Brunilda Boçova

[brunilda_it]

Legjendë në shpirtrat e gjallë...,....,

(lumit-Gjanica)


Përtypur shkon mëngjeseve, prej shtratit nxirë grryen,

Lan brishtësinë e vesës një aromë që djeg dhe gjelbërimin,

Gufosur shkon dimrit, në llumra kolltukësh rënkon një hije,

Shkon e s’ndal, shkon e merr, shkon e djeg në frymë të mbytur!

Merr dhe qielli frymë borxh, e retë lëshon përtokë...,

Ecën zvarrë qytetit, mat trupin në mendje të rrezeve,

Diku, anëve të burgosura telave humbasin jetë filizat e gjelbër,

Kapërcen vehtveten thellësive të ndryshkura.....,....,

Mendjes njerëzore mbetet lagunë brejtëse në kalendarin kufome,

Shtrembër vit pas viti, rrëmon jetë brenda jetësh !





Poezi e marre nga libri i 10-te "Shtatedhjete e Shtate Tufane Marsi"

[brunilda_it]

…., …., ….,

Makina shkruan e shtyp errësirën,

që fsheh fytyrën natë,

Mbi fletë njollë e errët, shkrin bardhësinë,

Yjet zbresin pas, t’i japin frymë të jetojë si ditët!



Poezi e marre nga libri i 11-te "Marsi i zbutur nga vetetimat"

[brunilda_it]

Jetë në gërma


Kam frikë prej teje, jetë e mbishkruar në gërma,

Kafshoj ëndrrat që mbjell, e s’i korr njëherë…,

Nga larg më rëndojnë hapat e saj të mbledhur

Nisem…, pendueshëm

të kapin frymën jetë .






Poezi e marre nga libri i 11-te "Marsi i zbutur nga vetetimat"

[brunilda_it]

E pa njeri mes njerëzve !
(në lumin Vjos-2005)


Shkuar rrjedhës së turbullt me rënkime mbuluar,

Një hije me natë hëne, e zverdhur shkon larg…,e pa njeri mes njerëzve.

Nxirësisë shkunden yje të pikur në shtratin e reve gri,

dhe lumi tërheq pas zëra fëmijësh, lutje prindi !




Poezi e marre nga libri i 11-te "Marsi i zbutur nga vetetimat"

[brunilda_it]

Në gojë të detit...,


Mbyll re të gjymtuara në gojë të detit,

Me kripësi dallgësh ua shëroj vulat e kohës,

Pas shkëmbi i përplas të marrin forcë prap,

Në vijë të horizontit të ngrejnë fluturim, krahët !





Poezi e marre nga libri i 13-te "Psherëtima të gjunjëzuara"

[brunilda_it]

V E T M I A

Vetmia zjen vatres ...,

Rreh buzeve te saj gjuhen e thate ,

Sqetulles mbeshtjell lote ndarjeje ,

Palos shikime ne xhepat e mendjes !



Poezi e marre nga libri i 6-te "Simbioza e yjeve " !

[brunilda_it]

Dhe nje dite nga viti...,


U harrua dhe kjo dite...,

Nga jeta, hapa zymtesie terheq zvarre ,

U thye me fjalet, te prekte pak vajtim ,

Si gjethe e thare ra ne rrebeshin e fund-dites .

...dhe yjeve ua trembi heshtjen e lodhur !




Poezi e marre nga libri i 6-te "Simbioza e yjeve " !

[brunilda_it]

Legjendë në shpirtrat e gjallë...,....,

(lumit-Gjanica)

Përtypur shkon mëngjeseve, prej shtratit nxirë grryen,
Lan brishtësinë e vesës një aromë që djeg dhe gjelbërimin,
Gufosur shkon dimrit, në llumra kolltukësh rënkon një hije,
Shkon e s’ndal, shkon e merr, shkon e djeg në frymë të mbytur!
Merr dhe qielli frymë borxh, e retë lëshon përtokë...,
Ecën zvarrë qytetit, mat trupin në mendje të rrezeve,
Diku, anëve të burgosura telave humbasin jetë filizat e gjelbër,
Kapërcen vehtveten thellësive të ndryshkura.....,....,
Mendjes njerëzore mbetet lagunë brejtëse në kalendarin kufome,
Shtrembër vit pas viti, rrëmon jetë brenda jetësh !

Eshte vertet 1-LEGJENDE ne shpirtrat e gjalle..., sic shprehet autorja e ketyre vargjeve , 1-LEGJENDE qe brez pas brezi sa vjen e shkaterrohet ne shpirtrat e vet njerezeve -shkaterron pa kuptuar mushkrite e tyre !

Eshte bukur te shkruash per natyren dhe bukurite e saj, por kemi dhe vargje te tilla qe vijne te trishtuara ne frymezimin e poetes , megjithate figurat artistike ne varg nuk mungojne !
Suksese poete !

[brunilda_it]

U tremb vetulla e shikimit !


U tremb vetulla e shikimit, nga era e prillit ,

Rrezonte mendime fletes mbi nje pus rreze catise ,

Mori si "kal i terbuar" , nga pas ngriti re pluhuri ,

U tremb vetulla e shikimit , ne breg i ngelen vitet...,



Poezi e marre nga libri i 6-te "Simbioza e yjeve " !

[brunilda_it]

Tharë nga harresa !!



Hapësirave të kaltra endet mendje-vetmuara....., vetëm,

Kënd-dritares së errët klith përbrenda shpirti, si lakuriq nate,

Përtej qiellit që më shumë se unë hesht, një hije flet me yjet,

Dëshmi e gdhendur në trungun e drujtë, ditë-ora e një tjetër jete...,

Ishin ende mbi të, shenjat e gishtrinjëve, por tharë nga harresa !!





Poezi e marre nga libri i 10-te "Shtatedhjete e Shtate Tufane Marsi"