Rrëfim Për Tre Mbretër

[marcus1]

Kapitulli VIII


"Mbreti im është i marrë. Së paku kështu më duket. Ç'mund të bëj?"

Së pari kupto këtë fakt të pandryshueshëm: Ti nuk mund të thuash (askush nga ne nuk mund të thotë) se kush është i mirrosuri i Zotit, dhe kush jo. Disa mbretër që mund të bësh be se i përngjasojnë Saulit, në të vërtetë i përngjasojnë Davidit. Dhe të tjerë, që të gjithë do të betoheshin se i përngjasojnë Davidit, në të vërtetë i përngjasojnë Mbretit Saul. Kush ka të drejtë? Asnjë njeri nuk është aq i urtë sa të mund të zgjidhë këtë enigmë. E gjitha që mund të bëjmë, është të vijmë rrotull duke pyetur veten:

"A është ky njeri i mirrosuri i Zotit, dhe nëse po, a i përngjason Saulit?".

Memorizoje mirë këtë pyetje. Mund të duhet të pyesësh veten 10000 herë. Veçanërisht nëse je qytetar i një mbretërie, mbreti i së cilës thjesht është i marrë.

Të pyesësh kësisoj mund të mos duket e vështirë, ama është. Veçanërisht kur vajton nga brenda... kur i shmangesh në heshtje heshtave... kur tundohesh të qëllosh, qoftë edhe një të vetme... dhe të tjerët të japin zemër, të bësh pikërisht këtë. Dhe i gjithë arsyetimi yt, mençuria, logjika, inteligjenca dhe sensi yt praktik pajtohen që ti të veprosh në të tillë mënyrë. Por, mes lotëve të tu, mos harro: Ti di vetëm pyetjen, por jo përgjgjen.

Askush nuk e di përgjigjen.

Përveç Perëndisë.

Dhe Ai, nuk tregon kurrë.

[marcus1]

Kaputulli IX


"Kapitulli i fundit nuk më pëlqeu. Ai i anashkalonte çështjes. Unë jam si Davidi dhe në agoni. Ç'mund të bëj kur mbretëria në të cilën ndodhem, nga një mbret heshtëflakës sundohet? A duhet të largohem? Nëse po, atëhere si? Ç'bën një njeri mes të një gare thikëhedhësish?"

Nëse nuk të pëlqeu pyetja në kapitullin e mëparshëm, nuk do të të pëlqejë as përgjigja e dhënë në këtë kapitull.

Përgjigja është, "Ti duhet të goditesh për vdekje".

"Çfarë? Po a është e domosdoshme? Ç'të mirë ka?"

Ti i ke hedhur sytë jo mbi Mbretin e duhur Saul. Sa kohë që ti do vështrosh mbretin tënd, atë dhe vetëm atë do të fajësosh për ferrin në të cilin je. Kujdes, sepse Zoti i ka ngulur sytë e Tij mbi një tjetër Mbret Saul. Jo mbi atë të dukshmin që të qëllon ty me heshta. Jo, Perëndia po sheh një Saul tjetër. Një po aq të keq - në mos më të keq akoma.

Zoti po sheh Mbretin Saul brenda teje.

"Brenda meje?!"

Sauli është në gjakun tënd, në vetë palcën e kockave të tua. Përbën mishin dhe muskujt e zemrës sate. Në shpirtin tënd është kapërthyer. Në bërthamat e atomeve të tua ka zënë vend.

Mbreti Saul është njësh me ty.

Ti je një Mbret Saul!

Ai merr frymë dhe rreh brenda gjoksit të secilit prej nesh. Ka vetëm një mënyrë për ta hequr qafe atë. Të shfaroset. Ndoshta nuk të duket si kompliment, por së paku tani e di përse Perëndia të vendos nën dikë që mund të jetë Mbreti Saul.

Bariu David, do të ish rritur për tu bërë Mbreti Saul II, nëse Zoti nuk do të ksih shkulur Saulin nga zemra e Davidit. Për këtë operacion u deshën vite dhe ishte një përvojë brutale, që pothuaj e vrau pacientin. Dhe cilat ishin pincat dhe darët që përdori Zoti për të zhgulur këtë Saul të brendshëm?

Perëndia përdori Saulin e jashtëm.

Mbreti Saul u përpoq Davidin ta shkatërrojë, por suksesi i tij i vetëm ishte se ai u bë mjeti që Perëndia përdori për të dërrmuar deri në vdekje Saulin që në skutat e shpirtit të Davidit hungëronte. Po, është e vërtetë që Davidi pothuajse u shkatërrua krejt në këtë proçes, por kështu duhej të ndodhte. Përndryshe, Sauli brenda tij do të kish mbijetuar.

Davidi e pranoi këtë fat. Ai rrethanat e pamëshirshme përqafoi. As dorë nuk ngriti, e as rezistencë nuk bëri. Në heshtje dhe vetmi, zjarrin e furnaltës duroi. Për shkak të kësaj, u plagos thellë. E gjithë qenia e tij e brendshme u transformua. Natyra e tij u ndryshua. Kur gjakderdhja mbaronte, Davidi nuk njihej më.

Nuk u kënaqe me pyetjen në kapitullin e mëparshëm? Atëhere mundet, që as përgjigja në këtë kapitull, nuk të ka pëlqyer.

Askutj prej nesh nuk i pëlqen.

Përveç Perëndisë.

[marcus1]

Kapitulli X


Si mund t'a dijë njeriu, kur është koha për t'u larguar nga i mirrosuri i Zotit - në veçanti nga i mirrosuri i Zotit që i përngjason Mbretit Saul?

Davidi kurrë nuk e mori atë vendim. I vajosuri i Zotit vendosi për të. Vetë dekreti i mbretit, e zgjidhi çështjen! "Të ndiqet dhe të vritet si qen". Vetëm atëhere Davidi u largua. Jo, ai ia mbathi. Por as atëhere, as ngriti dorë, as tha gjysëm fjale kundër Saulit. Të lutem vër re: Davidi nuk e përçau mbretërinë kur u largua. Ai nuk e mori me vete askënd. U largua i vetëm.

I vetëm. Krejt i vetëm. Mbreti Saul i II nuk e bën kurrë këtë. Ai gjithmonë merr me vete, ata që ngulin këmbë të shkojnë me të.

Po, njerëzit këmbëngulin të vijnë me ty, apo jo? Ata janë të gatshëm të të ndihin të themelosh mbretërinë e Mbretit Saull II.

Të tillë njerëz, nuk guxojnë kurrë të largohen vetëm.

Por Davidi u largua i vetëm. A e shesh pra, i mirrosuri i vërtetë i Zotit, mund të ikë i vetëm.

Ka vetëm një mënyrë për t'u larguar nga një mbretëri.

I vetëm.

Krejt i vetëm.

[marcus1]

Kapitulli XI


Guvat nuk janë vendi më ideal për të marrë kurajë e trimëri. Mes tyre ka një ngjashmëri të padurueshme, pavarësisht se në sa prej tyre ke jetuar. Të errëta. Të lagështa. Të ftohta. Të humbura. Një guvë bëhet ende më e padurueshme kur je i vetmi banor i saj... dhe që larg të lehurat e qenve që të ndjekin dëgjon.

Por nganjëhere, kur qentë dhe ndjekësit ishin larg, preja këndonte. Lehtazi fillonte dhe pastaj zërin lart e ngrinte dhe këngën që qengji i vogël i kish mësuar, këndonte. Çdo notë muret e guvës e jehonin, ashtu si malet njëherë e një kohë. Në errësirën e thellë të guvës, muzika përhapej duke e kthyer atë në një kor jehues që këngën atij ia kthente. Tani kish shumë më pak se kur bari ishte. As lirë, as diell e as të deleve shoqëri madje. Kujtimet e oborrit, tashmë ishin tretur. Më e madhja ambicje e Davidit tani nuk shkonte më larg se krraba e bariut. Çdo gjë e tij po dërrmohej.

Këndonte shumë.

Dhe çdo notë me një lot e përcillte. Oh, ç'çudi që vuajtja pjell, a s'të duket?

Atje në ato guva, i zhytur në këngën e brengës së tij, dhe në brengën e këngës së tij, Davidi thjesht u bë më i madhi shkrues i himneve, dhe më i ngrohti ngushëllues i zemrave të thyera, që kjo botë ka njohur e do të njohë.

[marcus1]

Kapitulli XII


Ai rendi - përmes fushave të njoma e lumenjve të rrëmbyer, - rendi. Nganjëherë, qentë i erdhën fare pranë; nganjëherë madje, ata e gjetën. Por këmbët e shpejta, lumenjtë dhe puset, e fshehën atë. Nga fushat ai ushqehej, rrënjë rrëmihte nga rruga, në pemë flinte, fshihej hendeqeve e mes baltës e ferrave zvarritej. Për ditë të tëra rendi - pa guxuar të ndalej e të hante pak. Shiun piu për ujë. Gjysmë i zhveshur, i tëri i përzhyer, më tej vazhdoi duke u penguar, zvarritur e me thonj duke u mbajtur.

Guvat, kështjella ishin tashmë e puset shtëpi.

Që prej së lashti, mëmat u tregonin fëmijëve, se nëse të mirë nuk bëheshin, si sarhoshi i qytetit do të mbaronin. Jo. Tani një histori shumë më rrënqethëse ato kishin. "I mirë të bëhesh, që si gjigand-vrasësi të mos mbarosh".

Në Jeruzalem, kur njerëzit mësonin mbi nënshtrimin ndaj mbretit dhe nderimin e të vajosurit të Zotit, Davidi ish parabola. "A e shihni, ja se ç'u bën Perëndia rebelëve". Dëgjuesit e vegjël, ngjetheshin vetëm nga mendimi e pastaj, të ngrysur vendosnin që kurrë të mos rebelonin. Kështu ish atëhere, kështu është edhe tani. Kështu do të jetë gjithmonë.

Kohë më vonë, Davidi do t'mbërrinte në një tokë të largët, dhe do të ksih një masë të vogël, fare të vogël sigurie. Por edhe këtu iu druan, e urryen, e gënjyen dhe kërkuan ta hiqnin qafe. Shpesh, vrasësve dorën u shtrëngoi.

Këto ishin orët më të errëta të Davidit. Ti e di që ato ishin ditët parambretërore, por ai jo. Ai mendonte që ky ish shorti i tij, përgjithmonë.

Vuajtja diçka po lindte. Përulja po merrte jetë.

Në sytë e tokës, një i mbaruar ai ish; në ato të qiellit, një i thyer.

[marcus1]

Kapitulli XIII


Të tjerë duhet t'ja mbathin ndërsa marrëzia e mbretit rritej. Në fillim një, më pas dhjetëra e së fundi qindra. Pas një kërkimi të gjatë, këta të arratisur me Davidin u lidhën. Shumë kohë kish kaluar që ata s'e kishin parë.

E vërteta qe se kur përsëri e panë nuk e njohën dot. Ai kish ndryshuar; personaliteti, sjellja, e gjithë qenia e tij kish ndërruar. Fliste më pak. E donte Perëndinë më shumë. Këndonte ndryshe. Kurrë më parë, s'i kishin dëgjuar të tilla këngë. Disa ishin të ëmbla përtej fjalëve, por disa gjakun t'a ngrinin në damarë.

Ata që e gjetën dhe vendosën të bëheshin miqtë e tij në arrati, ishin një turmë fatkeqe dhe e pavlerë: hajdutë, gënjeshtarë, thashethemexhinj, skeptikë, rebelë me zemra rebele. Të verbër nga urrejtja për mbretin ishin, e për gjithë figurat e tjera në pushtet. Do të kishin qenë paqeprishësit në parajsë, nëse ndonjëherë atje do të shkonin.

Davidi nuk i udhëhoqi ata. Ai nuk mbajti qëndimin e tyre. Megjithatë, pa u thënë askush, ata e ndoqën pas. Kurrë për autoritetin ai nuk u foli. E as për nënshtrimin; por ata iu nënshtruan një njeriu. Ligje nuk nxorri. Ligji ëhstë fjalë që në fjalorin e kaçakëve nuk gjendet. Megjithatë, ata e pastruan jetën e tyre së jashtimi. Dalëngadalë edhe jeta e tyre e brendshme filloi të ndryshojë.

Ata nuk i druheshin nënshtrimit apo autoritetit; as ndërmend nuk i çonin këto gjëra, e jo më të flisnin për to. Po atëhere përse e ndoqën Davidin? Nuk ishte tamam kështu. Ishte se ai ish... hmm... Davidi. Kjo s'kish nevojë për shpjegim.

Dhe kështu, për të parën herë, mbretërimi i vërtetë po lindte.

[marcus1]

"Përse David, përse?"

Vendi ish një guvë tjetër e paemër. Burrat silleshin e përsilleshin pa gjetur paqe. Ngadalë e me shumë zor, ata filluan të paqtoheshin. Të gjithë ishin po aq të paqartë sa edhe Joabi, i cili më në fund, i dha zë pyetjes së tyre.

Joabi kërkonte përgjigje. Tani! Davidi duhet të shqetësohej apo së paku të tërhiqej. Por jo. Ai vështronte përtej Joabit, si një njeri me sytë në një mbretëri tjeteër, të cilën veç ai mund ta shihte.

Joabi u çapit drejt e përballë Davidit, ia nguli sytë atij dhe zbrazi të gjithë mllefin.

"Sa herë të qëlloi për të të vrarë në kështjellë? Me sytë e mi këtë e kam parë. Më në fund ti ike. Pres sa vjetësh nuk je për të veç një pre gjuetie? E për më tepër, mbarë bota i beson gënjeshtrave që ai tregon për ty. Ai, vetë Mbreti, erdhi të të gjuante në çdo skutë, pus e vrimë të tokës, për të të gjetur e vrarë si një qen. Por sonte, ah sonte, e kishe në majë të heshtës së tij, dhe asgjë s'i bëre!

Vështrona pak ne. Përsëri kafshë mbetëm. Më pak se një orë më parë, mund të na kishe çliruar të gjithëve. Po, të gjithë do të ishim të lirë tani! Të lirë! Edhe Izraeli i lirë do ish. Përse David, pse nuk u dhe fund këtyre viteve në mjerim?"

Pasoi një heshtje e gjatë. Njerëzit lëvizën përsëri të paqetë. Ata nuk ishin mësuar të shihnin Davidin tek qortohej.

"Sepse, tha Davidi shumë ngadalë, (dhe me të tillë butësi, sa dukej sikur thosh, "unë dëgjova ç'më kërkuat, por jo si ma kërkuat), "sepse njëherë një kohë, ai nuk ish i marrë. Ai ish i ri. Ai ish i madh. I madh - në sytë e Perëndisë e të njerëzve. Dhe vetë Perëndia e bëri atë mbret - Perëndia - jo njeriu".

Aty për aty Joabi mori flakë, "Por tani ai është i marrë! Dhe Perëndia me të më nuë është. Dhe ai, David, përsëri do të të vrasë!"

Kësaj here, ish përgjigja e Davidit që flakëroi.

"Më mirë ai të më vrasë, se unë rrugët e tij të mësoj. Më mirë prej tij i vdekur, se si ai të bëhem. Rrugës që mbretërit i marros, unë nuk do t'i hyj. Heshta nuk do të fkak, e urrejtjen në zemrën time të rritet nuk do ta le. Unë nuk do të hakmerrem. As tani. As kurrë!"

Të tillë përgjigje të pavend, Joabi nuk mund ta duronte. Si furtunë u kthye, e humbi në errësirë.

Atë natë, burrat u shtrinë mbi shkëmbin e ftohtë e të lagësht, duke murmuritur për idetë e shtrembëra e vetë qortuese të prijësit të tyre mbi marrëdhëniet me mbretërit, veçanërisht ata të marrët. Edhe engjëjt ranë të fleën atë natë dhe në përflakjen e asaj dite tepër të rrallë, ëndërruan se Perëndia, do të kishte ende mundësi t'i jepte autoritetin e Tij një ene të denjë.

[marcus1]

Kësaj here, ish përgjigja e Davidit që flakëroi.

"Më mirë ai të më vrasë, se unë rrugët e tij të mësoj. Më mirë prej tij i vdekur, se si ai të bëhem. Rrugës që mbretërit i marros, unë nuk do t'i hyj. Heshta nuk do të fkak, e urrejtjen në zemrën time të rritet nuk do ta le. Unë nuk do të hakmerrem. As tani. As kurrë!"

Akoma edhe sot, ndërsa po shkruaja këto rreshta, gati sa nuk më lëshuan sytë lot. Oh, sa ka nevojë Zoti për njerëz të tillë! Oh, sa të paktë janë këta njerëz në tokë! Oh sa e rrallë është kjo specie sot! Këta njerëz që janë gati të lënë tërë reputacionin e tyre të shkatërrohet para syve të tyre. Këta njerëz që nuk do përdorin as edhe veglën më të vogël për të mbrojtur veten e tyre, reputacionin e tyre, drejtësinë e tyre, shenjtërinë e tyre. Njerëz që do lejojnë të tërhiqen zvarrë dhe të poshtërohen në publik.

E shtoftë Zoti këtë rracë!

[marcus1]

Kapitulli XV


Ç'njeri ishte Sauli? Kush ishte ky që armik të Davidit veten bëri?! I vajosuri i Perëndisë. Çliruesi i Izraelit. E megjithatë i përmendur më shumë për marrëzinë e tij.

Le të harrojmë shtypjen e ligë. Të harrojmë gjykimet therëse. Të harrojmë famën e tij. Le të shohim të vërtetat. Sauli ish një nga figurat më madhështore të historisë njerëzore. Ai ishte një bir bujku, një djalë i vërtetë fshati. Ish i gjatë, i pashëm e i pëlqyer.

Ish pagëzuar në Frymën e Perëndisë. Po ashtu, rridhte nga një familje fisnike; që do të thotë se në breznitë e paraardhësve të tij, gjendeshin disa prej figurave më të mëdha të njerëzimit. Abrahami, Izraeli, Moisiu, këta ishin stërgjyshërit e tij.

A të kujtohet prejardhja? Abrahami themeloi një komb. Moisiu e nxorri këtë komb nga skllavëria. Joshua, i dha këtij populli një gisht vend në tokën që u ish premtuar nga Perëndia. Gjykatësit, mbajtën e ruajtën gjithçka që të mos shbëhej në një kaos total. Pikërisht atëhere erdhi Sauli. Ishte ai, që i mori këta njerëz dhe i mblodhi në një mbretëri të bashkuar.

Sauli bashkoi një popull dhe ngriti një mbretëri. Pak njerëz e kanë bërë këtë ndonjëherë. Ai ngriti një ushtri nga hiçi. Si rrallëkush, ai fitoi beteja në fuqinë e Perëndisë dhe e mposhti armikun pa rreshtuar. Mos harro dhe kujto gjithashtu, se ky njeri ishte zhytur në Frymë. E për më tepër ai ish një profet. Fryma erdhi mbi të me fuqi dhe autoritet. Ai bëri dhe tha gjëra të padëgjuara, të papara dhe gjithçka erdhi nga fuqia e Frymës që pushonte në të.

Ai ish gjithçka njerëzit sot kërkojnë të bëhen... i fuqizuar me Frymën e Shenjtë... i aftë që të bëjë të pamundurën... për Perëndinë. Një prijës, i zgjedhur nga Perëndia, me fuqi prej Perëndisë.

Saulit iu dha autoritet që është vetëm i Perëndisë. Ai ish i vajosuri i Perëndisë dhe Perëndia e trajtoi si të tillë.

Ai gjithashtu brehej nga xhelozia, ish i aftë për të vrarë dhe i gatshëm të jetonte në errësirë shpirtërore.

A ka ndonjë parim vallë në këto kontradikta? Po, dhe ky parim do të thërmojë shumë prej koncepteve të tua mbi pushtetin, mbi njerëzit e mëdhenj nën shugurimin e Perëndisë dhe mbi Perëndinë vetë madje. Shumë njerëz luten për fuqinë e Zotit. Për vit e më shumë. Këto lutje duken të sinqerta, të fuqishme, në besim dhe pa motive të fshehura. Sidoqoftë të fshehura nën lutje e zjarrmi të tilla qëndrojnë ambicjet, një etje pa famë, dëshira prë t'u konsideruar një gjigand shpirtëror. Ai që lutet ndoshta as që e di, por këto motive e dëshira të errëta janë në zemrën e tij... në zemrën tënde. Edhe kur i bëjnë këto lutje, njerëzit janë të zbrazët së brendshmi. Rritja e brendshme frymore është shumë e vogël. Lutja për pushtet është rrugë e shkurtër dhe e shpejtë, që kundron anash rritjen së brendshmi.

Një ndryshim i gjerë qëndron mes veshjes së jashtmi me fuqinë e Shpirtit dhe mbushjes së brendshmi me jetën e Tij. Në të parën, pavarësisht nga fuqia, njeriu i fshehur në zemër mund të mbetet i pandryshuar. Në të dytën, ai përbindësh flaket jashtë.

Intersant me Perëndinë. Ai i dëgjon të gjitha kërkesat për pushtet, që të rinjë të zjarrtë (në çdo gjeneratë) ia drejtojnë dhe u përgjigjete atyre. Shumë shpesh, Ai i plotëson kërkesat për pushtet e autoritet. Nganjëherë, duke iu përgjigjur atyre, Ai i thotë "po" edhe disa enëve krejt të padenja.

Ai u jep pushtet njerëzve të padenjë? Pushtetin e Tij? Edhe pse ata së brenshmi s'janë veç një kufomë e pakallur?

Përse e bën Perëndia një gjë të tillë? Përgjigja është e thjeshtë dhe tronditëse. Nganjëherë, Ai u jap një porcion më të madh pushteti, enëve të padenja, që kështu, të mund t'u zbulohet përfundimisht të gjithëve gjendja e vërtetë e kaluriqësisë së brendshme, në atë njeri.

Pra, mendohu njëherë kur të dëgjosh tregtarin e pushtetit. Mos harro: Perëndia u jep njerëzve pushtet nganjëhere, për arsye të padukshme. Një njeri mund të jetojë në mëkatin më të madh dhe dhuntia së jashtmi punon për mrekulli. Dhuntitë e Perëndisë, një herë të dhëna, nuk kthehen më. Edhe në prani të mëkatit madje. Për më tepër, disa që jetojnë pikërisht të tillë jetë, janë të vajosurit e Zotit... në sytë e Tij. Sauli ish një provë e gjallë e kësaj të vërtete.

Dhuntitë nuk mund të merren mbrapsht. E tmerrshme apo jo?

Nëse je i ri dhe s'ke parë ndonjëherë gjëra të tilla, të siguroj se dikur gjatë 40 vjetëve të ardhshëm, do t'i shohësh. Njerëz me shumë dhunti dhe shumë të fuqishëm... të njohur si prijës në Mbretërinë e Perëndisë, bëjnë punëra shumë të errëta dhe të shëmtuara. Për çfarë ka nevojë kjo botë: Njerëz me dhunti, të fuqizuar së jashtmi? Apo njerëz të thyer, së brendshmi të ndryshuar?

Mbaj mend që disa prej njerëzve që morën vetë fuqinë e Perëndisë, ngritën ushtri, mposhtën armiq, bënë punërat e fuqishme të Perëndisë, predikuan dhe profetizuan me një fuqi e rrjedhshmëri të pashoqe...

Dhe flakën heshta.

Urryen.

Sulmuan.

Ngritën kurthe e vranë.

Të zhveshur profetizuan.

Madje u këshilluan edhe me magjistarë.

[marcus1]

Kapitulli XVI


"Ende nuk i je përgjigjur pyetjes sime. Njeriu nën të cilin jam: mendoj se është një Mbret Saul. Si mund ta di me siguri?"

Nuk jepet që ta dimë. Dhe mba mend, që madje edhe Saulët janë shpesh të vajosurit e Zotit.

Ke parë ti, gjithmonë do ketë njerëz - kudo, në çdo epokë dhe në çdo grup - që do të ngrihen të thonë: "Ai njeri është i përngjashmi i Mbretit Saul". Ndërsa një tjetër, po aq i sigurtë, ngrihet dhe deklaron, "Jo, ai është i vajosuri i Zotit i përngjashmi i Davidit". Askush nuk mund ta dijë me të vërtetë kush nga të dy ka të drejtë. Dhe nëse ndodh që ti të jesh në ballkon, duke vështruar këta të dy që i çirren njëri-tjetrit, mund të vrasësh mendjen, se cilit tip i përngjasojnë ata, nëse vërtet i përngjasojnë ndonjërit.

Mos harro, prijësi yt mund të jetë një David.

"Është e pamundur!".

Vërtet? Shumë prej nesh, njohin së paku dy njerëz që i përngjasojnë Davidit, që u nëmën dhe u kryqëzuan nga njerëzit, që ishin absolutisht të sigurtë se njerëzit që po kryqëzonin, nuk ishin Davidë. Edhe nëse ti nuk di dy raste të këtilla, një e di pa diskutim.

Njerëz që i përngjasin Saulëve në mes tonë, shpesh kryqëzojnë Davidët, në mes tonë.

Po atëhere kush e di se cili është David e cili Saul?

Perëndia e di. Por Ai nuk tregon. A do të ishe kaq i sigurtë që mbreti yt është një Saul dhe jo një David, sa të ishe i gatshëm të zije vendin e Perëndisë dhe të bëje luftë kundër Saulit tënd? Nëse po, atëhere lavdi Zotit që ti nuk jetove në ato ditë kur ende përdorej Golgotha.

Po ahere, ç'mund të bësh ti? Shumë pak. Ndoshta asgjë.

Sidoqoftë, kalimi i kohës (dhe sjellja e prijësit tënd ndërsa koha kalon) zbulon shumë rreth atij prijësi.

Kalimi i kohës, dhe reagimi yt ndaj prijësit tënd - qoftë ky David apo Saul - zbulon shumë në ty vetë.