serbia kundër popullit shqiptar. Leo Frondlih përshkruan ngjarjet nga mezi i tetorit 1912 deri në marsin e vitit 1913. Në një periudhë kohe më pak se pesë muaj ushtria dhe bandat çetnike serbe "egërisht dhe në mënyrën më antihumane që ka shfaqur ndonjëherë çizmja e pushtuesit, bëri barbarizma që nuk kanë të përshkruar. Me qindra e mijëra burra të paarmatosur, të therur, gra të përdhunuara, pleq të mbytur, me qindra gra të djegur dhe të rrafshuar për tokë" Gjatë luftrave evropiane të shekullit të XVIII dhe XIX , nuk ka pasur asnjëherë synime për shfarosjen kolektive të ndonjë kombi. Në rastin më të keq, një vend orvatej për të pushtuar një vend tjetër. Përpara luftës serbe kundër shqiptarëve më 1912, askush nuk është përpjekur për të zhdukur një popull të tërë. Në vitin 1912, kur mbi shqiptarët po ndodhte katastrofa e madhe, Frojndlih kishte një parandjenjë se sundimi serb kundër ekzistencës së një kombi të tërë, kishte përmasat e një sinjali historik. Ai ishte i vetëdijshëm se ky kthim i paparitur kundër qytetërimit dhe shpirtit human, siç kishte nisur Serbia nuk do të venitej aspak në të ardhmen, në qoftë se bota nuk do të ndëshkonte popull në mënyrë të menjëhershme.
Freundlih përshkruan masakrimin e shqiptarëve
Mënyra sesi ushtria serbe, veproi më 1912-1913 ndaj shqiptarëve gjatë luftës ballkanike, përbën edhe rastin e parë të një zhdukje masive të një populli nga një popull tjetër. Megjithëse Mbretëria Serbe u njoftua se Komisioni Ndërkombëtar i kufinjve, menjëherë sapo situata të qetësohej do të niste punë për përcaktimin e kufinjve, ushtria e këtij shteti nuk i njohu paralajmërimet e fuqive të mëdha dhe vazhdoi pushtimin e teritoreve jo serbe. Më 22 tetor të vitit 1912, këmbësoria serbe pushtoi qytetin e Prishtinës në Kosovë. Më pas ajo vazhdoi sulmin në dy drejtime. Nga krahu i Shkupit dhe tjetri nga Prizreni për tu futur në drejtim të luginës së Drinit të Zi. Pas një muaji, më 20 nëntor 1912 serbët pushtuan edhe gati gjithë Shqipërinë e veriut dhe më 29 nënëtor 1912 pararoja e kësaj ushtrie u vendost në Durrës. Lufta e serbëve kundër shqiptarëve, nuk kishte karakter pushtues, por shumë më tepër. Ajo mori karakterin e spastrimit etnik, dhe synonte që brenda një kohe të shkurtër ti tregonin Botës se shqiptarët qenë zhdukur nga Ballkani. Pikërisht për këtë arsye eta i quanin shqiptarët turq dhe me këtë justifikim ose i shpërngulnin ose i masakruan. Frojdlih i përshkruan masakrat e serbëve në vjeshtën e vitit 1912 – pranverën e '13 në trojet shqiptare, Kosovë, Maqedoni kështu: "Me qindra e mijëra kufoma të masakruara notonin në rrjedhat e lumenjve. Ata që mundin ti shpëtonin sëmundjeve, urisë, plumbave të pushkëve të këmbësorisë dhe gjyleve të artilerisë serbe, grumbulloheshin në vende të caktuara dhe u jepej nga një plumb kokës. Më zi e pësonin ato që fshiheshin në shtëpitë e tyre. Pas kontrolleve të imta që bëheshin për plaçkitje dhe florinj, gjendeshin lehtë dhe thereshin si berrat. Torturat më të mëdha i pësonin gratë shqiptare, të cilët përdhunoheshin, lidheshin më pas, bëheshin kapicë, mbuloheshin me kashtë dhe digjeshin të gjalla. Në rast se ata ishin shtazana, ju çahej barku me bajonetë dhe pasu u nxirrej fëmija nga barku vendosj në majë të bajonetës apo të hunjve. Pas masakrimit serbët pinin vere, këndonin dhe hidhnin valle. Kishte raste që ata gjatë therjes mbildhnin gjakun në kupa dhe e hapnin gostinë me të".