Rrëfim Për Tre Mbretër

[marcus1]

Kapitulli XVII


Dy breza pas mbretërimit të Saulit, një djali i ri, u shkrua me entuziazëm në radhët e ushtrisë së Izraelit, nën një mbret të ri, nipin e Davidit. Sapo hyri në ushtri, filloi të dëgjonte legjendat e trimërive të burrave të fuqishëm të Davidit. Ai e ndau të zbulonte nëse ndonjë nga këta burra të fuqishëm mund të ish ende gjallë apo jo, dhe nëse po, ta gjente e t'i fliste, megjithëqë nga llogaritë i doli se një i tillë duhej të ish mbi njëqind vjeç.

Më në fund, zbuloi me siguri, se një njeri i tillë, ende jetonte. Pasi mësoi vendndodhjen, i riu për në banesën e tij nxitoi. Me ankth, në mos me hezitim, në derë ai trokiti. Dera u hap ngadalë. Përpara tij, u shfaq një burrë gjigand, i thinjur... jo, me flokët krejt të zbardhur... dhe i rrudhur jashtë mase.

"A është zotëria, një prej të fuqishmëve burra të Davidit, kohë më parë, një prej atyre njerëzve, për të cilët kaq shumë kemi dëgjuar?"

I vjetri hetoi fytyrën e të riut, tiparet dhe uniformën e tij, për një çast të gjatë, pastaj me një zë të lashtë por të vendosur, ai u përgjigj pa e hequr përflakjen e syve të tij për asnjë çast nga fytyra e të riut.

"Nëse më pyet a jam një ish hajdut dhe banor shpellash, ai që i shkoi pas një të ikuri histerik e qaraman, ahere po, një nga njerëzit e fuqishëm të Davidit isha".

Në fjalët e fundit, supet ai drejtoi; paçka se fjala e tij mbaroi me një kukurisje.

"Pse Mbretin e Madh si një burracak ma përshkruan? A s'ish ai më i madhi i tërë mbretërve?"

"Jo, burracak nuk ish" i vjetri tha. Pastaj, duke kapur fluturimthi qëllimin e ardhjes së të riut ëmbël e urtësisht gjegji, "E as një prijës i madh ai s'ish".

"Ahere çfarë zotëri i mirë? Sepse rrugët e të madhit Mbret të mësoj unë erdha, dhe të... uh... burrave të tij të fuqishëm. E cila ish e tija madhështi?"

"E shoh, ke ambicjet tipike të të riut" gjegji luftëtari i vjetër "ndjenjën e qartë kam, se që të jesh prijës një ditë, ëndrra jote është". Ai pushoi dhe pastaj vazhdoi mendueshëm. "Po, do të të tregoj për madhështinë e mbretit tim, por befasuese fjalët e mia mund të jenë".

Lotët mbushën sytë e plakut ndërsa së pari për Davidin mendoi, e më pas për mbretin e ri mendjelehtë, që kohët e fundit ish kurorëzuar.

"Për mbretin tim e madhështinë e tij, unë do të të tregoj". "Kurrë mbreti im nuk më kërcënoi, siç yti bën. Mbreti yt i ri, me ligje, urdhëra, rregulla e frikë e ka filluar. Më i qarti kujtim nga mbreti im, kur në shpella ne jetonim, ai i jetës së tij të përuljes është. Po, përuljen e jo autoritetin. Davidi më tregoi. Të shpejtat kura të ligjeve e urdhërave, ai nuk më mësoi, por artin e durimit. Ja ç'e ndryshoi jetën time. Tjetër gjë ligjet s'janë, veçse mënyrë e prijësit për të shmangur vuajtjet."

"Nga pleqtë ligjet u shpikën, që herët në shtrat ata të mund të binin! Njerëz që autoritetin këndojnë,v etëm provojnë se aspak të tillë s'e kanë. Dhe mbretërit që fjalime mbi përuljen mbajnë, frikërat binjake në zemrat e tyre i tradhëtojnë: Të sigurtë s'janë s'ndjehen se a jaë vërtete udhëheqës të dërguar nga Perëndia. Dhe nga frika e rebelimit ata vdesin.

"I imi mbret, kurë t'i përuleshim s'na tha. Rebelimi fare nuk e trembte... sepse... sepse shfronëzimit nuk i druhej.

"Të humbnim Davidi na mësoi e jo të fitonim. Të jepnim e jo të merrnim. Prijës e jo ndjekës e pavolitshme është të jesh, mua ai më mësoi. E nga vuajtja mburojë na u bë; megjithqë atë nuk na e shkaktoi.

"Që autoriteti rebelim sjell, më mësoi, veçanërisht kur rebelimi aspak më pak i rrezikshëm se papjekuria në mos marrëzia, s'është". Padyshim, që episode qesharake e të nderuara nga shpellat i vjetri kujtonte.

"Jo", tha ai me një zë ku elokuenca ndihej më e plotë, "autoriteti i dhënë nga Perëndia nuk trembet nga sfidantët, nuk mbrohet dhe as që do t'ia dijë nëse shfronëzohet.

"Kjo ish madhështia e të madh... e Mbretit të vërtetë".

I vjetri u çapit tutje. Zemërimi dhe hija mbretërore shiheshin në ecjen e tij ndërsa ikte. Pastaj, me të riun u përball edhe një herë duke shtuar në një batare të fundit: "Përsa i përket autoritetit të Davidit: Njerëzit që nuk e kanë, për të flasin tërë kohës. Përulu, përulu, kjo është gjith@ka që dëgjon. Davidi kish autoritet, por nuk mendoj se i hyri ndonjëherë në punë! Ne ishim 600 jo të mirë, me një prijës që qau shumë. Ja ç'ishim ne!"

Këto ishin fjalët e fundit që ushtari i ri dëgjoi nga luftëtari plak. Duke çapitur rrugës, ai nuk e dinte nëse do të ishte ndonjëherë i lumtur të shërbente nën Rehobohamin.

[marcus1]

Kapitulli XVIII


Mirë, tani që erdhëm në fund të studimit tonë mbi Saulin dhe Davidin, a s'të duket se ke marrë një goxha ndihmesë? Çfarë? Tani je i sigurtë se njeriu nën të cilin je nuk është vërtet prej Zotit... ose edhe në është, më së shumti ai është një Saul? Oh, sa të sigurtë jemi ne të vdekshmit... jpër gjëra që as engjëjt vetë s'i dinë. A mund të të pyes atëhere se ç'ke ndërmend të bësh me këtë dije të sapo fituar? Po, unë e di që nuk je as Saul, e as David... por veç një fshatar i mbretërisë. A ke ndërmend pra t'i ndash zbulimet e tua të fundit me disa shokë? Eëh, e kuptoj. Pra ndoshta unë duhet të të paralajmëroj se në këtë dijen tënde trallisëse ka një rrezik të bashkangjitur. Një ndryshim i çuditshëm mund të ndodhë ne zemrën tënde. Shiko, mundet që... jo, dale prit!

Ç'është ajo që po shoh atje tutje! atje! Në atë mjegull të largët pas teje. Kthehu. A s'e sheh? Kush është ajo figurë që po del nga mjegulla? Më duket se me siguri, diku e kam parë atë.

Vështroje me kujdes. A është e mundur të kuptojmë se ç'po bën?

Po përkulet mbi një arkë të lashtë. Po, madje e hapi atë.

Kush është ai? Dhe çfarë po bën? Diçka nxorri nga arka. Një petk? Është një lloj pelerine. Shiko, ai po e vesh atë! Ajo i bie për mrekulli atij, duke iu derdhur supeve si një mantel. Po tani?

Zgjatet përsëri drejt arkës. E di që e kam parë atë person diku më parë. Ç'po nxjerr kësaj here? Një mburojë? Jo, një stemë. Po, një stemë nga një urdhër i lashtë i harruar. Ai po e ngre atë, si dikush që do ta bëjë atë urdhër të vetin! Kush është ky njeri! Ecja e Tij, lëvizjete. Unë e kam parë edhe më parë. Jam i sigurtë. Ah! Doli nga mjegulla në dritë. Tani do ta shohim qartë.

Ajo fytyrë. A s'je ti?

Po, po. Ti je! Ti që mund të shquash me aq urtësi praninë e një Sauli të padenjë!

Shko! Vështro tek ajo pasqyra atje. Ai njeri je ti! Shikoje edheemrin mbi atë stemë.

Vështro: ABSALOMI I DYTË!!!

[marcus1]

PJESA II



Kapitulli XIX


"Vështroni, po vjen Davidi!"

Fytyra të qeshura, disa gërgërima, një e qeshur e lehtë.

"Shikoni! Davidi është".

Përsëri ngërdheshje, një përshëndetje me dorë dhe zbavitje e heshtur.

"Ai nuk është Davidi", i tha një fëmijë kujdestarit të ti ndërsa anës rrugës shkonin.

"Përse ashtu po thonë? Ai burrë Davidi s'është!"

"Vërtet bir, s'është Davidi. Është Absalomi që nga porta vjen".

"Përse David e thërrasin?" pyeti djali duke vështruar prapa atë burrë të pashëm mbi kaloshinë, nga 50 burra i shoqëruar.

"Sepse Davidin kur i ri ish na kujton. Dhe sepse kaq të gëzuar jemi, që një i tillë burrë vendin e Davidit një ditë do të zërë. Dhe ndoshta gjithashtu, edhe pse m'i bukur se Davidi, Absalomi duket. Ndoshta ai është më i pashmi burrë mbi dhe".

"A do të bëhet Absalomi mbret së shpejti? Sa plak është Davidi? A mos është gati në të vdekur?"

"Pa dyshim që jo mor bir. Pa dale pak... sa plak është Davidi? Ndoshta ka të njëjtën moshë që Sauli kish kur mbretërimit të tij i erdhi fundi".

"E Absalomi sa vjet ka?".

Pothuaj sa Davidi kish kur Sauli bëri çmos ta vriste".

"Moshën e Saulit Davidi ka. E Absalomi, sa Davidi kur mbret u bë është", foli mendueshëm djali. Në heshtje u çapitën ata për ca çaste. I kredhur në mendime, djali foli sërish.

"Shumë i ashpër me Davidin Sauli ish, apo jo?"

"Po, shumë".

"A do t'sillete dhe Davidi po ashtu me Absalomin? A do t'jetë ai po aq i ashpër?" Të kuptonte pyetjen, kujdestari pushoi pak, por fëmija prapë vazhdoi: "Në Davidi keq Absalomin e trajton, a do t'ketë Absalomi po aq hir sa Davidi kish?"

"Bir, e ardhmja do të na e tregojë. Oh, ç'pyetje bën! Nëse përgjigjet, kur i madh të jesh, po aq lehtë sa pyetjet tani do t'i japësh, pa dyshim, që më i urti burrë mbi dhe do jesh".

Të dy u kthyen drejt portës së pallatit.

[marcus1]

Kapitulli XX


Të ngrohej zemra të njihje një njeri, që kaq qartë gjërat i shikonte. Një shques. Po, kjo ish fjala që e përshkruante më së miri atë, shques. Në zemrën e çdo problemi depërtonte.

Të sigurtë njerëzit ndiheshin vetëm duke ndenjur me të. Madje zemra u digjej që pak kohë me të ta kalonin. Në bisedë me të, zbulonin se vetë ishin më të mençur nga ç'e kishin ditur. Një zbulim të tillë, i bëri ata të ndjeheshin mirë. E ndërsa problemet zinte me rradhë dhe çdonjërit zgjidhje i jepte, njerëzit filluan të tregohen të paduruar për ditën kur prijësi i tyre ai do bëhej. Ai mund të ndreqte kaq shumë gabime. Një ndjenjë shprese atyre u dha.

Por ishin më se të sigurtë se ky burrë plot dije të thellë e madhështor, kurrë nuk kish për ta nxituar me qëllim, ditën e sundimit të tij. Ndaj prijësit vetë, ai shumë i përulur e i respektueshëm ish. Ata që përreth tij ishin, ngushtë ndjeheshin sepse për ditët e bardha të sundimit të këtij njeriu u duhej ende të prisnin.

Sa më shpesh që në dhomën e tij vinin e bisedonin, aq më shumë kuptonin ata mbi gjërat që mbretërisë i mungonin. Po, gjëra që i mungonin e për të cilat ata as që kishin menduar ndonjëherë. Dhe probleme. Probleme që as në ëndërr nuk i kishin parë, po dilnin në dritë. Po, ata vërtet po rriteshin në urtësi e thellësi.

Ndërsa ditët kalonin, më shumë vinin për të dëgjuar. Fjala u përhap qetësisht. "Ja një njeri që i kupton gjërat thellë, dhe ka edhe përgjigjet. Erdhën ata që të nxehur ishin, dëgjuan, pyetën, morën përgjigje të shkëlqyera dhe filluan të shpresojnë.

Kokat u dremitën, ëndrrat lindën. Ndërsa koha kalonte, më shumë grumbullime të tilla bëheshin. Idetë ktheheshin në histori, në histori padrejtësie që të tjerët do t'i kishin gjykuar çikërrima. Por jo ky dëgjues! Ai ish i dhimbsur. Dhe ndërsa ata përreth tij flisnin, padrejtësitë e zbuluara rriteshin në numër dhe vrazhdësi. Në çdo histori të re njerëzit tronditeshin nga padrejtësia që tani dukej e shfrenuar.

Por i riu i mençur, qëndronte në heshtje dhe nuk i shtonte asgjë këtyre murmurimave. Siç e sheh, ai ish shumë fisnik. Gjithmonë, e mbyllte bisedën e mbrëmjes, me një fjalë të përulur nderimi kundrejt atyre në përgjegjësi... Por do të ishte shumë të kërkonin që çdo njëri të heshtte përgjithmonë. Kjo paradë e pafund padrejtësish, ishte mpleksur për të trazuar çdo njeri dhe atë më të respektueshmin madje. Madje edhe më zemërbardhi do të ish goditur nga zemërimi. "Dhe ky njeri, ish padyshim më zemërbardhi!)

Në njeri i tillë i dhembshur as nuk mund të bënte gjithmonë sikur s'i shihte këto vuajtje, e as mund të heshtte përgjithmonë. Një karakter i tillë i fismë një ditë duhej të shpërthente.

Më së fundi ata që i vinin pas, që i përbetohej se nuk i kish, pothuaj u zymtuan. Kuptimi për bëmat e liga të mbretërisë jo vetëm u rrit, por edhe u shtua me tepri. Ata të gjitë donin të bënin diçka ndaj këtyre padrejtësive tëpafund.

Me sa duket më në fund, i riu i shkëlqyer mund të shprehej. Në fillim fare, ish veç një fjalë. Më vonë një fjali. Zemrat e njerëzve gufuan.

Gazmendi, në mos vetë gëzimi mbretëroi. Fisnikëria më në fund po hynte në veprim. Por jo! Ai i këshilloi ata të mos keqkuptoheshin. Ai vërtet u zemërua, po, por ai nuk mund të fliste kundër atyre që qëndronin në krye. Jo, në asnjë mënyrë. Nuk kish rëndësi sa i madh e i drejtë ish zemërimi i tij. Ai nuk do të fliste.

E prapëseprapë, ai u zemërua gjithmonë e më shumë. Ish e qartë që disa prej raportimeve, e çonin atë në agoni. Më në fund zemërimi i tij i drejtë shpërtheu në fjalë të ftohta e të kontrolluara fuqie. "Këto gjëra nuk duhet të kishin ndodhur": Ai qëndroi me sytë e përflakur. "Nëse do të isha në krye, ja se çdo të bëja...".

Dhe me këto fjalë, u ngjiz rebelimi. U ngjiz në të gjithë përveç njërit. Në njeriun më të pastër e më fisnik në dhomë, "dhe nuk kish pse të ngjizej në të).

Rebelimi kish qenë në zemrën e tij prej vitesh.

[marcus1]

Kapitulli XXI


"O i urtë!"

"Urdhëro".

"O i urtë, a ke pak kohë për mua?"

"Sigurisht që kam, plot".

"Nga një kuvend në shtëpinë e Absalomit ti sapo edhe, apo jo?"

"Po, ashtu është".

"A mund të më tregosh diçka prej tij?"

"Do të thuash një përshtypje të përgjithshme mbi Absalomin e miqtë e tij?"

"Po, mjaft mirë kjo do t'ishte".

"Hm, kam takuar shumë njerëz si Absalomi. Shumë".

"E si është ai?"

"I sinqertë dhe ambicioz është . Një kontradiktë ndoshta, por i vërtetë, megjithatë. Nodshta disa prej atyre që thotë, i bën. Por ambicja e tij do të vazhdojë shumë kohë, pasi paaftësinë e tij për t'i bërë gjërat që premton të ketë zbuluar. Dytësore bëhet ndreqja e gabimeve para ngjitjes në pushtet". "Më fal, o i urtë, por unë nuk po kuptoj". "Dy gjëra kam në mendje. Ndërsa pyetjeve në një nga kuvendet iu përgjigj, shumë theksoi Absalomi, se më shumë liri në mbretëri duhej të kish. Çdokujt i pëlequ: "Një popull, vetëm nga Perëndia duheet të udhëhiqet, e jo nga njerëzit", ai tha. "Atë që ndiejnë se Perëndia ua dikton njerëzit duhet të bëjnë. Perëndinë duhet të ndjekim, jo njeriun". Këto ishin fjalët e tij më duket.

"Në një kuvend tjetër, mbi vizionet e mëdha që kish për mbretërinë e Perëndisë foli - mbi arritjet madhështore për të cilat njerëzit janë të aftë. E nga ana tjetër ai foli mbi shumë ndryshime që do të bënte në mënyrën si qeverisej mbretëria. Ndonëse pa e vënë re, dy propozime të papajtueshme ai kish bërë. Shumë ndryshime, më shumë liri.

"Po, vërtet shumë njerëz të tjerë më sjell ndërmend, njerëz që gjatë viteve i kam takuar".

"I urtë, më duket kam kuptuar çka ti the, por thelbi cili është,i sigurtë s'jam". "Ëndrrat e Absalomit. Ëndrrat e asaj që duhet të jetë, të asaj që do të jetë: "Ja ç'do të bëj unë"thotë ai. Por, këto ëndrra për t'i përmbushur, bashkpunimi i njerëzve atij i duhet. Ah, kjo është çka njerëzit nuk përfillin. Të tilla ëndrra mbështeten totalisht mbi premisën që populli i Zotit me prijësin e ri të jetë, që të gjithë me sytë e tij të shohin. Të tillë njerëz, të parashohin problemet e mbretërisë së tyre të ardhshme nuk munden. Mundet që populli ta ndjekë, mundet që jo.

"Më së shumti, populli i Zotit një prijës veç për pak ditë ta ta ndjekë. Kurrë për shumë kohë, me ndonjë ata nuk janë. Zakonisht, atë që u pëlqen njerëzit bëjnë. Anën e dikujt ata mund të mbajnë, por ca kohë, por jo për shumë gjatë. Njerëzit nuk punojnë shumë edhe kur vetë Perëndinë ndjekin, madje.

"Ç'do të bëjë Absalomi, kur njerëzit prapa më të mos i shkojnë me dëshirë? Ah, ja ku na doli një pyetje. Siç e sheh, mbretëri pa mosmarrëveshje s'ka. Ti e di, vetë Perëndia madje, ka kritikët e Tij atje në qiell. Të gjitha mbretëritë ndjekin një garë vprapimi me pengesa. Dhe populli, veçanërisht populli i Perëndisë, kurrë nuk ndjek një ëndërr. Jo, për të përmbushur gjithçka që tha sonte, do t'i duhet kohë. Jo të gjithë do të jenë të gatshëm, për të vazhduara. A do të jetë ende i vendosur për t'i vënë në jetë të gjithat ëndrrat e tij? Në qoftë kështu, veç një rrugë Absalomi ka: diktaturën. O këtë, ose fare pak, në mos asnjë, nga ëndrrat e tij ai do shohë të realizuar. Nëse një diktator ai bëhet, të siguroj se fare shpejt, pakënaqësia ndaj ti do vijë, tamam sikundër po ndodh tani me mbretin tonë. Po, nëse Absalomi bëhet mbret, shpejt kuvende të tillë si ai nga i cili sapo vij do të shihni, ... veçse me fytyra të reja, ëndrra dhe plane për një rebelim të ri, kësaj here kundër Absalomit. E atëhere, kur për të tillë kuvend Absalomi të dëgjojë dhe fjalë t'i çojnë për rebelim ndaj tij, veç një rrugë do të ketë".

"Çmendon se do bëjë ai o i Urtë?" "Rebelët që në fron me rebelim janë ngjitur, durim për rebelë të tjerë e rebelimet e tyre nuk kanë. Kur me rebelimin Absalomi të përballet, në trian do të shndërrohet. Dhjetë herë më i keq, nga ajo që për mbretin ai thotë, do të jetë. Ai do ta shtypë rebelimin dhe me dorë të hekurt do të sundojë... dhe me frikë. Të gjithë kundërshtarët do t'i zhdukë. Kjo është gjithmonë faza finale e rebelimeve të bujshme. E tillë do të jetë rruga e Absalomit, nëse fronin Davidit ia merr".

"Por, a s'kanë qenë të dobishme disa rebelime, o i Urtë, të ligj e despotë duke përmbysur?"

"Oh, po, disa. Por po të kujtoj: Kjo mbretëri e veçantë, e ndryshme nga gjithë të tjerat është. Nga populli i Perëndisë ajo përbëhet e një mbretëri shpirtërore është. E theksoj: asnjë rebelim në mbretërinë e Perëndisë nuk është me vend e as s'mund të bekohet plotësisht".

"Përse thua kështu o i Urtë?"

"Për shumë arsye. Dhe njëra është e qartë. Në mbretërinë shpirtërore, njeriu që do udhëheqë një rebelim,pavarësisht sa madhështore fjalët, apo ëngjëllore rrugët e tij duken, ka provuar se natyr të dyshimtë ka, karakter të paformuar dhe motive të fshehta në zemrën e tij mban. Zemërhapur them, ai është vjedhës. Pakënaqësi dhe tension mbjell brenda mbretërisë dhe pastaj, ose pushtet zapton, ose... ndjekës thith. Ata që mbledh, i përdor për të ngritur sundimin e tij. Një fillim i tillë fatkeq i ndërtuar mbi themel revolte... Jo, Perëndia kurrë nuk e nderon përçarjen në mbretërinë e Tij.

"Ështeë e çuditshme se si njerëzit që ndjehen të aftë të përçajnë mbretërinë e Perëndisë, nuk janë të zotë të shkojnë diku, në një vënd tjetër, për të ngritur një mbretëri krejt të re. Jo, ata duhet të vjedhin nga një prijës tjetër. Kurrë nuk ka patur përjashtime. Gjithmonë, duket se kanë nevojë së paku për disa ndjekës të parafabrikuar".

"Të fillosh duar-zbrazët dheii vetëm tremb edhe burrat më të mirë. Gjithashtu, shihet sa të sigurtë janë ata që Perëndinë me vete kanë. Çdo fjalë e tyre, e parë si e vërtetë, për pasigurinë e tyre flet".

"Ka shumë toka të mira e pazot ka shumë njerëz në vende të tjera që presin një mbret të vërtetë, një njeri të vërtetë të Perëndisë. E përsëris. Përse këta 'mbretër e profetë' nuk largohen qetësisht, të vetëm e të gjejnë një popull tjetër, në një vend tjetër dhe atje të gnrenë mbretërinë që duan?"

"Njerëzit që udhëheqin rebelime në botën shpirtërore, janë njerëz të padenjë. Pa përjashtim. Dhe tani më duhet të shkoj".

"O i Urtë, po si të quajnë, si ta thonë emrin?"

"Emri im? Unë jam Historia".

[marcus1]

Kapitulli XXII


Davidi kish qëndruar e vështronte nga ballkoni i tarracës-kopësht të pallatit. Dritat e shtëpive në Qytetin e shenjtë, xixëllonin para tij. Një njeri u afrua nga mbrapa. Davidi ofshau dhe foli pa u kthyer. "Ç'është Joab?". "Ti e di?"

"E di", gjegji ai qetësisht.

"Prej sa kohësh e ke ditur?" Pyeti Joabi me ankth pritës.

"Prej muajsh, vitesh, ndoshta prej një dekade. Ndoshta që prej tridhjetë vjetësh e kam ditur".

Pas kësaj përgjigje, Joabi nuk ish i sigurt se a po flisnin të dy për të njëjtën gjë. Tek e fundit, Absalomi sapo i kish kaluar të tridhjetat. "Zot, për Absalomin unë flas", foli ai me hezitim.

"Dhe unë po ashtu", gjegji mbreti.

"Nëse prej kaq kohësh e ke ditur, përse nuk e ndale?".

"Të njëjtën pyetje vetes po i bëja".

"A duhet ta ndal unë për ty?".

Mbrapa me vërtik, Davidi u kthye. Brenda çastit pyetja e Joabit, dilemën ia kish zgjidhur.

"Ti nuk do t'a ndalësh. E asnjë fjalë s'do t'i thuash. As ta kritikosh nuk mundesh. E askënd tjetër keq për të të flasë nuk do lejosh, e as për çka po bën ai. Jo, ti nuk do ta ndalësh atë".

"Po ahere, a do t'a marrë ai mbretërinë?".

Ngadalë e butësisht, Davidi ofshau sërish. Mes lotëve e buzëqeshjes, për një çast ai u lëkund. Pastaj, lehtas buzëqeshi e tha, "Po, ndoshta do ta marrë".

"E çdo bësh ti? A ke ndonjë plan?"

"Jo. Asnjë. Me zemër të hapur të flas, asnjë ide nuk kam se ç'do të bj. Shumë beteja e rrethime kam kaluar. Dhe zakonisht, ç'të bëja e kam ditur. Por këtë herë, veç përvoja e rinisë sime mund të m ndihë. Rruga që atëhere ndoqa, më e mira më duket përsëri".

"E ç'ish kjo rrugë?"

"Të mos bëj absolutisht asgjë".

[marcus1]

"E ç'ish kjo rrugë?"

"Të mos bëj absolutisht asgjë".

Uau! Kjo është rruga e vetme, mënyra e vetme dhe njëkohësiht më e vështira kur dikush të sulmon!

Në momente të tilla, natyra jonë njerëzore na thotë fuqishëm brenda nesh, "Mos e lër, nuk e sheh se është i padrejtë, nuk e sheh se ai po thotë gjëra të shpifura, nuk e sheh se ai po të merr nëpër gojë, nuk e sheh se reputacioni yt ndodhet në rrezik? Si mund të lejosh që të tjerët të besojnë gënjeshtra të tilla për personin tënd? Çohu e qëndro si burrë! Hidhu në sulm! Demaskoje atë gënjeshtar, para të gjithëve. Zbuloi atij mëkatet e tij të mëparshme! Zbuloi atij dobësitë e tij, në mënyrë që të tjerët të besojnë se ai s'është veçse një gënjeshtar, një mashtrues, një njeri që vetëm keq do të bëjë.

Ka shumë mundësi që këto gjëra ndodhnin brenda Jezusit ndërsa ora e Tij e kryqëzimit po afronte, në momentin që Ai i kërkoi Atit se nëse do ishte e mundur t'ia largonte atë kupë të hidhur.

Por më në fund, Ai nuk i dëgjoi këtyre zërave, që në pamje të parë duken më se të logjikshme. Prandaj dhe Ai tha: "megjithatë, jo vullneti im, por i Yti të bëhet o Atë"

Në këtë pozicion pra jemi gjendur dhe do gjendemi vazhdimisht edhe ne. Gati për të ..... mos bërë absolutisht asgjë dhe për t'u kryqëzuar ose...... për të rrëmbyer armët dhe për t'iu shmangur kryqit. Nëse rrugën e parë zgjedhim, do vdesim me vdekjen më të tmerrshme, sidomos kur kjo vdekje të vjen edhe nga vëllezër, por nga kjo vdekje, një Jetë e ringjallur do dalë. Nëse rrugën e dytë ndjekim, mishit do t'i japim jetë dhe ndaj mishit dhe gjakut do luftojmë. Dhe jeta e mishit, vdekje do të sjellë!

Por lufta jonë nuk është ndaj mishit dhe gjakut...!

[marcus1]

Kapitulli XXIII


Davidi mbeti vetëm përsëri. Ngadalë e qetësisht, përshkoi gjatësinë e kopshtit të tij tarracë. Së fundi u ndal e vetes i foli me zë: "Kam pritur Absalom; kam pritur e vëzhguar prej vitesh. Dhe shpesh kam menduar, "Ç'ka në zemër ky i ri?" Po tani e di. Të pabesueshmen do të bësh. O Absalom, to do të përçash vetë mbretërinë e Perëndisë. Të gjitha të tjerat ishin fajlë". Davidi heshti për një çast. Pastaj, pothuaj i tmerruar, foli me zë të brendshëm. "Absalomi, nuk mënon aspak të përçajë Mbretërinë e Perëndisë".

"Tani e di. Kërkon ndjekës. Së paku nuk i kthen ata që i shkojnë! Megjithqë madhërisht i zgjedhur e fisnik i shkëlqyer duket, ai përçan. Ndjekësit e tij shtohen, edhe pse me bindje ai deklaron të mos ketë asnjë".

Për një kohë të gjatë, Davidi s'tha asgjë. E pastaj, vetes iu drejtua me qesëndi.

"Në rregull, o Mbreti i mirë David, e zgjidhe njërën çështje. Je në prag të përçarjes, dhe fare mirë mund të shfronëzohesh. Tani çështja dy". Ai heshti, ngriti duart, dhe pyeti pothuaj fatalisht, "Ç'do të bësh?"

"Në peshore mbretëria varet. Sy zgjidhje duhet të kem: të humb gjithçka, apo Saul të bëhem. Unë mund ta ndal Absalomin. A duhet të bëhem një Saul, në këtë moshë të shtyre pra? Oh, e ndjej që Zoti vetë pret vendimin tim.

"A do të bëhem Saul?" e pyeti përsëri veten, kësaj here me zë.

Një zë iu përgjigj që prapa, "Mbret i mirë, ai s'ka qenë David me ty"

Davidi u kthye. Ish Abishai ai që ish afruar pa u ndjerë.

"Tarraca na qenka plot" murmuriti Davidi.

"Si thatë imzot?" foli Abishai.

"Asgjë. Zëre se thashë që plot vizitorë dita e sotme ka qenë - në një kohë, kur unë vetminë do kisha zgjedhur. Ç'më the? Jo prit, po unë ç'thashë?"

"Ti the, A do jem Saul për Absalomin?" dhe unë gjegja, "Ai s'ka qenë David i ri me ty."

"Që unë kurrë Saulin s'e sfidova; që unë kurrë të përçaj mbretërinë gjatë sundimit të tij nuk u përpoqa, a është kjo që thonë fjalët e tua?"

"Më shumë" gjegji Abishai fuqimisht. "I keq Sauli ish me ty, e jetën skëterrë ta bëri. E veç me respekt e agoni vetmie u përgjigje. Të këqijat që në ato ditë ndodhën, vetëm nga njëra anë erdhën. E të gjitha ranë mbi ty. Dhe prapë, mund ta kishe përçarë mbretërinë, dhe Saulin ta përmbysje. Por të mbledhësh leckat zgjodhe, më mirë se të bëje këtë. Në vend që përçarje të shkaktoje, nga vendi u zhduke. Jetën rrezikove për unitetin dhe gojën e sytë i kyçe përpara gjithë paudhësive të tij. Më shumë se çdo burrë tjetër në historinë e kësaj apo të çdo mbretërie të dheut, ti kishe shkak për rebelim. Duhet ta vras mendjen fort që listën e tij të padrejtësive të formuloj... ku shumë pak janë të vërteta, do të thoja. A u soll Absalomi si ti? A të respektoi ty? A kërkoi të ruante Mbretërinë të papreku? A refuzoi Absalomi, kundër teje të fliste? A i ktheu ai ndjekësit? A u largua nga vendi, për ndarjen e tij duke penguar? A ka respekt ai? A i duroi vuajtjet në agoni të heshtur? Gjërat e këqia mbi vete t'i binin?

Jo, veç i zgjedhur e fisnik ai është!"

Të fundit fjalë të Abishait, dolën pothuaj mes kafshimeve. E pastaj ai vazhdoi sërish, kësaj here më i ngrysur.

"Të tijat ankime, vogëlima janë, para vajtimeve të tua të drejta ndaj Saulit. Kurrë me Saulin, keq nuk u solle. Dhe asnjëherë i padrejtë me Absalomin nuk ke qenë".

Me një ngërdheshje Davidi e ndërpreu. "Një dhunti më duket kam: të bëj të vjetër e të rinjë të më urrejnë pa shkak. Në të ritë tim, i vjetri më sulmoi; në pleqëri, më sulmon i riu. Oh, ç'arritje e mrekullueshme."

"Ajo ç'ka dua të them", vazhdoi Abishai, "është se David, Absalomi s'është. E prandaj të pyes: Përse nuk e ndal rebelimin e tij? Ndale atë, të mjerë që... ."

"Kujdes Abishai. Kujto që bir i mbretit ai është. Kurrë keq për të nuk mund të flasim".

"I miri mbret, të kujtoj që ti refuzove të ngresh shpatën a heshtën, qoftë edhe një herë kundër Saulit. E përsëris. Kundër teje, ditë e natë Absalomi flet. Një ditë, - shumë shpejt - një ushtri kunëdr teje do të ngrejë. Një komb madje. Këtë komb! Absalomi i ri nuk është i riu David. Ta ndalësh pra, të këshilloj!"

"Abishai, një Saul po më kërkon të bëhem", gjegji Davidi rëndë.

"Jo, veç po të them që ai nuk është David; ndale pra!"

"Dhe në e ndalsha, a do mbetem David? Nëse e ndal, a s'do bëhem Saul?" pyeti mbreti, me sytë që Abishain si thika përshkruan. "Abishai, që atë ta ndal, një Saul apo Absalom duhet të bëhem".

"Mbreti dhe miku im, me dhimbje po të them: nganjëherë pak i marrë më dukesh."

"Po, dhe e kuptoj përse", kukurisi Davidi.

"Mbret i dashur, një mbret i keq Sauli ish, e Absalomi një mishërim i tij i ri është disi. Vetëm ti, po i njëjti je. Bari i vogël zemërthyer ke mbetur përgjithmonë. Tregomë hapurazi, ç'ke ndër mend?"

"I sigurtë derimë tani, s'kam qenë. Por veç tani, një gjë e kam të qartë. Në të ritë tim, Absalom nuk isha, e në pleqëri, Saul s'do bëhem. Në të ritë tim, siç goja jote tha, David unë isha. Dhe David dua të mbetem edhe në pleqëri. Edhe nëse fronin, mbretërinë a kokën ndoshta më kushton."

Në heshtje Abishai mbeti për pak kohë. Pastaj, foli ngadalë, duke menduar që kuptimin e vendimit të Davidit, e kish kapur.

"Një Absalom ti s'ishe, e Saul s'do bëhesh. Imzot, nëse Absalomin poshtë ta vesh i gatshëm s'je, të shpërngulim mbretërinë do t'sugjeroja, sepse pa dyshim që Absalomi do sundojë."

"Po aq pa dyshim sa Mbreti Saul, bariun e vogël vrau", gjegji mbreti i urtë e i moçëm.

"Çfarë?" tha Abishai i tronditur.

"Mendohu pak Abishai. Njëherë e një kohë Perëndia e çliroi bariun e pambrojë nga thonjtë e mbretit të marrë e të fuqishëm. E ai ende mundet që një prijës plak nga ambicjet e një rebeli të ri ta shpëtojë."

"Kundërshtarin tënd po nënvleftëson", vuri në dukje Abishai.

"E ti Perëndinë tim", qetësisht Davidi gjegji.

"Po përse David? Përse të mos luftojmë?".

"Unë përgjigjen po të jap. Nëse të kujtohet - sepse atje ti ishe - një herë e një kohë, të njëjtën përgjigje Joabit i kam dhënë, në një guvë kohë më parë! Më mirë i mposhtur, madje i vdekur të mbetem, se rrugës së një ... Sauli apo Absalomi unë t'i hyj. Mbretëria nuë është kaq e çmueshme. Le ta marrë ai, nëse vullneti i Zotit ky është. E përsëris: rrugës së Saulëve e Absalomëve, unë s'kam për t'i hyrë.

Dhe tani, i moshuar duke qenë, një fjalë do të shtoj, që ahere ndoshta nuk e kam ditur. Abishai, askush zemrën e tij s'e njeh. E padyshim, që as unë timen nuk e njoh. Vetëm Zoti njeh. A do ta mbaroj sundimin tim të vogël në emër të Perëndisë? A do flak unë heshta, të ngre kurhte, të përçaj... dhe të vras shpirtin e njerëzve, në mos vetë trupat e tyre... vetëm për të mbrojtur sundimin tim? As gishtin nuk luajta për t'u bërë mbret. as për ta ruajtur mbretërinë. E as të Zotit Mbretëri madje! Ai më vendosi këtu. Nuë është puna ime të marr apo mbaj autoritet. A nuk e kupton se vullneti i Tij ky mund të jetë, që këto gjëra të ndodhin? Unë e di se nëse Ai vendos, Perëndia mund ta mbarojë e mbajë mbretërinë edhe tani. Tek e fundit mbretëria e Tij është. Siç të thashë, askush zemrën e tij s'e njeh. Unë timen nuk e njoh. Kush e di se ç'ka vërtet në të? Ndoshta në sytë e Zotit, s'jam më i denjë për të sunduar. Ndoshta Ai mbaroi me mua. Ndoshta është vullneti i Tij që Absalomi të sundojë. Sinqerisht nuk e di. Por nëse ky, vullneti i Tij është, unë atë dëshiroj. Le të mbarojë me mua Perëndia!"

"Çdo rebel i ri, që dorën ngre kundër dikujt që mendon Saul se është; çdo mbret i vjetër që dorën ngre kundër dikujt që për Absalom e mendon, mundet - në të vërtetë - mundet që dorën kundër vullnetit të Perëndisë po ngre."

"Sidoqoftë, unë dorë nuk do ngre! A s'do ish marrëzi për të qëndruar të përpiqesha, kur Perëndia dëshrionte që unë të bija?"

"Por ti e di, që Absalomi mbret s'do të jetë!" mezi gjegji Abishai.

"Vërtet? Askush s'e di. Vetëm Perëndia e di, e Ai s'ka folur. Për të qenë a mbetur mbret, s'do të luftoj. Ardhtë që sonte Perëndia, dhe marrtë fronin, sundimin dhe..." Zëri i Davidit u drodh, "dhe shugurimin e Tij prej meje. Vullnetin e Tij kërkoj e jo fuqinë. Shumë më tepër se një pozitë prej prijësi, vullnetin e tij dëshiroj. "Ndofta Ai mbaroi me mua."

"Mbret David", një zë foli që prapa."

"Po? Oh, një lajmës. Ç'është?"

"Absalomi, zot. Një çast dëshiron t'ju shohë. Lejen tuaj do kërkojë, që të shkojë në Hebron për një sakrificë."

"David" u çorr Abishai, "ti e di se çdo të thotë kjo në të vërtetë, apo jo?"

"Po."

"Dhe ti e di çdo të bëjë ai, nëse të shkojë ti e lejon?"

"Po."

Davidi iu kthye lajmësit. "Thuaj Absalomit që po vij."

Për herë të fundit, Davidi vështroi qytetin e qetë që shtrihej para tij, u kthye dhe eci në drejtim të derës.

"A do ta lejosh që në Hebron të shkojë?" pyeti Abishai.

"Do ta lejoj", gjegji mbreti i mbretërve. "Po, po, do ta lejoj."

E pastaj iu kthye lajmësit. "Kjo është ora ime e errët. Kur të kem mbaruar me absalomin do tërhiqem.

Nesër më sill një nga profetët për këshillim. Ose një skrib. E më pas Zadokun më dërgo, kryepriftin. Pyete në mund të vijë këtu pas sakrificës së mbërmjes."

Abishai e thirri edhe një herë, këtë radhë butësisht. Admirimi kish përndritur fytyrën e tij. "I miri mbret, falem nderit tënd."

"Ç'bëra unë që ti i falesh nderi tim?" pyeti mendueshëm mbreti duke u kthyer drej tij.

"Jo për çka bëre, por për çka nuk bëre. I falem nderit tënd që heshta nuk flake, që kundër mbretërve nuk u rebelove, që një njeri uqë shumë i dobët ish, në autoritet nuk e zbulove, që mbretërinë nuk e përçave, dhe që Absalomët e rinj, që shumë po ngjajnë si Davidë, por aspak nuk janë, nuk i sulmove."

Ai pushoi pak. "Dhe i falem nderit tënd për vuajtjen, për edhe të qënët i gatshëm të humbësh gjithçka. Të faleminderit që Zotit dorë të lirë i dhe, që fund t'i japë, e madje ta shkatërrojë sundimin tënd - nëse kjo i pëlqen Atij. të faleminderit që shembull për të gjithë ne u bëre."

"Dhe mbi të gjitha", kukurisi ai, "faleminderit që tek fallxhorët nuk shkove."

[marcus1]

Kapitulli XXIV


"Natan!"

"Po...? Oh, qënke ti Zadok."

"Më fal për ndërhyrjen time, por po të vëzhgoj prej disa çastesh. Ti do hyje në dhomën e fronit në mos gaboj, për të takuar Mbretin?"

"Po Zadok. Ky ish qëllimi im, por ca më gjatë u mendova. Mbreti nuk ka nevojë për mua."

"Po më habit, Natan. Sipas mendjes sime, mbreti ka shumë nevojë për ty. Më të rëndën provë të jetë së tij ai po kalon. Nuk jam shumë i sigurtë se të tillë provë kaq kërkuese sa kjo, mund ta kalojë."

"Ai e ka kaluar tashmë Zadok", foli Natani me një siguri në zë, që mbështetej në të vërtetën që ai ish një profet i Perëndisë.

"E ka kaluar?. Më fal Natan, por nuk e kuptoj se për çfarë e ke fjalën. Kjo krizë, ti e di fare mirë, sapo ka nisur."

"Zadok, mbreti yt kohë më parë këtë provë e ka kaluar, që në të ritë e tij."

"Për Saulin e ke fjalën? Miku im ajo ish një çështje tjetër."

"Aspak, Saktësisht e njëjta është. Asnjë ndryshim mes tyre s'ka. Ashtu si u soll me Perëndinë e ti e me njeriun që mbi vete kish, kohë më parë... po njëlloj Davidi do sillet me Perëndinë e tij dhe me njeriun që është nën të. Nuk mund të jetë ndryshe. Askurrë".

"Vërtet që rrethanat mund të ndryshojnë... paksa. Madje shumë pak, do të thoja. Por zemra...! Ah, zemra gjithmonë e njëjta është."

"Zadok, gjithmonë mirënjohës i kam qenë Zotit, që Sauli ish mbrei ynë i parë. Dridhem të mendoj mbi trazirën që ai mund të ksih shkaktuar, nëse si djalë i ri, nën një mbret tjetër do të gjendej. Nuk ka asnjë ndryshim mes njeriut që në jetën e tij zbulon të ketë një Saul, e atij që Absalomin në vete zbulon. Në çdo rast, zemra e prishur, "shfajësimin" e vet do ta gjejë. Saulët e kësa bote, asnjëherë nuk e shohin një David; ata mund të shohin vetëm Absalomë. E Absalomët e kësaj bote kurrë nuk shohin Daividë por veç Saulë."

"Po zemra e dlirë?" pyeti Zadoku.

"Ah, ekziston një gjë e rrallë në të vërtetë. Si e përball një zemër e thyer, një vullnet i thyer, një Absalom? Ashtu si përballi Saulin? Së shpejti do ta marrim vesh këtë Zadok!"

"Ti dhe unë, fatlumë nuk ishim, të gjendeshim atje pranë Davidid kur ora e tij me Saulin erdhi. Në orën e tij me Absalomin, kemi fatin të jemi. Unë për vete, kam ndërmend që këtë dramë që shpaloset tashmë, nga afër ta shoh; dhe duke bërë kësisoj, kam shpresë se një a dy gjëra do t'i mësoj. Mbaji mend fjalët e mia, Davidi këtë gjë në mënyrën e vet do ta kalojë, dhe këtë sprovë do ta kapërcejë me të njëjtin hir që në trë ritë e tij rrëfeu."

"Po Absalomi?"

"Absalomi?"

"Do të thuash se në pak orë, mbreti im ai mund të ejtë?"

"Edhe kjo mund të ngjasë" gjegji Zadoku me humor.

Natani qeshi. "Në e marrtë fronin Absalomi, ahere qielli pastë mëshirë për të gjithë Saulët, Davidët dhe Absalomët e hapësirës!"

"Sipas mendjes sime, Absalomi i ri, një Saul i shkëlqyer do të bëhet", vazhdoi Natani, ndërsa u kthye dhe eci në korridorin e gjatë.

"Po, një Saul i përkryer. Sepse nga çdo anë, veç moshës dhe pozitës, Absalomi tashmë është një Saul."

[marcus1]

Kapitulli XXV


"Të faleminderit që erdhe, Zadok".

"Mbreti im".

"Prift i Perëndisë ti je: një histori të lashtë a mund të më rrëfesh?"

"Cilën histori mbreti im?"

"A e di historinë e Moisiut?"

"Po, e di".

"Tregoma ahere".

"E gjatë është kjo; a duhet ta tregoj të gjithën?"

"Jo, jo të gjithën".

"Cilën pjesë, pra?"

"Tregomë mbi rebelimin e Korahut?"

Kryeprifti, e vështroi Davidin me sytë e tij të përflakur, Davidi vështrimin ia ktheu po aq të përflaktë. Të dy burrat, u kuptuan më së miri.

"Unë do të të tregoj historinë e rebelimit të Korahut, dhe sjelljen e Moisiut, në mes të atij rebelimi.

"Shumë njerëz e kanë dëgjuar historinë e Moisiut. Ai ësëhtë shembulli më i lartë i të vajosurit të Zotit. Qeverisja e vëretë e Perëndisë, prehet mbi një njeri, jo, jo, mbi zemrën e penduar të një njeriu. Nuk ka asnjë formë apo mënyrë të qeverisjes nga Perëndia: ka vetëm njerëz me një zemër të penduar. Moisiu ishi i tillë.

"Korahu, nuk ish i tillë njeri, megjithqë kushëri i parë me Moisiun ish. Autoritetin që Moisiu kish, Korahu dëshironte. Një mëngjes paqeplotë, Korahu u ngrit nga gjumi. Deri atë mëngjes, mes popullit të Perëndisë nuk kish patur mosmarrëveshje, por para se ajo ditë të mbaronte, ai ksih gjetur 252 njerëz që u bashkuan me akuzat e tij kundër Moisiut."

"Pra, pska patur probleme edhe kur Moisiu i printe kombit?" pyeti Davidi.

"Në mbretëri, ka gjithmonë probleme", gjegji Zadoku. "Gjithmonë. Për më tepër, aftësia për t'i parë këto probleme, është një dhunti që kushton shumë lirë".

Davidi qeshi dhe pyeti, "Zadok, ti e di se ka patur mbretëri të padrejta, sundimtarë të padrejtë dhe shtirës dhe gënjeshtarë që kanë sunduar e qeverisur. Si mund ta shuajnë njerëzit e thjeshtë cila është një mbretëri me gabime, por e qeverisur nga njerëz të Perëndisë, dhe cila është një mbretëri e padenjë për t'iu nënshtruar njerëzve? Si mund ta dinë njerëzit këtë?" Davidi u ndal; ai e kuptoi se e kish qëlluar tamam atë që më së shumti donte të dinte. ai foli përsëri, i ngrysur. "Po mbreti, si mund ta dijë? A mund ta dijë ai nëse është i drejtë apo jo? A mund ta dijë ai nëse akuzat kundër tij janë të vërteta apo jo? A ka shenja për këto? Fjalët e fundit të Davidit ishin plot ankth.

"Një listë nga qielli, ti po kërkon David. Por edhe nëse një listë e tillë do të ekzistonte, edhe nëse do t'kish një mënyrë për të ditur, të liqtë do ta sajonin sundimin e tyre që t'i përshtatej listës! Dhe nëse do të ekzistonte një njeri i mirë, që listën deri në përkryerje ta plotësonte, do të dilnin ata, që do të pretendonin se ai s'kish përmbushur as edhe një nga kërkesat e listës. Zemrën njerëzore ti David, nënvleftëson".

"Po si do ta dinë njerëzit ahere?"

"Ata nuk do ta dinë."

"Do të thuash që mes njëqind zërave, që mijëra deklarata bëjnë, njerëzit e thjeshtë të Perëndisë nuk mund ta dinë me siguri se kush është vërtet i vajosuri që mbart autoritetin e Perëndisë, e kush jo?"

"Ata nuk do ta dinë kurrë".

"Po kush mund ta dijë atëhere?"

Perëndia gjithmonë e di - por Ai nuk tregon".

"Vallë pra a mos janë të pashpresë ata që një njeri të padenjë duhet të ndjekin?"

"Stërnipërit e tyre, do të jenë të aftë që çështjen qartas ta shohin. Ata do t'a dinë. Por ata që gjenden në mes të dramës, kurrë nuk do të jenë të sigurtë. E megjithatë, nga e gjithë kjo, do ketë një gjë të mirë."

"Ç'është ajo?"

"Me po aq siguri sa dielli që lind, zemrat e njerëzve do provohen. Pavarësisht nga deklaratat e kunndërdeklaratat e shumta, - motivet e fshehura të zemrave të të gjithë atyre që përfshihen në dramë do të zbulohen. Ndoshta, në sytë e njerëzve kjo gjë s'ka ndonjë vlerë, por në sytë e Zotit e të engjëjve kjo është thelbësore. Zemra duhet të hapet. Perëndia do të shohë në të."

"I përbuz këto prova", gjegji Davidi i kapitur. "I urrej netët si kjo e sotmja. E megjithatë, ai më dërgon shumë gjëra në jetë për të më provuar zemrën. Sonte edhe njëherë e ndjej që zemra ime është në provë."

"Zadok, ka diçka që ma sjell shpirtin në majë të hundës. Ndoshta Zoti mbaroi me mua. A s'ka ndonjë mënyrë vallë që të mund ta di këtë?"

"Mbret i mirë, nuk njoh asnjë sundimtar tjetër në tërë historinë, që do ta kish bërë këtë pyetje. Shumica e njerëzve, do ta kishin rjepur të gjallë kundërshtarin e tyre - qoftë ky edhe imagjinar. Por sa për t'iu përgjigjur pyetjes tënde, unë nuk njoh asnjë mënyrë që të mund të sigurohesh nëse Zoti mbaroi apo jo me ty."

Davidi psherëtiu dhe u mbyt në dënesë. "Vazhdo me historinë pra. Korahu kish 252 ndjekës, apo jo? Ç'ndodhi më tej?"

"Korahu me gjithë njerëzit e tij erdhi tek Moisiu dhe Aaroni. Ai i tha Moisiut se s'kish asnjë të drejtë për tërë autoritetin që ushtronte."

"Shumë të logjikshëm jemi ne Judenjtë, apo jo?", qeshin nën buzë Davidi.

"Jo, zemra e njeriut është ashtu David", u përgjigj Zadoku.

"Tregomë ç'iu përgjigj Moisiu Korahut?"

"Në të 40-at e tij, Moisiu ish një njeri arrogant dhe kryeneç tamam si Korahu. Se ç'mund të kish bërë në të 40-at e tij, nuk e them dot. Në të 80-at, ish një njeri i thyer. Ai ish..."

"Më i përuluri njeri që ka jetuar mbi dhe" e ndërpreu Davidi.

"Njeriu që skeptrin e autoritetit të Perëndisë mban, i tillë duhet të jetë. Përndryshe, populli i Perëndisë, në terr do jetojë. Po pra, një njeri i thyer përballë Korahut. Dhe besoj se ti e di ç'bëri Moisiu, David. Ai nuk bëri ... asgjë."

"Asgjë. Ah, ç'burrë."

"Ra përmbys përpara Zotit. Kjo ish e gjitha që bëri."

Përse e bëri këtë Zadok?"

"Ti duhet të jesh i vetmi që mund ta dish këtë, David. Moisiu e dinte se vetëm Perëndia e kish vënë në krye të Izraelit. Asgjë nuk mund të bëhej. Ose ata 253 njerëz do të merrnin fronin - ose Perëndia, do t'i jepte të drejtë Moisiut. Ai e dinte këtë."

"Vështirë që njerëzit të mund ta imitojnë këtë, apo jo? Një shtirës pa dyshim që nuk mund të shtirej sikur dorëzohej, ashtu si bëri Moisiu, apo jo? Por tregomë, si e ringriti Perëndia Moisiun?"

"Moisiu u tha atyre, të ktheheshin të nesërmen, me temjan e arkem... dhe Zoti do ta zgjidhte çështjen."

"Ashtu!", klithi Davidi. "Ashtu!" thirri ai akoma më fort. "Nganjëherë Perëndia tregon pra", tha ai i ngazëllyer. "Ç'ndodhi më tej?"

"Korahu dhe dy nga miqtë e tij, u përpinë nga toka. 250 të tjerët, vdiqën nga... ."

"S'ka nevojë. Mjafton të themi se Moisiu u provua të ishte në autoritet... nga Perëndia! Zoti pra tregoi! Njerëzit e panë më në fund se kush kish në të vërtetë autoritet nga Zoti, dhe së fundi Moisiu pati paqe."

"Jo David. Ai nuk pati paqe, dhe njerëzit nuk u kënaqën me përgjigjen e Zotit! Që ditën tjetër, e gjithë asamblja pëshpëriti kundër Moisiut, dhe të gjithë do të ksihin vdekur ndoshta, po të mos ishin lutjet e Moisiut."

"Dhe njerëzit, luftojnë për t'u bërë mbretër!", tundi kokën Davidi i hutuar.

Zadoku pushoi pak, pastaj vazhdoi: "David, unë e kuptoj që ty të mundon pyetja se ç'është autoritet i vërtetë dhe ç'nuk është. Ti do të dish, ç'të bësh me një rebelim, nëse ky është vërtet një rebelim dhe jo dora e Zotit. Unë besoj, se ti do tëgjesh të vetmen gjë të pastër që mund të bëhet dhe do ta bësh atë. Dhe kështu, të na mësosh të gjithëve."

Dera u hap. Abishai hyri brenda me rrëmbim. "Mbret i mirë! Biri yt, vetë gjaku e mishi yt, u vetëshpall mbret në Hebron. Të duket sikur i gjithë Izraeli ka shkuar me të. Ai ka ndërmend të marrë fronin. Po marshon drejt Jeruzalemit. Madje disa prej njerëzve të tu më të besuar, janë bashkuar me të."

Davidi eci pak. Diçka nëpër dhëmbë foli, që veshi i të tjerëve nuk mundi ta kapë. "Mbreti i tretë i Izraelit? Pse kështu vijnë prijësit e vërtetë të Mbretërisë së Perëndisë?"

I pasigurtë nëse duhej t'i dëgjonte apo jo fjalët e Davidit, Zadoku foli. "Çfarë the mbreti im?"

Davidi u kthye me sy të njomur. "Më në fund", tha ai qetësisht, "më në fund, kjo çështje do të zgjidhet. Ndoshta nesër, dikush tjetër përveç Zotit, do ta dijë."

"Ndoshta", tha Zadoku, "por ndoshta jo. Të tilla çështje, mund të përfliten edhe pas vdekjes sonë."

"E megjithatë, mund të ndodhë që nesër", qeshi Davidi. "Abishai, shko dhe foli Joabit. Do ta gjesh në kullën e murit lindor."

Abishai doli po ashtu siç kish hyrë, me vrull e me furi.

"Po mendohem Zadok", pëshpëriti Davidi, "në mund njeriu ta detyrojë ndonjëherë Zotin që të tregojë."