Maqedonia, Mali i Zi dhe Serbia, pa viza në BE nga 19 dhjetori

[goldian]

Keto viza qe hiqen nuk hyjne shume ne pune sa kohe nuk eshte e drejta per tu punesuar . A do kene qytetaret e ketyre shteteve te drejte punesimi ne ndonje vend evropian ?
Nese jo mungesa e vizave eshte vetem turistike .

po gjithsesi ma mire me viza se pa viza

[Val9]

Anesti_55

Futja kot futja kot Anesti_55. Po de ma mir mi mbyll syt si ti nga realiteti dhe me jetu ne iluzione. Te kishe pas nje logjik te mire ta kish rrok se Shqiperia u duk me qen ne liberalizimin e vizave e para. Serbia me gjith ato sene qe i ka bo ne histori akoma i lejohet gjdo gje e para.

[no name]

A do kene qytetaret e ketyre shteteve te drejte punesimi ne ndonje vend evropian ?

Jo, nuk kanë të drejtë pune. (Përveç studentëve)

Gjithsesi ne Shqiptarët e kemi qejf rrezikun lol, pastaj ato që kanë familjarët apo të afërmit e tyre jashtë në mërgim, do ikin tek ato e do gjejnë ndonjë vend pune me ndihmën e tyre për të punuar në të zezë. (Tani më ka plotë Shqiptarë që kanë firmat e tyre, mund të marin në punë ato të afërmit, apo njerëzit që i njohin).

Të drejtë qëndrimi në një shtet shengen ke vetëm 3 muaj, pas kësaj kohe duhet të kthehesh prap, dhe të shkosh në ndonjë shtet tjetër.
Nuk e di sa e vërtetë është por me të dëgjume e kam, nëqoftëse e respektosh kthehesh në tamam kohë, herën tjetër kur shkon mund të kesh dhe të drejtë pune.

[ASrock4u2]

..shqiptaret qe fatkeqesisht udhehiqen nga serbet do te levizin lirshem ne Europe. Po ashtu eshte e vertete qe shqiptaret qe fatkeqesisht udhehiqen nga maqedonasit edhe ata do te levizin pa viza ne Europe dhe gjithashtu eshte e vertete qe edhe ata shqiptare qe fatkeqesisht udhehiqen jo nga shqiptaret por nga malazezet edhe ata do te jene te privilegjuar per te udhetuar neper Europe pa viza.
Edhe mua me vjen shume -shume inat dhe te jap shume te drejte ty Nice-Boy kur thua qe;

Shum inati po më vjen si arriten më para se Shqiperia këto vende me hy kur dihet se Shqiperia është shum më e fort ekonomikisht dhe ma e sigurt se gjith këto vende. Sidoqoft prap skemi cka të bojm shpresojm që sa më shpejt të pranohemi biles më përpara se këto vende në EU.

Urime pra gjith shqiptarve në Macedoni/Serbi/Mal të zi sepse ju u hap rruga me shkel EU-n e mu knaq tu shetit.

..Nice-Boy edhe mua me vjen shume -shume inat qe shqiptaret qe udhehiqen nga shqiptaret ngelem te fundit. Duket sikur e keqja e shqiptareve vjen nga vete shqiptaret..

..Dëgjova dy ditë më parë Jozefina Topallin, të shfytyruar nga shterpësia e ideve dhe mungesa e argumenteve, t’u drejtohej shqiptarëve se, nëse nuk liberalizohen vizat as në korrik, fajin e ka Edi Rama. Ky kob i kumtuar me aq papërgjegjësi nga kryetarja e parlamentit të vendit tonë, të nxjerr nga Evropa, edhe sikur të kesh hyrë brenda saj.

[Duaje Siveten]

lavdi prijesit legjendar anti-komunist salis, i cili me udheheqjen qe i ka bere Shqiperise, ka siguruar levizjen e Shqiptareve te IRJM, te Malit te Zi dhe te Serbise te levizin pa vizan ne tere ato shtete te Europes ...

dhe ka ketu kanibale, vampira, shushunja, çakalle qe nuk ia njohin meriten pa diskutim, sigurisht, domosdoshmerisht, shkelqyeshmerisht, padyshimisht shokit salis, i cili po e ben Shqiperine nje superfuqi te vogel atomike, te energjise se paster dhe kampion i te drejtave te pederasteve dhe lezbikeve ...

[javan]

lavdi prijesit legjendar anti-komunist salis, i cili me udheheqjen qe i ka bere Shqiperise, ka siguruar levizjen e Shqiptareve te IRJM, te Malit te Zi dhe te Serbise te levizin pa vizan ne tere ato shtete te Europes ...

dhe ka ketu kanibale, vampira, shushunja, çakalle qe nuk ia njohin meriten pa diskutim, sigurisht, domosdoshmerisht, shkelqyeshmerisht, padyshimisht shokit salis, i cili po e ben Shqiperine nje superfuqi te vogel atomike, te energjise se paster dhe kampion i te drejtave te pederasteve dhe lezbikeve ...

Nuk ishte Sala por '97 qe te coi ne fund te listes bashke me vendet Afrikane. E pastaj edhe marreveshjet aka socialiste me "fuqite e Ballkanit" ne Krete.

Sala do shkoje kur te dale nje me i mire nga "kanibale, vampira, shushunja, çakalle", po shtoj edhe mizat.

Kosova po behet dy vjet shtet dhe posta e saj ende eshte e regjistruar si province Serbe, e Serbia ben ligjin me tarifat dhe fatin e dergesave. A thua sa mundim i madh duhet me dergu letrat ne IPU... Ne e kemi mendjen me be cdo qytetar minister se paku nga nje here, dhe jo qe secili te beje punen e vet si duhet me dedikim.

[Tironcja_BLN]

ishallah ne shqiperia pa viza vitin tjeter....

[Edvin83]

Të fundit
Afrim Krasniqi | 21/12/2009

Ky fundviti erdhi ndryshe në Ballkan. Dy vende afër nesh, njëri fqinj i Shqipërisë dhe tjetri i Kosovës, dy vende që deri para 3-4 vjetësh përfaqësonin trashëgiminë e regjimit kriminal të Millosheviçit, përfituan heqjen e vizave për në vendet e Bashkimit Evropian. Në Beograd dhe në Podgoricë u bë festë dhe ata patën arsye për të festuar.


Dhjetë vjet më parë shtetet anëtare të NATO-os , dërguan avionët e tyre bombardues për të shkatërruar ndërtesat dhe pikat strategjike të regjimit në Beograd, u goditën godina qeveritare dhe media shtetërore, urat kryesore dhe komplekset më të mëdha ekonomike.


Qëllimi ishte që regjimi kriminal i Millosheviçit të dorëzohej duke pranuar largimin nga pushtimi i Kosovës, dhënia fund e gjenocidit antishqiptar dhe e natyrës kërcënuese serbe për sigurinë e stabilitetin në rajon dhe në Evropë.


Serbia e post Millosheviçit pati një kryeministër reformator që u vra nga klanet mafioze, ose siç njihen edhe në Tiranë, nga klani i Zemunit. Më pas në fuqi erdhi Koshtunica, një politikan produkt i regjimit nacionalist, në formim anti-evropian dhe mbështetës i status quo-s së vjetër.


Dhjetë vjet nën presion ndërkombëtar për reforma, për dorëzimin e kriminelëve të luftës, për afrim me Evropën dhe largim nga dominimi rus, për bashkim me familjen evropiane dhe heqja dorë nga politikat ekstreme nacionaliste shkaktare të katër luftërave ballkanike.


Dhe sot, 10 vjet pas luftës së NATO-s kundër Serbisë, ky vend pranohet politikisht dhe fizikisht në familjen evropiane, duke u bërë përfituese direket dhe pakushte e procesit të lëvizjes së lirë, liberalizimit të vizave dhe tregjeve. Suksesi i fqinjëve rajonale vlen të përgëzohet, por edhe në aspektin e brendshëm, vlen të analizohet për tu përballur me vetveten, pasqyrën e asaj çfarë jemi, çfarë bëjmë, çfarë kemi gabuar dhe çfarë duhet të përmirësojmë.


Në Tiranë fundviti erdhi si përherë, i zymtë, i heshtur, i ftohtë dhe pa shampanjë. Në Tiranë nuk ka arsye për të festuar. Shqipëria shpreson të përfitojë procesin e liberalizimit të vizave në korrikun e vitit të ardhshëm, pra e fundit në grupin e fundit në të gjithë listën e shteteve evropiane.


Sindroma e qenies në fund duket se na vjen si një sindromë historike, fatkeqe, e pandryshueshme, e përcaktuar nga rrethanat dhe fatet por edhe nën zë, e merituar për shkak të sjelljes dhe veprimeve të atyre që kanë qeverisur dhe na qeverisin.


Më 1912, ne ishim vendi i fundit që u nda nga Perandoria Osmane, madje nuk është e qartë nëse ne u ndamë prej perandorisë apo nëse perandoria kishte përfunduar përpara se ne të ndaheshim. Më 1914 ne ishim vendi i fundit rajonal ku Fuqitë e Mëdha vendosën protektoratin dhe dërguan një princ evropian.


Më 1918 ne ishim vendi i fundit që u pranua në bisedimet e Paqes në Paris, sepse vetëm ne nuk kishim shtet, qeveri por shtatë delegacione të ndryshme që vet shpalleshin përfaqësuese të shtetit formal shqiptar.


Më 1921 ne ishim të fundit që u bashkuam me Lidhjen e Kombeve dhe që krijuam institucionet shtetërore kombëtare. Më vitet 40 ne ishim të fundit që krijuam njësitë e rezistencës antifashiste, dhe më 1943-44 të fundit që u pranuam nga Aleanca Atlantike.


Më 1990 ne ishim të fundit që rrëzuam sistemin komunist dhe vendosëm demokracinë, më 1992 të fundit që kryem rotacion politik, më 1995 të fundit që u pranuam në KE, më 2009 të fundit që u pranuam në NATO dhe më 2015-2020 me siguri të fundit që do të pranohemi edhe në BE.


Sindroma e vendit të fundit ose e listës së fundit shtrihet edhe në sektorët e tjerë jopolitikë. P.sh, më 1957 ne ishim të fundit që hapëm një universitet kombëtar, më 1970 të fundit që krijuam media vizive, më 1991 të fundit që krijuam mediat e lira, apo edhe simbolikisht, gjithnjë të fundit / parafundit në 40-45 vitet e lojës së kombëtares tonë në futboll.


Natyrisht që ka ndodhur që kemi qenë edhe të parë, por fatkeqësisht, në shumicën e rasteve për veprime e vendime negative. Për shembull, ishim të parët që dëbuam princin gjerman 1914, të parët që zëvendësuam një pushtues me gjatë fuqi pushtuese më 1915-1918, të parët që mbajtëm zi për vdekjen e Leninit 1924 dhe që akulluam sistemin parlamentar shumëpartiak më 1925, të parët që krijuam monarki pa parti politike më 1928, të parët që përshëndetëm pushtimin italian të Etiopisë më 1938, të parët që bashkuam kurorën me pushtuesin më 1939, të parët që zhvilluam gati një luftë civile më 1943, të parët që vendosëm sistemin komunist njëpartiak 1944, të parët që dëbuam nga vendi kritikët politikë 1945, të parët që nisëm gjyqet masive politike 1956-1947, të parët që denoncuam Jugosllavinë në dobi të rusëve më 1948, të parët që braktisëm sovjetikët në favor të kinezëve në vitet 60, të parët që vendosëm në kushtetutë rolin udhëheqës të partisë më 1976, të parët që shpallëm politikën e izolimit të plotë ndaj lindjes e perëndimit, të parët që shpallëm armiq institucionet dhe besimet fetare më 1967, të parët që kolektivizuam e shtetëzuam tërësisht ekonominë, të parët që ndaluam pronën private, të parët që kopjuam modelin e revolucionit kulturor kinez, të parët që vramë (vetëvra) kryeministrin pas 37 vjetësh në detyrë si tradhtar, të parët që ngritëm një piramidë në nderim të diktatorit, të parët që aplikuam vrasje periodike në kufi, të parët që morëm çmimin e OKB-së për ushqimin kur ne kalonim natën në garë për të zënë radhën e shishes së qumështit, dhe në periudhën e tranzicionit, të parët që morëm armët në depo e sulmuam shtetin, që paratë tona ia besuam ca mashtruesve ordinerë, që dëbuam trashëgimtarin mbretëror e më pas mbajtëm referendum për formën e regjimit, të parët ku u vodhën votat dhe të fundit ku ende nuk ka vota të lira.
Bilanc i frikshëm por i dhimbshëm për një popull që gjatë një shekulli provoi të gjitha regjimet e mundshme, pushtimet e disa shteteve, republikën, monarkinë, protektoratin, diktaturën dhe demokracinë.


Ky shikim i shpejtë në pasqyrë i historisë sonë, fateve tona dhe aktualitetit tonë bëhet edhe më i dhimbshëm kur kemi parë e shohim ata që na kanë qeverisur e që na qeverisin të na thonë çdo vit, çdo muaj, çdo javë, çdo ditë, çdo orë dhe minutë se ne jemi vendi më i suksesshëm në Evropë, më i lumtur, më i begatë; se demokracia jonë dhe standardet e saj janë më të mirat, se duhet t'ia dimë për nder atyre që na morën votat për të udhëhequr për ekzistencën tonë, për të ardhurat financiare që fitojmë me mund e djersë, për mbijetesën sociale, për ditët pa shi dhe së fundi edhe për faktin se jemi të fundit në NATO dhe në korrik 2010, të fundit përfitues të liberalizimit të vizave.


Normalisht ne duhet të ishim krenarë e mirënjohës nëse politika vendimmarrëse e kësaj dekade të kishte arritur rezultate të cilat të shkurtonin rrugën tonë evropiane, por kur ne e arrijmë rrugën të fundit e më të fundmëve, atëherë ata që na kanë keq qeverisur meritojnë minimalisht mosmirënjohjen tonë.

Sindroma e të fundit u shoqërua e po vijon të shoqërohet me sindromën e politikës së turmave, politikës që zhvillohet dhe mbijeton përmes propagandës, dezinformimit dhe deformimit të së vërtetës, historisë dhe marrëdhënie të saj me qytetarët. Gjatë komunizmit, atëherë kur ne ishim vendi më i varfër në Evropë, regjimi na mësonte në shkollë, kopsht, gazeta, ndërmarrje e media shtetërore se ne jemi më të lumturit, të vetmit të lumtur në botë.


Në demokraci, kur ne vijojmë të jemi më të varfëritë në Evropë, politika e jonë me fytyra tranzicioni por me mentalitet e formim të periudhës së vjetër komuniste vijon të konceptojë politikën si propagandë dhe paradë suksesesh, arritjesh, festash, meritash, të cilat në fakt janë e mbeten simbolike, përderisa ne jemi dhe vijojmë të jemi pjesë e listës së fundit në mos, në vendin e fundit.


Shqiptarët meritojnë më shumë. Çdonjëri qytetar i këtij vendi, prindërit dhe brezi i mesëm që humbën një jetë në diktaturë dhe brezi më i ri që po humbet vitet e rinisë në tranzicion, meritojnë më shumë. Si individë ata janë më të suksesshëm, integrohen më lehtë në Evropë, por si bashkësi, popull dhe shtet, ne vijojmë të jemi peng i gabimeve tona kolektive.


A do të shpërbëje ky kontrast fundviti për të kuptuar se sindroma e fundit ndonjëherë (tek ne, fatkeqësisht shumë herë), vjen i merituar, si një ndëshkim për keqqeverisjen, arrogancën, spekulimin e politikës dhe shpenzimit të pafund të energjive të saj për politika boshe, konflikte verbale, fushata propagandistike në vend të punës për reforma reale, qeverisje të lirë, krijimit të një sistemi vlerash qytetare e demokratike dhe për rrjedhojë, për një Shqipëri që ndryshon, zhvillohet dhe synon të mos jetë më e (vet)izoluara apo e (vet)dënuara të jetë në listën e fundit ose në vendin e fundit të shteteve dhe popujve që meritojnë të jetojnë si qytetarë të barabartë në familjen e madhe evropiane? Uroj që po, megjithëse thellë - thellë, si shumica e qytetarëve të këtij vendi, kam frikë se jo, se ky dimër ashtu si shumë të tjerë në të kaluarën e të tjerë në të ardhmen do të vijojë të jetë një dimër tjetër i vetmisë së madhe!

[Edvin83]

Rikthim në pikën poshtëruese
Mero Baze | 21/12/2009

Shekulli

Prej dje në mëngjes një shqiptar nga Ulqini ose një shqiptar nga Struga mund t'i hipë avionit dhe të udhëtojë ku të dëshirojë në Bashkimin Evropian. Të njëjtën gjë mund të bëjë dhe një shqiptar i Preshevës, si qytetar nën juridiksionin e Serbisë. Këtë gjë s'mund ta bëjë nesër vetëm një qytetar i Shqipërisë, e cila qeveriset nga shqiptarë. Shqiptarët e tjerë, që qeverisen nga serbë, malazezë dhe maqedonas, janë 20 vite pas rënies së Jugosllavisë sërish përpara shqiptarëve të Shqipërisë. Kjo garë e humbur me kohën është sot gjyqi më i madh që duhet t'i bëhet politikës shqiptare.

Dëgjova dy ditë më parë Jozefina Topallin, të shfytyruar nga shterpësia e ideve dhe mungesa e argumenteve, t'u drejtohej shqiptarëve se, nëse nuk liberalizohen vizat as në korrik, fajin e ka Edi Rama. Ky kob i kumtuar me aq papërgjegjësi nga kryetarja e parlamentit të vendit tonë, të nxjerr nga Evropa, edhe sikur të kesh hyrë brenda saj.

Partia Demokratike ka ardhur në pushtet në vitin 2005 dhe gjatë 5 viteve i ka pasur të gjitha shanset që sot në mëngjes të mos i ndëshkonte qytetarët e Shqipërisë. Të gjitha premtimet ndërkombëtare dhe të gjitha objektivat tona kombëtare ishin që në vitin 2009 do të fitonim liberalizimin e vizave. Këtë nuk e quanim, as dhuratë nga Sali Berisha, as dhuratë nga Jozefina Topalli, por e quanim një stacion normal në rrugën tonë drejt Evropës. Ky stacion u prish duke u hedhur në erë nga kjo qeveri. Debati sot nuk është kush do na e prishë stacionin tjetër, atë të korrikut 2010, por kush na e prishi sot stacionin tonë, kur bashkë me shqiptarët e tjerë në Ballkan do të ishim të lirë të udhëtonim si qytetarë të lirë në Evropë.

Sali Berisha ua ka borxh qytetarëve shqiptarë këtë datë të zezë, kur e riktheu Shqipërinë në klasifikimin e para viteve '90, kur të gjithë ëndërronim të kishim qoftë dhe aq pak liri, sa kishin shqiptarët nën Jugosllavi. Sot jemi sërish në atë gjendje, sot jemi sërish aq të poshtëruar sa atëherë.

Dhe në vend të dalë e të kërkojë ndjesë të thellë për këtë gjëmë që na ka bërë, na paralajmëron një gjëmë tjetër dhe përsëri duke e para-hequr përgjegjësinë nga vetja. Na paralajmëron se vizat mund të mos na I heqin as në korrik dhe për këtë e ka fajin Edi Rama.

Mungesa e sensit të përgjegjësisë për kohën që qeveris, dhe vendin ku qeveris, është një dimension i qartë antiperëndimor, që e kanë tipar vetëm regjimet e korruptuara parademokratike.

Ky tipar po kthehet në portret të qeverisë aktuale. Qeveria, e cila sot duhet të kishte shpallur ditë zie për shqiptarët dhe t'u kërkonte ndjesë të thellë që uli standardin e vendit të tyre nën standardin që gëzojnë shqiptarët e tjerë në Ballkan, që qeverisen prej serbëve, malazezëve dhe maqedonasve, guxon dhe turfullon paradhënie, që ne mos të guxojmë të akuzojmë, edhe nëse ndodh gjëma tjetër, ajo e shtyrjes së vizave dhe në muajin korrik.

Kjo fyerje kombëtare, që sot ne po e gëlltisim në heshtje, është në të vërtetë ilustrim i gjithë tezave antishqiptare që janë përdorur deri më sot kundër nesh dhe që provojnë shprehjen e famshme se, armiku më i madh i shqiptarëve është vetë shqiptari.

Aty ku shqiptarët qeverisen nga shqiptarët, s'ka liri për të lëvizur, pasi qeveritë janë të korruptuara, pasi fëmijët e Familjes në pushtet e konsiderojnë vendin bahçe të tyre, pasi korrupsioni dhe inkriminimi është mjet politik që të hap rrugët e karrierës, pasi të kufizon lirinë politike për t'i rrezikuar pushtetin pashallarëve të rinj të mafies në Ballkan.

Ky turp kombëtar sot ka një emër në Shqipëri dhe quhet Sali Berisha. Ky dhe shpura e tij po kërkon që ne ta gëlltisim këtë fyerje, jo vetëm tani, por larg qoftë dhe në korrik. Në fakt, që korriku të mos i shkojë në mendje, duhet që këtë turp të mos e gëlltisim tani. Tani ne kemi një fajtor konkret dhe një armik të lëvizjes së lirë të shqiptarëve dhe ajo është qeveria shqiptare. Çdo shqiptar krenar, që respekton lirinë e tij, nuk ka më punë me këtë qeveri, që ka uzurpuar liritë e tyre dhe që guxon t'i fshihet dhe përgjegjësisë për poshtërimin kombëtar që po na bën, duke qenë më të lirë si shqiptarë nën qeveritë serbe, malazeze dhe maqedonase sesa në qeverinë e një dhëndëri të Serbisë në Shqipëri.

[Edvin83]

Bardhyl Berberi / Shkup | 20/12/2009

Shekulli

Prej dje (e shtunë 19 dhjetor), qytetarët nga Maqedonia, Serbia dhe Mali i Zi mund të udhëtojnë pa viza nëpër të gjitha vendet evropiane që kanë nënshkruar Marrëveshjen e Shengenit. Ky vendim i BE-së është mirënjohje për përparimin që kanë bërë këto tre vende në rrugën për anëtarësimin e tyre përfundimtar në BE. Regjimi i vizave për ish-republikat jugosllave u vendos në fillim të luftës në hapësirat e ish- Jugosllavisë, në vitin 1991.
Dje, në sheshin e Shkupit, mijëra qytetarë kanë festuar atë që ata e quajtën "ditë të bardhë - pa viza për Maqedoninë". Në shesh ka pasur mospajtim të këngëtarëve shqiptarë pse nuk janë lejuar që në manifestimin e mbajtur me këtë rast, të këndojnë në gjuhën e tyre. Pezmatim për këtë, por pezmatimi më i madh është tjetërkund.
Më qëlloi të isha dje atje dhe sinqerisht që unë dhe çdo shqiptar i Shqipërisë do ndiheshim keq në atë ambient. Ata në gëzimin e tyre të ligjshëm dhe ne në trishtimin tonë po kaq të kuptueshëm.

19 vjet më parë, klasa jonë "e re" politike na premtoi nga sheshet e Tiranës një "Shqipëri si Evropa" pa muret ndarës dhe pa izolimin që kishim vuajtur gjysmë shekulli me radhë. Por, këtij gjysmë shekulli iu mbivendosën edhe këto 20 vite të tjerë. 20 vite. Dhe ja ku jemi. Sërish të fundit. "Ja, edhe një hap na ndan", - vazhdojnë të na e zgjatin lugën bosh politikanët tanë, të cilët për vete dhe familjet e tyre kanë prej vitesh në xhep pasaportat diplomatike apo ato të shërbimit, të cilat nuk kanë nevojë për viza.

Dhe jo vetëm Shqipëria. Edhe Kosova ka mbetur jashtë procesit të liberalizimit të vizave. Përfaqësues të Bashkimit Evropian thanë dje se kjo është kushtëzuar në radhë të parë nga problemet politike. Shteti i ri që shpalli pavarësinë në shkurt të vitit 2008, është njohur nga 64 vende të botës, përfshirë Shtetet e Bashkuara dhe vendet kryesore të Bashkimit Evropian. Por, mosnjohja e pavarësisë nga pesë vende të këtij Bashkimi, po e lë Kosovën jashtë proceseve integruese.

Për të shënuar solemnisht ditën e parë të hyrjes në fuqi të liberalizimit të regjimit të vizave, në Paris do të qëndrojnë 100 qytetarë nga Maqedonia, kurse në Bruksel kanë mbërritur dhjetëra qytetarë serbë.
Dje, bashkë me maqedonasit kanë festuar edhe rreth 1200 pogradecarë përreth liqenit të Ohrit të "quajtur nga maqedonasit: malltisva-që do të thotë emigrantë). Pse gëzonin? Sepse këta janë pajisur nga shteti maqedonas me pasaportë maqedonase dhe kësisoj kanë të drejtë, tashmë, të lëvizin edhe ata lirisht në Evropë pa poshtërimin e padurueshëm në radhë ambasadash. (shifra 1200 u bë e njohur nga zëdhënësi i policisë maqedonase, cili foli mbi privilegjet e kësaj kategorie "maqedonasish të Shqipërisë").
Tragji-komike është që një pjesë e mirë prej tyre janë drejtues institucionesh në rrethin e Pogradecit apo punonjës në Bashki dhe anëtarë të Këshillit Bashkiak të rrethit, madje një pasaportë maqedonase me certifikatë nga Pogradeci ka marrë edhe Aldo Bare në kohën kur ishte ministër i Brendshëm, Lube Boshkov. Natyrisht ka edhe të humbur nga liberalizimi i vizave në këtë rajon. Rrjeti i fuqishëm i trafikantëve të qenieve njerëzore që vepronin në këtë zona, tashmë, duhet t'i bëjë hesapet ndryshe.
Është e qartë që kronika e ditës së djeshme ka shumë aspekte. Por, për ne qytetarët e Shqipërisë, dje ishte një ditë e trishtuar. Ngado që ta rrotullosh, ndjenja se jemi të padëshiruar në Evropë të le një shije të hidhur.