Analize e drejtimit te PS nga Edi Rama.

[DYDRINAS]

"Falenderoj Ruçin për qëndrimin pas 3 korrikut"

"Nuk ka shesh në PS ku të mungojë Petro Koçi"


EKSKLUZIVE/ Edi Rama në "Gazeta" për herë të parë pas kandidimit në krye të PS ...


Edi Rama rikthehet të flasë në shtyp. Për herë të parë kandidimimit të tij për postin e kryetarit të partisë, kryetari i Bashkisë së Tiranës ka pranuar të shprehë për Gazetën Shqipëtare opinionet e tij rreth temave të mëdha që trazojnë të majtën shqiptare. Ai deklarohet i gatshëm për ndërtuar një opozitë të gatshme "jo vetëm për të kritikuar qeverinë, por edhe për t'u vendosur në skenën politike si një alternativë që nuk thotë vetëm si nuk bëhet një punë, por edhe si mund të bëhet një Shqipëri më e mirë duke e bërë punën ndryshe". Rama shprehet në intervistën e tij edhe për dorëheqjen e Nanos, për qëndrimin ndaj Metës dhe LSI dhe ndaj rivalëve të tij Koci e Malaj. Duke folur rreth maxhorancës dhe Berishës, Rama nuk mungon të lëshojë kërcënimin e tij "do e lemë pa gjumë kryeministrin", ndërkohë që nuk harron t'u bëjë një premtim tundues socialistëve: "Kthehemi në pushtet në të parat zgjedhje legjislative".

A mund të na bëni fillimisht një koment për rezultatin e mbledhjes së fundit të KPD-së, ku u adoptua vendimi i kryesisë së partisë që "conte ujë në mullirin tuaj" dhe ra poshtë promemoria e përgatitur nga një grup mbështetësish të Nanos?

Ju falenderoj për këtë pyetje sepse, që në fillim, do të doja të thosha se nuk jam ndjerë mirë kur pashë se të tërë titujt dhe komentet e së nesërmes e paraqisnin atë mbledhje mu kështu sic e ndërtuat pyetjen edhe ju! Nuk u ndjeva mirë sepse në të vërtetë nuk u ndjeva absolutisht as triumfatori që përshkruanin mediat e as "ujëmbledhësi" që thoni ju, dhe, njëkohësisht, sepse nuk dëgjova në sallën e mbledhjes të lexohej ndonjë promemorie a të ngrihej në këmbë ndonjë grup që të kërkonte ku e di unë se cfarë. Pati debat, gjë që ishte mëse e natyrshme për mbledhjen e parë të KPD-së në opozitë, pati edhe shkëmbime emocionale batutash pa shije apo ndonjë shpërthim të tepërt ilariteti - gjëra që i shoh si shprehje e sëmundjes së vjetër të PS-së të cilën duhet e do ta shërojmë me durim, të gjithë bashkarisht -, por nuk pati fitimtarë e të humbur e aq më pak triumfatorë dhe të mundur. Përkundrazi, mendoj se vendimi që u mor ishte në rrugën e duhur, në rrugën e reformimit, të vetëkorrigjimit, të bashkimit e të solidaritetit në parti, duke ftuar të tërë anëtarësinë në një proces ringritjeje të Partisë Socialiste, përmes pjesëmarrjes së drejtëpërdrejtë të cdo anëtari në vendimmarrjen e parë të rëndësishme pas 3 korrikut, që do të jetë zgjedhja e kryetarit të partisë në qendër e në cdo degë të saj. Falë këtij procesi që u hap në atë mbledhje, partia do të dalë nga guacka e forumeve, do të kthehet në një arenë debati për të ardhmen e vet, do të bëhet e gjallë dhe e prekshme për të gjithë anëtarët e saj, do të japë për opinionin publik shenjën e parë të një ndryshimi serioz, në funksion të një opozite të gatshme jo vetëm për të kritikuar qeverinë, por edhe për t'u vendosur në skenën politike si një alternativë që nuk thotë vetëm si nuk bëhet një punë, por edhe si mund të bëhet një Shqipëri më e mirë duke e bërë punën ndryshe. Të tjerat janë konsum i natyrshëm, por për mua jo i nevojshëm mediatik.

Konsum mediatik ishte edhe përkrahja e Rucit për ju?

Do t'ju lutesha të mos spekullojmë më tutje me këtë rezultat të pëlqyeshëm të mbledhjes së parë të KPD-së në opozitë, ku u miratua hapja e një procesi ripërtëritës për Partinë Socialiste. E meqë m'u dha rasti, do të doja ta falenderoja megjithë zemër Gramoz Rucin për vullnetin dhe militantizmin shembullor me të cilin e administroi qysh të nesërmen e 3 korrikut këtë periudhë kaq të vështirë e kaotike për Partinë Socialiste, duke përballuar një tension të vecantë e duke marrë përsipër edhe shigjeta mediatike aspak të merituara në planin njerëzor. Duke u kthyer tek mbledhja në fjalë do t'ju siguroja se, edhe në atë rast, zoti Ruci mbajti qëndrimin e tij tashmë të mirënjohur prej vitesh në Partinë Socialiste, qëndrimin e administratorit të zot e luajal të besimit e të sensibilitetit të gjithësecilit, të Sekretarit të Përgjithshëm që di të mos e bëjë kurrë të ndjehet keq atë që gjatë një debati qëllon të jetë në pakicë brenda familjes sonë politike. Pra shkurt, në atë mbledhje ai argumentoi qartë vendimin e kryesisë së Partisë Socialiste, duke krijuar hapësirë të plotë për shpalosjen e cdo mendimi apo opsioni alternativ dhe duke e drejtuar procesin e votimit në respekt të plotë të gjithkujt. Të tjerat janë llafe.

Po por Petro Koci dha dorëheqjen pasi nuk ishte aspak dakord me këtë vendim dhe më pas bëri një prononcim shqetësues...

Nuk ka shesh në PS ku të mungojë Petro me personalitetin dhe origjinalitetin e tij. Ai i ka dhënë shumë PS-së e jam i bindur që do të vazhdojë t'i japë, me dinjitet e përkushtim. Por duke kërkuar gjithnjë e me cdo kusht të jetë origjinal bie nganjëherë edhe në plagjiatura si ky prononcim i pafat, me një argument të cilin e kanë stërkonsumuar dhe jam i bindur se do të vazhdojnë ta tejpërtejkonsumojnë kundërshtarët tanë të përbashkët politikë, nga Sali Berisha deri tek papagalli më i fundit i kafazit të tij. Sipas meje në Partinë Socialiste duhet të mbyllet njëherë e mirë epoka e shëmtuar e akuzave, shpifjeve, insinuatave, thashethemeve dhe banaliteteve të gjithëfarshme që e kthyen jetën partiake të socialistëve në një makth për ne, për njerëzit tanë e për tërë qytetarët. Kjo është një sëmundje që e ka mbërthyer PS-në nga qendra dhe deri në degën e saj më periferike, e që u shfaq sporadikisht edhe në ndonjë moment të KPD-së së fundit ndërkohë që ne tanimë duhet të jemi në garë kush të japë më shumë ide e energji pozitive për familjen tonë politike, e cila po kalon një periudhë shumë të vështirë e ka nevojë më shumë se asnjëherë për dashuri, mirëkuptim, zemërgjerësi, bashkëpunim e bashkëjetesë mes të ndryshmëve. Me këtë s'dua të them aspak që t'i shmangemi domosdoshmërisë për të luftuar cdo fenomen abuziv e korruptiv, por, e para, duke bërë një reformim të sistemit tonë të organizimit të partisë e duke nxitur reforma në organizimin e shtetit tonë si edhe duke e mbyllur përfundimisht hullinë e mbrapshtë të dhunës verbale "katarsiste" e të ndarjes në pro e në anti brenda familjes. E dyta, duke u thelluar seriozisht në arsyet që na sollën deri në këtë derexhe e duke kuptuar të gjithë bashkë se, mbi të gjitha, ne nuk jemi as në Kongres, as në KPD, as në kryesi dhe as para publikut individë që s'mbajmë përgjegjësi për atë që themi, po përfaqësues të një vullneti që i kalon caqet e unit tonë e që është vullneti i mijëra e mijëra socialistëve, të cilët, pa farë dyshimi, nuk duan më baltë në shtëpinë e përbashkët politike.

Zoti Malaj ka deklaruar që statuti i partisë duhet të parashohë dorëheqje automatike të kryetarit të partisë në rast humbjeje të zgjedhjeve legjislative: A jeni dakord?

Padyshim. E pata propozuar këtë pikë në paketën e vitit 2003, që sic dihet u rrëzua unanimisht e tëra, dhe e hoqa nga paketa e Kongresit Elektoral të 5 majit 2005 sepse nuk doja absolutisht të nxisja keqinterpretime në prag të zgjedhjeve. Por sot jemi në kushte krejt të reja pasi ish-kryetari i Partisë Socialiste Fatos Nano krijoi një precedent të pakapërcyeshëm, sipas të cilit me humbjen e zgjedhjeve duhet të ndryshojë edhe lidershipi i partisë. Me vendosjen e kësaj norme të pashkruar të moralit demokratik europian në jetën e Partisë Socialiste të Shqipërisë, futja e këtij paragrafi të ri në statut është thjesht një akt formal që, edhe po të mos bëhej normë e shkruar, ne nuk do të mund ta kapërcenim si precedent në rast humbjeje. Pastaj shkojmë duke u europianizuar e jo duke u ballkanizuar apo jo.

Si e gjykoni dorëheqjen e Fatos Nanos?

Sapo e dhashë përgjigjen e kësaj pyetjeje, një precedent i pakapërcyeshëm në drejtim të normimit të sjelljes politike në rrugën e demokratizimit të Partisë Socialiste e të partive tona politike në përgjithësi.

E parashihni një rikandidim të Fatos Nanos për kreun e partisë?

Eshtë një hipotezë absurde që skualifikohet nga vetë akti racional i dorëheqjes së kryer.

Ilir Meta ka vënë si kusht të bashkëpunimit me PS-në "fundin e nanoizmit". Sipas jush a ekziston qysh sot ky kusht apo nuk ka mjaftuar dorëheqja e Nanos për të bashkëpunuar me LSI-në?

Bashkëpunimi ynë me LSI-në është një cështje që i kapërcen kufijtë e pikëpamjes dhe vendimmarrjes personale. Për marrëdhënien tonë me simotrën e vogël socialiste unë mbroj mendimin se duhet të pyetet anëtarësia e partisë si edhe duhet diskutuar gjerë e gjatë në kuadrin e një bashkimi sa më të vërtetë e të qëndrueshëm të të gjithë faktorëve progresistë. Leksioni i 3 korrikut është mjaft i vlefshëm në këtë drejtim, por pa asnjë dyshim duhet të arrijmë më parë në një lexim sa më të njëjësuar brenda nesh të këtij leksioni e pastaj të hedhim hapa të mëtejshëm.

Le të supozojmë se ju u zgjodhët: kur do të kthehet PS-ja në qeverisje?

Në të parat zgjedhje legjislative që do të bëhen në Shqipëri.

Si do të jetë opozita në drejtimin tuaj?

Diametralisht ndryshe nga c'ishte në drejtimin e zotit Berisha. Duhet dhe do të jetë një opozitë e aftë për të lënë pa gjumë kryeministrin dhe 15 besnikministrat e tij, por jo qytetarët shqiptarë, të cilët do të kuptojnë shumë shpejt se opozita do të jetë gardiani i të drejtave të tyre dhe garancia se Shqipëria jo vetëm do të dalë nga llumi paralizues i konfliktualitetit shterpë, por edhe do të ketë zërin e së ardhmes së saj në gjuhën tonë. Ne nuk do të tolerojmë cënime të arritjeve të bëra në fushën e të drejtave e të lirive themelore dhe do t'i japim fund barbarizmit gjuhësor e kulturor në politikën shqiptare, duke qenë të vetëdijshëm se roli ynë është të korrigjojmë qeverisjen nga pozitat e interesit të qytetarit shqiptar e jo të frenojmë zhvillimin për të stimuluar dështimin e qeverisjes në kurriz të këtij populli, që mjaft ka hequr të zitë e ullirit për shkak të politikës e të konfliktualitetit irracional të saj.

A ju kufizon të mosqenit parlamentar në rolin tuaj si kryetar i opozitës?

Absolutisht jo, modeli i kryetarit të opozitës që unë kam në kokë nuk ka kufizime të tilla. Në Kuvendin e Shqipërisë Partia Socialiste ka një grup të cilit nuk i mungon eksperienca, kurajoja, profesionalizmi, vullneti dhe gojtaria e nevojshme për të ngritur shqetësimet e bërë propozimet që na takojnë në emër të shumicës së shqiptarëve që e majta parlamentare përfaqëson duke qenë pakicë në Kuvend. Ndërsa më anë tjetër unë nuk e shoh as opozitën e as veten në krye të opozitës si mishërim i vullnetit të liderit, por si një forcë e drejtuar kolegjialisht ku i pari është thjesht shprehje e një ekipi që, jashtë mureve të Kuvendit të Shqipërisë, do të duhet të kuvendojë me dhe për shqiptarët përgjatë të 28 mijë kilometrave katrorë të atdheut tonë. Dhe e kotë të shtoj se me zhvillimin e sotëm të teknologjisë së informacionit e të komunikimit, muret mes kuvendit "të vogël" dhe kuvendit "të madh" janë praktikisht inekzistentë.

Por si do t' i përgjig-jeshit kritikëve tuaj thonë se ju jeni një lider që nuk punon në ekip?

Le të vijnë në Bashkinë e Tiranës të bëjnë verifikimin e kësaj teze të ngritur në hava. Duke më ndjekur në punë do të kuptojnë se suksesi im është në fakt suksesi i një ekipi, sepse do të shohin me sytë e tyre sesi jo vetëm dëgjoj po edhe shpesh dorëzohem përpara argumentave të atyre që bëjnë shumicën në një tavolinë pune, ku debatohet fort e ku unë sillem as më shumë e as më pak po si i pari mes të barabartëve, i bindur se karrigia ku jam ulur apo statusi që kam nuk përbëjnë një argument në një debat për punën tonë të përbashkët. Por pak rëndësi ka c'thonë ata që më shohin nga larg apo që më gjykojnë nga mënyra e të folurit pa ditur mënyrën sesi punoj, rëndësi ka c'thonë veprat që janë realizuar pikërisht falë punës në ekip. Mund t'ju them me këtë rast me shumë krenari se këto ditë të mbingarkuara për shkak të punës jashtë Bashkisë e jashtë fushës së problematikës së saj, kam konstatuar se tashmë bashkëpunëtorët e mi nuk janë vetëm individualisht të zotë, por janë pjesë e një ekipi drejtues kompakt, i cili e udhëheq institucionin me shumë kompetencë e pa e ndjerë aspak mungesën time në funksionimin e mekanizmit që me shumë mund kemi krijuar bashkarisht. Ne debatojmë për të marrë vendimet, vendosim në një pikë të caktuar se c'do bëjmë, pakica bie dakord me shumicën, e pastaj gjërat vihen në lëvizje thuajse mekanikisht. Secili di dhe bën detyrën e vet.

A do të mjaftojë rinovimi i forumeve të partisë për ta nxjerrë PS-në nga kriza morale dhe psikologjike e pas 3 korrikut?

Kam pasur debat interesant me miq të afërt për konceptin tim se asnjë rinovim mekanik, ulje - ngritje apo zëvendësim njerëzish, nuk na shpie gjëkundi. Së pari duhet të kuptojmë se problemi themelor në Partinë Socialiste nuk janë njerëzit, po sistemi që kemi aktualisht. Që do të thotë se duhet të ndërrojmë sistemin, duke filluar nga sistemi i komunikimit brenda partisë, tek sistemi i organizimit strukturor e deri tek sistemi i organizimit të punës së përditshme. Unë nuk besoj se ndërrimi i njerëzve sjell domosdoshëmrisht ndërrim të sistemit, përkundrazi, në PS njerëzit nuk është se s'kanë ndërruar e s'kanë qarkulluar brenda për brenda, por gjithshka ka qenë një rrethrrotullim në një qerthull vicioz që ka shkaktuar një konsum marramendës në raport me rezultatin gjithnjë e më negativ. Për të ardhur në pikën ku jemi sot, ku duket sikur s'ka mbetur më asgjë për të thënë e bërë mes nesh, ndërkohë që në fakt është e kundërta. Të kuptohemi, situata s'është aspak e lehtë për t'u kapërcyer, duhet që gjithësecili të jetë gati të lëshojë pak nga vetja dhe nga e vetja, gjë që sot, për hir të së vërtetës, në PS-në e coroditur e pa kokë ngjan si një utopi. Megjithatë unë jam i bindur se do i'a dalim, ka shumë eksperiecë të vyer aty brenda, nga kjo pikë duhet të fillojmë.

Cfarë fushate do të jetë kjo për kreun e partisë, spektakolare apo thjesht politike?

Për mua duhet të jetë një fushatë me dy plane, gara brenda partisë dhe opozita me qeverinë e zotit Berisha. Ne nuk kemi kohë për të humbur, duhet t'i bëjmë të dyja njëkohësisht dhe për këtë fushata duhet të konsiderohet një rast i shkëlqyer e jo një problem më vete e i shkëputur nga misioni opozitar. Jemi të tërë në një mendje se duhet të bëjmë fushatë kryesisht të përbashkët, të paktën në të gjitha takimet e qyteteve ku socialistët do të mblidhen në salla të mëdha për të dëgjuar kandidatët. Kjo nuk është një garë për të fituar mbi njëri-tjetrin, po për të rikthyer në qendrën e sheshit të betejës për një Shqipëri më të mirë Partinë Socialiste, kauzën dhe idetë tona. Ja pse përfshirja e tërë anëtarësisë në vendimmarrjen e madhe, pavarësisht vështirësive objektive logjistike, s'duhet të ngjallë asnjë ngurrim, por përkundrazi duhet të na mbimotivojë të gjithëve për të garantuar një proces sa më të shëndetshëm debati e zgjedhjesh. Ky është rasti ideal për të rigjetur njëri-tjetrin, duke debatuar për të sotmen e të nesërmen e Partisë Socialiste e duke i lënë, njëherë e mirë, thashethemet, fyerjet e vulgaritetet jashtë dyerve të shtëpisë sonë të madhe. Askush nuk është i mjaftueshëm për qëllimin e përbashkët, por të tërë janë të nevojshëm, të mos harrojmë asnjëherë se nuk përfaqësojmë veten po ata që na kanë dhënë zërin e tyre për të folur për interesat e tyre e të Shqipërisë e jo për t'u batërdisur mes nesh me fjalë të rënda e për cështje të rëndomta. Shumica e shqiptarëve nuk e kanë votuar Sali Berishën dhe aleancën e tij, ata kanë nevojë për një forcë të denjë e të madhe politike që t'i mbrojë e t'i inkurajojë në këtë moment, për një bashkim të shëndetshëm e të qëndrueshëm njerëzish të përgjegjshëm e të vetëdijshëm për misionin e politikës në shoqëri, për një projekt politik e perspektivë të qartë për të cilën ata, shqiptarët në shumicë, të mund të investohen moralisht. Dhe ne do t'ua plotësojmë me cdo kusht këtë nevojë.